Σελοτέιπ

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Γνώρισα κάποιον. Τον μοναδικό δηλ. άνθρωπο που γνώρισα στην ζωή μου. Δεν ξέρω, δεν τα 'φερε έτσι ο καιρός να γνωρίσω άλλον. Είχε στο δωμάτιό του ένα χαρτόνι με κολλημένες πάνω του φωτογραφίες, όλες κολλημένες με σελοτέιπ. Από μικρός, όταν τις Αποκριές ντυνόταν ταυρομάχος, μέχρι τα βαθιά του γεράματα, όλες με το ίδιο σελοτέιπ. Πολλές φορές τον έβλεπα να κοιτάζει αυτές τις φωτογραφίες για ώρες ολόκληρες και να στέκεται κοκκαλωμένος μπροστά τους, λες και έπεφτε σε βαθύ διαλογισμό. Ένα είδος φωτογραφικής νιρβάνα που θα ζήλευε ακόμη κι ο Βούδας. Τι συνέβαινε άραγε με τούτες τις φωτογραφίες ; Τι το ιδιαίτερο είχαν ; Τίποτε. Αργότερα διαπίστωσα πως ο άνθρωπος αυτός δεν κοιτούσε τις φωτογραφίες. Κοιτούσε το σελοτέιπ τους. Κι αυτή είναι η ιστορία του.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Προσπάθησα πολλές φορές να βρω τον εαυτό μου στα ερείπια μιας οικοδομής που λέγεται χρόνος. Πολύ σκόνη βέβαια, πολύ μπετό, πολύ σίδερο. Και μόνο που με έψαξα, εμένα μου φτάνει. Τώρα τελευταία το γύρισα και στην Αστρολογία. Σας παρακαλώ, αν ξέρει κάποιος ποιος είμαι, ας με βοηθήσει.

[zaxone]

Φίλε Παύλο,
μιας και λες "αν ξέρει κάποιος ποιός είμαι, ας με βοηθήσει"

έκανα ένα ψάξιμο, στην αρχή "για πλάκα", αλλά μετά βρήκα κάτι ενδιαφέρον.

παραθέτω κάτι που θεωρώ σημαντικό και είμαι σίγουρος πως θα καταλάβεις

Τα γράφω αυτά σχετικά γρήγορα φίλε, γιατί αυτά τα οποία θα βρεις στο θέμα που σου λέω, θα σε φρικάρουν τελείως ...

Κατά την άποψή μου, για να κατανοηθούν αυτές οι παραμορφώσεις, δεν θα πρέπει να εξεταστούν οι δομές των μετάλλων ως συνεχής ύλη αλλά ως κβαντισμένη ύλη.

Φίλε δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως θα βρεις πολλά στην άχρονη μηχανική!

Εντελώς καλοπροαίρετα παρατηρώ ότι αυτό με το οποίο ασχολείσε τώρα, την άχρονη μηχανική δηλαδή, είναι κάτι που σε γεμίζει και στο οποίο δίνεις όλο σου το είναι.
Ταυτίζεσε με αυτό και πιστεύεις πως όποιος κατανοήσει αυτά που γράφεις στο θέμα σου θα "φρικάρει τελείως".
Ίσος γιατί έχεις φρικάρει κι εσύ που το ζεις το θέμα και πιστεύεις πως θα συμβεί το ίδιο και σε όποιον άλλο το ζήσει. (Δε διαφωνώ αν έτσι πιστεύεις)

Τα γράφω αυτά σχετικά γρήγορα

Ίσως εδώ φαίνεται πιό καθαρά το γεγονός ότι δίνεις όλο σου το είναι. ΌΛΟ.
Σε βαθμό που δεν περισσεύει χρόνος για κάτι άλλο έξω απο αυτό το θέμα της άχρονης μηχανικής.

Σκέψου όμως κάτι: Άχρονη Μηχανική. Άχρονη...

Δεν υπάρχει λόγος να βιάζεσαι και να καταπιέζεσαι λες και "είσαι υποχρεωμένος" να τελειώσεις την εργασία σου σήμερα.

Ίσως αν χαλαρώσεις λίγο, αν σκεφτείς κάτι πιο "γήινο" και εγκαταλείψεις για λίγο την εργασία σου να ξαναβρείς το εαυτό σου.

Φιλικά.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Λέγεται πως το Πανεπιστημιακό άσυλο εξυπηρετεί την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Αναρρωτιέμαι γιατί κανείς ως τώρα δεν έχει δώσει άσυλο σε μένα.

[Zadok the priestess]

Ε;;

[Ramoglou]

Γιατί εσύ δεν είσαι ιδέα, είσαι μύθος !

Ε τι να σου δώσουνε, βιβλίο για να γραφτείς ;
Μπά ! Καλύτερα στόμα για να ειπωθείς !

Ε, αυτά υπάρχουνε και σε λένε .........

Υ.Γ. Να αλλαχτεί ο τίτλος από υποψήφιος κλπ, σε "Ο Μύθος"

[Δημήτριος]

Το ζήτησες και δεν σου δώσανε ή απλώς αποτελεί δική σου επιθυμία που δεν εκφράστηκε;

[Ramoglou]

Μπορεί να αποτελεί και ψυχολογική κατάσταση που δεν αναγνωρίστηκε !

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Δεν καταλαβαίνω γιατί διαμαρτύρονται μερικοί που οι παπάδες αποφάσισαν να απαγορεύσουν να πετάγονται ρύζια στους γάμους. Αυτοί δεν είναι οι ίδιοι που λένε πως οι εκκλησίες είναι μαγαζιά ; Ε, ας πετάνε γαρδένιες. Φωνάξτε κάποιος την λουλουδού πλιζ. Τι πάτερ, τι μέτερ ; Ένα και το αυτό!

[Ramoglou]

Είδατε που είχα δίκιο

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Τo μόνο πρόβλημα με την ανθρώπινη αντίληψη του χρόνου - ενώ εξακολουθώ να κοιτάζω το σελοτέιπ - είναι ότι στρέφει την προσοχή του ανθρώπου στην θνητή του φύση καθώς και στο πάντα αβέβαιο μέλλον, εντείνοντας έτσι τον φόβο του για τον θάνατο και το άγνωστο. Το "εγώ", όταν απαλλαγεί από το νευρωτικό βάρος της φιλοδοξίας και της απληστίας, είναι περισσότερο δώρο παρά εμπόδιο. Αν μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τους φόβους και τις επιθυμίες μας, το χαλαρωμένο πλέον "εγώ" μας θα μπορούσε να μας κρατήσει επικεντρωμένους σε μια μόνιμη και φορητή κατάσταση Εδέμ. Ο τοξικομανής που σουτάρει ηρωϊνη, ούτε φοβάται, ούτε επιθυμεί, ούτε ζαρώνει, ούτε αρπάζει και τελικά, είναι αυτή η υπέρτατη αταραξία κι όχι η απόδραση από την κοινωνική αθλιότητα ή την προσωπική ευθύνη, που τον κάνει να τρυπάει τις φλέβες του.

Φούμαρα ε ; Αναρρωτιέμαι ποιος απ' όλους του θεούς είναι ο Θεός των Φούμαρων. Νομίζω είναι όλοι τους. Δεν υπάρχει κανένας συγκεκριμένος θεός που να προϊσταται των φούμαρων, γιατί αλλιώς θα μάλωναν μεταξύ τους για το προνόμιο. Αν οι θεοί ανέχονται την ανθρώπινη φυλή, ο μοναδικός λόγος είναι το ταλέντο μας στα φούμαρα. Είναι το μόνο πράγμα πάνω μας που δεν τους προκαλεί ανία μέχρι δακρύων.

[Chastity]

Πιστεύεις τελικά φίλε Παύλε πως αυτό που πρέπει να επιδιώκουμε είναι το να απαλλαχτούμε εντελώς από αυτά που μας ορίζουν; Εννοώ, ο άνθρωπος (ως ύπαρξη) ενσωματώνει κάποιες ιδιότητες και αλληλεπιδρά με κάποιους κοσμικούς νόμους και μέσα από αυτή την τριβή, προκύπτει η μοναδική προσωπικότητα του καθενός μας.

Αναφέρεσαι στη θνητή φύση μας και θεωρείς πως η "λύτρωσή" μας θα είναι το να απαλλαγούμε από έννοιες όπως ο "χρόνος" αλλά και από πάθη όπως η φιλοδοξία, η απληστία, ο φόβος και οι επιθυμίες. Μόνον έτσι θα φτάσουμε στην πνευματική μας "Εδέμ".

Είναι όμως το ζητούμενο αυτή η καθολική κατάργηση των ανωτέρω; Ένα ρητό λέει πως "εγκράτεια δεν είναι το να απέχεις από τις απολαύσεις της ζωής αλλά το να τις γεύεσαι με μέτρο". Δεν συμφωνείς με αυτή τη λογική; Δεν πρέπει να ελέγξουμε τις "ροπές" μας και να βρούμε την ιδανική κατάσταση του σημείου που βρίσκεται λίγο πριν η οφέλεια γίνει καταστροφή;

Αν τελικά φτάσουμε στο άλλο άκρο, αυτό της πλήρους απουσίας και απαλλαγής από κάθετί που μας "εξανθρωπίζει" τότε ποιά η ιδιότητά μας στο σύμπαν; Πως θα αξιώνουμε την αναγνώριση ως Άνθρωποι; Μήπως τότε θα έχουμε μετουσιωθεί σε κάτι εντελλώς διάφορο από το ανθρώπινο; Μήπως τελικά δεν πρέπει να είμαστε τόσο ακραίοι στο τι πρέπει να απορρίψουμε;

Φυσικά, πρέπει να αποζητούμε την πνευματική εξέλιξη, η οποία πιστεύω θα έλθει μόνον εφόσον αναγνωρίσουμε (αρχικά) τα στοιχεία που μας οδηγούν στη θέωση και στη συνέχεια δουλέψουμε πάνω στον εμπλουτισμό αυτών των στοιχείων.

Στον Ποιμάνδρη του Ερμή του Τρισμέγιστου, αναφέρεται πως η πλήρης απαλλαγή από τα 7 βασικά υλικά (κακά) χαρακτηριστικά (δόλος, επιθυμία, απάτη, επιδειξιομανία, θράσος, πλούτος και ψεύδος) επέρχεται μόνον όταν η ψυχή του ανθρώπου απελευθερωθεί από το σώμα (στ. 25)

Πιο κάτω, αναφέρει το εξής: "Αυτό είναι το αγαθό τέλος, εκείνων που κατέχουν τη γνώση: γίνονται ένα με τον θεό

Για εμένα, αυτή η δήλωση είναι πολύ σημαντική. Σίγουρα από τη μια πρέπει να καταλάβουμε πως ο άνθρωπος "χρωματίζεται" από διάφορα στεγανά όπως οι φυσικοί νόμοι (όπου εντάσσονται και τα πάθη μας) αλλά και κάποια ανθρώπινα γεννήματα όπως ο χρόνος. Από την άλλη όμως πρέπει να κατανοήσουμε πως η πνευματκή μας εξέλιξη δεν μπορεί να συμβαδίζει με τα υλικά.

Αν κάτι ορίζει την απόλυτη κατάσταση πνευματικής εξέλιξης, θα ήταν το να απαλλαγούμε εντελώς από αυτή την υλική φυλακή μας που λέγεται σώμα. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να απαλλαγούμε από τις 12 βασικές "τιμωρίες" μας όπως τις αναφέρει πάλι ο Ερμής ο Τρισμέγιστος στο κεφάλαιο ΙΓ, στ. 7:

...Μια τιμωρία, παιδί μου, είναι η άγνοια, 2η η λύπη, 3η η ακράτεια, 4η η επιθυμία, 5η η αδικία, 6η η πλεονεξία, 7η η απάτη, 8η ο φθόνος, 9η ο δόλος, 10η η οργή, 11η η αυθάδεια και 12η η κακία. Είναι λοιπόν αυτές δώδεκα και κάτω από αυτές πολλές άλλες, παιδί μου, οι οποίες με την φυλακή του σώματος αναγκάζουν τον πνευματικό άνθρωπο να υποφέρει αισθητικά. Απομακρύνονται όμως αυτές, όχι όλες μαζί, από εκείνον που τον ελέησε ο θεός κι έτσι λαμβάνει υπόσταση ο τρόπος και ο λόγος της αναγέννησης"

Πιο κάτω (Λόγος ΙΓ, στ. 8 ) μας δίνει κα τη λύση προς την πνευματική αναγέννηση μέσω οκτώ βασικών δυνάμεων: της γνώσης του θεού, της χαράς, της εγκράτειας, της καρτερίας, της δικαιοσύνης, της ελεημοσύνης, της αλήθειας και του αγαθού.

Νομίζω πως τα ανωτέρω αποδίδουν πολύ ολοκληρωμένα τα χαρακτηριστικά μας αλλά και το που μπορούμε και πρέπει να φτάσουμε. Ίσως τα ανωτέρω αποτελούν και μία απάντηση στο ερώτημά σου, δηλαδή το ποιός είσαι.

Αν θέλεις τη δική μου άποψη, σκοπός μας δεν είναι το escaping, δηλαδή το να απαρνούμαστε τη φύση μας αλλά το να προσπαθούμε να την ελέγξουμε. Το να την απαρνηθούμε πιστεύω ενέχει και τον κίνδυνο του να μη την γνωρίσουμε ποτέ. Όμως αν σκοπός μας είναι να ελέγξουμε-χαλιναγωγήσουμε τη φύση μας, τότε θα είμαστε σε θέση να γνωρίσουμε πληρέστερα από τι αποτελούμαστε, ποιά είναι τα πάθη αλλά και οι θετικές μας ιδιότητες και τελικά να μπορέσουμε να φτάσουμε όσο γίνεται πιο κοντά σε αυτό που ονομάζουμε "θέωση".

Εκεί, στη θέωση, επέρχεται η μεταστοιχείωση του απλού ανθρώπου σε κάτι σαφώς πιο ποιοτικό και σημαντικό. Απαραίτητο όμως στάδιο για να φτάσουμε εκεί είναι πρωτίστως το αρχικό-υλικό-ελλειπές, αν θέλεις το εξόφθαλμα ανθρώπινο στάδιο, το Nigredo που θα μας οδηγήσει σε κάτι ανώτερο.

Λέω λοιπόν όχι στην απόριιψη και εκκρίζωση των παθών μας αλλά λέω και ναι στην αναγνώριση, τον έλεγχο και τον εμπλουτισμό αυτών με σκοπό την ανώτατη δυνατή πνευματική μας εξέλιξη. Αυτό που πολύ απλά ονομάζουμε "να ξέρω τι μου γίνεται και που πάω".

Πιστεύω πως η Εδέμ στην οποία αναφέρεσαι ταυτίζεται κατά κάποιον τρόπο με μια πνευματική Ιθάκη. Τελικά δεν μας ενδιαφέρει τόσο το να φτάσουμε στην προσωπική μας "Ιθάκη", όσο το να ζήσουμε όσο πιο γεμάτα κι έντονα γίνεται το ταξίδι προς αυτή! Αν θέλεις τη γνώμη μου, εύχομαι να μη ζήσω ποτέ αυτή την κατάσταση της πνευματικής Εδέμ που αναφέρεις γιατί επειδή ακριβώς όλα στο σύμπαν εξελίσσονται, τότε κάτι που ήδη έχει φτάσει στο ανώτατο δυνατό επίπεδο (Εδέμ) δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί στη φθορά και στον εκφυλισμό.

Ελπίζω να ασκούμαστε αιωνίως στην εξέλιξη της πνευματικότητάς μας, ανεξάρτητα του ποιός θα είναι ο εκάστοτε "ξενιστής" της ψυχής μας. Ο θάνατ'ός μας όντως πρέπει να γίνει ένα ευχάριστο γεγονός, να τον βλέπουμε δηλαδή όχι ως το τέλος αλλά ως ένα απαραίτητο στάδιο στην πνευματική μας εξέλιξη. Αν δεν επέλθει ο θάνατος, η ψυχή μας θα παραμείνει στάσιμη, καθώς η εξέλιξή της θα είναι πεπερασμένη. Νομίζω πως αυτό που τελικά επιζητούμε είναι το να πεθάνουμε με επιτυχία, και να βρίσκουμε διαρκώς τρόπους και τεχνικές για να επιστρέψουμε στην Πηγή μας, στην αρχική μας μας καταγωγή, ένα ταξίδι επιστροφής στη γενέθλιo μήτρα μας!

Regressus ad uterum...

ΥΓ. Ζητώ συγγνώμη για την (αναγκαία) μακροσκελή απάντησή μου

[NEHEMAUT]

Ο τοξικομανής που σουτάρει ηρωϊνη, ούτε φοβάται, ούτε επιθυμεί, ούτε ζαρώνει, ούτε αρπάζει και τελικά, είναι αυτή η υπέρτατη αταραξία κι όχι η απόδραση από την κοινωνική αθλιότητα ή την προσωπική ευθύνη, που τον κάνει να τρυπάει τις φλέβες του.

Παύλο αν θυμάμαι καλά, μια τέτοια δήλωση ήταν η αφορμή της ευτυχίας να συνομιλούμε

Το ζητούμενο μας είναι η αταραξία η η διαρκής ταραχή που φέρνει την γαλήνη? η χρήση ναρκωτικών αποβλακώνει [ το λιγώτερο], εκμηδενίζει την προσωπικότητα και εξευτελίζει την ψυχή.
Νομίζω οτι ο σκοπός μας είναι να ζήσουμε την ζωή...οχι να επιβιώσουμε ναρκωμένοι...

Είναι βέβαια γεγονός οτι πολλές φορές αυτουπνωτιζόμαστε για να φτιαχτούμε [ δειλοί αλλά άνθρωποι] αλλά γι αυτό δεν χρειάζονται ουσίες ...και μόνοι μας μια χαρά τα καταφέρνουμε.....

Καλημέρα

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Τοκ! Τοκ!

"Ποιος είναι;"

"Εγώ. Ο Ίδιος".

"Τι; Ο Τανούκι ; Εσύ; Πέρνα μέσα - αν μπορείς δηλαδή. Η φωλιά μου είναι σαν να τη χτύπησε τυφώνας. Ακόμη και ο Θεός των Εργένικων Διαμερισμάτων θα έφριττε με αυτό το χάλι". Ο Κιτσούνε κοίταξε τον Τανούκι που έμπαινε μέσα με το παπίσιο του περπάτημα. "Όντως είσαι εσύ. Που ήσουν γερομασκαρά, και πως τα περνάς;"

"A, ξέρεις ... Τα ίδια όπως κι εσύ".

"Ναι, ξέρω". Ο Κιτσούνε αναστέναξε. "Αυτοί οι αναθεματισμένοι οι άνθρωποι! Αλλά μπορεί να μην χρειάζεται να ανησυχούμε πολύ καιρό ακόμη για δαύτους. Φαίνονται πιο αποφασισμένοι από κάθε άλλη φορά να κάνουν ομαδική αυτοκτονία".

"Ναι, παγκόσμιο χαρακίρι. Αλλά δεν το λένε έτσι".

"Φυσικά όχι. Το λένε πρόοδο. Το λένε ανάπτυξη. Το λένε μύηση. Το λένε εθνική ασφάλεια και ενεργητική πολιτική, και διάφορες άλλες ανοησίες, αλλά τόσο τα κίνητρα όσο και τα τελικά αποτελέσματα είναι τα ίδια. Το καλό ίσως είναι ότι αρχίζουν να ξαναμαθαίνουν την τέχνη της επικοινωνίας ανάμεσα σε όλα τα μέλη του είδους τους. Εντάξει βέβαια, το κάνουν με εκείνα τα μηχανήματα που τα λένε υπολογιστές, το κάνουν στο "Παγκόσμιο Δίκτυο", αλλά ...".

"Αυτό έχει ξεκινήσει από τους Ζωοπρογόνους. Αλλά μάλλον ξέχασαν πως να το κάνουν όταν ξέχασαν ότι είναι ζώα".

Η αλεπού συμφώνησε. "Όλη αυτή η φανταχτερή τεχνολογία στα χέρια μερικών ζώων που από πλευρά συναισθημάτων είναι ελάχιστα πιο προχωρημένοι από τους μπαμπουϊνους! Είναι χιμπατζήδες με μπουλντόζες, πίθηκοι με βόμβες. Είναι επικίνδυνη κατάσταση, αλλά δεν πειράζει : ο κίνδυνος είναι το άρωμα της αλλαγής, ενώ η αλλαγή είναι το επάγγελμα του μέλλοντος. Υπάρχουν ακόμη ελπίδες για μας σε αυτόν τον κόσμο. Στο μεταξύ, η δική σου ράτσα τα πηγαίνει αρκετά καλά, καλύτερα από τις περισσότερες. Πολύ καλύτερα. Η φήμη σου έχει εξαπλωθεί ως την Αμερική".

"Χα!", ξεφύσηξε με δυσπιστία ο Τανούκι. "Μ' αυτό το παραμύθι και δυο χιλιάδες γιεν ίσως να καταφέρεις να αγοράσεις μια κούπα σάκε".

"Ω, με συγχωρείς. Τι απαίσιος οικοδεσπότης που είμαι! Όμως σου ορκίζομαι ότι δεν έχω ούτε μια σταγόνα ποτό εδώ μέσα. Δυστυχώς, το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι ένα μπούτι κουκουβάγιας που μου έχει περισσέψει".

Μέσα στο στόμα του μόνιμα πεινασμένου ασβού-σκύλου-ρακούν, η στάθμη του σάλιου άρχισε να ανεβαίνει σαν νερό σε ταπωμένη μπανιέρα. Παρ' όλα αυτά, είπε : "Άσ' το καλύτερα. Πρέπει να πηγαίνω. Έχω ένα ραντεβού".

"Α! Ναι, ναι. Έχεις ραντεβού. Θυμάμαι. Ώστε συνεχίζεται ε; Η μεγαλύτερη τρέλα σου ή ο μεγαλύτερος θρίαμβός σου. Όπως λένε και οι άνθρωποι, μόνο ο χρόνος θα δείξει".

Ο Τανούκι ξεφύσηξε και πάλι. "Ο χρόνος έχει μεγάλο στόμα και μικρό μυαλό".

"Καλά το είπες", συμφώνησε ο Κιτσούνε. "Καλά το είπες". Γέλασαν μαζί για τις διάφορες παρανοήσεις που περιβάλλουν το φαινόμενο του χρόνου. Μετά, η αλεπού είπε : "Εντάξει, είσαι ο Τανούκι. Θα πας να κάνεις αυτό που θα πας να κάνεις. Πρέπει να πω ότι θυμάμαι τη Μίχο και την μικρή Καζού με μια κάποια στοργή". Σκούντησε τον επισκέπτη του με τη μουσούδα. "Έλα, θα σε πάω μέχρι έξω. Όταν γυρίσεις πάλι, θα σου έχω εδώ ένα μπουκάλι σάκε. Και μπορούμε να κάνουμε κάτι πιο παραγωγικό από το να παραπονιόμαστε για τους ανθρώπους. Το καλύτερο σίγουρα είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των θεών, δηλαδή, απλώς να τους αγνοήσουμε μέχρι να συνετιστούν".

Ο Τανούκι ήταν έτοιμος να απαντήσει ότι είναι εύκολο να αγνοήσεις την ανθρωπότητα όταν είσαι στο Ουράνιο Κάστρο ή στον Άλλο Κόσμο, αλλά ξαφνικά συνειδητοποίησε τι υπέροχη ήταν η μέρα σε αυτόν τον κόσμο, οπότε η γλώσσα του κόλλησε από την χαρά.

Σε όλο το ξέφωτο, τα μισομαραμένα χόρτα και ο ήλιος είχαν σχεδόν την ίδια κίτρινη απόχρωση. Πελάτες της τελευταίας στιγμής συνωστίζονταν στα γυρηπωλεία, ενώ τα λουλούδια έγερναν από το μελισσοβάρος. Μια αύρα που της είχαν απομείνει μόνο μια - δυο θερμίδες ζεστασιάς, κατέβαινε από την βουνοπλαγιά σαν να πήγαινε για μια τελευταία βουτιά στην λίμνη της Κερκίνης. Τα κλαδιά, κόκκινα από νύχτες προκαταρκτικών ερωτικών εντριβών, με κάθε φύλλο τους σε ετοιμότητα, περίμεναν την μετασχηματιστική εκσπερμάτωση του παγετού. Ο αέρας μοσχοβολούσε από τη μοίρα πεσμένων καρπών και μαραμένων μανιταριών, τονωμένος από την ιστορική δραστηριότητα της συγκομιδής, καθώς ένα κοπάδι κοράκια τον διέσχιζε φτεροκοπώντας, πειράζοντας τους πάντες και τα πάντα με τα ανεξιχνίαστα κρα τους. Πετώντας σε σχηματισμό, μια σπασμωδική καμπύλη εβένινου λούστρου, σχημάτιζαν το ψεύτικο μουστάκι του κόσμου.

"Υπάρχει κάτι, όταν το καλοκαίρι γίνεται φθινόπωρο", είπε ο Τανούκι, "που με κάνει πάντα να θέλω να ... να κυλιστώ κάτω". Και με αυτά τα λόγια, έδωσε στην κοιλιά του ένα χτύπημα που τράνταξε το κραταιό του όσχεο και, πέφτοντας στα χόρτα, άρχισε να κυλιέται.

"Καταλαβαίνω τι εννοείς", είπε ο Κιτσούνε, "αν και εμείς οι αλεπούδες δεν είμαστε τόσο εκδηλωτικές. Αυτό είναι το μοναδικό είδος χρόνου που θα 'πρεπε να παίρνουν σοβαρά οι άνθρωποι, ξέρεις. Η αλλαγή των εποχών". Κι έπεσε κι αυτός γελώντας κάτω, αρχίζοντας να κυλιέται μαζί με τον φίλο του.

[center][.]

Όλα έχουν γίνει,
έχουν ξαναγίνει,
μα δε γίνανε σωστά.

Όλα μας τα είπαν,
μας τα ξαναείπαν,
μας τα είπανε μισά.

Μα εγώ σας λέω ένα
που ταιριάζει στον καθένα
η αγάπη μόνο
χρόνο με τον χρόνο
τη ζωή μας κυβερνά.

Όλα τα 'χουν γράψει,
τα' χουν ξαναγράψει,
μας τα γράψανε λειψά.

Όλα τα 'χουν ψάξει,
τα 'χουν ξαναψάξει,
μα δεν 'φτάσαν πουθενά.


[/center]