Η Ιστορικότητα του Χριστού

[Δημήτριος]

Το ιστορικό πρόσωπο του Χριστού


Πολλές φορές είχα αναρωτηθεί για την βεβαιότητα που έδειχναν οι εκκλησιαστικοί κύκλοι σε σχέση με την ζωή του Χριστού. Οι απορίες μου δημιουργούνταν αρχικά από τον πέπλο που κάλυπτε την περίοδο της ζωής του από την ηλικία των 12 ετών έως και την περίοδο που, ώριμος πια, ο Χριστός δραστηριοποιείται κοινωνικά. Οι απαντήσεις που ελάμβανα στις ερωτήσεις μου μάλλον με υποτιμούσαν –και το κυριότερο υποτιμούσαν στα μάτια μου τους δίνοντες τις απαντήσεις. Οφείλω εδώ να πω πως όταν διατύπωνα τις απορίες μου βρισκόμουν στην ηλικία των 15 ετών και οι ερωτόμενοι ήσαν είτε θεολόγοι του σχολείου είτε κατηχητές. Με τον καιρό οι απορίες μου γίνονταν όλο και πιο σύνθετες αλλά παράλληλα κατανοούσα και την δυσκολία στην έκφραση από την πλευρά όσων, θεωρητικά, με διδάσκαν.
Η κατανόηση που έδειχνα (και συνεχίζω να δείχνω) όμως δεν κάλυπτε απορίες όπως αυτή: αφού σε χρόνο παράλληλο με την παρουσία του Χριστού έχουν συμβεί ελάσσονος σημασίας γεγονότα που έχουν καταγραφεί λεπτομερώς, γιατί για τα γεγονότα που προηγήθηκαν της σταύρωσης και για όσα επακολούθησαν δεν έχουμε αναφορές από ιστορικούς;
Ασχολήθηκα προσφάτως λίγο με το θέμα και για την οικονομία της συζήτησης παραθέτω συνοπτικά κάποιες από τις θέσεις που έχουν όσοι υποστηρίζουν ότι ο Χριστός δεν ήταν υπαρκτό πρόσωπο και όσων υποστηρίζουν την θεόσταλτη παρουσία του.
Θα ήθελα να δούμε μαζί το βάσιμο των αιτιάσεων και των δύο πλευρών και αν κάποιος έχει επιπλέον στοιχεία που θα εμπλουτίζαν την μία ή την άλλη άποψη ας συμβάλει με την παρουσίασή τους.

Θέσεις
Οι ακολουθούντες το χριστιανικό δόγμα βασίζουν ουσιαστικά τα επιχειρήματά τους σε τρία είδη πηγών: α) στις μη χριστιανικές ιστορικές πηγές, β) στις εβραϊκές πηγές και γ) στις χριστιανικές πηγές.

Ως μη χριστιανικές πηγές αναφέρονται οι Πλίνιος ο νεώτερος, ο Τάκιτος, ο Σουετόνιος και ο Φλάβιος Ιώσηπος (38-107 μ.Χ.) που είναι και ο πιο περιγραφικός: «Περίπου εκείνη την εποχή ζούσε ο Ιησούς, ένας σοφός άνθρωπος, αν κάποιος μπορεί να τον πει άνθρωπο, καθώς είχε πετύχει θαυμαστά κατορθώματα και ήταν ο δάσκαλος πολλών ανθρώπων που διψούσαν για καινοτομίες. Πήρε με το μέρος του πολλούς από τους Εβραίους, αλλά και πολλούς από τους Έλληνες. Ήταν ο Μεσσίας. Όταν ο Πιλάτος τον κατεδίκασε στον σταυρό, μετά από κατηγορία των αρχών μας [των Ιουδαίων], αυτοί που τον αγάπησαν από την αρχή δεν σταμάτησαν να είναι προσκολλημένοι σ’ αυτόν. Την τρίτη ημέρα εμφανίσθηκε σ’ αυτούς επανερχόμενος στη ζωή, καθώς οι ιερές προφητείες είχαν προείπει γι’ αυτό και για μυριάδες άλλα θαυμαστά πράγματα που αφορούσαν αυτόν. Και η φυλή [ομάδα] των χριστιανών, όπως ονομάσθηκαν μετά απ’ αυτόν, δεν έχει εξαφανισθεί μέχρι σήμερα»· και : «...έτσι αυτός (ο Άννας, γιος του Άννα του ανωτάτου ιερέα) κάλεσε το δικαστήριο των Σανχεντρίν και έφερε ενώπιον του τον αδελφό τού Ιησού, που λεγόταν Χριστός και του οποίου το όνομα ήταν Ιάκωβος και μερικούς άλλους (ή κάποιους από τους συντρόφους του) και όταν κατασκεύασε κάποια κατηγορία εναντίον τους τον παρέδωσε προς λιθοβολισμό». Αυτά τα δύο αποσπάσματα περιέχονται στο έργο του Ιώσηπου Ιουδαϊκή Αρχαιολογία (βιβλίο 18, κεφ. 3 & βιβλίο 20, κεφ. 8 αντιστοίχως).

Η αναφορά του Τάκιτου (55-120 μ.Χ.) προέρχεται από το έργο του Χρονικά (βιβλίο 15, κεφ 44) και είναι η εξής: «… το όνομά τους [των χριστιανών] προέκυψε από τον Χριστό, ο οποίος επί βασιλείας Τιβέριου θανατώθηκε με καταδικαστική απόφαση του έπαρχου Πόντιου Πιλάτου».

Η αναφορά του Σουετόνιου (69-140 μ.Χ.) στην βιογραφία του αυτοκράτορα Κλαύδιου είναι : «Δεδομένου ότι οι Εβραίοι προκάλεσαν ταραχές υποκινούμενοι από κάποιον Χριστό, εκδιώχθηκαν από την Ρώμη».

Η αναφορά του Πλίνιου του νεώτερου (61-105 μ.Χ.) γίνεται μέσω μιας εκθέσεως (Επιστολές 10, 96-97) προς τον αυτοκράτορα Τραϊανό: « …Βεβαιώνω, εντούτοις, ότι οι χριστιανοί έχουν ως μοναδικό τους ελάττωμα την συνήθεια να συναθροίζονται σε προκαθορισμένες μέρες πριν από την αυγή και να τραγουδούν ύμνους στον Χριστό σαν να είναι αυτός θεός, και δεσμεύονται με όρκους όχι για να εγκληματήσουν αλλά για να μην εξαπατούν, κλέβουν, ή μοιχεύουν, να μην κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους και να μην αρνούνται να ανταποδώσουν την εμπιστοσύνη όταν καλούνται να το κάμουν»· και: «…Συνεπώς έκρινα ακόμα πιο απαραίτητο να ανακαλύψω την αλήθεια με τον βασανισμό δύο θηλυκών σκλάβων που αποκαλούνται διακόνισσες. Αλλά ανακάλυψα μόνον αυτό, μια διαφθαρμένη και υπερβολική δεισιδαιμονία».

Και αντιθέσεις
Ο Φλάβιος Ιώσηπος ήταν σχεδόν σύγχρονος του Χριστού και διακρινόταν για το ανήσυχο πνεύμα του. Μελέτησε τις διάφορες εβραϊκές θρησκευτικές εκφράσεις και αναφέρεται στα έργα του σε αυτές. Ενώ υπάρχουν αναφορές στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ο οποίος ανακοίνωνε την έλευση του Μεσσία, και στον Ιάκωβο του οποίου ο θάνατος προκάλεσε την εξέγερση του 66 μ.Χ., δεν υπάρχει αναφορά στην σταύρωση ή γενικότερα στο πώς συνέβη.
Μετά την σύλληψή του για την συμμετοχή του στην εξέγερση του 66 μ.Χ. ο Βεσπασιανός τον διόρισε διερμηνέα και κατόπιν του ανέθεσε την συγγραφή της ιστορίας του πολέμου αυτού, για να χρησιμεύσει αυτή ως παράδειγμα προς αποφυγήν προς τους επίδοξους μελλοντικούς στασιαστές. Για την επίτευξη του έργου που τελικά ονομάσθηκε «Ο Εβραϊκός Πόλεμος» του είχε δοθεί η άδεια να μελετήσει τα επίσημα κρατικά αρχεία, τις εκθέσεις και αναφορές των κυβερνητών και στρατηγών του πολέμου. Η εργασία του δε χαρακτηρίζεται από σχολαστικότητα και επαγγελματισμό και το ύφος του διαφοροποιείται όταν καταγράφει προσωπικές εμπειρίες. Οι εκδόση του «Εβραϊκού Πολέμου» δεν έχει αναφορά για τον Χριστό, ή τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ή τον Μενεχέμ που επαναστάτησε το 66 μ.Χ. Έχει όμως αναφορές στους Ιούδα τον Γαλιλαίο και τον Θέουδα, δύο μεσσιανικούς εθνικιστές ηγέτες. Καταγράφει ότι οι Εβραίοι διαμαρτυρήθηκαν μόνο όταν οι Ρωμαίοι έστησαν ένα άγαλμα του Καλιγούλα στον ναό, πράξη προσβλητική για την θρησκεία. Το μέγεθος της προσβολής πρέπει να ήταν τέτοιο που θα προκαλούσε τουλάχιστον εξέγερση, αν όχι επανάσταση. Επιπλέον, καθώς ο Ιώσηπος χαρακτηρίζεται από σχολαστικότητα, είναι περίεργη η απουσία αναφορών στην πυρκαγιά της Ρώμης το 64 μ.Χ., που αποδόθηκε στους χριστιανούς, στοιχείο που μαρτυρά λογοκριτική παρέμβαση από την πλευρά των χριστιανών επειδή παρουσιάζονταν αυτοί και ο Χριστός σαν υποκινητές ταραχών και εξέγερσης. Από το έργο του «Αρχαιολογία των Εβραίων» έχει εξαχθεί και το χωρίο που έχει αναφερθεί πιο πάνω και αναφέρεται ευνοϊκά για τον Χριστό και θεωρείται προσπάθεια να καλυφθεί το κενό που δημιούργησε η αποκοπή. Το ερώτημα που ευλόγως γεννιέται είναι πώς ένας άμεσα εξαρτώμενος από το ρωμαϊκό κράτος (αιχμάλωτος με συγκεκριμένη αποστολή και ρόλο, με προνόμια που είναι άμεσα ανακλητά) παρουσιάζει με τέτοιον τρόπο ένα θέμα που έρχεται σε αντίθεση με την καθεστωτική προσπάθεια καταγραφής της Ιστορίας. Είναι δε αξιοσημείωτο το γεγονός ότι κάποιος ιστορικός που χαρακτηρίζεται από την λεπτομερή καταγραφή και παρουσίαση γεγονότων, με μία συνοπτική παρουσίαση καταγράφει την εξέλιξη δραματικών γεγονότων που συντελέστηκαν με την συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων και την εμπλοκή κρατικών υπαλλήλων και φορέων. Επιπλέον στοιχεία που συνηγορούν στο ότι το συγκεκριμένο χωρίο αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη αποτελούν:
Ζ η απουσία αναφορών σε αυτό πριν από τον 4ο αι. μ.Χ. (πρώτη αναφορά γίνεται από τον επίσκοπο Ευσέβιο το 340 μ.Χ.)
Ζ η θρησκεία του Ιώσηπου (ορθόδοξος εβραίος, φαρισαίος)
Ζ η μικρή έκταση της αναφοράς σε σχέση με τη σημασία της
Ζ η υπερβολή στους χαρακτηρισμούς («Θαυμαστά κατορθώματα», «ήταν Μεσσίας», «μυριάδες θαυμαστά πράγματα»).

Στο χωρίο που αποδίδεται στον Τάκιτο αναφέρεται η «σέκτα» των «χριστιανών», μία ονομασία που δεν ήταν ακόμα σε χρήση εκείνη την περίοδο (πριν το 117 μ.Χ.). Επιπλέον δεν υπάρχουν αναφορές για το συγκεκριμένο χωρίο πριν από τις αρχές του 5ου αι. και συγκεκριμένα από τον Σέβηρο Σουλπίκιο, στον οποίο όμως προσάπτουν μομφές διόγκωσης των γεγονότων στα έργα του.

Ο Σουετόνιος στην βιογραφία του Κλαύδιου δεν αναφέρει πουθενά το όνομα του Χριστού ή Ιησού. Στο χωρίο που αναφερόμαστε το όνομα του υποκινητή γράφεται ως Chrestus και αποδίδει το Αγαθός και όχι το Χριστός. Η δε αναφορά γίνεται για την εκδίωξη των Εβραίων και όχι των χριστιανών. Επιπλέον είναι κάπως δύσκολο να υπάρχει ο Χριστός στην Ρώμη το 55 μ.Χ. Σε άλλο δε γραπτό του Σουετόνιου για την ζωή του Νέρωνα (βιβλίο 16, κεφ 2) αναφέρει για τις τιμωρίες που επιβλήθηκαν στους χριστιανούς, πάλι όμως την περίοδο αυτή δεν απαντάται ο συγκεκριμένος όρος.

Η αναφορά του Πλίνιου του νεώτερου σε χριστιανούς δεν αποδεικνύει την ιστορικότητα του Χριστού και δεν κάνει καμία αναφορά σε αυτόν.

Αυτά σε σχέση με τις βασικότερες θέσεις που προέρχονται από εξωχριστιανικές πηγές. Επειδή το θέμα είναι και μεγάλο και σοβαρό, δεν θα επεκταθώ στα άλλα δύο είδη πηγών, τις εβραϊκές και χριστιανικές πηγές δηλαδή, γιατί για την αξιοπιστία π.χ. της Βίβλου έχουν γραφτεί αμέτρητες μελέτες και το ζήτημα αποτελεί από μόνο του ξεχωριστό αντικείμενο.
Αν κάποιος έχει γνώση επί του θέματος και νομίζει ότι μπορεί να συμβάλλει θετικά στην διαμόρφωση πληρέστερης αντίληψης καλό θα ήταν να μας διαφωτίσει περισσότερο.[align=center][/align]

[qubit]

Αγαπητέ Δημήτριε, όπως αντιλαμβάνομαι να θέτεις το θέμα, έχει 2 ερωτήματα :
-υπήρξε ο Ιησούς Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο;
-αν ναι, ποιός ήταν ακριβώς, πώς έζησε, τί έκανε, τί είπε.

Σχετικά με το πρώτο ερώτημα, απ' όσο ξέρω η σύγχρονη ιστορική έρευνα δεν αμφισβητεί την ύπαρξη του προσώπου. Ο Κορδάτος στο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ & ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, αναπτύσσει εκτενώς θέσεις και επιχειρήματα ένθεν και ένθεν και ο ίδιος (κομμουνιστής ων και άθεος) καταλήγει στο ν' αποδεχθεί την ιστορικότητα του προσώπου.

Περιληπτικά, οι βασικότερες θέσεις του Κορδάτου είναι οι εξής :

-Η πενιχρή αναφορά των ιστορικών της εποχής του Χριστού, οφείλεται στο ότι ο Ιησούς και το κίνημά του ήταν για τους καλλιεργημένους κύκλους της εποχής (που συνέγραφαν και την ιστορία) αμελητέα και αδιάφορα. (το επιχείρημα αυτό το προβάλλουν και πολύ νεώτεροι ερευνητές, όπως ο Σάντερς, στη μελέτη ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, εκδ. Φιλίστωρ)

-Ο Ιησούς ήταν ένας "στασιαστής" απο τους πολλούς της εποχής, ένας επαναστάτης, σε μιά ασήμαντη γωνιά του ρωμαϊκού κράτους. Το θέμα του άρχισε να απασχολεί κατά το τέλος του 1ου αιώνα, όταν οι χριστιανοί άρχισαν να πολλαπλασιάζονται.

-Στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, ουδέποτε ετέθη πρόβλημα ανυπαρξιας του προσώπου. Ολη η συζήτηση γινόταν σχετικά με την ανάσταση και τη θεΙκότητά του.

-Ο Κέλσος στον "Αληθή Λόγο" (όπως ανασυστάθηκε από τα αποσπάσματα που παραθέτει ο Ωριγένης στην κριτική του σ' αυτόν) δεν επικαλείται επιχείρημα ανυπαρξίας του αρχηγού των χριστιανών. Αυτό σημαίνει, κατά τον Κορδάτο, ότι υπήρχαν όντως εκείνη την εποχή γραπτά τεκμήρια της ιστορικότητας του Ιησου, αλλιώς ο Κέλσος δεν θα έχανε την ευκαιρία να επικαλεστεί το "ανύπαρκτον" του μεσσία των χριστιανών.

-Τα κείμενα του Ιώσηπου έχουν υποστεί αλλοιώσεις, επειδή πράγματι ανέφεραν τον Ιησού και το κίνημά του. Οι χριστιανοί παρενέβησαν με αλλοιώσεις (που κάνουν το κείμενο ασυνάρτητο και ασυνεπές ως προς τις απόψεις του Ιώσηπου) για να στηρίξουν τη θεϊκότητα κι όχι την -καθόλου αμφισβητούμενη, έτσι κι αλλιώς- ύπαρξη του Ιησού. Αν τα είχαν εμβολίσει εξ ολοκλήρου, το ίδιο θα έκαναν και σε κείμενα άλλων, λέει ο Κορδάτος.

Λέει επίσης ότι το παλιότερο σωζόμενο χειρόγραφο του Ιώσηπου, είναι του 9ου αι. (αν θυμάμαι καλά)΄και αναφέρει την ύπαρξη ενός σλοβενικου χειρόγραφου του 2ου αι., αντίγραφο της Ιουδαϊκής Αρχαιολογίας, που ανακαλύφθηκε το 1906 στη Ρωσία, στο οποίο περιγράφονται εκτενέστερα τα περί Ιησού.

Επίσης, υπάρχει και αναφορά του Λουκιανού στους Χριστιανούς (Περί της Περεγρίνου Τελευτής)
"[13]... πεπείκασι γαρ αυτούς οι κακοδαίμονες το μεν όλον αθάνατοι έσεσθαι και βιώσεσθαι τον αεί χρόνον, παρ' ό και καταφρονούσιν του θανάτου και εκόντες αυτούς επιδιδόασιν οι πολλοί. έπειτα δε ο νομοθέτης ο πρώτος έπεισεν αυτούς ως αδελφοί πάντες είεν αλλήλων, επειδάν άπαξ παραβάντες θεούς μεν τους ελληνικούς απαρνήσωνται, τον δε ανεσκολοπισμένον εκείνον σοφιστήν αυτόν προσκυνώσιν και κατά τους
εκείνου νόμους βιώσιν." (http://www.mikrosapoplous.gr/texts1.htm)

Κατά τον Κορδάτο, το "σοφός" στο απόσπασμα του Ιώσηπου που παραθέτεις, ήταν αρχικά "σοφιστής", όπως αναφέρει τον Χριστό κι ο Λουκιανός.

Φυσικά δεν μπορώ να γράψω εδώ όλη την επιχειρηματολογία του Κορδάτου, αλλά για μένα τουλάχιστον, είναι πειστική (στο θέμα της ύπαρξης).

Τώρα, όσον αφορά το 2ο ερώτημα ... εκεί, κατά την άποψή μου, εστιάζεται το θέμα ως αντικείμενο έρευνας.

[Ramoglou]

Το θέμα που άνοιξες αγαπητέ Δημήτριε, είναι ένα θέμα που ο καθένας μπορεί να το εξετάσει από πολλές πλευρές και να τεκμηριώσει τις σκέψεις του με δεδομένα διάφορα.

Π.Χ. Αφού το τάδε δεν λέει κάτι γι’ αυτό άρα δεν ισχύει εκείνο και ου το καθ’ εξής.

Για μένα όμως το θέμα είναι στο πως ο καθένας δέχεται τον Ιησού μέσα του, δηλαδή κατά πόσο μπορεί να κλείσει τα μάτια και να σκεφτεί τον Λόγο Του, κατά πόσο μπορεί να αφεθεί στην υπερκόσμια ύπαρξη του, αντί να μείνει προσκολλημένος στο υλικό του πεδίο.

Πολλές φορές όταν θέλω να λύσω μια απορία ακολουθώ τον ποιο απλό δρόμο, το δρόμο που ακολουθεί και ο απλός άνθρωπος, που δεν ψάχνει μέσα σε σκέψεις δαιδαλώδεις. Γιατί λοιπόν να γραφούν τόσα για έναν άνθρωπο αν αυτός δεν υπήρχε ;

Δεν νομίζω να καθόντουσαν τόσοι πολλοί να ασχοληθούν με την κατασκευή μιας ιστορίας , η οποία κινδύνευε με κατάρρευση ανά πάσα στιγμή. Διότι τα χρόνια της δημιουργίας της (όταν γράφτηκαν τα βιβλία και η ιστορία) δεν απείχαν από την χρονολογική στιγμή των γεγονότων.

Το ότι υπήρξε λοιπόν για μένα δεν είναι θέμα προς αμφισβήτηση.

Από εκεί και πέρα, όπως λέει και η αγαπητή qubit, τα υπόλοιπα χρίζουν μεγίστης έρευνας, συζήτησης και ανάλυσης. Μόνο που και εκεί το υποκειμενικό στοιχείο της σκέψης σε συνάρτηση με την πίστη, είναι αρκετά δυνατά και ικανά να καταργήσουν τον όποιο λογικό συνειρμό.

Συνέχισε λοιπόν και θα δούμε που θα μας βγάλει.

[k.]

Για μένα όμως το θέμα είναι στο πως ο καθένας δέχεται τον Ιησού μέσα του, δηλαδή κατά πόσο μπορεί να κλείσει τα μάτια και να σκεφτεί τον Λόγο Του, κατά πόσο μπορεί να αφεθεί στην υπερκόσμια ύπαρξη του, αντί να μείνει προσκολλημένος στο υλικό του πεδίο.

Πολλές φορές όταν θέλω να λύσω μια απορία ακολουθώ τον ποιο απλό δρόμο, το δρόμο που ακολουθεί και ο απλός άνθρωπος, που δεν ψάχνει μέσα σε σκέψεις δαιδαλώδεις.

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Ramoglou και παραθέτω και έναν συλλογισμό που μέσα μου ολοκληρώνει τα παραπάνω λόγια.

Όταν διαβάζουμε ένα παραμύθι, γνωρίζουμε πως μέσα σε αυτό κρύβονται αλήθειες του συγγραφέα. Είτε αυτές οι αλήθειες αγγίζουν κάτι το υλικό, είτε κάτι το άυλο, αυτό που ζητάμε από τον συγγραφέα είναι το παραμύθι του να μας μιλήσει στην καρδιά.

Όλα τα παιδιά μαθαίνουν από παραμύθια...και όσο μεγαλώνουν και συνεχίζουν να διαβάζουν, αυτό που περιμένουν, είναι οι αλήθειες του συγγραφέα να προσεγγίζουν την Αλήθεια.

Είναι πολύ όμορφο, το να μπορεί κάποιος, σε ορισμένα θέματα, να παραμένει απλός άνθρωπος...παιδί.

[NEHEMAUT]

Καλημέρα σε όλους

Αντιγράφω ένα απόσπασμα που αγαπώ πολύ αν και το έχω ξαναγράψει, επειδή πιστεύω οτι μέσα στις πέντε γραμμές του περιλαμβάνει όλη την ανάγκη και την αγάπη του ανθρώπου πρός το Θεό.

<<Σφίγγει το χέρι στις άφεγγες νύχτες..
Τι είναι ο Θεός, κανείς μας
στούς αιώνες δεν θα μάθει
Ομως ζητά παντοτεινά
να συνδεθεί πιστά μαζί μας>>

Αγαπητέ Δημήτριε άνοιξες ένα τεράστιο θέμα που απασχολεί αιώνες τώρα τούς κάθε είδους αναζητητές και σκεπτικιστές.

Κατά την γνώμη μου την πραγματικότητα σε όλη της την έκταση ποτέ δεν θα την μάθουμε. Ακόμη και αν εκείνη την εποχή υπήρχε τηλεόραση και βίντεο ώστε να μαγνητοσκοπούνται τα γεγονότα, πάλι δεν θα ήταν όλη η αλήθεια, αν κρίνουμε απο αυτά που μας προβάλλουν σήμερα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την αλλοίωση που δέχονται.

Ισως να είχαμε μια άποψη αν είμασταν Δίπλα του και Τον ακούγαμε.

Ομως αυτό που έχει για μένα σημασία δεν είναι η Θεότητα του Ιησού ή η ακρίβεια των διδασκαλίων λέξη πρός λέξη, όσο αυτή η γαλήνη και η αγάπη που προσφέρουν τα λόγια Του στις καρδιές μας.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει οτι ο δρόμος της αλήθειας είναι η αγάπη που αυτός θέλησε να διδάξει.
Ισως φαίνεται απλοϊκό σαν πρόταση αλλά αν την ακολουθούσαμε, μόνο αυτή, ο κόσμος μας θα ήταν διαφορετικός και πολύ πιο όμορφος.

Με εκτίμηση

[qubit]

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες.
Ωστόσο, η έρευνα, με όλα τα διαθέσιμα εργαλεία του νου και της επιστήμης, ούτε αθέμιτη είναι, ούτε αντιτίθεται στις παραπάνω απόψεις.

Στου καθενός την ψυχή και την καρδιά, ο Ιησούς κάτι λέει. (Είναι μάλιστα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι δεν λέει πάντα τα ίδια. Κι αυτό είναι ένα θέμα που άπτεται της ψυχολογίας).

Περ' απ' αυτό όμως, υπάρχει κι ένα ζήτημα, που αφορά στα "δεδομένα", τις πληροφορίες. Κάποιος που αναζητά την αλήθεια, δικαιούται να ερευνά κι αυτή τη διάσταση, με στόχο να ξεκαθαρίσει, κατά το δυνατόν, την ήρα απ' το στάρι.

Ψάξτε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει, δεν είπε ο Χριστός;
Στο κάτω κάτω, η έρευνα έχει και μιά γοητεία καθ' αυτήν - τουλάχιστον για κάποιους (μεταξύ των οποίων και η υπο"φαινομένη" ).

[Ramoglou]

Ποιος από μας αντιστάθηκε ή αντιστέκεται στην έρευνα φιλτάτη qubit ?
Μπορώ να πω μάλιστα με περισσή βεβαιότητα, ότι αν προσεκόμιζες στοιχεία προς ανάλυση, ή ακόμα και αν έλεγες, οργανωνόμαστε για επιτόπια έρευνα, όλοι θα σε ακολουθούσαμε !

Για αρχή απαντήσαμε στο ένα από τα δύο κομμάτια αυτού του θέματος. Και θέσαμε στο τραπέζι της συζήτησης το συναίσθημα, μην εξαιρώντας όμως και την δεδηλωμένη ανησυχία μας, που πολλάκις μας οδηγεί σε νέους δρόμους αναζήτησης.

Άπιστοι Θωμάδες ; Ίσως. Όμως το Τόμα (Θωμάς) σημαίνει στα Εβραϊκά «δίδυμος», ποιανού δίδυμος, είμαστε λοιπόν εμείς ;

Προσωπικά περιμένω τόσο το δημιουργό του θέματος, όσο και εσένα να θέσετε τα δάχτυλα επί των τύπον των ήλων, για να προχωρήσει η όμορφη αυτή κουβέντα.

[Δημήτριος]

Παρακολουθώ το θέμα και θα ήθελα μετά και τις πρώτες απόψεις να προσθέσω και εγώ επί του διαλόγου, αλλά λόγω υποχρεώσεων δεν έχω χρόνο. Σε 3-2 μέρες θα επανέλθω...

[Ramoglou]

Και υπομονή έχουμε και κανείς δε μας βιάζει.

Οπότε αγαπητέ Δημήτριε με το πάσο σου