Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

[Ramoglou]

Φιλία.

Μία λέξη τόσο δυνατή, μια κατάσταση που απαιτεί πολλές φορές την θυσία του προσωπικού μας «εγώ», ένα συναίσθημα αγνό που βασίζεται στην άδολη αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο.

Αριθμολογικά, η λέξη φίλος ισοδυναμεί με τη λέξη αδελφός, δηλαδή η πολλαπλή έκφραση του ενός.

Στο δικό μου λεξιλόγιο υπάρχουν κάποιες λέξεις τις οποίες ονομάζω «Ιερές» και «Δύσκολες», αυτές είναι η Αγάπη και η Φιλία.

Σίγουρα η ευρύτητα και η ευκολία που έχουν μάθει οι άνθρωποι να χρησιμοποιούν αυτές τις δύο λέξεις, έχει αφαιρέσει και την πραγματική τους έννοια.
Προφέρουμε τη λέξη φίλος σε κάθε ευκαιρία μιας γνωριμίας μας με ένα άλλο άνθρωπο, αποκαλούμε φίλους ανθρώπους τους οποίους ουδέποτε αισθανθήκαμε ποιο πάνω από απλούς γνωστούς και τελικά μέσα σε μια ουτοπική δική μας σκέψη, νιώθουμε πως βιώνουμε τη φιλία, μέσα όμως από μια απέραντη συναισθηματική ερημιά.

Αγαπώ σημαίνει σ’ αφήνω ελεύθερο/η να απολαμβάνεις τη ζωή όπως εσύ τη χαράζεις, εγώ είμαι εκεί, δίπλα σου να στηρίζω αυτή σου την προσπάθεια, χωρίς να θέλω να σε αλλάξω, χωρίς να θέλω να μου ανήκεις, χωρίς να μ’ ενδιαφέρει ποιόν/αν εσύ αγαπάς.
Θυσιάζω το εγώ μου γιατί θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς, μα παράλληλα τραβώ κι εγώ το δρόμο μου βιώνοντας το αίσθημα της γαλήνης που σου προσφέρει η αγάπη προς τον/ην φίλο/η.

Είμαι δίπλα στην «στραβή», είμαι δίπλα στην «χαρά», είμαι εκεί όταν θέλεις να μιλήσεις, όχι σε μένα μα στον ίδιο σου τον εαυτό.
Είσαι ο καθρέφτης μου και είμαι ο δικός σου, γιατί είμαστε το ίδιο κομμάτι του ενός.

Αυτές είναι μερικές σκέψεις μου για τη φιλία.

Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας.

Το θέμα το αφιερώνω σε ένα άνθρωπο που κάθε μέρα αποδεικνύει την αξία της έννοιας της φιλίας. Σ’ ένα παιδί που μπορεί να καταρρίπτει τους φραγμούς και τα κοινωνικά status των ηλικιών. Σ’ αυτόν που με κάνει να νιώθω κάθε μέρα το πόσο σημαντικό είναι να είσαι άνθρωπος.
Απλά ένα μεγάλο και δημόσιο ευχαριστώ.

[Secondborn]

Φιλία και Αγάπη...

Δυο λέξεις που μέσα τους κρύβουν ολάκερη την οικουμένη. Αν το νόημα της ζωής δε βρίσκεται μέσα σε αυτές τις λέξεις, τότε σίγουρα αυτές αποτελούν απαραίτητο εργαλείο για μια ευτυχισμένη και δημιουργική ζωή.

Αρχή μου και εμπειρία μου είναι τις περιόδους της ζωής μου που δε βιώνω την Αγάπη ή τη Φιλία να μη μιλάω για αυτές. Αυτό γιατί πιστεύω ότι μόνο αν τις γεύεσαι μπορείς να εκφέρεις άποψη. Με την αλμύρα στο στόμα μόνο μπορείς να μου πεις Φίλε μου τη γεύση της θάλασσας...

Είμαι τυχερός όμως αυτή την περίοδο της ζωής μου και μαζί με εμένα είστε και εσείς...
Μπορώ να σας περιγράψω πως νιώθεις όταν δίπλα σου έχεις ένα Φίλο. Γιατί έχω Έναν!

Στο Φίλο βλέπεις τον ευατό σου. Αυτός βλέπει σε εσένα το δικό του ευατό.

Κλείνεις τα μάτια και σα φέρνεις στη σκέψη σου την εικόνα του και τη μορφή του, χαμογελάς από χαρά και γεμίζεις με γαλήνη.

Ανοίγεις τα μάτια και λες στον ευατό σου: σήμερα θα τη ζήσω τη ζωή μου γιατί δίπλα μου έχω αυτόν. Γιατί υπάρχει ο Φίλος. Και ο Φίλος θα χαρεί να μάθει ότι την έζησα...

Ξυπνάς το πρωί και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ότι είσαι πολύ τυχερός που θα ζήσεις άλλη μια ημέρα και θα έχεις το Φίλο σου "δίπλα" σου. ΔΙΠΛΑ σου...ΔΙΠΛΑ σου... Έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου!!! Τί πιο σημαντικό από το να ξέρεις ότι κάποιος βρίσκεται και θα βρίσκεται για πάντα δίπλα σου;

Κινδυνεύεις να πάθεις κακό και προσπαθείς να το αποφύγεις για να μη στεναχωρηθεί αυτός. Ο Φίλος.

Προσπαθείς να πετύχεις κάτι καλό στη ζωή σου για να έχεις την ευτυχία να δεις για ακόμη μια φορά το χαμόγελό του μόλις του ανακοινώσεις την επιτυχία.

Νιώθεις σεβασμό και οικειότητα ταυτόχρονα. Νιώθεις αγάπη. Νιώθεις την τρέλα της ζωής. Νιώθεις την ανθρωπιά να σε πλημμυρίζει και ανατριχιάζεις. Νιώθεις την ανάσα του και γαληνεύεις. Νιώθεις τη λύπη του και πονάει η καρδιά σου. Νιώθεις το θυμό του και αισθάνεσαι την ανάγκη να τον ηρεμήσεις. Νιώθεις δίπλα του. Μα κυρίως, όταν είσαι δίπλα του, ΝΙΩΘΕΙΣ...
ΒΙΩΝΕΙΣ... ΖΕΙΣ!!!

Είμαι πολύ τυχερός στη ζωή μου που έχω την τύχη να έχω έναν αληθινό Φίλο.

(Σε αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε να του "μιλήσω" λίγο...)

Σε ευχαριστώ Φίλε μου που υπάρχεις και με κάνεις να Αγαπώ τη Ζωή αλλά κυρίως σε ευχαριστώ που μου μαθαίνεις να τη ΖΩ. Σε ευχαριστώ που τη ζούμε παρείτσα και να μη ξεχνάς ποτέ ότι όπου και αν βρίσκομαι, ότι κι αν κάνω εσύ βρίσκεσαι δίπλα μου. Βρίσκεσαι μέσα μου. Στην καρδιά μου.

Να προσέχεις Φίλε. Σε χρειάζομαι. Με χρειάζεσαι.
Εντάξει ξέρω,... θα προσέχω και εγώ!(και θα σταματήσω να λέω και ευχαριστώ κάποτε!!)

Με αγάπη,
Ο Φίλος σου

[Secondborn]

Παράπονο:
Πρέπει να βγάλετε κύριε Administrator και Συνεργάτες ένα emoticon που να ΚΛΑΙΕΙ ΑΠΟ ΧΑΡΑ!!!

Έτσι νιώθω τώρα και πολύ θα ήθελα να γεμίσω μια ολόκληρη σελίδα με αυτό το "ανύπαρκτο" emoticon...

Σας ευχαριστώ όλους!!!

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

Παράπονο:
Πρέπει να βγάλετε κύριε Administrator και Συνεργάτες ένα emoticon που να ΚΛΑΙΕΙ ΑΠΟ ΧΑΡΑ!!!

Έτσι νιώθω τώρα και πολύ θα ήθελα να γεμίσω μια ολόκληρη σελίδα με αυτό το "ανύπαρκτο" emoticon...

Έφθασε....



Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα ΑΝΘΡΩΠΟΙ που τους ενδιαφέρει η ΦΙΛΙΑ...

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[Ramoglou]

Πολλές φορές οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται τη γνωριμία τους με κάποιον άλλο.
Αυτό γίνεται διότι σε μία κοινωνία που βασιλεύει το συμφέρον, ο άνθρωπος δεν έχει μέσα του βαθιά ριζωμένες τις αξίες αυτές που θα του επιτρέψουν να διαχωρίζει τα πράγματα.

Έτσι τα πάντα μένουν στο επιφανειακό γίγνεσθαι.

Η αποξένωση η οποία και στις μέρες μας είναι ένα από τα κύρια στοιχεία της κοινωνίας, δημιουργεί ανασφάλειες και οδηγεί στην άμυνα της μοναχικότητας.
Φοβάται ο σημερινός άνθρωπος να εκτεθεί, φοβάται να δείξει τον πόνο του, φοβάται να δείξει πως έχει ανάγκη κάποιον άλλον άνθρωπο, φοβάται να δείξει τη χαρά του, εν γένει φοβάται να μοιραστεί τον εαυτό του.

Αυτό οδηγεί σε μία αλλοπρόσαλλη αμυντική στάση απέναντι στον κοινωνικό περίγυρο. Η καχυποψία μετατρέπεται με την πάροδο του χρόνου σε αλαζονεία. Θεωρώντας πως όλοι θέλουν να πάρουν από μας και εφ’ όσον αυτό γίνετε διότι εμείς είμαστε οι «δυνατοί» άρα είμαστε και οι «καλύτεροι».

Πάνω σ’ αυτές τις σαθρές βάσεις προσπαθούν σήμερα οι κοινωνίες να χτίσουν τις διαπροσωπικές σχέσεις και έτσι φυλακίζουν το κάθε συναίσθημα που μπορεί να νιώθει ο άνθρωπος για το συνάνθρωπο, για ένα από τα κομμάτια του μέσα στην πολλαπλότητα του Ενός.

Η φιλία μπορεί να σε οδηγήσει σε πολλά μονοπάτια, σε καταστάσεις που ούτε καν είχες σκεφτεί, διότι μέσα από τον άλλο βρίσκεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μέσα από όσα βιώνεις μαθαίνεις να κυριαρχείς στα συναισθήματα σου, ακόμα και όταν ο φίλος σε κάνει να «πονάς».

Όμως δε θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως εμείς διαλέξαμε κάποιον για φίλο, αποδεχόμενοι και τα προτερήματα και τα ελαττώματα του, αγαπώντας τον γιατί εμείς το διαλέξαμε, μη προσδοκώντας ανταπόδοση αυτής της αγάπης μας.
Άδολα, αγνά, χωρίς καχυποψία, χωρίς φόβο, με χαμόγελο και αγάπη, καταθέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία της φιλίας.

Η ανταμοιβή μου είναι το χαμόγελο και το «ευχαριστώ» μέσα από ένα κοίταγμα, μιας και τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.

[Ramoglou]

……. Πως λοιπόν θα έρθουμε σ’ επαφή με τον εαυτό μας ; Πρώτα απ’ όλα με την εγρήγορση. Δεν είναι όμορφη αυτή η λέξη – εγρήγορση ;
Χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Να βρίσκεσαι σε εγρήγορση. Απέναντι στα πάντα. Απέναντι στη ζωή. Να νιώθεις την ανάπτυξη, το θάνατο, την ομορφιά, τους ανθρώπους, τα λουλούδια, τα δέντρα. Άνοιξε το μυαλό σου και άρχισε να βλέπεις! Άρχισε να ζείς τα πράγματα και μη ντρέπεσαι γι’ αυτό! Άγγιξε, χάιδεψε, δάγκωσε, όπως ποτέ δεν το έκανες. Συνέχισε να αναπτύσσεσαι. Συνέχισε να αναπτύσσεσαι σταθερά. Κάθε στιγμή που ζείς αλλάζεις. Άνοιξε το μυαλό σου, άνοιξε την καρδιά σου, άνοιξε την αγκαλιά σου, βάλ’ τα όλα μέσα. ……..

Λέο Μπουσκάλια - «Να ζείς, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις»

[NEHEMAUT]

Καλησπερα σε ολους.

ΦΙΛΙΑ, ενα θεμα που πονα και χαιδευει συγχρονως.
Σοφα ο αγαπητος Ραμογλου της χαριζει ενα τοπικ δινοντας της ετσι την τιμη που της αρμοζει.

Ισως ειναι το πιο δυνατο συναισθημα μετα τον ερωτα, το ειδος αυτο της αγαπης που υπογραμμιζει ολα τα αλλα. Η φιλικη αγαπη χαρακτηριζεται απο την ελλειψη αποκλειστικοτητας σε μια σχεση ισοτιμιας, στην εμπειρια οτι ολοι οι ανθρωποι ειμαστε ενα.

Οι διαφορες στο ταλεντο, στην εξυπναδα, στις γνωσεις ειναι ασημαντες σε συγκριση με την ταυτοτητα του ανθρωπινου πυρηνα που ειναι κοινος σε ολους τους ανθρωπους. Για να νοιωσουμε αυτη την ταυτοτητα ειναι αναγκαιο να εισχωρησουμε απο την περιφερεια στον πυρηνα.

Εαν σε ενα ατομο συλλαμβανω μονο την επιφανεια, συλλαμβανω κυριως τια διαφορες, οτι δηλαδη μας χωριζει.
Η φιλικη αγαπη ειναι αγαπη μεταξυ ισων. Εφ'οσον ειμαστε ανθρωπινες υπαρξεις ολοι χρειαζομαστε βοηθεια. Σημερα εγω, αυριο εσυ. Αυτη ομως η αναγκη δεν σημαινει οτι ο ενας ειναι ανημπορος και ο αλλος πανισχυρος.
Μονο στην αγαπη για εκεινους που ΔΕΝ εξυπηρετουν ενα σκοπο αρχιζει το ξεδιπλωμα της πραγματικης αγαπης.

Μπορουμε να κανουμε την εννοια πραξη?

Ισως να ειμαι απολυτη η αιθεροβαμων ομως προσεγγιζω την φιλια δινοντας της μια ιδανικη μορφη ασχετα αν ειναι ''δυνατον''.
Θεωρω ''φιλο'' μια ψυχη με την οποια υπαρχει δονητικος συντονισμος.
Δηλαδη μια ψυχη που νιωθεις οταν την αντικριζεις ενα συναισθημα ''ανοιγματος'', επιθυμιας , εναν ανθρωπο που μπορεις να τον εμπιστευτεις οπου θα υπαρχει αμοιβαιος σεβασμος και εκτιμηση.

Μπορει να ειναι μια σχεση που να εμπεριεχει στοιχεια "μαθητη - δασκαλου" και αντιστροφως ή να ειναι απολυτως ισοδυναμη.
Προσωπικα πιστευω οτι η αληθινη φιλια καλυπει αναγκες συναισθηματικης και ψυχικης επικοινωνιας. Δεν θεωρω φιλια μια σχεση που περιοριζεται σε εξοδους, επαγγελματικες συναλλαγες κλπ χωρις τις παραπανω ιδιοτητες.

Οι πιθανοτητες να δημιουργηθει μια τετοια σχεση ειναι απο πολυ λιγες εως ελαχιστες στην πραγματικοτητα που ζουμε αν ομως εχει κανεις την τυχη και το καταφερει , νιωθει μια πληροτητα και ζει κατι που δεν μπορει να αλλοιωθει απο τον χρονο και τις αποστασεις.

Με εκτιμηση στους συνομιλητες.

[Ramoglou]

Και ποιος «χάνει» από τους δύο όταν σε μια φιλία ο ένας προσφέρει και ο άλλος δεν αντιλαμβάνεται και εκμεταλλεύεται ;

Αυτός που σαν χαρακτήρας έχει εδραιώσει μέσα του τις αξίες, αυτός που δεν περιμένει να καλύψει τις ανασφάλειες του μέσα από την αποδοχή, αυτός που γνωρίζει να υπομένει, αυτός που έχει κάνει την προσφορά προς το συνάνθρωπο ίδιον του χαρακτήρος του ;

Ή αυτός που δεν αντιλαμβάνεται τα αγαθά που του προσφέρονται, που τον ενδιαφέρει μόνο να επιβιώνει, χωρίς να αισθάνεται, χωρίς να ανταποδίδει, χωρίς να αναγνωρίζει ;

Ο πρώτος έχει την χαρά ότι προσέφερε, ότι έπραξε το καθήκον του απέναντι στο Όλο, ότι γεύθηκε τη χαρά του «δίνω».

Ο δεύτερος βυθίζεται ακόμα ποιο πολύ στο σκοτάδι της μοναξιάς του, της φαινομενικής ευτυχίας του, της θλίψης του Εγώ του.

Ναι διαλέγω τους ανθρώπους ανάλογα με τη δόνηση που αντιλαμβάνομαι, προχωρώ με χαρά στο δρόμο της φιλίας.
Δεν περιμένω να πάρω κάτι ως ανταπόδοση, απλά περιμένω να δω τον άλλο να χαμογελά.
Το αν μείνει δίπλα μου ή όχι σαν φίλος δε με ενοχλεί, διότι ο καθένας είναι ελεύθερος να περπατήσει το δρόμο του ανάλογα με τη βούληση και τις επιλογές του.

Ακόμα και από μακριά μπορείς να δεις την πρόοδο του άλλου και να χαρείς, να χαμογελάσεις, που έβαλες κάποια στιγμή και το δικό σου λιθαράκι.

Ναι δε χωράει η ζήλια, ο φθόνος, ο εγωισμός, στο δρόμο της φιλίας.

Ίσως να είμαι ρομαντικός, αλλά αυτές είναι οι απόψεις μου για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Είθε όλοι μας να μάθουμε να αγαπούμε τον άνθρωπο, να αποβάλουμε το δόλο, να ερωτευτούμε τη ζωή.

[manos]

Ramoglou:)

Φιλία,τόσο υπέροχη λέξη....

συνιφασμένη με Εμπιστοσύνη,Αλήθεια,Συνέπεια....πρός και από Εαυτόν πρώτα....

που με πράξεις και όχι με λόγια συμπληρώνουν τον Σεβασμό...στον εαυτό του φίλου/φίλης μας....

με απέραντο σεβασμό και αγάπη ο μάνος σας

[Ladyhawk]

Φιλία !

Μία σχέση η οποία δεν χτίζεται μέσα σε μία νύχτα και καλείται να αντέξει στο χρόνο, να περάσει μέσα από δοκιμασίες και να καταφέρει να διατηρήσει τη λάμψη της.
Διέπεται από αμοιβαία ειλικρίνεια σεβασμό εμπιστοσύνη και αγάπη και δίνοντας ταυτόχρονα χώρο στα μέλη να κάνουν τις επιλογές τους σε προσωπικά θέματα.
Μία εσωτερική διεργασία από όπου θα επέλθει η ένωση των ψυχών εκφραζόμενη με μία λάμψη που μπορεί να φωτίσει τα πάντα γύρω της.

Μία σχέση που κάνει τον άνθρωπο πιο υγιή και τον απεγκλωβίζει από την συναισθηματική μοναξιά του.

Ο φίλος σε συντρέχει σε στηρίζει - όπως έχει ήδη αναφερθεί - αλλά είναι και αυτός που χαίρεται με την χαρά σου. Είναι αυτός που δεν σε ζηλεύει δεν σε φθονεί και μπορεί να τη νιώσει. Είναι αυτός που στην εν λόγω σχέση έχει βάλει στην άκρη το προσωπικό του «εγώ», αυτό που τον κάνει δέσμιο ποταπών συναισθημάτων.

Εκεί που ξεκινάει ο ανταγωνισμός παύει η φιλία να είναι αληθινή.

Δυστυχώς στις μέρες μας η αληθινή φιλία σπανίζει. Επικρατεί μια επιφανειακή σχέση που τα μέλη της την αποκαλούν φιλία.

Θα ήθελα λοιπόν να συγχαρώ αυτούς που έχουν την τύχη να βιώνουν στην ζωή τους μία αληθινή φιλία και να τους πω πως έχουν ένα δώρο στα χέρια τους και καλό θα ήταν να το διαφυλάττουν συνεχώς προκειμένου να μην το χάσουν και να μπορούν να χαίρονται και να απολαμβάνουν την αξία του μίας και τους ανήκει.

[NEHEMAUT]

Καλημέρα σε ολους

Ρωτάει ο αγαπητός Ράμογλου :

Και ποιος «χάνει» από τους δύο όταν σε μια φιλία ο ένας προσφέρει και ο άλλος δεν αντιλαμβάνεται και εκμεταλλεύεται ;

Ποιος χάνει απο την άρνηση της φιλίας, την πλάνη ?

Στην περίπτωση που κάποιος αρνείται απλώς το χέρι που προσφέρουμε, δεν χάνει κανείς τίποτα, γιατί δεν μπορούμε να χάσουμε κάτι που ποτέ δεν είχαμε.

Στην περίπτωση όμως της πλάνης τι γίνεται ?

Διερωτάται ο Πασκαλ: Η πορεία όλων όσων βρίσκονται μες΄ το πλοίο καθορίζεται απ΄ το λιμάνι, άραγε που θα βρούμε ένα τέτοιο σημείο στην ηθική ?

Και απαντά ο Βολταίρος: Μην κάνεις στον άλλον αυτό που δεν θα ήθελες να κάνουν σ΄εσένα.

Το κριτήριο προκειμένου να υιοθετηθεί ένας ηθικός νόμος, εν αντιθέσει προς το επιστημονικό, είναι η βούληση του ανθρώπου.

‘Απαξ και κάποιος θέσει ρυθμιστικούς κανόνες ηθικής στην συμπεριφορά του δεν υπάρχει κανένα αντικειμενικό κριτήριο πέραν από την ενδεχόμενη διαφωνία που να μπορεί να του αποδείξει το δίκαιο.

Η ηθική είναι υποκειμενική . Η φιλία είναι έννοια "ηθική".

Αυτός που την προδίδει θα χάσει την ευκαιρία να δεχθεί την αληθινή χαρά και διαφάνια μιας ανιδιοτελούς σχέσης, την βοήθεια, την συντροφικότητα, την μορφή εκείνη της αγάπης που ημερώνει τον άνθρωπο.
Η ψυχή υπόκειται μια ξήρανση σιγά- σιγά. Αφυδατώνεται και γερνάει.
Μια θλιβερή όφη εμφανίζεται.


Από την άλλη, αυτός που απορρίπτεται και προδίδονται τα συναισθήματα του κινδυνεύει να σκληρύνει να αλλοτριωθεί.
Χάνει ένα τμήμα της αθωότητας της ψυχής του.

Και αυτό θα τον οδηγήσει στην "κατάντια" του προηγούμενου αν δεν αντιδράσει.

Αν χαθεί η αθωότητα χάνεται και το παιδί μέσα μας. Υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το χαμόγελο ενός παιδιού που μας αντικρίζει με ορθάνοιχτα τα ματάκια του ?

Παλι λοιπόν αρχίζει η γήρανση της ψυχής, το ξάφνιασμα αμβλύνεται, δεν εκπλήσσεται πια με τίποτα.

Όταν οι ζωτικές δυνάμεις παραλύουν, διολισθαίνουμε διαρκώς και περισσότερο σε μια "φρόνιμη αδιαφορία". Μοιάζουμε σαν να έχουμε γεράσει.
Η μόνη άμυνα είναι η αυτογνωσία η αγάπη στον εαυτό μας και η ακλόνητη πίστη στις αρχές που εχει θέσει ο καθένας.

Συνεπώς καταλήγω, ότι κατά κάποιο τρόπο ΧΑΝΟΥΝ και οι δυο.

Αλλά η ζωή είναι μια μεγάλη περιπέτεια και αυτά είναι μέσα στην διαδρομή της.

Με εκτίμηση στους συνομιλητές.

[Ramoglou]

Πιστεύω πως κανένας δεν έρχεται στο δρόμο μας τυχαία.

Πάντα στην όποια σχέση μου διέκρινα μιαν αιτία, ένα λόγο που αυτή υπήρξε-υπάρχει.
Για τη σκέψη μου, τα πάντα με βοηθούσαν να μάθω, όχι τους άλλους, αλλά τον ίδιο μου τον εαυτό. Ο «πόνος» της κακής συμπεριφοράς (πάντα βάση του δικού μου κριτηρίου) του άλλου, με βοηθούσε να κατανοήσω τόσο τα δικά μου λάθη, όσο και την ανάγκη μου να προσφέρω χωρίς να με ενδιαφέρει το όποιο κόστος.

Ναι πιστεύω ακράδαντα πως δεν αγαπάς κάποιον θέλοντας να είναι «δεμένος» μαζί σου, τον αγαπάς γιατί εσύ το επέλεξες, το ένιωσες, το βίωσες. Από εκεί και πέρα μπορεί ο καθένας να επιλέγει το δικό του δρόμο, αυτόν το δρόμο που θα τον βοηθήσει να εκπληρώσει τα δικά του όνειρα, τις δικές του ανάγκες.

Εσύ, θα είσαι στα σταυροδρόμια ή σε παράλληλο δρόμο, να κοιτάς την πρόοδο και την ευτυχία αυτού που αγαπάς.

Εδώ είναι για μένα και το συστατικό της Ελευθερίας.
Σέβομαι τόσο τη δική μου Ελευθερία, όσο και του άλλου.

Εγώ δίνω ελεύθερα αυτό που θέλω και μπορώ, εσύ ελεύθερα επέλεξε πως θα το εκμεταλλευτείς. Στο έδωσα σου ανήκει, εσύ τώρα είσαι ο κάτοχος της Φιλίας και της Αγάπης. Εγώ έκανα το καθήκον μου απέναντι στο δικό μου εαυτό, εσύ πρέπει να κάνεις το δικό σου απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι στα όνειρα του, γιατί έτσι θα με κάνεις χαρούμενο που εκμεταλλεύτηκες αυτό που σου χάρισα.

[Ladyhawk]

Έχει ειπωθεί πως στη φιλία δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Θα συμφωνήσω σε αυτό, αλλά θα ήθελα να προσθέσω και το εξής :

Η φιλία – όπως και όλες οι σχέσεις κατ’ εμέ – είναι αμφίδρομη. Μπορεί να μην περιμένεις κάποιο αντάλλαγμα όταν στηρίζεις όταν δίνεις στον φίλο σου, περιμένεις όμως μία αναγνώριση, ένα ευχαριστώ με όποιον τρόπο και αν είναι αυτό. Αυτό είναι που θα σου δώσει δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσεις να προσφέρεις.

Όταν εδώ δεν εισπράξεις τίποτα ή ακόμα χειρότερα όταν εισπράξεις την προδοσία τότε ενδεχομένως να συμβεί αυτό που είπε η αγαπητή NEHEMAUT

Από την άλλη, αυτός που απορρίπτεται και προδίδονται τα συναισθήματα του κινδυνεύει να σκληρύνει να αλλοτριωθεί.
Χάνει ένα τμήμα της αθωότητας της ψυχής του.

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι κατά πόσο αυτή η σκλήρυνση είναι επιφανειακή ή μόνιμη ?

Το κάθε τι που βιώνουμε μας αφήνει και κάτι, έτσι λοιπόν και η κάθε απογοήτευση κάτι «γράφει» μέσα μας. Όπως είπε και ο αγαπητός Ramoglou κανείς δεν έρχεται τυχαία στην ζωή μας. Όταν λοιπόν έρθει η ώρα να βιώσουμε την απογοήτευση την προδοσία μήπως τελικά το μάθημα αυτό θα πρέπει να το κατανοήσουμε καλύτερα και να το χρησιμοποιήσουμε στην επόμενη φορά ?

Μήπως είναι λογικό επακόλουθο στην επόμενη φορά να είμαστε πιο επιφυλακτικοί και να έχουμε πιο καλά προφυλαγμένη την ψυχή μας προκειμένου να αποφύγουνε ένα ακόμα πλήγμα ?

[NEHEMAUT]

Εγώ δίνω ελεύθερα αυτό που θέλω και μπορώ, εσύ ελεύθερα επέλεξε πως θα το εκμεταλλευτείς. Στο έδωσα σου ανήκει, εσύ τώρα είσαι ο κάτοχος της Φιλίας και της Αγάπης. Εγώ έκανα το καθήκον μου απέναντι στο δικό μου εαυτό, εσύ πρέπει να κάνεις το δικό σου απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι στα όνειρα του, γιατί έτσι θα με κάνεις χαρούμενο που εκμεταλλεύτηκες αυτό που σου χάρισα.

_________________

Αναμφισβήτητα αυτό που έγραψε ο αγαπητός Ράμογλου είναι το ιδανικό, αλλά για να αντιμετωπίσουμε έτσι μια σχέση θα πρέπει να υψωθούμε στην σφαίρα του αγαθού.
Πόσο εύκολο είναι να σκεφτούμε τόσο αλτρουιστικά ?

Πόσο εύκολο είναι να δίνουμε ή να καταθέτουμε ψυχή χωρίς να πονάμε αν αυτό δεν γίνει αποδεκτό ?

Συμφωνώ απολύτως οτι αγαπάμε γιατί θέλουμε και χωρίς καμμία επιθυμία "κατοχής" της ελευθερίας του άλλου.
Αλλά μπορεί να αντιληφθεί το λάθος των προσδοκιών του και να μην νίωσει το παραμικρό ''τσίμπημα'' ?

Προσωπικά θα απογοητεύομουν [ισως για λίγο] αλλά θα γινόταν.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και πάντα παίρνουμε μαθήματα απο τα άτομα που συναντάμε και από τις καταστάσεις που βιώνουμε αλλά δεν νομίζω οτι αυτό αναιρεί εναν παροδικό ''πόνο'' σε περίπτωση αποτυχίας.

Σχετικά με αυτό που λέει η αγαπητή Ladyhawk:

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι κατά πόσο αυτή η σκλήρυνση είναι επιφανειακή ή μόνιμη ?

Η αποψή μου είναι οτι η δίαρκεια τής ''σκλήρηνσης'' εξαρτάται από τις αρχές και την θεώρηση της ζωής που έχει ο καθένας μας.

Εγώ πιστεύω οτι είναι πολύ παροδική και πάντα επανέρχονται οι ιδέες όταν είναι σταθερές αλλά από το συγκεκριμμένο μάθημα διδαχόμαστε που θα χαρίζουμε την καρδιά μας ώστε να προστατεύουμε τα συναισθήματα μας.

Μπορούμε να ''δίνουμε'' και να βοηθάμε τον άλλο [πράγμα που μας προσφέρει και ηθική ικανοποίηση] έχοντας γνώση των πιθανοτήτων.

Με εκτίμηση στούς συνομιλητές.

[Ladyhawk]

Μπορούμε να ''δίνουμε'' και να βοηθάμε τον άλλο [πράγμα που μας προσφέρει και ηθική ικανοποίηση] έχοντας γνώση των πιθανοτήτων.

Θα ξαναπώ κάτι το οποίο έχω ξαναπεί. Τα πάντα ξεκινάνε από εμάς και καταλήγουν σε εμάς.

Τελικά μήπως τίποτα δεν μπορεί να είναι ανιδιοτελές ?

[Ramoglou]

Αναμφισβήτητα αυτό που έγραψε ο αγαπητός Ράμογλου είναι το ιδανικό, αλλά για να αντιμετωπίσουμε έτσι μια σχέση θα πρέπει να υψωθούμε στην σφαίρα του αγαθού.
Πόσο εύκολο είναι να σκεφτούμε τόσο αλτρουιστικά ?

Αυτό ανάγεται στον τρόπο ζωής του καθενός. Στο πως έχεις αποφασίσει να ζήσεις, να μοιραστείς και να βιώσεις.
Κάποιοι ονομάζονται ρομαντικοί, ονειροπόλοι, τρελοί. Μα τελικά αυτή η ελπίδα του χτισίματος ενός κόσμου αγαθού είναι αυτό που τους κάνει να χαμογελάνε και να ατενίζουν τόσο τους ανθρώπους όσο και τις καταστάσεις με αισιοδοξία.

Ο πόνος είναι η παίδευση για να επιτευχθεί ο στόχος της βιωματικής μάθησης.
Αλλά όταν θα καταφέρουμε να μειώσουμε στο ελάχιστο αυτόν τον πόνο τότε και ποιο εύκολα θα μαθαίνουμε αλλά και ποιο εύκολα θα δινόμαστε, σε σχέσεις ανθρώπινες, χωρίς ανάγκη αποδοχής, χωρίς ανάγκη ανταπόδοσης.

Τελικά μήπως τίποτα δεν μπορεί να είναι ανιδιοτελές ?

Το να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να αναγνωρίσεις την ανάγκη του να μοιραστεί δεν κρύβει ιδιοτέλεια, διότι αυτή είναι κατά τη γνώμη μου μια εσωτερική ανάγκη.
Ως τέτοια λοιπόν, είναι και οδηγός στη ζωή μας.
Το να εκπληρώσω την Αποστολή μου, μπορεί να εμπεριέχει και το να μάθω να προσφέρω, χωρίς να παίρνω ανταλλάγματα, χωρίς να έχω ανταμοιβές.

Ιδιοτελές θα ήταν αν θα έκανα κάτι προσδοκώντας τόσο την ανταμοιβή, όσο και το αντάλλαγμα.

[Secondborn]

Όλα στη ζωή μας είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Επιλέγουμε να αγαπάμε αλλά επιλέγουμε και τον τρόπο που αγαπάμε.

Ιδιοτέλεια υπάρχει όταν η επιλογή του τρόπου προσφοράς γίνει βάση με ορισμένα κριτήρια λογικής και μαθηματικών υπολογισμών. Όταν αφεθούμε όμως στο έλεος του έτσι και αλλιώς επερχόμενου πόνου και γνωρίζουμε να τον ξεπερνάμε τότε η ανιδιοτέλεια λάμπει από το παράθυρο της ψυχής μας. Γιατί τότε όλα γίνονται αυθόρμητα και απλά χωρίς κανένα φίλτρο να παρεμποδίζει την ανάγκη μας για προσφορά στο άνθρωπο που εμείς επιλέξαμε. Τον Φίλο...


Θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα θαύμα που συνέβη χτες και είχα την τύχη να είμαι όχι μόνο παρών αλλά και πρωταγωνιστής αυτού. Άνοιξαν τα μάτια μου και είδα το φεγγάρι. Είδα τα αστέρια να μου χαμογελούν και ο ουρανός να με αγκαλιάζει σαν εκείνον. Άκουσα το κύμα και ένιωθα τη μαγεία της θάλασσας και του πολυσήμαντου νερού να με συνεπαίρνει. Η στιγμή μοναδική. Οι σκέψεις λίγες. Οι αισθήσεις ενεργοποιημένες. Έκσταση. Γαλήνη. Ενέργεια και θερμότητα γύρω μου. Ήμουν μακριά του αλλά ήταν δίπλα μου. Ήταν εκεί. "Ενώσαμε" τα χέρια και δώσαμε μια υπόσχεση με τα μάτια της ψυχής: "θα είμαι πάντα δίπλα σου..."

Σε ευχαριστώ Φίλε...

[Secondborn]

Φιλία...

Πράξεις φίλοι μου. Πράξεις. Όχι λόγια αλλά συνέπεια. Υπομονή. Αγάπη και συμ-πάθεια...

Ένας έρωτας είναι και η φιλία. Έρωτας με αντικείμενο το αύριο και το χτες. Μιας και το μέλλον γνωρίζεις ότι θα είναι τουλάχιστον όμορφο. Άρα δε σε απασχολεί. Ζεις το παρόν. Γνωρίζεις ότι θα είναι όμορφο. Το νιώθεις. Έχεις το φίλο σου και δε σε νοιάζει το αύριο...γιατί δεν το φοβάσαι πια. Τώρα είσαι δύο(ή τρία ή τέσσερα ή...) άτομα στην υπηρεσία του ενός.

Αγαπώ τον κάθε μου Φίλο με όλη μου την καρδιά και θέλω από αυτόν εδώ τον χώρο να εκφράσω την απεριόριστη εκτίμηση μου προς την προσφορά τους. Σας ευχαριστώ από τα βάθη της Ψυχής μου.

Σας ευχαριστώ...

[NEHEMAUT]

Διαβάζοντας τις καταθέσεις του αγαπητού Secondborn , οι οποίες θα έλεγα ότι είναι ένα ύμνος στην φιλία μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να παραθέσω και εγώ μια άποψη.

Όταν σ’ ένα άνθρωπο δίνεται η ευλογία να είναι δέκτης μίας ειλικρινούς φιλίας, μίας φιλίας που συμπεριλαμβάνει την ανιδιοτέλεια, την αγάπη και την αδελφικότητα τότε αυτόματα αυτός μετατρέπεται σε πομπό ενεργείας, τέτοιας δύναμης και λάμψης ώστε
αρχίζει να εκπέμπει τις αντίστοιχες έννοιες γύρω του.

Εδώ βρίσκεται και η αλήθεια της συμπαντικής αγάπης, της ψυχικής αλληλεπίδρασης και η μόνη μας ελπίδα για την δική μας ανέλιξη και την συμμετοχή μας στη δημιουργία ενός "καλύτερου" κόσμου.

Με εκτίμηση

[Ladyhawk]

Όταν σ’ ένα άνθρωπο δίνεται η ευλογία να είναι δέκτης μίας ειλικρινούς φιλίας, μίας φιλίας που συμπεριλαμβάνει την ανιδιοτέλεια, την αγάπη και την αδελφικότητα τότε αυτόματα αυτός μετατρέπεται σε πομπό ενεργείας, τέτοιας δύναμης και λάμψης ώστε
αρχίζει να εκπέμπει τις αντίστοιχες έννοιες γύρω του.

Εδώ βρίσκεται και η αλήθεια της συμπαντικής αγάπης, της ψυχικής αλληλεπίδρασης και η μόνη μας ελπίδα για την δική μας ανέλιξη και την συμμετοχή μας στη δημιουργία ενός "καλύτερου" κόσμου.

Μεγάλη αλήθεια αυτό που αναφέρει η αγαπητή NEHEMAUT αλλά δυστυχώς οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουν να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν, με αποτέλεσμα αυτό το δώρο να μην ξέρουν να το διατηρήσουν και πολλές φορές να το καταστρέφουν κιόλας.

Αυτό έχει και σαν αποτέλεσμα αυτός ο «καλύτερος» κόσμος να απέχει όλο και πιο πολύ από εμάς.