ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ;

[Μόνα Λίζα]

Αγαπητοί φίλοι,
παίρνω το θάρρος να θέσω ένα ζήτημα που με απασχολεί, προκειμένου αν είναι δυνατόν να ωφεληθούμε όλοι από την ανάπτυξή του.
Θεωρώ μείζονος σημασίας θέματα που απασχολούν την καθημερινή πρακτική και ειδικότερα τη σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους, καθότι εκεί αντανακλάται κάθε πνευματική εξέλιξη, καθώς η σχέση με τον άλλο αντανακλά τη βαθύτερη σχέση με τον εαυτό.

Θέτω λοιπόν το εξής ζήτημα: Τι είναι "συ-γνώμη" και "συγ-χώρεση"; έχουν να κάνουν με το "χάιδεμα" του εγωισμού μας, με "ηθική" δικαίωση ή έχουν κάποια βαθύτερη σημασία ......??

Επειδή το θέμα με απασχολεί καιρό έχω διαμορφώσει κάποια σχετική άποψη, την οποία όμως θα ήθελα να αναπτύξω σταδιακά, αφού διαβάσω και άλλους προβληματισμούς.

[Secondborn]

Συγχώρεση. Μια αμφίδρομη διαδικασία μεταξύ ενός πομπού και ενός δέκτη. Δεν αρκεί να υποχωρήσω-συγχωρήσω κάποιον αλλά πρέπει και να γίνει αποδεκτή η υποχώρησή μου από αυτόν. Τότε μόνο μπορούμε να αναφερόμαστε στη συγχώρεση.
Μια διαδικασία λοιπόν που διαμορφώνει ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές αλλά κάθε φορά που γίνεται ως αυτοσκοπός χάνει την αξία της. Η συγχώρεση δε δύναται να λειτουργεί ως ικανοποίηση εγωισμών. Τότε είναι δικαιολογία. Η συγχώρεση έρχεται από μόνη της όταν συνειδητοποιήσω την αγάπη μου για τον άλλο και κατανοήσω τις πράξεις του.

Εν αναμονή για την αντίδραση στη δράση...

[Ramoglou]

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να πω ότι το ζητούμενο στις Ομάδες Συζήτησης είναι αυτό που τόσο όμορφα διατυπώνει η αγαπητή Μόνα Λίζα,

…. προκειμένου αν είναι δυνατόν να ωφεληθούμε όλοι από την ανάπτυξή του.

Αυτός ο διάλογος, αυτή η τριβή μεταξύ μας είναι αυτή που θα φέρει αποτελέσματα στις αναζητήσεις μας, σίγουρα ο καθένας θα αποκομίσει τα δικά του προσωπικά συμπεράσματα τα οποία και θα τον βοηθήσουν να προχωρήσει στη δική του ατραπό, αλλά χωρίς τέτοιες δράσεις δε θα ήταν δυνατόν να προχωρήσουμε.

Συγχαρητήρια λοιπόν …….. και συνεχίζω επί του ζητουμένου.

«Συ-γνώμη» και «Συγ-χώρεση»

Για να υπάρξει η Συγχώρεση πρέπει να προϋπάρξει η Συγνώμη.
Δηλαδή για να «συμπορευτώ», για να «συμβαδίσω», για να «παραχωρήσω τη θέση μου», για να «συμβιβάσω τα διεστώτα», θα πρέπει πρώτα να έχω θέσει «Σύμφωνη Γνώμη»

Στη δική μου οπτική η «συγνώμη» δίδεται από ένα πρόσωπο σ’ ένα άλλο με δύο διαφορετικούς τρόπους.

Ο ένας, είναι μέσα από την κατανόηση, από την αγάπη, από την διάθεση για συμπόρευση με τον πλησίον μας, από την εφαρμογή του κανόνα «αγαπάτε αλλήλους».
Σ’ αυτή την περίπτωση ο δίδων την «Συγχώρεση» έχει αποδεχτεί, άρα έχει σύμφωνη γνώμη, την πρακτική που ακολούθησε ο συνάνθρωπος του. Προσπαθεί λοιπόν να πράξει μέσο αυτής της διαδικασίας τα προαναφερόμενα ως προς την ερμηνεία της λέξης («συμπορευτώ», «συμβαδίσω», «παραχωρήσω τη θέση μου», «συμβιβάσω τα διεστώτα»). Μην περιμένοντας κάποιο αντάλλαγμα, μη προσδοκώντας κάποιο κέρδος, απλά κατανοεί και έρχεται ως αρωγός να περιβάλει τον συνάνθρωπο.

Ο δεύτερος, είναι μέσα από την επιβουλή του κέρδους.
Συγχωρώ φαινομενικά κάποιον για να αποκομίσω κάποιο όφελος και έτσι να ισχυροποιήσω τη θέση μου απέναντι του σ’ ένα «παιχνίδι» ανταγωνισμού και κυριαρχίας.
Αυτή είναι και η χείριστη κατά τι γνώμη μου απόδοση, τόσο της «συγνώμης» όσο και της «συγχώρεσης».
Και αυτό διότι, στην πρώτη ευκαιρία, αυτός που έχει «δώσει» τη «συγνώμη» του θα υπενθυμίσει στον περιπεσών εν σφάλμα συνάνθρωπο το γεγονός και θα του απαιτήσει να τον συνδράμει σε κάποια δική του ενέργεια.

Συμπερασματικά λοιπόν, η «Συγνώμη» και η «Συγχώρεση» θα πρέπει να είναι πράξεις συνειδητές και ιδιαίτερα από αυτόν ο οποίος τις αποδίδει. Είναι κάτι σαν αυτό που επεξηγεί με τη ρήση του ο θυμόσοφος λαός.

«Κάνε το καλό και ρίχτω στο γιαλό»

Το να επιθυμώ λοιπόν μέσα από μια τέτοια πράξη είτε να επιβραβευτώ είτε να αποκομίσω κάποιο άλλο υλικό ή ηθικό όφελος σημαίνει πως η πράξεις μου έχουν δόλο και τότε εγώ είμαι αυτός ο οποίος θα πρέπει να αναζητήσω τη «Συγχώρεση» και τη «Συγνώμη» των άλλων.

[Secondborn]

Πολλές φορές νιώθουμε την εσωτερική ανάγκη να ζητήσουμε συγγνώμη από έναν συνάνθρωπό μας. Νιώθουμε την ανάγκη να αποδεχτεί αυτός το λόγο της όποιας δράσης μας και αγωνιούμε για την έλευση αυτής της αποδοχής. Νιώθουμε ότι πράξαμε λάθος σύμφωνα με τη δική μας κοινή πλεύση. Ότι με κάποιον τρόπο χάσαμε το βηματισμό στη σκυταλοδρομία της φιλίας και της αγάπης και ατυχήσαμε να δώσουμε τη σκυτάλη την κατάλληλη χρονική στιγμή.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται η αντίδραση του άλλου να αποδώσει τα ως πρέπει σε εμάς και στη σχέση που έχει χτιστεί ανάμεσά μας.

Κάποιοι θα πληγωθούν από το "λάθος" μας και θα αδιαφορήσουν. Θα ξεγράψουν την ύπαρξή μας από την ομάδα.

Κάποιοι θα μας δώσουν ένα χέρι βοηθείας και θα τονώσουν την ηθική μας πτώση συμπαραστεκόμενοι και δικαιολογώντας τις πράξεις μας.

Κάποιοι θα έχουν όλη την καλή διάθεση να μας στηρίξουν αλλά κάτι μέσα τους θα έχει πληγωθεί τόσο βαθιά που δε θα τα καταφέρουν.

Κάποιοι θα νιώσουν την ανάγκη να χάσουν αυτοί, επίτηδες, το βηματισμό τους στον επόμενο αγώνα ακριβώς όπως το χάσαμε εμείς. Έτσι είτε νιώθουν ότι μας συμπαραστέκονται, δείχνοντάς μας ότι ο καθένας μπορούσε να το κάνει αυτό το λάθος, είτε νιώθουν την ανάγκη να μας "πληρώσουν" με το ίδιο νόμισμα ώστε να μας διδάξουν από αυτή τη διαδικασία.

Όλοι οι ανωτέρω άνθρωποι θέλουν, κατ' αυτούς, να αποδώσουν δικαιοσύνη και να συγχωρέσουν τον συνάνθρωπο. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχουν ΟΛΟΙ δίκιο. Κάθε φορά και για κάθε διαπροσωπική σχέση υπάρχει και διαφορετικός τρόπος προσέγγισης της συγχώρεσης. Σίγουρα δεν υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος. Αλλά σίγουρα και ο σκοπός σε αυτή την περίπτωση δεν αγιάζει τα μέσα. Εξάλλου η απόδοση της συγχώρεσης ύστερα από την παράδοση της συγγνώμης, πρέπει να βασίζεται στην ειλικρίνεια και να γεύεται τον ένα και μοναδικό σκοπό. Την εκπαίδευση που αυτή η διαδικασία τελικά αποφέρει στον άνθρωπο...

[Ladyhawk]

Είναι σημαντικό να έχει κανείς την δύναμη να ζητάει συγνώμη και να το εννοεί. Απαιτείται μία βαθιά κατανόηση της κατάστασης και του ενδεχομένου σφάλματος που έχει ήδη γίνει.

Το να πεις κανείς συγνώμη επειδή εξυπηρετούνται άλλοι σκοποί είναι μία πράξη που έχει χάσει την ουσία της και το βαθύτερο νόημά της.

Από την άλλη παρατηρούμε σήμερα πως πολύ εύκολα οι άνθρωποι συγχωρούν χωρίς να το έχουν καταφέρει πραγματικά.

Περασμένα ναι ξεχασμένα όχι, λέει ο λαός μας.

Άραγε πόσο σχέση έχει αυτό με την συγχώρεση? Πρέπει να ξεχνάμε ή μήπως πρέπει να κρατάμε το βαθύτερο νόημα ενός γεγονότος και όταν λέμε πως συγχωρούμε να έχουμε την δύναμη να ξεχάσουμε κιόλας ?

[Μόνα Λίζα]

Αγαπητοί φίλοι,
Το θέμα αυτό το οποίο έθεσα προς ανάπτυξη, όπως ήδη ανέφερα, θεωρώ ότι είναι καίριας σημασίας για την καθημερινότητα μας. Φαντάζομαι διάφορες παραδόσεις εσωτερικές αναφέρονται στο θέμα. Όμως σημαντικό δεν είναι φαντάζομαι να παραθέσομε ευανάγνωστα τσιτάτα από βιβλία, όσο να προσπαθήσομε να διαπραγματευτούμε το θέμα σε μια όσο γίνεται πιο συνειδητή βάση. Για το λόγο αυτό σας καταθέτω κάποιες σκέψεις μου (περισσότερο ως αφορμή για διάλογο) και όχι ως ολοκληρωμένη άποψη για το θέμα. Αν μη τι άλλο όπως ανέφερα ήδη προσπαθώ κι εγώ να εμβαθύνω…..

Η έννοια συγνώμη έχει σχέση με την μετάνοια. Είναι η μελέτη, η κατανόηση και διόρθωση της στάσης του νου που οδηγεί σε μια λάθος κίνηση. Συνήθως η στάση του νου μας δεν διερευνάται και δεν εντοπίζεται εύκολα, καθώς είμαστε απρόθυμοι να ελέγξουμε στάσεις και τοποθετήσεις που δύσκολα αλλάζουν και με πολύ δουλειά.

Η συ-γνώμη έρχεται με τη μελέτη και διερεύνηση του θέματος. Με την αλλαγή στάσης του νου και με τον εντοπισμό των βαθύτερων κινήτρων, διαθέσεων, στάσεων της ύπαρξής μας. Εν ολίγοις η ανάδυση συγνώμης είναι μία ιδιαίτερα δημιουργική διαδικασία στην οποία αναμετράμε όλη μας την ύπαρξη και επανατοποθετούμαστε με μια καινούρια επίγνωση. Πριν είναι για τον άλλο ωφέλιμο αυτό είναι σίγουρα και κυριότερα για εμάς. Συνδέεται με την ευθυγράμμιση του είναι μας με το Θείο Νόμο (και επομένως με τη γνώση και τη συνειδητοποίηση αυτού).

Όπως ήδη ανέφερε και ο Secondborn:

Εξάλλου η απόδοση της συγχώρεσης ύστερα από την παράδοση της συγγνώμης, πρέπει να βασίζεται στην ειλικρίνεια και να γεύεται τον ένα και μοναδικό σκοπό. Την εκπαίδευση που αυτή η διαδικασία τελικά αποφέρει στον άνθρωπο...

Και επειδή βλέπω σας αρέσουν οι παροιμίες θυμήθηκα κι εγώ μία: Από τότε που βγήκε το συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο, λέει ο λαός για μία πράξη που επαναλαμβάνομε εις βάρος του άλλου χωρίς να παίρνομε το μάθημα...

Ιδιαίτερα θα σταθώ εδώ καθότι το θέμα επίγνωση είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία. Αν δεχτούμε ότι το ταξίδι αυτό και η κάθοδός μας στο πεδίο αυτό έχει ως στόχο την ανάπτυξη της θείας συνειδητότητας δηλαδή της συνειδητότητάς μας ως τμήματα του Ενός Θεού, τότε η διαδικασίες αυτές είναι οι πλέον ουσιαστικές και εποικοδομητικές στην πορεία και την προσπάθειά μας. Διότι δεν έχουν να κάνουν με τη γνώση μόνο, αλλά κυρίως με το βίωμα αυτής της ενότητας.

Πολλές φορές βέβαια αυτό που μπερδεύει τα πράγματα είναι το γεγονός ότι η συγνώμη δεν αφορά την παραβίαση θείου νόμου, αλλά των ανθρώπινων συμβάσεων και κατεστημένων - αυτό είναι όμως μια άλλη υπόθεση..

Υπό την έννοια λοιπόν μιας βαθύτερης επίγνωσης, τόσο η συγνώμη όσο και η συγχώρεση είναι διεργασίες που προέρχονται από τη ζύμωσή μας με το θεϊκό κομμάτι του εαυτού. Ειδικότερα το θέμα της συγχώρεσης είναι βαθιά κατάδυση στο θεϊκό Είναι. Ο Θεός συγχωρεί μέσα μας. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να συγχωρέσει ή τουλάχιστον δεν συγχωρεί πραγματικά.
Ο ανθρωποσόφος Προκόφιεφ αναφέρει σε ένα βιβλίο του (The occult significance of forgivness) ότι η αρχετυπική εκδήλωση της συγχώρεσης τελέστηκε στο Γολγοθά. Λέει ακόμη ότι το ανθρώπινο εγώ αντιδρά σε αυτή τη διαδικασία.
Ας συλλογιστούμε κάποια πράγματα σχετικά με αυτό και … επανερχόμαστε….

Χαιρετώ

[NEHEMAUT]

Καλημέρα σε όλους.
«Μετάνοια και συγχώρεση» οι βασικές αρχές μετά το «αγαπάτε αλλήλους» στην διδασκαλία του Ιησού.
Και οι λόγοι που η χριστιανική θρησκεία είναι η πιο τρυφερή και εξιδανικευμένη μορφή αγάπης και η διαφορά της από όλες τις άλλες.

Ακόμα και στην ύστατη στιγμή πριν το θάνατο ο Ιησούς μπόρεσε να ζητήσει την άφεση των αμαρτιών των διωκτών του γιατί «δεν ήξεραν τι έκαναν».

Συγνώμη, μία λέξη που στην απόλυτη ερμηνεία της καταρρίπτει τον εγωισμό και παρακαλά για κατανόηση.

Σαν όντα ατελή και διαφορετικά μεταξύ μας, όλοι κάποτε έχουμε πράξει κάτι που ήρθε σε αντίθεση με την άποψη κάποιου συνανθρώπου μας.
Και ζητήσαμε συγνώμη, γιατί βρήκαμε το θάρρος να δούμε το λάθος.

Θέλω να συγχωρώ γιατί δεν θέλω να μισώ, και ζήτω το ίδιο όταν η παρόρμησή μου ήταν λανθασμένη.

Από την άλλη όψη της όμως επειδή όπως λέει και η αγαπητή Μόνα Λίζα

Από τότε που βγήκε το συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο, λέει ο λαός για μία πράξη που επαναλαμβάνομε εις βάρος του άλλου

Δεν σημαίνει ότι με μία λέξη αποποιούμεθα την ευθύνη των πράξεών μας ή ότι δεχόμεθα ανενόχλητοι τα λάθη των άλλων.


Μια ερώτησή μου είναι η εξής:
Μπορούμε να συγχωρέσουμε ίσως, αλλά θα δεχθούμε ξανά στο "πεδίο" μας το συγκεκριμένο άτομο ή θα είμαστε επιφυλακτικοί?
Και αντίστροφα
Αν εγώ προδώσω και εξουθενώσω την άλλη ψυχή πως αυτή θα βρει την δύναμη να με δεχθεί?

Θεωρώ ότι οι πράξεις μας έχουν αντίκτυπο στα συναισθήματα και στην ζωή των άλλων.

Συμπερασματικά η άποψη μου είναι ότι όλοι και λάθη κάνουμε και δεχόμαστε αρνητικές ενέργειες και συγνώμη θα ζητήσουμε και θα συγχωρέσουμε, καλύτερα όμως είναι να αποτρέπονται και τα δύο όσον είναι δυνατόν.

Με εκτίμηση.

[Ramoglou]

Σίγουρα η παράθεση στερεότυπων κειμένων δεν είναι το ζητούμενο στη διαδυκτιακή αυτή παρέα. Η παράθεση και η ανάπτυξη των δικών μας οπτικών είναι αυτή που θα μας βοηθήσει να δούμε, όσο και να εφαρμόσουμε τα όσα εμπίπτουν στη σφαίρα της αναζήτησης, ημών και υμών.

Προσωπικά προσπαθώ να μεταφέρω μόνο τις προσωπικές μου απόψεις, αλλά και να ακούω τις απόψεις του άλλου, διότι με αυτό τον τρόπο θεωρώ ότι θα βρεθώ αντιμέτωπος με την πολυπλοκότητα και αυτό θα με βοηθήσει να ελέγξω το κατά πόσο τα δικά μου νοητικά οικοδομήματα είναι στέρεα ή σαθρά.

Μιλώντας έτσι για το θέμα της «Συγνώμης και της Συγχώρεσης», πέραν των όσων ανέφερα και συντασσόμενος με την θέληση της Συντονίστριας του θέματος, θα ήθελα να προχωρήσω λίγο παρακάτω.

Στην προσωπική μου θέαση η διαδικασία αυτή είχε να κάνει με τη δική μου προσωπική ηρεμία, διότι όταν έφτανα στο σημείο της «απολογίας» μου, είχα κατανοήσει τόσο το από πού πήγαζε το «λάθος» μου, όσο και το τι αυτό μου απέφερε.

Δικαίως λοιπόν η αγαπητή Μόνα Λίζα ομιλεί περί ….

Αν δεχτούμε ότι το ταξίδι αυτό και η κάθοδός μας στο πεδίο αυτό έχει ως στόχο την ανάπτυξη της θείας συνειδητότητας δηλαδή της συνειδητότητάς μας ως τμήματα του Ενός Θεού, τότε η διαδικασίες αυτές είναι οι πλέον ουσιαστικές και εποικοδομητικές στην πορεία και την προσπάθειά μας.

Εδώ είναι διατυπωμένη και η δική μου θέση, περί βιωματικής εμπειρίας.
Διότι μέσα από την αλληλουχία, δράση – αντίδραση – κατανόηση – λύτρωση, έρχεται το μάθημα.
Διότι έκανα το «λάθος», δέχθηκα την αντίδρασή, κατανόησα την πηγή του σφάλματος, απογυμνώθηκα ζητώντας συγνώμη.

Στον αντίποδα η απόδοση της συγχώρεσης είναι για μένα μια πράξη τόσο αλτρουισμού, όσο και κατανόησης.

Η αγαπητή NEHEMAUT πολύ όμορφα μας περιγράφει τη σκηνή όπου ο Εσταυρωμένος δεν επιθυμεί την τιμωρία αυτών που τον κατέτρεξαν.

Έτσι λοιπόν σκέφτομαι και εγώ, πως θα πάρω τη θέση του τιμωρού ;
Πως δύναμαι να μην αποδεχθώ τη συγνώμη του συνανθρώπου μου, από τη στιγμή που ο ίδιος έχει περάσει μέσα από μια εξουθενωτική διαδικασία μέχρις της στιγμής της «απολογίας» του με κατάληξη τη συγνώμη ;

Είναι ο ρόλος μου να δικάσω ή ακόμη και να καταδικάσω κάποιον ο οποίος έσφαλε (πάντα μέσα από τη δική μου οπτική η κατάληξη «έσφαλε»), ή ο ρόλος μου είναι να καθρεφτίσω το σφάλμα, ούτως ώστε εκείνος να δει και να εξετάσει την πορεία του ;
Βιώνοντας παράλληλα, τόσο την αποδοχή, όσο και την αγάπη.

Ναι θα πω, ο ρόλος του καθρέφτη μου ταιριάζει καλύτερα, τον αποδέχομαι πολύ ποιο καλά, από το ρόλο του τιμωρού ή του δικαστή, με κάνει να αισθάνομαι ποιο καλά εγώ με τον εαυτό μου και με τη συνείδηση μου.

Άρα πεποίθηση μου είναι πως, τόσο εμείς, όσο και οι άλλοι θα πρέπει μέσα από τη διαδικασία της ζωής να μπορούμε να πορευόμαστε προς το Είναι μας. Οι στιγμές των καθαρμών σ’ αυτή την ατραπό σίγουρα θα είναι πολλές, στο χέρι μας είναι να μάθουμε από αυτές και όχι να τις προσπερνάμε ελαφρά τη καρδία ή να τις χρησιμοποιούμε για να ικανοποιήσουμε τα κατώτερα συναισθήματα μας.

Μια άλλη μου οπτική (η οποία συνάδει με τα παραπάνω), είναι ότι, είτε ζητώντας συγνώμη, είτε αποδίδοντας συγχώρεση, καταφέρνεις να υπερκεράσεις το συναίσθημα του Εγωισμού. Πράγμα που φέρνει τον αναζητητή ποιο κοντά στο δρόμο της ανέλιξης και έτσι τον καθιστά ικανό να ανέλθει την κλίμακα μέχρι τον τελικό προορισμό του, απελευθερωμένο από τα πάθη του και τα συναισθήματα του, απαλλαγμένο από τα μέταλλα που τον κρατούν δέσμιο με τον υλικό ετούτο κόσμο.

[Ladyhawk]

Πράγματι πολύ σωστά έχει ήδη αναφερθεί ότι η συγχώρεση έχει να κάνει με το θεϊκό κομμάτι που είναι μέσα μας.

Το να συγχωρεί κανείς πραγματικά δεν είναι κάτι εύκολο. Είναι λοιπόν ο ίδιος ο Θεός που δίνει την δύναμη στον άνθρωπο να καταφέρει να συγχωρέσει

Για να προβεί κάποιος στην συγχώρεση θα πρέπει πρώτα να προηγηθεί η συγνώμη. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν μπορεί κάποιος να συγχωρέσει κάποιον άλλον από την στιγμή που δεν έχει παραδεχτεί το λάθος του. Πρωταρχικό ρόλο λοιπόν παίζει η παραδοχή του «λάθους».

Πολλές φορές πονάμε και πληγωνόμαστε από διάφορες καταστάσεις. Αυτές οι καταστάσεις είναι που πρέπει να συγχωρεθούν, κατ΄ επέκταση οι άνθρωποι που τις κάνουν. Αυτός που έχει βιώσει τον πόνο την απογοήτευση κλπ., αυτός μπορεί και να συγχωρέσει, ίσως γιατί μπορεί να εκτιμήσει καλύτερα την αξία της συγνώμης και την ανάγκη αυτής.

Επίσης πιστεύω πως παίζει σημαντικό ρόλο η διάθεση και η στάση που έχει αυτός που συγχωρεί. Δεν μιλάμε εδώ για ένα αλισβερίσι. Για να δώσει κάποιος συγχώρεση πρώτιστα θα πρέπει να υπάρχει μέσα του.
Μήπως κάποιες φορές το να μην συγχωρούμε είναι μία κατάσταση που μας βολεύει?

Η συγχώρεση είναι πρώτα απ’ όλα θέμα καρδιάς δικής μας και εν συνεχεία είναι θέμα ελευθερίας. Μίας ελευθερίας που «υπαγορεύεται» από τον ίδιο τον Θεό και πρέπει ο άνθρωπος να την ακολουθήσει. Να ελευθερωθεί από πικρίες και βάσανα του παρελθόντος. Μόνο έτσι θα καταφέρει να προχωρήσει το δρόμο Του και να εξελιχθεί.

[Ramoglou]

Για να προβεί κάποιος στην συγχώρεση θα πρέπει πρώτα να προηγηθεί η συγνώμη.

Θα μου επιτρέψεις αγαπημένη μου Ladyhawk να εκφέρω μια διαφορετική άποψη από αυτή που μας παρέθεσες.

Αυτός ο οποίος έχει κατέλθει στο βάθος της συνειδήσεως, γνωρίζει πως δεν είναι ανάγκη, να προηγηθεί μια συγνώμη, για να αποδώσει αυτό που θεωρεί ως καθήκον, δηλαδή τη συγχώρεση.

Η συγχώρηση γι’ αυτόν είναι μια από τις πράξεις που τελεί εν πλήρη συνειδήση, κάνοντας χρήση του Παγκόσμιου και Αναλλοίωτου Νόμου περί της Ηθικής.
Επιτελεί αυτόματα τον Όρκο του περί της συνδρομής του προς τον συνάνθρωπο.
Πράττει εις το ακέραιο τα όσα ανεκάλυψε ή του δώθησαν ως ανταμοιβή, (και αποτελούν νόμους), στην πορεία του προς το Φως.

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος δεν επιζητά, ούτε τη συγνώμη ως προϋπόθεση, ούτε τον κατατρεγμό αυτού που, πάντα υποκειμενικά, έπραξε το «λάθος».
Αντίθετα χαμογελά, συγχωρεί και συντρέχει το συνάνθρωπο, χωρίς επιβουλή, χωρίς προσμονή ανταπόδοσης, χωρίς να προσδοκά είτε την ταπείνωση, είτε την κυριαρχία του επι του άλλου, μέσω της συγνώμης.

[Ladyhawk]

Αγαπημένε μου Ramoglou,

Όσον αφορά τις πρώτες παραγράφους της απάντησης σου δεν διαφωνούμε καθόλου του εναντίον με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη.

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος δεν επιζητά, ούτε τη συγνώμη ως προϋπόθεση, ούτε τον κατατρεγμό αυτού που, πάντα υποκειμενικά, έπραξε το «λάθος».
Αντίθετα χαμογελά, συγχωρεί και συντρέχει το συνάνθρωπο, χωρίς επιβουλή, χωρίς προσμονή ανταπόδοσης, χωρίς να προσδοκά είτε την ταπείνωση, είτε την κυριαρχία του επι του άλλου, μέσω της συγνώμης.

Δεν θεωρώ ούτε είπα πως είναι απαραίτητη προϋπόθεση το να ζητήσει κανείς συγνώμη για να τον συγχωρήσει ο άλλος.
Η αναφορά μου δεν έχει να κάνει με αυτόν που συγχωρεί αλλά με αυτόν που έκανε το λάθος.

Για να μην ξανακάνει το ίδιο λάθος θα πρέπει αρχικά να το κατανοήσει. Εν συνεχεία για να επέλθει ο καθαρμός – όπως έχει αναφερθεί παραπάνω – θα πρέπει να ζητήσει ειλικρινή συγνώμη. Το να ζητά κανείς συγνώμη δεν είναι ταπείνωση, είναι η δύναμη της ψυχής που έχει ανάγκη τον καθαρμό που θα έρθει μέσα από την συγχώρεση και εν συνεχεία θα πορευτεί.

[Μόνα Λίζα]

Αγαπητοί φίλοι,
Πράγματι, και εγώ αισθάνομαι και πιστεύω ότι δεν είναι προϋπόθεση της συγχώρεσης το αίτημα της συγνώμης. Όχι μόνο διότι οι άνθρωποι δύσκολα αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, αλλά και επειδή σε αυτή την περίπτωση η συγχώρεση, η οποία όπως αναφέρθηκε είναι πράξη θεϊκή μέσα μας και έχει σχέση με την ανάδυση της Θεότητάς μας, θα εξαρτάτο από το επίπεδο κατανόησης του καθενός γύρω μας.
Αντιθέτως, δυστυχώς η ανθρώπινη ύπαρξη μερικές φορές όχι μόνο δεν κατανοεί το λάθος, άλλά όπως λέει και ο λαός "βγαίνει και απο πάνω".
Ο Χριστός δεν εξάρτησε τη συγχώρεσή Του από καμία κατάσταση (ούτε της προβολής (να προβάλλει δηλαδή κάποιος το λάθος του στον άλλο), ούτε του χλευασμού).

Αισθάνομαι λοιπόν ότι επειδή δεν υπάρχει κατάσταση που να είναι αμιγώς καλή ή κακή, και από την πιό μεγάλη δυσκολία μπορεί να προκύψει μεγάλη και βαθιά επίγνωση (και επομένως ουσιαστικότερο όφελος) από οποιαδήποτε εύκολη κατάσταση στη ζωή. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι πρέπει να επιζητούμε τις δυσκολίες για να διδαχτούμε τον εαυτό μας, αυτό σημαίνει ότι όταν κάτι έρχεται πρέπει να πιστεύομε στη δύναμή μας (τη θεϊκή) να το αξιοποιούμε για χάρη της ένωσης με την θεότητα.

Μία από τις δυσκολίες μου αγαπητή NEHEMAUT ήταν πάντα το ερώτημα που περιγράφεις:

Μια ερώτησή μου είναι η εξής:
Μπορούμε να συγχωρέσουμε ίσως, αλλά θα δεχθούμε ξανά στο "πεδίο" μας το συγκεκριμένο άτομο ή θα είμαστε επιφυλακτικοί?
Και αντίστροφα
Αν εγώ προδώσω και εξουθενώσω την άλλη ψυχή πως αυτή θα βρει την δύναμη να με δεχθεί?

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι διαφορετικά:
Στη ζωή η διάκριση θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες αρετές, αλλά και μία απο τις δυσκολότερες επιτεύξεις (οι ειδικοί λένε ότι είναι η υψηλότερη μύηση).
Οι προδοσίες και οι δυσκολίες που μας φέρνουν οι συνάνθρωποί μας όμως εν πολλοίς μας οδηγούν σε μεγαλύτερη διάκριση. Αισθάνομαι αγαπητή NEHEMAUT ότι σε αυτή τη ζωή δεν μπορούμε να βαδίζομε ανυποψίαστοι. Δεν μας παίρνει να εξιδανικεύομε, ούτε μας παίρνει να αφηνόμαστε στις καταστάσεις με προσδοκίες αιθεροβάμονος.... Άρα, ίσως η επιφυλακτικότητα συνιστά ένα επίπεδο διάκρισης που εμφανίζει ο εαυτός μας όταν πάψομε με τα άπειρα θέλω μας να συσκοτίζομε την πληροφορία που μας δίνει η επαφή με την πραγματικότητα.

Βέβαια, άντε τώρα να μη γίνεις και λίγο καχύποπτος μετά.......
Ο Θεός που είμαστε τα έχει όλα μέσα Του, αλλά σε ισορροπία και αρμονία. Εμείς μέχρι να πετύχουμε τη συνταγή, θα παραπαίομε πότε στη μία ποιότητά μας και πότε στην άλλη ανάμεσα στα ζεύγη των αντιθέσεων.

Εγώ παρατηρώ και κάτι άλλο: όταν σου τυχαίνει 1-2 φορές η "στραβή" να ταμπουρώνεσαι και να κλείνεσαι αρνούμενος τον πόνο που προκαλεί το χτύπημα. Αυτό ίσως είναι ένα σοβαρό σημείο. Αρνούμενος τον πόνο ίσως αρνείται κάποιος και το δίδαγμα, και την επίγνωση. Νομίζω ότι γίνεται αυτό γιατί δεν καθήσαμε να μελετήσομε και να διδαχτούμε επαρκώς από τον πόνο αυτό. Ίσως αν προσλαμβάναμε τον πόνο, όπως ήδη ανέφερα με μεγαλύτερη πίστη στην αξία του και μεγαλύτερο εσωτερικό σεβασμό να μην εκδηλώναμε αυτή τη μνησικακία.

Τέλος πάντων, το θέμα εξακολουθεί να είναι περίπλοκο και δύσκολο. Όποιος μπορεί ας ρίξει λίγο ΦΩΣ! ......

Σας ευχαριστώ όλους για τη συμμετοχή σας και σας χαιρετώ.

ΥΓ. Για τους γνωρίζοντες αστρολογία μου είπαν σήμερα μια ιδιάζουσα προσευχή του Σκορπιού:

Θεέ μου συγχώρεσέ τους (αν και δεν το αξίζουν)

Καλό ε!!!

[Ramoglou]

Αρνούμενος τον πόνο ίσως αρνείται κάποιος και το δίδαγμα, και την επίγνωση. Νομίζω ότι γίνεται αυτό γιατί δεν καθήσαμε να μελετήσομε και να διδαχτούμε επαρκώς από τον πόνο αυτό. Ίσως αν προσλαμβάναμε τον πόνο, όπως ήδη ανέφερα με μεγαλύτερη πίστη στην αξία του και μεγαλύτερο εσωτερικό σεβασμό να μην εκδηλώναμε αυτή τη μνησικακία.

Παίρνοντας αφορμή από τα παραπάνω λόγια, θα ήθελα να παραθέσω την άποψη μου περί εκπαίδευσης.

Εκ-παίδευση, μέσα από την παίδευση μαθαίνω, δια μέσου αυτής της βιωματικής διαδικασίας φτάνω στο σημείο και να γνωρίσω αλλά και να κατανοήσω.

Ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να αποφύγει κάθε επίπονη διαδικασία, προσπαθεί μέσα από μια «αναίμακτη» διαδικασία να αποκομίσει τα οφέλη της γνώσης, καταλύοντας τις αξίες αλλά και τις διαδικασίες που θα του αποφέρουν το αποτέλεσμα.

Σε αυτή τη λογική έχει βοηθήσει η τεχνολογία, διότι έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον το οποίο βάζει στο περιθώριο τη νοητική αλλά και τη σωματική εργασία, διότι όταν τα πάντα ρυθμίζονται με το απλό πάτημα ενός κουμπιού τότε δεν χρειάζεται να παιδευτούμε.

Έτσι, το κάθε τι που μας προκαλεί πόνο ή κούραση παραπέμπετε στους καλένδες με περισσή ευκολία και χωρίς καθόλου σκέψη, απλά και μόνο διότι δεν θέλουμε να ασχοληθούμε. Αυτό δημιουργεί μια παγιωμένη κατάσταση συμπεριφοράς η οποία κατ’ εμέ σίγουρα οδηγεί τόσο στην αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων, που αποτέλεσμα έχει να μην συζητούνται και παραπέρα επιλύονται τα διάφορα βιωματικά προβλήματα, όσο και στην αδρανοποίηση, με αποτέλεσμα την δημιουργία μιας καθαρά εγωιστικής συμπεριφοράς, που σκοπό έχει το κέρδος.

Κατανοώ ότι είναι δύσκολο να μάθεις να μην πονάς από τα χτυπήματα, όμως όταν αυτό γίνει, καταλαβαίνεις πόσο δύναμη κρύβεις μέσα σου, νιώθεις τη χαρά της δημιουργίας και αντιλαμβάνεσαι την αγάπη προς το Όλο με μια εντελώς διαφορετική οπτική. Δεν κακιώνεις με κανέναν, δεν ποθείς να σου απονεμηθούν τα εύσημα για τις πράξεις σου, μαθαίνεις και πορεύεσαι το δρόμο σου με χαρά και ευδαιμονία.

«Ο καθείς εφ’ ο ετάχθη»

[Μόνα Λίζα]

Σ' ευχαριστώ γι αυτή την απάντηση φίλε Ράμογλου
Με έβαλε σε εποικοδομητικές σκέψεις....
Θα τη μελετήσω επαρκώς και θα επανέλθω....

[Ladyhawk]

Αγαπητοί φίλοι καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Πράγματι, και εγώ αισθάνομαι και πιστεύω ότι δεν είναι προϋπόθεση της συγχώρεσης το αίτημα της συγνώμης.

Με αφορμή λοιπόν αυτό που έγραψε η αγαπητή Μόνα Λίζα θα ξεκινήσω διευκρινίζοντας κάτι από προηγούμενό μου Post το οποίο μάλλον δεν ήταν και πολύ ξεκάθαρο.

Συμφωνώ με την άποψή ότι η συγνώμη δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την συγχώρεση για τους λόγους που έχουν ήδη αναφερθεί.

Εάν τώρα πάμε από την οπτική και θέση αυτού που έκανε ένα «λάθος» θα έλεγα πως αυτός είναι που πρέπει να ζητήσει το συγνώμη προκειμένου αυτός ο ίδιος και πάλι να καταφέρει να πάρει το «μάθημά» του. Σε όλο αυτό λοιπόν κατά την προσωπική μου άποψη αρχικό βήμα είναι η κατανόηση της πράξης, πράγμα που αποδεικνύεται με την συγνώμη.

Κατανοώ ότι είναι δύσκολο να μάθεις να μην πονάς από τα χτυπήματα, όμως όταν αυτό γίνει, καταλαβαίνεις πόσο δύναμη κρύβεις μέσα σου, νιώθεις τη χαρά της δημιουργίας και αντιλαμβάνεσαι την αγάπη προς το Όλο με μια εντελώς διαφορετική οπτική. Δεν κακιώνεις με κανέναν, δεν ποθείς να σου απονεμηθούν τα εύσημα για τις πράξεις σου, μαθαίνεις και πορεύεσαι το δρόμο σου με χαρά και ευδαιμονία.

Εδώ αγαπημένε μου Ramoglou, θα έλεγα πως δεν θα πρέπει να μάθουμε να μην πονάμε γιατί ενδεχομένως αυτό να είναι αποτέλεσμα αναισθησίας ή άμυνας ή δεν ξέρω τι άλλο.

Θα πρέπει να μάθουμε να βιώνουμε τον πόνο όσο πιο καλά μπορούμε. Όταν λέω «καλά» εννοώ αρχικά να κατανοούμε την κατάσταση όπως ακριβώς είναι και όχι κατά το δοκούν και να παίρνουμε το μάθημά μας, μιας και αυτός είναι ο σκοπός του πόνου, να μας παιδεύσει και τέλος να μάθουμε όπως πολύ όμορφα μας αναλύεις παραπάνω.

[Ramoglou]

Θα περιμένω με χαρά τη συνέχεια του διαλόγου αγαπητή Μόνα Λίζα

[Ramoglou]

Καλή μου Ladyhawk το να εξαλείψεις τον πόνο και να φτάσεις στην αναισθησία είναι το άλλο άκρο από όσα ανέφερε η Μόνα Λίζα, αυτό που ανέφερα εγώ, είναι η κατάσταση που αντιλαμβάνεσαι μεν τον πόνο, αλλά δεν σου δημιουργεί αυτός τα συναισθήματα αντίδρασης που αναφέρθηκαν.

Η εξοικείωση με την όλη διαδικασία, αφ’ ενός εξαλείφει τις παραπάνω αναφερόμενες αντιδράσεις, αφ’ ετέρου σε οδηγεί στο να μάθεις να αποκομίζεις τα οφέλη που αναφέρθηκαν.

[Ladyhawk]

Καλή μου Ladyhawk το να εξαλείψεις τον πόνο και να φτάσεις στην αναισθησία είναι το άλλο άκρο από όσα ανέφερε η Μόνα Λίζα, αυτό που ανέφερα εγώ, είναι η κατάσταση που αντιλαμβάνεσαι μεν τον πόνο, αλλά δεν σου δημιουργεί αυτός τα συναισθήματα αντίδρασης που αναφέρθηκαν.

Νομίζω ότι τελικά δεν διαφωνούμε ιδιαίτερα, μάλλον είναι θέμα διατύπωσης.

Η εξοικείωση με την όλη διαδικασία, αφ’ ενός εξαλείφει τις παραπάνω αναφερόμενες αντιδράσεις, αφ’ ετέρου σε οδηγεί στο να μάθεις να αποκομίζεις τα οφέλη που αναφέρθηκαν.

Θα ήθελα να προσθέσω σε αυτό πως οι αντιδράσεις έχουν άμεση σχέση με την εσωτερική ισορροπία του καθενός. Όσο πιο ισορροπημένος είναι κανείς, όσο πιο καλά τα έχει με τον εαυτό του και την συνείδησή του, τόσο πιο καλά λειτουργεί η διαδικασία που αναφέρουμε και τα οφέλη είναι πιο άμεσα και πιο πολλά.

Επίσης ας μην ξεχνάμε πως τα λάθη είναι για να μαθαίνουμε και αυτό είναι το ζητούμενο.

[Μόνα Λίζα]

Θα πρέπει να μάθουμε να βιώνουμε τον πόνο όσο πιο καλά μπορούμε. Όταν λέω «καλά» εννοώ αρχικά να κατανοούμε την κατάσταση όπως ακριβώς είναι και όχι κατά το δοκούν και να παίρνουμε το μάθημά μας, μιας και αυτός είναι ο σκοπός του πόνου, να μας παιδεύσει και τέλος να μάθουμε όπως πολύ όμορφα μας αναλύεις παραπάνω.

Χαίρε αγαπητή Λαίδη!! Είναι πολύ όμορφο αυτό που περιγράφεις... Μακάρι να έχουμε το κουράγιο.....!

[Μόνα Λίζα]

Κατανοώ ότι είναι δύσκολο να μάθεις να μην πονάς από τα χτυπήματα, όμως όταν αυτό γίνει, καταλαβαίνεις πόσο δύναμη κρύβεις μέσα σου, νιώθεις τη χαρά της δημιουργίας και αντιλαμβάνεσαι την αγάπη προς το Όλο με μια εντελώς διαφορετική οπτική. Δεν κακιώνεις με κανέναν, δεν ποθείς να σου απονεμηθούν τα εύσημα για τις πράξεις σου, μαθαίνεις και πορεύεσαι το δρόμο σου με χαρά και ευδαιμονία.

Φυσικά και δεν εννοείς να γίνει κανείς αναίσθητος... διότι αν γίνει αυτό ούτε τη χαρά της δημιουργίας θα νιώθει ούτε την αγάπη προς το όλο που τόσο όμορφα περιγράφεις.... Και πράγματι αυτό που λές είναι θεϊκό: δεν ποθείς να σου απονεμηθούν εύσημα για τις πράξεις σου.
Χαιρετώ το λόγο σου αγαπητέ Ρ ως λόγο αληθινό και προερχόμενο από εσωτερική επίγνωση και συνειδητοποίηση ! Απλά η Λ αναφέρεται στο προηγούμενο στάδιο και εσύ στο επόμενο. Είσαστε συπληρωματικοί ( )