ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ...

[Epsylon]

ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Η κάθαρση της Ψυχής, όταν ξεχνάς τα συμφέροντα του σώματος- είναι η καλύτερη άμυνα. Πρέπει να αφήνουμε το παν, εκτός από την αγάπη προς τον Θεό.
Όταν αρρωσταίνει το σώμα μας- εμείς το βλέπουμε αυτό αμέσως και προσπαθούμε κάτι να κάνουμε, όταν όμως αρρωσταίνει η Ψυχή μας- πολλές φορές δεν το καταλαβαίνουμε. Εάν ο άνθρωπος δουλεύει με τον εαυτόν του, καθαρίζοντας την ψυχή του, τότε οι πολυάριθμες αρρώστιες μπορούν να μην εμφανισθούν καν. Ακόμη δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε το γεγονός, ότι η συσσώρευση της αγάπης προς τον Θεό δεν είναι μόνο η μεγίστη ευτυχία, αλλά και δυνατότητα να βελτιώσεις τον χαρακτήρα, την μοίρα και την υγεία. Πρέπει να προσανατολιζόμαστε στο αίσθημα της αγάπης μέσα στην Ψυχή. Και αν συμβεί οτιδήποτε μοιραίο, ενώ εμείς παρ’ όλα αυτά διατηρούμε την αγάπη μας προς τον Θεό, δηλαδή η αγάπη μας δεν εξαρτάται από τίποτε, όταν η αγάπη για μας είναι η υψίστη αξία- τότε θα είμαστε υγιείς και ευτυχισμένοι. Η ψυχική υγεία έρχεται μόνον τότε, όταν η υψίστη ευτυχία είναι η αγάπη προς τον Θεό. Για να βοηθήσουμε τους άλλους, πριν απ’ όλα πρέπει να καθαριστούμε οι ίδιοι.
Δεν είναι καλό πράγμα να προσευχόμαστε υπέρ κάποιου άλλου, χωρίς να καθαριστούμε οι ίδιοι. Διότι παίρνουμε επάνω μας την καρμική βρωμιά του άλλου. Η όντως αληθινή προσευχή είναι εκείνη, όπου ο άνθρωπος ασταμάτητα επαναλαμβάνει, ότι η υψίστη ευτυχία γι’ αυτόν και για τους απογόνους του -είναι η αγάπη προς τον Θεό. Αυτό βοηθάει την ψυχή και το σώμα. Και όταν ο άνθρωπος ζητάει συγχώρεση για το ότι τις ανθρώπινες αξίες τις μετέτρεψε σε ύψιστο σκοπό και δεν μπόρεσε να αποδεχτεί την απώλειά τους, εκδηλώνοντας την επιθετικότητα- αυτή η προσευχή βοηθάει δραστικά επίσης. Το κύριο νόημα της προσευχής είναι η αποστασιοποίηση από το ανθρώπινο Εγώ, από όλες τις ανθρώπινες αξίες, και η αίσθηση που έγινε πεποίθηση, ότι το Ανώτερο Εγώ του ανθρώπου- είναι η αγάπη και ο Θεός.
Η αγάπη δεν είναι ανθρώπινο, αλλά Θεϊκό αίσθημα, και όσο μεγαλύτερη ποσότητα αυτής υπάρχει μέσα στην ψυχή- τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος γίνεται ανθρώπινος και μοιάζει με τον Θεό. Εμείς αγαπούμε τον κόσμο και τους γύρω μας ανθρώπους με τα απομεινάρια της αγάπης προς τον Θεό. Η έκταση της ανθρώπινης ευτυχίας και η δυνατότητα να έχεις αυτήν την ευτυχία καθορίζεται μόνο από την ποσότητα της αγάπης μας προς τον Θεό. Τα πάντα τελειώνουν, ενώ η αγάπη προς τον Θεό μένει. Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να συσσωρεύεις την αγάπη προς τον Θεό.
Τότε κανείς δεν θα μας προδώσει, δεν θα μας προσβάλλει, δεν θα μας ταπεινώσει.
Την αδύναμη στην αγάπη ψυχή θεραπεύουν με τις προσβολές, προδοσίες, αρρώστιες και ατυχίες. Το κυριότερο- δεν επιτρέπεται να καταπίνουμε μέσα μας τον θυμό. Αν παρ’ όλη την προσπάθεια δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε- είναι καλό να ξεσπάσουμε: να φωνάξουμε, να εκφραστούμε, να σπάσουμε πιάτα σε τελική ανάλυση.
Υπάρχει μια άμεση σχέση μεταξύ αρνητικών αισθημάτων και αρρωστιών. Το ποσοστό των άτυχων οικογενειών συνεχώς αυξάνεται και δυστυχώς δεν βλέπουμε τα σημεία της καταστροφής που έρχεται. Όλα αυτά μαρτυρούν, ότι δεν προσανατολιζόμαστε στην αγάπη προς τον Θεό, αλλά στις ανθρώπινες αξίες…που τις χάνουμε λόγω προσκόλλησης…

[NEHEMAUT]

Για να βοηθήσουμε τους άλλους, πριν απ’ όλα πρέπει να καθαριστούμε οι ίδιοι.
Δεν είναι καλό πράγμα να προσευχόμαστε υπέρ κάποιου άλλου, χωρίς να καθαριστούμε οι ίδιοι. Διότι παίρνουμε επάνω μας την καρμική βρωμιά του άλλου

Αγαπητέ Epsylon δεν αντιλαμβάνομαι τι εννοεις, αλλά δεν πιστεύω ότι το να παρακαλέσουμε τον θεό να έχει καλά κάποιον συνάνθρωπό μας ή το να ανάψουμε ένα κερί για χάρη του είναι μεμπτό και ''κακό πράγμα''.

Παρ’ όλα αυτά ο θεός για μένα δεν είναι συγκεκριμένη προσωποποιημένη έννοια ώστε να απευθυνόμαστε σε αυτή σαν σε κάποιο άνθρωπο.

Ουσιαστικά με την προσευχή νομίζω ότι ζητούμε την συμμετοχή των δυνάμεων του σύμπαντος στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε το αιώνιο και να ηρεμίσουμε την ψυχή μας.
Τον ευχαριστούμε όταν νιώθουμε πλήρης
Τον παρακαλούμε όταν φοβόμαστε ή νιώθουμε αδύναμοι
Τον ζητάμε σαν αρωγό όταν παλεύουμε για να Τον ''δούμε''

Είναι μέσα μας αλλά απέχουμε πολύ από την αντίληψη Του. Είναι γύρω μας, κυριεύει την φύση και εμφανίζεται σε όλες τις εκφάνσεις της, είναι ο λόγος, η λογική των φυσικών πραγμάτων, η αγάπη που νιώθουμε αναίτια και διάφανα όταν μας χαϊδεύουν οι ακτίνες του ήλιου ή όταν μυρίζουμε το βρεμένο χώμα.

Υπάρχει μια άμεση σχέση μεταξύ αρνητικών αισθημάτων και αρρωστιών. Το ποσοστό των άτυχων οικογενειών συνεχώς αυξάνεται και δυστυχώς δεν βλέπουμε τα σημεία της καταστροφής που έρχεται. Όλα αυτά μαρτυρούν, ότι δεν προσανατολιζόμαστε στην αγάπη προς τον Θεό, αλλά στις ανθρώπινες αξίες…που τις χάνουμε λόγω προσκόλλησης…

Ναι υπάρχει και έχει και ιατρική εξήγηση, αποδεδειγμένη.
Το αμυντικό μας σύστημα σχετίζεται άμεσα με την ορμονική λειτουργία που όλοι ξέρουμε ότι διαταράσσεται από μια κακή ψυχολογία.

Εκτός αυτού όταν έχουμε θλιβερές σκέψεις και κινδυνολογούμε χωρίς σοβαρή αιτία, όταν είμαστε απαισιόδοξοι και η πίστη μας κάμπτεται, τότε προκαλούμε μόνοι μας την δυστυχία αφού ούτως η άλλως εκείνη την στιγμή αδυνατούμε να δούμε και να αισθανθούμε και οτιδήποτε καλό.

Με εκτίμηση

[Epsylon]

*Για να βοηθήσουμε τους άλλους, πριν απ’ όλα πρέπει να καθαριστούμε οι ίδιοι.
Δεν είναι καλό πράγμα να προσευχόμαστε υπέρ κάποιου άλλου, χωρίς να καθαριστούμε οι ίδιοι. Διότι παίρνουμε επάνω μας την καρμική βρωμιά του άλλου*

* δεν αντιλαμβάνομαι τι εννοείς, αλλά δεν πιστεύω ότι το να παρακαλέσουμε τον θεό να έχει καλά κάποιον συνάνθρωπό μας ή το να ανάψουμε ένα κερί για χάρη του είναι μεμπτό και ''κακό πράγμα''.*

Γεια σου φίλη μου Nehemaut!

«…το να παρακαλέσουμε τον θεό να έχει καλά κάποιον συνάνθρωπό μας ή το να ανάψουμε ένα κερί για χάρη του…» ποτέ δεν είναι κακό πράγμα. Αυτό ως γενική αρχή. Υπάρχουν όμως και οι βαθύτερες καταστάσεις, πιο καθοριστικές. Στο αόρατο επίπεδο είμαστε δέσμη πληροφορικής και αισθηματικής ενέργειας. Είμαστε με δύο λόγια αίσθημα κυρίως και μετά πληροφορία, είναι αυτό, που λέμε αύρα.

*Αύρα= αίσθημα +πληροφορία = ενέργεια.
Η, αν θέλεις αλλιώς, ενέργεια= αγάπη + γνώση.*

Η μόνη θεραπευτική ενέργεια, που απολυμάνει τα πάντα, που ενισχύει το θετικό και εξουδετερώνει το κακό- είναι η Θεϊκή Αγάπη.
Άρα, η πεντακάθαρη, η ανεπηρέαστη, η άνευ όρων.
Όλες οι άλλες είναι αγαποφάνειες, συνεπώς έχουν μέσα τους άλλες προσμίξεις, ξένες προς την Θεϊκή Ουσία. Η αγάπη δεν είναι αίσθημα του βιολογικού ανθρώπου(ανθρωποειδούς), είναι Θεϊκό αίσθημα, που καταβαίνει στον άνθρωπο και τον κάνει άνθρωπο.
Ανθρωποειδές= ένστικτα. Άνθρωπος= ανθρωποειδές εν αισθήμασιν. Αγαπόν ανθρωποειδές= άνθρωπος= εξέλιξη= φώτιση= διατήρηση της βιολογίας μόνο για τις ανάγκες της ενσάρκωσης και στροφή προς το Θείον. Δηλαδή μέσα σε συνθήκες της ύλης, διατήρηση του Ουράνιου, που το φέραμε εδώ, το ξεχάσαμε και το ξαναθυμηθήκαμε.
Τι γίνεται, όταν εμείς αυθόρμητα, με καλές διαθέσεις επιφανειακά , επιθυμούμε να «βοηθήσουμε» τον άλλον?
Η αποτελεσματικότητα της διαθέσεως καθορίζεται από το εσωτερικό περιεχόμενο αυτής της διαθέσεως.
Π.χ. εμείς, με τα χίλια καλά μας και τα χίλια στραβά μας, θέλουμε να βοηθήσουμε τον άλλον, εξ ίσου με τα χίλια καλά του και τα χίλια στραβά του. Τι θα συμβεί? Θα παραχθεί το φαινόμενο της αντηχήσεως. Όμοιος ομοίω… Απ’ την στιγμή που εμείς δεόμεθα υπέρ κάποιου σ’ αυτήν την κατάσταση, εμείς, ως υποκινητές, προκαλούμε την μεταφορά των αρνητικών στοιχείων του άλλου πάνω μας, ενισχύοντας την αρνητική πλευρά μας και ελαφρύνοντας την αρνητική πλευρά του. Φαινομενικά, είναι θυσία, καλό. Ουσιαστικά όμως πρόκειται για κακό. Πρόκειται για κακό, διότι φορτωνόμαστε το κακό του άλλου, και καλούμεθα τώρα να το ξεπληρώσουμε και απαλλάσσουμε από το κακό τον υπεύθυνο, που το παρήγαγε λόγω της ατέλειας του, εμποδίζοντας τον να το πληρώσει, διαφθείροντας την ψυχή του. Ο οποίος θα μάθει το εξής: ότι κι αν κάνω, θα βρεθούν πάντα οι συμπονετικοί να με ελαφρύνουν… Έτσι δεν διαπαιδαγωγείται, άρα δεν εξελίσσεται η ψυχή, ούτε η δική μας (επιβάρυνση), ούτε η ψυχή του άλλου( διαφθορά). Άρα το φαινομενικά καλό- είναι κακό κατά βάθος. Κακό και στους δυο. Ποιος μπορεί να δεηθεί υπέρ κάποιου?
Μόνον εκείνος, που έχει στην ψυχή του αστείρευτες ποσότητες της άνευ όρων αγάπης, δηλαδή της Θεϊκής, της όντως θεραπευτικής.
Τι κάνουμε σ’ αυτήν την κατάσταση, όταν και εμείς είμαστε ανεπαρκείς σ’ αυτόν τον τομέα? Πρέπει να αρνηθούμε την βοήθεια? Όχι. Πρέπει να βοηθήσουμε. Πως? Υπάρχει τρόπος.
Πρέπει να απευθυνθούμε στον Θεό να βοηθήσει τον πάσχοντα, παρακαλώντας τον Θεό όχι να τον απαλλάξει από τα λάθη του, αλλά να του δώσει τις όσο μεγαλύτερες ποσότητες της άνευ όρων αγάπης στην ψυχή του, ώστε να μπορέσει ο πάσχων με την βοήθεια της αγάπης αυτής να μετατρέψει το κακό, που έχει μέσα του σε καλό, που θα υπάρχει μέσα του. Επειδή δεν είμαστε τόσο γεροί στην άνευ όρων αγάπη, ώστε να του την δώσουμε βοηθώντας τον απευθείας, ζητούμε από τον Θεό να τον βοηθήσει, ώστε Εκείνος να τον βοηθήσει απευθείας, παρακαλώντας την ψυχή του πάσχοντος να δεχθεί την άνευ όρων Θεϊκή Αγάπη για να την σώσει. Διότι η όντως αγάπη μπορεί να λύσει το οποιοδήποτε πρόβλημα.
Σ’ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου και για την ερώτηση ουσίας, που κάνεις πάνω στο θέμα αυτό, διαισθανόμενη την σπουδαιότητά του.

*Παρ’ όλα αυτά ο θεός για μένα δεν είναι συγκεκριμένη προσωποποιημένη έννοια ώστε να απευθυνόμαστε σε αυτή σαν σε κάποιο άνθρωπο. *

Ούτε και γω δεν προσωποποιώ τον Θεό, διότι έχω την συνείδηση, ότι εδώ πρόκειται για πολύ ανώτερες καταστάσεις, απ’ ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Στον Θεό όμως μπορούμε να απευθυνόμαστε όπως θέλουμε, διότι είναι τόσο Μεγάλος, και βρίσκεται παντού, χωράει μέσα του τα πάντα, ώστε όπως και να απευθυνθούμε προς Αυτόν- δεν θα αστοχήσουμε, διότι θα είμαστε πάλι μέσα.
Μια ιστορία θα σου πω επί τη ευκαιρία, μια που το έφερε ο λόγος.
Είναι μια παλιά ινδική ιστορία:

* ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΔΟΞΑ?

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας βασιλιάς, που μόνο από την σκέψη, ότι κάποιος μπορεί να είναι πιο μεγάλος στην δόξα απ’ αυτόν- οργίζονταν πολύ.
Φώναξε λοιπόν τους υπουργούς του και τους είπε:

-Ποιος από τους δυο μας είναι μεγαλύτερος στην δόξα: εγώ η ο Θεός?

Οι υπουργοί άρχισαν να τρέμουν από τον φόβο.
Όντας σοφοί άνθρωποι, σύμφωνα με το επάγγελμά τους, αυτοί του ζήτησαν χρόνο για να σκεφτούν και να απαντήσουν. Οι υπουργοί ήσαν πια όλοι γέροι και κανείς δεν ήθελε να υποστεί τις διώξεις και να διαταράξει την άνετη ζωή των οικογενειών τους. Ταυτοχρόνως όμως αυτοί ήσαν αξιοπρεπείς άνθρωποι και δεν ήθελαν να εξοργίσουν τον Θεό. Όλο το βράδυ αυτοί στενοχωριόντουσαν για την συμφορά που τους βρήκε, και ξαφνικά την πρωτοβουλία την ανέλαβε ο γηραιότερος απ’ αυτούς, λέγοντας:

-Αφήστε το θέμα σε μένα. Αύριο εγώ θα μιλήσω με τον ηγεμόνα.

Την άλλη μέρα το πρωί , όταν όλη η αυλή είχε συγκεντρωθεί για την ακρόαση, ήρθε και ο γέρος υπουργός. Αυτός υποκλίθηκε στον βασιλιά και είπε:

- Ω, βασιλεύ, είσαι αδιαμφισβήτητα πιο μεγάλος…

Ο βασιλιάς περήφανα σήκωσε το κεφάλι του και έριξε μια ειρωνική ματιά στους αυλικούς του.
Και ο γέρος υπουργός συνέχισε:

- Είσαι αδιαμφισβήτητα πιο μεγάλος στην δόξα, διότι μπορείς άνετα να μας διώξεις από το βασίλειό σου, ενώ ο Θεός δεν μπορεί, διότι το βασίλειό Του είναι παντού και δεν έχει που να μας διώξει…*

*Ουσιαστικά με την προσευχή νομίζω ότι ζητούμε την συμμετοχή των δυνάμεων του σύμπαντος στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε το αιώνιο και να ηρεμίσουμε την ψυχή μας.*

Η σωστή προσευχή πρέπει να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα λόγια (νους) και όσο το δυνατόν περισσότερα αισθήματα ευγνωμοσύνης και προπαντός αγάπης (ψυχή). Τέτοια προσευχή πηγαίνει κατευθείαν στον στόχο και κάνει τα θαύματά της. Η αγάπη είναι σπουδαιότερη της οποιασδήποτε γνώσης. Η χρησιμότητα της γνώσης είναι η εξής: αυτή αναπόφευκτα στο τέλος θα οδηγήσει στην Αγάπη, διότι η Αγάπη είναι η Αρχή και το Τέλος του κάθε πράγματος. Είναι κυριολεκτικώς το Παν… Μόνον η Αγάπη θα φέρει την ηρεμία και την γαλήνη. Όχι η γνώση. Όσο περισσότερα ξέρουμε, τόσο νευρικοί και ταραγμένοι είμαστε, διότι ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ, αλλά αυτό δεν φτάνει. Λείπει η Αγάπη.
Η γνώση και η κατανόηση χωρίς την Αγάπη - οδηγεί στο τέλος στην τρέλα.
Έτσι παραφρόνησαν πολλοί σπουδαίοι, όντως έξυπνοι άνθρωποι, δυστυχώς… Η γνώση- είναι το μέσον, ποτέ ο σκοπός. Ο σκοπός – είναι η Αγάπη. Από δω πρέπει να ξεκινάμε και εδώ πρέπει να καταλήγουμε. Να ολοκληρώνουμε δηλαδή τον κύκλο. Τότε όλα θα πηγαίνουν καλά.

*Τον ευχαριστούμε όταν νιώθουμε πλήρης
Τον παρακαλούμε όταν φοβόμαστε ή νιώθουμε αδύναμοι
Τον ζητάμε σαν αρωγό όταν παλεύουμε για να Τον ''δούμε''*

Συμφωνώ απόλυτα. Αλλά στο τέλος οπωσδήποτε πρέπει να Του λέμε, ότι Τον αγαπάμε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο, ότι Τον αγαπάμε άνευ όρων, ότι κι αν συμβεί. Όταν μιλάμε μαζί Του- πρέπει να κυλούν δάκρυα συγκινήσεως, δάκρυα αγάπης, αγάπης και πάλη αγάπης και τίποτε άλλο. Θεός αγάπη εστί. Μόνο με την αγάπη μπορούμε να Τον αγγίσουμε, με τίποτε άλλο.

*Είναι μέσα μας αλλά απέχουμε πολύ από την αντίληψη Του. Είναι γύρω μας, κυριεύει την φύση και εμφανίζεται σε όλες τις εκφάνσεις της, είναι ο λόγος, η λογική των φυσικών πραγμάτων, η αγάπη που νιώθουμε αναίτια και διάφανα όταν μας χαϊδεύουν οι ακτίνες του ήλιου ή όταν μυρίζουμε το βρεμένο χώμα.*

Nehemayt, με θαυμασμό διάβασα τα δικά σου λόγια. Σου εύχομαι το μεγαλύτερο αγαθό του κόσμου- ασταμάτητα να συσσωρεύεις μέσα στην ψυχή σου την άνευ όρων αγάπη. Εσύ είσαι ικανή σ’ αυτό. Ασχέτως των τυχών δοκιμασιών ,αν σου έτυχαν, με σένα όλα θα πάνε καλά. Θα το δεις.

*Ναι υπάρχει και έχει και ιατρική εξήγηση, αποδεδειγμένη.
Το αμυντικό μας σύστημα σχετίζεται άμεσα με την ορμονική λειτουργία που όλοι ξέρουμε ότι διαταράσσεται από μια κακή ψυχολογία.*

Απόλυτα σύμφωνοι.

*Εκτός αυτού όταν έχουμε θλιβερές σκέψεις και κινδυνολογούμε χωρίς σοβαρή αιτία, όταν είμαστε απαισιόδοξοι και η πίστη μας κάμπτεται, τότε προκαλούμε μόνοι μας την δυστυχία αφού ούτως η άλλως εκείνη την στιγμή αδυνατούμε να δούμε και να αισθανθούμε και οτιδήποτε καλό.*

Απόλυτα σύμφωνοι. Μόνο να προσθέσω για να ενισχύσω την σκέψη σου: όταν βρισκόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις, που περιγράφεις, χρειάζεται να αποκλειστεί ο νους, και να στραφούμε με όλη την θέρμη της ψυχής μας προς την Αγάπη και να την παρακαλέσουμε ταπεινά να μας σώσει. Και ανάλογα της θέρμης μας και της αγάπης μας- Αυτή θα επέμβει και θα λύσει το οποιοδήποτε πρόβλημα. Αυτή ξέρει… να κάνει τα θαύματά Της… αρκεί να πιστεύουμε σ’ Αυτήν… άνευ όρων .

Με αγάπη πάντα.

[NEHEMAUT]

Αγαπητέ Epsylon θίγεις ένα θέμα το οποίο με έχει απασχολήσει αρκετά τον τελευταίο καιρό.

Τι γίνεται, όταν εμείς αυθόρμητα, με καλές διαθέσεις επιφανειακά , επιθυμούμε να «βοηθήσουμε» τον άλλον?
Η αποτελεσματικότητα της διαθέσεως καθορίζεται από το εσωτερικό περιεχόμενο αυτής της διαθέσεως.
Π.χ. εμείς, με τα χίλια καλά μας και τα χίλια στραβά μας, θέλουμε να βοηθήσουμε τον άλλον, εξ ίσου με τα χίλια καλά του και τα χίλια στραβά του. Τι θα συμβεί? Θα παραχθεί το φαινόμενο της αντηχήσεως. Όμοιος ομοίω… Απ’ την στιγμή που εμείς δεόμεθα υπέρ κάποιου σ’ αυτήν την κατάσταση, εμείς, ως υποκινητές, προκαλούμε την μεταφορά των αρνητικών στοιχείων του άλλου πάνω μας, ενισχύοντας την αρνητική πλευρά μας και ελαφρύνοντας την αρνητική πλευρά του. Φαινομενικά, είναι θυσία, καλό. Ουσιαστικά όμως πρόκειται για κακό. Πρόκειται για κακό, διότι φορτωνόμαστε το κακό του άλλου, και καλούμεθα τώρα να το ξεπληρώσουμε και απαλλάσσουμε από το κακό τον υπεύθυνο, που το παρήγαγε λόγω της ατέλειας του, εμποδίζοντας τον να το πληρώσει, διαφθείροντας την ψυχή του

Θα ήθελα να διευκρινήσεις σε ποιο είδος θεραπείας αναφέρεσαι και αν μπορείς να επεκταθείς πάνω στην πρόταση της παράθεσης εσύ ή όποιος άλλος έχει κάποια γνώση.

Με ποιο μηχανισμό γίνεται αυτό που καταθέτεις?
Η γνώμη μου είναι ταυτόσημη με την δική σου στο γεγονός ότι μόνο το θεϊκό πνεύμα είναι εις θέσιν να θεραπεύει μέσα από την αγάπη και την αποστολή θετικής ενεργείας.

Οι άνθρωποι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να χρησιμεύσουν ως διάμεσα , δηλαδή ως μεταβιβαστές αυτής της δύναμης.

Γιατί όμως να χρειάζεται κάτι τέτοιο και να μην μπορεί να επιδράσει το θείον κατ’ ευθείαν όταν κάποιος το επικαλείται και να απαιτείται ''βοήθεια''?

Αλλά στο τέλος οπωσδήποτε πρέπει να Του λέμε, ότι Τον αγαπάμε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο, ότι Τον αγαπάμε άνευ όρων, ότι κι αν συμβεί.

Αν δεχθούμε ότι όλοι έχουμε τον θεϊκό σπινθήρα μέσα μας έστω και σε λανθάνουσα μορφή η αγάπη προς Αυτόν ισοδυναμεί με την αποδοχή του εαυτού μας και η ανέλιξη του είναι ένας φόρος τιμής προς Εκείνον.

Με εκτίμηση.

[Epsylon]

Τι γίνεται, όταν εμείς αυθόρμητα, με καλές διαθέσεις επιφανειακά , επιθυμούμε να «βοηθήσουμε» τον άλλον?
Η αποτελεσματικότητα της διαθέσεως καθορίζεται από το εσωτερικό περιεχόμενο αυτής της διαθέσεως.
Π.χ. εμείς, με τα χίλια καλά μας και τα χίλια στραβά μας, θέλουμε να βοηθήσουμε τον άλλον, εξ ίσου με τα χίλια καλά του και τα χίλια στραβά του. Τι θα συμβεί? Θα παραχθεί το φαινόμενο της αντηχήσεως. Όμοιος ομοίω… Απ’ την στιγμή που εμείς δεόμεθα υπέρ κάποιου σ’ αυτήν την κατάσταση, εμείς, ως υποκινητές, προκαλούμε την μεταφορά των αρνητικών στοιχείων του άλλου πάνω μας, ενισχύοντας την αρνητική πλευρά μας και ελαφρύνοντας την αρνητική πλευρά του. Φαινομενικά, είναι θυσία, καλό. Ουσιαστικά όμως πρόκειται για κακό. Πρόκειται για κακό, διότι φορτωνόμαστε το κακό του άλλου, και καλούμεθα τώρα να το ξεπληρώσουμε και απαλλάσσουμε από το κακό τον υπεύθυνο, που το παρήγαγε λόγω της ατέλειας του, εμποδίζοντας τον να το πληρώσει, διαφθείροντας την ψυχή του

Θα ήθελα να διευκρινήσεις σε ποιο είδος θεραπείας αναφέρεσαι και αν μπορείς να επεκταθείς πάνω στην πρόταση της παράθεσης εσύ ή όποιος άλλος έχει κάποια γνώση.

Γεια σου αγαπητή μου φίλη Nehemaut
Το μόνο είδος της θεραπείας είναι η αμόλυντη Αγάπη με την ευρεία έννοια.

Με ποιο μηχανισμό γίνεται αυτό που καταθέτεις?
Η γνώμη μου είναι ταυτόσημη με την δική σου στο γεγονός ότι μόνο το θεϊκό πνεύμα είναι εις θέσιν να θεραπεύει μέσα από την αγάπη και την αποστολή θετικής ενεργείας.

Με εξής τον μηχανισμό:
Ο «Α» άνθρωπος έχει πχ τα θετικά του και τα αρνητικά του μέσα στην ψυχή. Ο «Β»- έχει κι αυτός τα θετικά του και τα αρνητικά του.
Μεταξύ των ανθρώπων, εκτός του προσωπικού πεδίου τους- υπάρχει το κοινό πεδίο όλων ανεξαιρέτως, με το οποίο επικοινωνούμε όλοι στο εσωτερικό επίπεδο. Θέλω να πω: δυο άτομα, άγνωστοι μεταξύ τους, πριν καν ακόμη συναντηθούν στο υλικό επίπεδο- έχουν συναντηθεί στο εσωτερικό επίπεδο και κανόνισαν τον τρόπο της συνάντησης τους. Όλα έγιναν στο γενικό, κοινό εσωτερικό επίπεδο, με το οποίο επικοινωνούν όλα τα έμψυχα όντα στο Σύμπαν χωρίς εξαίρεση.
Τα υλικά γεγονότα στην ουσία είναι η υλοποίηση των γεγονότων, που προηγήθηκαν προ πολλού στο εσωτερικό αόρατο επίπεδο.
Λοιπόν, δια μέσον του κοινού όλων εσωτερικό επίπεδο γίνεται η μεταφορά θετικής η αρνητικής πληροφορίας. Το καλό και το κακό περνούν από το ίδιο μονοπάτι. Τα πάντα εξαρτώνται από τι εμείς επιλέγουμε. Και αναλόγως θα έχουμε την ανάλογη ανταπόδοση των πράξεών μας. Ο «Α» προσεύχεται υπέρ του «Β» στο εσωτερικό επίπεδο. Ο «Β», ατελής, έχει μια ποσότητα καρμικής βρωμιάς (μη δουλεμένο- μη διορθωμένο κάρμα). Όταν προσεύχεσαι υπέρ του ατόμου αυτού και του εύχεσαι το καλό- στο εσωτερικό επίπεδο είναι σαν να ζητάς την απαλλαγή του από τα καρμικά βάρη του. Ό, τι ζητήσεις- τούτο θα έχεις. Αφού ζητήσουμε την απαλλαγή των χρεών του – αυτός απαλλάσσεται, αλλά τα χρέη περνούν σε σένα. Έκανες στην ουσία κακό σ’ αυτόν ( τον απήλλαξες από την δίκαια πληρωμή και τον διέφθειρες) και έκανες κακό στον εαυτόν σου ( επιβάρυνες , άρα καθυστέρησες την εξέλιξή σου). Η μεταφορά του καλού και του κακού γίνεται για του κοινού όλων μας εσωτερικού επιπέδου.
Επειδή είμαστε ακόμη ατελείς- δεν έχουμε το δικαίωμα να επιβαρύνουμε τον εαυτό μας με ξένα χρέη, ούτε να απαλλάσσουμε μ’ αυτόν τον τρόπο τους άλλους από τα χρέη τους. Μπορούμε εδώ να βοηθήσουμε μόνο με έναν μοναδικό τρόπο: να ευχηθούμε στην προσευχή μας ο «Β» να ανοιχθεί στην Θεϊκή και αμόλυντη Αγάπη άνευ όρων, ώστε η Αγάπη αυτή να τον θεραπεύσει. Διότι η Αγάπη άνευ όρων ξεπλένει την κάθε βρωμιά. Αλλιώς είναι τα πράγματα με τους όντως πεφωτισμένους, αγίους, αποστόλους, αβατάρ, απεσταλμένους, διδασκάλους κ.λ.π.
Αυτοί, έχοντες στην ψυχή τους αστείρευτες ποσότητες Θεϊκής, άνευ όρων Αγάπης, μπορούσαν να επεμβαίνουν απευθείας στους πάσχοντες, χωρίς κίνδυνο μεταφοράς της καρμικής βρωμιάς πάνω τους. Η άνευ όρων Αγάπη θωρακίζει τα πάντα και για πάντα.
Έτσι θεράπευε ο Χριστός. Με την μοναδική προϋπόθεση: ο πάσχων να μετανιώσει. Τι εννοείται με την λέξη μετάνοια? Αλλαγή τρόπου σκέψεως, άρα άνοιγμα της ψυχής προς τον φορέα και κάτοχο της άνευ όρων Αγάπης. Όσοι μετάνιωσαν τη καρδία αυτών= ανοίχτηκαν στην άνευ όρων Αγάπη,- θεραπεύτηκαν. Η Αγάπη ξέπλυνε την κάθε βρωμιά.

Οι άνθρωποι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να χρησιμεύσουν ως διάμεσα , δηλαδή ως μεταβιβαστές αυτής της δύναμης.

Συμφωνώ απόλυτα. Μόνο πρέπει να προσθέσω, ότι ως διάμεσα αυτοί πρέπει να είναι όσο γίνεται αμόλυντοι. Όσο πιο καθαροί- τόσο η θεραπεία θα είναι επιτυχής.

Γιατί όμως να χρειάζεται κάτι τέτοιο και να μην μπορεί να επιδράσει το θείον κατ’ ευθείαν όταν κάποιος το επικαλείται και να απαιτείται ''βοήθεια''?

Για να ανοιχθείς πραγματικά κατευθείαν στο Θείον- πρέπει προηγουμένως να καθαρίσεις καλά-καλά το εσωτερικό σου σπίτι- την ψυχή, ώστε να μπορέσει αυτή να υποδεχτεί το Θείον απευθείας. Η Αγάπη δεν μπορεί να μπει σ’ ένα σπίτι, που είναι γεμάτο ακαθαρσίες.
Για να καταφέρεις να ανοιχτείς πραγματικά στο Θείον- χρειάζεται υψηλότατος δείκτης συνειδητοποίησης και εσωτερικής αισθηματικής καθαρότητας. Το όμοιο θα μπει μόνο στο όμοιο. Δεν γίνεται αλλιως.

Αν δεχθούμε ότι όλοι έχουμε τον θεϊκό σπινθήρα μέσα μας έστω και σε λανθάνουσα μορφή η αγάπη προς Αυτόν ισοδυναμεί με την αποδοχή του εαυτού μας και η ανέλιξη του είναι ένας φόρος τιμής προς Εκείνον.

Με θαυμασμό διαπιστώνω τον βαθμό συνειδητότητας σου και τον τρόπο σκέψης σου, που υποδηλώνουν τον μεγάλο βαθμό της συναισθηματικής καθαρότητας.

Να είσαι πάντα παντού καλά.
Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτές τις πράγματι χρήσιμες ερωτήσεις, που βοηθούν το παρόν θέμα.

[NEHEMAUT]

Σ' ευχαριστώ για την απάντηση φίλε Epsylon.

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

>QBB<

Τι γίνεται, όταν εμείς αυθόρμητα, με καλές διαθέσεις επιφανειακά , επιθυμούμε να «βοηθήσουμε» τον άλλον?

Τις περισσότερες φορές, η βοήθειά μας δεν γίνεται αντιληπτή. Αυτό, οδηγεί σε παρεξηγήσεις. Τι γίνεται ? Γίνεται καυγάς.

Γι' αυτό αν θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιον, καλύτερα να αρχίσουμε βοηθώντας πρώτα το ίδιο μας τον εαυτό...

Τα σέβη μου,
Deva

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

>QBB<

Γιατί όμως να χρειάζεται κάτι τέτοιο και να μην μπορεί να επιδράσει το θείον κατ’ ευθείαν όταν κάποιος το επικαλείται και να απαιτείται ''βοήθεια''?

Το "θείον", όπως το ονομάζεις (δεν ξέρω βέβαια τι εννοείς αλλά πάνω κάτω λέω εγώ) δεν μπορεί να επιδράσει γιατί η απόσταση που το χωρίζει από το "ανθρώπινο" είναι τεράστια. Ακόμη κι αν το επικαλεστείς, δεν μπορεί να ακούσει. Είναι πολύ μακριά.

Θα σου πω μόνο το εξής κι αν θέλεις περισσότερες διευκρινήσεις, μπορούμε να επεκταθούμε.

Στο "θείον", όλα βρίσκονται υπό την επίδραση ενός και μοναδικού Νόμου. Στο "ανθρώπινο", όλα βρίσκονται υπό την επίδραση Νόμων πολλαπλάσιων του 2, 48 ή 76 ή 128 (κάνε link στο νου σου με την συνάρτηση που δίνει την ταχύτητα ενός επεξεργαστή Η/Υ, δεν είναι τυχαίο!). Κατά συνέπειαν, ένας άνθρωπος που "συνεργάζεται" με το "Θείον", πράττει κάτω από έναν Νόμο, συνήθως τον Νόμο της Θέλησης. Ένας κοινός θνητός όμως, όπως είμαστε εμείς, πράττει κάτω από το βάρος πολύ περισσότερων νόμων. Φαντάσου 1 κιλό στους ώμους σου, και φαντάσου και 128 κιλά στους ώμους σου. Είναι το ίδιο ? Όχι φυσικά. Άντε να περπατήσεις...

Τα δέοντα,
Deva

[Epsylon]

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ…



Ο φίλος Ντέβα έγραψε:

Το "θείον", όπως το ονομάζεις (δεν ξέρω βέβαια τι εννοείς αλλά πάνω κάτω λέω εγώ) δεν μπορεί να επιδράσει γιατί η απόσταση που το χωρίζει από το "ανθρώπινο" είναι τεράστια. Ακόμη κι αν το επικαλεστείς, δεν μπορεί να ακούσει. Είναι πολύ μακριά.

Το ΘΕΙΟΝ γι’ αυτό και είναι ΘΕΙΟΝ, διότι ΜΠΟΡΕΙ να επιδράσει παντού, ασχέτως αποστάσεως, για το Οποίον άλλωστε δεν υπάρχουν αποστάσεις.
Αυτό μπορεί να ακούσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Πριν λαλήσεις, φίλε Ντέβα, το ΘΕΙΟΝ ήδη ξέρει τι θα λαλήσεις, πως θα λαλήσεις και τι απάντηση θα λάβεις.
Συνήθως απάντηση λαμβάνεις εκείνη, όχι την οποία εσύ θέλεις την παρούσα στιγμή, αλλά εκείνη, που πραγματικά χρειάζεσαι.
Το ΘΕΙΟΝ δεν είναι μακριά. Είναι εδώ και τώρα και παντού. Αλλιώς δεν εννοείται το ΘΕΙΟΝ.

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

Εpsylon,

Το διάβασα το μήνυμά σου.

Καλημέρα,

Deva Parinito

[A.A.G.]

Αγαπητέ φίλε Epsylon,

σου παραθέτω ένα αποσπασμα από το βιβλίο "Από Τη Διάνοια Στην Ενόραση" της Αλίκης Α. Μπέϊλη, που νομίζω πως θα σου λύσει κάποιες απορίες για την προσευχή, υπενθυμίζοντας σου έναν από τους κανόνες της Προαιώνιας Σοφίας, "Η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη":


"...θα άξιζε ίσως να εκθέσουμε σαφως ποιος είναι ο συγκεκριμένος σκοπός στον οποίο αποβλέπει ο μορφωμένος άνθρωπος που εισέρχεται στο δρόμο του διαλογισμού και σε τι διαφέρει ο διαλογισμός από κείνο που ο χριστιανός ονομάζει προσευχή.Η αποσαφήνιση της σκέψης μας πάνω σε αυτά τα δυο σημεία έχει ουσιώδη σημασία(....)
Η προσευχή μπορεί,ίσως,θαυμάσια να ερμηνευτεί με μερικούς στίχους του Ι. Μοντγκόμερι, που όλοι μας γνωρίζουμε καλά:

"Προσευχή είναι η ειλικρινής επιθυμία της ψυχής,
εκφρασμένη ή ανέκφραστη,
η κίνηση μιας κρυμμένης φωτιάς,

που μες στο στήθος σιγοτρέμει".

Η σκέψη που αναπτύσσεται εδώ, είναι εκείνη που εκφράζει την επιθυμία και την παράκληση΄και η πηγή της επιθυμίας είναι η καρδιά.Πρέπει όμως να έχουμε υπόψη, ότι η επιθυμία της καρδιάς μπορεί να είναι είτε η απόκτηση των αγαθών εκείνων, που επιθυμεί η προσωπικότητα,είτε των ουράνιων εκείνων και υπερβατικών αγαθών που ποθεί η ψυχή.Όπως κι αν έχει το πράγμα, η βασική ιδέα είναι πως ζητάει κανείς ό,τι χρειάζεται και σ'αυτό μέσα υπεισέρχεται ο παράγοντας της προσδοκίας΄επίσης, αν η πίστη του αιτούντος είναι αρκετά ισχυρή, κάτι αποκτάται τελικά.

(...)Οι μάζες των ανθρώπων, που είναι πολωμένες στη θυμική τους φύση και μέσα τους επικρατεί η μυστικιστική τάση, ζητούν εκενο το οποίο έχουν ανάγκη.Αγωνίζονται με την προσευχή για να αποκτήσουν τις αρετές που ποθούν΄παρακαλούν μια Θεότητα,που τους ακούει, να πραϋνει τον πόνο τους΄μεσολαβούν για τους συγγενείς και για τα αγαπημένα τους πρόσωπα΄ενοχλούν τον επουράνιο Θεό για τα αποκτήματα εκείνα -υλικά ή πνευματικά- που τα θεωρούν ουσιώδη για την ευτυχία τους.Ποθούν και αισθάνονται διακαή επιθυμία για ιδιότητες, για ευκαιρίες και για εκείνους τους ρυθμιστικούς παράγοντες, που θα καταστήσουν τη ζωή τουςευκολότερη ή που θα τους αποδεσμεύσουν από ό,τι πιστεύουν πως τους περιορίζει την ελευθερία, για να γίνουν περισσότερο χρήσιμοι΄αγωνιούν προσευχόμενοι για να ανακουφισθούν από πόνους και ασθένειες και απιζητούν να υποχρεώσουν το Θεό να εισακούσει τις παρακλήσεις τους για αποκάλυψη.Τα κύρια όμως γνωρίσματα της προσευχής είναι η παράκληση, η αίτηση και η προσδοκία, με κυρίαρχο σημείο την επιθυμία και την παρεμβολή της καρδιάς.Εκείνο που ζητά ό,τι του χρειάζεται, είναι η συγκινησιακή φύση και το αισθαντικό μέρος του αθρώπου και η έκταση των αναγκών είναι μεγάλη και πραγματική.Είναι η προσέγγιση μέσω της καρδιάς.

Μπορούμε να διακρίνουμε 4 βαθμούς προσευχής:

1. Προσευχή που ζητάει υλικά οφέλη και βοήθεια.
2. Προσευχή που ζητάει ιδιότητες και αρετές του χαρακτήρα.
3. Προσευχή για άλλους ή προσευχή μεσολάβησης.
4. Προσευχή για φώτιση και για θεία κατανόηση.

Από τη μελέτη των 4 αυτών τύπων προσευχής θα καταδειχθεί ότι όλες έχουν τις ρίζες τους στη θυμική φύση και ότι η 4η φέρνει το ζηλωτή στο σημείο εκείνο όπου μπορεί να τελειώσει η προσευχή και να αρχίσει ο διαλογισμός.Ο Σενέκας θα πρέπει να το είχε αντιληφθει καλά όταν έλεγε:"Καμιά προσευχή δε χρειάζεται, παρά μόνο να ζητάμε καλή κατάσταση του νου και υγεία(ακεραιότητα) της ψυχής".

Με σεβασμό,

Α.Α.G.

[Epsylon]

Αγαπητε φίλε/φίλη Α.Α.G.

Συγνώμη για την καθυστέρηση της απάντησης. Λόγοι της καθημερινότητας με ανάγκασαν να απουσιάσω από την ιστοσελίδα. Διάβασα με ενδιαφέρον την απάντησή σου. Και σ’ ευχαριστώ που με την απάντησή σου μου έδωσες το έναυσμα για περισσότερες σκέψεις περί της προσευχής.
Είναι πολύ όμορφο το απόσπασμα του Ι. Μοντγκόμερι, που παρέθεσες:

*"Προσευχή είναι η ειλικρινής επιθυμία της ψυχής,
εκφρασμένη ή ανέκφραστη,
η κίνηση μιας κρυμμένης φωτιάς,
που μες στο στήθος σιγοτρέμει". *

Νομίζω, πως ειδικά εδώ κρύβεται όλη η ουσία της προσευχής. Ποια είναι αυτή η κρυμμένη φωτιά, που μες στο στήθος σιγοτρέμει? Εγώ απαντώ- η αγάπη. Όχι η αγαποφάνεια, αλλά η αγάπη άνευ όρων. Τίποτε άλλο.
Λες παρακάτω:

*Η σκέψη που αναπτύσσεται εδώ, είναι εκείνη που εκφράζει την επιθυμία και την παράκληση και η πηγή της επιθυμίας είναι η καρδιά… η επιθυμία της καρδιάς μπορεί να είναι είτε η απόκτηση των αγαθών εκείνων, που επιθυμεί η προσωπικότητα, είτε των ουράνιων εκείνων και υπερβατικών αγαθών που ποθεί η ψυχή… ζητάει κανείς ό,τι χρειάζεται και σ'αυτό μέσα υπεισέρχεται ο παράγοντας της προσδοκίας επίσης, αν η πίστη του αιτούντος είναι αρκετά ισχυρή, κάτι αποκτάται τελικά. *

Με άλλα λόγια εδώ ισχύει ο απαράβατος Συμπαντικός κανόνας: Ο, ΤΙ ΖΗΤΗΣΕΙΣ- ΤΟΥΤΟ ΘΑ ΕΧΕΙΣ. Βέβαια, η αίτηση, η προσδοκία, η ελπίδα ενισχύονται υποχρεωτικά από το καταβληθέν αίσθημα= ενέργεια= πίστη. Η πίστη υποχρεωτικά προϋποθέτει και το ΑΙΣΘΗΜΑ. Οι μεν ζητούν υλικά αγαθά, οι μεν- πνευματικά. Για τους μεν το αίσθημα καταβάλλεται στον τραπεζικό τους λογαριασμό, για τους δε- στα αποθέματα της ψυχής τους. Η προσευχή όλων στοχεύει κάπου, στοχεύει σε κάτι. Όμως για μένα η αληθινή προσευχή δεν πρέπει να στοχεύει απολύτως ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ. Η προσευχή είναι ένας εσωτερικός διάλογος μεταξύ των δύο : Θεού και ενσαρκωμένης Ψυχής. Είναι η επιβεβαίωση του συνεχούς δεσμού τους. Ο Θεός δεν έχει απολύτως καμιά ανάγκη της προσευχής μας. Είναι … χωρίς απολύτως καμία ανάγκη… Ήταν, Είναι και θα Είναι και χωρίς τις προσευχές μας. Μας αγαπά ούτως η άλλως αν προσευχόμαστε η όχι σ’ Αυτόν. Μας αγαπά εκ των προτέρων, χωρίς όρους. Εμείς είμαστε αυτοί, που Του βάζουμε όρους, Του ζητούμε χίλια δύο πράγματα, σε τελική ανάλυση παζαρεύουμε μαζί Του. Οι περισσότερες προσευχές των ανθρώπων έχουν την χροιά του ΠΑΖΑΡΙΟΥ, έστω εξευγενισμένου παζαριού, που δεν παύει να είναι παζάρι, αίτηση, απαίτηση, παράκληση, προσδοκία του κάτι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ. Για μένα η αληθινή προσευχή ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Οι πολλές λέξεις μαρτυρούν την επέμβαση και την επιμελητεία του Νου. Αυτός κατευθύνει και λογοκρίνει την προσευχή, προσδίδοντάς της τρόπον τινά εμπορικό επιχειρηματικό χαρακτήρα. Στον Παντοκράτορα Ορατών τε και Αοράτων δεν απευθύνονται έτσι…αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη. Η προσευχή όσο λιγότερες λέξεις περιέχει, όσο λιγότερα ρήματα του τύπου: θέλω, δώσε, παρακαλώ, περιμένω, ελπίζω, απαιτώ, προσδοκώ, - τόσο πιο αληθινή είναι, τόσο πιο πολύ αγγίζει τον Υπέρτατο. Η αληθινή προσευχή είναι ΑΙΣΘΗΜΑ, και το υπέρτατο αίσθημα είναι μόνο ένα- ΑΓΑΠΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ, ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ.
Και η καλλίτερη προσευχή είναι χωρίς καμιά λέξη και με πολύ αίσθημα και με πολλά δάκρυα συγκίνησης. Αυτό το μήνυμα φτάνει κατευθείαν στο στόχο. Κατευθείαν. Προσευχή – είναι η αποστολή προς τον Θεό της ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ. Είναι αυτό που λέμε: ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ. Έτσι μόνο καθαρίζεται πραγματικά η ψυχή μας από τα πραγματικά σκουπίδια μέσα της= από τις προσκολλήσεις της στα γήινα αγαθά. Βάσει Συμπαντικού Νόμου, εμείς δικαιούμαστε να έχουμε μόνο αυτό, στο οποίο δεν είμαστε προσκολλημένοι πάνω από το επιτρεπτό όριο. Δηλαδή έχουμε μόνο αυτό, το οποίο σε περίπτωση απώλειας δεν θα απαντήσουμε με την υπερβολικά μεγάλη επιθετικότητα. Δηλαδή θα είμαστε σχετικώς ανεξάρτητοι από το εν λόγω αγαθό. Μας επιτρέπεται στην ουσία να έχουμε κάτι, για το οποίο επί απώλειας θα απαντήσουμε με περισσότερη Αγάπη και με λιγότερη επιθετικότητα. Τώρα όσο περνά ο καιρός και παρουσιάζουμε συνεχώς όλο και μεγαλύτερη προσκόλληση σε κάτι- αυτό το πράγμα σταδιακά αρχίζει να απομακρύνεται από εμάς μέχρι της πλήρους αφαίρεσής του. Ακριβώς εδώ χρειάζεται να κρατηθούμε στο ύψος μας- να απαντήσουμε με Αγάπη και όχι με την επιθετικότητα, κοινό γνώρισμα της πλειοψηφίας των κοινών ανθρώπων ασχέτως του μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου τους.

*Μπορούμε να διακρίνουμε 4 βαθμούς προσευχής:

1. Προσευχή που ζητάει υλικά οφέλη και βοήθεια.
2. Προσευχή που ζητάει ιδιότητες και αρετές του χαρακτήρα.
3. Προσευχή για άλλους ή προσευχή μεσολάβησης.
4. Προσευχή για φώτιση και για θεία κατανόηση. *

1) Προσευχή, που ζητάει υλικά οφέλη και βοήθεια- για μένα κατ’ αρχάς δεν είναι καν προσευχή, αλλά ζητιανιά, παράκληση της χαμηλής ψυχής, προσκολλημένης στα γήινα αγαθά. Είναι περισσότερο παζάρι και έμμεσο μήνυμα: Θεέ, για μένα προέχει όχι η άνευ όρων αγάπη μου προς Εσένα, αλλά το οικόπεδο, το σπίτι, οι τραπεζικές μου καταθέσεις, η κυριαρχία και ο έλεγχός μου στον άνθρωπο η ανθρώπους που «αγαπώ», η κοινωνική μου θέση, η προβολή μου, γενικά το βόλεμά μου στην γήινη ζωή, εν ολίγοις- ζήτηση καλλίτερων συνθηκών διαβίωσης, ανεξάρτητα από τις προσωπικές ποιότητες και αξίες που έχω , παράκαμψη του νόμου της πραγματικής αξιοκρατίας- τα θέλω Θεέ μου, ασχέτως αν τα αξίζω πραγματικά…
Εδώ στην Γη η όντως αξιοκρατία δύσκολα περπατάει, αν περπατάει γενικά…η αν έχει περπατήσει ποτέ…

2) Προσευχή, που ζητάει ιδιότητες και αρετές του χαρακτήρα- για μένα δεν είναι αληθινή προσευχή. Είναι παράκληση βελτίωσης του ιδίου εαυτού από πνευματικής απόψεως, υπέρ προσωπικού όφελους, πάλι χωρίς τοποθέτηση της αγάπης προς τον Θεό σε πρώτη γραμμή και μάλιστα άνευ όρων. Είναι η παράκληση απόκτησης ανωτερότητας έναντι των άλλων υπολοίπων χωρίς την υποχρεωτική ομολογία της αγάπης άνευ όρων προς τον Παντοκράτορα. Είναι παράκληση απόκτησης πνευματικών όπλων για απόκτηση ελέγχου έναντι των υπολοίπων, που οδηγεί στην ΕΞΟΥΣΙΑ, δηλαδή βάσει της Ελληνικής αντίληψης στην κατάσταση ΕΚΤΟΣ ΟΥΣΙΑΣ= ΣΤΗΝ ΜΗ ΑΓΑΠΗ.

3) Προσευχή για άλλους η προσευχή μεσολάβησης. Εδώ ισχύουν αυτά, που έχω γράψει ανωτέρω περί του που επιτρέπεται η όχι να μεσολαβούμε, στα αρχικά ποστ του θέματος αυτού. Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι, απλώς παραπέμπω πιο πάνω και όποιος θέλει και ενδιαφέρεται, μπορεί να το δει.

4) Προσευχή για φώτιση και για θεία κατανόηση- εδώ επιτέλους φτάσαμε στην αληθινή προσευχή! Ποιος θα επιθυμήσει φώτιση και θεία κατανόηση? Μόνο η όντως εξελιγμένη ανώτερη ψυχή, η ψυχή που πείσθηκε εν πράξει για τον αναπόφευκτο πόνο της προσκόλλησης στα γήινα αγαθά, ψυχή που συνειδητοποίησε, ότι το υπέρτατο αγαθό και η μεγαλύτερη ευτυχία -είναι μόνο ένα πράγμα – ΑΓΑΠΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΣΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ.

Θα ήθελα να πω λίγα λόγια περί της προσευχής. ΠΡΟΣΕΥΧΗ στην Ελληνική πραγματική αντίληψη δεν είναι η ζήτηση τινός πράγματος, αγαθού κ.λ.π.
Είναι ΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΚΑΠΟΙΟΝ…ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Άλλο η ευχή και άλλο το παζάρι.
Προσευχόμενοι προς τον Αγαπημένο, ευχόμαστε να τον αγαπάμε τόσο πολύ, όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Να τον αγαπάμε πιο πολύ κι από τα παιδιά μας, πιο πολύ και από τους γονείς μας, πιο πολύ και από τον άνδρα η γυναίκα μας, πιο πολύ από την περιουσία μας, πιο πολύ και από τη μόρφωσή μας, πιο πολύ και από την κοινωνική θέση μας, πιο πολύ και από το κύρος μας, πιο πολύ και από τα ιδανικά μας, πιο πολύ και από την Πατρίδα μας, πιο πολύ από οτιδήποτε υπαρκτό στον κόσμο. Διότι αυτό που έχουμε- Αυτός μας παραχώρησε, αυτό που δεν έχουμε- Αυτός δεν μας το δίνει και έχει τους λόγους Του, αυτό που θα μας δώσει- Αυτός αποφάσισε να μας το δώσει, πάλι διότι έχει τους λόγους Του. Ούτε ένα χορταράκι δεν κινείται χωρίς την Βούλησιν Αυτού… Όλα πέραν Αυτού- είναι δευτερεύοντα και μόνο δευτερεύοντα. Αυτή είναι η αληθινή προσευχή. Η μόνη προσευχή. Η άνευ όρων προσευχή. Προσευχή μιας πραγματικά ανώτερης ψυχής. Ψυχής, που αρχίζει να νιώθει το Θείον μέσα της. Και αρχίζει να εκπέμπει αγάπη και μόνον αγάπη, διδασκόμενη από Τον Δημιουργό της, πλησιάζοντας Αυτόν, ο Οποίος της έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσίν Του, την έπλασε από την απέραντη άνευ όρων Αγάπη Του…Προσευχή – είναι το μάθημα Θεού…μέσα στις αντίξοες γήινες συνθήκες. Είναι όπως λέμε: « ιδού η Ρόδος- ιδού και το πήδημα»…

Με σεβασμό.

[Πασχαλης]

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ
Ο Στοβαίος παραθέτει την προσευχή του Ευσεβίου (ένας Πλατωνιστής),
αναφέρεται από τον Moullach (fragmenta philosoforum, 3 7).
Ο G. Murray σχολιάζει, "πόσο ανεπιτήδευτη και ταυτόχρονα βαθυστόχαστη
είναι η προσευχή !
Πουθενά δεν ζητά υλικά αγαθά ... και ανθρωπόμορφο θεό !)

"Είθε να μην είμαι εχθρός κανενός
και είθε να είμαι φίλος του αιώνιου και του μόνιμου.
Είθε να μην καυγαδίσω ποτέ με τους προσφιλείς μου
και αν γίνει αυτό, είθε να συμφιλιωθώ σύντομα μαζί τους.
Είθε να μην θέλω το κακό κανενός
και εάν κάποιος θέλει το δικό μου κακό,
είθε να ξεφύγω σώος και να μην χρειασθεί να τον πληγώσω.
Είθε να αγαπώ, να επιθυμώ και να επιτυγχάνω μόνον ότι είναι καλό.
Είθε να εύχομαι να ευτυχούν όλοι και να μη ζηλεύω κανέναν.
Είθε να μήν χαρώ ποτέ για τη δυστυχία κάποιου που με έβλαψε.
Όταν είπα ή έκανα κάτι κακό,
είθε να μην περιμένω να με επιπλήξουν οι άλλοι,
αλλά πάντα να επιπλήττω τον εαυτό μου, μέχρι να επανορθώσω.
Είθε να μην κερδίσω νίκη
που να βλάπτει εμένα ή τον αντίπαλό μου.
Είθε να συμφιλιώνω φίλους που βρέθηκαν σε διαμάχη.
Είθε, όσο μου είναι αυτό δυνατό,
να δίνω κάθε απαιτούμενη βοήθεια σε φίλους μου
και σε όλους όσους την χρειάζονται.
Είθε να μην εγκαταλείπω ποτέ κανέναν φίλο που κινδυνεύει.
Όταν επισκέπτομαι όσους υποφέρουν,
είθε να είμαι σε θέση με ευγενικά και θεραπευτικά λόγια
να απαλύνω τον πόνο τους.
Είθε να σέβομαι τον εαυτό μου.
Είθε να κρατώ δαμασμένο εκείνο που μαίνεται μέσα μου.
Είθε να συνηθίσω να είμαι ευγενής
και ποτέ να μη νευριάζω με τους ανθρώπους,
λόγω των περιστάσεων.
Είθε, ποτέ να μη σχολιάζω ποιός είναι κακός
και τι κακά πράγματα έχει κάνει,
παρά να γνωρίζω καλούς ανθρώπους και να ακολουθώ τα βήματά τους".

[Δημήτριος]

>QBB<

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ
.

Αγαπητέ Πασχάλη, μου έδωσες την ευκαιρία να διαβάσω μία σύνοψη της έννοιας Πολιτισμένος Άνθρωπος.
Όλα όσα πρέπει να κάνουμε για να φθάσουμε στο σημείο να χαρακτηριστούμε καλοί, διατηρώντας όλα τα στοιχεία που διαφοροποιούν και αναδεικνύουν τον χαρακτήρα του είδους της ελληνικής νοοτροπίας που πιστεύω πως πρέπει να αναδυθεί. Είναι η πιο ανθρώπινη προσευχή που εγώ έχω διαβάσει. Που κοιτά στα μάτια το θείο χωρίς αλαζονεία αλλά και με σεβασμό σε αυτό. Με θάρρος αλλά όχι θράσος. Που ο προσευχόμενος δεν ζητά τίποτα από κανέναν παρά μόνον από τον εαυτό του, γιατί απλώς από εκεί πρέπει να ξεκινήσει, για να πάει παραπέρα. Χωρίς μοιρολατρεία και δουλοπρέπεια παρά με ανδρεία, σοφρωσύνη και αποφασιστικότητα απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Μου έφερε στον νου το Αν του Κίπλινγκ, αλλά μου φαίνεται πως ο Ευσέβιος είναι πιο μεστός και λιτός.

[Epsylon]

Το ωραιότατο κείμενο, που παρέθεσε εδώ ως παράδειγμα και υπόδειγμα ο φίλος Πασχάλης- είναι πραγματικό διαμάντι γνώσης, ηθικής, ευγενούς αισθήματος και... Αγάπης.
Πίσω απο αυτά τα ιερά λόγια πάλλεται και προβάλλεται η Αγάπη, που κάνει τον άνθρωπο Γιό των Θεών, Άνω Θρώσκοντα Άνθρωπο.
Αληθινό Έλληνα Άνθρωπο, που συνδιάζει μέσα στην Ψυχή του όλα αυτά τα πράγματα.
Σ' ευχαριστώ βρε φίλε Πασχάλη για την τόσο όμορφη παράθεσή σου.
Να είσαι καλά, βρε φίλε!!!
Πάντα να είσαι καλά!

[rizitis]

“…όταν πιστεύουμε και έχουμε αγάπη προς τον θεό , η πίστη και η αγάπη αυτή τι κάνει; Η πίστη και η αγάπη είναι μια ιδιότητα η οποία ελκύει είτε το θέλει είτε δεν το θέλει ο θεός την ευλογία Του, την αγάπη Του, το έλεος Του, τον πλούτο Του, τα πάντα. Η πίστης μου εμένα και η αγάπη μου έχει την ιδιότητα να ελκύει του Θεού τα αγαθά, το αγαθόν γενικά.
Εάν όμως δεν έχω την πίστη και την αγάπη προς τον Θεό , παρά μόνο έχω την απιστία , την πονηρία και το κακό, έχει την ιδιότητα αυτό να ελκύει την κατάρα και την οργή του Θεού.
Μα ο Θεός ο ίδιος είναι απείραστος κακών, δεν πειράζει κανένα.
Άρα λοιπόν εγώ μοναχός μου βρίσκω το δρόμο να σωθώ ή να καταστραφώ.”

Το παραπάνω κείμενο είναι αντιγραφή από κάποια χειρόγραφα αγνώστου ανθρώπου.
Νομίζω ότι έχει την αξία του όμως σχετικά με το θέμα που συζητάτε για αυτό και το δημοσιεύω.

Η άποψη μου ως προς την προσευχή είναι ότι όταν γίνετε με πίστη, ενεργεί πάντοτε , και όπου δεν ενεργεί καλό είναι να υπάρχει η ελπίδα ότι θα ενεργήσει.
Όταν μάλιστα γίνεται αδιάλειπτη προσευχή από το πνεύμα μας τότε επιτυγχάνετε και ο καθαρισμός ψυχής-σώματος πολύ καλύτερα διότι το πνεύμα του θεού έχει πολύ παραπάνω χώρο εντός μας και αυτό βοηθάει τα μέγιστα…

Ο θεός δεν έχει ανάγκη την αγάπη μας στα λόγια, τα κεριά με τα λιβάνια που του προσφέρομε και όλα τα υποκριτικά στην ουσία . Αγάπη για τον θεό είναι η πράξη, δηλαδή αγάπη για τον ελάχιστο συνάνθρωπο μας στην πράξη στην καθημερινότητα κτλ.


Η προσευχή έχει δύναμη, και δεν είναι λάθος να προσεύχεσαι για τον συνάνθρωπο σου . ίσα ίσα που και αυτό είναι τρόπος αγάπη στην πράξη. Δεν είναι δυνατόν να καθαριστεί κάποιος πλήρως και μετά να αρχίσει να προσεύχεται. Η προσευχή σου δίνει την δύναμη να καθαριστείς.


Βέβαια καλό είναι να ξέρουμε με ποιόν μιλάμε όταν προσευχόμαστε ή όταν διαλογιζόμαστε. Δεν είναι όλοι οι άγγελοι αγγελούδια ούτε όλα τα πνεύματα εκ Θεού…
Ο απόστολος Παύλος , ο διαχειριστής των μυστηρίων του Θεού, είπε : δεν είναι όλα τα πνεύματα εκ θεού αλλά είναι και το πνεύμα της πλάνης, αν θέλετε λοιπόν να ξέρετε πιο πνεύμα σας μιλάει να του κάνετε την εξής δοκιμή, αν το πνεύμα λέει ότι ο Ιησούς ήρθε έζησε και θεοποιήθηκε σαν άνθρωπος , αυτό είναι εκ θεού πνεύμα. Αν όμως δεν παραδέχεται ότι ο Ιησούς ήρθε έζησε και θεοποιήθηκε σαν άνθρωπος τότε είναι πνεύμα πλάνης…


Αυτή είναι η δική μου θέση στο θέμα.
Να είστε όλοι καλά .

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Αξιότιμε Epsylon

>QBB<

Δεν είναι καλό πράγμα να προσευχόμαστε υπέρ κάποιου άλλου, χωρίς να καθαριστούμε οι ίδιοι. Διότι παίρνουμε επάνω μας την καρμική βρωμιά του άλλου. Η όντως αληθινή προσευχή είναι εκείνη, όπου ο άνθρωπος ασταμάτητα επαναλαμβάνει, ότι η υψίστη ευτυχία γι’ αυτόν και για τους απογόνους του -είναι η αγάπη προς τον Θεό.

Θεωρώ λυπηρό να ακούγονται τέτοια πράγματα ειδικά από ανθρώπους που μιλούν για αγάπη προς το Θείο.

Ώστε φοβάστε την «καρμική βρωμιά» του άλλου???

Τότε για ποια αγάπη και κουραφέξαλα μιλάτε κύριοι?????

Εάν ένας άνθρωπος δίπλα μας υποφέρει να μη τον βοηθήσουμε γιατί δεν θα εξελιχθεί η ψυχή του...........
Εάν ένας άνθρωπος δίπλα μας πεινάει να μη τον ταΐσουμε για να μη φορτωθούμε τη πείνα του........
Εάν ένας άνθρωπος δίπλα μας χρειάζεται ένα χέρι να μη του το δώσουμε για να μη του χαλάσουμε τον «αγώνα» του με τις «καρμικές ασυναρτησίες».

Εάν τα κάνουμε όλα αυτά σίγουρα δεν θα πάρουμε την «καρμική βρωμιά» του άλλου αλλά θα αυξήσουμε τη δική μας.....

Τα πάντα τελειώνουν, ενώ η αγάπη προς τον Θεό μένει. Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να συσσωρεύεις την αγάπη προς τον Θεό.
Τότε κανείς δεν θα μας προδώσει, δεν θα μας προσβάλλει, δεν θα μας ταπεινώσει.

Είσαι σίγουρος ότι στο δρόμο της «συσσώρευσης της Αγάπης» που λες, δεν θα προδοθείς, δεν θα σε προσβάλουν ή δεν θα σε ταπεινώσουν????
Και πως γίνεται αυτή η συσσώρευση???? Λέγοντας στον εαυτό μας να αγαπά τον θεό????

Την αδύναμη στην αγάπη ψυχή θεραπεύουν με τις προσβολές, προδοσίες, αρρώστιες και ατυχίες. Το κυριότερο- δεν επιτρέπεται να καταπίνουμε μέσα μας τον θυμό.

Ποιοι θεραπεύουν με τις προσβολές, προδοσίες, αρρώστιες και ατυχίες.???
Δεν το ήξερα ότι η προσβολή «θεραπεύει» τη ψυχή και οδηγεί στην αγάπη!!!!!!!!! Τότε όλοι θα είχαμε τρελαθεί στην αγάπη.
Η προσβολή δημιουργεί θυμό, αλλά το θυμό ΔΕΝ πρέπει να τον καταπίνουμε, αλλά να σπάμε πιάτα!!
Ε ρε γλέντια............

[NEHEMAUT]

Η προσβολή δημιουργεί θυμό, αλλά το θυμό ΔΕΝ πρέπει να τον καταπίνουμε, αλλά να σπάμε πιάτα!!
Ε ρε γλέντια............

_________________

Δεν επεκτείνομαι στο θέμα της προσευχής διότι όπως ήδη φαίνεται ο καθένας '' μεταφράζει ,'' όπως ο ίδιος κατανοεί και ανάλογα του τι πιστεύει, αλλά στέκομαι σε αυτή την έννοια που θεωρώ σημαντική ανεξάρτητα
ιδεολογικής τοποθέτησης, που όμως απαντάται σε όλες τις θρησκείες.

Η άποψη μου είναι ότι η οργή θα φέρει την ίδια αντίδραση εις διπλούν, και μάλιστα ενδυναμωμένη και ''ταίσμένη'' από εμάς τους ίδιους αν δεν αντισταθούμε.

Προσωπικά αρνούμαι να δώσω την ενέργεια μου και την ηρεμία μου στον οποιονδήποτε θεωρεί ότι με την αγένεια και την προσβολή θα θελήσει να θίξει την αυτό -νομία μου.

Γιατί μόνο έτσι μπορεί να εκληφθεί μια προσβολή και όχι σαν προτροπή ή φιλική παρατήρηση σε ένα τυχόν λάθος μας.

Ο άνθρωπος που προσβάλει έναν συνάνθρωπό του, συμπεριφέρεται με κακοήθεια και με την επιθυμία να δυσαρεστήσει και όχι να βοηθήσει ή να συμβουλέψει κάποιον άλλον.

Γιατί λοιπόν να του δώσουμε την χαρά να πετύχει την θλιβερή του επιθυμία, κίνητρο της οποίας είναι το δικό του αίσθημα κατωτερότητας και να μην τον αγνοήσουμε η να τον τοποθετήσουμε στη θέση που του αρμόζει.

Πιστεύω ότι η αντιμετώπιση σε αυτή την αξιολύπητη δράση γίνεται με την λογική και την αγάπη [ οση βέβαια μπορούμε να νιώσουμε] αφού γνωρίζουμε ότι είναι η άγνοια και το ψυχικό κενό οι αιτίες αυτής της απόφασης.


Με εκτίμηση

[Epsylon]

NEHAMAUT: "...όπως ήδη φαίνεται ο καθένας '' μεταφράζει ,'' όπως ο ίδιος κατανοεί και ανάλογα του τι πιστεύει..."

Σωστά πράγματι λόγια, γι' αυτό προτίμησα να απαντώ, αρχίζοντας μ' αυτά τα λόγια.

Αξιότιμε Epsylon

Αξιότιμε ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΕ.

*
>QBB<

(και πολύ καλά έκανε που έγραψε) ότι:

Δεν είναι καλό πράγμα να προσευχόμαστε υπέρ κάποιου άλλου, χωρίς να καθαριστούμε οι ίδιοι. Διότι παίρνουμε επάνω μας την καρμική βρωμιά του άλλου. Η όντως αληθινή προσευχή είναι εκείνη, όπου ο άνθρωπος ασταμάτητα επαναλαμβάνει, ότι η υψίστη ευτυχία γι’ αυτόν και για τους απογόνους του -είναι η αγάπη προς τον Θεό.

Θεωρώ λυπηρό να ακούγονται τέτοια πράγματα ειδικά από ανθρώπους που μιλούν για αγάπη προς το Θείο.*

Κατ’ αρχάς σ’ ευχαριστώ, που έστω έμμεσα με θεωρείς ειδικά άνθρωπο, που μιλάει για αγάπη προς τον Θεό.
Λοιπόν, ας αρχίσουμε τις απαντήσεις- διευκρινήσεις. Πρώτα θέλω να σε ρωτήσω κάτι: διάβασες τα κείμενα, που σου έχω στείλει κάποτε? Αν όχι- τότε εξηγείται αυτή η στάση σου.
Αν ναι- τότε απλά τα διάβασες, δηλαδή τα πέρασες, τα έχεις διαβεί, χωρίς να τα ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ, δηλαδή όντως ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ.
Μάλλον ισχύει το δεύτερο… Δεν πειράζει.
Θα τα πω από δω συμπυκνωμένα, για να ακούσει και ο κόσμος.
Πριν λυπηθείς μία- σκέψου τρεις φορές. Γιατί το λέω αυτό?
Τι θέλω να πω μ’ αυτό? Στην απάντησή μου προς την φίλη μας Nehemaut, έχω περιγράψει τον μηχανισμό μεταφοράς της καρμικής βρωμιάς. Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι.
Εκεί περιγράφεται ξεκάθαρα τι συμβαίνει. Σε παρακαλώ, ανέγνωσέ τα αν θέλεις βέβαια. Πριν σχηματίσουμε γνώμη= δικαίωμα του ειπείν, πρέπει προηγουμένως να αποκτήσουμε γνώσιν. Πέραν αυτού το αίσθημα λύπης- είναι από τα διαδεδομένα αμαρτήματα στον Χριστιανισμό. Δεν είναι γνώρισμα ψυχής, που έχει ελευθερωθεί, είναι γνώρισμα ψυχής, που ακόμη είναι σκλαβωμένη στα γήινα πάθη της, στις εξαρτήσεις της, στα δεσμά της.
Για ποια φώτιση τότε μιλάμε? Για την φιλολογική? Ευχαριστώ, δεν θα πάρω…

*Ώστε φοβάστε την «καρμική βρωμιά» του άλλου??? *

Δεν ξέρω σε ποιους απευθύνεσαι, χρησιμοποιώντας τον πληθυντικό αριθμό, εγώ πάντως μια που είμαι εδώ- απαντώ: δεν φοβάμαι την καρμική βρωμιά του άλλου, ούτε οφείλω να την φοβάμαι. Εγώ, όπως και σύ, όπως όλοι μας ανεξαιρέτως- οφείλουμε να καθαρίσουμε τις δικές μας καρμικές βρωμιές, που δόξα τω Θεώ έχουμε όλοι μας πάρα πολλές και έχουμε ο καθένας μπροστά μας πολύ δουλειά, πάρα πολύ δουλειά…Από δω πρέπει να ξεκινάμε και εδώ πρέπει να καταλήγουμε. Συμφωνείς?
Για σένα, περιέργω τω τρόπω φαίνεται, ότι η παράκληση για απαλλαγή κάποιου από τα βάρη, που εκείνος τα δημιούργησε λόγω ατέλειας ψυχής –είναι πράξη Αγάπης.
Για μένα αντιθέτως- είναι πράξη διαφθοράς του αμαρτήσαντος και όχι πράξη Αγάπης. Αγάπη δεν σημαίνει απαλλαγή από τα χρέη.
Αγάπη σημαίνει απαλλαγή από τα χρέη δια της ανάτασης της ψυχής προς τα άνω πεδία, σημαίνει καθαρισμός αυτής και απελευθέρωσή της. Άλλο λοιπόν απελευθέρωση, και άλλο διαφθορά, το τζάμπα- το ιδανικό των περισσοτέρων. Όχι λοιπόν στον «νόμο» της ελαχίστης προσπαθείας, στην τζαμπαζοσύνη, και ναι στον νόμο της μεγίστης προσπαθείας, της δουλειάς και της αξίας. Τι είπε ο Χριστός? Οφείλεις να το ξέρεις, λόγω του ονόματος ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ: «Η Βασιλεία των Ουρανών καταλαμβάνεται με το σπαθί».

*Τότε για ποια αγάπη και κουραφέξαλα μιλάτε κύριοι????? *

Μιλάω για την πραγματική αγάπη και όχι για την αγαπούλα, την αγαποφάνεια, η οποία και εύκολη είναι και δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις. Μου επιτρέπεις να αναρωτηθώ, μήπως τελικά οι άλλοι λένε κουραφέξαλα? Μια που περί Αγάπης λόγος γίνεται, ας πούμε, ότι Αγάπη δεν είναι μόνο μάκια, χάδια και τραλαλά στην εξοχή, κάτω από τον πλάτανο, αλλά και χαστούκι, και κλωτσιά και πόνος- αν χρειαστεί, η Αγάπη είναι το Παν, είναι η αφέντρα της ζωής, που δίνει και αφαιρεί, που σε ανεβάζει και σε ταπεινώνει αναλόγως της εσωτερικής καθαρότητας της ψυχής σου. Αντί να ψάχνουμε την βρωμιά των άλλων, που υπάρχει αναπόφευκτα, ας κοιτάξουμε την δική μας βρωμιά, που επίσης υπάρχει αναπόφευκτα. Τι είπε ο Χριστός? – Το ξυλαράκι στο μάτι του άλλου το βλέπεις καθαρά, το δικό σου κούτσουρο στο μάτι γιατί δεν το βλέπεις?

*Εάν ένας άνθρωπος δίπλα μας υποφέρει να μη τον βοηθήσουμε γιατί δεν θα εξελιχθεί η ψυχή του...........*

Όταν υποφέρει ένας άνθρωπος δίπλα μας, η όταν υποφέρουμε εμείς δίπλα στους άλλους- αυτό σημαίνει ένα και αυτό: οι πάντες υποφέρουμε από τα λάθη μας, που διαπράξαμε η στη παρούσα ζωή, η στις προηγούμενες ζωές, και έρχεται ο λογαριασμός πληρωμής= απελευθέρωσης. Φαντάσου έναν, που στην προηγούμενη ζωή του, η ακόμη στην τωρινή (εσύ καλά- καλά δεν ξέρεις τα δικά σου, θέλεις να ξέρεις τα των άλλων?)- έκλεψε, λήστεψε κάποιους. Έρχεται η στιγμή της πληρωμής και τον ληστεύουν. Είναι δίκαιο αυτό? Ναι, είναι. Ενώ εσύ, σαν ενθουσιασμένος επιφανειακός χριστιανός φωνάζεις και διαμαρτύρεσαι: « Αδικία! Αφήσατε ελεύθερον αυτόν!» Είναι δίκαιο αυτό? Είναι πράξη υψίστης αδικίας. Συμβάλλεις χωρίς να το θέλεις στην διαφθορά του, διότι η ψυχή του δεν πέρασε το μάθημα, που όφειλε να περάσει. Και σε ρωτώ: ποιος είσαι συ, που θα αποφασίσεις τι είναι δίκαιο η όχι? Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνεις στα του Θεού? Ποιος γνωρίζει καλλίτερα την ψυχή του αμαρτήσαντος- εσύ η ο Θεός? Αν γνωρίζεις εσύ- τότε πάω πάσο… Δήλωσε το όμως! Μπορείς πολύ ωραία και σωστά να τον βοηθήσεις, χωρίς να επιβαρυνθείς την καρμική βρωμιά του, διότι έχεις την δική σου πρώτα να καθαρίσεις- είναι να του πεις να στραφεί με όλη την ψυχή του στην Θεϊκή, Άνευ όρων Αγάπη, διότι μόνο Αυτή η Υπεραγία είναι σε θέση να ξεπλύνει την κάθε βρωμιά. Ούτε συ, ούτε εγώ δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Μόνον Αυτή.

*Εάν ένας άνθρωπος δίπλα μας πεινάει να μη τον ταΐσουμε για να μη φορτωθούμε τη πείνα του........ *

Τα ερμηνεύεις όλα κατά το δοκούν, κατά πως σε βολεύει εκείνη τη στιγμή. Λοιπόν, έχεις έναν που πεινάει… Του δίνεις φαΐ. Πολύ ωραία έκανες που του έδωσες φαΐ. Από κει και πέρα τι γίνεται? Θα τον σώσεις με το φαΐ σου? Και πόσον καιρό θα του δίνεις φαΐ? Μια φορά, δυο φορές, δέκα, εκατό, χίλια, μια ζωή? Στο τέλος ο ίδιος θα τον διώξεις. Ας αφήσουμε στην άκρη την επιφανειακή φιλανθρωπία. Αυτή ποτέ δεν έλυσε ούτε θα λύσει ποτέ το πρόβλημα των πεινασμένων. Θα λύσει όμως πολλά προβλήματα των φιλανθρώπων: αυτοί θα αποκτήσουν την κοινωνική προβολή, την κοινωνική αναγνώριση, την διαφήμιση, την πρόσβαση στην μεγάλη ταΐστρα, που λέγεται θέσεις- κλειδιά. Και οι πεινασμένοι θα παραμείνουν πεινασμένοι. Ξέρεις γιατί υπάρχουν οι πεινασμένοι? Για να υπάρχει το επάγγελμα της φιλανθρωπίας. Το ένα τρέφει το άλλο. Αυτό δεν είναι Αγάπη. Είναι κουραφέξαλα για να μη πω χειρότερα. Είναι κρυφή αλαζονεία, πολύ χειρότερη της ανοικτής απροκάλυπτης αλαζονείας- μια από τις χειρότερες αμαρτίες των ανθρώπων. Είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε.

>QBB<

Τα πάντα τελειώνουν, ενώ η αγάπη προς τον Θεό μένει. Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να συσσωρεύεις την αγάπη προς τον Θεό.
Τότε κανείς δεν θα μας προδώσει, δεν θα μας προσβάλλει, δεν θα μας ταπεινώσει.

>QBB<

Είσαι σίγουρος ότι στο δρόμο της «συσσώρευσης της Αγάπης» που λες, δεν θα προδοθείς, δεν θα σε προσβάλουν ή δεν θα σε ταπεινώσουν????

Γιατί φοβάσαι τόσο πολύ την προδοσία, την προσβολή και την ταπείνωση?
Δεν το ξέρεις, ότι ο φόβος- είναι η περίτρανη απόδειξη της απιστίας προς τον Θεό? Το λέει αυτό ο Χριστιανισμός, όχι εγώ. Ποιους νομίζεις ότι προσβάλλουν, προδίδουν και ταπεινώνουν? Εκείνους, που τις αρχές και τα ιδανικά τα τοποθέτησαν πάνω από την αγάπη προς τον Θεό εσώψυχα. Μπορείς να λες προς τα έξω ότι θέλεις και δεν θέλεις. Δεν περνάει. Το Σύμπαν συλλαμβάνει και αξιολογεί τι έχεις εσύ μέσα σου και όχι τι εσύ λες προς τα έξω. Είμαι σίγουρος, ότι στον δρόμο της συσσώρευσης της άνευ όρων αγάπης θα σε προδώσουν, θα σε προσβάλλουν και θα σε ταπεινώσουν. Είναι η μεγάλη πληρωμή για το μεγάλο πράγμα. Πως το θέλεις δηλαδή? Τζάμπα? Να σου δώσουν την μεγάλη αγάπη τζάμπα? Τζάμπα έχεις την αγαπούλα, την αγαποφάνεια. Εδώ αλλάζουν τα πράγματα. Για να σε αγαπήσει κανείς άνευ όρων, δηλαδή να σε αγαπήσει πραγματικά- ΠΡΕΠΕΙ να περάσεις από αυτά τα στάδια-δοκιμές ΛΕΒΕΝΤΙΚΑ. Το ξέρεις, ότι ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙΝΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΝΟ? Δεν σ’ αρέσει? Τότε βολέψου με την αγαποφάνεια, είναι αρκετή και πάμφθηνη και προπαντός εύκολη. Εδώ δεν σου δίνει κανένας κρεοπώλης δωρεάν παιδάκια, και θέλεις να σου δώσουν κάτι πολύ μεγάλο χωρίς πληρωμή? Δεν γίνεται…

*Και πως γίνεται αυτή η συσσώρευση???? Λέγοντας στον εαυτό μας να αγαπά τον θεό????*

Με την ερώτησή σου αποδεικνύεις την αφοσίωσή σου στον Δυτικό «πολιτισμό»- θέλεις τρόπους, συνταγές, τεχνολογίες…
Η συσσώρευση της αγάπης δεν έχει τεχνολογίες, ούτε τρόπους, ούτε συνταγές. Θέλεις να αγαπάς, αλλά δεν ξέρεις πως? Είσαι ήδη στην παγίδα της μη αγάπης. Απλά αγάπα και μη σκέφτεσαι. Η Αγάπη δεν είναι νοητική διαδικασία. Δεν είσαι ούτε λογιστής, ούτε πωλητής να ζυγίζει και να ξαναζυγίζει και να φοβάται τον ίσκιο του. ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΘΗΜΑ! Από πού θα πάρεις την Αγάπη? Από την Ίδια= Τον Θεό , απλά -αγαπώντας! Και κάθε φορά Αυτή θα γίνεται μεγαλύτερη, ομορφότερη, ανώτερη. Μόνο έτσι και όχι αλλιώς. Τότε αναλόγως της ειλικρινούς αγάπης σου- αναλόγως θα αλλάζουν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις γύρω σου. Αν λακίσεις και δείξεις αμφιβολία η απιστία- έχασες το παιχνίδι. Θα επιστρέψεις στην μίζερη, βαρετή και αηδιαστική καθημερινότητα του σύγχρονου πολιτισμού των μη αγαπόντων βιορομπότ.

Την αδύναμη στην αγάπη ψυχή θεραπεύουν με τις προσβολές, προδοσίες, αρρώστιες και ατυχίες. Το κυριότερο- δεν επιτρέπεται να καταπίνουμε μέσα μας τον θυμό.

*Ποιοι θεραπεύουν με τις προσβολές, προδοσίες, αρρώστιες και ατυχίες.??? *

Θεραπεύουν οι από Πάνω. Και πολύ καλά ξέρουν να κάνουν την δουλειά τους. Το αμφιβάλλεις?

*Δεν το ήξερα ότι η προσβολή «θεραπεύει» τη ψυχή και οδηγεί στην αγάπη!!!!!!!!! Τότε όλοι θα είχαμε τρελαθεί στην αγάπη.*

Τώρα το ξέρεις. Η προσβολή είναι δοκιμασία. Είναι ταπείνωση της εσωτερικής υπερηφάνειας, της αλαζονείας. Είναι θεραπεία μιας άρρωστης ψυχής, που την υπερηφάνεια και την αλαζονεία τις έκανε σημαία της. Και έρχονται οι κατραπακιές. Επώδυνες κατραπακιές. Και συ πήγαινε να κάνεις μήνυση στους Πάνω. Δεν περνάει. Όσο δεν καθαριστεί η ψυχή από την εσωτερική βρωμιά της κυρίως από τον εγωισμό της - οι προσβολές θα είναι οι θεραπεύτριες φίλες της, θα μείνουν φίλες μέχρι την επίτευξη της εσωτερικής αγνότητας. Τότε ακριβώς θα εισέλθει η ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ. Σ’ ένα ναό, που είναι αχούρι- δεν εισέρχεται ο Πεντακάθαρος Θεός. Ο νοών νοείτω. Πρέπει να χάσεις το εγώ σου για να αποκτήσεις την Μεγάλη Αγάπη.
Θα σου πω μια παλιά ινδική ιστορία…

« Κάποτε ζούσαν ένας νεαρός και μια νεαρή σε μια πόλη. Μόλις συναντήθηκαν, αγαπήθηκαν πολύ. Ο νεαρός λάτρευε την κοπέλα του, το ίδιο και αυτή- τον υπεραγαπούσε πάρα πολύ. Κάποια στιγμή οι ερωτευμένοι αποφάσισαν να συναντηθούν στο σπίτι της κοπέλας, ώστε ο νεαρός να ζητήσει από τους γονείς της το χέρι της. Πήγε λοιπόν ο νεαρός στο σπίτι της κοπέλας και χτύπησε την πόρτα.
Η κοπέλα τον ρώτησε:
- Ποιος είναι?
- Εγώ είμαι!- χαρούμενα απάντησε ο νεαρός,- άνοιξέ μου, εγώ είμαι!
Η κοπέλα παρ’ όλο που έτρεμε από την χαρά και την ευτυχία- δεν του άνοιξε την πόρτα…
Ο νεαρός έκανε βόλτες γύρω από το σπίτι, ξαναγύρισε στην πόρτα, ξαναχτύπησε- αλλά δεν του άνοιξε κανείς.
Έφυγε καταστεναχωρημένος.
Την άλλη μέρα ο νεαρός πάλι πηγαίνει στο σπίτι της κοπέλας και ξαναχτυπά την πόρτα.
Η κοπέλα τον ρώτησε:
- Ποιος είναι?
- Εγώ είμαι!- απάντησε ο νεαρός,- δεν με γνωρίζεις? Εγώ είμαι, άνοιξέ μου!
Η κοπέλα δεν του άνοιξε την πόρτα ούτε αυτή τη φορά…
Ο νεαρός περίμενε, περίμενε και πάλι έφυγε καταστεναχωρημένος.
Την Τρίτη ημέρα ο νεαρός πάλι ήρθε στο σπίτι της κοπέλας και ξαναχτύπησε την πόρτα.
Η κοπέλα τον ρώτησε:
- Ποιος είναι?
Ο νεαρός ήθελε να απαντήσει τα ίδια…. Μα ξαφνικά του ήρθε επιτέλους η φώτιση και απήντησε:
- Είμαι Εσύ…
Η κοπέλα άνοιξε την πόρτα και δέχτηκε για πάντα τον νεαρό στην αγκαλιά της.»

*Η προσβολή δημιουργεί θυμό, αλλά το θυμό ΔΕΝ πρέπει να τον καταπίνουμε, αλλά να σπάμε πιάτα!!
Ε ρε γλέντια............ *

Θέλω να σου υπενθυμίσω ότι γλεντά καλά εκείνος, που γλεντά τελευταίος. Μη βιάζεσαι να κρίνεις.
«Μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε. Με το μέτρο που κρίνετε- αντικριθήσεται υμίν.» ( Ιησούς Χριστός Αναστημένος).
Κατάλαβα ένα πράγμα- δεν έχεις αναγνώσει τα κείμενα, που σου έστειλα. Εκεί μιλά πεντακάθαρα περί θυμού.
Λοιπόν, άμα τη ενάρξει θυμού- κοίτα το ρολόι σου- έχεις στην διάθεσή σου 2 ώρες για να δουλέψεις με τον εαυτόν σου.
Αλλιώς ο θυμός θα εισχωρήσει στην ψυχή και θα την δηλητηριάσει. Η ποσότητα του εισχωρηθέντος στην ψυχή θυμού θα αποβάλλει την ανάλογη ποσότητα της αγάπης. Αγάπη και θυμός δεν πάνε μαζί, δεν παντρεύονται, αδερφέ! Η το ένα, η το άλλο. Εμείς οι πανέξυπνοι και… γλεντζέδες προτιμούμε το δεύτερο- το χειρότερο. Προτιμούμε τα σκατά της ψυχής. Την ψυχή υπό την δηλητηρίαση. Έτσι μολύνεται η ψυχή σιγά –σιγά και γίνεται σκατόψυχη. Και μετά λέμε- πόση κακία επικρατεί τριγύρω! Τι θέλαμε να επικρατεί? Παράδεισος? Είμαστε άξιοι του Παραδείσου? Προσωπικά αμφιβάλλω πάρα πολύ. Καλλίτερα να φωνάξεις, να πεις πέντε κουβέντες παραπάνω, να εκτονώσεις τον θυμό, να βγάλεις από μέσα σου την δηλητηριασμένη ενέργεια, να σπάσεις πιάτο βρε αδερφέ, σιγά το κακό!- παρά να δώσεις χρόνο στην βρωμιά να εισχωρήσει μέσα σου και να στογγυλοκαθήσει εκεί. Διότι τότε έχασες το παιχνίδι. Έγινες χωρίς να το καταλάβεις χειρότερος. Πες ότι θέλεις όταν θυμώσεις, μη τον αφήσεις να μπει μέσα σου! Μη σκέφτεσαι επιφανειακά και μη ψάχνεις εκφράσεις επιφανείας ( ε ρε γλέντια…) για να απορρίψεις κάτι, απ’ το οποίο κινδυνεύεις άμεσα. Κινδυνεύουμε όλοι μας ανεξαιρέτως.
Τότε να δεις το … ε ρε γλέντια…και χορός… Σκέψου αυτά που σου είπα. Πριν λαλήσεις μία- σκέψου φορές τρεις.

Να είσαι παντού και πάντα καλά!

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Αξιότιμε Epsylon χαίρε


>QBB<

"...όπως ήδη φαίνεται ο καθένας '' μεταφράζει ,'' όπως ο ίδιος κατανοεί και ανάλογα του τι πιστεύει..."

Σωστά τα είπε η NEHAMAUT. Μήπως εσύ κάνεις τίποτα διαφορετικό??

>QBB<

Τι θέλω να πω μ’ αυτό? Στην απάντησή μου προς την φίλη μας Nehemaut, έχω περιγράψει τον μηχανισμό μεταφοράς της καρμικής βρωμιάς. Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι.

Το ότι περιγράφεις ένα μηχανισμό δεν σημαίνει ότι υπάρχει κιόλας. Άλλωστε νoμίζω ότι έχω αναφαίρετο δικαίωμα να διαφωνήσω με αυτό το μηχανισμό και αυτό έκανα.

Πέραν αυτού το αίσθημα λύπης- είναι από τα διαδεδομένα αμαρτήματα στον Χριστιανισμό. Δεν είναι γνώρισμα ψυχής, που έχει ελευθερωθεί, είναι γνώρισμα ψυχής, που ακόμη είναι σκλαβωμένη στα γήινα πάθη της, στις εξαρτήσεις της, στα δεσμά της.
Για ποια φώτιση τότε μιλάμε? Για την φιλολογική? Ευχαριστώ, δεν θα πάρω…

Δεν σου ζήτησα να πάρεις τίποτα. Επίσης πουθενά δεν δήλωσα ότι είμαι φωτισμένος. Εσύ πόσο φωτισμένος είσαι??? Βλέπω ότι ξέρεις τα γνωρίσματα της σκλαβωμένης ψυχής. Μιλάς από προσωπική πείρα ή εξετάζεις μόνο τους άλλους????

Δεν ξέρω σε ποιους απευθύνεσαι, χρησιμοποιώντας τον πληθυντικό αριθμό, εγώ πάντως μια που είμαι εδώ- απαντώ: δεν φοβάμαι την καρμική βρωμιά του άλλου, ούτε οφείλω να την φοβάμαι.

Εάν δεν την φοβάσαι τότε γιατί συμβουλεύεις το κόσμο να μη προσεύχεται για τους άλλους.....

Για σένα, περιέργω τω τρόπω φαίνεται, ότι η παράκληση για απαλλαγή κάποιου από τα βάρη, που εκείνος τα δημιούργησε λόγω ατέλειας ψυχής –είναι πράξη Αγάπης.
Για μένα αντιθέτως- είναι πράξη διαφθοράς του αμαρτήσαντος και όχι πράξη Αγάπης. Αγάπη δεν σημαίνει απαλλαγή από τα χρέη.
Αγάπη σημαίνει απαλλαγή από τα χρέη δια της ανάτασης της ψυχής προς τα άνω πεδία, σημαίνει καθαρισμός αυτής και απελευθέρωσή της. Άλλο λοιπόν απελευθέρωση, και άλλο διαφθορά, το τζάμπα- το ιδανικό των περισσοτέρων.

Απ΄ ότι φαίνεται για σένα η Αγάπη συμπυκνώνεται στις φράσεις: "Άμα δεν σπάσεις τα μούτρα σου δεν μαθαίνεις", "σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι τσάμπα", "όλα εδώ πληρώνονται".......... Αν έτσι είναι η αγάπη κράτα την εσύ να κρατήσω την αγαπούλα......

Τι είπε ο Χριστός? Οφείλεις να το ξέρεις, λόγω του ονόματος ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ: «Η Βασιλεία των Ουρανών καταλαμβάνεται με το σπαθί».

Αυτό που ακριβώς το είπε και δεν το πήρα χαμπάρι?

Αντί να ψάχνουμε την βρωμιά των άλλων, που υπάρχει αναπόφευκτα, ας κοιτάξουμε την δική μας βρωμιά, που επίσης υπάρχει αναπόφευκτα. Τι είπε ο Χριστός? – Το ξυλαράκι στο μάτι του άλλου το βλέπεις καθαρά, το δικό σου κούτσουρο στο μάτι γιατί δεν το βλέπεις?

Νομίζω ότι εσύ μίλησες για την "καρμική βρωμιά" των άλλων. Ή κάνω λάθος?
Ώστε να κοιτάζουμε τα δικά μας προβληματάκια ε???

Συμβάλλεις χωρίς να το θέλεις στην διαφθορά του, διότι η ψυχή του δεν πέρασε το μάθημα, που όφειλε να περάσει.

Αυτές είναι θεωρήσεις σου και κάποιος τις πιστεύει ή όχι.

Και σε ρωτώ: ποιος είσαι συ, που θα αποφασίσεις τι είναι δίκαιο η όχι? Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνεις στα του Θεού? Ποιος γνωρίζει καλλίτερα την ψυχή του αμαρτήσαντος- εσύ η ο Θεός?

Δεν αποφασίζω τίποτα. Δέομαι προς το θεό και αυτός θα αποφασίσει εάν θα δώσει ή όχι. Απλό δεν είναι?

Ξέρεις γιατί υπάρχουν οι πεινασμένοι? Για να υπάρχει το επάγγελμα της φιλανθρωπίας.

Μετά από αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω.......και εις ανώτερα...


ΡΩΤΑΣ:

Γιατί φοβάσαι τόσο πολύ την προδοσία, την προσβολή και την ταπείνωση?

ΜΑ ΕΣΥ ΕΓΡΑΨΕΣ:
>QBB<

Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να συσσωρεύεις την αγάπη προς τον Θεό.
Τότε κανείς δεν θα μας προδώσει, δεν θα μας προσβάλλει, δεν θα μας ταπεινώσει.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΓΡΑΦΕΙΣ:

Είμαι σίγουρος, ότι στον δρόμο της συσσώρευσης της άνευ όρων αγάπης θα σε προδώσουν, θα σε προσβάλλουν και θα σε ταπεινώσουν. Είναι η μεγάλη πληρωμή για το μεγάλο πράγμα. Πως το θέλεις δηλαδή? Τζάμπα?

Μπορείς σε παρακαλώ να αποφασίσεις........

Δεν το ξέρεις, ότι ο φόβος- είναι η περίτρανη απόδειξη της απιστίας προς τον Θεό? Το λέει αυτό ο Χριστιανισμός, όχι εγώ.

Το θέμα της πίστης ή της απιστίας μου είναι προσωπικό και δεν σε αφορά. Οι άνθρωποι που μιλούν τόσο απλοϊκά για το φόβο είναι αλαζόνες και επιφανειακοί. Μήπως νίκησες το φόβο φίλε μου??

Το ξέρεις, ότι ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙΝΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΝΟ? Δεν σ’ αρέσει? Τότε βολέψου με την αγαποφάνεια, είναι αρκετή και πάμφθηνη και προπαντός εύκολη.

Αυτό από που να το ξέρω?? Επειδή το λες εσύ??? Εάν νομίζεις ότι κατέχεις τη γνώση και την αλήθεια να μας το πεις να μην αμφισβητούμε αυτά που λες.

Εδώ δεν σου δίνει κανένας κρεοπώλης δωρεάν παιδάκια, και θέλεις να σου δώσουν κάτι πολύ μεγάλο χωρίς πληρωμή? Δεν γίνεται…

Αφού κάναμε το κρεοπώλη θεό και το θεό σαν κρεοπώλη τότε καταλήγουμε σε τόσο εύστοχες παρομοιώσεις........
Και να σου πω και κάτι. Υπάρχουν κρεοπώλες που δίνουν δωρεάν παιδάκια αν έχεις ανάγκη.

*Ποιοι θεραπεύουν με τις προσβολές, προδοσίες, αρρώστιες και ατυχίες.??? *

Θεραπεύουν οι από Πάνω. Και πολύ καλά ξέρουν να κάνουν την δουλειά τους. Το αμφιβάλλεις?

Άμα μου πεις ποιοι είναι οι από πάνω και έχω ακούσει κάτι για αυτούς θα σου πω τη γνώμη μου.

Τώρα το ξέρεις. Η προσβολή είναι δοκιμασία. Είναι ταπείνωση της εσωτερικής υπερηφάνειας, της αλαζονείας. Είναι θεραπεία μιας άρρωστης ψυχής, που την υπερηφάνεια και την αλαζονεία τις έκανε σημαία της. Και έρχονται οι κατραπακιές. Επώδυνες κατραπακιές. Και συ πήγαινε να κάνεις μήνυση στους Πάνω. Δεν περνάει. Όσο δεν καθαριστεί η ψυχή από την εσωτερική βρωμιά της κυρίως από τον εγωισμό της - οι προσβολές θα είναι οι θεραπεύτριες φίλες της, θα μείνουν φίλες μέχρι την επίτευξη της εσωτερικής αγνότητας.

Προχτές η τηλεόραση έδειξε ένα παιδάκι κάπου μακριά πάνω σε ένα φορτηγό να είναι δεμένο από δύο κτήνη. Ο ένας το βίαζε και ο άλλος το μαστίγωνε. Είμαι σίγουρος ότι σε ένα –δύο χρόνια η ψυχή του θα νικήσει την υπερηφάνεια και θα καταλήξει σιγά σιγά στην εσωτερική καθαρότητα. Θα πλημμυρίσει από Αγάπη.
Η προσβολή είναι δείγμα της ανθρώπινης εξαθλίωσης και κατάντιας. Είναι δολοφονική για τη ψυχή και δημιουργεί ψυχώσεις και νευρώσεις. Μόνο στη θαλπωρή της ανιδιοτελούς αγάπης μπορεί ο άνθρωπος να «ζεσταθεί» και να αλλάξει.

Ωραία η ιστορία που παρέθεσες. Η αρχική της μορφή είναι από τους Σούφι. Ίσως θα έπρεπε να την διαβάσεις ξανά με προσοχή. Για να σταματήσει κάποιος να λέει «είμαι εγώ» αλλά να λέει «είμαι εσύ», πρέπει πρώτα να σταματήσει να βλέπει την «καρμική βρωμιά» του άλλου.

Αγάπη και θυμός δεν πάνε μαζί, δεν παντρεύονται, αδερφέ! Η το ένα, η το άλλο. Εμείς οι πανέξυπνοι και… γλεντζέδες προτιμούμε το δεύτερο- το χειρότερο.

Εσύ μίλησες για την ανάγκη της προσβολής στην «εξυγίανση» της ψυχής. Η προσβολή φέρνει θυμό. Εσύ αδελφέ προτιμάς το θυμό από την Αγάπη, όχι εγώ.......

Καλλίτερα να φωνάξεις, να πεις πέντε κουβέντες παραπάνω, να εκτονώσεις τον θυμό, να βγάλεις από μέσα σου την δηλητηριασμένη ενέργεια, να σπάσεις πιάτο βρε αδερφέ, σιγά το κακό!- παρά να δώσεις χρόνο στην βρωμιά να εισχωρήσει μέσα σου και να στογγυλοκαθήσει εκεί. Διότι τότε έχασες το παιχνίδι. Έγινες χωρίς να το καταλάβεις χειρότερος.

Δεν διαφωνώ στη ανάγκη εκτόνωσης του θυμού. Συνήθως όμως ο ένας ξεσπάει στον άλλο σε ένα ατέρμονο παιχνίδι θυμού και εκτόνωσης. Και αυτοί που τελικά την πληρώνουν είναι τα παιδιά.

Πες ότι θέλεις όταν θυμώσεις, μη τον αφήσεις να μπει μέσα σου! Μη σκέφτεσαι επιφανειακά και μη ψάχνεις εκφράσεις επιφανείας ( ε ρε γλέντια…) για να απορρίψεις κάτι, απ’ το οποίο κινδυνεύεις άμεσα. Κινδυνεύουμε όλοι μας ανεξαιρέτως.

Δεν κινδυνεύω άμεσα. Είμαι ήδη άρρωστος. Υπάρχει πολύς συσσωρευμένος θυμός μέσα μου, για άδικα και δίκαια πράγματα για προσβολές και απορρίψεις. Τώρα πια οι δύο ώρες πέρασαν και ήρθαν τα σαράντα χρόνια. Η μόνη διαφορά μας είναι ότι εγώ τον βλέπω και έχω το θάρρος να το πω. Μετά???

Ευχαριστώ για το χρόνο και τη προσοχή σου.