Για μένα, μύθος είναι κάτι που δεν είναι αποδειγμένη πραγματικότητα αλλά ενδεχομένως απηχεί μια πραγματικότητα.
Και παρακάτω
Αγαπητέ Κυνικέ, θα επαναλάβω ότι είτε δεχόμαστε πως στους μύθους υπάρχουν ψήγματα ιστορικών πληροφοριών, είτε θα μείνουμε με τα "ατράνταχτα" επιστημονικά στοιχεία.
Θα συμφωνήσω με τα παραπάνω, άλλωστε και η Ιλιάδα εκλαμβάνονταν σαν παραμύθι όταν μετά βδελυγμίας αρνούνταν την ιστορικότητα της Τροίας, μέχρις ότου ένας ονειροπόλος απέδειξε την ιστορική αλήθεια των Ομηρικών αναφορών.
Σίγουρα τα Ομηρικά έπη δεν είναι ιστορικά κείμενα, αλλά ένας μυητικός μύθος, όπου όμως υπήρχε μία ιστορική βάση που εξυφαίνετο ο μύθος.
Έτσι και ο μύθος της Ατλαντίδος, όπως πολύ σωστά αναφέρει η φίλη μας η Zadok, είναι ένα μυητικό κείμενο με μία πλούσια εσωτερική ερμηνεία,
δεν στερείται όμως κατά την γνώμη μου του ιστορικού πλαισίου,
άλλωστε κάθε μυητικός μύθος ενέχει και το κλειδί της ιστορικής ερμηνείας
και με αυτό και με το γεωγραφικό κλειδί σε πρώτη φάση, θα προσπαθήσω να διεισδύσω στον μύθο του Πλάτωνα περί Ατλαντίδος, αναμένοντας αργότερα και τις άλλες ερμηνείες του, τις οποίες υποψιάζομαι ότι θα μας χαρίσει η αγαπητή μας Zadok.
Από την άλλη, είμαστε υποχρεωμένοι να λαμβάνουμε υπόψη μας τις αποδεδειγμένες επιστημονικές αναφορές και με γνώμονα αυτές να βαδίζουμε στις όποιες ερμηνείες θέλουμε να εντρυφήσουμε.
Έτσι, είναι λογικό να απορρίψουμε την άποψη ότι η Ατλαντίδα ήταν στον Ατλαντικό ωκεανό, αφού έχει αποδειχθεί ότι ο βυθός του Ατλαντικού ωκεανού παραμένει αμετάβλητος τα τελευταία 200.000 χρόνια.
Επίσης, ο ορισμός της πιθανής τοποθεσίας της πλησίον της Αμερικανικής Ηπείρου, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το Πλατωνικό κείμενο, το οποίο αναφέρει ότι,
μετά της Ηράκλειες στήλες υπήρχε μια κλειστή θάλασσα, όπου υπήρχε η μεγάλη νήσος της Ατλαντίδος και δυτικά από το νησί (ή τα νησιά) εκτείνονταν ο απέραντος Ατλαντικός ωκεανός, ώσπου στο τέλος του συναντούσε μια νέα Ήπειρο.
Άρα η αναζήτηση της Ατλαντίδος στον Ατλαντικό ωκεανό, δείχνει να είναι μια μάταιη υπόθεση.
Αναφέρθηκαν οι μετά τον Πλάτωνα αναφορές, οι οποίες το πιθανότερο είναι ότι στηρίζονται στα Πλατωνικά κείμενα, δεν λείπουν όμως οι αναφορές και πριν από τον Πλάτωνα, με σπουδαιότερη εκείνη των Ομηρικών επών (νησί της Καλυψώς –ετυμολογικά εκεί όπου υψώθηκε η θάλασσα (αλς) – όπως και οι αναφορές για τα πλοία των Φαιάκων που έπλεαν χωρίς πλοηγό).
Ο Πλάτωνας όπως είδαμε, περιγράφει μία κλειστή θάλασσα, όπου βρίσκονταν η Ατλαντίδα
και την αναφέρει Ατλαντική θάλασσα. Μετά από εκεί, μας λέει, βρίσκονταν ο αληθινός ωκεανός.
Στον Διόδωρο τον Σικελιώτη βρήκα μια αναφορά που λέει ότι, παλιά η Μεσόγειος λέγονταν Ατλαντική θάλασσα, προς τιμή του Τιτάνα Άτλαντα, υιού του Ποσειδώνα,
ο οποίος στέκονταν στο μέσο της Γης, στηρίζοντας στους ώμους του τον Ουρανό.
Το μέσο της Γαίας φυσικά, ήταν για τους αρχαίους, η Μεσόγειος !!!
Μάλιστα, συνεχίζοντας παρακάτω, έγραφε ότι στα πλούσια μαλλιά του Άτλαντα, βρίσκονταν όλες οι σφαίρες των πλανητών και ένεκα τούτου οι αρχαίοι μας πρόγονοι, είχαν το έθιμο να στολίζουν κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο ένα δέντρο με πολύχρωμες σφαίρες ή πολύχρωμους κυκλικούς δίσκους, γεγονός που έκανε τον προφήτη Ιερεμία (κεφ. Ι 2-4) να εξορκίζει τους Ιουδαίους να μην το μιμούνται γιατί είναι έθιμο των ειδωλολατρών.
Ένα άλλο σημείο- κλειδί της αφήγησης του Πλάτωνα, ήταν η αναφορά του για τις Ηράκλειες στήλες.
Να τονίσουμε εδώ ότι οι πρώτες Ηράκλειες στήλες αναφέρονται στον Ναό του Μελικέρτη-Ηρακλή, στην Τύρο, που ανήγειρε ο μυθικός Αρχιτέκτονας Χιράμ (…!!!...)
Από τον Aπολλώνιο τον Ρόδιο βρίσκουμε την αναφορά ότι, όπως ο Κάδμος, όταν ίδρυσε την πόλη της Θήβας, έστησε στην είσοδο της πόλης δύο στήλες,
έτσι και οι μετέπειτα έποικοι Έλληνες, αφού προσδιόριζαν τον χώρο όπου θα ίδρυαν την πόλη τους, έθεταν πρώτα πρώτα στην είσοδο του χώρου δύο Ηράκλειες στήλες και στο κέντρο έθεταν τον βωμό με την άσβεστη φλόγα που είχαν φέρει μαζί τους από την μητέρα πόλη.
Έτσι, κάθε αποικία είχε στην είσοδό της τις δύο Ηράκλειες στήλες,
τις γνωστές σήμερα B και J .
Αυτά προς ώρας…
)
