ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ & ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ

[qubit]

Με τσιγκλάς, φίλε μου Ευχαριστώ.
Ας δούμε, λοιπόν, πού οδηγεί η φιλοσοφία, υπό την πραγματική της έννοια :

[font=Tahoma]ἐὰν οὖν, ὦ Σώκρατες, πολλὰ πολλῶν πέρι, θεῶν καὶ τῆς τοῦ παντὸς γενέσεως, μὴ δυνατοὶ γιγνώμεθα πάντῃ πάντως αὐτοὺς ἑαυτοῖς ὁμολογουμένους λόγους καὶ ἀπηκριβωμένους ἀποδοῦναι, μὴ θαυμάσῃς· ἀλλ᾽ ἐὰν ἄρα μηδενὸς ἧττον παρεχώμεθα εἰκότας, ἀγαπᾶν χρή, μεμνημένους ὡς ὁ λέγων ἐγὼ [29d] ὑμεῖς τε οἱ κριταὶ φύσιν ἀνθρωπίνην ἔχομεν, ὥστε περὶ τούτων τὸν εἰκότα μῦθον ἀποδεχομένους πρέπει τούτου μηδὲν ἔτι πέρα ζητεῖν. [/font]
Πλάτωνος, Τίμαιος

Γρήγορη απόδοση (όχι κατά λέξη μετάφραση, που δεν μου βρίσκεται τώρα εύκαιρη, αλλά απόδοση του νοήματος): αν λοιπόν Σωκράτη δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε πολλά για τους θεούς και για την γένεσιν του παντός, μην απορήσεις .Εμεις έχουμε φύση ανθρώπινη, κι έτσι πρέπει να αποδεχόμαστε την εύλογη (λογική) εξιστόρηση και να μην απαιτούμε τίποτε περισσότερο απ’ αυτό.

[font=Tahoma]ὁ δὴ πᾶς οὐρανὸς –ἢ κόσμος ἢ καὶ ἄλλο ὅτι ποτὲ ὀνομαζόμενος μάλιστ᾽ ἂν δέχοιτο, τοῦθ᾽ ἡμῖν ὠνομάσθω– σκεπτέον δ᾽ οὖν περὶ αὐτοῦ πρῶτον, ὅπερ ὑπόκειται περὶ παντὸς ἐν ἀρχῇ δεῖν σκοπεῖν, πότερον ἦν ἀεί, γενέσεως ἀρχὴν ἔχων οὐδεμίαν, ἢ γέγονεν, ἀπ᾽ ἀρχῆς τινος ἀρξάμενος. γέγονεν· ὁρατὸς γὰρ ἁπτός τέ ἐστιν καὶ σῶμα ἔχων, πάντα δὲ τὰ τοιαῦτα αἰσθητά, τὰ [28c] δ᾽ αἰσθητά, δόξῃ περιληπτὰ μετ᾽ αἰσθήσεως, γιγνόμενα καὶ γεννητὰ ἐφάνη. τῷ δ᾽ αὖ γενομένῳ φαμὲν ὑπ᾽ αἰτίου τινὸς ἀνάγκην εἶναι γενέσθαι. τὸν μὲν οὖν ποιητὴν καὶ πατέρα τοῦδε τοῦ παντὸς εὑρεῖν τε ἔργον καὶ εὑρόντα εἰς πάντας ἀδύνατον λέγειν·[/font]
Πλάτωνος, Τίμαιος

Απόδοση : Για τον ουρανό, ή κόσμο, ή όπως αλλιώς τον πει κανείς, πρέπει να σκεφτούμε αν υπήρχε ανέκαθεν ή αν κάποια αρχή (σημ. : εκ του άρχω) του έδωσε έναρξη. Γιατί είναι ορατός και έχει σώμα και όλ’ αυτά είναι αισθητά. Τα δε αισθητά, γίνονται κατά δοξασίαν (σημ. : κατ’ αντιδιαστολή προς την πραγματική γνώση) αντιληπτά και φαίνονται υποκείμενα στο γίγνεσθαι και στην γένεση. Αυτό πάλι που γεννιέται, πρέπει να πούμε από ποια αιτία γίνεται. Τον ποιητή και πατέρα του παντός λοιπόν, είναι αδύνατο να βρούμε – κι αν τον βρούμε, είναι αδύνατο να το εκφράσουμε.

[font=Tahoma] Οὔκουν ἐμόν γε περὶ αὐτῶν ἔστιν σύγγραμμα οὐδὲ μήποτε γένηται· ῥητὸν γὰρ οὐδαμῶς ἐστιν ὡς ἄλλα μαθήματα, ἀλλ᾽ ἐκ πολλῆς συνουσίας γιγνομένης περὶ τὸ πρᾶγμα αὐτὸ καὶ τοῦ συζῆν ἐξαίφνης, οἷον ἀπὸ πυρὸς [7.341d] πηδήσαντος ἐξαφθὲν φῶς, ἐν τῇ ψυχῇ γενόμενον αὐτὸ ἑαυτὸ ἤδη τρέφει.[/font]Πλάτωνος, 7η Επιστολή

Απόδοση : Περί αυτών από μένα δεν έχει γραφτεί κι ούτε πρόκειται να γραφτεί ποτέ, τίποτα. Γιατί δεν είναι εκφράσιμο, όπως άλλα μαθήματα, αλλά, από μεγάλη επαφή μαζί του, εξαίφνης ξεπήδησε φως, σαν από φωτιά, στην ψυχή, φως που τρέφει από μόνο του τον εαυτό του.

Κι όσο για τους πυθαγόρειους και το περιβόητο σκάνδαλο των αρρήτων, που οδήγησε τάχα στην λεγόμενη «κρίση των ελληνικών μαθηματικών» , επιφυλάσσομαι. Πρόκειται για ένα μύθευμα κάποιων νεώτερων (τέλος 19ου -αρχές 20ου αι.) «σοφών», που δυστυχώς κυριάρχησε στον ακαδημαϊκό χώρο, και που οι σφοδρές αντιρρήσεις εναντίον του από ακαδημαϊκούς επίσης, όπως ο Α. Szabo και άλλοι που δεν θυμάμαι τώρα), δεν έτυχαν της αντίστοιχης δημοσιότητας. Καμία αρχαία αναφορά δεν υπάρχει για «ταραχή». Υπάρχει μόνο η ιστορία για τον Ιππασο τον Μεταποντίνο, η οποία (όπως και πολλές άλλες) παρανοήθηκε και διαστρεβλώθηκε. Ετοιμάζω κάποιο άρθρο γι΄αυτό.
Προς το παρόν να θυμίσω ότι, για την πυθαγόρεια κοσμογονία «από πέρας και άπειρον συστήθηκε ο κόσμος». Τους πυθαγόρειους δεν τους "τάραξε"΄ούτε το άπειρο, ούτε το ασύμμετρο - τουναντίον. Είχαν σαν έμβλημα το πεντάκτινο αστέρι, που ενσωματώνει τους άρρητους √5 και Φ (το οποίο είναι χαρακτηριστική «σύμμιξη» ρητού και αρρήτου : Φ= (√5 + 1) / 2 ).
Η "σύμμιξη" αυτή, βρίσκει την αντιστοιχία της στην πλατωνική "μέθεξη", εκ του μετέχω : το θείον ενυπάρχει στον κόσμο, ο κόσμος μετέχει του θείου. Πώς το είπε ο Παύλος, να δεις ... (ο Απόστολος εννοώ, όχι ο Ramoglou όμως) - θα μας το θυμίσεις ?

[rizitis]

Σας καλησπερίζω και σας χαιρετώ , μια και έχω πάρα πολύ καιρό να παρακολουθήσω την αγορά του mystica.
Δεν το μετάνιωσα ειλικρινά που σκέφτηκα να σας επισκεφτώ απόψε.

αγαπητέ Αναστημένε θα ήθελα την ερμηνεία σου στο παρακάτω εδάφιο απο το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 10/ια-25

Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. 26 ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.

υγ.συγχαρητήρια για το τόπικ Αναστημένε που άνοιξες αλλά και σε όλους σας για τις τοποθετήσεις που κάνετε.

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Αγαπητή Qubit και λοιποί φίλοι χαιρετώ.

Δυστυχώς ο χρόνος είναι περιορισμένος και χρειάστηκε καιρός για να απαντήσω.

Όσο αφορά την ταραχή των Πυθαγορείων καλή μου φίλη, ο καθένας έχει την άποψη του. Και είναι όσο υποκειμενική χρειάζεται.

Όσο για τις απόψεις των αρχαίων φιλοσοφων περι άρρητου θείου μάλλον δικαιολογούσαν την αδυναμία να στοιχειωθετήσουν λόγο περί της ουσίας του θείου ΠΑΡΑ έθεταν κάτι επικοδομιτικό για τη ζωή του ανθρώπου με κεντρικό άξονα το θείο . Άλλωστε είναι εμφανές ότι η έννοια του Θεού – Δημιουργού αλλά περισσότερο η έννοια του Θεού – Πατέρα απουσιάζει παντελώς.

Η παρέμβαση σου θεωρώ ότι άνοιξε το θέμα περί αντιληπτότητας του θείου.
Το πρώτο πρόβλημα που μας παρουσιάζεται όταν τίθεται θέμα αντιληπτότητας (ισχύει και για το θείο) είναι το όνομα που θα του δώσουμε για να επικοινωνούμε.

«Πανώνυμον» διερωτάται ο Ναζιανζηνός, αν πρέπει να ονομάσει τον θεό.

Τον ίδιο καιρό ο φίλος του ο Γρηγόριος ο Νύσσης δανείζεται ένα στίχο από το άσμα ασμάτων για να εκφράσει το ίδιο πράγμα στο βάθος, το άκατάληπτο του θεού : «Μύρον έκκενωθέν όνομα σου». Όπως, εξηγεί, όταν έχουν αδειάσει μύρο από ένα αγγείο, αγνοούμε το ίδιο το μύρο στη φύση του, και μόνο από την αμυδρή ποιότητα των ατμών πού έχουν παραμείνει «στοχασμό τίνα περί του έκκενωθέντος μύρου ποιούμεθα» το ίδιο μας συμβαίνει και με το Θεό.

Με το να είναι ληπτός ο θεός ως προς τα γνωρίσματα του, λέγει ο Ναζιανζηνός, μας έλκει προς αυτόν.

Με το να είναι άληπτος ως προς την ουσία του προκαλεί το θαυμασμό, ο θαυμασμός γεννά την έφεση να τον πλησιάσουμε.
Αυτή ή έφεση, αποζητά την ικανοποίηση της, και βάζει σε ανοδική πορεία το θεωρητικό νου.

Η πορεία είναι χωρίς τέλος, χωρίς τέρμα, αφού ο στόχος της, το να δει και να γνωρίσει τον θεό, είναι κάτι πού ξεπερνά απόλυτα τον άνθρωπο.
Στο μεγάλο δοκίμιο του «προς Εύνομιον», όπου ανασκευάζει τις απόψεις για τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος του συμπατριώτη του Εύνομίου, ο Γρηγόριος ο Νύσσης κύρια φροντίδα του έχει να δείξει ότι οι έννοιες είναι μακρινές αναλογίες, απλές προσεγγίσεις της άπειρα πλούσιας πραγματικότητας του θεού.

Είναι συμβολικά σήμαντρα που δείχνουν την κατεύθυνση, χωρίς ποτέ να φτάνουν το αντικείμενο τους.

Ανάμεσα στη σκέψη και το αντικείμενο υπάρχει, λέει, η ίδια άβυσσος πού υπάρχει ανάμεσα στο λόγο πού εκφράζει την έννοια και τη σκέψη.

Η λέξη είναι ατελές σύμβολο με ελάχιστες αποχρώσεις της σκέψης το ίδιο και η σκέψη μένει αιώνια πιο κάτω από το αντικείμενο.

Έχει βέβαια ενάργεια μέσα της η έννοια όταν είναι «φαντασία καταληπτική» (Στωϊκός όρος), επιστημονική δηλαδή έννοια αν όμως η ψυχή προσκολληθεί σ' αυτή την ενάργεια, χάνει από τα χέρια της το ζωντανό αντικείμενο (παίρνει όπως είπαν ο Ναζιανζηνός και ο Μ. Βασίλειος για θεό κάτι από εκείνα πού μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει) και τότε «ζωή ουκ έχει».

Γενικά και ο λόγος της δημιουργίας και η ουσία των όντων μας είναι άγνωστα για πάντα, προσθέτει ο Νύσσης, μόνο ο θεός τα γνωρίζει. Κι αφού είναι έτσι, εκείνο πού μένει στον άνθρωπο είναι μόνο η ανοδική πορεία προς τον Λόγο , με την οποία «κατά τίνα αναλογία εις γνώσιν έρχεται».

Πρέπει να προσθέσω στους παραπάνω συλλογισμούς ότι αν το αντικείμενο γενικά αντιτίθεται στη σύλληψη του από το νου του ανθρώπου, αυτό δε σημαίνει πώς είναι από τη φύση του «αντιλογικό» .

Δεν είναι, γιατί «καθ' εαυτό» είναι ένας λόγος του θεού κάθε αντικείμενο, αλλά ξεφεύγει γιατί έχει εσωτερικότητα και πνευματικότητα.
Ή ψυχή λ.χ. είναι ακατάληπτη, γιατί είναι εικόνα του θεού. Ώστε το ακατάληπτο είναι την ίδια ώρα κάτι το τέλειο.

Με την βαθύτατη τούτη ανάλυση ο Γρηγόριος ο Νύσσης καταδεικνύει, πώς ότι κι αν βλέπει ο άνθρωπος, αυτό το πλάσμα, το δημιούργημα, με τα δικά του μέτρα τον ΕΑΥΤΟ του βλέπει.

Όταν συνειδητοποιήσει καλά τα όρια της καταληπτικότητος του, τότε βρίσκεται στα όρια του κόσμου της δημιουργίας, στο μεταίχμιο δημιουργίας και θεού και τότε ανάβει μέσα του η έφεση να ξεπεράσει τα σύνορα της δημιουργίας τότε η ψυχή μόνο μέσα στο άπειρο βρίσκει την ανάπαυση της.

Μήπως και αυτό είναι ΕΠΙΓΝΩΣΗ;;;;

Φίλε Rizitis χαίρομαι που βρίσκεσαι εδώ. Θα σου απαντήσω όταν μπορέσω.

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Η πίστη και η γνώση είναι δύο παράλληλοι δρόμοι προσέγγισης της πραγματικότητας. Δύο διαφορετικές δυνατότητες διάνοιξης της ανθρώπινης συνειδητότητας προς τον εξωτερικό κόσμο. Δύο μέθοδοι σύνδεσης της υποκειμενικότητας με την αντικειμενικότητα. Δύο προοπτικές συσχέτισης του προσώπου με το σύμπαν. Δύο τρόποι αλληλοσυσχέτισης της προσωπικής εσωτερικότητας με την αντικειμενική εξωτερικότητα.

Θα μπορούσαμε να «συνδέσουμε» τη πίστη με Ενόραση – Διαίσθηση με εσωτερικότητα και με την Πνευματική διάσταση του σύμπαντος, ενώ η γνώση συνδέεται με τη Νόηση – Αίσθηση την Εξωτερικότητα. και την Υλική διάσταση του σύμπαντος.

Ανακαλύπτω κάθε φορά ότι η δυνατότητα να μεταφέρω το προσωπικό βίωμα δια μέσω εννοιών σαν την πίστη και όλες τις άλλες παρόμοιες έννοιες γίνεται πολύ δύσκολο. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις όπου προσπαθείς να μεταφέρεις το αποτέλεσμα μιας προσωπικής σχέσης.

Η σχέση με την Αλήθεια Χριστό δεν είναι νοητική, γνωσιακή, συναισθηματική, πρακτική ή εμπειρική. Είναι σχέση προσωπική, βαθύτατα υπαρξιακή, καθολικά μεταμορφωτική. "μέχρι να μορφωθεί ο Χριστός μέσα μας"

Εδώ λοιπόν βρίσκεται και η ουσία.
Το πέρασμα από την διάσταση της ζωντανής, προσωπικής σχέσης με τον Θεό, στο επίπεδο του κονσερβοποιημένου, θρησκευτικού λόγου προδίδει την ουσία και την αλήθεια της πνευματικής εμπειρίας.

Εδώ δημιουργείται μια πιο αδιόρατη αλλοίωση της καθαρότητας της πίστης και συμβαίνει με την απολιθωματική αναγωγή της ζωντανής πίστης στο επίπεδο των θεολογικών εννοιών. Οι νοησιαρχικές, εκλογικευτικές διατυπώσεις της συστηματικής θεολογίας, αφαιρούν τον πνευματικό χυμό με τον οποίο είναι φορτισμένη η ζωντανή πνευματική μαρτυρία.
Καθώς η πνευματική ζωή ανάγεται στον υπαρξιακά και οντολογικά αλλότριο ορίζοντα της κατανόησης απεμπολεί το μυστηριακό της βάθος. Καθώς προσαρμόζεται στις δυνατότητες της νόησης, γυμνώνεται από το μυστικό πλούτο της Χάρης και εκπίπτει στο ξηρό επίπεδο του λόγου.
Η πίστη θεμελιώνεται στον Θεό. Δεν αποδεικνύεται πειραματικά, αποκαλύπτεται προσωπικά.

Στον βιωματικό ορίζοντα της πνευματικής εγρήγορσης, κριτήριο της Αλήθειας γίνεται ο συντονισμός της ζωής με το θέλημα του Θεού.
Διότι δεν είναι δυνατόν να υποταχθεί η υπέρλογη διάσταση της πνευματικότητας στα έλλογα, αξιολογικά κριτήρια της αντικειμενικότητας.
Τα πνευματικά κριτήρια αληθινότητας αναιρούν την πρωτοκαθεδρία της έλλογης τάξης. Στην σφαίρα του πνεύματος η πίστη δεν αξιολογείται από την επιστήμη. Η πίστη αξιολογεί την πνευματική αξιοπιστία των έλλογων, αντικειμενικών κριτηρίων.

[font=Georgia]Διαμέσου της αβλεψίας και της αγνωσίας να δούμε και να γνωρίσουμε αυτόν που είναι επάνω από κάθε θέα και γνώση, ακριβώς με το μη ιδείν και με το μη γνώναι (διότι αυτό είναι η πραγματική θέα και γνώση)".
Αγ. Διονυσίου Αρεοπαγίτου [/font]

Τα αυθεντικά, πνευματικά ερωτήματα δεν επιδέχονται διανοητικές απαντήσεις. Διότι δεν πηγάζουν από λογικές απορίες αλλά από υπαρξιακή αγωνία. Η απάντηση σ' αυτή την αγωνία δεν μπορεί να είναι θεωρητική αλλά θεραπευτική ή καλύτερα αγιαστική. Η υπαρξιακή απορία δεν καλύπτεται με την φτώχεια των πολλών λόγων αλλά με την πληρότητα της Θείας Αγάπης.

[Ladyhawk]

Ανακαλύπτω κάθε φορά ότι η δυνατότητα να μεταφέρω το προσωπικό βίωμα δια μέσω εννοιών σαν την πίστη και όλες τις άλλες παρόμοιες έννοιες γίνεται πολύ δύσκολο. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις όπου προσπαθείς να μεταφέρεις το αποτέλεσμα μιας προσωπικής σχέσης.

Το βίωμα στην ολότητά του δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί να μεταφερθεί. Αυτό που μπορεί να γίνει η περιγραφή αυτού.
Το συναίσθημα και ότι νιώθει κανείς δεν μπορεί να μεταφερθεί, απλά μόνο να περιγραφεί λεκτικά.

Είναι γεγονός ότι εάν δύο άνθρωποι βιώσουν το ίδιο πράγμα, λόγω της διαφορετικότητάς τους, αυτό που θα εισπράξει ο καθένας τους θα είναι διαφορετικό.

Βάση αυτού λοιπόν δεν ξέρω και κατά πόσο η προσπάθεια μεταφοράς ενός βιώματος έχει αξία μιάς και δεν μπορεί να έχει εφαρμογή.
Η μόνη χρησιμότητα για κάποιον άλλον είναι απλά η απόκτηση μίας πληροφορίας.

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Είναι γεγονός ότι εάν δύο άνθρωποι βιώσουν το ίδιο πράγμα, λόγω της διαφορετικότητάς τους, αυτό που θα εισπράξει ο καθένας τους θα είναι διαφορετικό.

Το ότι θα είναι διαφορετικό δεν σημαίνει ότι θα είναι και άσχετο. Η βίωση του θείου είναι μια κατάσταση που αυτοεπιβεβαιώνεται μέσα από το ίδιο το βίωμα όποιας μορφής ή έντασης και αν είναι.

Βάση αυτού λοιπόν δεν ξέρω και κατά πόσο η προσπάθεια μεταφοράς ενός βιώματος έχει αξία μιάς και δεν μπορεί να έχει εφαρμογή.

Εαν δεν μεταφέρουμε ένα βίωμα, τι άρραγε έχει αξία να πούμε; Να φιλοσοφίσουμε μέσα σε φανταχτερές ιδέες περί ανθρώπου και σύμπαντος;

Εαν στο πνευματικό δρόμο ο καθένας μιλούσε για τα βιώματα του τότε δεν θα πλυμμηρίζαμε με τόνους «απόψεων» και «ιδεών» που μόνο αποπροσανατολίζουν.

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ

[Starlight]

Εαν δεν μεταφέρουμε ένα βίωμα, τι άρραγε έχει αξία να πούμε;

Το κάθε βίωμα είναι προσωπικό και τα αποτελέσματά του ο καθένας τα αποδέχεται με διαφορετικό τρόπο. 'Εχω τη γνώμη οτι ένα βίωμα που θα μεταφερθεί λεκτικά σε κάποιον άλλον δεν πρόκειται να του προσφέρει τίποτα άλλο παρά ένα μέτρο σύγκρισης για τα αναμενόμενα. Ο ψυχισμός του καθενός λαμβάνει με διαφορετικό τρόπο τα μηνύματα.

[NEHEMAUT]

Καλησπέρα σε όλους.
Γειά σου Αναστημένε.

Επειδή δεν είμαι σίγουρη οτι κατανόησα τι εννοείς οταν λες βίωμα , αν θέλεις , φέρε ενα δικό σου παράδειγμα που να το περιγράφει.

Με εκτίμηση

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Όταν ο άνθρωπος "συναντά" το θεό με ότι του έχουν βάλει μέσα του (γνώμες, γνώσεις) και ότι με βάσει αυτά ο ίδιος έχει "αποφασίσει" τότε εφαρμόζεται αυτό που λέτε:

"Το κάθε βίωμα είναι προσωπικό και τα αποτελέσματά του ο καθένας τα αποδέχεται με διαφορετικό τρόπο".

Δεν έχει όμως καμιά σημασία, γιατί αν δεν τα αφήσεις αυτά θείο δεν βιώνεις.

Όσο ανεβαίνει ο άνθρωπος, αφήνοντας πίσω του την αίσθηση και τις γνώμες πού του παρουσιάζει ή διάνοια, τόσο περισσότερο, ξεπερνά την πολυπραγμοσύνη της διάνοιας, βυθίζεται όλο και στα ενδότερα «προς το αθέατο και ακατάληπτο» και εκεί βλέπει το Θεό.

Με αλλά λόγια τότε ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό, όταν πιστεύει πώς δεν τον βλέπει όταν δεν παύει να πιστεύει ότι ο Θεός ξεπερνά απεριόριστα τις δυνάμεις του τότε, ενώ πιστεύει αυτό, ο Θεός είναι μέσα του, και ο άνθρωπος ζει γεμάτος με την αίσθηση της παρουσίας του.

Είναι φανερό πως η πορεία προς τα άνω είναι ουσιαστικά πορεία, σε βάθος.
Με την πορεία αυτή ο άνθρωπος γίνεται καθαρός, ελευθερώνεται από τα ίδια τα δικά του μέτρα και βλέπει, όταν δεν βλέπει.

Έπειτα συνειδητοποιεί βαθύτατα ότι το μεγαλείο της θείας φύσεως δεν το γνωρίζει κανείς όταν το κατανοεί, αλλά όταν βλέπει ότι εκφεύγει κάθε ενάργεια και κάθε διανοητική δύναμη.

[NEHEMAUT]

Συμφωνώ με την ''περιγραφή ''σου Αναστημένε. Ομως αυτός ο Θεός που βρίσκεται μεσα στην καρδιά μας και που όπως αναφέρεις

Δεν έχει όμως καμιά σημασία, γιατί αν δεν τα αφήσεις αυτά θείο δεν βιώνεις.

είναι για μένα η πραγματικότητα η οποία όμως δεν σχετίζεται με την έννοια της θρησκείας. Αυτό είναι ενας θρησκευόμενος νούς που μπορεί να ''αισθανθεί'' αν βρεθεί να κινήται σε κατάσταση ελευθερίας και οχι σε συνθήκες περιορισμών.

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Γεια σου καλή μου NEHEMAUT

Πολύ λόγος για την ελευθερία. Δεν μας αρέσει η θρησκεία γιατί μας βάζει περιορισμούς. Και κανένας μας δεν ανέχεται τους περιορισμούς.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που έχει απελευθερωθεί από κάθε εσωτερικό πάθος. Από την υπερηφάνεια, την κενοδοξία, τη φιλαργυρία, την λαγνεία, την εγωπάθεια, το μίσος, τη κατάκριση, κ.λ.π...... κ.λ.π..... κ.λ.π

Όλοι οι άλλοι (εμείς δηλαδή) που τραβιόμαστε από τη μύτη από κάθε λογής σαβούρα που χύθηκε στη ψυχή μας, όταν «καταγγέλλουμε» τους περιορισμούς και «ζητούμε» ελευθερία το κάνουμε ασυνείδητα εκ΄ του πονηρού. Θέλουμε να περιφερόμαστε δεξιά και αριστερά συνήθως φιλοσοφώντας και να πλάθουμε μέσα μας τον προσωπικό μας θεό. Στην πραγματικότητα όμως γινόμαστε έρμαια των ασυνείδητων ή υποσυνείδητων παθών μας.

Η ιδέα που μπορεί ο κάθε ένας μας να έχει για το θείο είναι έτσι και αλλιώς σχετική και πολύ μακριά από την πραγματικότητα.
Η «κατάσταση ελευθερίας» στην οποία αναφέρεσαι χωρίς εσωτερική καθαρότητα είναι βούτυρο στο ψωμί των παθών (καθοδηγούμενα υπό του διαβολι-κού πνεύματος ή όχι, πίστεψε ότι θέλεις) να οδηγήσουν τον άνθρωπο να δει το θεό.....έτσι όπως πραγματικά ΔΕΝ είναι.......

[NEHEMAUT]

Αναστημένε χαίρε. Καλό φθινόπωρο σε εσένα και όλους.

Πολύ λόγος για την ελευθερία. Δεν μας αρέσει η θρησκεία γιατί μας βάζει περιορισμούς. Και κανένας μας δεν ανέχεται τους περιορισμούς.

Η άποψη μου είναι οτι κάθε άνθρωπος που εχει στοιχειώδη αυτοσεβασμό , θέτει μόνος του τα όρια στην ζωή του και στην συμπεριφορά του.
Δεν του χρειάζεται ενα σύστημα στο οποίο θα πρέπει να υπακούσει, και μάλιστα αυτό να γίνει δια της ενοχής και του φόβου.

Οι ''περιορισμοί '' που τίθονται απο τα θρησκευτικά δόγματα, δεν είναι εκ Θεού προερχόμενοι αλλά κατασκευάσματα ανθρώπινα που χρησίμευσαν και χρησιμεύουν ακόμη για διάφορους σκοπούς. Λόγους συνήθως πολιτικούς η κοινωνικούς που ο μόνος τρόπος να ακολουθηθούν απο νοήμονα όντα , θα ήταν ο ''Θεικός''.....

Η θεότητα είναι μια και δεν διαφέρει απο λαό σε λαό και απο εποχή σε εποχή. Η διαφορά στην αντίληψη μας εγκειται στην σύλληψη αυτης απο το νου και απο την ιδιοσυγκρασία του καθενός, καθώς και απο τα υποσυνείδητα μηνύματα που εχει συλλέξει.

Αν όλες οι ''οδηγείες'' ηταν θεόσταλτες θα έπρεπε να είναι σε όλους και πάντα οι ίδιες αλλα δεν είναι και παρατηρούμε οτι και η θρησκείες αλλάζουν και εξελίσσονται ανάλογα του χρόνου....όπως και οι ''κανόνες'' τους.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που έχει απελευθερωθεί από κάθε εσωτερικό πάθος. Από την υπερηφάνεια, την κενοδοξία, τη φιλαργυρία, την λαγνεία, την εγωπάθεια, το μίσος, τη κατάκριση, κ.λ.π...... κ.λ.π..... κ.λ.π

θα μπορούσαμε να πούμε οτι ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τα ανωτέρω αν του συμβούν ...τα βλέπει ....και δεν συνεχίζει, δεν ταυτίζεται με αυτά , ουτε με την ενοχή του.

Όλοι οι άλλοι (εμείς δηλαδή) που τραβιόμαστε από τη μύτη από κάθε λογής σαβούρα που χύθηκε στη ψυχή μας, όταν «καταγγέλλουμε» τους περιορισμούς και «ζητούμε» ελευθερία το κάνουμε ασυνείδητα εκ΄ του πονηρού. Θέλουμε να περιφερόμαστε δεξιά και αριστερά συνήθως φιλοσοφώντας και να πλάθουμε μέσα μας τον προσωπικό μας θεό. Στην πραγματικότητα όμως γινόμαστε έρμαια των ασυνείδητων ή υποσυνείδητων παθών μας.

Θα σου πω , κάτι που ετυχε να συμμετάσχω τελευταία .....
Απο όσους δογματικούς γνωρίζω οι πιο σκληροί και ακαρδοι είναι οι λεγόμενοι θρησκευόμενοι και ηθικοί....αυτοί που θεωρούν οτι ακολουθούν τα ορθά θεόπνευστα συστήματα..
Ολοι αυτοί που ακολουθούν κανόνες και τεχνικές για να απαλλαγούν απο τις ''σαβούρες '' της΄ψυχής τους όπως λές και απο τα πάθη κλπ..
Είναι και οι πρώτοι που ΔΙΑΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ως ανώτεροι και ηθικότεροι...που ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΚΡΙΝΟΥΝ με βάση τις ιδεες τους και αν δεν συμφωνήσει κανείς μαζί τους ΑΦΟΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ.

Το μόνο που επιτυγχάνεται αγαπητε μου φίλε με τα συστήματα αυτού του είδους, είναι μια πλήρης απώθηση του συναισθήματος ... μια σκλήρυνση του νου τέτοια που εντέλει το ανθρώπινο όν παρουσιάζεται σαν στεγνό ακίνητο περίγραμμα ...μέχρι να ξυπνήσει η τίγρη μια ημέρα και να θυμηθεί οτι δεν είναι γάτα , οπως ελεγε ενας σοφός..

Με εκτίμηση

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Γεια σου καλή μου NEHEMAUT

Η άποψη μου είναι οτι κάθε άνθρωπος που εχει στοιχειώδη αυτοσεβασμό , θέτει μόνος του τα όρια στην ζωή του και στην συμπεριφορά του.
Δεν του χρειάζεται ενα σύστημα στο οποίο θα πρέπει να υπακούσει, και μάλιστα αυτό να γίνει δια της ενοχής και του φόβου.

Ένα αντίστοιχο στοιχειώδει αυτοσεβασμό είχε και ο Χίτλερ για αυτό έθετε τα όρια στη ζωή του και τη συμπεριφορά του. Με συγχωρείς για το υπερβολικό της παρομοίωσης αλλά πρέπει να αποφασίσουμε αν ο άνθρωπος έχει πάθη και αν πρέπει ή όχι να τα πολεμήσει. Τώρα πως αυτός που έχει πάθη και πρέπει να απαλλαγεί από αυτά θέτει και τα όρια της συμπεριφοράς του είναι ένα θέμα......

Οι ''περιορισμοί '' που τίθονται απο τα θρησκευτικά δόγματα, δεν είναι εκ Θεού προερχόμενοι αλλά κατασκευάσματα ανθρώπινα που χρησίμευσαν και χρησιμεύουν ακόμη για διάφορους σκοπούς. Λόγους συνήθως πολιτικούς η κοινωνικούς που ο μόνος τρόπος να ακολουθηθούν απο νοήμονα όντα , θα ήταν ο ''Θεικός''.....

Μιλάς για το σύστημα και μιλώ για το πνέυμα της εντολής. Η έντολή «μη κλέψεις» έχει και κοινωνικό-πολιτικό σκοπό αλλά και βαθύ πνευματικό. Εξαρτάται από εσένα για ποιό από τους δύο λόγους θα την ακολουθήσεις. Τώρα αν υπάρχουν πολλοί που την ακολουθούν «υποκριτικά» δεν φταίει η εντολή – περιορισμός, ούτε η θρησκεία που την θέτει για εφαρμογή.

Αν όλες οι ''οδηγείες'' ηταν θεόσταλτες θα έπρεπε να είναι σε όλους και πάντα οι ίδιες αλλα δεν είναι και παρατηρούμε οτι και η θρησκείες αλλάζουν και εξελίσσονται ανάλογα του χρόνου....όπως και οι ''κανόνες'' τους.

Δεν είναι σε όλους ίδιες γιατί δεν είναι όλες θεόσταλτες!!! Ή ας πούμε δεν σε φτάνουν στο ίδιο ύψος ή βάθος ή τέλος πάντων..........

θα μπορούσαμε να πούμε οτι ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τα ανωτέρω αν του συμβούν ...τα βλέπει ....και δεν συνεχίζει, δεν ταυτίζεται με αυτά , ουτε με την ενοχή του.

Εάν τα δει και τα συνειδητοποιήσει έχει κάνει ένα πρώτο δύσκολο βήμα. Αν και πολλές φορές είναι τόσο ύπουλα.......Ελέυθερος όμως είναι αυτός που δεν τα έχει μέσα του.
«Αν δεν γίνετε σαν παιδιά δεν θα δείτε τη Βασιλεία των Ουρανών»

Θα σου πω , κάτι που ετυχε να συμμετάσχω τελευταία .....
Απο όσους δογματικούς γνωρίζω οι πιο σκληροί και ακαρδοι είναι οι λεγόμενοι θρησκευόμενοι και ηθικοί....αυτοί που θεωρούν οτι ακολουθούν τα ορθά θεόπνευστα συστήματα..
Ολοι αυτοί που ακολουθούν κανόνες και τεχνικές για να απαλλαγούν απο τις ''σαβούρες '' της΄ψυχής τους όπως λές και απο τα πάθη κλπ..
Είναι και οι πρώτοι που ΔΙΑΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ως ανώτεροι και ηθικότεροι...που ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΚΡΙΝΟΥΝ με βάση τις ιδεες τους και αν δεν συμφωνήσει κανείς μαζί τους ΑΦΟΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ.

Δυστυχώς....... έχεις δίκιο καλή μου. Ο άνθρωπος αντί να κοιτάει τα φίδια που κρύβει μέσα του κατηγορεί τα φίδια του άλλου. Καλό θα ήταν όλοι αυτοί οι «θρησκευόμενοι» να μάθουν καλύτερα τους «περιορισμούς» τις ίδιας της θρησκείας τους. Ξέρεις το μεγαλύτερο παράδοξο και παράλογο στο κόσμο αυτό είναι να σκοτώνεις στο όνομα του Χριστού. Και όμως έγινε..........
Σε επόμενο μύνημα μου θα σου δείξω ότι υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.

Το μόνο που επιτυγχάνεται αγαπητε μου φίλε με τα συστήματα αυτού του είδους, είναι μια πλήρης απώθηση του συναισθήματος ... μια σκλήρυνση του νου τέτοια που εντέλει το ανθρώπινο όν παρουσιάζεται σαν στεγνό ακίνητο περίγραμμα ...μέχρι να ξυπνήσει η τίγρη μια ημέρα και να θυμηθεί οτι δεν είναι γάτα , οπως ελεγε ενας σοφός..

Το συναίσθημα όταν είναι έρμαιο των παθών(υπερηφάνεια, κακία, μίσος)..........καλό είναι να απωθείται.........γιατί γίνεται όργανο τους .......και ξυπνά τη τίγρη.

Με εκτίμηση

[NEHEMAUT]

αντίστοιχο στοιχειώδει αυτοσεβασμό είχε και ο Χίτλερ για αυτό έθετε τα όρια στη ζωή του και τη συμπεριφορά του. Με συγχωρείς για το υπερβολικό της παρομοίωσης αλλά πρέπει να αποφασίσουμε αν ο άνθρωπος έχει πάθη και αν πρέπει ή όχι να τα πολεμήσει. Τώρα πως αυτός που έχει πάθη και πρέπει να απαλλαγεί από αυτά θέτει και τα όρια της [συμπεριφοράς του είναι ένα θέμα......

Ο Χίτλερ δεν είχε κανένα αυτοσεβασμό και προφανώς είχε και χαμηλή αυτοεκτίμηση και αγάπη για τον εαυτό του. Αν θυμάσαι στο τέλος αυτοκτόνησε. Αρα αυτό που υπερίσχυε σε όλη του την ζωή , ηταν η επιθυμία για επιβεβαίωση και εξουσία. Ο άνθρωπος όμως που είναι ολοκληρωμένος και έχει συνείδηση του εαυτού του σαν κάτι εκ θεού προερχόμενο και ως εκ τούτου ανώτερο ως προς τον στόχο , δεν προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες.
Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε με μια διεστραμμένη προσωπικότητα που κυρίευσε εντελώς οτιδήποτε πνευματικό μπορούσε να έχει σαν ατομο.
Πάντως φαίνεται ότι αυτή την διαστροφή προφανως την είχαν κρυμμένη και πολλοί άλλοι γιατί δεν εξηγείται τόσος φανατισμός ακόμη και μέσω της ισχύος του ομαδικού πνεύματος.

Συζητάμε αν ο άνθρωπος έχει πάθη και αν πρέπει να τα πολεμήσει.
Αν κάνει ΠΟΛΕΜΟ , τότε ένα πάθος θα έχει σκεπάσει τα άλλα. Θα έχουμε το φονικό ένστικτο ενδυναμωμένο και μάλιστα μεσα μας στραμμένο επάνω μας. Έτσι κάπως πιστεύω ότι δημιουργήθηκε και η ψυχοσύνθεση της ιεράς εξέτασης και των φανατικών που βλέπουμε.

Νομίζω ότι αυτά που λέμε πάθη , είναι φυσιολογικές λειτουργίες μας , σε λάθος χρήση και ποσότητα. Το ελάττωμα είναι η κατάχρηση τους.
Πχ Μας εδόθησαν οι πέντε η αν θες και οι εξι αισθήσεις μας για να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας, για να μπορούμε να επιζούμε, να αναπαραγόμαστε και να θαυμάζουμε την ομορφιά της γής μας μη ξεχνώντας την προέλευση μας.

Δεν φταίνε οι αισθήσεις μας αν εμείς το παρακάνουμε …όπως όταν αντί να γευόμαστε ωραίο γλυκό , τρώμε μια τούρτα μπροστά στην τηλεόραση..
Θαυμάζουμε ένα ωραίο τόπο .... αλλά΄δεν σταματάμε εκεί. Θέλουμε να αγοράσουμε το οικόπεδο…..ε! η οραση φταίει η η απληστία μας?

Και άλλα ….

Τωρα όσον αφορά τα ένστικτα, και τις επιθυμίες πιστεύω ότι υπάρχουν οι ίδιες αντιστοιχίες και εδώ.

Η έντολή «μη κλέψεις» έχει και κοινωνικό-πολιτικό σκοπό αλλά και βαθύ πνευματικό. Εξαρτάται από εσένα για ποιό από τους δύο λόγους θα την ακολουθήσεις. Τώρα αν υπάρχουν πολλοί που την ακολουθούν «υποκριτικά» δεν φταίει η εντολή – περιορισμός, ούτε η θρησκεία που την θέτει για εφαρμογή.

Μεγάλη κουβεντα φίλε μου. Όταν ο ανθρωπος πεινάει και είναι δυστυχισμένος και θα κλέψει και άλλα θα κάνει. Η εντολή ισχύει όταν υπάρχει δικαιοσύνη και κάποιος λογικός καταμερισμός αγαθών. Αν όμως όλα αυτά αναιρούνται τότε ???
Προσωπικά την βλέπω από την κοινωνική της άποψη και μόνο.

Το συναίσθημα όταν είναι έρμαιο των παθών(υπερηφάνεια, κακία, μίσος)..........καλό είναι να απωθείται.........γιατί γίνεται όργανο τους .......και ξυπνά τη τίγρη.

Συμφωνώ ότι σε πρώτη φάση για να δράσουμε γρήγορα θα πρέπει τουλάγχιστον να συγκρατήσουμε τις πράξεις μας.
Όμως μετα αν δεν θέλουμε να ξαναγυρνάμε στα ίδια…….χρειάζεται να το δούμε και να το εξετάσουμε στο φώς. Τοτε μπορεί να διαλυθεί αν αντιληφθούμε τι κάνουμε και τι μορφές ενδυναμώνουμε, δλδ αν καταλάβουμε ότι ουσιαστικά στρεφόμαστε εναντίον μας.

Σε επόμενο μύνημα μου θα σου δείξω ότι υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.

Περιμένω με χαρά..

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Ο Χίτλερ δεν είχε κανένα αυτοσεβασμό και προφανώς είχε και χαμηλή αυτοεκτίμηση και αγάπη για τον εαυτό του. Αν θυμάσαι στο τέλος αυτοκτόνησε. Άρα αυτό που υπερίσχυε σε όλη του την ζωή , ήταν η επιθυμία για επιβεβαίωση και εξουσία.

Δίψα για επιβεβαίωση.......εξουσία.........χαμηλή αυτοεκτίμηση.........έλλειψη αυτοσεβασμού.......... κάτι σαν όλους μας(αναλογικά). Άντε οι 9 στους 10 κάπως έτσι είμαστε......

Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε με μια διεστραμμένη προσωπικότητα που κυρίευσε εντελώς οτιδήποτε πνευματικό μπορούσε να έχει σαν άτομο.

Αν το δεις σαν κάτι μεμονωμένο χάνεις το νόημα. Δες το σαν : που μπορούν να σε οδηγήσουν τα εσωτερικά πάθη

Πάντως φαίνεται ότι αυτή την διαστροφή προφανώς την είχαν κρυμμένη και πολλοί άλλοι γιατί δεν εξηγείται τόσος φανατισμός ακόμη και μέσω της ισχύος του ομαδικού πνεύματος.

Είδες δεν ήταν ένας ήταν πολλοί.

Αν κάνει ΠΟΛΕΜΟ , τότε ένα πάθος θα έχει σκεπάσει τα άλλα. Θα έχουμε το φονικό ένστικτο ενδυναμωμένο και μάλιστα μέσα μας στραμμένο επάνω μας. Έτσι κάπως πιστεύω ότι δημιουργήθηκε και η ψυχοσύνθεση της ιεράς εξέτασης και των φανατικών που βλέπουμε.

Όταν βρίσκεσαι στον «εσωτερικό αόρατο πόλεμο» βλέπεις μέσα σου και φρίττεις κλαίς και παρακαλείς το θεό με ταπεινότητα να σε βοηθήσει να ελευθερωθείς. Οι ψυχοσυνθέσεις τύπου Ιεράς Εξέτασης προέρχονται από ανθρώπους που ποτέ δεν κοίταξαν μέσα τους, ποτέ δεν συνειδητοποίησαν τα πάθη τους, μέχρι που αυτά τους κυρίευσαν. Όπως ακριβώς και ο Χίτλερ. «Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος» λέει ο σοφός λαός μας γνωρίζοντας κάτι που εμείς εύκολα ξεχνάμε: «την αδυναμία μας»

Νομίζω ότι αυτά που λέμε πάθη , είναι φυσιολογικές λειτουργίες μας , σε λάθος χρήση και ποσότητα. Το ελάττωμα είναι η κατάχρηση τους.

Εδώ είναι και η ουσία της διαφωνίας μας. Φυσιολογικές λειτουργίες μας είναι η αγάπη, η πραότητα, η συμπόνια, ο αλτρουισμός και όχι η κακία το μίσος ο φθόνος η φιλαργυρία και ο εγωισμός.

Μεγάλη κουβεντα φίλε μου. Όταν ο άνθρωπος πεινάει και είναι δυστυχισμένος και θα κλέψει και άλλα θα κάνει. Η εντολή ισχύει όταν υπάρχει δικαιοσύνη και κάποιος λογικός καταμερισμός αγαθών. Αν όμως όλα αυτά αναιρούνται τότε ???
Προσωπικά την βλέπω από την κοινωνική της άποψη και μόνο.

Οι πνευματικές εντολές δεν έχουν ισχύ μόνο στις καλές συνθήκες αλλά ισχύουν πάντα. Όταν τις βλέπεις πνευματικά. Αλά άσε το «ου κλέψεις». Βάλε στη θέση του το «ου φονεύσεις» ή το «ου μοιχεύσεις» ή κάποια άλλη εντολή.

Συμφωνώ ότι σε πρώτη φάση για να δράσουμε γρήγορα θα πρέπει τουλάγχιστον να συγκρατήσουμε τις πράξεις μας.
Όμως μετα αν δεν θέλουμε να ξαναγυρνάμε στα ίδια…….χρειάζεται να το δούμε και να το εξετάσουμε στο φώς. Τοτε μπορεί να διαλυθεί αν αντιληφθούμε τι κάνουμε και τι μορφές ενδυναμώνουμε, δλδ αν καταλάβουμε ότι ουσιαστικά στρεφόμαστε εναντίον μας.

Δεν έχουμε καταλάβει ότι μόνο ο θεός μπορεί να μας σώσει και μόνοι μας δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα. Αυτό για μένα είναι η αρχή οποιουδήποτε πνευματικού δρόμου.

[NEHEMAUT]

Αναστημένε , έχουμε εντελώς διαφορετικές απόψεις σε βασικά ερωτήματα.
Ας θέλεις μπορούμε να φιλοσοφήσουμε….

Λες

Εδώ είναι και η ουσία της διαφωνίας μας. Φυσιολογικές λειτουργίες μας είναι η αγάπη, η πραότητα, η συμπόνια, ο αλτρουισμός και όχι η κακία το μίσος ο φθόνος η φιλαργυρία και ο εγωισμός.

Γιατί το λές αυτό? Θέτω τον εαυτό μου έξω από κάθε διδασκαλία και όλα οσα έχουμε διαβάσει και ΠΑΡΑΤΗΡΩ…..…Θεωρείς ότι είναι κάτι που μπορεί να γίνει? [ το πιο απλό ερώτημα] …και μετα αν δεν γίνεται μήπως τελικά πρέπει να δούμε την πιθανή παρανόηση των διδασκαλιών και την προσαρμογή τους στα ανθρώπινα δεδομένα.

Είναι σαν να λεμε ότι η τροφή και η αναπνοή είναι φυσιολογικές λειτουργίες μας αλλά η ούρηση και ο ιδρώτας δεν είναι…..επειδή δεν είναι ‘’κομψά’’. Αν όμως αυτά διαταραχθούν πεθαίνουμε με την ίδια ταχύτητα που συμβαίνει και με τα άλλα.

Ένα ένα ..ο εγωισμός….γιατί είναι αφύσικος ? Εμένα μου φαίνεται όχι μόνο φυσικός αλλά και απαραίτητος για να επιζήσουμε και να προοδεύσουμε. Αρκεί να μην γίνεται αυτοσκοπός και εμμονή.

Η κακία, το μίσος και ο φθόνος είναι παράγωγα του φόβου. Δεν είναι ανεξάρτητα. Εμφανίζονται όποτε φοβόμαστε, όποτε θίγεται η προσωπικότητα μας και οι ελπίδες μας. Ο λόγος που δεν είναι ‘’συμπαθητικά’’, είναι ότι για να τραφούν χρειάζονται την ενέργεια μας, καθώς επίσης και όσων έχουν τα παραπάνω στοιχεία έντονα.
Οπότε είναι εμφανές το γιατί είναι καλό να αποφεύγονται. Παρ΄όλα αυτά όμως , μας προειδοποιούν ότι κάτι δεν είναι αρμονικό μεσα μας και θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε που είναι η παράβαση.

Εν αντιθέσει η αγάπη , η πραότητα και ο αλτρουισμός όταν και αν υπάρχουν εκπέμπουν σύννεφα γαλήνης και χαράς και τα αναζητούμε.
Και αυτά όμως μας διδάσκουν που και πώς να συνεργαζόμαστε μαζί τους ώστε να μην γινόμαστε γραφικοί.

Οι πνευματικές εντολές δεν έχουν ισχύ μόνο στις καλές συνθήκες αλλά ισχύουν πάντα. Όταν τις βλέπεις πνευματικά. Αλά άσε το «ου κλέψεις». Βάλε στη θέση του το «ου φονεύσεις» ή το «ου μοιχεύσεις» ή κάποια άλλη εντολή.

Οι πνευματικές εντολές έχουν εφαρμογή στον κόσμο του πνεύματος αλλά στον κόσμο της ύλης που είμαστε και που με αυτή εκδηλώνεται το πνεύμα δεν γίνεται να πάμε τυφλά.

Και ερωτώ …αν κάποιος επιτεθεί στο παιδί σου τι θα κάνεις? Θα κάτσεις και θα σκεφτείς τις 10 εντολές η θα πέσεις κυριολεκτικά επάνω του……?
Αν ένα μεγάλο ζωό η ένα αγριο έντομο μπει στο σπίτι σου θα το κοιτάς ?

Αρα το ένστικτο της επιβίωσης που μας εδόθη και που περιλαμβάνει και την δολοφονική μας έκφανση είναι χρήσιμο. Η αιτία είναι που φέρνει την διαφορά.

Σχετικά με την μοιχεία …μήπως μοιχεία είναι η προδοσία της ψυχής μας και η συνεργασία του ιερού σώματος μας για λάθος χρήση ?
Διότι αν κάποιος ενώνεται με κάποιον που για τους δικούς του X λόγους δεν επιθυμεί, τότε ναι έχουμε μοιχεία και όχι αν παραβούμε τα κοινωνικά συμβόλαια. Αλήθεια οι πρώτοι άνθρωποι αν δεχθούμε αυτή την ιστορία ……διέπραξαν αιμομιξία ? Γνωρίζεις πότε απαγορεύτηκε η αιμομιξία και γιατί?

Δεν έχουμε καταλάβει ότι μόνο ο θεός μπορεί να μας σώσει και μόνοι μας δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα. Αυτό για μένα είναι η αρχή οποιουδήποτε πνευματικού δρόμου.

Αυτό το πιστεύω κι εγώ με την έννοια ότι μόνο η ενωση της προσωπικότητας μας με τον εσωτερικό Θεϊκό εαυτό μας είναι αυτό που μας ελευθερώνει.
Όμως επειδή έχω αισθανθεί αυτή την ενεργειακή μορφή που θεωρούμε Θεϊκή , δέχομαι ότι υπάρχει μια εξαιρετική νοημοσύνη πολύ πιό μεγαλειώδης και απέραντη από ότι μπορούμε να κατανοήσουμε μεσα και έξω από εμάς.

Αυτή όμως δεν υπόκειται σε δόγματα και εμφανίζεται όποτε εκείνη νομίζει ανεξάρτητα από την δικής μας επιθυμία.

Mε εκτίμηση

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Ας μιλήσουμε λοιπόν….

Γιατί το λές αυτό? Θέτω τον εαυτό μου έξω από κάθε διδασκαλία και όλα όσα έχουμε διαβάσει και ΠΑΡΑΤΗΡΩ…..…Θεωρείς ότι είναι κάτι που μπορεί να γίνει? [ το πιο απλό ερώτημα] …και μετά αν δεν γίνεται μήπως τελικά πρέπει να δούμε την πιθανή παρανόηση των διδασκαλιών και την προσαρμογή τους στα ανθρώπινα δεδομένα.

Και ποιος σου είπε ότι ο εαυτός σου και ο εαυτός μου είναι το τυπικό ανθρώπινο όν για να το παρατηρήσουμε και να δούμε ποιος είναι ο άνθρωπος. Θεωρώ ότι έχουμε χάσει αρκετά το μέτρο. Ο ανθρωποκεντρισμός ξεπερνά τα όρια. Ο πραγματικός άνθρωπος είναι ο «υιός του ανθρώπου» ήρθε στη γη μια φορά και μας έδειξε όχι μόνο ότι γίνεται αλλά και πως.
Και με τη δύναμη Του πολλοί τα κατάφεραν και μετά.

Είναι σαν να λεμε ότι η τροφή και η αναπνοή είναι φυσιολογικές λειτουργίες μας αλλά η ούρηση και ο ιδρώτας δεν είναι…..επειδή δεν είναι ‘’κομψά’’. Αν όμως αυτά διαταραχθούν πεθαίνουμε με την ίδια ταχύτητα που συμβαίνει και με τα άλλα.

Όλα αυτά που αναφέρεις είναι σωματικές λειτουργίες και δεν υπάρχουν ούτε καλές ούτε κακές για να αναφερθούν αναφορικά με τις πνευματικές.

Ένα ένα ..ο εγωισμός….γιατί είναι αφύσικος ? Εμένα μου φαίνεται όχι μόνο φυσικός αλλά και απαραίτητος για να επιζήσουμε και να προοδεύσουμε. Αρκεί να μην γίνεται αυτοσκοπός και εμμονή.

Γιατί ο άνθρωπος πλάστηκε «κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση θεού». Άλλο αν κατάντησε «κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση ζώανθρώπου». Η ανθρωπότητα προόδευσε πραγματικά μόνο στις στιγμές που ο εγωισμός έγινε συλλογικό πνεύμα. Σε όλες τις άλλες έτρωγε τις σάρκες της όπως τώρα στη προοδευμένη εποχή μας.

Η κακία, το μίσος και ο φθόνος είναι παράγωγα του φόβου. Δεν είναι ανεξάρτητα. Εμφανίζονται όποτε φοβόμαστε, όποτε θίγεται η προσωπικότητα μας και οι ελπίδες μας. Ο λόγος που δεν είναι ‘’συμπαθητικά’’, είναι ότι για να τραφούν χρειάζονται την ενέργεια μας, καθώς επίσης και όσων έχουν τα παραπάνω στοιχεία έντονα.
Οπότε είναι εμφανές το γιατί είναι καλό να αποφεύγονται. Παρ΄ όλα αυτά όμως , μας προειδοποιούν ότι κάτι δεν είναι αρμονικό μεσα μας και θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε που είναι η παράβαση.

Ο φόβος προέρχεται από την απομάκρυνση μας από το θεό. Είναι ο ίδιος μας ο ανθρωποκεντρισμός. Για μένα ο άνθρωπος δεν νοείται να είναι μακριά από το δημιουργό και Πατέρα του. Για αυτό ο φόβος και τα παράγωγα του δεν είναι στη φύση του ανθρώπου.

Εν αντιθέσει η αγάπη , η πραότητα και ο αλτρουισμός όταν και αν υπάρχουν εκπέμπουν σύννεφα γαλήνης και χαράς και τα αναζητούμε.
Και αυτά όμως μας διδάσκουν που και πώς να συνεργαζόμαστε μαζί τους ώστε να μην γινόμαστε γραφικοί.

Η γραφικότητα είναι καθαρά ζήτημα αισθητικής. Η αίσθηση όμως της αμαρτωλότητας-κυριαρχίας των παθών μέσα μας είναι απαραίτητη για να ξεκινήσει ο οποιοσδήποτε πνευματικός δρόμος.

Οι πνευματικές εντολές έχουν εφαρμογή στον κόσμο του πνεύματος αλλά στον κόσμο της ύλης που είμαστε και που με αυτή εκδηλώνεται το πνεύμα δεν γίνεται να πάμε τυφλά.

Και ερωτώ …αν κάποιος επιτεθεί στο παιδί σου τι θα κάνεις? Θα κάτσεις και θα σκεφτείς τις 10 εντολές η θα πέσεις κυριολεκτικά επάνω του……?
Αν ένα μεγάλο ζωό η ένα αγριο έντομο μπει στο σπίτι σου θα το κοιτάς ?

Αρα το ένστικτο της επιβίωσης που μας εδόθη και που περιλαμβάνει και την δολοφονική μας έκφανση είναι χρήσιμο. Η αιτία είναι που φέρνει την διαφορά.

Στην Ιστορία της ανθρωπότητας εμφανίσθηκαν άνθρωποι που ότι φρικτό και αν τους έκαναν όχι απλά δεν στράφηκαν ποτέ ενάντια σε άνθρωπο, αλλά τους συγχωρούσαν και τους ευλογούσαν την ίδια στιγμή. Για μένα αυτό λέγεται ανθρώπινο μεγαλείο. Είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο θεό. Εγώ δεν θα κοιτάξω τα χάλια μου για να σκιαγραφήσω το ανθρώπινο όν και στο τέλος να πω : «δεν βαριέσαι εντάξει είμαι, άνθρωπος είμαι τι να κάνω».
Τώρα αν αυτό είναι εύκολο ή δύσκολο ή απίστευτα δύσκολο..........δεν αναιρεί ότι υπάρχει.

Σχετικά με την μοιχεία …μήπως μοιχεία είναι η προδοσία της ψυχής μας και η συνεργασία του ιερού σώματος μας για λάθος χρήση ?

Ναι είναι και αυτό.

Αυτό το πιστεύω κι εγώ με την έννοια ότι μόνο η ενωση της προσωπικότητας μας με τον εσωτερικό Θεϊκό εαυτό μας είναι αυτό που μας ελευθερώνει.
Όμως επειδή έχω αισθανθεί αυτή την ενεργειακή μορφή που θεωρούμε Θεϊκή , δέχομαι ότι υπάρχει μια εξαιρετική νοημοσύνη πολύ πιό μεγαλειώδης και απέραντη από ότι μπορούμε να κατανοήσουμε μεσα και έξω από εμάς.
Αυτή όμως δεν υπόκειται σε δόγματα και εμφανίζεται όποτε εκείνη νομίζει ανεξάρτητα από την δικής μας επιθυμία.

Όταν δεν μπορούμε καν να την κατανοήσουμε (την εξαιρετική νοημοσύνη) εσύ πως ξέρεις που υπόκειται και πως εμφανίζεται??? Στη πραγματικότητα ο καθένας ζει στο δικό του δόγμα, καταγγέλλοντας τα δόγματα των άλλων. Κατά το δικό μου πιστεύω ο θεός δεν παρουσιάζεται ποτέ χωρίς την ελεύθερη ανθρώπινη θέληση.

ΧΑΙΡΕ

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Προσκυνητές: Ευλογείτε, Γέροντα.

Γέροντας: Ο Κύριος, παιδιά μου. Καλωσορίσατε στην καλύβη μας. Φαίνεστε πολύ κουρασμένοι από την οδοιπορία· δροσίστε το πρόσωπό σας με το νεράκι αυτής της βρύσης, πάρτε από τον Αρχοντάρη το κέρασμα και ελάτε στη απλωταριά να συζητήσουμε.
Έπειτα από λίγη ώρα.

Προσκυνητές: Γέροντα, ήρθαμε, όπως μας είπες. Είναι ωραία εδώ. Από εδώ ψηλά η θέα είναι ανεμπόδιστη. Ο ήλιος δύει μέσα στο πέλαγος. Θεϊκό βράδυ.

Γέροντας: Χαίρομαι, που έχετε μάτια και ψυχή για να βλέπετε τα μεγαλεία του Θεού· αυτό το μεγαλείο θα υμνήσουμε σε λίγο στον Εσπερινό και στη συνέχεια κατά την Αγρυπνία.

Προσκυνητές: Πότε θα αρχίσει και πότε θα τελειώσει η Αγρυπνία, Γέροντα;

Γέροντας: Θα αρχίσει σε λίγο και θα τελειώσει το πρωί με την ανατολή του ήλιου, οπότε και θα παρατεθεί τράπεζα.

Ένας νεαρός προσκυνητής: Εγώ δε θα ’ρθω στην Αγρυπνία· προτιμώ να κοιμηθώ.

Γέροντας: Όπως σε αναπαύει, παιδί μου.

Προσκυνητές: Αυτός ο νεαρός, Γέροντα, δεν ανήκει στη συντροφιά μας· ερχόταν μόνος και μας ακολούθησε· φαίνεται σαλεμένος.

Γέροντας: Μην κατηγορείς το παιδί. Όλοι μια συντροφιά είμαστε και ο Ιησούς μαζί μας· γιατί στο όνομά Του είμαστε συνηγμένοι εδώ πάνω σ’ αυτή τη βίγλα του Θεού. Τώρα εγώ πηγαίνω στην εκκλησία. Χτύπησε το τάλαντο για τρίτη φορά.
Πρωί στην τράπεζα.

Γέροντας: Καλή σας όρεξη· φάτε και δοξολογήστε τον Θεό «πάντων ένεκεν». Να ’χετε την ευχή μου, γιατί ήρθατε όλοι στην εκκλησία. Σας είδα να προσεύχεσθε με πίστη. Αν και κουρασμένοι, ήρθατε όλοι.

Προσκυνητής: Όχι όλοι. Ο νεαρός, ο μουσάτος, δεν ήρθε· είναι ιδιότροπος. Φαίνεται βαρεμένος.

Γέροντας: Μη μιλάς έτσι· δεν πειράζει που δεν ήρθε. Μπορεί να προσευχήθηκε με μεγαλύτερη θέρμη στον Θεό και ας μη ήρθε στην εκκλησία. Μπορεί να έχει κάποιο λόγο που δεν ήρθε. Μην τον λες βαρεμένο και ιδιότροπο.

Άλλος προσκυνητής: Γέροντα, ήρθε ο νεαρός· ήρθε κατά τα μεσάνυκτα· έκατσε σε μιαν άκρη. Εκεί κοντά καθόμουν κι εγώ· μέσα στο σκοτάδι δε διακρινόταν. Είχε πέσει στα γόνατα κι έκλαιγε με αναφιλητά. Όταν άκουσε από το Ευαγγέλιο τη δυστυχία του Ασώτου, τότε άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Ποια ώρα έφυγε δεν είδα.

Γέροντας: Τώρα πού είναι;

Προσκυνητές: Έχει καθήσει σε μια πέτρα εκεί ψηλά και αγναντεύει τη θάλασσα… Εμείς θα φύγουμε. Ας μείνει αυτός εδώ.

Γέροντας: Μην τον αφήνετε μόνο. Πάρτε τούτη την ευλογία γι’ αυτόν. Είναι λίγο ψωμί, δυο ντομάτες και λίγες ελιές. Το καημένο το παιδί δεν έφαγε τίποτα. Πώς θα περπατήσει;

Προσκυνητές: Γέροντα, να ’τος έρχεται. Καλύτερα να τα δώσεις εσύ.

Γέροντας: Καλώς τον. Παιδί μου, η τράπεζα σε περιμένει· αν δεν θέλεις να φας στην τράπεζα, πάρε μαζί σου αυτή την ευλογία.

Νεαρός: Γέροντα, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.

Γέροντας: Ποια, παιδί μου;

Νεαρός: Γέροντα, αρνήθηκα να ’ρθω στην αγρυπνία και μίλησα με απρέπεια κι εσύ με καλοσύνη μου απάντησες: «Όπως σε αναπαύει, παιδί μου». Έτσι θα μου απαντούσε ο πατέρας μου. Αλλά εγώ δε γνώρισα πατέρα· έζησα ορφανός· θα μου επιτρέψεις να λέω εσένα πατέρα;
Γέροντας: Αν αυτό σε αναπαύει, να ’ναι ευλογημένο. Όμως…

Νεαρός: Τι όμως, Γέροντα;

Γέροντας: Παιδί μου, εγώ σε λίγο φεύγω για τον ουρανό· θα μείνεις πάλι ορφανός. Πάρε για πατέρα σου τον πατέρα όλων μας, «τον εν τοις ουρανοίς».

Νεαρός: Θα κάνω υπακοή, Γέροντα. «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, μη μ’ αφήσεις ποτέ ορφανό…»

Γέροντας: Αμήν… αμήν. Στην ευχή μου να πας. Τώρα δε θα είσαι ποτέ μόνος· τώρα αν κλάψεις, θα είναι δάκρυα χαράς. Καλό δρόμο. Η Παναγιά μαζί σου.

Παντού υπάρχουν και οι μεν και οι δε..........το ζήτημα είναι να μη χαθεί ο στόχος.

[NEHEMAUT]

Eχω την άποψη ότι δεν υπάρχει τυπικό ανθρώπινο ον. Είμαστε όλα, και κάθε εκδήλωση μας είναι μια έκφραση του πνεύματος σε μια διαφορετική δόνηση. Ο εαυτός μας είναι αυτό που είμαστε και με αυτό πορευόμαστε.
Κάθε ένας μας είναι μοναδικός και ασύγκριτος με οτιδήποτε άλλο.

Ο στόχος, είναι η εσωτερική εναρμόνιση και αυτός δεν επιτυγχάνεται με την σύγκριση μας με ένα ιδεατό όν και με τον διαχωρισμό μας σε ‘’πραγματικούς ‘’ και ‘’ μη πραγματικούς ‘’ ανθρώπους.

Αναστημένε , καταλαβαίνω τις πεποιθήσεις σου και τα πιστεύω σου και νομίζω ότι καλώς τα ακολουθείς αν αυτά σε βοηθούν.
Απλώς εγώ έχω διαφορετικά …δικά μου. Δεν συμφωνώ με τις εξωτερικές κατευθύνσεις, οδηγίες δόγματα κλπ….
Δεν νιώθω αμαρτωλή που χρειάζεται να λυτρωθεί και να σωθεί….
Αγαπάω τον Θεό μου και το μόνο που φοβάμαι είμαι εγώ………..
Αλλά κι αυτό το ‘’εγώ’’ το έχω συμπαθήσει πλέον και μου είναι η πιο γλυκεία παρέα.


Με ρώτησες

<<Όταν δεν μπορούμε καν να την κατανοήσουμε (την εξαιρετική νοημοσύνη) εσύ πως ξέρεις που υπόκειται και πως εμφανίζεται??? Στη πραγματικότητα ο καθένας ζει στο δικό του δόγμα, καταγγέλλοντας τα δόγματα των άλλων. Κατά το δικό μου πιστεύω ο θεός δεν παρουσιάζεται ποτέ χωρίς την ελεύθερη ανθρώπινη θέληση.>>

Όπως μπορούμε και αντιλαμβανόμαστε την νοητική η ποιοτική υπεροχή ακόμη και αν δεν είμαστε εκεί ψηλά…
Το νιώθεις Αυτό αγαπητέ φίλε μου, το αισθάνεσαι να σε πλημμυρίζει σαν μια θάλασσα ζέστης και ασφάλειας πιο μεγαλειώδης και ομορφότερη από οτιδήποτε άλλο εχεις αισθανθεί…και τότε είσαι ολόκληρος.

Η θέληση αν την εννοείς ως μια δυνατή παράκληση ναι …αλλά αν την εννοείς ως ένα πείσμα και μια άσκηση , προσωπικά δεν συμφωνώ.

Να είσαι καλά

[ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ]

Κάλή τύχη καλή μου φίλη στο δρόμο της αυτοθέωσης. Προσοχή μόνο στη "καταληπτική φαντασία".

Συστηματικότερα από όλους τους Πατέρες απασχόλησε τον Γρηγόριο τον Νύσσης, η μελέτη και η περιγραφή της ανοδικής πορείας τής ψυχής. Διάχυτο είναι το θέμα σε όλο το συγγραφικό του έργο και αυτό του δίνει ενότητα.

Την ευκαιρία για τη συστηματική του ανάπτυξη έδωσε στο Γρηγόριο η ερμηνεία κειμένων τής Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, ο Μωυσής, οι ψαλμοί του Δαυίδ, το άσμα ασμάτων, οι μακαρισμοί.

Με τη βοήθεια της αλληγορικής μεθόδου σε όλα αυτά τα κείμενα ανακαλύπτει ο Γρηγόριος το συμβολισμό της ανοδικής πορείας της ψυχής και διαγράφει τα στάδια και τους αναβαθμούς που ακολουθεί.

Κατά την ανάβαση της η ψυχή αφού λυτρωθεί από την αιχμαλωσία της «καταληπτικής φαντασίας», αφού, οδηγούμενη από την έφεση, αρχίσει την «άνοδο», αποκτά τέλος την αίσθηση της παρουσίας του θεού, που την συνοδεύει και την καθοδηγεί στην ανάβαση της. Ξέρει τώρα η ψυχή ότι δεν την οδηγεί η διάνοια, αλλά το ίδιο το πνεύμα του θεού. Έχει γίνει «οίκος θεού».

Ένα δύο παραστατικά και κύρια σημεία της πορείας, που δείχνουν το βαθύ μυστικό περιεχόμενο, τον μυστικό τόνο πού έδωσε ο Γρηγόριος στο στοχασμό του, και έγινε έτσι ο μεγάλος θεμελιωτής του χριστιανικού μυστικισμού .

Αυτόν κυρίως θα ακολουθήσει μετά ένα περίπου αιώνα, ο Ψευδοδιονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Μάξιμος ο Ομολογητής αργότερα, και δια μέσου αυτών όλη ή χορεία των μυστικών του Βυζαντίου και της Δύσεως. Ή ακτινοβολία του έμμεσα θα φωτίσει και τους Σλαύους ορθοδόξους, ως τον Μπερντιάεφ στις ημέρες μας, θα φτάσει ακόμη ως τον Γερμανό - Αυστριακό ποιητή Rilke πού διδάχθηκε τον μυστικισμό από την Ρωσική χριστιανική παράδοση.

Λέει λοιπόν ο Γρηγόριος ότι εκείνος που ανεβαίνει και εννοεί φυσικά τον καθαρό στη καρδιά όλο και φτάνει σε κάτι ανώτερο από όλα τα πριν, αυτό όμως το οποίο φτάνει «ούχ ορίζει εν εαυτώ το ζητούμενο, άλλα το πέρας του ευρεθέντος, αρχή προς την των υψηλότερων ευρεσιν γίνεται». Είναι, λέει, η ανάβαση του όπως ή κλίμακα πού μόλις πατήσεις το ένα σκαλοπάτι της, άλλο αμέσως σκαλοπάτι καλεί το πόδι σου να σε ανεβάσει ψηλότερα. Έτσι ούτε εκείνος που ακολουθεί την άνοδο στέκεται ποτέ, ούτε ή έφεση του προς άνοδο σταματά.

Μια. νέα, ακόμη πιο δυνατή επιθυμία, όλο και τον ωθεί να οδεύει «πάντοτε δια των ανωτέρων προς το αόριστον».

Προς τον θεό δηλαδή. Το εσώτερο νόημα της πορείας είναι ότι ο άνθρωπος βλέπει πραγματικά μόνο όταν και σε όσο βαθμό ξεπερνά τη δική του δράση, όταν αφήνεται στη φώτιση του θείου φωτός.