Η ουσία του να είσαι ο εαυτός σου

[manos]

υπάρχουν στιγμές που θέλουμε να λεμε ότι ακριβώς νοιώθουμε,ότι ακριβώς αισθανόμαστε.πόσες όμως φορές αυτή η συμπεριφορά μας έχει φέρει σε δύσκολες θέσεις?πόσες φορές μας έχει πληγώσει και έχουμε πληγωθεί?

τελικά πόσο σημασία έχει και πόσο εφικτό είναι το να είσαι ο εαυτός σου και να τα έχεις καλά μαζί του?

πόσο μπορεί να αντέξει η ψυχή σε μια μακραίωνη και επίπονη διαδικασία και κατα πόσο μπορεί να είναι και να μένει αλλώβητη?(αν και εφόσον δεν το έγραψα σωστά,συγχωρέστε με)

πόσα στάδια υπάρχουν και πρέπει να περάσει ο εαυτός μας και η ψυχή μας έτσι ώστε να μπορούμε να λέμε "είμαι ο ίδιος,είμαι εγώ "?

πότε μπορούμε ή είμαστε σε θέση να νοιώσουμε πως είμαστε τελικά ότι θέλαμε για εμάς?

υπάρχει εξιλέωση για όσα αφήνει πίσω της η "αλήθεια" μας?

υπάρχει μονάχα η ηθική δικαίωση (απο την μερια μας)του οτι μείναμε όπως θέλαμε να μείνουμε?και πόσο εγωιστικό ίσως φαντάζει αυτό στα μάτια μας ή και στα μάτια των υπολοίπων?

υπάρχει τελικά ουσία στο γεγονός του ότι προσπαθούμε να είμαστε και να παραμένουμε εμείς?

με απεραντο σεβασμο και αγαπη ο μανος σας

[Elissaios]

Θυμήθηκα μια έκφραση που λέει "Αν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι, φρόντισε να το ευχαριστηθείς".

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον εαυτό μας.

Καλός ή κακός, αυτός είναι. Το να τον πληγώνουμε ή... να τον αφήνουμε να μας πληγώνει, δεν μας προσφέρει τίποτα. Μπορούμε όμως να τον αποδεχτούμε ως έχει και μέσα από αυτό που είναι, να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε συμπεριφορές του.

Στην ουσία, είμαστε αυτό που θέλουμε να είμαστε.

[manos]

F.HERBERT "Τα παιδιά του Ντιούν"
Ακούω τον άνεμο να φυσάει πάνω απο την έρημο και βλέπω τα φεγγάρια μιας καλοκαιριάτικης νύχτας να σηκώνονται σαν μεγάλα πλοία στο κενό.Σε αυτά δίνω τον όρκο μου:Θα είμαι αποφασισμένος και θα κάνω τη διακυβέρνηση τέχνη.θα ισορροπήσω την κληρονομιά του παρελθόντος μου και θα θα γίνω μια τέλεια αποθήκη για τις αναμνήσεις μου.θα είμαι γνωστός περισσότερο για την καλοσύνη μου παρά για τις γνώσεις μου.Το προσωπό μου θα λάμπει μέσα στους διαδρόμους του χρόνου όσο υπάρχουν άνθρωποι.
-Ο Όρκος του Λίτο Ατρείδη
σύμφωνα με τον χαρκ αλ Άντα


Elissaios,σε ευχαριστώ για την ανταποκρισή σου στα ερωτηματά μου,παραθετω πιο πάνω κάτι το οποίο μου άρεσε αρκετά και προσπαθώ να το υιοθετώ σε κάθε μου βήμα οσο μπορώ και μου επιτρέπουν οι περιστάσεις να το κάνω.

αλλά ας περιμένουμε και τους υπόλοιπους φίλους/φίλες μας να δούμε τι έχουν να πουν στο θέμα.

με απεραντο σεβασμο και αγαπη ο μανος σας

[Ramoglou]

Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να χαιρετήσω την εγγραφή του καλού μου φίλου manos στο Forum, εύχομαι η παραμονή σου εδώ να είναι όσο το δυνατόν ποιο ευχάριστη.

Επί του θέματος τώρα.

Ποιος είναι ο τίτλος ;
«Η ουσία του να είσαι ο εαυτός σου»

Μάλιστα !

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως ούτε εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας, άρα μιλάμε για την ουσία του να φέρεσαι ελεύθερα, χωρίς να φοβάσαι να εκδηλώσεις την οποιαδήποτε στιγμή, το εξωτερικό φαίνεσθε των σκέψεων και των αντιδράσεων σου.

Εδώ πάλι θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν την διαφορετικότητα των χαρακτήρων και ότι μέσα από αυτή τη διαφορετικότητα προκύπτουν πολλάκις συγκρούσεις αλλά και φιλίες.

Κάποιος που σαν χαρακτήρας είναι «δυναμικό», θα έχει ένα λόγο σκληρό, ειρωνικό, εμπρηστικό, απαξιωτικό και πάει λέγοντας.
Κάποιος που σαν χαρακτήρας είναι «ρομαντικός», θα έχει ένα λόγο ήρεμο, κατευναστικό, χιουμοριστικό, παραπονιάρικο και πάει πάλι λέγοντας.

Το θέμα μας λοιπόν είναι να εξετάσουμε το τι είναι ο άλλος και με ποιο τρόπο σκέφτεται, διότι η οπτική του γωνία σίγουρα διαφέρει από τη δική μας.
Η επιλογή της ανάλογης συμπεριφοράς από μέρους μας θα έχει και διαφορετικά αποτελέσματα στην συνδιαλλαγή μας με το άλλο πρόσωπο, μια επίθεση σε κάποιον ρομαντικό θα επιφέρει το να τον κλείσουμε στο καβούκι του και να μην πάρουμε απάντηση, μια ανάλογη επίθεση στο δυναμικό μπορεί να επιφέρει λεκτική σύρραξη.

Αν λοιπόν επιλέξω να εκφραστώ μέσα από μια επιλεγμένη τακτική δεν θα είμαι ο «εαυτός» μου ;

Θεωρώ πως θα είμαι, με τη διαφορά, πως θα έχω τιθασεύσει και τη λογική μου.
Διότι η λογική μου και η ικανότητα αντίληψης, των δεδομένων της στιγμής, θα μου προσδώσουν και τον τρόπο συμπεριφοράς.

Μέσα από αυτές τις τριβές θα μπορέσω να ανακαλύψω τον πραγματικό μου εαυτό, μέσα από την αντιπαράθεση μου με τι διαφορετικότητα, τη σκληρότητα και την παίδευση θα πετύχω την εργασία με το εγώ μου και έτσι θα αναγνωρίσω.

Ο μέχρι τότε «εαυτός» μου είμαι όταν αγκαλιάζω μια σύντροφο, αλλά και ο μετέπειτα εαυτός μου είμαι όταν αποφασίζω να απομακρυνθώ από τη σχέση μου με αυτήν.

Πάντα είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα εμπλεκόμαστε σε διαδικασίες οι οποίες μας κάνουν να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας αγαπημένε μου φίλε.
Αυτές οι παιδεύσεις είναι που μας οδηγούν στην εκπαίδευση, αυτές είναι που μας κάνουν να αναγνωρίζουμε ότι μια δύσκολη στιγμή, μια στιγμή που κλάψαμε ενδεχομένως, δεν ήταν μια στιγμή που δεν αξίζαμε αλλά ήταν μια στιγμή που μάθαμε, που διδαχθήκαμε και που αναγνωρίσαμε πως τα όρια που είχαμε θέσει ξεπεράστηκαν.

Αυτή η δυναμική, είναι αυτή που μας καταδεικνύει τον καθρέφτη του εαυτού μας, εκεί μέσα βλέπουμε, πως τελικά ο μεγαλύτερος μας εχθρός, είναι αυτός ο ίδιος μας ο εαυτός.

Την καλημέρα μου αγαπημένε φίλε Μάνο.

[Ladyhawk]

Αγαπητέ mano καλώς ήρθες και καλή παραμονή

Πιστεύω πως τελικά πάντα είμαστε ο εαυτός μας, ο πολύπλευρος εαυτός. Όπως και εάν συμπεριφερθούμε είναι κάτι που και πάλι εμείς το κάνουμε.

Όταν μία αντίδραση υπαγορεύεται από άλλους λόγους τότε είναι που παρατηρούμε κάτι «ξένο» σε αυτό που ήδη γνωρίζαμε. Σε αυτή την περίπτωση όταν η συμπεριφορά έρχεται σε σύγκρουση με αυτά που χαρακτηρίζουν τον εαυτό μας τότε είναι θέμα χρόνου το πότε θα επέλθει η αντίδραση η έκρηξη.

Όλες οι σχέσεις όμως είναι αμφίδρομες. Είναι γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί άρα διαφορετικές είναι και οι συμπεριφορές και ποικίλλουν ανάλογα με την περίσταση.

Εδώ λοιπόν έρχεται αυτό που αναφέρει ο αγαπητός Ramoglou για το παίδεμα το οποίο είναι απαραίτητο για την επιλογή την ορθότερης συμπεριφοράς προκειμένου να υπάρχει η αρμονία μεταξύ των μελών μίας οποιασδήποτε σχέση καθοδηγούμενη αρχικά από το σεβασμό.

[manos]

Ramoglou ,Ladyhawk,θεωρώ πως είναι πολύ όμορφο το να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που σε σέβονται και σε εκτιμούν για ότι είσαι και αυτό θέλω να πράττω και κάνω.με αγκαλιάσατε ,όπως ακριβώς έκανα και κάνω

να προσέχετε τους εαυτούς σας,γιατί κανένας δεν θα μπορέσει ίσως ποτέ να το προσπαθήσει καλύτερα απο εσάς.

ναι ο χαραχτήρας ,η προσωπικότητα,τα βιώματα ,οι εμπειρίες,οι γνώσεις,οι αρετές διαφέρουν απο άνθρωπο σε άνθρωπο,όμως εκείνο που πρέπει να παραμένει ίδιο ειναι πιστευω εκείνο που περιλαμβάνει ολα τα παραπάνω δηλαδή ο Άνθρωπος(με αλφα κεφαλαίο) και εν συνεχεία αυτό που πρεσβεύει ,ο Εαυτός του.

μπορούμε μέσα απο τα ελλαττωματά/δυσκολίες που ίσως έχουμε ή προκύπτουν να μείνουμε ή και να ξεπεράσουμε ως προς το καλύτερο στον/τον εαυτό μας?

είμαι ο εαυτός μου γιατί έτσι θέλω ή γιατί έτσι πρέπει ή και τα δύο ?

μονάχα ο καθείς μας ξεχωριστά -μομονωμένα ίσως δυναται να απαντήσει στο παραπάνω,όμως ας προσπαθήσουμε να το δούμε όσο γίνεται συλλογικά,εαν και εφόσον μπορεί να συμβεί αυτό

με απεραντο σεβασμο και αγαπη ο μανος σας

[manos]

είναι αρκετές οι φορές που η δεοντολογία μας ,δεν μας επιτρέπει να προβούμε σε ενέργειες.

είναι πολλές οι στιγμές που το έσω μας "μιλάει" και μας παρακινεί να μην κάνουμε "κάτι" που θα βλάψει εμάς η τους άλλους.

επιλέγουμε...συνήθως...όμως είναι στιγμές που κάνουμε το αντίθετο,αθελά μας.

το ζήτημα είναι πως μπορεί το αποτέλεσμα της όποιας πράξης/ενέργειάς μας.η οποίαέπιφέρει πολλές φορές αρνητικά για την ψυχή μας αποτελέσματα(μοναξιά,απομονωση...κ.λ.π),να μας βοηθήσει?

πώς θα είμαστε σε θέση ή και πότε να "δούμε" ,να διαισθανθούμε,να γνωρίζουμε τις "απολαβές" έχοντας ασκήσει όσες αρετές διαθέτουμε για την ανέλιξη του είναι μας ,της ψυχής μας,απο την στιγμη που οι ενέργειες αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα πολλές φορές να βρισκόμαστε μονάχοι με τον εαυτο μας σε θλίψη?

ναι μπορεί να βρισκόμαστε στην θέση να τα έχουμε καλά με τον εαυτόν μας,όμως όταν είναι μια "νίκη" που έχει τόσες απώλειες εσω μας πως μπορεί αυτο να εξυπηρετήσει την ανέλιξη του εαυτού μας?

και τί επιπλέον ενέργειες χρειάζονται για να τα καταφέρουμε? και φτάνουν οι δικές μας μονάχα ή πρέπει να υπάρχουν και έξωθεν παράγοντες?

με απεραντο σεβασμο και αγαπη ο μανος σας

[Elissaios]

Αγαπητέ Manos, όλα έχουν κάποιο τίμημα. Μπορεί να λέγεται όπως αλλιώς ή να λέγεται μοναξιά και απομόνωση. Θα μας βοηθήσει αν σκεφτούμε ότι το καταβάλαμε γιατί έτσι αισθανθήκαμε πως έπρεπε να κάνουμε.

Ίσως όμως είναι καλύτερο να μην κάνουμε λογιστικούς απολογισμούς για κέρδη και ζημίες. Γιατί δημιουργούνται αμφιβολίες και προβληματισμοί που μπορεί να σκιάσουν το θετικό αποτέλεσμα- καταλήγουμε στο διαχωρισμό "έπρεπε να κάνω" και "αισθάνθηκα να κάνω". Η λογική με το συναίσθημα δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις...

[manos]

Elissaios,χαίρομαι για την απαντησή σου,δημιουργικά άμμεση ,με επιχειρήματα,δράση-αντίδραση,αιτία-αποτέλεσμα.

αν δεν δημιουργηθούν αμφιβολίες και προβληματισμοί ,πώς θα είναι ή πράξη χωρίς την απραξία? ή και το αντίθετο?

λογική και συναίσθημα,εμπεριέχονται σε κάθε μας ενέργεια,αν τα αφαιρέσουμε τί νοείται θετικό?

εις άτοπον απαγωγή έτσι ξεκίνησα τον διαλογισμό μου,για να έχω κάποια κατάληξη του τί είμαι τελικά....

του τι θέλω να είμαι και αν πρέπει να είμαι έτσι όπως είμαι,με δυνατότητες επιλογών ή όχι,ίσως να έχω ξεκινήσει λάθος τον διαλογισμό μου,όμως πώς θα το γνωρίσω εάν και εφόσον δεν με αμφισβητήσω?

εαν δεν θέλω το αποτελεσμά μου να είναι η μοναξιά και η απομόνωση? εαν ο "πόλεμος" που γίνεται έσω είναι αδίστακτος? εαν καταφέρνω να ξεπερνάω παροδικά ανασφάλειες,δάκρυα,ενοχές,αν αυτά είναι τα μοναδικά "θετικά" της όλης υπόθεσης?τι είδους βοήθεια είναι και σε τί μας εξυπηρετεί,εαν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε και να βοηθήσουμε/βοηθηθούμε περαιτέρω?

οι προβληματισμοί μου είναι έντονοι,ερευνώντας το είναι μας απο όλες τις απόψεις/πτυχές έχοντας προκατάληψη ή αμφιβολίες ,ή όχι.

να σε ευχαριστήσω που με έβαλες σε "κίνηση",να σκεφτώ και να απαντήσω:)

είναι σημαντικό να έχει επικοινωνία η ίδια επικοινωνία,όχι με τον εαυτόν της μονάχα.

με απεραντο σεβασμο και αγαπη ο μανος σας

[Secondborn]

"Η αρχή είναι φωτεινή, λαμπερή, αγνή. Ας αποδειχτεί και το τέλος. Δε με νοιάζει η διαδρομή..."

Ξεκινώντας(1ο post) το ταξίδι μας προς τα άνω, με αυτά τα λόγια, θέλω να καλωσορίσω την προσπάθεια δημιουργίας ενός χώρου συνάντησης και συνδιαλλαγής και να ευχηθώ να μη χάσει αυτή τη ζεστασιά-που μου θυμίζει στιγμές δίπλα στο τζάκι και μια ενσαρκωμένη "εμπειρία" να αφουγκράζεται τις δονήσεις των απείρων, των νέων και να τους παιδ-αγωγεί. Σταυροδρόμι της Αναζήτησης το αναφέρουν οι δημιουργοί του και μιας και βρέθηκα και εγώ παρόν, θα επιλέξω διαδρομές. Καλό κουράγιο λοιπόν, και καθαρό πνεύμα.

Και τώρα στο θέμα μας...

το ζήτημα είναι πως μπορεί το αποτέλεσμα της όποιας πράξης/ενέργειάς μας.η οποίαέπιφέρει πολλές φορές αρνητικά για την ψυχή μας αποτελέσματα(μοναξιά,απομονωση...κ.λ.π),να μας βοηθήσει?

Φίλε μου Μάνο... Μα ακριβώς αυτές τις στιγμές πρέπει το έσω σου να καρτερεί και να υπομένει. Αυτές τις στιγμές είναι που καλείσαι να δώσεις τη σκυτάλη σε συνειρμούς και πράξεις αληθινές, αυθόρμητες αλλά πάντα φιλτραρισμένες από τη θετική σκέψη και διάθεση.
Σκέψου ότι τη στιγμή εκείνη που ο αθλητής είναι έτοιμος να σταματήσει από την κούραση, είναι που κάνει αισθητή την παρουσία της η "2η ανάσα".Και θυμίσου: Όσο πιο καλός ο αθλητής, τόσο πιο πολύ αργεί να έλθει αυτή η στιγμή...

πώς θα είμαστε σε θέση ή και πότε να "δούμε" ,να διαισθανθούμε,να γνωρίζουμε τις "απολαβές" έχοντας ασκήσει όσες αρετές διαθέτουμε για την ανέλιξη του είναι μας ,της ψυχής μας,απο την στιγμη που οι ενέργειες αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα πολλές φορές να βρισκόμαστε μονάχοι με τον εαυτο μας σε θλίψη?

Θα μου επιτρέψεις να πώ ότι σημασία δεν έχει να το "δεις" εσύ. Αλλά να το αισθανθούν οι άλλοι. Να το βιώσουν οι γύρω σου. Εσύ πρέπει να ικανοποιήσε με τη διαδρομή. Μέχρι εκεί. Τελεία και παύλα. Το αποτέλεσμα θα το μοιραστείς με τους γύρω σου και θα είσαι αποδέκτης μιας αντίστοιχης μοιρασιάς από τους άλλους. Εσύ γεύεσαι το αποτέλεσμα του διπλανού σου και αυτός το δικό σου. Είναι σαν να μαζευτούμε να φάμε και να τρώει ο ένας από το πιάτο του αλλουνού. Αν τώρα καταφέρουμε να μη θυμόμαστε και ποιανού είναι το κάθε πιάτο, τότε η επιτυχία είναι κοντά. Είναι σίγουρη.


Λες κάπου προς το τέλος το εξής:

τι είδους βοήθεια είναι και σε τί μας εξυπηρετεί,εαν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε και να βοηθήσουμε/βοηθηθούμε περαιτέρω?

Αν δε μπορείς να βοηθήσεις τον ευατό σου μη προσπαθείς να βοηθήσεις τους άλλους. Εκτός αν το τελευταίο σου δίνει φτερά για να "πετάξεις" κι εσύ. Δε γίνεται να θες να πετάξεις και να μη θες τα φτερά. Αρχικά τουλάχιστον τα χρειάζεσαι. Παρόμοια λοιπόν, δε γίνεται να ζητάς την άνοδο αγνοόντας την κάθοδο. Η κάθοδος, η μοναξιά ,η απομόνωση ,...,είναι που θα σε δυναμώσουν στο τέλος. Αρκεί να φεύγεις όσο το δυνατόν αλώβητος από τον "πόλεμο" μαζί τους. Θα τολμίσω λοιπόν να ρωτήσω: "Μήπως δε φταίει ο πόλεμος αυτός καθ'ευατός αλλά ο τρόπος που πολεμάς;"

[manos]

Secondborn,καταρχήν να σε ευχαριστήσω για τον χρόνο σου και κατα δευτερον για τις όμορφες σκέψεις και συλλογισμούς που παραθέτεις:))))))

οι ερωτήσεις που θέτω μοιάζουν πολύ να έχουν ως αποδέχτη μονάχα εμένα,όμως δεν ήταν και δεν είναι ο σκοπός ως φαίνεται.

σίγουρα οι τακτικές και οι μέθοδοι που προσπαθεί να "μάχεται"(με η χωρίς εισαγωγικά),ο καθείς μας έσω του,διαφέρουν,οι υποδείξεις μπορεί να βοηθήσουν ,μπορεί και όχι.μεγάλο ρόλο γι'αυτό που αναφέρω "παίζει" η προσωπικότητα και ο χαραχτήρας μας,ξεχωριστά/μεμονωμένα η ενός συνόλου.

η προσπάθεια μετράει και για τον μάνο προσωπικά,το αποτέλεσμα όχι και τόσο.το θέμα είναι πως σε αυτήν την διαδρομή είναι πολλές οι στιγμές κούρασης και εξάντλησης έσω....που είναι η απαρχή πρώτα της ερώτησης αν αξίζει η προσπάθεια....και έπονται οι υπόλοιπες ερωτήσεις....

να είσαστε όλοι και όλες καλά,σας ευχαριστώ που είστε δίπλα μου σε αυτήν την σημαντική μα συνάμα δύσκολη διαδρομή

με απεραντο σεβασμο και αγαπη ο μανος σας

[Secondborn]

Ρώτησες αν αξίζει η προσπάθεια και εγώ σου αντιρωτώ: "Έχεις καμιά αμφιβολία;!;:shock: "

Φίλε μου η απάντηση μου έρχεται στα χείλη αυθόρμητα και αστραπιαία πολύ πριν προλάβω να σκεφτώ: "Κάθε προσπάθεια αξίζει!"

[manos]

Secondborn
Ρώτησες αν αξίζει η προσπάθεια και εγώ σου αντιρωτώ: "Έχεις καμιά αμφιβολία;!; "


ω ναί!

με απεραντο σεβασμο και αγαπη ο μανος σας

[undeafeted]

καλημερα σε ολους

η ουσια του να εισαι ο ευτος σου μου θυμισε το "γνωθι σ'αυτον"
ειναι πολυ σημαντικο αλλα πολυ δυσκολο και μερικες φορες δεν συμφερει.επισης ενας για ν κατφερει να γνωρισει τον εαυτο του πληρως πρεπει να εχει φτασει ε πολυ μεγαλο πνευματικο επιπεδο ωστε να μπορει να καταλαβει και να ελεγξει αν οι πραξεις του συμναδιζουν με αυτο που πραγματικα ειναι.και τι πρεπει να ξερει τι πραγματικα ειναι,ετσι ερχομαστε σε αυτο που ειπα την αρχη.μπερδεμα πολυ μπερδεμα

[Ladyhawk]

Αγαπητοί φίλοι,

Αυτό που θα ήθελα να πω είναι πως «όσο περπατάει κανείς το τοπίο αλλάζει».

Όταν λοιπόν θα βιώσουμε κάποιες καταστάσεις και τις κατανοήσουμε και πάρουμε το μάθημά μας, αυτές δεν θα τις ξανασυναντήσουμε.

Ενδεχομένως να συναντήσουμε άλλες παρόμοιες, αλλά θα είμαστε πλέον πιο «σοφοί» και θα ενεργήσουμε με τέτοιο τρόπο που ο πόνος θα είναι μικρότερος ή και ανύπαρκτος.

Τα πάντα αλλάζουν ακόμα και εμείς οι ίδιοι.

[Secondborn]

Τα πάντα αλλάζουν ακόμα και εμείς οι ίδιοι.

Να το αλλάξω λίγο γερακίνα μου;

Τα πάντα αλλάζουν. Εμείς οι ίδιοι. Ακόμα και οι άλλοι...δηλαδή εμείς.

[ΑΦΡΟΔΙΤΗ]

ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ.
ΤΟΣΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.
ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ.

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ.
ΤΟΣΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.
ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ.

Σας καλημερίζω όλους...

Πράγματι αγαπητή Αφροδίτη...
ΚΑΙ αγώνας χρειάζεται αλλά ΚΑΙ πόνος...

Νομίζω λοιπόν πως ένας από τους πολλούς ίσως λόγους που ο άνθρωπος ΔΕΝ είναι συνήθως ο εαυτός του είναι αυτός ο ίδιος ο ΠΟΝΟΣ...

Αυτός που σε πολλά συστήματα φιλοσοφίας αναγορεύεται και ως ο Μεγάλος Δάσκαλος...

Πόσες φορές δεν έχω καθίσει να αναρωτηθώ για το κομμάτι του μάρμαρου, εκείνου που επιλέχθηκε από τον λιθοξόο για να ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ εκείνη την Αφροδίτη της Μήλου!!!

Πόσο το ίδιο το μάρμαρο ΠΟΝΕΣΕ όταν αποχωριζόταν τα κομμάτια εκείνα που του ΕΚΡΥΒΑΝ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΕΙΧΕ!!!

Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι ΚΑΙ τον άνθρωπο...
ΟΜΩΣ εκείνος μιας και έχει την ελευθερία του να επιλέγει το ΠΩΣ θα διάγει τον βίο του...
Θα ζήσει σύμφωνα με τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟ ή σύμφωνα με το ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ (κοινός μάσκα)

Την καλημέρα μου,

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[manos]

καλημέρα σε όλες,όλους

να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο και τις υπέροχες απαντήσεις σας.

είχα πρόσφατα μια συζήτηση ,΄"γύρω" απο το θέμα ,σε μια παρέα που βρισκόμουν.

ένα απο τα παιδιά μου ανάφερε πως αλλάζουν οι καταστάσεις και μας προσαρμόζουμε/προσαρμοζόμαστε ανάλογα με τα τωρινά δεδομένα....

πως αυτό κάπως έτσι γίνεται και έσω μας...

είτε άθελα μας ,είτε εσκκεμένα....

αυτό που λέμε όμως "πως αν δεν θέλεις κάτι ,δεν το κάνεις"...?


και αν οι συγκοιρίες και καταστάσεις είναι έτσι που σε σπρώχνουν προς έναν μονόδρομο κατεύθυνσης...?

αν φτάσεις στο σημείο να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και τον άλλο ή τους άλλους που έχεις απεναντί σου και αυτό γίνεται κατακριτέο...?

τότες πονάει ,πονάει πάρα πολύ και αν τυχάνει αυτοί που σε κατακρίνουν ,να σε γνωρίζουν και να ξέρουν το ποιόν σου,γίνεται δυσβάσταχτο.....


σας ευχαριστώ και πάλι όλες και όλους ,είμαι πλάι σας

με απέραντο σεβασμό και αγάπη ο μάνος σας

[lorenzo]

Η ουσία του να είσαι ο εαυτός σου



Εαυτός ????? Ο μεγάλος άγνωστος, ο γνωστός ε χμμ.. άγνωστος, ο τόσο οικείος και ο τόσο ξένος....

Τι ορίζουμε, τι εννοούμε, πως την "εισπράττουμε" αυτήν την λέξη?

Πιστεύω ότι στο βάθος - βάθος, στην ουσία της δηλαδή, νοιώθουμε αυτό το ανείπωτο δέος της θείας μας καταγωγής!!!!

Και τότε μας συμβαίνει το ίδιο, όπως κι όταν βρισκόμαστε μπρός σ' οτιδήποτε μας φέρνει μπρός Του!

Οι συμπεριφορές ανάλογες ποικίλουν όπως πάντα...

Δεν θέλω να επεκταθώ για να μη γίνω -ίσως- δυσάρεστος... Το αφήνω σε σας, στον καθένα σας προσωπικά να το κάνετε, αν θελήσετε να δείτε κι απ' αυτήν, την δική μου πλευρά θέασης...

Προσωπικά λοιπόν λειτουργώ ή προσπαθώ καλύτερα, να λειτουργήσω, ή να συμπεριφερθώ αν θέλετε, όπως κάθε φορά μπρός σε κάτι που με "υπερβαίνει". Με την "αποδοχή"! Αποδέχομαι ως καλώς έχον το οτιδήποτε άλλη διάνοια τελειώτερη {χιλιοαποδεδειγμένα} "δημιούργησε" ή έκρινε ότι έτσι έπρεπε να γίνει!

Δεν προσπαθώ να κατανοήσω αποδίδοντας ιδιότητες, σκοπιμότητες, προθέσεις και "θέλω" σε κάτι σαφώς Υπέρτερον εμού.. Το θεωρώ ανόητο κι άσκοπο που με οδηγεί σε λάθος "αναζήτηση", σε λάθος επιλογές στόχων των δικών μου δυνατοτήτων. Δεν μπορείς να πας με ποδήλατο στο φεγγάρι...

Μπορείς όμως να κάνεις μια ευχάριστη διαδρομή σε μια κοντινή παραλία και να νοιώσεις πολύ καλύτερα ακόμη ακόμη κι απ' αυτόν που θα πάει με διαστημόπλοιο στο φεγγάρι!!!

Με αποδεχομαι και μ' αγαπάω κι είμαι χαρούμενος και ικανοποιημένος γιατί "βλέπω" την ομορφιά του φεγγαριού καλύτερα απο την παραλία παρά "επι τόπου"....

Προτροπή προσωπική διαπίστωση: για να μας αγαπάμε πρέπει να μας αποδεχτούμε όπως είμαστε γιατί κάτι παραπάνω απο μας ξέρει αυτό/η/ος που μας δημιούργησε. Όταν κάνουμε λοιπόν το έσω-δικαστήριο αναρωτηθήκαμε ποτέ ποιόν δικάζουμε? Ποιός κάθετε στο Εδώλιο?

Νάσται καλά!

Φιλία κι εκτίμηση
lorenzo