Αγαπητέ Κέλσο
Μπορεί να διαφωνώ – σχεδόν, αλλά όχι ακριβώς
- εντελώς με τις παραπάνω απόψεις σου, αλλά χαίρομαι που με την συμβολή σου βοηθάς το θέμα της ψυχολογίας που ανοίξαμε να πάρει μια άλλη, πιό εσωτερική, τροπή.
Για το τί είναι η Ψυχή στην ουσία της και για το αν ενσαρκώνεται στο πεδίο της Ύλης, υπάρχουν άλλα σχετικά θέματα. Εδώ ερευνούμε τα περί της Ψυχολογίας.
Αυτό το αναφέρω απλά και μόνο για να μην ξεφύγουμε εντελώς από το θέμα, γιατί είτε το θέλουμε, είτε όχι, είμαστε αναγκασμένοι να μιλήσουμε για, και να ερευνήσουμε τα παραπάνω, τα οποία αφορούν (ή μάλλον θα έπρεπε να αφορούν) την Ψυχολογία άμεσα.
Ψηλαφίζοντας λίγο τα πράγματα, όλες αυτές οι ειδικότητες έχουν ΕΝΑ και ΜΟΝΟ πεδίο δράσης και έρευνας, τον ανθρώπινο ΕΓΚΕΦΑΛΟ...
Αναρωτιέμαι λοιπόν κατά πόσον ερευνώντας ή θεραπεύοντας τον εγκέφαλο, ερευνούμε ή θεραπεύουμε την "ψυχή";;;
Αααα! (I ‘m sorry, I ‘m sorry)...δεν έχεις άδικο εδώ. Αυτοί είναι οι ‘Φροϋδικοί’ ψυχολόγοι, οι ‘όλα έχουν να κάνουν με τον εγκέφαλο και το sex’. Αυτό, μάλλον, θα έπρεπε να ονομάζεται Εγκεφαλολογία. Η Ψυχολογία έχει να κάνει με την Ψυχή (ά ρε Γιουγκ, μόνος σου φώναζες και ποιός σ’ άκουγε). Αν η Ψυχή πάψει να αποτελεί την βάση και την εστία της Ψυχολογίας, τότε παύει να υφίσταται και η επιστήμη η ίδια και πλέον μπορούμε να μιλάμε για επιστήμες άλλης φύσεως.
Τί έλεγε ο Γιούγκ, τί πιστεύω εγώ ο ίδιος και πού διαφωνώ μαζί σου.
Α) Οι διαχωρισμοί που κάνουμε ανάμεσα σε Σώμα, Ψυχή και Πνεύμα είναι συμβατικοί, με την έννοια ότι ορίζουμε τρία σημεία, ώστε να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε με ‘τριγωνομετρικές μεθόδους’ το τί στ’ Αλήθεια συμβαίνει.
Β) Στην ουσία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ύλη είναι το κατακάθι του Πνεύματος ή ότι το Πνεύμα είναι εκλεπτισμένη Ύλη, σαν διαφορά μεταξύ ‘πυκνού’ και ‘αραιού’ – σε βαθμό να θεωρείται άυλο. (εξού και η διαφορά μεταξύ Πνευματικών και Υλιστικών Φιλοσοφιών, λένε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα, αλλά διαφωνούν για την Αρχή).
Γ) Κατ’ εμέ, και κατά Γιούγκ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ψυχή είναι το Δημιούργημα που αφορά την Ένωση του Πνεύματος με την Ύλη. Από την Αρχή της γέννησής της η Ψυχή βιώνει την ‘διαμάχη’ των άλλων δύο – ως επίκεντρό της – με συνέπεια είτε να αποτελέσει τον ‘μεταστοιχειωτή’ τους, είτε να διασπαστεί και να ‘ξεσχιστεί’ από την εναντίωση των δυνάμεων που ασκούνται. Όταν λέω ότι η Ψυχή νοσεί, εννοώ ότι μπορεί να υποστεί πλήγματα ικανά να την διασπάσουν και να την διαλύσουν (αλλά αυτό θα το αναλύσω παρακάτω μιλώντας για τα ψυχολογικά συμπλέγματα).
Δ) Άρα, πιστεύω ότι το Πνεύμα είναι αυτό, το οποίο ‘κατέρχεται’ και ενσαρκώνεται, αποκτώντας ένα Υλικό ένδυμα, ή φορέα, ενώ η Ψυχή αποτελεί τον μεσάζοντα, τον καταλύτη, τον συνενωτικό και συμφιλιωτικό παράγοντα. Ας πούμε ότι το Πνεύμα αποτελεί ‘μία ακτίνα φωτός’ η οποία εισδύει στην Ύλη μέσω της Ψυχής, διότι χωρίς αυτό το ‘μεταστοιχειωτικό φίλτρο’ δεν θα μπορούσε παρά μόνον να συντρίψει την ύλη, αντί να ‘ενωθεί’ μαζί της.
Συμβολικά: Εάν μια πύρινη ακτίνα πέσει απ’ ευθείας επάνω στο χώμα, θα το ξηράνει και θα το διασπάσει, όπως ο καυτός ήλιος διασπά την γήινη επιφάνεια σε άπειρος κόκκους άμμου, δημιουργώντας ολόκληρες ερήμους. Αν πάρουμε ένα ποτήρη με νερό, ρίξουμε μέσα λίγο χώμα και το εκθέσουμε στον ήλιο, τότε το διάλυμα (γή+ύδωρ) λόγω της θερμότητας θα αρχίσει να ‘εξατμίζεται’ και να εξυψώνεται στον αέρα, εώς ότου ένα μέρος του παραμένει σε αέρια κατάσταση, ενώ ένα άλλο θα γίνει νέφος και θα επιστρέψει με τη ‘βροχή’ ως υγρό στοιχείο.
Πάνω σε αυτό το απλοϊκό παράδειγμα θα μπορούσαμε α) να μιλήσουμε περί ‘Πτώσεως’, δηλαδή το Πνεύμα που εξέπεσε και αποφάσισε να γίνει το κατακάθι της Ύλης (ως ενάντιο του Πνεύματος), β) περί ‘καθόδου’ του Φωτός με σκοπό να επαναφέρει ένα κομμάτι της Ύλης ξανά στους Ουρανούς, γ) τον ‘μεταστοιχειωτικό’ ρόλο της Ψυχής, ως Υπέρτατος Αποκαταστάτης, σαν το Ύδωρ του προηγούμενου παραδείγματος, σε σχέση με το Πύρινο Πνεύμα και την Γήινη Ύλη.
Τα α και β, σε άλλο τόπικ. Το γ μας αφορά άμεσα, διότι τα παραπάνω τυγχάνει να σχετίζονται άμεσα καί με την Ψυχολογία, καί με την Αλχημεία, καί με τα έργα του Γιουγκ όσον αφορά την σχέση των δύο προηγουμένων.
Συνεχίζοντας, για να μην δημιουργήσω σύγχιση με την ορολογία που πρόκειται να χρησιμοποιήσω, σας λέω ότι: θεωρώντας τον άνθρωπο ως αυτό το ‘ποτήρι’ που περιέγραψα μαζί με το περιεχόμενό του, λέγοντας Πνεύμα θα εννοώ το ανθρώπινο που σχετίζεται, αλλά δεν είναι το ίδιο, με το Θείο Πυρ (ενώ λέγονας Διάνοια, θα ονομάζω την ίδια την ακτίνα του Φωτός), λέγοντας Ψυχή θα εννοώ το ‘ψυχικό ρευστό’ που βρίσκεται μες το ποτήρι, και λέγοντας Σώμα θα εννοώ το ποτήρι, ως σκεύος που φέρει εντός του τα υπόλοιπα, ένα εκ των οποίων είναι το κομμάτι της Ύλης, σαν το χώμα που ρίξαμε στο νερό.
Τα έργα που ωφείλει να επιτελεί ένα ανθρώπινο ον: Ψυχουργία και Θεουργία, να γνωρίζει πολύ καλά τις λειτουργίες του Ψυχικού Ρευστού και τον Λόγο του Θείου Πνεύματος που κατέρχεται στη Ύλη σαν Ακτίνα Φωτός.
Αποτυχία: α)Να γεμίσει το ποτήρι χώμα και να γίνει λάσπη, β) να εξατμιστεί το νερό πολύ γρήγορα λόγω υπερβολικής έκθεσης στην θερμότητα του Πυρός, ή να μείνει στάσιμο, σαν έλος, λόγω της πλήρης απουσίας της θερμότητας (γι’ αυτό και οι Αλχημιστές του Μεσαίωνα αποκαλούσαν τους εαυτούς τους ως ‘Ρυθμιστές της Θερμότητας’).
Γι’ αυτό και οι Αλχημιστές είχαν ως απόλυτο σύμβολο τον Ερμαφρόδιτο, γι’ αυτό και οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι προσέφεραν δύο ειδών Μυήσεις, την Ωρική (Ηλιακή, Θεουργική, Ώρος) και την Τυφωνική (Σεληνιακή, Ψυχουργική, Σετ-Τυφώνας). Και πάμε να δούμε γιατί η Ψυχολογία θα ώφειλε να είναι Ψυχουργία και γιατί ο Γιουγκ θεωρούσε τους Αλχημιστές ως τους πρώτους Αληθινούς Ψυχολόγους.
Σας παραθέτω μία συμβολική εικόνα από τα Ταρώ, τον υπέρτατο – κατ’ εμέ – συμβολισμό της Ψυχουργίας - εμφανέστατα επηρεασμένη από τον Σεληνιακό, Ερμή των Αιγυπτίων (Θωθ, ή αν θέλετε Τζαγχούτι, γιατί Θωθ τον έλεγαν οι Έλληνες).
Με το αριστερό χέρι (παθητικό) επικαλείται το Ανώτερο, με το δεξί (ενεργητικό) προσπαθεί να εξυψώσει το Κατώτερο και στο Μέσον, όπου βρίσκεται ο Άνθρωπος να τα συνθέσει και να τα συμφιλιώσει. Αν ο άνθρωπος δεν είναι Άξιος, τότε το Ανώτερο θα συντρίψει πρώτα αυτόν (πριν συγκρουστεί με το Κατώτερο), ενώ αν δεν είναι ανώτερος και πιό ισχυρός από το Κατώτερο, τότε εκείνο θα Κυριαρχήσει πάνω του και θα τον ‘καταλάβει’.
Μαγεία? Όχι. Le Bateleur σημαίνει ο Ραβδούχος, δηλαδή ο Ερμής. Μαγεία? Ναι. Υπό την ένοια της Ψυχουργίας, όχι της Μαγγανίας.
Πρακτικά, δηλαδή, και η Ψυχολογία τί έχει να κάνει με όλα αυτά?
Ας πούμε ότι ο άνθρωπος διακατέχεται από ένα Πνεύμα Ανώτερο, το οποίο εκφράζεται μέσω των Ιδεών, της Φαντασίας και του Αοράτου, το οποίο ναι μεν δεν φαίνεται, αλλά βιώνεται. Έχει, επίσης αναπτύξει διάφορους κανόνες Ηθικής, οι οποίοι καθορίζουν την συμπεριφορά του και από την μία πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν του και τον Υλικό, Κόσμο της Φύσεως που εκφάζεται εντός του μέσω των ενστίκτων, καί τον Άυλο Κόσμο του Πνεύματος.
Μπερδεμένος ανάμεσα σε αυτά που του επιτάσσει η Φύση του, στις Ιδέες που ακολουθεί σαν Σκοπό στην Ζωή του και στην σκληρή Πραγματικότητα που βλέπει γύρω του, είναι πολύ ‘φυσικό’ ακολουθώντας μια αλληλουχία απογοητεύσεων, ηθικών διλλημάτων και φραγμών, και αντιμετωπίζοντας ένα ‘περιβάλλον’ το οποίο σπεύδει να χλευάσει την Φαντασία του ως Αόρατη, άρα Ανύπαρκτη, να κλονίζεται έως ότου διαλυθεί, καταρεύσει, συμβιβαστεί ή αφομοιωθεί.
Και τότε το Σώμα του νοσεί και γίνεται ένα με το κατακάθι της Ύλης, και η Ψυχή νοσεί και διασπάται αφήνοντας την Ύλη και το Πνεύμα να μάχονται εντός του Αιώνια (αυτό κι αν είναι Κόλαση), και το Πνεύμα του νοσεί και η Διάνοια τον ‘εγκαταλείπει’, διότι ένα ‘άνθος’ που έπαψε να ‘φωτοσυνθέτει’ είναι καταδικασμένο να μαραζώσει και να πεθάνει.
Με συγχωρείτε για το μακροσκελές της απάντησης (που θα πάει, θα με συνηθίσετε
), αλλά έχω να πω κάτι ακόμα.
Η Ψυχολογία ωφείλει να προσεγγίζει με απεριόριστο σεβασμό την Φαντασία, την Ηθική και τα Υγιή Ένστικτα του Ανθρώπου και όχι να σπεύδει να καταδικάσει ως συμπλεγματικό οτιδήποτε είναι - κατά την γνώμη των ψυχολόγων - μη-συμβατικό με τους επίπλαστους κανόνες της ανθρώπινης κοινωνικής συμπεριφοράς.
!!
( 
!), μόνο έτσι μπορείς να τα βάλεις...
), λόγω του ότι πιστεύω (και όπως έχω γράψει και στο άρθρο μου για τον Γιουγκ), το θέμα της ενασχόλησης με την Ψυχολογία δεν είναι να πάρουμε ούτε εμείς την θέση του ιατρού και οι συνάνθρωποί μας την θέση του ασθενή, αλλά ούτε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας ασθενείς και να αρχίσουμε να τρέχουμε σε ιατρούς.
, το πρώτο πράγμα που συναντά κάποιος καθώς εισδύει στο Ασυνείδητο, είναι όλα αυτά που ήθελε τόσο καιρό να κρύβει και να μην θέλει να ξέρει για τον εαυτό του (μιας και ότι δεν μας αρέσει, συνηθίζουμε να το πετάμε κάτω από τα χαλάκια του Υποσυνειδήτου και του Ασυνειδήτου...αλλά έρχεται η στιγμή που τα βρίσκουμε μπροστά μας).