ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟ

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Θα εκπλαγείς από την απάντηση που θα πάρεις! Θα κουφαθείς! Θυμάσαι τι είπε ο μικρός για το πάρτυ ε; Εγώ ακόμη το θυμάμαι! Είπε φοβερή κουβέντα ο πιτσιρίκος! Ε, όταν θα πάρεις μια απάντηση από ένα παιδί, κάνε τα ανάλογα links στο μυαλό σου. Βρες δηλ. τις συνδέσεις. Πως συνδέεται για παράδειγμα μια απάντηση από ένα παιδί, με μια πράξη "καλόβουλη" ή "κακόβουλη" από έναν άνθρωπο που σε πλησιάζει ; Αυτήν την σύνδεση, εσύ πρέπει να την κάνεις.

Παράδειγμα, γιατί είσαι και λίγο μπουταλού εσύ : (πλάκα κάνω, έτσι ; )

Πήγαινε σε ένα παιδί και ρώτησέ το : "Πως ξεχωρίζου-με Μιχαλάκη (ωραίο όνομα διάλεξα ε; δεν μπορείτε να πειτε ...) τον καλό άνθρωπο από τον κακό άνθρωπο ;". Τόνισε το "με", την κατάληξη δηλ. για να περάσεις στο παιδί την έννοια του "μαζί". Να μην νιώθει μόνο του δηλ. Αν σου πει "Να, εγώ νομίζω πως κακός άνθρωπος είναι αυτός που σπάει τα παιχνίδια μου!" τότε, ψάξε μέσα σου να βρεις πια είναι τα αντίστοιχα δικά σου "παιχνίδια" και έλεγξε για όσους προσπαθούν να τα καταστρέψουν. Καταλαβαίνεις ; Ένα παιδί έχει τρομακτικές απαντήσεις NEHEMAUT. Κι όχι μόνο αυτό. Οι απαντήσεις του είναι πεντακάθαρες, αληθινές, δηλ. δεν έχουν ούτε μια σταγόνα ξένης επιρροής, εξωτερικής επίδρασης. Καταλαβαίνεις ; Είναι ατόφιο χρυσάφι, φως γκαραντί κατ' ευθείαν από την πηγή! Mε εννοείς ; Κι εσύ έχεις αυτό το δώρο κοντά σου. Μπορείς να κερδίσεις πολλά. Απίστευτα πράγματα που κανένας απ' όσους έχεις συναντήσει στα φόρουμς δεν μπορεί να σου τα πει, να σου τα αποκαλύψει. Δώσε βάση στον πιτσιρικά. Είναι μορφή! Και ξέρεις πως εγώ δεν λέω κουβέντες της πλάκας.

Άντε, φιλιά!

[Ramoglou]

Γρήγορη απάντηση (ελέω Τσικνοπέμπτης)

1) Παραλήρημα
2) Μήπως μιας και δεν αντιλαμβάνεσαι την οπτική του άλλου δεν θα έπρεπε και να μπαίνεις σε τόσο βαθιές κρίσεις ;
3) Μήπως θίγεις προσωπικά στοιχεία, πράγμα που απαγορεύεται ;
4) Εμμέσως πλην σαφώς θίγεται η προσωπικότητα του Μέλους Nehemaut, έστω και αν υπάρχει το "χιούμορ" το οποίο όμως έχει όρια.

Περιεκτική απάντηση (ελέω διαλόγου)

1) Πως θα κατανοήσει κάποιος το ρόλο ενός τυπικού όταν δεν αποδέχεται άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα τον ψυχικό κόσμο ;
2) Πως θα καταλάβει κάποιος το τι σημαίνει "τας θύρας" όταν δεν είναι μυημένος ;
3) Πως να εξηγήσεις σε αμυήτους το τι κάνει ένα τυπικό, όταν ακόμα και να του το δώσεις στα χέρια του δε θα καταλάβει γρι απ' όσα αυτό εννοεί ανάμεσα από τις λέξεις ;

Δε θα μείνω σε αυτές μόνο τις απαντήσεις, αλλά είπαμε, έχουμε και άλλα πράγματα.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]***[/center]

Κάποτε υπήρχε ένας άνθρωπος που ήθελε να κάνει τον γύρο του κόσμου μόνος του. Όταν εξέφρασε αυτήν την επιθυμία στους φίλους του, όλοι προέβαλαν αντιδράσεις, αντιρρήσεις, του έλεγαν πως ένα τέτοιο ταξίδι κρύβει πολλούς κινδύνους, του έλεγαν "καλά, τον μπελά σου ψάχνεις ; πως θα ταξιδέψεις μόνος σου τόσο μακρυά ;" ή τον αποθάρρυναν λέγοντάς του πως δεν μπορεί να αφήσει πίσω τους αγαπημένους τους και να λείψει από αυτούς γιατί υπήρχε κίνδυνος να μην ξαναγυρίσει.

Εκείνος όμως επέμενε. Ήθελε να κάνει τον γύρο του κόσμου μόνος του! Ετοίμασε λοιπόν τα πράγματά του και πήγε στο γκαράζ του για να επιλέξει το μεταφορικό του μέσον. Στο γκαράζ του είχε δύο οχήματα. Το πρώτο ήταν ένα υπερσύγχρονο όχημα, τελευταίας τεχνολογίας, με μεγάλη δεξαμενή καυσίμων, άνετους χώρους, κλιματισμό και για να μην τα πολυλογώ, ότι τέλος πάντων θα του εξασφάλιζε ένα άνετο ταξίδι. Το δεύτερο, ήταν ένα παπί 50άρι από 'κείνα τα παλιά - τα θυμάσαι ; - με το κασόνι πίσω για μπαγαζιέρα.

Την στιγμή λοιπόν που ο φίλος μας βρισκόταν στο γκαράζ του, εμφανίστηκε ένας άγγελος εξ ουρανού που είχε λάβει εντολή να προστατέψει αυτόν τον παράτολμο άνθρωπο κατά την διάρκεια του ταξιδιού του και να τον προφυλάξει από κάθε κίνδυνο που θα του εμφανιζόταν στην διαδρομή του. Προς μεγάλη του όμως έκπληξη είδε πως αντί ο άνθρωπος αυτός να επιλέξει το υπερσύγχρονο όχημα για το ταξίδι του, αυτός ο δόλιος φόρτωνε τα πράγματά του στο κασόνι της "πάπιας" της 50άρας! Του φάνηκε τόσο περίεργο, τόσο ανόητο, που δεν άντεξε, πήρε μορφή ανθρώπου και εμφανίστηκε ως επισκέπτης και του είπε :

"Μα καλά, φίλε μου, έχεις ένα τόσο σύγχρονο όχημα δίπλα σου για το ταξίδι σου και εσύ ετοιμάζεσαι να φύγεις με ένα "παπί" ; Δεν σκέφτεσαι ανόητε πως με τούτο το μηχανάκι δεν θα μπορέσεις να κάνεις ούτε βήμα ; Μόλις θα φτάσεις στα σύνορα της πολιτείας σου, το όχημά σου θα είναι άχρηστο! Άσε δηλ. που με τούτο το όχημα που επέλεξες, θα χρειαστείς μια ζωή ολόκληρη για να γυρίσεις τον κόσμο! Δεν τα σκέφτεσαι όλα αυτά ;"

Ο φίλος μας στην αρχή δεν κατάλαβε, και νόμιζε πως είχε να κάνει με έναν τρελό που πέρασε απο 'κει τυχαία, έναν παλαβό που παραληρούσε. Έτσι δεν έδωσε καμία σημασία στα λόγια του και συνέχιζε να φορτώνει την πραμάτεια του στο σαραβαλιασμένο "παπί" του.

Ο άγγελος όμως εξακολουθούσε να του φωνάζει : "Μη! Μη! Μην πάρεις αυτό το σαράβαλο για το ταξίδι σου σε παρακαλώ! Δεν θα τα καταφέρεις! Είναι βέβαιο πως θα κουραστείς, θα αγανακτήσεις, και θα γυρίσεις πίσω! Αν θες πραγματικά να ταξιδέψεις και να κάνεις τον γύρο του κόσμου μόνος σου, χρησιμοποίησε το άλλο όχημα, το καινούργιο, το πεντακάθαρο, το σύγχρονο. Μα δεν το βλέπεις ; Είσαι τόσο τυφλός ; Μα τι έχεις πάθει, μου λες ;"

Ό φίλος μας όμως δεν τον άκουσε και πάλι. Φόρτωσε τα πράγματά του στο ξεθωριασμένο κασόνι, έβαλε μπρος το σαράβαλό του και χάθηκε στον δρόμο. Όμως, στην πρώτη κιόλας στροφή, έχασε την ισορροπία του γιατί είχε πολύ φορτίο, έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του τόσο άσχημα, που έμεινε για μήνες στο νοσοκομείο σε κόμμα. Στην διάρκεια που η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή, εμφανίστηκε ξανά ο άγγελος.

Μόλις τον είδε ο φίλος μας, τον αναγνώρισε και του φώναξε : "Σε παρακαλώ, κάνε κάτι, ξέρω πως είσαι άγγελος! Κάνε κάτι για να μην πεθάνω! Δεν βλέπεις ; Η ζωή μου κρέμεται από μια κλωστή !"

Τότε ο άγγελος του είπε : "Τι να σου κάνω τώρα πια ; Τι ;" Kαι τον άφησε να πεθάνει.

[Zadok the priestess]

Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Ποιό είναι το δίδαγμα της ιστορίας;;;

Αν είχε ακούσει τον άγγελο, τί ιστορία θα διηγούμασταν τώρα;;

Μήπως το μήνυμα είναι ότι ο καθένας οφείλει να τραβήξει τον δρόμο το δικό του, γιατί δεν έχει τίποτε άλλο να αντιμετωπίσει παρά τον εαυτό του;

Οι συνέπειες αφορούν τους ανθρώπους που ακολουθούν τον δρόμο τους κι αυτοί θα κληθούν να τις αντιμετωπίσουν. Όχι εμείς.
Δεν αγαπάμε κάποιον περισσότερο, επειδή προσπαθούμε να προλάβουμε τα παραπατήματά του - κατά την κρίση μας - , αλλά γιατί θα είμαστε στο πλάι του ότι κι αν συμβεί.

Κι επειδή όταν συναντηθήκαμε δεν είδα κανέναν να φορά φτεράκια και φωτοστέφανο, ας ασχοληθούμε με τα καθ' ημάς.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

1) Πως θα κατανοήσει κάποιος το ρόλο ενός τυπικού όταν δεν αποδέχεται άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα τον ψυχικό κόσμο ;
2) Πως θα καταλάβει κάποιος το τι σημαίνει "τας θύρας" όταν δεν είναι μυημένος ;
3) Πως να εξηγήσεις σε αμυήτους το τι κάνει ένα τυπικό, όταν ακόμα και να του το δώσεις στα χέρια του δε θα καταλάβει γρι απ' όσα αυτό εννοεί ανάμεσα από τις λέξεις ;

1) Θα το κατανοήσει αν του το πεις με απλά λόγια.

2) Θα το καταλάβει αν του το πεις με απλά λόγια.

3) Θα το εξηγήσεις με απλά λόγια.

[center]Μπορείς ;[/center]

υ.γ Εξακολουθεί ασφαλώς να ισχύει και 'κείνο το ερώτημά μου σχετικά με τις δυνάμεις. Περιμένω απάντηση φίλε ...

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Αν είχε ακούσει τον άγγελο, τί ιστορία θα διηγούμασταν τώρα;;

Την ίδια μονάχα που ο φίλος μας θα είχε ζήσει στο τέλος και θα είχε γυρίσει και τον κόσμο μόνος του! Υποθέτω δηλ. δεν ξέρω.

Zadok, ασφαλώς και δεν περιμένεις να σου πω εγώ ποιο είναι το δίδαγμα της ιστορίας έτσι ; Ο καθένας, μπορεί να καταλάβει κάποια πράγματα. Και η Ιστορία αυτή δεν είναι δική μου. Την άκουσα κι εγώ από κάποιον δηλ. Χαλάρωσε ... Είπα να την παραθέσω γιατί συνήθως οι άνθρωποι έχουν τις λύσεις μπροστά τους και δεν τις βλέπουν, όχι τίποτε άλλο. Εντάξει ;

Μήπως το μήνυμα είναι ότι ο καθένας οφείλει να τραβήξει τον δρόμο το δικό του, γιατί δεν έχει τίποτε άλλο να αντιμετωπίσει παρά τον εαυτό του;

Ναι, μπορεί, γιατί όχι ; Μπορεί να 'ναι κι αυτό. Αρκεί να τον γνωρίζει τον εαυτό του, έτσι ; Γιατί άμα δεν τον γνωρίζει, πως να αντιμετωπίζει κάποιον άγνωστο ;

Κι επειδή όταν συναντηθήκαμε δεν είδα κανέναν να φορά φτεράκια και φωτοστέφανο, ας ασχοληθούμε με τα καθ' ημάς.

Ώπα! Μισό! Μήπως μπερδεύεσαι κάπου ; Τι εννοείς μ' αυτό ;

[Zadok the priestess]

Μήπως είσαι λίγο υπερβολικός μ' αυτό το ζήτημα του θανάτου;
Δεν είναι όλα τα σφάλματα και θανατηφόρα δα - αν είναι σφάλματα.

Χαλαρή είμαι πάντως.

Και για να στο αποδείξω, off topic ένα ανέκδοτο - που δεν ξέρω κι εγώ τί σημαίνει:

Σ' ένα αεροπλάνο ταξειδεύουν κάποιοι επιβάτες κι ένας παπαγάλος.

Ο επιβάτης δίπλα στον παπαγάλο κάποια στιγμή διψάει και θέλει να ζητήσει ένα ποτήρι νερό.
Χτυπάει το κουδουνάκι για την αεροσυνοδό, δεν έρχεται κανείς.
Περνά μία αεροσυνοδός κάποια στιγμή. Τη φωνάζει, αλλά καμμία ανταπόκριση.
Την επόμενη φορά, κάποιος του δίνει σημασία, ζητά ευγενικά - ευγενικά το νεράκι, αλλά όσο το είδαμε εμείς, άλλο τόσο το είδε κι αυτός.

Αργότερα, περνά πάλι μία αεροσυνοδός - μη φανταστείτε ότι έφερνε νερό - κι ο παπαγάλος της φωνάζει:
- Μωρή... (και άλλα κοσμητικά επίθετα) πιάσε ένα ουίσκι!

Ενοχλημένη η αεροσυνοδός, φέρνει το ουίσκι, αλλά για νερό στον διπλανό ούτε κουβέντα.

Να μη σας κουράζω, το σκηνικό επαναλήφθηκε αρκετές φορές κι ο φίλος μας είδε και απόειδε και αποφάσισε να εφαρμόσει την τακτική του παπαγάλου με όσα κοσμητικά επίθετα διέθετε το λεξιλόγιό του.

Τα όρια ανοχής της αεροσυνοδού είχαν χτυπήσει κόκκινο όμως και ειδοποιώντας τον κυβερνήτη του αεροσκάφους συμφωνούν να πετάξουν έξω τους δύο ταραξίες.

Καθώς βρέθηκε στο κενό ο παπαγάλος μαζί με τον φίλο μας, γυρίζει και του λέει:

"Λαλακιούλες κάνεις, φτεράκια έχεις;"

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Καλό!

"Λαλακιούλες κάνεις, φτεράκια έχεις;"

Σε λίγο, σε λίγο ...

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Μήπως είσαι λίγο υπερβολικός μ' αυτό το ζήτημα του θανάτου;
Δεν είναι όλα τα σφάλματα και θανατηφόρα δα - αν είναι σφάλματα.

Ναι, έχεις δίκιο ρε συ αλλά εξαρτάται πάλι τι σημασία δίνει ο καθένας μας στην έννοια του θανάτου. Για μένα ας πούμε, ο θάνατος είναι μια κατάσταση λήθης, ύπνου, μια κατάσταση stop. Και η αλήθεια είναι πως έχω εξασκηθεί πάνω σ' αυτό, στο stop δηλ. Είναι μια άσκηση Γκουρτζιεφική τέλος πάντων, κάτι σαν παιχνίδι δηλ. που κατά την διάρκεια που κάνει κάποιος κάτι, οτιδήποτε, να! γράφει σε ένα φόρουμ, του λέει ο άλλος δυνατά :Stop! Και είσαι υποχρεωμένος να μείνεις εκεί που είσαι. Καλά έχει και πολύ γέλιο αυτό!

[center]Stop![/center]

Πάμε να τσικνίσουμε!

Φιλιά!

[Zadok the priestess]

>QBB<

Ώπα! Μισό! Μήπως μπερδεύεσαι κάπου ; Τι εννοείς μ' αυτό ;

Νομίζω ότι είναι απλό και το 'χω ξαναγράψει.

Όλοι μας τις σκέψεις μας και τις εμπειρίες μας καταθέτουμε και οφείλουμε να σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου να επιλέξει πώς θα πορευθεί στη ζωή του.
Δεν έχουμε καμμία δουλειά να κάνουμε υποδείξεις.

Κι όπως λες κι εσύ:

Είπα να την παραθέσω γιατί συνήθως οι άνθρωποι έχουν τις λύσεις μπροστά τους και δεν τις βλέπουν, όχι τίποτε άλλο. Εντάξει ;

Πολύ σωστά. Εσύ κάνεις αυτό που χρειάζεται. Φτάνει όμως!
Άστους να τις δουν μόνοι τους.

Φίλε μου, το ζήτημα δεν είναι να είμαστε "άγιοι" ή έστω "αναμάρτητοι" ενώ δεν έχουμε αντιμετωπίσει κανέναν πειρασμό στη ζωή μας, γιατί τότε απλά δεν ζούμε και αυτό είναι ζωντανός θάνατος.
Σημασία έχει να αντιμετωπίσουμε τον πειρασμό με ότι αυτό σημαίνει για τον καθένα...

[Ευθύμης]

>QBB<

Αν αυτό που θέλαμε να μάθουμε ήταν οι λειτουργίες του υλικού μας σώματος θα στρεφόμασταν στην ανατομία και την φυσιολογία [ τα πρώτα δλδ μαθήματα της ιατρικής] και μετά στην ίδια, ακολουθώντας τις μεθόδους που υπάρχουν και είναι καθορισμένες από παλαιότερες έρευνες και πειράματα.
Επειδή όμως μιλάμε εδώ μιλάμε για τα μη ορατά μας σώματα [ ψυχή , νου ]...

NEHEMAUT, θες να κάνεις ένα πείραμα; Κράτησε ημερολόγιο.

Κάποτε πίστευαν ότι σε κάποια φυτά κατοικούν Δαίμονες (αόρατα σώματα) οι οποίοι κυρίευαν όποιον κατανάλωνε ένα από αυτά. Σήμερα, η (βιο)Χημεία εξηγεί (με απτές αποδείξεις) τι συμβαίνει – υπάρχουν μάλιστα και αντίδοτα για τους «Δαιμονισμένους»..

>QBB<

Προσωπικά ψάχνω να βρω ερημικό εκκλησάκι για να θέσω τον εαυτό μου κάτω από το δέος που προκαλείται σε ένα τέτοιο χώρο μιας και στους μεγάλους χώρους συναθροίσεως μόνο εκνευρισμός υπάρχει διάχυτος …..

Αν ανακαλύψεις γιατί ο ένας χώρος σε έκανε να νιώσεις δέος, ενώ ο άλλος «ταραχή», θα απαντήσεις το παρακάτω.

>QBB<

σε τι χρησιμεύει το τυπικό αφού κατ’ ουσίαν είναι ο Ιδιος άσχετα πως τον φανταζόμαστε.

[Ευθύμης]

Παύλο, «τας θύρας» και «συνειδητή χρήση». Δύο προσωπικές ιστορίες..

Έχεις παρατηρήσει ότι στα εγχειρίδια χρήσης ηλεκτρονικών συσκευών που εκπέμπουν ακτινοβολία (κινητά/ασύρματα τηλέφωνα, φούρνοι μικροκυμάτων, συσκευές υπερύθρων/Bluetooth, ασύρματα routers) υπάρχει σημείωση για τις παρεμβολές που πιθανώς να προκαλούνται αναμεταξύ τους;

Μια φορά έκανα παρέα στη μητέρα μου στην κουζίνα. Χτυπά το τηλέφωνο, απαντώ και αρχίζω το πίτσι-μπλα. Η μητέρα μου, μετά από 2-3 λεπτά βάζει κάτι να ζεσταθεί στο φούρνο μικροκυμάτων, από τον οποίο βρισκόμουν σε κοντινή απόσταση.

Αποτέλεσμα; Στην αρχή προστέθηκαν παράσιτα στη γραμμή. Μέχρι ν’ απομακρυνθώ, ο φούρνος, που είχε συμπληρώσει τα χρόνια του, άρχισε τους καπνούς – καιρός ήταν, πάντα τόν αντιπαθούσα.

Συμπέρασμα; Οι μυημένες στους «τύπους» της DECT τεχνολογίας βάση τηλεφώνου και φορητή συσκευή ήταν σε (επι)κοινωνία, μέχρι που ο αμύητος μικροκύματος παρείσφρησε στην τελετή. Στις μεν προστέθηκε θόρυβος και χάλασε η "αρμονία", ο άλλος έπαθε ζημιά..

---

Στην δημοτικό, κυρίως υπό την προτροπή του πατέρα μου και όχι από δική μου βούληση, γράφθηκα σε μια σχολή Πολεμικών Τεχνών, την οποία ακολούθησα για μεγάλο διάστημα.

Απορρόφησα κάποια πράγματα, τα οποία όμως τώρα, στα 24, ανα-γνωρίζω. Αν ήμουν συνειδητά αφοσιωμένος/συγκεντρωμένος στην Άσκηση, θα είχα αφομοιώσει περισσότερα. Τότε ήμουν ένας ημιμαθητής.

[Zadok the priestess]

>QBB<

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ?



Γνωρίζουμε την δύναμη της προπαγάνδας. Αυτό που ισως δεν είναι φανερό είναι ο μηχανισμός της.
Ο επίμονα, μεθοδικός, πειστικά επαναλαμβανόμενος ΛΟΓΟΣ, προφορικός η γραπτός, διεγείρει στο νου των ανθρώπων ιδέες και αν συνοδεύεται από μια έξαρση συναισθηματική, τότε οδηγεί σε πράξεις τέτοιας δύναμης που κατευθύνουν στο στόχο του ομιλητή.

Η προπαγάνδα όμως δεν ασκείται μόνο με τον λόγο αλλά και με άλλα μέσα μηχανικά η συμβολικά, όπως μνημεία, αγάλματα, τελετές, στρατιωτικές επιδείξεις, θεάματα, τέχνη…ακόμη και η μόρφωση και η σχολική εκπαίδευση περιέχει τέτοια στοιχεία.
Όλα αυτά στοχεύουν κυρίως στα δύο βασικά ένστικτα μας και τις ανάγκες μας.
ΠΩΣ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ την αλήθεια και αυτό που μας βοηθάει από το ακριβώς αντίθετο σε αυτή την περίπτωση δεδομένου του ότι έχουμε να κάνουμε με ένα χώρο άγνωστο, με μόνη προστασία την λογική και την διαίσθηση?
Είναι αυτά ικανά?
Πιο αναλυτικά …πως θα αναγνωρίσουμε που ξεκινάει η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ και που σταματά η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ?

Ρωτώντας πας στην πόλη και σκοντάφτοντας μαθαίνεις να προσέχεις.

Η διάκριση είναι ένα κριτήριο που καλλιεργείται.
Δύσκολα το έχει κάποιος έμφυτα.
Συνεπώς, μαθαίνεται και στο πεδίο των αντιθέτων όπου περνάμε τον παρόντα χρόνο μας, μαθαίνω σημαίνει συγκρίνω.

Είναι σαν το αντανακλαστικό της αποφυγής της φωτιάς, το οποίο είναι επίκτητο (δηλ. δεν το έχουμε όταν γεννιόμαστε) και αν θυμάμαι καλά είναι λειτουργία του κεντρικού νευρικού συστήματος μεν, αλλά του οποίου οι νευρικές απολήξεις καταλήγουν στο νωτιαίο μυελό των οστών. Ας σημειωθεί εδώ ότι ο νωτιαίος μυελός των οστών διαρρέει το εσωτερικό της σπονδυλικής μας στήλης, του συνόλου δηλαδή των οσταρίων - σπονδύλων, που σχηματίζουν στο σώμα μας μία ΣΤΟΑ.

Αν δεν καείς (δε μιλάμε να πάθεις εγκαύματα τρίτου βαθμού), δε μαθαίνεις να τραβάς το χέρι σου.

Θα έλεγα ότι η λογική δεν είναι τόσο ασφαλές κριτήριο.
Το αγνό συναίσθημα είναι πιο παραγωγικό, όταν κάποιος έχει αρχίσει να κολυμπάει με άνεση τα νερά της αυτογνωσίας.

Μερικές ερωτήσεις που έχουν προκύψει έως τώρα απο το θέμα:
Ποια η διαφορά της προσευχής από την επίκληση?

Η προσευχή είναι μορφή επίκλησης.

Μια τελετουργία για ένα σκοπό, λειτουργεί ανεξάρτητα από την πίστη και την θέληση μας η αυτά είναι βασικές προϋποθέσεις?

Η τελετουργία εκδηλώνει ό,τι διαθέτει ο τελετουργός.
Εάν στην τελετουργία που έχει επιλέξει απαιτείται θέληση κι αυτός δεν τη διαθέτει, τότε απλά δε θα συμβεί τίποτε ή θα συμβούν άσχετα...
Γι' αυτό η ομαδική εργασία έχει πλεονεκτήματα έναντι της ατομικής.
Η όποια ατέλεια της προσωπικότητας μειώνεται στο ελάχιστο, γιατί καλύπτεται από τις δυνατότητες του συνόλου.

Όταν λέμε << αλλαγή επιπέδου συνειδήσεως>> εννοούμε μια ευρύτερη νοητική αντίληψη η μια διαφορετική συναισθηματική κατάσταση η και τα δύο?

Η διεύρυνση της συνείδησης συνεπάγεται άνοιγμα σε όλο το φάσμα της ύπαρξης: νοητικό (πνευματικό εννοούμε και όχι εγκεφαλικό) και συναισθηματικό.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Zadok : Κι επειδή όταν συναντηθήκαμε δεν είδα κανέναν να φορά φτεράκια και φωτοστέφανο, ας ασχοληθούμε με τα καθ' ημάς.

Παύλος : Ώπα! Μισό! Μήπως μπερδεύεσαι κάπου ; Τι εννοείς μ' αυτό ; (Τι εννοείς δηλ με την φράση "όταν συναντηθήκαμε δεν είδα κανέναν να φορά φτεράκια και φωτοστέφανο" ; )

Zadok : Νομίζω ότι είναι απλό και το 'χω ξαναγράψει. Όλοι μας τις σκέψεις μας και τις εμπειρίες μας καταθέτουμε και οφείλουμε να σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου να επιλέξει πώς θα πορευθεί στη ζωή του. Δεν έχουμε καμμία δουλειά να κάνουμε υποδείξεις.

[center]DOIONONOING![/center]

Καλημέρα Zadok!

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Ποια η διαφορά της προσευχής από την επίκληση?

Ακόμη και αν πω δυνατά :

[center]Ε! HENEMAUT! ΝEHEMAUT! Που είσαι ωρε;[/center]

επικαλούμαι το όνομά σου (το nick σου δηλ), δηλ. κάνω μια κλήση, σε καλώ, όμως σαφώς ... δεν προσεύχομαι ... To επί της κλήσης, δηλώνει πως υπάρχει κάτι περισσότερο, μια επιθυμία ίσως ή μια "αιωρούμενη" ενέργεια που εξαπολύεται από αυτόν που επικαλείται κάποιον ή κάτι. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα σε καλώ να μου πεις που είσαι. Να μου δηλώσεις τον τόπο σου ή τον "τόπο" σου. Η προσευχή είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Μια προσευχή, μπορεί να περικλύει και μια επίκληση. Μια επίκληση, δεν μπορεί να περικλύει μια προσευχή. Η προσευχή (το λέει και η λέξη) σχετίζεται με την έννοια της "ευχής". Και η ευχή - μια πραγματική δηλ. ευχή που έχει δύναμη - δίνεται συνήθως από όσους έχουν "χάρη". Απ' αυτούς δηλ. που τους χαρίστηκε, που τους δώθηκε ως δώρο αν θέλεις, αυτό το δικαίωμα. Από που ; Συνήθως ο κόσμος είναι αυτός που δίνει την "χάρη" σε κάποιον. Λέμε "κάνε μου μια χάρη σε παρακαλώ". Άλλες φορές πάλι, την δίνει ο ίδιος ο "θεός", όπως κι αν Τον αισθάνεσαι. Το προς την ευχή συμβολίζει "επίκληση χάρης", δηλ. επιθυμία να λάβουμε μια χάρη από κάπου ή από κάποιον. Συνήθως είναι σιωπηλή. Άλλες πάλι φορές, για να γίνει δεκτό αυτό το αίτημα της χάρης, αυτός που προσεύχεται πρέπει να γίνει "κουρέλι" και να παραδεχτεί την άγνοιά του. Ή υπάρχουν ακόμη φορές που η προσευχή μπορεί να είναι απόδωση μιας χαρακτηριστικής ιδιότητας σε κάποιον ή κάτι. Ο Ναζοραίος ευλόγησε το κρασί, προσευχήθηκε, να είναι το κρασί το αίμα του για παράδειγμα στον Μυστικό Δείπνο. Πολλοί λένε βέβαια, πως ήταν πράγματικά αίμα αυτό που μοίρασε, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Η προσευχή δεν είναι δράση. Δεν εξαπολύεται ενέργεια, αλλά είναι παθητική αποδοχή μιας ευλογίας, ενός καλού Λόγου δηλ. του "δώτη" προς τον "δέκτη". Γι' αυτό συνήθως λέμε πως όταν προσευχόμαστε καλύτερα είναι να μην ζητάμε τίποτε και από κανέναν, παρά μόνο να περιμένουμε, να "αδειάζουμε" τον εαυτό μας, έτσι ώστε να μπορούμε να λάβουμε την όποια ευλογία - αν υπάρξει - πιο άνετα. Αν είμαστε "ευρύχωροι" μέσα μας, οι προσευχές μας έχουν αντίκρυσμα. Κάπου πηγαίνουν - δεν μας αφορά που - και βρίσκουν "δώτη". Αν είμαστε "στενόχωροι" μέσα μας, τότε ότι προσευχή και να κάνουμε, στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.

Καλημέρα και σε σένα! Εύχομαι να είσαι καλά!

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Μια τελετουργία για ένα σκοπό, λειτουργεί ανεξάρτητα από την πίστη και την θέληση μας η αυτά είναι βασικές προϋποθέσεις?

Δεν υπάρχει καμία προϋπόθεση. Μια τελετουργία υποδηλώνει πως κάτι συντελείτε, κάτι γίνεται δηλ. από το τελώ που σημαίνει κάνω, φτιάχνω, δημιουργώ.

Ένα φιλικό τραπέζι, μια παρέα, ένας καφές κάπου, σε κάποιο μαγαζί με τους φίλους μας, είμαι κι αυτό ένα είδος τελετουργίας. Όμως σ' αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος σκοπός πλυν αυτού της σύναξης ή της καλοπροαίρετης συζήτησης ή της γνωριμίας κλπ.

Αν η τελετουργία έχει συγκεκριμένο σκοπό πρέπει ΚΑΙ οι συμμετέχοντες σ' αυτήν να υποβάλλονται σε συγκεκριμένα "πιστεύω" και "θέλω". Εννοείται πως συμμετέχει κάποιος σε μια σατανιστική τελετουργία γιατί λατρεύει τον Σατανά. Αν δεν τον λάτρευε, δεν θα ήταν εκεί. Είναι αυτονόητο.

Εξαρτάται λοιπόν ποιος είναι ο σκοπός της τελετουργίας. Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένη ;

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Όταν λέμε << αλλαγή επιπέδου συνειδήσεως>> εννοούμε μια ευρύτερη νοητική αντίληψη η μια διαφορετική συναισθηματική κατάσταση η και τα δύο?

Μια "αλλαγή επιπέδου συνειδήσεως" αφορά όλα τα κέντρα ενός ανθρώπου. Όμως ο ίδιος ο άνθρωπος που "αλλάζει" επίπεδο, δεν μπορεί ποτέ να πιστοποιήσει την ίδια την "αλλαγή" του από μόνος του. Δεν μπορεί δηλ. να έρθει κανένας και να πει "άλλαξα επίπεδο", γιατί αυτομάτως δηλώνει πως παρέμεινε εκεί που ήταν.

[Soulseek]

Μια "αλλαγή επιπέδου συνειδήσεως" αφορά όλα τα κέντρα ενός ανθρώπου. Όμως ο ίδιος ο άνθρωπος που "αλλάζει" επίπεδο, δεν μπορεί ποτέ να πιστοποιήσει την ίδια την "αλλαγή" του από μόνος του. Δεν μπορεί δηλ. να έρθει κανένας και να πει "άλλαξα επίπεδο", γιατί αυτομάτως δηλώνει πως παρέμεινε εκεί που ήταν.

...Η έννοια του βιώματος πάει περίπατο λοιπόν?

[Ladyhawk]

Εάν στην τελετουργία που έχει επιλέξει απαιτείται θέληση κι αυτός δεν τη διαθέτει, τότε απλά δε θα συμβεί τίποτε ή θα συμβούν άσχετα...

Το βασικότερο για να πετύχει κανείς κάτι – κατά την προσωπική μου άποψη – είναι η πίστη. Πίστη σε αυτό που κάνει κανείς. Αν αυτό είναι πηγαίο τότε λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη, φυσικά δεν φτάνει από μόνο του, αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Θεωρώ πως αν δεν πιστεύει κανείς δεν έχει και ανταπόκριση.


Τελετουργία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πολλά πράγματα, από μία θρησκευτική ή άλλη τελετή μέχρι τον φτιάξιμο ενός καφέ (χαριτολογώντας)

Η τελετουργία είναι μία συλλογική προσπάθεια για την ενεργοποίηση δυνάμεων προκειμένου να επιτευχθεί ένας σκοπός.

Θα συμφωνήσω με αυτό που ήδη αναφέρθηκε ότι για την επιτυχία ενός τελετουργικού θα πρέπει όλοι οι συμμετέχοντες να έχουν κοινό σκοπό και πεποιθήσεις για το αντικείμενο.
Σίγουρα η τελετουργία σχετίζεται με ένα τυπικό και οι σκοποί ταυτίζονται. Όπως λοιπόν προείπαμε πως το τυπικό είναι το μέσον έτσι και η τελετουργία αποσκοπεί στο να ανοίξει ο δρόμος. Θα μπορούσε κανείς να πει – με επιφύλαξη – πως η τελετουργία είναι η απεικόνιση του τυπικού... χμμμ ακούγεται κάπως τι λέτε?

Και μία ερώτηση τώρα....
Πόσο πολύ επηρεάζεται η κάθε τελετουργία από το συναίσθημα και κατά πόσο αυτό επηρεάζει τον αποτέλεσμα.?

Προσωπικά θεωρώ πως ο επηρεασμός είναι μεγάλος ανάλογα με την ψυχική κατάσταση όλων αυτών που συμμετέχουν σε αυτό και είναι ένα είδος ψυχικής διεργασίας, επιτρέψτε μου αν πω. Είναι λειτουργίες που γίνονται στο μη ορατό κόσμο αλλά το αποτέλεσμά τους είναι ορατό και εδώ.

[NEHEMAUT]

Δηλώνω ενθουσιασμένη από τον καταιγισμό απαντήσεων.!!! Επίσης είμαι συγκινημένη για τις ακριβείς και εποικοδομητικές καταθέσεις …… κυρίως του αγαπητού μου αδελφού Παύλου, ο οποίος έθεσε και την μοναδική ερώτηση εκτός από τις δικές μου…<< που είσαι ωρέ ?>>
Στέκομαι στα πιο in.....

Επειδή όμως εσύ αυτά που λέμε εμείς οι διάφοροι δεν μπορείς να τα δεχτείς, τα αρνείσαι δηλ. - και δεν είναι κακό που τα αρνείσαι, τα "βάζεις στο μικροσκόπιο", άντε να το πω πιο ελαφρά - το μυαλουδάκι σου φτιάχνει, κατασκευάζει κάτι άλλο γιατί πρέπει πάση θυσία να ικανοποιήσει έναν αδυφάγο εγωισμό που λέει "Γιατί γαμώ το ; Που το ξέρει αυτός ; ΠΩΣ το ξέρει αυτός ; Όχι, δεν μπορεί να είναι έτσι. Μάλλον θα είναι κάπως αλλιώς" Μια εικόνα άλλη, μια έννοια άλλη, δική σου, με original NEHEMAUT πάνω της, που κανείς δεν μπορεί να σου πει αν είναι σωστή ή όχι. Αυτό λέγεται φαντασία ή ... αυταπάτη. Να προσέχεις πολύ και να μην φαντάζεσαι τον Θεό.

Όχι, εσύ κάνεις λάθος. Οι εικόνες που κατασκευάζει το δικό μας μυαλό είναι η πραγματικότητα ΜΑΣ, αυτές των άλλων, είναι οι αυταπάτες και η φαντασία που μας παρέχεται.... μη βιάζεσαι… και ΄ασε τον θεό μου ήσυχο, αυτός είναι δικός μου
Κατάλαβες τώρα την ερώτηση ?

Δεν αγαπάμε κάποιον περισσότερο, επειδή προσπαθούμε να προλάβουμε τα παραπατήματά του - κατά την κρίση μας - , αλλά γιατί θα είμαστε στο πλάι του ότι κι αν συμβεί.

Συμφωνώ απολύτως. Περιμένω να το δω στο μέλλον ….οταν θα γίνει το παραστράτημα…..η λέτε να το γλυτώσουμε αυτή την φορά?

Κι επειδή όταν συναντηθήκαμε δεν είδα κανέναν να φορά φτεράκια και φωτοστέφανο, ας ασχοληθούμε με τα καθ' ημάς

Μήπως είχε κανέναν με ουρά, κεραίες και τρίαινα?

Είναι μια άσκηση Γκουρτζιεφική τέλος πάντων, κάτι σαν παιχνίδι δηλ. που κατά την διάρκεια που κάνει κάποιος κάτι, οτιδήποτε, να! γράφει σε ένα φόρουμ, του λέει ο άλλος δυνατά :Stop! Και είσαι υποχρεωμένος να μείνεις εκεί που είσαι. Καλά έχει και πολύ γέλιο αυτό!

Σου συνιστώ να εξασκηθείς περισσότερο σε αυτή την άσκηση, για να είμαι ακριβής , μην την ξεχνάς ποτέ.
Επίσης, αφού την βρίσκεις με τον Γκουρτζίεφ κάνε και τα άλλα που λέει
Μην ταυτίζεσαι, μην κρίνεις, μην εκφράζεις αρνητικά συναισθήματα και κυρίως μην νοιάζεσαι.

Όλοι μας τις σκέψεις μας και τις εμπειρίες μας καταθέτουμε και οφείλουμε να σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου να επιλέξει πώς θα πορευθεί στη ζωή του.
Δεν έχουμε καμμία δουλειά να κάνουμε υποδείξειςΑν ανακαλύψεις γιατί ο ένας χώρος σε έκανε να νιώσεις δέος, ενώ ο άλλος «ταραχή», θα απαντήσεις το παρακάτω.

Ευθύμη, ρωτώ για να δω τις δικές σας εμπειρίες αν έχετε, την δική μου την έχω ανακαλύψει



.

όμως σαφώς ... δεν προσεύχομαι ...

Ευτυχώς…… δόξα σοι ο κύριος…..εδώ είμαι

Εύχομαι να είσαι καλά!

Αυτό είναι σκέτη ευχή Ε???? Μια χαρά ειμαι

Εξαρτάται λοιπόν ποιος είναι ο σκοπός της τελετουργίας. Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένη ;

Αυτή την στιγμή, δεν θέλω να γίνω πιο συγκεκριμένη, δεν είναι της παρούσης που έλεγε και μια ψυχή…