Τι είναι η Ψυχή

[Παύλος Β. / DevaParinito]

[center]Τι είναι η ψυχή
(x-ψ ή ψ-χ?)[/center]

Παρ' όλα όσα λέει η σχετική λαϊκή κουλτούρα, η ψυχή δεν είναι μια παχύσαρκη τραγουδίστρια νάϊτκλαμπ που βασανίζεται από κάποιον έρωτα στο Θησείο. Η ψυχή δεν τριγυρίζει σε κάποιο κουρείο του Βαρδάρη, δεν τρώει γατόψαρα για βραδυνό και δεν έχει ένα τριανταοχτάρι Σπέσιαλ στο συρτάρι με τα εσώρουχά της. Οι δοκιμασίες και η εκκεντρική ζωή μπορούν να "ψήσουν" την ψυχή, αυτό είναι αλήθεια, αλλά η μαγιά που την κάνει να φουσκώνει είναι η χαρά.

Από την άλλη μεριά, η ψυχή σαφώς δεν είναι κάποιος χλομός ατμός που αναδίνεται υπό μορφήν αναθυμιάσεων από έναν κουβά μεταφυσικού, ξηρού πάγου. Παρ' όλους τους εκτοπλασμικούς συνειρμούς της, διαψεύδει συστηματικά εκείνους που την φαντάζονται σαν ένα κύμα ιερού μετεωρισμού ή ένα λαμπύρισμα αερίων του προσωπικού μας βάλτου.

Η ψυχή δεν είναι καν το Μεγάλο Τζάκποτ για το οποίο μαλώνουν ο Θεός και ο Σατανάς όταν τα σκουλήκια έχουν πια γλείψει τα κόκαλά μας. Γι' αυτό, όταν αναρωτιόμαστε - κάτι που κάνουμε όλοι μας αργά ή γρήγορα - τι ακριβώς θα 'πρεπε να κάνουμε για την ψυχή μας, η θρησκεία είναι μεν το συμβατικό αλλά όχι και το κατάλληλο μέρος για να στραφούμε. Η θρησκεία δεν είναι τίποτε άλλο από μια δοσοληψία, κατά την οποία ταλαιπωρημένοι άνθρωποι, εμπορεύονται την ψυχή τους για μια πρόσκαιρη ψυχολογική παρηγοριά που είναι σκέτη ψευδαίσθηση : το γνωστό σύστημα "απαρνήσου κάτι για να το σώσεις". Οι θρησκείες προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ψυχή είναι το υπέρτατο οικογενειακό κειμήλιο και ότι, με αντάλλαγμα την τυφλή υπακοή μας, μπορούν να μας το φυλάξουν στα χρηματοκιβώτιά τους ή τουλάχιστον να μας το ασφαλίσουν για φωτιά και κλοπή. Κάνουν λάθος.

Αν θέλετε να σχηματίσετε μια εικόνα της ψυχής, φανταστείτε την σαν... - κάτσε να σκεφτώ ! - ... σαν ένα τρένο. Ναι ! ένα μεγάλο, μοναχικό, εμπορικό τρένο που τρέχει μουγκρίζοντας από γενιά σε γενιά, κάποιο αιώνια μοναχικό πρωϊνό : τα βαγόνια του είναι φορτωμένα με αναστεναγμούς και γέλια, οι αλήτες του είναι άγγελοι, ο μηχανικός του είναι η ντάμα μπαστούνι - και η ντάμα μπαστούνι είναι αχαλίνωτη !

Τουουου - τουουου! Ακούστε την θεϊκή σειρήνα του !

Προορισμός του τρένου είναι η Θεότητα, μονάχα που το τρένο προτού φτάσει εκεί, κάνει μερικές στάσεις. Απ' όσα η κούτρα μου μπορεί να ξέρει, η πρώτη στάση είναι το Μπινγκ Μπανγκ, η δεύτερη ο οργασμός και η τρίτη, εκείνη η τρύπα στον φράχτη απ' όπου μπαίνει η αλεπού, πίσω από τον στάβλο. Το τρένο είναι ταυτόχρονα τοπικό και εξπρές, αλλά δεν μεταφέρει όπλα, και σίγουρα, δεν εκτελεί κάποια βαρετή αποστολή ρουτίνας.

Εντάξει, ίσως να γίνομαι λίγο υπερβολικός και συγνώμη γι' αυτό. Ας το δούμε ως εξής το πράγμα, φίλοι μου : κατά πάσα πιθανότητα, η ψυχή δεν είναι τίποτε περισσότερο από την αυθεντική δόνηση της βιόσφαιρας, καταγεγραμμένη και ενισχυμένη μέσα στο ανθρώπινο αισθητήριο. Φανταστείτε την σαν εκείνο το κάπως άμορφο νέφος της απροσδιόριστης ενέργειας που παράγεται όταν το ανθρώπινο συναίσθημα και η ανθρώπινη νοημοσύνη αλληλεπιδρούν με το ευρύτερο σώμα της φύσης.

Αν αναρωτιέστε - πολύ αμφιβάλλω - σε τι διαφέρει η ψυχή από το πνεύμα, θα σας έλεγα πως, ε λοιπόν, η ψυχή έχει πιο σκούρο χρώμα, πιο πυκνό όγκο, πιο αλμυρή γεύση, πιο τραχιά υφή από το πνεύμα, ενώ τείνει επίσης να έχει περισσότερο μητρικό παρά πατρικό χαρακτήρα. Η ψυχή συνδέεται με την Μητέρα Γη, όπως το πνεύμα συνδέεται με τον Πατέρα Ουρανό. Φυσικά, οι μητέρες και οι πατέρες έχουν μια προδιάθεση προς την συνουσία, και σε αυτή την ανάμεικτη κατάσταση, συχνά είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις την ψυχή από το πνεύμα. Γενικά, αν το πνεύμα είναι ο αγωγός καθαρού αέρα και ο κρυφός φωτισμός μέσα στο σπίτι της συνειδητότητας, αν το πνεύμα είναι το ηλεκτρικό σύστημα που φωτίζει αυτό το σπίτι, τότε η ψυχή είναι το καπνισμένο τζάκι, ο μυρωδάτος φούρνος, το σκονισμένο κελάρι των κρασιών, οι παράξενοι τριγμοί που ακούμε στο πάτωμα αργά την νύχτα.

Είναι κάπως κλισέ να το λες, αλλά όταν σκέφτεσαι την ψυχή πρέπει να σκέφτεσαι πράγματα που είναι αυθεντικά και βαθιά. Οτιδήποτε επιφανειακό, δεν είναι της ψυχής. Οτιδήποτε τεχνητό, μιμητικό ή υπερβολικά εκλεπτυσμένο, δεν είναι της ψυχής. Το ξύλο έχει ισχυρότερη σύνδεση με την ψυχή απ' ότι το πλαστικό, αν και, παραδόξως, χάρη στην ανθρώπινη παρέμβαση, ένα γραφικό ξύλινο τραπέζι ή καρέκλα μπορεί μερικές φορές να έχει περισσότερη ψυχή από την ψυχή ενός ζωντανού δέντρου.

Τελικά, ίσως θα πρέπει απλώς να φανταστούμε ένα ανέκδοτο, ένα μεγάλο ανέκδοτο που κάποιος το επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, με μια προφορά πολύ δυσνόητη και παράξενη για να το καταλάβουμε ποτέ τελείως. Η ζωή είναι αυτό το ανέκδοτο, φίλοι μου. Η ψυχή είναι η κατακλείδα, η αστεία φράση στο τέλος του...

[Epsylon]

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ


- Από πού τα ξέρεις εσύ αυτά;
- Ερώτησα εμαυτόν…

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ




Θ’ αναρωτηθούν οι πολλοί: ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της ψυχής;
Πρόσωπο του εν τη παρούσει σαρκώσει ανθρώπου η κάποιο άλλο;
Πρέπει να το διευκρινίσουμε: κατά τις ενσαρκώσεις εμείς συνεχώς αλλάζουμε την μορφή του προσώπου μας, διότι η ψυχή εισέρχεται κάθε φορά σε διαφορετικά σώματα, αλλά η καθεαυτού ψυχή μας μένει η ίδια, αυτή μόνον μετενσαρκώνεται.
Αυτή λοιπόν θα έχει εξωτερικά (στο φυσικό επίπεδο) πολλά πρόσωπα και το σημερινό πρόσωπό μας- είναι απλά μόνον η προσωρινή μάσκα της άχρονης( αιώνιας) ψυχής.
Στον καθρέπτη εμείς βλέπουμε το είδωλό μας, που είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες της παρούσας μορφής, που έχουμε ,για να ξεπληρώσουμε το κάρμα μας.
Τούτο σημαίνει, ότι σε κάθε υλική ζωή- ενσάρκωση, υπάρχει η πλήρης αναντιστοιχία του προσώπου του προσωρινού υλικού σώματος και του προσώπου της άχρονης ψυχής.
Και όμως, ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της ψυχής;
Δεν έχουμε την δυνατότητα να απεικονίσουμε με την ακρίβεια το πρόσωπο της ψυχής με τους επιστημονικούς τρόπους.
Διότι τα φυσικά μας μάτια, από την ύλη ποιημένα- δεν μπορούν να δουν το πραγματικό πρόσωπο της ψυχής.
Το ίδιο ισχύει και για τα πιο σύγχρονα επιστημονικά εργαλεία, -διότι η επιστήμη είναι έργο χειρών των ατελών ανθρώπων.
Όπως εκ του μηδενός- μηδέν παράγεται, έτσι και από το ατελές παράγεται το ατελές.
Πως τελικά μπορούμε να βγούμε από το αδιέξοδο;
Υπάρχει ένας τρόπος, που μας μεταβίβασε ο Θείος Εμπεδοκλής, ο μαθητής του μεγάλου Πυθαγόρα- [color=red]ΥΠΕΡΔΡΑΜΕΙΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗΝ.
Με ποιόν τρόπο;
Απευθύνομαι λοιπόν σε κείνους, που θέλουν υπερδραμείν την επιστήμην.
Στην διάθεση εμείς έχουμε το μοναδικό τρόπο εντός του τρισδιάστατου υλικού κόσμου- την επίμονη πορεία προς τα έσω του καθενός.
Εννοώ την πορεία έσωθεν του εαυτού σου, όπου κρύβεται η Ψυχή, διότι μόνον απ’ αυτήν εμείς μπορούμε να μάθουμε την αλήθεια.
Η επιστήμη αδυνατεί να μας προσφέρει την Όντως Αλήθεια, η επιστήμη μπορεί να μας δείξει κάτι, που είναι μόνον υλικό.
Αφ’ ης στιγμής που υπάρχει το υλικόν- υπάρχει και κείνο, που για μας είναι μη υλικόν. Το κάτι δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την αντίθεσή του, το πλην χωρίς το συν και αντιθέτως. Τα πάντα εξαρτώνται από τα πάντα. ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ!Ο νόμος της πολικότητας και των αντιθέτων δεν μπορεί να δρα μόνον εκεί, που μας βολεύει η εκεί, που εμείς καταλαβαίνουμε. Ο νόμος αυτός δρα παντού και πάντα, ανεξάρτητα από την γνώση μας η την άγνοιά μας.
Συνεπώς- υπερδραμείν την επιστήμην.
Εννοώ τον ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ- το ταξίδι εντός του εαυτού σου…
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε τον πανταχού δρώντα Συμπαντικό Νόμο της Δημιουργίας: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΠΆΝΩ- ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΩ.
Στην αρχή ήταν ο Λόγος…
Μόνον ο Θεός είναι σε θέση να εκφέρει τον Λόγον. Μόνον ο Θεός δύναται να χρησιμοποιήσει τον Λόγον.
Εμείς, οι ευρισκόμενες κάτω ψυχές, ενσαρκωμένες σ’ ανθρώπινη υπόσταση- δεν μπορούμε προς το παρόν να χρησιμοποιήσουμε τον Λόγον.
Εκ Θεού, εξ Ουρανών επεκτείνεται ο Λόγος πανταχόθεν, άρα Αυτός φτάνει και προς εμάς, τους εβρισκόμενους κάτω στην ύλη. Το παν στο Σύμπαν, όταν απομακρύνεται από την αρχική Πηγή , αναλόγως του βαθμού απομάκρυνσης- χάνει την δύναμη και την έντασή του. Η δύναμη της εισόδου ελαττώνεται αναλόγως βαθμού της πυκνότητας =αντιστάσεως της ύλης.
Η πυκνότητα της ύλης ελαττώνει την δύναμη λέπτυνσης= λογίκευσης της ύλης.
Συνεπώς ο Θεϊκός Λόγος, που φθάνει ως εμάς από τους Ουρανούς ( μη υλικά, ανώτερα επίπεδα) στην δική μας την υλική, πυκνή διάσταση, βάσει Νόμου, έχει πάνω μας πολύ μικρή δύναμη της πειθούς.
Εδώ, στο βασίλειο του παραλόγου, της πυκνής ύλης, ο Λόγος αδυνατεί να είναι Λόγος, είναι αδύναμος εξ αιτίας της απομάκρυνσής του από την αρχική Πηγή. Έτσι, χάνοντας την αρχική δύναμη, ο Θεϊκός Λόγος τρέπεται σε Λογική. Στους ανθρώπους εδόθη η Λογική. Η Λογική- είναι το ελεεινό απομεινάρι του Αρχικού, Φωτεινού Θεϊκού Λόγου η αλλιώς ειπείν, ο παραμορφωμένος από την ύλη Αρχικός Θεϊκός Λόγος στα χέρια του ανθρώπου…
Μη έχοντας προς το παρόν την δυνατότητα μα κατανοήσουμε και να πλησιάσουμε τον Θεϊκό Λόγο- εμείς αρκούμαστε στην Λογική.
Ευτυχώς, διότι ο έκαστος εξ ημών, χωρίς την κατάλληλη εξέλιξη και προετοιμασία, δεν θα άντεχε πάνω του την δύναμη και την ισχύν της επαφής με τον Θεϊκό Λόγο.
Κανείς δεν μπορεί να εισέλθει και να παραμείνει άτρωτος, ευρισκόμενος εντός της Υπέρτατης Πύρινης Σφαίρας, που κατακαίγει τα πάντα και τα πάντα καθαρίζει, δηλ. εξαΰλώνει.
Το καθήκον της ψυχής είναι να συγκεντρώσει από τα εναπομείναντα υπολείμματα του παραμορφωμένου Θεϊκού Λόγου, δηλαδή με την Λογική να αποκαταστήσει δια της εξέλιξης και της συνεχούς κάθαρσης τον Θεϊκό Λόγο η αλλιώς την Υπέρτατη Πύρινη Σφαίρα. Η αλλιώς –να γυρίσει στο Σπίτι.
Μόνον τότε η Ψυχή έχει το δικαίωμα θα αποθεωθεί, δηλ. να γίνει σαν τον Θεό.
Το Αρχικό Θεϊκό Φλέγον Πυρ= ΛΟΓΟΣ,- δεν μπορεί να περιγραφεί από τον άνθρωπο.
Οι ανθρώπινες λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτό το Μεγάλο Φαινόμενο.
Στην δική μας την βαθμίδα εξέλιξης, εμείς δεν είμαστε σε θέση να το δούμε-αλλά μπορούμε έστω και επιφανειακά να μαντέψουμε περί της ύπαρξης του απρόσιτου προς το παρόν για μας Μεγαλείου.
Η αποθέωση- είναι η μετατροπή της τραχιάς ύλης δια μέσον του Θεϊκού Πυρός σε καθαρισμένο από πάσης βρωμιάς Πνεύμα.
Αυτό ακριβώς προσπαθεί να πετύχει η Ψυχή μέσα από την ατελείωτη εξέλιξή της δια μέσον των μετενσαρκώσεων.
Φεύγοντας από τον Θεό, η Ψυχή πήρε μαζί της τον κόκκο του Υπέρτατου Θεϊκού Πυρός, διότι η Ψυχή είναι πύρινης καταγωγής. Ψυχή= Πυρ. Δια μέσου του δικού της Πυρός αυτή προσπαθεί να μοιάσει στον Θεό, δηλ. να μετατρέψει την ύλη σε πνεύμα.
Κάποτε, δια της ατελείωτης εξέλιξης- εμπειρίας από τις ατελείωτες μετενσαρκώσεις- αυτή θα το πετύχει.
Τότε η Ψυχή δικαίως θα αποθεωθεί και ένας νέος Θεός θα γεννηθεί μέσα στο άπειρο Σύμπαν.
Όλοι εμείς χωρίς εξαίρεση- είμαστε οι πρώην Θεοί και οι μελλοντικοί Θεοί.
Ο μόνος τρόπος να επιταχυνθεί η ολοκλήρωση του τροχού των μετενσαρκώσεων- είναι ο διαλογισμός, η το γνώθι σεαυτόν.
Δια μέσον του διαλογισμού μπορείς υπερδραμείν την επιστήμην.
Τι είναι ο διαλογισμός; Είναι η χρήση του ευρισκόμενου μέσα μας κόκκου του Θεϊκού Πυρός, για να δούμε την Υπέρτατη Αλήθεια- τον Θεό.
Ο διαλογισμός –είναι ο Θεϊκός λογισμός, Διός λόγος, Θεϊκός τρόπος σκέψης.
Ο διαλογιζόμενος- είναι εκείνος, που σκέπτεται σαν τον Θεό, είναι εκείνος, που άρχισε την προσέγγισή του στον Θεό.
Αν εντός του Θεού κρύβεται η πάσα γνώση, τότε τις γνώσεις αυτές εμείς θα τις αποκτήσουμε μόνον απ’ Αυτόν και από κανέναν άλλον.
Ο Θεός ανοίγεται σε κείνον, ο οποίος Τον πλησιάζει και κρύβεται από κείνον, ο οποίος απομακρύνεται απ’ Αυτόν.
Γι’ αυτό οι απομακρυθέντες από Τον Θεό δεν Τον γνωρίζουν και Τον απορρίπτουν- απορρίπτουν τους εαυτούς τους, αυτοί δεν Τον βλέπουν, διότι δεν είδαν προς το παρόν τον εαυτόν τους…
Αυτό σημαίνει, ότι αυτοί οι ίδιοι προς το παρόν δεν ξέρουν καλά-καλά τίποτε.
Ο Θεός δεν βιάζεται… Δεν μπορεί να Τον ανησυχήσει η προσωρινή αθεΐα των τυφλών ψυχών, των χθεσινών Θεών, που ξέχασαν τους εαυτούς τους και των αυριανών Θεών, που θα θυμηθούν τους εαυτούς τους…
Πρέπει να κατανοήσουμε καλά το γεγονός, ότι η άνοδος προς τον Θεό- είναι ο μοναδικός τρόπος να σώσεις τον εαυτόν σου και τους άλλους γύρω σου. Η άνοδος προς τον Θεό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ελεύθερη βούληση.
Ό, τι επιθυμήσουμε- αυτό και θα αποκτήσουμε.
Οτιδήποτε, που είναι πυκνό και βαρύ, ύλη π.χ.- υπακούει στον νόμο της βαρύτητας και ρέπει προς τα κάτω, δηλαδή ανελίσσεται. Οτιδήποτε, που είναι αραιό και ελαφρύ- υπακούει στον νόμο της πτήσης, δηλαδή εξελίσσεται.
Για να γίνει κανείς πνευματικότερος- πρέπει να ελευθερωθεί από τα βαριά δεσμά της πυκνής ύλης σε τέτοιον βαθμό, που το επιτρέπει η δική μας ανθρώπινη υπόσταση.
Μόνον τότε θα είμαστε σε θέση να διαλογιζόμαστε, δηλ. σταδιακά, βήμα-βήμα να πλησιάζουμε τον Θεό.
Όταν ρώτησαν τον Ηράκλειτο – από πού αυτός ξέρει τόσα πράγματα, εκείνος απήντησε:
- Ερώτησα εμαυτόν…- υπονοώντας τον διαλογισμό.

Διαλογίζομαι, σημαίνει γνωρίζω τον εαυτόν μου… δηλ. γνωρίζω την ψυχή μου.
Όταν η ψυχή διαλογίζεται- αυτή αρχίζει τον διάλογο με τον Θεό σε γλώσσα, που είναι ακατανόητη στον ανθρώπινο νου.
Ο διαλογισμός προϋποθέτει την παρουσία των δυο υπερπροσώπων: του Θεού και της Ψυχής. Ο διαλογισμός πραγματοποιείται χωρίς την συμμετοχή του νου, τον μεσολαβητή και συνάμα του παραμορφωτή της Υπέρτατης Αλήθειας.

… Ο Θεός- Ποιητής, το Αεί Παρόν, δεν Είναι όμορφος. Στον Θεό δεν ταιριάζει να είναι όμορφος.
Ο Θεός Είναι Πεντάμορφος!!! Δεν μπορεί να περιγραφεί η Ομορφιά Του με την ανθρώπινη γλώσσα…
Και όμως, πρέπει να δοκιμάσουμε… υπερδραμείν την επιστήμην.
Ο Κύριος ο Θεός δεν έχει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο- όπως τα άλλα όντα ευρισκόμενα στην ύλη. Τα Πρόσωπά Του, τα Ονόματά Του και οι Μορφές Του είναι άπειρες και ακατανόητες στον ανθρώπινο νου.
Μόνον στους πολύ λίγους, δηλ. σ’ εκείνους, που ήσαν ικανοί να βιώσουν και να αντέξουν το Φαινόμενο, Αυτός έδειξε το Αληθινό Πρόσωπό Του…
Αυτός έχει άπειρο αριθμό Προσώπων, Ονομάτων και Μορφών και ταυτοχρόνως Αυτός είναι Απρόσωπος, Ανόματος, Άμορφος- Αυτός δεν υπακούει ούτε στα Πρόσωπά Του, ούτε στα Ονόματά Του, ούτε στις Μορφές Του.
Αυτός δεν εξαρτάται από τίποτε. Αλλά Αυτός έχει ένα Υπέρτατο Πρόσωπο, ένα Υπέρτατο Όνομα και μία Υπέρτατη Μορφή και Αυτός παίρνει Αυτήν Την Μορφή, όταν θέλει να εκδηλωθεί σ’ εκείνους, που είναι όντως άξιοι να Τον δουν.
Και η Μορφή Αυτή δημιουργείται από το αλγεβρικό άθροισμα όλων των μορφών, που υπάρχουν μέσα στο Σύμπαν, από το αλγεβρικό άθροισμα όλων των χρωμάτων και φωτών, που υπάρχουν μέσα στο Σύμπαν.
Εκείνοι, που είχαν την Ευλογία να δουν Αυτήν Την Ανεπανάληπτη Εκδήλωση- έχαναν την γλώσσα τους, έχαναν τον νου τους, έχαναν τον εαυτόν τους από την Απερίγραπτη Ομορφιά, Λεπτότητα και Μεγαλείο… δεν υπάρχει καμία γήινη η εξωγήινη γλώσσα για να περιγράψει έστω επιφανειακά όλην Αυτήν την Ισχύν και Ομορφιά, η Οποία είναι το αποτέλεσμα όλης της ισχύος και της ομορφιάς όλων των ατελείωτων κόσμων…
Αν είναι ο Κύριος ο Θεός όμορφος;… Η μεγαλύτερη ομορφιά στο Σύμπαν- είναι απλά μια ελεεινή αντήχηση Αυτής της Απερίγραπτης Ομορφιάς και Μεγαλείου, κανένα ων σε ενσαρκωμένη κατάσταση δεν είναι σε θέση να αντέξει Αυτήν την Ομορφιά- διότι αναπόφευκτα θα χάσει τον εαυτόν του, αυτό είναι απερίγραπτο και μη μεταδόσιμο… αν θα δεις την Ομορφιά του Κυρίου- θα πάψεις να επιθυμείς να είσαι ο εαυτός σου, θα θελήσεις να εξαφανιστείς και να διαλυθείς μέσα στον Κύριο, δεν θα αγαπήσεις ποτέ σου πια τίποτε άλλο στον κόσμο- γι’ αυτόν τον λόγο ο Κύριος αποφεύγει να φανεί μπροστά σας- δεν θα το αντέξετε, είναι αδύνατον να περιγράψεις, αδύνατον να εξηγήσεις, αδύνατον να μεταδώσεις… είναι δυνατόν μόνον να φανταστείς, μένοντας απόλυτα βέβαιος, ότι αυτό, που εσύ με την μεγαλύτερη φαντασία σου μπορείς να φανταστείς- είναι μια ελεεινή αντήχηση εκείνου, που Είναι στην Πραγματικότητα.
Ο Θεός- είναι κάτι το απερίγραπτο… Ενώπιόν Του σε περιτυλίγει τέτοια Ζεστασιά, ΄τέτοιο εξωγήινο Φως γύρω σου, που αν αποπειραθείς να περιγράψεις Αυτήν την Εξωγήινη και Θαυμάσια Λάμψη- έρχεται από μόνη της η λέξη Αγάπη… αυτή η Εξωγήινη η Άνευ Όρων Αγάπη, μέσα στην Οποία κατακαίγονται τα πάντα και μένει μόνον Αυτή… και η Φωνή του Κυρίου, που σου λέει γλυκά- γλυκά με την τρυφερότητα, που διαπερνά τα πάντα και κανείς δεν αντέχει ενώπιόν Της:

- Σας Αγαπώ Όλους Άνευ Όρων, Έτσι Και Αλλιώς Έχετε Σωθεί…

Το Πανέμορφο Είναι-ο Λόγος, είναι η Πύρινη Σφαίρα εν αενάω κινήσει, περιστρεφόμενη γύρω από Τον Εαυτόν Της και αποστέλλουσα προς όλες τις κατευθύνσεις τα Πύρινα Τμήματα του Εαυτού Της- τις Ψυχές, για να δώσει παντού και στα πάντα την Ζωή.
Ως που υπάρχει το Αιώνιο Είναι Αυτής της Πύρινης Σφαίρας- η Ζωή δεν θα εξαφανισθεί.
Κανείς δεν μπορεί να Την εξαφανίσει, κανείς δεν μπορεί να Την παραμερίσει.
Βάσει του Θεϊκού Νόμου της Γέννησης των ομοίων από τους ομοίους- το Αθάνατο γεννά μόνον Αθάνατο και το θνητό γεννά μόνον το θνητό.
Στην ουσία τίποτε δεν είναι θνητό σ’ αυτόν τον κόσμο, τα πάντα είναι αιώνια, και δια του φαινομένου του θανάτου αναπτυσσόμενα και μεταφερόμενα στην ανώτερη βαθμίδα της ύπαρξης μέχρις ότου δεν επιτευχθεί η Θεϊκή Βαθμίδα- δηλαδή η μεταμόρφωση της κάθε ψυχής σ’ έναν Νέο Θεό- Υιό, δίπλα στον Θεό- Πατέρα.
Το Σύμπαν είναι γεμάτο από Αθάνατους Θεούς- Υιούς του Θεού- Πατρός.
Ο αριθμός των Θεών- Υιών του Υπέρτατου Θεού- Πατρός αυξάνεται εις άπειρον και είναι ευθέως ανάλογος του διαστελλόμενου εις το άπειρον Σύμπαντος και αντιθέτως ανάλογος στον αριθμό των αφυπνισθέντων από την νάρκη Θεών- Ψυχών.
Οι ψυχές, που έγιναν δια μέσον της εξέλιξης Θεοί- αναλαμβάνουν την αποστολή να βοηθούν τον Πατέρα-Θεό στην διοίκηση των ατελείωτων κόσμων, η γέννηση των οποίων δεν έχει ούτε αριθμό, ούτε τέλος…
Η λέξη ΘΕΟΣ στα Ελληνικά προέρχεται από το ρήμα ΘΕΩ, δηλαδή κινούμαι, τρέχω με την τρομερή και ασύλληπτη για τον κοινό νου ταχύτητα.
Όταν θα επιτευχθεί από όλες τις ψυχές η Ανώτατη Βαθμίδα, ο Θεός-Πατέρας θα ποιήσει Νέο Σύμπαν, ανώτερο του παρόντος. Το Νέο Σύμπαν εμείς δεν είμαστε σε θέση να το φανταστούμε προς το παρόν.
Και έτσι συνεχώς προς το άπειρον…
Ο Θεός, δημιουργώντας τα Παιδιά Του- τις Ψυχές, τις έδωσε τα πάντα, πλην της παντογνωσίας. Η δυνατότητα της παντογνωσίας υπάρχει (είναι εμφυτευμένη) στην κάθε χωρίς εξαίρεση Ψυχή και βρίσκεται σε εμβρυακή κατάσταση. Και το καθήκον της κάθε Ψυχής είναι να συλλέξει, να αναπτύξει και να συνειδητοποιήσει την Γνώση.
Ο Θεός-Πατέρας εγνώριζε, ότι θα έλθει η στιγμή, όταν οι Ψυχές θα Του ζητήσουν την Παντογνωσία.
Όμως η παντογνωσία θα δοθεί στις Ψυχές στην κατάλληλη ώρα, όταν οι Ψυχές θα την αξίζουν.
Η κάθε Ψυχή θα γίνει Θεός, ο Οποία, όταν έλθει η Άγια Στιγμή Της- θα αναλάβει την διοίκηση κάποιου κόσμου, που δημιουργούνται εις άπειρο αριθμό το κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου.
Για να μπορέσει η άπειρη (ασυνείδητη) Ψυχή να γίνει ώριμος Θεός και να διοικήσει έναν κόσμο στο Σύμπαν- Αυτή οφείλει να αναπτυχθεί ως τον βαθμό του Παντογνώστη και Παν- Αγαπώντα Θεού.
Η οδός προς την Παντογνωσία, δηλ. προς την Πραγματική Γνώση- είναι η Άνευ όρων Αγάπη.
Η Γνώση και η Αγάπη- είναι τα δυο ονόματα του ίδιου πράγματος. Η ποσότητα της Πραγματικής Γνώσης είναι ευθέως ανάλογη της συλλεχθείσας εντός της Ψυχής ποσότητας της άνευ όρων Αγάπης.
Γι’ αυτόν τον λόγο στέλνεται με την ελεύθερη βούλησή της η Ψυχή να ενσαρκώνεται στην ύλη, για να συλλέξει εις ένα με τον κόπο της τους κόκκους της γνώσης και της αγάπης, που είναι διασκορπισμένοι στο Σύμπαν, με άλλα λόγια να φτάσει την βαθμίδα του Θεού, έτσι, όπως και οι άλλες Ψυχές έφτασαν στην βαθμίδα του Θεού.
Η κάθε ψυχή έχει το αρχικό από την δημιουργία της Πρόσωπο απερίγραπτης ομορφιάς, μη έχοντα άμεση σχέση με το φυσικό της , το εν σαρκώσει, πρόσωπο, διότι από Τον Θεό Αυτή προέρχεται και έχει τις ιδιότητές Του εν εμβρυακή καταστάσει.
Οι διδάσκαλοι και οι παιδαγωγοί της Ψυχής- είναι οι Δαίμονες, που στα Ελληνικά σημαίνει- οι Γνωρίζοντες. Ο ένας την έλκει προς το Καλό και ο άλλος- προς το Κακό, με σκοπό την μελέτη του Παντός.
Είναι αδύνατη η γνώση του Καλού άνευ του Κακού και αντιθέτως.
Με την κατάκτηση της Γνώσης του Παντός- έρχεται η άνευ όρων Αγάπη.
Η ψυχή έχει πολλά γήινα πρόσωπα, τα οποία είναι διαφορετικά στην κάθε της ενσάρκωση, λόγω ιδιαιτερότητας της κάθε αποστολής. Πρόκειται για τις μάσκες, που δεν έχουν καμία άμεση σχέση με το πραγματικό της πρόσωπο, που πρόκειται να διαμορφωθεί στο μέλλον.
Η κάθε σκέψη και πράξη της Ψυχής αποτυπώνεται στο ψεύτικο γήινο πρόσωπο-μάσκα της, ιδίως στα μάτια του υλικού προσώπου. Η Ψυχή έχει όμορφο πρόσωπο ακόμη και σε εμβρυακή κατάσταση- Αυτό θα γίνει Πανέμορφο, όπως στον Πατέρα- Θεό, όταν η Ψυχή μία Ιερή Ημέρα γίνει ισάξια Αυτού. Οι ενσαρκωμένες Ψυχές- είναι οι κοιμούμενοι, άγουροι και προς το παρόν μη γνωρίζοντες τους εαυτούς τους Θεοί.
Τι είναι ο κοιμούμενος Θεός; Είναι η Ψυχή, που δεν γνωρίζει και δεν αγαπά, δεν αγαπά, διότι δεν γνωρίζει- γι’ αυτό και κοιμάται.
Τι είναι ο αφυπνισμένος Θεός; Είναι η Ψυχή, που γνώρισε και αγάπησε, αγάπησε, διότι γνώρισε- και γι’ αυτό άρχισε να δρα.

[Ladyhawk]

Αγαπητέ Epsylon,

Στην θεματική ενότητα «Εξερεύνηση της ψυχής» το μέλος DevaParinito έχει ήδη ανοίξει ένα θέμα το οποίο έχει σαν τίτλο «Τι είναι ψυχή».

Νομίζω πως και το δικό σου αυτό θέμα «Αιρετικές (?) απόψεις για το αληθινό πρόσωπο της ψυχής» άπτεται ιδίου περιεχομένου, οπότε προτείνω να μεταφερθεί το post αυτό στο ανωτέρω θέμα και να συνεχιστεί εκεί η όμορφη και ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση.

Προτείνω την μεταφορά του δικού σου post μιας και είναι μεταγενέστερο.

Επίσης θα ήθελα να υπενθυμίσω σε σένα και σε όλα τα μέλη, όταν ανοίγουν ένα θέμα να κοιτούν πρώτα μήπως έχει ήδη υπάρχει κάτι παρόμοιο, με σκοπό την αποφυγή διπλών θεμάτων, προκειμένου να υπάρχει ομαλή διεξαγωγή των συζητήσεων.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[Epsylon]

Ναι, έχεις δίκαιο, φίλη
Συμφωνώ απόλυτα.
ας μεταφερθεί. όπως το είπες.

Με τις καλλίτερες ευχές

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

Την καλημέρα μου σε όλους και νομίζω ότι το παρόν θέμα, είναι και το "κατάλληλο" για να πω λιτά και απλά ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλα τα θηλυκά που σήμερα γιορτάζουν...
Φυσικά και η Ψυχή ΔΕΝ έχει φύλο για να την θεωρούμε "θηλυκή ή αρσενική", αλλά αφού της θέτουμε το θηλυκό προσδιοριστικό άρθρο [ η ], θεώρησα κατάλληλο το θέμα για τις ευχές μου

Αγαπητέ DevaParinito, ενδιαφέρουσα η ιστοριούλα - παραμυθάκι που μας αφηγήθηκες, αν και φυσικά έχω πολλές ενστάσεις, που ίσως να μην είναι επί του παρόντος...

Μερικά σημεία μόνον να σημειώσω, σχετικά με τις παρομοιώσεις σου, ΑΝ φυσικά μου το επιτρέπεις...

Την παρομοιάζεις την Ψυχή ως "...ένα μεγάλο, μοναχικό, εμπορικό τρένο που τρέχει μουγκρίζοντας από γενιά σε γενιά..."
Με αυτήν σου την εικόνα, στερείς από την δύσμοιρη Ψυχή, την πραγματική ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ για να μετακινηθεί εκείνη όπου και όπως θέλει και ΟΧΙ απλά να τσουλά τρελά και αλαφιασμένα ΕΠΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΣΤΑΘΕΡΗΣ ΣΙΔΗΡΟΤΡΟΧΙΑΣ...

Επίσης της δίνεις τα χαρακτηριστικά λέγοντας πως : "...κατά πάσα πιθανότητα, η ψυχή δεν είναι τίποτε περισσότερο από την αυθεντική δόνηση της βιόσφαιρας, καταγεγραμμένη και ενισχυμένη μέσα στο ανθρώπινο αισθητήριο..."

Είχα την εντύπωση ότι αυτό το "ανθρώπινο αισθητήριο", είναι το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της περίφημης ενσάρκωσης της Ψυχής μέσα στην Ύλη...
Και αυτό γιατί το "αισθητήριο" είναι η συνολική λειτουργία των ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ μέσο των γνωστών αισθητήριων οργάνων του Υλικού Ανθρώπου...

Όμως αγαπητέ μου, ας μην τα αναγάγουμε ΟΛΑ στην σεξουαλική πράξη & επαφή και αναφέρομαι σε αυτό που αναφέρεις σχετικά με την αναρώτησή σου για την διαφορά Πνεύματος & Ψυχής...
Λες χαρακτηριστικά ότι : "...Η ψυχή συνδέεται με την Μητέρα Γη, όπως το πνεύμα συνδέεται με τον Πατέρα Ουρανό. Φυσικά, οι μητέρες και οι πατέρες έχουν μια προδιάθεση προς την συνουσία, και σε αυτή την ανάμεικτη κατάσταση, συχνά είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις την ψυχή από το πνεύμα..."

Η προσωπική μου τοποθέτηση θα ήταν ότι η Ψυχή συνδέεται με την Σελήνη, όπως το Πνεύμα συνδέεται με τον Ήλιο. Φυσικά η Σελήνη δίχως τον Ήλιο, δεν μπορεί να υπάρξει, τουλάχιστον ως ο φωτεινός οδηγός μας τις νύχτες επί του πλανήτη γη. Καμία λοιπόν δυσκολία στο να ΞΕΧΩΡΙΣΕΙΣ τα 2 αυτά ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ αλλά ΑΛΛΗΛΟΕΠΙΔΡΟΥΜΕΝΑ Ουράνια Σώματα καθώς και τις δικές μας ανάγκες που το κάθε ένα έρχεται να καλύψει...

Με εκτίμηση στο διαφορετικό,

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[Ladyhawk]

Αγαπητέ Epsylon,

Το post μεταφέρεται στο θέμα "Τι είναι η Ψυχή" και συνεχίζεται εκεί η συζήτηση.

Σε ευχαριστώ πολύ για την συνεργασία και ανταποδίδω τις ευχές σου

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Αγαπητέ DevaParinito, ενδιαφέρουσα η ιστοριούλα - παραμυθάκι που μας αφηγήθηκες

Αγαπητέ Κέλσο,

Διάβασα το μήνυμά σου.

Όπως το λες λοιπόν, "ιστοριούλα - παραμυθάκι".

Όπως καταλαβαίνεις όμως, στα παραμύθια δεν χρειάζεται να κάνουμε σχόλια, ούτε να διαφωνούμε, ούτε να κρατάμε σημειώσεις. Αλίμονο δηλ. αν διαφωνούσαμε στο τι νούμερο ήταν η γόβα που έχασε η Σταχτοπούτα εκείνο το βράδυ στον χορό. Παραμύθια είναι φίλε μου. Μας υποχρεώνει κανένας να τα πιστέψουμε ;

Μερικά σημεία μόνον να σημειώσω, σχετικά με τις παρομοιώσεις σου, ΑΝ φυσικά μου το επιτρέπεις...

Αγαπητέ φίλε, παρ' ότι δεν καταλαβαίνω γιατί το γράφεις αυτό, σου λέω πως για να μάθεις αν σου το επιτρέπω ή όχι, κατά πρώτον πρέπει να ρωτήσεις εμένα για να σου το πω (αν σου το πω) και κατά δεύτερον, τους υπεύθυνους του mystica.gr (Αν ήμασταν μονάχα οι δυο μας σε κάποιο άλλο τόπο, θα έπρεπε να ρωτήσεις μονάχα εμένα. Και πίστεψέ με, θα έπαιρνες την απάντησή σου.)

Προς το παρόν λοιπόν, μπορείς να γράφεις ότι νομίζεις. Το αν σου το επιτρέπω ή όχι, δεν έχει καμία αξία για σένα στο mystica.gr. Καλύτερα λοιπόν, να ρωτήσεις τους υπεύθυνους του χώρου αν εκείνοι σου επιτρέπουν να γράφεις με ενδεχόμενο να δημιουργηθούν παρανοήσεις.

Όπως σου είπα, διάβασα το μήνυμά σου και δεν επιθυμώ επί του παρόντος, να σχολιάσω τίποτε περισσότερο γι' αυτό, απ' όσα ήδη διαβάσες στο παρόν μήνυμά μου.

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

Την καλημέρα μου σε όλους...

Αγαπητέ DevaParinito, λόγοι ευγενείας μου ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ να πάρω την συγκατάθεση του "δημιουργού" του θέματος που ΣΚΟΠΟ ΕΧΩ να συμμετάσχω...
Την συγκατάθεση λοιπόν από εσένα οφείλω να την ζητήσω και όχι φυσικά από του "υπευθύνους" του Mystica.gr
Αυτά για αρχή και για να καταλάβεις το "γιατί" σου έθεσα την ερώτηση...

Επί της "ουσίας" τώρα της απάντησης που έδωσες στο ερώτημά μου, γιατί ΙΣΩΣ να μην κατάλαβες ότι μου - ΜΑΣ αρνείσαι να συζητήσουμε τα όσα γράφεις...

Ο παρόν χώρος αγαπητέ, είναι χώρος ΔΙΑΛΟΓΟΥ και η ουσία της έννοιας αυτής, είναι να συζητούμε τα όσα παραθέτουμε, έστω και με μορφή "μανιφέστου", με τα υπόλοιπα μέλη της αγοράς - forums...

Επιπροσθέτως, δίνεις και έναν ορισμό στα "παραμυθάκια" (τα οποία σημειωτέων έχουν μεγαλώσει γενεές και γενεές παιδιών) και εννοώ αυτό που εσύ υπονοείς, ότι δηλαδή ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ να ασχολείται και κανείς "σοβαρά " με αυτά...

Οι Μύθοι και οι Παρά του Μύθου (παραμύθια) ιστορίες αγαπητέ μου, επέτρεψέ μου να σημειώσω (όχι τόσο για σένα που έχεις την άποψή σου, αλλά για τα υπόλοιπα μέλη & επισκέπτες της Αγοράς μας), ειδικά μάλιστα όταν ασχολούνται ή φιλοδοξούν να ασχοληθούν με το Ιερό θέμα της Ψυχής, τους οφείλουμε ΚΑΙ σχόλια να κάνουμε ΚΑΙ σημειώσεις να τηρούμε και πάνω από όλα ΚΑΙ να διαφωνούμε, εάν αυτά που γράφονται - λέγονται είναι αντίθετα με όσα η Εσωτερική Παράδοση ανά τον κόσμο παραδίδει...

Άσε που αν ΔΕΝ τεθεί η "διαφορετική οπτική", εύκολα μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι εμείς, οι του Mystica.gr συντελεστές, συμφωνούμε και αποδεχόμαστε τα όσα αυθαίρετα (έστω και υπό μορφή ιστοριούλας) κάποιος καταθέτει ως άποψη στους χώρους ΔΙΑΛΟΓΟΥ...

Η λύση λοιπόν που αναζητάς αγαπητέ μου, να γράφεις και να μη σε σχολιάζει κανείς, είναι να γράψεις ένα άρθρο και εκεί, απερίσκεπτος να ξεδιπλώσεις τις σκέψεις σου και τις απόψεις σου...

Ο χώρος της Αγοράς - Forum του Mystica.gr είναι ένας χώρος ανταλλαγής απόψεων και OXI ένας χώρος έκφρασης προσωπικών πεποιθήσεων ΧΩΡΙΣ όμως την εμπλοκή σε διάλογο...


Με εκτίμηση,

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Κέλσο, διάβασα το μήνυμά σου.

[Epsylon]

Φίλε Ντέβα!

Έχεις πει, πως δεν είσαι οπαδός της Γης.
Μπορείς να μου πεις κάτι πιο πολύ επ' αυτού, αν θέλεις;
να είσαι καλά!

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Έχεις πει, πως δεν είσαι οπαδός της Γης.
Μπορείς να μου πεις κάτι πιο πολύ επ' αυτού, αν θέλεις;

Προς Epsylon,

Μπορώ, αλλά νομίζω πως δεν είναι αυτό το θέμα μας Epsylon.

Καλημέρα.

[Epsylon]

Ο.Κ. Ντέβα!
Γράψε τότε αν θέλεις στο Γήινες Προσκολλήσεις.
Μ' ενδιαφέρει.

Να είσαι καλά!

[A.A.G.]

Καταρχήν θα ήθελα να χαιρετήσω όλα τα μέλη αυτού του forum και να ευχαριστήσω τους «οικοδεσπότες» του, που σέβονται την ελεύθερη άποψη όλων μας, δίνοντας μας το «βήμα» για να τη μεταφέρουμε..

Για το ερώτημα «τι είναι Ψυχή;», θα μπορούσαμε να παραθέσουμε σελίδες ολόκληρες και πάλι πολλά θα έμεναν αδιευκρίνιστα! Για αυτόν το λόγο προσθέτω –σα σπερματική σκέψη- στη συζήτηση μας, την ταπεινή μου άποψη:

Ψυχή(αυτή που ενοικεί στο ανθρώπινο σώμα) είναι το μέρος της Μίας Ψυχής(που ενοικεί σε ολόκληρο το σύμπαν) είναι ο «μηχανισμός» που συνδέει το Πνεύμα με την Ύλη. Το Πνεύμα αλληλοενεργεί με την εκδήλωση – έκφραση του(την ύλη), μέσω της Ψυχής. Αυτή αποτελεί το συνδετικό κρίκο Πνεύματος και Ύλης.

Με σεβασμό Α.Α.G.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Όταν οι γυμνοί πίθηκοι ξέφυγαν από τα όρια, οι θεοί μπούχτησαν με την ζωή πάνω στην γη. Αηδιασμένοι, μετακόμισαν την κατοικία τους σε υψηλότερες διαστάσεις και, μολονότι συνέχισαν να ασκούν σημαντική επιρροή στα εδώ πράγματα, αυτή η επιρροή, ανά τις χιλιετίες, έγινε σταδιακά όλο και πιο αδιόρατη και έμμεση. Στην εποχή της ιστορίας μας, στη συγκεκριμένη χώρα όπου εκτυλίχθηκε αυτή η ιστορία, συνέχισαν να έχουν μια σχετική ανάμειξη στις υποθέσεις των θνητών, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτές οι υποθέσεις αφορούσαν στην διασύνδεση ανάμεσα στους ανθρώπους και στον φυσικό κόσμο. Και γι' αυτό, όπως είχε προβλέψει ο Κιτσούνε, οι θεοί εξοργίστηκαν με τον γάμο του Τανούκι και της Μίχο. Μόνο οι επίμονες ικεσίες του Κιτσούνε (η πονηρή και πανούργα αλεπού ήταν ένας ανεκτίμητος μεσάζοντας για το Ουράνιο Κάστρο) είχαν αποτρέψει την θεϊκή εκδίκηση.

Επί δύο χρόνια περίπου, ο Κιτσούνε κατάφερε να κρύψει από τους θεούς το γεγονός ότι από την απαγορευμένη ένωση ανάμεσα σε έναν Ζωοπρόγονο και μια θνητή γυναίκα είχε γεννηθεί ένα παιδί. Ένα πρωϊ όμως, καθώς ο Κιτσούνε έπινε νερό από ένα ρυάκι, τη χτύπησε μια ηλιακτίδα τόσο συμπαγής που ήταν σαν να δέχτηκε χτύπημα από ρόπαλο, και ένα αόρατο χέρι τον άρπαξε από την ουρά και τον εκτόξευσε δεκάδες μέτρα στον αέρα. Αμέσως κατάλαβε ότι κάποιος είχε ενημερώσει τους θεούς. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν ο κούκος. Όλα τα πουλιά είναι μαρτυριάρηδες αλλά ο κούκος είναι ειδική περίπτωση. Το όνομά του στα ιαπωνικά είναι χοτοτογκίσου που, ανάλογα με την καλλογραφία σημάινει "πουλί του άλλου κόσμου" ή "πουλί του χρόνου". Όπως λέει και το χαϊκού που έγραψε ο Μπάσο αφού γύρισε στο Κιότο μετά από μακροχρόνια απουσία :

Στο Κίο πάλι
μα νοσταλγώ το Κίο -
Ω, πουλί του χρόνου!

Που είναι ένας πιο λεπτός, διεισδυτικός και συγκινητικός τρόπος για να πεις : "Δεν μπορείς να ξαναγυρίσεις στο σπίτι σου". Αλλά παρεκβαίνουμε.

Το θέμα είναι ότι ο κούκος, με το αλλόκοτο κελάηδημά του, διασχίζει ζώνες όπου δεν πετούν τα άλλα πουλιά. Όμως, ούτε κι αυτό είχε σημασία. Εκείνο που είχε σημασία είναι ότι κάποιος είχε καρφώσει το μυστικό και οι συνέπειες μάλλον θα ήταν εξαιρετικά ανθυγιεινές.

[center]Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα
και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα
οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα
απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα

Κι έτσι το δρόμο μου ανάποδα μαζεύω
θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια
τάϊζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια
γι' αυτό παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω.

Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος
κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα
η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.

Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες
όλο μου 'λέγαν σε κανένα δε χρωστάω
με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω
και 'γω τις άφησα και έψαξα για νέες.

Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο
μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω
μου έμαθε το κύμα ν' αγαπάω
κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο.

[/center]