Σύμφωνα με τον Γρηγ. Κωσταρά – καθηγητή της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών - και το βιβλίο του «Φιλοσοφική Προπαιδεία», η «μεταφυσική» είναι ο θεμελιώδης φιλοσοφικός κλάδος που ασχολείται με το Είναι. Είναι η θεωρία περί του Είναι. Ο φιλόσοφος εδώ αγωνίζεται να γνωρίσει την πίσω από τα φαινόμενα κρυμμένη πραγματικότητα. Ζητεί την όπισθεν των αισθητών όντων ( : των όντων ως φαινομένων ) εσχάτη πραγματικότητα, η οποία αποτελεί την αιτία και το θεμέλιο του αισθητού κόσμου, όπως λ.χ. η «δύναμη» είναι η πρωταρχή της κινήσεως.

    Η «μεταφυσική» είναι ο θεμελιώδης φιλοσοφικός κλάδος που ασχολείται με το Είναι. Είναι η θεωρία περί του Είναι. Ο φιλόσοφος εδώ αγωνίζεται να γνωρίσει την πίσω από τα φαινόμενα κρυμμένη πραγματικότητα. Ζητεί την όπισθεν των αισθητών όντων ( : των όντων ως φαινομένων ) εσχάτη πραγματικότητα, η οποία αποτελεί την αιτία και το θεμέλιο του αισθητού κόσμου, όπως λ.χ. η «δύναμη» είναι η πρωταρχή της κινήσεως.


   Ο όρος «Μεταφυσική» προήλθε από την κατάταξη των έργων του Αριστοτέλους που ο Ανδρόνικος ο Ρόδιος έκανε κατά το 70 π.Χ. περίπου. Ο σπουδαίος αυτός Αριστοτελικός φιλόσοφος ενέταξε την «πρώτη φιλοσοφία» μετά τα «Φυσικά» συγγράμματα. Η τοποθέτηση αυτή ασφαλώς δεν είναι τυχαία, αφού η «πρώτη φιλοσοφία» ερευνούσε τις πρώτες αρχές και αιτίες των όντων και τα οποία είναι και το αντικείμενο της μεταφυσικής.

Σημαντικότατο εδώ να τονίσουμε είναι ότι, κατά την φιλοσοφία υπάρχουν και οι λεγόμενες αποδείξεις περί υπάρξεως του Θεού και οι οποίες πολύ επιγραμματικά είναι :
 
i)    Η κοσμολογική απόδειξη, η οποία συνάγει από το μεταβλητό των όντων την αναγκαία ύπαρξη ενός αμετάβλητου όντος ως αιτίας του εαυτού του και των άλλων ( το πρώτον κινούν ακίνητον του Αριστοτέλους ).

ii)    Η τελολογική απόδειξη η οποία συμπεραίνει από την τάξη και τον ρυθμό του κόσμου την ύπαρξη ενός δημιουργού αυτής της τάξεως, του Θεού, αφού τα ίδια τα όντα δεν μπορούσαν να είχαν θέσει αυτή τη σκόπιμη τάξη, υποκείμενα σε αυτήν.

iii)    Η ηθική απόδειξη, κατά την οποία η ηθική τάξη του κόσμου επιβεβαιώνει την ύπαρξη Θεού, δημιουργού και εγγυητού της ηθικής αυτής τάξεως (του δικαίου) έναντι της υπάρχουσας στον κόσμο αδικίας. Πρόκειται για το αίτημα, την αναπόδεικτη αλλά αναγκαία για την εξήγηση γεγονότων αξίωση του Καντ.

iv)    Η οντολογική απόδειξη συνάγει την ύπαρξη του Θεού από την έννοια αυτού ως υψίστου και τελειοτάτου όντος. Η ιδέα αυτή του Θεού ως υψίστου όντος περιέχει μέσα του το ίδιο το «υποκείμενο» στο οποίο αναφέρεται δηλ. τον Θεό (Άνσελμος).

v)    Η ιστορική απόδειξη η οποία στηρίζεται στο ότι όλοι οι λαοί όλων των εποχών πίστευαν σε Θεό ή θεούς. Αυτή η γενικώς διαδεδομένη πίστη στη ύπαρξη του Θεού κρύβει το Είναι του Θεού. Ο Πλούταρχος σημειώνει : « Περιοδεύοντας θα συναντήσεις και πόλεις ατείχιστες, αγράμματες, αβασίλευτες, ακατοίκητες,... όμως ανίερη και άθεη πόλη... κανένας δεν είδε ούτε θα ιδεί... ».

   Αυτά τα ολίγα περί μεταφυσικής και φιλοσοφίας και ας δούμε τώρα τον ορισμό της λέξεως θρησκεία σύμφωνα με τα λεξικά :

i)    Η περί υπάρξεως Θεού πίστις και η προς αυτόν λατρεία.
ii)    Το σύνολον των δοξασιών των σχετικών προς εις θεούς ή Θεόν πίστιν.
iii)    Η αφοσίωσις εις ανώτερον ιδεώδες ή σύμβολον.




   Η μία ακολουθεί τα βήματα του λόγου, η άλλη τους χτύπους της καρδιάς. Ας μην ξεχνάμε και τα βαθύτατα λόγια του Ιησού στην επί του όρους ομιλία του : «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».
Αυτή την ανάγκη ζήτησαν να ικανοποιήσουν και ο homo sapiens και ο  homo religiosus.
Αυτό τον ασίγητο πόθο υπέροχα σιγοψιθυρίζει  ο Goethe (εικόνα αριστερά): «Αχ, αν μια φορά από σένα, Αιώνιε, η ψυχή μου να γεμίσει μπορούσε».

   Φιλοσοφία και θρησκεία λοιπόν, δύο φαινομενικά αιώνια αντιμαχόμενες δυνάμεις που όμως συμπληρώνουν η μία την άλλη και ορμούν και οι δύο προς τον ίδιο μεταφυσικό στόχο. Το Αιώνιο Είναι.