Το σχόλιο του Πασχάλη είναι ιδιαιτέρως εύστοχο. Δεν υπάρχουν ούτε καθοριστικά μοντέλα, ούτε μια συγκεκριμένη αγάπη. Ο λόγος που ο Θεός είναι πάνσοφος είναι ακριβώς διότι δεν μας έδωσε έναν δρόμο ή μία αγάπη.
Ο θεός όμως δεν είναι ο ίδιος η αγάπη? Πιστεύω ότι μας έδειξε την αγάπη με το Υιό Του και την διδασκαλία Του.
Μια ένδειξη της υπέρτατης αγάπης του είναι και η ελευθερία που μας έδωσε, να αποφασίζουμε, μια ξεκάθαρη μορφή απαλλαγής από την τάση επιβεβαίωσης και αυτοπροσδιορισμού μέσω της ιδιοκτησίας που τόσο ταλαιπωρεί το ανθρώπινο γένος.
Ο καθείς αγαπάει διαφορετικά και προσεγγίζει την αγάπη με τον τρόπο που αυτός/αυτή εκφράζεται. Άλλοι με αίμα, άλλοι με λουλούδια, άλλοι με σάρκα, άλλοι με την αποστροφή της σάρκας. Και ναι, ΟΛΑ τούτα τα μιασματικά είναι αγάπη.
Θα διαφωνήσω στο παραπάνω. Όλα αυτά δεν είναι αγάπη. Η αγάπη υπονοεί συμπόνια και ενδιαφέρον, όχι κυριαρχία και ταύτιση.
Διότι ΟΛΑ τούτα είναι υπαρκτά. Έχουν γίνει πολλές υποθέσεις γι'αυτόν τον πολιτισμό ψυχής που αναφέρεις. Ένας πολιτισμός-βιτρίνα που η ειλικρίνεια την κάνει από την πίσω πόρτα αηδιασμένη απ'όσα βλέπει. Δεν υπάρχει ειλικρινής αγάπη-αγάπη ΕΠΙΛΟΓΗΣ, αλλά ένα status quo που την επιβάλλει, την κυρίαρχη αγάπη που ανέφερες; Παρακαλώ ας μην ευχόμαστε για κάτι τέτοιο, μια χαρά είναι η ανθρωπότητα με τα σωστά και τα στραβά της. Αυτά από τον πολιτισμό της βαρβαρότητας
Συμφωνώ. Κυρίαρχη αγάπη και κατά παραγγελίαν αγάπη δεν γίνεται και αν ''φαίνεται'' χρησιμοποιείται ψευδώς για να καλύψει φόβους και ερωτηματικά.
Με εκτίμηση
Μπορεί να ακουμπήσω αύριο ... 