Φίλοι μου,
διαβάζοντας όλες τις παραπάνω σκέψεις το μυαλό μου πηγαίνει στον μύθο του Σίσυφου, που καταδικάσθηκε από τους θεούς να κυλάει αδιάκοπα ένα βράχο προς την κορυφή ενός βουνού από όπου η πέτρα, με το βάρος της, ξαναπέφτει.
Ο μύθος του Σίσυφου είναι τραγικός γιατί ο ήρωας έχει συνείδηση του πόνου και της χαράς του. Ο αγώνας του για να φτάσει στην κορυφή του προσφέρει ικανοποίηση και οι άκαρπες προσπάθειες του τον οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ζωή του βρίσκεται σε μία διαρκή πορεία.
Τίποτε στο σύμπαν δεν είναι ανεξάρτητο και αυτόνομο, όλα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους σε ένα συμπαντικό ιστό. Ο άνθρωπος καθορίζεται από την τύχη που του δίνεται τη στιγμή της γέννησής του ( ο τόπος που γεννήθηκε, οι γονείς του), από την τύχη που του επιφυλάσσει το περιβάλλον στο οποίο ζει ( το σπίτι του , ο εργασιακός του χώρος) και από τα προσωπικά του στοιχεία , όπως είναι οι επιλογές του, οι σκέψεις του, οι αρετές και η καλλιέργειά του.
Οι άνθρωποι έχουμε κληρονομήσει από τους προγόνους μας την ανάγκη να βρίσκουμε μια εξήγηση, την αγωνία που μας εξωθεί να αναζητάμε το νόημα της ύπαρξής μας. Μια αγωνία που δημιούργησε όλους τους μύθους και τις θρησκείες, την ίδια την επιστήμη.
Νομίζω ότι πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε από το ονειροπόλημά μας και να ανακαλύψουμε την ολοκληρωτική μοναξιά μας. Βρισκόμαστε στο περιθώριο ενός σύμπαντος ,οπού είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε. Ενός σύμπαντος που κωφεύει στην μουσική μας, αδιαφορεί για τις ελπίδες μας και τον πόνο μας.
Πιστεύω ότι ο κόσμος είναι δημιούργημα μιας ανώτερης δύναμης, του Ποιητή όλων. Αναρωτιέμαι όμως γιατί ο Θεός δημιούργησε ένα σύμπαν το οποίο είναι καταδικασμένο στην καταστροφή. ίσως για αυτό έστειλε στην συνέχεια τον Γιο του, τον Χριστό για να μας συμφιλιώσει με την ιδέα του θανάτου. Από την άλλη πάλι δεν είναι δυνατόν να ασχολείται με την μοίρα του ανθρώπου σε καθημερινή βάση, γιατί τότε θα υπήρχε η ελπίδα για ειρήνη και δικαιοσύνη στον κόσμο.
Δεν μπορώ να δεχθώ παρά μόνο ένα στόχο για τον άνθρωπο, να καλλιεργεί τον εσωτερικό του εαυτό με σκοπό να τείνει προς το θείο, να φιλοσοφεί ώστε τα συναισθήματα του να τείνουν προς το θείο. Μέσα από αυτή τη σκέψη και μόνο καταλαβαίνω την ανάγκη που έχουμε όλοι να προσεγγίσουμε αυτή την ανώτερη ύπαρξη και να καταλάβουμε την παρέμβασή της στη ζωή μας.
Είναι πεπερασμένες οι γνώσεις μου για να εκφέρω κάποια άποψη αν άρχει ο Θεός ή αν δεν άρχει. Προβληματίζομαι και σκέφτομαι ποια είναι η αλήθεια. Πάντως είμαι σίγουρος ότι τα περισσότερα πράγματα στον κόσμο συμβαίνουν από τύχη, όχι γιατί δεν άρχει ο Θεός, αλλά γιατί αφού δημιούργησε τον κόσμο τον παρακολουθεί στην εξέλιξή του. Από την άποψη αυτή ο Θεός άρχει, γιατί αποφάσισε να αφήσει τον κόσμο στην τύχη του. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη δυστυχία που μας περιβάλλει, τον ανθρώπινο πόνο και την φτώχεια;
Θα ήθελα να συμπληρώσω ότι ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά προσπαθεί να κάνει την ζωή του πιο αληθινή με βάση τις δικές του αναζητήσεις που μπορεί να είναι ένα ηλιοβασίλεμα, ο έρωτας, η οικογένεια, αυτά είναι κατά την γνώμη μου μέσα και όχι ο σκοπός επιτρέπονται γιατί μας οδηγούν στην προσωπική μας εξέλιξη. Από αυτή την άποψη λοιπόν νομίζω ότι όλοι μας ζούμε την ζωή του Σίσυφου, κυλώντας τον βράχο μας στην κορυφή του βουνού και παρακολουθώντας τον να πέφτει πάλι προς τα κάτω γνωρίζοντας καλά ότι ο αγώνας προς την κορυφή είναι ο μόνος δρόμος για να γεμίσει η καρδιά μας.
Οι έννοιες, όπως και οι ιδέες πολύ περισσότερο, είναι εξασθενημένα έως αποσβεσμένα υλικά προϊόντα αντίληψης, που ο εγκέφαλος μας τα σχηματοποιεί, αφαιρεί πολλά υλικά μέρη (π.χ. στην έννοια καρέκλα «κρατά» μόνο τα τέσσερα πόδια, το κάθισμα και τη πλάτη και αφαιρεί το στυλ και τη μορφή κάθε καρέκλας, δηλαδή το ύφασμα που έχει, αν είναι κλασσική ή μοντέρνα, κ.λ.π.) και βάσει μιας έννοιας γεννά άλλες έννοιες και ιδέες. Για να επιβεβαιωθεί όμως μια έννοια ή μια ιδέα, θα πρέπει να υποστεί τη «δοκιμασία της πραγματικότητας» και να υπάρξει συνήχηση.
Δηλαδή για να επιβεβαιωθεί η έννοια καρέκλα, θα πρέπει να τη ξανασυγκρίνουμε με κάποιο υλικό προϊόν αντίληψης που είτε έχουμε στη μνήμη μας (π.χ. τη πρώτη καρέκλα που είδαμε στη ζωή μας), είτε το αντιλαμβανόμαστε (το βλέπουμε) πάλι και οι άλλοι ή εμείς λέμε ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι καρέκλα. Επειδή δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτή τη ζωή και επειδή δεν ανακαλύπτουμε εμείς την Αμερική, προφανώς όταν πρωτοείδαμε τη καρέκλα για πρώτη φορά, οι γονείς μας, ή κάποιος άλλος μας εξήγησε ότι αυτό λέγεται καρέκλα. Ο πρώτος που την κατασκεύασε την ονομάτισε μόνος του.
Μια καρέκλα όμως, όπως και οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο, από μόνο του δεν είναι τίποτα, ή είναι αυτό που είναι. Εμείς το προσδιορίζουμε, ανάλογα με τη θέση που είμαστε. Εμείς θέλουμε να καθόμαστε πάνω στη καρέκλα. Ίσως σε κάποιο άλλο κόσμο, η καρέκλα να είχε άλλη έννοια και ταξινόμηση, βάσει της χρήσης ή κάποιας άλλης ιδιότητας της που θα είχε σημασία σε αυτούς που ζούσαν σε αυτό τον άλλο κόσμο.
Τη σημασία και την ερμηνεία λοιπόν σε κάθε τι, τη δίνουμε εμείς. Τα γεγονότα και τα αντικείμενα, από μόνα τους δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά. Ούτε άδικα ούτε δίκαια. Ας πάρουμε ως παράδειγμα ένα αεροπορικό ατύχημα – δυστύχημα. Το ότι εμείς λέμε ότι είναι αδικία να πεθαίνουν έτσι άδικα οι άνθρωποι, το λέμε από τη θέση που βρισκόμαστε τώρα. Αν για παράδειγμα είμαστε αθάνατοι και ξέραμε ότι και να πέφταμε από αεροπλάνο και να διαμελιζόμαστε αυτό δεν θα είχε καμία επίπτωση σε μας (σαν τα καρτούν που ανατινάζονται, και μετά επανασυγκολούνται και έχουν την ίδια μορφή με πριν και το έργο συνεχίζεται), τότε μπορεί και να επιδιώκαμε να πέφταμε με αεροπλάνο γιατί η αδρεναλίνη μας θα ανέβαινε στα ύψη!!!
Έτσι λοιπόν, όλα τα συναισθήματα και η συμπεριφορά μας και η κρίση μας για τα πράγματα βγαίνει από τη θέση που βρισκόμαστε σε αυτή τη ζωή.
Και επίσης ο αυτοπροσδιορισμός μας, γίνεται πάντα, σε σχέση με κάτι ή κάποιον άλλον.
Πως μπορούμε να αυτοπροσδιοριστούμε όταν δεν έχουμε κάποιο «μέτρο» σύγκρισης; Αν δεν υπήρχε τίποτα γύρω μας πως θα αυτοπροσδιοριζόμαστε; Πως θα λέγαμε ότι εμείς είμαστε άνθρωποι σε αντίθεση με τα φυτά π.χ., ή ότι εγώ είμαι έτσι στο χαρακτήρα και εσύ είσαι αλλιώς; Εμείς και οι άλλοι λοιπόν, ή εμείς και το περιβάλλον, σχηματίζουμε ένα πλέγμα, που αλληλοεξαρτώμαστε και αλληλοεπηρεαζόμαστε και όλοι μαζί συνδιαμορφονώμαστε.
Με αυτό τον τρόπο «βγαίνει» η θέση που είμαστε τώρα, η ζωή μας δηλαδή.
Αυτή τη θέση για μένα τουλάχιστον, δεν ΓΙΝΕΤΑΙ να την αρνηθούμε. Δεν είναι ζήτημα επιλογής. ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, τα όρια μας αυτή τη στιγμή (και όταν λέω στιγμή εννοώ όλη τη παρούσα ζωή μας). Γι' αυτό στενοχωριόμαστε, γι’ αυτό λέμε ότι είναι άδικο, γι’ αυτό είμαστε άνθρωποι.
Για το τι γίνεται σε μια άλλη θέση, εμένα τουλάχιστον ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ. Δεν με αφορά όχι γιατί δεν με ενδιαφέρει, ή γιατί δεν πιστεύω, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, δεν με αφορά γιατί ακριβώς θέλω να ζήσω τη θέση που είμαι τώρα. Να ερωτευτώ, να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα, να, να…. Αυτά τα πράγματα με έχουν διαμορφώσει, αυτά είναι γύρω μου, αυτά με έχουν προσδιορίσει και τα έχω προσδιορίσει και εγώ. Έτσι και αλλιώς η θέση η τωρινή κάποια στιγμή θα αλλάξει και θα περάσω σε μια άλλη θέση, είτε το θέλω είτε όχι. Το θάνατο δεν μπορείς να τον αποφύγεις. Και ευελπιστώ ότι ό,τι και αν είναι μετά το θάνατο, θα το «ζήσω» και αυτό. Δεν μπορώ να κρίνω όμως και να βγάλω κάποιο συμπέρασμα για το μετά, από τη θέση που είμαι τώρα, γιατί πρώτα από όλα θα ισχύει άλλος χρόνος, άλλος χώρος (αυτό σημαίνει αλλαγή θέσης), άλλος κώδικας επικοινωνίας τελικά (και δεν εννοώ βέβαια τη γλώσσα).
Επίσης δεν ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΝΑΓΩΓΗ και να ερμηνεύσουμε βάσει αυτών που αντιλαμβανόμαστε τώρα έναν άλλον κόσμο που θα ισχύουν άλλα πράγματα, όπως δεν μπορούμε τελικά να ερμηνεύουμε τους άλλους, και τον κόσμο μας, μόνο βάσει των δικών μας βιωμάτων. Γι αυτό οι άνθρωποι ανταλλάζουν απόψεις μεταξύ τους, σκέφτονται τα βιώματα τους, συγκρίνουν και ξανασυγκρίνουν αυτά που ακούνε ή βλέπουν ή ζουν, με αυτά που έχουν στο μυαλό τους ή με αυτά που έχουν ζήσει, και ένα αντικείμενο, μια έννοια ή μια ιδέα, ή η ερμηνεία ενός γεγονότος που έχει ο καθένας και η κάθε μια προσωπικά, επιβεβαιώνεται στη πράξη ή επαναπροσδιορίζεται.
Τελικά ό,τι δεν μπορεί n’ αποδειχθεί στον καθένα είναι ένα Δόγμα? Μήπως η αβεβαιότητα είναι κ αυτή ένα Δόγμα? Μήπως η ανάγκη του Ανθρώπου για ένα κέντρο Αναφοράς τον οδηγεί στη δημιουργία Δημιουργού (Ευθύνης, Προνοίας)? Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι Θεός είναι η ιδέα περί Θεού. Κ η ιδέα μπορεί να είναι το Μέγιστο που μπορεί να προκύψει στο Συμπάν καθώς έστω κ τυχαία «οργανώνεται» κ γεννά Συνείδηση.
(Συγκεκριμένα)
Ένας Θεός που «παίζει» ζαριά κ εκδηλώνει τις ενέργειες του μέσω της Τύχης (κ ατυχίας)-δικό μας κριτήριο- τι Θεός μπορεί να είναι? Αν εμείς έχουμε βούληση, πως μπορεί αυτός (Αυτό) να μην έχει?
Πρέπει να υπάρχει μια κάποια ορατή συνεπεία έστω κ αυτών των «τυφλών» ενεργειών έτσι ώστε να διακρίνουμε ιδιότητες. Αλλιώς πάλι μιλούμε για την ιδία αγνώστου σκοπιμότητας τυχαιότητα που τροφοδοτεί τις δικές μας πράξεις όσο κ αν τείνουμε προς την οργάνωση.
Δεκτό ότι μπορεί από την τυχαιότητα να προκύπτει οργανωμένο σχέδιο (Τάξη). Η θεωρία της Αυτό-οργάνωσης της Ύλης περίπου αυτό πρεσβεύει. Π.χ. η κίνηση Brown σε επαρκή χρόνο μπορεί να δώσει δομές, σχήματα, οργάνωση μέσα από ύλη που συγκρούεται κ απωθείται. Πιθανόν να καταστραφεί η πρώτη δομή, πάλι κ πάλι, αλλά κάποια στιγμή να προκύψει ένα επίπεδο αλληλεπίδρασης (σε μια «κρίσιμη μάζα» ας πούμε) οπού γίνεται δόμηση-αλλάζει η τάση- κ το όλο φαινόμενο ή ύπαρξη αποκτά σχέδιο, σαφήνεια, λειτουργία, κ δηλώνει στα ματιά του παρατηρητή ακόμη κ πρόθεση! Κάτι σαν τη χωροταξική δομή των πρωτεϊνών κ των ένζυμων, λειτουργά μέρη υποσυνόλων (οργανιδίων, κυττάρων, ιστών) μέσα σε σύνολο (οργανισμός).
Πιστεύω ότι το Συμπάν είναι ένας ζωντανός οργανισμός μεταξύ φθοράς κ αφθαρσίας σε παραλληλία αλλά κ συνεχεία με τις βιολογικές οντότητες (δυναμική κατάσταση)όπως επιχειρούμε να τις κατανοήσουμε.
Ένας φυσιολόγος αναφερόταν πολύ συχνά-σα μαγεμένος- στην πολλαπλότητα της Ζώνης ως millieau (?) de la Vie. Xm, πολύ πιθανός ο μυστικισμός μετά την εντρύφηση (?) στις επιστήμες. Τι να πω, μάλλον συμφωνώ με την Τυχαιότητα που χωρίς πρόθεση γεννά κ Θεό ή ένα επίπεδο οργάνωσης που ανθίσταται στη διάλυση κ εκφράζει –πέρα από την αυτοσυντήρηση- κ Βούληση. Δηλ. να προκύπτει Νους με σχεδία για το Μέλλον, έστω κ για κάποια φάση του Γίγνεσθαι.( 1msec ή μερικά δις χρονιά).
Το θέμα είναι πού βλέπουμε νόημα μέσα στις μη-γραμμικές αλληλουχίες των γεγονότων. Είναι Επιλογή κ Πιστή. «Νους ώρα κ Νους ορίζει»
«Αν δεν άρχει Θεός, τίποτα τυχαίο». Πιστεύω πως η «συνεργασία» όλων των παραγόντων κάθε φορά δεν είναι υποχρεωτικά κατευθυνόμενη σε κάποια συγκεκριμένη πορεία. Σε ένα αρχικό ή ενδιάμεσο στάδιο είναι «όπως κάτσει». Στην πορεία όμως η Αυτοοργάνωση είναι αναπόφευκτη κ αλλάζει δραματικά την κατάσταση της ροής θέτοντας ορούς για τη συνεχεία.
Η Συνείδηση που γεννήθηκε, παίρνει τον έλεγχο κ δυναμώνει σε μια πορεία (αναζήτησης) της μέγιστης Τάξης σε μια αντιστροφή σχέση με το Χάος. (μια τραμπάλα, ας πούμε). Κάθε τόσο νέα Όρια προκύπτουν.
Οι κλειστοί κύκλοι μένουν κ η Σπείρα προχωράει στους «πειραματισμούς» με μεγαλύτερες ή πολυπλοκότερες δομές. Πιστεύω πως η κοινωνία έτσι δημιουργεί κ γραφεί ιστορία, είτε μέσα από πρωτοβουλίες ατόμων που συγκεντρώνουν δύναμη, είτε από τη δύναμη της «σιωπηλής πλειοψηφείας».
Και τα πολιτικά συστήματα τέτοια πειράματα είναι. Στη «Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» λένε, αλλά μια άλλη πλευρά θα ισχυριζόταν ότι πρόκειται για «αδιέξοδο» που απλώς φροντίζει για δικλείδες ασφαλείας ώστε να εκτονώνεται η πίεση.(ποδόσφαιρο, θεάματα κλπ)
Δεν πιστεύω στους καθιερωμένους κανόνες. οι κανόνες διαμορφώνονται για να «χωρέσουν» τα νέα δεδομένοι «καθιερωμένοι» κανόνες γίνονται τα επί μέρους δόγματα της επιστήμης.
Ακόμη κ για τη Μεγάλη Έκρηξη πιστεύω ότι είναι απλά ένα Συμβατικό Σημείο Έναρξης. Και ποιος διασφαλίζει ότι κάτι τέτοιο δε γίνεται που κ που μες το Χρόνο? Δε δέχομαι ότι ο χρόνος άρχισε μόλις τότε. (Είδα συνέντευξη του Νανόπουλου ΕΤ3)
Μια άλλη εκδοχή για το Συμπάν είναι τα δυο Δίας (Διαστολή, διάσταση) – Ζευς (Ζεύξη). Θαονόματα-ιδιότητες της θεότητας μπορούσες να πεις: κ που κολλάει αυτό? Τι να κάνω, κολλάω το ένα πάνω στο άλλο, κόβω ότι δεν ταιριάζει κ ευελπιστώ να βρω τον κοινό παρονομαστή. Όλα είναι Ένα. Εν το Παν. Εννοώ νοώ Εν. Αυτή είναι η δικιά μου Ολιστική Θεωρία. (Οποίος δει μονό αυτά τείνει να τα παρεξηγεί)
Εδώ θα θέσω ένα ερώτημα. ΑΝΘΡΩΠΕ, Γιατί έχεις τόση αγωνία να καταλάβεις; Μήπως είναι ζήτημα ελέγχου; Έχω παρατηρήσει ότι αυτή η αγωνία να καταλάβουμε, να "φωτιστούμε", είναι κυρίως ζήτημα ελέγχου, δηλαδή τελικά ζήτημα εξουσίας (των πραγμάτων, των γεγονότων, του εαυτού μας τελικά). Κάνουμε δηλαδή τελικά, αυτό που κατηγορούμε στους άλλους!!! Κατηγορούμε την "εξουσία" (της επιστήμης, της θρησκείας, των ΜΜΕ, των πολυεθνικών, των πολιτικών, κ.λ.π.), αλλά θέλουμε και εμείς να γίνουμε "χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη", με το δικό μας τρόπο βέβαια. Αλλά η αφετηρία, η λογική που αναζητούμε τη "φώτιση" είναι ακριβώς ίδια.
Και θα μπορούσα να θέσω και αλλιώς την ερώτηση. Γιατί θεωρούμε τους εαυτούς μας "αδύναμους" όταν δεν ξέρουμε; Αν κάποιος/α είναι χειριστής/άστρια μηχανήματος και είναι καλά εκπαιδευμένος, τον βοηθάει καλύτερα στη δουλειά του αν ξέρει πως, πότε, γιατί δημιουργήθηκε ο κόσμος και πως θα πεθάνει; Που θα τον βοηθήσει αυτή η γνώση στο να είναι καλός επαγγελματίας; Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το αν κάποιος/α αγαπάει την οικογένεια του, τα παιδιά του, προσφέρει στη κοινωνία, ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ δηλαδή στα τεκταίνομε, κ.λ.π.
Όλα αυτά (το να είσαι σκεπτόμενος και "καλός" άνθρωπος σε τελευταία ανάλυση), ή τα κάνεις επειδή θέλεις, ή δεν τα κάνεις γιατί δεν θέλεις. Δηλαδή αν ξέρω το τρόπο λειτουργίας του κόσμου αυτό θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο; Γι' αυτό εντοπίζω ότι αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια να "μάθουμε" τελικά δείχνει ότι θέλουμε τον έλεγχο πάνω στους άλλους και στα πράγματα γενικότερα, και επίσης για να συμμετέχουμε στα πράγματα θέτουμε όρους (να ξέρουμε, να γνωρίζουμε), αλλιώς ΔΕΝ συμμετέχουμε.
Δηλαδή για να ζήσεις εσύ σε αυτό το κόσμο πρέπει είτε να ζεις από κεκτημένη ταχύτητα, είτε από περιέργεια, είτε για ένα στοίχημα μεγάλο; Για κάτι πιο απλό δεν μπορείς να ζεις; Η να ζεις απλά για να ζεις;
Και εγώ το είχα αυτό νεότερος και από τη βιβλιογραφία που "κατέβασα". Η αγωνία του ανθρώπου για εύρεση μίας θεωρίας, μίας αλήθειας, μίας ιδεολογίας, μίας θρησκείας (και συμπεριλαμβάνω και τις θεωρίες περί "εσωτερισμού" κ.λ.π.), ενός θεού τελικά, δεν διαφέρει από τη μηχανιστική αντίληψη του Ισαάκ Νεύτωνα (και προσοχή η θεωρία του ισχύει σε κάποια περιοχή της κλίμακας, αλλά δεν επεκτείνεται σε άλλα επίπεδα). Και δεν διαφέρει και από την Καρτεσιανή λογική "σκέφτομαι, άρα υπάρχω"!!!
Τώρα πλέον ΔΕΝ ΘΕΛΩ να αγωνιώ, να προσπαθώ απεγνωσμένα να "καταλάβω". Και μόνο και μόνο αυτός ο ποταμός γραφής και ανάλυσης αυτό δείχνει. Και ο δικός σας, αλλά και άλλων από αυτούς που απάντησαν, καθώς και ο δικός μου βέβαια, παρόλο που δηλώνω ότι δεν θέλω να ασχολούμαι!!!!
Και δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να διαβάζουμε ότι καινούργια γνώση βγαίνει. Αλλά να μην έχουμε αυτή την αγωνία, ντε και καλά να γίνουμε κάτοχοι της "απόλυτης αλήθειας", να καταλάβουμε. Τόσο πολύ δεν μας αρέσει η αβεβαιότητα τελικά; Δηλαδή και αν δεν ξέρουμε τι πειράζει; Γιατί πρέπει να ζούμε μόνο όταν "ξέρουμε", μόνο όταν αισθανόμαστε δυνατοί από την άποψη ότι ελέγχουμε το περιβάλλον και τους γύρω μας, μόνο όταν είμαστε σίγουροι; Γι' αυτό τον έλεγχο, έχουν γίνει και γίνονται εγκλήματα και εγκλήματα.
Εμένα τουλάχιστον η εμπειρία μου μέχρι τώρα δείχνει ότι δεν υπάρχει "απόλυτη αλήθεια". Και η άποψη μου αυτή ενισχύεται και από τα βιβλία που διάβασα – και λατρεύω το διάβασμα. Η αλήθεια έχει πολλές πλευρές και είναι διαφορετική για κάθε πράγμα και για κάθε κατάσταση.
Και ούτε ΥΠΕΡΤΙΜΩ τη σκέψη έναντι της πράξης, ή της ύλης. Η σκέψη είναι ιδιότητα της ύλης και αυτή, όπως και πολλά άλλα. Με αυτή την έννοια δεν υπερτιμώ το μυαλό μου, τη φαντασία μου, τις εικόνες που "φτιάχνει" το μυαλό μας συνδυάζοντας σκέψεις. Περιμένω οι σκέψεις μου να έχουν "συνήχηση" με αυτά που βλέπω και αντιλαμβάνομαι από τον κόσμο που ζούμε.
Και που ξέρετε... Αν σταματήσουμε να ασχολούμαστε εναγωνίως με την "απόλυτη αλήθεια" και δεχτούμε αυτό που είπε ο Σωκράτης ότι "ένα πράγμα ξέρω, ότι δεν ξέρω", χαλαρώσουμε και ζήσουμε για να ζήσουμε ως "κοινοί θνητοί" που είμαστε απολαμβάνοντας τα πράγματα που μας αρέσουν (και μεταξύ αυτών και τα βιβλία βέβαια), χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας ότι όλα αυτά που μαθαίνουμε θα πρέπει να τα αξιοποιήσουμε ντε και καλά για να βγάλουμε συμπεράσματα, ε τότε που ξέρεις, μπορεί να μας έρθει και η "φώτιση"!!!
ΥΓ.
Πω, πω κατεβατό..
Φίλοι μου δεν ξέρω αν σας μπέρδεψαν οι σκέψεις μου αλλά συγχωρήστε με γιατί νομίζω ότι κι εγώ μπερδεύτηκα όντας ξενυχτισμένος κι υποχρεωμένος να παραμείνω λόγω υποχρεώσεων..
.