ΜΑΘΗΜΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ

[Epsylon]

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΣΩΚΡΑΤΗ

« Μόνον η αλήθεια ελευθερώσει υμάς!»

Ιησούς Χριστός



Συνεχίζοντας τα πρώτα μου μικρά βήματα στον διαλογισμό, κάλεσα τον Σωκράτη –διδάσκαλο να με βοηθήσει να κατανοήσω κάποια θέματα και συνάμα δίπλα του να αναπτύξω περισσότερο τον νου μου.

- Ήδη είμαι εδώ, Διόστρατε, αφού χρειάζεσαι βοήθεια.

- Πόσο χαίρομαι να σε ακούω, Σωκράτη! Πες μου, εσύ Επάνω εκεί διαλογίζεσαι;

- Αυτός είναι ο προορισμός μου: σε οποιεσδήποτε διαστάσεις ευρισκόμενος- να διαλογίζομαι αεί. Είναι το στοιχείο μου. Ρώτα λοιπόν, τι θέλεις να μάθεις και γω θα σ’ απαντήσω αναλόγως.

- Έχω τόσα πολλά άλυτα ζητήματα, που ο ίδιος δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω…

- Τα πολλά, Διόστρατε- είναι η φαινομενική αλλαγή του Ενός. Εν τω πολλώ, αγαπητέ, κρύβεται το Εν, και εξ Ενός τα πάντα προέρχονται. Να είσαι σίγουρος, ότι με τον καιρό εσύ θα αφομοιώσεις καλά αυτά τα πράγματα.

- Μια γήινη ενσάρκωση αρκεί, για να αφομοιωθούν τα πάντα;

- Για τους πολλούς- όχι, διότι δεν υπάρχει η βούληση του διαλογίζεσθαι, για μερικούς- ναι, διότι αυτοί πάντα ρωτούν την ψυχή τους και εκείνη τους δίνει τις απαντήσεις. Διότι η κάθε αιώνια ψυχή έχει την ανάμνηση και την συνείδηση των προηγούμενων ζωών της. Ο προορισμός της ψυχής είναι το διδάσκεσθαι και αναπτύσσεσθαι αεί. Συνεπώς, μόνον αυτή μπορεί να μάθει την Όντως Αλήθεια και γι’ αυτόν τον λόγο αυτή διδάσκεται και διαπαιδαγωγείται αεί. Εσύ οφείλεις συνεχώς να την ρωτάς, να επιμένεις και να είσαι πάντα καλός μαζί της. Σταδιακά και αργά, όταν επιτέλους θα κερδίσεις την εμπιστοσύνη της- αυτή θα σου ανοιχτεί και με την βοήθειά της εσύ να γνωρίσεις κυριολεκτικώς τα πάντα.

- Τι εννοείς, όταν λέγεις: αυτή θα σου ανοιχτεί;

- Εννοώ, ότι αυτή θα ανοιχτεί στον υλικό σου νου.

- Για ποιόν λόγο η ψυχή δεν σε εμπιστεύεται αμέσως;

- Και τι νομίζεις, ότι είσαι συ γι’ αυτήν; Μια απλή υλική μηχανή είσαι γι’ αυτήν, ένα μέσο για τα ταξίδια της εντός του υλικού κόσμου είσαι. Εσύ ρωτάς το αμάξι σου που θα πας η που δεν θα πας;

- Βεβαίως όχι. Μπαίνω απλά στο αμάξι, το βάζω εμπρός και φεύγω.

- Το ίδιο πράγμα κάνει και η ψυχή μαζί σου, τον υλικό της φορέα.

- Πότε θα δυνηθώ να κερδίσω την εμπιστοσύνη της;

- Τότε, όταν εσύ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ με τον νου σου, ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΣΩΜΑ, ΑΛΛΑ ΨΥΧΗ, ΑΕΙ ΖΩΣΑ. Η ψυχή σου γνωρίζει την βαθύτατη πεποίθηση του υλικού σου νου, ότι είσαι σώμα. Πως λοιπόν αυτή μπορεί να σε εμπιστευτεί, όταν εσύ καλά-καλά δεν ξέρεις περί της υπάρξεώς της- και κατά βάθος δεν το πιστεύεις. Ακόμη κι αν αυτή θα σου δώσει σημάδια για την ύπαρξή της,- εσύ θα ερμηνεύσεις τα πάντα ως εκδηλώσεις του υλικού σου νου η θα αποδώσεις το γεγονός στις ψευδαισθήσεις. Και ο υλικός σου νους, με σκοπό να διατηρήσει την εξουσία του πάνω σου- θα σου πει, ότι αυτά τα πράγματα απ’ αυτόν προέρχονται, αυτός τα δικά του συμφέροντα υπερασπίζει…

- Και η ψυχή γιατί δεν υπερασπίζει τα συμφέροντά της;

- Δεν τα υπερασπίζει λες; Πίστεψέ με, Διόστρατε, αυτή εισέρχεται στον υλικό φορέα της, που η ίδια επέλεξε, του δίνει την ώθηση εμπρός- και ταξιδεύει εντός του κόσμου τούτου, συλλέγοντας τις πληροφορίες για την επεξεργασία. Δεν μου λες- πριν αγοράσεις στον εαυτόν σου ένα αμάξι, τον ρώτησες αν αυτό σε θέλει; Πήρες υπ’ όψιν σου την γνώμη του;

- Όχι…

- Τα ίδια έκανε και η ψυχή σου εις ότι αφορά το σώμα της. Εάν θα σου χαλάσει το αμάξι, εσύ θα αγοράσεις ένα άλλο, αλλά ούτε και από το άλλο αμάξι εσύ δεν θα ρωτάς, αν αυτό σε θέλει η όχι. Όπως βλέπεις, και η ψυχή κάνει το ίδιο πράγμα. Μπροστά της βρίσκεται η Αιωνιότητα, και ενώπιον της Αιωνιότητας μπορεί άραγε να μετράει η γνώμη κάποιου πρόσκαιρου, φθαρτού και θνητού σώματος; Το οποίο δεν είναι σε θέση να περπατήσει καλά-καλά χωρίς την καθοδήγηση; Μπορεί άραγε το αμάξι σου να πηγαίνει μόνο του χωρίς εσένα στο τιμόνι; Αν εσύ, π.χ. για χίλια χρόνια δεν θα μπεις μέσα του- αυτό για χίλια χρόνια θα μείνει ακίνητο στον τόπο, ασχέτως αν θα είναι όμορφο- αυτό θα είναι απλά ένα όμορφο και ακίνητο πράγμα και τίποτε περισσότερο.

- Συνεπώς για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη της ψυχής- στην αρχή πρέπει να συνειδητοποιήσεις βαθιά μέσα σου την ύπαρξή της;

- Ναι. Στην αρχή πρέπει να συνειδητοποιήσεις βαθιά μέσα σου την ύπαρξή της και μετά συνειδητά να της παραχωρήσεις τα πρωτεία. Σ’ αντίθετη περίπτωση αυτή θα κάνει την δουλειά της, και συ- την δική σου και ταυτοχρόνως θα είσαι συνεχώς ανισόρροπος, προβληματικός και διχασμένος, δηλαδή- δυστυχισμένος.
Εάν δεν ταυτιστείς μαζί της απόλυτα, πραγματικά και όχι επιφανειακά, μόνο στα λόγια, λογοτεχνικά, για να καταπλήξεις κάποιον- εσύ ευτυχία δεν θα δεις στον αιώνα τον άπαντα. Αυτή θα συνεχίζει να κάνει την δουλειά της, και μόλις χαλάσει ο παρόν υλικός φορέας της για σήμερα, αυτή θα εισέλθει σ’ ένα άλλο φορέα. Έτσι έκανε αυτή εδώ και εκατομμύρια χρόνια στο παρελθόν, έτσι θα κάνει και στο μέλλον πάντα. Το σημερινό σου σώμα- ούτε ο πρώτος της υλικός φορέας είναι, ούτε ο τελευταίος. Θα κλαίει και θα βογκάει το υλικό σου σώμα και ο υλικός σου νους, και όχι αυτή.

- Μάλιστα… όμορφα πράγματα ακούω σήμερα…

- Είναι όμορφα πράγματα, διότι είναι αληθινά. Μόνον η αλήθεια θα σε ελευθερώσει.

- Θέλω να σε ρωτήσω για κάτι ακόμη, Σωκράτη. Τόσο μεγάλη άραγε σημασία έχει η πίστη;

- Τώρα θα ακούσεις κάτι, που λιγάκι μπορεί να σε ταράξει, αλλά πρέπει κάποτε να το ακούσεις- αυτό θα σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα. Πες μου τώρα: έχεις αρκετό κουράγιο να σταθείς ολομόναχος στην άκρη της αβύσσου της Αιωνιότητας και να την αντικρίσεις;

- Δεν ξέρω…

- Αφού δεν ξέρεις- καιρός είναι να το μάθεις. Άκουσέ με, Διόστρατε. Στον άνθρωπο υπάρχουν τρία επίπεδα επίγνωσης του εαυτού. Το πρώτο επίπεδο αρχίζει με την ΕΛΠΙΔΑ, ότι ο Θεός υπάρχει. Αυτό το επίπεδο δεν είναι σπουδαίο, είναι για εκείνους, οι οποίοι βρίσκονται στην χαμηλότερη κλίμακα της διανοητικής εξέλιξης. Πρόκειται για το επίπεδο των διανοητικά πρωτογόνων. Το δεύτερο επίπεδο αρχίζει με την ΠΙΣΤΗ, ότι ο Θεός υπάρχει. Και αυτό το επίπεδο δεν παρουσιάζει κάποια συγκεκριμένη αξία- είναι για τους διανοητικά μετρίους. Οι ελπίζοντες και οι πιστεύοντες- είναι στην ουσία πρόβατα, διότι εύκολα μετατρέπονται σε εργαλεία των άλλων απατεώνων, είναι βιορομπότ.

- Τι πράγματα ακούω από σένα, Σωκράτη;!

- Συνέχισε να ακούς! Το τρίτο επίπεδο, το σημαντικότερο, το πραγματικά άξιο του Ανθρώπου και όχι του ανθρωποειδούς- είναι η απόρριψη της ΕΛΠΙΔΑΣ και της ΠΙΣΤΗΣ, ότι ο Θεός υπάρχει. Οι πραγματικοί Άνθρωποι λένε: «Δεν ελπίζω, ότι ο Θεός υπάρχει, δεν πιστεύω, ότι ο Θεός υπάρχει. Εγώ με το γνώθι σεαυτόν γνωρίζω, ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ!!!- γι’ αυτό τον λόγο δεν μου χρειάζονται ούτε η ελπίδα, ούτε η πίστη, διότι αυτά τα δυο πράγματα βασίζονται όχι στις γνώσεις, αλλά στην επιθυμία και την άγνοια. Ελπίζω τότε, όταν κάτι θέλω, αλλά δεν ξέρω αν αυτό το κάτι θα γίνει- γι’ αυτό ελπίζω. Πιστεύω τότε, όταν το ίδιο, κάτι θέλω, αλλά δεν ξέρω καλά-καλά αν αυτό θα γίνει, αλλά το θέλω τόσο πολύ να είναι έτσι, όπως εγώ το έχω ζωγραφίσει μέσα στο μυαλό μου- γι’ αυτό πιστεύω λόγω της τύφλας μου- αυτό καμιά φορά και συμφέρει. Αλλά όταν γνωρίζω- τότε τι μου χρειάζονται η πίστη και η ελπίδα; Η ίδια η γνώση με οδηγεί κατευθείαν προς Αυτόν!
Ο Θεός χαίρεται μόνο με κείνους, οι οποίοι Τον γνωρίζουν και με κανέναν άλλον. Οι άλλοι δεν Τον ενδιαφέρουν προς το παρόν τόσο πολύ- Τον ενδιαφέρουν τα ξεκομμένα απ’ το κοπάδι πρόβατα, που ακολουθούν το δικό τους μονοπάτι, το μονοπάτι του γνώθι σεαυτόν, δηλαδή της επίγνωσης του Θεού μέσα τους! Αυτοί είναι τα πραγματικά λουλούδια της Ύπαρξης! Χρειάζεται η γνώση, Διόστρατε, η γνώση και μόνον η γνώση!!! Αυτή είναι η απαίτηση της κάθε ψυχής, πριν αυτή ανοιχτεί στον υλικό φορέα της, μέσα στο οποίο αυτή προσωρινά φιλοξενείται.

- Και τώρα πες μου, Σωκράτη- η ψυχή σε απελευθερώνει από τον φόβο του θανάτου;

- Ναι. Αυτή σε απελευθερώνει από τον κάθε φόβο. Ο μεγαλύτερος όμως φόβος στον άνθρωπο- είναι ο φόβος του θανάτου. Εκείνοι, που βρίσκονται ακόμη στην υλική ζωή, εκείνοι, που έφυγαν από την υλική ζωή και εκείνοι, που θα έλθουν στην υλική ζωή- δεν γνωρίζουν τους εαυτούς τους! Η άγνοια- είναι η αδελφή του φόβου. Μόνον η γνώσει σε απελευθερώνει!

- Που μπορεί να βοηθήσει η αναδρομή στην προηγούμενη ζωή κατά την ύπνωση;


- Κατά την αναδρομή στην προηγούμενη ζωή, ο θάνατος βιώνεται δίκην της ανώδυνης αποχώρησης. Όταν ο άνθρωπος βιώσει αυτήν την εμπειρία- αυτός θα αισθανθεί την ανυπαρξία του θανάτου, διότι από την προσωπική του εμπειρία θα βεβαιωθεί, ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Η Ύπαρξη βρίσκεται κυριολεκτικώς παντού- με διάφορες μορφές εκδήλωσης στην κάθε διάσταση. Η αναδρομή στην προηγούμενη ζωή ανοίγει τον ορίζοντα των γνώσεων περί του Σύμπαντος και σε βοηθάει να συνειδητοποιήσεις την θέση σου μέσα σ’ αυτό. Οι σοφοί δεν θρηνούν ούτε για τους θανόντες στο υλικό επίπεδο, ούτε για τους ζώντες στο υλικό επίπεδο- διότι νεκροί δεν υπάρχουν, όλοι είναι ζωντανοί και εκδηλώνονται με διαφορετικούς τρόπους.

- Άρα δεν πρέπει να κλαίμε για τους νεκρούς;

-Εξωτερικά- εμείς κλαίμε για τους νεκρούς, αλλά εσωτερικά κλαίμε για τους ίδιους τους εαυτούς μας, διότι μένουμε μόνοι. Ο εκλιπών από το φυσικό πεδίο χρειάζεται περισσότερο την υποστήριξή μας, παρά τα κλάματα και τις κραυγές μας, χρειάζεται την αγάπη μας, την καλοπροαίρετη ενέργειά μας για να βοηθηθεί στην προσαρμογή του τον πρώτο καιρό στο καινούριο τρόπο της ύπαρξής του.

- Πες μου, Σωκράτη, γιατί οι άνθρωποι αρρωσταίνουν;

- Οι άνθρωποι αρρωσταίνουν από την υποσυνείδητη ανάμνηση των λαθών και των παραβάσεών τους. Όπως το κάθε κακό σε δεσμεύει και σε περιορίζει, έτσι και το κάθε καλό- σε αποδεσμεύει και σε ελευθερώνει. Νοσείν- σημαίνει να μην αγαπάς αρκετά λόγω της αγνοίας, εκ της οποίας προέρχονται όλες οι παραβάσεις και τα λάθη.

- Τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, για να απελευθερωθεί από τις αρρώστιες;

- Η όντως θεραπεία απαιτεί τον συγχρονισμό των σωματικών, διανοητικών και πνευματικών ενεργειών. Με άλλα λόγια- ο άνθρωπος πρέπει με όλο το είναι του να συμμετέχει στην αυτοθεραπεία. Θεραπεύειν τον εαυτόν σου- σημαίνει την ενεργό συμμετοχή σ’ αυτήν την διαδικασία με τα θετικά, φωτεινά αισθήματα. Κανείς δεν μπορεί να σε θεραπεύσει εκτός από τον εαυτόν σου, Διόστρατε.

- Συνεπώς, εσύ αποκλείεις τον ρόλο του ιατρού;

- Εάν τα πάντα εξαρτιόνταν μόνο από τους ιατρούς- οι αρρώστιες θα είχαν θεραπευτεί προ πολλού. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Θεραπεύονται μόνον εκείνες οι παθήσεις, όπου ο άρρωστος συμμετέχει ενεργά στην θεραπεία του, η εκείνες οι παθήσεις, όπου τα λάθη και οι παραβάσεις δεν ήσαν τόσο βαριές για την ψυχή, η εκείνες, όπου η ιατρική επέτυχε πολλά πράγματα, βιάζοντας τον φυσικό νόμο. Αλλά η εκδιωχθείσα από ένα όργανο αρρώστια εγκαθίσταται σ’ ένα άλλο όργανο η το σύστημα οργάνων και τα πάντα θα ξεκινήσουν από την αρχή. Εσύ διώχνεις την αρρώστια από την πόρτα και αυτή σου επιστρέφει από το παράθυρο. Η εσύ την διώχνεις επιτέλους και αυτή γυρίζει πίσω και φέρνει μαζί της και άλλες επτά. Ο ιατρός δεν θεραπεύει, - μόνον βοηθάει στην θεραπεία. Ο κάθε ιατρός πρέπει να λέει στον άρρωστο: « Είμαστε τρεις- εσύ, εγώ και η αρρώστιά σου. Με όποια πλευρά εσύ θα συμμαχήσεις- εκείνη η πλευρά και θα νικήσει». Θυμήσου την ρήση του Ιπποκράτη: «Ο ιατρός φιλόσοφος είναι σαν τον Θεό».

-Πως έχουν τα πράγματα με τις παθήσεις, που προέρχονται από την κληρονομικότητα, προοριζόμενες για την διόρθωση του παρελθόντος;

- Η αποθήκευση του πόνου της προηγούμενης ζωής στο υποσυνείδητο, που αρνείται να μένει φυλακισμένο αεί και απαιτεί την έκφρασή του, με άλλα λόγια απαιτεί την απελευθέρωση της αρνητικής ενέργειας, η άκαρδη συμπεριφορά προς τους άλλους, το μίσος προς τους άλλους, η απροθυμία να βοηθήσεις τους άλλους, συν οι ενέργειες των πολλών Εγώ από τις προηγούμενες ζωές, που πολεμούν μεταξύ τους, απαιτούν να ζουν στα συναισθήματα, προσπαθούν να εκφρασθούν και να πραγματοποιηθούν επιτέλους στην παρούσα ζωή. Όλα τα ανωτέρω- είναι αποτελέσματα των λαθών και της κακής μελέτης της ζωής. Το αποτέλεσμα πάντα ακολουθεί την αιτία, όπως το κάρο ακολουθεί το βόδι. Έτσι, όπως εσύ σκέπτεσαι- τέτοιος είσαι στην πραγματικότητα. Με σένα θα συμβεί με την απόλυτη ακρίβεια εκείνο, στο οποίο εσύ πιστεύεις βαθιά μέσα στο υποσυνείδητό σου, πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιείς ο ίδιος, χωρίς να το πιστεύεις συνειδητά. Μπορείς να εξαπατήσεις τους άλλους, μπορείς να εξαπατήσεις τον εαυτόν σου, αλλά ποτέ δεν μπορείς να εξαπατήσεις την Ύπαρξη! Η Ύπαρξη αντιδρά όχι στις συνειδητές (επιφανειακές) σου λέξεις και πράξεις, αλλά στα βαθύτερα αισθήματά σου, περί των οποίων στις περισσότερες περιπτώσεις εσύ ούτε καν υποψιάζεσαι, δηλαδή δεν συνειδητοποιείς. Οι σκέψεις σου και τα αισθήματά σου είναι τα συμπτώματα της επερχόμενης αρρώστιας και ταυτοχρόνως και το φάρμακο κατά της κάθε αρρώστιας- πλάθουν τον χαρακτήρα σου, συνεπώς και το μέλλον σου. Το εξωτερικό-είναι απατηλό. Τα μάτια σου και τα αφτιά σου σε ενημερώνουν για πολλά πράγματα, αυτά τα όργανα δεν έχουν καμία πρόθεση να σε εξαπατήσουν, αλλά αδυνατούν να σε ενημερώνουν αντικειμενικά πάλι εξ αιτίας του ιδίου εαυτού σου- λόγω της κυριαρχίας μέσα σου του αισθήματος της δεδομένης στιγμής: εσύ ακούς μόνον αυτό, που θέλεις να ακούσεις και βλέπεις μόνον αυτό, που θέλεις να δεις. Ακόμα και στην λογική εσύ φέρεσαι σαν έμπορας, κλέβοντας και εξαπατώντας τον ίδιον τον εαυτόν σου και τους άλλους. Ακόμη και η ισχυρότερη ανθρώπινη λογική, αν αρχίσει τον πόλεμο με το ισχυρότερο ανθρώπινο συναίσθημα- η λογική θα χάσει. Τα συναισθήματα είναι ισχυρότερα της λογικής. Συν τοις άλλοις, η λογική στον καθέναν είναι τέτοια, όπως είναι τα βαθύτατα αισθήματά του. Τα αισθήματα δίνουν τον τόνο στην κάθε λογική- θετική η αρνητική. Τι είναι σε τελική ανάλυση η λογική; Είναι τα εξωτερικά ρούχα του βαθύτατου αισθήματος, είναι η εκδήλωση προς τα έξω εκείνου, που κάθεται μέσα βαθιά. Ο νους σε τελική ανάλυση- είναι το εργαλείο των βαθύτατων συναισθημάτων, αυτός είναι το τέκνο τους. Αν θέλεις να καθαρίσεις τον νου σου- εσύ οφείλεις να καθαρίσεις τα βαθύτατα συναισθήματά σου. Αλλιώς θα κοροϊδεύεις τον εαυτόν σου και τους άλλους, θα προκαλείς ζημιά στον εαυτόν σου και στους άλλους. Και γι’ αυτόν τον λόγο η Ύπαρξη θα σε τιμωρήσει. Και εναντίον του πιο τετραπέρατου νου, που υπολόγισε τους 100 πιθανούς τρόπους αποφυγής της τιμωρίας- η Ύπαρξη θα εφαρμόσει τον 101 τρόπο της, για τον οποίον εσύ δεν είχες καμιά ιδέα. Εσύ μπορείς να παίζεις με τον εαυτόν σου και με τους άλλους. Αλλά με την Ύπαρξη- ποτέ! Αναπόφευκτα θα τιμωρηθείς για την βρωμιά της ψυχής- αργά η νωρίς. Πάντα σύμφωνα με τον βαθμό της προκληθείσας ζημιάς στην Ύπαρξη. Όσο πιο αργά έρχεται η τιμωρία- τόσο πιο φρικιαστική, πιο επώδυνη αυτή πέφτει στο κεφάλι σου. Μην πολυπιστεύεις το εξωτερικό και απατηλό. Κοίτα βαθιά μέσα σου. Εκεί κρύβεται η αλήθεια.

- Γιατί το λες αυτό, Σωκράτη; Αφού βλέπουμε την εξωτερική πραγματικότητα: τους πτωχούς εν τη δυστυχία τους και τους πλουσίους, που νόμους δεν σέβονται και στην πλειοψηφία τους είναι βέβηλοι.

- Κάνεις λάθος, Διόστρατε. Κανείς δεν μπορεί να είναι άτυχος στην ζωή- ούτε ο πλούσιος, ούτε ο πτωχός, διότι η καθεαυτού τύχη ως έννοια δεν υπάρχει. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, αυτό, που εσείς ονομάζετε τύχη- είναι σε τελική ανάλυση συγκερασμός των παραγόντων. Το παν, που σου δίδεται, είναι από το προδιαγεγραμμένο από σένα τον ίδιον δρόμο προς την μελέτη και την ανάπτυξη. Εσύ ο ίδιος διαλέγεις ποια οδό θα ακολουθήσεις, για να συγκεντρώσεις την πείρα στην υλική ζωή. Σε κάθε υλική ζωή εσύ διαλέγεις και τα αντίστοιχα σε σένα μαθήματα. Ο πλούσιος μπορεί να είναι και κατάμαυρος απ’ την δυστυχία, ασχέτως του πλούτου και της κοινωνικής προβολής, που διαθέτει. Στους πλουσίους τα χρήματα πολλές φορές δίδονται όχι για να τους σώσουν, για να ζουν άνετα, πίνοντας και χορεύοντας αμέριμνα, αλλά για την δοκιμασία και ενίοτε- ως σκληρή τιμωρία. Έχεις δει εσύ έστω έναν πλούσιο πλήρως και πραγματικά ευτυχισμένο; Ναι, τους δίδουν στην ζωή πολλά σπουδαία πράγματα, αλλά και τους αφαιρούν στην ζωή ταυτοχρόνως εξ ίσου και ενίοτε περισσότερα και σπουδαιότερα πράγματα. Ο εσωτερικός πόνος και η δυστυχία του πλουσίου είναι απείρως φοβερότερη του πόνου και της δυστυχίας του πτωχού.

- Απ’ όσα γνωρίζω, κανείς των πλουσίων υλικώς δεν είναι αξιοσημείωτα ευτυχισμένος. Στην καλλίτερη περίπτωση στον τομέα της ευτυχίας, αυτοί μετά βίας είναι μέτριοι, εάν η καθεαυτού ευτυχία υπάρχει σ’ αυτούς…

- Κανείς δεν είναι πράγματι ευτυχισμένος μέσα στην ύλη- ούτε ο πλούσιος, ούτε ο πτωχός. Ο πλούσιος στο βάθος της ψυχής- είναι ο δυστυχέστερος όλων, διότι το μάθημα στην ζωή, που ο ίδιος επέλεξε στον εαυτόν του, δεν μπορεί να αφομοιωθεί πραγματικά, αυτό σημαίνει, ότι δεν απελευθερώνεται, αυτό σημαίνει, ότι καταδικάζει τον εαυτόν του στα μελλοντικά βάσανα, θα του είναι αφάνταστα δύσκολο να κατανοήσει τι είναι το πραγματικά καλό-και χωρίς αυτό το πράγμα η απελευθέρωση δεν υπάρχει και δεν θα υπάρχει, ασχέτως του αριθμού των βιωθέντων προηγούμενων ζωών και του αριθμού των μελλοντικών υλικών ζωών, που του προορίζεται να βιώσει. Εκτός αυτού, η διαδικασία του θανάτου είναι απείρως πιο επώδυνη και πιο τραγική για έναν πλούσιο- οτιδήποτε συμμάζεψε αυτός για τον εαυτό του με τις στερήσεις και την εργασία, η οτιδήποτε έκλεψε αυτός από τους άλλους, του προορίζεται να δει, πως όλα αυτά ξεγλιστρούν απ’ τα χέρια του και χάνονται γι’ αυτόν για πάντα και αυτός αδυνατεί να κάνει κάτι. Αυτός θα βλέπει και θα συνειδητοποιεί, ότι ασχέτως τι έκανε στην ζωή- ενώπιον της Ύπαρξης είναι μια τρύπα στο νερό και τίποτε παραπάνω.
Πριν το οριστικό τέλος του, θα του δείξουν, ασχέτως της κατεχόμενης απ’ αυτόν κοινωνικής θέσης και προβολής που είχε, ότι η κατάληξή του είναι ακριβώς παρόμοια με του τελευταίου γύφτου, που στην ζωή δεν κούνησε ούτε το δακτυλάκι του- θα του δείξουν πόσο αδύναμος και τιποτένιος είναι αυτός ενώπιον των Υπέρτατων Νόμων. Όλοι τον υπολογίζουν, θέλουν-δεν θέλουν στο υλικό επίπεδο, όλοι- πλην του Θανάτου. Ο Θάνατος θα τον πλησιάσει, ποδοπατώντας τα πάντα. Και θα του αποδείξει στην πράξη- τι είναι στην πραγματικότητα, όπως και ο οποιοσδήποτε άλλος έναντί του Θανάτου - απλά μηδενικά, τα οποία μπορείς πολύ εύκολα να εξαφανίσεις. Όλα είναι τόσο απλά. Είναι τρομερά και επώδυνα απλά, ιδίως αν βάσει των υλικών κριτηρίων των ανθρώπων εσύ ήσουνα κάποιος, ενώ στην πραγματικότητα αποδείχτηκες ένα τιποτένιο μηδενικό, πίστεψέ με.

- Τότε τι πρέπει να ευχηθείς στον πλούσιο και στον πτωχό;

- Στον πτωχό πρέπει να ευχηθείς θάρρος και υπομονή- αυτός διάλεξε στον εαυτόν του την πιο γρήγορη οδό προς την απελευθέρωση. Στον πλούσιο πρέπει να ευχηθείς αρκετό μυαλό- αυτός διάλεξε στον εαυτόν του μία οδό, γεμάτη πειρασμούς, ψευδαισθήσεις και άγνοιες. Αυτός θα αργήσει να μπει στην σωστή οδό τηρήσεως του μέτρου στα πάντα. Και στους δύο πρέπει να ευχηθείς γνώσεις, οι οποίες τους πάντες, ευρισκόμενους υπό την δοκιμασία, απελευθερώνει από τα βάσανα.

- Μάλιστα… ενώπιον του Θανάτου και ο πλούσιος και ο πτωχός είναι ίσοι, όπως πουθενά και ποτέ…

- Κανείς τους πάνω στον Θάνατο εξουσία δεν είχε, δεν έχει και δεν θα έχει. Μόνον η γνώση θα τους ελευθερώσει από τον αιώνιο Θάνατο.

- Και πως χαρακτηρίζεις εσύ τον Θάνατο, Σωκράτη;

- Γιατί τόσο πολύ σε απασχολεί η ιδέα του Θανάτου;

- Εδώ στην Γη ο Θάνατος δεν είναι το πιο αληθινό πράγμα;

-Ναι, είναι το πιο αληθινό απ’ όλα τα αληθινά πράγματα. Απ’ αυτόν δεν δραπετεύεις, ασχέτως αν είσαι ο μεγαλύτερος ηλίθιος η η μεγαλύτερη ιδιοφυΐα σ’ αυτόν τον κόσμο… Αυτός υπάρχει για να ποδοπατήσει και να ταπεινώσει την υπερηφάνεια, την αλαζονεία και την βλακεία της αμαρτωλής ψυχής. Από την άλλη μεριά- ο Θάνατος είναι ένα άλλο προσωπείο της Ζωής, η οποία στην ύλη εκδηλώνεται ως γέννηση και θάνατος η, αν θέλεις, ως ερχομός και αναχώρηση. Για να γεννηθείς στην ύλη- πρέπει προηγουμένως να πεθάνεις στην ύλη, και να για πεθάνεις στην ύλη- πρέπει προηγουμένως να γεννηθείς σ’ αυτήν. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο- είναι ο Νόμος, τον οποίον κανείς δεν έχει την εξουσία να παραβιάσει μέσα στο υλικό επίπεδο. Γι’ αυτό, εσύ γεννιόσουν και πέθαινες πολλές φορές.

- Σωκράτη, νομίζω, ότι σ’ εκείνα τα επίπεδα, που βρίσκεσαι τώρα- υπάρχουν τέτοια πράγματα, τα οποία εδώ κυριολεκτικώς δεν μπορούν να υπάρχουν.

- Ναι, έτσι είναι. Υπάρχουν και τέτοια πράγματα, που εσείς, στο υλικό επίπεδο ευρισκόμενοι, κυριολεκτικώς δεν είστε σε θέση να κατανοήσετε, διότι είστε χειροπόδαρα δεμένοι από τον χώρο και τον χρόνο- προσωρινά φυσικά. Να ξέρεις- υπάρχουν διαστάσεις, όπου ο χώρος και ο χρόνος είναι ανύπαρκτοι.

- Μα πως μπορεί να υπάρχει αυτό;!

- Αδυνατώ να σου το εξηγήσω, διότι έτσι κι αλλιώς δεν θα καταλάβεις. Ο δικός σου νου μπορεί να λειτουργεί μόνον εντός του χώρου και του χρόνου. Εάν θα αρχίσω να εξηγώ στο απροετοίμαστο και απροσάρμοστο μυαλό σου αυτά τα πράγματα - εσύ απλά θα τρελαθείς και πάλι δεν θα καταλάβεις τίποτε. Ένα μπορώ να σου πω- το συνεχώς παλλόμενο και διαστελλόμενο Σύμπαν, συνεπώς το ΑΠΕΙΡΟΝ- χωράει μέσα Του τα Πάντα, που μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Εντός του Κάτι συνεχώς παλλόμενου και διαστελλόμενου χωράνε τα οτιδήποτε, που μπορείς να καταλάβεις και να φανταστείς. Αυτό το Οτιδήποτε ήταν, είναι και θα είναι. Να ξέρεις, ότι η λέξη ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ σημαίνει στα ελληνικά κάτι ιδωθέν στο παρελθόν, από το ρήμα ΦΑΝΤΑΖΩ,- βλέπω κάτι και το ουσιαστικό ΦΑΝΤΑΣΜΑ- το ορατό κάτι.
Καθόλου τυχαία οι Έλληνες μύστες έλεγαν ΑΦΑΝΤΟΣ- ο εξαφανιστείς, ο καταλήξας αόρατος. Η φαντασία- είναι το κάτι υπάρχων, αλλά όχι για τα δικά μας μάτια. Φαντάζομαι- σημαίνει το κάτι ιδωθέν πριν στο μακρινό και άγνωστο πια για μένα παρελθόν.

- Σωκράτη, ποιος είναι ο σύμμαχος της γνώσης;

- Είναι η αγάπη, Διόστρατε. Προσπάθησε να αγαπάς περισσότερα και δυνατότερα και να φοβάσαι λιγότερα. Η αγάπη- είναι η πιο γρήγορη και η πιο έξυπνη οδός προς την γνώση και την πνευματική απελευθέρωση. Και κείνος, που είναι πράγματι πνευματικά ελεύθερος- αυτός είναι ικανός να κατέχει την γνώση του παντός. Αγαπώντας περισσότερα και δυνατότερα, εσύ ελευθερώνεσαι από την δουλεία του παρελθόντος και συνδέεσαι με το μέλλον. Και κείνος, που έχει το μέλλον- είναι αθάνατος αεί, διότι έγινε Θεός, αυτός επιτέλους γύρισε στο Σπίτι του.


ΕΨΙΛΟΝ



Ε, ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ! ΜΗ ΘΕΩΡΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΗ!
ΜΗ ΞΕΧΝΑΣ, ΠΩΣ ΜΑΝΑ ΘΝΗΤΗ ΣΕ ΓΕΝΝΗΣΕ.
Πίνδαρος

[Zadok the priestess]

Αγαπητέ Epsylon καλημέρα και καλωσήλθες στην Αγορά του Mystica.gr!

Έχω την εντύπωση ότι ξεκίνησες τη συμμετοχή σου και μάλιστα, άνοιξες δύο νέα θέματα χωρίς να έχεις περιηγηθεί επαρκώς, ίσως χωρίς να έχεις διαβάσει τους κανονισμούς και το κυριότερο, χωρίς να έχεις ενημερωθεί για τις στοιχειώδεις λειτουργίες της, διότι πρώτη φορά μου συμβαίνει κάποιος χρήστης να γράφει τις πρώτες του δημοσιεύσεις και ταυτόχρονα, να στέλνει ειδοποίηση - αναφορά () στους συντονιστές για παραβίαση των κανονισμών από τον ίδιο του τον εαυτό

Προτίμησα να υποθέσω λοιπόν, ότι δεν έχεις επισκεφθεί το θέμα:
Ειδοποίηση Συντονιστών για δημοσίευση,
ώστε να μάθεις πώς και γιατί λειτουργούν οι μπλε αυτές κάρτες,
παρά να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι κάποιος ...άλλος εαυτός σου λειτούργησε κατά συνείδησιν και κατέκρινε έντονα τον χρήστη Epsylon.
Ή μήπως ήταν κάποιος άλλος από την ομάδα "Έψιλον"

Τέλος πάντων και πέραν αυτού, θα παρακαλέσω (όπως έχει κάνει και παλαιότερα ο φίλτατος συντονιστής Ramoglou), τα μηνύματα τα οποία θα παρατίθενται να έχουν και τον ανάλογο σχολιασμό από τον γράφοντα.

Δεν πιστεύουμε ότι μια στείρα παράθεση κομματιών μπορεί να προάγει το διάλογο, που είναι και ο σκοπός των Fora.
Σκοπός μας είναι να διαφυλάξουμε αυτό το διάλογο και όχι να δημιουργήσουμε θέματα τα οποία θα έχουν ένα copy – paste αποσπασμάτων.

Αυτή είναι μία θέση της Ιδρυτικής Ομάδος του Mystica και ισχύει για όλα τα θέματα.

Αν κάποιος θέλει να κάνει ένα άρθρο με παράθεση τέτοιων μηνυμάτων μπορεί να έρθει σε επαφή μαζί μας και να δημοσιευτεί αυτό στην κεντρική μας σελίδα.

Ευχαριστώ για την κατανόηση!

[Epsylon]

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Έχω τοποθετήσει ένα κείμενο ΜΑΘΗΜΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ στο θέμα ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
Το έχω γράψει υπό την επίδραση δυο παραγόντων : της δικής μας της Ελληνικής Κληρονομιάς και της Κληρονομιάς της Ανατολής και συγκεκριμένα της Ινδίας και του Θιβέτ.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Πολιτισμός είναι ενιαίος και προέρχεται από την ενιαία πηγή, πήρε την μορφή «διάσπασης», δηλαδή ποικιλίας εκφράσεων ανά εποχές και ανά τόπους.
Εδώ γίνεται απόπειρα σύνθεσης δυο στοιχείων- του ελληνικού και του ινδικού.
Προσωπικά θεωρώ αυτούς τους δυο πολιτισμούς ως όντως μεγαλύτερους στον κόσμο.
Κάθε πολιτισμός παίρνει την έντονη χροιά του από την θέση του ως προς τις αντιλήψεις του περί της ψυχής- από την όποια αντίληψη θα έχει ο εν λόγω πολιτισμός- τέτοια μορφή και πορεία θα έχει στον χρόνο και τον χώρο.
Το θέμα της ψυχής- είναι το Άλφα και το Ωμέγα για οτιδήποτε.
Όσο πιο πνευματικός (δηλ. στρεφόμενος προς την ψυχή) είναι ο κάθε πολιτισμός- τόση μεγαλύτερη διάρκεια στον χρόνο και τον χώρο αυτός έχει και αντιθέτως.
Αυτό μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει αν δει την ουσία του κάθε πολιτισμού και την χρονική διάρκειά του.
Πράγμα , που μου δημιουργεί τις παρακάτω σκέψεις: όσο πιο έντονα εσωτερικός (στρεφόμενος στην ψυχή) είναι ο πολιτισμός, τόσο αυτός παίρνει περισσότερο την ενέργειά του και την δύναμή του από μια άλλη πηγή, που δεν εξαρτάται πια από τους γήινους παράγοντες. Κάτι άλλο συμβαίνει τότε. Όσο πιο υλικός γίνεται στην πορεία ο πολιτισμός, αυτός θα υπάρξει ακόμη και εν ανθίσει στην πορεία, αλλά στο βαθμό κατανάλωσης της αρχικής δοθείσας ένεσης Άνωθεν, αυτός θα πλησιάζει προς το τέλος του ασχέτως της εξωτερικά παντοδύναμης μορφής του.
Επειδή κατά την γνώμη μου ( η οποία μπορεί να είναι και λανθασμένη) οι δυο αυτοί πολιτισμοί :Ελληνικός στην Δύση και ο Ινδικός και του Θιβέτ στην Ανατολή πλησίασαν περισσότερο τον Ουρανό- αξίζει η προσπάθεια να γίνει η σύνθεση αυτών, μια ωραία σύνθεση. Κάτι τέτοιο πιστεύω ότι θα παράγει μια άλλη ψυχοσύνθεση και ένα άλλο πολιτισμό, ανώτερο των προηγουμένων, θα δημιουργηθεί η ιδανική κοινωνία του Πλάτωνα: η οι βασιλείς φιλοσοφήσουν η οι φιλόσοφοι βασιλεύσουν.
Παρακαλώ, διαβάστε το κείμενο και προσπαθήστε πριν συμφωνήσετε η διαφωνήσετε, να ρωτήστε τα συναισθήματά σας( την φωνή της ψυχής σας) αν έτσι είναι η όχι τα πράγματα. Πολλές φορές οι γνώμες μας δεν είναι προϊών των δικών μας ιδεών, αλλά άλλων, υιοθετημένων από μας. Χρειάζεται το σκάπτε ένδον, το βαθύ σκάψιμο μέσα μας, η απόλυτη σιγή μέσα μας ώστε να ακούσουμε τον ψίθυρο της δικής μας ψυχής, η οποία δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.
Θα ήθελα πολύ τις τοποθετήσεις σας, τις γνώμες σας, τις φωνές των ψυχών σας . Κυρίως το τελευταίο.
Ελάτε λοιπόν όσοι επιθυμείτε να ανοίξουμε αυτόν τον διάλογο, βασισμένοι στις ιδέες που εκφράζονται σ’ αυτό το κείμενο.
Με τις καλύτερες ευχές προς όλους σας.

[Elissaios]

Epsylon, μου αρέσει η ιδέα σου (και ο τρόπος που γράφεις).

Μερικές σκέψεις δικές μου:

Δεν ξέρω αν ο πολιτισμός ήταν ενιαίος. Μπορεί να ήταν, με την έννοια ότι σε "πρωτόγονες" εποχές οι άνθρωποι διέθεταν τα ίδια μέσα -όπου και αν ζούσαν- και, κατά συνέπεια θα έλεγα, τις ίδιες αντιλήψεις.

Το πότε άρχισε ο πολιτισμός (ή μήπως ξανάρχισε;) είναι ένα άλλο αναπάντητο θέμα.

Δεν ξέρω, επίσης, για τους άλλους πολιτισμούς πέραν του ελληνικού και του ινδικού που αναφέρεις, γιατί έχω καιρό να ασχοληθώ μαζί τους. Τι θα λέγαμε όμως για τους φίλους μου τους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους; Τι θα λέγαμε για εκείνους τους μεγαλειώδεις της Κεντρικής Αμερικής; Ποιος μας λέει ότι δεν υπήρξαν και άλλοι πολιτισμοί που εξαφανίστηκαν χωρίς να τους πάρουν είδηση οι ιστορικοί;

Στο θέμα της ψυχής έχουμε καταθέσει απόψεις και σε άλλη συζήτηση. Αρχίζω να υποψιάζομαι μήπως την υπερεκτιμούμε. Προσωπικά προτιμώ να τη βλέπω σετάκι με το σώμα, μια περιστασιακή σύνθεση. Μετά γίνεται μια ωραία ανακύκλωση. Τέλος πάντων, υπάρχουμε και μερικοί που δεν ενστερνιζόμαστε πλήρως όλα αυτά τα ωραία περί ψυχής. Οι ψυχές -αλλά και τα σώματα- του Μικρούλη και της Μικρούλας, λοιπόν (παραπέμπω στο άλλο σου θέμα, που μου θύμισε το Φρίξο και την Έλλη) βιοδιασπώνται και επαναχρησιμοποιούνται. Είναι μια εναλλακτική άποψη, με νότες οικολογίας.

Αν μπορέσω να συνεισφέρω στο θέμα σου, θα το κάνω μετά χαράς.

[Epsylon]

Γειά σου, Elissaios!

Epsylon, μου αρέσει η ιδέα σου (και ο τρόπος που γράφεις).

Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και να είσαι καλά!

Μερικές σκέψεις δικές μου:

Δεν ξέρω αν ο πολιτισμός ήταν ενιαίος. Μπορεί να ήταν, με την έννοια ότι σε "πρωτόγονες" εποχές οι άνθρωποι διέθεταν τα ίδια μέσα -όπου και αν ζούσαν- και, κατά συνέπεια θα έλεγα, τις ίδιες αντιλήψεις.

Αυτά, που δεν ξέρουμε, δυστυχώς είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτά που ξέρουμε. Ως προς τους πολιτισμούς- πρέπει κάποτε να ήσαν ενιαίοι σε χρόνους, που ξεφεύγουν από την αντίληψή μας, βάσει της αρχής : «ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ ΚΑΙ ΕΞ ΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ».Πιστεύω ότι όχι μόνο σε «πρωτόγονες εποχές», και πολύ πιο πριν. Μετά από κάθε μεγάλο πολιτισμό πλανητικής εμβέλειας ακολουθούσε η «πρωτόγονη εποχή». Αυτή που εμείς γνωρίζουμε- ποια ήταν σε αριθμό? Ουδείς γνωρίζει, ίσως δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ο πολιτισμός χωρίς την έννοια της ψυχής δεν εννοείται. Η ψυχή είναι αυτή, που δημιουργεί την αναζήτηση της Αλήθειας, και οι συγγενικές ψυχές= περίπου σε ίσο αριθμό ενσαρκώσεων, η εκείνες με όμοια συναισθήματα, που αποκτήθηκαν από την παράλληλη εξέλιξη- δημιουργούν την κοινή δοξασία, που λέγεται πολιτισμός. Σε τελική ανάλυση ο πολιτισμός είναι ο τρόπος του βλέπειν τα πράγματα, που καθορίζεται με την σειρά του από τις ποιότητες των ψυχών, που τον δημιουργούν.

Το πότε άρχισε ο πολιτισμός (ή μήπως ξανάρχισε ) είναι ένα άλλο αναπάντητο θέμα.


Ο πολιτισμός άρχισε από τότε, όταν η ψυχή/ψυχές απέκτησε/απέκτησαν την συνείδηση του εαυτού- την αίσθηση της ατομικότητας. Τώρα το πότε έγινε αυτό- συμφωνώ μαζί σου: είναι ένα άλλο αναπάντητο ερώτημα.
Δυστυχώς γνωρίζουμε, ότι στην ουσία δεν γνωρίζουμε τίποτε.

Δεν ξέρω, επίσης, για τους άλλους πολιτισμούς πέραν του ελληνικού και του ινδικού που αναφέρεις, γιατί έχω καιρό να ασχοληθώ μαζί τους. Τι θα λέγαμε όμως για τους φίλους μου τους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους; Τι θα λέγαμε για εκείνους τους μεγαλειώδεις της Κεντρικής Αμερικής; Ποιος μας λέει ότι δεν υπήρξαν και άλλοι πολιτισμοί που εξαφανίστηκαν χωρίς να τους πάρουν είδηση οι ιστορικοί;


Όλοι οι πολιτισμοί έχουν την εξής αξία- εκφράζουν τον βαθμό της αυτοσυνειδησίας τους, συνεπώς και οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι και των λαών της Κεντρικής Αμερικής και εκείνοι, που εξαφανίστηκαν χωρίς να τους πάρουν είδηση οι ιστορικοί. Εγώ πρόσεξα την εξής βασική λεπτομέρεια στους Έλληνες, τους Ινδούς και τους Βουδιστές- όλοι τους μιλούν περί της αυτογνωσίας. Οι Έλληνες πρόβαλαν το γνώθι σεαυτόν, οι Ινδοί τον διαλογισμό( meditation), που είναι το ίδιο πράγμα. Το διαλογίζεσθαι – είναι δείκτης εξελιγμένης ψυχής. Και εξελιγμένη ψυχή δεν σημαίνει πρωτίστως εκείνη, που έχει περισσότερα αυτοκίνητα η κότερα στην κατοχή της, αλλά εκείνη, που βρίσκεται υπεράνω αυτών, χωρίς να τα αρνείται, εκείνη, που ως δοξασία έχει τον κανόνα: μηδένα ου βλάψεις ούτε με πράξεις, ούτε με λόγια, ούτε με σκέψεις. Εκεί βρίσκεται ο αληθινός πολιτισμός της ψυχής και είναι ο σίγουρος δείκτης της βαθμίδας της εξέλιξής της. Από αυτήν την άποψη- της αυτογνωσίας- οι Έλληνες και οι Ινδοί πρόσφεραν τα περισσότερα.

Στο θέμα της ψυχής έχουμε καταθέσει απόψεις και σε άλλη συζήτηση. Αρχίζω να υποψιάζομαι μήπως την υπερεκτιμούμε.


Αν αφήσουμε το θέμα της ψυχής στην δεύτερη μοίρα- θα κατρακυλήσουμε αναπόφευκτα στην βαρβαρότητα.
Δεν αρκεί να την εκτιμούμε μόνον, πρέπει να την υπερεκτιμούμε. Πρέπει συνεχώς να ασχολούμαστε μ’ αυτήν.
Πρώτα αυτή- μετά όλα τα υπόλοιπα.

Προσωπικά προτιμώ να τη βλέπω σετάκι με το σώμα, μια περιστασιακή σύνθεση. Μετά γίνεται μια ωραία ανακύκλωση.


Είναι ένα πρόσκαιρο σετάκι με το σώμα, μια σύνθεση περιστασιακή με την έννοια της ανάγκης της παρούσας ενσάρκωσης. Μετά, τα του Κέσαρος τω Κέσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Τα του Κεσαρος έχουν αμέτρητες μορφές, τα του Θεού- μορφή μία- του Θεού.

Τέλος πάντων, υπάρχουμε και μερικοί που δεν ενστερνιζόμαστε πλήρως όλα αυτά τα ωραία περί ψυχής.


Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο υπάρχει ο διάλογος και η αναζήτηση. Ευχαριστώ όχι αυτούς που συμφωνούν, αλλά αυτούς που διαφωνούν, διότι χωρίς την διαφωνία τους, χωρίς την ζύμωση, πως θα αρχίσει η αναζήτηση; Οι υποστηρίζοντες κάτι και οι διαφωνούντες στο κάτι- είναι αυτοί που θα οδηγήσουν τους πάντες στην ανεύρεση της Αλήθειας. Οι αδιάφοροι δεν έχουν αξία, διότι δεν προσφέρουν τίποτε.



Οι ψυχές -αλλά και τα σώματα- του Μικρούλη και της Μικρούλας, λοιπόν (παραπέμπω στο άλλο σου θέμα, που μου θύμισε το Φρίξο και την Έλλη) βιοδιασπώνται και επαναχρησιμοποιούνται. Είναι μια εναλλακτική άποψη, με νότες οικολογίας.



Ναι, τα υλικά σώματα βιοδιασπώνται, επαναχρησιμοποιούνται, ανακυκλώνωνται εισαεί μέσα στην φύση. Τα χημικά μας στοιχεία θα επιστέψουν στα χημικά αντίστοιχά τους και θα χρησιμοποιηθούν στην κατασκευή άλλων σωμάτων. Τα δικά μας μόρια και άτομα τώρα τα πήραμε από ποιος ξέρει πόσους αγνώστους ημίν. Ναι, υπάρχει ανακύκλωση της ύλης. Η ανακύκλωση της ψυχής πιστεύω υπάρχει επίσης με κάποια διαφορετικότητα: διατηρείται το αιώνιο θεϊκό ανώτερο Εγώ και αφήνεται στην ανακύκλωση το κατώτερο Εγώ μας, που θα πεθάνει μαζί με το υλικό σώμα μας. Οι ψυχές του Μικρούλη και της Μικρούλας- είναι τα ανώτερα Εγώ, που δεν εξαφανίζονται, αλλά εξελίσσονται. Η εξέλιξη έχει νόημα όταν υπάρχει συνέχεια όχι μόνο του είδους , αλλά και του ατόμου. Αλλιώς και παράλογη είναι και στην ουσία άχρηστη.

Αν μπορέσω να συνεισφέρω στο θέμα σου, θα το κάνω μετά χαράς.


Φίλε, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό. Να είσαι πάντα καλά. Και please, μη θεωρείς τον εαυτό σου ανακυκλώσιμο και βιοδιασπώμενο. ( αστειεύομαι). Ο Αληθινός Εαυτός σου δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Τα υπόλοιπα αφορούν τα βιολογικά ρούχα σου. Είσαι αιώνιος όπως οι πάντες, ακόμη κι αν διαφωνείς σ’ αυτό.


ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ: θα ήθελα περισσότερες ερωτήσεις για τις ιδέες, που εκφράζονται στο κείμενο.

[Olga]

Γεια σας!

1) Πιστεύεις ότι είναι δυνατή τελικά η σύνθεση του Ελληνικού και του Ινδικού πολιτισμού;
2) Τι θα δώσει αυτό σε όλους;
3) Γιατί τόσο πολύ αναφέρεσαι στον Θάνατο;
4) Μηπως ο θανατος εκτός από τη γνωστή λειτουργία κρύβει κάποιο άλλο ρόλο, πιο βασικό στην ζωη του ανθρώπου;

[Epsylon]

Γεια χαρά αγαπητή Όλγα!
Θα απαντήσω όσο μπορώ πιο καθαρά στα ερωτήματά σου.

1)Πιστεύεις ότι είναι δυνατή τελικά η σύνθεση του Ελληνικού και του Ινδικού πολιτισμού?


Απαντώ:

ΝΑΙ, πιστεύω! Πρέπει να εξηγήσω και τους λόγους γιατί. Τι μας έδωσε ο Ελληνικός Πολιτισμός? Έδωσε τα πάντα η σχεδόν τα πάντα. Έδωσε την τελική εικόνα που μπορεί να φτάσει η εξελιγμένη ψυχή. Το κυριότερο, έδωσε το γνώθι σεαυτόν, την αντίληψη της πραγματικής ομορφιάς ψυχής και σώματος-το ιδανικό «νους υγιής εν σώματι υγιή». Πρέπει να αναρωτηθούμε, πόσες σήμερα υπάρχουν τέτοιες όντως εξελιγμένες ψυχές? Αυτό είναι εφαρμόσιμο μόνο στις όντως εξελιγμένες ψυχές. Δηλαδή μπορεί να υιοθετηθεί στην πράξη και όχι στα λόγια μόνο από τις όντως ώριμες ψυχές. Οι άλλες απλά θα φιλολογούν περί αυτών υπέρ εντυπωσιασμού και θα συνεχίσουν τον βίο τους αβίωτο, κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα για την στασιμότητά τους, εκτός από τον εαυτόν τους. Αυτοί αποτελούν δυστυχώς την συντριπτική πλειοψηφία. Μας αρέσει- δεν μας αρέσει, η πραγματικότητα το επιβεβαιώνει καθημερινά. Τι μας έδωσε ο Ινδικός Πολιτισμός? Το κυριότερο- τον διαλογισμό(meditation), που τον κάνει πολύ συγγενικό με τους Έλληνες. Αν οι Έλληνες έδωσαν τοις πάσιν τους ανώτερους κανόνες συμπεριφοράς πάνω στην Γη, στο φυσικό επίπεδο, οι Ινδοί έδωσαν τους ανώτερους κανόνες συμπεριφοράς στον Ουρανό. Η Ελλάδα και η Ινδία αντιπροσωπεύουν την ένωση Ύλης και Πνεύματος, την ανώτερη και αντάξια εκδοχή για τις εξελιγμένες ψυχές. Άλλη μια σημαντικότερη προσφορά του Ινδικού πολιτισμού- είναι η φώτιση για την μετενσάρκωση και η εξήγηση, γιατί αυτό που μας συμβαίνει, είναι αυτό και όχι το άλλο. Με άλλα λόγια, αντί να καταφερόμαστε εναντίον των πάντων, ας έχουμε το θάρρος να δούμε τους εαυτούς μας στην πραγματική μας διάσταση.
Για να φτάσεις και να βιώσεις την ομορφιά της Ελλάδος (νους και πνεύμα και τα δυο ισάξια υγιή) πρέπει να περάσεις από το καμίνι της αυτοανάλυσης του κάρμα. Ξεκίνησα «λερωμένος και κατώτερος» από την Ινδία, για να φτάσω «ανώτερος και καθαρός» στην Ελλάδα, που λέμε… Η Ινδία- είναι το δημοτικό σχολείο της ανθρωπότητας, που σου μαθαίνει την αλφαβήτα της ζωής, η Ελλάδα- είναι το πανεπιστήμιο της ανθρωπότητας, που σου μαθαίνει, από τι πρέπει να περάσεις, για να φτάσεις στο επίπεδό της… Η Ινδία είναι το χώμα για να φυτρώσει το πραγματικό ελληνικό λουλούδι. Πολλοί όμως θέλουν να πάνε κατευθείαν στο πανεπιστήμιο, νομίζοντας, ότι το δημοτικό δεν είναι γι’ αυτούς, αλλά για τους άλλους. Αλαζονεία και ματαιότης…και προπαντός- ασχετοσύνη. Να γιατί υποστηρίζω την ένωση, την σύνθεση των πολιτισμών της Ελλάδος και της Ινδίας. Για να ανθίσουν τα λουλούδια. Θα τα αφήσουν? Ιδού το ερώτημα…


2)Τι θα δώσει αυτό σε όλους?



Θα δώσει έναν Ανώτερο, όντως Ανθρώπινο Πολιτισμό, τον Πολιτισμό του Άνω Θρώσκοντος. Θα δώσει έναν άλλον τύπο του ανθρώπου- του Ζορμπά-Βούδα, του ζωντανού Έλληνα και του οραματιστού Ινδού, του ανθρώπου, που ξέρει από πραγματικές χαρές της ζωής και που είναι ταυτοχρόνως πεφωτισμένος. Αυτό θα δώσει σε όλους. Υπάρχει κάτι καλύτερο και ομορφότερο απ’ αυτό?



3)Γιατί τόσο πολύ αναφέρεσαι στον Θάνατο;


Διότι ο θάνατος είναι ένας ακόμη δάσκαλος της ζωής, ο αυστηρότερος δάσκαλος. Και καθηγητής. Στην ζωή εμείς μαζεύουμε πολλά σκουπίδια, ο θάνατος- είναι ο μόνος τρόπος τις περισσότερες φορές να μας αποκολλήσουν από τα σκουπίδια.
Τι είναι σκουπίδια στην ζωή? Οτιδήποτε, που μας εμποδίζει στην ψυχική εξέλιξη και καλλιέργεια. Π.χ. εμείς αποκτούμε ένα αγαθό. Και πανηγυρίζουμε. Καλά κάνουμε, αφού με αγώνα το πετύχαμε. Όμως τις περισσότερες φορές μετά επαναπαυόμαστε και θεωρούμε, ότι φτάσαμε στο απόγειο, ότι δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε. Στρογγυλοκαθόμαστε στην μέση της σκάλας και λέμε- μια χαρά είμαστε εδώ, βολευτήκαμε. Δεν περνάει. Οι από Πάνω θα μας κλοτσήσουν να συνεχίσουμε την άνοδο, δεν ήρθαμε εδώ να τρώμε και να πίνουμε, αυτά είναι μόνο για την ενίσχυση και την συντήρησή μας. ‘Ήρθαμε εδώ για να μάθουμε. Τι κάνουν με τον μαθητή, που χάνει την χρονιά? Τον αφήνουν στην ίδια τάξη. Και αν αυτός βολεύτηκε σ’ αυτήν την τάξη και δεν θέλει να πάει στις άλλες, ανώτερες τάξεις? Τον διώχνουν από το σχολείο, και σε άλλα επίπεδα – τον διώχνουν από την ζωή και τον στέλνουν Επάνω για μετεκπαίδευση. Σκουπίδι γίνεται το παν στο οποίο θα προσκολληθούμε και θεωρήσουμε ως υπέρτατο αγαθό. Αυτό μας αφαιρείται δια κτυπημάτων της μοίρας, και αν δεν συμμορφωθούμε και δεν συνεχίσουμε την ανοδική πορεία( ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΠΑΝΤΑ ΕΝΝΟΩ)- θα μας το αφαιρέσουν δια του χειρουργικού τρόπου- με τον θάνατο. Κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι ο θάνατος- είναι ο κινητήρας της εξέλιξης, η δύναμη, που σε ανανεώνει και σε αλλάζει πραγματικά. Στην επόμενη ενσάρκωση κατεβαίνεις πάντα καλύτερος και ωριμότερος από ψυχικής απόψεως.


4)Μήπως ο θάνατος εκτός από τη γνωστή λειτουργία κρύβει κάποιο άλλο ρόλο, πιο βασικό στην ζωή του ανθρώπου;



Ναι, πέραν της φυσικής του λειτουργίας, της ανανέωσης της ύλης, ο θάνατος είναι ο θεραπευτής από την αρρώστια των προσκολλήσεων. Τα πάντα είναι προσωρινά και φθαρτά εδώ. Κυριολεκτικώς τα πάντα. Και σ’ αυτά τα προσωρινά και φθαρτά εμείς προσκολλούμαστε. Τι είναι η προσκόλληση? Είναι το οτιδήποτε γήινο, έστω και ανώτερο, μα προσωρινό και φθαρτό, το οποίο εμείς αναγορεύουμε σε ιδανικό και το τοποθετούμε πιο πάνω από τον Θεό και την Αγάπη. Αυτό πια είναι αρρώστια ψυχής. Σε τι προσκολλούμαστε? Σ’ αυτά, που δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας. Άλλο πράγμα να χρησιμοποιήσεις κάτι και μετά να το βάλεις στην θέση του, και άλλο πράγμα να το χρησιμοποιείς για πολύν καιρό και να το θεωρείς δικό σου. Και σου το αφαιρούν. Το χρήμα, το κτήμα, την περιουσία, την δουλειά, το κύρος, τον αγαπημένο άνθρωπο. Τίποτε απ’ τα ανωτέρω δεν είναι δικά μας. Δική μας είναι μόνον η ψυχή μας.
Και όμως, αντιδρούμε με επιθετικότητα. Επιθετικότητα= το μη αφομοιωθέν μάθημα. Θα μας ξανακλοτσήσουν.
Εμείς μοιάζουμε με κείνον τον άρρωστο, που για να τον θεραπεύσουν του χύνουν στο στόμα ένα κουταλάκι ακαθαρσίας.
Αυτός φτύνει από την αηδία και διαμαρτύρεται. Αν δεν πει συγνώμη, έσφαλλά, κατάλαβα το μάθημα και το μήνυμα, και συνεχίσει τις φωνές – θα του δώσουν να πιει ένα γεμάτο ποτήρι από ακαθαρσίες. Αν το φτύσει κάτω- θα του δώσουν να πιει ένα κουβά. Και αν το φτύσει και αυτό- θα του στείλουν τον θάνατο, ο οποίος ούτως η άλλως θα τον διορθώσει.
Οι προσκολλήσεις στα γήινα είναι η αιτία των αρρωστιών μας, των δυστυχιών μας, της κακοδαιμονίας μας.
Πρώτα αρρωσταίνει η ψυχή, μετά αρρωσταίνει το σώμα. Το σώμα παίρνει πάνω του τις αμαρτίες της ψυχής, για να σώσει την ψυχή. Σε απροχώρητες καταστάσεις, σκοτώνουν το σώμα, για να ελευθερώσουν την αμετανόητη ψυχή και να την σώσουν από το κατρακύλισμα. Πια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία της ψυχής? Η δολοφονία ενός άλλου ανθρώπου? Όχι!
Χίλιες φορές όχι! Η μεγαλύτερη αμαρτία της ψυχής είναι η άρνηση της αγάπης εξ αιτίας των προσκολλήσεων. Διότι πριν σκοτώσεις κάποιον – πρέπει προηγουμένως να αρνηθείς την αγάπη σου γι’ αυτόν. Η άρνηση της αγάπης τιμωρείται, και όχι η καθεαυτού δολοφονία. Ο γήινος νόμος τιμωρεί την δολοφονία. Ο Ουράνιος- την άρνηση της αγάπης. Η άρνηση της αγάπης θα οδηγήσει με την μαθηματική ακρίβεια στην προσκόλληση στα γήινα, ο μόνος τρόπος να συνετιστεί η ψυχή- είναι ο θάνατος του υλικού της φορέα- του σώματος. Δύο είναι οι αιτίες του θανάτου στην Γη:
- η ολοκλήρωση της αποστολής της ψυχής= φυσικό γήρας
- η διακοπή της αποστολής, που κρίθηκε ανεπιτυχής- ανάκληση Επάνω = θάνατος από την αρρώστια, δυστύχημα, τραγικό συμβάν.

Ελπίζω να απάντησα ικανοποιητικά στις ερωτήσεις σου.
Να είσαι πάντα και παντού καλά!

[Epsylon]

Αγαπητή φίλη Zadok!

Σε παρακαλώ να κλείσεις το θέμα που άνοιξα, διότι το θεωρώ λήξαν.

Ευχαριστώ.

[Ramoglou]

Το κλείδωμα των θεμάτων το αποφασίζει ΜΟΝΟ η Συντονιστική Ομάδα του mystica.gr.

Το κάθε μέλος έχει δικαίωμα να μη συνεχίσει να συμμετέχει στην συζήτηση, όμως δεν έχει το δικαίωμα να στερήσει από τους υπόλοιπους το δικαίωμα να συνεχίσουν την συζήτηση.

Ευχαριστώ για την κατανόηση.