Βίωση του Θείου και εσωτερική καθαρότητα

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Αγαπητή Ladyhawk

Να κάνω δύο διευκρινίσεις.

Το αρχικό ερώτημα δεν είναι «εάν υπάρχει ανάγκη για επικοινωνία με το θείο» αλλά εάν υπάρχει ανάγκη για ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ με σκοπό την κοινωνία με το θείο.

Το τελικό ερώτημα, το «γιατί», δεν έχει να κάνει με το «γιατί επικοινωνούμε με το θείο», αλλά γιατί επιλέγουμε τη μια ή την άλλη άσκηση. Πχ γιατί επιλέγουμε προσευχή και όχι διαλογισμό κ.λ.π..........

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

[Ladyhawk]

Αγαπητέ Αναστημένε,

Σε ευχαριστώ πολύ για τις διευκρινήσεις σου, εγώ δεν είχα προσέξει καλά και μάλλον ήμουν εκτός θέματος...

Θα επανέλθω σύντομα.

[Gothic]

Κάποιος κάποτε είπε, (μη με ρωτήσετε ποιός δε θυμάμαι αλλά ήταν όμορφο και μου έμεινε) :


" Δεν υπάρχουν οι απλοί άνθρωποι και οι άνθρωποι στο επίπεδο του Θεού !
Υπάρχουν οι άνθρωποι και οι άνθρωποι στο επίπεδο του ζώου. "

Η λέξη "ζώο" βέβαια χρησιμοποιείται συμβολικά.

[lorenzo]

Το τελικό ερώτημα, το «γιατί», δεν έχει να κάνει με το «γιατί επικοινωνούμε με το θείο», αλλά γιατί επιλέγουμε τη μια ή την άλλη άσκηση. Πχ γιατί επιλέγουμε προσευχή και όχι διαλογισμό κ.λ.π..........

Ποιά η διαφορά? Που και πως την προσδιορίζεις και γιατί?

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Γεια σου φίλε Λορέντζο

Έχω προσευχηθεί σε ένα θαλασσόβραχο ένα απόβραδο καθώς πρόβαλλε ολοκόκκινο το ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι απ’ την θάλασσα κι ένοιωσα τέτοιο δέος τέτοια ταύτιση με το Όλον που ακόμη όταν έρχεται η εικόνα στην μνήμη μου ανατριχιάζω, αγαλλιάζω, ηρεμώ, γαληνεύω και χαμογελώ σαν χαζοχαρούμενος..

Είναι η πρώτη αναφορά σε ένα προσωπικό τρόπο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ και σε ευχαριστώ για αυτό φίλε Λορέντζο. Θα ήταν ωραίο να εμβαθύνουμε λίγο σε αυτό εάν προσωπικά το θέλεις αφού αποτελεί προσωπικό σου βίωμα.

Λες προσευχήθηκα...άρα ευχήθηκες προς.......έδωσες λόγο (εσωτερικό ή εξωτερικό) προς την αρχή.......
Λόγο ευγνωμοσύνης, ευχαριστίας, ή σιωπή...........
Και όλα αυτά στο θαλασσόβραχο........
Και όλα αυτά απόβραδο.......
Και όλα αυτά καλοκαίρι.......

Άραγε, τι από όλα αυτά βοήθησε να ζήσεις μια τόσο βαθιά στιγμή;;;;;
Πως λειτούργησε εκείνη τη στιγμή ο εσωτερικός κόσμος, η συνείδηση, η λογική;;;;;
Πως και που καταγράφηκε η σκηνή αυτή έτσι ώστε να τη βιώνεις όταν έρχεται η εικόνα ξανά στο μυαλό σου;;;;;
Εάν ζούσα εγώ αυτή τη στιγμή θα αισθανόμουν το ίδιο;;;;;;
Αυτό που έζησες είναι αποτέλεσμα δικής σου «έμπνευσης» ή κάποιος σε άφησε να περάσεις ένα μονοπάτι;;;;;
Πόσο αυτό που έζησες σε βοήθησε να κάνεις ένα βήμα εμπρός στη ζωή σου;;;;;

Το τελικό ερώτημα, το «γιατί», δεν έχει να κάνει με το «γιατί επικοινωνούμε με το θείο», αλλά γιατί επιλέγουμε τη μια ή την άλλη άσκηση. Πχ γιατί επιλέγουμε προσευχή και όχι διαλογισμό κ.λ.π..........

Ποιά η διαφορά? Που και πως την προσδιορίζεις και γιατί?

Το ερώτημα μου είναι απλό και αφορά τον τρόπο και όχι το ζητούμενο.
Ζητούμενο είναι η επικοινωνία με το θείο, κάτι που το θεωρώ δεδομένο. Το ερώτημα είναι γιατί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο…….



ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ

[Ladyhawk]

Θεωρώντας πως το πνεύμα είναι το θεϊκό κομμάτι που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του, στην ανάγκη του λοιπόν να επικοινωνήσει με το θείο, η πνευματική άσκηση γίνεται αυτομάτως αναγκαία.

Η πνευματική άσκηση είναι αυτή που αποκαλύπτει την εσωτερική διάσταση της ψυχής και του πνεύματος. Είναι το μέσον για την καλλιέργεια της ψυχής για την διεύρυνση του πνεύματος. Είναι αυτό που έρχεται σε αντίθεση με μία δογματική κατάσταση. Η εκπαίδευση του πνεύματος έχει προεκτάσεις σε όλους τους τομείς.

Η πνευματική άσκηση πολλές φορές παίρνει και την μορφή της προσευχής. Μία άσκηση με την οποία καταφέρνει ο άνθρωπος να ξεπεράσει το πεδίο των πέντε αισθήσεων να αποκολληθεί από τον εξωτερικό κόσμο και να καταφέρει να αντιληφθεί το Θεό.

Το είδος της επικοινωνίας αυτής ποικίλλει και νομίζω δεν υπάρχει κανόνας στο τι είναι σωστό και τι λάθος. Ο καθένας διαλέγει αυτόν που τον κάνει να νιώθει πως επιτυγχάνει στην προσπάθεις της επικοινωνίας του αυτής.

Αναρωτιέμαι μήπως όμως οι διάφορες μέθοδοι έχουν κοινά σημεία τα οποία θα πρέπει να εντοπίσουμε?

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Αγαπητοί φίλοι γεια σας

" Δεν υπάρχουν οι απλοί άνθρωποι και οι άνθρωποι στο επίπεδο του Θεού !
Υπάρχουν οι άνθρωποι και οι άνθρωποι στο επίπεδο του ζώου. "

Εγώ αγαπητέ Gothic θα έλεγα:
Υπάρχουν οι άνθρωποι στο επίπεδο του Θεού και οι άνθρωποι στο επίπεδο του ζώου.
Βέβαια αυτό δεν συμφέρει κανένα μας…..αλλά πολλές φορές η αλήθεια πρέπει να λέγεται…..

Σε ευχαριστώ πολύ για τις διευκρινήσεις σου, εγώ δεν είχα προσέξει καλά και μάλλον ήμουν εκτός θέματος..

.


Αγαπητή Ladyhawk σίγουρα ΔΕΝ ήσουν εκτός θέματος, αλλά ίσως να μην τοποθετήθηκες σε κάποια σημεία. Δεν έχει καμιά σημασία………

Για παράδειγμα όταν εγώ κάνω την προσευχή μου το βράδυ πριν κοιμηθώ δεν μου υπαγορεύει κανείς το τι θα πως και πως θα το πω.

Γιατί κάνεις την προσευχή σου το βράδυ πριν κοιμηθείς και όχι π.χ το πρωί. Μήπως και εδώ κρύβεται μια υπαγόρευση;
Τα λόγια της προσευχής ή οι επικλήσεις είναι αυθόρμητες εσωτερικές διαθέσεις ή επιρροές από κάποιους.
Κάνω αυτές τις ερωτήσεις για εμβάθυνση στο ουσιαστικό μέρος της συζήτησης και όχι για να συμβουλέψω κάποιον.

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ

[Gothic]

Εγώ αγαπητέ Gothic θα έλεγα:
Υπάρχουν οι άνθρωποι στο επίπεδο του Θεού και οι άνθρωποι στο επίπεδο του ζώου.
Βέβαια αυτό δεν συμφέρει κανένα μας…..αλλά πολλές φορές η αλήθεια πρέπει να λέγεται…..

Αυτό ακριβώς εννοεί αυτή η φράση που περέθεσα αγαπητέ

Αυτό που κάποιοι ονομάζουν "άνθρωπος στο επίπεδο του Θεού", δεν είναι άλλο από την πραγματική έννοια του ανθρώπου

[Ladyhawk]

Γιατί κάνεις την προσευχή σου το βράδυ πριν κοιμηθείς και όχι π.χ το πρωί. Μήπως και εδώ κρύβεται μια υπαγόρευση;
Τα λόγια της προσευχής ή οι επικλήσεις είναι αυθόρμητες εσωτερικές διαθέσεις ή επιρροές από κάποιους.
Κάνω αυτές τις ερωτήσεις για εμβάθυνση στο ουσιαστικό μέρος της συζήτησης και όχι για να συμβουλέψω κάποιον

Αγαπητέ Αναστημένε,

Σωστές οι ερωτήσεις σου και νομίζω αναγκαίες για την εμβάθυνση του θέματος.

Θα απαντήσω εδώ όμως προσωπικά.

Το ότι κάνω την προσευχή μου το βράδυ προφανώς είναι κάτι που κάποιοι άλλοι μου έχουν περάσει από μικρή ηλικία (αναφέρομαι στην χρονική στιγμή - βράδυ).

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου στο ότι η προσευχή – επίκληση είναι μία εσωτερική αυθόρμητη διαδικασία.

Την προσευχή μου την κάνω σε διάφορες ώρες μέσα στην ημέρα σε διάφορους τόπους και με διάφορες στάσεις, μη ακολουθώντας τους κανόνες που ίσως κάποιοι έχουν θεσπίσει.
Είναι οι στιγμές που νιώθω αυτήν την εσωτερική ανάγκη επικοινωνίας. Μου έχει αποδειχθεί βιωματικά πλέον πως αυτή η επικοινωνία επιτυγχάνεται με επιτυχία ασχέτως των εξωτερικών προϋποθέσεων – καταστάσεων και δεν θα πω πως τα γεγονότα που έχουν ακολουθήσει είναι απλές συγκυρίες.

Η κάθε επίκληση έχει – κατ’ εμέ – μία αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση προκειμένου να πετύχει, την πίστη. Όταν πιστεύεις πραγματικά αυτό που κάνεις και η φωνή είναι εσωτερική σίγουρα θα υπάρχει και ανταπόκριση.

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Αγαπητέ Κέλσο σε χαιρετώ.

Συγνώμη για την παρανόηση των λόγων σου.
Όντως όταν αντιληφθούμε την αξία της πνευματικής άσκησης τότε ΞΕΚΙΝΟΥΜΕ το δρόμο της εσωτερικής καθαρότητας και της βίωσης του Θείου κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Αυτό βέβαια απαιτεί συναίσθηση του τι είμαστε..........και πολύ μα πολύ ταπεινότητα......

Φίλε μου, και τότε που ο Θεός περπατούσε στη γη ΔΙΠΛΑ στον άνθρωπο, ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΓΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ...

Καμία μα καμία ΔΙΑΦΟΡΑ...
Και μάλλον γι΄αυτό φταίει ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
Και ο σημερινός αλλά και ο τοτινός...

Συμφωνώ απόλυτα αγαπητέ Κέλσο. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος δεν κατανοεί ούτε την ιστορία του, αλλά πάνω από όλα φοβάται να δει την αθλιότητα που σκεπάζει τον αληθινό θείο εαυτό του. Όσο όμως δεν βλέπει αυτή τη αθλιότητα δεν μπορεί να μετανοήσει.......μετά......νόηση....
Και χωρίς αυτό τίποτα δεν γίνεται....

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ

[NEHEMAUT]

Χαιρετω ολους τους αγνωστους συμμετεχοντες στην συζητηση.Το θεμα αυτο με εχει απασχολησει και συνεχιζει.Η προσωπικη μου αποψη ειναι οτι το θειον ειναι ενα και το αυτο ανεξαρτητα απο τα δογματα και τον τροπο προσευχης.Εφ'οσον δεχομαθα την υπαρξη του αυτοματα εμφανιζεται και η αναγκη επαφης μαζι Του.
Ομως Αυτο ειναι που θα μας χαρισει την Χαρη Του οταν κρινει οτι ειμαστε ικανοι να την δεχθουμε .Δεν πιστευω οτι εχει σημασια ο τροπος παρακλησης ,οσο το ποσο αγνα και καθαρα ειναι τα συναισθηματα του προσευχομενου.
Τι νοημα εχει μια προσευχη που απανταει σε καποιο πρωτοκολλο οταν γινεται μηχανικα η εξυπηρετει εγωιστικους καθαρα λογους?
Το ανωτερο Ον που επικαλουμεθα δεν θα παραπλανηθει απο την Φιεστα.
Αυτο ομως που εξυπηρετουν οι τελετες και η συμμετοχη στην ομαδα ειναι στην ανυψωση της ομαδικης ψυχης η δυμαμη της οποιας ειναι σαφως μεγαλυτερη της ατομικης.
Με εκτιμηση

[Elissaios]

Συμφωνώ, Nehemaut.

(Δηλαδή συμφωνώ τόσο πολύ που δεν χρειάζομαι να γράψω τίποτα περισσότερο.)

[Gothic]

Τι νοημα εχει μια προσευχη που απανταει σε καποιο πρωτοκολλο οταν γινεται μηχανικα η εξυπηρετει εγωιστικους καθαρα λογους?
Το ανωτερο Ον που επικαλουμεθα δεν θα παραπλανηθει απο την Φιεστα.

'My words fly up
My thoughts remain below
Words without thoughts
Never to Heaven go".

Shakespeare - Hamlet

[Secondborn]

Πολύ όμορφο θέμα αγαπητέ Ανεστημένε.

Θέλω για αρχή να σταθώ στο εξής σημείο. Λέγοντας προσευχή στο μυαλό μας πρέπει να έρχονται δυο πράγματα που κανένας μέχρι τώρα δε στάθηκε να τα διαχωρήσει:(αντιγράφω από Μπαμπινιώτη)
α)προσευχή είναι μια σειρά λέξεων το οποίο απευθύνει κάποιος στο Θεό με σκοπό την επικοινωνία μεταξύ τους.
β)προσευχή είναι κάθε πράξη επικοινωνίας του ανθρώπου με κάτι το Θεικό, το υπερβατικό, το ιερό.

Είναι εύκολο να κατηγορήσουμε μία από τις δύο έννοιες της λέξης και να ταχθούμε υπέρ της μιας. Τελικά όμως η προσευχή είναι απαγγελία ενός "ποιήματος" ή είναι βιωματική εμπειρία; Είναι μια σειρά από όμορφα στιχάκια ή μια σειρά πράξεων;

Έρχομαι σε αυτό το σημείο να παραθέσω τη γνώμη μου. Δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι και τα δυο αλλά στη συσκευασία του ενός.(κάτι σαν το Head&Shoulders! )

Και εξηγώ: Μια από τις δυσκολίες κατά την πνευματική μας άσκηση είναι να συνεχίσουμε να είμαστε προσηλωμένοι στο στόχο. Ένας τρόπος που βοηθάει αρκετά σε αυτό είναι να υπάρχει "κάτι" που να μας θυμίζει, να περιγράφει δηλαδή περιληπτικά αλλά σαφέστατα το στόχο. Αυτή είναι η έννοια της προσευχής ως μια σειρά λέξεων.

Όμως η "απαγγελία" αυτών πρέπει να γίνεται για να μας περιγράψει το στόχο μόνο ή πρέπει μετά εμείς να οδεύουμε και προς το μέρος του; Μάλλον το δεύτερο... Εδώ έρχεται να προστεθεί η έννοια της προσευχής ως ακολουθία πράξεων που μοναδικό σκοπό έχουν την επικοινωνία με το Υπέρτατο Ον.

Συμπεραίνοντας, πιστεύω πώς συνειδητοποιώντας το δυισμό της λέξης φτάνουμε ποιό κοντά στην κατανόησή της και αυτό μόνο καλό μπορεί να προκαλέσει.

Η πνευματική άσκηση είναι τροφή για τη Ψυχή και το σερβίτσιο είναι η Προσευχή. Τώρα κάποιος μπορεί να θέλει να τρώει στο "πάτωμα". Δικαίωμα του και καθόλου μα καθόλου κατακριτεό. Αρκεί να προσέχει τα "μικρόβια"...

[Ding an Sich]

Να μαι και γω

Ωραίο το θέμα και ωραία συζήτηση.

Η δική μου προσέγγιση της 'Προσευχής' περικλείεται στην εξής λατινική φράση: Laborare est Orare...Τα Έργα (οι μόχθοι) είναι Προσευχή.

Θεωρώ την προσευχή ως μία πράξη Θεουργική. Ο άνθρωπος προσπαθεί να συντονιστεί με το Θείο ώστε να πραγματωθεί ένα Έργο ωφέλιμο για τον Κόσμο . Προσπαθεί για λίγο να ανασηκώσει το 'πέπλο της αβύσσου' ώστε να ρίξει μια ματιά στους Θείους Κόσμους και ανάλογα με τις ικανότητές του, να οδηγηθεί σε πράξεις που θα μπορέσουν να εγκαθιδρύσουν τους Θείους Νόμους επί της Γης.

Οι Αρχαίοι λέγανε ότι μέσω της μύησης κάποια στιγμή έρχεται η Θεά Αθηνά να αφαιρέσει την άχλυ από τα μάτια σου, έτσι ώστε να δεις την Αλήθεια και μέσω αυτής να πορευθείς. Επίσης, λέγανε 'Συν Αθηνά και χείρα κίνει'.

Πολλοί άνθρωποι προσεύχονται στον Θεό για να πράξει ο ίδιος γι' αυτούς, αυτό που επιθυμούν...και αδίκως περιμένουνε. Το θέμα είναι να καταφέρει κάποιος να βρεθεί σε μία κατάσταση σωματικής, ψυχικής και πνευματικής καθαρότητας, έτσι ώστε με ανάλογη διαύγεια να ερμηνεύσει τον Θείο Λόγο και να Πράξει τα πρέποντα ο ίδιος, ανάλογα με τις ικανότητές του.

Κατά την γνώμη μου, λοιπόν, προσευχή δεν είναι να παρακαλάς τον Θεό να επιφέρει την 'επί της Γης Ειρήνη', αλλά μέσω των πράξεών σου να είσαι ειρηνοποιός.

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Αγαπητέ NEHEMAUT

Συμφωνώ με την παράθεση σου αν και περισσότερο αναφέρεται στην ουσία της προσευχής ως μέσο επικοινωνίας με το θείο και όχι ως μέσο προσωπικής πνευματικής άσκησης.

Εντοπίζω λοιπόν την ουσία της τοποθέτησης στη φράση σου:

Ομως Αυτο ειναι που θα μας χαρισει την Χαρη Του οταν κρινει οτι ειμαστε ικανοι να την δεχθουμε

Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα της συζήτησης μας.

Μπορούμε να δράσουμε σαν άνθρωποι που αγαπάμε το θείο;;;
Μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι;;;
Μπορούμε να καλλιεργήσουμε την πίστη μας, όπως λέει και η φίλη Ladyhawk;;
Μπορούμε να γίνουμε ικανοί να δεχθούμε τη Χάρη Του, ή πρέπει ο κάθε ένας μας να πιάσει μια γωνιά και να περιμένουμε το θείο να μας κρίνει ικανούς ή όχι;;;
Και πως θα λάβουμε εάν δεν ζητήσουμε.....

«Ζητείται και θα λάβετε» λέει ο Ιησούς Χριστός

«Ζητείται τη βασιλεία των Ουρανών και όλα τα άλλα θα σας δοθούν» ξαναλέει....

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια προσπαθούμε να δούμε και την προσευχή, αλλά όχι μόνο αυτή.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΟΥ
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ

[NEHEMAUT]

Μπορούμε να δράσουμε σαν άνθρωποι που αγαπάμε το θείο;;;
Μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι;;;
Μπορούμε να καλλιεργήσουμε την πίστη μας, όπως λέει και η φίλη Ladyhawk;;
Μπορούμε να γίνουμε ικανοί να δεχθούμε τη Χάρη Του, ή πρέπει ο κάθε ένας μας να πιάσει μια γωνιά και να περιμένουμε το θείο να μας κρίνει ικανούς ή όχι;;;
Και πως θα λάβουμε εάν δεν ζητήσουμε.....


Αγαπητε Αναστημενε θα προσπαθησω να απαντησω στα παραπανω οσο μπορω βασει αυτων που καταλαβα οτι ρωτας.
Κατ,αρχην να πω οτι κατα την γνωμη μου η προηγουμενη απαντηση μου εστιαζει στην τελευταια προταση μου και οχι στην προταση της παραθεσης.
Εγω δεν πιστευω οτι για να γινουμε καλυτεροι η για να δρασουμε

σαν ανθρωποι που αγαπαμε το θειο χρειαζεται να συμμετασχουμε σε τελετες η να ακολουθησουμε πρωτοκολλα συμπεριφορας.
παραδειγμα¨: τι νοημα εχει να νηστευουμε η να εκκλησιαζομαστε συγκεκριμενες ωρες η ημερες οταν στην διαρκεια αυτη μισουμε η διαβαλλουμε τον απεναντι μας ,οταν χρησιμοποιουμε τα συναισθηματα των αλλων για ιδιους σκοπους,οταν τα απωτερα κινητρα μας ειναι παντα ιδιοτελη?
Πολλοι [μην πω το 90/100] αυτων που μιλουν και φαινονται σαν αγιοι ειναι εντελως πλαστοι.Η ζωη τους αν μπορεσει να την δει κανεις απο μεσα ειναι εντελως διαφορετικη απο αυτα που λενε.
Τα κινητρα που τους καθοδηγουν ειναι συνηθως :διψα για χρημα, απεραντος εγωισμος ,και ατελιωτη ματαιοδοξια.
Η καλυτερευση της ζωης μας ,η αγαπη και η βοηθεια προς τον συνανθρωπο μας , το υπερβατικο συναισθημα της αγαλιασης και της πληροτητας που νιωθουμε με την επαφη μας με το θειο ,ειναι ολα μεσα μας
και μερη της ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣμας.
Εγω ΘΕΛΩ και αγαπαω ,εγω ΘΕΛΩ και ελεω καποιον,εγω εργαζομαι με οποιο τροπο μπορω για μια καλυτερη κοινωνια ,γιατι αυτα τα νιωθω μεσα μου ,γιατι πιστευω οτι αν καποιος ευλογηθηκε να εχει κατι μπορει αυτο να το μεταδωσει και σε καποιον αλλο.
Για μενα οι αυστηροι κανονες ,και τα τυπικα ειναι σε καθε θρησκεια τροποι
ελεγχου και προπαγανδας.
Οι ανθρωποι εχουν αναγκη απο μυθους υπερβολες οραματα. Θελουμε να μπορουμε να σηκωνουμε τα ματια μακρια απο την καθημερινη μιζερια, να αντικριζουμε το ιδανικο το μεγαλειωδες.
Η συμμετοχη σε ΜΥΣΤΗΡΙΑ και ΤΕΛΕΤΕΣ δρα επανω μας σαν υπνωτικη υποβολη.Ανθυποβαλλομεθα μεσω της παρατεταμενης εστιασης της προσοχης σε ενα αντικειμενο η σε μια σκεψη και δημιουργειται το ποθητον αποτελεσμα .Συμμετοχη στην εκσταση.
Συμπερασματικα δεν πιστευω οτι χρειαζεται συγκεκριμενος τροπος προσευχης η ασκησης.
Δεν εχω να αναφερω κανενα τροπο γιατι δεν ακολουθω καποιο .Συνηθως λεω το <<Βασιλευ ουρανιε>> γιατι ειμαι χριστιανη με μια πολυ ευρεια εννοια η λεω κατι αυτοσχεδιο αναλογα με την στιγμη.
Προσπαθω να μην θιγω τους αλλους με την συμπεριφορα μου και οποτε μπορω να βοηθησω το κανω.Αυτο το βλεπω σαν ασκηση της ψυχης.
Ισως φαινονται εξτρεμιστικα αυτα που λεω και ισως καποα στιγμη να ανατραπουν αλλα αυτη την στιγμη αυτα πιστευω.
Παντα με σεβασμο.

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Γεια σου αγαπητέ Secondborn.

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.


Θα ήθελα και εγώ να προσθέσω ένα ακόμα ορισμό στη προσευχή χωρίς να είμαι Μπαμπινιώτης παραφράζοντας λίγο τον δεύτερο ορισμό που έδωσες

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ με την έννοια ότι κάθε ανθρώπινη πράξη έχει αποδέκτη το θείο. Έτσι συνδέω την προσευχή με την συνολική στάση του ανθρώπου απέναντι στο θαυμα της ζωής.
Η άποψη περί προσευχής που περιγράφεις μου θυμίζει περισσότερο την απαγγελία κάποιων συγκεκριμένων στίχων ή ψαλμών. Έχουν και αυτά τη δυναμική τους.
Υπεράνω όμως αυτών είναι η προσευχή που πηγάζει από τα βάθη της ψυχής, η προσευχή ευχαριστίας ή δοξολογίας, που προέρχεται από τον ΠΟΝΟ ή τη ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΠΝΈΥΜΑΤΟΣ.

Αλήθεια τι ρόλο παίζουν οι συνθήκες στην προσευχή;;; Ο ΤΟΠΟΣ, Ο ΧΩΡΟΣ, Ο ΧΡΟΝΟΣ, Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ;;;

Μια από τις δυσκολίες κατά την πνευματική μας άσκηση είναι να συνεχίσουμε να είμαστε προσηλωμένοι στο στόχο.

Μιλάς για αυτοσυγκέντρωση;;; Ανάλυσε το λίγο σε παρακαλώ.

[lorenzo]

Αγαπητοί φίλοι γεια σας.
Θα ‘λεγα ότι σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τις θεάσεις της φίλης NEHEMAUT…

Θα ‘θελα να προτείνω όμως, προτού προχωρήσουμε να ξεκαθαρίζουμε μία μία τις έννοιες που δίνουμε στις λέξεις και στους όρους ο καθένας μας χωριστά για να αποφύγουμε τις γενικολογίες και τις θολές θεάσεις.

Κι ας ξεκινήσουμε από τον όρο «προσευχή»

Προς – ευχή λοιπόν για μένα, δεν σημαίνει ζητιανιά.

Δεν εύχομαι για να διαπραγματευτώ ανταλλάγματα…

Εύχομαι γιατί ΑΓΑΠΑΩ τον αποδέχτη της ευχής μου ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΣ!

Για να είμαι ανιδιοτελής θα πρέπει να είμαι σίγουρος και για την ανιδιοτέλεια του αποδέχτη!

Εύχομαι λοιπόν σε «κάποιον/α/ο» που είμαι ΒΕΒΑΙΟΣ ότι μου έχει δώσει – δωρίσει – κάνει κάτι, ώστε να μου δημιουργηθεί η Ανάγκη να του ευχηθώ να τον/ην/ο ευχαριστήσω να του ανταποδώσω την Χάρη που μου έκανε !!!

Λοιπόν ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό το σημείο πριν πάμε στο Αίτιο παρακάτω κι ας ψαχτούμε ειλικρινά πως εννοούμε τον όρο, πως τον μεταφράζουμε μέσα μας και γιατί?

[NEHEMAUT]

Σ'ευχαριστω Lorenzo. Για να ειμαι ειλικρινης καποια στιγμη φοβηθηκα οτι
μπορει να ξεσηκωσω εντονες αντιδρασεις με τις τοποθετησεις μου.
Εγω εχω προσδωσει στο θεικο πνευμα που νιωθω μητρικες και πατρικες ιδιοτητες μαζι.
Πιστευω οτι δυναται να αγαπαει οπως μια μητερα το παιδι της ,χωρις ορους και περιορισμους και συγχρονως νουθετει και θλιβεται οταν ξεφευγουμε,
οπως κανει ενας πατερας.
Οπως ενας φυσιολογικος γονεας δεν θα ηθελε σε καμμια περιπτωση να εκδικηθει η να τιμωρησει σκληρα το παιδι του ετσι δεν μπορω να δεχθω
οτι το ΤΕΛΕΙΟ θεικο ον ειναι τιμωρος με την ,<<χοντρη>> εννοια που οι διαφορες θρησκειες αναφερουν.
Προσωπικα οταν προσευχομαι το κανω περισσοτερο σαν μορφη ευχαριστιας
και παρακλησης για να ερθω σε επαφη Μαζι Του.
Δεν αρνουμε οτι εχω ζητησει και βοηθεια κατα καιρους αλλα οχι σε μορφη δοσοληψιας [ταματα]κλπ αλλα κατω απο το πρισμα της αγαπης.