Αγαπητοί φίλοι,
το θέμα είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ.
Σίγουρα θα πάρω μέρος,θέλω μόνο λίγο χρόνο!
ΦΙΛΙΚΑ
Ο Εσωτερισμός μέσα από στίχους & μουσική
Συντονιστές: Ramoglou, Ladyhawk, Zadok the priestess
-
Zadok the priestess
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1411
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 1:32 am
- Τοποθεσία: Sanctum Sanctorum
- Επικοινωνία:
Αριάδνη έγραψε:Σίγουρα θα πάρω μέρος,θέλω μόνο λίγο χρόνο!
Όσο χρειάζεσαι, αγαπητή φίλη Αριάδνη!
Επί τη ευκαιρία, παρατήρησα ότι δε λειτουργούσαν οι σύνδεσμοι στο προηγούμενο μήνυμά μου και τους διόρθωσα, ώστε να μπορείτε να ακούσετε τα τραγούδια.
Αν ξαναπαρουσιαστεί πρόβλημα, παρακαλώ ειδοποιήστε με.
Le bonheur de l'homme n'est pas dans la liberté, mais dans l'acceptation d'un devoir
André Gide, Préface de Vol de nuit (1930), de Saint-Exupéry
ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ.
ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΚΕΛΣΟ ΑΝΟΙΞΕΣ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΠΡΟΣΟΧΗ....
ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΩΣ ΤΕΧΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΥΨΗΛΟΤΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ "ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ" ΔΙΕΡΓΑΣΙΩΝ....
ΙΣΩΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΤΕΧΝΕΣ (ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ) ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΘΕΤΟ ΠΛΕΓΜΑ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
ΕΑΝ ΔΕΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, ΨΥΧΙΚΑ...
ΕΑΝ ΔΕΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΡΑΔΑΣΜΟΥΣ....
ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΧΝΗ.....
Η ΟΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΘΕΟΥΡΓΙΑ...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΚΕΛΣΟ ΑΝΟΙΞΕΣ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΠΡΟΣΟΧΗ....
ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΩΣ ΤΕΧΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΥΨΗΛΟΤΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ "ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ" ΔΙΕΡΓΑΣΙΩΝ....
ΙΣΩΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΤΕΧΝΕΣ (ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ) ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΘΕΤΟ ΠΛΕΓΜΑ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
ΕΑΝ ΔΕΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, ΨΥΧΙΚΑ...
ΕΑΝ ΔΕΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΡΑΔΑΣΜΟΥΣ....
ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΧΝΗ.....
Η ΟΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΘΕΟΥΡΓΙΑ...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ
-
Zadok the priestess
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1411
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 1:32 am
- Τοποθεσία: Sanctum Sanctorum
- Επικοινωνία:
NEHEMAUT έγραψε:Ευχαριστώ για την αφιέρωση αγαπητή Zadok.
AVATARGR έγραψε:ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ.
ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΚΕΛΣΟ ΑΝΟΙΞΕΣ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΠΡΟΣΟΧΗ....
ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΩΣ ΤΕΧΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΥΨΗΛΟΤΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ "ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ" ΔΙΕΡΓΑΣΙΩΝ....
ΙΣΩΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΤΕΧΝΕΣ (ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ) ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΘΕΤΟ ΠΛΕΓΜΑ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
ΕΑΝ ΔΕΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, ΨΥΧΙΚΑ...
ΕΑΝ ΔΕΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΡΑΔΑΣΜΟΥΣ....
ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΧΝΗ.....
Η ΟΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΘΕΟΥΡΓΙΑ...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Φίλτατε AVATARGR με έχεις καλύψει απόλυτα
Le bonheur de l'homme n'est pas dans la liberté, mais dans l'acceptation d'un devoir
André Gide, Préface de Vol de nuit (1930), de Saint-Exupéry
-
Κέλσος ο Φιλαλήθης
- Δημοσιεύσεις: 533
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 6:08 pm
- Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ
- Επικοινωνία:
NEHEMAUT έγραψε:
"...Υπό την επίδραση λοιπόν αυτών προσεγγίζω ένα παλιό τραγούδι των Kansas.
"Dust In The Wind"
I close my eyes, only for a moment, and the moment's gone
All my dreams, pass before my eyes, a curiosity
Dust in the wind, all they are is dust in the wind
Same old song, just a drop of water in an endless sea
All we do, crumbles to the ground, though we refuse to see
Dust in the wind, All we are is dust in the wind
Don't hang on, nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away, all your money won't another minute buy
Dust in the wind, All we are is dust in the wind
<<Έκλεισα τα μάτια μου, μόνο για ένα λεπτό, και αυτό χάθηκε
Όλα τα όνειρα μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου, αξιοπερίεργο
Σκόνη στον άνεμο, ότι είμαστε είναι σκόνη στον άνεμο.
Τα ίδια παλιά τραγούδια, μόλις μία σταγόνα νερού στην ατέλειωτη θάλασσα
Όλα όσα κάνουμε, καταρρέουν στο έδαφος, αν και αρνιόμαστε να το δούμε.>>
<< Μην επιμένεις να κρατιέσαι, τίποτα δεν κρατά για πάντα παρά μόνο η γη και ο ουρανός.
Ξεγλιστρά μακριά, [η ζωή, ο χρόνος] όλα τα χρήματα σου δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα λεπτό ακόμα.
Δεν είμαστε παρά σκόνη στον άνεμο>> ..."
Αγαπημένη μου φίλη NEHEMAUT,
Πράγματι το τραγούδι αυτό, είναι ένα από τα ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ τραγούδια..
Όχι μόνον ο στίχος (τον οποίο εδώ πραγματευόμαστε) αλλά ΚΑΙ η μουσική είναι το κάτι άλλο...
Αχ αυτό το βιολί...
Το οποίο να σημειώσω με τις πενιχρές γνώσεις που έχω περί μουσικής & οργάνων αυτής, ότι είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ που μπορεί και καταφέρνει να "μιμηθεί" την φωνή του Ανθρώπου
, αυτό το βιολί λοιπόν στο πιο σημαντικό σημείο του τραγουδιού, είναι που με ταξιδεύει σε άλλη διάσταση και σε άλλο επίπεδο...
Ο συμβολισμός που ανακαλύπτω πίσω και μέσα από τους στίχους, με οδηγεί στην ΤΑΥΤΙΣΗ του Ανθρώπου με τον Κόσμο και η ταύτιση αυτή προκύπτει μέσα από τον κόκκο (σκόνης) στον Άνεμο
Ο Μικρόκοσμος και ο Μακρόκοσμος των οποίων η ΟΥΣΙΑ είναι ΜΙΑ - ΕΝΙΑΙΑ & ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ...
Η απαλοιφή του Χρόνου συμβάλει επίσης τα μέγιστα για το συμπέρασμά μου...
Η ΜΗΔΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, μπορεί να ισχύσει ΜΟΝΟ σε κάτι που είναι ΕΞΩ και ΠΕΡΑ από τον Χώρο και αυτό το "κάτι", είναι αυτός ο κόκκος (σκόνης) στον Άνεμο
Που όμως για να την επιτύχει κανείς, χρειάζεται να Κόψει τις ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ του (κλείνω τα μάτια κατά τον στίχο) και κατ' επέκταση την Λογική του...
Η καταστροφή των όσων έχουμε πράξει, συμβολίζει την Μεγάλη Συρρίκνωση των Κόσμων, αυτό που στην Σανσκριτική καλείται Πραλάγια και που ο Μέγας Πυθαγόρας με την βοήθεια της ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΤΟΥ, μέτραγε τους χρόνους και τους καιρούς που θα χρειαστούν για να τελεστεί το γεγονός αυτό (για μια ακόμα φορά...)
Αν η Δημιουργάι του Κόσμου είναι η Εκπνοή του Μπράχμα, τότε δικαίως η Καταστροφή του Κόσμου (όλα όσα κάνουμε, καταρρέουν στο έδαφος κατά τον στίχο), είναι η Εισπνοή του Μπράχμα γιατί ας ΜΗΝ ξεχνούμε ότι ο Μακρόκοσμος που ανέφερα στην αρχή, ΠΑΝΤΑ συμβολίζεται με έναν Άνθρωπο είτε κάτω από το όνομα του Αδάμ Κάδμου, είτε ως Κοσμικός Χριστός είτε ως Μπράχμα που εκπνέει και εισπνέει την Δυναμοενέργεια που συγκρατεί - ζωοποιεί τον Κόσμο, την Πράνα...
Πόσο "απίστευτα" είναι όλα αυτά;;;
Πόσο δύσκολα μπορεί να τα δεχτεί ο Ανθρώπινους Νους;;;
Κλειδί για αυτά είναι η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ να δεχτεί το πόσο μικρός και αδιάφορος είναι (σχηματικά) σε σχέση με το ΣΥΜΠΑΝ...
Δεν μπορεί να δεχτεί ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ του Ανθρώπου ότι είναι ένας κόκκος (σκόνης) στον Άνεμο...
Η υλική δύναμη του Ανθρώπου, το Χρήμα, δεν μπορεί να κάνει ΤΙΠΟΤΑ για να εξασφαλίσει την "αιωνιότητα" του Ουρανού και της Γης...
Ίσως κάτι να γινόταν ΑΝ τα λεπτά του Χρόνου είχαν αντιστοιχία με τα λεφτά του πορτοφολιού μας, αλλά και πάλι...
Ακόμα και ο Χρόνος είναι Πεπερασμένος και όχι ΑΙΩΝΙΟΣ, αφού για να υπάρξει Χρόνος, χρειάζεται οπωσδήποτε ΧΩΡΟΣ για να μετρηθεί...
Και ο Χώρος, όταν επέλθει εκείνη η περίφημη Εισπνοή του Μπράχμα θα πάψει να υπάρχει και μαζί με αυτόν θα σταματήσει να υπάρχει και Χρόνος...
Ας ζήσουμε λοιπόν την ζωή μας Ελεύθερα και με Χρηστοήθεια, αναγνωρίζοντας στον εαυτό μας ότι είμαστε "Dust In The Wind" "ένας κόκκος (σκόνης) στον Άνεμο"...
Χμμμμμ
Η βροχή αυτή του Σεπτέμβρη, είναι πολύ "παραγωγική" τελικά…
Φιλικά,
Κέλσος ο Φιλαλήθης
Ο Σωκράτης, για την εύρεση της αλήθειας μεταχειριζόταν το: ερωτάν και αποκρίνεσθαι
Αχ αυτό το βιολί...
Το οποίο να σημειώσω με τις πενιχρές γνώσεις που έχω περί μουσικής & οργάνων αυτής, ότι είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ που μπορεί και καταφέρνει να "μιμηθεί" την φωνή του Ανθρώπου , αυτό το βιολί λοιπόν στο πιο σημαντικό σημείο του τραγουδιού, είναι που με ταξιδεύει σε άλλη διάσταση και σε άλλο επίπεδο...
Αγαπητέ Κέλσο η ανάλυσή σου ήταν υπέροχη.
Συμφωνώ και επαυξάνω για το παραπάνω.
Θα έλεγα μάλιστα ότι η μουσική είναι από τα πιο ισχυρά μέσα αλλαγής της καταστάσεως συνειδήσεως μας.
Μπορεί να μας '' ανεβάσει '' αυτή η μορφή τέχνης σε ανώτερα επίπεδα
συναίσθησης.
Ισως τα πιο τρυφερά και τα πιο όμορφα.
Με εκτίμηση
Γεια σας συνοδοιπόροι,
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας δύο ποήματα, το ένα είναι του Μπάσο,ενός μεγάλου γιαπωνέζου ποιητή του 17ου αιώνα το οποίο είναι γνωστό σαν χάικου και το οποίο μεταφρασμένο είναι κάπως έτσι¨--
Όταν κοιτάξω προσεκτικά
βλέπω ν'ανθίζει η ναζούνα
στο φράχτη!
Φαίνεται πως ο Μπάσο περπατούσε σ'ένα εξοχικό δρόμο, όταν πήρε το μάτι του κάτι μάλλον παραμελημένο κοντά στο φράχτη..Πήγε λοιπόν πιο κοντά, το κοίταξε καλύτερα και βρήκε πως δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα άγριο φυτό, μάλλον ασήμαντο και γενικά αθέατο από τους διαβάτες.Είναι ένα απλό γεγονός που περιγράφεται στο ποίημα, χωρίς ιδιαίτερα ποιητικό συναίσθημα εκτός από το θαυμαστικό στο οποίο καταλήγει το χάικου, όλη δηλ. η στροφή.
Θα προσπαθήσω να αναφερθώ στα συναισθήματα που ο ποιητής εκφράζει με αυτό το θαυμαστικό.
Πρώτα απ'όλα εκφράζει το γεγονός ότι αγαπάει τόσο πολύ τη φύση που νοιώθει ένα μ'αυτην,αισθάνεται το σφυγμό που χτυπάει μέσα στις φλέβες της φύσης και γι'αυτό μόλις ανακάλυψε ένα ασήμαντο, σχεδόν αμελητέο φυτό, ν'ανθίζει κοντά στον παλιό κατερειπωμένο φράχτη, στην άκρη ενός απομακρυσμένου εξοχικού δρόμου, τόσο αθώα και απροσποίητα, μη επιθυμώντας καθόλου να το προσέξει κανείς, εκείνος το πρόσεξε και είδε πόσο τρυφερό είναι, πόσο
γεμάτο θεικιά δόξα, και η ταπεινοσύνη του, η ανεπίδευτη ομορφιά, του προκαλεί ειλικρινή θαυμασμό. Ο ποιητής μπορεί να διαβάσει σε κάθε πέταλο το βαθύτερο μυστήριο της ζωής ή της ύπαρξης γιατί όταν το μυαλό σου είναι ποιητικά, μυστικιστικά ή θρησκευτικά προσανατολισμένο, νιώθεις σαν τον Μπάσο, πως ακόμα και στο κάθε φυλλαράκι του άγριου χόρτου υπάρχει κάτι που
πραγματικά υπερβαίνει όλα τα βασικά ανθρώπινα συναισθήματα, κάτι που σε ανεβάζει σ'ένα βασίλειο που η λαμπρότητά του είναι όμοια με αυτή του βασιλείου του Θείου. Σε τέτοιες περιπτώσεις η μεγαλοσύνη δεν έχει καμιά σχέση μ'αυτό. Απ'αυτή την άποψη ο γιαπωνέζος ποιητής
έχει το ιδιαίτερο χάρισμα ν'ανακαλύπτει το μεγάλο σε μικρά πράγματα υπερβαίνοντας κάθε ποσοτικό μέτρο.
Αυτή είναι η Ανατολή!
Άς δούμε τώρα τι έχει να προσφέρει η Δύση σε μια παρόμοια κατάσταση. Διαλέγω τον Τέννυσον γιατί ο στίχος του έχει κάτι που σχετίζεται στενά με του Μπάσο.
Και αυτό είναι το δεύτερο ποίημα--
Λουλούδι στο γκρεμισμένο τοίχο,
Σε βγάζω απ'τα χαλάσματα,
Και σε κρατώ εδώ, τη ρίζα σου και σένα, μεσ'στο
χέρι μου.
Μικρό μου λουλουδάκι—αλλ' άν μπορούσα να
καταλάβω.
Τί είσαι σύ, η ρίζα σου και όλο, κι ολόκληρο εσύ,
Θα ήξερα τί είναι ο Θεός κι ο άνθρωπος μαζί.
Υπάρχουν δύο σημεία που θέλω να παρατηρήσω σ'αυτές τις γραμμές--
1.Ο Τέννυσον ξεριζώνει το λουλούδι και το κρατά στο χέρι του,”τη ρίζα σου και σένα”, Το κοιτάζει
--ίσως με προσοχή. Φαίνεται να είχε ένα συναίσθημα συγγενικό με κείνο του Μπάσο που ανακάλυψε τη ναζούνα στην άκρη του δρόμου. Αλλά η διαφορά ανάμεσα στους δύο ποιητές είναι ότι ο Μπάσο δεν ξεριζώνει το λουλούδι. Μόνο το κοιτάζει.Είναι απορροφημένος σε σκέψεις Νιώθει κάτι στο μυαλό του αλλά δεν το εκφράζει. Αφήνει ένα θαυμαστικό να πεί όλα όσα επιθυμεί
αυτός να πει. Γιατί δεν έχει λέξεις να προφέρει. Το συναίσθημα του είναι πολύ γεμάτο, πολύ βαθύ και δεν έχει καμιά διάθεση να το συγκεκριμενοποιήσει.
Όσο για τον Τέννυσον, αυτός είναι ενεργητικός και αναλυτικός.Πρώτα, ξεριζώνει το λουλούδι απ'το μέρος όπου μεγαλώνει. Το χωρίζει απ'το χώμα όπου ανήκει. Εντελώς διαφορετικά απ'τον ανατολίτη ποιητή, δεν αφήνει το λουλούδι στην ησυχία του.Πρέπει να το ξεριζώσει απ'τον ερειπωμένο τοίχο, “ρίζα του και όλο”, που σημαίνει πως το φυτό πρέπει να πεθάνει. Προφανώς δεν τον νοιάζει η μοίρα του λουλουδιού—η περιέργειά του.πρέπει να ικανοποιηθεί. Σαν τους γιατρούς , θα μπορούσε ν'ανατάμει το λουλούδι. Ο Μπάσο ούτε καν αγγίζει τη ναζούνα. Μόνο την κοιτάζει, την κοιτάζει “προσεκτικά”--αυτό κάνει όλο κι'όλο. Δεν είναι καθόλου ενεργητικός—μια γερή αντίθεση προς το δυναμισμό του Τέννυσον.
Η Ανατολή είναι σιωπηλή, ενώ η Δύση είναι εύγλωτη. Αλλά η σιωπή της Ανατολής δε σημαίνει πως είναι βουβή και μένει άφωνη. Η σιωπή σε πολλές περιπτώσεις είναι το ίδιο εύγλωτη όσο κι όταν είσαι ομιλητικός. Στο Δυτικό αρέσει ο βερμπαλισμός. Όχι μόνο αυτό. Ο Δυτικός μεταμορφώνει τη λέξη σε σάρκα και κάνει αυτή την πολυσαρκία να εμφανίζεται καμιά φορά πολύ χονδρικά και ηδονικά, στις τέχνες και στη θρησκεία του.
2.Τί κάνει μετά ο Τέννυσον? Κοιτάζοντας το ξεριζωμένο λουλούδι, που κατά πάσα πιθανότητα έχει αρχίσει να μαδάει, βάζει στον εαυτό του το ερώτημα--”Σε καταλαβαίνω?” Ο Μπάσο δεν είναι καθόλου εξεταστικός. Νιώθει όλο το μυστήριο, όπως αποκαλύπτεται στην ταπεινή του ναζούνα—το μυστήριο που πάει βαθιά στην πηγή κάθε ύπαρξης. Μεθάει μ'αυτό το συναίσθημα και θαυμάζει
με μια κραυγή που δεν εκφράζεται ούτε ακούγεται.
Αντίθετα ο Τέννυσον προχωράει με τη διανόησή του--”Αν μπορούσα να σε καταλάβω, θα ήξερα τί είναι ο Θεός και ο άνθρωπος”. Η έκκλησή του για κατανόηση είναι χαρακτηριστικά δυτική.
Ο Μπάσο αποδέχεται, ο Τέννυσον αντιστέκεται. Η ατομικότητα του Τέννυσον είναι μακριά απ'το λουλούδι, απ'το “Θεό και τον άνθρωπο.”. Δεν ταυτίζει τον εαυτό του ούτε με το Θεό ούτε με τη φύση.Στέκεται πάντα χώρια απ'αυτά. Η κατανόηση γι'αυτόν είναι αυτό που λένε σήμερα “επιστημονικά αντικειμενικό” ο Μπάσο είναι ολοκληρωτικά “υποκειμενικός” και λέγοντας “υποκειμενικό” εννοώ την “απόλυτη υποκειμενικότητα”.Ο Μπάσο βρίσκεται κοντά σ'αυτήν την “απόλυτη υποκειμενικότητα” και μέσα της ο Μπάσο βλέπει τη ναζούνα κι η ναζούνα τον Μπάσο.Εδώ δεν υπάρχει εμπάθεια ή συμπάθεια ή ταύτιση μ'αυτό το γεγονός.
Ο Μπάσολέει--”κοιτάζω προσεχτικά” Η λέξη “προσεχτικά” υποδηλώνει ότι ο Μπάσο τώρα δεν είναι πια ένας παρατηρητής, αλλά ότι το λουλούδι έχει αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του και σιωπηλά, εύγλωτα, εκφράζει τον εαυτό του.Κι αυτή η σιωπηλή ευγλωτία ή η εύγλωτη σιωπή απ'το μέρος του λουλουδιού αποκτά ανθρώπινη ηχώ μέσα στις 17 συλλαβές του Μπάσο. Όποιο βάθος συναισθήματος κι άν υπάρχει,όποιο μυστήριο έκφρασης ή, ακόμα, όποια φιλοσοφία της “απόλυτης υποκειμενικότητας”, είναι κατανοητά μόνο σε εκείνους που έχουν νιώσει πραγματικά μια τέτοια εμπειρία.
Στον Τέννυσον, απ'όσο μπορώ να καταλάβω, δεν υπάρχει στην πρώτη θέση κανένα συναισθηματικό βάθος. Είναι σκέτη διανόηση—χαρακτηριστικό της δυτικής νοοτροπίας.Είναι ένας συνήγορος του δόγματος του Λόγου. Πρέπει να πει κάτι, πρέπει να αφαιρέσει ή να διανοουμενοποιήσει τη συγκεκριμένη του εμπειρία.Πρέπει να βγει απ'το συναισθηματικό πεδίο και να μπει σε εκείνο της διανόησης, πρέπει να υποβάλει τη ζωή και το συναίσθημα σε μια σειρά αναλύσεων για να ικανοποιήσει το δυτικό πνεύμα της εξεταστικής περιέργειας.
ΦΙΛΙΚΑ
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας δύο ποήματα, το ένα είναι του Μπάσο,ενός μεγάλου γιαπωνέζου ποιητή του 17ου αιώνα το οποίο είναι γνωστό σαν χάικου και το οποίο μεταφρασμένο είναι κάπως έτσι¨--
Όταν κοιτάξω προσεκτικά
βλέπω ν'ανθίζει η ναζούνα
στο φράχτη!
Φαίνεται πως ο Μπάσο περπατούσε σ'ένα εξοχικό δρόμο, όταν πήρε το μάτι του κάτι μάλλον παραμελημένο κοντά στο φράχτη..Πήγε λοιπόν πιο κοντά, το κοίταξε καλύτερα και βρήκε πως δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα άγριο φυτό, μάλλον ασήμαντο και γενικά αθέατο από τους διαβάτες.Είναι ένα απλό γεγονός που περιγράφεται στο ποίημα, χωρίς ιδιαίτερα ποιητικό συναίσθημα εκτός από το θαυμαστικό στο οποίο καταλήγει το χάικου, όλη δηλ. η στροφή.
Θα προσπαθήσω να αναφερθώ στα συναισθήματα που ο ποιητής εκφράζει με αυτό το θαυμαστικό.
Πρώτα απ'όλα εκφράζει το γεγονός ότι αγαπάει τόσο πολύ τη φύση που νοιώθει ένα μ'αυτην,αισθάνεται το σφυγμό που χτυπάει μέσα στις φλέβες της φύσης και γι'αυτό μόλις ανακάλυψε ένα ασήμαντο, σχεδόν αμελητέο φυτό, ν'ανθίζει κοντά στον παλιό κατερειπωμένο φράχτη, στην άκρη ενός απομακρυσμένου εξοχικού δρόμου, τόσο αθώα και απροσποίητα, μη επιθυμώντας καθόλου να το προσέξει κανείς, εκείνος το πρόσεξε και είδε πόσο τρυφερό είναι, πόσο
γεμάτο θεικιά δόξα, και η ταπεινοσύνη του, η ανεπίδευτη ομορφιά, του προκαλεί ειλικρινή θαυμασμό. Ο ποιητής μπορεί να διαβάσει σε κάθε πέταλο το βαθύτερο μυστήριο της ζωής ή της ύπαρξης γιατί όταν το μυαλό σου είναι ποιητικά, μυστικιστικά ή θρησκευτικά προσανατολισμένο, νιώθεις σαν τον Μπάσο, πως ακόμα και στο κάθε φυλλαράκι του άγριου χόρτου υπάρχει κάτι που
πραγματικά υπερβαίνει όλα τα βασικά ανθρώπινα συναισθήματα, κάτι που σε ανεβάζει σ'ένα βασίλειο που η λαμπρότητά του είναι όμοια με αυτή του βασιλείου του Θείου. Σε τέτοιες περιπτώσεις η μεγαλοσύνη δεν έχει καμιά σχέση μ'αυτό. Απ'αυτή την άποψη ο γιαπωνέζος ποιητής
έχει το ιδιαίτερο χάρισμα ν'ανακαλύπτει το μεγάλο σε μικρά πράγματα υπερβαίνοντας κάθε ποσοτικό μέτρο.
Αυτή είναι η Ανατολή!
Άς δούμε τώρα τι έχει να προσφέρει η Δύση σε μια παρόμοια κατάσταση. Διαλέγω τον Τέννυσον γιατί ο στίχος του έχει κάτι που σχετίζεται στενά με του Μπάσο.
Και αυτό είναι το δεύτερο ποίημα--
Λουλούδι στο γκρεμισμένο τοίχο,
Σε βγάζω απ'τα χαλάσματα,
Και σε κρατώ εδώ, τη ρίζα σου και σένα, μεσ'στο
χέρι μου.
Μικρό μου λουλουδάκι—αλλ' άν μπορούσα να
καταλάβω.
Τί είσαι σύ, η ρίζα σου και όλο, κι ολόκληρο εσύ,
Θα ήξερα τί είναι ο Θεός κι ο άνθρωπος μαζί.
Υπάρχουν δύο σημεία που θέλω να παρατηρήσω σ'αυτές τις γραμμές--
1.Ο Τέννυσον ξεριζώνει το λουλούδι και το κρατά στο χέρι του,”τη ρίζα σου και σένα”, Το κοιτάζει
--ίσως με προσοχή. Φαίνεται να είχε ένα συναίσθημα συγγενικό με κείνο του Μπάσο που ανακάλυψε τη ναζούνα στην άκρη του δρόμου. Αλλά η διαφορά ανάμεσα στους δύο ποιητές είναι ότι ο Μπάσο δεν ξεριζώνει το λουλούδι. Μόνο το κοιτάζει.Είναι απορροφημένος σε σκέψεις Νιώθει κάτι στο μυαλό του αλλά δεν το εκφράζει. Αφήνει ένα θαυμαστικό να πεί όλα όσα επιθυμεί
αυτός να πει. Γιατί δεν έχει λέξεις να προφέρει. Το συναίσθημα του είναι πολύ γεμάτο, πολύ βαθύ και δεν έχει καμιά διάθεση να το συγκεκριμενοποιήσει.
Όσο για τον Τέννυσον, αυτός είναι ενεργητικός και αναλυτικός.Πρώτα, ξεριζώνει το λουλούδι απ'το μέρος όπου μεγαλώνει. Το χωρίζει απ'το χώμα όπου ανήκει. Εντελώς διαφορετικά απ'τον ανατολίτη ποιητή, δεν αφήνει το λουλούδι στην ησυχία του.Πρέπει να το ξεριζώσει απ'τον ερειπωμένο τοίχο, “ρίζα του και όλο”, που σημαίνει πως το φυτό πρέπει να πεθάνει. Προφανώς δεν τον νοιάζει η μοίρα του λουλουδιού—η περιέργειά του.πρέπει να ικανοποιηθεί. Σαν τους γιατρούς , θα μπορούσε ν'ανατάμει το λουλούδι. Ο Μπάσο ούτε καν αγγίζει τη ναζούνα. Μόνο την κοιτάζει, την κοιτάζει “προσεκτικά”--αυτό κάνει όλο κι'όλο. Δεν είναι καθόλου ενεργητικός—μια γερή αντίθεση προς το δυναμισμό του Τέννυσον.
Η Ανατολή είναι σιωπηλή, ενώ η Δύση είναι εύγλωτη. Αλλά η σιωπή της Ανατολής δε σημαίνει πως είναι βουβή και μένει άφωνη. Η σιωπή σε πολλές περιπτώσεις είναι το ίδιο εύγλωτη όσο κι όταν είσαι ομιλητικός. Στο Δυτικό αρέσει ο βερμπαλισμός. Όχι μόνο αυτό. Ο Δυτικός μεταμορφώνει τη λέξη σε σάρκα και κάνει αυτή την πολυσαρκία να εμφανίζεται καμιά φορά πολύ χονδρικά και ηδονικά, στις τέχνες και στη θρησκεία του.
2.Τί κάνει μετά ο Τέννυσον? Κοιτάζοντας το ξεριζωμένο λουλούδι, που κατά πάσα πιθανότητα έχει αρχίσει να μαδάει, βάζει στον εαυτό του το ερώτημα--”Σε καταλαβαίνω?” Ο Μπάσο δεν είναι καθόλου εξεταστικός. Νιώθει όλο το μυστήριο, όπως αποκαλύπτεται στην ταπεινή του ναζούνα—το μυστήριο που πάει βαθιά στην πηγή κάθε ύπαρξης. Μεθάει μ'αυτό το συναίσθημα και θαυμάζει
με μια κραυγή που δεν εκφράζεται ούτε ακούγεται.
Αντίθετα ο Τέννυσον προχωράει με τη διανόησή του--”Αν μπορούσα να σε καταλάβω, θα ήξερα τί είναι ο Θεός και ο άνθρωπος”. Η έκκλησή του για κατανόηση είναι χαρακτηριστικά δυτική.
Ο Μπάσο αποδέχεται, ο Τέννυσον αντιστέκεται. Η ατομικότητα του Τέννυσον είναι μακριά απ'το λουλούδι, απ'το “Θεό και τον άνθρωπο.”. Δεν ταυτίζει τον εαυτό του ούτε με το Θεό ούτε με τη φύση.Στέκεται πάντα χώρια απ'αυτά. Η κατανόηση γι'αυτόν είναι αυτό που λένε σήμερα “επιστημονικά αντικειμενικό” ο Μπάσο είναι ολοκληρωτικά “υποκειμενικός” και λέγοντας “υποκειμενικό” εννοώ την “απόλυτη υποκειμενικότητα”.Ο Μπάσο βρίσκεται κοντά σ'αυτήν την “απόλυτη υποκειμενικότητα” και μέσα της ο Μπάσο βλέπει τη ναζούνα κι η ναζούνα τον Μπάσο.Εδώ δεν υπάρχει εμπάθεια ή συμπάθεια ή ταύτιση μ'αυτό το γεγονός.
Ο Μπάσολέει--”κοιτάζω προσεχτικά” Η λέξη “προσεχτικά” υποδηλώνει ότι ο Μπάσο τώρα δεν είναι πια ένας παρατηρητής, αλλά ότι το λουλούδι έχει αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του και σιωπηλά, εύγλωτα, εκφράζει τον εαυτό του.Κι αυτή η σιωπηλή ευγλωτία ή η εύγλωτη σιωπή απ'το μέρος του λουλουδιού αποκτά ανθρώπινη ηχώ μέσα στις 17 συλλαβές του Μπάσο. Όποιο βάθος συναισθήματος κι άν υπάρχει,όποιο μυστήριο έκφρασης ή, ακόμα, όποια φιλοσοφία της “απόλυτης υποκειμενικότητας”, είναι κατανοητά μόνο σε εκείνους που έχουν νιώσει πραγματικά μια τέτοια εμπειρία.
Στον Τέννυσον, απ'όσο μπορώ να καταλάβω, δεν υπάρχει στην πρώτη θέση κανένα συναισθηματικό βάθος. Είναι σκέτη διανόηση—χαρακτηριστικό της δυτικής νοοτροπίας.Είναι ένας συνήγορος του δόγματος του Λόγου. Πρέπει να πει κάτι, πρέπει να αφαιρέσει ή να διανοουμενοποιήσει τη συγκεκριμένη του εμπειρία.Πρέπει να βγει απ'το συναισθηματικό πεδίο και να μπει σε εκείνο της διανόησης, πρέπει να υποβάλει τη ζωή και το συναίσθημα σε μια σειρά αναλύσεων για να ικανοποιήσει το δυτικό πνεύμα της εξεταστικής περιέργειας.
ΦΙΛΙΚΑ
Ενδιαφέρον γιά το νόημα της ύπαρξης και την κατανόηση των εννοιών-Ιδεών.
Λουλούδι στο γκρεμισμένο τοίχο,
Σε βγάζω απ'τα χαλάσματα,
Και σε κρατώ εδώ, τη ρίζα σου και σένα, μεσ'στο
χέρι μου.
Μικρό μου λουλουδάκι—αλλ' άν μπορούσα να
καταλάβω.
Τί είσαι σύ, η ρίζα σου και όλο, κι ολόκληρο εσύ,
Θα ήξερα τί είναι ο Θεός κι ο άνθρωπος μαζί.
Αγαπητή Αριάδνη
Θα ήθελα να παραθέσω την άποψη μου σχετικά με την ανάλυση που έκανες στους στίχους του Τέννυσον.
Μου δημιουργούν μία διαφορετική αίσθηση.
Εγώ αντίθετα δεν νομίζω ότι δεν εκφράζει συναίσθημα. Πιστεύω ότι δείχνει αγωνία και επιθυμία να νιώσει το μυστήριο της ζωής.
Επίσης θα έλεγα ότι επιδιώκει να ''προστατέψει'' το λουλουδάκι.
Λέει : «Σε βγάζω από τα χαλάσματα»
Για μένα εννοεί ότι θέλει να το τραβήξει μακριά από το φθαρμένο περιβάλλον που έχει βρεθεί, ίσως θέλει να το τοποθετήσει κάπου αλλού δεδομένου και του ότι το έβγαλε μαζί με την ρίζα του, δεν το έκοψε.
Είναι τρυφερός μαζί του. Το αποκαλεί « μικρό μου λουλουδάκι» το κρατάει « μέσα στο χέρι του» όχι ΜΕ το χέρι του και προσπαθεί να διεισδύσει εντός του, να το διαβάσει. Θέλει να το καταλάβει.
Αναγνωρίζει ότι και αυτό και ο άνθρωπος, είναι από την ίδια θεϊκή ουσία, μέρος του ίδιου σχεδίου.
Και εκεί νομίζω ότι εκφράζεται και η αγωνία του. Θα καταφέρει να συνδεθεί μαζί Του για να μάθει την αλήθεια?
Με εκτίμηση
Σε βγάζω απ'τα χαλάσματα,
Και σε κρατώ εδώ, τη ρίζα σου και σένα, μεσ'στο
χέρι μου.
Μικρό μου λουλουδάκι—αλλ' άν μπορούσα να
καταλάβω.
Τί είσαι σύ, η ρίζα σου και όλο, κι ολόκληρο εσύ,
Θα ήξερα τί είναι ο Θεός κι ο άνθρωπος μαζί.
Αγαπητή Αριάδνη
Θα ήθελα να παραθέσω την άποψη μου σχετικά με την ανάλυση που έκανες στους στίχους του Τέννυσον.
Μου δημιουργούν μία διαφορετική αίσθηση.
Εγώ αντίθετα δεν νομίζω ότι δεν εκφράζει συναίσθημα. Πιστεύω ότι δείχνει αγωνία και επιθυμία να νιώσει το μυστήριο της ζωής.
Επίσης θα έλεγα ότι επιδιώκει να ''προστατέψει'' το λουλουδάκι.
Λέει : «Σε βγάζω από τα χαλάσματα»
Για μένα εννοεί ότι θέλει να το τραβήξει μακριά από το φθαρμένο περιβάλλον που έχει βρεθεί, ίσως θέλει να το τοποθετήσει κάπου αλλού δεδομένου και του ότι το έβγαλε μαζί με την ρίζα του, δεν το έκοψε.
Είναι τρυφερός μαζί του. Το αποκαλεί « μικρό μου λουλουδάκι» το κρατάει « μέσα στο χέρι του» όχι ΜΕ το χέρι του και προσπαθεί να διεισδύσει εντός του, να το διαβάσει. Θέλει να το καταλάβει.
Αναγνωρίζει ότι και αυτό και ο άνθρωπος, είναι από την ίδια θεϊκή ουσία, μέρος του ίδιου σχεδίου.
Και εκεί νομίζω ότι εκφράζεται και η αγωνία του. Θα καταφέρει να συνδεθεί μαζί Του για να μάθει την αλήθεια?
Με εκτίμηση
Αγαπητή NEHEMAUT,
Απαντώντας γενικά στην ανάλυση της σκέψης σου σχετικά με το ποίημα του Τέννυσον,
θα ήθελα να διευκρινίσω ότι οι δύο τρόποι σκέψης,αυτός της Ανατολής και αυτός της Δύσης δεν
θεωρούνται από μένα “καλός “ ή “κακός”, “σωστός” ή “λάθος”. Απλά καταγράφεται μόνο η διαφορετικότητά τους..Αν με ρωτήσετε ποιός από τους δύο μου ταιριάζει, θα απαντούσα –Αυτός της Ανατολής όμως στη πράξη μου, στη καθημερινή μου ζωή, κινούμαι συνεχώς από τον ένα στον άλλο αναλόγως των αναγκών της στιγμής εκείνης.
Μου ταιριάζει δε ο ανατολικός τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων γιατί επιθυμώ πάντα ο άνθρωπος ή το πράγμα που βρίσκεται κοντά μου να παραμένει “υποκείμενο” και όχι “αντικείμενο”μελέτης.
Όσο αφορά τώρα την κατανόηση του ίδιου του ποιήματος--
Σύμφωνα με τον ανατολικό τρόπο σκέψης , απλά θα το διαβάζαμε,το ποίημα, και θα προσπαθούσαμε να το νιώσουμε, να το ζήσουμε. Εμείς όμως εδώ το αναλύουμε κι'έτσι σκεφτόμενοι με το δυτικό τρόπο ξ'ερουμε ότι ο ποιητής κρατάει τρυφερά και προστατευτικά ένα λουλούδι στο χέρι του, αλλά καταλαβαίνουμε πως ή το έχει βρει κάτω ή το έχει ξεριζώσει ο ίδιος.
Μετά βαθαίνοντας την ανάλυσή μας και ψάχνοντας με τη σκέψη την αποθήκη των γνώσεων, ξέρουμε ότι κάθε λουλούδι που ξεριζώνεται έχει πάρα πολύ λίγο χρόνο ζωής και σαφώς λιγότερο από εκείνο που έχει στο χώμα, έστω και σε χαλάσματα.
Μετά αναρωτιόμαστε!-- Γιατί το πήρε στα χέρια του?.--- Για να το μεταφυτέψει σ'ένα καλύτερο ευφορότερο μέρος όπου θα αναδειχθεί όλη του η ομορφιά?
Όχι! Μας το λέει ο ίδιος ο ποιητής. “Για να σε γνψρίσω!Για να σε καταλάβω! Για δική μου ανάγκη! Γιατί, πιστεύω πως αν σε γνωρίσω, θα γνωρίσω τον άνθρωπο και τον Δημιουργό του!”
Για μένα είναι είναι προφανές πως δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις ανάγκες αυτού τούτου του λουλουδιού αλλά για τις δικές του ανάγκες.Χρησιμοποιεί το λουλούδι, καταστρέφοντάς το, για να μάθει ο ίδιος το μυστκό της ζωής. Θανατώνει τη φύση για να προσπαθήσει να ανακαλύψει το μυστικό της.
Και τί μένει μετά? Ή, καλύτερα, τί ακολουθεί μετά?
ΟΛΟΣ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ! Η χρησιμοποίηση των πάντων για προσωπικό μας όφελος--- μιας και---αφού όπως συνιθίζεται να λέγεται---πρέπει να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας-- να τον ευχαριστήσουμε, να τον ικανοποιήσουμε! ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ? Αντί να σταθούμε με σεβασμό παρατηρώντας την στη φυσική της κατάσταση, εμείς, που με αλαζονεία πιστεύουμε πως ξέρουμε τί είναι το καλό για όλα,αφού θεωρούμε ότι το δικό μας καλό είναι καλό και για τους άλλους, την θανατώνουμε. Και δεν κάνουμε στον εαυτό μας μια απλή ερώτηση---ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΘΩ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟ?
Εκτός αν φοβούμενος τόσο πολύ το δικό μου θάνατο σκοτώνω τα ” αντικείμενα μελέτης μου “για να δω πώς θα είμαι κι'εγώ πεθαμένος. Για να μάθω για τον δικό μου τον θάνατο.
Και δεν αναρωτήθηκα ποτέ --- Πώς θα γνωρίσω την ψυχή αυτού του λουλουδιού? Ή δεν έχει ψυχή? Μα άν δεν έχει ψυχή, πώς θα μάθω για τον άνθρωπο και το Θεό από κάτι που δεν έχει ψυχή?
Είναι ο Θεός μόνο ύλη? Και ανατέμνοντας το λουλούδι, στην ουσία καταστρέφοντάς το, δεν μ'ενδιαφέρει η ψυχή του.
Προσωπικά πιστεύω πως παρατηρώντας τη φύση και τα φαινόμενα και ίσως κοιτώντας προσεχτικά κατορθώσω να εναρμονίσω τον εαυτό μου με τον ρυθμό τους,όχι να ταυτιστώ μαζί τους ή να συμπάσχω μαζί τους αλλά να εναρμονιστώ, να ζω αρμονικά μαζί τους και σιγά σιγά προσπαθώντας να βρω το ρυθμό, την συχνότητα των υποκειμένων γύρω μου, μπω, 'ετσι απροσδόκητα στην ουσία του Σύμπαντος και “ψυχανεμισθώ” όπως λέει ο Καζατζάκης, το ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ θαυμάζοντας ,όπως κάνει ο Γιαπωνέζος ποιητής με το θαυμαστικό του, για ότι υπάρχει, για τη ΣΟΦΙΑ, ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ που υπάρχει μέσα μου και γύρω μου1
ΦΙΛΙΚΑ.
Εγώ αντίθετα δεν νομίζω ότι δεν εκφράζει συναίσθημα. Πιστεύω ότι
δείχνει αγωνία και επιθυμία να νιώσει το μυστήριο της ζωής.
Επίσης θα έλεγα ότι επιδιώκει να ''προστατέψει'' το λουλουδάκι.
Λέει : «Σε βγάζω από τα χαλάσματα»
Για μένα εννοεί ότι θέλει να το τραβήξει μακριά από το φθαρμένο περιβάλλον που έχει βρεθεί, ίσως θέλει να το τοποθετήσει κάπου αλλού δεδομένου και του ότι το έβγαλε μαζί με την ρίζα του, δεν το έκοψε.
Είναι τρυφερός μαζί του. Το αποκαλεί « μικρό μου λουλουδάκι» το κρατάει « μέσα στο χέρι του» όχι ΜΕ το χέρι του και προσπαθεί να διεισδύσει εντός του, να το διαβάσει. Θέλει να το καταλάβει.
Αναγνωρίζει ότι και αυτό και ο άνθρωπος, είναι από την ίδια θεϊκή ουσία, μέρος του ίδιου σχεδίου.
Και εκεί νομίζω ότι εκφράζεται και η αγωνία του. Θα καταφέρει να συνδεθεί μαζί Του για να μάθει την αλήθεια?
Απαντώντας γενικά στην ανάλυση της σκέψης σου σχετικά με το ποίημα του Τέννυσον,
θα ήθελα να διευκρινίσω ότι οι δύο τρόποι σκέψης,αυτός της Ανατολής και αυτός της Δύσης δεν
θεωρούνται από μένα “καλός “ ή “κακός”, “σωστός” ή “λάθος”. Απλά καταγράφεται μόνο η διαφορετικότητά τους..Αν με ρωτήσετε ποιός από τους δύο μου ταιριάζει, θα απαντούσα –Αυτός της Ανατολής όμως στη πράξη μου, στη καθημερινή μου ζωή, κινούμαι συνεχώς από τον ένα στον άλλο αναλόγως των αναγκών της στιγμής εκείνης.
Μου ταιριάζει δε ο ανατολικός τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων γιατί επιθυμώ πάντα ο άνθρωπος ή το πράγμα που βρίσκεται κοντά μου να παραμένει “υποκείμενο” και όχι “αντικείμενο”μελέτης.
Όσο αφορά τώρα την κατανόηση του ίδιου του ποιήματος--
Σύμφωνα με τον ανατολικό τρόπο σκέψης , απλά θα το διαβάζαμε,το ποίημα, και θα προσπαθούσαμε να το νιώσουμε, να το ζήσουμε. Εμείς όμως εδώ το αναλύουμε κι'έτσι σκεφτόμενοι με το δυτικό τρόπο ξ'ερουμε ότι ο ποιητής κρατάει τρυφερά και προστατευτικά ένα λουλούδι στο χέρι του, αλλά καταλαβαίνουμε πως ή το έχει βρει κάτω ή το έχει ξεριζώσει ο ίδιος.
Μετά βαθαίνοντας την ανάλυσή μας και ψάχνοντας με τη σκέψη την αποθήκη των γνώσεων, ξέρουμε ότι κάθε λουλούδι που ξεριζώνεται έχει πάρα πολύ λίγο χρόνο ζωής και σαφώς λιγότερο από εκείνο που έχει στο χώμα, έστω και σε χαλάσματα.
Μετά αναρωτιόμαστε!-- Γιατί το πήρε στα χέρια του?.--- Για να το μεταφυτέψει σ'ένα καλύτερο ευφορότερο μέρος όπου θα αναδειχθεί όλη του η ομορφιά?
Όχι! Μας το λέει ο ίδιος ο ποιητής. “Για να σε γνψρίσω!Για να σε καταλάβω! Για δική μου ανάγκη! Γιατί, πιστεύω πως αν σε γνωρίσω, θα γνωρίσω τον άνθρωπο και τον Δημιουργό του!”
Για μένα είναι είναι προφανές πως δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις ανάγκες αυτού τούτου του λουλουδιού αλλά για τις δικές του ανάγκες.Χρησιμοποιεί το λουλούδι, καταστρέφοντάς το, για να μάθει ο ίδιος το μυστκό της ζωής. Θανατώνει τη φύση για να προσπαθήσει να ανακαλύψει το μυστικό της.
Και τί μένει μετά? Ή, καλύτερα, τί ακολουθεί μετά?
ΟΛΟΣ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ! Η χρησιμοποίηση των πάντων για προσωπικό μας όφελος--- μιας και---αφού όπως συνιθίζεται να λέγεται---πρέπει να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας-- να τον ευχαριστήσουμε, να τον ικανοποιήσουμε! ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ? Αντί να σταθούμε με σεβασμό παρατηρώντας την στη φυσική της κατάσταση, εμείς, που με αλαζονεία πιστεύουμε πως ξέρουμε τί είναι το καλό για όλα,αφού θεωρούμε ότι το δικό μας καλό είναι καλό και για τους άλλους, την θανατώνουμε. Και δεν κάνουμε στον εαυτό μας μια απλή ερώτηση---ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΘΩ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟ?
Εκτός αν φοβούμενος τόσο πολύ το δικό μου θάνατο σκοτώνω τα ” αντικείμενα μελέτης μου “για να δω πώς θα είμαι κι'εγώ πεθαμένος. Για να μάθω για τον δικό μου τον θάνατο.
Και δεν αναρωτήθηκα ποτέ --- Πώς θα γνωρίσω την ψυχή αυτού του λουλουδιού? Ή δεν έχει ψυχή? Μα άν δεν έχει ψυχή, πώς θα μάθω για τον άνθρωπο και το Θεό από κάτι που δεν έχει ψυχή?
Είναι ο Θεός μόνο ύλη? Και ανατέμνοντας το λουλούδι, στην ουσία καταστρέφοντάς το, δεν μ'ενδιαφέρει η ψυχή του.
Προσωπικά πιστεύω πως παρατηρώντας τη φύση και τα φαινόμενα και ίσως κοιτώντας προσεχτικά κατορθώσω να εναρμονίσω τον εαυτό μου με τον ρυθμό τους,όχι να ταυτιστώ μαζί τους ή να συμπάσχω μαζί τους αλλά να εναρμονιστώ, να ζω αρμονικά μαζί τους και σιγά σιγά προσπαθώντας να βρω το ρυθμό, την συχνότητα των υποκειμένων γύρω μου, μπω, 'ετσι απροσδόκητα στην ουσία του Σύμπαντος και “ψυχανεμισθώ” όπως λέει ο Καζατζάκης, το ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ θαυμάζοντας ,όπως κάνει ο Γιαπωνέζος ποιητής με το θαυμαστικό του, για ότι υπάρχει, για τη ΣΟΦΙΑ, ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ που υπάρχει μέσα μου και γύρω μου1
ΦΙΛΙΚΑ.
Ενδιαφέρον γιά το νόημα της ύπαρξης και την κατανόηση των εννοιών-Ιδεών.
Καλημέρα σε όλους.
Αγαπητή Αριάδνη , πιστεύω ότι η ποίηση είναι ο πιο ρομαντικός και πιο προσωπικός τρόπος έκφρασης.
Ακριβώς για αυτούς τους λόγους είναι απεριόριστος και υποκειμενικός.
Θα έλεγα μάλιστα ότι η βασική ιδιαιτερότητα αυτής της μορφής τέχνης είναι το γεγονός ότι μας επιτρέπει να νιώθουμε και να κατανοούμε ότι εμείς επιθυμούμε.
Κατά την γνώμη μου ο μόνος τρόπος να μάθουμε την αλήθεια του συγγραφέα είναι να μας την εξηγήσει ο ίδιος,
Εγώ δεν προσπάθησα να αναλύσω τους στίχους του Τέννυσον.
Απάντησα απλώς στη δική σου ανάλυση σχετικά με το πως εγώ αισθάνθηκα όταν τους διάβασα. Μόνο με το συναίσθημα.
Όσον αφορά τον δυτικό και ανατολικό τρόπο σκέψεως και ζωής , αν και φοβάμαι ότι είμαστε εκτός θέματος εχω να πω τα εξής:
Η γνώμη μου είναι ότι η δύση απαντά στην ύλη και η ανατολή στην ψυχή.
Επειδή ο άνθρωπος έχει και τις δύο αυτές υποστάσεις θα πρέπει να είναι σε αρμονία μεταξύ τους.
Ούτε ο άκρατος υλισμός της δύσης με βρίσκει σύμφωνη, ούτε η νοσηρή μοιρολατρία της
ανατολής.
Νομίζω ότι μπορούμε να φιλοσοφούμε και να επιθυμούμε την ένωση με το θείον χωρίς να στερηθούμε και τα αγαθά του δυτικού πολιτισμού που κάνουν και την αναζήτηση πιο προσβάσιμη .
Με εκτίμηση
Αγαπητή Αριάδνη , πιστεύω ότι η ποίηση είναι ο πιο ρομαντικός και πιο προσωπικός τρόπος έκφρασης.
Ακριβώς για αυτούς τους λόγους είναι απεριόριστος και υποκειμενικός.
Θα έλεγα μάλιστα ότι η βασική ιδιαιτερότητα αυτής της μορφής τέχνης είναι το γεγονός ότι μας επιτρέπει να νιώθουμε και να κατανοούμε ότι εμείς επιθυμούμε.
Κατά την γνώμη μου ο μόνος τρόπος να μάθουμε την αλήθεια του συγγραφέα είναι να μας την εξηγήσει ο ίδιος,
Εγώ δεν προσπάθησα να αναλύσω τους στίχους του Τέννυσον.
Απάντησα απλώς στη δική σου ανάλυση σχετικά με το πως εγώ αισθάνθηκα όταν τους διάβασα. Μόνο με το συναίσθημα.
Όσον αφορά τον δυτικό και ανατολικό τρόπο σκέψεως και ζωής , αν και φοβάμαι ότι είμαστε εκτός θέματος εχω να πω τα εξής:
Η γνώμη μου είναι ότι η δύση απαντά στην ύλη και η ανατολή στην ψυχή.
Επειδή ο άνθρωπος έχει και τις δύο αυτές υποστάσεις θα πρέπει να είναι σε αρμονία μεταξύ τους.
Ούτε ο άκρατος υλισμός της δύσης με βρίσκει σύμφωνη, ούτε η νοσηρή μοιρολατρία της
ανατολής.
Νομίζω ότι μπορούμε να φιλοσοφούμε και να επιθυμούμε την ένωση με το θείον χωρίς να στερηθούμε και τα αγαθά του δυτικού πολιτισμού που κάνουν και την αναζήτηση πιο προσβάσιμη .
Με εκτίμηση
ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ.
ΦΙΛΕ/Η NEHEMAUT ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΑΘΕ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ Η ΚΑΘΕ ΑΛΛΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑΝ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.....
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ Η ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΙΣΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ....
ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΙΣ ΔΟΝΙΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΦΙΛΕ/Η NEHEMAUT ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΑΘΕ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ Η ΚΑΘΕ ΑΛΛΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑΝ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.....
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ Η ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΙΣΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ....
ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΙΣ ΔΟΝΙΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ
-
Ramoglou
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1113
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 2:20 am
- Τοποθεσία: Αθήνα
- Επικοινωνία:
Σίγουρα όπως πολύ σωστά αναφέρει ο αγαπημένος μου φίλος AVATARGR μεγάλο ρόλο παίζει στο άκουσμα ενός τραγουδιού, ή στο διάβασμα ενός ποιήματος, ή στην παρατήρηση ενός πίνακα, το τι αντιλαμβάνεται ο κάθε παρατηρητής.
Έτσι η αγαπητή Αριάδνη, νοητικά μεταφέρεται στη σκηνή που περιγράφει ο ποιητής και διαπιστώνει ένα ξεριζωμό και ένα επερχόμενο θάνατο. Η αγαπητή NEHEMAUT όμως, από την πλευρά της, νοερός και εκείνη μεταφερόμενη στη σκηνή, διαπιστώνει την ανάγκη για προστασία και παροχή βοήθειας.
Και εγώ παρατηρώ και τις δύο φίλες, όπως βέβαια θέτω και τη δική μου οπτική σε αντιπαράθεση με όσα διαβάζω.
Τι βλέπω λοιπόν ;
Αυτούσιες τις λέξεις, αυτό κοιτώ, διότι αυτό και θα μου δώσει την εικόνα.
Ένας άνθρωπος λοιπόν, βρίσκεται δίπλα σ’ ένα κατεστραμμένο τοίχο, εκεί παρατηρεί ένα λουλούδι. Μα γιατί παρατηρεί το λουλούδι που βρίσκεται στον κατεστραμμένο τοίχο και όχι ένα λουλούδι που βρίσκεται σ’ ένα κήπο ; Μήπως αυτό που τον έκανε να δώσει σημασία στο συγκεκριμένο λουλούδι είναι το ότι ο κατεστραμμένος τοίχος του στερεί τη δυνατότητα ανάπτυξης και ζωής ; Μήπως ο τοίχος είναι πάνω από το λουλούδι και όχι το λουλούδι πάνω από τον τοίχο ;
Και τι κάνει αυτός ο παρατηρητής ;
Το ξεριζώνει ; ΟΧΙ ! Το βγάζει, το αφαιρεί ολόκληρο, από το περιβάλλον που ίσως να του στερεί τη δυνατότητα ανάπτυξης. Το θέτει με σεβασμό μέσα στη χούφτα του για να μη το τραυματίσει, δεν το κρατά με τα δάχτυλα, δεν το τέμνει, το αγγίζει με προστατευτικότητα.
Κοιτώντας το αναρωτιέται :
«Τί είσαι σύ, η ρίζα σου και όλο, κι ολόκληρο εσύ,
Θα ήξερα τί είναι ο Θεός κι ο άνθρωπος μαζί.»
Άρα τι κατανοεί ;
Κατανοεί μήπως ότι η Θεία δημιουργία βρίσκεται σ’ ολόκληρη τη φύση ;
Ότι μέσα σ’ ένα απλό λουλούδι ενυπάρχει η δύναμη (να ζει ακόμα μέσα στα χαλάσματα), το κάλος (διότι αυτό δεν χάθηκε παρόλο το βάρος του κατεστραμμένου τοίχου που έπεσε επάνω του) και η σοφία (του Θείου να δημιουργήσει ένα τόσο όμορφο και δυνατό φυτό) ;
Και γιατί παρατηρώντας, ή γνωρίζοντας το λουλούδι θα μπορούσε να ξέρει τι είναι ο Θεός και ο άνθρωπος μαζί ; Μήπως τελικά εναρμονίζεται ; Μήπως αυτό θέλει να μας δώσει να αντιληφθούμε ;
Τελικά η πράξη του είναι πράξη καθαρά για τους προσωπικούς του λόγους, ή είναι μια αλτρουιστική πράξη προσφοράς και βοήθειας προς το λουλούδι, που προέρχεται μέσα από το σεβασμό του για τη Θεία δημιουργία ;
Σίγουρα, κατά την άποψη μου πάντα, εφ’ όσον και αναγνωρίζει την αξία της δημιουργίας, θα μεταφύτεψε το λουλούδι σ’ ένα ποιο όμορφο περιβάλλον, για να συνεχίσει εκεί τη ζωή του.
Εξ άλλου είναι σύνηθες το φαινόμενο της μεταφύτευσης στο δυτικό πολιτισμό, όχι μόνο λουλουδιών αλλά και ιδεών, ιδεών που θέλουν να επιζήσουν προστατευόμενες από χαλάσματα, αγχόνες και πυρές. Κάποιοι δεν τις πήραν και αυτές και της μετέφεραν σε ποιο ασφαλή «περιβάλλοντα» ;
Έτσι η αγαπητή Αριάδνη, νοητικά μεταφέρεται στη σκηνή που περιγράφει ο ποιητής και διαπιστώνει ένα ξεριζωμό και ένα επερχόμενο θάνατο. Η αγαπητή NEHEMAUT όμως, από την πλευρά της, νοερός και εκείνη μεταφερόμενη στη σκηνή, διαπιστώνει την ανάγκη για προστασία και παροχή βοήθειας.
Και εγώ παρατηρώ και τις δύο φίλες, όπως βέβαια θέτω και τη δική μου οπτική σε αντιπαράθεση με όσα διαβάζω.
Τι βλέπω λοιπόν ;
Αυτούσιες τις λέξεις, αυτό κοιτώ, διότι αυτό και θα μου δώσει την εικόνα.
Ένας άνθρωπος λοιπόν, βρίσκεται δίπλα σ’ ένα κατεστραμμένο τοίχο, εκεί παρατηρεί ένα λουλούδι. Μα γιατί παρατηρεί το λουλούδι που βρίσκεται στον κατεστραμμένο τοίχο και όχι ένα λουλούδι που βρίσκεται σ’ ένα κήπο ; Μήπως αυτό που τον έκανε να δώσει σημασία στο συγκεκριμένο λουλούδι είναι το ότι ο κατεστραμμένος τοίχος του στερεί τη δυνατότητα ανάπτυξης και ζωής ; Μήπως ο τοίχος είναι πάνω από το λουλούδι και όχι το λουλούδι πάνω από τον τοίχο ;
Και τι κάνει αυτός ο παρατηρητής ;
Το ξεριζώνει ; ΟΧΙ ! Το βγάζει, το αφαιρεί ολόκληρο, από το περιβάλλον που ίσως να του στερεί τη δυνατότητα ανάπτυξης. Το θέτει με σεβασμό μέσα στη χούφτα του για να μη το τραυματίσει, δεν το κρατά με τα δάχτυλα, δεν το τέμνει, το αγγίζει με προστατευτικότητα.
Κοιτώντας το αναρωτιέται :
«Τί είσαι σύ, η ρίζα σου και όλο, κι ολόκληρο εσύ,
Θα ήξερα τί είναι ο Θεός κι ο άνθρωπος μαζί.»
Άρα τι κατανοεί ;
Κατανοεί μήπως ότι η Θεία δημιουργία βρίσκεται σ’ ολόκληρη τη φύση ;
Ότι μέσα σ’ ένα απλό λουλούδι ενυπάρχει η δύναμη (να ζει ακόμα μέσα στα χαλάσματα), το κάλος (διότι αυτό δεν χάθηκε παρόλο το βάρος του κατεστραμμένου τοίχου που έπεσε επάνω του) και η σοφία (του Θείου να δημιουργήσει ένα τόσο όμορφο και δυνατό φυτό) ;
Και γιατί παρατηρώντας, ή γνωρίζοντας το λουλούδι θα μπορούσε να ξέρει τι είναι ο Θεός και ο άνθρωπος μαζί ; Μήπως τελικά εναρμονίζεται ; Μήπως αυτό θέλει να μας δώσει να αντιληφθούμε ;
Τελικά η πράξη του είναι πράξη καθαρά για τους προσωπικούς του λόγους, ή είναι μια αλτρουιστική πράξη προσφοράς και βοήθειας προς το λουλούδι, που προέρχεται μέσα από το σεβασμό του για τη Θεία δημιουργία ;
Σίγουρα, κατά την άποψη μου πάντα, εφ’ όσον και αναγνωρίζει την αξία της δημιουργίας, θα μεταφύτεψε το λουλούδι σ’ ένα ποιο όμορφο περιβάλλον, για να συνεχίσει εκεί τη ζωή του.
Εξ άλλου είναι σύνηθες το φαινόμενο της μεταφύτευσης στο δυτικό πολιτισμό, όχι μόνο λουλουδιών αλλά και ιδεών, ιδεών που θέλουν να επιζήσουν προστατευόμενες από χαλάσματα, αγχόνες και πυρές. Κάποιοι δεν τις πήραν και αυτές και της μετέφεραν σε ποιο ασφαλή «περιβάλλοντα» ;
Αγαπητέ RAMOGLOU
Συμφωνώ με την ελεύθερη ερμηνεία της τέχνης γενικά, αλοίμονο αλλωστε. Όμως μου έρχονται στο νου οι στίχοι που έχει τραγουδήσει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου
ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ...
Νομίζω πως αν ήμουν--προσωπικά εγώ--- το λουλούδι την ώρα που ο Τέννυσον θα ετοιμαζόταν να με κόψει, αυτούς τους στίχους θα σκεφτόμουνα.
Με σεβασμό και εκτίμηση σ'όλα τα μέλη του mystica και στις τόσο ενδιαφέρουσες σκέψεις τους.
ΦΙΛΙΚΑ.
Και τι κάνει αυτός ο παρατηρητής ;
Το ξεριζώνει ; ΟΧΙ ! Το βγάζει, το αφαιρεί ολόκληρο, από το περιβάλλον που ίσως να του στερεί τη δυνατότητα ανάπτυξης. Το θέτει με σεβασμό μέσα στη χούφτα του για να μη το τραυματίσει, δεν το κρατά με τα δάχτυλα, δεν το τέμνει, το αγγίζει με προστατευτικότητα.
Συμφωνώ με την ελεύθερη ερμηνεία της τέχνης γενικά, αλοίμονο αλλωστε. Όμως μου έρχονται στο νου οι στίχοι που έχει τραγουδήσει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου
ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ...
Νομίζω πως αν ήμουν--προσωπικά εγώ--- το λουλούδι την ώρα που ο Τέννυσον θα ετοιμαζόταν να με κόψει, αυτούς τους στίχους θα σκεφτόμουνα.
Με σεβασμό και εκτίμηση σ'όλα τα μέλη του mystica και στις τόσο ενδιαφέρουσες σκέψεις τους.
ΦΙΛΙΚΑ.
Ενδιαφέρον γιά το νόημα της ύπαρξης και την κατανόηση των εννοιών-Ιδεών.
-
Ramoglou
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1113
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 2:20 am
- Τοποθεσία: Αθήνα
- Επικοινωνία:
Στίχοι: Α. Πανταζής
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης
Ερμηνευτές: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Μπροστά σου τα φώτα μιας πολιτείας
που περιμένει τις ανασκαφές...
Και τα κλουβιά με τα καναρίνια που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά...
Και 'γω που δεν έμαθα ακόμα ποιος είμαι
ένας κουρασμένος σκοπός, χωρίς προοπτική...
Και συ που σε λίγο θα σβήσεις
ένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει...
Έτσι που τα σίδερα του κλουβιού
να χαθούν για μια στιγμή, μέσα στο σκοτάδι...
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν
τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις
τσέπες ξηλωμένες απ' τα κέρματα
χαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπία
Το κορμί μου μελανιασμένο
μες το κρύο σαν λάθος
που δεν το παραδέχεται κανένας
γυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρις εμένα...
Τα τσιμέντα σου καινούρια
με έπιπλα λουστραρισμένα
Και μάρμαρα λευκά
μια γελάδα που στραβώνει
και δε σ' αφήνει χώρο να σταθείς
και μόνο εγώ απ' όλα εκεί μέσα σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο
Σκεύη παραστάσεις βρέθηκαν εκεί
εκτός από εμένα, που σε κρύπτη μυστική
ψάχνω ακόμη να σε βρω να με αναστήσεις
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...
Γέρασα μ' ένα παιδικό παντελονάκι
και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω
το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα
κομπρεσέρ μ' ανοίγουν και με κλείνουν...
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις
έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...
Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου
και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή
Αυτό είναι το τραγούδι που ανέφερες αγαπητή Αριάδνη, όμως εγώ εδώ βλέπω ένα άβουλο ον να δέχεται στωικά τις επιταγές των άλλων, εξ ου και ο φόβος του. Δεν πράττει κάτι που ο ίδιος θέλει, που ο ίδιος νιώθει, που ο ίδιος έταξε τον εαυτό του να υπηρετήσει, απλός δέχεται την προσταγή και φοβάται τα όσα οι άλλοι θα του πουν να πράξει.
Δυστυχώς στη δική μου οπτική τέτοιοι φόβοι και τέτοιες ανασφάλειες δεν υπάρχουν, διότι συνειδητά επέλεξα να υπηρετήσω το δικό μου δρόμο, αυτόν που χαράσσω εγώ και όχι κάποιος άλλος, αυτόν που όσο δύσκολος και να είναι θα τον βαδίσω, γιατί γνωρίζω πως στο τέλος η βάδιση θα γίνει σε ομαλό πεδίο, χωρίς κάτι να στέκεται εμπόδιο στα βήματα μου.
Σου αφιερώνω λοιπόν ένα τραγούδι που στα νιάτα μου μου άρεσε πολύ.
Στίχοι: Δώρα Σιτζάνη
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνευτές: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι
έγινα κιόλας τριάντα χρονώ
νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι
anafranil και triptizol.
Μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι
νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι
μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι
κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι.
Μαύρο πουλί τσακισμένο στους τοίχους
εγώ είμαι εσύ κι αν είμαι rock
τρέμω τους ξένους φοβάμαι τους φίλους
καράβια δεμένα σ' έρημα ντοκ.
Που λέτε φίλοι εγώ το βρίσκω
νά 'ναι πολύ πολιτικό
νά 'μαι πουλί μαύρο στους τοίχους
κι όχι καράβι σ' έρημα ντοκ.
Κι αν με ρημάξανε χίλια νυστέρια
μ' ένα φτερό τρελό μοναδικό
στου Victor Jara πετάω τ' αστέρια
μες στ' αεράκι το ξωτικό.
Με αγάπη και σεβασμό.
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης
Ερμηνευτές: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Μπροστά σου τα φώτα μιας πολιτείας
που περιμένει τις ανασκαφές...
Και τα κλουβιά με τα καναρίνια που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά...
Και 'γω που δεν έμαθα ακόμα ποιος είμαι
ένας κουρασμένος σκοπός, χωρίς προοπτική...
Και συ που σε λίγο θα σβήσεις
ένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει...
Έτσι που τα σίδερα του κλουβιού
να χαθούν για μια στιγμή, μέσα στο σκοτάδι...
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν
τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις
τσέπες ξηλωμένες απ' τα κέρματα
χαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπία
Το κορμί μου μελανιασμένο
μες το κρύο σαν λάθος
που δεν το παραδέχεται κανένας
γυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρις εμένα...
Τα τσιμέντα σου καινούρια
με έπιπλα λουστραρισμένα
Και μάρμαρα λευκά
μια γελάδα που στραβώνει
και δε σ' αφήνει χώρο να σταθείς
και μόνο εγώ απ' όλα εκεί μέσα σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο
Σκεύη παραστάσεις βρέθηκαν εκεί
εκτός από εμένα, που σε κρύπτη μυστική
ψάχνω ακόμη να σε βρω να με αναστήσεις
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...
Γέρασα μ' ένα παιδικό παντελονάκι
και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω
το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα
κομπρεσέρ μ' ανοίγουν και με κλείνουν...
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις
έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...
Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου
και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή
Αυτό είναι το τραγούδι που ανέφερες αγαπητή Αριάδνη, όμως εγώ εδώ βλέπω ένα άβουλο ον να δέχεται στωικά τις επιταγές των άλλων, εξ ου και ο φόβος του. Δεν πράττει κάτι που ο ίδιος θέλει, που ο ίδιος νιώθει, που ο ίδιος έταξε τον εαυτό του να υπηρετήσει, απλός δέχεται την προσταγή και φοβάται τα όσα οι άλλοι θα του πουν να πράξει.
Δυστυχώς στη δική μου οπτική τέτοιοι φόβοι και τέτοιες ανασφάλειες δεν υπάρχουν, διότι συνειδητά επέλεξα να υπηρετήσω το δικό μου δρόμο, αυτόν που χαράσσω εγώ και όχι κάποιος άλλος, αυτόν που όσο δύσκολος και να είναι θα τον βαδίσω, γιατί γνωρίζω πως στο τέλος η βάδιση θα γίνει σε ομαλό πεδίο, χωρίς κάτι να στέκεται εμπόδιο στα βήματα μου.
Σου αφιερώνω λοιπόν ένα τραγούδι που στα νιάτα μου μου άρεσε πολύ.
Στίχοι: Δώρα Σιτζάνη
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνευτές: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι
έγινα κιόλας τριάντα χρονώ
νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι
anafranil και triptizol.
Μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι
νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι
μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι
κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι.
Μαύρο πουλί τσακισμένο στους τοίχους
εγώ είμαι εσύ κι αν είμαι rock
τρέμω τους ξένους φοβάμαι τους φίλους
καράβια δεμένα σ' έρημα ντοκ.
Που λέτε φίλοι εγώ το βρίσκω
νά 'ναι πολύ πολιτικό
νά 'μαι πουλί μαύρο στους τοίχους
κι όχι καράβι σ' έρημα ντοκ.
Κι αν με ρημάξανε χίλια νυστέρια
μ' ένα φτερό τρελό μοναδικό
στου Victor Jara πετάω τ' αστέρια
μες στ' αεράκι το ξωτικό.
Με αγάπη και σεβασμό.
-
Zadok the priestess
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1411
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 1:32 am
- Τοποθεσία: Sanctum Sanctorum
- Επικοινωνία:
Ας βάλουμε και λίγη μουσική στα λόγια... 
Κάντε κλικ:
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Φοβάμαι
και
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Κι αν είμαι rock (live)
Κάντε κλικ:
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Φοβάμαι
και
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Κι αν είμαι rock (live)
Le bonheur de l'homme n'est pas dans la liberté, mais dans l'acceptation d'un devoir
André Gide, Préface de Vol de nuit (1930), de Saint-Exupéry
Δυστυχώς στη δική μου οπτική τέτοιοι φόβοι και τέτοιες ανασφάλειες δεν υπάρχουν, διότι συνειδητά επέλεξα να υπηρετήσω το δικό μου δρόμο, αυτόν που χαράσσω εγώ και όχι κάποιος άλλος, αυτόν που όσο δύσκολος και να είναι θα τον βαδίσω, γιατί γνωρίζω πως στο τέλος η βάδιση θα γίνει σε ομαλό πεδίο, χωρίς κάτι να στέκεται εμπόδιο στα βήματα μου.
Αγαπητέ RAMOGLOU,
Ευτυχώς, θα έλεγα εγώ! Και νομίζω πως είναι προφανές πως εσύ δεν ταυτίζεσαι με το λουλούδι αλλά με τον ποιητή.
Το ερώτημα παραμένει όμως--ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ? ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΑΤΗΡΉΣΕΙΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ? ή ΘΑ ΕΠΈΜΒΕΙΣ ΔΥΝΑΜΙΚΑ? ΠΩΣ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ? ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ. ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ Η ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!
Κι'εγώ, ο ποιητης είμαι.Αναρωτιέμαι όμως, γιατί είμαι περίεργη αλλά και γιατί πιστεύω πως δεν είμαι το κέντρο του Σύμπαντος---
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ?
ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ?
ΦΙΛΙΚΑ
Ενδιαφέρον γιά το νόημα της ύπαρξης και την κατανόηση των εννοιών-Ιδεών.
-
Ramoglou
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1113
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 2:20 am
- Τοποθεσία: Αθήνα
- Επικοινωνία:
Αγαπητή Αριάδνη, θα προσπαθήσω να σου μεταφέρω και σ’ αυτό το σημείο την οπτική μου.
Εφ’ όσον έχω κατασταλάξει πως θέλω να προστατεύσω το λουλούδι, θα κάνω κάθε τι δυνατόν για να μπορέσω να το βοηθήσω ώστε να τύχει καλύτερης διαβίωσης. Διότι μέσα στα χαλάσματα δεν έχει τη δυνατότητα του εύφορου χώματος, άρα και της ορθής του ανάπτυξης.
Η συνείδηση μου λοιπόν δεν μου επιβάλει την αδράνεια, αλλά αντιθέτως μου επιβάλει τη δράση. Και η δράση μου ανάγεται στην παροχή της όποιας βοήθειας προς το λουλούδι, που τελικώς ίσως και να την προσδοκά.
Και θέτω εδώ το ερώτημα.
Τυχαία βρέθηκε αυτό το λουλούδι στο διάβα μου ;
Τυχαία προσέλκυσε το βλέμμα μου ;
Τυχαία μπήκα στη διαδικασία της σκέψεως για τον τρόπο σωτηρίας του ;
Όχι λέω εγώ. Βρέθηκα σ’ ένα σταυροδρόμι όπου και θα πρέπει να αποφασίσω το τι θα πράξω. Αν αυτό που θα πράξω έχει αποτελέσματα που εκ του παγκόσμιου νόμου κρίνονται ως λανθασμένα τότε σίγουρα θα δεχθώ να βιώσω το μάθημα μου, διότι έτσι το βλέπω και όχι ως πληρωμή και τιμωρία.
Ωσαύτως δε θα έπρεπε και να λαξεύσω το λίθο, διότι ίσως τα κομμάτια τα οποία αποκόπτονται να μην έπρεπε να αποκοπούν. Άρα και εκεί είναι θέμα επιλογής.
Κάθε επιλογή μας έχει την ανάλογη ανταμοιβή, αυτό σίγουρα δε μπορεί ποτέ να προεξοφληθεί, αυτό όμως που λαμβάνουμε από το τελικό αποτέλεσμα και από την όλη διαδικασία είναι αυτό που θα μας διδάξει τελικά, είτε αν πράξαμε ορθώς, είτε αν πράξαμε λανθασμένα.
Πράττοντας όμως μαθαίνεις, όχι απλώς παρατηρώντας και μένοντας απαθής και άπραγος. Δεν φοβάμαι τα λάθη μου γιατί από αυτά έμαθα να διαχωρίζω, δεν μετανιώνω για ότι έπραξα γιατί πιστεύω πως αυτά με οδήγησαν να δω και να γνωρίσω τον ίδιο μου τον εαυτό, δεν κατέχομαι από κανένα σύνδρομο ανασφάλειας απέναντι στο νιώθω και πράτειν.
Αυτό εξ άλλου δεν είναι ο σκοπός μας ;
Να λαξεύσουμε τη λίθο μας, αποκόπτοντας τα ελαττώματα της, λειαίνοντας τις επιφάνειες.
Ε αυτό καλή μου φίλη έχει και πόνο και δράση, τον οποίο απεδέχθην να αντέξω.
Εφ’ όσον έχω κατασταλάξει πως θέλω να προστατεύσω το λουλούδι, θα κάνω κάθε τι δυνατόν για να μπορέσω να το βοηθήσω ώστε να τύχει καλύτερης διαβίωσης. Διότι μέσα στα χαλάσματα δεν έχει τη δυνατότητα του εύφορου χώματος, άρα και της ορθής του ανάπτυξης.
Η συνείδηση μου λοιπόν δεν μου επιβάλει την αδράνεια, αλλά αντιθέτως μου επιβάλει τη δράση. Και η δράση μου ανάγεται στην παροχή της όποιας βοήθειας προς το λουλούδι, που τελικώς ίσως και να την προσδοκά.
Και θέτω εδώ το ερώτημα.
Τυχαία βρέθηκε αυτό το λουλούδι στο διάβα μου ;
Τυχαία προσέλκυσε το βλέμμα μου ;
Τυχαία μπήκα στη διαδικασία της σκέψεως για τον τρόπο σωτηρίας του ;
Όχι λέω εγώ. Βρέθηκα σ’ ένα σταυροδρόμι όπου και θα πρέπει να αποφασίσω το τι θα πράξω. Αν αυτό που θα πράξω έχει αποτελέσματα που εκ του παγκόσμιου νόμου κρίνονται ως λανθασμένα τότε σίγουρα θα δεχθώ να βιώσω το μάθημα μου, διότι έτσι το βλέπω και όχι ως πληρωμή και τιμωρία.
Ωσαύτως δε θα έπρεπε και να λαξεύσω το λίθο, διότι ίσως τα κομμάτια τα οποία αποκόπτονται να μην έπρεπε να αποκοπούν. Άρα και εκεί είναι θέμα επιλογής.
Κάθε επιλογή μας έχει την ανάλογη ανταμοιβή, αυτό σίγουρα δε μπορεί ποτέ να προεξοφληθεί, αυτό όμως που λαμβάνουμε από το τελικό αποτέλεσμα και από την όλη διαδικασία είναι αυτό που θα μας διδάξει τελικά, είτε αν πράξαμε ορθώς, είτε αν πράξαμε λανθασμένα.
Πράττοντας όμως μαθαίνεις, όχι απλώς παρατηρώντας και μένοντας απαθής και άπραγος. Δεν φοβάμαι τα λάθη μου γιατί από αυτά έμαθα να διαχωρίζω, δεν μετανιώνω για ότι έπραξα γιατί πιστεύω πως αυτά με οδήγησαν να δω και να γνωρίσω τον ίδιο μου τον εαυτό, δεν κατέχομαι από κανένα σύνδρομο ανασφάλειας απέναντι στο νιώθω και πράτειν.
Αυτό εξ άλλου δεν είναι ο σκοπός μας ;
Να λαξεύσουμε τη λίθο μας, αποκόπτοντας τα ελαττώματα της, λειαίνοντας τις επιφάνειες.
Ε αυτό καλή μου φίλη έχει και πόνο και δράση, τον οποίο απεδέχθην να αντέξω.
-
Ladyhawk
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 602
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 11:06 am
- Τοποθεσία: Athens
- Επικοινωνία:
Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Ερμηνευτές: Νίκος Πορτοκάλογλου
Στριφογυρίζω και κύκλους κάνω,
και όλα τ' αγγίζω και όλα τα χάνω,
και τ' άστρα γυρίζουν και με ζαλίζουν,
και μέσα με πάνε, δε θέλω, φοβάμαι...
Κι ο αέρας φυσάει και με παρασέρνει,
και η βάρκα μου σπάει και η δίνη με παίρνει,
πιο πέρα απ' τα λόγια και πέρα απ' τις λέξεις,
κι απ' όλα τα πάθη, κι απ' όλες τις σκέψεις...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά βουτάω...
Πιο ψηλά, πιο ψηλά πετάω...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά απ' το ψέμα...
Πιο ψηλά, πιο κοντά σε σένα...
Στριφογυρίζω και φλόγες πατάω,
τα ρούχα μου σκίζω, στα βράχια χτυπάω,
και τ' άδεια μου μάτια τη νύχτα μετράνε,
και πίσω απ' τ' αστέρια ελπίδα ζητάνε...
Στριφογυρνάω κι ο νούς μου αδειάζει,
και ενός μαύρου ήλιου το φως με τρομάζει,
και όλα περνάνε, στο χάος γυρνάνε,
και μένει η αγάπη, μονάχα η αγάπη...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά πετάω...
Πιο ψηλά, πιο ψηλά βουτάω...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά απ' τη δίνη...
Πιο ψηλά, στ' ουρανού τη δίνη...
Πιο βαθιά...
Πιο ψηλά...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά απ' το ψέμα...
Πιο ψηλά, πιο κοντά σε σένα...
Αγαπητοί φίλοι,
Σας παραθέτω τους στίχους από ένα τραγούδι το οποίο φαντάζομαι σίγουρα κάτι έχει να πει στον καθένα μας.
Διακρίνω την πορεία μίας ψυχής, μίας ψυχής που μάχεται για να ανέλθει.
Μία πορεία που δεν είναι εύκολη, που εκεί που νομίζει ότι κάπου έφτασε ξαφνικά όλα χάνονται.
Ο φόβος κάνει την παρουσία του... και το ταξίδι συνεχίζεται....
Τα εμπόδια συνεχίζουν να υπάρχουν και όσο και αν παιδεύεται η ψυχή συνεχίζει το δρόμο της με οδηγό την αγάπη, αυτή που τελικά φαίνεται να είναι η μοναδική που μπορεί να παραμείνει αναλλοίωτη.
Μία διαδρομή επίπονη λοιπόν. Με τι σκοπό άραγε ? Μα ο σκοπός είναι ένας, είναι η ψυχή να φτάσει πιο κοντά στο Θεό....
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Ερμηνευτές: Νίκος Πορτοκάλογλου
Στριφογυρίζω και κύκλους κάνω,
και όλα τ' αγγίζω και όλα τα χάνω,
και τ' άστρα γυρίζουν και με ζαλίζουν,
και μέσα με πάνε, δε θέλω, φοβάμαι...
Κι ο αέρας φυσάει και με παρασέρνει,
και η βάρκα μου σπάει και η δίνη με παίρνει,
πιο πέρα απ' τα λόγια και πέρα απ' τις λέξεις,
κι απ' όλα τα πάθη, κι απ' όλες τις σκέψεις...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά βουτάω...
Πιο ψηλά, πιο ψηλά πετάω...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά απ' το ψέμα...
Πιο ψηλά, πιο κοντά σε σένα...
Στριφογυρίζω και φλόγες πατάω,
τα ρούχα μου σκίζω, στα βράχια χτυπάω,
και τ' άδεια μου μάτια τη νύχτα μετράνε,
και πίσω απ' τ' αστέρια ελπίδα ζητάνε...
Στριφογυρνάω κι ο νούς μου αδειάζει,
και ενός μαύρου ήλιου το φως με τρομάζει,
και όλα περνάνε, στο χάος γυρνάνε,
και μένει η αγάπη, μονάχα η αγάπη...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά πετάω...
Πιο ψηλά, πιο ψηλά βουτάω...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά απ' τη δίνη...
Πιο ψηλά, στ' ουρανού τη δίνη...
Πιο βαθιά...
Πιο ψηλά...
Πιο βαθιά, πιο βαθιά απ' το ψέμα...
Πιο ψηλά, πιο κοντά σε σένα...
Αγαπητοί φίλοι,
Σας παραθέτω τους στίχους από ένα τραγούδι το οποίο φαντάζομαι σίγουρα κάτι έχει να πει στον καθένα μας.
Διακρίνω την πορεία μίας ψυχής, μίας ψυχής που μάχεται για να ανέλθει.
Μία πορεία που δεν είναι εύκολη, που εκεί που νομίζει ότι κάπου έφτασε ξαφνικά όλα χάνονται.
Ο φόβος κάνει την παρουσία του... και το ταξίδι συνεχίζεται....
Τα εμπόδια συνεχίζουν να υπάρχουν και όσο και αν παιδεύεται η ψυχή συνεχίζει το δρόμο της με οδηγό την αγάπη, αυτή που τελικά φαίνεται να είναι η μοναδική που μπορεί να παραμείνει αναλλοίωτη.
Μία διαδρομή επίπονη λοιπόν. Με τι σκοπό άραγε ? Μα ο σκοπός είναι ένας, είναι η ψυχή να φτάσει πιο κοντά στο Θεό....
Τίποτα δεν χαρίζεται όλα κατακτιούνται ...
-
Zadok the priestess
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1411
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 1:32 am
- Τοποθεσία: Sanctum Sanctorum
- Επικοινωνία:
Για... να τ' ακούσουμε κιόλας: -----------> Νίκος Πορτοκάλογλου - Η Δίνη
Τελευταία επεξεργασία από Zadok the priestess σε Σάβ Οκτ 01, 2005 5:28 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Le bonheur de l'homme n'est pas dans la liberté, mais dans l'acceptation d'un devoir
André Gide, Préface de Vol de nuit (1930), de Saint-Exupéry
Επιστροφή σε “- Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ -”
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτήν τη Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 1 επισκέπτης