Πραγματικότητα, Αλήθεια ή Ψέμμα ?

[Galadriel]

Καλησπέρα,

θα παρακαλούσα τους αγαπητούς συνομιλητές σ'αυτό το σημείο να έχουν στο μυαλό τους, πως το βασικό μας θέμα εδώ δεν είναι αν πράγματι ο κόσμος που ζούμε είναι πραγματικός....

αλλά ότι γιατί σε αυτή την περίπτωση η ψυχή επιλέγει (ή της επιβάλλεται κατά άλλους) να ενσαρκώνεται σε αυτό τον κόσμο....

τι θα εξυπηρετούσε λοιπόν να ζήσει μία μισή αλήθεια, ή ακόμα και ένα ψέμμα?

και μήπως ακριβώς αυτό είναι η απόδειξη ότι δεν είναι?


Galadriel

[kynikos]

τι θα εξυπηρετούσε λοιπόν να ζήσει μία μισή αλήθεια, ή ακόμα και ένα ψέμμα?

και μήπως ακριβώς αυτό είναι η απόδειξη ότι δεν είναι?

Καλησπέρα Galadriel,

Όταν το θέτεις έτσι, μου έρχεται στον νου αυτό που λένε οι Βουδδιστές (και οι Ινδουιστές, νομίζω):

Οτι όσο η ψυχή επιμένει να προτιμάει το "ψέμμα" (την πλάνη, έστω) από την "αλήθεια", τόσο θα συνεχίσει να αναζητάει ολοκλήρωση στον υλικό κόσμο (επί ματαίω).

Η ελευθέρωση από τον κύκλο, ή η ικανότητα οικειοθελούς ενσάρκωσης, αν θές, έρχεται όταν το "ψέμμα" δεν έλκει πια.

Άρα, το να ζήσει η ψυχή ένα ψέμμα, εξυπηρετεί στο να ανακαλύψει οτι αυτό είναι ένα ψέμμα, και να μάθει να μην παρασύρεται από αυτό.

Έτσι, τουλάχιστον, λέει η Ανατολική Φιλοσοφία, κι εδώ που τα λέμε δεν μου φαίνεται και τόσο παράλογο...

Αλλα από την άλλη μιλάνε και για την τελική ταυτότητα Νιρβάνας και Σανγκσάρας (Αλήθειας και Ψέμματος), οπότε λάβε το όπως νομίζεις

Τελικά, αμφιβάλλω αν ποτέ τα λόγια θα αρκέσουν για να περιγράψουν το Μυστήριο...

We can but try,

Αλλα τελικά....



k

[Μέδων]

Ποιά αλήθεια και ποιο ψέμα;
Ειναι 2 μεγέθη τόσο αντίθετα αλλά τόσο αλληλένδετα αφού το ένα προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου για να επιβεβαιωθεί, τουλάχιστον ως όροι.
Σε ποιά πραγματικότητα και με ποιά μέτρα και σταθμά αφού η πραγματικότητα για τον καθένα μας βιώνεται υποκειμενικά και η αλήθεια αλλά και το ψέμα γίνονται συνήθειες πολυπρισματικές και ιδιοτελείς.

[Elissaios]

Έχω την εντύπωση ότι ο Γνωστικισμός -επί χρόνια κυνηγημένος- παίρνει τη ρεβάνς (μας θυμίζει τίποτα αυτό;) και αποτελεί το δούρειο ίππο για το Χριστιανισμό. Γιατί, οι Χριστιανοί ταλαιπωρημένοι από την -κατά κανόνα- μισαλλοδοξία των ηγετών τους, στρέφονται με προσδοκίες προς μια συγγενή (αλλά όχι όμοια) θρησκευτική προσέγγιση, η οποία υποτίθεται ότι διατηρεί μεγαλύτερη αυθεντικότητα από τα μεταλλαγμένα. Έτσι κι αλλιώς, τα εναλλακτικά βρίσκουν αποδοχή. Και, παρά την τεχνοκρατία -ή και ακριβώς εξ αιτίας της- πολλοί άνθρωποι, κουρασμένοι από τη μηχανικότητα των ημερών, αναζητούν με λαχτάρα τις πνευματικές αξίες. Σήμερα όμως οι άνθρωποι δεν είναι του πίστευε και μη ερεύνα, πιστεύουν ερευνώντας.

Δύσκολο να προσδιορίσουμε το Γνωστικισμό, που είναι ένα πολύπλοκο σύστημα ή και αποτελεί μια ομπρέλλα κάτω από την οποία υπάρχουν διαφορετικές παραλλαγές. Η επικρατέστερη διατύπωσή του πάντως, περνάει ενδιαφέρουσες ιδέες που βρίσκουν εύκολα απήχηση και, επαναλαμβάνω, συνοδεύονται -δικαίως ή αδίκως- από την αίγλη της αυθεντικότητας. Εδώ και χρόνια πολλά ο Γνωστικισμός έχει περάσει στις περισσότερες μυστικές αδελφότητες (οι οποίες ούτως ή άλλως αρέσκονταν στα εξωτικά εισαγόμενα) και τελευταία διαδίδεται όλο και περισσότερο. Αν ρίξουμε μια ματιά στο πρώτο τυχόν βιβλιοπωλείο ή βέβαια στο διαδίκτυο, θα δούμε ότι γίνεται της Γνώσης.

Οι ρίζες του Γνωστικισμού ξεκινούν πριν από το Χριστιανισμό. Συμπεριλαμβάνουν Νεοπλατωνισμό, Ιουδαϊκή Παράδοση, Ερμητισμό και Ζωροαστρισμό. Μετέπειτα, εντάσσονται και πολλά χριστολογικά στοιχεία και δημιουργείται ένα νέο ρεύμα, αλλά παρά τις ομοιότητες ή συγγένειες δεν θα μπορούσαμε εύκολα να πούμε -παρά τις δηλώσεις- ότι ο Γνωστικισμός είναι ένας άλλος Χριστιανισμός.

Κεντρική ιδέα και εδώ, η ένωση της ψυχής με το Θεό. Ποιο Θεό όμως;

Ο Γνωστικισμός λέει ότι ο αιώνιος Θεός εκπόρευσε από τον εαυτό του κάποιες υπάρξεις, τους Αιώνες. Μία από αυτές, η Σοφία, εκπόρευσε μια άλλη ύπαρξη, τον Demiurge (προτιμώ να τον κρατήσω στη λατινική γραφή του για να αποφύγουμε παρερμηνείες). Ο Demiurge -ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης- θεωρώντας ότι είναι θεός (παρά το ότι προέρχεται από δυο εκπορεύσεις) δημιούργησε το υλικό σύμπαν στο οποίο ζούμε, και δημιούργησε επίσης υπάρξεις -τους Archons- για να το κυβερνήσουν. Οι άνθρωποι, σε αυτό το υλικό σύμπαν, αποκτούν ζωή από ένα σπινθήρα φωτός που είναι ένα τόσο δα μέρος από τον πρωταρχικό, αληθινό Θεό. Ωστόσο, ο Demiurge με τους Archons αντιμάχονται την ένωση με τον (αληθινό) Θεό. Μέσω της φώτισης και της Γνώσης, οι άνθρωποι που έχουν συνειδητοποιήσει την αληθινή φύση τους μπορούν να πολεμήσουν τον Demiurge και τους Archons. Στο μεταξύ, κατά καιρούς ο (αληθινός) Θεός στέλνει αγγελιοφόρους να βοηθήσουν τους ανθρώπους στη διαδρομή τους προς την ένωσή τους μαζί του. Ανάμεσα στους αγγελιοφόρους συμπεριλαμβάνονται ο Σεθ (ο τρίτος γυιος του Αδάμ), ο Χριστός και ο προφήτης Μάνι.

Αν βάλουμε σε μια σειρά μερικές βασικές αρχές:
- Ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο μας (ο Demiurge) είναι άφρων.
- Ο κόσμος μας δεν είναι αυτός που φαίνεται, αλλά σκεπάζεται από ένα πέπλο παραπλάνησης για να κρυφτεί το αρνητικό του στοιχείο.
- Υπάρχει το βασίλειο του (πραγματικού) Θεού προς το οποίο πρέπει να πορευθούμε, ή να το φέρουμε κοντά μας.
- Η πραγματική μας ζωή αρχίζει χιλιάδες χρόνια πριν, και θα μπορούσαμε να θυμηθούμε την αστρική μας προέλευση.
- Ο καθένας μας διαθέτει ένα αντίστοιχο θεϊκό εαυτό που δεν έχει εκπέσει και μπορεί να μας τείνει χείρα βοηθείας για να μας αφυπνίσει. Αυτός ο άλλος εαυτός είναι ο αυθεντικός, ενώ ο γήινος είναι "υπνωτισμένος" και υποδεέστερος. Στη γη, είμαστε έρμαια ενός διαταραγμένου Θεού (του Demiurge). Η θλίψη, ο πόνος και το κακό στον κόσμο μας, οφείλονται στο ότι αυτός είναι μια φυλακή που ελέγχεται από τον Demiurge και μας κρατάει μακριά από την πραγματική Αρχή.
- Μπορούμε να περάσουμε από αυτόν τον παραπλανητικό κόσμο - φυλακή στο γαλήνιο βασίλειο του Θεού, μόνο εάν εκείνος μας δώσει τη χάρη του και μας επιτρέψει να δούμε την πραγματικότητα μέσα από τα μάτια του.
- Ο Χριστός προσέφερε την αποκάλυψη. Δίδαξε τους οπαδούς του πώς να εισέλθουν στο βασίλειο του Θεού ενώ είναι ακόμα ζωντανοί, ενώ άλλες θρησκείες αναφέρονται στη λήθη: η γνώση του βασιλείου επέρχεται σε άλλο χρόνο, εκεί, όχι εδώ. Ο Χριστός προκαλεί το βασίλειο να έλθει εδώ, και είναι ο ζωντανός μεσάζων προς το μοναδικό αγαθό Θεό (ο Λόγος).
- Ίσως η αληθινή, μυστική εκκλησία του Χριστού να υπάρχει ακόμα, κρυφά, με ηγέτη το ζων Corpus Christi, το σώμα του Χριστού. Πιθανώς όσοι συμμετέχουν σε αυτήν να έχουν εξαιρετικές δυνατότητες.
- Η διαίρεση σε δυο χρόνους (καλό και κακό) και δυο βασίλεια (καλό και κακό) θα τελειώσει με τη νίκη του καλού χρόνου εδώ και το επί του παρόντος αόρατο βασίλειο θα εμφανιστεί.
- Επί του παρόντος βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο και κρινόμαστε από το σε ποιον θα δώσουμε την πίστη μας: στον Demiurge ή στον ένα αγαθό Θεό τον οποίο γνωρίζουμε μέσω του Χριστού.

Αυτά πολύ γενικά και πολύ απλοϊκά γιατί το θέμα μας δεν είναι ο Γνωστικισμός (θα άξιζε μια ειδική συζήτηση) αλλά οι θέσεις του άπτονται του προβληματισμού της αγαπητής Galadriel.

[Ramoglou]

Καλησπέρα,

θα παρακαλούσα τους αγαπητούς συνομιλητές σ'αυτό το σημείο να έχουν στο μυαλό τους, πως το βασικό μας θέμα εδώ δεν είναι αν πράγματι ο κόσμος που ζούμε είναι πραγματικός....

αλλά ότι γιατί σε αυτή την περίπτωση η ψυχή επιλέγει (ή της επιβάλλεται κατά άλλους) να ενσαρκώνεται σε αυτό τον κόσμο....

τι θα εξυπηρετούσε λοιπόν να ζήσει μία μισή αλήθεια, ή ακόμα και ένα ψέμμα?

και μήπως ακριβώς αυτό είναι η απόδειξη ότι δεν είναι?


Galadriel

Μερικές φορές οι πτυχές ενός θέματος είναι πάρα πολλές οπότε αναγκαζόμαστε να μπαίνουμε και σε κάποιους παράδρομους της έκφρασης για να μπορέσουμε να κάνουμε ποιο περιγραφικό αυτό που σκεπτόμαστε.

Δίκιο έχει η αγαπητή Galadriel που μας ζητά να επανέλθουμε στην κεντρική ροή λοιπόν.

Η δική μου θεώρηση είναι πως αυτό που μας προσφέρει αυτός ο κόσμος είναι η εκ-παίδευση.
Μέσα απ’ όλη αυτή τη βιωματική κατάσταση από την οποία περνάμε φτάνουμε στα σημεία που τόνισαν οι δύο φίλοι παραπάνω.

Βέβαια ουδείς από μας δύναται να έχει την απόλυτη γνώση περί της αλήθειας ή του ψέματος, αλλά μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν και παράθεση προσωπικών απόψεων.

Αυτός είναι ο δυϊστικός κόσμος που ζούμε.
Ο φυσικοεγκέφαλος μας μπορεί να επεξεργαστεί τα όσα αντιλαμβάνεται μέσα από το σύν και το πλήν, το καλό και το κακό, το φαινομενικό ψέμα με την φαινομενική αλήθεια.

Και εδώ είναι αυτό που λέει ο αγαπητός μου Κέλσος το χαπάκι του Matrix.

Τελικά οι μάχες που δίνονται στα υψηλά επίπεδα μήπως είναι η προβολή του εκδηλωμένου κόσμου ;
Πολλές λοιπόν οι πτυχές ανάπτυξης αυτού του θέματος και πολλοί οι παράμετροι που κάποιος μπορεί να ακολουθήσει με την σκέψη του είτε για να σκεφτεί είτε για να απαντήσει. Ίσως το άρθρο που ετοιμάζεται για το Matrix να μας βοηθήσει να δούμε και αυτή τη διαφορετική σκοπιά.

Όμως όπως προείπα για τη δική μου σκέψη, το θέμα, αλήθεια Vs ψέμα, έχει να κάνει με την δυαδικότητα του υλικού κόσμου.
Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι Έλληνες που ονόμασαν Δία (Δυάς – Δυάδα – Δυαδικότης ) τον κυβερνήτη των εξανθρωπισμένων θεών.

[Secondborn]

Δε ξέρω αν θα σας βοηθήσω ή αν θα σας μπερδέψω. Αν κάνω το δεύτερο απλά αγνοήστε με επιδεικτικά!

Οι αφαιρετικές έννοιες έχουν τριπλή υπόσταση. Τι θα λέγατε λοιπόν αν στο "παιχνίδι" της αλήθειας και του ψέμματος τοποθετούσαμε και το μύθο;

Ο Stephen King στο βιβλίο του "Το Αυτό" γράφει στην αφιέρωση απευθυνόμενος στα παιδιά του: "Παιδιά μου, ο μύθος είναι η αλήθεια μέσα στο ψέμα, και η αλήθεια αυτού του μύθου είναι πολύ απλή: η μαγεία υπάρχει."

Δε ξέρω γιατί αλλά εμένα αυτή η φράση κάτι παραπάνω μου λέει από τον δυισμό της φαινομενικής αλήθειας και του φαινομενικού ψέμματος.

Όσο για την αρχική ερώτηση: Δε νομίζω ότι υπάρχει η έννοια της επιλογής της αλήθειας ή του ψέματος από τη Ψυχή. Η Ψυχή δεν ενδιαφέρεται και τόσο για το "χαρακτηρισμό" μιας κατάστασης ως αλήθεια ή ως ψέμα. Απλά γίνεται κοινωνός της κατάστασης και ενδιαφέρεται για το ποιόν της. Εξάλλου πιστεύω ότι οι μεγαλύτερες αλήθειες στη ζωή ξεκινούν από ένα μύθο. Από ένα παραμύθι.

Υ.Γ.: Φιλική συμβουλή: Δείτε το Big Fish(Tim Burton)

[V.V.V.V.]

Κατ αρχήν κατά την ταπεινή μου άποψη το θέμα έχει τεθεί λάθος απο το δημιουργό του ... Αλήθεια ή Ψέμα , Μαύρο ή Άσπρο ; Μα δεν υπάρχουν πάντα δύο απαντήσεις , υπάρχουν περισσότερες , δεν υπάρχει το μαύρο και το άσπρο υπάρχει και το γκρί και το κόκκινο κτλπ .

Η πραγματικότητα λοιπόν δεν είναι μια ασπρόμαυρη σκακιέρα αλλά μια πολύχρωμη παλέτα ...

Θα ξεκινήσω με την πολλή πετυχημένη εικόνα του κυνικού με τον ελέφαντα , η οποία θέλει να μας ότι ... όταν δενέχεις μία ολοκληρωμένη αντίληψη δεν μπορείς να μιλήσεις με σιγουριά για τίποτα
Έτσι λοιπόν άλλοι πιάνουν τη προβοσκίδα του ελέφαντα και λένε οτι είναι φίδι , άλλοι την ουρά του και λένε οτι είναι σχοινί , άλλοι τα πόδια του και λένε οτι είναι κορμοί δένδρου ... Και αυτό που είπα παραπάνω οτι δεν έχουμε ολοκληρωμένη αντίληψη δεν είναι αποψή μου , αλλά είναι εδώ και πολλά χρόνια ένα παγιωμένο γεγονός . Ο εγκέφαλος δέχεται πλήθος πληροφοριών κάθε δευτερόλεπτο απο τα αισθητηριακά κανάλια , αλλά ένα πολύ μικρό μέρος απο αυτές τις πληροφορίες φθάνει στη συνείδηση .
Λεπτομερέστερα : Οι πληροφορίες στον εγκέφαλο μεταδίδονται μέσω κάποιων χημικών ουσιών που συνθέτουν τα νευρικά κύτταρα , τους νευροδιαβιβαστές , οι οποίοι παίζουν το ρόλο του φίλτρου , μπλοκάρουν πληροφορίες λόγω του δικτυωτού σχηματισμού τους και μεταφέρουν μόνο ένα μικρό μερος τους στη συνείδηση !
Σκούρα τα πράγματα λοιπόν για τους ψυχιάτρους , τώρα πως θα ορίζουν ποιό είναι πραγματικό και ποιό όχι ; ποιος είναι τρελός και ποιος όχι ; Αφού και αυτοί όπως και όλοι μας δεν έχουμε μια ολοκληρωμένη ιδέα για το κόσμο που μας περιβάλλει ...

Σκούρα τα πράγματα για τους θιασωτές της αντίληψης του μηχανικού σύμπαντος , του βέβαιου\σίγουρου και γνωστού κόσμου ...
Το σύμπαν μας πλέον είναι ένας αβέβαιος σκοτεινός κόσμος που λίγα γνωρίζουμε για αυτον και τους μηχανισμούς του ,
τα πάντα μπορούν να αλλάξουν ανα πάσα στιγμή . Και όχι αυτές οι πεποιθήσεις δεν προήλθαν απο κάποιο ανατολικό φιλοσοφικό ρεύμα , ούτε απο κάποια νέα μεταφυσική θεώρηση , αλλά απο την ίδια τη σύγχρονη επιστήμη και θα συνεχίσουν να έρχονται κι άλλα ανατρεπτικά νεογνά απο το χώρο της κβαντικής φυσικής που θα κλωνήσουν ακόμα περισσότερο τα σαθρά θεμέλια της μέχρι τώρα διαμορφωμένης αντίληψης του μέσου ανθρώπου . Αυτά είχα να πώ για πρώτο post
Ευχαριστώ .

[88-88]

Σκούρα τα πράγματα λοιπόν για τους ψυχιάτρους , τώρα πως θα ορίζουν ποιό είναι πραγματικό και ποιό όχι ; ποιος είναι τρελός και ποιος όχι ;

Καθόλου σκούρα! ο τρελός δεν έχει συνοχή σε αυτά που λέει και κάνει. Και βγαίνει γρήγορα απ' το παιχνίδι δίνοντας κουτουλιές στον "τοίχο"
(ή το πολύ πολύ χάσκει σε μια γωνιά κουνωντας το πάνω κάτω)

[Secondborn]

Ωραία τα λες φίλε μου V.V.V.V. Μην είσαι όμως τόσο σίγουρος ότι η επιστήμη θα έρθει να διαψεύσει την αντίληψη του σημερινού μέσου ανθρώπου. Τί κι αν ξέρεις ότι η ραπτομηχανή δουλεύει με κυλίνδρους ή όχι , όταν το μόνο που σε νοιάζει είναι να ξέρεις να ράβεις;

Θα αναφέρω ένα παράδειγμα για να με κατανοήσεις. Η σημερινή Λογική στην επιστήμη είναι συνυφασμένη με Στατιστικές έννοιες και καταφέρνει να ενσωματώσει το αφηρημένο, το μη λογικό. Τώρα πια στην επιστήμη "ένα και ένα κάνει δύο", αλλά υπό ορισμένες προϋποθέσεις ίσως να κάνει και τρία. Όλα είναι ανοιχτά.

Η επιστημονική κοινότητα προσπαθεί να διδαχτεί από τη λειτουργία του εγκεφάλου έτσι ώστε να καταλάβει που υστερεί. Σε αυτό το κλίμα μέσα δίνεται ζωή και στις τελευταίες ανακαλύψεις.

Το μεγαλύτερο βήμα λοιπόν της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι δε θεωρεί το μέσο με το οποίο αυτή η ίδια παράγεται(εγκέφαλος) τέλειο, αλλά ημιτελές. Αυτή είναι πιστεύω η αρχή μιας νέας πορείας στον Επιστημονικό κόσμο, όπου ναι μεν η πρόοδος θα γίνεται με πιο αργά βήματα, αλλά σίγουρα αυτά θα είναι σταθερά και μάλλον ακατανόητα από το μέσο άνθρωπο...

[V.V.V.V.]

Μην είσαι όμως τόσο σίγουρος ότι η επιστήμη θα έρθει να διαψεύσει την αντίληψη του σημερινού μέσου ανθρώπου. Τί κι αν ξέρεις ότι η ραπτομηχανή δουλεύει με κυλίνδρους ή όχι , όταν το μόνο που σε νοιάζει είναι να ξέρεις να ράβεις;

Μα δεν θα έρθει η επιστήμη να διαψεύσει την αντίληψη του σημερινού μέσου ανθρώπου . Ποτέ δεν το έκανε αυτό γιατί ποτε η επιστήμη δεν είχε μία κοινή γραμμή πλεύσης . Πάντα υπήρχαν επιστήμονες και θα υπάρχουν , με αντικρουόμενες απόψεις . Και οι αλλαγές έρχονται πάντα απο μικρές ομάδες ανθρώπων .
Έτσι λοιπόν στο παρελθόν η αντίληψη του μέσου ανθρώπου διαψεύστηκε αρκετές φορές
Τρανό παράδειγμα η επανάσταση του κοπερνίκειου σύμπαντος , όπου αποδείχθηκε οτι η γή δεν είναι το κέντρο του ηλιακού συστήματος και του σύμπαντος αλλά ένας πλανήτης κοινός όπως όλοι οι άλλοι . Το κλειστό και στατικό σύμπαν μεταμορφώθηκε σε ανοιχτό και δυναμικό .
Το 1920 καταρίφθηκε η πεποίθηση οτι το ηλιακό σύστημα είναι το κέντρο του γαλαξία και τοποθετήθηκε 30.000 έτη φώτος μακριά απο αυτό .
Και με αυτές τις ανακαλύψεις δεν άλλαξε μόνο η θέση που έχει ο άνθρωπος στο σύμπαν αλλά άλλαξε και ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος παρατηρεί το σύμπαν . Όταν το ερμηνευτικό υπόδειγμα αλλάζει τότε ο άνθρωπος παρατηρεί φαινόμενα που πριν ενώ ήταν μπροστα στα μάτια του τα αγνοούσε...
Πιστεύω οτι η σύγχρονη επιστήμη κυοφορεί μία νέα αντίληψη για το σύμπαν . Πολλές θεωρίες ( Το ολογραφικό σύμπαν , η θεωρία των παράλληλων κόσμων ) έρχονται στο φώς και θεωρώ πως είναι ικανές να τραντάξουν τα θεμέλια της κοσμοαντίληψης μας και να χτίσουν μία καινούρια .

[AVATARGR]

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ.

Η ΚΑΛΗ ΦΙΛΗ Galadriel ΑΝΟΙΞΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ

Πραγματικότητα, Αλήθεια ή Ψέμμα ?

ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ...

ΠΡΙΝ ΟΜΩΣ ΔΩΣΩ ΟΜΩΣ ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ (ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΑΝ ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΣΕ ΑΥΤΗΝ) ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΘΕΣΩ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ....

ΔΥΝΑΜΕΘΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΡΟ ΜΑΣ ??????

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

[LOGOS]

Ίσως τελικά να μην είναι ούτε εντελώς αλήθεια ούτε εντελώς ψέμα αλλά μια ενδιάμεση μορφή...ας πούμε μια καλυμένη αλήθεια.Την κάλυψη δε αυτήν της αληθινής πραγματικότητας ,μας την φέρνουν οι ίδιες οι αισθήσεις μας με το φάσμα ερεθισμάτων που μπορούν να αποκωδικοποιήσουν και να τα κάνουν αντιληπτά.Βλέπουμε λχ απ το ερυθρό εώς το ιώδες....τι γίνεται όμως στο υπέρυθρο και τι στο υπεριώδες...?Πώς συνεχίζεται η ενότητα και πως αλληλοσχετίζεται με το φάσμα ακτινοβολιών που μπορούμε να αντιληφθούμε...? Με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις αισθήσεις μπορούμε να συναντήσουμε φραγμούς που τελικά εμποδίζουν την έλευση πληροφοριών σε εμάς.Και φυσικά εκτός απ τα φίλτρα των αισθήσεων έχουμε και πολλά άλλα φίλτρα που μας τα φοράει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε αλλά και οι ψυχικές άμυνες μας.Έτσι τελικά αυτό που φτάνει σε εμάς ως πραγματικότητα είναι ένα διήθημα αυτού που υπάρχει ...μέσα απο ένα σύνολο φίλτρων.Ίσως τελικά αυτοί οι φραγμοί να είναι μια συνέπεια της υλικής μας υπόστασης καθώς η ύλη που μας απαρτίζει βρίσκεται σε αλληλεξάρτηση με την υπόλοιπη ύλη του σύμπαντος και συνδέεται με δεσμούς ενέργειας με τις υπόλοιπες δομές.Έτσι δεν θα μπορούσε η ύπαρξη μας να είναι χαοτική (κάτι τέτοιο θα συνέβαινε αν μπορούσαμε να διαχειριστούμε όλη την πραγματικότητα) διότι αυτό θα οδηγούσε το υλικό σύμπαν σε ενεργειακά αδιέξοδα.Έτσι λοιπόν τα φίλτρα μας είναι προσαρμοσμένα στην οικολογία του κόσμου μας με τις περιορισμένες και αλληλοσχετιζόμενες ενεργειακές απαιτήσεις.

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Υπάρχει μια θεώρηση της ζωής κατά την οποία,

αυτό που βιώνουμε ως πραγματικότητα, είναι ένα ψέμμα...

ή τουλάχιστον όχι ολόκληρη η αλήθεια...

Ο διαχωρισμός που γίνεται είναι εμφανής. Ότι θεωρούμε ψέμμα, προέρχεται ακριβώς επειδή έχουμε την ικανότητα να θεωρήσουμε κάτι άλλο αλήθεια.

Αυτό που βιώνουμε ως πραγματικότητα της ζωής, είναι μονάχα η διάσταση που μπορούμε να αντιληφθούμε την ζωή ως αλήθεια. Αν ζούμε για παράδειγμα, σε ένα σπίτι με κήπο και ποτίζουμε τα λουλούδια του, κάθε μέρα ή μέρα παρά μέρα, το βίωμα της περιποίησης των λουλουδιών είναι αληθές. Είναι ? Το ερώτημα, μπορεί να απαντηθεί, μόνον αν συμπεριλάμβουμε την προυπόθεση της Συνείδησης στην πράξη μας. Αν ποτίζουμε τον κήπο μας, μηχανικά, χωρίς να αισθανόμαστε τίποτε, χωρίς να βλέπουμε την δίψα ενός λουλουδιού που ρουφά αχόρταγα το νερό, αν πράττουμε κατ' αυτό τον τρόπο, τότε στην ουσία δεν ποτίζουμε τον κήπο μας. Συνεπώς, αυτό που χαρακτηρίζουμε "βίωμα", δεν είναι τίποτε άλλο από μια ψευδαίσθηση.

Σαφώς, όσοι ερευνούν τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου - αρχίζοντας φυσικά από τον ίδιο τον εαυτό τους - είναι πολύ φυσικό να οδηγηθούν κάποια στιγμή σε τούτο το δίλλημα. Και οδηγούνται εκεί, διότι παρατηρούν για παράδειγμα, πως πολλές φορές η μνήμη τους, τους εξαπατά. Δεν θυμούνται λεπτομέρειες από μια πράξη που έχουν κάνει στο παρελθόν. Λέει κάποιος : "Χθες το μεσημέρι έφαγα", "τι?", τον ρωτάει κάποιος άλλος. "Δεν θυμάμαι", λέει εκείνος. Όταν αυτός που δεν μπορεί να θυμηθεί, αναρρωτηθεί γιατί να συμβαίνει αυτό, έρευνήσει πραγματικά τον Λόγο, θα δει πως ακόμη και στην διαδικασία του φαγητού, τρώει, αλλά δεν τρώει. Τρώει μηχανικά. Η μνήμη δεν συγκρατεί μηχανικές πράξεις, αλλά μόνο συνειδητές πράξεις. Έτσι, ακολουθώντας λογικούς δρόμους, καταλλήγει να λέει "ρε μπας κι αυτό που ζω, δεν είναι η πραγματικότητα"?

Ο κόσμος μας είναι απέραντος. Οι ίδιες μας οι αισθήσεις, φυσιολογικά, εκ της φυσιολογίας δηλ. δεν μπορούν να αντιληφθούν όλες τις πτυχές του. Το μάτι μας για παράδειγμα, είναι ένα ατελής όργανο. Βλέπει μόνο στο φάσμα του. Τι θα συνέβαινε αν μπορούσε να τα δει Όλα. Ένα είναι σίγουρο. Δεν θα έβλεπε Τίποτε...

Τα δέοντα,
Deva Parinito

[NEHEMAUT]

Καλημέρα σε όλους.

Αν ποτίζουμε τον κήπο μας, μηχανικά, χωρίς να αισθανόμαστε τίποτε, χωρίς να βλέπουμε την δίψα ενός λουλουδιού που ρουφά αχόρταγα το νερό, αν πράττουμε κατ' αυτό τον τρόπο, τότε στην ουσία δεν ποτίζουμε τον κήπο μας. Συνεπώς, αυτό που χαρακτηρίζουμε "βίωμα", δεν είναι τίποτε άλλο από μια ψευδαίσθηση.

Αγαπητέ Devaparinito αν έχω κατανοήσει σωστά θεωρείς ότι μια πράξη αναιρείται αν δεν είμαστε συγκεντρωμένοι σε αυτήν κατά την διαδικασία της.
Παύει να χαρακτηρίζεται σαν βίωμα.

Κατά την άποψη μου, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το παράδειγμα σου ο κήπος θα ποτιστεί με τις συγκεκριμένες ενέργειες είτε αισθανόμαστε είτε όχι την δίψα του φυτού.
Οπότε το γεγονός είναι πραγματικό σαν συμβάν μια και θα δούμε και τις συνέπειες.

Πιστεύω ότι η σκέψη μπορεί να συγκεντρωθεί για πολύ λίγο σε ένα μόνο γεγονός και πάλι αν συμβεί αυτό τότε θα της διαφύγουν άλλα πράγματα σε εξέλιξη την ίδια χρονική στιγμή.
Θα θεωρήσουμε τότε ότι αυτά δεν είναι πραγματικά?

Ότι θεωρούμε ψέμμα, προέρχεται ακριβώς επειδή έχουμε την ικανότητα να θεωρήσουμε κάτι άλλο αλήθεια.

Άλλη η προσωπική μας και εντελώς υποκειμενική αλήθεια που θέλουμε ή μας γοητεύει να πιστεύουμε και άλλη η απτή και γενικώς αποδεκτή άποψη με την οποία υποχρεωνόμαστε να συμβαδίζουμε μέσα στο σύνολο.

Η άποψη μου είναι ότι ουσιαστικά ζούμε σε πολλαπλούς κόσμους και ότι κανείς από αυτούς δεν είναι ψευδαίσθηση η απόλυτα πραγματικός αφού όλοι εκφράζουν ένα τμήμα του εαυτού μας.

Με εκτίμηση

[Elissaios]

...Ή, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι κάθε ον βιώνει τη δική του πραγματικότητα.
(Γνωστό αυτό, αλλά χρήσιμο.)