Αν δεν πηγαίνει περίπατο το βίωμα, όπως το εννοείς φίλε Παύλο, τότε πηγαίνει βόλτα η αυτοανάλυση, η αυτοκριτική, η αυτογνωσία.
Όχι, όχι. Ούτε σημαίνει κάτι τέτοιο. Αν κάτι πηγαίνει περίπατο - επειδή εσύ σώνει και ντε θες κάποιο να πηγαίνει περίπατο δηλ.
- αυτό είναι ο
εγωισμός, ο κομπασμός, η υπερηφάνεια και η αυτοπροβολή.
Όταν ένας άνθρωπος "αλλάζει" επίπεδο, το γνωρίζει μονάχα αυτός. Η "αλλαγή" αυτή είναι πάντα βιωματική. Πρέπει να την ζήσει δηλ. κάποιος. Να του συμβεί κάτι - όχι απαραίτητα μεταφυσικό ή περίεργο - άλλα κάτι ιδιαίτερο ας πούμε. Αυτήν την "αλλαγή" την έχει βιώσει, την έχει μέσα του δηλ. μονάχα ο ίδιος. Η Ιστορία λέει πως όποιοι προσπάθησαν να εξηγήσουν αυτήν την "αλλαγή" σε κάποιους άλλους, έγιναν μισητοί και χαρακτηρίστηκαν παρανοϊκοί. Συνεπώς, ακόμη κι αν διαπιστώσει κάποιος μια "αλλαγή συνειδησιακού επιπέδου", δεν είναι τόσο εύκολο να την μεταδώσει μέσω λόγου στον συνάνθρωπό του. Όσοι δε, ισχυρίζονται πως έχουν "αλλάξει συνειδησιακό επίπεδο" ή βρίσκονται σε "άλλο" επίπεδο, αυτοαναιρούνται οι ίδιοι γιατί παραδεχόμενοι μια "αλλαγή",
υποβάλουν μια κατάσταση
δική τους στον άλλον. Κάτι τέτοιο, δεν είναι αποδεκτό από ένα - υψηλό ας πούμε - επίπεδο συνείδησης.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να αναιρείται η αξία του βιώματος αν το μεταφέρεις.
Δεν αναιρείται η αξία. Υποβιβάζεται η ενέργειά του.
Το βίωμα είναι κάτι εξαιρετικά προσωπικό. Είναι μια κατάσταση. Είναι κάτι σαν το όνειρο. Πολλές φορές λέμε πως "τα όνειρα δεν χρειάζεται να τα διηγούμαστε" γιατί έχουν μια ιδιαίτερη ομορφιά, δική τους, έχουν μια δική τους δυναμική, μια δική τους υφή αν θες. Αν πας και διηγηθείς ένα όνειρό σου σε κάποιον - ασφαλώς και μπορείς να το κάνεις - , ε, κάπως το χαλάς, δεν μπορείς δηλ. να αποτυπώσεις όλη την ομορφία του, όλη την έντασή του, ακόμη κι αν είσαι ο μεγαλύτερος ποιητής του κόσμου. Αυτό που έχει το όνειρο εκείνη την στιγμή που συμβαίνει, είναι μοναδικό, είναι δικό του! Κάπως έτσι συμβαίνει και με τα βιώματά μας. Είναι καταστάσεις που έχουν μια χαρακτηριστική
υφή, μια δική τους ομορφιά - ακόμη και αν τα βιώματά μας είναι "σκληρά", ή άσχημα - έχουν μια ιδιαίτερη "μυρουδιά". Είναι δικά μας βρε αδερφέ, κανενός άλλου. Όταν λοιπόν πάμε να
μεταφέρουμε το βίωμα μας σε κάποιον άλλον γίνεται ένας υποβιβασμός. Τι ακριβώς εννοούμε ; Στην Φύση κάθε μεταφορά, κάθε μεταβολή δυναμικού συνοδεύεται από ένα ενεργειακό έλλειμα. Το έλλειμα είναι μια διαφορετική μορφή πάλι ενέργειας , η οποία όμως δεν είναι
αξιοποιήσιμη από εμάς. Για παράδειγμα, μεταφέρουμε έναν αντικείμενο από ένα σημείο σε κάποιο άλλο. Του
αλλάζουμε θέση. Αυτό συνοδεύεται από κινητική ενέργεια, αλλά και από ένα ποσό ενέργειας που μεταφέρεται στο περιβάλλον. Αυτό το ποσό ενέργειας, δεν μπορούμε να το συγκεντρώσουμε. "Χάνεται" στο σύμπαν, δεν μπορούμε να το συμμαζέψουμε. Γίνεται θερμότητα. Η θερμότητα είναι ποιοτικά, η χαμηλότερη μορφή ενέργειας. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε σχεδόν μ' αυτήν. Δεν μπορούμε δηλ. να την
αναβαθμίσουμε, να δημιουργήσουμε υψηλότερη ποιοτικά άλλη μορφή ενέργειας.
Ακριβώς ανάλογα συμβαίνει και με τα βιώματά μας. Οποιαδήποτε μεταφορά, είτε αυτή αφορά ένα βίωμα δηλ. μια έννοια, είτε αφορά ύλη, συνεπάγεται
έργο. Και κάθε έργο συνοδεύεται από υποβάθμιση ενεργειακών καταστάσεων. Η μεταβολές της ενέργειας στο σύμπαν είναι αναγνωρίσημες. Μπορούμε δηλ. να καταλάβουμε ποιες ενέργειες υποβιβάζονται σε ποιες. Σημείωσε δε, πως η μεταβολή είναι
πάντα φθίνουσα. Δηλ. από μια μορφή ανώτερης ποιοτικά ενέργειας, πάμε
πάντα σε μια μορφή κατώτερης ποιοτικά. Δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε την διαδικασία. Απλώς, εκμεταλλευόμαστε τα διάφορα υποβιβαστικά επίπεδά τους και παράγουμε έργο σύμφωνα με τις συγκεκριμένες απαιτήσεις που θέλουμε κάθε φορά να ικανοποιήσουμε. Το συνολικό ποσό τις διακινούμενης ενέργειας, ασφαλώς παραμένει ίδιο, δεν αλλάζει - γι' αυτό σου λέω και πως η ουσία ενός βιώματος δεν αλλάζει - σύμφωνα με την αρχή διατήρησης της ενέργειας, η οποία αποτελεί έναν από τους θεμελιώδης και βασικότερους νόμους του σύμπαντος, και συναντιέται ακόμη και στην κβαντομηχανική.
Το βίωμα λοιπόν είναι μια ενεργειακή κατάσταση. Όπως και το όνειρο. Έχει μια συγκεκριμένη ενέργεια, εκείνη την στιγμή που συμβαίνει. Παίρνοντάς το εμείς και κάνοντάς το λόγο, του αλλάζουμε κατάσταση. Το μεταφέρουμε σε άλλη "θέση". Αυτό συνεπάγεται και "χάσιμο" ενός ποσού ενέργειας που είχε η αρχική του κατάσταση, όταν δηλ. συνέβαινε.
Από αυτό το "χάσιμο" - δεν είναι ακριβώς χάσιμο, είναι άλλη μορφή ενέργειας όπως είπαμε - προέρχονται σχεδόν όλες οι παρερμηνείες και οι παρεξηγήσεις. Κανένας και ποτέ δεν πρόκειτε να εννοήσει το δικό σου βίωμα, έτσι όπως το εννοείς εσύ. Κι αυτό γιατί εσύ ήσουν ο πρωταγωνιστής στο "έργο", και όχι αυτός στον οποίο το μεταφέρεις. Εσύ έζησες την στιγμή! Ο άλλος είναι απλός ακροατής. Η αξία ασφαλώς και παραμένει ίδια για σένα. Αλλά το βίωμα γίνεται λόγος. Είναι σαν να κόβεις ένα λουλούδι ανθισμένο. Το άνθος του έχει σημασία να βρίσκεται εκεί. Αν το κόψεις, μαραίνεται. Κάτι ανάλογο δηλ. συμβαίνει και με τα βιώματά μας ακόμη κι αν είναι άσχημα. Παίζουν κι αυτά τον ρόλο τους στο "έργο".
Νομίζω πως τώρα έγινα κατανοητός, έτσι ;