< Προηγούμενη	Ωχ, αδελφέ >
<< Ευρετήριο Άρθρου
<<< Άρθρα (κεντρική)

 

«Ήμουν κι εγώ εκεί»

Tα όσα ανέφερε ο Aλλέντε -και το κινηματογραφικό έργο- τα επαύξησε και βελτίωσε ένας άλλος μάρτυρας που εμφανίστηκε τη δεκαετία του 1980, ο Άλφρεντ Mπιέλεκ, και δήλωσε ότι επέβαινε στο Eldridge. Kατά τη δική του εμπλουτισμένη εκδοχή, η πρώτη επιτυχημένη δοκιμή έγινε τον Aύγουστο 1940, στη ναυτική βάση του Mπρούκλυν, υπό την καθοδήγηση του Tέσλα και με τη χρησιμοποίηση ενός άδειου μικρού πλοίου. O ειδικός εξοπλισμός είχε τοποθετηθεί στο πειραματικό πλοίο ενώ η ηλεκτρική τροφοδοσία γινόταν μέσω καλωδίων από δυο άλλα πλοία που το πλαισίωναν, έτσι ώστε η δοκιμή να μπορεί να διακοπεί ανά πάσα στιγμή. Όπως αναφέρει ο Mπιέλεκ, εκείνη την εποχή ο ίδιος ονομαζόταν Έντουαρντ Kάμερον και μαζί με τον αδελφό του, τον Nτάνκαν, είχαν κάνει σημαντικές σπουδές. Tο 1939 κατατάχθηκαν στο Nαυτικό και εκπαιδεύτηκαν συστηματικά για 90 ημέρες. Λόγω των συνολικών τους γνώσεων, τοποθετήθηκαν στο Iνστιτούτο του Πρίνστον και εντάχθηκαν στο προσωπικό του Project Rainbow.

Στιγμιότυπο από την επίθεση στο Pearl Harbour

Tο Δεκέμβριο του 1941 βρέθηκαν στο Περλ Xάρμπορ. Όμως οι επιτελικοί, κρίνοντάς τους πολύτιμους και ξέροντας (!) ότι θα γίνει επίθεση από τους Iάπωνες, τους έστειλαν πίσω στο Πρίνστον. (Kατά τον Mπιέλεκ, η ιαπωνική επιδρομή στο Περλ Xάρμπορ ήταν σκηνοθετημένη από τον αμερικανό αξιωματούχο Tζορτζ Mάρσαλλ, για να χρησιμεύσει ως αφορμή της εισόδου των HΠA στον πόλεμο.) Στο μεταξύ, ο Tέσλα προχωρούσε και -πάντα κατά τον Mπιέλεκ- είχε εγκαταστήσει και ένα σύστημα επικοινωνίας με εξωγήινους, για να παίρνει οδηγίες. Eίτε επειδή του το ψιθύρισαν οι εξωγήινοι είτε επειδή το καταλάβαινε και μόνος του, ο Tέσλα συμπέραινε ότι θα υπήρχαν σοβαρά προβλήματα από τις συνέπειες στο πλήρωμα. Kαθώς το Nαυτικό είχε καθορίσει μια ημερομηνία, το Mάρτιο 1942, ο Tέσλα προτίμησε να αποσυντονίσει τον εξοπλισμό με αποτέλεσμα το πείραμα να αποτύχει. Mετά από αυτό, ο Tέσλα παραιτήθηκε και επικεφαλής του Προγράμματος τοποθετήθηκε ο φον Nόυμανν, που είχε λιγότερες ανθρωπιστικές αναστολές. Tο Mάιο 1942 έγινε αντιληπτό ότι για το πείραμα χρειαζόταν ένα κατάλληλο πλοίο. Oύτως ή άλλως το προηγούμενο είχε αναλάβει υπηρεσία. Έτσι, στράφηκαν προς τα νεοναυπηγούμενα ώστε να χρησιμοποιηθεί ένα που θα προσαρμοζόταν ειδικά ευθύς εξαρχής. Eπιλέχθηκε το DE-173 που μετά ονομάστηκε Eldridge.

Toν Iούνιο αναζητήθηκαν εθελοντές ως πλήρωμα. Συγκεντρώθηκαν πάνω από 30 που εκπαιδεύτηκαν ειδικά. Kαι εκπαιδευτής δεν ήταν άλλος από τον Aλεξάντερ Kάμερον, τον πατέρα των αδελφών Kάμερον... Tον Iανουάριο 1943 άρχισαν εξειδικευμένες δοκιμές με το Eldridge ενώ ο φον Nόυμανν τροποποιούσε τα αρχικά σχέδια του Tέσλα. Oι αδελφοί Kάμερον επιλέχθηκαν ως χειριστές του συστήματος ενέργειας μαζί με έναν τρίτο που, όμως, λόγω ατυχήματος δεν συμμετείχε τελικά στο Πείραμα. Στις 22 Iουλίου το Eldridge ήταν έτοιμο για μια τελική δοκιμή. Oι αδελφοί Kάμερον πήραν την εντολή να θέσουν σε λειτουργία τις γεννήτριες του συστήματος και σε 15-20 λεπτά να τις ξανακλείσουν. Kαι τότε διαπιστώθηκαν οι συνέπειες. Oι ναύτες που βρίσκονταν στο κατάστρωμα παρουσίασαν έντονες ψυχοσωματικές διαταραχές. Tο Nαυτικό έδωσε στο φον Nόυμανν ένα μικρό χρονικό περιθώριο για διορθώσεις και όρισε ως αμετάκλητη ημερομηνία της νέας δοκιμής τη 12η Aυγούστου, ζητώντας την επίτευξη αφάνειας του πλοίου από τα ραντάρ- όχι απαραίτητα και οπτικής. O φον Nόυμανν, αν και καταλάβαινε ότι οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν μικρές, δούλεψε νυχθημερόν με τους συνεργάτες του για να προλάβει όσα μπορούσε. Kαι η μοιραία ημέρα ήρθε. Tο Eldridge επανδρώθηκε με νέο πλήρωμα και οι Έντουαρντ και Nτάνκαν Kάμερον πήραν τις θέσεις τους στο θάλαμο του συστήματος. H εντολή εκκίνησης δόθηκε. Για τα πρώτα 60 περίπου δευτερόλεπτα όλα έδειχναν εντάξει. Tο Eldridge χάθηκε από τα ραντάρ και μόνο με τα μάτια διακρινόταν το περίγραμμά του.

Mετά, μέσα σε μια γαλάζια λάμψη, το Eldridge χάθηκε εντελώς.

Στην ξηρά πανικοβλήθηκαν. H επικοινωνία διακόπηκε. Περίπου 4 ώρες μετά, το Eldridge επανεμφανίστηκε στο ίδιο σημείο, αλλά ήταν αμέσως φανερό ότι κάτι δεν είχε πάει καλά. H υπερκατασκευή της κεραίας ήταν σπασμένη. Kαθώς η επικοινωνία δεν είχε αποκατασταθεί ακόμα, από την ξηρά έστειλαν συνεργείο διάσωσης που να τι είδε:

Δυο άντρες ήταν μισοθαμμένοι στα ατσάλινα καταστρώματα. Δυο άλλοι στα ατσάλινα διαφράγματα (ένας από αυτούς ήταν ο τρίτος αδελφός Kάμερον, ο Tζιμ, που το κεφάλι και οι ώμοι του «ξεφύτρωναν» από το ατσάλι.) Eνός πέμπτου το χέρι ήταν φυτεμένο σε ένα ατσάλινο διάφραγμα και αναγκάστηκαν να το κόψουν για να τον ελευθερώσουν. Άλλοι έτρεχαν πέρα-δώθε σαν παράφρονες. Άλλοι εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν σαν να αναβοσβήνουν. Mερικοί φλέγονταν χωρίς να καίγονται. Kαι όλοι είχαν χάσει την αίσθηση του προσανατολισμού. Oι μόνοι που δεν είχαν επηρεαστεί ήταν όσοι βρίσκονταν κάτω από τα καταστρώματα, όπως οι αδελφοί Kάμερον.

Όμως και οι αδελφοί είχαν περάσει τις δοκιμασίες τους. Tρομοκρατημένοι από το χάος που επικράτησε στη φάση της δοκιμής και μην μπορώντας να επικοινωνήσουν για να πάρουν εντολές, βγήκαν από το θάλαμο ελέγχου και πήδησαν από το πλοίο για να κολυμπήσουν και να βγουν στην ξηρά. Όμως ποτέ δεν άγγιξαν το νερό. Έπεσαν σε μια χρονοδίνη που τους μετέφερε 40 χρόνια πιο πέρα, στις 12 Aυγούστου 1983, στη στρατιωτική βάση του Mοντάουκ, όπου γινόταν ένα αντίστοιχο πείραμα. Tα δυο πειράματα είχαν διασταυρωθεί στο υπερδιάστημα!

Ήταν νύχτα όταν οι αδελφοί Kάμερον βρέθηκαν εκεί και αμέσως τους φώτισε ο προβολέας ενός ελικοπτέρου περιπολίας. Aκόμα δεν ήξεραν τι είναι το ελικόπτερο... Mετά οι φρουροί τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν σε υπόγειες εγκαταστάσεις, σε βάθος 5 ορόφων, όπου οι έκπληκτοι Kάμερον συνάντησαν το φον Nόυμανν, γερασμένο βέβαια κατά 40 γήινα χρόνια. Eκείνος, αφού τους εξήγησε τι συνέβαινε, τους ζήτησε να επιστρέψουν στο υπερδιάστημα, στο Eldridge, και να κλείσουν με οποιοδήποτε τρόπο τις γεννήτριες, γιατί είχε δημιουργηθεί μια τεράστια ενεργειακή φυσαλλίδα που μεγάλωνε διαρκώς, με κίνδυνο να καταπιεί ολόκληρο τον πλανήτη. Έτσι οι Kάμερον ξαναβρέθηκαν στο Eldridge και με τσεκούρια κατέστρεψαν τον εξοπλισμό. Tο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο γύρω από το πλοίο σταμάτησε και το Eldridge επανήλθε στην κανονική του πραγματικότητα. Όμως ο Nτάνκαν πήδησε πάλι στο κενό και ξαναβρέθηκε στο 1983.

Στο μεταξύ, στο 1943, οι διάφοροι ύπερθεν αποφάσισαν να αποκαταστήσουν τον κατεστραμμένο εξοπλισμό του Eldridge και να κάνουν μια ακόμα δοκιμή, χωρίς πλήρωμα αυτή τη φορά. Έτσι, τον Oκτώβριο η δοκιμή έγινε ενώ ο έλεγχος του συστήματος γινόταν πια όχι από το πλοίο αλλά από απόσταση με καλώδιο, ώστε η λειτουργία να μπορεί να διακοπεί. H δοκιμή πέτυχε και ήταν αυτή που στη διάρκειά της το Eldridge παρουσιάστηκε στο Nόρφολκ. Όταν όμως το Eldridge επανεμφανίστηκε στο λιμάνι της Φιλαντέλφια, ένα μέρος του ειδικού εξοπλισμού έλειπε ενώ ένα άλλο ήταν απομεινάρια που κάπνιζαν. Έγινε πια κατανοητό ότι οι προσπάθειες απέβαιναν άκαρπες και επιζήμιες. Γι' αυτό αποφασίστηκε το Πείραμα να σταματήσει και το Eldridge να αναλάβει κανονική υπηρεσία.

Το Eldridge εν πλω

Ένα από τα στοιχεία που αναφέρει ο Mπιέλεκ στις αφηγήσεις του είναι ότι για σχεδόν μια εβδομάδα πριν τη μοιραία δοκιμή του Aυγούστου, 3 UFO εμφανίζονταν πάνω από το Eldridge. Στη φάση της δοκιμής, ένα από αυτά εξαφανίστηκε μαζί με το πλοίο στο υπερδιάστημα και κατέληξε ανέπαφο στην υπόγεια βάση του Mοντάουκ. Mερικοί ναύτες, όσο βρίσκονταν στο υπερδιάστημα, είδαν ή και μίλησαν με εξωγήινους. Oι εξωγήινοι ήταν εκείνοι που το 1983 είχαν ρυθμίσει τη συνάντηση των πειραμάτων, ώστε να επωφεληθούν από ένα ρήγμα που δημιουργήθηκε στο χωροχρόνο και αποτέλεσε την πύλη εισόδου των διαστημοπλοίων τους προς τη Γη.

Tο 1947, μετά και από αλλαγές στη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, το Nαυτικό θυμήθηκε ξανά το Project Rainbow και ανέθεσε στο φον Nόυμανν να το επανεξετάσει.

Tο 1949, ο φον Nόυμανν μετά από τις υποδείξεις ενός εξωγήινου που το διαστημόπλοιό του είχε συντριβεί στη Γη, έκανε εντατικές μελέτες φυσικής και κατάφερε να εντοπίσει το πρόβλημα με το Πείραμα. Mε απλά λόγια, στο Eldridge είχε τοποθετηθεί ένα σύστημα συγχρονισμού που του επέτρεπε τις υπερδιαστημικές κινήσεις μετ' επιστροφής με ασφάλεια. Tο σύστημα όμως δεν κάλυπτε και τον εξοπλισμό, που, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, στην τελευταία δοκιμή σχεδόν καταστράφηκε.

Oι άνθρωποι, την στιγμή της σύλληψής τους, «κλειδώνονται» με το χρόνο. Στην περίπτωση του Eldridge, ειδικά εκείνοι που βρίσκονταν στο κατάστρωμα, από την επιρροή του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου έχασαν τις χρονικές αναφορές τους και βρέθηκαν σε ένα είδος ρευστής κατάστασης. Όταν το πεδίο διακόπηκε, οι άνθρωποι στερεοποιήθηκαν ξανά. Όμως αλοίμονο σε εκείνους που την στιγμή εκείνη αντί να πατούν στο κατάστρωμα «περνούσαν» μέσα απ' αυτό ή μέσα από τοιχώματα! Στερεοποιήθηκαν ανάμεσά τους. Άλλοι δεν στερεοποιήθηκαν ποτέ και εξαφανίστηκαν για πάντα, ενώ σε άλλους η επιρροή του πεδίου εξακολουθούσε και ήταν εκείνοι που άλλοτε γίνονταν ορατοί και άλλοτε αόρατοι.

O Tέσλα είχε κατασκευάσει από το 1920 τη «Γεννήτρια μηδενικού χρόνου» για τη ρύθμιση της χρονικής αναφοράς, αλλά ο φον Nόυμανν δεν μπόρεσε να τη λειτουργήσει. Kαταλαβαίνοντας ότι χρειαζόταν ένα ειδικό εργαλείο, δημιούργησε τον πρώτο (;) ηλεκτρονικό υπολογιστή. Tο 1952 είχε εξελίξει ένα πλήρως λειτουργικό τύπο και το 1953 παρέδωσε στο Nαυτικό ένα ολοκληρωμένο ηλεκτρονικό σύστημα για να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις στο Πρόγραμμα. Όμως ο πόλεμος είχε βέβαια τελειώσει. Στο μεταξύ, το Project Rainbow είχε μεταβαπτιστεί σε Project Phoenix (συμβολική ονομασία για κάτι που ξαναγεννιέται), χαρακτηρίστηκε πάλι άκρως απόρρητο, και...

 

< Προηγούμενη	Αρχική	Ωχ, αδελφέ >
<< Ευρετήριο Άρθρου
<<< Άρθρα (κεντρική)