ΤΟ TEST ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

[Epsylon]

ΤΟ TEST ΑΓΑΠΗΣ

1) Ας φανταστούμε, ότι γνωρίσαμε μια όμορφη γυναίκα η έναν άνδρα, η ψυχή μας τρέχει προς αυτήν η αυτόν, είμαστε έτοιμοι να κλαίμε από την ευτυχία, όταν την η τον σκεπτόμαστε, μέσα μας τρέμουν τα πάντα και εντός της ψυχής μας εμφανίζεται το αίσθημα της απερίγραπτης και ακατανόητης ομορφιάς. Αρχίζουμε να νιώθουμε, ότι αλλάζουμε, γινόμαστε πιο καλόψυχοι και πιο όμορφοι και νομίζουμε, ότι έχουμε την αγάπη. Όμως εδώ ακόμη δεν πρόκειται για την αγάπη, πρόκειται για την ήμι –αγάπη.

2) Και τώρα ας φανταστούμε, πως η αγαπημένη μας γυναίκα η ο αγαπημένος μας άνδρας μας προσέβαλλε η μας πρόδωσε η μας φέρθηκε αισχρά.
Αν τα αισθήματα, που είχαμε στην αρχή, τα διατηρήσαμε και μετά απ’ αυτό το αναπάντεχο και σκληρό κτύπημα- τότε εδώ πρόκειται για την αληθινή αγάπη.

3) Η πραγματική γνώση του κόσμου δεν αρχίζει τόσο με την απόλαυση η τον πόνο, όσο με την υπέρβαση της απόλαυσης και του πόνου..

ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΟ ΠΟΝΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙΝΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ.

Ένα παραμύθι της αγάπης…

Μία φορά κι έναν καιρό, ταξίδευαν από μέρη σε μέρη η Ευτυχία, η Αγάπη και η Υγεία. Έφτασαν σ’ ένα χωριό και χτυπούσαν τις πόρτες των σπιτιών και ζητούσαν από τους κατοίκους να τις φιλοξενήσουν για μια βραδιά. Σ’ ένα σπίτι, που είχε μόνο μια ελεύθερη θέση, οι κάτοικοι θεώρησαν, ότι το κυριότερο στην ζωή είναι η Ευτυχία, γι΄ αυτό έμπασαν μέσα την Ευτυχία, ενώ την Αγάπη και την Υγεία τις άφησαν έξω στην αυλή. Και απ΄ το σπίτι αυτό σιγά- σιγά έφυγε η Αγάπη, μετά η Υγεία και μετά και η Ευτυχία.
Στο δεύτερο σπίτι αποφάσισαν να φιλοξενήσουν την Υγεία.
Τι σόι ευτυχία και αγάπη μπορεί να υπάρξει χωρίς την Υγεία?
Γι’ αυτό άφησαν έξω στην αυλή την Αγάπη και την Ευτυχία.
Στην αρχή έφυγε η Αγάπη, μετά η Ευτυχία και μετά και η Υγεία.
Ενώ στο τρίτο σπίτι οι κάτοικοι θεώρησαν, ότι το κυριότερο στην ζωή είναι η Αγάπη. Γι’ αυτό έμπασαν μέσα μόνο την Αγάπη.
Και μαζί με την Αγάπη μπήκαν στο μικρό σπίτι η Υγεία και η Ευτυχία και μείνανε εκεί για πάντα……………..

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Τα θερμά μου συγχαρητήρια φίλε Epsylon για το παραμύθι της Αγάπης.

[ΑΦΡΟΔΙΤΗ]

Κάτι φορές συμβαίνει στο παραμύθι της αγάπης [της όποιας αγάπης] να ανασαίνουν και αρκετές αλήθειες...

Τώρα ενίοτε η αλήθεια πονάει αλλά συχνά λυτρώνει...

[NEHEMAUT]

Αγαπητέ Epsylon δεν θέλω έρθω σε αντιπαράθεση μαζί σου αλλά δεν μπορώ να μην τοποθετηθώ αφού σε διάβασα και συμμετέχω στο φόρουμ.
Τεστ αγάπης είναι αυτό ή τεστ αναισθησίας?

Εχουμε και λέμε:
Είσαι ένας όμορφος άνδρας, η ψυχή μου τρέχει σε εσένα, κλαίω από ευτυχία
Σε σκέπτομαι, τρέμω, γίνομαι πιο καλόψυχη, πιο ωραία κλπ….!!!
Μου βγάζεις δηλαδή ότι πιο ωραίο έχω ήδη, το προβάλλω επάνω σου και το εκφράζω [σ ΄ευχαριστώ γι’ αυτό].

Εκ των υστέρων προδίδεις την φαντασίωση μου, με προσβάλλεις, με κακομεταχειρίζεσαι και δέχομαι ένα σκληρό χτύπημα…
Οπότε μου βγάζεις οργή , πόνο, απογοήτευση και άμυνα [ συναισθήματα και αυτά, επίσης δικά μου].

Τώρα εγώ πρέπει εν ονόματι μιας αλτρουιστικής ιδέας να αρνηθώ τα δεύτερα, να μην τα προβάλλω και αυτά επάνω σου, ώστε να εκδηλωθούν, και να συνεχίσω να ονειρεύομαι αγάπες, ημιαγάπες και λουλούδια.

Δηλαδή αποποιούμαι την αλήθεια, εθελοτυφλώ απέναντι στην προσβολή, μειώνω την αξιοπρέπεια μου, πνίγω την αναμενόμενη οργή και πείθομαι ότι είμαι ένας εν δυνάμει άγιος που υπερβαίνει τον πόνο.

Ε τόσο ………….δεν είμαι, ούτε έχω σκοπό να γίνω.
Επειδή είμαι καλός άνθρωπος θα σε αγνοήσω, θα σε συγχωρέσω και θα σε διαγράψω από το πεδίο μου.

Κατά τα άλλα θα ευχαριστήσω τον θεό και θα τον παρακαλέσω να με βοηθήσει να συγχωρέσω και τον εαυτό μου για την ανικανότητα που έδειξε να αντιληφθεί την πλάνη, και θα συνεχίσω να αγαπάω …

Θα ήθελα όμως να σε ρωτήσω το εξής:
Σου έχει μήπως περάσει από το μυαλό η σκέψη ότι ολή αυτή η υπέρβαση συναισθήματος που ίπταται χαλαρά και παρουσιάζεται τόσο άδολα και αθώα δύναται να οδηγήσει σε τελείως λάθος αποτελέσματα από τα επιθυμητά [ έλεγχος μέσα από την αγάπη….]?

Εδώ πρέπει να προσθέσω ότι ο στόχος μου είναι η ανταλλαγή απόψεων και όχι η κόντρα για την κόντρα…

Με πολλή αγάπη, αναζητώντας…

[ΑΦΡΟΔΙΤΗ]

ΑΨΟΓΗ
ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ
ΚΑΙ ΣΑΦΕΣΤΑΤΗ.

ΣΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΩ, ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ.
ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ.

[Ευθύμης]

Σε σκέπτομαι, τρέμω, γίνομαι πιο καλόψυχη, πιο ωραία κλπ….!!!
Μου βγάζεις δηλαδή ότι πιο ωραίο έχω ήδη, το προβάλλω επάνω σου και το εκφράζω [σ ΄ευχαριστώ γι’ αυτό].

Εκ των υστέρων προδίδεις την φαντασίωση μου, με προσβάλλεις, με κακομεταχειρίζεσαι και δέχομαι ένα σκληρό χτύπημα…
Οπότε μου βγάζεις οργή , πόνο, απογοήτευση και άμυνα [ συναισθήματα και αυτά, επίσης δικά μου].

Και ο επαίτης των φαναριών είναι ικανός να "μάς βγάλει" μια φιλάνθρωπη πτυχή του εαυτού μας. Αφού τακτοποιηθεί ο άνθρωπος και εγκαταλείψει τα φανάρια, τού θυμώνουμε, πονάμε και απογοητευόμαστε επειδή δεν είναι πλέον εκεί να του προβάλλουμε τον "ωραίο" μας εαυτό;

Η αγάπη προς τον εαυτό μας, προηγείται αυτής προς τους άλλους, η οποία τήν προϋποθέτει. Άλλοι γυμνάζονται για την ευεξία και άλλοι για την παραλία (=τους άλλους).. Όταν οι άλλοι (η παραλία) μάς αναγκάζουν να γυμναστούμε, περιμένουμε ανταπόδοση (βλέμματα πχ), και όταν αυτή δεν έρχεται θυμώνουμε, πονάμε, απογοητευόμαστε, παρατάμε την άθληση για τον υπόλοιπο χρόνο, και ξανά..τον ερχόμενο Μάϊο.

Ελπίζω τά 2 καθημερινά παραδείγματα να ήταν ικανοποιητικά. Όταν αγαπάμε ειλικρινώς τον εαυτό μας, τότε δεν περιμένουμε να πάρουμε αφού δώσουμε.

Τώρα εγώ πρέπει εν ονόματι μιας αλτρουιστικής ιδέας να αρνηθώ τα δεύτερα, να μην τα προβάλλω και αυτά επάνω σου, ώστε να εκδηλωθούν, και να συνεχίσω να ονειρεύομαι αγάπες, ημιαγάπες και λουλούδια.

Όχι, αν τά νιώσεις, πρέπει να τά εξωτερικεύσεις. Το ζητούμενο, που μάλλον ελάχιστοι το καταφέρνουν, είναι, αντί αυτών να βγει αυθεντικά ένα χαμόγελο.

Επειδή είμαι καλός άνθρωπος θα σε αγνοήσω, θα σε συγχωρέσω και θα σε διαγράψω από το πεδίο μου.

Αυτό το "συγχωρέσω"..

Κατά τα άλλα θα ευχαριστήσω τον θεό και θα τον παρακαλέσω να με βοηθήσει να συγχρέσω και τον εαυτό μου για την ανικανότητα που έδειξε να αντιληφθεί την πλάνη

Μάλλον ο Θεός δε χρειάζεται παρακάλια-υποδείξεις. Γνωρίζει.

[Epsylon]

Αγαπητέ Epsylon δεν θέλω έρθω σε αντιπαράθεση μαζί σου αλλά δεν μπορώ να μην τοποθετηθώ αφού σε διάβασα και συμμετέχω στο φόρουμ

.


Αγαπητή Nehemaut, δεν έρχεσαι σε αντιπαράθεση μαζί μου. Δεν το βλέπω έτσι πια. Κάποτε το έβλεπα. Αεί διδασκόμενος γαρ…Κάτι έχεις συλλάβει και θέλεις να το διευκρινήσεις και γω ευχαρίστως σου απαντώ. Είναι ανταλλαγή απόψεων, όχι αντιπαράθεση. Το είχα πει προηγουμένως μια φορά- παραιτούμαι από κάθε αντιπαράθεση.
Αφήνω τις ιδέες να περπατάν μόνες τους χωρίς προστάτες και υπερασπιστές. Ας αποδείξουν την αληθινή αξία τους.

Τεστ αγάπης είναι αυτό ή τεστ αναισθησίας?

Είναι τεστ αγάπης.

Εχουμε και λέμε:

………………….

Μου βγάζεις δηλαδή ότι πιο ωραίο έχω ήδη, το προβάλλω επάνω σου και το εκφράζω
[σ ευχαριστώ γι’ αυτό].

Ναι, βγαίνει ότι πιο ωραίο έχει μέσα του ένας άνθρωπος, ότι πιο συγκινητικό, ότι πιο όμορφο σ’ αυτόν τον κόσμο. Βγαίνει ο πλούτος, ο θησαυρός. Η μόνη αληθινή περιουσία του ανθρώπου, βγαίνει ο αληθινός άνθρωπος, χωρίς όρια, χωρίς τα «μη», χωρίς καλούπια «καθωσπρεπισμού» και συμβατικότητας. Και πρόκειται για ένα θαυμάσιο φαινόμενο.
Και είναι να απορείς όχι γι’ αυτό, που ερευνούμε, αλλά για το ότι πως αυτό καταφέρνει να επιβιώνει μέσα στις πιο αντίξοες απάνθρωπες συνθήκες της σημερινής τάξης πραγμάτων.
Ιδού είναι τα θαύμα των θαυμάτων: η αγάπη γονατίζει την «λογική», την κάθε «λογική», αν όντως είναι αγάπη.

Εκ των υστέρων προδίδεις την φαντασίωση μου, με προσβάλλεις, με κακομεταχειρίζεσαι και δέχομαι ένα σκληρό χτύπημα…
Οπότε μου βγάζεις οργή , πόνο, απογοήτευση και άμυνα [ συναισθήματα και αυτά, επίσης δικά μου].

Η αγάπη αν όντως αγάπη είναι- δεν είναι φαντασίωση. Είναι γεγονός, είναι κατάσταση, που ταρακουνάει όλο το προηγούμενο οικοδόμημα και το κατεδαφίζει. Το κατεδαφίζει, όπως κατεδαφίζεται ένα παλιό ακατάλληλο κτήριο που δεν μπορεί να φιλοξενεί πια τους κατοίκους του. Η αγάπη όχι μόνον δίνει, αλλά και αφαιρεί. Όχι μόνον χαϊδεύει, αλλά και χαστουκίζει αλύπητα. Η αγάπη είναι κάθαρση. Όπως καθαρίζουμε ένα χαλί, κτυπώντας το αλύπητα στον καθαρό αέρα, αφαιρώντας την συσσωρευθείσα σκόνη και βρωμιά, έτσι και η αγάπη καθαρίζει την ψυχή μας από την συσσωρευθείσα αρνητική ενέργεια. Η οργή, ο πόνος, η απογοήτευση και η άμυνα- είναι ακριβώς η σκόνη της ψυχής. Η αγάπη δεν μπορεί να σταθεί σε ακάθαρτο περιβάλλον, πριν μπει μέσα στην ψυχή, επιβάλλει στην ψυχή να καθαρίσει τον χώρο της και να αφήσει τον χώρο μόνον γι’ αυτήν και για κανένα άλλον.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε, ούτε να κλαίμε γοερά. Η σκληρότητα του κτυπήματος είναι ευθέως ανάλογο της ποσότητας αρνητικής ενέργειας μέσα στην ψυχή, που εμποδίζει την πραγματική αγάπη. Μπορούμε μόνο να δακρύζουμε από την ευτυχία η τον πόνο της κάθαρσης, που είναι κι αυτό ευτυχία σε τελική ανάλυση. Τα δάκρυα από την συγκίνηση της αγάπης η από τον πόνο της αγάπης- είναι τα ομορφότερα του κόσμου τούτου. Όλα τα άλλα- είναι απλώς κουραφέξαλα μπροστά στο μεγαλείο αυτών των δακρίων. Αν μας κτυπούν αλύπητα σ’ αυτόν τον τομέα- έρχεται η αγάπη από μακριά, που πρώτα ετοιμάζει τον χώρο της. Το ερώτημα είναι- θα καθαρίσουμε τον χώρο μας η όχι?

Τώρα εγώ πρέπει εν ονόματι μιας αλτρουιστικής ιδέας να αρνηθώ τα δεύτερα, να μην τα προβάλλω και αυτά επάνω σου, ώστε να εκδηλωθούν, και να συνεχίσω να ονειρεύομαι αγάπες, ημιαγάπες και λουλούδια.

Πρέπει όντως να αρνηθείς τα δεύτερα. Έχεις το δικαίωμα να τα προβάλλεις, πρέπει να εκδηλωθούν για να τους δοθεί η δυνατότητα να βγουν έξω από την ψυχή, να καθαρίσει ο χώρος. Και να συνεχίσεις κατά την διαδικασία της κάθαρσης να ονειρεύεσαι όχι ημιαγάπες, αλλά αγάπη. Τα λουλούδια θα έρθουν μόνα τους μετά ως επιβράβευση. Θα είναι τα λουλούδια της αγάπης. Τα μόνα αληθινά.

Δηλαδή αποποιούμαι την αλήθεια, εθελοτυφλώ απέναντι στην προσβολή, μειώνω την αξιοπρέπεια μου, πνίγω την αναμενόμενη οργή και πείθομαι ότι είμαι ένας εν δυνάμει άγιος που υπερβαίνει τον πόνο.

ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΝΟ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΝΤΕΞΕΙ ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙΝΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΝΤΕΞΕΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ-αυτή είναι η απάντηση.

Ε τόσο ………….δεν είμαι, ούτε έχω σκοπό να γίνω

.

Είναι δικαίωμά σου...

Επειδή είμαι καλός άνθρωπος θα σε αγνοήσω, θα σε συγχωρέσω και θα σε διαγράψω από το πεδίο μου.

Και αυτό είναι δικαίωμά σου... Κανείς δεν σε υποχρεώνει να πράξεις το αντίθετο.

Κατά τα άλλα θα ευχαριστήσω τον θεό και θα τον παρακαλέσω να με βοηθήσει να συγχωρέσω και τον εαυτό μου για την ανικανότητα που έδειξε να αντιληφθεί την πλάνη, και θα συνεχίσω να αγαπάω …

Δεν ήταν πλάνη, ήταν κάθαρση, ήταν η προπόνηση στην αληθινή αγάπη, το τεστ της αντοχής της. Να συνεχίζεις να αγαπάς. Τότε πραγματικά θα σε αγαπήσουν. Και πολύ δυνατά μάλιστα. Διότι η αληθινή αγάπη φέρνει μόνον την αληθινή αγάπη και τίποτε άλλο.

Θα ήθελα όμως να σε ρωτήσω το εξής:
Σου έχει μήπως περάσει από το μυαλό η σκέψη ότι όλη αυτή η υπέρβαση συναισθήματος που ίπταται χαλαρά και παρουσιάζεται τόσο άδολα και αθώα δύναται να οδηγήσει σε τελείως λάθος αποτελέσματα από τα επιθυμητά [ έλεγχος μέσα από την αγάπη….]?

Απάντηση: η αληθινή αγάπη θα καταργήσει κάθε έλεγχο, θα παραμερίσει κάθε λάθος αποτέλεσμα, θα εξαφανίσει το κάθε επιθυμητό= τις προσδοκίες, τις αναμονές, τις βλέψεις…
Θα μείνει μόνον αυτή. Και η αληθινή αγάπη θα λύσει με τον καλλίτερο τρόπο το οποιοδήποτε πρόβλημα. Αυτή βρίσκει το μονοπάτι μόνη της. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε- είναι να πούμε: καλωσόρισες και σώσε με, η φύγε, δεν είμαι έτοιμος/ έτοιμη.

Εδώ πρέπει να προσθέσω ότι ο στόχος μου είναι η ανταλλαγή απόψεων και όχι η κόντρα για την κόντρα…

Δεν κάνω καμία κόντρα μαζί σου. Να μην ανησυχείς ποτέ, ότι θα σκέπτομαι στραβά. Το ξέρω ότι ο στόχος σου δεν είναι η κόντρα, αλλά η ανταλλαγή απόψεων- και με σεβασμό στις αναζητήσεις σου και με ανθρώπινη συμπάθεια και κατανόηση , σου απαντώ αυτά, που μου φαίνονται ως σωστά.
Να είσαι παντού και πάντοτε καλά!

Με πολλή αγάπη, αναζητώντας…

Με πολλή αγάπη επίσης.

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

Σου έχει μήπως περάσει από το μυαλό η σκέψη ότι ολή αυτή η υπέρβαση συναισθήματος που ίπταται χαλαρά και παρουσιάζεται τόσο άδολα και αθώα δύναται να οδηγήσει σε τελείως λάθος αποτελέσματα από τα επιθυμητά [ έλεγχος μέσα από την αγάπη….]?

Δες για λίγο :

[center]Σφίξε με αγάπη μου, θα 'ναι φριχτό το στέρεμα της κρήνης[/center]

Τι καταλαβαίνεις από αυτό ;

Λέει "σφίξε με", όχι "πνίξε με".

Λέει "φρικτό το στέρεμα".

Γιατί νομίζεις πως η αληθινή Αγάπη ελέγχει ? Τι λες ? Η Αγάπη σου για κάποιους - και κοίτα, μιλάς μαζί μου τώρα - αλήθεια, για σένα, σου αφήνει περιθώρια ελέγχου ? Ποιος είναι αυτός που ελέγχει ? Εσύ ? Ελέγχεις την Αγάπη ? Πεσ' μου τα κριτήρια σου λοιπόν. Μήπως νομίζεις πως η Αγάπη διακατέχεται από κριτικές πλάνες ? Μου κάνει εντύπωση που μιλάς έτσι.

Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος μέσα από την Αγάπη και το ξέρεις. Αγάπη σημαίνει ελευθερία, κι εσύ μιλάς για "έλεγχο μέσα από την Αγάπη"? Τι κάνεις τώρα δηλ ? Λες ψέμματα στον ίδιο σου τον εαυτό ή εσύ αγαπάς & ελέγχεις την αγάπη του άλλου ? Σε παρακαλώ, ανακάλεσε γιατί δεν σε πιστεύω.

Έχεις πάντα έναν τρόπο, να κάνεις το εύκολο, δύσκολο. Γιατί ? Έτσι και με την έκφραση "συναισθηματική νοημοσύνη", έτσι και τώρα. Τι σημαίνει "έλεγχος μέσα από την Αγάπη"? Μπορείς να μου πεις ? Εγώ στην ζωή μου δεν το έχω νιώσει αυτό.

Ποτέ μου, ειλικρινά, δεν έβαλα τον εαυτό μου σε μια τέτοια διαδικασία. Να βρω δηλ. που μπορώ να κάνω έλεγχο την Αγάπη. Γιατί ρε συ? Δεν το καταλαβαίνω. Ποιος είμαι εγώ που θα κάνω έλεγχο στο Συνολικό ? Ποιος είμαι εγώ που θα πω πως η ίδια η Αγάπη έχει ελεγκτικούς μηχανισμούς μέσα της ? Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω την Αγάπη μου, αλλά και την Αγάπη των άλλων προς εμένα ? Ποιος είμαι εγώ για να μιλήσω κατ' αυτόν τον τρόπο για την Αγάπη ?

Από την στιγμή που δεν υπάρχει κανένας ορισμός για την Αγάπη, πως είναι δυνατόν να ευσταθεί η απόδοση κάποιας ελεγκτικής διαδικασίας στην ίδια την Αγάπη ?

Αν μπορούσαμε να δώσουμε περιγραφική ικανότητα μέσω του λόγου στην Αγάπη, αν μπορούσαμε να ορίσουμε την Αγάπη μέσα από λέξεις, αν μπορούσαμε να μιλήσουμε για το Συνολικό με προτάσεις, τότε ίσως, λέω ίσως, θα είμασταν ικανοί να διαπιστώσουμε αν υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός στην φύση του ορισμού μας.

Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η Αγάπη, και λέμε "έλεγχο μέσα από την Αγάπη".

Βάλθηκες μου φαίνεται να κάψεις το λογισμικό μας...

Με εκτίμηση.

[NEHEMAUT]

Ελπίζω τά 2 καθημερινά παραδείγματα να ήταν ικανοποιητικά.

Όσον αφορά τα παραδέιγματα να υποθέσω ότι εξισώνεις τον επαίτη των φαναριών με την γυναίκα της ζωής σου φίλε Ευθύμη?

Όταν αγαπάμε ειλικρινώς τον εαυτό μας, τότε δεν περιμένουμε να πάρουμε αφού δώσουμε.

Τι σχέση έχει η ανταπόδοση στις προσδοκίες που μπορεί να έχουμε ή να μην έχουμε με αυτή την κατάσταση που περιγράφει ο Εψιλον εδώ?

μας προσέβαλλε η μας πρόδωσε η μας φέρθηκε αισχρά.

Το να μην περιμένεις, να μην προσδοκάς να μην ζητάς ανταπόδοση μπορώ να το κατανοήσω, αλλά το να αντιμετωπίσω μια συμπεριφορά τέτοιου τύπου με χαμόγελο και μάλιστα αυθεντικό, το θεωρώ τελείως ανεφάρμοστο. Το λιγότερο που μπορώ να σκεφτώ είναι η φυγή. Όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, τον σεβόμαστε και δεν επιτρέπουμε την κακοποίηση του.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε, ούτε να κλαίμε γοερά

.

Συμφωνώ. Ούτε εγώ αντέχω τις υστερίες. Όχι όμως και να συνεχίσω να δέχομαι ανενόχλητη την προσβολή που διακρίνω.

Πρέπει όντως να αρνηθείς τα δεύτερα. Έχεις το δικαίωμα να τα προβάλλεις, πρέπει να εκδηλωθούν για να τους δοθεί η δυνατότητα να βγουν έξω από την ψυχή, να καθαρίσει ο χώρος. Και να συνεχίσεις κατά την διαδικασία της κάθαρσης να ονειρεύεσαι όχι ημιαγάπες, αλλά αγάπη. Τα λουλούδια θα έρθουν μόνα τους μετά ως επιβράβευση. Θα είναι τα λουλούδια της αγάπης. Τα μόνα αληθινά.

Άρνηση του συναισθήματος. Γιατί ? Από ποιόν θα κρυφτούμε? Πρόσεξε την διαφορά. Δεν λέω αν θα εκδηλωθούν ή όχι αλλά αν θα υπάρξουν εσωτερικά.

Εδώ δεν μιλάμε γενικά για την έννοια της συλλογικής αγάπης αλλά για την πιθανότητα να μας θίξει , να μας προσβάλλει κλπ το αγαπημένο αντικείμενο.

Οπότε άσχετα από το καθαρισμό του χώρου θα πρέπει να παρθεί η απόφαση του πως θα συμπεριφερθούμε έπειτα.
Δηλαδή η άποψη μου είναι ότι ανεξάρτητα του αγαθού ή όχι του συναισθήματος αυτή η σχέση πρέπει να επαναπροσδιοριστεί



.

Η Αγάπη σου για κάποιους - και κοίτα, μιλάς μαζί μου τώρα - αλήθεια, για σένα, σου αφήνει περιθώρια ελέγχου ?

Και εσύ μιλάς μαζί μου …

Ποτέ μου, ειλικρινά, δεν έβαλα τον εαυτό μου σε μια τέτοια διαδικασία. Να βρω δηλ. που μπορώ να κάνω έλεγχο την Αγάπη. Γιατί ρε συ? Δεν το καταλαβαίνω.

Από την στιγμή που δεν υπάρχει κανένας ορισμός για την Αγάπη, πως είναι δυνατόν να ευσταθεί η απόδοση κάποιας ελεγκτικής διαδικασίας στην ίδια την Αγάπη ?

Βάλθηκες μου φαίνεται να κάψεις το λογισμικό μας...

Ας το αναλύσω όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ για να μην έχουμε καψίματα....αν και δεν είμαι σίγουρη ότι θέλεις επεξήγηση εσύ.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στο θέμα αγάπη καθώς και κανένας συγκεκριμένος ορισμός. Αλλά δεν δέχομαι την ανυπαρξία της λογικής παντελώς.

Δηλαδή σ’ αγαπάω ή όχι, αν η συμπεριφορά σου δεν μου αρμόζει, θα σταματήσουμε να συνυπάρχουμε, ανεξάρτητα από το τι αισθάνομαι, γιατί δεν γίνεται να μην αντιδράσω.

Αυτό που εγώ θέλησα να θίξω είναι ότι παρατηρώ μία υπερβολική αναφορά στο θέμα αγάπη ανευ όρων, συγχώρεση επίσης άνευ όρων, συμβιβασμός στο όνομα του αγαθού κλπ …. η οποία τείνει να επεκταθεί και να ερμηνευτεί με λάθος φοβάμαι τρόπο.

Υπάρχει ένα όριο σχετικά με το τι μπορούμε να ανεχθούμε και τι όχι. Και αυτό είναι υποκειμενικό και τίθεται μόνο από εμας . Κανείς δεν μπορεί να μας επιβάλλει το πώς θα νιώθουμε επειδή έτσι είναι το σωστό.

Πιο αναλυτικά αν όλοι πεισθούμε να αγαπάμε αλλήλους ανευ κρίσεως και ως εκ τούτου να μην προβάλλουμε αντίσταση σε θέματα προσβολής μας κλπ μπορείς να φανταστείς την συνέχεια στην περίπτωση που δεν θα έχουν ολοι το ιδεατό επίπεδο εξέλιξης?

Εγώ στην ζωή μου δεν το έχω νιώσει αυτό.

Επειδη εγώ το έχω νιώσει επέτρεψέ μου να αναγνωρίζω την διαδικασία.

Με εκτίμηση

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

Δηλαδή σ’ αγαπάω ή όχι, αν η συμπεριφορά σου δεν μου αρμόζει, θα σταματήσουμε να συνυπάρχουμε, ανεξάρτητα από το τι αισθάνομαι, γιατί δεν γίνεται να μην αντιδράσω.

Το θέμα βρίσκεται εδώ ακριβώς NEHEMAUT, ακριβώς σε τούτη την διαίρεση. Κοίτα λίγο την πρόταση : "σ' αγαπάω Η όχι".

Εγώ νομίζω, και από τούτο προκύπτει και η όλη "διαφωνία" μου αν θέλεις, πως ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να διαχωρίσει πραγματικά σε ποια κατάσταση αγαπάει και σε ποια όχι γιατί η διάζευξη αυτή δεν γίνεται από το συναισθηματικό του κέντρο, αλλά απο το νοητικό, και πάντα θα είναι εμπαθείς από διάφορα παρελθοντολογικά φαντάσματα.

Πολλές φορές, εξετάζοντας την γραμματεία μιας πρότασης, μπορούμε να οδηγηθούμε σε πολύ βαθύτερες ερμηνείες. Τι σημαίνει "διάζευξη"? Σημαίνει δια της ζεύξης, δηλ. μέσω της ένωσης, της γεφύρωσης. Εγώ, έχω αφιερώσει ολόκληρη την ζωή μου σε τούτη την ζεύξη. Όμως αυτή, πίστεψέ με, είναι αδύνατον να γίνει μέσω του νοητικού. Ο ίδιος ο νους δεν σου το επιτρέπει. Δεν το δέχεται. Το συναισθηματικό όμως, μπορεί να το δεχτεί.

Φαίνεται εδώ, με τούτη την διάζευξη, ναι ή όχι, δηλ. δεν έχει σημασία, κάπως έτσι το καταλαβαίνω, πως γίνεται μια ακούσια - αν θέλεις - απαξίωση της Αγάπης. Δηλ. δεν με νοιάζει αν σ' αγαπάω ή όχι, (απαξίωση της έννοιας), κάτι τρέχει στα γύφτικα δηλ. εγώ αν δεν μου αρμόζει η συμπεριφορά σου, γεια χαρά.

Η απαξίωση (αν υπάρχει) δεν είναι αποτέλεσμα του συναισθηματικού κέντρου. Το νοητικό το λέει αυτό. Η Αγάπη βασιλεύει στο συναισθηματικό κέντρο ενός ανθρώπου.

Αλλά δεν δέχομαι την ανυπαρξία της λογικής παντελώς

Ούτε κι εγώ, αλίμονο.

Λέω μονάχα πως αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική Αγάπη, για μια κατάσταση δηλ. τα λόγια μας δεν θα πρέπει να τίθονται υπό το φίλτρο του νοητικού.

Τα τεστ της Αγάπης βρίσκονται στο νοητικό κι σ' εμένα προσωπικά, δεν "κάθεται" καλά μέσα μου, ούτε καν ο τίτλος αυτού του θέματος που άνοιξε ο φίλος Epsylon, παρ' ότι συμφωνώ σε πολλά πράγματα που αναφέρει.

Είναι νομίζω "άκομψο" να τεστάρουμε την Αγάπη, λες και τεστάρουμε κανένα νέο μοντέλο αυτοκινήτου που εμφανίζεται στην αγορά. Και υπό τούτη την θεώρηση λέω πως εγώ δεν το έχω νιώσει αυτό ποτέ. Και λέω και κάτι άλλο, που μπορεί να σου φανεί παράδοξο, όμως μιας και κουβεντιάζουμε, ας το πω.

Εγώ προσωπικά, δεν γνωρίζω πότε αγαπάω έναν άνθρωπο και πότε όχι. Η μόνη γνώση που μου έχει δώσει τούτη η κατάσταση είναι μονάχα η λέξη που βγαίνει από το στόμα μου - όταν βγαίνει - το "σ' αγαπώ" δηλ. κι όταν η αίσθηση, νομίζω εγώ πως ίσως, πιθανόν, μπορεί, είναι δυνατόν, να είναι αυτό που λέμε "Αγάπη". Αυτό είναι στιγμιαίο όμως - και ίσως να είναι και αληθινό γι' αυτό το έχω πει πολλές φορές - γιατί την επόμενη μέρα, τον επόμενο μήνα, αυτό το σημείο αναφοράς του "Αγαπώ" δεν είναι το ίδιο - αλίμονο αν ήταν το ίδιο - και αν το σκεφτώ, αν πω δηλ. γιατί να μην είναι το ίδιο ?, αν χρησιμοποιήσω το νοητικό μου δηλ. πάει, το 'χασα! (το αίσθημα δηλ. όχι το μυαλό μου)

Γι' αυτό λέω πως αν μπαίνουμε σε μια τέτοια διαδικασία, χάνουμε πολλά όμορφα πράγματα - και ναι, χάνουμε και πολλά άσχημα πράγματα - αλλά στην ζωή μας και στην Αγάπη, πρέπει να δεχόμαστε και τα όμορφα και τα άσχημα με την ίδια πίστη.

Με εκτίμηση.

[Ευθύμης]

Καλημέρα.

Όσον αφορά τα παραδέιγματα να υποθέσω ότι εξισώνεις τον επαίτη των φαναριών με την γυναίκα της ζωής σου φίλε Ευθύμη?

Αγαπητή NEHEMAUT, στην περίπτωση που έχεις το χρόνο και τη διάθεση, ποιά είναι η κατ’ ουσία διαφορά; Αν υπάρχει, δεν τή βλέπω. Ακόμα και αν είναι διαφορετικός ο συντελεστής, ο παρονομαστής είναι κοινός. Και στις δύο περιπτώσεις είμαστε παθητικοί, χρειαζόμαστε κάποιον άλλο ως αφορμή για να εκφραστεί ο «ωραίος» μας εαυτός.

Τι σχέση έχει η ανταπόδοση στις προσδοκίες που μπορεί να έχουμε ή να μην έχουμε με αυτή την κατάσταση που περιγράφει ο Εψιλον εδώ?

μας προσέβαλλε η μας πρόδωσε η μας φέρθηκε αισχρά.

Ερώτηση: Δεν είναι προσδοκία να αξιώνουμε από τον άλλο η συμπεριφορά του να είναι εντός κάποιων ορίων που εμείς έχουμε χαράξει; Δεν περιμένουμε, ως ελάχιστη ανταπόδοση, να μη μάς προσβάλει, να μη μάς προδώσει ή να μη μάς φερθεί αισχρά;

Η αγάπη για τον εαυτό μας είναι πολύ διαφορετική από τη φροντίδα της αξιοπρέπειάς μας. Ανάλογα της στάθμης του εγωισμού του και της διάτρησης εξωτερικών επιρροών στον ίδιο, έκαστος έχει σχετικό μέτρο για την αξιοπρέπειά του. Πεζά, αλλά καθημερινά, παραδείγματα, κάποιος πχ μπορεί να θεωρεί ότι θίγεται η αξιοπρέπειά του (προσβάλλεται αν θες) από την ένδυση της συντρόφου του και άλλος από το αν αυτή χορεύει πάνω σε τραπέζια. Πόσο υπολογίζει ένα παιδί την αξιοπρέπεια και πόσο την καρδιά του..τόσο που από τα γέλια δε διστάζει να κατουρηθεί πάνω του.

Η επόμενη ερώτηση, ως φαινόμενο, παρατηρείται και σε ηλικίες +30, είναι αρκετά ενδεικτική για το πόσο αγαπάμε τον εαυτό μας, από την εφηβική μάλιστα ηλικία. Ας γίνουμε για λίγο έφηβοι. Ποιός αγαπάει τον εαυτό του;

Α. Αυτή/ός που θέλει να μιλήσει στο ταίρι της/ου, αλλά θεωρεί ότι είναι του άλλου σειρά να τηλεφωνήσει, διότι την τελευταία φορά αυτή/ός ήταν που «έκανε την κίνηση».

Ή

Β. Αυτή/ός που θέλει να τού/ής μιλήσει, και απλά τηλεφωνεί.

Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως: Είναι αδύνατη η ανιδιοτελής αγάπη προς τον οποιοδήποτε αν δεν αγαπάμε ειλικρινά τον εαυτό μας.

[Epsylon]

*Το να μην περιμένεις, να μην προσδοκάς να μην ζητάς ανταπόδοση μπορώ να το κατανοήσω, αλλά το να αντιμετωπίσω μια συμπεριφορά τέτοιου τύπου με χαμόγελο και μάλιστα αυθεντικό, το θεωρώ τελείως ανεφάρμοστο. Το λιγότερο που μπορώ να σκεφτώ είναι η φυγή. Όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, τον σεβόμαστε και δεν επιτρέπουμε την κακοποίηση του.*

Φίλη μου καλή Nehemaut!
Σε παρακαλώ πολύ, αν θέλεις, ξαναδές τι έγραψα στην αρχή του θέματος.
Διάβασέ το με τα μάτια της ψυχής και κλείσε τα μάτια του νου. Αν θέλεις βέβαια…
Είμαι σίγουρος, ότι υποσυνείδητα το κατάλαβες απόλυτα, αντιδρά η συνείδηση, που διαφωνεί. Μιλάς για φυγή= άμυνα. Δεν μίλησες εσύ, μίλησε το συνειδητό, που στον πόνο αντιδρά με φυγή. Ας πούμε, ότι δεχτήκαμε αυτό το πλήγμα- ταπείνωση των αισθημάτων μας. Το ερώτημα είναι- γιατί εμείς? Απάντηση- λόγω της ατέλειάς μας εμείς προσελκύσαμε τον ατελή άνθρωπο. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει… Οι εξωτερικές ατέλειές μας (της συνείδησης δηλαδή) είναι αρκετές, οι εσωτερικές (της ψυχής)-είναι πολύ περισσότερες. Ουδείς γήινος εξαιρείται του κανόνος.
Αυτός που μας ταπείνωσε – τι είναι? Άγιος? Όχι βέβαια. Μάλλον κάθαρμα είναι… Το θέμα είναι γιατί αυτό το κάθαρμα βρέθηκε στην ζωή μας? Ακριβώς για να αναδείξει αυτό, που είναι σε ανεκδήλωτη μορφή μέσα μας. Ο εντάξει άνθρωπος δεν θα είχε καρδιά να μας κάνει κάτι τέτοιο. Τον χρησιμοποιούν οι από Πάνω για άλλες δουλειές.
Ακόμα και στην περίπτωση του καθάρματος θέλω να πω, πως οι τεράστιες ποσότητες της αγάπης αν έχουμε μέσα μας- ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΥΝ ΣΕ ΑΓΙΟ. Προς το παρόν ουδείς εξ ημών διαθέτει αυτήν την ΕΥΛΟΓΙΑ. Με την συνεχόμενη εξέλιξη της ψυχής μας δια των πολλών ενσαρκώσεων κάποτε θα φτάσουμε εκεί αναπόφευκτα. Ο κόσμος γεννήθηκε από την αγάπη και θα πεθάνει από την αγάπη. Τα πάντα απ αυτήν προέρχονται και τα πάντα (ακόμη και τα αισχρά και βρωμερά) – σ’ Αυτήν καταλήγουν. Αν τα αισχρά και τα βρωμερά ακουμπήσει η Αγάπη- αυτά χάνουν την ιδιότητά τους και ΑΓΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ.

*Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στο θέμα αγάπη καθώς και κανένας συγκεκριμένος ορισμός. Αλλά δεν δέχομαι την ανυπαρξία της λογικής παντελώς.*

Εδώ μιλάμε για μια λογική, για μια άλλη λογική. Λογικές πολλές υπάρχουν, που συνεχώς διαφωνούν και θα διαφωνούν μεταξύ τους. Και όμως η λογική της αγάπης παραμένει η ανώτερη εις πείσμα όλων των άλλων λογικών. Το «σ’ αγαπώ» αν ειπωθεί από μια ψυχή, που πραγματικά αγαπάει- θα μεταβάλλει και την ισχυρότερη λογική του κόσμου τούτου και θα συντρίψει την ισχυρότερη αντίσταση.
Τα πάντα οφείλουν να καταρρεύσουν και θα καταρρεύσουν ενώπιον της όντως αγάπης. Αρκεί να ειπωθεί από την όντως αγάπη… Πόσες φορές στην ζωή μας πράττουμε έτσι? Ιδού το ερώτημα…

*Αυτό που εγώ θέλησα να θίξω είναι ότι παρατηρώ μία υπερβολική αναφορά στο θέμα αγάπη άνευ όρων, συγχώρεση επίσης άνευ όρων, συμβιβασμός στο όνομα του αγαθού κλπ …. η οποία τείνει να επεκταθεί και να ερμηνευτεί με λάθος φοβάμαι τρόπο. *

Είπες «φοβάμαι»… Ποιος φοβάται? Σίγουρα όχι εσύ- κάποιος άλλος είναι. Βρες τον Nehemaut τον φοβητσιάρη αυτόν. Αν τον ψάξεις, θα τον βρεις. Είναι ο νους… Χωρίς να θέλω να σε θίξω, και σε παρακαλώ πάρα πολύ να εκληφθούν τα λόγια μου με την καλύτερη διάθεση προς εσένα (ειλικρινά στο λέω!)- σου λέω, πως δεν μίλησε η Nehemaut- Ψυχή, μίλησε ο νους της…Ο νους κανενός μας δεν αντέχει την αγάπη άνευ όρων. Μην απατόμεθα. Κανενός νους εξ ημών αυτό δεν θα το αντέξει σήμερα. Τρέμει. Πανικοβάλλεται. Υποχωρεί. Δραπετεύει. Οχυρώνεται πίσω από την «λογική»,- αναποτελεσματικό όπλο έναντι της όντως αγάπης. Δεν βγάζω τον εαυτόν μου απ έξω. Έτσι για να εξηγούμαστε. Και όμως ο καθένας από εμάς από την θέση που βρίσκεται, πρέπει να προσπαθήσει να αφομοιώσει τα μαθήματα της αγάπης, όταν και εφ’ όσον του σταλούν. Σημαίνει, ότι ήρθε η ώρα της δοκιμασίας και της διάπλασής του. Σε πολλούς δεν αρέσει ο όρος «μάθημα αγάπης», «τεστ αγάπης» κ.λ.π. Προβάλλουν το επιχείρημα ότι η αγάπη δεν διδάσκεται, δεν μαθαίνεται…ότι …κ.λ.π….κ.λ.π. φιλολογίες δηλαδή…
Αυτοί απλώς θέλουν να αποφύγουν τα μαθήματά της από τρόμο, διότι τα μαθήματά της είναι τα πιο επώδυνα. Και όμως αναπόφευκτα… Ουδείς θα εξαιρεθεί του μαθήματος.
Θα το αποφεύγουμε τώρα, για να συρθούμε μετά βίαια αύριο προς τα εκεί. Όποιος δεν περνάει τις εξετάσεις- δεν περνάει στην επόμενη τάξη. Θα ξαναδώσει τις εξετάσεις όσες φορές χρειαστεί.
Μη ξεγελιόμαστε. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμη. Ακριβώς για μας ισχύουν και τα μαθήματα αγάπης και τα τεστ αγάπης. Ναι, είμαστε υπό την εκπαίδευση. Σκληρή, πολύ σκληρή εκπαίδευση και σε κανέναν δεν γίνεται χατίρι. Αν δεν βγάλουμε με άριστα το Πανεπιστήμιο της αγάπης- δεν θα αποκτήσουμε ποτέ την πραγματική ευτυχία. Θα το παίζουμε «ευτυχισμένοι» για τα μάτια του κόσμου και για τα δικά μας μάτια. Θα κοροϊδεύουμε τους άλλους και τους εαυτούς μας, και οι άλλοι θα κάνουν ακριβώς τα ίδια προς τους άλλους και τους εαυτούς τους. Γενική κοροϊδία προς πάσα κατεύθυνση δηλαδή. Και θα δίνει ο ένας στον άλλον την σφαλιάρα και θα δέχεται από τον άλλον την σφαλιάρα. Είμαστε ακόμη στο στάδιο του «δημοτικού» σ’ αυτά τα θέματα. Άντε δυο- τρεις να πέρασαν στο «γυμνάσιο»…
Δεν μας αρέσει η ονομασία? Δεν πειράζει. Η ζωή πάλι θα μας περνάει από τα μαθήματα και τα τεστ της αγάπης, θέλουμε-δεν θέλουμε. Όσες ενσαρκώσεις κι αν χρειαστούν… Μέχρι να βγάλουμε με άριστα το Πανεπιστήμιο. Και αυτό ασχέτως αν συμφωνούμε η διαφωνούμε.

*Υπάρχει ένα όριο σχετικά με το τι μπορούμε να ανεχθούμε και τι όχι. Και αυτό είναι υποκειμενικό και τίθεται μόνο από εμάς . Κανείς δεν μπορεί να μας επιβάλλει το πώς θα νιώθουμε επειδή έτσι είναι το σωστό. *

Ναι, υπάρχει ένα όριο, που καθορίζεται από το εξελικτικό στάδιο της δεδομένης ψυχής. Μία ψυχή, ας πούμε του «δημοτικού» βεβαίως αν υποβληθεί σε τέτοια δοκιμασία- θα διαλυθεί, θα παραμορφωθεί, διότι δεν θα το αντέξει. Είναι σαν να βάζεις ένα πεντάχρονο παιδί να κουβαλάει στις πλάτες του τα βαριά σακιά τσιμέντου της οικοδομής. Δεν θα το σακατέψεις? Θα το σακατέψεις. Έτσι είναι και με την νεαρή ψυχή- δεν θα το αντέξει. Θα την «σκοτώσεις» κυριολεκτικώς- δηλαδή θα την ρίξεις πίσω για πολλές ενσαρκώσεις. Συνεπώς το σκληρό τεστ γι’ αυτήν όχι μόνο δεν θα είναι καλό- θα είναι βλαβερό. Πρέπει πρώτα ν’ αποκτήσει δυνάμεις, να καρδαμώσει, να ανδρωθεί…για να δείξει την κρυμμένη μέσα της πραγματική αξία.
Ο Θεός δεν δίνει δοκιμασίες, που δεν μπορεί να αντέξει η ψυχή. Ευτυχώς…
Προς το παρόν όλοι μας, όταν νιώθουμε αδύναμοι- να λέμε: «μη με βάζεις, Θεέ μου να πιω το ποτήριον τούτο…δεν είμαι έτοιμος…» Πάλι θα πω αυτό, που είχα πει πριν και κανείς δεν θέλησε από τους φίλους να σχολιάσει η ίσως δεν το πρόσεξε:

« ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΝΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙΝΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ».

Πραγματικά μου φαίνεται πολύ «περίεργο», γιατί όλοι απέφυγαν να πάρουν θέση γι’ αυτή την πολύ κρίσιμη και σημαντική σκέψη.
Δεν την σχολίασε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ!!! Τόσο παράλογη είναι? Για να σκεφτούμε πιο βαθιά- τι κρύβεται πίσω της? Για να σκεφτούμε λιγάκι…

*Πιο αναλυτικά αν όλοι πεισθούμε να αγαπάμε αλλήλους άνευ κρίσεως και ως εκ τούτου να μην προβάλλουμε αντίσταση σε θέματα προσβολής μας κλπ μπορείς να φανταστείς την συνέχεια στην περίπτωση που δεν θα έχουν όλοι το ιδεατό επίπεδο εξέλιξης?*

Αχ αυτό το πιο «αναλυτικά»…αυτός ο νους…
Μας άφησαν οι Ανώτεροι μια διδαχή: «Αγαπάτε αλλήλους», «Μην κρίνετε».Και ο νους αμέσως επενέβη και παραμόρφωσε τα πάντα: «θα «αγαπώ» με κρίση, όπως εμένα με βολεύει, δηλαδή- λογικά».
Η αγάπη δεν είναι λογική, δεν είναι κρίση. Είναι υπεράνω αυτών των πραγμάτων. Και πολύ ισχυρότερη αυτών. Δεν την δαμάζεις με καμιά λογική, με καμία κρίση. Αν κατάφερες να δαμάσεις με τα όπλα της λογικής και της κρίσης- τότε έχεις δαμάσει κάτι άλλο, και όχι την αγάπη. Κακά τα ψέματα. Ας το χωνέψουμε όλοι μας- όσο μεγάλοι και ικανοί να είμαστε- η αγάπη είναι μεγαλύτερη και ικανότερη και δεν υποτάσσεται σε μας, εμείς υποτασσόμαστε σ’ αυτήν. Κανείς δεν μπορεί να υποτάξει την αγάπη. Και τώρα κάτι πολύ αιρετικό: και ο Θεός ο ίδιος υποτάσσεται σ’ αυτήν. Και πριν τον Θεό τον ίδιον υπήρχε η αγάπη. Ο Θεός είναι κατώτερος έναντι της αγάπης. Και γι’ αυτό υποτάσσεται σ’ αυτήν. Αν θιγούν κάποιοι απ’ τα λεγόμενά μου- τους ζητώ συγνώμη, αλλά πάλι θα το λέω- έτσι είναι!
Τώρα εις ότι αφορά το ιδεατό επίπεδο εξέλιξης- έχω να πω τούτο: ο καθένας έχει καταστάσεις, που αντιστοιχούν με μαθηματική ακρίβεια στο δικό του, προσωπικό επίπεδο εξέλιξης. Ποτέ δεν θα τύχει στον δρόμο μας άσχετος προς εμάς άνθρωπος. Ο καθένας που έρχεται σε επαφή με μας- μας φέρνει ένα δώρο, ένα μήνυμα από Πάνω. Είναι ο δάσκαλός μας και ταυτοχρόνως μαθητής μας. Και εμείς με την σειρά μας μαθαίνουμε και ταυτοχρόνως διδασκόμαστε. Έτσι και μόνο έτσι εξελισσόμαστε προσωπικά και συνολικά ως είδος.
Ελπίζω να μη σε «στεναχώρησα» με την «διαφωνία» μου, φίλη Nehemaut.
Ειλικρινά αυτά που λέω εδώ- τα λέω με την καλλίτερη διάθεση προς εσένα και προς όλους, χωρίς καμία πρόθεση κόντρας. Όπου αρχίζει η κόντρα- θα χαθεί η ουσία και αρχίσει η στείρα και άχρηστη για όλους αντιπαράθεση ιδεών, γυμναστική των μυαλών. Πρέπει να μιλάνε οι ψυχές και όχι τα μυαλά. Τα μυαλά όλοι ξέρουμε τι θα πουν.

Με πολλή αγάπη πάντα.

[NEHEMAUT]

Καλημέρα σας αγαπητοί συνομιλητές.

Ας πούμε, ότι δεχτήκαμε αυτό το πλήγμα- ταπείνωση των αισθημάτων μας. Το ερώτημα είναι- γιατί εμείς? Απάντηση- λόγω της ατέλειάς μας εμείς προσελκύσαμε τον ατελή άνθρωπο. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει… Οι εξωτερικές ατέλειές μας (της συνείδησης δηλαδή) είναι αρκετές, οι εσωτερικές (της ψυχής)-είναι πολύ περισσότερες. Ουδείς γήινος εξαιρείται του κανόνος.
Αυτός που μας ταπείνωσε – τι είναι? Άγιος? Όχι βέβαια. Μάλλον κάθαρμα είναι… Το θέμα είναι γιατί αυτό το κάθαρμα βρέθηκε στην ζωή μας? Ακριβώς για να αναδείξει αυτό, που είναι σε ανεκδήλωτη μορφή μέσα μας. Ο εντάξει άνθρωπος δεν θα είχε καρδιά να μας κάνει κάτι τέτοιο. Τον χρησιμοποιούν οι από Πάνω για άλλες δουλειές.

Τοποθετούμαι με ένα παράδειγμα
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος συμμετέχει σε μια σχέση ή σε μια ομάδα οπου αγαπάει ανιδιοτελώς και ειλικρινά, επειδή ο ίδιος έχει την δυνατότητα και την ευτυχία να μπορεί να νιώθει έτσι.

Στην πορεία διαπιστώνει ότι η συνείδηση του και η διαίσθηση του αντιδρούν, επεξεργάζεται τα δεδομένα [ που έχουν ήδη περάσει από την καρδιά ] με τον νου [ συναισθηματική νοημοσύνη] και αποχωρεί.

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχουμε άρνηση του αισθήματος [ η αγάπη παραμένει], αλλά λήψη απόφασης που άσχετα αν φαίνεται σκληρή, στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση.

Δηλαδή, το κάρμα, όπως τίθεται εδώ, ήταν να συναντηθούμε με αυτά τα άτομα για να λάβουμε ορισμένα μαθήματα. Από εκεί και πέρα, το πώς θα γίνει αυτό ανάγεται στην δική μας επιλογή που έχει να κάνει με την συνείδηση και τον βαθμό εξέλιξης μας.

Φαίνεται εδώ, με τούτη την διάζευξη, ναι ή όχι, δηλ. δεν έχει σημασία, κάπως έτσι το καταλαβαίνω, πως γίνεται μια ακούσια - αν θέλεις - απαξίωση της Αγάπης. Δηλ. δεν με νοιάζει αν σ' αγαπάω ή όχι, (απαξίωση της έννοιας), κάτι τρέχει στα γύφτικα δηλ. εγώ αν δεν μου αρμόζει η συμπεριφορά σου, γεια χαρά.

Το ίδιο ισχύει και εδώ.
Πρόσεξε. Δεν λέω << κάτι τρέχει στα γύφτικα>>.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, λέω ότι το συναίσθημα θα παραμείνει αλλά δεν θα συνεχιστεί η σχέση, εφ’ όσον αυτή δεν μας ταιριάζει, γιατί αν παραμείνει αυτό θα είναι υποταγή στην παρόρμηση των κατωτέρων συναισθημάτων μας που πρέπει να εξαλειφθούν.

Ερώτηση: Δεν είναι προσδοκία να αξιώνουμε από τον άλλο η συμπεριφορά του να είναι εντός κάποιων ορίων που εμείς έχουμε χαράξει; Δεν περιμένουμε, ως ελάχιστη ανταπόδοση, να μη μάς προσβάλει, να μη μάς προδώσει ή να μη μάς φερθεί αισχρά

Δεν θα έλεγα ότι είναι απόρριψη των προσδοκιών μας. Είναι συνειδησιακή αντίδραση που προέρχεται από το καθήκον προς τον εαυτό μας. ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ από κάποιον να μου φερθεί όπως θα ήθελα αλλά ΑΠΑΙΤΩ από τον εαυτό μου να αναλάβει την ευθύνη, του αν θα θέλει να δεχθεί αυτό που του δίνεται, βάση των δικών του προσωπικών κανόνων.

Αγαπητή NEHEMAUT, στην περίπτωση που έχεις το χρόνο και τη διάθεση, ποιά είναι η κατ’ ουσία διαφορά; Αν υπάρχει, δεν τή βλέπω. Ακόμα και αν είναι διαφορετικός ο συντελεστής, ο παρονομαστής είναι κοινός. Και στις δύο περιπτώσεις είμαστε παθητικοί, χρειαζόμαστε κάποιον άλλο ως αφορμή για να εκφραστεί ο «ωραίος» μας εαυτός.

Προσωπικά αντιλαμβάνομαι τεράστια διαφορά.
Ο επαίτης είναι ένα ΠΕΡΑΣΤΙΚΟ, ΑΓΝΩΣΤΟ άτομο το οποίο ελεούμε για να το βοηθήσουμε .
Ο Σύντροφος μας είναι ένας άνθρωπος που ΕΜΕΙΣ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ [ ανάμεσα σε άλλους που βρίσκονται στον δρόμο μας] για να ζήσουμε μαζί του, να κάνουμε οικογένεια, να μοιραστούμε την ψυχική και υλική μας ζωή.
Είτε θέλουμε, είτε όχι μας αντιπροσωπεύει και τον αντιπροσωπεύουμε.
Αν λοιπόν εκδηλώσει μια τέτοια συμπεριφορά, σαν αυτή του θέματος, όλα αυτά τίθενται υπό αίρεση.
Με τον επαίτη δεν έχουμε ψυχική επαφή, έχουμε απλώς μια αλληλεπίδραση χωρίς ιδιαίτερη δυναμική.

Είπες «φοβάμαι»… Ποιος φοβάται? Σίγουρα όχι εσύ- κάποιος άλλος είναι. Βρες τον Nehemaut τον φοβητσιάρη αυτόν. Αν τον ψάξεις, θα τον βρεις. Είναι ο νους… Χωρίς να θέλω να σε θίξω, και σε παρακαλώ πάρα πολύ να εκληφθούν τα λόγια μου με την καλύτερη διάθεση προς εσένα (ειλικρινά στο λέω!)- σου λέω, πως δεν μίλησε η Nehemaut- Ψυχή, μίλησε ο νους της…Ο νους κανενός μας δεν αντέχει την αγάπη άνευ όρων. Μην απατόμεθα. Κανενός νους εξ ημών αυτό δεν θα το αντέξει σήμερα.

Δεν θίγομαι φίλε μου και αναγνωρίζω την διάθεση σου.
Σαν θηλυκή όψη ο ρόλος μου είναι να προστατεύω, όχι να εκτινάσσω.
Παράδειγμα:

Όταν ο γιός μου πήγε για πρώτη φορά σχολείο του είχα πει να μην δέρνει τα άλλα παιδάκια, να τα αγαπάει κλπ θεωρώντας ότι έτσι ήταν το σωστό.
Αποτέλεσμα:
Ήταν συνέχεια μαυρισμένος αν και είχε δυνατότητα να αντιδράσει, επειδή οι άλλοι δεν σκεφτόταν έτσι.

Κάτω από το πρίσμα της αγάπης και της καλοσύνης τον είχα μετατρέψει σε θύμα.
Γιατί? Επειδή δεν είχα λάβει υπ΄όψιν την ειδοποιό διαφορά. [ βαθμός εξέλιξης]
Αυτό φαντασθείτε το πιο ‘’μακριά’’ και στην δική μας καθημερινότητα.
Οπότε κατέληξα ότι αν θέλουμε να αγαπάμε πρέπει να μάθουμε και να προστατεύουμε αυτό το ιερό αίσθημα και να μην το σκορπάμε γύρωθεν.


.

« ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΝΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙΝΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ».

Πραγματικά μου φαίνεται πολύ «περίεργο», γιατί όλοι απέφυγαν να πάρουν θέση γι’ αυτή την πολύ κρίσιμη και σημαντική σκέψη.
Δεν την σχολίασε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ!!! Τόσο παράλογη είναι? Για να σκεφτούμε πιο βαθιά- τι κρύβεται πίσω της? Για να σκεφτούμε λιγάκι…

Όσον αφορά εμένα, δεν την σχολίασα επειδή την δέχθηκα και την θεώρησα απολύτως σωστή. Όπως είπες και εσύ << Αυτή είναι η απάντηση>>.

Mε εκτίμηση

[Ladyhawk]

Θα ξεκινήσω με μία καλημέρα σε όλους τους συνομιλητές.

Όταν αγαπάμε, αγαπάμε με την καρδιά μας και όχι με το μυαλό μας.

Αυτά τα δύο συνήθως δεν πάνε μαζί. Εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε να τα παντρέψουμε για να νιώθουμε ασφαλείς μέσα από αυτά που νιώθουμε.

Όταν κάποιος αγαπάει και αγαπάει αληθινά, εννοώ όσο πιο ανιδιοτελώς μπορεί, τότε αυτό δεν πρέπει να επηρεάζεται από την συμπεριφορά του άλλου. Το ότι μπορεί να νιώσει απογοήτευση σε μία ενδεχόμενη αρνητική συμπεριφορά, είναι κάτι διαφορετικό, όπως διαφορετική είναι και η έκφραση της αγάπης.

Όταν ο νους διαπιστώνει αρνητικά στοιχεία για αυτό που αισθάνεται κανείς – στην προκειμένη για την αγάπη - εκεί επεμβαίνει στο πως θα εκφράσει τον εαυτό του στο υλικό πεδίο.
Το γεγονός όμως ότι κάτι δεν εκφράζεται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας.

Το μεγαλείο όμως της αγάπης – πράγμα μη εύκολα εφικτό – είναι να καταφέρει κανείς να αγνοήσει το τι κάνει ο άλλος και ο ίδιος να παραμείνει όπως είναι, ακόμα και να συνεχίσει να προσφέρει αυτά που θέλει εάν μπορεί, εάν ο νους το επιτρέπει.

[Epsylon]

Την τοποθετηση της φιλης Ladyhawk την βλέπω "συγγενική" με την δική μου,
Την υποστηρίζω, διότι στα ουσιώδη κινείται στα ίδια πλαίσια.

Ως προς την ανωτέρω δίκαια ένσταση της φιλης Nehemaut, - θέλω να ρωτήσω: αποκλείεται ο παράγοντας του κάρμα?

[karma]

Λίγα λόγια για την αγάπη...

Η ΑΓΑΠΗ είναι ένα συμπαντικό συναίσθημα ! Η ΑΓΑΠΗ έχει μεγάλη δύναμη ! Ούτε καν τη φανταζόμαστε.... Είναι μία ενέργεια που μπορεί να σε αναγεννήσει, να σε αναζωογονήσει. Οι άνθρωποι που νιώθουν πραγματικά αυτό το συναίσθημα, συχνά διατηρούνται νέοι (ψυχικά και σωματικά), είναι λιγότερο ευάλωτοι στις ασθένειες, δεν επηρεάζονται εύκολα από την αρνητική ενέργεια του περιβάλλοντός τους και ζουν περισσότερα χρόνια. Γενικά, νιώθουν δυνατοί !

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον το άρθρο αυτό γιατί είναι αρκετά σχετικό με τις προσωπικές μου έρευνες στην Αστρολογία. Πόσος κόσμος ρωτάει αν θα βρει κάποιον/α να αγαπήσει και να αγαπηθεί !

Γιατί άραγε στη εποχή μας η ΑΓΑΠΗ φαίνεται να έχει εκλείψει ; Προσωπικά, δε νομίζω ότι έχει εκλείψει. Η ίδια η εποχή θέλει να μετατρέψει τον άνθρωπο σε «ρομπότ». Χωρίς συναισθήματα, χωρίς ευαισθησίες, ίσως για να εξυπηρετήσει κάποια δικά της συμφέροντα... Αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς, σαν απλοί άνθρωποι είναι να σπάσουμε το φράγμα, το τείχος αυτό που προσπαθούν να χτίσουν ανάμεσά μας, και να «νιώσουμε». Να τολμήσουμε να «νιώσουμε ! Τότε θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι !

Γιατί όποιος δίνει αγάπη, παίρνει και αγάπη !

Σύμφωνα με το Συμπαντικό νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος !

Ως προς την ανωτέρω δίκαια ένσταση της φιλης Nehemaut, - θέλω να ρωτήσω: αποκλείεται ο παράγοντας του κάρμα?

Στην περίπτωση αυτή, καμία σχέση και καμία γνωριμία δεν είναι τυχαία.... Δύο ψυχές συναντώνται για να κλείσουν τυχόν λογαριασμούς από το παρελθόν και για να εξελιχθούν....

Μέσα από το μεγαλείο της ΑΓΑΠΗΣ έρχονται πιο κοντά με τη Συμπαντική ενέργεια, γίνονται όλο και πιο ΕΝΑ με το ΘΕΙΟ...

Τα άτομα θα πρέπει να διαθέτουν ωριμότητα και να έχουν τη διάθεση να "δουλέψουν" τη σχέση τους, για να την ενδυναμώσουν και να την εξελίξουν. Εάν αφήσουν τις ανασφάλειές τους, τα βιώματά τους ή τις αρνητικές τους εμπειρίες να επηρεάσουν αυτή τη σχέση, τότε είναι πιθανό να οδηγηθούν στην ερωτική απογοήτευση !

Φιλικά

[Epsylon]

Θερμά συγχαρητήρια στην Karma!

Πρόκειται για τις φωνές, που έρχονται από το μέλλον, από τον Πολιτισμό της Ψυχής, που πλησιάζει…
Και είναι πολύ παρήγορο, που την σημαία του Πολιτισμού αυτού, θα την σηκώσουν πρώτες οι γυναίκες =οι πρωτεύουσες της Αγάπης.
Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κυριεύσατε την Γην !...
Karma, σ’ ευχαριστώ για την επίκαιρη, όμορφη, ενωτική και γεμάτη ανθρωπιά τοποθέτησή σου.
Να είσαι παντού και πάντοτε καλά!

[Πασχαλης]

Θερμά συγχαρητήρια στην Karma!

Πρόκειται για τις φωνές, που έρχονται από το μέλλον, από τον Πολιτισμό της Ψυχής, που πλησιάζει…
Και είναι πολύ παρήγορο, που την σημαία του Πολιτισμού αυτού, θα την σηκώσουν πρώτες οι γυναίκες =οι πρωτεύουσες της Αγάπης.
Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κυριεύσατε την Γην !...

Epsylon

Να υποθέσω ότι για αυτήν την αγάπη μιλάμε; την ...κυριαρχική;
Τέλος πάντων...

Στη διαδικασία της ανάπτυξης της ζωής, πρώτα αναπτύχθηκαν τα ένστικτα, στη συνέχεια τα συναισθήματα και μέχρι σήμερα τελευταία η λογική.
Την ίδια διαδικασία ανάπτυξης παρατηρούμε όχι μόνο συνολικά στη φύση, αλλά και στο ανθρώπινο είδος, όπου το παιδί εκφράζεται καταρχήν ενστικτώδικα, αναπτύσει στη συνέχεια το συναισθηματικό του κόσμο και τέλος δομεί τον νοητικό εαυτό, μια διαδικασία που η ψυχολογία της ανάπτυξης υποστηρίζει ότι σε πρώτη φάση ολοκληρώνεται στην ηλικία των τριών ετών περίπου.

Ο άνθρωπος εμφανίζεται μέχρι στιγμής τρισυπόστατος, "Ένστικτο-Συναίσθημα-Νόηση" και αναμένουμε να ολοκληρωθεί με την ανάπτυξη του Πνεύματος.

Ήρθαν οι θρησκείες σε πρώτη φάση και μίλησαν για το ιδανικό της Αγάπης,
δαιμονοποιόντας το ένστικτο.
Αποτέλεσμα, η ανθρωπότητα γέμισε ψυχωτικούς και ανισόρροπους.

Έρχονται κάποιες υποτίθεται εσωτερικές διδασκαλίες, κατά κανόνα ανατολίτικης προέλευσης, που μιλάν για το ιδανικό της Αγάπης, δαιμονοποιώντας τον ΔΥΝΑΣΤΗ Νού, όπως το συνηθίζουν να τον αποκαλούν.
Αποτέλεσμα, η ανθρωπότητα γέμισε "φευγάτους" και ανισόρροπους.

Φθάνουν τέλος οι υμνητές του Νού της σύγχρονης εποχής, της τεχνοκρατικής γνωσης και της εξιδείκευσης,
εκμεταλλευόμενοι το ένστικτο και το συναίσθημα,
με αποτέλεσμα να γεμίσει ο σύγχρονος κόσμος "ψυχρά ρομπότ" και ανισόρροπους.

Κανένας όμως δεν προάγει το αυτονόητο, αυτό που οι προπάτορές μας (οι πραγματικοί, όπως οι φιλόσοφοι και όχι οι Αβραάμ και το συναπάντημα)
προσπάθησαν να μας διδάξουν.
ΑΡΜΟΝΙΑ...
Αρμονία μεταξύ ενστίκτου και συναισθήματος, οπότε γεννιεται το μεγαλείο του Έρωτα,
Αρμονία μεταξύ συναισθήματος και νόησης, οπότε γεννιέται το μεγαλείο της γνώσης που απελευθερώνει τον άνθρωπο,
αρμονία μεταξύ ενστίκτου-συναισθήματος-νόησης,
για να γεννηθεί το μεγαλείο του Πνεύματος
να γεννηθεί ο πνευματικός άνθρωπος,
να γίνει ο άνθρωπος θεός,
να γίνει ο άνθρωπος αυτό που πραγματικά είναι...

Και ας μη βιαστεί κάποιος να πει ότι εννοεί την "πνευματική αγάπη",
γιατί θα λέει ...μπουρμπούτσαλα...
Όποιος έχει αγγίξει το πνευματικό, αδυνατεί να το εκφράσει,
όποιος το εκφράζει, δεν έχει ιδέα τι είναι...
Βασικά ΔΕΝ είναι,
ή τουλάχιστον δεν είναι τίποτα απο άσα γνωρίζουμε...
Η μοναδική επιστήμη που έχει αγγίξει τη σφαίρα του πνευματικού, είναι η κβαντική, δυστυχώς όμως κανένας κβαντικός επιστήμονας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μπορεί να τη διδάξει, απλά μπορεί να δείξει τρόπους πως κάποιος θα την πλησιάσει.

Απο τις παραδοσιακές διδασκαλίες, μόνον ο Ηράκλειτος εξέφρασε στη φιλοσοφία του ιδέες του πνευματικού, αλλά κανείς δεν μπορεί να τις κατανοήσεις, οπότε δικαιολογημένα ονομάστηκε "σκοτεινός".
Κι όποιος μπορεί να τις συλλάβει, αδυνατεί να τις ερμηνεύσει, γιατί
είναι κυριολεκτικά το ΤΑΟ,
ή όπως το έλεγε ο μεγάλος Εφέσιος φιλόσοφος,
"ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ"...

Η φύση μας δείχνει το δρόμο για το σκοπό της ζωής και της εξέλιξης.

[karma]

Η ΑΓΑΠΗ είναι αυτό...., η ΑΓΑΠΗ είναι εκείνο... Λέγονται πολλά για την ΑΓΑΠΗ... Θεωρίες, κανόνες, συγγράμματα....

Πιστεύω, ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχια.... ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ θα μπορούσε να μιλήσει όποιος την έχει βιώσει, όποιος την έχει γευτεί..... Ας είναι κτητική, ας είναι κυριαρχική, ας είναι μεγαλειώδης, ας είναι πνευματική.... γιατί απλά είναι ΑΓΑΠΗ....

Τίποτε άλλο....

Φιλικά

[pikos apikos]

Egv ua gracv mia istoria
Ητανε πριν 400 χρονια στη Νοτια Κρητη ενα χωριο παραθαλασιο.Πολλες φορες ειχανε επιδραμει πειρατες και κλεβαν τις γυναικες.Στις παρυφες του χωριου ζουσε ενα ζευγαρι πανω απο 80 χρονων και οι δυο.Μια μερα ακουγεται πρωι πρωι η καμπανα.Βγαινει εξω ο παπους και ρωταει¨Τι εγινε αδελφια?" Του απαντα πανικοβλητος ο γειτονας"Ερχονται πειρατες και στελνουμε τις κοπελες στο βουνο μη τις παρουνε" Μπαινει μεσα ο γεροντας και λεει στη γυναικα του "Τρεξε γρηγορα στο βουνο να κρυφτεις!!" Του απανταει η γιαγια"Βρε κουτε εγω ειμαι μπαμπω,τι θα γινει,πιος θα με λιμπιστει?" Τοτε ο γερος της απαντα"Τι λες?Και αμα σε Δουνε με τα δικα μου ματια?"