Τελικά τι είναι θεός; Υπάρχει ένας ή πολλοί;

[Zadok the priestess]

>QBB<

Αγαπητή Zadok,

Κάποιος άνθρωπος μπορεί – όταν ήταν μικρός – να έχει μάθει και ποδήλατο και κολύμπι. Κάποιος άλλος μπορεί να έχει μάθει μόνο ποδήλατο ή μόνο κολύμπι. Και κάποιος τρίτος, μπορεί να μην έχει μάθει τίποτε από τα δύο που λες...

Συμφωνώ φίλε μου, όμως δεν μπορώ να πω ότι αντιλαμβάνομαι το συλλογισμό σου σε σχέση με το αρχικό σου ερώτημα.

Αν θέλεις, βοήθησέ με...

>QBB<

Αγαπητή Zadok αναλύω τον συλλογισμό μου.

(...)

Έπαθε, ένιωσε, έμαθε.
Αν τώρα χρησιμοποιεί εκ των υστέρων αυτή την γνώση για να προβλέπει καταστάσεις δικές του ή αλλότριες και να κατευθύνει η να αναστέλλει ανάλογα, αυτό δεν θα είναι ο ίδιος αλλά θα είναι το κατασκεύασμα του εγώ του.

Αγαπητή φίλη,

συγγνώμη αλλά μάλλον κάτι δεν έχω καταλάβει εγώ καλά.

Δεν είναι το ζητούμενο να εξελιχθούμε στη ζωή μας

Το ζητούμενο είναι να μείνουμε ίδιοι

Θεωρώ ότι η θέληση ενδυναμώνεται από το συναίσθημα είτε αυτό είναι αγαθό, είτε όχι σε εξάρτηση με το τι θέλουμε να επιτύχουμε αλλά ένα συναίσθημα έχει δύναμη μόνο αν είναι αληθινό, αυθόρμητο, άρα το πρωταρχικό.

Υπάρχουν συναισθήματα, τα οποία δεν είναι αληθινά
Θα μπορούσες να μου δώσεις ένα παράδειγμα

Σύμφωνα με τις διάφορες θεωρίες οι επιθυμίες και οι προσδοκίες ανάγονται στα κατώτερα σώματα του ανθρώπου αλλά σκέφτομαι
Τι μπορεί να γίνει χωρίς επιθυμία?

Δε νομίζω ότι είναι έτσι απλά τα πράγματα.
Βέβαια, κατανοώ ότι οι περισσότερες διδασκαλίες "της μόδας" αυτά προβάλλουν, αλλά προσωπικά εγώ, που με τίποτε δεν υποστηρίζω τον αναχωρητισμό, θεωρώ ότι δύο πράγματα παλεύουν μέσα στον άνθρωπο συνεχώς και σε οτιδήποτε όπως τα περιέγραψε γλαφυρά ο Καζαντζάκης:

Η βούληση και η επιθυμία.

Ισορροπία χρειάζεται αγαπητή φίλη, και σίγουρα δεν είναι εύκολο πράγμα.
Χρειάζεται ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ και για να βρεθεί αυτό, χρειάζεται να έχουμε μετρηθεί, να έχουμε μετρήσει τον εαυτό μας σε κάθε μήκος, πλάτος και βάθος του.

Διαφορετικά, ΜΗΔΕΙΣ ΑΓΕΩΜΕΤΡΗΤΟΣ ΕΙΣΙΤΩ.

Γι’ αυτό νομίζω ότι το τι θα θελήσουμε κατά βάθος εξαρτάται από το ήδη ποιόν της ψυχής [ όπως αυτή έχει εξελιχθεί ή διαμορφωθεί] και όχι από την εντολή που θα δώσει ο νούς μας επιβάλλοντας στην ψυχή να είναι όπως εκείνος την φαντάζεται.

Η ψυχή για μένα αλλάζει μέσα από την ειλικρινή αγάπη, την συγχώρεση, το ενδιαφέρον αν αυτά της δοθούν και τα αναγνωρίσει.

Κατ' αρχήν εγώ δε μίλησα για νου.

Από την άλλη μεριά, τί είναι αγάπη, ποιός θα την προσφέρει στην ψυχή, ποιός θα την συγχωρέσει και ποιός θα ενδιαφερθεί
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω.

Κι αν αυτά υπάρχουν και παίζουν καθοριστικό ρόλο, πώς εξελίσσεται η ψυχή

Εγώ πάλι, πιστεύω ότι η ψυχή εξελίσσεται όταν συνειδητοποιεί.
Κι αν αυτό δεν ήταν αληθές, νομίζω ότι όλες οι ψυχοθεραπείες θα ήταν αποτυχημένες.

Τί θα λέγατε σιγά-σιγά να επιστρέφαμε στο θέμα

[NEHEMAUT]

Γειά σου [b]Zadok/b].
Μάλλον ξεφύγαμε από το κυρίως θέμα μας και όπως λες και εσύ είναι καιρός να επιστρέψουμε …
Επειδή αισθάνομαι ότι είμαι εγώ αυτή που έκανε την παράκαμψη, πρέπει να σταματήσω εδώ.

Δυστυχώς δεν μπορώ να εξηγήσω χωρίς να επεκταθώ παραπάνω τις θέσεις μου οι οποίες άλλωστε δεν έχουν και τόση σημασία μια και είναι δικά μου κατασκευάσματα και περισσότερο προκαλούν σύγχυση παρά προωθούν το θέμα.

Αν πάντως πιστεύεις ότι πρέπει να συνεχίσουμε διάλεξε εσύ που είναι η κατάλληλη ενότητα για την διεξαγωγή των συζητήσεων.

Με εκτίμηση και φιλία.

[Zadok the priestess]

Ωραία, τί θα έλεγες να προτείνεις έναν τίτλο θέματος, ανάλογα με το πώς σκέπτεσαι να κυλήσει η συζήτηση και να ανοίξουμε ένα νέο

Νομίζω ότι θα έχει ενδιαφέρον για όλους μας.

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Αγαπητή Zadok,

Διάβασα το μήνυμά σου.

[NEHEMAUT]

Ευχαριστώ Zadok.
Θα ανοίξω ένα στο Λαβύρινθο σκέψεων και ελπίζω να κινήσει το ενδιαφέρον όλων μας.

Με εκτίμηση

[Zadok the priestess]

Πολύ ωραία, αγαπητή NEHEMAUT.

Ας συνεχίσουμε λοιπόν, με το θέμα.

Ένα ερώτημα το οποίο προκύπτει αβίαστα είναι το ακόλουθο:
Γιατί να θεωρούμε διάβολο μία εξωτερική θεότητα

Το ότι μία κακώς χρησιμοποιούμενη δύναμη έχει αντίκτυπο στον χρήστη, δε συνεπάγεται απαραίτητα ότι είναι διαβολική.
Δεν γνωρίζουμε πως η υπερβολική δόση ενός φαρμάκου μπορεί να είναι δηλητηριώδης
Δεν έχουμε ακούσει ότι κάποιος έπαθε ηλεκτροπληξία επειδή άγγιξε λάθος διακόπτη
Δεν έτυχε ποτέ να κάψουμε τα δάχτυλά μας, γιατί δεν ξέραμε πόσο έκαιγε ένα σκεύος
Εάν απορρίπταμε ως επικίνδυνο κάθε αντικείμενο ή ουσία, τα οποία κάποτε, κάτω από ορισμένες περιστάσεις, αποδείχτηκαν επιβλαβή, θα ζούσαμε σε ένα κενό.

Εάν όμως, πλησιάσουμε με ευλάβεια και κατανόηση αυτές τις δυνάμεις, εφόσον συντελεστεί πρώτα ο εξαγνισμός ο οποίος χρειάζεται στη λατρεία τους, μπορούν ακόμη να ασκήσουν επίδραση επάνω μας, ευλογώντας και φωτίζοντάς μας, ανάλογα με τη φύση και την ικανότητά τους να ανταποκρίνονται.

Εάν προσεγγίζονταν έτσι αυτές οι μεγάλες δυνάμεις, θα ήταν άπειρες οι δυνατότητες εφαρμογής τους στην ανθρώπινη συνείδηση και στην κοινωνία. Ιδιαίτερα σε τούτο το στάδιο του σύγχρονου αστικού μας πολιτισμού, όπου η επαφή με τη φύση έχει χαθεί και ξεχαστεί, με συνέπεια το υποσυνείδητο των αντρών και των γυναικών να είναι τόσο βρώμικο, όσο ένας ακάθαρτος σταύλος.
Είναι ανάγκη, το φως και ο αέρας του ενσυνείδητου εαυτού να στραφούν προς τα υποσυνείδητα λημέρια και η σκούπα της πνευματικής καθαγίασης να κάνει ένα γερό καθάρισμα των συσσωρευμένων σκουπιδιών και απορριμάτων.
Παρά τον Άγιο Αυγουστίνο, η ανθρώπινη φύση δεν είναι εσωτερικά βρώμικη, αλλά όταν ωθούμε ένα μεγάλο μέρος της κάτω από τα ενσυνείδητα επίπεδα και το εγκλωβίζουμε εκεί, είναι πολύ φυσικό να σαπίσει και να μουχλιάσει.
Είναι μεγάλο λάθος να θεωρείται βρώμικη η ανθρώπινη φύση και φτάνει να γίνεται καταστροφικό για την ίδια.

Όταν αρνούμαστε τη φυσική πλευρά της φύσης μας, μοιάζουμε με εκείνον τον άνθρωπο ο οποίος δεν καθαρίζει ένα λεκέ, επειδή είναι πολύ βρώμικος για να τον αγγίξει.
Ίσως, στην αρχή είναι δυσάρεστο να ασχοληθούμε μαζί του, αλλά από την στιγμή κατά την οποία θα τον καθαρίσουμε, δε θα υπάρχει ανάγκη να βρεθούμε ξανά σε παρόμοια κατάσταση.
Αν όμως, δεν τον καθαρίσουμε, θα είναι σίγουρα μία εστία μόλυνσης για ολόκληρο το σπίτι.

Οι ειδωλολάτρες είχαν δίκιο που θεοποιούσαν και αγιοποιούσαν κάθε όψη της φύσης, ανθρώπινη και μη.
Ακόμη και οι Ρωμαίοι, οι οποίοι λάτρευαν την Κλοάκα, τη θεά των υπονόμων και των σκουπιδιάρηδων, ήταν πολύ πιο καθαροί και ζούσαν σε περισσότερο υγιείς συνθήκες από ό,τι οι γενεές, οι οποίες τους διαδέχθηκαν, των οποίων οι άγιοι, προς χάριν του Θεού, απέφευγαν να πλένονται.

Εάν θέλουμε πράγματι να έχουμε υγιή νου, σώμα ή ψυχή, χρειάζεται να επανεκτιμήσουμε τα φυσικά πράγματα, να σεβόμαστε το σώμα και τις λειτουργίες του και να λατρέψουμε το Θεό όπως εκδηλώνεται στη φύση, ακόμη και με τη μορφή της θεάς Κλοάκα.
Σαν άσωτοι υιοί να επιστρέψουμε στον κόλπο της Μεγάλης μας Μητέρας, όπου εκεί μονάχα θα βρούμε τη θεραπεία για τις παθήσεις, τις οποίες γεννά ο υπερβολικός πολιτισμός και ο ελάχιστος ήλιος και καθαρός αέρας.

.

[Ladyhawk]

Αγαπητή Zadok,

Διαβάζοντας το Post σου αυτό που μου ήρθε στο μυαλό είναι το «γνώθι σεαυτόν».

Όλα αυτά που πολύ όμορφα παραθέτεις θα έλεγα έχουν να κάνουν με τον ίδιο μας τον εαυτό. Με τα πάθη και ελαττώματα που όλοι μας λίγο πολύ κουβαλάμε και μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε.

Αρχικά λοιπόν θα έλεγα πως αυτό που πρέπει κανείς να κάνει είναι πρώτα να αναγνωρίσει τον εαυτό του, όπως ακριβώς αυτός είναι, πέρα από τις αυταπάτες του εγώ, πέρα από το μύθο κάποιας ιδέας που μπορεί να δρα ως αναλγητικό. Εν συνεχεία χρειάζεται η αποδοχή όλων αυτών που υπάρχουν αλλά χαλάνε την εικόνα που ο καθένας θα ήθελε να είχε για τον εαυτό του.

Όταν συμβούν αυτά τότε θα μπορέσει κανείς να δουλέψει σωστά και να καταφέρει να εξελίξει την ψυχή του. Τότε θα μπορέσει αυτήν την ανθρώπινη και βρώμικη φύση να την αλλάξει και να μπορέσει να λειτουργήσει η «σκούπα» που ανέφερες, για να καταφέρει τέλος να κάνει ένα βήμα μπροστά και πιο κοντά σε Αυτόν.

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

Γιατί να θεωρούμε διάβολο μία εξωτερική θεότητα ?

Γιατί θεωρούμε Θεό μια εσωτερική θεότητα. Κι αφού ο θεός βρίσκεται μέσα μας - η λογική λέει - πως ο διάβολος θα βρίσκεται έξω μας. Θεωρούμε πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει θεός "μέσα" και διάβολος "μέσα". Ο ένας από τους δύο πρέπει να είναι "εκτός"

Αγνοούμε όμως, ότι Θεός & Διάβολος είναι Ένα & το Aυτό και πως και "το Αυτό" βρίσκεται μέσα μας. Και τα δύο δηλ. σαν Μονάδα, βρίσκονται μέσα μας. Δεν υπάρχει τίποτε "εξωτερικό". Όλα είναι εντός μας.

Γι' αυτό και η διαδικασία της αυτογνωσίας είναι εξαιρετικά δύσκολη & επίπονη. Απλά αναφέρω, πως για να βρούμε τον Θεό μέσα μας πρέπει να βρούμε πρώτα το Διάβολο μέσα μας. Και μιλώ κυριολεκτικά. Πρέπει δηλ. να γνωρίσουμε όλο το "κακό" μας, αυτό δηλ. που κρύβουμε μέσα μας, το οποίο - σημειώστε - δεν είναι μόνο δικό μας, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας γιατί ο καθένας μας, κουβαλάει μέσα του όλα τα μικρόβια της Ιστορίας του ανθρώπινου γένους (πόλεμοι, σφαγές, λιμοί, βιασμοί κτλ). Αυτά ο άνθρωπος πρέπει να τα βρει πρώτα μέσα του και να τα παρατηρήσει, όχι με την σημασία της έννοιας "παρατήρηση" που δίνουμε, αλλά με την έννοια της ταύτησης παρατηρητή - παρατηρούμενου. Αυτό είναι ένα μαρτύριο που κανείς δεν μπορεί να αντέξει. Έτσι λοιπόν, είναι πολύ φυσικό να "διώχνουμε" από μέσα μας ό,τι "κακό", "σκοτεινό" & "διαβολικό".

Ένα άλλο σφάλμα που κάνουμε, είναι πως αποδίδουμε στην έννοια "θεότητα" το χαρακτηριστικό της "συνείδησης", έτσι όπως εμείς την κατανοούμε. Θεωρούμε πως η οποιαδήποτε θεότητα έχει συνείδηση, έτσι όπως εμείς την καταλαβαίνουμε. Αυτό συμβαίνει, ναι, αλλά η συνείδηση μιας Θεότητας, είτε μιλάμε για "φωτεινή" θεότητα, είτε για "σκοτεινή", διαφέρει κατά πολύ από την δική μας, ανθρώπινη συνείδηση.

Η βασική διαφορά είναι πως η συνείδηση μιας Θεότητας, δεν διαχωρίζει, δεν γνωρίζει "καλό" και "κακό", και κατά συνέπειαν - προσέξτέ το αυτό - πράττει χωρίς λόγο, πράττει χωρίς σκοπό. Ο Θεός δηλ. δεν "βλέπει", δεν καταλαβαίνει "καλό" & "κακό", πράττει άσκοπα, χωρίς σκοπό. Το ίδιο κάνει και ο Διάβολος. Θα έλεγε κανείς πως και οι δυο τους, ως Μονάδα, παίζουν με τους ανθρώπους, όπως παίζει ένα παιδί στην άμμο. Χωρίς να σκέφτεται αν το παιχνίδι του είναι "καλό" ή "κακό", χωρίς να ενδιαφέρεται αν είναι επικίνδυνο, χωρίς να το νοιάζει τίποτε. Μονάχα παίζει και χαίρεται με το ίδιο το παιχνίδι του.

Εάν θέλουμε πράγματι να έχουμε υγιή νου, σώμα ή ψυχή, χρειάζεται να επανεκτιμήσουμε τα φυσικά πράγματα, να σεβόμαστε το σώμα και τις λειτουργίες του και να λατρέψουμε το Θεό όπως εκδηλώνεται στη φύση, ακόμη και με τη μορφή της θεάς Κλοάκα.

Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω με την πολύ όμορφη τοποθέτηση της Zadok.

Και το έχω ξαναπεί : Όσοι νιώθουν & αφουγκράζονται την φύση, όσοι αφήνουν τους ανέμους, τα κύματα, το φως και το σκοτάδι να μπαίνει μέσα τους, όσοι τα ψάχνουν μέσα τους και τα βρίσκουν, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, θα έχουν ήδη κατανοήσει πως οι λέξεις "Θεός" & "Θεοί" είναι συνώνυμες.

Τελικά, τι είναι Θεός?

Ο Θεός είναι τα Πάντα. Μέρα & Νύχτα. Σκοτάδι & Φως. Πείνα & Χορτασμός. Καλό & Κακό. Άσπρο & Μαύρο. Αγάπη & Μίσος. Είναι τα Πάντα. Είναι καθαρή, ατόφια, άχρονη, άοσμη, αλόγιστη και απανταχού παρούσα ενέργεια. Ορίτζιναλ πάουερ κατ' ευθείαν από τον συμπαντικό συσσωρευτή. Ένα υπέρλαμπρο & Aγνό Φλας Της Φωτογραφικής Μηχανής του Απόλυτου.

Πάρε πόζα και χαμογέλασε...

[center]Τσκςςς ! [/center]

Τα σέβη μου,
Deva

[AVATARGR]

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ.

ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΟΛΛΕΣ
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ...

ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΕΡΙ ΚΑΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΤΑΘΩ.

ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΣΕΦΙΡΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ....

Η ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ,ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ,ΤΟΥΣ
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥΣ κλπ....

ΟΤΙ ΥΠΑΧΟΥΝ ΔΕΚΑ ΣΕΦΙΡΕΣ ΔΕΝ ΣΥΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ...
ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΛΑ (ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ/ΔΥΝΑΜΕΙΣ) ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ....

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

[AVATARGR]

ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΑΥΤΗ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΙΣΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΙ ΠΟΛΛΑ.....

[odysseus_nemo]

Βασικά δεν με ενδιαφέρει αν είναι Ένας ή Πολλοί, μου αρκεί να ανήκω και εγώ εκεί. Δηλαδή να μπορώ κάποια στιγμή της εξέλιξής μου να ενωθώ μαζί Του(ς).

[Zadok the priestess]

Ένα ενδιαφέρον σχετικό άρθρο:

Οι τέσσερις Θεοί των Αμερικάνων
Λουκάς Βελιδάκης
Δημοσίευση : 14/09/2006 20:27 - Τελ. ανανέωση : 14/09/2006 21:14

[img=right]http://www.contra.gr/images/god01_m.jpg[/img]Περισσότεροι από το 90% των Αμερικανών πιστεύουν στην ύπαρξη Θεού. Αυτό βέβαια δεν τόσο εντυπωσιακό σαν συμπέρασμα, όσο οι αντιλήψεις που κυριαρχούν για την προσωπικότητα του Μεγαλοδύναμου.

Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Μπέιλορ του Τέξας, οι Αμερικανοί κατηγοριοποιούν το Θεό με τέσσερα διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ειδικότερα εκτιμούν ότι είναι Αυταρχικός, Φιλάνθρωπος, Επικριτικός ή Απόμακρος.

Ένας στους τρεις αντιλαμβάνεται το Θεό ως αυταρχική φιγούρα που για να τιμωρήσει τους ανθρώπους για τις παρεκκλίσεις τους στέλνει θεομηνίες, όπως τυφώνες, κατακλυσμούς, σεισμούς και λοιπούς καταποντισμούς. Οι εν λόγω Αμερικανοί είναι κατά βάση συντηρητικοί και στην πλειονότητα τους ψηφοφόροι των Ρεπουμπλικάνων, ιδιαίτερα θρησκευόμενοι στα όρια του σκοταδισμού. Πρόκειται συνήθως για άτομα χαμηλού εισοδήματος και μειωμένου γνωστικού ορίζοντα.

Περί το 25% των Αμερικανών πιστεύουν ότι ο Θεός είναι απόμακρος, δηλαδή μια απρόσωπη υπέρτατη δύναμη που δημιούργησε τον κόσμο και στη συνέχεια τον άφησε στη μοίρα του. Αυτοί που πιστεύουν σε αυτή τη θεωρία είναι συνήθως φιλελεύθερη και σχετικιστές αναφορικά με την ηθική και σπανίως πηγαίνουν στην Εκκλησία.

Ένας στους τέσσερις περίπου θεωρεί το Θεό Φιλάνθρωπο που έχει θέσει απαράβατους κανόνες συμπεριφοράς, αλλά έχει τη μεγαλοσύνη και τη γενναιοδωρία να συγχωρεί. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν κυρίως οι καθολικοί, οι προτεστάντες και οι Εβραίοι των μεσοδυτικών πολιτειών.

Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν όλοι όσοι αντιλαμβάνονται το Θεό ως Επικριτικό που παρακολουθεί τα πάντα, αλλά ποτέ δεν επεμβαίνει για να προσφέρει βοήθεια ή για να επιβάλει τιμωρία.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι μόλις το 5,2% της πιο πλούσιας χώρας στον κόσμο δεν πιστεύει σε κανέναν Θεό.

Πηγή:

[Ramoglou]

Αγαπητοί φίλοι το θέμα αυτό ατόνησε λίγο μετά τη αρκετά όμορφη κατάθεση απόψεων. Όμως θεωρώ ότι έχουμε πολλά ακόμα να πούμε και ειδικότερα να δούμε την πλευρά του «Υπάρχει Θεός ;».

Πολλοί συνάνθρωποι μας λένε με έμφαση «είμαι Άθεος».
Τι εννοούν αλήθεια ; Πως προσδιορίζουν την έννοια του Θείου ;
Τι είναι γι’ αυτούς ο Θεός ;

Προσωπικά πιστεύω πως οι περισσότεροι από αυτούς τους συνανθρώπους μας έχουν στο μυαλό τους την φράση «καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση», την οποία όλοι μας διδασκόμαστε στο σχολείο. Ο προσανατολισμός της εκπαίδευσης είναι στο να δώσει εικόνα στον μαθητή, εικόνα που θα τον βοηθήσει να κατανοήσει έννοιες οι οποίες δεν ανήκουν στον ορατό κόσμο.

Όμως !
Η λογική του ανθρώπου εγκλωβίζεται μέσα σε αυτή την εικόνα και έτσι ο Θεός αναλαμβάνει τη θέση κάποιου ανθρώπου ο οποίος εν είδη Βασιλέως αποφασίζει για τους υπηκόους του. Άλλοτε σκληρά, άλλοτε με πατρική στοργή.

Ουδείς διδάσκεται περί των εσωτερικών απόψεων, ουδείς διδάσκεται περί των μεταφυσικών θεωριών. Έτσι η σκέψη προσκολλάται στο είδωλο.

Αυτό όμως είναι το ψεύτικο, αυτό είναι το υλιστικό.
Έτσι εάν μια μητέρα χάσει το παιδί της άμεσα και χωρίς καμία άλλη σκέψη θα κατηγορήσει το Θεό, για την αδικία του, κάποιος άλλος, που ίσως δεν πετύχει στη ζωή του, θα κατηγορήσει το Θεό, για την εύνοια του σε άλλους, αλλά όχι και στον ίδιο.

Τα παραδείγματα πολλά, το ερώτημα όμως μένει, «Υπάρχει Θεός ;».

[Δημήτριος]

Αναφορικά με τον αυτοπροσδιορισμό κάποιου ως "άθεου", έχω παρατηρήσει ότι σε διάφορες κουβέντες που έχουν γίνει με αρκετούς που δηλώναν άθεοι, σε αρκετές περιπτώσεις στο τέλος αποδεικνυόταν ότι θα τους ταίριαζε ο επιθετικός προσδιορισμός του "άθρησκου".

Εν πολλοίς λόγω άγνοιας και επιφανειακής αντίδρασης, όπως αναφέρει και ο Ράμογλου, επιλέγουν, λανθασμένα, τον προσδιορισμό τους ως "άθεων".

[Ladyhawk]

Το αν υπάρχει Θεός είναι ένα ερώτημα που σίγουρα έχει απασχολήσει όλους έστω και για λίγο.
Η ερώτηση αυτή σχετίζεται άμεσα με την δημιουργία του κόσμου και την μετέπειτα – για κάποιους - εξέλιξή του.

Η αμφισβήτηση προς Αυτόν, έρχεται από κάποιους, επειδή ο Ίδιος δεν είναι ορατός στο υλικό πεδίο και οι άνθρωποι τείνουν να είναι «άπιστοι Θωμάδες».

Σημασία όμως δεν έχει μόνο αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε μας αισθήσεις, αλλά γενικά ότι υπάρχει έστω και αν δεν είναι ορατό από τους οφθαλμούς μας.

Ας μην ξεχνάμε πως ορατό είναι ότι έχει άμεση σχέση με την ύλη και μόνο. Η ψυχή δεν είναι ορατή αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας.
Εδώ μιλάμε για έναν αιώνιο «πόλεμο» μεταξύ ύλης και πνεύματος.

Θεωρώ πως αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η εσωτερική διαδρομή, η εσωτερική βίωση, η εσωτερική επικοινωνία και αυτά που μπορεί κανείς να ανακαλύψει τα οποία πηγάζουν από μέσα του, μιας και όλα, εκεί είναι κρυμμένα.

Δεν έχει σημασία τη ταμπέλα θα μπει, κάτι το οποίο εξαρτάται από το πως μία κατάσταση μεταδίδεται από γενιά σε γενιά και ποικίλλει από κοινωνία σε κοινωνία.

Το σημαντικότερο είναι η ανακάλυψη και πίστη σε αυτήν την ανώτερη δύναμη με τα πολλά ονόματα και «πρόσωπα» που είναι υπεύθυνη για την δημιουργία του κόσμου και την μετέπειτα πορεία του.

Τέλος επειδή πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, ακόμα και το γεγονός ότι ο Θεός δεν είναι ορατός νομίζω πως κάποιο σκοπό εξυπηρετεί και κάποιο μήνυμα θέλει να μας δώσει. Ας το ψάξουμε...

[Ramoglou]

Μου αρέσει η παρατήρηση του Δημήτριου, «άθρησκος».
Ναι, είναι θεωρώ και εγώ με τη σειρά μου ένας προσδιορισμός που καταδεικνύει το πρόβλημα.

Ο άνθρωπος έρχεται σε αντίκρουση με τη έννοια Θεός, μέσα από την αντιπαλότητα με τα θρησκευτικά δεδομένα, δηλαδή, αντιδρά σε όσα του είπαν πως ο Θεός πρεσβεύει.

Έτσι όταν το δόγμα θέλει το Θεό τιμωρό, σε κάθε άτυχη στιγμή, ο άνθρωπος σκέφτεται ότι τον τιμώρησε ο Θεός για κάτι που έκανε, γεννώντας του το φόβο για τη Θεία δικαιοσύνη. Βέβαια, ο Θεός τιμωρός έρχεται σε αντίθεση με τον Πανάγαθο Θεό, με το Θεό που αγαπάει το δημιούργημα του και το θέλει να επιστρέφει Σ’ Αυτόν.

Εκεί η ανθρώπινη λογική παθαίνει μπλάκ άουτ και θέλει ρεσέτ κατά κάποιο τρόπο, διότι η πληροφορίες είναι αντικρουόμενες και ασύμβατες μεταξύ τους.

Προσωπικά θεωρώ ότι από μια τέτοια κατάσταση σκέψης μπορεί να γεννηθεί ένας στοχαστής, ένας αναζητητής, ο οποίος θα αρχίσει την αναζήτηση της Αρχικής Πηγής, απ’ όπου και προέρχεται.

[Δημήτριος]

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που επιφέρει σύγχυση (και επίκαιρο), από το οποίο είναι δυνατόν να ξεκινήσει μια συγκριτική αναζήτηση αλλά και να αποτελέσει αφετηρία απόρριψης, είναι αυτό του Άι Βασίλη/Santa (Nikolas) Klaus. Βέβαια με την διάδοση των πληροφοριών, πλέον, είναι σε περισσότερο κόσμο γνωστό το τι γίνεται, αλλά αν φέρουμε στο μυαλό μας μια εποχή όχι και τόσο μακρινή (ή εμένα μου φαίνεται όχι και τόσο μακρινή ), νομίζω ότι οι απορίες ήταν πιο έντονες.

[Chastity]

Επιστρέφω στην παρέα σας (μπαμπάς του topic γαρ!)

Επειδή γράφτηκαν κάποιες παρατηρήσεις περί "άθρησκων" και "άθεων", θέλω να ξεκινήσω από μία παρατήρηση. Το 90% όσων δηλώνουν "άθρησκοι" ή "άθεοι", καταλήγουν σε μια τέτοια δήλωση-απόφαση κατόπιν επισταμένης έρευνας και προβληματισμού στα περί ύπαρξης του θεού κλπ. Αντίθετα, το 90% των "θρήσκων΄", δηλώνουν ότι ανήκουν σε κάποια θρησκεία από συνήθεια, από παράδοση, επειδή έτσι βρήκαν τ απράγματα από τους γονείς τους κλπ.

Οι τελευταίοι, αβίαστα δηλώνουν θρήσκοι και δη (στη χώρα μας) της επικρατούσας θρησκείας, σκεπτόμενοι και τον κοινωνικό αποκλεισμό μιας αντίθετης προς το σύνηθες δήλωσης. Φαντάζεστε τις εντυπώσεις σε μία παρέα όπου κάποιος δηλώνει άθεος; Φυσικά οι κοινωνικές προεκτάσεις του θέματος είναι σημαντικές. Νομίζω πως ιδίως στην Ελλάδα, η μη αποδοχή της επικρατούσας (βάσει στατιστικής αλλά όχι απαραίτητα και επιχειρηματολογίας) θρησκείας επιφυλάσσει δυσάρεστες συνέπειες σε όποιον δηλώσει κάτι τέτοιο.

Τώρα, αν και αναφέρθηκα σε κάτι τέτοιο παλαιότερα, θέλω να υπενθυμίσω πως στη δική μου οπτική, ο θεός κατά κύριο λόγο έχει την έννοια της ικανοποίησης μιας σειράς ανθρωπίνων αναγκών. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου χρειαζόμαστε βοήθεια, φώτιση, συμπαράσταση, κουράγιο κλπ αλλά και περιπτώσεις όπου καλύπτουμε την άγνοιά μας περί φύσεως κόσμου με την προέλευση των πάντων από μία (θρησκειολογικά) νοήμονα οντότητα. Γι' αυτό και ο θεός πάντα έχει καλό και αγαθό προφίλ. Τα δύσκολα βέβαια έρχονται όταν μας συμβαίνουν δυσάρεστα γεγονότα. Κι εκεί κάποιοι βρήκαν τον αποδιοπομπαίο τράγο (διάβολος) που αναλαμβάνει τα πνευματικά δικαιώματα του κάθε κακού.

Νομίζω πως τελικά πρέπει να μιλάμε περισσότερο με τον εαυτό μας, παρά με τον "θεό". Νομίζω πως το τελευταίο μας φέρνει στα όρια της πνευματικής οκνηρίας, καθώς εθιζόμεθα σε τεχνικές απαλλαγής από σκέψεις και πράξεις που οφείλουν να προέρχοναι από εμάς και το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τις κακές πράξεις, καθώς επιβάλλεται η απεμπλοκή του προσωποποιημένουν κακού από κάθε αρνητική μας πράξη ή σκέψη. Μιλάω για το "γνώθι σεαυτόν", μια σοβαρότατη προϋπόθεση στην πορεία προς τη "θέωσή" μας.

Ο θεός θα υπάρχει όσο εμείς τον χρειαζόμαστε. Νομίζω πως πρέπει να μάθουμε να βάζουμε σε τάξη τις σκέψεις μας και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε όσα περισσότερα γίνεται από τη Φύση. Ο θεός θα βρίσκεται πάντα εκεί για να μας παρέχει τα όσα εμείς αρνούμαστε να προσφέρουμε στον εαυτό μας. Πάντα θα βρίσκεται εκεί για να συμπληρώνει τα όσα ο κάθε πνευματικά οκνηρός άνθρωπος αποφάσισε να υποβαθμίσει, να θάψει και να απορρίψει. Κι όλα αυτά γιατί εμείς του αναθέσαμε αυτό τον ρόλο. Σίγουρα στη σημερινή εποχή, η καθημερινότητα και οι βιοποριστικές ανάγκες δεν αφήνουν χρόνο για τέτοιες ενασχολήσεις. Ταυτόχρονα όμως καθιστούν αυτή την εσωτερική αναζήτηση απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε, μιας και ολοένα και περισσότερα θέματα, αποφάσεις κι εξελίξεις εξαρτώνται από το άτομό μας.

Νομίζω πως ο θεός θα μας χρειαστεί μόνον όταν εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα και περιθώριο προσωπικής εξέλιξης, βελτίωσης και γνώσης του Κόσμου μας. Έως τότε μην τον "ενοχλείτε" παρακαλώ...

[Ladyhawk]

Οι τελευταίοι, αβίαστα δηλώνουν θρήσκοι και δη (στη χώρα μας) της επικρατούσας θρησκείας, σκεπτόμενοι και τον κοινωνικό αποκλεισμό μιας αντίθετης προς το σύνηθες δήλωσης. Φαντάζεστε τις εντυπώσεις σε μία παρέα όπου κάποιος δηλώνει άθεος;

Νομίζω πως τα πράγματα έχουν αλλάξει λίγο στις μέρες μας.
Το να δηλώσει κάποιος άθεος σε μία παρέα δεν νομίζω πως θα έχει και ιδιαίτερες αρνητικές επιπτώσεις στον κοινωνικό περίγυρο σήμερα. Αυτό επικρατούσε ίσως κάποια χρόνια πριν που η δομή της κοινωνίας και τα κοινωνικά δεδομένα ήταν διαφορετικά και ποιο «στενά». Θεωρώ πως αυτό που θα επικρατήσει σε μία τέτοια δήλωση, είναι ένας άλλος χαρακτηρισμός που χρησιμοποιείται για αυτούς που δηλώνουν άθεοι.

Δεν θα διαφωνήσω στο γεγονός πως υπάρχει μία μερίδα ανθρώπων που δηλώνει και είναι άθεη.
Υπάρχει όμως και μία άλλη μεγάλη μερίδα η οποία δηλώνει άθεη και αυτό – κατά την άποψή μου - είναι το αποτέλεσμα μίας αντιδραστικής κίνησης απέναντι σε καθημερινά γεγονότα που συμβαίνουν δεν μπορούν να αιτιολογηθούν και να κατανοηθούν απόλυτα.

Την άποψη αυτή στην στηρίζω στο ότι έχω αρκετές φορές συναντήσει ανθρώπους που δηλώνουν άθεοι και όταν ερωτήθηκαν για ποιο λόγο η απάντησή τους ήταν στο ότι δεν αντιλαμβάνονται την ύπαρξη του Θεού στην καθημερινότητα μίας και πολλά «στραβά» τους συμβαίνουν. Έτσι πολύ απλά και εύκολα λένε πως «δεν υπάρχει Θεός να τους βοηθήσει»...

Η ουσία όμως του πράγματος θεωρώ πως είναι λίγο πιο βαθιά, μιας και ο Θεός προίκισε τον άνθρωπο με την νοημοσύνη και το ελευθέριο της βούλησης προκειμένου να περπατήσει το μονοπάτι της ζωής και να καταφέρει να εξελιχθεί. Δυστυχώς όμως δεν φτάνουν πάντα τα προσόντα, αλλά χρειάζεται και η θέληση για να καταφέρει κανείς κάτι.

Ο θεός θα υπάρχει όσο εμείς τον χρειαζόμαστε.

Ο Θεός θα υπάρχει είτε τον χρειαζόμαστε είτε όχι, αν και πιστεύω πως πάντα θα Τον χρειαζόμαστε, γιατί ο άνθρωπος πάντα έχει ανάγκη το ανώτερο. Επίσης είναι και το κίνητρο για να μπορέσει κανείς να κάνει ένα βήμα μπροστά. Είναι η γνώση που όλοι αναζητούν και μοχθούν για αυτήν.
Σκοπός – όπως σωστά αναφέρθηκε από τον αγαπητό Chastity – είναι το «γνώθις εαυτόν». Όταν αυτό θα επιτυγχάνεται τότε ο καθένας μας θα έχει κάνει ένα βήμα προς Αυτόν και τότε θα μπορεί ευκολότερα και κατανοήσει και να βιώσει ίσως τελικά το «τι είναι Θεός».

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους σας.

[Δημήτριος]

>QBB<

Νομίζω πως τα πράγματα έχουν αλλάξει λίγο στις μέρες μας.
Το να δηλώσει κάποιος άθεος σε μία παρέα δεν νομίζω πως θα έχει και ιδιαίτερες αρνητικές επιπτώσεις στον κοινωνικό περίγυρο σήμερα.

Σε αυτό συγκεκριμένα δεν θα συμφωνήσω μαζί σου. Μπορεί σε κάποιους κύκλους να περνά αβρόχοις ποσί η δήλωση της αθεΐας, αλλά σε γενικές γραμμές η αντίδραση καλά κρατεί και αφορά όχι μόνον όσους δηλώνουν άθεοι ή άθρησκοι αλλά και άλλου θρησκεύματος πέραν του χ.ο. Τα προσκόμματα που δημιουργούν οι διάφορες δημόσιες υπηρεσίες (αυτοί δηλαδή που κατ' εξοχήν δεν θα έπρεπε να ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα) είναι πολλά και ξεκινούν από την λοιδορία που εισπράττεις από τον μπάτσο όταν δηλώνεις τα στοιχεία σου για την έκδοση ταυτότητας, την αντιμετώπιση που έχει στο σχολείο το παιδί όποιου δηλώνει ότι δεν είναι χ.ο., την απαίτηση να προσκομίσεις δικαιολογητικά από την "ενορία σου" για την έκδοση πιστοποιητικών, την αδυναμία σου να αποτεφρωθείς (αφού πεθάνεις, εννοείται ) και άλλα πολλά.