ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

[Epsylon]

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

ΣΦΕ-Ν

Εάν αξιολογήσουμε τις πολλές εργασίες των εσωτεριστών, μπορούμε να δούμε , ότι τους ενώνει η μεγάλη εξάρτηση από τα ιδανικά, την πνευματικότητα, την ευγένεια, την νίκη του καλού πάνω στο κακό.
Σε τελική ανάλυση προκύπτει ο ολοένα πιο ισχυρός προσανατολισμός στην συνείδηση, που μετατρέπεται σε κύριο σκοπό.
Ο Θεός- αγάπη εστίν, ο άνθρωπος- συνείδηση εστίν. Όλο το Σύμπαν – είναι μορφή συνειδήσεως. Οι σκέψεις μας αποτελούνται ταυτοχρόνως από την συνείδηση, τον χρόνο και την ύλη. Οι σκέψεις είναι υλικές. Η συνείδηση διαιρεί τον κόσμο σε δεξιό και αριστερό, σε δικαίους και αδίκους, σε φως και σκότος, σε ανωτερότητα και κατωτερότητα.
Αλλά η πραγματική αγάπη δεν συγκρίνει, δεν ζυγίζει, δεν κατηγορεί, δεν καταδικάζει για έναν και μοναδικό λόγο:- αυτή βρίσκεται πέραν των ορίων του χώρου και του χρόνου. Μέσα της τα πάντα είναι ένα: και το όμορφο και το άσχημο, και το καλό και το κακό.
Η επιθετικότητα εμφανίζεται μόνον όταν υπάρχει η δυνατότητα σύγκρισης και εκτίμησης της καταστάσεως. Η σύγκριση είναι δυνατή μόνον σε συνθήκες του χώρου και του χρόνου. Εάν ο άνθρωπος επιθυμεί να ζει με τα ιδανικά της ευγένειας και της καθαρότητας , θέλει να βλέπει τον κόσμο μόνον όμορφο, - τότε αυτός δεν ζει πια με την Αγάπη, παρά μόνον με την συνείδηση…Όσο πιο πολύ αποθεώνει ο άνθρωπος το καλό, τόσο πιο δυνατά μισεί και περιφρονεί αυτός το κακό.
Όσο πιο δυνατά προσευχόμαστε εμείς στο καλό, τόσο πιο γρήγορα αυτό μετατρέπεται σε κακό. Π.χ. μία γυναίκα ερωτεύεται έναν άνδρα και ζωγραφίζει μέσα της την εικόνα του με τα πιο φωτεινά χρώματα. Και όσο πιο πολύ αυτή θαυμάζει την πνευματικότητά του, την ευγένειά του και την ομορφιά του, τόσο περισσότερη περιφρόνηση αυτή νιώθει προς τους άλλους άνδρες, στους οποίους βλέπει το κατώτερο και το ατελές. Όσο πιο πολύ ενθουσιάζεται η γυναίκα με τις αξίες της συνειδήσεως, τόσο πιο πολύ αυτή εκτοπίζει την Αγάπη από την ψυχή της. Κάποια στιγμή γίνεται το απαρατήρητο πέρασμα. Οι αξίες της συνειδήσεως έρχονται στην πρώτη θέση και η Αγάπη- στην δεύτερη. Τα ιδανικά της δικαιοσύνης, της πνευματικότητας, της ομορφιάς και της καθαρότητας γίνονται σπουδαιότερα της Αγάπης και της ζωής. Τότε και η παραμικρή ατέλεια στον αγαπημένο άνθρωπο προκαλεί τον εκνευρισμό και την δυσαρέσκεια.
Η συνεχώς αυξανόμενη επιθετικότητα σε τελική ανάλυση καταστρέφει την συνείδηση.

Κάθομαι και σκέπτομαι: ποιο είναι το νόημα του προπατορικού αμαρτήματος, που το κουβαλάμε μέσα μας από την εποχή του Αδάμ και της Εύας? Δεν μπορώ να καταλάβω το εξής: ένας άνδρας και μια γυναίκα τρέχουν ολόγυμνοι μέσα σε τροπικό δάσος, τρώνε κάτι, μετά άρχισαν να ντρέπονται και μετά και αμάρτησαν από πάνω…Χάριν του γεγονότος αυτού όλοι μας πάνω στην αμαρτωλή μας Γη είμαστε ήδη ένοχοι έναντι του Θεού από την γέννησή μας. Αργότερα την ιστορία αυτή την είδα με άλλο μάτι.
Ο άνθρωπος ήταν στον Παράδεισο αναμάρτητος ως που να γευτεί τους καρπούς της γνώσης, τους καρπούς του καλού και του κακού, με άλλα λόγια- ο άνθρωπος γεύτηκε τον καρπό της συνειδήσεως.
Σχηματίστηκε η συνείδηση, που διαχωρίστηκε από την Αγάπη και μέσα στην συνείδηση σχηματίστηκαν ο χρόνος, ο χώρος και η ύλη.
Εμφανίστηκε το προσωπικό, ατομικό «Εγώ» και αυτό το «Εγώ» άρχισε να συγκρίνει, να εκτιμά, να ζυγίζει, να αναλύει. Εμφανίστηκε η ντροπή ως αποτέλεσμα εκτίμησης της καταστάσεως. Το ανθρώπινο «Εγώ» άρχισε να δουλεύει για τον εαυτό του. Εμφανίστηκε η δυνατότητα της γνώσης και η συνείδηση έγινε αυτοσκοπός. Το ανθρώπινο διαχωρίστηκε από το Θεϊκό. Αυτό το πράγμα βέβαια έδωσε την ταχεία εξέλιξη, αλλά και τον ταυτόχρονο πειρασμό να κάνεις την συνείδηση κύριο σκοπό και όχι την Αγάπη. Όταν αγαπάμε, μέσα στην αγάπη μας υπάρχουν ταυτόχρονα δύο επίπεδα: το Θεϊκό και το ανθρώπινο. Δια της σεξουαλικής έλξης και της επιθυμίας του αυξάνεσθαι εμείς αποκτούμε την πανίσχυρη ώθηση στην ανάπτυξη του παντός ανθρώπινου και ζωντανού. Εάν όμως μέσα σ’ αυτήν την ώση η φυσική απόλαυση γίνεται η σημαντικότερη, τότε γίνεται μια ισχυρή στροφή προς την συνείδηση και όχι προς την Αγάπη.
Με άλλα λόγια η λαθεμένη στάση προς τα σεξουαλικά αισθήματα μπορεί να μας κάνει δούλους του παντός ανθρώπινου. Και τότε η Θεϊκή η άνευ όρων Αγάπη εκτοπίζεται από την υπό όρους ανθρώπινη αγάπη.
Η αληθινή Αγάπη εκτοπίζεται από την αγαποφάνεια.
Εμφανίζονται αναπόφευκτα η ζήλια, ο φόβος, το μίσος και η περιφρόνηση.
Με άλλα λόγια, όταν ο άνθρωπος δεν είχε ατομική συνείδηση- η Αγάπη γι’ αυτόν ήταν σημαντικότερη, το ανθρώπινο δεν επισκίαζε το Θεϊκό.
Όσο προχωρεί η εξέλιξη του ανθρώπου- τόσο ομορφότερα γίνονται το σώμα του, το πνεύμα του και η ψυχή του. Και ακριβώς τόσο πιο πολύ μεγαλώνει ο πειρασμός του να προσανατολιστεί στις ύψιστες ανθρώπινες αξίες σαν τις πρωταρχικές. Η υπέρβαση του προπατορικού αμαρτήματος σε τελική ανάλυση είναι η υπέρβαση του προσανατολισμού μας στον χώρο, τον χρόνο και την ύλη, στην συνείδηση και τις ανθρώπινες ύψιστες αξίες. Και αυτό είναι δυνατόν μόνο με την ασταμάτητη στροφή προς την Αγάπη και τον Θεό.

Διάβολος έγινε ο πιο ταλαντούχος και έξυπνος Άγγελος, δηλαδή εκείνος, ο οποίος είχε πιο πολύ ανεπτυγμένη την συνείδηση από τους άλλους Αγγέλους. Στην βάση της συνείδησης πάλι υπάρχει η Αγάπη.
Όσο ο Άγγελος αυτός ένιωθε μέσα του την ενότητα με τον Θεό- αυτός ήταν Άγγελος. Όταν η συνείδηση αποφάσισε να διαχωριστεί από την Αγάπη, δηλαδή όταν ο Άγγελος αυτοαποκαλέστηκε Θεός, δηλαδή αποκάλεσε Θεό το δευτερεύον «Εγώ» του, τις ικανότητές του, την νοημοσύνη του- άρχισε η Πτώση. Σατανισμός για μένα δεν είναι κάποιο πρόσωπο, είναι η τάση προς την λάθος κατεύθυνση. Διότι όσο μεγάλο και να είναι το ανθρώπινο, αυτό ΠΑΝΤΑ θα είναι το δευτερεύον έναντι της Αγάπης. Αυτή είναι η αίσθηση του Θεϊκού μέσα στην ψυχή μας.
Όταν τελικά αγαπάμε τον γύρω κόσμο με όλες τις εκδηλώσεις του, τότε η Αγάπη μας παύει να εξαρτάται από τον γύρω κόσμο και από την συνείδηση σε τελική ανάλυση. Και όταν αυξάνουμε τις πνευματικές μας αξίες – εμείς ερχόμαστε σε επαφή με τα Ανώτερα Πεδία. Ακριβώς τότε δεν πρέπει να ξεχνούμε, ότι η ζεστή αίσθηση της Αγάπης, που κουβαλάμε μέσα στην ψυχή μας- πάντα θα είναι η σημαντικότερη και της πιο μεγάλης και χρήσιμης πληροφορίας.

[Πασχαλης]

Παρατηρώ μια αντίφαση...
Ορθά γράφει ο φίλτατος Epsylon ότι, η Γνώση διαχωρίζει τον κόσμο σε δίπολα, με σκοπό μέσα από τη δράση τους να φτάσει στην κατανόηση και στην συνειδητοποίηση.
Η Αγάπη είναι η ενότητα, το όλον...
Πως γίνεται όμως, στο όνομα της αγάπης να γίνεται ο διαχωρισμός
Αγάπη - Γνώση ;
Μήπως περιορίζεται η επονομαζόμενη αγάπη στον έναν πόλο, αντίθετο της γνώσης;
Μήπως λοιπόν, αυτή η αγάπη δρα διασπαστικά και όχι ενωτικά - συνθετικά,
άρα δεν μπορούμε να την ονομάζουμε "Αληθινή αγάπη;"

Ο μύθος του προπατορικού αμαρτήματος, τελειώνει με την ρήση, "ιδού έγινε ο Αδάμ ως εις εξ υμών, εις το γιγνώσκειν το καλόν και το κακόν
και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού και λάβει και από του ξύλου της ζωής και ζήση αιωνίως".

Η ερμηνεία του μύθου αυτού χρήζει ιδιαίτερης προσοχής,
γιατί οι επιπόλαιες ερμηνείες που έχουν δοθεί, μας ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα.
Το "λεπτό" σημείο είναι η νύξη, "..μήπως εκτείνει την χείρα και φάγει και από του ξύλου της ζωής και ζήσει αιωνίως".

Συμπέρασμα 1ον, ο Αδάμ και η Εύα δεν ήταν αθάνατοι,
πράγμα τελείως φυσιολογικό, καθότι η γέννηση, η κάθε γέννηση ακολουθείται από θάνατο
και η μητέρα, η κάθε μητέρα που είναι δωρήτρια της ζωής, είναι και η χορηγούσα τον θάνατο παράλληλα..

Συμπερασμα 2ον,
ο δρόμος προς την αθανασία περνά μέσα από την γνώση του καλού και του κακού.
Η τελειότητα, η ολότητα, η υπέρτατη και Αληθινή αγάπη της τελικής ενότητας,
προϋποθέτει πρώτον την γνώση και δεύτερον την αθανασία...

"ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΥΜΑΣ"
και η απελευθέρωση θα φέρει την επανασύνθεση.
Η γνώση θα ενοποιήσει τα αντίθετα μέσα από την κατανόηση ότι,
όλα είναι ένα, όπως δίδαξε αρχικά ο Εφέσιος σοφός.

Ας μη δαιμονοποιούμε λοιπόν τη γνώση -κάτι που βόλεψε μέχρι τώρα τα θεοκρατικά ιερατεία-
και ας θυμόμαστε ότι Χριστός και Αντίχριστος είναι ένα και το αυτό,
καθότι, όπως ισχυρίζονται οι της Αγάπης, στην αληθινή Αγάπη δεν υπάρχουν τα αντίθετα...
Έρρωσθε...

[Epsylon]

Γειά σου, φίλε Πασχάλη.

*Παρατηρώ μια αντίφαση... *

Μήπως σου φαίνεται?

* η Γνώση διαχωρίζει τον κόσμο σε δίπολα, με σκοπό μέσα από τη δράση τους να φτάσει στην κατανόηση και στην συνειδητοποίηση.
Η Αγάπη είναι η ενότητα, το όλον...
Πως γίνεται όμως, στο όνομα της αγάπης να γίνεται ο διαχωρισμός *

Κανένας διαχωρισμός δεν γίνεται στο όνομα της Αγάπης. Η Αγάπη δεν διαχωρίζει, αντιθέτως- ενώνει τα Πάντα, κυριολεκτικώς τα πάντα.
Η Γνώση ακολούθησε άλλο μονοπάτι και έφτασε εκεί πού έφτασε. Καθήκον τώρα της Γνώσης - είναι να γυρίσει από το ίδιο μονοπάτι πίσω στην Αγάπη. Δηλαδή η Γνώση, η κάθε Γνώση πρέπει να μετατρέπεται, να υπηρετεί, και να επιστρέφει στην Αγάπη, αλλιώς καταντάει κακούργημα.Τέτοια γνώση ούτε χρειάζεται, ούτε έχει καμιά αξία. Καλλίτερα να μην υπάρχει σε τελικά ανάλυση, αν δεν γίνεται αλλιώς.
Δεν απαντώ στα υπόλοιπα, διότι η απάντηση σ’ όλα που έγραψες – είναι εδώ.

Να είσαι καλά.

[Epsylon]

Αγαπητή φίλη Zadok!

Σε παρακαλώ να κλείσεις το θέμα που άνοιξα, διότι το θεωρώ λήξαν.

Ευχαριστώ.

[Ramoglou]

Το κλείδωμα των θεμάτων το αποφασίζει ΜΟΝΟ η Συντονιστική Ομάδα του mystica.gr.

Το κάθε μέλος έχει δικαίωμα να μη συνεχίσει να συμμετέχει στην συζήτηση, όμως δεν έχει το δικαίωμα να στερήσει από τους υπόλοιπους το δικαίωμα να συνεχίσουν την συζήτηση.

Ευχαριστώ για την κατανόηση.