(Ψυχολογία) Ψυχανάλυση και Νευρολογία

[Αριάδνη]

Αγαπητέ Κέλσο,

Σ' ευχαριστώ για το καλωσόρισμά σου καί τις ευχές σου.
Επειδή δεν έχω μάθει ακόμα καλά τις παραθέσεις, αναφέρομαι σε μια απάντησή σου του Σαββάτου 11 Ιουνίου. Κι'εγώ προτιμώ τα Ελληνικά, όμως μελετώντας λίγο τα ψευδώνυμα των μελών ανακάλυψα ότι περίπου 40 απο αυτα είναι στα Αγγλικά. Και στάθηκα σαν καθρέφτης με τις πρώτες δικές μου Αγγλικές φράσεις, απλά και μόνο για να το συνειδητοποιήσουμε. Οτι το κάνουμε. Είναι oι ''πραγματικές΄΄ ανάγκες του καθενός μας κατά κάποιο τρόπο κοινές?
Νομίζω πως οι ''πραγματικές'' ανάγκες του καθενός εξαρτώνται από την ηλικία, την πνευματική μας και την συναισθηματική μας ωριμότητα. Οι ''πραγματικές'' ανάγκες ενός μωρού 10 ημερών δεν είναι, νομίζω, καθόλου κοινές με αυτές ενός ανθρώπου 70 χρονών. Ομοια οι ''ανάγκες ''ενός άθεου δεν είναι κοινές με αυτές ενός ανθρώπου που χαίρεται που διαλογιζόμενος αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται στον δημιουργημένο και εκδηλωμένο κόσμο.
Νομίζω πως ΥΠΑΡΧΟΥΝ ''σταθερές'' ανάγκες . Ομως ο κάθε άνθρωπος την κάθε συγκεκριμένη στιγμή έχει τις ανάγκες που ο ίδιος εκείνη τη χρονική στιγμή συνειδητοποιεί.
Απο όσο μπορώ να καταλάβω και από το ψευδώνυμό σου ''Φιλαλήθης'' βρίσκεσαι σ'ένα από τα ανώτερα στάδια προβληματισμού. Γι'αυτό είσαι εκεί που χαίρεσαι μεν, λυπάσαι δε.
Δύσκολο σημείο. Επειδή βρίσκομαι κι εγώ σ'αυτό ακριβώς το σημείο θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω γιατί διάλεξα το ψευδώνυμο Αριάδνη και ελπίζω και εύχομαι να σε βοηθήσει όπως βοηθάει και μένα.
Για μένα, λοιπόν, στον δικό μου τον τελείως προσωπικό, εσωτερικό μύθο ο Θησέας είναι ο άνθρωπος που είναι μπερδεμένος και παγιδευμένος στο λαβύρινθό του. Εχει θάρρος όμως και ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ να πράξει, να αναζητήσει, να μάθει.
Η Αριάδνη είναι αυτή η Δύναμη μέσα του - εγώ τη λέω ΕΡΩΤΑ για τη ΖΩΗ, τη ΓΝΩΣΗ, την ΑΛΗΘΕΙΑ, το ΦΩΣ - που τον κάνει να αγωνίζεται, παρά πάσα λογική, να νικήσει τον Θάνατο που είναι εδώ ο Μινώταυρος. Οταν ο κάθε Θησέας ανακαλύπτει ότι η Αριάδνη τον βοηθάει πολύ, χαίρεται γιατί ελπίζει ότι μπορεί να νικήσει . Επειδή όμως είναι σοβαρός και νοήμων γνωρίζει πως ο Μινώταυρος είναι ο φόβος και ο τρόμος όλων και φοβάται, λυπάται, απογοητεύεται. ΑΡΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΑΔΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟ.
Αυτά τα δύο αντίθετα συναισθήματα γι'αυτόν είνα τελείως φυσιολογικά. Με κανένα τρόπο δεν νομίζω ότι είναι αντιφατκά ή παράλογα. Μόνο που σ'αυτό ακριβώς το σημείο πρέπει να πάρει τη ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ. ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. ΤΡΑΓΙΚΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. Και το κάνει. ΑΓΝΟΕΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ, ΤΗΝ ΛΥΠΗ, και την ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ.
Καταλαβαίνει πολύ καλά πως δεν μπορεί να τα εξαφανίσει γιατί έχουν αιτία ύπαρξης .΄''Τον Μινώταυρο'' Ομως ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ να μην τους επιτρέψει να τον επηρεάζουνε πια. Και τότε εμφανίζεται αυτή η Χαρά και Ικανοποίηση που φέρνει η νίκη στον Αγώνα του Θανάτου ενάντια στον Θάνατο, του Θετικού ενάντια στο Αρνητικό μέσα του.
Πάρα πολλές φορές χάνουμε μάχες και τότε η θλίψη και το σκοτάδι μας καταβάλλει περισσότερο απ'όσο το αντέχουμε. Ακούμε τον Μινώταυρο και την ανάσα του πολύ κοντά
Και τότε, ίσως, χρειαστούμε κάποιο ''φίλο'' που θα σταθεί απέναντί μας σαν ''καθρέφτης'' με την βοήθεια του οποίου θα προσπαθήσουμε να ξαναβρούμε τον μίτο της δικής μας Αριάδνης ,για να ορίσουμε την δική μας μοίρα, να κατευθύνουμε τα δικά μας βήματα εκεί που θα μπορούμε να διαλογιζόμαστε ελεύθερα, να εργαζόμαστε δημιουργικά και να χαιρόμαστε με όλη μας τη ψυχή όλα τα ΔΩΡΑ που αυτή η Ζωή μας έχει φυλαγμένα για μας να τα απολαύσουμε.
Το γεγονός αυτό σε καμία περίπτωση δε σε χαρακτηρίζει ούτε μαλθακό, ούτε ανόητο, ούτε αδύναμο. Το γεγονός αυτό σε χαρακτηρίζει Άνθρωπο.
Το Σταυροδρόμι αυτό είναι ένα τέτοιο ΔΩΡΟ. Ας το χαρούμε μόνο. Ας κλείσουμε την ψυχή μας σε κάθε σκιά και άρνηση. ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ.
Προσωπικά, επίσης, πιστεύω ότι και για την ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ και για το ΓΝΩΘΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ χρειάζεται ο ΑΛΛΟΣ. Κανένας, ποτέ, πουθενά δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Αν το μπορούσαμε, φίλε, Κέλσο, πιστεύω πως δε θα συζητάγαμε δύο άγνωστοι σε αυτό το Σταυροδρόμι.
Και πάλι ευχαριστώ για το καλωσόρισμά σου. Ήταν τόσο φιλικό που άγγιξε την ψυχή μου και την έκανε φλύαρη.

[Ladyhawk]

Μην είσαι, καλή μου, τόσο αυστηρή! Αν είναι να κάνεις παρατήρηση στην καινούργια μας φίλη, τρομάζω με το τί έχεις να μου σούρεις εμένα που βάζω την Αγγλικούρα μου, every second line.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων :

Αγαπητέ Kynike,

Δεν είμαι αυστηρή ούτε είχα σκοπό να κάνω παρατήρηση στην αγαπητή μας φίλη. Σκοπός μου ήταν να επισημάνω κάτι το οποίο ενδεχομένως να μην γνώριζε ή να μην έχει αντιληφθεί και νομίζω πως είναι απαραίτητο τα post να γίνονται κατανοητά από όλους.
Όσο για σένα που «τρομάζεις» .... ε δεν πειράζει .... άλλωστε ο φόβος φυλάει τα έρμα ... (αστειεύομαι φυσικά !)



Με αφορμή την πολύ όμορφη ανάλυσή της αγαπητής Αριάδνης, σχετικά με τον μύθο, θα ήθελα να προσθέσω πως αυτή η διαδικασία κάνει τον καθένα από εμάς να καταφέρνει να μεταβάλλει το όρια που νομίζει πως έχει και να γίνεται πιο «ανθεκτικός» και πιο «σοφός», πράγματα αναγκαία για πορεία του στο μονοπάτι που έχει διαλέξει.

[Αριάδνη]

Αγαπητή Ladyhawk,δεν με ενοχλούν οι παρατηρήσεις ούτε και η αυστηρότητα.Αντίθετα, αυτά μου δείχνουν τη σοβαρότητα και αγάπη για ό,τι γίνεται εδώ.Μόνο που ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα μέρος σε διαδικτυακή συζήτηση και χάθηκα λίγο.Ακόμα δεν ξέρω τις παραθέσεις.Συμφωνώ μαζί σου στη πρόσθεση που έκανες στην ανάλυση μου σχετικά με τον μύθο.

[Αριάδνη]

κι ας τον λένε μερικοί Fraud...
Fraud σίγουρα δεν ήταν κι ας είχε κι αυτός τα προβληματάκια του!

Καλή συνέχεια...

Αγαπητέ Κynikos,συμφωνώ μαζί σου,σίγουρα ο Freud δεν ήτανε απατεών και όσο για τα προβληματάκια του, ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ[μια ώρα ψάχνω να βρώ το θαυμαστικό] Σ,ευχαριστώ για την ευχή σου[θαυμαστικό]Ζήτω ζομίζω πως έμαθα τις παραθέσεις[θαυμαστικό]

[Αριάδνη]

Καλώς ήλθες Αριάδνη

Παρακαλώ, νιώσε ελεύθερη να εκφραστείς όπως εσύ θέλεις, αρκεί (χωρίς να πρόκειται για επίπληξη) να υπάρχει καί συνοχή στον λόγο που εκφράζεις και αν είναι δυνατόν (για να μην βάλω σε quote ολόκληρο το μήνυμά σου) να μου εξηγήσεις τί εννοείς, την ουσία δηλαδή, γιατί ως Αθηναίος κι εγώ θέλω σφαλιάρα για να καταλάβω

Thank you dear!

Αγαπητέ Ding an Sich,μπερδεύτηκα μάλλον πάλι με τις παραθέσεις εκεί που πίστευα πως τις είχα μάθει.Η ουσία,όπως την καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον είναι,ότι από την πολύ παλιά εποχή μέχρι σήμερα η μόνη εκπαιδευτική μέθοδος για να ''μάθει''κάποιος είναι η τιμωρία[απο σφαλιάρα μέχρι κάψιμο στο πυρ το εξώτερο].Επειδή εγώ είμαι εκπαιδευτικος κάθησα και σκέφθηκα αν η τιμωρία είναι η πλέον και η μόνη κατάλληλη μέθοδος.Μετά από 40 χρόνια πείρας μπορώ να πω με αρκετή βεβαιώτητα ότι η τιμωρία σε κάθε της μορφή με κανενα τρόπο δεν δημιουργεί ελεύθερες συνειδήσεις ούτε εξελίσσει κανένα αντίθετα χρησιμοποιήθηκε πάντα[από κάθε φορέα] ως μέσο υποταγής του άλλου και χειραγώγησής του. Στα ψυχολογικά δε προβλήματα ακόμα και σ, αυτά που προέρχονται από την υπερπροστασία των γονιών ή συνθηκών ζωής η τιμωρία είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.Χρειαζεται -ΥΠΟΜΟΝΗ -ΑΓΑΠΗ καιΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.Χαίρομαι πάρα πολύ που ξεκίνησες αυτό το θέμα.Υπήρξε για μένα το ισχυρότερο κίνητρο να μάθω να συμμετέχω σε διαδικτυακές συζητήσεις ξεπερνώντας τη μαλθακότητά μου σχετικά με τους υπολογιστές.Εύχομαι να το συνεχίσουμε.Εχει πολύ ενδιαφέρον στη πράξη.

[Ding an Sich]

Αγαπητή Αριάδνη

πρώτον, να σου ομολογήσω ότι η ερμηνεία του 'προσωπικού σου μύθου' (όπως θα το ονόμαζα) ειλικρινά με συγκίνησε.

Σκεφτόμουν ότι πολλές φορές προσπαθούμε να καταλάβουμε τα λόγια του άλλου ή προσπαθούμε να κάνουμε στους άλλους κατανοητά τα λόγια μας. Χανόμαστε, συνήθως μέσα σε ερμηνείες και παρερμηνείες και ξεχνάμε το βασικότερο όλων: Να καταλάβουμε τον άλλο, όχι τα λόγια του. Αυτή την Ψυχή (μιας και μιλάμε για τις ψυχές) που βρίσκεται πίσω από τις γραμμές, πίσω από τα λόγια, πίσω από το ψευδόνυμο, πίσω από τον υπολογιστή (και σημειωτέον, μάλλον αυτός είναι μαλθακός, ο Η/Υ, όχι εσύ ).

Στα ψυχολογικά δε προβλήματα ακόμα και σ, αυτά που προέρχονται από την υπερπροστασία των γονιών ή συνθηκών ζωής η τιμωρία είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.Χρειαζεται -ΥΠΟΜΟΝΗ -ΑΓΑΠΗ καιΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Επί τη ευκαιρία, μιάς και πολύ ορθά ανέφερες τα παραπάνω, θα ήθελα να σε ενημερώσω για τον βασικότερο από τους λόγους που άνοιξα το θέμα της Ψυχολογίας, όπως επίσης και να μοιραστώ μαζί σου, καί με του υπόλοιπους μιά μικρή ιστορία (είναι πολύ σημαντική και δεν θα σας κουράσω).

Τα θέματα της Ψυχολογίας αφορούν ένα μέρος του Ανθρώπου, που ονομάζουμε Ψυχή, άρα αφορούν τον Άνθρωπο (ίσως και οποιοδήποτε άλλο έμψυχο ον, αλλά ας ξεκινήσουμε με το είδος μας).

Ένας από τους σκοπούς είναι να συλλέξουμε, να εκθέσουμε και να συζητήσουμε επί κάποιων 'ψυχικών φαινομένων και συμβάντων', ενημερώνοντας ο ένας τον άλλο, προλαμβάνοντας καταστάσεις. Διότι δεν είμαστε οι αρμόδιοι να θεραπεύσουμε, ειδικότερα μέσω ενός forum.

Παράδειγμα (η ιστορία που σας έλεγα)το οποίο αφορά τις περιπτώσεις δύο ζευγαριών:

α) Ένα ζευγάρι (Βέλγοι πρέπει να ήτανε) καθόντουσαν στο τραπέζι μιας καφετέριας και είχαν μαζί τους το παιδάκι τους, το οποίο έπαιζε ανέμελα. Κάποια στιγμή το μικρό, καθώς έτρεχε, σκόνταψε και έπεσε στο έδαφος πολύ άγαρμπα. Οι γονείς του κοιτάχτηκαν στα μάτια ήρεμοι (σαν να μιλούσαν εσωτερικά ο ένας με τον άλλο) γύρισαν προς το μικρό, του χαμογέλασαν και άρχισαν να χειροκροτούν σα να τελείωσε μία θεατρική πράξη. Το παιδάκι χαμογέλασε, σηκώθηκε πάνω και συνέχισε να παίζει.

β) Ένα άλλο ζευγάρι, σε παρόμοια περίπτωση (δυστυχώς Έλληνες...τα παραδείγματα είναι αληθινότατα, και αναφέρω τις εθνικότητες γιατί έτσι είναι, για κανέναν άλλο λόγο), είχαν ένα αγοράκι που έτρεχε γύρω-γύρω απ' τις καρέκλες και κάποια στιγμή έπεσε πάνω σε μία από αυτές και χτύπησε. Ο πατέρας του γύρισε και του είπε: Καλά ρε, είσαι βλάκας? Και ο μικρός έβαλε τα κλάματα μετά τα μπινελίκια, όχι αφού χτύπησε.

Πέραν από το εμφανές, αναλογίζομαι: Όταν κάποιος/κάποια από εμάς πέφτει (είτε ψυχικά, είτε πνευματικά), ή μάλλον υποπίπτει σε κάποιο σφάλμα (οποιοδήποτε) εμείς πώς αντιδρούμε απέναντί του? Μήπως έχουμε μάθει από μικροί να θεωρούμε την 'πτώση' ντροπή? Κι αν είναι, αρκεί η επίπληξη ή το θέμα είναι, είτε να ενισχύσουμε τον άλλο ψυχικά ώστε να σηκωθεί με τις ίδιες του τις δυνάμεις, είτε εν ανάγκη να προσφέρουμε και ένα χέρι βοηθείας?

Δεν μιλάω για εγκλήματα, ούτε για σοβαρές κλινιατρικές περιπτώσεις...σε τέτοια θέματα, ειλικρινά, δεν ξέρω ποιά θα ήταν η πιό σωστή αντιμετώπιση. Μιλάω για ανθρώπινες ψυχικές και νοητικές δυσλειτουργίες, οι οποίες θεωρώ ότι μπορούν να λυθούν μέσω της 'Αναμόρφωσης', αντί της 'καταδικαστικής απόριψης'.

[Αριάδνη]

γαπητέ Ding an Sich,
Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!Για να μην κουράσω πολύ αρχίζω αμέσως.


Παράθεση 1”Ενας από τους σκοπούς είναι να συλλέγουμε, να εκθέτουμε και να συζητήσουμε επί κάποιων ψυχικών φαινομένων και συμβάντων ενημερώνοντας ο ένας τον άλλο, προλαμβάνοντας καταστάσεις...
(από paste δεν ξέρω την παράθεση }


Μία πραγματική ιστορία μου.

Ενας γείτονάς μου,πριν 37 χρόνια,- εγώ ήμουνα τότε 20 ετών-,ανέφερε σ'ένα Πασχαλινό μας τραπέζι ότι η πρώτη του γυναίκα αυτοκτόνησε, όταν έμαθε ότι την απατούσε πέφτοντας στο πηγάδι της αυλής τους μπροστά στα μάτια του πεντάχρονου γιου της.Δύο χρόνια μετά την αυτοκτονία της παντρεύτηκε ξανά μια θρησκόληπτη γυναίκα και απέκτησε έτσι σπίτι, νταντά,υπήρέτρια και ...παρακάτω...δεν ξέρω!!Ενα ξέρω πολύ καλά! Κάθε φορά που ο μικρός έκανε κάτι,κατά την γνώμη της “ λάθος “, τον φώναζε “βλάκα”
18 χρόνια αργότερα, 27 Μαρτίου,2 μέρες μετά την εορτή του,-τον έλεγαν Βαγγέλη-ο 25άχρονος
πια γιος του κρεμάστηκε απο το ηλεκτρικό καλώδιο της λάμπας της οροφής του δωματίου του και
πήγε εκεί που” τον καλούσε η μάνα του “ όπως εκμυστηρεύτηκε στους συναδέλφους του στο νοσο
κομειακό αυτοκίνητο που δούλευε λίγες μέρες πριν την αυτοκτονία του.Εμαθα ότι είχε κάνει άλλες
δύο αποτυχημένες απόπειρες,επίσης ότι ήθελε να γίνει δικηγόρος αλλά δεν είχε καταφέρει να περάσει στη σχολή και ότι τον είχε εγκαταλείψει η κοπέλα που αγαπούσε.
Ο πατέρας του άφησε γένια επι δύο χρόνια, φόρεσε μαύρο πουκάμισο.Δεν του το συγχώρεσα
ποτέ! Που δεν κατάφερε να βοηθήσει το παιδί του!Που δεν βρήκε τρόπο να τον σώσει!Που δεν ζήτησε βοήθεια από τους ειδικούς!
Τώρα έχει άλλη φιλενάδα. Η δεύτερή του γυναίκα έχει Πάρκισον και κλαίει συνεχώς! Αυτός ή ταν οδηγός λεωφορείου και τώρα συνταξιούχος.
Πριν από μια εβδομάδα με αφορμή μια παρατήρηση που μου έκανε γιατι τον είχα κλείσει
με το αυτοκίνητό μου του “τα'χωσα''μέσα σ'ένα λεπτό. “Σκότωσες τη γυναίκα σου, το παιδί σου,
και τώρα σκοτώνεις και αυτή που έχεις.” Τρόμαξα με μένα!Εχουν περάσει 20 χρόνια!Πού υπήρχε μέσα μου τόσος θυμός;Και είχα το δικαίωμα να ανακατευθώ στα προσωπικά του και να τον κατηγορώ έτσι;

Παράθεση 2 :Οταν κάποιος/α από μας πέφτει {είτε ψυχικά, είτε πνευματικά}ή μάλλον υποπίπτει σε κάποιο σφάλμα , εμείς πώς αντιδρούμε απέναντί του;Μήπως έχουμε μάθει από μικροί να θεωρούμε την “πτώση” ντροπή;Κι'αν είναι, αρκεί η επίπληξη ή το θέμα είναι, είτε να ενισχύσουμε τον άλλο ψυχικά ώστε να σηκωθεί με τις ίδιες του τις δυνάμεις, είτε εν ανάγκη να προσφέρουμε και ένα χέρι βοηθείας;

Αναρωτιέμαι:Τι πρέπει να κάνω εγώ όταν είμαι το παιδί που με λένε βλάκα και με κτυπάνε με κάθε τρόπο για τα λάθη μου;Φαντάζομαι πως η συμπεριφορά τους με κάνει σε κάθε μου “πτώση”να
βλέπω γύρω μου συντρίμια,το τέλος.Νομίζω, το πιο σωστό θα είναι να κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να ξεπεράσω τα αρνητικά μου συναισθήματα του θυμού,της ζήλειας, της κακίας, του μίσους εναντίον εκείνων που βρίσκονται σε καλύτερη θέση από μένα, να σταθώ στα πόδια μου μέσα στη καταστροφή και να δω πέρα και πάνω από αυτά-την ουσία-Και η ουσία είναι η Ψυχή μου.Και η Ψυχή μου , επειδή δεν υπόκειται στους περιορισμούς του χωροχρόνου δεν φθείρεται,δεν
πονάει αφού δεν είνει ύλη, δεν πεθαίνει αφού δεν γεννήθηκε ποτέ.Εκεί,νομίζω , πως θα πρέπει να σταθώ για να ενωθώ με το Σύμπαν.Η ψυχή μου είναι το μέρος που εμπιστεύομαι απόλυτα,είναι τροφοδότρα δύναμη,είναι το μόνο μέρος μέσω του οποίου ο Ανθρωπος ενώνεται με το Σύμπαν για να γεμίσει ενέργεια,θάρρος, ελπίδα για μια καινούργια αρχή. Ετσι αλαφρωμένη από κάθε αρνητική σκέψη και συναίσθημα παύω να βλέπω τα συντρίμια και οραματίζομαι αυτό που θέλω να δημιουργήσω.Αυτό που θέλω πραγματικά,μέσα μου,με όλη μου τη ψυχή.Χρειάζεται χρόνος, αλλά αυτό που θέλω πραγματικά θα με περιμένει στο Μέλλον!
Αρα αυτός που θα με βοηθήσει πραγματικά θα είναι αυτός που θα μου σταθεί στην προσπάθειά μου να βρω την Ψυχή μου.Φαίνεται ουτοπιστικό αλλά με μένα λειτούργησε και λειτουργεί κάθε φορά που τα “σκατώνω”,κάθε φορά που ψάχνοντας ένα χέρι να με στηρίξει,ένα γλυκό λόγο ν'ακούσω για να πάρω λίγο θάρρος,βρίσκω το κενό είτε γιατί δεν υπάρχει κανείς κοντά μου είτε γιατί δεν μπορεί κανείς να με αγγίξει,όχι γιατί δεν θέλει αλλά γιατί δεν μπορεί.Η Ψυχή μας ξέρει το δρόμο, ξέρει την Αλήθεια.Μπορούμε να ακουμπήσουμε επάνω της.Κι'αυτό γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε ό,τι λάθος κάνανε οι γονείς να διαιωνίζεται στο Μέλλον.Τη δική μας Ζωή ζούμε.Δεν πρέπει να δεχόμαστε να πληρώνουμε τα δικά τους λάθη.Εχουμε να ασχοληθούμε με τα δικά μας!
ΛΑΘΗ!!! Βέβαια νομίζω πως χρειάζεται κι'άλλη συζήτηση το θέμα.Αυτά ποτέ δεν τελειώνουν....

[Secondborn]

ΛΑΘΗ!!! Βέβαια νομίζω πως χρειάζεται κι'άλλη συζήτηση το θέμα.Αυτά ποτέ δεν τελειώνουν....

Ίσως ποτέ να μην αρχίζουν...
Ίσως να μην υπάρχουν καν...
Μήπως δεν πρέπει να τους αποδίδουμε αυτόν τον χαρακτηρισμό;
Γιατί να είναι λάθη;
Μπορεί απλά να είναι καταστάσεις που έπρεπε να βιώσουμε για να γίνουμε καλύτεροι.
Είναι από πια οπτική γωνία το βλέπουμε φίλοι μου...

Ίσως, η οπτική γωνία που διυλίζει την όραση μέσα από τη Ψυχή μας, να είναι η σωστή...

[Ladyhawk]

Αγαπητή Αριάδνη,

Η ψυχή μου είναι το μέρος που εμπιστεύομαι απόλυτα,είναι τροφοδότρα δύναμη,είναι το μόνο μέρος μέσω του οποίου ο Ανθρωπος ενώνεται με το Σύμπαν για να γεμίσει ενέργεια,θάρρος, ελπίδα για μια καινούργια αρχή

Νομίζω εδώ ανέφερες την λέξη κλειδί και την έχω κάνει και bold.
Όταν συμβεί αυτό τότε είναι που μας δίνονται όλες οι απαντήσεις, απλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί ο καθένας να το κάνει και μάλιστα με ευκολία.

[NEHEMAUT]

Όταν κάποιος/κάποια από εμάς πέφτει (είτε ψυχικά, είτε πνευματικά), ή μάλλον υποπίπτει σε κάποιο σφάλμα (οποιοδήποτε) εμείς πώς αντιδρούμε απέναντί του? Μήπως έχουμε μάθει από μικροί να θεωρούμε την 'πτώση' ντροπή? Κι αν είναι, αρκεί η επίπληξη ή το θέμα είναι, είτε να ενισχύσουμε τον άλλο ψυχικά ώστε να σηκωθεί με τις ίδιες του τις δυνάμεις, είτε εν ανάγκη να προσφέρουμε και ένα χέρι βοηθείας]


Καλημερα σε ολους. Δυσκολο και σκληρο το ερωτημα.Δυστυχως οι περισσοτεροι οταν δουν καποιον να πεφτει τον σπρωχνουν πιο κατω, οσο πιο κατω γινεται ιδιως αν ο πεσων ηταν ξεχωριστος και δυνατος.
Και ναι απο τα παιδικα μας χρονια θεωρουσαμε την πτωση ντροπη.
Ο εγωισμος και η ματαιοδοξια ειναι απο τα πρωτα που ανακαλυπτει ενα παιδι ακομα και στο νηπιαγωγειο.
Σχετικα με το τριτο σκελος της ερωτησης δεν νομιζω οτι η επιπληξη ειναι η λυση.Μονο θυμο θα προκαλεσει.Πιστευω οτι η συζητηση και η ενισχυση του
αλλου ειναι πιο αποτελεσματικα.
Αλλα αυτο προυποθετει αγαπη και αποδοχη πρωτα του εαυτου μας και μετα
προς τους αλλους ανθρωπους.
Φιλικα

[Ladyhawk]

Μία παράμετρο που θα ήθελα να βάλω στην συζήτηση είναι πως ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται και τον κατάλληλο χειρισμό προκειμένου να κατανοήσει κάτι ακόμα και να συμμορφωθεί.

Μία τακτική που για κάποιον μπορεί να είναι αποτελεσματική σε κάποιον άλλον μπορεί να λειτουργήσει ουδέτερα ακόμα και αρνητικά.

Σημαντικό πάντως είναι η κατανόηση μίας κατάστασης και η αποδοχή του λάθους. Εάν δεν αποδεχθεί κάποιος ότι έσφαλε αφ’ ενός δεν θα μπορέσει να το διορθώσει αφ’ ετέρου μπορεί να το επαναλάβει.

Η πτώση δεν είναι ντροπή. Είναι ίσως απαραίτητη για να δοθεί το εκάστοτε μάθημα. Αυτό όμως σίγουρα δεν πρέπει να λειτουργήσει ανασταλτικά. Αντιθέτως πρέπει να ενδυναμώσει αυτόν που παλεύει και να γίνει σταγόνα γνώσης αυτό το βίωμα που έφερε την πτώση.

[Ding an Sich]

(Επέστρεψα αναγεννημένος....τελικά το ύδωρ είναι ζωή )

Σημαντικό πάντως είναι η κατανόηση μίας κατάστασης και η αποδοχή του λάθους. Εάν δεν αποδεχθεί κάποιος ότι έσφαλε αφ’ ενός δεν θα μπορέσει να το διορθώσει αφ’ ετέρου μπορεί να το επαναλάβει

Θα ξεκινήσω από τις πολύ εύστοχες παρατηρήσεις της αγαπητής Ladyhawk. Τίποτα δεν μπορεί να διορθωθεί και να αποκατασταθεί, εάν δεν το αποδεχθούμε ως λάθος. Το να δικαιολογήσουμε ένα σφάλμα, συνήθως με τη φράση ‘Ε! Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε...ή ανθρώπινα τα λάθη’ το πιό πιθανό είναι να εισέλθουμε σε εκείνες τις αέναες τραγικές καταστάσεις του ‘ωχαδελφισμού’...’ε και τί έγινε? Πρώτη φορά συμβαίνει? Σιγά τώρα, πάντα έτσι ήταν τα πράγματα’.

Το να καταδικάσουμε (ή να γκρεμίσουμε, μιας και μίλησα για ‘πτώση’) ένα ανθρώπινο ον για τα σφάλματά του, καταφέρνουμε τελικά να κάψουμε μαζί με τα ξερά και τα χλωρά. Κακοχαρακτηρίζοντας έναν ολόκληρο άνθρωπο λόγω ενός σφάλματος ή ελλατώματος, συνθλίβουμε μαζί του και όλα τα σωστά και θετικά στοιχεία που μπορεί να ενέχει.

Άρα αρχικά, σημειώνουμε το λάθος και προσπαθούμε να κατανοήσουμε το γεγονός και τα αίτιά του γιατί α) μπορεί να μην είναι ‘λάθος’, όπως ανέφερε ο Secondborn, αλλά να είναι κάτι μη συμβατό με την λογική ή την ηθική μας, β) αν δεν το σημειώσουμε μπορεί να διογκωθεί, να μεταστοιχειωθεί (να λάβει άλλη μορφή, γιατί αν ‘καταστρέψουμε’ την μορφή του λάθους χωρίς να μελετήσουμε τα αίτια που το προκάλεσαν, τα αίτια θα παραμείνουν ως έχουν και απλά θα αλλάξουν ‘ένδυμα’), να γίνει συνήθεια και το χειρότερο να μεταδοθεί.

Οι δύο πιό βασικές από τις έννοιες της ψυχολογίας είναι αυτές της ‘προβολής’ και της ‘μεταβίβασης’. Όπως πολύ σωστά είπε ο Nehemaut, το πιό πιθανό όταν βλέπουμε να υποπίπτει σε κάποιο λάθος ένας άνθρωπος, είναι να σπεύσουμε να εστιάσουμε τα βλέματα των άλλων σε αυτό το γεγονός. Η σχέση αυτού του ανθρώπου με το λάθος του, αυτομάτως λαμβάνει την μορφή της εξίσοσης ‘αυτός ο άνθρωπος=αυτό το λάθος’.

Παύουμε να νιώθουμε αμήχανα για τα δικά μας σφάλματα, εφόσον, πλέον, έχουμε μπροστά μας την ενσάρκωση του λάθους. Το να προβάλουμε τα λάθη, ή τα λάθη μας, συνεχώς σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν επιφορτιστεί με αυτά, είναι οποσδήποτε λυτρωτικό και ωφέλιμο για το εγώ μας...αλλά ότι είναι συμφέρον και ωφέλιμο για τον εγωϊσμό μας, δεν σημαίνει ότι είναι ωφέλιμο και για τον Άνθρωπο.

Η μεταβίβαση είναι μια αλήθεια, ή μάλλον είναι γεγονός. Όταν έρχονται σε επαφή δύο άνθρωποι αρχίζει να αναπτύσσεται μεταξύ τους μια αμφίδρομη σχέση και, τόσο τα θετικά, όσο και τα αρνητικά τους στοιχεία αρχίζουν να μεταπηδούν από τον έναν στον άλλο. Συνήθως μας δίνεται η εντύπωση ότι μεταβίβαση σημαίνει μεταβιβάζω και μου μεταβιβάζουν πράγματα. Δηλ. Αν κάποιος είναι αρνητικός μου μεταβιβάζει τον αρνητισμό του, ενώ αν είναι θετικός μου μεταβιβάζει την θετικότητά του.

Μεταβίβαση σημαίνει, συνειδητοποιώ ότι ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου δεν είναι παρά ο καθρεύτης της ψυχής μου. Άρα τα λάθη του είναι όμοια με τα δικά μου ή θα μπορούσα να έχω υποπέσει - ή να υποπέσω - στα ίδια λαθη με αυτόν, εάν προκύψουν ανάλογες συνθήκες.

Αυτού του είδους η συνειδητοποίηση έχει φέρει πολλούς ιατρούς από την θέση του θεραπευτή στην θέση του πάσχοντα. Αυτού του είδους την συνειδητοποίηση είναι που συνήθως σπεύδουμε να πετάξουμε κάτω από χαλάκι του υποσυνειδήτου. Αυτό που είχε επισημάνει σε προηγούμενο post ο Κυνικός...η κοινωνία φοβάται τους ‘τρελλούς’ και τους ‘παράφρονες’ διότι είναι δικά της δημιουργήματα, διότι δεν θέλει να βλέπει στον ‘καθρεύτη’ τους τα μούτρα της.

Ζώντας σε έναν κόσμο ‘παράνοιας, βλακείας και κακεντρέχειας’ (όπως έλεγε κι ο Γιούγκ) το πιό εύκολο είναι να εντοπίζουμε διαρκώς γύρω μας τρελλούς, βλάκες και κακεντρεχείς ανθρώπους. Και το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: ‘Αν όντως ζούμε σε έναν τέτοιο (ανθρώπινο) κόσμο (οι πόλεμοι, οι βιασμοί, οι φανατισμοί είναι μερικά παραδείγματα) ποιός μας βεβαιώνει ότι δεν είμαστε κι εμείς ένα πιστό υπόδειγμά του, χαμένοι μες την λήθη ενός εγωϊσμού που μάταια προσπαθεί να μας πείσει ότι ‘διαφέρουμε’ και ‘ξεχωρίζουμε’?

Η ενασχόληση με την ψυχολογία και τον εσωτερισμό ξεκινάει από την στιγμή που θέτουμε συνειδητά τον εαυτό μας ως το ‘αντικείμενο’ αντί για το ‘υποκείμενο' της μελέτης μας. Αν θεωρούμε ότι υπάρχει παράνοια, βλακεία και κακία στον κόσμο, θα πρέπει να ξεκινήσουμε αποδεχόμενοι ότι έχουμε λάβει κι εμείς μερίδιο από την ‘πίττα’. Και εδώ είναι που χρειάζεται προσοχή, διότι όταν βλέπεις το ‘κακό’ στον άλλο, εύκολα μπορείς να τον κατηγορήσεις και να τον αποφύγεις. Αν το δεις μέσα σου, δεν μπορείς να σου ξεφύγεις από πουθενά...θα σε βλέπεις παντού και πάντα και θα στο υπενθυμίζεις.

Όπως έχουμε μάθει να φερόμαστε στους άλλους, έτσι φερόμαστε και στον ίδιο μας τον εαυτό, και το αντίθετο. Η ‘καταστροφική μανία’ ενάντια στον συνάνθρωπο, είναι ο καθρεύτης των ‘αυτοκαταστροφικών μας τάσεων’.

Θα επιστρέψω επαναφέροντας στην συζήτησή μας τον όρο ‘Αγάπη’ που ανέφερε η Αριάδνη, διότι ομολογώ ότι για μένα είναι μιά Ιδέα της οποίας το βάρος γκρεμίζει τους ώμους μου. Συνήθως μιλάω για καλοσύνη και για καλές προθέσεις που είναι έννοιες πιό άμεσα προσβάσιμες, θεωρώντας την Αγάπη κάτι μακρινό – ακόμα - για τα ανθρώπινα δεδομένα.

Δεν την θεωρώ δεδομένη...δεδομένο θεωρώ το αντίθετό της, το μίσος, το οποίο πιστεύω ότι πρέπει αρχικά να αποδεχθούμε ως μία πραγματικότητα εντός μας (χωρίς να μας καταδικάσουμε και να μας συνθλίψουμε), έτσι ώστε να αποτρέψουμε και να ‘μεταστοιχειώσουμε δημιουργικά’ τις εκδηλώσεις του, ξεκινώντας από τον εαυτό μας.

[Secondborn]

Θα επιστρέψω επαναφέροντας στην συζήτησή μας τον όρο ‘Αγάπη’ που ανέφερε η Αριάδνη, διότι ομολογώ ότι για μένα είναι μιά Ιδέα της οποίας το βάρος γκρεμίζει τους ώμους μου. Συνήθως μιλάω για καλοσύνη και για καλές προθέσεις που είναι έννοιες πιό άμεσα προσβάσιμες, θεωρώντας την Αγάπη κάτι μακρινό – ακόμα - για τα ανθρώπινα δεδομένα.

Δεν την θεωρώ δεδομένη...δεδομένο θεωρώ το αντίθετό της, το μίσος, το οποίο πιστεύω ότι πρέπει αρχικά να αποδεχθούμε ως μία πραγματικότητα εντός μας (χωρίς να μας καταδικάσουμε και να μας συνθλίψουμε), έτσι ώστε να αποτρέψουμε και να ‘μεταστοιχειώσουμε δημιουργικά’ τις εκδηλώσεις του, ξεκινώντας από τον εαυτό μας.

Γιατί βρε Ding an Sich τέτοια απαισιόδοξη προσέγγιση της Αγάπης και τόσο αισιόδοξη προσέγγιση του μίσους;
Οφείλω να ομολογήσω ότι θλίβομαι όταν διαβάζω τα παραπάνω λεγόμενά σου φίλε μου.

Δεδομένο το μίσος;

Όχι φίλε μου. Η αγάπη ζει μέσα σου σαν ένα μωρό που περιμένει στην κούνια του να το πάρεις αγκαλιά και να το κατεβάσεις κάτω. Να το κατεβάσεις κάτω για να ξεχυθεί και να παίξει. Να χαρεί. Να ζήσει...
Αν εσύ δεν απλώσεις τα χέρια σου θα μείνει εκεί και θα σε κοιτά. Άλλες φορές καρτερικά και άλλες με παράπονο. Το ίδιο κάνει. Θα περιμένει...

Σου θυμίζω τα λόγια του Leo Buscaglia: "Από τη στιγμή που θα κινήσουμε προς αναζήτηση της αγάπης, θα ξεκινήσει και αυτή να μας συναντήσει. Και θα μας σώσει."

Σέβομαι την άποψή σου αλλά αντιδρώ με κλάμα Ψυχής.

[Zadok the priestess]

Η αγάπη ζει μέσα σου σαν ένα μωρό που περιμένει στην κούνια του να το πάρεις αγκαλιά και να το κατεβάσεις κάτω. Να το κατεβάσεις κάτω για να ξεχυθεί και να παίξει. Να χαρεί. Να ζήσει...
Αν εσύ δεν απλώσεις τα χέρια σου θα μείνει εκεί και θα σε κοιτά. Άλλες φορές καρτερικά και άλλες με παράπονο. Το ίδιο κάνει. Θα περιμένει...

Απίστευτα παραστατική παρομοίωση!

Σ' ευχαριστώ, αγαπητέ Secondborn!

[Secondborn]

Χαρά μου γλυκιά μου Zadok!

Υ.Γ.: Τελικά υπάρχουν κι άλλοι βρυκόλακες στο mystica! (στην ώρα του post αναφέρομαι)

[Ding an Sich]

Αγαπητέ Secondborn

Εκεί που εσύ βάζεις την λέξη 'απαισιοδοξία', εγώ βάζω τη λέξη 'σεβασμός' και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί απογοητεύτηκες...ή μάλλον, η απογοήτευση είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να σου τύγχουν στη ζωή. Αν σκεφτείς ότι η γοητεία δεν διαφέρει απ' την γητεία=μαγεία...οπότε, το ότι απογοητεύτηκες από τα λόγια μου, μάλλον καλό είναι.

Ίσως πάλι να μην εξήγησα εγώ καλά κάποια πράγματα. Δεν δήλωσα ποτέ αρνητής της Αγάπης, αντιθέτως, ρίξε μια ματιά στο παραπάνω post μου και πρόσεξε ποιές λέξεις έχω βάλει να ξεκινάνε με κεφαλαία γράμματα. (Άνθρωπος, Αγάπη...λέμε τώρα...αν και δεν μου αρέσει να αποσυμβολίζω τα λόγια μου )

Η λέξη Αγάπη έχει γίνει καραμέλα στα στόματα των ανθρώπων - όχι τώρα, εδώ και μερικές χιλιετίες. Το πιό παράδοξο απ' όλα είναι ότι χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους ίδιους τους αρνητές της και αποτέλεσε την λέξη-έμβλημα στους θυρεούς αυτών που έπραξαν εγκλήματα στο όνομά της.

Δεν μας έλειψαν άνθρωποι με συνείδηση της Αγάπης, γιατί εκ των πραγμάτων η Αγάπη συνενώνει και συμφιλιώνει, και μιά Ψυχή χωρίς ίχνος Αγάπης μέσα της, είναι 'καταδικασμένη' να βιώνει διαρκώς την εσωτερική της διάσπαση (έχεις δει εκείνο το πολύ όμορφο σχέδιο του Εμπεδοκλή, όπου στις 4 γωνίες ενός τετραγώνου υπάρχουν τα 4 στοιχεία, και μέσω της Φιλίας συγκεντρώνονται σε έναν κύκλο, ενώ μέσω του νείκους διασπώνται ακόμη περισσότερο?)

Άνθρωποι με συνείδηση της σκιάς τους μας έχουν λείψει. Άνθρωποι που να μην φοβούνται να αναγνωρίσουν τον 'κακό τους εαυτό', να αποδεχθούν τα λάθη τους και να τα μεταστοιχειώσουν σε υγιείς ικανότητες. 'Οι άνθρωποι χωρίς σκιά είναι καταδικασμένοι στη λήθη τους, ενώ αυτοί που την συνειδητοποίησαν, έστω κι αν δεν καταφέρουν να την φέρουν στο Φως, τουλαχιστον έχουν μια ελπίδα παραπάνω από τους πρώτους να βιώσουν αυτό που ονομάζουμε, Βασίλειο των Ουρανών' - κάπως έτσι το είχε πει ο Γιουγκ.

Περισσότερα περί σκιάς στην συνέχεια!

[Secondborn]

Βαθιά μέσα μου φίλε μου ήξερα ότι κάτι άλλο θα εννοούσες...
Ή αν θες να το πω καλύτερα, πίστευα ότι κάτι άλλο θα εννοούσες.

Η Αγάπη απαιτεί σεβασμό. Αν δε σεβαστείς ότι εκείνη τη στιγμή που κατεβάζεις από την κούνια το "μωράκι" έχεις στα χέρια σου μια "ζωή" τότε μπορεί να σου πέσει. Και δε θα σε εμπιστευτεί ποτέ πια...

Όμως είναι λάθος να νομίζουμε ότι αυτή βρίσκεται σε άλλη "παιδική χαρά"... Γιατί σε όλες τις παιδικες χαρές υπάρχουν παιδιά. Ακόμα και όταν αυτά δε φαίνονται. Εμείς φταίμε που δεν τα βλέπουμε όχι αυτά...

Σε ευχαριστώ για τις όμορφες σου σκέψεις
Secondborn

[Ding an Sich]

Εγώ σ' ευχαριστώ φίλε μου Secondborn που μου δίνεις την ευκαιρία να σε καταλάβω καλύτερα και να γίνω ο ίδιος σε σένα πιό κατανοητός.

Ένα από τα σημαντικότερα 'ελαττώματα' του 'δυτικού τρόπου σκέψης' είναι ότι επί αιώνες και σε συλλογικό επίπεδο, οι άνθρωποι θεωρούσαν το [καλό] και το [κακό] αδιαμφισβήτητα 'έξω' από αυτούς.

Σαν παρατηρητές, παρακολουθούσαν (και παρακολουθούν) τις διαμάχες μεταξύ 'Καλού' και 'κακού', μεταξύ Θεού και διαβόλου, μεταξύ Αγάπης και μίσους, αποφεύγοντας να πάρουν θέση απέναντι σε 'φαινόμενα' που θεωρούν 'εξωκοσμικά'.

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές: αν το Καλό και το κακό, ο Θεός και ο διάβολος είναι εκτός του ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κούφιο σαρκίο?

Και θυμάμαι τα λόγια του Ιησού: 'Ιδού γαρ η Βασιλεία των Ουρανών εντός υμών εστιν'.

Αν υπάρχει Καλό και κακό, αν υπάρχει Αγάπη και μίσος, αν υπάρχει σωστό και λάθος, πιστεύω ότι είναι εξίσου τραγικό α) να τα θεωρούμε άσχετα και εκτός του ανθρώπου, ή β) να θεωρούμε ότι είμαστε με την πλευρά του Καλού, ενώ οι 'άλλοι' είναι οι 'κακοί' και οι 'λάθος'.

Εμβαθύνοντας στον εσωτερικό μας κόσμο θα ανακαλύψουμε την Πηγή της Αγάπης, αλλά αυτό που θα συναντήσουμε πρώτα είναι το 'ένδυμα του μίσους'...αυτό το σκιώδες και σκοτεινό nigredo που λέγαν και οι αλχημιστές, το οποίο αν αγνοήσουμε ή αν αρνηθούμε να το ξεπεράσουμε, οι σχέσεις μας με την Αγάπη και την Αλήθεια θα είναι παντα σκοτεινές.

Να με συμπαθατε αν κάποιες φορές φαίνομαι βαρύς και αυστηρός, δεν είμαι δα και κάνας 'μαύρος ποιητής' . Στην φάση του nigredo είμαι κι εγώ, γι' αυτό και δεν μου επιτρέπω να λέω πολλά για την Αλήθεια και την Αγάπη. Αν δεν ξεσκεπάσεις το 'εξωτερικό' δεν μπορείς να δεις το 'εσωτερικό' και αν δεν διορθώσεις τις αδυναμίες σου, τότε θα τις μεταφέρεις και θα τις διογκώσεις στο επόμενο επίπεδο που ευελπιστείς να φθάσεις.

Σιγά, σιγά, από τα κατώτερα στο Ανώτερο και σπεύδοντας βραδέως.

[Ladyhawk]

Η δυαδικότητα είναι κάτι που υπάρχει παντού και αν δεν υπήρχε δεν θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει το καλό από το κακό κλπ.

Έτσι λοιπόν υπάρχει και στον άνθρωπο και είναι απαραίτητο να υπάρχει. Εδώ είναι που καλείται ο άνθρωπος να υπερισχύσει υπέρ του «κακού» προκειμένου να εξελιχθεί.

Σκεφτείτε αν όλα ήταν καλά ή κακά τι θα γινόταν?

[Secondborn]

Η δυαδικότητα είναι κάτι που υπάρχει παντού και αν δεν υπήρχε δεν θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει το καλό από το κακό κλπ.

Η δυαδικότητα υπάρχει παντού και σίγουρα αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Τις αιτίες που υπάρχει αυτή η δυαδικότητα μάλλον ποτέ δε θα τις καταλάβουμε. Γιατί; Γιατί ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται το όργανο το οποίο διαθέτουμε για τη σκέψη(εγκέφαλος), βασίζεται σε 2 καταστάσεις. Το ναι ή το όχι. Το καλό ή το κακό. Το άσπρο ή το μαύρο. Προφανώς και μπορεί να κάνει αναμίξεις των χρωμάτων αλλά πάντα αυτές θα είναι αποχρώσεις του γκρίζου.

Επομένως αν υπήρχε μόνο κακό ή μόνο καλό, μόνο ναι ή μόνο όχι, μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο τότε ο τρόπος που θα σκεφτόμασταν θα ήταν πολύ πιο απλός και δε θα γνωρίζαμε-κατανοούσαμε τις συνέπειες της επικράτησης μόνο του ενός από τα δυο. Θα γεννιόμασταν μέσα στο "μαύρο" και "μαύρα" θα φερόμασταν. Δε θα υπήρχε διαφορά γιατί δε θα υπήρχε το άσπρο


Εγώ όμως αγαπητή Ladyhawk θα αλλάξω λίγο την τελευταία ερώτησή...

Τί θα γίνει εαν αντιληφθούμε ότι το άσπρο διαχωρίζεται στα χρώματα της Ίριδας;
Μήπως αυτό τελικά αναζητούμε από τη ζωή;
Να κατανοήσουμε με τη δυιστική μας σκέψη(ας μου επιτραπεί ο όρος) το μεγαλείο που κρύβεται μέσα στο άσπρο, μέσα στο καλό;
Πώς θα βρούμε αυτό το πρίσμα που θα μας βοηθήσει να αντικρίσουμε την αλήθεια;