Η άποψη περί προσευχής που περιγράφεις μου θυμίζει περισσότερο την απαγγελία κάποιων συγκεκριμένων στίχων ή ψαλμών. Έχουν και αυτά τη δυναμική τους.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ με την έννοια ότι κάθε ανθρώπινη πράξη έχει αποδέκτη το θείο. Έτσι συνδέω την προσευχή με την συνολική στάση του ανθρώπου απέναντι στο θαυμα της ζωής.
Μάλλον δεν πρόσεξες ότι η ερμηνεία που παρέθεσα στη λέξη προσευχή είχε δύο σκέλη...
Ακριβώς αυτά που αναφέρεις και εσύ!
...για να καταλήξεις:
Υπεράνω όμως αυτών είναι η προσευχή που πηγάζει από τα βάθη της ψυχής, η προσευχή ευχαριστίας ή δοξολογίας, που προέρχεται από τον ΠΟΝΟ ή τη ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΠΝΈΥΜΑΤΟΣ.
Αυτό ακριβώς! Πώς όμως θα γίνει πράξη το ανωτέρω χωρίς συνειδητοποίηση της διπλής "υπόστασης" της Προσευχής;(το κεφαλαίο π μάλλον δεν είναι τυχαίο...)
Αλήθεια τι ρόλο παίζουν οι συνθήκες στην προσευχή;;; Ο ΤΟΠΟΣ, Ο ΧΩΡΟΣ, Ο ΧΡΟΝΟΣ, Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ;;;
Οι διαφορετικές συνθήκες μιας χωροχρονικής κατάστασης υπάρχουν διότι εμείς τις αντιλαμβανόμαστε ως διαφορετικές. Ο χρόνος κυλάει γιατί τον όρισες κινούμενο. Ο χώρος μεταβάλλεται μπροστά στα μάτια σου γιατί δεν είσαι τυφλός. Ο τόπος αλλάζει γιατί δεν είσαι ακίνητος κοκ...
Η προσευχή όμως ως βίωμα είναι έξω από τις αισθήσεις. Ή αν σου αρέσει καλύτερα είναι μια άλλη Αίσθηση...
Όσο για τον Πόνο και τη Χαρά, μάλλον είναι οι εξώπορτες που βγάζουν έξω από το "οικοδόμημα" που σε εισάγει η Προσευχή...
Ο Πόνος είναι η κεντρική είσοδος και η Χαρά η πίσω πόρτα, η έξοδος κινδύνου.
Μιλάς για αυτοσυγκέντρωση;;; Ανάλυσε το λίγο σε παρακαλώ.
Αυτοσυγκέντρωση...
Παρεξηγημένη λέξη. Όταν μιλάμε για αυτοσυγκέντρωση πρέπει απαραίτητα να κάνουμε ενα πράγμα.
Όχι, το αποφάσισα!
Δε μιλάω (μόνο) για αυτοσυγκέντρωση αλλά μάλλον για ειλικρίνια απέναντι πρώτα στον ίδιο μας τον ευατό και κατ'επέκταση και στο Ανώτερο προς το οποίο η Προσευχή απευθύνεται.
Σε ευχαριστώ για την όμορφη συζήτηση.
) πιστεύει ταυτόχρονα ότι ο Θεός είναι μέσα μας, αλλά δεν το έχει κάνει