Αγαπητές Φίλες και Φίλοι
Αν και έχουμε αναλύσει σε μεγάλο βαθμό τα περί των Ιπποτικών Ταγμάτων του Μεσαίωνα στο θέμα των Ναϊτών, ανοίγω αυτό το topic α) έτσι ώστε να συζητηθούν θέματα που αφορούν αποκλειστικά τους Ιωαννίτες, και β) για να συμπληρώσουμε ή και να διορθώσουμε τις πληροφορίες που παρέθεσα στο σχετικό και ομώνυμο με το topic, άρθρο: http://mystica.gr/knights_01.htm
Σας Ευχαριστώ
Ding an Sich
Το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη των Ιεροσολύμων
Συντονιστές: Ramoglou, Ladyhawk, Zadok the priestess
-
Ding an Sich
- Δημοσιεύσεις: 122
- Εγγραφή: Τρί Απρ 26, 2005 12:58 am
- Τοποθεσία: Athens
Το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον και μπράβο στον αγαπητό Ding an Sich για τη συλλογή των πληροφοριών που μας παραθέτει, πολλές από τις οποίες τις διαβάζουμε για πρώτη φορά.
Μάλλον δεν είναι γνωστή όλη αυτή η προϊστορία, γιατί αυτό που συνήθως μαθαίνουμε είναι ότι το Τάγμα των Ιωαννιτών ήταν το πρώτο στρατιωτικό – μοναστικό τάγμα που ιδρύθηκε, και αναγνωρίστηκε επίσημα το 1113.
Αν και δημιουργήθηκαν και άλλα τέτοια τάγματα (Τεύτονες, Τάγμα του Αγίου Λαζάρου) το μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στους Ναΐτες και Ιωαννίτες, με μια μάλιστα μοιραία σύγκριση μεταξύ τους και με υπεροχή των πρώτων… στα σημεία. Αυτά είναι όλη εκείνη η μυστηριώδης δραστηριότητα των Ναϊτών που τους προσέδωσε μυθικές διαστάσεις, ενώ οι Ιωαννίτες ήταν πιο πεζοί… ή πιο προσεκτικοί.
Επιπλέον, ο δραματικός αφανισμός του Ναϊτικού Τάγματος προσθέτει την πινελιά του ηρωικού δράματος. Οι Ιωαννίτες είχαν και αυτοί τις περιπέτειές τους αλλά κατά τα άλλα «έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα» και αυτό τους στερεί μεγαλείο. Παραμένοντας ενεργοί μέχρι τις ημέρες μας, έχουν δεχθεί έως και την καχυποψία για το ρόλο που διαδραματίζουν.
Εδώ λοιπόν τίθεται ένα ερώτημα για τη σημερινή ύπαρξη των διαφόρων ιπποτικών ταγμάτων. Ναι μεν οι ιδέες της ιπποσύνης είναι διαχρονικές, παραμένουν όμως ιδέες και χάνουν ένα μεγάλο μέρος από την πράξη τους. Δέσποινες άνευ ξίφους και ιππότες επί πολυτελών αυτοκινήτων, είναι εικόνες που δείχνουν παράξενες.
Μάλλον δεν είναι γνωστή όλη αυτή η προϊστορία, γιατί αυτό που συνήθως μαθαίνουμε είναι ότι το Τάγμα των Ιωαννιτών ήταν το πρώτο στρατιωτικό – μοναστικό τάγμα που ιδρύθηκε, και αναγνωρίστηκε επίσημα το 1113.
Αν και δημιουργήθηκαν και άλλα τέτοια τάγματα (Τεύτονες, Τάγμα του Αγίου Λαζάρου) το μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στους Ναΐτες και Ιωαννίτες, με μια μάλιστα μοιραία σύγκριση μεταξύ τους και με υπεροχή των πρώτων… στα σημεία. Αυτά είναι όλη εκείνη η μυστηριώδης δραστηριότητα των Ναϊτών που τους προσέδωσε μυθικές διαστάσεις, ενώ οι Ιωαννίτες ήταν πιο πεζοί… ή πιο προσεκτικοί.
Επιπλέον, ο δραματικός αφανισμός του Ναϊτικού Τάγματος προσθέτει την πινελιά του ηρωικού δράματος. Οι Ιωαννίτες είχαν και αυτοί τις περιπέτειές τους αλλά κατά τα άλλα «έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα» και αυτό τους στερεί μεγαλείο. Παραμένοντας ενεργοί μέχρι τις ημέρες μας, έχουν δεχθεί έως και την καχυποψία για το ρόλο που διαδραματίζουν.
Εδώ λοιπόν τίθεται ένα ερώτημα για τη σημερινή ύπαρξη των διαφόρων ιπποτικών ταγμάτων. Ναι μεν οι ιδέες της ιπποσύνης είναι διαχρονικές, παραμένουν όμως ιδέες και χάνουν ένα μεγάλο μέρος από την πράξη τους. Δέσποινες άνευ ξίφους και ιππότες επί πολυτελών αυτοκινήτων, είναι εικόνες που δείχνουν παράξενες.
-
Ding an Sich
- Δημοσιεύσεις: 122
- Εγγραφή: Τρί Απρ 26, 2005 12:58 am
- Τοποθεσία: Athens
Φίλε μου Ελισσαίε, ειλικρινά με τιμάς με το παραπάνω με τα καλά σου λόγια και σε ευχαριστώ. 
Πάρασα ώρες ατελείωτες μελετώντας, ερευνώντας και ανακατασκευάζοντας μέχρι να συνθέσω αυτή την ‘εισαγωγή’ που αφορά το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη και γενικότερα τα Τάγματα της Ιπποσύνης. Φυσικά, οι παραθέσεις μου δεν παύουν να είναι ‘εξωτερικές’, γι’ αυτό και ευελπιστώ να εμβαθύνουμε σε πράγματα ‘εσωτερικότερα’ μέσω του διαλόγου στο forum.
Είναι πολύ σημαντικά αυτά τα οποία λες παραπάνω και αποτελούν το μεγάλο ερώτημα των περισσότερων ανθρώπων σήμερα.
Η αλήθεια είναι ότι συνηθίζουμε να ρομαντικοποιούμε εποχές παλαιότερες, αγνοώντας τις αναλογίες μεταξύ των εποχών και γι’ αυτό καταλήγουμε σε ‘παραπονιάρικες εκφράσεις’ του στυλ: ‘Αχ, χάθηκε η Αληθινή Μύηση των Αρχαίων εποχών. Ήλθαν οι Νέες Ψευδείς Θρησκείες και συνέθλιψαν αυτή την Αρχέγονη Ωραιότητα’...’Χάθηκε η Κλείδα της Μυήσεως, οι παλιοί γνωρίζανε καλά και εμείς πλέον ζούμε υπό την Σκιά τους’.
Τα παράπονα του Ορφέα (σπάνιοι οι Βάκχοι και πολλοί οι ναρθηκοφόροι), η αγανάκτηση του Ιησού απέναντι στην στάση των ιερέων του Ναού του Σολωμόντα (όπου έκανε τον Ναό άνω-κάτω), τα παράπονα των Αλχημιστών του Μεσαίωνα που βρίσκαν τραγικό θάνατο στην πυρά από ένα μανιασμένο όχλο που είχε πεπειστεί ότι φταίνε αυτοί για την κατάντια του, οι επιθέσεις της μητέρας του Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου ενάντια σε ένα ιερατείο, το οποίο δεν είχε αφήσει ούτε μια γραμμή από την Αγία Γραφή που να μην την έχει ‘αλλοιώσει’, οι επιπλήξεις του Παπύς στους Τέκτονες και τους Ροδόσταυρους της εποχής του που είχαν χάσει εντελώς το νόημα της Παράδοσης, τα παράπονα του Γιούγκ (θα με είχαν κάψει ως αιρετικό τον Μεσαίωνα).
Όλα τα παραπάνω αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα του ότι ποτέ δεν υπήρξε ούτε μία ιστορική περίοδος, ούτε ένας λαός, ούτε ένας πολιτισμός που να είναι απόλυτα υγιής στο σύνολό του.
Αντιθέτως, α) υπήρξαν ελάχιστες ‘αυτόφωτες’, λαμπερές, προσωπικότητες, που λόγω των προσπαθειών τους χαρακτήρισαν με το όνομά τους ολόκληρες Εποχές, Θρησκείες, Ιδεολογίες, Τέχνες, Πολιτισμούς κ.λ.π., β) αρκετές μετριότητες που τις θεωρούμε μεγάλες προσωπικότητες λόγω του ότι έζησαν σε εποχές και περιοχές εντελώς σκοτεινές, με συνέπεια το αμυδρό φως τους να φαντάζει σαν τον ήλιο στα μάτια του κόσμου, και γ) μία πληθώρα υγιέστατων, υποδειγματικών ανθρώπινων προσωπικοτήτων, των οποίων τα ονόματα ποτέ δεν μάθαμε, διότι οι ίδιοι δεν επιθύμησαν ποτέ την φήμη και την δόξα.
Ας ρίξουμε μια ματιά στην Ιπποσύνη του παρελθόντος.
Υπήρξαν χιλιάδες ιπποτών, οι οποίοι ονομάζονταν έτσι λόγω του ότι ανήκαν σε κάποιο στρατιωτικό, ιπποτικό τάγμα. Με λίγα λόγια Ιππικό. Καμία σχέση με τους μυημένους των Ιπποτικών Ιερο-Στρατιωτικών Ταγμάτων. Άλλο ο καβαλλάριος και ο chevalier που πολεμούσαν για τους σκοπούς του Αυτοκράτωρα και του Πάπα και άλλο οι Ιππότες που ήταν Ταγμένοι στον Θεό, στην Σοφία και τον συνάνθρωπο.
Υπήρξαν επίσης αμέτρητοι ιππότες, οι οποίοι λόγω του ότι ήταν ευγενείς αγόραζαν τίτλους ιπποτικούς ή χρίζονταν ιππότες της Αυλής του Βασιλιά, λόγω των χρηματικών εισφορών τους στο Ταμείο του Κράτους και της Εκκλησίας. Όχι και πολύ Ιπποτικό σαν Ιδεά και είναι γεγονός ότι από τα μέσα κιόλας του 13ου αιώνα, ακόμη και οι ‘τόσο αγνοί κατά την ίδρυσή τους’ Ιωαννίτες δείχναν ιδιαίτερη προτίμηση στους οικονομικά ισχυρούς. Η χυδαιότητα της σημερινής Κοσμικής ιπποσύνης, ειλικρινά ντροπιάζεται ενώπιον του ‘επίπλαστου’ status της Κοσμικής Ιπποσύνης του μεσαίωνα και της αναγέννησης.
Πολλοί ιππότες ακολουθούσαν τους διάφορους ‘Κώδικες Τιμής’ απλά για να επιδυκνείουν την διαφορετικότητά τους από τον άξεστο λαό και τους φορούσαν σαν στολίδι, σαν σημάδι πλούτου σε αντίθεση με την φτώχια του απλού κόσμου.
Οι τροβαδούροι εξυμνούσαν τις Ιδέες του Ηρωϊσμού και του Amour Courtois παρουσιάζοντας μια εικόνα εντελώς αντίθετη από την σκληρή πραγματικότητα, ενώ σήμερα ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ως ιστορική αλήθεια τα γραπτά του Sir Thomas Malory και του Chretien de Troys μπερδεύοντας τον Μύθο με την Ιστοριά και αγνοώντας την συμβολική αλήθεια των διδαχών τους.
Βλέποντας την μαυρίλα που χαρακτηρίζει τους σημερινούς ανθρώπινους πολιτισμούς, είναι λογικό να αναρωτιώμαστε: ‘Υπάρχουν άραγε Αληθινοί Ιππότες και Δεσποσύνες σήμερα? Κι αν ναί, τί κάνουν τέλωσπάντων μέσα σε αυτόν τον τόσο παρηκμασμένο ανθρώπινο κόσμο?’
Ας επανέλθουμε όμως στο παρελθόν και σιγά-σιγά θα φθάσουμε στο παρόν ξανά.
Οι λέξεις που χαρακτηρίζουν ένα ‘αντικείμενο’ μπορούν από μόνες τους να μας πούνε πολλά.
Το ξέρετε ότι α) η λέξη Ιπποσύνη αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Όμηρο ως η Τέχνη του να εκτρέφεις και να εκπαιδεύεις τα άλογα, Β) η λέξη chevalier προέρχεται από το λατινικό cabellerius (καβαλλάριος) και σημαίνει ιππέας, όπως και τα cavalry και chevalerie σημαίνουν ιππικό, ενώ γ) η λέξη Knight προέρχεται από το γερμανικό Knecht που σημαίνει υπηρέτης.
Γύρω από αυτές τις λέξεις άρχισαν να χτίζονται σιγά-σιγά ολόκληρες φιλοσοφίες, έτσι η Ιπποσύνη άρχισε να αποκτά την έννοια της Τέχνης του να Εξουσιάζεις, να Εκπαιδεύεις και να Φροντίζεις ως Έλλογο ον, το Ά-λογο (ως πνεύμα, την ύλη...το σώμα).
Ο chevalier από βαθμό στρατιωτικό, άρχισε να μεταστοιχειώνεται σε βαθμό μυητικό και από στρατιώτης του Πάπα, του Βασιλιά και του Αυτοκράτωρα, κάποιοι Ιππότες αποφάσισαν να γίνουν στρατιώτες του Ιησού και υπερασπιστές του Ναού του Σολομώντα (τί να κάνουμε, οι Ναϊτες ήταν οι πρώτοι διδάξαντες αυτής της Ιδέας, οι Ιωαννίτες τους αντέγραψαν κάπου ανάμεσα στο 1140 και το 1160, αφού έως τότε ήταν μια καθαρά μοναστική Αδελφότητα. Το ίδιο και οι Αδελφοί Ιππότες της Ανατολής δανείστηκαν το πρότυπο του Ιππέα Υπέρμαχου του Θεού από τους Δυτικούς. Αν κάνετε μια συγκριτική μελέτη των αγιογραφιών των Ανατολικών και των Δυτικών θα δείτε ότι πρώτοι οι Δυτικοί άρχισαν να απεικονίζουν Αγίους πάνω σε άλογα, ενω οι Ανατολικοί μετά από αιώνες άρχισαν να ξεφεύγουν από τα αυστηρά πρότυπα της Άγιας καθαρά Ιερατικής μορφής).
Ο Knecht, απο υπηρέτης του άρχοντα στον οποίο ανήκε, άρχισε να μεταστοιχειώνεται σε υπηρέτη μιας Ιδέας και σε υπηρέτη των Πτωχών.
Έτσι και σήμερα – κατά την δική μου γνώμη – υπάρχουν αμέτρητοι Υπηρέτες της Φήμης, της Δόξας και της Εξουσίας και ελάχιστοι μόνον Υπερασπιστές των Αδυνάτων και αληθινοί εκφραστές Ανώτερων Ιδεών.
Πάρασα ώρες ατελείωτες μελετώντας, ερευνώντας και ανακατασκευάζοντας μέχρι να συνθέσω αυτή την ‘εισαγωγή’ που αφορά το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη και γενικότερα τα Τάγματα της Ιπποσύνης. Φυσικά, οι παραθέσεις μου δεν παύουν να είναι ‘εξωτερικές’, γι’ αυτό και ευελπιστώ να εμβαθύνουμε σε πράγματα ‘εσωτερικότερα’ μέσω του διαλόγου στο forum.
Εδώ λοιπόν τίθεται ένα ερώτημα για τη σημερινή ύπαρξη των διαφόρων ιπποτικών ταγμάτων. Ναι μεν οι ιδέες της ιπποσύνης είναι διαχρονικές, παραμένουν όμως ιδέες και χάνουν ένα μεγάλο μέρος από την πράξη τους. Δέσποινες άνευ ξίφους και ιππότες επί πολυτελών αυτοκινήτων, είναι εικόνες που δείχνουν παράξενες.
Είναι πολύ σημαντικά αυτά τα οποία λες παραπάνω και αποτελούν το μεγάλο ερώτημα των περισσότερων ανθρώπων σήμερα.
Η αλήθεια είναι ότι συνηθίζουμε να ρομαντικοποιούμε εποχές παλαιότερες, αγνοώντας τις αναλογίες μεταξύ των εποχών και γι’ αυτό καταλήγουμε σε ‘παραπονιάρικες εκφράσεις’ του στυλ: ‘Αχ, χάθηκε η Αληθινή Μύηση των Αρχαίων εποχών. Ήλθαν οι Νέες Ψευδείς Θρησκείες και συνέθλιψαν αυτή την Αρχέγονη Ωραιότητα’...’Χάθηκε η Κλείδα της Μυήσεως, οι παλιοί γνωρίζανε καλά και εμείς πλέον ζούμε υπό την Σκιά τους’.
Τα παράπονα του Ορφέα (σπάνιοι οι Βάκχοι και πολλοί οι ναρθηκοφόροι), η αγανάκτηση του Ιησού απέναντι στην στάση των ιερέων του Ναού του Σολωμόντα (όπου έκανε τον Ναό άνω-κάτω), τα παράπονα των Αλχημιστών του Μεσαίωνα που βρίσκαν τραγικό θάνατο στην πυρά από ένα μανιασμένο όχλο που είχε πεπειστεί ότι φταίνε αυτοί για την κατάντια του, οι επιθέσεις της μητέρας του Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου ενάντια σε ένα ιερατείο, το οποίο δεν είχε αφήσει ούτε μια γραμμή από την Αγία Γραφή που να μην την έχει ‘αλλοιώσει’, οι επιπλήξεις του Παπύς στους Τέκτονες και τους Ροδόσταυρους της εποχής του που είχαν χάσει εντελώς το νόημα της Παράδοσης, τα παράπονα του Γιούγκ (θα με είχαν κάψει ως αιρετικό τον Μεσαίωνα).
Όλα τα παραπάνω αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα του ότι ποτέ δεν υπήρξε ούτε μία ιστορική περίοδος, ούτε ένας λαός, ούτε ένας πολιτισμός που να είναι απόλυτα υγιής στο σύνολό του.
Αντιθέτως, α) υπήρξαν ελάχιστες ‘αυτόφωτες’, λαμπερές, προσωπικότητες, που λόγω των προσπαθειών τους χαρακτήρισαν με το όνομά τους ολόκληρες Εποχές, Θρησκείες, Ιδεολογίες, Τέχνες, Πολιτισμούς κ.λ.π., β) αρκετές μετριότητες που τις θεωρούμε μεγάλες προσωπικότητες λόγω του ότι έζησαν σε εποχές και περιοχές εντελώς σκοτεινές, με συνέπεια το αμυδρό φως τους να φαντάζει σαν τον ήλιο στα μάτια του κόσμου, και γ) μία πληθώρα υγιέστατων, υποδειγματικών ανθρώπινων προσωπικοτήτων, των οποίων τα ονόματα ποτέ δεν μάθαμε, διότι οι ίδιοι δεν επιθύμησαν ποτέ την φήμη και την δόξα.
Ας ρίξουμε μια ματιά στην Ιπποσύνη του παρελθόντος.
Υπήρξαν χιλιάδες ιπποτών, οι οποίοι ονομάζονταν έτσι λόγω του ότι ανήκαν σε κάποιο στρατιωτικό, ιπποτικό τάγμα. Με λίγα λόγια Ιππικό. Καμία σχέση με τους μυημένους των Ιπποτικών Ιερο-Στρατιωτικών Ταγμάτων. Άλλο ο καβαλλάριος και ο chevalier που πολεμούσαν για τους σκοπούς του Αυτοκράτωρα και του Πάπα και άλλο οι Ιππότες που ήταν Ταγμένοι στον Θεό, στην Σοφία και τον συνάνθρωπο.
Υπήρξαν επίσης αμέτρητοι ιππότες, οι οποίοι λόγω του ότι ήταν ευγενείς αγόραζαν τίτλους ιπποτικούς ή χρίζονταν ιππότες της Αυλής του Βασιλιά, λόγω των χρηματικών εισφορών τους στο Ταμείο του Κράτους και της Εκκλησίας. Όχι και πολύ Ιπποτικό σαν Ιδεά και είναι γεγονός ότι από τα μέσα κιόλας του 13ου αιώνα, ακόμη και οι ‘τόσο αγνοί κατά την ίδρυσή τους’ Ιωαννίτες δείχναν ιδιαίτερη προτίμηση στους οικονομικά ισχυρούς. Η χυδαιότητα της σημερινής Κοσμικής ιπποσύνης, ειλικρινά ντροπιάζεται ενώπιον του ‘επίπλαστου’ status της Κοσμικής Ιπποσύνης του μεσαίωνα και της αναγέννησης.
Πολλοί ιππότες ακολουθούσαν τους διάφορους ‘Κώδικες Τιμής’ απλά για να επιδυκνείουν την διαφορετικότητά τους από τον άξεστο λαό και τους φορούσαν σαν στολίδι, σαν σημάδι πλούτου σε αντίθεση με την φτώχια του απλού κόσμου.
Οι τροβαδούροι εξυμνούσαν τις Ιδέες του Ηρωϊσμού και του Amour Courtois παρουσιάζοντας μια εικόνα εντελώς αντίθετη από την σκληρή πραγματικότητα, ενώ σήμερα ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ως ιστορική αλήθεια τα γραπτά του Sir Thomas Malory και του Chretien de Troys μπερδεύοντας τον Μύθο με την Ιστοριά και αγνοώντας την συμβολική αλήθεια των διδαχών τους.
Βλέποντας την μαυρίλα που χαρακτηρίζει τους σημερινούς ανθρώπινους πολιτισμούς, είναι λογικό να αναρωτιώμαστε: ‘Υπάρχουν άραγε Αληθινοί Ιππότες και Δεσποσύνες σήμερα? Κι αν ναί, τί κάνουν τέλωσπάντων μέσα σε αυτόν τον τόσο παρηκμασμένο ανθρώπινο κόσμο?’
Ας επανέλθουμε όμως στο παρελθόν και σιγά-σιγά θα φθάσουμε στο παρόν ξανά.
Οι λέξεις που χαρακτηρίζουν ένα ‘αντικείμενο’ μπορούν από μόνες τους να μας πούνε πολλά.
Το ξέρετε ότι α) η λέξη Ιπποσύνη αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Όμηρο ως η Τέχνη του να εκτρέφεις και να εκπαιδεύεις τα άλογα, Β) η λέξη chevalier προέρχεται από το λατινικό cabellerius (καβαλλάριος) και σημαίνει ιππέας, όπως και τα cavalry και chevalerie σημαίνουν ιππικό, ενώ γ) η λέξη Knight προέρχεται από το γερμανικό Knecht που σημαίνει υπηρέτης.
Γύρω από αυτές τις λέξεις άρχισαν να χτίζονται σιγά-σιγά ολόκληρες φιλοσοφίες, έτσι η Ιπποσύνη άρχισε να αποκτά την έννοια της Τέχνης του να Εξουσιάζεις, να Εκπαιδεύεις και να Φροντίζεις ως Έλλογο ον, το Ά-λογο (ως πνεύμα, την ύλη...το σώμα).
Ο chevalier από βαθμό στρατιωτικό, άρχισε να μεταστοιχειώνεται σε βαθμό μυητικό και από στρατιώτης του Πάπα, του Βασιλιά και του Αυτοκράτωρα, κάποιοι Ιππότες αποφάσισαν να γίνουν στρατιώτες του Ιησού και υπερασπιστές του Ναού του Σολομώντα (τί να κάνουμε, οι Ναϊτες ήταν οι πρώτοι διδάξαντες αυτής της Ιδέας, οι Ιωαννίτες τους αντέγραψαν κάπου ανάμεσα στο 1140 και το 1160, αφού έως τότε ήταν μια καθαρά μοναστική Αδελφότητα. Το ίδιο και οι Αδελφοί Ιππότες της Ανατολής δανείστηκαν το πρότυπο του Ιππέα Υπέρμαχου του Θεού από τους Δυτικούς. Αν κάνετε μια συγκριτική μελέτη των αγιογραφιών των Ανατολικών και των Δυτικών θα δείτε ότι πρώτοι οι Δυτικοί άρχισαν να απεικονίζουν Αγίους πάνω σε άλογα, ενω οι Ανατολικοί μετά από αιώνες άρχισαν να ξεφεύγουν από τα αυστηρά πρότυπα της Άγιας καθαρά Ιερατικής μορφής).
Ο Knecht, απο υπηρέτης του άρχοντα στον οποίο ανήκε, άρχισε να μεταστοιχειώνεται σε υπηρέτη μιας Ιδέας και σε υπηρέτη των Πτωχών.
Έτσι και σήμερα – κατά την δική μου γνώμη – υπάρχουν αμέτρητοι Υπηρέτες της Φήμης, της Δόξας και της Εξουσίας και ελάχιστοι μόνον Υπερασπιστές των Αδυνάτων και αληθινοί εκφραστές Ανώτερων Ιδεών.
Αγαπητέ Ding an Sich, γράφεις ενδιαφέροντα πράγματα και θα ξεφύγω από το άμεσο θέμα απαντώντας σε αυτά, αλλά συγχωρέστε με.
Γράφεις:
Πραγματικά ρομαντικοποιούμε παλαιότερες εποχές και πραγματικά αγνοούμε τις αναλογίες. Πάντως πιστεύω κι εγώ –όχι παραπονιάρικα, αλλά ρεαλιστικά– ότι χάθηκε η αληθινή μύηση (όχι των «αρχαίων» αλλά «εκείνων» θα έλεγα) των εποχών, γιατί με το πέρασμα του χρόνου χάνονται πράγματα, αλλάζουν οι αντιλήψεις… το ίδιο συμβαίνει και με τις θρησκείες, άλλωστε. Επαναλαμβάνουμε, μηχανιστικά πια, συμπεριφορές «γιατί έτσι λέει το τυπικό» χωρίς να ξέρουμε καλά-καλά το νόημά τους.
Και ναι μεν συμφωνώ στο να τηρείται η παράδοση, ορισμένα στοιχεία όμως μου φαίνονται περισσότερο φολκλοριστικά παρά ουσιαστικά. Σαν τις εθνικές εορτές όπου ξαφνικά εμφανίζονται φουστανελοφόροι. Αυτός ο προβληματισμός μου εντείνεται στις εκδηλώσεις ειδικά των ιπποτικών ταγμάτων σήμερα. Εντάξει με τα άλλα τάγματα, δέχομαι ότι διατηρούν συμβολικά τα παραδοσιακά τους στοιχεία (απλοποιημένα ή εκσυγχρονισμένα), όμως το να βλέπω σημερινούς «ιππότες» με πλήρη στολή και με ρολόι quartz… δεν ξέρω, περίεργο μου φαίνεται.
Κατ’ αρχήν, η ιδέα ενός ιππότη είναι αρχετυπική και συμπεριελάμβανε μια σειρά από ιδιότητες. Προσωπικά λοιπόν –δεν ζητώ να συμφωνήσετε– δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με την εικόνα του σημερινού ιππότη του γραφείου, με τη φρεσκοσιδερωμένη εμφάνιση, το κόντρα ξύρισμα (ή διά ηλεκτρικής ξυριστικής μηχανής) και το μοντέρνο after-shave αντί για τα αρώματα της Ανατολής. Ούτε μπορώ να δεχτώ την κατά τα άλλα συμπαθέστατη κυρία που το είδε… ιππότισσα και το μόνο που ξέρει είναι να οδηγεί το επιδεικτικό της 4x4. Για όνομα του Θεού δηλαδή. Γίνομαι κακός τώρα, αλλά όλα αυτά μου φαίνονται γκροτέσκα παρωδία. Ωραία η ιπποτική ιδέα, πιστεύω όμως ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια χρυσή τομή και όχι θεατρικές παραστάσεις.
Γράφεις:
Ακριβώς. Είναι ο μύθος που θέλουμε να ζήσουμε σήμερα και όχι η πραγματικότητα.
Επίσης γράφεις:
Χμ… πολύ θα μου άρεσε να αποσυμβολίζαμε την εικόνα (και την προσωπικότητα) του Αγίου Γεωργίου, για παράδειγμα.
Επειδή όμως με έπιασε ακατάσχετη φλυαρία, κλείνω με το ντινγκανζίχειο ερώτημα:
Γράφεις:
Η αλήθεια είναι ότι συνηθίζουμε να ρομαντικοποιούμε εποχές παλαιότερες, αγνοώντας τις αναλογίες μεταξύ των εποχών και γι’ αυτό καταλήγουμε σε ‘παραπονιάρικες εκφράσεις’ του στυλ: ‘Αχ, χάθηκε η Αληθινή Μύηση των Αρχαίων εποχών. Ήλθαν οι Νέες Ψευδείς Θρησκείες και συνέθλιψαν αυτή την Αρχέγονη Ωραιότητα’...’Χάθηκε η Κλείδα της Μυήσεως, οι παλιοί γνωρίζανε καλά και εμείς πλέον ζούμε υπό την Σκιά τους’.
Πραγματικά ρομαντικοποιούμε παλαιότερες εποχές και πραγματικά αγνοούμε τις αναλογίες. Πάντως πιστεύω κι εγώ –όχι παραπονιάρικα, αλλά ρεαλιστικά– ότι χάθηκε η αληθινή μύηση (όχι των «αρχαίων» αλλά «εκείνων» θα έλεγα) των εποχών, γιατί με το πέρασμα του χρόνου χάνονται πράγματα, αλλάζουν οι αντιλήψεις… το ίδιο συμβαίνει και με τις θρησκείες, άλλωστε. Επαναλαμβάνουμε, μηχανιστικά πια, συμπεριφορές «γιατί έτσι λέει το τυπικό» χωρίς να ξέρουμε καλά-καλά το νόημά τους.
Και ναι μεν συμφωνώ στο να τηρείται η παράδοση, ορισμένα στοιχεία όμως μου φαίνονται περισσότερο φολκλοριστικά παρά ουσιαστικά. Σαν τις εθνικές εορτές όπου ξαφνικά εμφανίζονται φουστανελοφόροι. Αυτός ο προβληματισμός μου εντείνεται στις εκδηλώσεις ειδικά των ιπποτικών ταγμάτων σήμερα. Εντάξει με τα άλλα τάγματα, δέχομαι ότι διατηρούν συμβολικά τα παραδοσιακά τους στοιχεία (απλοποιημένα ή εκσυγχρονισμένα), όμως το να βλέπω σημερινούς «ιππότες» με πλήρη στολή και με ρολόι quartz… δεν ξέρω, περίεργο μου φαίνεται.
Κατ’ αρχήν, η ιδέα ενός ιππότη είναι αρχετυπική και συμπεριελάμβανε μια σειρά από ιδιότητες. Προσωπικά λοιπόν –δεν ζητώ να συμφωνήσετε– δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με την εικόνα του σημερινού ιππότη του γραφείου, με τη φρεσκοσιδερωμένη εμφάνιση, το κόντρα ξύρισμα (ή διά ηλεκτρικής ξυριστικής μηχανής) και το μοντέρνο after-shave αντί για τα αρώματα της Ανατολής. Ούτε μπορώ να δεχτώ την κατά τα άλλα συμπαθέστατη κυρία που το είδε… ιππότισσα και το μόνο που ξέρει είναι να οδηγεί το επιδεικτικό της 4x4. Για όνομα του Θεού δηλαδή. Γίνομαι κακός τώρα, αλλά όλα αυτά μου φαίνονται γκροτέσκα παρωδία. Ωραία η ιπποτική ιδέα, πιστεύω όμως ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια χρυσή τομή και όχι θεατρικές παραστάσεις.
Γράφεις:
Οι τροβαδούροι εξυμνούσαν τις Ιδέες του Ηρωϊσμού και του Amour Courtois παρουσιάζοντας μια εικόνα εντελώς αντίθετη από την σκληρή πραγματικότητα, ενώ σήμερα ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ως ιστορική αλήθεια τα γραπτά του Sir Thomas Malory και του Chretien de Troys μπερδεύοντας τον Μύθο με την Ιστοριά και αγνοώντας την συμβολική αλήθεια των διδαχών τους.
Ακριβώς. Είναι ο μύθος που θέλουμε να ζήσουμε σήμερα και όχι η πραγματικότητα.
Επίσης γράφεις:
Αν κάνετε μια συγκριτική μελέτη των αγιογραφιών των Ανατολικών και των Δυτικών θα δείτε ότι πρώτοι οι Δυτικοί άρχισαν να απεικονίζουν Αγίους πάνω σε άλογα, ενω οι Ανατολικοί μετά από αιώνες άρχισαν να ξεφεύγουν από τα αυστηρά πρότυπα της Άγιας καθαρά Ιερατικής μορφής).
Χμ… πολύ θα μου άρεσε να αποσυμβολίζαμε την εικόνα (και την προσωπικότητα) του Αγίου Γεωργίου, για παράδειγμα.
Επειδή όμως με έπιασε ακατάσχετη φλυαρία, κλείνω με το ντινγκανζίχειο ερώτημα:
‘Υπάρχουν άραγε Αληθινοί Ιππότες και Δεσποσύνες σήμερα? Κι αν ναί, τί κάνουν τέλωσπάντων μέσα σε αυτόν τον τόσο παρηκμασμένο ανθρώπινο κόσμο?’
-
Ding an Sich
- Δημοσιεύσεις: 122
- Εγγραφή: Τρί Απρ 26, 2005 12:58 am
- Τοποθεσία: Athens
Να με συμπαθάτε κι εμένα, για σφήνα θα μπω πάλι, και με συγχωρείτε που έχω αμελήσει αυτές τις μέρες πολλά ενδιαφέροντα θέματα.
Φίλε μου Ελισσαίε, ως δημιουργός/υπέρτατος τσιφλικάς αυτού του topic
, σου δίνω το δικαίωμα να ξεφύγεις όσο θέλεις από το άμεσο θέμα. Στην ουσία δεν έχεις ξεφύγει καθόλου.
Αν θέλουμε να κατανοήσουμε την Ιπποσύνη του παρελθόντος, θα πρέπει οπωσδήποτε να δούμε τις πρακτικές εφαρμογές των Αρχών της στο σήμερα. Αλλιώς είτε θα μείνουμε στην θεωρητικολογία μιας ιστορικής υπερανάλυσης, είτε – αν είναι μη εφαρμόσιμες – σημαίνει ότι δεν είναι ούτε αρχετυπικές, ούτε διαχρονικές...απλά ένας ηρωϊσμός της στιγμής...ή, όντως, έχει χαθεί η ουσία της και δεν παύουμε παρά να είμαστε φερέφωνα Ιδεών που κάποιοι, κάποτε εφάρμοζαν πρακτικότατα.
Κοίτα, φίλε μου, το εξής παράδοξο. Τυγχάνει αυτές τις μέρες να διαβάζω το ‘the Book of the Medieval Knight’ του Stephen Turnbull, ο οποίος ομολογώ, παρόλο που δεν εξετάζει εις βάθος – σχεδόν καθόλου – τον Ιππότη/Εσωτεριστή, μας παραθέτει μία πολύ αντικειμενική, ιστορικότατη παρουσίαση της καθημερινής συμπεριφοράς, κυρίως των Γάλλων και τον Άγγλων Ιπποτών του Μεσαίωνα.
Α) Πραγματικά, οι περισσότεροι από τους παραπάνω Ιππότες είτε ακολουθούσαν τυφλά τους κώδικες Τιμής της Ιπποσύνης – όπως προείπα – για να επιδεικνύουν την διαφορετικότητά τους από τον άξεστο λαό, είτε – σε εκατοντάδες των περιπτώσεων – ακολουθούσαν τα εντελώς αντίθετα φθάνοντας σε σημείο να λεηλατούν, να σφαγιάζουν και να βιάζουν (και μάλιστα με χυδαίο τρόπο πάντα τα έριχναν στον λαό...μα εμείς είμαστε Ιππότες, μετά την μάχη βρήκαν την ευκαιρία αυτοί οι άξεστοι να βιάσουν και να λεηλατήσουν ότι αφήσαμε).
Β) Τα Τάγματα της Ιπποσύνης, είτε Ιεροστρατιωτικά, είτε Κοσμικά, λόγω των τραγικών απωλειών στις μάχες ‘αναγκάζονταν’ να δεχθούν στις τάξεις τους διάφορους ευγενείς (υπό την έννοια του οικονομικα ισχυρού) διότι αναζητούσαν ανθρώπους οι οποίοι να είναι ήδη εμπειροπόλεμοι και να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες τους από μόνοι τους (χωρίς να χρειαστεί να ζητήσουν οικονομική βοήθεια από το Τάγμα, αλλά αντιθέτως να μπορούν οι ίδιοι να το στηρίξουν οικονομικά).
Όταν μετά από μία μάχη επιβίωναν όχι περισσότεροι από μία χούφτα Ιππότες δεν υπήρχε καμία των περιπτώσεων να γίνει δεκτός στο Τάγμα ένας άνθρωπος φτωχός, αλλά κατά τα άλλα πνευματικά υγιής και ηθικός. Γιατί ούτε μπορούσε να βοηθήσει άμεσα, ούτε υπήρχε ο χρόνος να του αφιερώσουν ώστε να εκπαιδευτεί- και σωματικά και πνευματικά. Όταν όμως πλησίαζε το Τάγμα ένας ευγενής (αλλά κατά τα άλλα καθόλου ταπεινών προθέσεων) και υποσχόταν ότι μπορεί να διαθέσει 1 κάστρο, 100 αρκετά έμπειρους ένοπλους άντρες, αρκετό χρήμα ώστε να αποκατασταθεί η περουσία του Τάγματος και ότι ο ίδιος κατείχε μια θέση κύρους, καταγόμενος από μία οικογένεια με μεγάλη παράδοση και με μεγάλη επηροή στην Αυλή του Βασιλιά...ε, μην το αναλύσω παραπάνω. Και δεκτός γινότανε, καί του στρώνανε κόκκινο χαλάκι.
(μεγαλη η ‘μαγκιά’ των Ναϊτών που όταν προσπάθησε να εισδύσει στους Κόλπους τους ο Φίλιππος ο Ωραίος, παρόλη την θέση που κατείχε, δεν τον δεχθήκανε διότι δεν τον θεωρούσαν άξιο)
Έχουμε, λοιπόν, από την μία την απίστευτα τραγική παρακμή των Ιπποτικών Ταγμάτων από τα μέσα του 13ου αιώνα και μετά (και δεν μιλάμε μονάχα για τους Δυτικούς, αλλά για τους δικούς μας θα τα πούμε στον Βυζαντινό παππού).
Από την άλλη, για την Ιπποσύνη πριν από τα μέσα του 13ου αιώνα δεν γνωρίζουμε και πολλά – θα μπορούσα να πώ σχεδόν τίποτα...ουσιαστικό – γιατί α) τί να κάνουμε, η Νίκη των Αράβων ενάντια στους Δυτικούς και τους Ανατολικούς ήταν Συντριπτικότατη, β) οι διαμάχες στην Μέση Ανατολή μεταξύ Ανατολικών και Δυτικών δεν μας έχει αφήσει παρά τα πιό ντροπιαστικά παραδείγματα του ‘ιπποτισμού’ καί των δύο πλευρών.
Πάμε στο σήμερα, αγαπητέ, για να δακρύσουμε (μαζί, γιατί καλά κάνεις και γίνεσαι ‘κακός’...εγώ θα σε έλεγα απλά δίκαιο) με ζωντανότατα, πλέον, παραδείγματα.
Δεν μπορώ να πω, την παράδοση την κρατήσαμε. Ο ‘ιπποταράς’ που βγαίνει από την κούρσα των εκατομυρίων, μαζί με 10 πανέμορφες ‘γλάστρες’ που δεν κατάλαβαν ποτέ την διαφορά ανάμεσα στον Hugh de Payens και τον Hugh Hefner, για να παρεβρεθεί στην τελετή μύησης του νεοσύλεκτου αδελφού γιάπη, υπό τη συνοδεία φωτός από τα φλάς αμέτρητων φωτογραφικών μηχανών...ε, δεν διαφέρει καθόλου από τον αρχετυπικό Φράγκο ιππότη του Μεσαίωνα, τον ταγμένο στις δόξες του πολέμου και του jousting, στους έρωτες της Αυλής, στην καλοπέραση μέσα από τα απόρθητα τείχη του κάστρου του, ενώ έξω ο κοσμάκης πέθαινε από την πείνα (τί να κάνουμε, αν δεν είχαν ψωμί ας τρώγαν παντεσπάνι)...άντε να δούμε πότε θα σηκωθεί από τον τάφο του το αληθινό Order of the Garter να τους σπάσει τα κεφάλια με κεφαλοθραύστη:evil:.
Η Κοσμική Ιπποσύνη της Γιόστρας, της φήμης και της δόξας των παλαιότερων εποχών δεν μεταστοιχειώθηκε ούτε στο ελάχιστο. Παραμένει και σήμερα ακριβώς η ίδια.
Το θέμα είναι τί γίνεται με την σημερινή Ιπποσύνη, η οποία επικαλείται ότι είναι διάδοχος της Εσωτερικής Παράδοσης των Ταγμάτων. Έχουμε γεμίσει με νεο-Ναϊτες, ακόμη και οι Ιωαννίτες κρυφο-Ναϊτες δηλώνουν.
Να πώ την μαύρη μου αλήθεια, δεν επιθυμώ να γίνω η ‘Σφύρα της Ιπποσύνης’, διότι για να κατηγορείς κάποιον ότι είναι φαύλος, θα πρέπει να είσαι αληθινός ο ίδιος. Και εγώ τυγχάνει να μην είμαι ούτε Ιππότης, ούτε κάνας μυημένος για να μπορώ να κρίνω και να διακρίνω με πνευματική διαύγεια αυτά τα θέματα.
Θα προσπαθήσω, όμως, μιας και έβαλα στο στοματάκι μου την λέξη Ιπποσύνη, να τα κερδίσω τα σπιρούνια μου...(let the boy win his spurs).
Όσον αφορά τις Αρχές (και όχι τους κώδικες τιμής της Ιπποσύνης), ας ξεκινήσουμε από το Αρχέτυπο του Ιερέα-Πολεμιστή. Την Ιδέα που έδωσε μία άλλη διάσταση στις Μυητικές Αδελφότητες κατά τον Μεσαίωνα. Εκεί όπου υπήρχε το πρότυπο του Μύστη, του Ιερέα, του Σοφού, του Πνευματικού Άρχοντα, του Σύμβουλου, ήρθε να το συμπληρώσει η έννοια του Πολεμιστή, σε μία περίοδο όπου λόγω των καταστροφικών πολέμων δεν έφθανε απλά όταν αντικρύζεις αυτόν που σου επιτίθεται να αναφωνήσεις ‘μη μου τους κύκλους τάραττε’ και να πεθάνεις σαν πρόβατο.
Κάποιοι έπρεπε να βγούν από τις βιβλιοθήκες και τα μοναστήρια τους και να φορέσουν πανοπλίες, καί να ζωστούν ξίφη, κι αν το θέλετε διαφορετικά, να γίνουν το ‘αριστερό χέρι του Θεού’. Γιατί καλή η Αγάπη, αλλά όταν ο ‘εχθρός’ έχει ήδη ανέβει στις επάλξεις των τειχών της Πόλης σου, δεν θα του πεις ‘ειρήνη υμίν αδελφέ’, θα τον γκρεμίσεις και θα τον στείλεις στον Κύριο, μέχρι να τον ‘επιστρέψει updated’ (σε μια πιό φιλειρηνική έκδοση). Καλώς ο Μειλίχιος Δίας, αλλά από μόνος του καταντά μαλθακός...χρειάζεται και ο Άρης να τον συμπληρώνει. Καλό το Χέσεντ και το Τιφαρέτ, αλλά χρειάζεται και το Γκεμπουρά για να υπάρχει ισορροπία.
Υπάρχει άραγε νόημα στο πρότυπο του πολεμιστή σήμερα? Ο Πόλεμος έχει μεταστοιχειωθεί στις μέρες μας, έχοντας λάβει μια πιό πνευματωδεέστερη μορφή. Έτσι και η Ιπποσύνη ωφείλει να είναι ο Υπέρμαχος της Σοφίας και του Πνεύματος. Πρακτικά, ένας Ιππότης ωφείλει να γνωρίζει τί του γίνεται, καί εξωτερικά, καί εσωτερικά, να είναι συνειδητός εκφραστής των Ιδεών που πρεσβεύει και να αποτελεί δυναμικό παράγοντα και πρότυπο – όσο δύναται - εντός της κοινωνίας.
Οι 3 πιό σημαντικές από τις Αρχές της Ιπποσύνης, είναι η Εκπαίδευση (δηλαδή η διδασκαλία και η μύηση), η άσκηση της Φιλανθρωπίας (την έννοια της οποίας πρόκειται να αναλύσω σε σχετικό topic, διότι δεν εννοώ το δίνω δυό παλιά μου ρούχα και 1 ευρώ σε έναν ζητιάνο και μετά πάω σπίτι να κοιμηθώ με την συνείδησή μου καθαρή) και η Διάδοση της γνώσης (στα πρότυπα των Αποστόλων, των επιφορτισμένων να διαδώσουν τον Λόγο του Θεού).
Όσον αφορά την Μύηση και την Διδασκαλία, δεν θα λεγα ότι στερηθήκαμε ποτέ τίποτε από αυτά. Το να είσαι Ιππότης δεν σημαίνει ότι έχεις έναν παραφουσκωμένο εγκέφαλο με πληροφορίες από Φιλοσοφία, Εσωτερισμό, Επιστήμη, Συμβολολογία, Τελετές, Προσευχές, Καμπαλά κ.λ.π. Μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι από τους Ιππότες του Μεσαίωνα δεν κατείχαν και πολλά βιβλία και χειρόγραφα, και μάλιστα κάποιοι ήταν τελείως αγράμματοι και ελάμβαναν την διδασκαλιά προφορικά και μέσω των συμβόλων του ‘εξοπλισμού’ τους.
Σε εποχές όπου θεωρούσαν τον Καρλομάγνο άνθρωπο μορφωμένο επειδή είχε μια βιβλιοθήκη με 30 βιβλία, ενώ κάποιοι ‘ευγενείς και θεοφοβούμενοι άνθρωποι’ κατάφεραν να είναι υποδείγματα Ιπποσύνης έχοντας απλά διδαχθεί αποσπάσματα από την Αγία Γραφή....εεε, ντροπή μας, σήμερα ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς έχει τουλάχιστον 100 βιβλία στην βιβλιοθήκη του/της και δε νομίζω ότι τα ποσοστά των αγράμματων συγκρίνονται με αυτά του παρελθόντος.
Είμαι βέβαιος ότι σχεδόν όλα τα σημερινά Ιπποτικά Τάγματα κατέχουν Αληθινή Διδασκαλιά στα χέρια τους. Αυτό που αμφισβητώ είναι το κατά πόσο την έχουν κάνει πράξη. Γιατί άλλο το Έχω και άλλο το Είμαι.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα Ιπποτικά Τάγματα, αλλά γενικότερα για τους οποιασδήποτε μορφής Μυητικούς Οργανισμούς που εστιάζονται αποκλειστικά στο Κύρος της Εταιρίας και της Αδελφότητας στην οποία ανήκουν και από ουσία τίποτα.
Όσον αφορά την διάδοση, εδώ το έργο είναι ‘επιτυγχές’ σε τραγικό βαθμό. Δεν μιλάμε απλά για πληροφόρηση, αλλά λόγω του όγκου της για ΥΠΕΡ-πληροφόρηση. Το θέμα είναι ποιός ενδιαφέρεται να ασχοληθεί αληθινά και να κάνει της γνώσεις βίωμα...ασχέτως αν βλέπει συνέχεια γύρω του ανθρώπους οι οποίοι επικαλούνται μυητικούς βαθμούς, αλλά ο βίος τους δεν έχει καμία σχέση με αυτούς.
Δεν θα μιλούσα για Ιπποσύνη εαν δεν είχα συναντήσει στη ζωή μου αληθινούς Ιππότες, άξιους εκφραστές των Ιδεών, άψογα υποδείγματα της Φιλανθρωπίας σε βαθμό θυσίας της προσωπικής ζωής για τον συνάνθρωπο, αλλά τόσο λίγους τελικά.
Ο κοσμάκης διψάει για Φήμη, για Δόξα, για Κύρος, για Ισχύ και μιά θεσούλα στο Βασίλειο των Ουρανών.
Αλήθεια, εσείς τί θα προτιμούσατε: Μιά καλή θέση σε μια Εταιρία, Χρήμα, Χλιδή, Δόξα και μια υπόσχεση Αιώνιας ζωής ή να ζήσετε αεναώς στην πενία, προσπαθώντας η κάθε σας κίνηση να αποσκοπεί στην Θεουργία, δηλαδή να είναι οφέλιμη για το σύνολο και όχι μόνο για το άτομο, έστω κι αν γνωρίζετε ότι η ζωή σας δεν είναι απλά μικρή, αλλά μπορεί να παύσει με έναν θάνατο εντελώς απρόβλεπτο?
Εφόσον το 99% βρίσκει περισσότερο νόημα στο πρώτο, ας μην αναρωτιώμαστε για την παρακμή του ανθρώπινου είδους...ακόμη και τα ζώα μας έχουν ξεπεράσει σε θέματα Φιλίας και Συντροφικότητας.
Σας αφήνω προς το παρόν, θα επιστρέψω σύντομα (αυτό είναι απειλή:P ).
Αγαπητέ Ding an Sich, γράφεις ενδιαφέροντα πράγματα και θα ξεφύγω από το άμεσο θέμα απαντώντας σε αυτά, αλλά συγχωρέστε με
Φίλε μου Ελισσαίε, ως δημιουργός/υπέρτατος τσιφλικάς αυτού του topic
, σου δίνω το δικαίωμα να ξεφύγεις όσο θέλεις από το άμεσο θέμα. Στην ουσία δεν έχεις ξεφύγει καθόλου. Αν θέλουμε να κατανοήσουμε την Ιπποσύνη του παρελθόντος, θα πρέπει οπωσδήποτε να δούμε τις πρακτικές εφαρμογές των Αρχών της στο σήμερα. Αλλιώς είτε θα μείνουμε στην θεωρητικολογία μιας ιστορικής υπερανάλυσης, είτε – αν είναι μη εφαρμόσιμες – σημαίνει ότι δεν είναι ούτε αρχετυπικές, ούτε διαχρονικές...απλά ένας ηρωϊσμός της στιγμής...ή, όντως, έχει χαθεί η ουσία της και δεν παύουμε παρά να είμαστε φερέφωνα Ιδεών που κάποιοι, κάποτε εφάρμοζαν πρακτικότατα.
Επαναλαμβάνουμε, μηχανιστικά πια, συμπεριφορές «γιατί έτσι λέει το τυπικό» χωρίς να ξέρουμε καλά-καλά το νόημά τους.
Κοίτα, φίλε μου, το εξής παράδοξο. Τυγχάνει αυτές τις μέρες να διαβάζω το ‘the Book of the Medieval Knight’ του Stephen Turnbull, ο οποίος ομολογώ, παρόλο που δεν εξετάζει εις βάθος – σχεδόν καθόλου – τον Ιππότη/Εσωτεριστή, μας παραθέτει μία πολύ αντικειμενική, ιστορικότατη παρουσίαση της καθημερινής συμπεριφοράς, κυρίως των Γάλλων και τον Άγγλων Ιπποτών του Μεσαίωνα.
Α) Πραγματικά, οι περισσότεροι από τους παραπάνω Ιππότες είτε ακολουθούσαν τυφλά τους κώδικες Τιμής της Ιπποσύνης – όπως προείπα – για να επιδεικνύουν την διαφορετικότητά τους από τον άξεστο λαό, είτε – σε εκατοντάδες των περιπτώσεων – ακολουθούσαν τα εντελώς αντίθετα φθάνοντας σε σημείο να λεηλατούν, να σφαγιάζουν και να βιάζουν (και μάλιστα με χυδαίο τρόπο πάντα τα έριχναν στον λαό...μα εμείς είμαστε Ιππότες, μετά την μάχη βρήκαν την ευκαιρία αυτοί οι άξεστοι να βιάσουν και να λεηλατήσουν ότι αφήσαμε).
Β) Τα Τάγματα της Ιπποσύνης, είτε Ιεροστρατιωτικά, είτε Κοσμικά, λόγω των τραγικών απωλειών στις μάχες ‘αναγκάζονταν’ να δεχθούν στις τάξεις τους διάφορους ευγενείς (υπό την έννοια του οικονομικα ισχυρού) διότι αναζητούσαν ανθρώπους οι οποίοι να είναι ήδη εμπειροπόλεμοι και να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες τους από μόνοι τους (χωρίς να χρειαστεί να ζητήσουν οικονομική βοήθεια από το Τάγμα, αλλά αντιθέτως να μπορούν οι ίδιοι να το στηρίξουν οικονομικά).
Όταν μετά από μία μάχη επιβίωναν όχι περισσότεροι από μία χούφτα Ιππότες δεν υπήρχε καμία των περιπτώσεων να γίνει δεκτός στο Τάγμα ένας άνθρωπος φτωχός, αλλά κατά τα άλλα πνευματικά υγιής και ηθικός. Γιατί ούτε μπορούσε να βοηθήσει άμεσα, ούτε υπήρχε ο χρόνος να του αφιερώσουν ώστε να εκπαιδευτεί- και σωματικά και πνευματικά. Όταν όμως πλησίαζε το Τάγμα ένας ευγενής (αλλά κατά τα άλλα καθόλου ταπεινών προθέσεων) και υποσχόταν ότι μπορεί να διαθέσει 1 κάστρο, 100 αρκετά έμπειρους ένοπλους άντρες, αρκετό χρήμα ώστε να αποκατασταθεί η περουσία του Τάγματος και ότι ο ίδιος κατείχε μια θέση κύρους, καταγόμενος από μία οικογένεια με μεγάλη παράδοση και με μεγάλη επηροή στην Αυλή του Βασιλιά...ε, μην το αναλύσω παραπάνω. Και δεκτός γινότανε, καί του στρώνανε κόκκινο χαλάκι.
(μεγαλη η ‘μαγκιά’ των Ναϊτών που όταν προσπάθησε να εισδύσει στους Κόλπους τους ο Φίλιππος ο Ωραίος, παρόλη την θέση που κατείχε, δεν τον δεχθήκανε διότι δεν τον θεωρούσαν άξιο)
Έχουμε, λοιπόν, από την μία την απίστευτα τραγική παρακμή των Ιπποτικών Ταγμάτων από τα μέσα του 13ου αιώνα και μετά (και δεν μιλάμε μονάχα για τους Δυτικούς, αλλά για τους δικούς μας θα τα πούμε στον Βυζαντινό παππού).
Από την άλλη, για την Ιπποσύνη πριν από τα μέσα του 13ου αιώνα δεν γνωρίζουμε και πολλά – θα μπορούσα να πώ σχεδόν τίποτα...ουσιαστικό – γιατί α) τί να κάνουμε, η Νίκη των Αράβων ενάντια στους Δυτικούς και τους Ανατολικούς ήταν Συντριπτικότατη, β) οι διαμάχες στην Μέση Ανατολή μεταξύ Ανατολικών και Δυτικών δεν μας έχει αφήσει παρά τα πιό ντροπιαστικά παραδείγματα του ‘ιπποτισμού’ καί των δύο πλευρών.
Πάμε στο σήμερα, αγαπητέ, για να δακρύσουμε (μαζί, γιατί καλά κάνεις και γίνεσαι ‘κακός’...εγώ θα σε έλεγα απλά δίκαιο) με ζωντανότατα, πλέον, παραδείγματα.
όμως το να βλέπω σημερινούς «ιππότες» με πλήρη στολή και με ρολόι quartz… δεν ξέρω, περίεργο μου φαίνεται.
Δεν μπορώ να πω, την παράδοση την κρατήσαμε. Ο ‘ιπποταράς’ που βγαίνει από την κούρσα των εκατομυρίων, μαζί με 10 πανέμορφες ‘γλάστρες’ που δεν κατάλαβαν ποτέ την διαφορά ανάμεσα στον Hugh de Payens και τον Hugh Hefner, για να παρεβρεθεί στην τελετή μύησης του νεοσύλεκτου αδελφού γιάπη, υπό τη συνοδεία φωτός από τα φλάς αμέτρητων φωτογραφικών μηχανών...ε, δεν διαφέρει καθόλου από τον αρχετυπικό Φράγκο ιππότη του Μεσαίωνα, τον ταγμένο στις δόξες του πολέμου και του jousting, στους έρωτες της Αυλής, στην καλοπέραση μέσα από τα απόρθητα τείχη του κάστρου του, ενώ έξω ο κοσμάκης πέθαινε από την πείνα (τί να κάνουμε, αν δεν είχαν ψωμί ας τρώγαν παντεσπάνι)...άντε να δούμε πότε θα σηκωθεί από τον τάφο του το αληθινό Order of the Garter να τους σπάσει τα κεφάλια με κεφαλοθραύστη:evil:.
Η Κοσμική Ιπποσύνη της Γιόστρας, της φήμης και της δόξας των παλαιότερων εποχών δεν μεταστοιχειώθηκε ούτε στο ελάχιστο. Παραμένει και σήμερα ακριβώς η ίδια.
Το θέμα είναι τί γίνεται με την σημερινή Ιπποσύνη, η οποία επικαλείται ότι είναι διάδοχος της Εσωτερικής Παράδοσης των Ταγμάτων. Έχουμε γεμίσει με νεο-Ναϊτες, ακόμη και οι Ιωαννίτες κρυφο-Ναϊτες δηλώνουν.
Να πώ την μαύρη μου αλήθεια, δεν επιθυμώ να γίνω η ‘Σφύρα της Ιπποσύνης’, διότι για να κατηγορείς κάποιον ότι είναι φαύλος, θα πρέπει να είσαι αληθινός ο ίδιος. Και εγώ τυγχάνει να μην είμαι ούτε Ιππότης, ούτε κάνας μυημένος για να μπορώ να κρίνω και να διακρίνω με πνευματική διαύγεια αυτά τα θέματα.
Θα προσπαθήσω, όμως, μιας και έβαλα στο στοματάκι μου την λέξη Ιπποσύνη, να τα κερδίσω τα σπιρούνια μου...(let the boy win his spurs).
Όσον αφορά τις Αρχές (και όχι τους κώδικες τιμής της Ιπποσύνης), ας ξεκινήσουμε από το Αρχέτυπο του Ιερέα-Πολεμιστή. Την Ιδέα που έδωσε μία άλλη διάσταση στις Μυητικές Αδελφότητες κατά τον Μεσαίωνα. Εκεί όπου υπήρχε το πρότυπο του Μύστη, του Ιερέα, του Σοφού, του Πνευματικού Άρχοντα, του Σύμβουλου, ήρθε να το συμπληρώσει η έννοια του Πολεμιστή, σε μία περίοδο όπου λόγω των καταστροφικών πολέμων δεν έφθανε απλά όταν αντικρύζεις αυτόν που σου επιτίθεται να αναφωνήσεις ‘μη μου τους κύκλους τάραττε’ και να πεθάνεις σαν πρόβατο.
Κάποιοι έπρεπε να βγούν από τις βιβλιοθήκες και τα μοναστήρια τους και να φορέσουν πανοπλίες, καί να ζωστούν ξίφη, κι αν το θέλετε διαφορετικά, να γίνουν το ‘αριστερό χέρι του Θεού’. Γιατί καλή η Αγάπη, αλλά όταν ο ‘εχθρός’ έχει ήδη ανέβει στις επάλξεις των τειχών της Πόλης σου, δεν θα του πεις ‘ειρήνη υμίν αδελφέ’, θα τον γκρεμίσεις και θα τον στείλεις στον Κύριο, μέχρι να τον ‘επιστρέψει updated’ (σε μια πιό φιλειρηνική έκδοση). Καλώς ο Μειλίχιος Δίας, αλλά από μόνος του καταντά μαλθακός...χρειάζεται και ο Άρης να τον συμπληρώνει. Καλό το Χέσεντ και το Τιφαρέτ, αλλά χρειάζεται και το Γκεμπουρά για να υπάρχει ισορροπία.
Υπάρχει άραγε νόημα στο πρότυπο του πολεμιστή σήμερα? Ο Πόλεμος έχει μεταστοιχειωθεί στις μέρες μας, έχοντας λάβει μια πιό πνευματωδεέστερη μορφή. Έτσι και η Ιπποσύνη ωφείλει να είναι ο Υπέρμαχος της Σοφίας και του Πνεύματος. Πρακτικά, ένας Ιππότης ωφείλει να γνωρίζει τί του γίνεται, καί εξωτερικά, καί εσωτερικά, να είναι συνειδητός εκφραστής των Ιδεών που πρεσβεύει και να αποτελεί δυναμικό παράγοντα και πρότυπο – όσο δύναται - εντός της κοινωνίας.
Οι 3 πιό σημαντικές από τις Αρχές της Ιπποσύνης, είναι η Εκπαίδευση (δηλαδή η διδασκαλία και η μύηση), η άσκηση της Φιλανθρωπίας (την έννοια της οποίας πρόκειται να αναλύσω σε σχετικό topic, διότι δεν εννοώ το δίνω δυό παλιά μου ρούχα και 1 ευρώ σε έναν ζητιάνο και μετά πάω σπίτι να κοιμηθώ με την συνείδησή μου καθαρή) και η Διάδοση της γνώσης (στα πρότυπα των Αποστόλων, των επιφορτισμένων να διαδώσουν τον Λόγο του Θεού).
Όσον αφορά την Μύηση και την Διδασκαλία, δεν θα λεγα ότι στερηθήκαμε ποτέ τίποτε από αυτά. Το να είσαι Ιππότης δεν σημαίνει ότι έχεις έναν παραφουσκωμένο εγκέφαλο με πληροφορίες από Φιλοσοφία, Εσωτερισμό, Επιστήμη, Συμβολολογία, Τελετές, Προσευχές, Καμπαλά κ.λ.π. Μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι από τους Ιππότες του Μεσαίωνα δεν κατείχαν και πολλά βιβλία και χειρόγραφα, και μάλιστα κάποιοι ήταν τελείως αγράμματοι και ελάμβαναν την διδασκαλιά προφορικά και μέσω των συμβόλων του ‘εξοπλισμού’ τους.
Σε εποχές όπου θεωρούσαν τον Καρλομάγνο άνθρωπο μορφωμένο επειδή είχε μια βιβλιοθήκη με 30 βιβλία, ενώ κάποιοι ‘ευγενείς και θεοφοβούμενοι άνθρωποι’ κατάφεραν να είναι υποδείγματα Ιπποσύνης έχοντας απλά διδαχθεί αποσπάσματα από την Αγία Γραφή....εεε, ντροπή μας, σήμερα ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς έχει τουλάχιστον 100 βιβλία στην βιβλιοθήκη του/της και δε νομίζω ότι τα ποσοστά των αγράμματων συγκρίνονται με αυτά του παρελθόντος.
Είμαι βέβαιος ότι σχεδόν όλα τα σημερινά Ιπποτικά Τάγματα κατέχουν Αληθινή Διδασκαλιά στα χέρια τους. Αυτό που αμφισβητώ είναι το κατά πόσο την έχουν κάνει πράξη. Γιατί άλλο το Έχω και άλλο το Είμαι.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα Ιπποτικά Τάγματα, αλλά γενικότερα για τους οποιασδήποτε μορφής Μυητικούς Οργανισμούς που εστιάζονται αποκλειστικά στο Κύρος της Εταιρίας και της Αδελφότητας στην οποία ανήκουν και από ουσία τίποτα.
Όσον αφορά την διάδοση, εδώ το έργο είναι ‘επιτυγχές’ σε τραγικό βαθμό. Δεν μιλάμε απλά για πληροφόρηση, αλλά λόγω του όγκου της για ΥΠΕΡ-πληροφόρηση. Το θέμα είναι ποιός ενδιαφέρεται να ασχοληθεί αληθινά και να κάνει της γνώσεις βίωμα...ασχέτως αν βλέπει συνέχεια γύρω του ανθρώπους οι οποίοι επικαλούνται μυητικούς βαθμούς, αλλά ο βίος τους δεν έχει καμία σχέση με αυτούς.
Δεν θα μιλούσα για Ιπποσύνη εαν δεν είχα συναντήσει στη ζωή μου αληθινούς Ιππότες, άξιους εκφραστές των Ιδεών, άψογα υποδείγματα της Φιλανθρωπίας σε βαθμό θυσίας της προσωπικής ζωής για τον συνάνθρωπο, αλλά τόσο λίγους τελικά.
Ο κοσμάκης διψάει για Φήμη, για Δόξα, για Κύρος, για Ισχύ και μιά θεσούλα στο Βασίλειο των Ουρανών.
Αλήθεια, εσείς τί θα προτιμούσατε: Μιά καλή θέση σε μια Εταιρία, Χρήμα, Χλιδή, Δόξα και μια υπόσχεση Αιώνιας ζωής ή να ζήσετε αεναώς στην πενία, προσπαθώντας η κάθε σας κίνηση να αποσκοπεί στην Θεουργία, δηλαδή να είναι οφέλιμη για το σύνολο και όχι μόνο για το άτομο, έστω κι αν γνωρίζετε ότι η ζωή σας δεν είναι απλά μικρή, αλλά μπορεί να παύσει με έναν θάνατο εντελώς απρόβλεπτο?
Εφόσον το 99% βρίσκει περισσότερο νόημα στο πρώτο, ας μην αναρωτιώμαστε για την παρακμή του ανθρώπινου είδους...ακόμη και τα ζώα μας έχουν ξεπεράσει σε θέματα Φιλίας και Συντροφικότητας.
Σας αφήνω προς το παρόν, θα επιστρέψω σύντομα (αυτό είναι απειλή:P ).
Γράφω μερικές ειδήσεις που δεν έχουν άμεση σχέση (αλλά και όλα σχετικά είναι) για να αναθερμάνουμε λίγο αυτήν την ενδιαφέρουσα συζήτηση:
* Το παλαιότερο μοναστήρι του κόσμου, η Αγία Αικατερίνη του Σινά, σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει κάμερες υψηλής τεχνολογίας για να διαβαστούν παμπάλαια ιερά κείμενα, όπως και ο Σιναϊτικός Κώδικας που αποτελεί την παλαιότερη βίβλο του κόσμου. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να φανούν οι διορθώσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς στις σελίδες του.
* Στο κλείσιμο των καταστημάτων τους και στη συμβολική κατάληψη των ιστορικών μνημείων της Κριτσάς Αγίου Νικολάου προχώρησαν οι ντόπιοι, διαμαρτυρόμενοι για την καταστροφική εγκατάλειψη των ιστορικών χώρων από την πολιτεία.
* Η ιστορική συναγωγή της Βέροιας αποκαταστάθηκε με βάναυσο τρόπο από την τεχνική υπηρεσία του Δήμου.
* Στη Βέροια ο εισαγγελέας σταμάτησε την κατάχωση της ρωμαϊκής οδού.
* Στο Στόουνχεντζ γιορτάστηκε, όπως κάθε χρόνο, το θερινό ηλιοστάσιο, με πάνω από 20.000 συμμετέχοντες.
Όταν το σήμερα συναντάει το χθες…
* Το παλαιότερο μοναστήρι του κόσμου, η Αγία Αικατερίνη του Σινά, σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει κάμερες υψηλής τεχνολογίας για να διαβαστούν παμπάλαια ιερά κείμενα, όπως και ο Σιναϊτικός Κώδικας που αποτελεί την παλαιότερη βίβλο του κόσμου. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να φανούν οι διορθώσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς στις σελίδες του.
* Στο κλείσιμο των καταστημάτων τους και στη συμβολική κατάληψη των ιστορικών μνημείων της Κριτσάς Αγίου Νικολάου προχώρησαν οι ντόπιοι, διαμαρτυρόμενοι για την καταστροφική εγκατάλειψη των ιστορικών χώρων από την πολιτεία.
* Η ιστορική συναγωγή της Βέροιας αποκαταστάθηκε με βάναυσο τρόπο από την τεχνική υπηρεσία του Δήμου.
* Στη Βέροια ο εισαγγελέας σταμάτησε την κατάχωση της ρωμαϊκής οδού.
* Στο Στόουνχεντζ γιορτάστηκε, όπως κάθε χρόνο, το θερινό ηλιοστάσιο, με πάνω από 20.000 συμμετέχοντες.
Όταν το σήμερα συναντάει το χθες…
-
Ding an Sich
- Δημοσιεύσεις: 122
- Εγγραφή: Τρί Απρ 26, 2005 12:58 am
- Τοποθεσία: Athens
Πολύ σημαντικά αυτά τα οποία αναφέρεις φίλε Ελισσαίε
Ξέρεις, παλαιότερα ανησυχούσα (ειδικότερα για τον Έλληνα...βάζοντας εννοείται και τον εαυτό μου μέσα) διότι έβλεπα αυτή την τάση που μας διακατέχει να εκθειάζουμε την Παράδοσή μας, του Προγόνους και τα Μνημειώδη Έργα του Παρελθόντος, ανίκανοι, όμως, να προχωρήσουμε σε σημερινές Δημιουργίες ανάλογες ή, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Σπαρτιάτες 'εμείς να γίνουμε πολύ καλύτεροι'.
Μελετώντας στρατιωτική (και όχι μόνο) ιστορία, από τις απαρχές της μέχρι τα σημερινά εγκλήματα πολέμου, διαπίστωσα το ότι οι πιό τραγικές καταστάσεις κατά την διάρκεια ενός πολέμου ή μιας φυσικής καταστροφής, δεν ήταν οι ανθρώπινες απώλειες λόγω των συμβάντων αυτών, αλλά οι τραγικές διαστάσεις της συμβολής της 'ανθρωπόμορφης παράνοιας'.
2 πρόσφατα παραδείγματα θα κάνουν τα λόγια μου πιό κατανοητά:
1. Όταν συνέβει η καταστροφή με το Τσουνάμι, δεν ήταν τόσο τραγικές οι απώλειες αυτών που επλήγησαν από το κύμα, αλλά το γεγονός ότι με το που συνέβει, οι πρώτοι που δραστηριοποιήθηκαν εκμεταλλευόμενοι την σύγχυση που προκλήθηκε, ήταν οι βιαστές ανηλίκων και οι έμποροι οργάνων...αναζητήστε στο διαδύκτιο τα σχετικά άρθρα της εφημερίδας Guardian να τρελαθείτε.
2. Στον πόλεμο του Ιράκ οι παράπλευρες και μη απώλειες κόστισαν το ζην χιλιάδων ανθρώπων της εποχής μας. Οι λεηλασίες των Μουσείων και οι καταστροφές των Μνημείων του Ιράκ, αδιαμφησβήτητα πρόκειται να στερήσουν και το ευ ζην των επόμενων γενεών. Είναι πραγματικά θλιβερό οι επονομαζόμενοι 'σύγχρονοι πολιτισμοί' να συνεχίζουν να ξεκληρίζουν ολόκληρους λαούς καί στο Σώμα καί στο Πνεύμα.
Εμείς εδώ τα περάσαμε καί τα τσουνάμια μας (και ακόμη τα περνάμε, γιατί με μια βροχούλα ακόμη και σήμερα πνίγονται άνθρωποι στο Μοσχάτο και στου Ρέντη), περάσαμε και του πολέμους μας και ακόμη γλύφουμε τις πληγές μας και ξεσκονίζουμε τα απομεινάρια των μνημείων μας.
Τα ιστορικά (και όχι μόνο) θέματα που έχουμε ανοίξει, καί για τα Ιπποτικά Τάγματα, καί για τον Βυζαντινό Παππού, καί για τον Αλέξανδρο, θέλω να πιστεύω ότι θα μας βοηθήσουν όλους μας να εκτιμήσουμε καλύτερα τις εποχές που παρήλθαν, τις σχέσεις και τις επαφές των διάφορων λαών μεταξύ τους, την αντικειμενική (και όχι απλά την υποκειμενική) αξία τους ως Παράδοση για όλη την ανθρωπότητα (διότι τα μεγάλα έργα των Λαών του Παρελθόντος είναι κοινή κληρονομιά για όλους μας και όχι αποκλειστικό δικαίωμα των άμεσων απόγονών τους)...και ίσως να καταφέρουμε να παράγουμε κι εμείς με την σειρά μας έργα ανάλογα.
Με την μελέτη της Ιστορίας ίσως να μην ξεφύγουμε ποτέ από την λήθη της προγονολατρείας, αλλά τουλάχιστον ας είμαστε ευαίσθητοι και συνειδητοί, όσον αφορά την προστασία, την διατήρηση και την παράδοση στις επόμενες γενεές, των Μνημείων που Μόρφωσαν ολόκληρους λαούς και πολιτισμούς.
Ξέρεις, παλαιότερα ανησυχούσα (ειδικότερα για τον Έλληνα...βάζοντας εννοείται και τον εαυτό μου μέσα) διότι έβλεπα αυτή την τάση που μας διακατέχει να εκθειάζουμε την Παράδοσή μας, του Προγόνους και τα Μνημειώδη Έργα του Παρελθόντος, ανίκανοι, όμως, να προχωρήσουμε σε σημερινές Δημιουργίες ανάλογες ή, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Σπαρτιάτες 'εμείς να γίνουμε πολύ καλύτεροι'.
Μελετώντας στρατιωτική (και όχι μόνο) ιστορία, από τις απαρχές της μέχρι τα σημερινά εγκλήματα πολέμου, διαπίστωσα το ότι οι πιό τραγικές καταστάσεις κατά την διάρκεια ενός πολέμου ή μιας φυσικής καταστροφής, δεν ήταν οι ανθρώπινες απώλειες λόγω των συμβάντων αυτών, αλλά οι τραγικές διαστάσεις της συμβολής της 'ανθρωπόμορφης παράνοιας'.
2 πρόσφατα παραδείγματα θα κάνουν τα λόγια μου πιό κατανοητά:
1. Όταν συνέβει η καταστροφή με το Τσουνάμι, δεν ήταν τόσο τραγικές οι απώλειες αυτών που επλήγησαν από το κύμα, αλλά το γεγονός ότι με το που συνέβει, οι πρώτοι που δραστηριοποιήθηκαν εκμεταλλευόμενοι την σύγχυση που προκλήθηκε, ήταν οι βιαστές ανηλίκων και οι έμποροι οργάνων...αναζητήστε στο διαδύκτιο τα σχετικά άρθρα της εφημερίδας Guardian να τρελαθείτε.
2. Στον πόλεμο του Ιράκ οι παράπλευρες και μη απώλειες κόστισαν το ζην χιλιάδων ανθρώπων της εποχής μας. Οι λεηλασίες των Μουσείων και οι καταστροφές των Μνημείων του Ιράκ, αδιαμφησβήτητα πρόκειται να στερήσουν και το ευ ζην των επόμενων γενεών. Είναι πραγματικά θλιβερό οι επονομαζόμενοι 'σύγχρονοι πολιτισμοί' να συνεχίζουν να ξεκληρίζουν ολόκληρους λαούς καί στο Σώμα καί στο Πνεύμα.
Εμείς εδώ τα περάσαμε καί τα τσουνάμια μας (και ακόμη τα περνάμε, γιατί με μια βροχούλα ακόμη και σήμερα πνίγονται άνθρωποι στο Μοσχάτο και στου Ρέντη), περάσαμε και του πολέμους μας και ακόμη γλύφουμε τις πληγές μας και ξεσκονίζουμε τα απομεινάρια των μνημείων μας.
Τα ιστορικά (και όχι μόνο) θέματα που έχουμε ανοίξει, καί για τα Ιπποτικά Τάγματα, καί για τον Βυζαντινό Παππού, καί για τον Αλέξανδρο, θέλω να πιστεύω ότι θα μας βοηθήσουν όλους μας να εκτιμήσουμε καλύτερα τις εποχές που παρήλθαν, τις σχέσεις και τις επαφές των διάφορων λαών μεταξύ τους, την αντικειμενική (και όχι απλά την υποκειμενική) αξία τους ως Παράδοση για όλη την ανθρωπότητα (διότι τα μεγάλα έργα των Λαών του Παρελθόντος είναι κοινή κληρονομιά για όλους μας και όχι αποκλειστικό δικαίωμα των άμεσων απόγονών τους)...και ίσως να καταφέρουμε να παράγουμε κι εμείς με την σειρά μας έργα ανάλογα.
Με την μελέτη της Ιστορίας ίσως να μην ξεφύγουμε ποτέ από την λήθη της προγονολατρείας, αλλά τουλάχιστον ας είμαστε ευαίσθητοι και συνειδητοί, όσον αφορά την προστασία, την διατήρηση και την παράδοση στις επόμενες γενεές, των Μνημείων που Μόρφωσαν ολόκληρους λαούς και πολιτισμούς.
Προβληματισμός: Η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Τι ιστορία να μελετήσουμε, είναι κι αυτό ένα θέμα.
Από την άλλη πλευρά, αγαπητέ Ding an Sich, συχνά παρασυρόμαστε από μια νοσταλγική διάθεση και θεωρούμε τα παλιότερα χρόνια ως καλύτερα. Ήταν; Δεν αμφισβητώ τα όσα ακολούθησαν το τσουνάμι ή τα όποια άλλα, όμως σήμερα έχουμε και τα εξελιγμένα μέσα ενημέρωσης που μεταφέρουν αδυσώπητα τα τεκταινόμενα. Ας φανταστούμε να υπήρχαν τηλεοράσεις την εποχή των Ιωαννιτών… ακόμα θα τρέχαμε!
Και μιας και τους ανέφερα, για να μην ξεχνάμε και το θέμα, οι καημένοι πολλές φορές ακούνε τα σκολιανά τους. Έχω διαβάσει ένα σωρό αρνητικά για τους σημερινούς συνεχιστές, μερικοί τους θεωρούν ως πολύ κακά παιδιά.
Από την άλλη πλευρά, αγαπητέ Ding an Sich, συχνά παρασυρόμαστε από μια νοσταλγική διάθεση και θεωρούμε τα παλιότερα χρόνια ως καλύτερα. Ήταν; Δεν αμφισβητώ τα όσα ακολούθησαν το τσουνάμι ή τα όποια άλλα, όμως σήμερα έχουμε και τα εξελιγμένα μέσα ενημέρωσης που μεταφέρουν αδυσώπητα τα τεκταινόμενα. Ας φανταστούμε να υπήρχαν τηλεοράσεις την εποχή των Ιωαννιτών… ακόμα θα τρέχαμε!
Και μιας και τους ανέφερα, για να μην ξεχνάμε και το θέμα, οι καημένοι πολλές φορές ακούνε τα σκολιανά τους. Έχω διαβάσει ένα σωρό αρνητικά για τους σημερινούς συνεχιστές, μερικοί τους θεωρούν ως πολύ κακά παιδιά.
-
Ding an Sich
- Δημοσιεύσεις: 122
- Εγγραφή: Τρί Απρ 26, 2005 12:58 am
- Τοποθεσία: Athens
Φίλε μου Ελισσαίε, άλλο ένα σημαντικό θέμα είναι ότι διαβάζουμε την ιστορία του παρελθόντος, αλλά γράφουμε την ιστορία του παρόντος με τις πράξεις μας και συγχρόνως επηρεάζουμε την ιστορία του μέλλοντος.
Ειλικρινά, όσο υποκειμενική κι αν είναι η καταγραφή της ιστορίας, δεν παύει να είναι σημαντική εφόσον θέλουμε να εξάγουμε ορθά συμπεράσματα για την φύση και την πορεία του Ανθρώπου (και όχι μόνο).
Για να κατανοήσουμε καλύτερα μία κατάσταση θα πρέπει να την δούμε μέσα από το πέρασμα των αιώνων και όχι σημειακά, δηλ. αποκλειστικά σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Πόσοι άνθρωποι καταδικάστηκαν ως φαύλοι την εποχή τους, αλλά οι αλήθειες που πρέσβευαν αποδείχτηκαν μετά από αιώνες. Και αντιστοίχως, πόσοι θεωρήθηκαν 'ευσεβείς και άγιοι', ενώ οι αρχικά λαμπρές τους πράξεις παρέσυραν την ανθρωπότητα σε έναν βούρκο απύθμενο.
Προσωπικά, θεωρώ σχεδόν αδύνατο να διυλίσω με ακρίβεια τις ιστορικές πηγές και να εξάγω αληθινά συμπεράσματα. Γι αυτό τον λόγο, είτε προσπαθώ να παρουσιάσω μια πληθώρα διαφορετικών απόψεων, ώστε ο αναγνώστης να εξάγει συνδιαστικά τα δικά του συμπεράσματα, είτε αφήνοντας στην άκρη τα γραπτά κείμενα, να παρουσιάσω μία δική μου θεώρηση των πραγμάτων, ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς και με φαντασία (χωρίς να είναι παραμυθένια).
Θα ήθελα μέσω αυτού του θέματος να μιλήσω για τους Ιωαννίτες, περιγράφοντας τον βίο τους με αυτόν ακριβώς τον τρόπο...ελεύθερα, αλλά φοβούμε ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις και δεν επιθυμώ η συζήτηση να λάβει την παρακάτω μορφή:
- Καλά, αυτό που λες που βασίζεται ιστορικά? Σύμφωνα με τον τάδε ισχύει το αντίθετο.
- Μα ο τάδε δεν είναι αξιόπιστος και στο κάτω-κάτω ο δείνα έχει ήδη καταρίψει τις θεωρείες του πρώτου.
Οι αρχαιολογικές έρευνες και οι ιστορικές μελέτες με κάθε νέο εύρημα μπορούν να αναιρέσουν οποιαδήποτε στιγμή την 'μέχρι τώρα έγκυρη πληροφόρησή τους'. Μ' αρέσει αυτός ο 'αγώνας δρόμου', αλλά μερικές φορές ζαλίζομαι απ' την ταχύτητα. Δεν μπορούμε να μένουμε στάσιμοι στις μέχρι τώρα παγιωμένες απόψεις, αλλά ας μην τρελλαθούμε και από την συνεχώς αυξανόμενη υπερπληροφόρηση.
Θα μπορούσαμε να πούμε χίλια καλά για τους Ιωαννίτες (καί τους παλαιότερους, καί τους νεώτερους), και άλλα τόσα άσχημα...όπως και ήδη έχουμε κάνει.
Στη συνέχεια, πρόκειται να εστιαστώ αποκλειστικά στα θετικά, τα οποία ίσως να μπορέσουν και να μας εμπνεύσουν ανάλογα. Έχει μια περίεργη συνήθεια ο κόσμος, όταν λες ότι κάποιος υπήρξε 'σοφός', 'αγνός' και 'ευσεβής' σπεύδουν να βρούν αποδείξεις για το αντίθετο έχοντας στο νου τους την φράση 'σιγα μην ήταν...μάλλον απατεώνας, σαν όλους τους άλλους'.
Αν πεις ότι κάποιος υπήρξε βλάσφημος και ανήθικος, τότε σχεδόν κανένας δεν κάθετε να το ψάξει παραπάνω και το εκλαμβάνει απ' ευθείας ως δεδομένο. Αλλά κι αυτό είναι ένα θέμα το οποίο θα επιθυμούσα να αναλύσουμε στην 'Ψυχολογία'.
Δεν ξέρω αν θα ήταν καλό να μιλήσουμε για τους εν ζωή Ιωαννίτες (εγώ προσωπικά είμαι θετικά προσκείμενος απέναντί τους)...θα προτιμούσα να εστιαστούμε στο παρελθόν.
Είχα σκοπό να συνεχίσω με μια παρουσίαση των θυρεών των Μεγάλων Μάγιστρων του Τάγματος. Τί λες αγαπητέ Ελισσαίε - και οι υπόλοιποι συγγραφομένοι και συμμετέχοντες - να το πάω προς τα κεί, να ανοίξω ένα θέμα περί εραλδικής/οικοσημολογίας στην σχετική ενότητα ή να συνεχίσουμε με κάτι άλλο?
Ειλικρινά, όσο υποκειμενική κι αν είναι η καταγραφή της ιστορίας, δεν παύει να είναι σημαντική εφόσον θέλουμε να εξάγουμε ορθά συμπεράσματα για την φύση και την πορεία του Ανθρώπου (και όχι μόνο).
Για να κατανοήσουμε καλύτερα μία κατάσταση θα πρέπει να την δούμε μέσα από το πέρασμα των αιώνων και όχι σημειακά, δηλ. αποκλειστικά σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Πόσοι άνθρωποι καταδικάστηκαν ως φαύλοι την εποχή τους, αλλά οι αλήθειες που πρέσβευαν αποδείχτηκαν μετά από αιώνες. Και αντιστοίχως, πόσοι θεωρήθηκαν 'ευσεβείς και άγιοι', ενώ οι αρχικά λαμπρές τους πράξεις παρέσυραν την ανθρωπότητα σε έναν βούρκο απύθμενο.
Προσωπικά, θεωρώ σχεδόν αδύνατο να διυλίσω με ακρίβεια τις ιστορικές πηγές και να εξάγω αληθινά συμπεράσματα. Γι αυτό τον λόγο, είτε προσπαθώ να παρουσιάσω μια πληθώρα διαφορετικών απόψεων, ώστε ο αναγνώστης να εξάγει συνδιαστικά τα δικά του συμπεράσματα, είτε αφήνοντας στην άκρη τα γραπτά κείμενα, να παρουσιάσω μία δική μου θεώρηση των πραγμάτων, ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς και με φαντασία (χωρίς να είναι παραμυθένια).
Θα ήθελα μέσω αυτού του θέματος να μιλήσω για τους Ιωαννίτες, περιγράφοντας τον βίο τους με αυτόν ακριβώς τον τρόπο...ελεύθερα, αλλά φοβούμε ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις και δεν επιθυμώ η συζήτηση να λάβει την παρακάτω μορφή:
- Καλά, αυτό που λες που βασίζεται ιστορικά? Σύμφωνα με τον τάδε ισχύει το αντίθετο.
- Μα ο τάδε δεν είναι αξιόπιστος και στο κάτω-κάτω ο δείνα έχει ήδη καταρίψει τις θεωρείες του πρώτου.
Οι αρχαιολογικές έρευνες και οι ιστορικές μελέτες με κάθε νέο εύρημα μπορούν να αναιρέσουν οποιαδήποτε στιγμή την 'μέχρι τώρα έγκυρη πληροφόρησή τους'. Μ' αρέσει αυτός ο 'αγώνας δρόμου', αλλά μερικές φορές ζαλίζομαι απ' την ταχύτητα. Δεν μπορούμε να μένουμε στάσιμοι στις μέχρι τώρα παγιωμένες απόψεις, αλλά ας μην τρελλαθούμε και από την συνεχώς αυξανόμενη υπερπληροφόρηση.
Θα μπορούσαμε να πούμε χίλια καλά για τους Ιωαννίτες (καί τους παλαιότερους, καί τους νεώτερους), και άλλα τόσα άσχημα...όπως και ήδη έχουμε κάνει.
Στη συνέχεια, πρόκειται να εστιαστώ αποκλειστικά στα θετικά, τα οποία ίσως να μπορέσουν και να μας εμπνεύσουν ανάλογα. Έχει μια περίεργη συνήθεια ο κόσμος, όταν λες ότι κάποιος υπήρξε 'σοφός', 'αγνός' και 'ευσεβής' σπεύδουν να βρούν αποδείξεις για το αντίθετο έχοντας στο νου τους την φράση 'σιγα μην ήταν...μάλλον απατεώνας, σαν όλους τους άλλους'.
Αν πεις ότι κάποιος υπήρξε βλάσφημος και ανήθικος, τότε σχεδόν κανένας δεν κάθετε να το ψάξει παραπάνω και το εκλαμβάνει απ' ευθείας ως δεδομένο. Αλλά κι αυτό είναι ένα θέμα το οποίο θα επιθυμούσα να αναλύσουμε στην 'Ψυχολογία'.
Δεν ξέρω αν θα ήταν καλό να μιλήσουμε για τους εν ζωή Ιωαννίτες (εγώ προσωπικά είμαι θετικά προσκείμενος απέναντί τους)...θα προτιμούσα να εστιαστούμε στο παρελθόν.
Είχα σκοπό να συνεχίσω με μια παρουσίαση των θυρεών των Μεγάλων Μάγιστρων του Τάγματος. Τί λες αγαπητέ Ελισσαίε - και οι υπόλοιποι συγγραφομένοι και συμμετέχοντες - να το πάω προς τα κεί, να ανοίξω ένα θέμα περί εραλδικής/οικοσημολογίας στην σχετική ενότητα ή να συνεχίσουμε με κάτι άλλο?
-
odysseus_nemo
- Δημοσιεύσεις: 26
- Εγγραφή: Σάβ Μάιος 27, 2006 2:15 am
Συγνώμη για... τις διαφημίσεις!!!
"‘Υπάρχουν άραγε Αληθινοί Ιππότες και Δεσποσύνες σήμερα? Κι αν ναί, τί κάνουν τέλωσπάντων μέσα σε αυτόν τον τόσο παρηκμασμένο ανθρώπινο κόσμο?’ "
Υπάρχουν και χαρκτηρίζονται με τον τίτλο του Δον Κιχώτη. Η Ιπποσύνη πλέον είναι συνώνυμο του δονκιχωτισμού.
Φαντάζει τόσο διαφορετικό το παρελθόν, που δεν χωνεύεις πως προερχόμαστε από αυτό!!
"‘Υπάρχουν άραγε Αληθινοί Ιππότες και Δεσποσύνες σήμερα? Κι αν ναί, τί κάνουν τέλωσπάντων μέσα σε αυτόν τον τόσο παρηκμασμένο ανθρώπινο κόσμο?’ "
Υπάρχουν και χαρκτηρίζονται με τον τίτλο του Δον Κιχώτη. Η Ιπποσύνη πλέον είναι συνώνυμο του δονκιχωτισμού.
Φαντάζει τόσο διαφορετικό το παρελθόν, που δεν χωνεύεις πως προερχόμαστε από αυτό!!
ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΡΟΜΟΣ Ή ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΗΡΕΣ ΔΕ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΤΟΤΕ ΧΑΡΑΞΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ
-
Zadok the priestess
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1411
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 1:32 am
- Τοποθεσία: Sanctum Sanctorum
- Επικοινωνία:
Χμμμ... Φυσική εξέλιξη δεν είναι αυτό, αγαπητέ odysseus_nemo 
Νομίζω ότι η "ιπποσύνη" έχει πιο ιδεολογικό χαρακτήρα πλέον και αυτό θεωρώ ότι είναι πολύ πιο ουσιαστικό και δε θα το χαρακτήριζα "δονκιχωτισμό", εκτός αν εκ προοιμίου θεωρούμε ότι οι ιδεολογίες πέθαναν ανεπιστρεπτί.
Πολύ απογοητευτικό όντως, αν είναι έτσι.
Νομίζω ότι η "ιπποσύνη" έχει πιο ιδεολογικό χαρακτήρα πλέον και αυτό θεωρώ ότι είναι πολύ πιο ουσιαστικό και δε θα το χαρακτήριζα "δονκιχωτισμό", εκτός αν εκ προοιμίου θεωρούμε ότι οι ιδεολογίες πέθαναν ανεπιστρεπτί.
Πολύ απογοητευτικό όντως, αν είναι έτσι.
Le bonheur de l'homme n'est pas dans la liberté, mais dans l'acceptation d'un devoir
André Gide, Préface de Vol de nuit (1930), de Saint-Exupéry
-
odysseus_nemo
- Δημοσιεύσεις: 26
- Εγγραφή: Σάβ Μάιος 27, 2006 2:15 am
"δονκιχωτισμό" δεν εννοούμε τον ρομαντισμό (αν και εμπεριέχει στοιχεία του), ούτε τον ιδεαλισμό/ιδεολογισμό. Αν θυμάστε ο Δον Κιχώτης προσπαθούσε να συμπεριφερθεί σαν Ιππότης σε έναν κόσμο που δεν υπήρχε ιπποτισμός. Άρα μιλάμε για μια δυσκολία προσαρμογής της ιδεολογίας/λυρισμού/ρομαντισμού στις τρέχουσες καταστάσεις του κόσμου που ζούμε, στην επικαιρότητα.
δεν πέθαναν οι ιδεολογίες, αλλά οι ιδεολόγοι δεν τις προσαρμόζουν στα επίκαιρα. Πέθαναν οι ιδεολόγοι της φαντασίας και του ρεαλισμού και έμειναν οι ιδεολόγοι της τυπολατρείας και του φανατισμού.
"Χμμμ... Φυσική εξέλιξη δεν είναι αυτό, αγαπητέ odysseus_nemo Question"
Θα το έλεγα μάλλον έλλειψη προσαρμογής!!
δεν πέθαναν οι ιδεολογίες, αλλά οι ιδεολόγοι δεν τις προσαρμόζουν στα επίκαιρα. Πέθαναν οι ιδεολόγοι της φαντασίας και του ρεαλισμού και έμειναν οι ιδεολόγοι της τυπολατρείας και του φανατισμού.
"Χμμμ... Φυσική εξέλιξη δεν είναι αυτό, αγαπητέ odysseus_nemo Question"
Θα το έλεγα μάλλον έλλειψη προσαρμογής!!
ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΡΟΜΟΣ Ή ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΗΡΕΣ ΔΕ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΤΟΤΕ ΧΑΡΑΞΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ
ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΑΤΕ ΘΕΛΕΙ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΑΝΤΙΚΑ.....
ΙΣΩΣ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΑ (ΙΣΩΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ
ΠΟΛΛΟΥΣ)....
ΑΠΟ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΔΟΘΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΦΙΛΟ
ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΙΠΠΟΤΕΣ ΚΑΝΕΙ ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙ ΙΠΠΟΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΒΑΣΙΛΕΑ ΛΕΩΝΤΑ ΤΟΝ ΣΟΦΟ... (850 μχ)
ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΥΠΗΡΧΑΝ ΙΠΠΟΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΡΚΕΤΑ ΠΟΙΟ ΠΑΛΑΙΑ.
ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΩΝ ΙΠΠΟΤΙΚΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ....
ΑΥΤΑ ΕΙΧΑΝ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ....
ΟΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΟΤΑΝ ΕΠΕΡΝΑΝ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΔΕΝ ΓΟΝΑΤΙΖΑΝ
ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΔΥΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΙΟΙ....
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΑΤΕ ΘΕΛΕΙ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΑΝΤΙΚΑ.....
ΙΣΩΣ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΑ (ΙΣΩΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ
ΠΟΛΛΟΥΣ)....
ΑΠΟ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΔΟΘΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΦΙΛΟ
ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΙΠΠΟΤΕΣ ΚΑΝΕΙ ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙ ΙΠΠΟΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΒΑΣΙΛΕΑ ΛΕΩΝΤΑ ΤΟΝ ΣΟΦΟ... (850 μχ)
ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΥΠΗΡΧΑΝ ΙΠΠΟΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΡΚΕΤΑ ΠΟΙΟ ΠΑΛΑΙΑ.
ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΩΝ ΙΠΠΟΤΙΚΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ....
ΑΥΤΑ ΕΙΧΑΝ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ....
ΟΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΟΤΑΝ ΕΠΕΡΝΑΝ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΔΕΝ ΓΟΝΑΤΙΖΑΝ
ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΔΥΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΙΟΙ....
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ
-
Knight MIXAHΛ
- Δημοσιεύσεις: 66
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 03, 2005 3:49 pm
- Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ
Καλησπερα και χρονια πολλα σε ολους
Ding an Sich σημειωνεις, στο πολυ ενδιαφερον αρθρο σου, οτι η αφιερωση του ταγματος απο τον Αγ Ιωαννη τον Ελεημονα , στον Αγ Ιωαννη τον Βαπτιστη, εγινε περιπου το 1120. Δηλαδη οταν εμφανιζεται το Ταγμα του Ναου.
Μηπως το ταγμα του Ναου ηταν αφιερωμενο στον Προδρομο, ως αναφορα σε παλαιοτερες αδελφοτητες, μαλλον γνωστικες , οποτε εχουμε μια σαφη επιρροη των Ναιτων στους Οσπιταλιερους ?
Κατι βεβαια που θα βοηθησε πολυ, οταν αργοτερα τα δυο ταγματα ως ενα, εγκατελειψαν την Αγια Γη, η ακομα μετα την διαλυση του Ταγματος του Ναου στην Γαλλια, πολλοι ναιτες να βρουν καταφυγιο στους Οσπιταλιερους ?
AVATARGR εχεις νεοτερα σχετικα με το βιβλιο που αναφερεις ?
Ding an Sich σημειωνεις, στο πολυ ενδιαφερον αρθρο σου, οτι η αφιερωση του ταγματος απο τον Αγ Ιωαννη τον Ελεημονα , στον Αγ Ιωαννη τον Βαπτιστη, εγινε περιπου το 1120. Δηλαδη οταν εμφανιζεται το Ταγμα του Ναου.
Μηπως το ταγμα του Ναου ηταν αφιερωμενο στον Προδρομο, ως αναφορα σε παλαιοτερες αδελφοτητες, μαλλον γνωστικες , οποτε εχουμε μια σαφη επιρροη των Ναιτων στους Οσπιταλιερους ?
Κατι βεβαια που θα βοηθησε πολυ, οταν αργοτερα τα δυο ταγματα ως ενα, εγκατελειψαν την Αγια Γη, η ακομα μετα την διαλυση του Ταγματος του Ναου στην Γαλλια, πολλοι ναιτες να βρουν καταφυγιο στους Οσπιταλιερους ?
AVATARGR εχεις νεοτερα σχετικα με το βιβλιο που αναφερεις ?
LOVE IS THE LAW
HARMONY THE EFFECT
Knight ΜΙΧΑΗΛ
HARMONY THE EFFECT
Knight ΜΙΧΑΗΛ
-
Zadok the priestess
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1411
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 1:32 am
- Τοποθεσία: Sanctum Sanctorum
- Επικοινωνία:
Αγαπητή Zadok καλώς σας βρήκα
Απ' όσο γνωρίζω, οι Βουκελάριοι αποτέλεσαν το πρώτο Ιπποτικό τάγμα στην Ευρώπη και από αυτούς προήλθαν στη συνέχεια πολλά από τα γνωστά ιπποτικά τάγματα (συμπεριλαμβανομένων και των Ναιτών...) Το σήμα τους δε, ήταν ο ερυθρός σταυρός επί λευκού πεδίου... Για μερικές επιπλέον πληροφορίες παρακαλώ ελέγξτε το σύνδεσμο: http://clubs.pathfinder.gr/IMPERIUMROMA ... 42&read=19
Καλημέρα
Απ' όσο γνωρίζω, οι Βουκελάριοι αποτέλεσαν το πρώτο Ιπποτικό τάγμα στην Ευρώπη και από αυτούς προήλθαν στη συνέχεια πολλά από τα γνωστά ιπποτικά τάγματα (συμπεριλαμβανομένων και των Ναιτών...) Το σήμα τους δε, ήταν ο ερυθρός σταυρός επί λευκού πεδίου... Για μερικές επιπλέον πληροφορίες παρακαλώ ελέγξτε το σύνδεσμο: http://clubs.pathfinder.gr/IMPERIUMROMA ... 42&read=19
Καλημέρα
Επιστροφή σε “- ΤΑΓΜΑΤΑ - ΣΧΟΛΕΣ -”
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτήν τη Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 1 επισκέπτης