ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

[qubit]

Εδώ κι ενάμισυ χρόνο περίπου (προεκλογικά δηλαδή), είχα ακούσει ότι συζητιέται σοβαρά
η ένταξη του Υπουργείου Παιδείας στο υπουργείο Εργασίας.
Αιτιολογικό : η περιβόητη σύνδεση της εκπαίδευσης με την εργασία.

Αρα, θα πρέπει να μιλάμε πλέον για αντικατάσταση του όρου "Παιδεία" από τον όρο "εκπαίδευση".
Η, καλύτερα, "εκμάθηση". Τίνων πραγμάτων εκμάθηση; Είναι σαφές, νομίζω.

Ετσι κι αλλιώς, η μετατροπή της παιδείας σε απλή εκμάθηση των απαραίτητων για την ένταξη
στην "αγορά εργασίας" (ή, ακριβέστερα, στη σκέτη "αγορά" ανθρώπινου υλικού, θα έλεγα :
human resources δεν το λένε πιά?) έχει συντελεσθεί προ πολλού. Ας αλλάξουν και οι ταμπέλες,
για να είμαστε πιό ειλικρινείς τουλάχιστον.

Ποιοί τ' αποφασίζουν αυτά; Μα, αυτοί που βαράνε το ντέφι (κι εμείς ακολουθούμε, σαν
τις αρκούδες χορεύτριες). Οι εν Ελλάδι διαχειριστές, απλώς εφαρμόζουν. Εχουμε και Σύνταγμα
(ευρωπαϊκό) που ρυθμίζει τα πράγματα, βρε παιδιά...

Απ' αυτή την άποψη, θεωρώ το θέμα των θρησκευτικών σχετικά επουσιώδες.
Αν τα παιδιά μάθαιναν να ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ (Μαθηματικά & Γλώσσα), θα ξεπερνούσαν τις μπούρδες
με άνεση. Κι όπως εννοεί κι ο κύριος Ράμογλου, όχι μόνο τις θρησκευτικές...

[Ramoglou]

Ωραία λοιπόν, ας μην αναφερθώ άλλο στην Ιστορία, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι ένα από τα δεκανίκια της Θρησκείας και δι αυτό την ανέφερα, αλλά ας παραμείνω στο Θρησκευτικό γίγνεσθαι, που αποτελεί και τον τίτλο του θέματος αυτού. Διότι η ιστορία διδάσκει περί των Θρησκευτικών πολέμων και την κατάκτηση αλλοθρήσκων, ενισχύοντας τη Θρησκευτική περιχαράκωση και εξομοιώνοντας το Έθνος με μια Θρησκεία, απαλείφοντας τα πολιτικά δεδομένα.

Ποια είναι λοιπόν η Θρησκεία σήμερα και τι μπορεί να διδάξει ;

Ο εκμαυλισμός των επαγγελματιών της Εκκλησίας οδηγεί όσους πραγματικά πιστεύουν να αποστασιοποιούνται τόσο από τους ίδιους, όσο και από τις εκκλησίες. Τα δε παιδιά διδάσκονται μεν το Θρησκευτικό δόγμα στο σχολείο, όμως γυρνώντας στο σπίτι ακούνε στην τηλεόραση τα μύρια όσα για τους «εκπροσώπους» του Θεού.
Με αποτέλεσμα να απομακρύνονται, όχι μόνο από τις γραφές και το Λόγο, αλλά γενικότερα και από τον ίδιο τον Πατέρα.

Και ερωτώ.
Πιστεύει κανείς πως είναι δυνατόν να διατηρηθεί η Θρησκευτική συνείδηση στα νέα παιδιά, όταν αυτά γίνονται μάρτυρες μια διεφθαρμένης και δογματικής Εκκλησίας ;
Γίνεται το σχολείο να προσδώσει στους νέους την χαρά της αναζήτησης του Θείου ;
Μπορούμε εμείς σαν γονείς, σαν φίλοι, σαν αναζητητές, να τους μεταδώσουμε την αξία και την ηθική, όταν αυτό το οποίο διδάσκεται έρχεται σε πλήρη αντίφαση με όσα βλέπει ;

Μάλλον όχι.
Και βέβαια η στροφή προς τον υλισμό, προς την κοινωνία που δε θα διέπεται από τον Παγκόσμιο και Αναλλοίωτο κανόνα, είναι δεδομένη.

Γιατί, όπως οι νέοι γύρισαν την πλάτη στις πολιτικές ιδεολογίες, θα γυρίσουν και την πλάτη στο σάπιο αυτό κατεστημένο του Ιερατείου.

Τυχαία νομίζεται οι Άρχοντες των Εκκλησιών συζητούν δειλά δειλά την επανένωση ;
Μίκρυνε το ποίμνιο και μάλλον οι 2 μεγάλες στάνες θα πρέπει να γίνουν μία, για να περικοπούν και τα έξοδα και να μαζευτεί πάλι το απολωλώς πρόβατο.

[Zadok the priestess]

Ωραία λοιπόν, ας μην αναφερθώ άλλο στην Ιστορία, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι ένα από τα δεκανίκια της Θρησκείας και δι αυτό την ανέφερα, αλλά ας παραμείνω στο Θρησκευτικό γίγνεσθαι, που αποτελεί και τον τίτλο του θέματος αυτού. Διότι η ιστορία διδάσκει περί των Θρησκευτικών πολέμων και την κατάκτηση αλλοθρήσκων, ενισχύοντας τη Θρησκευτική περιχαράκωση και εξομοιώνοντας το Έθνος με μια Θρησκεία, απαλείφοντας τα πολιτικά δεδομένα.

Συγγνώμη αγαπητέ μου, αλλά δεν είχα αντιληφθεί την πρόθεσή σου.

Εν πάσει περιπτώσει, η ιστορία οφείλει να παραθέτει τα γεγονότα κι εμείς οφείλουμε, τόσο οι ίδιοι όσο και τα παιδιά μας, να αναπτύσσουμε την κριτική μας ικανότητα.

Από την άλλη μεριά, δόγματα τα οποία υποτίθεται ότι πρεσβεύουν την αλήθεια και την αγάπη είναι δυνατόν να υποστηρίζουν πράξεις εξόντωσης οποιασδήποτε μορφής

Ζούμε εποχές αλλαγών και όλοι οι θεσμοί κλυδωνίζονται.
Τα σαθρά οικοδομήματα θα πέσουν για να μπορέσουν να ανοικοδομηθούν...

Σημαντική κι η παρατήρηση της φίλης qubit.
Μου θύμισε ένα άρθρο το οποίο παλιότερα μου είχε στείλει ένας γνωστός:

Για ποια παιδεία μιλάμε;
Του Χρήστου Ζαγκότση

Τέλειωσα το Λύκειο , Μπήκα σε ένα Πανεπιστήμιο , Πήρα και ένα Ντοκτορά. Μπορώ να λέω ότι έχω παιδεία;
Για να δούμε λοιπόν τι είναι τελικά η παιδεία που μας απασχολεί κατά καιρούς , που ζητάμε κονδύλια , που φωνάζουμε για μεταρρύθμιση , βελτίωση , που πολύ εύκολα την ονομάζουμε «Επένδυση για το Μέλλον».
Ο όρος Παιδεία προέρχεται από την Αρχαία Αθήνα . Αναφερόταν στο σύστημα εκείνο όπου το παιδί σε ηλικία 5 χρονών έμπαινε στην διαδικασία που από ένα άλογο μικρό αγρίμι θα εξελισσόταν σε ένα έλλογο όν.
Περνούσε ανά πενταετία σε διαφορετικό στάδιο μάθησης , όπου από μουσική , χορό ρυθμό , έφτανε να ολοκληρώσει την Παιδεία σε ηλικία 55 χρονών με ανώτατα μαθηματικά , αστρονομία και φιλοσοφική ανάλυση. Με άλλα λόγια γινόταν γνώστης όλων των επιστημών. Όσοι δεν ολοκλήρωναν όλα αυτά τα στάδια ,δεν εδικαιούντο να πάρουν ανώτατα αξιώματα .
Σήμερα χρησιμοποιούμε περισσότερο τον όρο Εκπαίδευση. Ποια είναι όμως η διαφορά Παιδείας και Εκπαίδευσης;
Παιδεία είναι η διαδικασία κατά την οποία ο άνθρωπος μαθαίνει να χρησιμοποιεί τη σκέψη του , ενώ Εκπαίδευση είναι η εκμάθηση κάποιων πραγμάτων έτσι ώστε κάποιος να μπορεί να κάνει κάτι συγκεκριμένο. Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι ένας σκύλος μπορεί να λάβει εκπαίδευση , ποτέ όμως Παιδεία. Το ίδιο βέβαια και ένας άνθρωπος μπορεί να εκπαιδευτεί , αλλά ποτέ να μην λάβει Παιδεία. Είναι όμως αυτό που αντιστοιχεί σε έναν άνθρωπο , ή μήπως το παρόν σύστημα δίνει κάτι που θα αντιστοιχούσε σε έναν πιο εξελιγμένο σκύλο ;
Το γεγονός ότι σήμερα μιλάμε για την επιστημονική ανηθικότητα των Μεταλλαγμένων, της Κλωνοποίησης , κλπ είναι καθαρά θέμα Παιδείας των Παραγωγών αλλά και των τελικών αποδεκτών που είμαστε εμείς οι καταναλωτές. Πόσοι άραγε από μας προσεγγίζουμε φιλοσοφικά το θέμα της Κλωνοποίησης αντί να χρησιμοποιούμε γενικόλογους όρους όπως «Επίπτωση στο περιβάλλον» , «Απειλή για την Υγεία»; Η πόσοι από μας πιστεύοντες αλλά ελάχιστα ερευνώντες , λέμε ότι ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στη φύση;
Είναι θέμα παιδείας; Μάλλον. Ο έχων Παιδεία ποιος είναι; Είναι αυτός που έχει ένα υψηλό αξίωμα ; Αυτός που κατέχει σημαντική θέση και βλέπει αφ`υψηλού τις ορδές των αδαών αμνών της καθημερινότητας; Όχι. Ο έχων Παιδεία είναι αυτός που ενεργεί προς το συμφέρον των συνανθρώπων του. Είναι αυτός που κατανοεί , σέβεται και αγαπά .
Δεν είναι ο εντεταλμένος και ο εντεταγμένος , αλλά αυτός που γνωρίζει και σέβεται την αλήθεια και τον άνθρωπο. Είναι ο πραγματικός έμπρακτος φιλόσοφος που δεν θα διστάσει να θυσιαστεί για την αλήθεια , την αρμονία , την ισορροπία και την ποιότητα . Αυτός που γνωρίζει ποια είναι η σχέση του με την Πολιτεία , που γνωρίζει τον ρόλο του στο περιβάλλον του , που δεν ανέχεται την ισοπέδωση και την μετριολαγνεία.
Σίγουρα πάντως δεν είναι αυτός που κλείνεται στον μικρόκοσμό του αμπελοφιλοσοφώντας περί της ματαιότητος αυτού του κόσμου. Θα μου πεις τώρα , ότι όλα αυτά είναι στον άνθρωπο. Τι σχέση έχει η παιδεία; Και θα έχεις δίκιο. Τα φορτώσαμε στον άνθρωπο . Και είναι το ίδιο σαν να λέμε «τα φορτώσαμε στον κόκορα».

Χρήστος Ζαγκότσης

Το άρθρο αυτό προέρχεται από εδώ.

[Ladyhawk]

Το μάθημα των θρησκευτικών φαίνεται πως έχει χαρακτήρα εκπαιδευτικό, δηλαδή κατευθυνόμενο και μόνο.

Κατά την προσωπική μου άποψη θα έπρεπε μιας και μιλάμε για παιδεία, το εν λόγω μάθημα να διδάσκεται με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτρέπει ακόμα και να διδάσκει, την κριτική ικανότητα στα παιδιά.

Τώρα κατά πόσο αυτό το μάθημα πρέπει να διδάσκεται και με ποιο τρόπο στα σχολεία νομίζω είναι ένα άλλο θέμα.

Τελικά παρατηρώ όλα έχουν κάποια σκοπιμότητα, πράγμα που περιορίζει την ανάπτυξη του πνεύματος και δημιουργεί άτομα δογματισμένα και με στεγανά.

[Ευθύμης]

Χαιρετώ με τη σειρά μου.

Αντί προλόγου, διαβάζοντας κάποιες απαντήσεις κάποιος διαπιστώνει μια έκλυση απαισιοδοξίας, που σε μία συνιστώσα 'της υποτιμά τα παιδιά, θεωρώντας 'τα κατευθυνόμενα, πρόβατα, έρμαια. Δεν είναι ακριβώς έτσι, και πιστεύοντας στις δυνατότητές τους, συνδράμουμε στην προσπάθειά τους..

Το μάθημα των Θρησκευτικών αδυνατεί να σχολιασθεί μεμονωμένα. Για την ακρίβεια, το ζήτημα αποτελεί ψεγάδι μπροστά στο σύστημα της Παιδείας. Συζητώντας εκ βάσεως για ολόκληρο το οικοδόμημα, ευκολότερα και ασφαλέστερα θα συμπεράνουμε αν χρειαζόμαστε αυτό το υλικό, ή πώς πρέπει να προστεθεί.

[qubit]

Νομίζω πως στο θέμα (και) της θρησκευτικότητας, υπάρχουν πολύ διαδεδομένες εννοιολογικές συγχίσεις.

-άλλο είναι η θρησκευτικότητα (αναζήτηση του θείου) και άλλο η Εκκλησία (οργανωμένο πλαίσιο λατρευτικό και θεολογικό).

-οι περισσότεροι ταυτίζουν τον Θεό=Υπέρτατο Ον, με το Θεό της επίσημης Εκκλησίας.
Εχω συζητήσει με πολλούς που δηλώνουν "άθεοι" και στο τέλος καταλήγουν "α! εγώ δεν εννοώ μιά υπέρτατη δύναμη- αυτή πιστεύω ότι υπάρχει. Το Θεό της εκκλησίας δεν πιστεύω ..."
Η απόρριψη αυτού του θεού, χωρίς πολλά-πολλά (δεν χρειάζονται και πολλά, εξ άλλου), οδηγεί μέσω αυτής της λανθασμένης ταύτισης, στη δήλωση "άθεος".

Ο αντίλογος δε πολλών εξ αυτών, στον "συγκρητισμό" που μου αποδίδουν,είναι ότι "δεν μπορεί να φτιάχνει ο καθένας έναν θεό στα μέτρα του"

Παρντόν; και οι ηγέτες (και όχι μόνον) των εκκλησιών, τί κάνουν,δηλαδή;

Αν όμως διαβάσει κανείς την ιστορία των εκκλησιών, το πώς προέκυψε, για παράδειγμα, η Βίβλος ως το ιερό βιβλίο του χριστιανισμού, πότε έγινε αυτό, με ποιές διαδικασίες, σε ποιές ιστορικές συνθήκες κλπ, εύκολα αρχίζει κατ' αρχήν ν' αμφισβητεί όλα τα "θεόπνευστα", τις αντιπροσωπεύσεις, (αντιπρόσωποι του θεού : άλλη μιά ιδέα που ο εμφανής παραλογισμός της περνάει στο ντούκου) και τα συναφή. Ετσι, μπορεί αν θέλει, να επαναπροσδιορίσει το νόημα και της θρησκείας (αν δεν απατώμαι, εκ του "θρώσκω", δεν είναι κι αυτή?) και της θεότητας.

Εχω την αίσθηση ότι τα τελευταία κατορθώματα των παπάδων (διεθνώς), αρχίζουν να σκίζουν πολλά πέπλα. Δεν είμαι σίγουρη ότι η εικόνα του ιερατείου οδηγεί τα παιδιά κατ' ανάγκην στην αθεϊα. Μπορεί να βοηθήσει στο να διαλύονται απάτες και αυταπάτες. Απο κει και πέρα, όποιος ενδιαφέρεται, ψάχνει μόνος του.
Ξέρει κάποιος φίλος, αν στα σχολεία τα παιδιά συζητάνε αυτά τα πράγματα (περί σκανδάλων και εκκλησίας) με τους καθηγητές τους; (δεν έχω προσωπική αντίληψη)

[NEHEMAUT]

Χαιρετώ τους συνομιλητές.

Η γνώμη μου είναι ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει μια τέτοιου είδους εκπαίδευση μέσα στα σχολεία, τη δεδομένη στιγμή.

Ο λόγος που υποστηρίζω το παραπάνω είναι ότι πιστεύω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ψυχικά έτοιμοι να δεχθούν μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα θρησκεία και να βρεθούν ξαφνικά ενώπιον μίας αμφισβήτησης και της επερχόμενης ανασφάλειας που μπορεί αυτό να προκαλέσει.

Ένας πολύ μεγάλος αριθμός συνανθρώπων μας δεν θέλει ούτε καν να ακούσει μια άλλη άποψη πιστεύοντας ότι και μόνο η αναφορά σε αυτή αποτελεί αίρεση ή αμαρτία.

Αν αρχίσουν να σκέφτονται, το στήριγμα τους έτσι όπως είναι δογματικά διαμορφωμένο κινδυνεύει να καταρρεύσει .

Ο φόβος με τον οποίο ελέγχει το ιερατείο το πλήθος είναι το μεγαλύτερο του όπλο.
Αν οι συνειδήσεις ξυπνήσουν και νιώσουν ελεύθερες, που θα πάει ο έλεγχος?

Πιστεύω ότι η διαμόρφωση των ιδεών ενός παιδιού γίνεται μέσα στην οικογένεια κατά κύριο λόγο.
Μέσα στο σχολείο όμως κάθε παιδί αντιπροσωπεύει την ιδεολογία της οικογένειας απ΄οπου προέρχεται.
Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα έρθουν σε αντιπαράθεση και με τους γονείς αν παρεκκλίνουν της καθιερωμένης διδασκαλίας.

Στην πλειονότητα των σχολείων γίνεται κατήχηση.
Υπάρχουν και μερικά επιλεγμένα ιδιωτικά που είναι πιο ''χαλαρά'' και δεν έχουν έντονη τοποθέτηση.

Θα έλεγα ότι ο μόνος τρόπος για να δημιουργηθεί η ικανότητα κρίσεως στα παιδιά είναι να τους δώσουμε εμείς ως γονείς τις απαραίτητες πληροφορίες που θα τα βοηθήσουν στις αποφάσεις τους.

Με εκτίμηση

[Ramoglou]

Είναι το πλέον σίγουρο, ότι το μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για την γαλούχηση των παιδιών μας, ανήκει σ’ εμάς.
Θα πρέπει όμως να προσεχθεί να μην είμαστε εμείς δογματικοί, ενάντιοι ή διαστρευλωτές.

Τα παιδιά έχουν αρκετά καλή κρίση, έτσι ώστε και να αμφισβητούν αλλά και να διερευνούν, άρα ο ρόλος μας περιορίζεται πιστεύω στο να τους δείξουμε τους δρόμους και αυτά αν και εφ’ όσον το θέλουν να τους ακολουθήσουν.

[Ramoglou]

διαβάζοντας κάποιες απαντήσεις κάποιος διαπιστώνει μια έκλυση απαισιοδοξίας, που σε μία συνιστώσα 'της υποτιμά τα παιδιά, θεωρώντας 'τα κατευθυνόμενα, πρόβατα, έρμαια. Δεν είναι ακριβώς έτσι, και πιστεύοντας στις δυνατότητές τους, συνδράμουμε στην προσπάθειά τους..

Αγαπητέ Ευθύμη δε νομίζω ότι κάποιος από τους συνομιλητές υποτιμά τα παιδιά και την κρίση τους, αυτό το οποίο θίξαμε – κρίναμε, είναι το σύστημα και το πώς αυτό προσπαθεί να γαλουχήσει τα παιδιά.

Πιστεύω αρκετά στους νέους και θεωρώ ότι από τη δική τους αμφισβήτηση, τη δική τους αναζήτηση, το αίμα που «βράζει», δίνουν τις ωθήσεις που χρειάζονται οι κοινωνίες για να απεξαρτηθούν από τα δεσμά τους.

Ίσως να έχει λοιπόν παρανοηθεί ο λόγος των μελών που έχουν εκφράσει τις απόψεις τους.

[Zadok the priestess]

Την Τρίτη, 25 Οκτωβρίου 2005, η εκπομπή του MEGA "Οι Φάκελοι" (Αλέξης Παπαχελάς, Σοφία Παπαϊωάννου & Τάσος Τέλλογλου) μεταξύ των άλλων περιλαμβάνει και το θέμα:

"Η Ευρώπη, τα θρησκευτικά και τα παιδιά μας"

Ώρα έναρξης: 23.50'.

[Knight MIXAHΛ]

Την παρασκευη το πρωι στην ΝΕΤ εγινε μια συζητηση με αφορμη τις θεσεις που παρουσιαστηκαν σχετικα με τον λεγομενο χωρισμο εκκλησιας - κρατους. Αναμεσα στους καλεσμενους ηταν και κληρικος.
Η συζητηση περασε και απο το μαθημα των θρησκευτικων. Ο ιερεας επεμενε οτι πρεπει να' ναι ομολογια πιστης , δηλαδη κατηχηση, διοτι μονο αυτη δινει ηθικες αξιες και αρχες. Ηταν καθετα αντιθετος σε ενα μαθημα "θρησκειολογιας",και επεμενε οτι η εκκλησια πρεπει να εχει λογο στο περιεχομενο των εκπαιδευτικων βιβλιων.
Σε ερωτηση γιατι οποιος θελει κατηχηση να μην την λαμβανει απο το κατηχητικο σχολειο η απαντηση ηταν "οχι εγω θελω να παιδια μου να κατηχουνται απο τους καθηγητες "
Τελος δε ειπωθηκαν λιβελοι για τον Διαφωτισμο -"μεταπρατες του Διαφωτισμου" η' " θελεται να φερεται τον διαφωτισμο στην Ελλαδα.."
Απο την κουβεντα δεν ελειπε και λιγο "μαιντανος", δηλ καποιες σποντες για μασωνια κλπ, ισως γιατι παρον ηταν και ο κος, πρωην υπουργος Δικαιοσυνης της προηγουμενης κυβερνησης.

Το θεμα ειναι λοιπον αν τα σχολεια κανουν διδασκαλια η κατηχηση
Οι παροντες πολιτικοι, ηταν θετικοι στο λεγομενο χωρισμο κρατους - εκκλησιας, και εκλειναν προς την διδασκαλια, αλλα λογω πολιτικου κοστους- δηλ αναγνωριζουν οτι η εκκλησια και οι ιερεις της επιρεαζουν το κοινο που ειναι και ψηφοφοροι - πελατες των κομματων - δεν τολμουν και προτιμουν αργα- αργα βηματα.
Αυτο ηταν εμφανες και αποδεκτο σαν γεγονος, τοσο απο τον ιερεα οσο και απο τους πολιτικους.

Ο δρομος φαινεται μακρυς. Πολλοι θελουν αλλα ελαχιστοι τολμουν. Ακομα δε περιμενουμε τις "οδηγιες " της Ε.Ε. ωστε να τις εχουμε για δικαιολογια. Ατολμοι γενικως ειμαστε.
Την Αληθεια ακολουθειται και η Αληθεια θα σας ελευθερωσει.
Ουδεν δυνατοτερο της Αληθειας.
Πιστευουμε στα ιερα κειμενα που μας διδασκουν τετοιες ασκησεις , αλλα δεν τολμουμε να τις ασκησουμε, να προσπαθησουμε να τις εφαρμοσουμε.

[Zadok the priestess]

Πάντως όντως ενδέχεται να αλλάξουν κάποια πράγματα με την πρώτη ευκαιρία (κάποιος πολιτικός ανασχηματισμός).

Σήμερα ακούστηκε ότι το Υπουργείο Παιδείας θα ενσωματωθεί με το Πολιτισμού. Το "...και θρησκευμάτων" άραγε τί θα γίνει

[Ευθύμης]

Ξέρει κάποιος φίλος, αν στα σχολεία τα παιδιά συζητάνε αυτά τα πράγματα (περί σκανδάλων και εκκλησίας) με τους καθηγητές τους; (δεν έχω προσωπική αντίληψη)

qubit Ναι, γίνονται τέτοιες συζητήσεις και επεκτάσεις αυτών. Πχ στη δική μου τη γενιά είχε συζητηθεί το θέμα με τις ταυτότητες, και στις πανελλήνιες εξετάσεις, με θέμα έκθεσης "γράμμα προς τον υπουργό για την Παιδεία στη νέα εποχή", εκτός των τετριμμένων που διδάσκονται σε φροντιστήρια (ανταγωνιστική παιδεία, πληροφορική, ξένες γλώσσες, εκπαιδευτικές εκδρομές κτλ), υπήρχαν αναφορές και στις προκλήσεις των καιρών, ήτοι ποιότητα εκπαιδευτικού προσωπικού (κακά τα ψέμματα, η διδασκαλία της ποίησης και της αρχαίας τραγωδίας..ποιείται τραγικά), καλλιέργεια της φιλοσοφίας και της λογικής - διαφύλαξη της πολιτιστικής ταυτότητας, ποιότητα και όχι ποσότητα γνώσεων, ανθρωπισμός.

Τα παιδιά έχουν αρκετά καλή κρίση, έτσι ώστε και να αμφισβητούν αλλά και να διερευνούν, άρα ο ρόλος μας περιορίζεται πιστεύω στο να τους δείξουμε τους δρόμους και αυτά αν και εφ’ όσον το θέλουν να τους ακολουθήσουν.

Αγαπητέ συντονιστά ένα μικρό σχόλιο στα λόγια αυτά:

1ον. Εξασφάλιση ελευθέρου χρόνου.
2ον. Αξιοποίηση αυτού (όπως ορίζεις-δείχνοντας δρόμους).

Αν ο γονέας έχει γίνει καλός διαχειριστής του χρόνου του, σε αυτόν τον τομέα πράγματι το παιδί θα χρειαστεί τη βοήθειά του. Και αφού εξασφαλιστεί ο χρόνος, θα αρχίσει η έρευνα πάνω στην εποικοδομητική αξιοποίσή του. Σε γενικές γραμμές δίνεται η εντύπωση ότι ο γονέας θέλει, αλλά δε βλέπει τι πραγματικά χρειάζεται το παιδί και από την άλλη το παιδί ξέρει τι φταίει, αλλά αδυνατεί να 'τό προσδιορίσει στο γονέα.

[Ramoglou]

Φίλε Ευθύμη, συμφωνώ με το σκεπτικό σου και απλώς θα ήθελα να παρατηρήσω ότι, στην σημερινή εποχή δεν υπάρχει το μοντέλο πατριαρχίας το οποίο υπήρχε παλαιότερα στις οικογένειες. Αυτό οδηγεί σε μια ποιο ελεύθερη σχέση ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς, μια σχέση που βασίζεται πάρα πολύ στην επικοινωνία μεταξύ τους. Θεωρώ πως ένα παιδί, που μεγαλώνει με γονείς οι οποίοι του παρέχουν τη δυνατότητα να εκφράζει τις απορίες του, μπορεί και να βρει τις συνισταμένες που θα το οδηγήσουν σε μια εποικοδομητική αναζήτηση.

Η συνεργασία λοιπόν των γονέων με το παιδί βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση.
Βέβαια θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι κάθε παιδί θέλει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης.

Προσωπικά έχω επιλέξει να συζητώ με την κόρη μου, ρωτώντας τη πολλές φορές αν συμφωνεί με αυτό που διαβάζει, ή παραθέτοντας μια δική μου άποψη, ξεκινώ μια κουβέντα κατά πόσο αυτή η άποψη ταιριάζει ή όχι στη δική της οπτική. Δεν προσπαθώ να την κατηχήσω, δεν θέλω να ενστερνιστεί τις δικές μου ιδέες, θέλω όμως να δημιουργήσει τη δική της βάση πάνω στην οποία θα αναπτύξει τη σκέψη της και την κρίση της, αποδεχόμενη τις δικές της ιδέες και μόνο αυτές, που θα είναι προϊόν μια ελεύθερης διεργασίας αναζήτησης και σκέψης.

[Ευθύμης]

Αγαπητέ Ramoglou η παράμετρος της επικοινωνιακής σχέσης, που αναφέρεις, μεταξύ παιδιού και γονέα (αλλά και παιδιού και δασκάλου) είναι εξαιρετικά σημαντική. Στην επικοινωνία ωστόσο θα πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν εντάσσεται αποκλειστικά η συζήτηση, αλλά, ίσως μάλιστα και κατά κύριο λόγο, το παράδειγμα, δηλαδή η γλώσσα του σώματος και ο τρόπος συμπεριφοράς προς τον εαυτό μας και τρίτους μπροστά στο παιδί.

Όσον αφορά τον "ελεύθερο χρόνο", θεωρώ αυτόν κλειδί στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης ενός παιδιού, διότι στην ουσία είναι οι εμπειρίες αυτές που μας κάνουν να ζούμε τη στιγμή, να 'την απολαμβάνουμε και συνεπώς να είμαστε δημιουργικοί. Στην παιδική ηλικία η συλλογή τους πρέπει να είναι πλούσια, διότι το παιδί διαπιστώνει πού διαφοροποιείται, τι αρέσει στο ίδιο, που αρέσει λιγότερο στα υπόλοιπα παιδιά, την κλίση του. Αυτή είναι κυρίως οφθαλμοφανής και μέσα από τα παιχνίδια.

Η προηγούμενη καταχώρηση περί της εξασφάλισης ελευθέρου χρόνου έκανε λόγο για ένα κριτήριο που οι γονείς θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη όταν πχ επιλέγουν ένα σχολείο ή φροντιστήριο για τα παιδιά τους. Οι παράμετροι πχ της απόστασης του εκπαιδευτικού οργανισμού από το σπίτι και του μειωμένου φόρτου οικιακής εργασίας που ανατίθεται στα παιδιά -χωρίς να επιβραδύνεται η εκπαίδευσή τους- θα πρέπει να αποτελούν κριτήρια στην επιλογή φροντιστηρίου, διότι ήδη σε μέσο χρονικό διάστημα θα έχει εξοικονομηθεί αρκετός χρόνος που το παιδί θα μπορούσε να αφιερώσει σε άλλες ασχολίες.

Ξέχωρα από τα παιδιά, επειδή αυτόν τον καιρό ασχολούμαι με την σπατάλη χρόνου, υπάρχουν πολλά πράγματα που συντομεύουν τη ζωή μας, δίχως να 'τα συνειδητοποιούμε. Πχ, οι χώροι και του σπιτιού μας, η διάταξη των προσωπικών μας αντικειμένων, η σειρά της εκτέλεση των συνηθειών μας, οι αποστάσεις μέσα στις οποίες κινούμαστε, ακόμα και ο τρόπος επικοινωνίας, η σχέση δηλαδή λόγου-χρόνου. Η μακρυγορία στο λόγο, συντομεύει τη ζωή και την εξέλιξη. Αν αντί για "αυτοκίνητο", προσπαθήσει κάποιος να το περιγράψει, ήδη σπαταλά τη δική του ζωή του και των αποδεκτών του. Όταν πχ 25 γραμμές αρχαίων ελληνικών μεταφράζονται σε 32-35 σειρές στα νέα, σημαίνει ότι τα δευτερόλεπτα ανά σελίδα και λεπτά επί σύνολο σελίδων είναι χαμένος χρόνος (και μελάνι, χαρτί και..bytes..). Σε άνα πανεπιστήμιο ή μια εταιρεία όπου κριτήριο επιλογής θα αποτελούσε και το "λέγειν" θα επιτατυνόταν η έρευνα και θα αυξάνονται οι εργατοώρες κατ' αντιστοιχία βοηθώντας σημαντικά στην πρόδοό..

Αστειευόμενος θα έλεγα ότι σε αρκετά χρόνια επί βιβλίων, εφημερίδων και περιοδικών θα αναγράφεται ότι ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ: Οι αναγνώστες φτωχού λόγου "ζούνε" λιγότερο.

[Ramoglou]

Πολύ όμορφο το κείμενο και τα παραδείγματα αγαπητέ Ευθύμη, συμφωνώ με όλα τα παραπάνω.

Ένα σημείο που ίσως θα έπρεπε να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι γιατί κάποιος προσπαθεί να «πλατειάσει» όταν μιλάει και που αυτό αποσκοπεί.

Μήπως θέλει να καταδείξει το ότι έχει πολλές γνώσεις ;
Μήπως προσπαθεί να κουράσει τον συνομιλητή, ούτως ώστε να μην έχει αντίλογο ;
Μήπως καλύπτει κάποια εν μέρει άγνοια με λέξεις όμορφες μεν, αλλά κενές δε ;

[Ευθύμης]

Ίσως συζητώντας τα περί λόγου να αποστασιοποιηθούμε από το θέμα των Θρησκευτικών - προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με αυτό, είναι ό,τι συμβαίνει και σε μία φυσική συζήτηση. Γεγονός είναι όμως ότι, ειδικά στην Ελλάδα, οι ρητορικές σου ερωτήσεις, το ηγετηλίκι και η ιδέα του εξευτελισμού σε περίπτωση που δηλώσουμε άγνοια σε ένα θέμα, μάς ωθούν στο..χάσιμο χρόνου.

Όλα πηγάζουν από το "εγώ" μας. Δυστυχώς, το "φαίνεσθαι" προς τρίτους μάς απομακρύνει από την ουσία, από την ευ-νόητη και πραγματική αγάπη προς τον εαυτό μας, την όμορφη καλλιέργεια αυτού.

Για να ολοκληρώσω την άποψή μου περί του θέματος των Θρησκευτικών, πλέον που έχει θιχτεί η σημασία του χρόνου στην παιδική ηλικία, αν τα παιδιά διαθέτουν όσο χρειάζονται, ίσως να είναι τα ίδια ικανά να μάς δείξουν τις αλλαγές που πρέπει να βελτιώσουμε στην Παιδεία που 'τούς παρέχουμε. Σωστό είναι να 'τους παρουσιάζουνται τα πάντα, και αυτά να επιλέγουν μέσα σε κατάλληλες συνθήκες. Η κοινωνία των "μεγαλυτέρων" θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το στοίχημά μας δεν σχετίζεται τόσο με τον άμεσο παρεμβατισμό μας, αλλά περισσότερο με την έμμεση δημιουργία ευνοϊκότερων συνθηκών στη ζωή τους.

Εν ολίγοις, ίσως να μην είμαστε εμείς οι κατάλληλοι να κρίνουμε αν τα παιδιά θα πρέπει να διδάσκονται ή όχι το όποιο μάθημα.

[Zadok the priestess]

Εκπληκτικό το ρεπορτάζ της κ. Σοφίας Παπαϊωάννου απόψε στην εκπομπή.

Κάποια στοιχεία θα δημοσιευθούν στην ιστοσελίδα:


(clickable)

Αντιγράφω από εκεί:

Πώς και γιατί καταργείται το μάθημα των Θρησκευτικών
Αν νομίζετε ότι τα είδαμε όλα με την κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, τότε περιμένετε να δείτε τι θέλει να κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση στα ελληνικά σχολεία.

Επιγραμματικά αναφέρω ότι η εντολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναμένει απλά την υπογραφή του αρμόδιου Υπουργού στην Ελλάδα.
Κάθε άρνηση σε συμμόρφωση είναι άτοπη, διότι αν οποιοσδήποτε μαθητής-γονέας καταφύγει σε Ευρωπαϊκά δικαστήρια, θα δικαιωθεί και απλά θα επιταχύνει τις εξελίξεις.

Λογικά, εκτιμάται ότι η εντολή αυτή θα σηματοδοτήσει αλλαγές μέσα στην ερχόμενη πενταετία.

Το μόνο το οποίο θα παραμείνει στα σχολεία, θα είναι οι εικόνες του Ιησού.
Προσευχές, εκκλησιασμούς και αγιασμούς ξεχάστε τα.

Εκπρόσωποι της εκκλησίας και τις κυβέρνησης αρνήθηκαν να μιλήσουν στην κάμερα.
Όπως αρνήθηκαν να μιλήσουν στην κάμερα και μαθητές οι οποίοι συμφωνούν με το μέτρο.

Τα συμπεράσματα δικά σας...

[NEHEMAUT]

Το μόνο το οποίο θα παραμείνει στα σχολεία, θα είναι οι εικόνες του Ιησού.
Προσευχές, εκκλησιασμούς και αγιασμούς ξεχάστε τα.

Συμφωνείται με αυτό?

Εγώ δεν μπορώ να συμφωνήσω άσχετα αν δεν μπορώ να αντιδράσω.
Θεωρώ ότι αυτή είναι η άλλη άκρη.

Η γνώμη μου είναι ότι η διδασκαλία υπό μορφή κατήχησης είναι ανάρμοστη αλλά και η παντελής απουσία οποιουδήποτε θρησκευτικού στοιχείου, έτσι όπως περιγράφεται που θα οδηγήσει τα παιδιά μας που είναι και το μέλλον της χώρας μας?

Ο μόνος τρόπος για να αλλάξει η υλιστική αντίληψη και η μόνη ελπίδα του ανθρώπου να επιστρέψει στις ρίζες του είναι η πίστη στο θεϊκό πνεύμα και στο σχέδιο αυτού.

Αν αποξενωθεί από αυτό και αντιμετωπίζει την έννοια θρησκεία με την μορφή ιστορίας ξεφεύγει από την ίδια την πηγή.

Αναρωτιέμαι τι άλλο θα ακολουθήσει?

Το να δεχόμαστε και να σεβόμαστε όλες τις αντιλήψεις και τις ιδέες των συνανθρώπων μας είναι το ιδανικό αλλά το να ξεχάσουμε τα έθιμα μας και τις ιδιαιτερότητες μας σαν λαός θα είναι σαν να χάνουμε την ταυτότητα μας ως Έλληνες.

Με εκτίμηση

[qubit]

Ξέρει κάποιος φίλος, αν στα σχολεία τα παιδιά συζητάνε αυτά τα πράγματα (περί σκανδάλων και εκκλησίας) με τους καθηγητές τους; (δεν έχω προσωπική αντίληψη)
Ευθύμης : Ναι, γίνονται τέτοιες συζητήσεις και επεκτάσεις αυτών.

ΑΥΤΟ είναι το σημαντικό, κατά την άποψή μου. Τα παιδιά δεν είναι χαζά.

Απο κει και πέρα, υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος (πάντα κατά τη γνώμη μου, εννοείται), που αφορά στην ισοπέδωση των πολιτιστικών διαφοροποιήσεων (και η θρησκεία, στοιχείο του πολιτισμού είναι, ας μην ξεχνάμε). Η ποικιλομορφία, η ποικιλότητα, ευνοεί τη ζωή και την ανάπτυξη, αυτό είναι φυσικός νόμος. Ομοιομορφία μπορεί να υπάρξει μόνο σε ομοιόμορφα μυαλά' κάτι που μπορεί να ωφελεί τις αγορές, αλλά καθόλου τους "αγοραστές", πιστεύω.

Εδώ λοιπόν έρχεται ένα δίλημμα, που έχει να κάνει με την εθνική ταυτότητα (και όχι μόνον).
Οι υποστηρικτές των κατηχητικού τύπου θρησκευτικών, ποντάρουν σ' αυτή την ανησυχία (και, πολλοί απ' αυτούς, μπορεί να είναι και ειλικρινώς ανησυχούντες για το θέμα).
Οσο δε για τους political correct διανοούμενους, προσωπικώς αμφιβάλλω σφόδρα για το ευγενές των κινήτρων τους.

Μετά την "προστασία" της ανεξιθρησκείας, φοβάμαι ότι, στα πλαίσια της "πολυπολιτισμικότητας", θα ακολουθήσει κάτι σαν "προστασία από τις έριδες που μπορεί να δημιουργήσει η διαφορετική διδασκαλία της ιστορίας",΄ή κάτι τέτοιο.
Οι αυτόκλητοι προστάτες έχουν πολλά (πολλά?) να προστατεύσουν.
Η "πολυ-πολιτισμική" σούπα εχει κατευναστικές και "ηρεμιστικές" ιδιότητες.
Μόνο που θάπρεπε να λέγεται "μονοπολιτισμική" ή "απολιτιστική".

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, το δίλημμα με τα θρησκευτικά, φαίνεται υπαρκτό.
Μήπως όμως είναι ψευτοδίλημμα; Μήπως η ουσία του προβλήματος, δεν βρίσκεται στην επιλογή της μιάς από τις δυό διαφαινόμενες λύσεις, αλλά κάπου αλλού;

Η εκβιαστική τεχνική του :"διάλεξε, ποιό απ' τα δυό προτιμάς", είναι γνωστή. Και χρησιμοποιείται, για να εγκλωβίσει το νου και να τον αποπροσανατολίσει από τη διερεύνηση σε άλλες κατευθύνσεις.