Χμ...
Κατ' αρχήν, αγαπητέ
kynikos, μου αρέσει πολύ η εισήγησή σου, αφού (συμπτωματικά
) τον τελευταίο καιρό ανακαλύπτω τις ομορφιές της Θείας Κωμωδίας και του κ.Dore "προσωπικά"!
Με μία πρόχειρη ματιά που έριξα στο Διαδίκτυο, είδα ότι η μετάφραση του Καζαντζάκη κυκλοφορεί και μπορείς να την προμηθευτείς...
Αν θέλεις, δες εδώ:
ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ.
Αν χρειάζεσαι βοήθεια, στη διάθεσή σου...
Σχετικά με το θέμα τώρα:
Έχω την αίσθηση ότι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που οι μελετητές του εσωτερισμού χρειάζεται να εξοικειωθούν με το συμβολισμό, είναι γιατί οι αλληγορίες εν γένει βοηθούν τον ανώτερο εαυτό να "θυμηθεί" και τον κατώτερο (επιτρέψτε μου τους όρους) να κατανοήσει...
Εν προκειμένω, να κατανοήσει τη μέθοδο με την οποία το Πνεύμα κατέρχεται στην Ύλη και εν τέλει, να μπορέσει ν’ αντιληφθεί τη σημασία του εξελικτικού κύκλου, ο οποίος είναι γνωστός ως «η ατραπός της επανόδου»...
Η πρώτη φάση, που θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν, είναι η λεγόμενη «ατραπός του εξερχόμενου» ή «η κάθοδος στην ύλη» και η "εικονογράφηση" του εκφυλισμού.
Ο Άνθρωπος, ως πνευματικό ον, είναι η Μονάδα – Άτομο – ο Θείος Σπινθήρας – ο οποίος κατέρχεται τα πεδία του Σύμπαντος, περιβάλλεται από όλο και περισσότερο αδρά σώματα, υπεισέρχεται όλο και περισσότερο και περιορίζεται από το περιβάλλον έως ότου χάσει την επαφή με το «κέντρο» της ύπαρξης.
Από τα πεδία της Αγνής Ψυχής, η Μονάδα διατρέχει τα πεδία της δοκιμασίας της ατομικότητος προς τα κάτω, περνώντας τα ATMA, BUDDHI, MANAS – πνεύμα εν δυνάμει, διαίσθηση εν δυνάμει, αφηρημένη διάνοια εν δυνάμει θα τα μετέφραζα
(αν γνωρίζει κάποιος καλύτερη απόδοση, παρακαλώ να την καταγράψει και να μου συγχωρέσει την όποια ατυχή απόπειρα) – όπου οι μεγάλες δυναμικές των πεδίων αυτών, πάνω στις οποίες, κατά την «ατραπό της επανόδου» ο εξατομικευμένος άνθρωπος θα πρέπει να στηρίξει την κλίμακα για ν’ ανέβει ως τον Παράδεισο, είναι στραμμένες κάτω προς αναζήτηση της εμπειρίας.
Κάτω, κι ακόμα πιο κάτω, αναζωογονεί το υψηλότερο νοητικό επίπεδο, το πεδίο του συγκεκριμένου νου, το πεδίο της επιθυμίας και τελικά δια μέσου του Ατομικού, του Υπο-ατομικού, του Υπεραιθερικού και του Αιθερικού επιπέδου του υλικού πεδίου αγγίζει τα όρια αυτού που ονομάζουμε φυσική ύλη.
Μέσα από αέριες και υγρές καταστάσεις, περνά και βρίσκει ένα προσωρινό τόπο ανάπαυσης στην στέρεη ύλη.
Αυτή είναι η «Κρυστάλλινη Ανάπαυση» του Ruskin, αλλά είναι μόνον μία ανάπαυση σε στάσιμη κατάσταση, γιατί τίποτα σε στάσιμη κατάσταση δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιεί μόνιμα κάτι τόσο έμφυτα δυναμικό όσο ο Θείος Σπινθήρας, ο οποίος διακατέχεται (όπως άλλωστε ορίζει η ίδια του η φύση) από «Θείο αίσθημα Ανικανοποίητου».
Έτσι, ο «Άσωτος» (να και η αλληγορία της Πτώσης) αισθάνεται τα πρώτα σκιρτήματα μίας παρόρμησης ενάντια στην υλική ενασχόληση και ξεκινά το μεγάλο αγώνα για απελευθέρωση απ’ τα δεσμά με μία ευτυχισμένη κραυγή «θ’ αναστηθώ και θα πορευθώ προς τον Πατέρα» - RESURGAM – όλη η έντονη λαχτάρα για επιστροφή στον Πατέρα (νόστος Οδυσσέα) συνοψίζεται σε μία Λατινική λέξη: RESURGAM.
Λαχταρά και επιμένει στον αγώνα, με τις χαρές των κατακτήσεων και τις λύπες της ήττας, καθώς, σκαλί – σκαλί ανέρχεται την κλίμακα και το ύψος είναι περισσότερο αισθητό παρά ορατό.
Στην επόμενη φάση, την πρώτη στην «ατραπό της επανόδου», οι απαρχές της Εξέλιξης είναι διαμετρικά αντίθετες από τα τελευταία στάδια του Εκφυλισμού.
Το ρεύμα πρέπει να ανέλθει από το ίδιο κανάλι, μέσω του οποίου έχει κατέλθει και αμέσως θα βρεθεί πίσω σ’ ένα περιβάλλον πάλης ενάντια στην αντίσταση, όπου μόνο κυριαρχώντας θα μπορέσει να φτάσει τον τελικό επιβλητικό τόπο ανάπαυσης, ο οποίος εμπεριέχει κάθε δυνατότητα σε πλήρη ισορροπία και ηρεμία.
Έτσι, προς τα πάνω το ρεύμα της Ζωής παλεύει να πορευθεί.
Στα ανώτερα υλικά πεδία, τα πρώτα στοιχεία του αγελαίου ενστίκτου μυούνται και πραγματοποιείται το πρώτο αποφασιστικό βήμα έξω από το ορυκτό βασίλειο, μέσα στο φυτικό βασίλειο.
Ήδη από το ορυκτό βασίλειο, είχε επικοινωνήσει με όντα ανώτερων πεδίων, τα οποία έχουν βοηθήσει ή ακόμα, έχουν επιβραδύνει την εξέλιξή του.
Προχωρά και ρέει η δίνη της ζωής παλεύοντας στην ανοδική της πορεία το κατερχόμενο ρεύμα και παίρνοντας δύναμη συνεχώς μέσα από τη μάχη.
Στο φυτικό βασίλειο η ισχύς του συναισθήματος και της εκφρασμένης ευαισθησίας, τα οποία έχουν πρωτο-εμφανισθεί στο ορυκτό βασίλειο, αναπτύσσονται και ένα ίχνος διάνοιας ξεδιπλώνεται.
Το ξεδίπλωμα του νου συνεχίζεται στο βασίλειο των ζώων, όπου αγγίζει ένα τελικό στάδιο, όταν ένα τμήμα μίας ομάδας ψυχών καθίσταται ικανή να δραπετεύσει.
Είναι η στιγμή της εξατομίκευσης, όπου ο άνθρωπος γίνεται ζώσα ψυχή και έτοιμος να ανελιχθεί στην ιεραρχία της Ανθρωπότητος.
Έχοντας αγγίξει αυτό το στάδιο, ο άνθρωπος έχει γίνει ένα επτά-πτυχο ον, κατέχει για πρώτη φορά ένα σώμα σε αιτιώδη σχέση και είναι μετενσαρκούμενο εγώ.
Αυτό το ον με τα επτά τμήματα μπορεί καλύτερα να παρομοιασθεί σαν όχημα μετά ρυμουλκουμένων, το οποίο καταλαμβάνεται από τον αληθινό άνθρωπο, τη Μονάδα.
Η Μονάδα, όπως την βλέπουμε από κάτω, δηλαδή όπως συνήθως την βλέπουμε, είναι μία αδιαχώριστη ενότης και ενώνεται με την παχυλή ύλη μέσω δύο τριπλών τέτοιων ρυμουλκουμένων.
Είναι αυτό, το οποίο ο Απ. Παύλος περιγράφει ως Πνεύμα στον τρίπτυχο καταμερισμό του του ανθρώπου σε Πνεύμα, Ψυχή και Σώμα.
Το «όχημα» - φορέας, το οποίο αμέσως καταλαμβάνεται από τη Μονάδα, καλείται Ατομικότητα και αλλιώς αναφέρεται ως το «μετενσαρκούμενο εγώ».
Μια και δυσκολεύομαι να βρω λέξεις, οι οποίες να αποδίδουν πλήρως τους Σανσκριτικούς όρους ATMA – BUDDHI – MANAS, επιτρέψτε μου, λοιπόν, να τους χρησιμοποιώ για λόγους κατηγοριοποίησης αναφερόμενη στα τρία τμήματα της Ατομικότητος.
Εάν θέλουμε καλύτερα ονόματα, ίσως να μπορούμε να τους περιγράψουμε με τα: Πνευματικό Σώμα, Ενορατικό Σώμα και Υψηλό Νοητικό Σώμα• όπου το τελευταίο των τριών είναι ο συνθετικός ή αφηρημένος νους, ο κόσμος των σκέψεων, όπου εμφανίζονται τα αίτια – εξ ου και το όνομα αιτιατό σώμα – όπου η σοφία, ως διαφοροποιημένη έννοια από την γνώση και την αντίληψη, αποκτάται και καταγράφεται.
Το δεύτερο του τριμερούς οχήματος είναι γνωστό ως Προσωπικότητα και το πρώτο του τμήμα είναι ο συγκεκριμένος και αναλυτικός νους, όπου η γνώση, ως διαφοροποιημένη έννοια από τη σοφία, αποκτάται και καταγράφεται προσωρινά.
Χωρίς να είναι τμήμα του «μετενσαρκούμενου εγώ», αυτός ο φορέας δεν μπορεί να έρθει σε απ’ ευθείας επαφή με παρελθούσες ζωές, γεγονός το οποίο εξηγεί το γιατί δεν υπάρχει φυσιολογικά η σχετική μνήμη, τέτοια μνήμη διατηρείται στον υψηλότερο νου και συνεπώς με εκείνην πρέπει να επιτευχθεί επικοινωνία, ώστε να θυμηθούμε προηγούμενες ενσαρκώσεις.
Το δεύτερο τμήμα της Προσωπικότητος είναι το Συναισθηματικό Σώμα ή Σώμα των Επιθυμιών, το οποίο αποκαλείται και αστρικό εξ αιτίας του ότι είναι αυτόφωτο.
Το τρίτο τμήμα είναι το Φυσικό Σώμα, με το χαμηλότερο τμήμα του οποίου ο μέσος άνθρωπος είναι επιρρεπής στο να αυτό-προσδιορίζεται. Ο Απόστολος Παύλος, εν τούτοις, το διαιρεί σε δύο τμήματα και λέγει: «ει εστιν σωμα ψυχικόν, εστιν και πνευματικόν» (Α’ Επιστολή προς Κορινθίους, Κεφ. 15, 44)• αυτά είναι αποκαλούνται κοινώς σήμερα ως το φυσικό σώμα και το διπλό αιθερικό.
Πάνω σ’ αυτή την επταμερή κατασκευή του ανθρώπου τα περισσότερα σύμβολα, τα οποία καλούμεθα να μελετήσουμε, έχουν χτιστεί.
Ελπίζω να μην κούρασα πολύ και να κατάφερα να ήμουν αρκούντως σαφής.
Και πάλι θα πω, ότι είναι μία ανάλυση όπως μου προέκυψε πιο ολοκληρωμένη αυτή την στιγμή που γράφω με τη μέχρι τώρα προσωπική μου αντίληψη.
Αν έχω κάνει λάθος σε οποιονδήποτε όρο ή ερμηνεία, παρακαλώ διορθώστε με.
