Παρασκευή και 13 - Το "τέλος" των Ναϊτών

[Elissaios]

3.

Τα μυστηριώδη πρώτα χρόνια των Ναϊτών είναι που εγείρουν τις υποψίες και δίνουν βάση στα σενάρια. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η προστασία στους προσκυνητές ήταν πρόφαση, η παρουσία των Ναϊτών στην Ιερουσαλήμ εξυπηρετούσε κάποιο άλλο σκοπό, η σύνοδος της (επίσης μυστηριώδους) Τρουά έμοιαζε με τέχνασμα, οι αδελφοί της Σιών (οι ορίτζιναλ) δεν κατάφεραν να κρατήσουν την παρουσία τους τελείως κρυφή, ενώ ο πιθανότατα δρυίδης Μπερνάρ ντε Κλαιρβώ και ο αινιγματικός Ετιέν Χάρτινγκ είχαν ρόλους – κλειδιά.

Τι να κάνω, δεν προλαβαίνω να τα γράψω όλα. Συμμερίζομαι ότι πολλές από τις πτυχές της (αρχικής) ναϊτικής ιστορίας έχουν υπερτονιστεί με το γνωστό αποτέλεσμα, το να πάρει η ιστορία αυτή τις διαστάσεις ενός μύθου. Από μια άλλη άποψη όμως, πολλές συμπτώσεις… πολλές συμπτώσεις!

Η ιστορία από μόνη της είναι συναρπαστική αλλά ξεκάθαρη. Τα ερωτηματικά είναι που δίνουν το ιδιαίτερο χρώμα και καθορίζουν (αν καθορίζουν) τις βαθύτερες έννοιες, αυτές που θα ενδιέφεραν και εμάς ως εσωτερική αναζήτηση.

[Zadok the priestess]

Οι βαθμοί στο Τάγμα ήταν οι εξής:

Ουπς! Μήπως μπέρδεψες τις βαθμίδες με τα αξιώματα, αγαπητέ μου Elissaie

[Zadok the priestess]

Ας δούμε και το Νο.3:

Κατ' αρχήν, να ξεκαθαρίσω, ότι μέχρι τώρα προσπάθησα να περιγράψω τον τρόπο ζωής, το πλαίσιο και τη δομή του Τάγματος, ώστε να μπούμε στο κλίμα.

Θεωρώ ότι θα είναι πιο εύκολο να ερευνήσουμε γνωρίζοντας το πώς ζούσαν εκείνοι κι όχι κρίνοντας με το σημερινό σκεπτικό. Έτσι, τα συμπεράσματά μας θα είναι όσο περισσότερο γίνεται ασφαλή.

Τώρα, φίλε Elissaie, δε μας εξηγείς λίγο καλύτερα τί εννοείς όταν μιλάς για συμπτώσεις

Πολύ αίμα, πολλές ζωές χάθηκαν και σίγουρα θα 'πρεπε ν' άξιζε τον κόπο, αλλά ας δούμε τί πραγματικά στοιχεία έχουμε...

Διότι εμένα προσωπικά, το ξεκαθαρίζω αυτό, οι συνωμοσιολογίες δε με πάνε καθόλου.

Για να αρχίσουν να ξεδιπλώνονται τα μυστήρια λοιπόν...

[Elissaios]

Μήπως μπέρδεψες τις βαθμίδες με τα αξιώματα, αγαπητέ μου Elissaie :?:

Βαθμοί, βαθμοί.

Μακάρι να είχαμε χώρο (και χρόνο) να γράφαμε περισσότερες λεπτομέρειες για την καθημερινότητα των Ναϊτών, που είναι καταγραμμένη με αρκετές πληροφορίες. Τι και πώς έτρωγαν, πώς κοιμόνταν, πώς προσεύχονταν, πώς κατένειμαν το πρόγραμμά τους.

Θα γράψω όμως κάτι άλλο. Μέσα σε μια Ιερουσαλήμ, που μόλις ορθοπόδησε από τις σφαγές έδειξε πάλι την ανατολίτικη γοητεία της –πολύ πιο «χλιδάτη» από το ευρωπαϊκό στυλ– οι Ναΐτες θα πρέπει να ήταν αληθινοί ασκητές ώστε να μην παρασύρονται από τα εγκόσμια θέλγητρα αλλά να παραμένουν συνεπείς στις αρχές τους.

[Ding an Sich]

Με δεδομένη την αυστηρότητα του κανονισμού (1128, βασισμένου στον κανόνα του Αγίου Βενέδικτου), είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι ένας Ναΐτης τολμούσε να εμφανιστεί διαφορετικά! Άρα, αγαπητέ φίλε, η εικόνα στην οποία αναφέρεσαι μπορεί να ήταν καμωμένη ποιητική αδεία ή να αναγόταν σε μεταγενέστερη εποχή, όταν η τήρηση των κανόνων είχε αμβλυνθεί.

Αγαπητέ Ελισσαίε, είμαι σίγουρος ότι η απεικόνιση ήταν ακριβέστατη. Αυτό που μού 'ρχεται στο νού είναι ότι υπάρχει περίπτωση να ίσχυε ένας παρόμοιος κανονισμός με αυτόν τον Ιωαννιτών, κατά τον Μεσαίωνα, σύμφωνα με τον οποίο: Ο Magnus Magister/Grandes Maitr και μόνον αυτός, είχε το δικαίωμα να ιδρύσει τον δικό του Οίκο (household), όπως και να έχει δικό του προσωπικό.

Ίσως δηλαδή να πρόκειται για την απεικόνιση κάποιου Μαγίστρου και σε αυτό το σημείο είναι που κολάω περισσότερο. Διότι τα οικόσημα των Μεγάλων Μάγιστρων των Ναϊτών είναι γνωστά και θα μπορούσαμε να το αναγνωρίσουμε, αλλά εάν πρόκειται για έναν απλό εν Χριστώ Αδελφό, ακόμα και την εικόνα να είχαμε δεν θα μας βοηθούσε.

[Zadok the priestess]

Βαθμοί, βαθμοί.

Νομίζω ότι κάνεις λάθος, αλλά τεσπα...

Μακάρι να είχαμε χώρο (και χρόνο) να γράφαμε περισσότερες λεπτομέρειες για την καθημερινότητα των Ναϊτών, που είναι καταγραμμένη με αρκετές πληροφορίες. Τι και πώς έτρωγαν, πώς κοιμόνταν, πώς προσεύχονταν, πώς κατένειμαν το πρόγραμμά τους.

Ας μην ξεχνάμε ότι σκοπός μας είναι να εισχωρήσουμε βαθύτερα, οπότε αν υπάρχει κάποιο στοιχείο το οποίο να βοηθά, ευχαρίστως να το δούμε. Διαφορετικά, νομίζω ότι θα πρέπει να μην σταθούμε άλλο στα εξωτερικά.

Θα γράψω όμως κάτι άλλο. Μέσα σε μια Ιερουσαλήμ, που μόλις ορθοπόδησε από τις σφαγές έδειξε πάλι την ανατολίτικη γοητεία της –πολύ πιο «χλιδάτη» από το ευρωπαϊκό στυλ– οι Ναΐτες θα πρέπει να ήταν αληθινοί ασκητές ώστε να μην παρασύρονται από τα εγκόσμια θέλγητρα αλλά να παραμένουν συνεπείς στις αρχές τους.

Αυτό ξαναπές το !

[scar face]

Τώρα τι να πω εγώ.
Θα πώ την αλήθεια.
Τα κόκκινα γράμματα με ενοχλούν στα μάτια και δεν μπορώ να διαβάσω όλα τα κείμενα, ιδίως αν είναι μεγάλα.
Πάντως ΕΓΩ είμαι ο αδικαιολόγητος.

Σωστά, αγαπητέ scar face.

Είχα γράψει λίγο πιο πάνω:

Έτσι, εξελίχθηκαν σε διεθνείς τραπεζίτες. Πρόσφεραν τεράστια δάνεια σε Βασιλείς και ευγενείς και χρέωναν τόκο για το δανεισμό αυτό. Έγραφαν διατακτικές πληρωμής για ταξειδιώτες στα Διοικητήριά τους, τα οποία ήταν ρευστοποιήσιμα, όταν ο ταξειδιώτης έφτανε στον προορισμό του στο κοντινότερο Διοικητήριο.

[Elissaios]

Οι ενδυματολογικές μου γνώσεις σταματούν κάπου εδώ, αγαπητέ Ding an Sich. Αν τύχει να βρω κάτι θα σου πω. Το μόνο που εντόπισα –αν αυτό σου λέει κάτι– είναι ένας Ιππότης σε εφόρμηση ο οποίος κρατάει ασπίδα με το δικό του οικόσημο.

Για τους βαθμούς δεν θα επιμείνω, αγαπητή Zadok the Priestess, πάντως έτσι τους αποδίδει ο μεταφραστής που (θεωρητικά) ξέρει καλύτερα από εμάς. Είμαι σίγουρος όμως ότι αν κάνουμε μερικές έντεχνες προσθαφαιρέσεις, θα τους βγάλουμε 9.

Και γιατί το γράφω αυτό: Διότι, κάποιες τέτοιες λεπτομέρειες –άλλες λογικές και άλλες παρατραβηγμένες– στηρίζουν όλες τις θεωρίες για τα περιβόητα ναϊτικά μυστικά.

Πριν πάμε παραμέσα λοιπόν, είναι και κάποια ιστορικά στοιχεία που ας τα θυμηθούμε: Λίγα χρόνια αργότερα, ο Hugues de Payens με κάποιους συντρόφους ταξίδεψε πάλι στην Ευρώπη και κατόρθωσε (1128) με την υποστήριξη του Bernard de Clairvaux, το Τάγμα να δεχθεί την παπική αναγνώριση. Το γεγονός αυτό σηματοδότησε μια νέα αρχή και συνέτεινε στην εξέλιξη του Τάγματος. Πρόκειται για τη Σύνοδο της Τρουά (Troyes), η οποία Τρουά διατηρούσε έντονα παραδόσεις από το παρελθόν της. Η Παιέν, γενέθλιος τόπος του Hugues de Payens, απείχε 10 χιλιόμετρα. Από την Τρουά καταγόταν βέβαια και ο Chretien de Troyes, που μας έδωσε τις ωραίες ιστορίες του και συνέβαλε με τον τρόπο του στο μύθο.

Θα ήθελα να σταθώ λίγο σε τρία αινιγματικά πρόσωπα. Στον Hugues de Payens, τον Etienne Harding και βέβαια στον (άγιο) Bernard de Clairvaux. Ως επίσης, στους κιστερκιανούς μοναχούς και μάλιστα σε εκείνους τους μυστηριώδεις που είχαν ξεκινήσει από την Καλαβρία για να εμφανιστούν το 1070 στην περιοχή του Στεναί (Stenay, αναγραμματιζόμενο δίνει κάτι σατανικό – λένε οι ειδικοί) στις Αρδέννες, όπου σε εδάφη του Godfroi de Bouillon έφτιαξαν το μοναστήρι του Orval. Το 1108 εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, το Ορβάλ όμως πέρασε (1131) στον Άγιο Βερνάρδο. Λέγεται ότι ανάμεσα στους μοναχούς αυτούς συμπεριλαμβανόταν και ο Πέτρος ο ερημίτης, ένα από τα κύρια πρόσωπα της πρώτης σταυροφορίας. Συμπτώσεις, συμπτώσεις…

Ερευνώντας το ναϊτικό μύθο, κινδυνεύουμε να… δούμε το δάσος και να μη δούμε το δέντρο. Η έρευνα είναι μια διαρκής ακροβασία ανάμεσα στο πιθανό και στο απίθανο, μιας και η παραμικρή τυχαία ένδειξη μπορεί να εκληφθεί ως απόδειξη. Έτσι, πολύ άνετα θα μπορούσαμε να φτάσουμε και στην εκδοχή –που μας κλείνει το μάτι– ότι οι Ναΐτες είχαν σχέση και με τους Άτλαντες… και με εξωγήινους, βεβαίως-βεβαίως.

Μπορεί λοιπόν να ξεστρατίσουμε κάποια στιγμή, αλλά εδώ είναι η γοητεία της αναζήτησης και όχι της απλής ιστορικής καταγραφής.

Άβυσσος η ψυχή του Ναΐτη.

[Zadok the priestess]

Τώρα τι να πω εγώ.
Θα πώ την αλήθεια.
Τα κόκκινα γράμματα με ενοχλούν στα μάτια και δεν μπορώ να διαβάσω όλα τα κείμενα, ιδίως αν είναι μεγάλα.
Πάντως ΕΓΩ είμαι ο αδικαιολόγητος.

Αγαπητέ μου scar face, καλά κάνεις και λες την αλήθεια.

Αν το είχες γράψει νωρίτερα, θα είχα βάλει από την αρχή κάποιο άλλο χρώμα.

Εγώ το κόκκινο δεν το συνδυάζω με το κόκκινο που μας διόρθωναν οι δάσκαλοι τα γραπτά (που λένε οι ψυχολόγοι ότι μας δημιουργεί κάποιες φορές αυτή την αποστροφή) κι αντιθέτως αισθητικά, μου αρέσει πολύ σε συσδυασμό με το μπεζ.

Όμως, σκοπός είναι να διαβάζεται το κείμενο ...

Για τους βαθμούς δεν θα επιμείνω, αγαπητή Zadok the Priestess, πάντως έτσι τους αποδίδει ο μεταφραστής που (θεωρητικά) ξέρει καλύτερα από εμάς.

Αγαπητέ μου Elissaie,

κι ο μεταφραστής άνθρωπος είναι και λάθη κάνει.

Λογικά σκέψου το:
Οι Βαθμοί είναι εξελικτικά στάδια που βέβαια, έχουν κάποια ιεραρχία, αλλά ισχύουν για όλους.
Τα αξιώματα είναι ανάλογα με τις ικανότητες των ανθρώπων και γίνεται επιλογή.

Μ' αυτό εννοώ, ότι δε θα γίνονταν π.χ. όλοι οι Ναΐτες, Μεγάλοι Μάγιστροι.

Επίσης, υπήρχε διαφοροποίηση μεταξύ του ιερατικού κομματιού του Τάγματος και του μάχιμου, άσχετα αν όλοι μαζί ζούσαν ως μοναχοί.

Και γιατί το γράφω αυτό: Διότι, κάποιες τέτοιες λεπτομέρειες –άλλες λογικές και άλλες παρατραβηγμένες– στηρίζουν όλες τις θεωρίες για τα περιβόητα ναϊτικά μυστικά.

Καλέ μου φίλε, νομίζω ότι καθήκον μας ως αναζητητών της αλήθειας, είναι να ξεσκαρτάρουμε κάποια πράγματα.
Φαντάζομαι ότι θα συμφωνείς πως δεν ενδιαφέρει η παράθεση όλων των ευφάνταστων καταγραφών μυθομανών και φιλόδοξων συγγραφέων.

Ας δούμε την ουσία όσο μπορούμε...

Συμπτώσεις, συμπτώσεις…

Οδηγούν σε κάποια συμπεράσματα αυτές οι συμπτώσεις ή είναι σαν τους τύπους που συνδέουν διάφορα σημεία πάνω σε χάρτες και σχηματίζουν πεντάλφες;

Μπορεί λοιπόν να ξεστρατίσουμε κάποια στιγμή, αλλά εδώ είναι η γοητεία της αναζήτησης και όχι της απλής ιστορικής καταγραφής.

Άμα είναι να σταματήσουμε για έναν καφέ, δεν είναι κακό και το ξεστράτισμα.
Αρκεί να μην καταλήξουμε αλλού γι' αλλού από κει που ξεκινήσαμε να πάμε.

Άβυσσος η ψυχή του Ναΐτη.

Έμ, μα θα 'χε γούστο αν δεν ήταν έτσι;;

[Ding an Sich]

Επιτρέψτε μου για λίγο αγαπητές και αγαπητοί φίλοι, διότι...

Νομίζω πως αξίζει να κάνω μια προσπάθεια να ερμηνεύσω τους τίτλους και τα αξιώματα των Ναϊτών, διότι το θεωρώ σημαντικό και ορθώς η Zadok επεσήμανε τη διαφορά μεταξύ βαθμίδων και αξιωμάτων:

Απ’ ότι έχω καταλάβει ο ίδιος υπήρχαν ουσιαστικά 4 βαθμοί σε σχέση με τους Ιππότες, διότι οι Ιερείς και οι εφημέριοι του Τάγματος είχαν διαφορετική Ιεραρχία.

Και ξεκινάμε με αυτούς οι οποίοι δεν ελάμβαναν βαθμούς στο Τάγμα των Ναϊτών, αλλά συμμετείχαν στην εκπαίδευση και τις εκστρατείες ως μισθοφόροι.

Εκτός από τους απλούς στρατιώτες και τους έφιππους τοξότες (οι οποίοι ήταν κυρίως Τούρκοι, εξού και Τουρκόπουλοι), υπήρχαν και οι στρατιωτικά ανώτεροί τους που ονομάζονταν λοχίες (sergeants).

Σε διάφορα κείμενα της εποχής διαβάζουμε και για Αδελφούς Λοχίες (brother sergeants), οι οποίοι μάλλον ήταν squires των Ιπποτών που ελάμβαναν μέρος στις μάχες όντας χαμηλόβαθμοι στρατιωτικοί, έως ότου κριθούν άξιοι να χριστούν Αδελφοί (full brothers).

Ο πρώτος βαθμός των Ιπποτών Ναϊτών ήταν οι εν Χριστώ Αδελφοι...οι Αδελφοί Ιππότες που είχαν λάβει το χρίσμα και δεν διέθεταν κάποιο περαιτέρω αξίωμα, είτε στις λειτουργίες του Τάγματος, είτε στο πεδίο της μάχης.

Ο δεύτερος βαθμός αφορούσε τους Αξιωματούχους Αδελφούς του τάγματος, οι οποίοι λόγω εμπειρίας και σύμφωνα με προϋποθέσεις που αφορούσαν τα χρόνια υπηρεσίας στο Τάγμα (τα χρονικά όρια άλλαζαν αναλογα με τις ανάγκες), ελάμβαναν κάποιους επιπλέον ρόλους, είτε ως Officers (έχοντας κάποιο Γραφείο, δηλ. αναλάμβαναν συγκεκριμένο γραφειοκρατικό έργο), είτε ως Διοικητές μιάς περιοχής (Commanders), είτε ως Καστελλάνοι (Castellans), δηλαδή, διοικητές υπέυθυνοι για την συντήρηση και την προάσπιση κάποιου κάστρου, είτε ως Θησαυροφύλακες (Treasurers) υπέυθυνοι για την διαφύλαξη και την καταγραφή των διάφορων εσόδων και εξόδων του Τάγματος.

Ο τρίτος βαθμός αφορούσε τους ανώτερους των Αξιωματούχων Αδελφών, οι οποίοι ήταν δύο. Ο Έπαρχος (Seneschal) που ήταν ο Ανώτερος Διοικητής όλων των περιοχών, των πόλεων και των κάστρων που είχε υπό την κατοχή του το Τάγμα και μπορούσε να αντιπροσωπεύσει και τον ίδιο τον Μάγιστρο, και ο Στρατάρχης (Marshal) ο Αρχηγός στα πεδία των μαχών όλων των Ναϊτικών στρατευμάτων.

Ο τέταρτος και ο Ανώτατος των βαθμών, ήταν φυσικά αυτός του Μεγάλου Μάγιστρου, του Ύπατου Άρχοντα.

Ο εμβόλιμος και πολύ σημαντικός τίτλος του Σημαιοφόρου (Gonfanonier) δινόταν τιμητικά σε οποιονδήποτε απεδύκνυε ηρωϊκή ανδρεία στην μάχη. Ο ρόλος του στη μάχη ήταν να κρατά έφφιπος ψηλά το Bauseant του Τάγματος για λόγους κυρίως στρατιωτικών τακτικών απανασύνταξης και αναδιοργάνωσης μετά από μία έφοδο. Η σημαία του Τάγματος (η οποία ήταν μία αγαπητέ κ. Ridley Scott ) απογορευόταν να φέρει πάνω της λόγχη (δεν σκοτώνανε με το σύμβολο του Τάγματος, το θεωρούσαν έγκλημα) και με κανέναν τρόπο δεν έπρεπε να πέσει στα χέρια του εχθρού.

Gonfanonier αρχικώς μπορούσε να γίνει ακόμη και ένας απλός οπλίτης ή λοχίας, αλλά μετά τα μέσα του 13ου αιώνα θα έπρεπε κάποιος να είναι καί Χρισμένος Αδελφός, καί ευγενικής καταγωγής.

Τέλος, κάποιοι από τους γηραιότερους Αδελφούς και Ιερείς, αποσύρονταν από την Ανατολή στην Ευρώπη βοηθώντας στο ‘δίκτυο υποστήριξης’, ενισχύοντας το Τάγμα με κληρωτούς και κονδύλια.

[Zadok the priestess]

Κι ένα δωράκι για το φίλο Elissaio:

Παλιότερα, σε μία συζήτηση του καλού μας Ramoglou, ο φίλτατος Knight ΜΙΧΑΗΛ είχε καταγράψει τα εξής σχετικά με την Πυθαγόρεια αριθμοσοφία.

Αξιοσημείωτο είναι ότι οι εσωτερικές γωνίες του πεντάκτινου αστέρα είναι 108 μοιρών. Θεωρείται ο αριθμός του Ήλιου, ενώ το κομπολόι των Βουδιστών-μαλα-έχει 108 χάντρες.

Είναι το μισό του 216 ή 6 στην τρίτη δύναμη ή οι 36 δεκανοί του ζωδιακού σε 6 κύκλους
Επιπλέον το διπλάσιο είναι 432.

Η εποχή του σιδήρου διαρκεί ακριβώς 432.000 χρόνια.
Η εποχή του χαλκού, η προηγούμενη διήρκησε 2χ432.000 δηλ. 864.000 χρόνια.
Η αργυρή εποχή 3χ 432.000 ήτοι 1.296.000 χρόνια.
Τέλος, η χρυσή και πρώτη εποχή είχε διαρκέσει 4χ432.000 δηλ. 1.728.000 χρόνια.

Καθώς θεωρείται ότι τώρα μάλλον τελειώνει η εποχή του σιδήρου και ο άνθρωπος πλέον, αναζητά την οδό της επιστροφής στην Ουράνια Πατρίδα, ας δούμε μία σύμπτωση.
Το άθροισμα όλων αυτών των ετών μας δίνει 4.320 χιλιετίες.
Πρόκειται για έναν αριθμό που μοιάζει πολύ με την Εβραϊκή ή ορθότερα την Αιγυπτιακή παράδοση, η οποία μετρά τα έτη με την φράση 'έτος Φωτός'. Δηλαδή το δικό μας έτος (0) μηδέν αντιστοιχούσε σε αυτούς, 4.000 χρόνια από κτίσεως κόσμου. Τυχαιο ??

Αν το 1 (ένα) είναι η αρχή του παντός, ο ρυθμός 4,3,2 αποτελεί το μέτρο ανάπτυξης του φωτός-εκδήλωσης- αλλά και το μέτρο επιστροφής στην πηγή κατά την ανοδική πορεία μας.
Ο αριθμός αυτός -432- δε συναντάται μόνο στους Πυθαγορείους.
Η μυθική Βαλχάλλα έχει 540 πύλες,
από την κάθε μία βγαίνουν 800 στρατιώτες, στο τέλος κάθε κύκλου, για να πολεμήσουν τον αντίθεο (540χ800=432.000)
Βαβυλωνιακός μύθος λέει ότι μετά τον κατακλυσμό πέρασαν 432.000 χρόνια μέχρι τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπινου οικισμού. Συμπτώσεις ???

Συν το ότι όλοι οι παραπάνω αριθμοί, αθροιστικά οδηγούν στο 9?
Τον αριθμό που όντας τελευταίος στη σειρά των στοιχειωδών, συμβολίζει το τέλος μίας εξελικτικής φάσης και την αρχή μίας νέας? Τον αριθμό της μύησης... Είναι σύμπτωση, ή το ένα φέρνει το άλλο?

[Zadok the priestess]

Ο τρίτος βαθμός αφορούσε τους ανώτερους των Αξιωματούχων Αδελφών, οι οποίοι ήταν δύο. Ο Έπαρχος (Seneschal) που ήταν ο Ανώτερος Διοικητής όλων των περιοχών, των πόλεων και των κάστρων που είχε υπό την κατοχή του το Τάγμα και μπορούσε να αντιπροσωπεύσει και τον ίδιο τον Μάγιστρο, και ο Στρατάρχης (Marshal) ο Αρχηγός στα πεδία των μαχών όλων των Ναϊτικών στρατευμάτων.

Συγγνώμη που επιμένω, αλλά βλέπω ότι οι εκάστοτε μεταφραστές το έχουν κάνει το θαύμα τους.

Εν πάσει περιπτώσει, για να μη δημιουργούμε σύγχιση σε όσους διαβάζουν, ο Έπαρχος που αναφέρει ο φίλος Ding an Sich είναι ο Ταξιάρχης που ανέφερα εγώ κι ο Στρατάρχης αντιστοιχεί στον Επιμελητή.

[Elissaios]

Ούτε τα "αξιώματα" μου αρέσουν. Πολύ γκλάμορους ακούγεται. Αλλά μου φαίνεται πως είμαστε "χαμένοι στη μετάφραση". Αν βρω κάποια πιο αξιόπιστη πηγή (κάτι σε γαλλικά, ας πούμε) θα το γράψω. Ίσως είναι πιο ενδιαφέρον να λέμε "Ιεραρχία" ή "Δομή".
Καλά, ας μην κολλάμε στις λέξεις.

Όπως γράφω και παραπάνω, είναι εύκολο να ολισθήσει κανείς προς μια συνωμοσιολογική πλευρά- ή ίσως είναι και το πώς παρουσιάζεται κάτι. Όλα αυτά τα ωραία αριθμολογικά του Knight Mιχαήλ (πού πήγε, αλήθεια;) θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένδειξη πως οι Ναΐτες ήταν φοβεροί και τρομεροί αποκρυφιστές! Ή, οι γεωγραφικές συγγένειες θα μπορούσαν να παρουσιαστούν ως ένα απόρρητο σχέδιο που εξυφαινόταν εκεί, ή, πολύ πιο ρεαλιστικά, ότι κάποιοι ήταν γείτονες, άρα γνώριμοι και ο ένας επηρέαζε τον άλλον- τίποτα περισσότερο.

Για τους καλαβρούς μοναχούς που γράφω παραπάνω, έχω διαβάσει διάφορες εκδοχές. Η ίδια ιστορία παρουσιάζεται ως ένα μυστικό σχέδιο που δεν κατάφερε να μείνει τελείως μυστικό, ή ως ένα περιστατικό από μοναχούς που δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να ιδρύουν μοναστήρια!

Διαλέγουμε και παίρνουμε λοιπόν, αποφεύγοντας τις πολύ κραυγαλέες συνωμοσιολογικές θεωρίες που μοιραία θα συναντήσουμε στο δρόμο μας.

[Zadok the priestess]

Ούτε τα "αξιώματα" μου αρέσουν. Πολύ γκλάμορους ακούγεται. Αλλά μου φαίνεται πως είμαστε "χαμένοι στη μετάφραση". Αν βρω κάποια πιο αξιόπιστη πηγή (κάτι σε γαλλικά, ας πούμε) θα το γράψω. Ίσως είναι πιο ενδιαφέρον να λέμε "Ιεραρχία" ή "Δομή".
Καλά, ας μην κολλάμε στις λέξεις.

Καλέ μου, κι εγώ νομίζω ότι δεν χρειάζεται να μείνουμε άλλο σ' αυτό.

Πάντως, είναι άλλο πράγμα η δομή και άλλο η ιεραρχία...

[Elissaios]

Να η δομή της ιεραρχίας, κατά σειρά βαθμού, στα γαλλικά- έτσι, για να μας φύγει η περιέργεια.

Le Maître
Le Sénéchal
Le Maréchal du Couvent du Temple
Le Commandeur de la Terre de Jerusalem
Le Commandeur de la Cité de Jerusalem
Les Commandeurs des Terres de Tripoli et d'Antioche
Les Commandeurs des autres Provinces
Le Frère Drapier
Les Frères Chevaliers Commandeurs des Maisons
Le Commandeur des Chevaliers
Le Turcoplier
Le Sous-Maréchal
Le Gonfanonier
Le Commandeur de la Voûte d'Acre

Δεν είναι απαραίτητο να προσπαθούμε για αντιστοιχίσεις με σημερινά αξιώματα, γιατί εκείνη την εποχή είχαν άλλες βαθμίδες.
Εκτός από τους αναφερόμενους στον παραπάνω κατάλογο, υπήρχαν και άλλες θέσεις στην οργάνωση του Τάγματος.

[Ding an Sich]

Χμμμ!...θα αφήσω κι εγώ ακόμη ένα μικρό σχόλιο περί των τίτλων, το οποίο κολάει και με την συνέχεια αυτών που θα πώ.

Εκ των πραγμάτων, οι 'κατώτεροι' πολιτισμοί δανείζονται πράγματα από τους πολιτισμούς οι οποίοι είναι 'ανώτεροι' ή έτυγχε να προηγηθούν, έτσι ώστε να εξελιχθούν και να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες, ή ακόμη και για να επιβιώσουν...'Ότι δεν είναι ανταγωνιστικό αφομοιώνεται'.

Οι Γάλλοι του Μεσαίωνα ωφείλουν πολλά στους Ρωμαίους και τους Βυζαντινούς, εφόσον η σχέση τους με τους δύο τελευταίους ήταν αυτή που τους έδωσε την ώθηση ώστε να εξελιχθούν και με την σειρά τους να μεγαλουργήσουν.

Ρίχνοντας έστω και μιά ματιά στις ρίζες των λέξεων κάποιων από τους τίτλους που προαναφέρθηκαν, θα διαπιστώσετε ότι είναι Λατινικές.

Το Marechal (όπως και το αγγλικό Marshall) προέρχονται από το όνομα του Ρωμαϊκού θεού του Πολέμου Mars (αντιστοιχεί στον Άρη), όπως και το Martial Arts (Πολεμικές Τέχνες, οι Τέχνες του θεού του Πολέμου)...γι' αυτό και επιμένω στο Marechal=Στρατάρχης

Το ίδιο και το Chevalier προέρχεται από το βυζαντινό Καββαλάριος (Ιππέας, Ιππότης), όπως και το αγγλικό Cavalry.

Το θέμα δεν είναι γλωσσολογικό, αλλά είναι ολοφάνερο ότι σε όλα τα επίπεδα, ειδικότερα από την εποχή του Carolus Magnus (Καρλομάγνου), οι Φράγκοι ήταν επηρρεασμένοι σε μεγάλο βαθμό από τους πολιτισμούς που προανέφερα.

Επί του θέματος, θα ήθελα να αναλύσουμε ένα πολύ δύσκολο κομμάτι (λόγω του ότι δεν υπάρχουν αρκετές πηγές) που αφορά τις σχέσεις των Φράγκων, και κατά συνέπεια των Ναϊτών, με τους πολιτισμούς της Ανατολής.

Πιό συγκεκριμένα, κατά την εποχή που έλαβε χώρα η πρώτη Σταυροφορία συνέβει το εξής σημαντικότατο γεγονός. Υπήρξε, τουλάχιστον στα χαρτια και τους τύπους, μία συνενωτική ταση των Χριστιανών της Δύσης με τους Χριστιανούς της Ανατολής.

Εκεί όπου οι σκληροπυρηνικοί σχισματικοί των δογμάτων ήταν ορκισμένοι εχθροί, μπροστά στην ραγδαία ανάπτυξη του Ισλάμ ήλθαν αντιμέτωποι με έναν κοινό 'εχθρό' και άρχισαν να αναπτύσουν πιό στενές επαφές μεταξύ τους.

Η φιλοξενία των Σταυροφόρων στην Κωνσταντινούπολη και η Συμμαχία των ευγενών της Δύσης με τον Αυτοκτάτωρα Αλέξιο Κομνηνό, άνοιξε κάποιες πύλες οι οποίες για αιώνες παρέμεναν κλειστές λόγω των πολέμων και του θρησκευτικού δογματισμού.

Διάφοροι αξιόλογοι ευγενείς, όπως ο Godefroy de Bouillon, παρέμειναν πιστοί σε αυτήν την Συνενωτική Ιδέα και μάλιστα ο συγκεκριμένος φαίνεται πως την είχε εμφυσήσει και στους Πρώτους Ναϊτες. Οι Ναϊτες δε, οικάζουμε ότι για αυτούς τους λόγους δεν έλαβαν μόνο την ευλογία του Πάπα, αλλά και αυτήν του Πατριάρχη των Ιεροσολύμων.

Πέραν, λοιπόν, των πολύ καλών σχέσεων των Ναϊτών με τους Ανατολικούς, υπήρξε και ανταλλαγή πολιτισμικών - και όχι μόνον - στοιχείων με διάφορους άλλους λαούς, όπως οι Εβραίοι, οι Άραβες και οι Τούρκοι (ο Ναός του Σολομώντα, οι Ασσασίνοι και οι Τουρκόπουλοι, είναι όροι που συνόδευαν πάντα τους Ναϊτες).

Σε τί βαθμό πιστεύετε ότι επηρρεάστηκαν οι Ναϊτες από όλους τους λαούς που προανέφερα (όσον αφορά την θρησκεία, τις αντιλήψεις, τις τέχνες και τα όπλα) και με ποιούς τρόπους?

[ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ]

Γεια σας και παλι
Δεσποσυνη, θα αναφερθω σε προηγουμενο μηνυμα σου για τον εξοπλισμο των μεσαιωνικων Ναιτων.

Πολυ σωστα αυτα που αναφερεις, και θελω να συμπληρωσω την στρατηγικη τους τακτικη (επιφυλασομαι να ανεβασω αποσπασμα απο τα Τακτικα του Λεοντος ΣΤ' που αναφερεται στις πολεμικες συνηθειες των Δυτικων)

Απλη τακτικη λοιπον. Ορμαμε στηον εχθρο. Κανενα τεχνασμα.
Τεχνασματα χρησιμοποιουσαμε συνηθως εμεις , και ειχαμε επισης εναν απο τους καλυτερους στρατους (καταφρακτοι, βουκελαριοι, κ.λ.π.) - επιφυλασομαι..

επισυναπτω ενα αγγλικο κειμενο (δυστυχως οι ξενοι ασχολουνται περισσοτερο απο εμας για δικη μας κληρονομια!) για τον εξοπλισμο των Ελληνων απο εδω

http://www.geocities.com/TimesSquare/La ... eapon.html

Weaponry
The weapons most commonly used by Byzantine soldiers were swords spears, maces, slings and bows. The sword (xiphos) was the primary weapon and many sword types (straight, curved, one- and two-handed) are depicted in the illustrations. According to the strategika, by the sixth century the short Roman gladius had been abandoned in favor of a long two-edged sword, the spathion, used by both the infantry and cavalry. The tenth century Sylloge tacticorum gives the length of this kind of sword as the equivalent of 94 cm and mentions a new saberlike sword of the same length, the paramerion, a curved one-edged slashing weapon for cavalrymen. Both weapons could be carried from a belt or by a shoulder strap.

Infantrymen and cavalrymen carried spears for thrusting and casting. Cavalrymen of the sixth and seventh century wielded lances with a thong in the middle of the shaft (Avar style) and a pennant. Infantrymen's spears (kontaria) in the tenth century were 4-4.5 meters long (cavalry lances were slightly shorter) with an iron point (xipharion, aichme). One type of spear, the menaulion, is described in detail; it was very thick, taken whole from young oak or cornel saplings and capped by a long blade (45-50 cm), for use by especially strong infantrymen (called menaulatoi after their weapon) against enemy kataphraktoi - an excellent example of a weapon and a type of specialized soldier developed for a specific tactical role. Both light infantry and cavalry carried javelins (akontia, riptaria) no longer than three meters.

Maces (rabdia) and axes (pelekia, tzikouria) served as shock weapons. The tenth century kataphraktoi carried heavy all-iron maces (siderorabdia) - six-, four- or three-cornered - to smash their way through enemey infantry. Infantrymen either hurled maces and battle-axes at the enemy or used them in hand-to-hand combat; the axe was the preferred weapon of the mercenaries from Rus' of the tenth and eleventh centuries. Axes were single-bladed (rounded or straight edged), sometimes with a spike opposite the blade.

The sling (sphendone) and the bow (toxon) were the weapons used by light soldiers. Slings were the ordinary hand-held type; the Roman staff sling (fustibalis) was apparently little used. The Byzantine bow, like the late Roman bow, was the composite, reflex type featuring an unbendable horn grip with the reinforced wooden bowstave slung in reverse of the bow's natural flex whe unstrung. A bowshot (flight, not target, range) is over three hundred meters for for an infantry bow, but cavalry bows, standing 1.2 meters high, were smaller and less tightly strung for greater accuracy and ease of handling, they had a flight range of 130-35 meters. The solenarion is a hollow tube through which an archer could launch several small arrows (mues, i.e., "mice") at a time; Anna Komnene remarked that the Crusader's Western-type crossbow, which she called a tzangra, was unknown to Byzantium before the twelfth century

Το εικονιζομενο παρακατω σπαθι ειναι το "παραμέριον" που αναφερεται στο κειμενο.

[Ding an Sich]

Αγαπητέ Νικηφόρε,

Τα θέματα της Στρατηγικής, της Οπλομαχίας και των Τακτικών των Στρατών του Μεσαίωνα είναι ανεξάντλητα. Τυγχάνει να είμαι κι εγώ λάτρης των πολεμικών Τεχνών, όμως...

Επειδή, καί λόγω της προσέγγισης της δημιουργού, και λόγω των υπολοίπων συγγραφομένων (όπως και εγώ ο ίδιος) που επιθυμούμε να δούμε περισσότερο τις Πνευματικές και Εσωτερικές σχέσεις των Ναϊτών με τους λαούς, τους πολιτισμούς και τις θρησκείες με τις οποίες ήλθαν σε επαφή κατά την διαμονή τους στην Ιερά Πόλη της Σαλήμ...θα ήταν προτιμότερο, πλεον, να συνεχίσουμε το θέμα με 'πνευματοδεέστερους τρόπους'.

Θα πρότεινα, λοιπόν, όταν ανέβει και το άρθρο μου περί του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη (όπου κάνω υπερανάλυση των εξοπλισμών) να παραθέσουμε τις απόψεις μας περί στρατηγικής εκεί (χωρίς να περιοριστούμε σε αυτό), σε ένα άλλο topic.

Τί θα έλεγες γι' αυτό, αγαπητέ?

[ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ]

Καμμία απολύτως αντίρρηση.

[Knight MIXAHΛ]

Παρων.
Τις τελευταιες μερες με απασχολησε το κυνηγι καποιων
αιρετικων και αλλοπιστων στους Ιερους Τοπους.
Μετα τις μαχες στα εξωτερικα, παντα ενδιαφεροντα
τα εγκυκλοπαιδικα, πισω, μεσα στα τειχη του Διοικητηριου
στην ησυχια του Ασυλου, μπορουμε να συζητησουμε
σχετικα με αποψεις και φιλοσοφιες με τις οποιες το
Ταγμα ηρθε επαφη.

Αποψεις Γνωστικες κειμενα ερμητικα, Μιθραικα Μυστηρια
κειμενα αρχαιων Ελληνων περα του Πλατωνα και του
Αριστοτελη. Αποψεις οι οποιες ειναι εξισου αρχαιες αν οχι
και αρχαιοτερες απο το επισημο δογμα.
Σιγουρα προκαλει εντυπωση , σε ενα κοσμο αυστηρα
ανδροκρατουμενο, η Μαρια η Μαγδαληνη, που δειχνει
την περισσοτερη Σοφια απο ολους του αποστολους οταν
συνομιλει με τον Ιησου. Το ξεχασμενο δογμα της
μετενσαρκωσης, κλπ

Εν συντομια, οι Ναιτες οχι μονο ηρθαν σε επαφη με μια
αγνωστη γνωση, αλλα σαν αποτελεσμα , μελετησαν και
τους αντιπαλους τους Μωαμεθανους.
Αλλα ακομα στην δυση πολλοι Καββαλιστες εμφανιστηκαν
την εποχη των Ναιτων.
Πολλες δε εργασιες τους ηταν αποτελεσμα συνθεσης και
παραλληλης επεξεργασιας.
Θεωρουσαν θησαυρο της ανθρωποτητας ολη την γνωση.
Θησαυρο απειλουμενο απο τις εκαστοτε επισημες αποψεις της
εκκλησιαστικης και κοσμικης εξουσιας.
Ο δρομος για την κατανοηση και προσεγγιση του θειου , ηταν
για τους Ναιτες η αναζητηση της Γνωσης , η μοναχικη
αναζητηση της γνωσης η οποια επιτυγχανεται , οχι με τυφλες
παπαγαλιες, αλλα με εσωτερικη περιπλανηση και αναζητηση.

Ετσι οι κλασσικες ιπποτικες αρετες αλλα και οι πολεμικες
περιπετειες απεκτησαν μια εσωτερικη και συμβολικη διασταση
Ειναι στραμμενοι περισσοτερο προς τον Ουρανο αντι να
ασχολουνται με την Κολαση. Λατρευαν τον Αναστημενο Χριστο
περισσοτερο παρα τον εσταυρωμενο.

Μονο οι Ναιτες καταφεραν να συγκεντρωσουν και να
διατηρησουν τετοιο πλουτο απαγορευμενων γνωσεων, διοτι οι
συνεδριασεις των Ιπποτων ηταν αυστηρα μυστικες και εν κλειστω.
Ακομα και η εξομολογηση Ναιτου ηταν επιτρεπτη μονο σε κληρικο
μυημενο στο Ναιτικο Ταγμα.
Η μυστικοτης αυτη προφυλαξε το Ταγμα για 200 χρονια.

Βεβαια πολλοι απο τους ιπποτες περεμειναν απλοι και σκληροι
στρατιωτες. Οσοι ομως εκρινοντο καταλληλοι και ειχαν τα
προσοντα εδεχοντο περαιτερω μυηση.

Κλεινωντας αγαπητοι φιλοι, θα ηθελα να μεταφερω μια προταση
σαφως ναιτικης προελευσης
" Αναγκη επι τελους ινα η οικουμενη φωτισθει δια των εργασιων
ημων και απαλλαγει του επαισχυντου ζυγου της δουλειας εις ον
κρατει αυτην η τυφλη αμαθεια"
και η οποια δειχνει τον λογω που η εξουσια της εποχης θελησε να
διαλυση το Ταγμα αλλα και την πηγη της δυναμης που αυτο κατειχε