αποσπασμένες δημοσιεύσεις της
συζήτησης:
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ... ΕΠΩΔΥΝΑ
Zadok the priestess[/mod]
Θα συνεχίσω, λίγο ετεροχρονισμένα βέβαια, την ενασχόληση με τις παραθέσεις στο θέμα μας, κατά κύριο λόγο επειδή έχω τις ενστάσεις μου για ορισμένα γραφόμενα
και δεύτερον, επειδή όπως έχει δείξει το παρελθόν, η μη τοποθέτηση εκλαμβάνεται ως συγκατάβαση και συμφωνία.
Έτσι, βρίσκομαι κατά σειρά στο κείμενο του πολύ αγαπητού μου ramoglou.
Έγραψε ο ramoglou,
Θα παρακαλέσω να υπάρχει η αντιπαράθεση απόψεων και όχι η αντιπαράθεση προσωπικοτήτων.
Σε κάποια παλιότερη συζήτηση (10/01/2005), ο ίδιος είχε, γράψει.
Κρίνε όποιον θέλεις, είναι δικαίωμα σου να πράττεις κατά το δοκούν, απλά να δέχεσαι και την κρίση του άλλου και να μην τον κατηγορείς για απιστία κλπ όταν δεν ξέρεις ούτε τι πιστεύει, ούτε τι ξέρει.
Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν είμαι της άποψης, «μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε», που υποτίθεται είπε ο χριστός, αλλά στην πράξη έπραττε ακριβώς το αντίθετο, αρκεί να θυμηθούμε τους χαρακτηρισμούς που έκανε για τους Φαρισσαίους, π.χ. «ομοιάζετε με τάφους ανοιγμένους, υποκριτές Φαρισσαίοι κλπ κλπ, απ’ έξω καθαροί και από μέσα βρώμα και δυσωδία !»
Άλλωστε, κατά κανόνα δεν γνωρίζουμε τους συνομιλητές μας, οπότε είναι πρακτικά ανέφικτο να κρίνουμε την προσωπικότητά του, συμφωνώντας με τον ramoglou βέβαια,
ότι σίγουρα δεν μπορούμε να κατηγορούμε κάποιον που δεν ξέρουμε ούτε τι πιστεύει ούτε τι ξέρει.
Παραθέτει παρακάτω ο φίλτατος ramoglou,
«Πιστεύω πως όλοι μπορείτε να αρθρώσετε λόγο, ο οποίος θα προάγει το διάλογο.»
και,
«Είμαι λοιπόν σίγουρος πως έχετε τη δυνατότητα να συζητήσετε σε επίπεδα πολλάκις καλύτερα από αυτό το οποίο τώρα έχετε διαμορφώσει, εξ άλλου αυτή μου η πεποίθηση είναι αποδεδειγμένο στοιχείο του παρελθόντος, από όσα εσείς οι ίδιοι έχετε πράξει.»
Με πρώτη ματιά δεν φαίνεται κάτι μεμπτό,
δυστυχώς όμως υποδηλώνει μια αλαζονεία της μορφής, «ελάτε παιδάκια ξέρω ότι είστε καλά παιδάκια που μπορείτε να κάνετε καλύτερα πραγματάκια» και έναν υπερβάλλοντα ζήλο για νουθεσία, πέρα από την καθορισμένη αρμοδιότητα του συντονιστή,
κάτι που στην καλύτερη περίπτωση, είναι μια ατυχής στάση που υποτιμά τους μετέχοντες
και ενδύει με έναν ψεύτικο μανδύα διδασκάλου τον ίδιο, γεγονός που και τον ίδιο αδικεί.
Επ’ αυτού, ας δοθεί η δέουσα προσοχή στην παράθεση του Ευθύμη, που έγραψε,
Κάτι άλλο όμως που, υποκειμενικά, βρίσκω σημαντικό. Όταν ο οποιοσδήποτε μάς απευθύνει κάποιους χαρακτηρισμούς, με όποιον τρόπο, η εσωτερική μας ερώτηση ποια είναι;
1. Γιατί τα λέΕΙ τώρα αυτά; Ή 2. Γιατί έδωΣΑ τέτοια εντύπωση;
Στην πρώτη, υπάρχει λόγος να μάς απασχολούν τα κίνητρά τού; Πιθανόν, επειδή ο εγωισμός ψάχνει δικαιολογίες να μειώσει τον εισβολέα του και να πνίξει την εσωτερική επανάσταση. Με άνεση, οδηγούμαστε στους αφορισμούς ή στην εξύψωση του εαυτού μας.
Η δεύτερη είναι ένα μέσον αυτογνωσίας - μπορεί, ακόμα και ένα μικρό ποσοστό όσων μάς καταλογίζονται να είναι αληθή. Πόσοι όμως βλέπουν την ευκαιρία να την εξασκήσουν;
Συνεχίζει παρακάτω ο ramoglou,
Ο καθένας δικαιούται να έχει τις απόψεις του αγαπητοί φίλοι, ο καθένας δικαιούται να εκφράζει τις κατ’ αυτόν αλήθειες, ο καθένας δικαιούται να έχει μια άλλη οπτική στις παρατηθώμενες σκέψεις.
Ορθότατα τονίζονται τα δικαιώματα του καθενός και καλό είναι να υπενθυμίζονται, γιατί ενίοτε λησμονούμε και φτάνουμε πολλάκις να τα καταστρατηγούμε.
Λίγο παρακάτω όμως μας «τα χαλάει…»
Όμως κανείς ΔΕΝ δικαιούται,……
ΛΑΘΟΣ, τεράστιο λάθος φίλτατε…
Τέτοιες απαγορευτικές και κυριαρχικές θέσεις, θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι του χαρακτήρα σου, παρ’ ότι βλέπω ότι τις ξαναεπαναλαμβάνεις, θεωρώντας ότι είναι παρορμητισμοί, συνέπεια αρνητικών συναναστροφών, ίσως από «κακές παρέες» ή «από την ενορία που εκκλησιάζεσαι», ή από την «κερκίδα» που ψυχαγωγείσαι, ή, ή ….
Αυτό που ο θεός ή η φύση χάρισε, την ελευθερία του να κάνει κανείς ότι βούλεται,
ΚΑΝΕΙΣ άνθρωπος δεν πρέπει να το στερεί από κανέναν.
Γεννηθήκαμε ελεύθεροι και το μόνο που η φύση θέσπισε, είναι ότι κάθε μας πράξη έχει και το αντίστοιχο αποτέλεσμα, μη αποτρέποντάς μας από τίποτα και μη εμποδίζοντάς μας από καμιά απολύτως ενέργεια.
Το μόνο που είναι «φυσικό», είναι οι νόμοι, μάλλον ο ένας μοναδικός και αναλλοίωτος νόμος, ο νόμος της ανταπόδοσης, του αντιπεπονθότος ή του κάρμα.
Το μόνο όμως που ΔΕΝ έχει αυτός ο νόμος, είναι η απαγόρευση.
Ας μιμηθούμε λοιπόν τη σοφία της φύσης
και όταν θέτουμε θεσμούς να είναι σύμφωνα με το πνεύμα της μητέρας φύσης, με το πνεύμα της ελευθερίας.
Ας περιοριστούν λοιπόν οι κανονισμοί και οι παραινέσεις στην επισήμανση των συνεπειών των όποιων δράσεων και μόνον εκεί, όπως η φύση διδάσκει.
Και ας μη ξεχνάμε ότι,
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Γράφει ο φίλτατος ramoglou,
Όμως κανείς ΔΕΝ δικαιούται, έστω και καλυμμένα, να υβρίζει, ή να βγάζει απωθημένα από πράξεις του παρελθόντος που εκτός των άλλων δεν είναι και γνωστές στο πλήθος των μελών
Περί απωθημένων θα μιλήσουμε στο θέμα «ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ», αν και όλοι οι ενασχολούμενοι με τον εσωτερισμό, γνωρίζουν ότι τα απωθημένα και η εμπάθεια δεν χαρακτηρίζει όλα τα ζώδια. Π.χ. οι Κριοί έχουν το μειονέκτημα να μη μπορούν να κρατήσουν κακία πέρα από την έκρηξη της στιγμής, ταλέντο το οποίο χαρακτηρίζει κύρια τα υδάτινα ζώδια με κυρίαρχο τον Σκορπιό.
Τα περί ύβρεων, δεν ξέρω που αναφέρεσαι και σε ποιους, γιατί αδυνατώ να βρω φράσεις σε όλες τις παραθέσεις που θα δικαιολογούσαν έναν τέτοιο χαρακτηρισμό ή τουλάχιστον υστερούν κατά πολύ από αντίστοιχα δικάσου γραφόμενα, όπως π.χ. στο κείμενο που παρέθεσες την 21/08/2004.
Αγαπητέ μου s………. αναγνώρισες στο κείμενο μου κάτι που ανήκει στην προσωπικότητα σου ;
Αν ναι δικαίως εκφράζεσαι με τον τρόπο τον οποίο επέλεξες, διότι είναι ο τρόπος όλων αυτών που κατέδειξα, των μασκοφόρων, των λασπολόγων, των νοητικός ανύπαρκτων.
Αν όχι τότε μου προκαλεί απορία και έκπληξη, η έκρηξη σου.
...........
Ποιος όμως σε όρισε κριτή της ζωής μου, των πεπραγμένων μου, των ιδεών μου ;
Κρίνε φίλε μου πρώτα τον εαυτό σου και μετά αν μπορέσεις αγάπησε τον, θα μπορέσεις να αγαπήσεις και τους άλλους μέσα από αυτή τη διαδικασία και να μάθεις να σέβεσαι την ελευθερία τους όπως θέλεις να σέβονται τι δική σου
Ή κάτι ανάλογο που έγραφες την 18/01/2005.
Όταν η νοητική στέρηση συνδυάζεται με την καλπάζουσα φαντασία τότε προκύπτουν Post σαν το παραπάνω.
Το φαινόμενο «επαναστάτης χωρίς αιτία» τείνει να γίνει μάστιγα και οι συμπεριφορές αυτές θα πρέπει να αρχίσουν να λαμβάνονται ως γραφικές και να προσπερνιούνται χωρίς περαιτέρω σχολιασμό.
Αν μη τι άλλο δικαστές – κριτές σαν τον k…… υπήρξαν και θα υπάρχουν σε κάθε χώρο ελεύθερο όπως είναι το e…...
Αυτοί οι οποίοι τυφλωμένοι και οδηγούμενοι από το πάθος τους νέοι, που στο πέρασμα τους θέλουν να τα σαρώσουν όλα, όχι για να επιφέρουν ανανεωτικές αλλαγές, όχι γιατί πρεσβεύουν μια νέα ιδέα, όχι γιατί μιλάνε με γνώμονα τη γνώση, αλλά γιατί ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί η περιορισμένων δυνατοτήτων διάνοια τους πρέπει να καταστρέφεται.
Αυτοί που πάντα αποτελούσαν και αποτελούν τον όχλο, αυτοί που φέρουν επάξια την ονομασία Βέβηλος, αυτοί που έκαναν την ελευθερία ασυδοσία και τα παιδικά τραύματα τα μετέφρασαν σε αντικορφομιστική δράση.
Ας τους αφήσουμε να δείξουν λοιπόν στον εαυτό τους πως η καταρρακωμένη τους ύπαρξη έχει λόγο να εκφράζεται δημόσια και να διατρανώνει την απίστευτη βλακεία της φαντασιόπληκτης ζωής τους.
Ούτως ή άλλως ότι δεν κατανοούν και ότι τους αντιστέκεται το χλευάζουν, ότι και να πεις δεν πρόκειται να μπορέσουν να το συλλάβουν και να το επεξεργαστεί ο έτσι κι αλλιώς μειωμένης λειτουργίας εγκέφαλος τους, γι αυτούς ένας είναι ο στόχος και ο σκοπός, να ξεπεράσουν την ταπείνωση και την καταρράκωση που υφίστανται καθημερινά από την ίδια την κοινωνία μέσα σ’ ένα ανώνυμο Forum
Βέβαια, υπάρχουν και οι καλές στιγμές όπου απολαμβάνουμε «διαμάντια» από σένα και αποκαθιστούν εν μέρει τις ενοχλητικές –κατά καιρούς- κορώνες.
Κάθε άνθρωπος κάνει όνειρα, θέτει στόχους για τη ζωή του.
Όσο ποιο νέος είναι τόσο πιο επαναστατικά δρα, τόσο πιο πολύ θα διεκδικήσει την υλοποίηση των ονείρων του.
Ο «πόλεμος» όμως που θα αντιμετωπίσει στη συνέχεια θα τον φέρει μπροστά σ’ ένα δίλημμα, συμβιβασμός ή δράση ;
Σίγουρα εδώ είναι για μένα η στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσει κάποιος το πώς θα διεκδικήσει τα όνειρα του, τους στόχους και τη δική του πορεία μέσα στη ζωή.
Οι επαναστάτες, αυτοί που συχνά γίνονται δαχτυλοδεικτούμενοι, είναι λίγοι.
Οι συμβιβασμένοι είναι οι περισσότεροι. Αυτοί που στο όνομα των κοινωνικά αποδεκτών δεδομένων κρύβουν την ανασφάλεια και τη δειλία τους, αυτοί που κλέβουν σταγόνες ονείρων κατακρίνοντας ομοίους τους. Αυτοί που στο όνομα της δικής τους μίζερης ασφάλειας θεωρούν κτήμα τους άλλους, αυτοί που κάτω από ένα όμορφο ρούχο κρύβουν την αθλιότητα ενός κενού σαρκίου.
Κοιτάξτε γύρω σας, κοιτάξτε στα μάτια των συνανθρώπων σας, εκεί θα δείτε το λαμπερό βλέμμα του κυνηγού των ονείρων, εκεί θα δείτε τη δυστυχία του συμβιβασμού.
Ο ένας ζει, ο άλλος νομίζει ότι ζει.
Μη πυροβολείτε λοιπόν όσους ζουν τα όνειρα τους, όσους αποφάσισαν να είναι λεύτεροι, αυτούς που δε θα χωρέσουν ποτέ στα όρια που οι άλλοι θέσπισαν.
Σταματώ κάπου εδώ την παράθεση των σκέψεων που έκανα μόλις διάβασα αυτό το ωραίο θέμα, γιατί ίσως να φανώ περισσότερο αιρετικός από τον αγαπημένο μου Elissaio
Για πράξεις του παρελθόντος, καλό είναι να θυμούμαστε την ιστορία και τα λάθη της, αν δεν θέλουμε να τα επαναλάβουμε.
Ας μη μένουμε μόνο στα «παχιά» λόγια και στην προπαγάνδα π.χ. των ΗΠΑ, αλλά να θυμόμαστε ότι η ιστορία έγραψε συμπεριφορές όπου κράτη «διαγράφονται» από τον χάρτη με ψεύτικες ή πραγματικές δικαιολογίες, ενώ κάποιοι «ημέτεροι», όπως π.χ. το Ισραήλ, για τα ίδια και χειρότερα ακόμη, αντιμετωπίζονται με σκανδαλώδη μεροληψία.
Τέτοιες υποκριτικές συμπεριφορές που προσβάλλουν το κοινό αίσθημα δικαίου, δεν θα έχουν καμιά πιθανότητα να εξαλειφθούν, αν η λήθη δεν επιτρέψει στην ιστορία να μας τα καταδείξει και να μας συνετίσει.
Έρρωσθε και ευδαιμονείτε…