Το Μονοπάτι του Ήρωα

[Avaris]

Σε κάθε εθνική λαογραφία, σε κάθε παράδοση, σε κάθε μυθολογία σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, υπάρχει ο θρύλος του Ήρωα.

Μυστηριακό Αρχέτυπο, Ανυπέρβλητος Πόθος, Αρχέγονος Δρόμος, Υπέρτατος Στόχος.

Ο άνθρωπος με τις ξεχωριστές ιδιότητες. Ο Ήρωας που καλείται από το πεπρωμένο να εκπληρώσει κάποιον ανώτερο σκοπό.

Ο Ήρωας που αφού τον επιτύχει, αναχωρεί για τα Ανώτερα Πνευματικά Πεδία εγκαταλείποντας τον Κόσμο των Ανθρώπων. Ή που καμιά φορά επιστρέφει γενναιόδωρα στους Ανθρώπους για να τους διδάξει με το παράδειγμα, τις γνώσεις του και τις ικανότητές του.

Κάποιοι αρνούνται αυτό το Κάλεσμα της Μυστικής Ατραπού. Όχι για πολύ όμως. Είναι βάσανο η απόρριψή του και εντέλει τρελαίνει τον Αρνητή.

Απαντώντας θετικά ο Ήρωας στο Κάλεσμα, μπαίνει στην Διάσταση της Περιπέτειας. Είναι και δεν είναι πλέον στον Κόσμο των Ανθρώπων. Η αίσθηση του χωροχρόνου αλλάζει. Οι Δοκιμασίες του είναι πολλές και σκληρές. Ενίοτε, επικίνδυνες. Κάποιοι εξολοθρεύονται. Κάποιοι άλλοι παγιδεύονται προσωρινά. Μερικοί από αυτούς ζουν πλέον μισές ζωές. Πατάνε σε όλους τους Κόσμους και πουθενά. Ενίοτε κάποιοι επιστρέφουν μετά από πολλά χρόνια. Και κάποιοι δεν γυρίζουν ποτέ. Δυστυχής απώλεια σπάνιων ανθρώπων.

Παρ’ όλα αυτά, το Κάλεσμα έρχεται ξανά και ξανά στους Ανθρώπους. Και πάντα υπάρχουν άφοβοι υποψήφιοι Ήρωες να το απαντήσουν.

Κατά την περιπέτεια, υπάρχουν Εχθρικές Δυνάμεις που επιτίθενται λυσσασμένα, αλλά υπάρχουν και Φιλικές δυνάμεις που προσφέρουν Υπερφυσική καθοδήγηση και βοήθεια.

Ο Δρόμος της Δοκιμασίας είναι σκληρός και επικίνδυνος. Αλλά η Συνάντηση με την Υπέρτατη Θεά είναι εκεί και περιμένει. Καλεί διαρκώς τον Ήρωα και τον ενθαρρύνει να επιμείνει. Είναι η "Φωνή" μέσα του που του λέει διαρκώς, «συνέχισε, και στο τέλος σε περιμένει η Ένωση με το Θείο».

Ο Ήρωας που απερίσκεπτα φεύγει μόνος του κι ενίοτε απροετοίμαστος για το Ταξίδι κινδυνεύει από μύριους κινδύνους. Ο Ήρωας όμως που φεύγει οργανωμένα και πάνω απ’ όλα με Στήριξη Φιλικών Δυνάμεων πίσω του θα κυριαρχήσει σε όλα τα Μονοπάτια με μεγαλύτερη ευκολία.

Δεν θα εκλείψουν οι κίνδυνοι και οι δοκιμασίες. Όχι. Αυτά του ανήκουν δικαιωματικά, είναι τα ατομικά του «ιερά πεδία μαχών», οι «προσωπικοί του δράκοι» και πρέπει να τους αντιμετωπίσει μόνος του. Είναι ο μόνος τρόπος να διδαχτεί και να περάσει σε ανώτερες βαθμίδες αυτογνωσίας. Δεν θα παγιδευτεί όμως ποτέ του σε εχθρικές φυλακές. Πάντα θα είναι μαζί του κάποιος «συνοδός – φύλακας» που θα τον βοηθήσει να δραπετεύσει και να ξαναρχίσει την περιπέτεια στη χώρα της Υπερσυνειδητότητας.

Το Κυνήγι του Δράκοντα?

Οι Άθλοι του Ηρακλέους?

Το Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων?

Η Αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου?

Η πτήση του Αετού?

Η Ένωση με το Μεγάλο Μανιτού?

Το Ταξίδι του Οδυσσέα για την Ιθάκη?

Κάθε παράδοση έδωσε και το δικό της Μυστηριακό Όνομα στην Ατραπό της Μύησης του Μαθητή.

Η Πορεία όμως είναι η ίδια. Είναι ο Δρόμος του Ήρωα.

Και ο Στόχος κοινός. Είναι η Μυστικιστική Ταύτιση με το Θείο. Η Υπέρτατη Εξύψωση. Το Πέταγμα στην Υπερσυνειδητότητα.

Κι εντέλει, η Ηρωική Έξοδος από τον Κόσμο των Ανθρώπων και η μεταστοιχείωση σε Σύμβολο πια. Ως οδηγός των Ανθρώπων.

Η κατάληξη?

Κάποιοι το ονόμασαν Βαλχάλα.

Κάποιοι άλλοι Ηλύσια πεδία.

Κάποιοι άλλοι Παράδεισο. Δεν έχει σημασία το όνομα. Ούτε το ένδυμα. Το Ταξίδι και ο Στόχος έχει σημασία. Κι αυτά είναι ίδια παντού.

Η γλυκιά αίσθηση της απόλυτης αρμονίας που περιμένει τον Ήρωα στο Τέλος του Ταξιδιού είναι το κίνητρο για να αντιμετωπίσει με επιτυχία τους κινδύνους του ταξιδιού.

Κι η "Προσμονή" είναι ο μόνος σύντροφός του σ’ αυτό το Ταξίδι.

[μυσαρός Ωάννης ανένδοτος]

θα ακουστώ ίσως κυνικός λέγοντας τα παρακάτω, αλλά δεν το κάνω για να ισοπεδώσω τις πεποιθήσεις κάποιου, απλά παραθέτω τη γνώμη μου.
το λέω γιατί αυτή η συγκεκριμένη κατωτέρω α΄ποψη με έχει φέρει σε ρίξη με πολλούς...

λοιπόν, ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή μυθολογία = θρησκεία [για την εκάστοτε χονική περίοδο, σε 1000 χρόνια θα λένε το χριστιανισμό μυθολογία... ελπίζω]

βλέπουμε λοιπόν ότι κάθε θρησκεία έχει το ρόλο της διδαχής ηθικών κανόνων σε απλούς ανθρώπους, που δεν καταλαβαίνουν τι είναι ηθικά σωστό. έτσι η εκάστοτε θρησκεία θέτιε στο τέλος του δρόμου κάποιο έπαθλο, ο einherjar στη Valhalla, o οσιομάρτυρας στον παράδεισο κλπ... όπως πολύ σωστά το έθεσε και ο αβάρις]

έθεσε ταυτόχρονα κάποια παραδείγματα προς μίμηση [π.χ. ηρακλής, που στην πραγματικότητα ήταν ο βαθμός του στρατηλάτη, ο ήρωας οδυσσέας]

τώρα γιατί το έπαθλο έχει πάντα να κάνει με την εξίσωση του ανθρώπου με το θεό του... ίσως επειδή πάντα οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να πιστεύοπυν σε μία ανώτεροι δύναμη, και φυσικά ήθελαν και να εξισωθούν με αυτή....

δυστυχώς το μονοπάτι του ήρωα, έχει χάσει τον αρχικό του προορισμό και χρησιμοποιείται στις μέρες μας ως εργαλείο καταστροφής, όπως π.χ. ο ιερός πόλεμος των ισλαμιστών...

[zaxone]

θα ακουστώ ίσως κυνικός

Κατ' εμέ κάθε άλλο παρά κυνικός μου ακούγεσαι. Μάλλον φαίνεται να κάνεις... χιούμορ

και το λέω για το εξής:

τώρα γιατί το έπαθλο έχει πάντα να κάνει με την εξίσωση του ανθρώπου με το θεό του

Δείχνεις τόσο απόλυτος που αν σε ρωτήσω να μου πεις δεκαπέντε θρησκείες στις οποίες ο άνθρωπος λαμβάνει ως έπαθλο την εξίσωσή του με το θεό του, νομίζω πως θα μου απαντήσεις σε "χρόνο μηδέν".

Το πιο "αστείο" από όσα λες είναι το παρακάτω:

...αλλά δεν το κάνω για να ισοπεδώσω τις πεποιθήσεις κάποιου... έως ...λοιπόν, ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή μυθολογία = θρησκεία

Μα είναι δυνατόν να καταρριφθεί μια πεποίθηση όταν ο αντίλογος στηρίζεται σε παραδοχές;

βλέπουμε λοιπόν ότι κάθε θρησκεία έχει το ρόλο της διδαχής ηθικών κανόνων σε απλούς ανθρώπους, που δεν καταλαβαίνουν τι είναι ηθικά σωστό.

Από που το βλέπουμε αυτό; Μήπως από την παραδοχή σου;

έτσι η εκάστοτε θρησκεία θέτιε στο τέλος του δρόμου κάποιο έπαθλο

Δε διαφωνώ σε αυτό και προσθέτω ότι κάθε προορισμός απαιτεί μια διαδρομή διαφορετικά δεν υφίσταται προορισμός.
Εσύ αν θες βάλε όπου προορισμός τη λέξη έπαθλο και όπου διαδρομή τη λέξη θρησκεία.

Είναι σαν να λες σε κάποιον:

Λοιπόν ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι είσαι άρρωστος.
...
Είδες που δεν είσαι υγιής;