Θα ήθελα να τα δούμε αναλυτικά όλα αυτά κι έτσι, θα προσπαθήσω να μην αφήσω κάτι ασχολίαστο, αν και θα χρειαστώ χρόνο...
>QBB<Παύλος Βουλουτιάδης έγραψε:Καλησπέρα σας,
Θα ήθελα να αναπτύξω λίγο περισσότερο τις σκέψεις μου - έτσι και με μια ευχάριστη διάθεση - καθώς έχω την εντύπωση πως ίσως να έχω παρερμηνευθεί, ίσως επειδή οι απόψεις μου και οι αντιρρήσεις μου διατυπώθηκαν από μένα με κάποια βιασύνη.
Κι εγώ έχω έμπνευση απόψε, οπότε για να δούμε τί θα βγει...
Αρχικά, έχω μια δήλωση από την εκλεκτή μου Zadok :
Zadok έγραψε:Εσωτερισμός είναι τα πάντα, αγαπητέ μου φίλε.
Παρ' ότι σε ορισμένες στιγμές έχω κι εγώ ο ίδιος αναφερθεί στον εσωτερισμό με τα ίδια λόγια, εντούτις η δήλωση αυτή μου φέρνει στο μυαλό μια άλλη που ήταν της μόδας στα τέλη του εικοστού αιώνα. Η δήλωση αυτή έλεγε "Δικέ μου, τα πάντα είναι τέχνη". Αυτή η βολική αντίληψη είναι αόριστη όσο και περιεκτική, όμως αν τα πάντα είναι τέχνη, τότε, δικέ μου, τίποτε δεν είναι τέχνη. Έτσι λοιπόν, με ανάλογο τρόπο,
αν τα πάντα είναι εσωτερισμός, τότε, αγαπητή μου, τίποτε δεν είναι εσωτερισμός. Εξηγούμαι : Αν δεν υπάρχει μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπινης θεωρητικής παραγωγής που να μπορεί να αναγνωριστεί ως "εσωτερισμός", τότε δεν θα είμαστε πια σε θέση να συζητάμε για τον εσωτερισμό, πολύ περισσότερο να τον απομονώνουμε σε ένα φόρουμ, σε μια ομάδα, σε μια οργάνωση ή να τον κρίνουμε με κριτήρια αρτιότητας. Αν τα πάντα είναι εσωτερισμός, τότε ο εσωτερισμός δεν θα ξεχωρίζει από τα κατασκευασμένα σκουπίδια, κάτω από το βάρος των οποίων ο φλοιός της γης (και πιθανόν η συλλογική ψυχή) σιγά σιγά ραγίζει.
Και εσύ έχεις δίκιο αλλά ΚΑΙ ο φίλος σου ΚΑΙ εγώ.
Σήμερα άκουσα μία ιστορία από έναν άνθρωπο ο οποίος ασχολείται αρκετά χρόνια με τη Γιόγκα.
Μία βασική άσκηση στη γιόγκα έχει να κάνει με την αναπνοή.
Ρύθμιση της αναπνοής και σωστή τεχνική.
Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, συνηθίζει να λέει το εξής παράδειγμα σε όσους ξεκινούν να ασχοληθούν και να καταπιαστούν με την άσκηση αυτή:
Και η τρόμπα φουσκώνει και ξεφουσκώνει, δε σημαίνει όμως, ότι μπορεί να επιτύχει, ότι πετυχαίνει - κατά τη γιόγκα πάντα - ο άνθρωπος ο οποίος εξασκείται με την αναπνοή για κάποιο σκοπό...
Τί θέλω να πω με αυτό
Τα πάντα είναι νεκρά. Συνεπώς τα πάντα ΔΕΝ είναι, και δεν είναι ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.
Ο άνθρωπος κάνει τη διαφορά και δίνει στο "μέσον" αξία και λόγο ύπαρξης ανάλογα...
Άρα όλα είναι τέχνη, αν εγώ είμαι ποιητής.
Όλα είναι εσωτερισμός, αν εγώ ξέρω τί αναζητώ.
Αν ξέρω το "μέσα" μου, δεν μπορεί να μην έχω καταλάβει ότι αντικατοπτρίζει το "έξω" μου και τούμπαλιν.
Εσωτερισμός είναι και η μαγειρική, αν ο μάγειρας είναι ένας μικρός αλχημιστής. Φαντάζομαι ότι βλέποντας την ταινία "Πολίτικη Κουζίνα", θα το νοιώσατε όλοι αυτό.
Τώρα, αν θέλουμε να κάνουμε ένα ξεσκαρτάρισμα των σχολών και των παραδόσεων, που χρειάζεται κι αυτό ενίοτε, γιατί όλοι οι "Τσελεμεντέδες" δεν είναι το ίδιο, μιλάμε για άλλο πράγμα. Δε μας φταίει η λέξη "εσωτερισμός".
Επομένως, είναι επιτακτική η ανάγκη να ορισθεί η έννοια του "εσωτερισμού" - τουλάχιστον να γίνει μια προσπάθεια ορισμού του - για να δούμε αν και κατά πόσο ομοφωνούμε σ' αυτό. Και αυτό, το θέτω εγώ σαν πρώτη προτεραιότητα σε όποια μελλοντική προσπάθεια γίνει από μέρους της ομάδας του mystica.gr αργότερα, ακόμη και μιας συνάντησης, που ξέρετε πως την περιμένω δηλ. Δηλ. - για να αστειευτώ - θα πρέπει πουλάκια μου να μου απαντήσετε στην ερώτηση τι σημαίνει για σας η έννοια του εσωτερισμού, πρωτού ορκιστώ πίστη για την πάρτη σας.
Ωραία λοιπόν. Αν και ξεφεύγουμε από το θέμα, δεκτή η πρόκληση, αλλά θα μου επιτρέψεις να απαντήσω κατ' αρχήν καταθέτοντας την προσωπική μου άποψη και όταν συγκεντρώσεις τις απόψεις των υπολοίπων, κάνε σούμα και γράψε "Mystica".
Εσωτερισμός είναι για μένα η ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύψει τον εαυτό του και το όλον που τον περιβάλλει σε όλο τους το μεγαλείο και τη διάσταση σε συνδυασμό με την τεχνική αυτογνωσίας που θα επιλέξει ως πρακτική.
Είναι ένας διακαής πόθος για την γνώση, όχι με την έννοια της πληροφόρησης, αλλά ως αναγνώρισης του ότι η ζωή είναι για να την ζήσεις κι όχι να τη δεις ταινία στο dvd.
Ως εκ τούτου, ο εσωτεριστής αναγνωρίζει ότι η αυτοανακάλυψή του και η ανακάλυψη της σοφίας του σύμπαντος κόσμου είναι προϊόν της δικής του προσωπικής μετουσίωσης σε κάποιες φάσεις και της μεταλλαγής του από λίθο σε αδάμαντα. Είναι ο μέγιστα συνειδητοποιημένος άνθρωπος ο οποίος ανακαλύπτει μέρα με την ημέρα την αξία των λόγων του μεγάλου Έλληνα Ν. Καζαντζάκη:
“Ν’ αγαπάς την ευθύνη.
Να λες: Εγώ μονάχος έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν δεν σωθεί εγώ φταίω.”
Είναι αυτός που είναι τα λόγια, δεν χρειάζεται να τα διδάσκει.
Ενσαρκώνει την αλήθεια του και είναι δίκαιος.
Άμα μ' αφήσετε θα πω κι άλλα...
Έπειτα, θα ήθελα να επαναλάβω πως εγώ προσωπικά δεν τάσσομαι κατά του Τυπικού, της Μεθοδολογίας ή ακόμη και της Παράδοσης (γιατί πολλά εθιμοτυπικά τελετουργιών προέρχονται από λαογραφικές & παραδοσιακές καταβολές). Ίσα ίσα, εγώ την Παράδοση την γουστάρω πολύ και είμαι φανατικός οπαδός της. Συμφωνώ λοιπόν στην ύπαρξη του όποιου τυπικού συναντιέται στις ιδιόμορφες θρησκευτικές εκφράσεις του. Για παράδειγμα, δεν χαλιέμαι καθόλου που ένας Ινδιάνος για να επικοινωνήσει με το Μεγάλο Πνεύμα, καπνίζει πεγιότ. Κανένα πρόβλημα με αυτό. Υπάρχει όμως ένα λεπτό σημείο, ουσιαστικά διάφανο και ντελικάτο σαν δαντελωτή μεταξωτή ρόμπα, που μου προκαλεί την όποια αντίρρησή μου. Αν υποθέσουμε πως εγώ είμαι Ινδιάνος, στην προσπάθειά μου να επικοινωνήσω με το "θείο" - για μένα εκφράζεται με το Μεγάλο Πνεύμα - θα πρέπει να καπνίσω πεγιότ. Αλλιώς, πως θα επικοινωνήσω ; Είναι θέμα τυπικού, είναι θέμα τρόπου όπως πολύ σωστά αναφέρει η Ladyhawk.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι.
Και μάλιστα, ήθελα να ρωτήσω κιόλας, αλλά με πρόλαβε η Ladyhawk, κατά πόσο συνδέετε - εσείς αυτήν την φορά - το τυπικό με τον τρόπο, αλλά είδα πως ήδη - τουλάχιστον από την Ladyhawk - αυτό γίνεται αβίαστα.
Συνεπώς, αν κάποιος έρθει και με ρωτήσει "ρε μεγάλε, πως θα επικοινωνήσω με τον θειο Σαμ ;", εγώ θα του απαντήσω "α, φίλε, γέμισε μια ντουντούκα με πεγιότ και δώσ' του να καταλάβει".
Αυτό που θέλω να πω δηλ. είναι πως αν ο εσωτερισμός είναι η οδός προς τα ένδον, τότε ο τρόπος - το τυπικό δηλ. - είναι θέμα αμιγώς υποκειμενικό και αφήνεται στις κατ' εξοχήν υποκειμενικές τεχνικές του καθένα μας. Δεν μπορούμε δηλ. να υποδείξουμε ένα τυπικό για κάποιον άνθρωπο που αναζητά τον εαυτό του ή ερευνά πτυχές του εαυτού του ή τον παρατηρεί ή τον αυτοενθυμάται. Δηλ. αν έρθω και ρωτήσω την Ladyhawk, "ρε συ μιλαίδη μου, πες μου ένα τυπικό για να φτάσω στον θεό", η μιλαίδη τι θα μου πει ; Κάτσε στο ένα πόδι ή χάσου απ΄τα μάτια μου ; Δεν ξέρω. Εδώ κάποιος φίλος ζήτησε να μάθει πληροφορίες για τον Τεκτονισμό, και όλοι, μα όλοι, του είπαμε "φίλε, τράβα τον δρόμο σου", έτσι δεν είναι ;
Ναι, αυτό του είπαμε, γιατί δεν είμαστε αρμόδιοι να του πούμε κάτι άλλο.
Όμως πρόσεξε τη διαφορά...
Ζήτησε κάτι συγκεκριμένο.
Όταν βρει τον δρόμο του κι αν τελικά είναι αυτός που νομίζει, θα πρέπει να λειτουργήσει κάτω από ένα κοινό πλαίσιο, γιατί στη δεδομένη σχολή η μαθητεία προϋποθέτει ομαδική δουλειά.
Όταν λοιπόν, μιλάμε για ομαδική εργασία ο τύπος πρέπει να είναι συμφωνημένος από πριν.
Αν είσαι μόνος σου, κάνεις δικό σου τύπο άμα έχεις τα κότσια.
Έπειτα, έχετε εσφαλμένη θεώρηση για το "θείο". Και απορώ δηλ. γι' αυτό. Αν σας ρωτήσω τι είναι θεός, θα μου πείτε "τα πάντα" ή τέλος πάντων, θα μου πείτε όλα αυτά τα υπέροχα που τα έχω διαβάσει σε σας και ευχαριστήθηκα με το επίπεδό σας. Αφού λοιπόν όλοι σας λίγο πολύ γνωρίζετε τι είναι θεός, αλλά και που βρίσκεται ο θεός, έρχεστε τώρα και λέτε πως υπάρχει τυπικό και μεθοδολογία για να επικοινωνήσει κάποιος με τον Θεό, δηλ. αντιμετωπίζετε το "θείο" ανθρωπομορφικά ή προσωπολατρικά. Αν ο θεός είμαι μέσα μας - που είναι δηλ. και συμφωνείτε σ' αυτό γιατί το 'χω διαβάσει από σας - τότε μιλήστε μου εσείς σας παρακαλώ για το τυπικό της επικοινωνίας σας μαζί του. Δηλ. μερικές φορές, ενώ βλέπω πολύ όμορφα πράγματα και πραγματικά χαίρομαι με τις απόψεις σας, έρχεστε μετά και κατασκευάζετε ερωτήματα που είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με όλες τις παρελθοντικές θεωρείες και σοφιστίες. (Παιδιά, δεν σας κατηγορώ, έτσι ; Νομίζω πως μπορούμε να πούμε δυο κουβέντες πιο "κοντινές", πιο φιλικές, έτσι ; Ούτε θέλω να σας προσβάλλω, προς Θεού, είμαι κι εγώ στην ομάδα σας δηλ.)
Παύλο, εγώ προσωπικά κατανοώ τι θέλεις να πεις και χαίρομαι που έχεις τη διάθεση να το ψάξουμε.
Δεν είμαστε τέλειοι βρε φίλε.
Άνθρωποι είμαστε όλοι και άλλος έχει κάνει ένα βήμα παραπάνω και λέει "ελάτε εδώ παιδιά, είναι καλά" ή "μην έρθετε, βρήκα βούρκο" κι άλλος είναι πολλά βήματα πιο κει και δεν ακούμε τη φωνή του.
Ναι, κάτι μας κάνει "κου - κου" μερικές φορές κι αρχίζουμε τα σοφά.
Και την άλλη στιγμή είμαστε τόσο σκασμένοι από την καθημερινότητα, που ξεχνάμε τι είπαμε στη μέθεξή μας. Ίσως χρειάζεται, κάποιος να μας το θυμίσει...
Αλλά θα τον ακούσουμε μόνο αν τον θεωρούμε "αδερφικό φίλο".
Αλλιώς είμαστε κουμπωμένοι. Έτσι είναι η φύση μας κι έτσι γίναμε μέσα στην κοινωνία.
Αν θες ν' ασχοληθείς με τα άτομα επί προσωπικού, το παλεύεις να συνδιαλλαγείς μαζί τους, αλλιώς κρατάς ότι και όσα σου κάνουν και "πάπαλα".
Προσωπικά, θα συμφωνήσω ότι αυτή η αναφορά στο θείο είναι too much κάποιες φορές, αλλά σέβομαι και την ανάγκη του άλλου.
Κι εγώ έχω ένα τέτοιο κομμάτι μέσα μου, αλλά μαθαίνω να το διαχειρίζομαι αλλιώς...
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως όλοι γνωρίζετε τι σημαίνει "θεός" ή "θεοί", κι ενώ το γνωρίζετε, πέφτετε σε μια παγίδα του νου, που θέλει σώνει και ντε να πει στον "θεό", "καλημέρα φίλε μου" αλλά και έχει και την απαίτηση να του απαντήσει ο "θεός", "καλημέρα και σε σένα!". Ο θεός είναι ενέργεια. Ποιο είναι το τυπικό για να μιλήσεις σ' αυτήν την ενέργεια ; Και τι θα σου απαντήσει η ενέργεια ;
Μα κι εγώ κι εσύ ενέργεια είμαστε, αλλά δονούμαστε σε άλλο ρυθμό.
Κούρδισμα θέλουμε για να παίξει η ορχήστρα.
Ήρθε σήμερα κάποιος στο γραφείο και επειδή ο συνεργάτης μου έχασε τον πατέρα του πριν από λίγες μέρες, ε, το 'φερε η κουβέντα και στο θείο Σαμ. Και κάνει ο τύπος ΤΗΝ ερώτηση "Το Συμπαν το δημιούργησε ο θεός. Ε, καλά, τον Θεό ποιος τον δημιούργησε ;". Άκουγα διάφορες απόψεις και δεν ήξερα αν πρέπει να μιλήσω, αλλά και τι να πω δηλ. Του λέω "εξαρτάται τι εννοείς "θεό", τι είναι ρε παιδί μου για σένα ο θεός ;". "Δύναμη", μου λέει. "Συνεπώς", του λέω, "ρωτάς ποιος δημιούργησε αυτήν την δύναμη, έτσι δεν είναι ;"." Όχι", μου λέει, "δεν εννοώ αυτό". Δηλ. τρέχα γύρευε.
Οι άνθρωποι ζητάν να επικοινωνήσουν με το Μεγάλο Πνεύμα. Ε, τι να τους πεις ; Κάπνισε πεγιότ ή ανέβα σε μια κορφή και κάνε τεμενάδες ; Ή πάρε στάση διαλογισμού ;
Πες του όλα όσα ξέρεις εσύ κι άσ' τον ... Θα κάνει ό,τι πρέπει.
Πάντως κανείς δε ρωτάει κάποιον τυχαία.
Το τυπικό συναντιέται σε ομαδικές προσπάθειες εκφραστών συγκεκριμένου θεολογικού ή θεοσοφικού περιεχομένου. Αυτό όμως δεν είναι εσωτερισμός. Είναι εκλογίκευση καταβεβλημένη από την παράδοση. Άλλο πράγμα δηλ. τελείως.
Δεν είναι καθόλου εκλογίκευση.
Οι άνθρωποι εκλογικεύουν, όταν δεν γνωρίζουν τί εργαλείο έχουν στα χέρια τους.
Μπαίνεις σε μια εκκλησία και ακούς την ώρα της Θείας Κοινωνίας το επιφώνημα "τας θύρας! τας θύρας!". Δηλ. κλείστε τις πόρτες στους - δεν ξέρω και γω ποιους, στους "άθεους" ας πούμε ή στους ειδολολάτρες! δεν ξέρω, ιδέα δεν έχω - για να μην μπουν μέσα την ώρα που τελείτε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας και την στιγμή που βγαίνουν τα "ιερά" σκεύη. Δηλ. τι πράγματα είναι αυτά ; Εγώ θα 'λεγα "Ανοίχτε ρε τις πόρτες να μπει όποιος γουστάρει και να δει!". Εντάξει, ok, είναι ένα τυπικό, μια μεθοδολογία, αλλά τι σχέση έχει αυτό με αυτό που λέμε Οδός του Εντός ;. Τι σχέση ; Απολύτως καμία.
Τώρα έπιασες ένα πολύ εξειδικευμένο παράδειγμα, το οποίο τηρείται από παράδοση και μόνο, διότι όπως γνωρίζεις δεν βγάζουν κανέναν έξω εκείνη την ώρα.
Έχει σημασία όμως, να δεις γιατί σ' εκείνο το σημείο χρειάζεται να παρευρίσκονται μόνον χριστιανοί, ενώ σε όλο το υπόλοιπο τυπικό δεν "τρέχει κάστανο".
Κάτι γίνεται... Πόσοι ξέρουν τί;;;
Τον Αρχιεπίσκοπο αν ρωτήσεις, την τύφλα του δε θα ξέρει, γιατί προφανώς το εσωτερικό νόημα έχει χαθεί.
Και το ζήτημα φίλε μου, δεν είναι ν' ανοίξουν τις πόρτες.
Ανοιχτές δεν είναι τώρα; Γιατί δε φωτίστηκαν όλοι και δεν είδαν το Θεό;
Το ζήτημα είναι ότι κλείσανε τις πόρτες της ψυχής και έχουν πετάξει και το κλειδί κι άντε να το βρεις τώρα...
Όταν σπούδαζα μουσική, είχα συμμαθητή τον Σγούρο, το γνωστό πιανίστα.
Παιδί θαύμα εκείνος, εγώ φυσιολογικό.
Μέσα σε ελάχιστα χρόνια είχε φτάσει τεχνικά στο επίπεδο που οι υπόλοιποι θα φτάναμε σε ηλικία περίπου 18 χρονών.
Ε, δεν του έδιναν πτυχίο.
Και θα πεις τώρα, γιατί δεν του το δίνανε μωρέ; Σάμπως δεν έτρεχε από συναυλία σε συναυλία και δεν έπαιζε στις μεγαλύτερες αίθουσες του κόσμου χωρίς πτυχίο;
Γιατί η εκπαίδευσή του θα ολοκληρωνόταν όταν ωρίμαζε τόσο σαν άνθρωπος, που θα μπορούσε να προσθέσει κι άλλα πράγματα στην άρτια τεχνική του...
Άρα λοιπόν, και στην περίπτωση του τυπικού υπάρχει μία ζωντανή σχέση του υποκειμένου με το αντικείμενο.
Εμείς είμαστε έτοιμοι κι όταν είμαστε, το τυπικό μπορεί να βοηθήσει ως άλλο εφαλτήριο...
Εδώ βρίσκεται η αντίρρησή μου και όχι στην ύπαρξη του τυπικού. Μα, και στην κατάδυση υπάρχει τυπικό. Είναι δυνατόν να μην υπάρχει ; Καλά λέει η Ladyhawk, αν δεν υπήρχε θα γινόταν μπάχαλο. Δεν διαφωνώ. Αλλά τι τυπικό υπάρχει στην αναζήτηση του εαυτού μας ; Στην παρατήρηση του εαυτού μας ; Πως να δώσω εγώ μια μεθοδολογία για το πως θα παρατηρεί η Ladyhawk τον εαυτό της ; Η Ladyhawk έχει τον τρόπο της. Ο καθένας μας δηλ. έχει τον δικό του τρόπο, κατ' επέκτασην το δικό του τυπικό.
Ναι, αλλά κάποιοι έχουν μελετήσει μεθόδους που μπορούν να λειτουργήσουν συλλογικά και αυτό έχει να κάνει φυσικά, με τα κοινά μας φυλετικά χαρακτηριστικά, τις κοινωνικές μας συνθήκες, την ομαδική συνειδητότητά μας.
Υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές που παρατηρήθηκε ότι ήταν κοινές, δεδομένου του ότι όλοι την ίδια ιδιοσύσταση έχουμε κι από κει και πέρα διαμορφώθηκαν ανάλογα.
Νομίζω ότι είναι λογικό.
Όταν όμως ένα θέμα σχετίζεται με την γενικότερη σημασία του τυπικού στον γενικά εννοούμενο "εσωτερισμό", τότε τι συμπέρασμα να βγει ; Μου λέτε ; Το πολύ πολύ να συμφωνήσουμε και να πούμε "ναι, ναι, έχει σημασία το τυπικό στον εσωτερισμό". Ε, και ; Τι έγινε ; Αν το θέμα ήταν όμως συγκεκριμένο και έλεγε για παράδειγμα "Η σημασία του Τυπικού στον Χριστιανισμό", τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά. Θα ξεκινούσε ο συγγραφέας να μας λέει για τα όποια τυπικά συναντιούνται σε μια Χριστιανική Εκκλησία ας πούμε, και θα παραθέταμε όλοι τις απόψεις μας για το κατά πόσο έχουν σημασία ή όχι. Αυτό λέω εγώ, όχι τίποτε άλλο δηλ. Τώρα, έτσι όπως είναι "Η σημασία των τύπων και της μεθοδολογίας στον εσωτερισμό", είναι αόριστο. Και τι σημαίνει "εσωτερισμός" για τον συγγραφέα του ; Μας είπε ; Όχι. Εμείς απλώς συμμετέχουμε υποθέτοντας πως αυτό που εννοεί η NEHEMAUT ως εσωτερισμό, είναι σύμφωνο με αυτό που εννοούμε κι εμείς!. Εδώ όμως, στην παρέα μας - και ειλικρινά εγώ χαίρομαι γι' αυτό - άλλος είναι Τέκτονας, άλλος είναι Χριστιανός, άλλος είναι Βουδιστής κι έχετε και μένα που είμαι Ινδιάνος! Δηλ. όλοι εμείς εννοούμε το ίδιο λέγοντας "είμαστε εσωτεριστές" ; Ή όλα αυτά είναι εσωτερισμός ; Αϊντε όλοι στο ίδιο τσουβάλι δηλ; Sorry παίδες, αλλά εγώ είμαι Ινδιάνος, τι να κάνουμε δηλ. ; Και εννοώ τον "εσωτερισμό" - άσε που δεν ξέρω δηλ. Κουρδιστό Κλειδί ντεν καταλαβαίνει "εσωτερισμό" - τέλος πάντων, αυτό που εσείς λέτε "εσωτερισμό" εγώ το εννοώ ως ζωμό από το σκαλπ σας.
Μπορούμε να είμαστε και απ' όλα;;
Κοίτα, ξεκινάμε από το γενικό και εδώ είμαστε, καλά να 'μαστε και θα το περάσουμε και στο ειδικό.
Όμως το γενικό έχει κι αυτό την αξία του.
Αφού όλα πάνω σε έναν σκελετό έχουν δομηθεί.
Θα φτάσουμε και στην προβιά...
Ο γιατρός που έχει μάθει ανατομία δεν χρειάζεται να εξετάσει όλους τους ανθρώπους για να δει πόσα πλευρά έχουν. Έχω ένα φίλο όμως, που γεννήθηκε με δυο πλευρά παραπάνω (ένα από κάθε πλευρά).
Λέτε να είναι εξωγήινος;
Εδώ συζητάμε την αξία της χάραξης δρόμων, το οδικό δίκτυο είναι θέμα άλλης συζήτησης.
Η ΝEHEMAUT απλώς λέει :
αφού το θεϊκό πνεύμα είναι ένα και το αυτό, ανεξάρτητα του πως αναφέρεται και πως σχηματίζεται στη σκέψη μας, από την στιγμή που ένας άνθρωπος έχει θρησκευτική συνείδηση γιατί θα πρέπει να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο τρόπο επικοινωνίας με αυτό [ τον Θεό]?
Δηλ. ρωτάει. Εμ, έλα ντε! Λέει "θρησκευτική συνείδηση", αλλά δεν λέει ποια θρησκευτική συνείδηση. Την θρησκευτική συνείδηση ενός Χριστιανού ; Εμ, για έναν Χριστιανό, έχει σημασία. Για μένα όμως που είμαι Ινδιάνος, τι σημασία να έχει ; Εγώ επικοινωνώ - on line δηλ. με υψηλή ταχύτητα - μονάχα με πεγιότ και βλέπω όχι τον "θεό" αλλά το Μεγάλο Πνεύμα, δηλ. σύννεφα, φωτιές, καβαλάρηδες σε αραβικά άλογα, πολεμιστές και το Στραβό Σαγόνι να μου ψέλνει το μέλλον. Αν με ρωτήσεις δε "έχει σημασία για σένα να καπνίζεις πεγιότ για να chatάρεις με το Μεγάλο Πνεύμα;", θα σου πω "Ουγκ μεγάλε, μεγάλη σημασία!".
Έχει όμως σημασία το δικό μου τυπικό για τον δικό σου τρόπο επικοινωνίας που είσαι Μωαμεθανός ; Θα μου πεις "Άντε ρε! τι σημασία να έχει;". Έτσι, γιατί δεν επικοινωνείς και εσύ πουλάκι μου με τον δικό μου τρόπο ; Καταλαβαίνετε ; Άσε δηλ. που εγώ ως Ινδιάνος δεν ξέρω την λέξη "Θεός". Εγώ ξέρω το Μεγάλο Πνεύμα. Αυτό εννοεί η NEHEMAUT ; To Mεγάλο Πνεύμα ; Ποιος ξέρει ; Έπειτα λέει "σχηματίζεται στην σκέψη μας". Κατ' αρχήν, ήδη ο συγγραφέας, η NEHEMAUT δηλ. μας
μαρτυρεί, μας ομολογεί, πως ο θεός είναι
δημιούργημα της σκέψης μας. Αυτό λέει. Ήδη δηλ. υπάρχει άτοπον. Αφού είναι δημιούργημα της σκέψης μας, τότε δημιούργημα της σκέψης μας είναι και η επιθυμία να επικοινωνήσουμε μαζί του. Κουβάρι δηλ.
Θα συμφωνήσω με την παρατήρησή σου στο γεγονός ότι η αγαπητή μας
NEHEMAUT πήρε κάποια πράγματα ως δεδομένα κι έτσι, η απάντηση στο ερώτημά της δείχνει "σικέ".
Συμφωνώ ότι όλοι δεν εννοούμε το ίδιο σε κάθε έννοια κι ούτε έχουμε την ίδια εξέλιξη και την ίδια ωριμότητα πνευματικά.
Αυτό προσπάθησα να καταδείξω και στο θέμα του "αν υπάρχουν πολλοί θεοί" ισχυριζόμενη ότι ο μη συνειδητοποιημένος χριστιανός που νομίζει ότι είναι μονοθεϊστής αλλά κάθε μέρα επικαλείται δεκάδες αγίους, δεν είναι καλύτερος από τον παγανιστή που απλά έχει ιεραρχήσει αλλιώς τις οντότητες του δικού του πανθέου.
Όμως αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει την αξία της χρήσης του λειτουργικού τυπικού.
Ένα λειτουργικό τυπικό μπορεί να αγγίξει τα εσωτερικά εκείνα σημεία της ψυχής μας που δρουν αρχετυπικά και να μας αφυπνίσει.
Το αρχέτυπο είναι καθολικό και τα παραδοσιακά τυπικά έχουν ανοίξει δρόμους και στις πιο δύσβατες περιοχές της ψυχής, γι' αυτό κι έχουν αποδειχθεί λειτουργικά, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο.
Δεν τους άνοιξαν τους δρόμους μαγικά, αλλά γιατί κάποιοι άλλοι τους πάτησαν πριν από εμάς κι εμείς αυτό το κουβαλάμε στο DNA μας.
Δεν έχει να κάνει με το τί λέει το μυαλό μας.
Έχει να κάνει με το τί ακούει η ψυχή μας.
Κάποτε ο chief ενός γνωστού φόρουμ, σ' ένα τραπέζι με ρώτησε - καλά, ήταν και πονηρός αυτός. Παρατηρήστε με τι τρόπο με ρώτησε ο μπαγάσας. Μου λέεi : "Αν κάποιος πάει σ' έναν δάσκαλο και τον ρωτήσει πως θα μπορούσε ο ίδιος να φτάσει στην θέωση, τι νομίζεις πως θα του απαντούσε ο δάσκαλος ;". Μεγάλη τρίπλα δηλ. Και του λέω "δεν ξέρω, αλλά το πιθανότερο θα ήταν να ρωτήσει ο δάσκαλος εκείνον τι εννοεί με τον όρο "θέωση"". Δηλ. καταλαβαίνετε ;
Βλέπεις λοιπόν, που κι εσύ με τη σειρά σου - αλληγορικά - φώναξες "τας θύρας, τας θύρας";
Παιδιά, επιτρέψτε μου να διαφωνώ με την αοριστία του θέματος. Αλλά ελπίζω τώρα να έγινα περισσότερο κατανοητός ως προς το που ακριβώς εμφανίζεται αυτή η διαφωνία μου. Στην ουσία, έχουμε μπροστά μας ένα θέμα εξαιρετικά γενικό που αντιμετωπίζει του καθενός τα τυπικά, του καθενός τους τρόπους ως ίδιους! Για τον καθένα, το δικό του τυπικό έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Ε, σόρρυ παίδες, αλλά ο δικός μου ο τρόπος είναι μοναδικός. Και τούτο, δεν είναι διόλου εγωϊστικό. Για μένα δηλ. ο δικός μου ο τρόπος μετράει, και καρφί δεν μου καίγεται αν εσύ επικοινωνείς με τον "θεό" σου μέσω email. Καλά κάνεις και μπράβο σου.
Σας ευχαριστώ,
Δεκτόν.