(Ψυχολογία) Ψυχανάλυση και Νευρολογία

[Ding an Sich]

Αχ, αυτή η διπολικότητα, ο κόσμος των αντιθέτων!

Χανόμαστε σαν άνθρωποι και πολλές φορές νιώθουμε τα αντίθετα, το μεν να μας τραβάει από το ένα χέρι και το δε να μας τραβάει απ' το άλλο.

Και από τη μία υπάρχει η διπολικότητα των αντιθέτων, ενώ από την άλλη η διπολικότητα των εναντίων. Γιατί εκτός από τα αντίθετα, υπάρχουν και τα ενάντια που μοιάζουν το ένα να σε έλκει προς τα πάνω και το άλλο να σε γκρεμίζει προς τα κάτω.

Αυτά τα τέσσερα σημεία, αντίθετα (αριστερά-δεξιά) και ενάντια (πάνω-κάτω) σχηματίζουν τον σταυρό στον οποίο το κάθε ανθρώπινο ον αναπόφευκτα σταυρώνεται.

Σε ένα απο τα 'απόκρυφα' κείμενα της Καινής Διαθήκης (ξέρετε, από εκείνα που, πλέον, βρίσκεις σε κάθε βιβλιοπωλείο) είχα εντοπίσει μια πολύ όμορφη φράση που αποδιδόταν στον Ιησού 'αν ξέρατε να υποφέρετε, δεν θα υποφέρατε'.

Ο άνθρωπος πραγματικά υποφέρει μες την διπολικότητα α) όταν τον παρασέρνει η μία πλευρά των αντιθέτων, β) όταν προσπαθεί να επιλέξει μία από της δύο, αλλά μένει στάσιμος και αναποφάσιστος ανάμεσά τους.

Το δέντρο της Ζωής αποτελεί μία πολύ καλή απεικόνηση των παραπάνω. Υπάρχουν η δεξιά και η αριστερή στήλη, αλλά επίσης και η μεσαία, η στήλη της Ισοροπίας.

Χανόμαστε όταν προσπαθούμε να επιλέξουμε μεταξύ 2 σημείων και συνήθως διαλέγουμε ως θέση ένα τρίτο, το οποίο βρίσκεται ανάμεσά τους. Αυτό το γκρίζο σημειό του συμβιβασμού, όπως θέλω να ονομάζω.

Θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα μονοδιάστατα, σε ένα επίπεδο και αποτυγχάνουμε να χρησιμοποιήσουμε τα 2 σημεία των αντιθέτων ως μοχλούς για την εξέλιξή μας και την άνοδο μας προς ένα τρίτο Ανώτερο σημείο.

Χμμμ, θα θέλατε να αναπτυχθούμε φιλοσοφικά παραπάνω, όσον αφορά την διπολικότητα, τα αντίθετα και τα ενάντια, ή να προχωρήσουμε στις εφαρμογές τους σχετικά με την ψυχολογία και να μιλήσουμε περί ψυχικής αρμονίας και ψυχικών διασπάσεων?

[Αριάδνη]

[O Secondborn έγραψε αναφερόμενος στα ΛΑΘΗ

Ίσως ποτέ να μην αρχίζουν...
Ίσως να μην υπάρχουν καν...

...ΚΑΙ θυμήθηκα ένα ποίημα που ο καθηγητής μου της Αμερικάνικης Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο που φοιτούσα μας είχε πει:Lost in a labyrinth
no clue, Ariadni avoids me,Theseus overdue.
Οι ερμηνείες είναι πάντα προσωπικές.Απλά το γράφω επειδή το θυμήθηκα.
Φιλικά.

[Αριάδνη]

Η Ladyhawk έγραψε

Όταν συμβεί αυτό τότε είναι που μας δίνονται όλες οι απαντήσεις, απλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί ο καθένας να το κάνει και μάλιστα με ευκολία.[/quo
te]

Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο,μπορεί όμως ο κάθε ένας να το κάνει αρκεί να έχει απομυθοποιήσει όλους τους μύθους για να καταφέρει να συνειδητοποιήσει την απλότητα της ζωής και για να γίνει αυτό χρειάζεται κανείς να ζήσει με ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ,με Τόλμη για να μπορέσει να ζήσει και Αρετή για να μην ισοπεδωθεί στον αγώνα του,στην προσπάθειά του να επιβιώσει.

[Αριάδνη]

Η Ladyhawk έγραψε

Μία παράμετρο που θα ήθελα να βάλω στην συζήτηση είναι πως ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται και τον κατάλληλο χειρισμό προκειμένου να κατανοήσει κάτι ακόμα και να συμμορφωθεί.

Μία τακτική που για κάποιον μπορεί να είναι αποτελεσματική σε κάποιον άλλον μπορεί να λειτουργήσει ουδέτερα ακόμα και αρνητικά.

Σημαντικό πάντως είναι η κατανόηση μίας κατάστασης και η αποδοχή του λάθους. Εάν δεν αποδεχθεί κάποιος ότι έσφαλε αφ’ ενός δεν θα μπορέσει να το διορθώσει αφ’ ετέρου μπορεί να το επαναλάβει.

Δεν υπάρχει αμφιβολία,κατά την γνώμη μου, ότι ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται και τον κατάλληλο χειρισμό.Η απορία μου είναι, όμως,ποιός θεωρεί κατάλληλο τον εαυτό του να χειριστεί ανθρώπους για να τους βοηθήσει να καταλάβουν και να συμμορφωθούν.Η δική "΄λύση"είναι η δική μου Συνείδηση
να αποκτήσει τόση Δύναμη επί της νόησής μου ώστε να γίνει αυτή που θα με χειριστεί κατάλληλα για να με συμμορφώσει και να με διδάξει.Ενα απλό παράδειγμα στη πράξη:Πηγαίνω στη Ραφήνα και επειδή δεν ξέρω τον δρόμο ρωτάω κάποιον.Είτε επειδή ο ίδιος δεν ήξερε καλά είτε επειδή εγώ δεν κατάλαβα καλά έκανα ΛΑΘΟΣ και έφθασα Πειραιά.Εχασα τη δουλειά μου-καταστροφή-Αναρωτιέμαι:Ποιόν να βρίσω; Εμένα τον Αλλον; Και τί θα κερδίσω;ΧΑΟΣ! εγώ όταν κάνω ΛΑΘΟΣ δεν κάθομαι να λέω ΚΑΛΟ ή ΚΑΚΟ -ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ:εγώ μόνο λέω στον Εαυτό μου:ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΠΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΦΕΥΓΕΙ ΚΙ'ΕΣΥ ΘΕΣ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙΣ: θέλω όσο τιποτε άλλο στο κόσμο το ταξίδι της ζωής.Το θέλω και το γλεντάω και με τα φωτεινά μου και με τα σκοτεινά μου σημεία,κι'όταν είμαι τυχερή κι'όταν είμαι άτυχη, εγώ θέλω τη ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.Και η χαρά πάντα είναι παρούσα στο ραντεβού μας.ΠΑΝΤΑ.Γιατί εγώ το ΘΕΛΩ.

[Elissaios]

ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΠΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΦΕΥΓΕΙ ΚΙ'ΕΣΥ ΘΕΣ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙΣ: θέλω όσο τιποτε άλλο στο κόσμο το ταξίδι της ζωής.Το θέλω και το γλεντάω και με τα φωτεινά μου και με τα σκοτεινά μου σημεία,κι'όταν είμαι τυχερή κι'όταν είμαι άτυχη, εγώ θέλω τη ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.Και η χαρά πάντα είναι παρούσα στο ραντεβού μας.ΠΑΝΤΑ.Γιατί εγώ το ΘΕΛΩ.

[Αριάδνη]

O Ding an Sich έγραψε:

Θα επιστρέψω επαναφέροντας στην συζήτησή μας τον όρο ‘Αγάπη’ που ανέφερε η Αριάδνη, διότι ομολογώ ότι για μένα είναι μιά Ιδέα της οποίας το βάρος γκρεμίζει τους ώμους μου. Συνήθως μιλάω για καλοσύνη και για καλές προθέσεις που είναι έννοιες πιό άμεσα προσβάσιμες, θεωρώντας την Αγάπη κάτι μακρινό – ακόμα - για τα ανθρώπινα δεδομένα.

Και θα συμφωνήσω μαζί σου! Το βάρος της πραγματικά γκρεμίζει τους ώμους μας, όλων μας.Τουλάχιστον για μένα αυτό ίσχυε παλαιότερα. Μετά, μια μέρα, κάθησα και σκέφτηκα το ΓΙΑΤΙ.
και νομίζω πως βρήκα μια απάντηση που με καλυπτει. Γιατί την έψαχνα
στους ΑΛΛΟΥΣ! Ετσι δεν την εύρησκα σχεδόν ποτέ. Είπα λοιπόν στον Εαυτό μου:Καλή μου φίλη, κάνεις λάθος . Ψάχνεις την Αγάπη σε λάθος μέρος. Στο μόνο χώρο που υπάρχει σιγουρα είναι η δική σου καρδιά. κάτσε και ψάξε.Αν τη βρείς εκεί μέσα, ίσως την ανακαλύψεις και γύρω σου. Κτυπήθηκα πολύ, πόνεσα πολύ,εκπαίδευσα τον Εαυτό μου με καλοσύνη και ανοχή αλλά χωρίς ανόητες δικαιολογίες .Του μίλησα πολύ, τον άκουσα πιο πολύ,τον γνώρισα , τον κατάλαβα και με κατάλαβε.Φίλιωσα
μαζί μουκαι αγαπηθήκαμε!!! Και τότε την βρήκα !!! Την Αγάπη!Μετά αυτόματα έγινα αυτόφωτη και με το Φως που έβγαζα μπόρεσα και διέκρινα γύρω μου την Αγάπη των Αλλων,της Φύσης, του Σύμπαντος και
μετά κατάλαβα γιατί αυτό το έργο ήταν τόσο πολύ δύσκολο και επώδυνο.
Γιατί η ΑΓΆΠΗ ΜΕ ΜΕΤΈΤΡΕΨΕ ΑΠΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΣΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ!!!Και μετά όλα γύρω μου έγιναν ΕΝΑ.Και εγώ ήμουνα ενωμένη στο ΕΝΑ και δεν
πονούσα πια ! Μόνο αγαπούσα! ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ενώθηκα με όλα!ΣΑΝ ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ!!!!!!!!!!

Δεν την θεωρώ δεδομένη...δεδομένο θεωρώ το αντίθετό της, το μίσος, το οποίο πιστεύω ότι πρέπει αρχικά να αποδεχθούμε ως μία πραγματικότητα εντός μας (χωρίς να μας καταδικάσουμε

Το συναίσθημα δεν θα το έλεγα μίσος αλλά θυμό τον οποίο αν δεν χειριστούμε σωστά τον μετατρέπουμε πιθανώς σε μίσος ανάλογα με το πόσο συναισθηματικοί είμαστε.Πολύ συναισθηματικοί, πολύ έντονο και το συναίσθημα το θετικό ή το αρνητικό.
Σ,ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την έμπνευση που είχες να ανοίξεις αυτό το Forum.Τίποτε δεν είναι τυχαίο.Μου δόθηκε η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω τις σκέψεις μου.Αν κατάφερα να βοηθήσω ταυτόχρονα θα ήταν το ιδανικό.

[Αριάδνη]

Ο Ding an Sich έγραψε

Χμμμ, θα θέλατε να αναπτυχθούμε φιλοσοφικά παραπάνω, όσον αφορά την διπολικότητα, τα αντίθετα και τα ενάντια, ή να προχωρήσουμε στις εφαρμογές τους σχετικά με την ψυχολογία και να μιλήσουμε περί ψυχικής αρμονίας και ψ
υχικών διασπάσεων?

[/quote]

θα ήθελα να προχωρήσουμε στις εφαρμογές τους σχετικά με την ψυχολογία και να μιλήσουμε περί ψυχικής αρμονίας και ψυχικών διασπάσεων.Αν αργώ καμιά φορά να επικοινωνήσω,είναι γιατί ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ!!!


Κλείστε ραντεβού με τη ΧΑΡΑ σήμερα!Το πλοίο φεύγει!

[Secondborn]

Σ,ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την έμπνευση που είχες να ανοίξεις αυτό το Forum.Τίποτε δεν είναι τυχαίο.Μου δόθηκε η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω τις σκέψεις μου.Αν κατάφερα να βοηθήσω ταυτόχρονα θα ήταν το ιδανικό.

Ένα είναι σίγουρο. Μέσα από τη σημερινή έμπνευσή σου εγώ βοηθήθηκα αρκετά για να μην έχω τίποτα άλλο να πω.
Μόνο να επαναλάβω την τελευταία σου φράση:
Κλείστε ραντεβού με τη ΧΑΡΑ σήμερα!Το πλοίο φεύγει!

Σε ευχαριστώ για την ομορφιά της σκέψης σου...

[Zadok the priestess]

Να σας προτείνω ένα πολύ καλό και σχετικότατο βιβλίο

Τί είπατε

Δε θέλετε

Δε σας πιστεύω.



(clickable)

ΤΙΤΛΟΣ
ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ: ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ, ΑΜΑΖΟΝΕΣ, ΜΕΔΟΥΣΑ

ΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΠΑΘΗ
Το τρίτο βιβλιο της σειράς "ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ" αναφέρεται στα συμπτώματα των ασθενειών, τα οποία πρωταγωνιστούν στον ναό του Ασκληπιού της Επιδαύρου και παρουσιάζονται δια των συμβόλων του ίππου και του όφεως. Με αυτόν τον τρόπο Μυθολογία και Ασκληπιός υποδεικνύουν στην πάσχουσα ψυχή του ανθρώπου τις αδυναμίες, τα πάθη και τις διαστροφές της. Η αρχαία τέχνη της ιατρικής αναδύεται δια της κατανοήσεως των συμβόλων και οδηγεί στην αυτοθεραπεία.
Συγγραφέας : ΑΛΤΑΝΗ

[Αριάδνη]

:Lost in a labyrinth
no clue, Ariadni avoids me,Theseus overdue.

Ο Μινώταυρος εδώ αντιπροσωπεύει το κακό, το απεχθές, το μισητό, το κυνη
γημένο από την ανθρώπινη νόηση και ως κακό μας παρουσιάζει την δική του " δύσκολη θέση " όπου είναι μόνο του και χαμένο σε μια τρομακτική σύγχιση στο Λαβύρινθο της Δόμησής του, χωρίς καμιά Ελπίδα Σωτηρίας,χωρίς κανένα Μίτο-εφ'όσον το καλό που αντιπροσωπεύει εδώ η Αριάδνη τον αποφεύγει και ο Θάνατος του[ο θάνατος του Κακού] που αντιπροσωπεύει εδώ ο Θησέας δηλ ο Ανθρωπος, καθυστερεί να έρθει. Η αλήθεια είναι ότι με τον απόλυτο τρόπο -Μαύρο-Ασπρο- που σκεφτότανε τότε το μυαλό μου στα 20 χρόνια μου,το ποιηματάκι αυτό δεν είχε αναλυθεί ποτέ. Δεν μπορούσε ποτέ το μυαλό μου να σκεφθεί- τότε- το Κακό να παραπονιέται για τη μοναξιά του, την απελπισία του και να εύχεται τον θάνατό του!

Με τα λόγια του Secondborn ξανάρθε αυτόματα στη μνήμη μου ζητώντας -την κατάλληλη στιγμή- την ανάλυσή του.

Πάντα μόνο φιλικά.

[Αριάδνη]

[Ο Ding an Sich έγραψε,

Αυτά τα τέσσερα σημεία, αντίθετα (αριστερά-δεξιά) και ενάντια (πάνω-κάτω) σχηματίζουν τον σταυρό στον οποίο το κάθε ανθρώπινο ον αναπόφευκτα σταυρώνεται.


είχα εντοπίσει μια πολύ όμορφη φράση που αποδιδόταν στον Ιησού 'αν ξέρατε να υποφέρετε, δεν θα υποφέρατε'.

Ο άνθρωπος πραγματικά υποφέρει μες την διπολικότητα α) όταν τον παρασέρνει η μία πλευρά των αντιθέτων, β) όταν προσπαθεί να επιλέξει μία από της δύο, αλλά μένει στάσιμος και αναποφάσιστος ανάμεσά τους.

Πιστεύω πως αυτό ακριβώς είναι όλη η ουσία της δυστυχίας του ανθρώπου

[Ding an Sich]

Έτσι, για να ξεκινήσω με χαμόγελο!

Να με συγχωρείται για την απουσία μου τη βδομάδα που πέρασε...θα συνεχιστεί και την επόμενη...αλλά θα επιστρέψω ξανά full...fool, όπως θέλετε

Χμμμ, θα κατέβω από κέντρο σε λίγο και μου φαίνεται πως πρέπει να ρίξω μια ματια στο βιβλίο που μας προτείνει η αγαπητή Zadok.

Θα σταθώ για λίγο στα τελευταία post της αγαπητής Αριάδνης, για να συμπληρώσω ένα σημείο.

Σίγουρα μέσα μας, στον Εαυτό, θα μπορέσουμε να βρούμε πολλές απαντήσεις όσον αφορά τα περί Ψυχής, αλλά...

Ο εαυτός δεν είναι πάντα και ο καλύτερος σύμβουλος. Μερικές φορές, μάλιστα, μπορεί να αποτελέσει και τον 'μεγαλύτερο εχθρό'.

Τί θέλω να πω. Η συμφιλίωση μαζί του τις περισσότερες φορές δεν είναι παρά συμβιβασμός, υπό την έννοια 'Έ, αφού δεν μπορώ να λύσω αυτή την δυσλειτουργία, ας την αποδεχθώ. Έτσι είμαι και σ' όποιον αρέσει'. Άλλες φορές δε, η βαλίτσα πάει πιό μακριά: Όποιο ελάττωμα δεν μπορούμε να διορθώσουμε το ανάγουμε σε προτέρημα...π.χ. μετονομάζουμε την 'ανάρμοστη συμπεριφορά', την χυδαιότητα και την σκληρότητα σε ευθύτητα και ειλικρίνεια...'Ναί, του έσπασαν την καρδιά αυτά που του είπα, αλλά ήμουν ειλικρινής μαζί του'???...'Ναί, την χτύπησα, αλλά έτσι είναι οι αντρες'???(ουδέν σχόλιον).

Και η χαρά, επίσης, δεν σημαίνει 'όλα πάνε καλά'...συνήθως σημαίνει 'νιώθω καλά ότι κι αν γίνεται'. Φυσικά, όταν αναφερθήκατε, αγαπητή Αριάδνη και αγαπητέ Secondborn, στην Χαρά, πιστεύω ότι μιλούσατε για εκείνο το κομμάτι της Αγάπης, το οποίο φαίνεται πως οι περισσότεροι άνθρωποι συνηθίζουν να αφήνουν πίσω τους με το πέρασμα του χρόνου. Ξεχνάμε σιγά-σιγά να αγαπάμε αυτά τα οποία κάνουμε, ξεχνάμε να αγαπάμε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό και όλα μεταστοιχειώνονται βραδέως σε εξισώσεις της λογικής Α+Β=Γ...χωρίς συναίσθημα.

Από την άλλη...ή μάλλον ας επιστρέψω στον θείο Γιούγκ.

Σε κάποιο βιβλίο του ερμήνευε το 'ατομικό ολοκαύτωμα' του Β'ΠΠ ως ένα καθαρά ψυχολογικό συμβάν. Σαν να μην ήταν η έκρηξη μιας βόμβας, αλλά η έκρηξη που προκλήθηκε από μία τεράστια εκδήλωση μίσους.

Μπορεί να φαντάζει περίεργο, αλλά για σκεφτείται το λιγάκι. Όταν κάποιος πυροβολεί έναν συνάνθρωπό του με σκοπό να του αφαιρέσει την ζωή, η συνέπεια είναι ένας θάνατος και το αίτιο το πατημα της σκανδάλης, ή μήπως το αίτιο είναι η πνευματική και συναισθηματική φόρτιση του θύτη ενάντια στο θύμα? (τελικά, όντως είναι ανόητοι όσοι πιστεύουν ότι με τις διάφορες απαγορεύσεις στα οπλικά συστήματα μπορεί να γίνει κάτι ουσιαστικό. Όταν οι καταστροφικές τάσεις πηγάζουν από μέσα, τότε το μέσα πρέπει εξυγειάνουμε και όχι να μπαλώσουμε το απ' έξω).

Τί σχέση έχουν τα παραπάνω με την χαρά? Είχα δει δύο πολύ ενδιαφέροντα DVD (το ένα λεγόταν 'Atomic Cafe',του άλλου τον τίτλο δεν τον θυμάμαι) τα οποία περιείχαν 'ντοκουμέντα' από τις πηρυνικές δοκιμές των Αμερικάνων, των Ρώσων και τον Κινέζων μέχρι το '70.

Είναι απίστευτα τραγική η χαρά που ζωγραφιζόταν στα χείλη των υπεύθυνων και των αξιωματούχων του στρατού όταν περιέγραφαν την Ισχύ αυτής της Νέας Τεχνολογίας. Ήταν εξίσου απίστευτα τραγική η χαρά και η περηφάνεια στα πρόσωπα των χιλιάδων στρατιωτών που έκαναν εικονικές εφόδους και ασκήσεις στρατιωτικών τακτικών στα σημεία όπου πριν λίγο είχε πέσει μια βόμβα νετρονίου (ΝΑΙ, τότε νομίζανε ότι μια πυρηνική είναι απλά και μόνο μια μεγάλη βόμβα και δεν δίσταζαν να πλησιάσουν τα σημεία που είχαν πληγεί από αυτές, αγνοώντας την ραδιενέργεια. Φυσικά, όλες αυτές οι χιλιάδες χιλιάδων στρατιωτών πέθαιναν με φρικτούς πόνους το πολύ 4 μέρες μετά τις δοκιμές).

Με πιό απλά λόγια. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να νιώθουν καλά και να χαίρονται χωρίς να μετράν τις συνέπειες. Όταν δε, μετράνε τις συνέπειες, αρκεί να είναι θετικές για τους ίδιους και όχι κατ' ανάγκη για την Φύση και τον συνάνθρωπο.

Δεν χρειάζεται να κατέχει κάποιος στα χέρια του πυρηνικά για να θεωρείται επιβλαβής. Όταν η ψυχή και ο νούς κάποιου πάσχουν, θα φροντίσει να γίνει καταστροφικός ή αυτοκαστροφικός με οποιοδήποτε μέσο διαθέτει και ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες (κάποιος που αδυνατεί να γίνει κατανοητός στο παιδί του και καταφεύγει στα μπινελίκια και στο ξύλο, δεν διαφέρει από αυτόν που αδυνατεί να συνάψει σχέσεις φιλίας με ένα άλλο έθνος και το καταστρέφει με πόλεμο...όπου φθάνει το χεράκι του καθενός...στον εαυτό, στον φίλο, στον σύντροφο, στην ομάδα, στο κράτος...ανάλογα).

Και δυστυχώς, είτε οι 'μικροί', είτε οι 'μεγάλοι εγκληματίες', πάντα βρίσκουν ένα τρόπο ώστε να είναι χαρούμενοι, να νιώθουν καλά για τις αποφάσεις τους (όσο τραγικές κι αν είναι) και να έχουν και την 'συνείδησή τους καθαρή' (αν θα μπορούσαμε να ονομάσουμε κάτι τέτοιο ως συνείδηση).

Θα επιστρέψω σύντομα με περισσότερες μπόμπες...

[Ardha Nareswara]

Καλημερα σε ολους

Με αφορμη τα λογια του Ding an Sich

Ο άνθρωπος πραγματικά υποφέρει μες την διπολικότητα α) όταν τον παρασέρνει η μία πλευρά των αντιθέτων, β) όταν προσπαθεί να επιλέξει μία από της δύο, αλλά μένει στάσιμος και αναποφάσιστος ανάμεσά τους.

θα ηθελα να ρωτησω αν οι αποψεις σας ταυτιζονται με αυτες του Φροιντ και του Γιουνγκ που θεωρουν την διπολικοτητα ως Αδη-εξοδο.

Επισης θα ηθελα να ρωτησω αν πιστευετε οτι ειναι απαραιτητο ενα ισχυρα δομημενο "εγω" για τον σχηματισμο πολιτισμου.

Shiva

[Zadok the priestess]

Περί διπολικότητος ο λόγος...

...και φυσική η κατάληξη στο θέμα: Ardha Nareswara...

[Ladyhawk]

Αγαπητή Αριάδνη,

Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο,μπορεί όμως ο κάθε ένας να το κάνει αρκεί να έχει απομυθοποιήσει όλους τους μύθους για να καταφέρει να συνειδητοποιήσει την απλότητα της ζωής και για να γίνει αυτό χρειάζεται κανείς να ζήσει με ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ,με Τόλμη για να μπορέσει να ζήσει και Αρετή για να μην ισοπεδωθεί στον αγώνα του,στην προσπάθειά του να επιβιώσει

Συμφωνώ με όσα λες αλλά νομίζω πως η παράμετρος του «εγώ» είναι αυτή που όλα τα κάνει δύσκολα και επώδυνα πολλές φορές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία,κατά την γνώμη μου, ότι ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται και τον κατάλληλο χειρισμό.Η απορία μου είναι, όμως,ποιός θεωρεί κατάλληλο τον εαυτό του να χειριστεί ανθρώπους για να τους βοηθήσει να καταλάβουν και να συμμορφωθούν.Η δική "΄λύση"είναι η δική μου Συνείδηση......

και να συμπληρώσω στο παράδειγμά σου ότι μάλλον «για ότι περνάμε φταίμε εμείς οι ίδιοι» γιατί από ότι φαίνεται δεν μπορούμε πάντα να κουμαντάρουμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, απλά νομίζουμε πως τα καταφέρνουμε ...

[Αριάδνη]

Αγαπητέ Ding an Sich,

Συμφωνώ μαζί σου στα εξής .

1] Ο εαυτός μας μπορεί να αποτελέσει τον “μεγαλύτερο εχθρό.”
2] Το ελάττωμά μας που δεν μπορούμε [δεν θέλουμε -λέω εγώ ] να διορθώσουμε το ανάγουμε σε προτέρημα.
3] Οταν η ψυχή και ο νους κάποιου πάσχουν θα φροντίσει να γίνει καταστροφικός [αυτό βασικά ενδιαφέρει τη Φύση και την Ανθρωπότητα – γιατί το να γίνει αυτοκαταστροφικός, πιστεύω, είναι
δικαίωμά του εφ' όσον ο Δημιουργός μας επιτρέπει την ελευθερία επιλογής.Αν επιλέγουμε να αυτοκαταστραφούμε χωρίς να καταστρέφουμε μαζί με μας κανέναν άλλο, αυτό αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός.]

Προβληματίζομαι,όμως, με τις εξής φράσεις σου.

΄'Ε! Αφού δε μπορώ να λύσω αυτή τη δυσλειτουργία, ας την αποδεχθώ. Έτσι είμαι και σ'όποιον αρέσει.”σχετικά με τους συμβιβασμούς που κάνουμε με τους εαυτούς μας.
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με τη λέξη “δυσλειτουργία ” δηλ.

1]μισώ υπερβολικά και σκοτώνω;
2]κτυπώ βάναυσα κάποιον γιατί το θεωρώ δικαίωμά μου;
3]σπάω την καρδιά κάποιου λέγοντάς του π.χ ότι δεν τον αγαπώ πια; ή ότι νομίζω πως η επιλογή
του να μην δώσει την ευκαιρία στη ζωή να συνεχιστεί αρνούμενος να φέρει στον κόσμο ένα παιδί
ενώ μπορεί,
αποκαλύπτει ένα πολύ εγωιστικό και ευθυνόφοβο άτομο;

Επίσης θα ήθελα να καταλάβω τις θέσεις σου σχετικά με τους εξής προβληματισμούς μου και τις θέσεις γενικά των φίλων συνομιλητών.


Ποιές είναι οι δικές μου επιλογές;
1]να χαιδεύω τα αυτιά των φίλων μου λέγοντάς τους αυτά που ξέρω πως θέλουν να ακούσουν;
Είναι αυτό το έργο μου πάνω στη γη;
2]να καταλήγω σε συμπεράσματα τα οποία να καταθέτω ως ελεύθερο άτομο που είμαι γνωρίζοντας
πάρα πολύ καλά πως κανένας στο Σύμπαν δεν είναι υποχρεωμένος, όχι να τα ακολουθήσει αλλά ούτε καν να τα ακούσει[προσωπικά δεν θίγομαι καθόλου ούτε νοιώθω ότι απορρίπτομαι αν τα δικά
μου τα συμπεράσματα τα γράφει όποιος θέλει στα παλιά του τα παπούτσια –αντίθετα –νομίζω πως έχει όλο το δικαίωμα και την υποχρέωση να το κάνει γιατί ο ίδιος θα πρέπει να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα με τα οποία και θα ζήσει.]

Ποιά είναι ακριβώς η δυσλειτουργία κάποιου;
1]Να καταλήγει σε συμπεράσματα;
2]Να τα επικοινωνεί με τους άλλους;
3]Να ζει με τα συμπεράσματα των άλλων;
4]Να προσπαθεί να επιβάλλει τα δικά του στους άλλους;
5]Να”σκοτώνει “ σωματικά, ηθικά, ψυχικά, νοητικά αυτούς που αρνούνται να ακολουθήσουν τις
ιδέες του;
6]Να ζει με τα δικά του συμπεράσματα και να μην τα επικοινωνεί με τους άλλους;


Ως προς τη Χαρά το λεξικό δίνει την εξης ετυμολογία.
Αρχ[ χαρjω]ghr-συνεσταλμ.βαθμ.του Ι.Ε.gher-”επιθυμώ,βρίσκω ευχαρίστηση,χαίρομαι”πβ,σανσκρ.
Haryati “επιθυμώ,ευχαριστιέμαι”λατ.hortor”προτρέπω,παρορμώ”αρχ.γερμ.gern”επιθυμητός”γερμ.
gerne”ευχαρίστως”γοτθ. .gairnei “ευχή, επιθυμία”

Σκέφτομαι πως για να υπάρχει η λέξη σ' όλες τις γλώσσες το συναίσθημα αυτό θα είναι αφ'εαυτού
προερχόμενο και επομένως ο καθένας χαίρεται με αυτό που έχει μέσα του.
Με κάτι τέτοιους συλλογισμούς και διλήμματα ασχολούμενη τις ώρες που “υποφέρω δημιουργικά”
συμπεραίνω ότι το μοναδικό έργο που έχει ο καθένας πάνω στη γη είναι να γίνει Αρχιτέκτων του
εαυτού του και να κτίσει ένα οικοδόμημα που να βγάζει από μέσα του χαρά. Χαρά σε όλους.Και σ'
αυτόν που το κατοικεί και σ'αυτόν που το επισκέπτεται.

Πώς θα γίνει αυτό;

Εκεί βρίσκεται η δυσκολία. Γιατί όταν θα φτάσουμε στο [ΠΩΣ ]αφήνουμε τα λόγια και ποιούμε, δημιουργούμε, κτίζουμε.
Κι'από εκεί ουσιαστικά αρχίζει η υλοποίηση και η αλήθεια πια φαίνεται ξεκάθαρη.
Οι λέξεις είναι σχεδόν πάντα για να κρύβεσαι πίσω τους γιατί έχουν όποια σημασία θέλει κάποιος να δώσει. Οι πράξεις φαίνονται.Και όπως και να τις ονομάσεις το μίσος και η έχθρα καταγράφονται στο συλλογικό ασυνείδητο ως καταστροφικό και βάρβαρο.
Γ'αυτό καθήκον του καθενός -συμφωνα με τον Γιούνγκ με τον οποίο και συμφωνώ στο σημείο αυτό -είναι να αλλαξει στάση ξεκολλώντας από το αδιέξοδο και βαδίζοντας προς τα εκεί που όπως είπε πάλι ο Γιούνγκ” Το ελάχιστο με νόημα έχει πάντα μεγαλύτερη αξία στη ζωή απότι το μέγιστο
χωρίς νόημα.¨” αφού συνειδητοποιήσει πως “στο ψυχικό πεδίο, όπως παντού στην εμπειρία μας,
πραγματικότητες είναι τα ενεργά πράγματα αδιάφορο ποιές ονομασίες δίνει σε αυτά ο άνθρωπος”

Πολύ θα ήθελα να ξέρω ποιός συμφωνεί σ'αυτό το σημείο με τον θείο Γιούνγκ.
Εύχομαι σε όλους καλές διακοπές και μπάνια .Χαρά στην αγκαλιά της θάλασσας ή σε οποιαδήποτε άλλη αγκαλιά!!![τί λέει γι'αυτό ο .....Γιουνγκ;]

[Αριάδνη]

Συμφωνώ με όσα λες αλλά νομίζω πως η παράμετρος του «εγώ» είναι αυτή που όλα τα κάνει δύσκολα και επώδυνα πολλές φορές.

Αγαπητή Ladyhawk,

Η μόνη λύση που μπορώ να σκεφθώ σ'αυτό,το"ΕΓΏ" είναι ότι πρέπει να το
εκπαιδεύσουμε να υπακούει τη "ΝΟΗΣΗ"ώστε όπως είπε και ο Freud να μην ιππεύει το άλογο τον αναβάτη αλλά ο αναβάτης το άλογο.

[Αριάδνη]

Αγαπητοί φίλοι,

Σήμερα γιορτάζω!Της αγίας Μαρίνας! Είμαι -πραγματικά- η Μαρίνα. Η Μαρίνα των βράχων και της θάλασσας!
Είχα μια φίλη.Την αγαπούσα πολύ.Πέθανε πέρυσι μετά από πέντε χρόνια
αρρώστιας. Το ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι θα πέθαινε. Κι'όμως ούτε μια στιγμή δεν ένοιωσε κακία για κανένα.Ούτε μίσος.Φεύγοντας μου άφησε ένα γράμμα για την αγάπη.Το μοιράζομα μαζί σας στη μνήμη της.

"Αγάπη δεν σημαίνει συναισθηματική εξάρτηση, φόβος και αγωνία. Σημαίνει μια καθάρια δυναμική εκδήλωση που θα προσαρμόζεται στις ανάγκες του άλλου. Για να προσαρμοστεί σωστά και αντικειμενικά δεν πρέπει καθόλου να έχει ταυτιστεί. Πρέπει να έχει ενωθεί.

Πολλοί δεν βλέπουν το τέλος, δεν βλέπουν το μάταιο ενός αγώνα και γι'αυτό καταδικάζουν.Φθάνουν ακόμα στο σημείο να θυσιάζουν και να καταστρέφουν πρόσωπα με το οποίο μοιράστηκαν το καθημερινό τραπέζι
και τις χαρές της ζωής.
Και σ'αυτές τις περιπτώσεις έρχεται η ζωή και μας δείχνει την αδυσώπητη
αλήθεια και αδυναμία μας να σταθούμε γενναίοι και να βροντοφωνάξουμε
στους κακόμοιρους της ζωής πως εμείς δεν φοβόμαστε τους ανθρώπους και τις μικρότητές τους γιατί είμαστε πραγματικοί άνθρωποι ολοκληρωμένοι και ελεύθεροι από φόβους, αγωνίες και εξαρτήσεις.

Είναι όμορφο καμμιά φορά να αφήνεις την καρδιά σου να αποφασίζει.

Το γράμμα μου αυτό είναι η αντίδρασή μου πως είμαι ακόμα ζωντανή.--"

Δεν ξέρω πραγματικά πόσοι είμαστε ακόμα ζωντανοί και γιατί φοβόμαστε το μίσος των άλλων και όχι τις δικές μας σκέψεις. Μήπως γιατί οι άλλοι
είναι ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ:
Προσωπικά καταλήγω στο συμπέρασμα πως οι άλλοι θα μου κάνουν πραγματικά κακό όταν κατορθώσουν να με κάνουν να τους φοβάμαι ή να τους μισώ.Ο αγώνας που κάνω είναι να μην με επηρεάζουν εσωτερικά.
Ο Ρήγας είπε πως "Ελεύθερος είναι όποιος σκέφτεται ελεύθερα"

Καλή σας μέρα.

[NEHEMAUT]

απλά λόγια. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να νιώθουν καλά και να χαίρονται χωρίς να μετράν τις συνέπειες. Όταν δε, μετράνε τις συνέπειες, αρκεί να είναι θετικές για τους ίδιους και όχι κατ' ανάγκη για την Φύση και τον συνάνθρωπο.

Δεν χρειάζεται να κατέχει κάποιος στα χέρια του πυρηνικά για να θεωρείται επιβλαβής. Όταν η ψυχή και ο νούς κάποιου πάσχουν, θα φροντίσει να γίνει καταστροφικός ή αυτοκαστροφικός με οποιοδήποτε μέσο διαθέτει και ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες (κάποιος που αδυνατεί να γίνει κατανοητός στο παιδί του και καταφεύγει στα μπινελίκια και στο ξύλο, δεν διαφέρει από αυτόν που αδυνατεί να συνάψει σχέσεις φιλίας με ένα άλλο έθνος και το καταστρέφει με πόλεμο...όπου φθάνει το χεράκι του καθενός...στον εαυτό, στον φίλο, στον σύντροφο, στην ομάδα, στο κράτος...ανάλογα

...........................................................................................................

Χαιρετω τους συνομιλιτες.
Σχετικα με αυτο που εγραψε ο Ding an sich ,η γνωμη μου ειναι οτι οντως ισχυει.Η δυστυχια η παρανοια και κυριως η αγνοια σε αυτους τους δρομους οδηγουν.Αυτη ειναι και η προκληση που καλειται να ξεπερασει μια ψυχη που θελει να εξελιχθει.Να μπορει να συνειδητοποιησει που σφαλει και που λανθανει ετσι ωστε να αποκτησει ενα υγειη ελεγχο στο συναισθημα. Αν μπορεσει να φτασει σ'αυτο το επιπεδο γνωσεως τοτε και η φυσικη συμπεριφορα της θα ειναι πιο θετικη και προς τον εαυτο της και προς το συνολο.

[NEHEMAUT]

Αγαπητη Αριαδνη γραφεις :
...........................................................................................................
Πολλοί δεν βλέπουν το τέλος, δεν βλέπουν το μάταιο ενός αγώνα και γι'αυτό καταδικάζουν
...........................................................................................................
Θ α ελεγα οτι εχεις δικιο. Αν ειμασταν σε θεση να νιωθουμε την<<προσωρινοτητα >> της υπαρξης μας καθε στιγμη ισως πολλα πραγματα να τα αναθεωρουσαμε η και να μην τα καναμε καθολου.Αλλα νομιζω οτι η ανθρωπινη φυση δεν εννοει να το πιστεψει. Ι σως αυτο να ειναι ενα παιχνιδι της ζωης στην αναγκη της να προχωραει.
Ρωτας αν ειμαστε ζωντανοι και γιατι να φοβομαστε το μισος των αλλων .
Εγω πιστευω οτι ειμαστε ολοζωντανοι αυτη την στιγμη με τον ενα η με τον αλλο τροπο.
Σχετικα με την αρνητικη ενεργεια που πιθανως να προερχεται απο καποιους
σιγουρα δεν μπορουν να επηρρεασουν την ψυχη μας ΑΝ καταφερουμε και δεν τους φοβηθουμε η τους μισησουμε οπως λες.
Πιστευω ομως οτι αυτο δεν σημαινει οτι πρεπει να κλεισουμε τα ματια μπροστα στον κινδυνο αλλα να αμυνθουμε οσο πιο δικαια μπορουμε ,επειδη μπορει να ειναι και υπαρκτος.
Φιλικα