Έχω την αίσθηση ότι η ζωή, όπως και η κοσμική ή ατομική συνείδηση ακολουθούν ένα ρυθμό, ο οποίος καθορίζεται από συχνότητα φαινομένων, όπως εισπνοή - εκπνοή, άμπωτη - πλημμυρίδα κλπ.
Κάθε στάδιο είναι προϊόν μίας ανάγκης που το "γεννά" κάθε φορά που "πεθαίνει" το αντίθετό του, το οποίο είχε γεννηθεί αντίστοιχα, μεγαλώσει, ωριμάσει και φθαρεί και με κάποια μικρά-μικρά βελτιωτικά βήματα γίνεται στο σύνολο μία σπείρα ανέλιξης που έλεγε κι ο φίλος Κέλσος σε ένα άλλο θέμα...
Δεν είμαι αρκετά πεπεισμένη ότι η έννοια του "έθνους" είναι υπαρκτή, αλλά τείνω να πιστέψω ότι χρειάστηκε να θεωρηθεί υπαρκτή ικανοποιώντας κάποια ανάγκη.
Θυμάμαι κάποια άρθρα του Ραφαηλίδη που διάβαζα παλιά και μου φαίνονταν αρκετά εξτρεμιστικά, ενώ εκ των υστέρων τα επανεκτίμησα θεωρώντας το σκεπτικό τους τελικά επιεικέστατο!!
Θα κλείσω αυτές τις σκέψεις με τον αγαπημένο Καζαντζάκη από την "Ασκητική":
«Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν' αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»
Τώρα σ' αυτό το "Χρέος" βρισκόμαστε....
Και σαν υστερόγραφο:
Αλήθεια, πόσοι από εμάς, τους πιστούς κάποιου δόγματος, θεωρούμε ότι ο τρόπος διαβίωσης ενός εκπροσώπου του δόγματος και ο τρόπος επιβολής του δεν καθορίζει την "κοινωνία" μας με το Ανώτερο, ό,τι αποκαλούμε Θείο στο σύνολό της;
Συμφωνώ ότι δεν αλλοιώνει το ίδιο το Θείο κατά κανένα τρόπο ούτε και την εσωτερικότητά μας, την πίστη μας, την οποία εμείς φροντίζουμε, όμως τότε ποιός είναι ο ρόλος ύπαρξης του ιερατείου
)
