ΟΙ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΓΗΙΝΑ

[Epsylon]

Εδώ τίθεται προς συζήτηση και προβληματισμό για την ανεύρεση της αλήθειας σ’ όλους τους ενδιαφερόμενους το μεγάλο, σοβαρό, επίκαιρο εισαεί και ενδιαφέρον θέμα :


ΟΙ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΓΗΙΝΑ ΩΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Όλοι οι άνθρωποι της Γης, όπως και οι άλλες μορφές ζωής- αποτελούν τα κύτταρα του Ενιαίου Θεϊκού Οργανισμού σε Συμπαντικό επίπεδο. Και όπως ο κάθε οργανισμός, -έτσι και ο άνθρωπος, υποτάσσεται σε κάποιους συγκεκριμένους νόμους. Το κάθε κύτταρο (άνθρωπος η άλλος οργανισμός) δεν μπορεί να γνωρίζει όλον τον οργανισμό (το Σύμπαν), αλλά το αγαπάει και δουλεύει πριν απ’ όλα υπέρ της Ενότητας του, και μετά υπέρ του εαυτού του. Γι’ αυτό, η κύρια συνιστώσα της ανθρώπινης ευτυχίας- είναι η συνεχής εσωτερική τάση προς το Θεϊκό, προς την Αγάπη και προς την Συμπαντική Ενότητα. Όταν αυτή η τάση είναι ανεπαρκής, η λείπει γενικώς,- τότε ο άνθρωπος μεταφέρει το κέντρο της αγάπης του προς κάτι το γήινο, το περιφερικό, το μερικό, το δευτερεύον σε σχέση με το Σύμπαν.
Το γήινο - είναι το σύνολο των υλικών και πνευματικών αξιών, που επιτεύχθηκαν λόγω της εξέλιξης του πολιτισμού πάνω στην Γη. Οι πνευματικές αξίες – οι αρχές, τα ιδανικά, η ηθική κ.λ.π.- είναι επίσης γήινα πράγματα, βασικά μεν στο γήινο επίπεδο, ασήμαντα δε στο Συμπαντικό επίπεδο, όπου η μόνη αξία ήταν, είναι και θα είναι η ΑΓΑΠΗ, δηλ. ο Θεός. Αυτό είναι το ΠΡΩΤΕΥΟΝ, όλα τα υπόλοιπα- είναι ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ πράγματα. Η αποθέωση έστω κάποιας γήινης αξίας- προκαλεί την προσκόλληση και ανοίγει την πόρτα προς τις συμφορές και τις δυστυχίες. Υπεράνω του παντός γήινου (υλικού και πνευματικού)-πρέπει να είναι μόνον ο Θεός, και συνεπώς- η Αγάπη. Δηλαδή, έναντι του οποιουδήποτε πράγματος, εμείς πρέπει να αναρωτιόμαστε: είναι αιώνιο= πρωτεύον( η Αγάπη), η προσωρινό= δευτερεύον( γήινο)? Οι προσκολλήσεις αφορούν πάντα τα δευτερεύοντα, δηλαδή τα γήινα υλικά και πνευματικά πράγματα.
Το κίνητρο όλων των πράξεων και προσπαθειών του ανθρώπου είναι οι ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ, που αποτελούν την αρχή της κάθε προσκόλλησης, η παγίδα μέσα στην γήινη ζωή του. Όλες οι επιθυμίες γεννιούνται από τα βασικά ένστικτα του ανθρώπου- της διατήρησης της ζωής και της συνέχισης της ζωής.
Οι υπερβολικά μεγάλες επιθυμίες- οδηγούν στις αγκιστρώσεις στο γήινο ( προσκολλήσεις). Οι κυριότερες προσκολλήσεις είναι οι προσκολλήσεις στην ζωή και την καλότυχη μοίρα. Εδώ τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος χάνει το παιχνίδι και τσακίζεται. Όλες οι υπόλοιπες προσκολλήσεις προέρχονται από αυτές τις δύο.
Όσο πιο πολύ εμείς επικεντρωνόμαστε στις επιθυμίες και τις μετατρέπουμε σε σκοπούς και ιδανικά,- τόσο ανάλογα εμείς γινόμαστε εξαρτημένοι απ’ αυτές. Το παν, που εμποδίζει στην εκπλήρωση των επιθυμιών και την επίτευξη των στόχων- προκαλεί μέσα μας τα αρνητικά συναισθήματα. Στην ψυχή συσσωρεύεται η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, η οποία, μόλις υπερβεί το συγκεκριμένο όριο ( δηλαδή γίνει επικίνδυνη για την ψυχή μας και το γύρω περιβάλλον)- φράζεται με σκληρό τρόπο από το Σύμπαν με τις αρρώστιες, τις δυστυχίες, την διάλυση της μοίρας και τον θάνατο. Συνεπώς, η θλίψη, ο πόνος, ο φόβος, όλες οι αμαρτίες και τα εγκλήματα- είναι αποτέλεσμα της μεγάλης εξάρτησης της ψυχής από τις επιθυμίες.
Πρέπει να θυμόμαστε το εξής πράγμα:
σε ό,τι αντιστεκόμαστε- ενισχύεται, ό,τι καταδικάζουμε- το προκαλούμε να επαναληφθεί.

Σ’ αυτήν την κατεύθυνση μπορούν να βοηθήσουν οι «μαγικές» ερωτήσεις:
- πως θα φερόταν στην περίπτωσή μου η Αγάπη;
- αυτός άραγε είναι ο πραγματικός Ανώτερός μου Εαυτός;
- για ποιο πράγμα μου χρειάζεται αυτό;

Οι γύρω μας άνθρωποι αντιδρούν με την εξωτερική (την εμφανή= συνειδητή) προς εμάς επιθετικότητα, η οποία καθρεπτίζει την εσωτερική μας (αφανή= υποσυνείδητη) επιθετικότητα. Στον βαθμό, που εγώ γίνομαι επιθετικός προς τον κόσμο, στον ανάλογο ακριβώς βαθμό ο κόσμος γίνεται επιθετικός προς εμένα. Εάν μας προσέβαλαν- πριν απ’ όλα την αιτία πρέπει να την αναζητήσουμε μέσα σας.
Δεν υπάρχουν οι τυχαίες προσβολές, όπως και τα τυχαία γεγονότα. Χωρίς τα βάσανα και τα εμπόδια δεν υπάρχει η ανάπτυξη. Ναι, είναι δύσκολο να συγκρατήσεις τον θυμό, είναι αδύνατον να το πετύχεις αυτό αμέσως. Το κύριο είναι- δεν επιτρέπεται για πολύν καιρό να κρατάμε τον θυμό μέσα μας και να θυμώνουμε συχνά.
Ο μακροχρόνιος θυμός, εισχωρώντας βαθιά στην ψυχή και ελαττώνοντας το επίπεδο της αγάπης, γεννά την επιθετικότητα. Σκοτώνοντας την αγάπη προς τον εαυτόν μας η προς τον άλλον άνθρωπο- εμείς διαπράττουμε την χειρότερη αμαρτία.
Μόλις συνειδητοποιήσουμε, ότι έχουμε θυμώσει, αμέσως νοερά πρέπει να καθαρίζουμε πολλές φορές την ψυχή μας από τον θυμό με την προσευχή, π.χ. « Θεέ μου, με χαρά και την αγάπη συγχωρώ και ευλογώ τον/την…………..».
Με τον καιρό θα το καταφέρνουμε όλο και καλλίτερα και ευκολότερα.
Πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε την προσβολή ως πικρό φάρμακο, ως ένδειξη για μία λαθεμένη πράξη μας, ως χατίρι, που μας κάνει ο Θεός εν ονόματι του καθαρισμού και της σωτηρίας της ψυχής μας. Δεχόμαστε τα χαστούκια σ’ εκείνους τους τομείς της ζωής, στους οποίους είμαστε προσκολλημένοι σ’ επικίνδυνο βαθμό. Το χαστούκι είναι και σημάδι και προειδοποίηση για την ανατροπή της φυσικής σειράς- δηλ. τοποθέτηση του δευτερεύοντος πάνω στο πρωτεύων, και αρχικός τρόπος αποκόλλησής μας από το δευτερεύον. Όταν προσκολλούμαστε στο δευτερεύον- προσβάλλουμε τον Θεό, που βρίσκεται μέσα μας, το πρωτεύοντα αληθινό, αιώνιο και ανώτερο Εγώ μας. Για να μη ταπεινωθεί η Αγάπη= ο Θεός, ταπεινώνεται το πρόσκαιρο, φθαρτό, υλικό και κατώτερο Εγώ μας. Ένας ισχυρός τρόπος καταπολέμησης της επιθετικότητας – είναι οι καθαρές σκέψεις και τα καθαρά λόγια. Η κακολογία και ιδίως η κακή σκέψη- είναι άκρως επικίνδυνα πράγματα. Η πνευματικότητα του ανθρώπου καθορίζεται από το επίπεδο της επιθετικότητας μέσα στην ψυχή του.
Ο παλιός, «ξεχασμένος» θυμός δεν φεύγει πουθενά. Βρίσκεται( κρέμεται) πάνω στα λεπτά σώματά μας, μας αφαιρεί την ενέργεια, την δύναμη και την υγεία. Η απαλλαγή απ’ αυτόν (η αποκοπή της «ουράς» του παρελθόντος) απαιτεί χρόνο, υπομονή και συνεχή δουλειά. Μία τέτοια δουλειά θα επιβραβευθεί εκατό φορές με την υγεία, την ευημερία, την αίσθηση της γαλήνης και την χαρά μέσα στην ψυχή. Η αποκοπή της «ουράς» του παρελθόντος- είναι η υποχρεωτική προϋπόθεση της πνευματικής ανάπτυξης και της ευτυχισμένης υγιούς ζωής. Σήμερα, στην μετάβαση προς την εποχή του Υδροχόου, στην εποχή σχηματισμού της 6-ης Ανθρωπότητας, θα επιβιώσουν από όλους εμάς μόνον εκείνοι, οι οποίοι φροντίζουν την ψυχή τους περισσότερο από το σώμα. Θα επιβιώσουν συνεπώς μόνον εκείνοι, οι οποίοι θα αντιστοιχούν τουλάχιστον κατά 50% στο πληροφορικό καλούπι της σχηματιζόμενης Νέας Ανθρωπότητας. Η υγιεινή της ψυχής είναι σημαντικότερη της υγιεινής του σώματος.


ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ (ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΕΙΣ)- ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ.

Εις περίπτωση θυμού: εφαρμογή κανόνων ψυχικής υγιεινής:


- προσπαθούμε να μην κρατάμε τον θυμό μέσα μας πάνω από δύο ώρες, για να μην εισχωρήσει ο θυμός βαθιά στην ψυχή.
- Αποκλείουμε την ανθρώπινη λογική, δηλαδή αποκλείουμε τις ερωτήσεις: « Γιατί, για ποιόν λόγο, πως;». Αφού μας πρόσβαλλαν,- άρα υπάρχει ο λόγος και την αιτία πρέπει να την αναζητήσουμε μόνον στον εαυτόν μας.
- Ευχαριστούμε τον Θεό, που δια του εν λόγω ανθρώπου, μας καθαρίζει και σώζει την ψυχή μας.
- Νοερά ζητούμε συγνώμη από τον προσβολέα μας , επειδή με την ατέλειά μας τον προκαλέσαμε να μας φερθεί μ’ αυτόν τον τρόπο.
- Νοερά και πολλές φορές συγχωρούμε αυτόν τον άνθρωπο, όσο καιρό αν χρειασθεί και όσο είναι απαραίτητο.
Π.χ.: « Θεέ μου, με χαρά και αγάπη συγχωρώ και ευλογώ τον/την…».

Ο δούλος των επιθυμιών είναι ο πτωχότερος και ο δυστυχέστερος όλων.
Η οδός προς την ευτυχία- είναι η σωστή επιλογή του κύριου σκοπού της ζωής. Και τέτοιος σκοπός είναι ένας- Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, δηλαδή η εσωτερική ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ της ψυχής από τα γήινα αγαθά. Μόνον τότε είναι επιτρεπτή η κατοχή απ’ αυτήν των οποιωνδήποτε γήινων αγαθών, όταν τα αγαθά αυτά δεν προκαλούν κακό στην ψυχή.
Οι κρίσεις και οι ερμηνείες -μας απομακρύνουν από την χαρά, ενώ οι προσδοκίες -μας κάνουν δυστυχισμένους.
Η κύρια αποστολή της ψυχής- είναι η απελευθέρωσή της από την δουλεία των επιθυμιών. Δεν εννοείται εδώ η απουσία των επιθυμιών, αλλά η ανεξαρτησία απ’ αυτές. Όσο λιγότερο εξαρτιόμαστε από την γήινη ευτυχία, τόσο περισσότερη αυτή μας χαρίζεται. Θα μας αφήσουν λοιπόν να χαρούμε μόνο εκείνα τα πράγματα, τα οποία εμείς τα βλέπουμε ως δευτερεύοντα στην ζωή και γι’ αυτό δεν πολυνοιαζόμαστε γι’ αυτά. Οι Έλληνες, π.χ. υποστηρίζουν την αρχή του ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ, και οι Ινδοί την αρχή: ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΝΑ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ. Πραγματοποιούνται μόνον εκείνες οι επιθυμίες μας, απ’ τις οποίες εμείς εσωτερικά (υποσυνείδητα) δεν εξαρτιόμαστε. Η ευτυχία δεν είναι στο τι εμείς έχουμε, αλλά στο πως φερόμαστε σ’ αυτό, που έχουμε. Ενώ έχουμε μόνο αυτό, που αξίζουμε από το παρελθόν μας και το παρόν μας.
Το ξεπέρασμα της εξάρτησης από τις επιθυμίες συνίσταται στον κατά καιρούς περιορισμό τους. Η προσευχή, η δίαιτα, η συγκράτηση- είναι τα καλλίτερα μέσα γι’ αυτόν τον σκοπό. Δεν επιτρέπεται η καταπίεση των επιθυμιών, αλλά ούτε και η αποθέωσή τους! Πρέπει να συνειδητοποιηθεί, ότι οι επιθυμίες είναι δευτερεύοντα πράγματα. Πρέπει να περιορίζονται εκείνες οι επιθυμίες, οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν ζημιά στον εαυτόν μας, στην φύση και στους άλλους ανθρώπους. Πρέπει να μαθαίνουμε να αποχωριζόμαστε απ’ τα πράγματα, που μας είναι ακριβά, χωρίς την λύπη, τον θυμό και την επιθετικότητα. Όλα τα γήινα επιτρέπεται και πρέπει να τα αγαπάς, αλλά υπεράνω των πάντων πρέπει να υπάρχει η αγάπη προς τον Θεό, δηλ. προς τον γύρω κόσμο χωρίς την παραμικρή απαίτηση προς αυτόν. Αυτή είναι η κύρια προϋπόθεση της ευτυχίας.
Με ποιόν τρόπο μπορεί να διαπιστωθεί η παρουσία των προσκολλήσεων;
Με έναν πολύ απλό τρόπο:- από την εκδήλωση της απαντητικής επιθετικότητας και των συνδεδεμένων μ’ αυτήν αισθημάτων του φόβου, της περιφρόνησης, του θυμού, του μίσους, του φθόνου και της καταδίκης. Εάν μας προδίδουν, εξαπατούν, ταπεινώνουν και προσβάλλουν- τότε πρόκειται για τα σαφή σημεία της αγκίστρωσής μας στον πνευματικό τομέα. Όσο πιο γρήγορα σβήνουμε την απαντητική επιθετικότητά μας στις οποιεσδήποτε ατυχίες, ταπεινώσεις και αρρώστιες, - τόσο πιο γρήγορα καθαρίζεται η ψυχή μας, τόσο πιο γρήγορα θα γυρίσει πίσω σε μας η υγεία, η υλική και η πνευματική ευημερία και η καλή τύχη.
Με την επιστράτευση της βούλησης δεν νικιέται η προσκόλληση. Το Σύμπαν δεν ξεγελιέται από τα εξωτερικά μας πράγματα. Αυτό εξετάζει τα βαθύτατα= αληθινά αισθήματά μας και όχι τις συνειδητές εξωτερικές διακηρύξεις και πράξεις μας. Η μοναδική διέξοδος είναι – η αύξηση της εσωτερικής τάσης προς το Θεϊκό, η συνεχής στροφή και η επίκληση του Θεού με την προσευχή και την ευγνωμοσύνη για όλα, που Αυτός μας δίνει. Πρέπει δηλαδή πρώτα να περάσουμε τις εξετάσεις της γνησιότητας της εσωτερικής ταπεινοφροσύνης μας. Καλύτερα να ταπεινωθείς αόρατα για τους άλλους μπροστά στον Θεό, παρά να ταπεινωθείς ορατά μπροστά στους ανθρώπους.
Στην αρχή όμως, είναι υποχρεωτική η αποκοπή της « ουράς» του παρελθόντος- κατάργηση του παλιού θυμού, της λύπης, του αισθήματος της ενοχής.



Δεν μπορείς να σώσεις εκείνον, ο οποίος δεν επιθυμεί να σωθεί ο ίδιος.

Ο Θεός βοηθάει εκείνον, ο οποίος βοηθάει τον εαυτόν του.

[Ευθύμης]

Γειά σου αγαπητέ φίλε, καλωσήρθες στην Αγορά.

Συμφωνώ με τη γραμμή το κειμένου, αλλά πολλά τα "πρέπει" (δεν τά πάω καλά με αυτά - μού δίνεται η εντύπωση ότι επισπεύδεται υπέρμετρα η φυσική εξέλιξη).

Διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το πόσο τακτικές οι αυθυποβολής οδηγούν στην αυτογνωσία. Κατά συνέπεια, καλή η νηστεία, αλλά ένας ενσυνείδητα κατασταλαγμένος δια της εσωτερικής ηθικής στην ακρεοφαγία τά έχει βρει περισσότερο με τον εαυτό του από αυτόν που "πρέπει" να πολεμήσει την επιθυμία σε μια προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης από αυτήν, επειδή έτσι του επιτάσσεται από τον πνευματικό του ταγό. Για να μιλήσουμε στην ίδια συχνότητα, πιθανό ο 2ος να συσσωρεύσει θυμό.

Χρήσιμη και η προσευχή για τη συγχώρεση των άλλων, αλλά από τη στιγμή που εισέρχεται η λέξη "συγχώρεση", ήδη έχουμε υποσυνειδητοποιήσει-παραδεχθεί ότι ο άλλος μάς προσέβαλε. Απεναντίας, η εγκάρδια ευχαριστία ή και η σιωπή εκ μέρους μας θα ήταν πράγματι μια συνέπεια αυτογνωσίας και "ετεροκατανόησης". Ποιοί είμαστε για αφ'ενός να συγχωρούμε, και αφ' ετέρου να τό καμαρώνουμε μπροστά στο Θεό; Διότι κάπως έτσι φαίνεται το:

« Θεέ μου, με χαρά και αγάπη συγχωρώ και ευλογώ τον/την…»

Εν τέλει, για τα:

θα επιβιώσουν από όλους εμάς μόνον εκείνοι, οι οποίοι φροντίζουν την ψυχή τους περισσότερο από το σώμα

Η υγιεινή της ψυχής είναι σημαντικότερη της υγιεινής του σώματος.

ισχύει το Νους υγιής εν σώματι υγιή.

[Epsylon]

Γειά σου αγαπητέ φίλε Ευθύμη , και γω σ’ ευχαριστώ για τις γνώμες σου.
Δεν απάντησα αμέσως στο μήνυμά σου λόγω δουλειών της καθημερινότητας. Τώρα έχω χρόνο και απαντώ:

ΕΥΘΥΜΗΣ:
Συμφωνώ με τη γραμμή το κειμένου, αλλά πολλά τα "πρέπει" (δεν τά πάω καλά με αυτά - μού δίνεται η εντύπωση ότι επισπεύδεται υπέρμετρα η φυσική εξέλιξη).

Epsylon:
Τον τελευταίο καιρό όλος ο πλανήτης αρχίζει να μπαίνει στην φάση των ταχύτερων κραδασμών. Τα πάντα επισπεύδονται. Αν πριν για την παράβασή μας είχαμε περιθώριο «λογοδοτείν» πολύ αργά η και στην επόμενη ενσάρκωση- σήμερα, στην μεταβατική προς Νέα Εποχή περίοδο η «περίοδος χάριτος» έχει βραχυνθεί πολύ. Τα περισσότερά μας τα «καλά» τα πληρώνουμε τις περισσότερες φορές εδώ και τώρα. Το πολύ- στην παρούσα ενσάρκωση. Η φυσική εξέλιξη, όπως σωστά έχεις πει- επισπεύδεται. Συνεπώς, θα πέσουν πάνω στα κεφάλια μας κάποια «πρέπει» παραπάνω. Και γω ως Έλλην δεν τα πάω καθόλου καλά με τα «πρέπει», που μου προκαλούν αλλεργία, ενώ λατρεύω το ρήμα «θέλω».
Ως προς το «πρέπει»- βαθιά εσώψυχα συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, και θα ήθελα πολύ να είναι έτσι… αλλ’ ο ημών προπάππος Ηράκλειτος μας το έχει πει: άλλες οι βουλές των ανθρώπων και άλλες των Θεών. Δυστυχώς έχει δίκαιο. Χωρίς να θέλω να συμφωνήσω μαζί του- συμφωνώ αναγκαστικά…

ΕΥΘΥΜΗΣ:
Διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το πόσο τακτικές οι αυθυποβολής οδηγούν στην αυτογνωσία. Κατά συνέπεια, καλή η νηστεία, αλλά ένας ενσυνείδητα κατασταλαγμένος δια της εσωτερικής ηθικής στην ακρεοφαγία τά έχει βρει περισσότερο με τον εαυτό του από αυτόν που "πρέπει" να πολεμήσει την επιθυμία σε μια προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης από αυτήν, επειδή έτσι του επιτάσσεται από τον πνευματικό του ταγό. Για να μιλήσουμε στην ίδια συχνότητα, πιθανό ο 2ος να συσσωρεύσει θυμό.

Epsylon:
Αν όμως αντικαταστήσουμε την λέξη «αυθυποβολή» με την λέξη «αυτοπειθαρχία» η «αυτοεκπαίδευση»? Και πόσοι εξ ημών είναι «ενσυνείδητα κατασταλαγμένοι»? Εγώ, π.χ. ακόμη δεν βρίσκομαι σ’ αυτό το επίπεδο- το ομολογώ. Νομίζω αν αυτοεκπαιδευτούμε- πολλά θ’ αλλάξουν μέσα μας. Το κακό πρόγραμμα σβήνεται με αντιπρόγραμμα. Και στο τέλος θα φτάσουμε ώριμοι πια στην αυτογνωσία- είμαστε αυτοί, που θέλουμε να είμαστε. Ως προς το θέμα του «πνευματικού ταγού»- πιστεύω πως είναι επικίνδυνο για την ψυχή. Όταν ακολουθούμε ταγούς- παίρνουμε πάνω μας και την καρμική τους βρωμιά και βλάπτουμε τους εαυτούς μας. Είμαι εναντίον των ταγών και συνταγών. Ο καθένας εξ ημών θα φτάσει από το προσωπικό του δρόμο προς την αλήθεια. Συνεπώς- συμφωνώ μαζί σου- ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΑΓΟΙ ! ΖΗΤΩ Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ! την αλήθεια απ’ όποια γωνία θα την προσεγγίσω- θα την προσεγγίσω- θα γυρίσω στο Σπίτι.

ΕΥΘΥΜΗΣ:

Χρήσιμη και η προσευχή για τη συγχώρεση των άλλων, αλλά από τη στιγμή που εισέρχεται η λέξη "συγχώρεση", ήδη έχουμε υποσυνειδητοποιήσει-παραδεχθεί ότι ο άλλος μάς προσέβαλε.
Epsylon:
Όχι μόνον αυτό. Η προσβολή που έγινε- είναι γεγονός και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Εδώ έχει την αξία της η προσβολή- χάριν αυτής μου δίνεται η δυνατότητα να ΣΥΓΧΩΡΗΣΩ= να δεχτώ στον ίδιον χώρο= συγχωρώ - κάποιον, που μου έδωσε την ευκαιρία να εκδηλώσω την άνευ όρων αγάπη μου, αν την έχω μέσα μου πραγματικά. Πιστεύω, πως η συγχώρεση είναι μια μορφή ακριβώς αυτής της αγάπης- της άνευ όρων, της Θεϊκής.

ΕΥΘΥΜΗΣ:
Ποιοί είμαστε για αφ'ενός να συγχωρούμε, και αφ' ετέρου να τό καμαρώνουμε μπροστά στο Θεό;

Epsylon:
Είμαστε του Θεού, που συγχωρεί, παιδιά. Συνεπώς δεν θα μας βλάψει σε τίποτε αν μάθουμε την τέχνη του «συγχωρείν». Ένας ποιητής που έμεινε δυστυχώς άγνωστος, είπε κάτι πολύ ωραίο: «Ο Θεός, αν δεν μπορείτε η δεν θέλετε- δεν σας υποχρεώνει να του μοιάσετε. Θέλει όμως να τον καταλαβαίνετε τουλάχιστον».

ΕΥΘΥΜΗΣ:

Εν τέλει, για τα:
Παράθεση:
θα επιβιώσουν από όλους εμάς μόνον εκείνοι, οι οποίοι φροντίζουν την ψυχή τους περισσότερο από το σώμα

Παράθεση:
Η υγιεινή της ψυχής είναι σημαντικότερη της υγιεινής του σώματος.


ισχύει το Νους υγιής εν σώματι υγιή.

Epsylon:

Σ’ ένα άλλο θέμα που άνοιξα, έχω πει, ότι αν η Ινδία είναι το δημοτικό σχολείο της ανθρωπότητας-τότε η Ελλάδα είναι το πανεπιστήμιο της ανθρωπότητας.
Πάνω στο ινδικό χώμα θα φυτρώσει το πραγματικό ελληνικό λουλούδι. Για να χαρείς πραγματικά την ομορφιά της Ελλάδας- πρέπει να περάσεις πρώτα απ’ το καμίνι της αυτοανάλυσης του κάρμα και να το καθαρίσεις.
Η υγιεινή ψυχής είναι σημαντικότερη της υγιεινής του σώματος= μάθημα που διδάσκεται στο δημοτικό σχολείο της ανθρωπότητας.
Νους υγιής εν σώματι υγιή= μάθημα που διδάσκεται στο πανεπιστήμιο της ανθρωπότητας, στις ώριμες πια ψυχές. Στα αληθινά λουλούδια της Ελλάδας.

Να είσαι παντού και πάντοτε καλά!

[Epsylon]

ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΛΑΘΩΝ




… ο άνθρωπος δεν μαθαίνει από τα λάθη των άλλων, παρά μόνον από τα δικά του. Πριν από το οποιοδήποτε άσχημο γεγονός , πάντα έρχονται τα προειδοποιητικά σήματα. Τα σήματα αυτά αρχίζουν με την άσχημη εσωτερική διάθεση. Δηλ. τα προβλήματα αρχίζουν στην ψυχή και μετά - στο σώμα. Ερώτημα: γιατί είναι δύσκολο στον άνθρωπο να εφαρμόσει τις γνώσεις, που έχει και να καταλάβει τι του συμβαίνει? Η απάντηση: για να καταλάβεις κάτι, πρέπει να βγεις έξω από την κατάσταση, να κρατάς τις αποστάσεις σου απ’ αυτήν. Όταν παρακολουθούμε τα προβλήματα των άλλων, είμαστε έξω απ’ την κατάσταση, και συνεπώς μπορούμε να συμπιέσουμε την υπό παρακολούθηση κατάσταση εις ένα σημείο. Η κατανόηση- είναι η διαδικασία συμπίεσης του χρόνου. Συμπιέζοντας τον χρόνο, εμείς ενώνουμε το αποτέλεσμα με την αιτία. Το να δεις την σχέση της αιτίας και του αποτελέσματος- σημαίνει, ότι καταλάβεις την ουσία των τεκταινομένων. Όταν μας συμβαίνει ένα ξαφνικό γεγονός, τότε μας είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθούμε απ’ αυτό, ακόμη πιο δύσκολο είναι να αφαιρεθούμε απ’ αυτό (να ανεξαρτητοποιηθούμε).

Υπάρχουν τα 3 επίπεδα της δυσκολίας:

1) Η πιο εύκολη: ανάλυση του παρελθόντος
2) Η αρκετά δύσκολη: ανάλυση του παρόντος
3) Η πιο δύσκολη: ανάλυση αυτού, που μόλις αρχίζει η αυτού, που θα συμβεί στο εγγύς μέλλον.


Γιατί οι μεν καταφέρνουν να καταλάβουν τα τεκταινόμενα και οι δε ούτε με την υπόδειξη δεν καταλαβαίνουν τίποτε?
Η απάντηση: τα πάντα εξαρτιόνται από τα συναισθήματα του ανθρώπου. Να αφαιρεθεί, να καταλάβει τι συμβαίνει και να αλλάξει - μπορεί μόνον εκείνος, ο οποίος είναι ικανός να αποστασιοποιηθεί από το πρόβλημα.

Η αποστασιοποίηση- είναι η υπέρβαση του πόνου της απώλειας. Ένας παθιασμένος, εξαρτημένος από τις επιθυμίες, ο ανίκανος να συγχωρεί, ο μη τηρών την δίαιτα, ασυγκράτητος άνθρωπος- δεν θα μπορέσει συναισθηματικά να αποστασιοποιηθεί από το πρόβλημα. Αυτός έχει την μειωμένη ικανότητα της γενικεύσεως.

Τέτοιοι άνθρωποι και να διαβάσουν χίλια βιβλία και να ακούσουν χίλιες σοφές συμβουλές- δεν μπορούν να εφαρμόσουν τις γνώσεις ούτε προς τους ίδιους τους εαυτούς τους. Αυτοί δεν μπορούν ν’ αλλάξουν. Ο ανήθικος άνθρωπος, που απαρνείται την αγάπη προς τους άλλους , που δεν αγαπά το Θεϊκό μέσα του, επίσης δεν μπορεί να γενικεύσει την κατάσταση και να αλλάξει. Πριν την οποιαδήποτε νοητική αφαίρεση προηγείται η συναισθηματική τούτη.
Εκείνος, που είναι ανίκανος να αποδεχτεί τον πόνο, την απώλεια, ο άπληστος, ο τσιγκούνης- χάνει την ικανότητα της γενικεύσεως- με άλλα λόγια δεν μπορεί να είναι σοφός. Όσο μεγαλύτερη είναι η ικανότητα της γενίκευσης, της συμπίεσης της πληροφορίας εις ένα σημείο- τόσο περισσότερες σχέσεις αιτίας-αποτελέσματος εμείς βλέπουμε. Ο κόσμος παύει να είναι διχασμένος και χαοτικός. Εμφανίζεται η αίσθηση της ενότητας των τεκταινομένων γεγονότων και η ενότητα του γύρω κόσμου.

Ο ανώτατος βαθμός της ενότητας στο Σύμπαν- είναι η αγάπη προς τον Θεό. Ο άνθρωπος, που δεν μπορεί να αγαπά, δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει τον πόνο της αποκόλλησης από τις προσκολλήσεις. Ο ανίκανος να αγαπά δεν μπορεί να είναι σοφός.
Η ηθικότητα - μας βοηθά να διατηρήσουμε το αίσθημα της αγάπης. Ο ανήθικος ποτέ δεν θα αισθάνεται την ενότητά του με τους άλλους και η συμπεριφορά του δεν θα είναι σοφή.

… Όλοι βλέπουν την νοημοσύνη, αλλά δεν βλέπουν την ηθική πενία. Συνεχώς εκτιμούμε τον άνθρωπο απ’ το μυαλό του και από την ικανότητά του να μιλά.
Το μυαλό, ελευθερωθέν από τον έλεγχο της ηθικής, μετατρέπεται σε σατανισμό, σκληρότητα και καταστροφή των ομοίων σου. Ο άνθρωπος, που
προσκυνά τα χρήματα, το σεξ, την κοινωνική θέση του, την εξουσία – είναι ο δούλος των επιθυμιών του. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ανίκανος να αγαπά, είναι ανίκανος να γενικεύει. Η αίσθηση της ενότητάς του με τους άλλους ανθρώπους θα καταστρέφεται και οι πράξεις του προς τους άλλους θα είναι ανήθικες, καταστρεπτικές και εν τέλει ανόητες. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος βρεθεί στην εξουσία- οι πιθανότητες επιβίωσης του κράτους ελαττώνονται απότομα.
... Είναι αδύνατον να έχεις καλότυχη μοίρα και υγιές σώμα, αν πάσχει ο χαρακτήρας και είναι άρρωστη η ψυχή. Αυτό αφορά και τον μεμονωμένο άνθρωπο και την χώρα συνολικά.

… Αν ο άνθρωπος προσκυνά και εξιδανικεύει την δικαιοσύνη, τον καθωσπρεπισμό, το εντάξει- αργά η νωρίς τα ιδανικά αυτά θ’ αρχίσουν να επισκιάζουν την αγάπη του προς τον Θεό. Ο Θεός αφαιρεί εκείνο, που γίνεται σημαντικότερο από την αγάπη προς Αυτόν. Και θα το κάνει αυτό χάριν της σωτηρίας της ψυχής. Διότι χωρίς την αγάπη προς Αυτόν η ψυχή μας αρχίζει να εκφυλίζεται και να διαλύεται, και μετά- να αρρωσταίνει και να πεθαίνει το σώμα.
Το πρώτο σημάδι, που δείχνει, ότι αρχίσαμε να προσκυνούμε και να εξιδανικεύουμε την δικαιοσύνη και τα ανώτερα ιδανικά- είναι, όταν οι άλλοι αρχίζουν να μας προδίδουν. Με τον καιρό θα αρχίσουμε να προδίδουμε και εμείς, ενώ στο μεσοδιάστημα θα αρρωσταίνουμε και θα πεθαίνουμε.
Π.χ. ο άνθρωπος δεν συγχώρεσε κάποιον, που τον πρόδωσε. Όχι μόνο δεν συγχώρεσε, αλλά μίσησε κιόλας. Συνεπώς η κάθαρση, που ήρθε δια μέσου του άλλου ανθρώπου -δεν έγινε πραγματικά. Τότε η κάθαρση έρχεται υπό την μορφή της αρρώστιας. Η κατηγορηματική άρνηση της συγχώρεσης, η σκληρή αντίσταση και η μη αποδοχή της τραυματικής εμπειρίας, αφήνει μόνο δυο διεξόδους: την αρρώστια η τον θάνατο.
Όταν ο άνθρωπος δεν θέλει ν’ αλλάξει, δεν θέλει να αποστασιοποιηθεί από τον πόνο και την απώλειά του, δεν βρίσκει τον δρόμο προς την αγάπη, αλλά ψάχνει για γιατρούς- τότε η σωτηρία της ψυχής του βρίσκεται η στην αρρώστια η στον θάνατο. Δεν αναιρώ τον ρόλο των ιατρών. Μιλώ για το σύστημα των προτεραιοτήτων.

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ- ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.


ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ:

- τακτοποίηση του τρόπου ζωής, αποφυγή της υπερκόπωσης, τακτοποίηση της διατροφής και απόρριψη του παντός, που αφαιρεί πολύ ενέργεια.
- αποστασιοποίηση από το πρόβλημα, από την δουλειά, την οικογένεια, τις σχέσεις, τις ανησυχίες.
- θυσίες και ελεημοσύνες στους άλλους.
- μονότονη διατροφή, που δεν θα εξάπτει την όρεξη.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ:

- ελάττωση της εξάρτησης από τις επιθυμίες, την καλοπέραση, την σταθερότητα, από τις ελπίδες και τους σκοπούς.

- αποδοχή της τραυματικής εμπειρίας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ?


Είναι η διατήρηση της αγάπης προς τον Θεό επί απώλειας της ανθρώπινης ευτυχίας.
Είναι η αντανακλαστική στροφή προς τον Θεό την στιγμή του αβάσταχτου πόνου του σώματος η της ψυχής.
Είναι η απόρριψη του παντός, που εμποδίζει την αγάπη: δηλ. του μίσους, του θυμού, της καταδίκης και της θλίψης.
Είναι η όραση της Θείας Βούλησης σε όλα τα τεκταινόμενα, η παραδοχή του νοήματος, που βρίσκεται πάντα υπεράνω της αντίληψής μας
Είναι η κατανόηση του γεγονότος, ότι η κάθε κατάσταση, όσο άδικη και εφιαλτική κι αν είναι- μας σπρώχνει προς Τον Θεό, συνεπώς προς την Αγάπη, διότι ο Θεός-Δημιουργός είναι η απόλυτη ενότητα του Σύμπαντος και η Υπέρτατη Αγάπη στο Σύμπαν.



Δεν υπάρχει καμία κατάσταση σ’ όλον τον κόσμο και στο Σύμπαν, που να δικαιολογεί την άρνηση της αγάπης.
Στο Θεϊκό επίπεδο όλοι μας έχουμε συγχωρεθεί στο παρελθόν και σωθεί στο μέλλον.
Εάν δεν μάθουμε να αποδεχόμαστε την τραυματική εμπειρία, εάν δεν μάθουμε να συγχωρούμε και να διατηρούμε την αγάπη- όλες οι συμβουλές των σοφότερων του κόσμου είναι άχρηστες.
Θα διαβάσουμε ένα ακόμη εκατομμύριο βιβλία σοφίας και δεν θα καταλάβουμε τίποτε. Νομίζουμε, ότι καταλαβαίνουμε με το κεφάλι, την σκέψη και την συνείδηση.
Εμείς καταλαβαίνουμε πριν απ’ όλα με τα αισθήματα. Εάν κάτι δεν αποδέχεται η ψυχή, - τότε το κεφάλι δεν καταλαβαίνει ποτέ.
Για να εισέλθει το Θεϊκό, το ανθρώπινο για κάποιο καιρό πρέπει να ζαρώσει.
Από κει πρέπει ν’ αρχίζουμε.

[Ladyhawk]

Αγαπητέ Epsylon - αν και λίγο καθυστερημένα - θα ήθελα να σε καλωσορίσω στο χώρο μας και να σου ευχηθώ μία γόνιμη και εποικοδομητική παραμονή στο χώρο μας.

Όσον αφορά τώρα τα γήινα, αυτό που παρατηρώ είναι πως συνήθως επιτυγχάνουν στο ρόλο τους και μάλιστα αρκετά εύκολα.

Ένας από τους ρόλους της ύλης είναι να αποκόπτει τον άνθρωπο από την πορεία του και να τον τραβάει προς τα κάτω. Μιας λοιπόν και ο άνθρωπος είναι και αδύναμος και αρκετές φορές απαίδευτος αυτό βρίσκει επιτυχία.

Είναι κάτι που κανείς δεν αντιλαμβάνεται πολύ εύκολα μιας και η ύλη είναι μέσα στην καθημερινότητά μας και φυσικά όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με αυτή.

Χρειάζεται λοιπόν υπομονή και επιμονή για να καταφέρει κανείς αν όχι να απαλλαγεί από αυτή, αλλά να τη χρησιμοποιεί προς δική του εξυπηρέτηση και όχι να γίνεται ο ίδιος ο άνθρωπος υπόδουλος της.

Το πνεύμα σίγουρα μπορεί να κυριαρχήσει την ύλη αλλά χρειάζεται εκπαίδευση για να επιτευχθεί αυτό.

[Epsylon]

Γειά σου φίλε Ladyhawk !
Για τα καλά σου λόγια- σ'ευχαριστώ
Γι' αυτά που είπες- συμφωνώ απόλυτα.
Να είσαι καλά!

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Στην αρχή όμως, είναι υποχρεωτική η αποκοπή της « ουράς» του παρελθόντος- κατάργηση του παλιού θυμού, της λύπης, του αισθήματος της ενοχής.

Αγαπητέ Epsylon ΠΩΣ υλοποιείται το παραπάνω?
Έχεις να προτείνεις κάποιους πρακτικούς τρόπους?

Με εκτίμηση

[Ladyhawk]

Γειά σου φίλε Ladyhawk !

Μία μικρή διευκρίνηση ... φίλη είμαι ...

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Αγαπητέ Epsylon ΠΩΣ υλοποιείται το παραπάνω?
Έχεις να προτείνεις κάποιους πρακτικούς τρόπους?

Οι τρόποι είναι δικοί σου.

Όποιος έρθει κοντά σου και σου πει τους "τρόπους" που αναζητάς, θα σου πει ψέμματα, μην τον πιστέψεις.

Αυτός που ξέρει τον τρόπο, τον ξέρει μοναχά για τον εαυτό του. Κι εσύ, σίγουρα θα 'χεις τους δικούς σου. Ψάξε να τους βρεις φίλε μου. Κανένας άλλος δεν γνωρίζει τους δικούς σου τρόπους. Ούτε ο Epsylon, ούτε εγώ, ούτε ο Θεός ο ίδιος...

[Παύλος Β. / DevaParinito]

ΟΙ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΓΗΙΝΑ

[center]Μπορεί μ' αυτό να εκπλαγείς,

δεν είμαι οπαδός της Γης...[/center]


Καλό απόγευμα σε όλους.

[Epsylon]

Φίλη Ladyhawk- χίλια συγνώμη!!!!
Μπερδεύτηκα και δεν κατάλαβα

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Αγαπητέ Epsylon θα είχες τη καλοσύνη να μου απαντήσεις στην ερώτηση που έκανα στο προηγούμενο μύνημα μου?

Εαν δεν υπάρχει κάτι να μου πεις σε παρακαλώ ενημέρωσε με...

[Epsylon]

Φίλε μου αγαπητέ!
Δεν σε ξέχασα. απλώς έπεσε πάνω μου το κύμα δουλειάς.
Θα προσπαθήσω σήμερα την νύκτα η αύριο .
Θα σου απαντήσω οπωσδήποτε.
Φιλικά,

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Θα περιμένω όσο χρειαστεί.

Να είσαι καλά

[Epsylon]

[b]ΠΡΟΣ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ:


Γεια χαρά αγαπητέ φίλε!
Επιτέλους μου δόθηκε η ευκαιρία να σου απαντήσω.
Έχω γράψει:

«Στην αρχή όμως, είναι υποχρεωτική η αποκοπή της « ουράς» του παρελθόντος- κατάργηση του παλιού θυμού, της λύπης, του αισθήματος της ενοχής.»

Και συ με ρώτησες:

« ΠΩΣ υλοποιείται το παραπάνω?
Έχεις να προτείνεις κάποιους πρακτικούς τρόπους?»

Πρέπει να παραδεχτούμε εξ αρχής ως άνθρωποι ατελείς, ότι μπαίνουμε σε πολύ βαθιά νερά. Μου ζητάς να σου πω κάτι, που ο ίδιος δεν το έκανα σοβαρά ποτέ, είτε από τεμπελιά, είτε από το φόβο της αλλαγής. Δεν ξέρω ειλικρινά γιατί δεν το έκανα.
Η μάλλον ξέρω: από αδυναμία. Ξεκινώ καλά στην αρχή, τα κάνω θάλασσα μετά… λόγω αδυναμίας και μικρής αντοχής. Διότι η κατάργηση του παλιού θυμού, της λύπης και του αισθήματος της ενοχής- απαιτεί τεράστιες ψυχικές δυνάμεις, τις οποίες εγώ προς το παρόν δεν έχω η τις καταναλώνω στις προσκολλήσεις μου. Η μεγαλύτερη προσκόλλησή μου είναι στις σχέσεις με τους οικείους και με τους άλλους, που συνδέομαι. Σ΄ αυτόν τον τομέα αν κάτι δεν πάει έτσι όπως εγώ το θέλω- οι δυνάμεις μου αποδιοργανώνονται. Δεν έχω κουράγιο συνέχειας.
Πως υλοποιούνται παραπάνω?- με ρωτάς. Με ποιους πρακτικούς τρόπους?
Με μακρά περίοδο απομόνωσης και βαθιού διαλογισμού.
Με δίαιτα, που αποκλείει τις λιχουδιές, τα γλυκά, και τα νόστιμα- ώστε να σε αποκολλήσει από την σωματική ηδονή. Τροφή φυτική.
Περπάτημα στην φύση μέσα στην μοναξιά.
Προσευχή. Παράκληση προς τον Κύριο να σε βοηθήσει να αποκολληθείς από την εξουσία του παρελθόντος= αποκοπή της ουράς του παρελθόντος.
‘Έχω μια προσευχή, από έναν φίλο μου απ’ το εξωτερικό, που την βρήκε κάπου στα μοναστήρια της Ρωσίας και μου την έστειλε. Μου σύστησε να την επαναλαμβάνω πολλές φορές την ημέρα. Δεν τα κατάφερα. Η καθημερινότητα της ζωής μας είναι όντως δολοφονική + η έλλειψη θάρρους ψυχής συμπληρώνει την εικόνα .
Να η προσευχή:

Ω, Κύριε !

Δώσε μου την δυνατότητα να δεχθώ με την εσωτερική αταραξία τα πάντα, που θα μου φέρει η ερχόμενη ημέρα.
Δώσε μου την δυνατότητα να παραδοθώ ολοκληρωτικά στο Άγιο Θέλημά Σου.
Την κάθε στιγμή αυτής της ημέρας και στα πάντα καθοδήγησέ με και συμβούλεψέ με.
Όποια νέα και αν δεχθώ στην διάρκεια της ημέρας, μάθε με να τα δέχομαι με την ηρεμία της ψυχής και με την απόλυτη πεποίθηση, ότι στα πάντα υπάρχει το Άγιο Θέλημά Σου.
Καθοδήγησε όλες τις σκέψεις, τις πράξεις, και τα αισθήματά μου.
Σ΄ όλες τις απρόβλεπτες καταστάσεις μην με αφήσεις να ξεχάσω, ότι τα πάντα εστάλησαν από Σένα.
Μάθε με να φέρομαι τίμια και λογικά με τον κάθε άνθρωπο, χωρίς να προκαλώ την πίκρα και την στενοχώρια σε κανέναν.
Ω, Κύριε,
Δώσε μου την δύναμη να αντέξω την κούραση της ερχόμενης ημέρας και όλα τα γεγονότα της ημέρας αυτής.
Καθοδήγησε την θέλησή μου και μάθε με :
- να προσεύχομαι,
- να πιστεύω,
- να ελπίζω,
- να αντέχω,
- να συγχωρώ,
- και ΝΑ ΑΓΑΠΩ.

Ήμουν ειλικρινής μαζί σου. Τόσα ξέρω και τόσα σου είπα. Τόσα ξέρω- και τα μισά απ’ αυτά μόνο έκανα. Έστω κι έτσι κάποιες αλλαγές συνέβησαν…

Ο DevaParinito έγραψε εδώ τα εξής:

«Οι τρόποι είναι δικοί σου.

Όποιος έρθει κοντά σου και σου πει τους "τρόπους" που αναζητάς, θα σου πει ψέματα, μην τον πιστέψεις.

Αυτός που ξέρει τον τρόπο, τον ξέρει μοναχά για τον εαυτό του. Κι εσύ, σίγουρα θα 'χεις τους δικούς σου. Ψάξε να τους βρεις φίλε μου. Κανένας άλλος δεν γνωρίζει τους δικούς σου τρόπους. Ούτε ο Epsylon, ούτε εγώ, ούτε ο Θεός ο ίδιος...»

Συμφωνώ μαζί του στα εξής:

-ο καθένας ξέρει τον τρόπο, που του ταιριάζει. Εμένα, π.χ. μου ταιριάζει αυτός, που εξέθεσα.
- κανένας άλλος δεν γνωρίζει τους τρόπους του άλλου.

Διαφωνώ ριζικά μαζί του στα εξής:

- Όποιος έρθει κοντά σου και σου πει τους "τρόπους" που αναζητάς, θα σου πει ψέματα. Εγώ π.χ. ξέρω μόνο αυτό και αυτό σου λέω. Δεν είναι ψέματα. Είναι μια εκδοχή, μπορεί κατάλληλη στους μεν, ακατάλληλη στους δε. Εσύ διαλέγεις αυτό, που θα σου πει η καρδιά σου.

- ούτε ο Θεός ο ίδιος. Ε, αυτό πάει πολύ. Είναι λάθος. Για μένα ο Θεός ξέρει τα πάντα. Και στις πιο απελπιστικές στιγμές, όταν η Ζωή μας κολλάει στον τοίχο και σπάει ο όποιος τσαμπουκάς μας, εμείς ξαναθυμούμαστε, ότι είμαστε κοινοί θνητοί- ένα τίποτα έναντι της Ζωής, που μας τσαλακώνει και λογαριασμό δεν δίνει- και καταφεύγουμε μόνο στον Θεό, στην μόνη Δύναμη και στον μόνο αληθινό συγγενή μας.

Να είσαι παντού και πάντοτε καλά!



[/b]

[Elissaios]

Εξιδανίκευση της ψυχής και απαξίωση της ύλης; Μου φαίνεται ότι βλέπουμε τη μια όψη του νομίσματος ή, αλλιώς, το μισό της μονάδας.

Καλά μας τα λέει η αγαπητή Ladyhawk κάπου παραπάνω. :)

[NEHEMAUT]

Αναστημένε είσαι ο μόνος που κατάφερε να με κάνει να νιώσω τέτοια ένταση απο τότε που γράφω στα φόρουμ.

Αν και τα έχουμε ξαναπεί αλλού, γι΄αυτό το θέμα και δεν είχα σκοπό να ξανασυμμετάσχω, το κάνω...

Πρώτον, συμφωνώ απολύτως με τον Ντέβα ο οποίος θέλει να τονίσει οτι αυτό που θα σου πεί κάποιος άλλος θα είναι ψέμα όχι επειδή δεν θα θέλει να σου πεί το σωστό αλλά επειδή αναγκαστικά θα σου πεί τι θα έκανε εκείνος, οχι εσύ.

Δεύτερον αφού επιμένεις να σου πεί κάποιος '' πρακτικό τρόπο του δικού του σκέπτεσθαι '' κατάθεσε με ακρίβεια το πρόβλημα. Εγώ σου υπόσχομαι οτι θα σου πω αναλυτικά τι θα έκανα εγώ.
Ερωτήσεις για να συντονιστούμε:
1] Τι ή ποιόν φοβάσαι η μισείς?
2] Πότε έγινε το γεγονός [ ηλικία,τόπος, κλπ]
3] τι έννοιωσες τότε?
4] τι έκανες γι΄αυτό?
5] Γιατί αισθάνεσαι ένοχος για την απόφασή σου?
6] Πιστεύεις οτι θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο και αν ναι τι?
7] Αν ισχύει το παραπάνω γιατί δεν τo έκανες?
8] Τι αντίκτυπο έχει αυτό σήμερα?
9] Περιέγραψε αναλυτικά την σχέση με τούς γονείς σου ξεχωριστά [ στο παρελθόν και τώρα, αν σε στηρίζουνε κλπ]
10] ποιά ακριβώς είνα η σχέση σου με την θρησκεία?

Αν μας διαβάζει ο Lorenzo θα ήθελα την συνδρομή του.

Αγαπητέ μου φίλε ο λόγος που θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω είναι επειδή κάποτε κάποιος βοήθησε εμένα και θέλω να ξεχρεώσω.
Προσωπικά δεν νομίζω οτι αυτό γίνεται απο εδώ.
Αν παρ' όλα αυτά δεχθείς την πρόταση μου στείλε μου μέιλ και τα λέμε.

Με πολλή αγάπη

[Epsylon]

Πολλοί θα αναρωτηθούν: γιατί ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο; Ποιος είναι ο σκοπός της ενσάρκωσής μας; Και επί το ακριβέστερον- ποιος ο σκοπός των βασανιστικών και ατελείωτων ενσαρκώσεών μας; Οι μεν θα πουν: για να ζήσουμε καλά και όμορφα. Εντάξει, ας πούμε έτσι είναι- και μετά τι;
Μετά ο θάνατος, που αλύπητα θα κατασχέσει τα πάντα και θα προκαλέσει τέτοιο πόνο της απώλειας, που θα μετανιώνεις, που έζησες όμορφη ζωή με το τελικό τέρμα- φρίκη, απώλεια, απόγνωση. Και τις περισσότερες φορές η ζωή είναι τόσο ευχάριστη και όμορφη; Να ζήσεις μια όμορφη ζωή με το τραγικό τέλος αυτής της ομορφιάς δεν αξίζει δραχμή τσακιστή. Οι άλλοι θα πούνε, ότι ο σκοπός της ενσάρκωσης είναι στην εργασία, στην μάχη με την ζωή, όπου πρέπει να εκδηλώσεις το θάρρος και την ευγένεια.
Ο τελικός σκοπός δηλαδή είναι το θάρρος και η ευγένεια; Δεν πείθει… Τι ανάγκη έχει ο Ουρανός από το θάρρος και την ευγένειά μας; Ο Ουρανός υπήρξε, και θα υπάρξει και χωρίς το θάρρος μας και την ευγένειά μας.
Με άλλα λόγια σκασίλα έχει ο Ουρανός αν είμαστε θαρραλέοι η δειλοί, ευγενείς η αγενείς.
Στην συγκεκριμένη για τον καθένα ώρα ο Ουρανός σκοτώνει αλύπητα και του θαρραλέους και τους δειλούς, τους ευγενείς και τους αισχρούς. Και τους παίρνει όλους Επάνω.
Τα προσωπικά χαρακτηριστικά μας (καλός- έτσι κι έτσι- κακός) εκεί στον Ουρανό θα είναι άχρηστα σκουπίδια, άλλωστε και στην Γη- το ίδιο. Ούτως η άλλως θα γίνουμε διαφορετικοί στην επόμενη ενσάρκωση. Οι μεν ζουν παίζοντας τον ρόλο των καλών, οι άλλοι- των κακών, σύμφωνα πάντα με τις δοξασίες μας περί του καλού-κακού. Και ποιος είπε, ότι οι δοξασίες μας είναι οι σωστότερες; Όλοι οι πολιτισμοί μας, οι ιδέες, οι ιδεολογίες, οι αρχές, οι πεποιθήσεις και οι έννοιες- είναι σκουπίδια, αυταπάτες, ναρκωτικά και τρόποι αποφυγής των ίδιων των εαυτών μας. Σε τελική ανάλυση αλλάζουν οι πολιτισμοί, οι ιδέες, οι ιδεολογίες, οι ηθικές… Ο Χρόνος αλύπητα σβήνει τα πάντα. Τα πάντα σβήνουν. Και ότι σβήνεται- δεν έχει αξία μπροστά στους Ουρανούς. Γι’ αυτό σβήνονται τα πάντα. Είναι σήμα προς εμάς, ότι δεν βρισκόμαστε στην σωστή οδό. Γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε στα σκουπίδια. Και ο καλός και ο κακός, βάσει των γήινων προδιαγραφών – ζουν μέσα στα σκουπίδια. Και τους δυο θα τους σβήσουν…

… Τι είναι ο πόνος;
Είναι η βίαια αφαίρεση των σκουπιδιών, που σε εμποδίζουν να δεις τον εαυτόν σου.
Τι είναι ο πόνος;
Είναι η χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης των σκουπιδιών, όταν η απλή θεραπεία δεν ταιριάζει πια και η οποία δεν μπορεί πια να σε σώσει. Θα χρειαστεί να πέσει ξύλο, να προκληθεί ο πόνος.
Όταν δεν περνάει ο λόγος-περνάει ο βούρδουλας, και κει που δεν περνάει ο βούρδουλας- περνάει ο θάνατος και η βιαία απομάκρυνσή σου απ’ τα σκουπίδια. Κατά κανόνα, ο θάνατος- είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος θεραπείας απ’ τα σκουπίδια. Γι’ αυτό στην επόμενη ενσάρκωση ερχόμαστε πιο συνετοί και πιο ανεπτυγμένοι. Για ορισμένους ο θάνατος είναι μια προσωρινή ανάπαυλα στην οδό της εξέλιξης, για τους άλλους- ο καταναγκαστικός τρόπος να προχωράς μπροστά. Που; Στον Θεό. Όλοι οι δρόμοι της εξέλιξης οδηγούν στον Θεό. Χωρίς την τελική στάση στον Θεό- καμία εξέλιξη δεν έχει νόημα και είναι άχρηστη.
Αλήθεια, τι είναι σκουπίδι; Είναι το πάν γήινο, στο οποίο προσκολληθήκαμε και το μετατρέψουμε σε σκοπό. Ενώ στην πραγματικότητα αυτό ήταν μέσον. Ήταν βοήθημα. Όταν το βοήθημα, το μέσον μετατρέπουμε σε σκοπό- αυτό αυτόματα γίνεται για μας σκουπίδι, που μας εμποδίζει να προχωράμε. Γι’ αυτό θα αφαιρεθεί με τον πιο επώδυνο τρόπο. Γιατί με τον επώδυνο και όχι, π.χ. πολιτισμένο;
Ο πόνος απομνημονεύεται χωρίς πολλή εξάσκηση μνήμης, χωρίς τα παρακάλια να τον θυμούμαστε. Ο πόνος απλά απομνημονεύεται και συμβάλει στην πρόοδό μας. Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στην Γη; Διότι υπάρχουν πολλοί προσκολληθέντες στα σκουπίδια… Και όμως, τι είναι σκουπίδι; Είναι το πάν καλό η κακό, στο οποίο προσκολληθήκαμε και το μετατρέψαμε σε σκοπό της ζωής. Όλες οι αξίες που δημιουργήθηκαν κατά την εξέλιξη- είναι ΜΕΣΑ στην οδό προς το Γνώθι σεαυτόν. Σταματήσαμε. Γευόμαστε τα επιτευχθέντα. Αυτά έγιναν φρένα. Έγιναν σκουπίδια. Τώρα πρέπει να αφαιρεθούν. Δεν θα τα δώσουμε με το καλό. Συνεπώς θα αφαιρεθούν με τον επώδυνο τρόπο.

… Μας πήραν τον αγαπημένο μας άνθρωπο: πέθανε, έφυγε στον άλλον, η μένει μαζί μας σωματικά, απόμακρος ψυχικά.
Μας τον αφαίρεσαν. Διότι οι ίδιοι τον μετατρέψαμε σε σκουπίδι για τον εαυτόν μας. Προσκολληθήκαμε σ’ αυτόν. Τον κάναμε σκοπό. Ενώ αυτός ήταν το μέσον στην επίγνωση των εαυτών μας. Τον μετατρέψαμε σε σκουπίδι βλάπτοντας τους εαυτούς μας και αυτόν. Η λύση του προβλήματος- σωτηρία και των δύο, άρα χωρισμός.
Η πίκρα, η απογοήτευση, η προδοσία, η έλλειψη κατανόησης, η πρόκληση πόνου, η προσβολή, και όλα τα υπόλοιπα «αισχρά και σιχαμερά» σ’ αυτήν την ζωή- είναι απλά οι μέθοδες του Ουρανού να μας αποκολλήσουν από τα έξω και να μας σπρώξουν προς τα μέσα, στους ίδιους τους εαυτούς μας, δηλ. στο γνώθι σεαυτόν.
Γιατί επιλέγονται αυτοί οι τρόποι; Διότι οι άλλοι, οι πολιτισμένοι- δεν θα μας αποκολλήσουν.
Το παν, που είναι έξω από εμάς- είναι μέσον και μόνον μέσον στο γνώθι σεαυτόν.
Το παν, που είναι έξω από εμας- δεν μπορεί να είναι σκοπός της ζωής, διότι αν γίνει- θα μας αφαιρεθεί.

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Καλή μου NEHEMAUT γεια σου.

Γενικά είμαι τύπος που φέρνω ένταση.

Δεν γνωρίζω με ποια κυρία μιλώ λόγω διαφορετικού νικ αλλά μάλλον μιλάω με την αλλού nst.

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Και εγώ συμφωνώ με την εξήγηση των λόγων του Ντέβα που δίνεις, αλλά θέλω να ακούσω τι έκαναν κάποιοι συνάνθρωποι μου με το θέμα φόβος........

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσωποποιηθεί το θέμα. Είτε μιλάμε για μια ακραία κατάσταση είτε για απλές καταστάσεις ο φόβος είναι φόβος. Το συμβάν, το γεγονός εκείνο που μπορεί να δημιουργήσει μια εσωτερική πληγή συμβαίνει σε όλους τους απλούς ανθρώπους.

Οι απαντήσεις που έλαβα στην ερώτηση μου, μου έδειξαν ότι όντως επιβεβαιώνεται η ευαγγελική ρήση «ο τυφλός δεν μπορεί να οδηγήσει τυφλό». Χωρίς να θέλω να μειώσω σε καμιά περίπτωση τους αγαπημένους φίλους που μου απάντησαν. Οι απαντήσεις ήταν από την ψυχή τους και πολύ ωφέλιμες αλλά ο άνθρωπος χρειάζεται μέθοδο και τεχνική και όχι ιδέες όταν έχει να αντιμετωπίσει το φόβο.........

Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις σου ή δεν υπάρχουν ή είναι προφανείς με βάση την κατάσταση που έχω περιγράψει.

Ευχαριστώ και τον αγαπητό μου φίλο Epsylon για τον κόπο να μου γράψει αλλα και το Ντέβα.

Το ερώτημα ισχύει νομίζω για όλους (τροποποιώ τα λόγια του φίλου Epsylon):

Για την απελευθέρωση του ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΟΝΤΟΣ είναι υποχρεωτική η αποκοπή της « ουράς» του παρελθόντος- κατάργηση του παλιού θυμού, της λύπης, του συστήματος των ενοχών των τύψεων και του φόβου.


Και το ερώτημα είναι ΠΩΣ ?? Έστω ας απαντήσει ο κάθε ένας με το δικό του πως ?

Αγαπητέ Ελισαίε σε χαιρετώ.

Βοήθησε μας να δούμε όλο το νόμισμα. Νομίζω ότι η Ladyhawk δεν είπε κάτι διαφορετικό.

Ένας από τους ρόλους της ύλης είναι να αποκόπτει τον άνθρωπο από την πορεία του και να τον τραβάει προς τα κάτω. Μιας λοιπόν και ο άνθρωπος είναι και αδύναμος και αρκετές φορές απαίδευτος αυτό βρίσκει επιτυχία.

Χρειάζεται λοιπόν υπομονή και επιμονή για να καταφέρει κανείς αν όχι να απαλλαγεί από αυτή, αλλά να τη χρησιμοποιεί προς δική του εξυπηρέτηση και όχι να γίνεται ο ίδιος ο άνθρωπος υπόδουλος της.

Το πνεύμα σίγουρα μπορεί να κυριαρχήσει την ύλη αλλά χρειάζεται εκπαίδευση για να επιτευχθεί αυτό.

[NEHEMAUT]

Γεια σου ξανά Αναστημένε

Καλά κατάλαβες, μαζί μιλάγαμε και ως nst.
Επανέρχομαι προς εκτόνωση των εντάσεων που προκαλείς…και παραθέτω εντελώς υποκειμενικές απόψεις.

Ο φόβος είναι συναίσθημα, δηλαδή δρα στο νοητικό πεδίο κα μέσω αυτού επιδρά στο νευρικό σύστημα.

Ανάλογα του τι φοβόμαστε είναι και η αντιμετώπιση.
Αν αυτό που φοβόμαστε είναι υπαρκτό π.χ. Κατσαρίδες, οι τρόποι είναι τελείως πρακτικοί. [ Τις σκοτώνουμε ή τις ψεκάζουμε]

Αν όμως έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ιδέα [π.χ. Απόρριψη ] πρέπει να την πολεμήσουμε πάλι με μια άλλη ιδέα.
Εκεί που έχει φυτρώσει αυτή που δεν μας αρέσει θα σπείρουμε μια άλλη πιο δυνατή που θα κατατροπώσει την πρώτη.

Στην περίπτωση του παραδείγματος ποιο είναι το αντίδοτο?
Όσο και αν φανεί εξτρεμιστικό και ενάντια σε όλες τις απόψεις του εσωτερισμού, για μένα είναι μόνο ένα.
Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ.

Η ενδυνάμωση του εγώ, η αυτοεκτίμηση, ακόμα και η έπαρση, η αίσθηση του ανώτερου.

Ο φόβος έχει χρησιμοποιηθεί και συνεχίζεται κατά κόρον από κάθε σύστημα είτε αυτό είναι η οικογένεια, είτε η πολιτεία είτε η θρησκεία με σκοπό τον έλεγχο.

Υπάρχουν πολλά είδη φόβων και ανάλογα το αντικείμενο γίνεται η επιλογή του τρόπου.
Το χειρότερο είναι ο ηθικός εκβιασμός.
Για να ''πιάσει'' αυτός χρειάζονται δύο προϋποθέσεις :
1] Να μειωθεί η αυτοεκτίμηση η αν θες να πέσει το τείχος του εγωισμού και της αυτοπροστασίας
2] Ακολουθεί η ενοχή μέσω του συναισθήματος.

Π.χ Αν με αγαπούσες [ μητέρα σε παιδί] θα έκανες αυτό που σού είπα.
Αν κάνεις αυτό ο θεός θα σε τιμωρήσει [ ανταπόδοση]
Πως είσαι έτσι? Τι θα πει ο κόσμος?[ κριτική]

Το ταλαίπωρο το παιδάκι δεν μπορεί να κρίνει τι ακούει, και η ιδέα της υπακοής μέσω της ενοχής εγκαθίσταται.
Η πιθανότητα να ασχολείται ο θεός με το αν θα φορέσω εγώ παντελόνι ή αν θα φάω μπιφτέκια την σαρακοστή είναι ανύπαρκτη, όσο για τον κόσμο άλλη έννοια δεν έχει να ενδιαφέρεται με την δική μου αμφίεση [ και αν γίνει θα είναι δίκην κουτσομπολιού οπότε δεν δίνουμε σημασία.]

Θα πας λοιπόν ανάποδα:
1] Ενδυνάμωση του Εγω
2] Εξάλειψη των ενοχών.

1]
πρακτικοί τρόποι :
α] Ποιοι είναι αυτοί που νομίζεις ότι σε απορρίπτουν και τι πιστεύεις ότι έχουν καλύτερο [ πιθανώς τίποτα]?
Αν όντως υστερούμε σε κάτι γιατί να μην μάθουμε αυτό που δεν ξέρουμε και να ισοφαρίσουμε?
ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ ΜΑΣ.

Β] Δες τον ‘’εχθρό’’από κοντά παρατηρώντας. Θα δεις ότι και αυτός έχει πολλές αδυναμίες. Μέσα από αυτό αντιλαμβανόμαστε ότι αλλού υπερέχει ο ένας και αλλού ο άλλος. ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ.

γ] Κάνε ακριβώς τα αντίθετα απ’ ότι έχεις κάνει έως τώρα.
Χειρότερα απ’ ότι είναι τα πράγματα δεν γίνονται. Ας δοκιμάσουμε… π.χ. Εκφράσου ελεύθερα, πράξε κατά βούληση, χωρίς να σε ενδιαφέρει η αποδοχή. Δεν χάνεις τίποτα, αφού έτσι και αλλιώς ο φόβος ήδη υπάρχει αν και ανυπόστατος.
Θα εκπλαγείς από το αποτέλεσμα. ΑΤΟΠΟΣ ΑΠΑΓΩΓΉ.

2] ενοχές.
Αυτές είναι πιο ζόρικες. Εδώ χρειάζεται ΕΚΛΟΓΙΚΕΥΣΗ.

α] Γράψε για μια ενέργεια που σε ενοχοποιεί αναλυτικά τι θα γινόταν αν έκανες αυτό που νομίζεις ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ.
Δες τι έγινε όταν το έκαναν άλλοι.
Στην τελική κάντο να δεις τι θα γίνει. Πως θα μάθεις αν δεν ρισκάρεις?

Β] Αν το θέμα είναι θρησκευτικό φιλοσόφισε το.
Μήπως οι κανόνες είναι ανθρώπινοι και όχι θεϊκοί? Οι περισσότερες ενοχές θρησκευτικού τύπου βασίζονται σε παράβαση καθηκοντολόγιου και όρους διαβιώσεως και όχι στην ουσία που θα έπρεπε να είναι η καλοσύνη η ειρήνη ή αλληλοβοήθεια κλπ..Μήπως παραείσαι καλός εντέλει?

----------------------------------------------------------------------------
Στην προσπάθεια να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να δω πως θα έβλεπε τα παραπάνω ένα παιδί αθώο και άφοβο
Ρώτησα τον γιό μου 8 χρονών σχετικά και ιδού οι απαντήσεις:


b]Ερώτηση << Αν ήσουν σε μια παρέα 10 συμμαθητών σου και νόμιζες ότι δεν θέλουν τι θα έκανες?>>
Απάντηση << Θα τους ρώταγα αν και γιατί δεν με θέλουν. >>

Ε << Αν οι πέντε σε ήθελαν και οι άλλοι πέντε όχι πως θα ενεργούσες?
Α << Θα έπαιζα με αυτούς που με θέλανε , δεν μας θέλουν και όλοι >>

Ε << Αν ήσουν κάπου, που θα έμενες για καιρό με 10 που ίσως να μην σε ήθελαν τι γίνεται?
Α << Θα πήγαινα κοντά τους και θα έκανα ότι και αυτοί , ότι κάνουν όλοι , στην αρχή, έτσι θα με ήθελαν…

Ε<< Τι κάνουμε όταν φοβόμαστε κάτι ?
Α << Το γνωστό>>
Ε << Δηλαδή >>?
Α << [ εφερε μόνος του το παράδειγμα] Αν ας πούμε φοβόμαστε το σκοτάδι πάμε μέσα να δούμε τι έχει και φοβόμαστε μετά θα μας φύγει ο φόβος>>…[/b]

Ίσως τελικά έπρεπε να τον είχα ρωτήσει πριν γράψω όλο αυτό το κατεβατό… Μάλλον θα έγραφα μόνο την στιχομυθία μαζί του .

Ελπίζω να βοήθησα

Με εκτίμηση