Αγαπητή Zadok,
Σε ευχαριστώ για την διευκρίνηση σχετικά με το post του Ευθύμη.
Αγαπητέ Νικηφόρε,
Την ανάλυση που μου ζήτησες θα την παραθέτω στο θέμα που άνοιξε ο αγαπητός Kelsos μιας και νομίζω είναι άμεσο με το θέμα της μετενσάρκωσης.
ΛΗΘΗ
Συντονιστές: Ramoglou, Ladyhawk, Zadok the priestess
Βρήκα αυτήν τη θρησκευτική τοποθέτηση και την παραθέτω:
Η χώρα της απώλειας, η γη της λησμονιάς
Τι γίνεται ο άνθρωπος όταν ολοκληρώσει πλέον την πορεία του σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο; “Επιστρέφει στο χώμα”, λέγει η διδασκαλία της ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι γη και επιστρέφει στη γη. Βρίσκεται στον τάφο σαν σπόρος που περιμένει το πλήρωμα του χρόνου για να πετάξει βλαστάρια αθανασίας. “Φυτεύεται μέσα στο σύμπαν η εικών του Θεού, για να φέρει μαζί της και το σύμπαν στην αφθαρσία”. (Ρίζες, 12) Συνεχίζει όμως ο άνθρωπος να υπάρχει “εν χειρί Θεού”. Όχι γιατί ζει κάποιο αθάνατο μέρος της φύσης του, κάποιο πνευματικό κομμάτι του ανθρώπου. Σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία ο άνθρωπος είναι ενιαίος και ολόκληρος κατεβαίνει στον τάφο. Ολόκληρη η φύση μας χτυπήθηκε από τη φθορά και το θάνατο λόγω της παρακοής. Κανένα “μέρος” της ανθρώπινης φύσης δεν επιβιώνει. Οι νεκροί είναι οι “κεκοιμημένοι”. Ο θάνατος κατά τον ψαλμωδό είναι το “σκότος”, η χώρα της απώλειας, η γη της λησμονιάς. Η ψυχή όμως του ανθρώπου, το πρόσωπο, δεν καταλύεται αλλά υπάρχει ως σχέση μυστηριακή με τον Θεό. Δεν χάνεται ο άνθρωπος, γιατί ο Θεός γνωρίζει τη μοναδικότητα του προσώπου του. Γιατί ο λόγος του Θεού, που κάλεσε ως εικόνα Του τον άνθρωπο εκ του μη όντος εις το είναι, δεν παρέρχεται και είναι πάντα ο αυτός. Τον θυμάται ο Θεός ακόμη κι αν τον ξεχάσει κάθε άνθρωπος πάνω στη γη. Και αυτή η ύπαρξη στη γνώση και στο θέλημα του Θεού είναι η μόνη αληθινή ύπαρξη και υπόσταση που γνωρίζουμε εμείς οι ορθόδοξοι. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στην ειδωλολατρική οντολογία, που βλέπει ως ύπαρξη, αυτό που περιγράφεται από μια συγκεκριμένη απτή ουσία, και ανάμεσα στην ορθόδοξη οντολογία που γνωρίζει πως πηγή της υπάρξεως είναι ο λόγος, η βουλή και η γνώση του μόνου αληθινού Θεού, του Ιησού Χριστού.
Η ψυχή, λοιπόν, ο πυρήνας της υπάρξεως, διατηρείται παρόλη την καταστροφή της φύσεως, ως το τελευταίο ακατάλυτο λείψανο της ανθρώπινης υπόστασης. Υπάρχει πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Θεό, σε κοινωνία μαζί Του, ανάλογα με την ελεύθερη στάση του ανθρώπου απέναντι στον Κύριο.
από εδώ: http://www.zephyr.gr/stjohn/epi30.htm
(ενδιαφέρον το άρθρο, γενικότερα)
Ως επίσης και:
Ερχόμενος Ο Κύριος, τελειοποιεί τα λίαν καλώς, συμπληρώνει με Σοφία την φιλοσοφία που Αυτός ως Φωτοδότης έσπειρε στις ψυχές τον πόθο και φώτισε τους προσεγγίζοντες με σεβασμό την αλήθεια, ώστε η πηγαία αγάπη για τη ζωή πούχει κάθε άνθρωπος, να βρει την προσωπική της ολοκλήρωση στο πρόσωπο Του Χριστού. Χωρίς να καταργήσει την προσωπικότητα, να καταλύσει την καλή προαίρεση και νόμο, προσθέτει την Αλήθεια, χαράσσοντας και περπατώντας πρώτος την οδό της Ζωής. Δια της σταυρώσεως, Ανασταίνεται και μας συνανασταίνει. Δια της αναπλάσεως ο νέος Αδάμ, φέρνει την Ανάσταση, σε αντιδιαστολή της πλάσης και στάσης του παλαιού Αδάμ. Το μόνο που κατάργησε ήταν το κράτος του θανάτου και η λήθη. Κατέβηκε ο ίδιος Αρχιερέας και Μέγας Μυσταγωγός Χριστός, για να αντικαταστήσει τον απαραίτητο για τη νίκη μίτο που παρά την μυθική καλή έκβαση, η "λήθη" του χωρίς Χριστό, αγωνιζόμενου, είναι η αιτία που τα μαύρα πανιά "κυματίζουν", ωθούν και οδηγούν τον Θησέα, έχοντας την γνωστή συνέχεια της ιστορίας...
από εδώ: http://users.otenet.gr/~mystakid/Count_gif.htm
Στη λήθη κάνει αναφορά ο Πλάτων (Πολιτεία) διατυπώνοντας με δικό του τρόπο προγενέστερους μύθους.
Η χώρα της απώλειας, η γη της λησμονιάς
Τι γίνεται ο άνθρωπος όταν ολοκληρώσει πλέον την πορεία του σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο; “Επιστρέφει στο χώμα”, λέγει η διδασκαλία της ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι γη και επιστρέφει στη γη. Βρίσκεται στον τάφο σαν σπόρος που περιμένει το πλήρωμα του χρόνου για να πετάξει βλαστάρια αθανασίας. “Φυτεύεται μέσα στο σύμπαν η εικών του Θεού, για να φέρει μαζί της και το σύμπαν στην αφθαρσία”. (Ρίζες, 12) Συνεχίζει όμως ο άνθρωπος να υπάρχει “εν χειρί Θεού”. Όχι γιατί ζει κάποιο αθάνατο μέρος της φύσης του, κάποιο πνευματικό κομμάτι του ανθρώπου. Σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία ο άνθρωπος είναι ενιαίος και ολόκληρος κατεβαίνει στον τάφο. Ολόκληρη η φύση μας χτυπήθηκε από τη φθορά και το θάνατο λόγω της παρακοής. Κανένα “μέρος” της ανθρώπινης φύσης δεν επιβιώνει. Οι νεκροί είναι οι “κεκοιμημένοι”. Ο θάνατος κατά τον ψαλμωδό είναι το “σκότος”, η χώρα της απώλειας, η γη της λησμονιάς. Η ψυχή όμως του ανθρώπου, το πρόσωπο, δεν καταλύεται αλλά υπάρχει ως σχέση μυστηριακή με τον Θεό. Δεν χάνεται ο άνθρωπος, γιατί ο Θεός γνωρίζει τη μοναδικότητα του προσώπου του. Γιατί ο λόγος του Θεού, που κάλεσε ως εικόνα Του τον άνθρωπο εκ του μη όντος εις το είναι, δεν παρέρχεται και είναι πάντα ο αυτός. Τον θυμάται ο Θεός ακόμη κι αν τον ξεχάσει κάθε άνθρωπος πάνω στη γη. Και αυτή η ύπαρξη στη γνώση και στο θέλημα του Θεού είναι η μόνη αληθινή ύπαρξη και υπόσταση που γνωρίζουμε εμείς οι ορθόδοξοι. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στην ειδωλολατρική οντολογία, που βλέπει ως ύπαρξη, αυτό που περιγράφεται από μια συγκεκριμένη απτή ουσία, και ανάμεσα στην ορθόδοξη οντολογία που γνωρίζει πως πηγή της υπάρξεως είναι ο λόγος, η βουλή και η γνώση του μόνου αληθινού Θεού, του Ιησού Χριστού.
Η ψυχή, λοιπόν, ο πυρήνας της υπάρξεως, διατηρείται παρόλη την καταστροφή της φύσεως, ως το τελευταίο ακατάλυτο λείψανο της ανθρώπινης υπόστασης. Υπάρχει πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Θεό, σε κοινωνία μαζί Του, ανάλογα με την ελεύθερη στάση του ανθρώπου απέναντι στον Κύριο.
από εδώ: http://www.zephyr.gr/stjohn/epi30.htm
(ενδιαφέρον το άρθρο, γενικότερα)
Ως επίσης και:
Ερχόμενος Ο Κύριος, τελειοποιεί τα λίαν καλώς, συμπληρώνει με Σοφία την φιλοσοφία που Αυτός ως Φωτοδότης έσπειρε στις ψυχές τον πόθο και φώτισε τους προσεγγίζοντες με σεβασμό την αλήθεια, ώστε η πηγαία αγάπη για τη ζωή πούχει κάθε άνθρωπος, να βρει την προσωπική της ολοκλήρωση στο πρόσωπο Του Χριστού. Χωρίς να καταργήσει την προσωπικότητα, να καταλύσει την καλή προαίρεση και νόμο, προσθέτει την Αλήθεια, χαράσσοντας και περπατώντας πρώτος την οδό της Ζωής. Δια της σταυρώσεως, Ανασταίνεται και μας συνανασταίνει. Δια της αναπλάσεως ο νέος Αδάμ, φέρνει την Ανάσταση, σε αντιδιαστολή της πλάσης και στάσης του παλαιού Αδάμ. Το μόνο που κατάργησε ήταν το κράτος του θανάτου και η λήθη. Κατέβηκε ο ίδιος Αρχιερέας και Μέγας Μυσταγωγός Χριστός, για να αντικαταστήσει τον απαραίτητο για τη νίκη μίτο που παρά την μυθική καλή έκβαση, η "λήθη" του χωρίς Χριστό, αγωνιζόμενου, είναι η αιτία που τα μαύρα πανιά "κυματίζουν", ωθούν και οδηγούν τον Θησέα, έχοντας την γνωστή συνέχεια της ιστορίας...
από εδώ: http://users.otenet.gr/~mystakid/Count_gif.htm
Στη λήθη κάνει αναφορά ο Πλάτων (Πολιτεία) διατυπώνοντας με δικό του τρόπο προγενέστερους μύθους.
Αλέξανδρος Σμέμαν
Βρήκα μια κατά τη γνώμη μου ενδιαφέρουσα σχετική προσέγγιση και μεταφέρω:
------------------
"[...] Ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο, το ότι η μνήμη είναι η ικανότητα του ανθρώπου να "ανασταίνει" το παρελθόν, να συντηρεί τη γνώση του παρελθόντος μέσα του.
[...] Τελικά, η μνήμη του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο από γνώση θανάτου, γνώση του γεγονότος πως "θάνατος και χρόνος βασιλεύουν πάνω στη γη". Αυτός είναι ο λόγος που το χάρισμα της μνήμης είναι διφορούμενο. Μέσω αυτής ο άνθρωπος ανασταίνει το παρελθόν και ταυτόχρονα φθάνει στο σημείο να κατανοήσει το θρυμματισμό της ζωής του, η οποία "κάνοντας τον κύκλο της, χάνεται στην ομίχλη"- αντιλαμβάνεται τον θρυμματισμό και το μη αναστρέψιμο του χρόνου, μέσα στον οποίο η μνήμη, αργά ή γρήγορα, θα σκοτεινιάσει, θα εξασθενήσει, θα καταπνιγεί και θα βασιλεύσει ο θάνατος.
Μόνο σε σχέση μ' αυτή τη φυσική μνήμη -το πιο ανθρώπινο και γι' αυτό πιο διφορούμενο από όλα τα ανθρώπινα χαρίσματα, χάριν του οποίου ο άνθρωπος ακόμη και πριν από τον θάνατο αναγνωρίζει τη θνητότητά του και τη ζωή "την προς θάνατον" (Α' Ιωάν., 5,16)- μπορεί όχι τόσο να καταλάβει όσο να αισθανθεί την πλήρη καινότητα αυτής της μνήμης, αυτής της ανάμνησης (της Λατρείας), που σωστό είναι να την ονομάζουμε ουσία της νέας ζωής που μας δόθηκε από τον Χριστό. [...]"
------------------
Από την ίδια πηγή* γράφω στα πεταχτά (και ίσως ακατανόητα, αυτή τη στιγμή) δυο σχετικές ακόμα έννοιες:
- Τη μνήμη των ζωντανών για τους νεκρούς
- "Πάντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός, εν τη βασιλεία αυτού πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων."
* ("Ευχαριστία", Αλέξανδρος Σμέμαν, εκδόσεις Ακρίτας)
------------------
"[...] Ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο, το ότι η μνήμη είναι η ικανότητα του ανθρώπου να "ανασταίνει" το παρελθόν, να συντηρεί τη γνώση του παρελθόντος μέσα του.
[...] Τελικά, η μνήμη του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο από γνώση θανάτου, γνώση του γεγονότος πως "θάνατος και χρόνος βασιλεύουν πάνω στη γη". Αυτός είναι ο λόγος που το χάρισμα της μνήμης είναι διφορούμενο. Μέσω αυτής ο άνθρωπος ανασταίνει το παρελθόν και ταυτόχρονα φθάνει στο σημείο να κατανοήσει το θρυμματισμό της ζωής του, η οποία "κάνοντας τον κύκλο της, χάνεται στην ομίχλη"- αντιλαμβάνεται τον θρυμματισμό και το μη αναστρέψιμο του χρόνου, μέσα στον οποίο η μνήμη, αργά ή γρήγορα, θα σκοτεινιάσει, θα εξασθενήσει, θα καταπνιγεί και θα βασιλεύσει ο θάνατος.
Μόνο σε σχέση μ' αυτή τη φυσική μνήμη -το πιο ανθρώπινο και γι' αυτό πιο διφορούμενο από όλα τα ανθρώπινα χαρίσματα, χάριν του οποίου ο άνθρωπος ακόμη και πριν από τον θάνατο αναγνωρίζει τη θνητότητά του και τη ζωή "την προς θάνατον" (Α' Ιωάν., 5,16)- μπορεί όχι τόσο να καταλάβει όσο να αισθανθεί την πλήρη καινότητα αυτής της μνήμης, αυτής της ανάμνησης (της Λατρείας), που σωστό είναι να την ονομάζουμε ουσία της νέας ζωής που μας δόθηκε από τον Χριστό. [...]"
------------------
Από την ίδια πηγή* γράφω στα πεταχτά (και ίσως ακατανόητα, αυτή τη στιγμή) δυο σχετικές ακόμα έννοιες:
- Τη μνήμη των ζωντανών για τους νεκρούς
- "Πάντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός, εν τη βασιλεία αυτού πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων."
* ("Ευχαριστία", Αλέξανδρος Σμέμαν, εκδόσεις Ακρίτας)
Επίσης ξαναθυμίζω ότι θα χαρώ πολύ να ακούσω από τους γνώστες της Ελληνικής Γραμματείας ΠΟΥ συγκεκριμένα αναφέρεται η ΛΗΘΗ σαν πηγή ή ποταμός της Λησμονιάς.
Δεν είμαι ούτε κατά διάνοια γνώστης της Ελληνικής Γραμματείας αν και θα το ήθελα. Βρήκα όμως ανάμεσα στα βιβλία μου ένα απόσπασμα για την λήθη και το παραθέτω. Βρίσκεται συγκεκριμένα στην Πολιτεία του Πλάτωνα.
Κατ' αυτόν η διαδικασία της μετεμψύχωσης γίνεται ως εξής:
Οι ψυχές που πρόκειται να διαλέξουν το είδος της ζωής τους ,παρουσιάζονται στην Λάχεση. Ο ιεροφάντης ανακοινώνει «ψυχές εφήμερες ,σε λίγο θ’ αρχίσετε μια πορεία και θα ξαναγεννηθείτε σ' ένα θνητό σώμα. Κανένα πνεύμα δεν θα σας διαλέξει, αντίθετα εσείς θα διαλέξετε την μοίρα σας.»
Για την αρετή δεν υπάρχει κύριος που να την καθορίζει ,ο καθένας έχει περισσότερη η λιγότερη, ανάλογα με την τιμή που της αποδίδει. Ο άνθρωπος μόνο είναι υπεύθυνος για την εκλογή του ,η θεότητα δεν έχει καμία ευθύνη.
Όταν όλες οι ψυχές διαλέξουν την περίπτωση που τους αρμόζει ,κατευθύνονται στην Λάχεση για να τους δώσει τον δαίμονα τους που θα χρησιμεύσει ως φύλακας στη ζωή τους και θα φροντίσει να πραγματοποιήσουν το πεπρωμένο που διάλεξαν.
Ο δαίμονας αυτός τις οδηγεί κατόπιν στην Κλωθώ και την Ατραπό (Οι τρεις κόρες της Ανάγκης).
Η πρώτη κλώθει το πεπρωμένο ενώ η δεύτερη το κάνει αμετάκλητο.
Ύστερα πηγαίνουν μπροστά στο θρόνο της Ανάγκης και περνούν στο λιβάδι της ΛΗΘΗΣ. Εκεί πίνουν από τον ποταμό της λήθης και ξεχνούν τα πάντα.
Συγχρόνως πέφτουν σε βαθύ ύπνο. Ύστερα οι ψυχές εκτοξεύονται στον ανώτερο κόσμο μέσα σε θνητό σώμα.
Ο Πλάτωνας θεωρεί ότι ο άνθρωπος διαλέγει την κακή και καλή του μοίρα
συναντώντας μέσα του αντιτιθέμενες τάσεις πεπερασμένο και άπειρο, χρονικό και αιώνιο.
Έγιναν γραμματικές διορθώσεις από τον Ramoglou για να είναι ποιο κατανοητό το κείμενο.
Δεν είμαι ούτε κατά διάνοια γνώστης της Ελληνικής Γραμματείας αν και θα το ήθελα. Βρήκα όμως ανάμεσα στα βιβλία μου ένα απόσπασμα για την λήθη και το παραθέτω. Βρίσκεται συγκεκριμένα στην Πολιτεία του Πλάτωνα.
Κατ' αυτόν η διαδικασία της μετεμψύχωσης γίνεται ως εξής:
Οι ψυχές που πρόκειται να διαλέξουν το είδος της ζωής τους ,παρουσιάζονται στην Λάχεση. Ο ιεροφάντης ανακοινώνει «ψυχές εφήμερες ,σε λίγο θ’ αρχίσετε μια πορεία και θα ξαναγεννηθείτε σ' ένα θνητό σώμα. Κανένα πνεύμα δεν θα σας διαλέξει, αντίθετα εσείς θα διαλέξετε την μοίρα σας.»
Για την αρετή δεν υπάρχει κύριος που να την καθορίζει ,ο καθένας έχει περισσότερη η λιγότερη, ανάλογα με την τιμή που της αποδίδει. Ο άνθρωπος μόνο είναι υπεύθυνος για την εκλογή του ,η θεότητα δεν έχει καμία ευθύνη.
Όταν όλες οι ψυχές διαλέξουν την περίπτωση που τους αρμόζει ,κατευθύνονται στην Λάχεση για να τους δώσει τον δαίμονα τους που θα χρησιμεύσει ως φύλακας στη ζωή τους και θα φροντίσει να πραγματοποιήσουν το πεπρωμένο που διάλεξαν.
Ο δαίμονας αυτός τις οδηγεί κατόπιν στην Κλωθώ και την Ατραπό (Οι τρεις κόρες της Ανάγκης).
Η πρώτη κλώθει το πεπρωμένο ενώ η δεύτερη το κάνει αμετάκλητο.
Ύστερα πηγαίνουν μπροστά στο θρόνο της Ανάγκης και περνούν στο λιβάδι της ΛΗΘΗΣ. Εκεί πίνουν από τον ποταμό της λήθης και ξεχνούν τα πάντα.
Συγχρόνως πέφτουν σε βαθύ ύπνο. Ύστερα οι ψυχές εκτοξεύονται στον ανώτερο κόσμο μέσα σε θνητό σώμα.
Ο Πλάτωνας θεωρεί ότι ο άνθρωπος διαλέγει την κακή και καλή του μοίρα
συναντώντας μέσα του αντιτιθέμενες τάσεις πεπερασμένο και άπειρο, χρονικό και αιώνιο.
Έγιναν γραμματικές διορθώσεις από τον Ramoglou για να είναι ποιο κατανοητό το κείμενο.
Σε ευχαριστώ πολύ NEHEMAUT!
Πολύ αξιόλογη παράθεση, και θαρρώ οτι αυτες οι λίγες γραμμές σηκώνουν πολύ συζήτηση και διαλογισμό!
Δυο μικρές παρατηρήσεις:
Θα μπορούσες, πληζ, να επεξεργαστείς το κείμενο (με εισαγωγικά, ή με χρώματα, ή με quotes) για να φαίνεται λίγο πιο καθαρά ποια λόγια είναι δικά σου, ποια του Πλάτωνα, και ποια του ιεροφάντη; Μπερδεύτηκα...
Αν έχεις πρόβλημα, είμαι σίγουρος οτι οι συντονιστες θα βοηθήσουν.
Και ένα μικρο ορθογραφικό: Η τρίτη μοίρα είναι η Άτροπος φυσικά (Αυτη που δεν τροποποιείται, το "οριστικό" της υπόθεσης), και όχι η Ατραπος.
===
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τίποτα άλλο για την Λήθη, εκτός απο Πλάτωνα...
Φιλικά
k
ΥΓ. Εγώ, μέχρι τώρα, είχα την εντύπωση οτι η "σειρά" ήταν Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος.
I stand corrected!
Πολύ αξιόλογη παράθεση, και θαρρώ οτι αυτες οι λίγες γραμμές σηκώνουν πολύ συζήτηση και διαλογισμό!
Δυο μικρές παρατηρήσεις:
Θα μπορούσες, πληζ, να επεξεργαστείς το κείμενο (με εισαγωγικά, ή με χρώματα, ή με quotes) για να φαίνεται λίγο πιο καθαρά ποια λόγια είναι δικά σου, ποια του Πλάτωνα, και ποια του ιεροφάντη; Μπερδεύτηκα...
Αν έχεις πρόβλημα, είμαι σίγουρος οτι οι συντονιστες θα βοηθήσουν.
Και ένα μικρο ορθογραφικό: Η τρίτη μοίρα είναι η Άτροπος φυσικά (Αυτη που δεν τροποποιείται, το "οριστικό" της υπόθεσης), και όχι η Ατραπος.
===
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τίποτα άλλο για την Λήθη, εκτός απο Πλάτωνα...
Φιλικά
k
ΥΓ. Εγώ, μέχρι τώρα, είχα την εντύπωση οτι η "σειρά" ήταν Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος.
I stand corrected!
Όπως σωστά παραθέτει ο φίλος NEHEMAUT,
ο Πλάτωνας στον επίλογο της Πολιτείας του, περιγράφει στον Γλαύκωνα τον μύθο για την πηγή της Λήθης ή ποταμό Αμελή, όπως τον περιγράφει.
Συνεχίζω λίγο παρακάτω το κείμενο απο την Πολιτεία.
"...Και όταν βρεθούν εκεί βαδίζαν μέσα σε μια ζέστη αποπνικτική, καθώς δεν υπάρχει σ' αυτό ούτε ένα δέντρο,ούτε κάποιο άλλο φυτό απο εκείνα που φυτρώνουν στη Γη. Και όταν πια βραδιάσει, κατασκηνώναν όλες οι ψυχές στις όχθες του ποταμού Αμελή, που το νερό κανένα δοχείο δεν μπορεί να το κρατήσει.
Απο αυτ΄το νερό κάθε ψυχή είναι υποχρεωμένη να πιεί κάποια ποσότητα. Μερικοί όμως δεν έχουν αρκετή ικανότητα ελέγχου μέσα απο τη φρόνηση για να συγκρατηθούν, πίνουν περισσότερο απ' όσο πρέπει. Εδώ είναι που χάνουν οι ψυχές την ανάμνηση όλων των πραγμάτων που συνέβησαν έως τότε σ' αυτές.
Κι έπειτα, αφού πέσουν σε κατάσταση λήθαργου, κατα τα μεσάνυχτα ακούνε ξαφνικά μια δυνατή βροντή και συμβαίνει ένας τρομερός σεισμός γύρω τους και οι ψυχές εκσφενδονίζονται προς τα πάνω σαν αστέρες διάττοντες, άλλη εδώ και άλλη εκεί, όπου είναι προορισμένο να αρχίσουν τη νέα τους ζωή...
Έτσι Γλαύκωνα, διασώθηκε ως τις μέρες μας ο μύθος αυτός και δεν χάθηκε. Μπορεί μάλλιστα και να αποδειχθεί ευεργετικός για μας και να μας σώσει αν του δώδουμε την αναγκαία προσοχή.
Και συνακόλουθα και τον ποταμό της Λήθης θα περάσουμε ασφαλείς και την ψυχή μας θα διαφυλάξουμε καθαρή και αγνή απο κάθε μίασμα..."
Το απόσπασμα του Ηράκλειτου, αρ. 77, διασώζει: "Δια τας ψυχάς είναι άλλοτε τέρψις και άλλοτε θάνατος η επαφή τους με το υγρό στοιχείο",
γεγονός που μαρτυρεί ίσως τη γνώση για τις δύο πηγές του Άδη, όπως διδάσκονταν στην Ορφική διδασκαλία.
Αλλά και στη νεκρώσιμη χριστιανική ακολουθία, λέγεται: "εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως...", κατι που μας θυμίζει την Ορφική αντίληψη ότι η ψυχή στον Άδη διψάει πολύ και καίγεται, ζητώντας δροσιά και ανάψυξη.
Ο Ολυμπιόδωρος αναφέρει ότι η Μνήμη είναι,είτε η θεά που παρέχει την ικανότητα της θύμησης, είτε η ιδιότητα που ο Ορφέας αποκαλεί Μνημώ.
Η ικανότητα της μνήμης, της μη Λήθης, για τους Πυθαγόρειους θεωρούνταν μεγάλη πνευματική κατάκτηση, ενώ για τον Πλάτωνα το να ξεχνάει η ψυχή, σημαίνει μεγάλη κατάπτωση, όπως διασώζεται στον Φαίδρο και Γοργία.
Ο Αριστοφάνης βάζει τον χάροντα στους "Βατράχους " να διαλαλεί:
"Ποός άλλος είναι για της Λήθης το λιβάδι;"
Επίσης στις "Νεφέλες" κάνει αναφορά για την κάθοδο στο Τροφώνιο άντρο,
την οποία μας περιέγραψε ο Παυσανίας σαν μια μυητική διαδικασία, όπου μετά απο μια διαδικασία κάθαρσης, ο επισκέπτης του άντρου κατέβαινε γυμνός στα σκοτεινά βάθη του σπηλαίου.
Η κάθοδός του ήταν όπως η κάθοδος στον Άδη. Στη διαδρομή, οδηγούνταν πρώτα στην πηγή της Λήθης για να ξεχάσει όλες τις σκέψεις και τις έγνοιες που είχε και μετα στην πηγη της Μνημοσύνης για να ενθυμείται με ακρίβεια όλους τους οιωνούς που θα του αποκαλύπτονταν.
Εκεί όμως που δίδονται με σαφήνεια οι οδηγίες για την μεταθανάτια πορεία της ψυχής, είναι στους Ορφικους, δείχνοντας παραλληλα σε μας την προέλευση αυτών των αντιλήψεων στους μετέπειτα.
Στις χρυσές πινακίδες, που είναι ταφικά κτερίσματα σε τάφους Ορφικών,
περιγράφονται οδηγίες γραμμένες σε χρυσά φύλλα που συνόδευαν τον νεκρό στον τάφο.
Μία απο αυτές του 5ου π.Χ. απο το Ιππώνιο, γράφει:
"....ευθύς ως η ψυχή σου εγκαταλείψει το φως του ήλιου, βάδιζε προς τα δεξιά, δείχνοντας όμως εγρήγορση. Γιατί, στο βασίλειο του Άδη υπάρχει μια πηγή, η πηγή της Λήθης, που δίπλα της ορθώνεται ένα λευκό κυπαρίσι.
Καθώς όμως οι ψυχές κατεβαίνουν εκεί, τρέχουν για να πιούν και να δροσιστούν, γιατι διψούν πάρα πολύ. Σε προειδοποιώ όμως έντονα, μην πιείς απο αυτήν την πηγή, γιατί, παραπέρα θα βρείς δροσερό νερό που τρέχει απο την πηγή της Μνημοσύνης.
Όμως αυτην την πηγή την φυλάνε φρουροί που θα σε ρωτήσουν, νοερά βέβαια, γιατί περιπλανιέσαι στα σκοτάδια του διαφθορέα Άδη. Θα τους απαντήσεις:
Είμαι τέκνο της Γης και του έναστρου Ουρανού. Αλλά διψάω πολύ και χάνομαι.
Δώστε μου γρήγορα να πιώ απο το νερό που κυλάει απο της Μνημοσύνης τη λίμνη. Και αυτοί που βρίσκονται στην υπηρεσία του Κυρίαρχου του κάτω κόσμου θα σε ευσπλαχνιστούν και θα σου δώσουν να πιείς..."
Μια φράση που είχε σχεδόν την σημασία Μάντραμ στα Ορφικά, ήταν η γνωστή φράση..
"Είμαι τέκνο της Γης και του έναστρου Ουρανού, όμως η καταγωγή μου είναι Ουράνια"...
ο Πλάτωνας στον επίλογο της Πολιτείας του, περιγράφει στον Γλαύκωνα τον μύθο για την πηγή της Λήθης ή ποταμό Αμελή, όπως τον περιγράφει.
Συνεχίζω λίγο παρακάτω το κείμενο απο την Πολιτεία.
"...Και όταν βρεθούν εκεί βαδίζαν μέσα σε μια ζέστη αποπνικτική, καθώς δεν υπάρχει σ' αυτό ούτε ένα δέντρο,ούτε κάποιο άλλο φυτό απο εκείνα που φυτρώνουν στη Γη. Και όταν πια βραδιάσει, κατασκηνώναν όλες οι ψυχές στις όχθες του ποταμού Αμελή, που το νερό κανένα δοχείο δεν μπορεί να το κρατήσει.
Απο αυτ΄το νερό κάθε ψυχή είναι υποχρεωμένη να πιεί κάποια ποσότητα. Μερικοί όμως δεν έχουν αρκετή ικανότητα ελέγχου μέσα απο τη φρόνηση για να συγκρατηθούν, πίνουν περισσότερο απ' όσο πρέπει. Εδώ είναι που χάνουν οι ψυχές την ανάμνηση όλων των πραγμάτων που συνέβησαν έως τότε σ' αυτές.
Κι έπειτα, αφού πέσουν σε κατάσταση λήθαργου, κατα τα μεσάνυχτα ακούνε ξαφνικά μια δυνατή βροντή και συμβαίνει ένας τρομερός σεισμός γύρω τους και οι ψυχές εκσφενδονίζονται προς τα πάνω σαν αστέρες διάττοντες, άλλη εδώ και άλλη εκεί, όπου είναι προορισμένο να αρχίσουν τη νέα τους ζωή...
Έτσι Γλαύκωνα, διασώθηκε ως τις μέρες μας ο μύθος αυτός και δεν χάθηκε. Μπορεί μάλλιστα και να αποδειχθεί ευεργετικός για μας και να μας σώσει αν του δώδουμε την αναγκαία προσοχή.
Και συνακόλουθα και τον ποταμό της Λήθης θα περάσουμε ασφαλείς και την ψυχή μας θα διαφυλάξουμε καθαρή και αγνή απο κάθε μίασμα..."
Το απόσπασμα του Ηράκλειτου, αρ. 77, διασώζει: "Δια τας ψυχάς είναι άλλοτε τέρψις και άλλοτε θάνατος η επαφή τους με το υγρό στοιχείο",
γεγονός που μαρτυρεί ίσως τη γνώση για τις δύο πηγές του Άδη, όπως διδάσκονταν στην Ορφική διδασκαλία.
Αλλά και στη νεκρώσιμη χριστιανική ακολουθία, λέγεται: "εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως...", κατι που μας θυμίζει την Ορφική αντίληψη ότι η ψυχή στον Άδη διψάει πολύ και καίγεται, ζητώντας δροσιά και ανάψυξη.
Ο Ολυμπιόδωρος αναφέρει ότι η Μνήμη είναι,είτε η θεά που παρέχει την ικανότητα της θύμησης, είτε η ιδιότητα που ο Ορφέας αποκαλεί Μνημώ.
Η ικανότητα της μνήμης, της μη Λήθης, για τους Πυθαγόρειους θεωρούνταν μεγάλη πνευματική κατάκτηση, ενώ για τον Πλάτωνα το να ξεχνάει η ψυχή, σημαίνει μεγάλη κατάπτωση, όπως διασώζεται στον Φαίδρο και Γοργία.
Ο Αριστοφάνης βάζει τον χάροντα στους "Βατράχους " να διαλαλεί:
"Ποός άλλος είναι για της Λήθης το λιβάδι;"
Επίσης στις "Νεφέλες" κάνει αναφορά για την κάθοδο στο Τροφώνιο άντρο,
την οποία μας περιέγραψε ο Παυσανίας σαν μια μυητική διαδικασία, όπου μετά απο μια διαδικασία κάθαρσης, ο επισκέπτης του άντρου κατέβαινε γυμνός στα σκοτεινά βάθη του σπηλαίου.
Η κάθοδός του ήταν όπως η κάθοδος στον Άδη. Στη διαδρομή, οδηγούνταν πρώτα στην πηγή της Λήθης για να ξεχάσει όλες τις σκέψεις και τις έγνοιες που είχε και μετα στην πηγη της Μνημοσύνης για να ενθυμείται με ακρίβεια όλους τους οιωνούς που θα του αποκαλύπτονταν.
Εκεί όμως που δίδονται με σαφήνεια οι οδηγίες για την μεταθανάτια πορεία της ψυχής, είναι στους Ορφικους, δείχνοντας παραλληλα σε μας την προέλευση αυτών των αντιλήψεων στους μετέπειτα.
Στις χρυσές πινακίδες, που είναι ταφικά κτερίσματα σε τάφους Ορφικών,
περιγράφονται οδηγίες γραμμένες σε χρυσά φύλλα που συνόδευαν τον νεκρό στον τάφο.
Μία απο αυτές του 5ου π.Χ. απο το Ιππώνιο, γράφει:
"....ευθύς ως η ψυχή σου εγκαταλείψει το φως του ήλιου, βάδιζε προς τα δεξιά, δείχνοντας όμως εγρήγορση. Γιατί, στο βασίλειο του Άδη υπάρχει μια πηγή, η πηγή της Λήθης, που δίπλα της ορθώνεται ένα λευκό κυπαρίσι.
Καθώς όμως οι ψυχές κατεβαίνουν εκεί, τρέχουν για να πιούν και να δροσιστούν, γιατι διψούν πάρα πολύ. Σε προειδοποιώ όμως έντονα, μην πιείς απο αυτήν την πηγή, γιατί, παραπέρα θα βρείς δροσερό νερό που τρέχει απο την πηγή της Μνημοσύνης.
Όμως αυτην την πηγή την φυλάνε φρουροί που θα σε ρωτήσουν, νοερά βέβαια, γιατί περιπλανιέσαι στα σκοτάδια του διαφθορέα Άδη. Θα τους απαντήσεις:
Είμαι τέκνο της Γης και του έναστρου Ουρανού. Αλλά διψάω πολύ και χάνομαι.
Δώστε μου γρήγορα να πιώ απο το νερό που κυλάει απο της Μνημοσύνης τη λίμνη. Και αυτοί που βρίσκονται στην υπηρεσία του Κυρίαρχου του κάτω κόσμου θα σε ευσπλαχνιστούν και θα σου δώσουν να πιείς..."
Μια φράση που είχε σχεδόν την σημασία Μάντραμ στα Ορφικά, ήταν η γνωστή φράση..
"Είμαι τέκνο της Γης και του έναστρου Ουρανού, όμως η καταγωγή μου είναι Ουράνια"...
ΜΕΜΝΗΣΟ ΑΠΙΣΤΕΙΝ
Ωραίο ποστ Πασχάλη,
Θα το τυπώσω να τοχω για αναφορά.
Είναι πάντως ενδιαφέρον οτι εδώ βλέπουμε η Λήθη να "εφαρμόζεται" ΜΕΤΑ την παραμονή στα ουράνια πεδία και αμέσωα ΠΡΙΝ την επανενσάρκωση και γένηση, ενώ άλλες παραδόσεις θέλουν να την έχουν πρίν την είσοδο στα ουράνια πεδία, δηλαδή σχεδόν αμέσως μετά το θάνατο.
Πάντως αυτό που μου άρεσε πιο πολύ από όλα ήταν η Άποψη οτι ο καθέ ένας μας έχει ΕΠΙΛΕΞΕΙ ο ίδιος τον βαθμό της Αρετής στην ζωή του σύμφωνα με την αξία που της απέδιδε...
(Εγώ, μάλλον θα ήμουνα μεθυσμένος όταν διάλεξα, δεν εξηγείται αλλοιώς
)
Αλλα μου μοιάζει να λέει το ίδιο όπως η Ινδική παράδοση που λέει οτι μόνοι μας φτιάχνουμε το Κάρμα μας.
Βέβαια τώρα αρχίζουμε να ξεφεύγουμε απο το περιορισμένο θέμα της Ληθης και να συζητάμε και για της επιλογές της Ενσάρκωσης:- αλλά καμιά φορά, οταν δεν μπορούμε - με καμμία δύναμη - να καταλάβουμε τη λογική ή τα αίτια των όσων μας συμβαίνουν, καλό είναι να θυμώμαστε οτι υπήρξε και η Λήθη, που όσο νάναι, δεν μπορεί, κάποια πράγματα θα μας κρύβει...
k
Θα το τυπώσω να τοχω για αναφορά.
Είναι πάντως ενδιαφέρον οτι εδώ βλέπουμε η Λήθη να "εφαρμόζεται" ΜΕΤΑ την παραμονή στα ουράνια πεδία και αμέσωα ΠΡΙΝ την επανενσάρκωση και γένηση, ενώ άλλες παραδόσεις θέλουν να την έχουν πρίν την είσοδο στα ουράνια πεδία, δηλαδή σχεδόν αμέσως μετά το θάνατο.
Πάντως αυτό που μου άρεσε πιο πολύ από όλα ήταν η Άποψη οτι ο καθέ ένας μας έχει ΕΠΙΛΕΞΕΙ ο ίδιος τον βαθμό της Αρετής στην ζωή του σύμφωνα με την αξία που της απέδιδε...
(Εγώ, μάλλον θα ήμουνα μεθυσμένος όταν διάλεξα, δεν εξηγείται αλλοιώς
)
Αλλα μου μοιάζει να λέει το ίδιο όπως η Ινδική παράδοση που λέει οτι μόνοι μας φτιάχνουμε το Κάρμα μας.
Βέβαια τώρα αρχίζουμε να ξεφεύγουμε απο το περιορισμένο θέμα της Ληθης και να συζητάμε και για της επιλογές της Ενσάρκωσης:- αλλά καμιά φορά, οταν δεν μπορούμε - με καμμία δύναμη - να καταλάβουμε τη λογική ή τα αίτια των όσων μας συμβαίνουν, καλό είναι να θυμώμαστε οτι υπήρξε και η Λήθη, που όσο νάναι, δεν μπορεί, κάποια πράγματα θα μας κρύβει...
k
Θέλω να σας γράψω κάποιες σκέψεις που κατά σύμπτωση έκανα τις τελευταίες ημέρες.
Η λήθη και η Μνήμη έχουν σχέση σαφώς με το χρόνο…. Η ύπαρξη μετέχει ταυτόχρονα και στο χρόνο και στο άχρονο. Το κομμάτι του εαυτού μας που μετέχει στο χρόνο είναι διασπασμένο και καταθρυμματισμένο στο διαχωρισμό.
Τα γεγονότα ωστόσο έλκονται. Αισθάνομαι ότι αν είμασταν συνειδητοί και σε εγρήγορση μέσα στον εαυτό μας και σε επίγνωση της ενότητας μας με όλα δεν θα υπήρχε λόγος να περιέλθει τίποτε στη Λήθη. Η Λήθη επέρχεται διότι η επίγνωσή μας είναι περιορισμένη, η γνώση μας για τη ζωή περιορισμένη και η κατανόησή μας μικρή και λανθασμένη σχεδόν κατά κανόνα όντας μέσα στο διαχωρισμό.
Είναι μέγα μυστήριο αυτό να ξεχνά και να θυμάται κανείς. Νομίζω όμως ότι κυρίως Αυτός που "τα πάντα εν σοφία εποίησε" μας οδηγεί σταδιακά στον Εαυτό μας, διότι η αγάπη για τον εαυτό μας είναι τόσο μικρή και το μέγεθος της άγνοιάς μας είναι τέτοιο που η μνήμη μπορεί να οδηγήσει σε παρανόηση και καθήλωση.
Από την άλλη, ο Χρόνος μοιάζει να είναι ο μεγάλος θεριστής. Ανασύρει από τη λήθη τα γεγονότα που πρέπει να έρθουν, προκειμένου η διάσπαση αυτή να ανακοπεί και παρουσιάζει γεγονότα πάνω σε αυτά τα οποία χρειαζόμαστε προκειμένου να αναδυθεί μια συνειδητότητα πιο διευρυμένη.
Στο σημείο αυτό θέλω να παρατηρήσω κάτι αξιοπρόσεκτο συμβολικά: ο Χρόνος μας φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας και το παρελθόν μας. Ο Χρόνος ή αλλιώς Κρόνος θεωρείται κύριος του Κάρμα και σχετίζεται με το ζώδιο του Αιγόκερω.
η Σελήνη σχετίζεται με τη Μνήμη και συνδέεται με το ζώδιο του Καρκίνου.
Σύμφωνα με τους αρχαίους (νομίζω ο Πλάτωνας το έχει γράψει αυτό) οι νέες ψυχές εισέρχονται από τον τροπικό του Καρκίνου και οι ψυχές που φεύγουν από τη Γη φεύγουν από τον τροπικό του Αιγόκερω.
Το γράφω αυτό γιατί ίσως κάποιος από εσάς έχει ασχοληθεί. Εγώ δεν γνωρίζω αν αυτό σημαίνει κάτι βαθύτερο μυστηριακό, πέραν του συμβολισμού που έχουν αυτά τα δύο ζώδια και οι δύο πλανήτες.
Οπωσδήποτε πάντως κρατάω στον προβληματισμό μου ότι η διάσταση του Χρόνου και της έλευσής του ως σχετικής με το κάρμα συνδέεται με την Λήθη των συγκεκριμένων διαδρομών και την αυξανόμενη διαμόρφωση της πνευματικής συνείδησης, αλλά και τη Μνήμη της πνευματικής μας ύπαρξης και κυρίως του προορισμού.
Υ.Γ. αισθάνομαι ότι πέραν ολων αυτών υπάρχει και ένα στοιχείο σε όλα αυτά που συνδέει τον άνθρωπο συνειδητά με την ελευθερία. Η έλευση θέρους (η συνάντηση δηλαδή με το Κάρμα) δεν εμπεριέχει την εν δυνάμει απελευθέρωση του είναι μας από κάθε δέσμευση; Sorry για το παρακινδινευμένο της υπόθεσης...Για την ελευθερία θα μπορούσε να πει κανείς πολλά - απλά η σκέψη αυτή τροφοδοτεί προς μία κατεύθυνση που με εμπνέει.....
Υ.Γ.2 όσο για το θάνατο λέγονται πολλά. Ισως να μην ισχύει για όλους το ίδιο (εννοώ ότι εξαρτάται από την πνευματική εξέλιξη του καθενός). Ίσως λοιπόν να είναι ένα πεδίο λύτρωσης και ανακούφισης, ίσως να είναι μια συνέχεια των γήινων ασχόλιών μας επί το πνευματικότερον, ίσως και απλά να είναι ένα άχαρο πεδίο κατά το οποίο οι ψυχές να θέλουν προσπεράσουν (όπως και εμείς λέμε τώρα "να πεθάνω να ησυχάσω" μπορεί εκεί να λένε: "πολύ ησυχία πάλι σήμερα ...... άντε να γεννηθώ μπας και γίνει και τίποτα..."
Ξέρετε ότι λένε πως οι ψυχές συνδέονται από τα πνευματικά πεδία... φανταστείτε λοιπόν να συναντιώμασταν .... εκεί ούτε καφεδάκι ούτε διαδίκτυο... τι σόι συνάντηση θα ήταν αυτή........!!!! Αναρωτιέμαι ! Αν μπορεί ας βοηθήσει κάποιος τον προβληματισμό!!!
Η λήθη και η Μνήμη έχουν σχέση σαφώς με το χρόνο…. Η ύπαρξη μετέχει ταυτόχρονα και στο χρόνο και στο άχρονο. Το κομμάτι του εαυτού μας που μετέχει στο χρόνο είναι διασπασμένο και καταθρυμματισμένο στο διαχωρισμό.
Τα γεγονότα ωστόσο έλκονται. Αισθάνομαι ότι αν είμασταν συνειδητοί και σε εγρήγορση μέσα στον εαυτό μας και σε επίγνωση της ενότητας μας με όλα δεν θα υπήρχε λόγος να περιέλθει τίποτε στη Λήθη. Η Λήθη επέρχεται διότι η επίγνωσή μας είναι περιορισμένη, η γνώση μας για τη ζωή περιορισμένη και η κατανόησή μας μικρή και λανθασμένη σχεδόν κατά κανόνα όντας μέσα στο διαχωρισμό.
Είναι μέγα μυστήριο αυτό να ξεχνά και να θυμάται κανείς. Νομίζω όμως ότι κυρίως Αυτός που "τα πάντα εν σοφία εποίησε" μας οδηγεί σταδιακά στον Εαυτό μας, διότι η αγάπη για τον εαυτό μας είναι τόσο μικρή και το μέγεθος της άγνοιάς μας είναι τέτοιο που η μνήμη μπορεί να οδηγήσει σε παρανόηση και καθήλωση.
Από την άλλη, ο Χρόνος μοιάζει να είναι ο μεγάλος θεριστής. Ανασύρει από τη λήθη τα γεγονότα που πρέπει να έρθουν, προκειμένου η διάσπαση αυτή να ανακοπεί και παρουσιάζει γεγονότα πάνω σε αυτά τα οποία χρειαζόμαστε προκειμένου να αναδυθεί μια συνειδητότητα πιο διευρυμένη.
Στο σημείο αυτό θέλω να παρατηρήσω κάτι αξιοπρόσεκτο συμβολικά: ο Χρόνος μας φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας και το παρελθόν μας. Ο Χρόνος ή αλλιώς Κρόνος θεωρείται κύριος του Κάρμα και σχετίζεται με το ζώδιο του Αιγόκερω.
η Σελήνη σχετίζεται με τη Μνήμη και συνδέεται με το ζώδιο του Καρκίνου.
Σύμφωνα με τους αρχαίους (νομίζω ο Πλάτωνας το έχει γράψει αυτό) οι νέες ψυχές εισέρχονται από τον τροπικό του Καρκίνου και οι ψυχές που φεύγουν από τη Γη φεύγουν από τον τροπικό του Αιγόκερω.
Το γράφω αυτό γιατί ίσως κάποιος από εσάς έχει ασχοληθεί. Εγώ δεν γνωρίζω αν αυτό σημαίνει κάτι βαθύτερο μυστηριακό, πέραν του συμβολισμού που έχουν αυτά τα δύο ζώδια και οι δύο πλανήτες.
Οπωσδήποτε πάντως κρατάω στον προβληματισμό μου ότι η διάσταση του Χρόνου και της έλευσής του ως σχετικής με το κάρμα συνδέεται με την Λήθη των συγκεκριμένων διαδρομών και την αυξανόμενη διαμόρφωση της πνευματικής συνείδησης, αλλά και τη Μνήμη της πνευματικής μας ύπαρξης και κυρίως του προορισμού.
Υ.Γ. αισθάνομαι ότι πέραν ολων αυτών υπάρχει και ένα στοιχείο σε όλα αυτά που συνδέει τον άνθρωπο συνειδητά με την ελευθερία. Η έλευση θέρους (η συνάντηση δηλαδή με το Κάρμα) δεν εμπεριέχει την εν δυνάμει απελευθέρωση του είναι μας από κάθε δέσμευση; Sorry για το παρακινδινευμένο της υπόθεσης...Για την ελευθερία θα μπορούσε να πει κανείς πολλά - απλά η σκέψη αυτή τροφοδοτεί προς μία κατεύθυνση που με εμπνέει.....
Υ.Γ.2 όσο για το θάνατο λέγονται πολλά. Ισως να μην ισχύει για όλους το ίδιο (εννοώ ότι εξαρτάται από την πνευματική εξέλιξη του καθενός). Ίσως λοιπόν να είναι ένα πεδίο λύτρωσης και ανακούφισης, ίσως να είναι μια συνέχεια των γήινων ασχόλιών μας επί το πνευματικότερον, ίσως και απλά να είναι ένα άχαρο πεδίο κατά το οποίο οι ψυχές να θέλουν προσπεράσουν (όπως και εμείς λέμε τώρα "να πεθάνω να ησυχάσω" μπορεί εκεί να λένε: "πολύ ησυχία πάλι σήμερα ...... άντε να γεννηθώ μπας και γίνει και τίποτα..."
Ξέρετε ότι λένε πως οι ψυχές συνδέονται από τα πνευματικά πεδία... φανταστείτε λοιπόν να συναντιώμασταν .... εκεί ούτε καφεδάκι ούτε διαδίκτυο... τι σόι συνάντηση θα ήταν αυτή........!!!! Αναρωτιέμαι ! Αν μπορεί ας βοηθήσει κάποιος τον προβληματισμό!!!
-
Ramoglou
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1113
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 2:20 am
- Τοποθεσία: Αθήνα
- Επικοινωνία:
Μιας και το ζώδιο μου είναι ο Καρκίνος και ο Ωροσκόπος μου είναι ο Αιγόκερως και έχω ασχοληθεί ολίγον τι με το θέμα, θα συμφωνήσω με την αγαπητή Μόνα Λίζα στον συμβολισμό που μας παρέθεσε, περί των δύο αυτών ζωδίων.
Παρακάμπτοντας όλα τ’ άλλα θα σχολιάσω αυτό ….
Εάν ξεκινήσουμε τι σκέψη μας από κάποιες λογικές παρατηρήσεις θα βρούμε πολλά παραδείγματα γνωριμίας μας με ανθρώπους τους οποίους δε φανταζόμασταν ότι θα τους γνωρίσουμε ή το ρόλο που έρχονται να παίξουν μέσα στη «ζωή» μας.
Σίγουρα αυτό το έχουμε βιώσει όλοι, σίγουρα πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί το πώς και το γιατί γνωρίσαμε κάποιον, τι έγινε μέσα από αυτή τη γνωριμία και που οδηγηθήκαμε, τι βιώματα αποκτήσαμε.
Στη δική μου οπτική τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα όσα διαδραματίζονται σ’ αυτό το υλικό πεδίο έχουν το σκοπό και το λόγο τους και μέσα από αυτή την οπτική σίγουρα ισχύει και το «Τα ως άνω και κάτω».
Αν λοιπόν αφαιρέσουμε αυτό το εξωτερικό περίβλημα, του καφέ, του διαδυκτίου, του εκ του σύνεγγυς, ίσως να δούμε ότι είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας κάνουν να επικοινωνούμε με τους υπολοίπους και μάλιστα όχι μόνο μέσα από τα υλικά.
Επικοινωνώ και πνευματικά ;
Για μένα ναι, αν και πολλοί δεν καταλαβαίνουν αυτή την επικοινωνία.
Για παράδειγμα, όταν βλέπουμε κάποιον για πρώτη φορά και νιώθουμε αφ’ ενός πολύ ωραία μαζί του, αφ’ ετέρου ότι είναι σαν να τον ξέρουμε χρόνια, τότε αυτή η επικοινωνία, αυτή η σχέση από πού πηγάζει ; Από ποια πεδία ; Και για ποιο λόγο έχουμε όλα αυτά τα συναισθήματα ;
Ερωτήματα, που ίσως να μας δίνουν μια κατεύθυνση, για να βρούμε απαντήσεις στην ερώτηση της φίλης μας.
Σίγουρα στα εκείνα υψηλά πεδία δε θα έχουμε καφέ, αλλά θα έχουμε την δυνατότητα της αναγνώρισης μεταξύ μας και έτσι της ολοκλήρωσης και της ανέλιξης, του πολλαπλού προς το Εν.
Νομίζω ότι η κουβέντα μεταξύ εμού και του αγαπητού μου Κέλσου σε άλλο Topic έχει και μερικά ψήγματα αυτής της οπτικής και δίνει και κάποιες απαντήσεις στην τεθείσα ερώτηση.
Παρακάμπτοντας όλα τ’ άλλα θα σχολιάσω αυτό ….
Ξέρετε ότι λένε πως οι ψυχές συνδέονται από τα πνευματικά πεδία... φανταστείτε λοιπόν να συναντιώμασταν .... εκεί ούτε καφεδάκι ούτε διαδίκτυο... τι σόι συνάντηση θα ήταν αυτή........!!!! Αναρωτιέμαι ! Αν μπορεί ας βοηθήσει κάποιος τον προβληματισμό!!!
Εάν ξεκινήσουμε τι σκέψη μας από κάποιες λογικές παρατηρήσεις θα βρούμε πολλά παραδείγματα γνωριμίας μας με ανθρώπους τους οποίους δε φανταζόμασταν ότι θα τους γνωρίσουμε ή το ρόλο που έρχονται να παίξουν μέσα στη «ζωή» μας.
Σίγουρα αυτό το έχουμε βιώσει όλοι, σίγουρα πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί το πώς και το γιατί γνωρίσαμε κάποιον, τι έγινε μέσα από αυτή τη γνωριμία και που οδηγηθήκαμε, τι βιώματα αποκτήσαμε.
Στη δική μου οπτική τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα όσα διαδραματίζονται σ’ αυτό το υλικό πεδίο έχουν το σκοπό και το λόγο τους και μέσα από αυτή την οπτική σίγουρα ισχύει και το «Τα ως άνω και κάτω».
Αν λοιπόν αφαιρέσουμε αυτό το εξωτερικό περίβλημα, του καφέ, του διαδυκτίου, του εκ του σύνεγγυς, ίσως να δούμε ότι είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας κάνουν να επικοινωνούμε με τους υπολοίπους και μάλιστα όχι μόνο μέσα από τα υλικά.
Επικοινωνώ και πνευματικά ;
Για μένα ναι, αν και πολλοί δεν καταλαβαίνουν αυτή την επικοινωνία.
Για παράδειγμα, όταν βλέπουμε κάποιον για πρώτη φορά και νιώθουμε αφ’ ενός πολύ ωραία μαζί του, αφ’ ετέρου ότι είναι σαν να τον ξέρουμε χρόνια, τότε αυτή η επικοινωνία, αυτή η σχέση από πού πηγάζει ; Από ποια πεδία ; Και για ποιο λόγο έχουμε όλα αυτά τα συναισθήματα ;
Ερωτήματα, που ίσως να μας δίνουν μια κατεύθυνση, για να βρούμε απαντήσεις στην ερώτηση της φίλης μας.
Σίγουρα στα εκείνα υψηλά πεδία δε θα έχουμε καφέ, αλλά θα έχουμε την δυνατότητα της αναγνώρισης μεταξύ μας και έτσι της ολοκλήρωσης και της ανέλιξης, του πολλαπλού προς το Εν.
Νομίζω ότι η κουβέντα μεταξύ εμού και του αγαπητού μου Κέλσου σε άλλο Topic έχει και μερικά ψήγματα αυτής της οπτικής και δίνει και κάποιες απαντήσεις στην τεθείσα ερώτηση.
Αγαπητέ Ramoglou,
για να επεκτείνω τον προβληματισμό θα έλεγα ότι ίσως είναι και στην παρούσα ζωή μας οι συνδέσεις μας περισσότερες απ' ότι γνωρίζουμε....
Ξέρουμε για παράδειγμα τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια του ύπνου; κι εκεί η λήθη επικρατεί.....
ΑΠό την άλλη θα ήθελα να συμπληρώσω στο χτεσινό προβληματισμό..... Αν ήταν ανοιχτά τα αρχεία της Μνήμης για τις προηγούμενες καταβάσεις μας δεν θα ήταν μόνο για την αφεντιά μας ε;; Μοιραία θα θυμόμασταν και τι μας έχουν κάνει κατά καιρούς όσοι συναντάμε....
Μάλλον ασύμφορο θα έλεγα !!!
για να επεκτείνω τον προβληματισμό θα έλεγα ότι ίσως είναι και στην παρούσα ζωή μας οι συνδέσεις μας περισσότερες απ' ότι γνωρίζουμε....
Ξέρουμε για παράδειγμα τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια του ύπνου; κι εκεί η λήθη επικρατεί.....
ΑΠό την άλλη θα ήθελα να συμπληρώσω στο χτεσινό προβληματισμό..... Αν ήταν ανοιχτά τα αρχεία της Μνήμης για τις προηγούμενες καταβάσεις μας δεν θα ήταν μόνο για την αφεντιά μας ε;; Μοιραία θα θυμόμασταν και τι μας έχουν κάνει κατά καιρούς όσοι συναντάμε....
Μάλλον ασύμφορο θα έλεγα !!!
Καλησπέρα σε όλους.
Μήπως όμως θα ήταν πιο οδυνηρό να θυμηθούμε τι τους κάναμε εμείς?
Ισως είναι ο ωραιότερος και πιο εξιδανικευμένος τρόπος επικοινωνίας, αυτός που δεν βασίζεται στά κοινά συμφέροντα, και επιθυμίες, αυτός που εννοώ όταν λέω δονητικός συντονισμός ψυχής.
Είναι αυτό που το αναγνωρίζεις ανάμεσα σε πολλά άλλα, που είναι αναλίωτο και δεν υπόκειται σε φθορά ή μείωση.
Δεν ξέρω να πώ αν είναι ανάμνηση απο προηγούμενη ενσάρκωση μας ή αν είναι χημική συγγένεια, αλλά είναι ένα συναίσθημα ζέστης και ασφάλειας που αν το έχει δεί κανείς το αναγνωρίζει και το προστατεύει.
Αν παρατηρήσουμε τα γεγονότα που μας συμβαίνουν και τα άτομα που εμπλέκονται νομίζω οτι θα αποκλείσουμε το ''τυχαίο''.
Πιστεύω οτι κατά κάποιο τρόπο ελκύουμε ο καθένας τα ''πρόσωπα'' πού έχει ανάγκη να συναντήσει για να πάρει και να προσφέρει τα ''μαθήματα'' που πρέπει, ανάλογα με την πρόοδο της ψυχικής του εξέλιξης
Απλώς μία άποψη.
Με εκτίμηση
Αν ήταν ανοιχτά τα αρχεία της Μνήμης για τις προηγούμενες καταβάσεις μας δεν θα ήταν μόνο για την αφεντιά μας ε;; Μοιραία θα θυμόμασταν και τι μας έχουν κάνει κατά καιρούς όσοι συναντάμε]
Μήπως όμως θα ήταν πιο οδυνηρό να θυμηθούμε τι τους κάναμε εμείς?
Επικοινωνώ και πνευματικά
Ισως είναι ο ωραιότερος και πιο εξιδανικευμένος τρόπος επικοινωνίας, αυτός που δεν βασίζεται στά κοινά συμφέροντα, και επιθυμίες, αυτός που εννοώ όταν λέω δονητικός συντονισμός ψυχής.
Είναι αυτό που το αναγνωρίζεις ανάμεσα σε πολλά άλλα, που είναι αναλίωτο και δεν υπόκειται σε φθορά ή μείωση.
Δεν ξέρω να πώ αν είναι ανάμνηση απο προηγούμενη ενσάρκωση μας ή αν είναι χημική συγγένεια, αλλά είναι ένα συναίσθημα ζέστης και ασφάλειας που αν το έχει δεί κανείς το αναγνωρίζει και το προστατεύει.
Αν παρατηρήσουμε τα γεγονότα που μας συμβαίνουν και τα άτομα που εμπλέκονται νομίζω οτι θα αποκλείσουμε το ''τυχαίο''.
Πιστεύω οτι κατά κάποιο τρόπο ελκύουμε ο καθένας τα ''πρόσωπα'' πού έχει ανάγκη να συναντήσει για να πάρει και να προσφέρει τα ''μαθήματα'' που πρέπει, ανάλογα με την πρόοδο της ψυχικής του εξέλιξης
Απλώς μία άποψη.
Με εκτίμηση
Παράθεση:
Αν ήταν ανοιχτά τα αρχεία της Μνήμης για τις προηγούμενες καταβάσεις μας δεν θα ήταν μόνο για την αφεντιά μας ε;; Μοιραία θα θυμόμασταν και τι μας έχουν κάνει κατά καιρούς όσοι συναντάμε]
Μήπως όμως θα ήταν πιο οδυνηρό να θυμηθούμε τι τους κάναμε εμείς?
Και που να δεις αν θυμηθούν και αυτοί αγαπητέ.........
-
Ladyhawk
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 602
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 11:06 am
- Τοποθεσία: Athens
- Επικοινωνία:
Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους τους φίλους.
Πράγματι θα ήταν οδυνηρό να μπορούσαμε να έχουμε τις μνήμες από προηγούμενες ζωές μας.
Πως θα μπορούσε κανείς να αντέξει να θυμάται καταστάσεις, που σήμερα και μέσα από τον «καινούριο του ρόλο» ενδέχεται να μην τα αποδέχεται καν ?
Επίσης το να είχαμε μνήμες παλιές μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά στα «μαθήματα» που καλούμαστε να πάρουμε. Κάποιοι «ρόλοι» δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν γιατί εμείς οι ίδιοι με το να έχουμε την παλιά μνήμη ζωντανή θα τους καταρρίπταμε.
Πράγματι θα ήταν οδυνηρό να μπορούσαμε να έχουμε τις μνήμες από προηγούμενες ζωές μας.
Πως θα μπορούσε κανείς να αντέξει να θυμάται καταστάσεις, που σήμερα και μέσα από τον «καινούριο του ρόλο» ενδέχεται να μην τα αποδέχεται καν ?
Επίσης το να είχαμε μνήμες παλιές μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά στα «μαθήματα» που καλούμαστε να πάρουμε. Κάποιοι «ρόλοι» δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν γιατί εμείς οι ίδιοι με το να έχουμε την παλιά μνήμη ζωντανή θα τους καταρρίπταμε.
Τίποτα δεν χαρίζεται όλα κατακτιούνται ...
-
Ramoglou
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1113
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 2:20 am
- Τοποθεσία: Αθήνα
- Επικοινωνία:
Πολύ ωραία !!!
Ακασικά αρχεία λοιπόν.
Εκεί θα θέλαμε να έχουμε πρόσβαση για να γνωρίζουμε για τους προβιωτές μας.
Μα κι αν την είχαμε αυτή την πρόσβαση τι θα αλλάζαμε ;
Σε τι ακριβώς θα μας βοηθούσε ;
Να γνωρίζουμε ποιος «μας πείραξε» ή ποιος «μας ωφέλησε» ;
Προσωπικά θεωρώ πως αφ’ ενός οι κύκλοι του «πάρε-δώσε» κλείνουν, γι αυτό αυτοί που πρέπει να πάρουν κάτι θα το πάρουν, ή αυτοί που πρέπει να δώσουν θα το δώσουν, αφ’ ετέρου ότι πρέπει να το θυμηθούμε το θυμόμαστε, μέσα βέβαια από μια διαδικασία η οποία δεν είναι άμεσα κατανοητή αλλά είναι ποιο πολύ «συναισθηματικά ορατή».
Μια τέτοια διαδικασία είναι και η «άνεση» που νιώθουμε με κάποιον/α που βλέπουμε για πρώτη φορά και όμως συμπεριφερόμαστε σαν να τον ξέρουμε χρόνια, ή η ανάγκη που νιώθουμε να προσφέρουμε σε κάποιον κι ας ξέρουμε πως θα «χάσουμε» μέσα από αυτή την προσφορά.
Γι αυτό προείπα πως η «πνευματική» επικοινωνία είναι αυτή που καθορίζει τα πράγματα στη συμπεριφορά και στην σχέση μεταξύ των ανθρώπων.
Ακασικά αρχεία λοιπόν.
Εκεί θα θέλαμε να έχουμε πρόσβαση για να γνωρίζουμε για τους προβιωτές μας.
Μα κι αν την είχαμε αυτή την πρόσβαση τι θα αλλάζαμε ;
Σε τι ακριβώς θα μας βοηθούσε ;
Να γνωρίζουμε ποιος «μας πείραξε» ή ποιος «μας ωφέλησε» ;
Προσωπικά θεωρώ πως αφ’ ενός οι κύκλοι του «πάρε-δώσε» κλείνουν, γι αυτό αυτοί που πρέπει να πάρουν κάτι θα το πάρουν, ή αυτοί που πρέπει να δώσουν θα το δώσουν, αφ’ ετέρου ότι πρέπει να το θυμηθούμε το θυμόμαστε, μέσα βέβαια από μια διαδικασία η οποία δεν είναι άμεσα κατανοητή αλλά είναι ποιο πολύ «συναισθηματικά ορατή».
Μια τέτοια διαδικασία είναι και η «άνεση» που νιώθουμε με κάποιον/α που βλέπουμε για πρώτη φορά και όμως συμπεριφερόμαστε σαν να τον ξέρουμε χρόνια, ή η ανάγκη που νιώθουμε να προσφέρουμε σε κάποιον κι ας ξέρουμε πως θα «χάσουμε» μέσα από αυτή την προσφορά.
Γι αυτό προείπα πως η «πνευματική» επικοινωνία είναι αυτή που καθορίζει τα πράγματα στη συμπεριφορά και στην σχέση μεταξύ των ανθρώπων.
-
Secondborn
- Δημοσιεύσεις: 137
- Εγγραφή: Κυρ Μάιος 08, 2005 10:26 pm
- Τοποθεσία: Μέσ΄στις σκέψεις μου...
Γι αυτό προείπα πως η «πνευματική» επικοινωνία είναι αυτή που καθορίζει τα πράγματα στη συμπεριφορά και στην σχέση μεταξύ των ανθρώπων.
Το θέμα όμως είναι πώς μπορούμε να καταφέρουμε να "βελτιώσουμε" την ικανότητά μας για "πνευματική" ή, όπως μου αρέσει εμένα καλύτερα να ονομάζω, ουσιαστική επικοινωνία;
Προφανώς και δεν περιμένω απάντηση διότι κατανοώ πως για τον καθένα η απάντηση είναι διαφορετική και μοναδική συνάμα. Για να μην αναφερθώ στο γεγονός, πως ο καθένας μας πρέπει να βρει την απάντηση μόνος του.
Την ερώτηση πιο πολύ την παραθέτω προς αναλογισμό τρόπων και μεθόδων που θα οδηγήσουν την προσωπική μας ικανότητα προς πνευματική επικοινωνία, ένα βήμα πιο κοντά στην ανηφόρα της εξέλιξης.
"If you do things and can't explain them that might be okay because they still get done. But if you decide not to, you ought to know why." Stephen King
-
Κέλσος ο Φιλαλήθης
- Δημοσιεύσεις: 533
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 6:08 pm
- Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ
- Επικοινωνία:
Μόνα Λίζα έγραψε:"...Υ.Γ. αισθάνομαι ότι πέραν ολων αυτών υπάρχει και ένα στοιχείο σε όλα αυτά που συνδέει τον άνθρωπο συνειδητά με την ελευθερία. Η έλευση θέρους (η συνάντηση δηλαδή με το Κάρμα) δεν εμπεριέχει την εν δυνάμει απελευθέρωση του είναι μας από κάθε δέσμευση;
Sorry για το παρακινδυνευμένο της υπόθεσης..."
Αγαπητή Μόνα Λίζα...
Οι στοχασμοί σου πολύ ενδιαφέροντες και δεν απέχουν από τις δικές μου ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ οπτικές...
Κράτησα απλά το υστερόγραφό σου για να επισημάνω ότι αυτή η "συνάντηση" όπως χαρακτηριστικά την αναφέρεις, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αυτό που όλοι μας ΙΣΩΣ αντιλαμβανόμαστε ως "συνάντηση", δηλαδή ένα "τυχαίο & στιγμιαίο" ενίοτε γεγονός μεταξύ 2 (ή και περισσοτέρων) ανθρώπων...
Η οπτική μου για αυτήν την χαρακτηριστική "συνάντηση" λέει πώς ολόκληρη η ΒΙΩΣΗ μας από την στιγμή της ΓΕΝΝΗΣΗΣ μέχρι ΚΑΙ την στιγμή του ΘΑΝΑΤΟΥ μας, μια "στιγμή" διάρκειας από μερικά δευτερόλεπτα έως και κάποια δεκάδες χρόνια, είναι αυτό που αποκαλούμε ΚΑΡΜΑ το οποίο επί ευκαιρίας να πώς ότι ΔΕΝ είναι καλό, ΔΕΝ είναι κακό...
Είναι απλά η Δράση ΜΑΣ ως προς την ίδια την ΖΩΗ...
Αυτή λοιπόν η ΔΡΑΣΗ από μόνη της, αφ' εαυτού της ΔΕΝ μπορεί να κρύβει καμία ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, πέραν από την Ελευθερία της Βουλήσεως μας για το ΠΩΣ ΕΜΕΙΣ θα χειριστούμε τις ΔΡΑΣΕΙΣ ΜΑΣ (κάρμα μας)...
Ο Ανάλογος ΟΜΩΣ χειρισμός μας, θεωρώ αναμφισβήτητα πως θα μας οδηγήσει σε αυτήν την πολυπόθητη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...
Κέλσος ο Φιλαλήθης
Ο Σωκράτης, για την εύρεση της αλήθειας μεταχειριζόταν το: ερωτάν και αποκρίνεσθαι
-
Κέλσος ο Φιλαλήθης
- Δημοσιεύσεις: 533
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 6:08 pm
- Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ
- Επικοινωνία:
Μόνα Λίζα έγραψε:"...Ξέρουμε για παράδειγμα τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια του ύπνου; κι εκεί η λήθη επικρατεί.....
Από την άλλη θα ήθελα να συμπληρώσω στο χτεσινό προβληματισμό..... Αν ήταν ανοιχτά τα αρχεία της Μνήμης για τις προηγούμενες καταβάσεις μας δεν θα ήταν μόνο για την αφεντιά μας ε;; Μοιραία θα θυμόμασταν και τι μας έχουν κάνει κατά καιρούς όσοι συναντάμε....
Μάλλον ασύμφορο θα έλεγα !!!
Θα μου επιτρέψεις να διαχωρίσω "λίγο" τα πράγματα αγαπητή Μόνα Λίζα...
Κατά την διάρκεια του ύπνου ΞΕΡΟΥΜΕ τι συμβαίνει ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ
Και όταν λέω ΞΕΡΟΥΜΕ εννοώ ότι ξέρουμε ότι ο Φυσικός Εγκέφαλος παραδίδει τα σκήπτρα του στην Ψυχή και εκείνος πέφτει για "νανάκια".
Το ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ το αναφέρω ΓΙΑΤΙ η κάθε ΓΝΩΣΗ περνάει (αναγκαστικά) μέσα από τα φίλτρα του Φυσικοεγκεφάλου μας, ο οποίος ΑΦΟΥ κοιμάται ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΣΩΜΑ...
Σε ότι αναφέρεις για την ΑΝΟΙΧΤΗ ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ, θα σου επισημάνω ότι ΟΛΟΙ ΜΑΣ έχουμε τις ΙΔΙΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ αλλά όχι τις ΙΔΙΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ...
Οι δυνατότητες έχουν να κάνουν με την "κατ' εικόνα και ομοίωση" ΟΛΩΝ ΜΑΣ ενώ,
οι ικανότητες έχουν να κάνουν με το πόσο ή μη έχουμε εξασκήσει τις δυνατότητες μας (τις κοινές σε όλους μας)
Κατ' επέκταση, δε θα μπορέσω να συμφωνήσω σε αυτό που αναφέρεις ότι "ΑΝ ανοίξει σε κάποιον το αρχείο της ΜΝΗΜΗΣ θα ανοίξει και σε όλους τους υπόλοιπους"...
Η εκτίμησή μου είναι πώς για να ΦΤΑΣΕΙ κάποιος στο σημείο να να ΓΝΩΡΙΣΕΙ τις δράσεις που είχε κάνει σε προηγούμενες σαρκώσεις του, θα πρέπει να "φτάσει" τουλάχιστον σε αυτό που αποκάλεσε ο Φίλος Ράμογλου ως ΑΚΑΣΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ...
Και σε αυτά τα "αρχεία", δηλαδή να φτάσει στο Αστρικό Επίπεδο, δεν μπορεί να φτάσει ΕΝ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ κάποιος που ΔΕΝ είναι Ψυχικά έτοιμος, ώριμος ή αν θέλετε "μυημένος"...
Ακούσια (κατά "λάθος" δηλαδή) φτάνουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ αλλά που όταν επιστρέφουμε στην Φυσικοϋλική μας διάσταση - επίπεδο ΔΕΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤΑ από όσα ζήσαμε εκεί ή είδαμε εκεί...
Με εκτίμηση,
Κέλσος ο Φιλαλήθης
Ο Σωκράτης, για την εύρεση της αλήθειας μεταχειριζόταν το: ερωτάν και αποκρίνεσθαι
-
Κέλσος ο Φιλαλήθης
- Δημοσιεύσεις: 533
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 6:08 pm
- Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ
- Επικοινωνία:
NEHEMAUT έγραψε:"...Ίσως είναι ο ωραιότερος και πιο εξιδανικευμένος τρόπος επικοινωνίας, αυτός που δεν βασίζεται στα κοινά συμφέροντα, και επιθυμίες, αυτός που εννοώ όταν λέω δονητικός συντονισμός ψυχής.
Είναι αυτό που το αναγνωρίζεις ανάμεσα σε πολλά άλλα, που είναι αναλλοίωτο και δεν υπόκειται σε φθορά ή μείωση..."
Αγαπητή μου NEHEMAUT, καταρχάς θα συμφωνήσω στο συμπέρασμά της άποψής σου (ότι έλκουμε τα πρόσωπα που συναναστρεφόμαστε), την οποία και ως αποδεκτή από μένα άποψη προσπάθησα να την "αναπτύξω επιγραμματικά" σε προηγούμενο post μου...
Μια απορία έχω να θέσω όμως σχετικά με την "Πνευματική Επικοινωνία"...
ΠΩΣ μπορεί αυτή να επιτευχθεί, ΟΤΑΝ ο φυσικοεγκέφαλός ΜΑΣ δεν μπορεί να την ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙ
Εσύ ορθά μιλάς περί "ομοισυνχότητας δονήσεων" μεταξύ των ανθρώπων, αλλά ΑΝ ΔΕΝ έχει μάθει ο άνθρωπος να ακούει την Ψυχή του (Γνώθις Εαυτόν), αναρωτιέμαι ΠΩΣ μπορεί να αντιληφθεί αυτή του είδους την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ (ψυχική) ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Φιλικά,
Κέλσος ο Φιλαλήθης
Ο Σωκράτης, για την εύρεση της αλήθειας μεταχειριζόταν το: ερωτάν και αποκρίνεσθαι
-
Ladyhawk
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 602
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 11:06 am
- Τοποθεσία: Athens
- Επικοινωνία:
Μια απορία έχω να θέσω όμως σχετικά με την "Πνευματική Επικοινωνία"...
ΠΩΣ μπορεί αυτή να επιτευχθεί, ΟΤΑΝ ο φυσικοεγκέφαλός ΜΑΣ δεν μπορεί να την ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙ
Εσύ ορθά μιλάς περί "ομοισυνχότητας δονήσεων" μεταξύ των ανθρώπων, αλλά ΑΝ ΔΕΝ έχει μάθει ο άνθρωπος να ακούει την Ψυχή του (Γνώθις Εαυτόν), αναρωτιέμαι ΠΩΣ μπορεί να αντιληφθεί αυτή του είδους την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ (ψυχική) ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Αυτού του είδος την επικοινωνία την αντιλαμβάνεται αλλά αρκετές φορές δεν είναι σε θέση να την συνειδητοποιήσει και να την ερμηνεύσει, απλά την βιώνει και αν το σκεφτεί λίγο γεμίζει ερωτηματικά.
Τίποτα δεν χαρίζεται όλα κατακτιούνται ...
Επιστροφή σε “- ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ -”
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτήν τη Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 2 επισκέπτες