Παρασκευή και 13 - Το "τέλος" των Ναϊτών

[Παδέμιος]

Γιατί 9?

Αν και ....βρέχει 2 οι επόπτες + 7 διδάσκαλοι...περιέρχονται τρείς φορές τον ναόν περί την σωρόν του Διδ. Χιράμ και δια των ξιφών τα οποία κρούουν επί της γής καλούν όλην την δυνατή ενέργεια να ξεπηδήσει, για να γίνει δυνατή αυτή η επιστροφή στην αρχή.

[Elissaios]

Αγαπητέ Παδέμιε, ευχαριστώ για την πληροφορία.

Μπορεί να έχει βάση, εάν -όπως σημείωσα και πιο πριν- θεωρήσουμε ότι Ναΐτες και Τέκτονες αντλούσαν από την ίδια παράδοση.

Επ' αυτού βρήκα και το εξής:

"Masonic grade of Ninth degree is up to it's neck in decapitation ritual. (Masonic Assassination, by Michael Anthony Hoffman, Library of Congress Cat. Card # 78-57277)"

Το οποίο μου έκανε πολύ καλή εντύπωση, ενθυμούμενος την έφεση των Ναϊτών προς τα κομμένα κεφάλια γενικώς. Φυσικά, δεν σπεύδω να το δεχτώ ως δεδομένο.

Πάντως μάλλον το 9 δεν είναι τυχαίος αριθμός στους Ναΐτες. Οι δηλωμένοι αρχικοί 9 ήταν στην ουσία 10 διότι υπήρχε και άλλος διακεκριμένος εθελοντής, περί του οποίου θα επανέλθω.

Γενικότερα, η αριθμολογία και οι συμβολισμοί είχαν το ρόλο τους στη ναϊτική κοσμοθεωρία. Ίσως όμως να υπήρχαν και έννοιες που για τους Ναΐτες είχαν τη σημασία τους αλλά σήμερα δεν είναι γνωστές ή έχουν ξεχαστεί. Τι σημαίνει άραγε το 9 στα Ταρό, αν δεχτούμε την άποψη ότι οι Ναΐτες είχαν βάλει ένα χεράκι στο σχεδιασμό τους;

Μια πειστικότερη εκδοχή λέει ότι το 9 είναι κύβος του 3, το οποίο 3 όχι μόνο έχει τη σημασία του αλλά και είναι ο πρώτος μονός αριθμός που κυβοποιείται (αφού το 1 πάλι 1 μας κάνει).

Επίσης, υπάρχει και το εννεάγραμμο με διάφορες αστρονομικές - αλχημιστικές σημασίες.



Άβυσσος η ψυχή του Ναΐτη.

[Gothic]

Αγαπητέ Παδέμιος, ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε δημόσιο forum,όπερ σημαίνει πρέπει να είμαστε "κατανοητοί" από όλους

Μην θεωρείς ότι σε αντιλαμβάνονται όλοι αλλά και όσοι σε αντιλαμβάνονται δεν σημαίνει ότι συμφωνούν

Να έχεις κατα νου ότι δεν έχουν όλα τα μέλη σχέση με "χώρους" που ίσως σχετιζεσαι εσύ.

Εύχομαι να μην με παρεξηγείς, δεν έχω καμμία πρόθεση να σε προσβάλω αλλά ένα ερώτημα που ξεπηδά άμεσα από τα λεγόμενά σου (και πιστεύω θα δημιουργήθηκε σε αρκετούς εδώ), είναι :
"Πού τα βρήκες αυτά που λες; "

Με όλη μου την εκτίμηση και πάλι

[Zadok the priestess]

Θα ήθελα να σας παρακαλέσω θερμά, να φροντίζετε οι απαντήσεις σας να είναι σαφείς και μέσα στο πνεύμα του θέματος.

Μην ξεχνάτε ότι τα κείμενα μίας Αγοράς (Forum) μένουν και διαβάζονται και από ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να μην είναι αρκετά εξοικιωμένοι με κάποιες έννοιες.

Φίλτατε Παδέμιε, σε παρακαλώ μην παρεξηγήσεις το σχόλιό μου, αλλά η απάντησή σου μου θυμίζει λίγο κάποιους που όταν τους ρωτούν γιατί ο αριθμός 7 είναι σημαντικός, απαντούν ότι οι μέρες της εβδομάδας είναι 7.
Μα η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

Ο αγαπητός Elissaios ήμουν σίγουρη ότι θα επιστρέψει μελετημένος και μάλιστα, παίρνει άριστα και με τόνο για τα ωραία που μας έγραψε για το 9...

Απορώ όμως, πώς δε σε ρώτησε: "Κι αυτοί γιατί είναι 9;;"

Εν τω μεταξύ, τον μπέρδεψες αρκούντως κι άρχισε πάλι να βλέπει κεφαλές επί πίνακι.

[Elissaios]

Αν και ....βρέχει 2 οι επόπτες + 7 διδάσκαλοι...

Κι αυτοί γιατί είναι 9;

[Elissaios]

Δυο λογάκια για το δέκατο ναΐτη, τον Hugues, κόμη της Καμπανίας (Compte de Champagne). Aν και ήταν 4-5 φορές πλουσιότερος από το βασιλιά της Γαλλίας, το 1126 εγκαταλείπει τη Γαλλία, σύζυγο (μήπως έψαχνε για αφορμή;) και τέκνα, αφήνει την περιουσία του στην επίβλεψη άλλων και φεύγει για τους Αγίους Τόπους, να συμπορευτεί με το Τάγμα, υπό τις εντολές του παλιού του βασσάλου (τι εστί βάσσαλος θα το πούμε εν ευθέτω χρόνω), του Hugues de Payens.

Πιο πριν:
Μεταξύ 1104 και 1105 οι δυο τους είχαν πάει για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και δη στην Ιερουσαλήμ.
Μεταξή 1105 και 1114, και οι δυο τους ευημερούσαν στη Γαλλία ενώ ο Hugues de Champagne (προσοχή μην μπερδέψουμε τους συνονόματους που πήγαιναν δύο-δύο, μήπως πρέπει να τους λέμε χιώτες;) είχε παραχωρήσει εδάφη του στους κιστερκιανούς για τα αββαεία τους.
Μεταξύ 1114 και 1115, πάλι μαζί έφυγαν για προσκύνημα. Ο de Champagne επέστρεψε στη Γαλλία ενώ ο de Payens παρέμεινε στην Ιερουσαλήμ. Σημειωτέον ότι κάποιοι αββάδες στην περιοχή του/της Καμπανίας είχαν μάθει να μελετούν εβραϊκά κείμενα.
Μεταξύ 1119 και 1126 χάνουμε τα ίχνη τους. Είναι όμως η περίοδος που οι Ναΐτες κάνουν τις έρευνές τους στο Ναό και γενικώς.
Το 1128 ο de Payens επιστρέφει στη Γαλλία με 5 συντρόφους και συνέρχεται η σύνοδος της Τρουά.
Από το 1130 το Τάγμα αναπτύσσεται δυναμικά.

Να βάλουμε και μια νότα (αγίου) Μπερνάρ ντε Κλαιρβώ στις σημειώσεις μας, ο οποίος προσδοκούσε ότι ο de Champagne θα γινόταν μοναχός στο μοναστήρι του Κλαιρβώ. Του έγραψε λοιπόν,
"Αν για τη διακονία του Θεού από κόμης έγινες ιππότης και από φτωχός πλούσιος, σε συγχαίρουμε για την πρόοδό σου αυτή, όπως είναι πρέπον, και στο πρόσωπό σου δοξάζουμε τον Θεό, γνωρίζοντας ότι η μεταβολή αυτή οφείλεται στη δεξιά του Κυρίου. Κατά τα άλλα ομολογώ ότι δεν μπορούμε να υπομείνουμε τη στέρηση της χαρούμενης παρουσίας σου, στέρηση που οφείλεται σε -δεν ξέρω ποια- δίκαιη κρίση του Θεού... Μπορούμε άραγε να ξεχάσουμε την παλαιά μας φιλία και τις τόσο γενναιόδωρες ευεργεσίες σου προς τον οίκο μας;" *

____________

* Ζωρζ Μπορντονόβ, "Ναΐτες Ιππότες", εκδ. Περίπλους.

[Zadok the priestess]

Επανερχόμαστε στο θέμα μας λοιπόν:

Νέοι αδελφοί γίνονταν δεκτοί ανά τακτά χρονικά διαστήματα, το τελετουργικό ελάμβανε χώρα σε μία Ναϊτική Εκκλησία, όπου παρίσταντο ο αιτών την εισδοχή, ο ιερατικώς επικεφαλής αδελφός, ο Επικεφαλής του Διοικητηρίου και οι αδελφοί του Διοικητηρίου.

Πριν την τέλεση του τελετουργικού, η συνάθροιση των αδελφών ιπποτών ερωτείτο εάν κάποιος είχε αντιρρήσεις για την εισδοχή του υποψηφίου στο Τάγμα. Εάν δεν εκφραζόταν καμμία διαφωνία, ο αιτών υποβαλλόταν σε ένα ερωτηματολόγιο, σχετικά με την ικανότητά του να λάβει τον όρκο. Τον ρωτούσαν εάν ήταν ελεύθερος, χωρίς να οφείλει υποταγή σε κανέναν άλλο κύριο, εάν η γέννησή τους ήταν νόμιμη, εάν ήταν από ευγενική γενιά, εάν ήταν υγιείς, εάν είχαν οικονομικά βάρη ή εν γένει χρέη. Επίσης, τον ρωτούσαν αν είχε αφορισθεί από την Εκκλησία. Εάν μπορούσε να απαντήσει ικανοποιητικά όλες αυτές τις ερωτήσεις, οι αδελφοί έδιναν τη συγκατάθεσή τους και γινόταν δεκτός στο Τάγμα.

Τότε, ζητούσαν από τον υποψήφιο να γονατίσει και να τοποθετήσει το χέρι του επί της Βίβλου, ορκιζόταν να υπηρετεί τον Κύριο, να τηρεί τα έθιμα του Τόπου και να υπερασπίζεται τους Αγίους Τόπους.

Τότε τοποθετούσαν το λευκό Ναϊτικό μανδύα πάνω στους ώμους του νέου αδελφού.

Οι Ναΐτες μοναχοί ζούσαν περίπου όπως οι Κιστερκιανοί μοναχοί, των οποίων τις αρχές είχαν υιοθετήσει.



Οι Υψηλόβαθμοι αδελφοί ιππότες φόραγαν λευκούς μανδύες, οι χαμηλόβαθμοι αδελφοί φόραγαν καφέ ή μαύρου χρώματος μανδύες. Το έτος 1146, ο Πάπας όρισε ότι θα έπρεπε να φορούν ένα αστέρι με οκτώ ακτίνες (Elissaie μου, ψάξε και για το οκτώ τώρα… χεχε), την γνωστή στάμπα με τον Σταυρό, πάνω στην αριστερή πλευρά του μανδύα επί του στήθους.



Έπρεπε να έχουν κοντά κουρεμένα μαλλιά και γενειάδα. Εκείνη την εποχή, στην Ευρωπαϊκή μόδα ήταν το καθαρό, ξυρισμένο πρόσωπο. Με τις μακριές γενειάδες τους είχαν, προφανώς, μία αρκετά βιβλική εμφάνιση, όπως αυτή θα μπορούσε να προκύπτει από την Παλαιά Διαθήκη. Ήταν γνωστοί για το φανατισμό τους και τα μακριά γένια τους και έχαιραν μεγάλης εκτιμήσεως από τους Μουσουλμάνους αντιπάλους τους και για τα δύο.

Οι Ναΐτες ξυπνούσαν νωρίς το πρωί και ξεκινούσαν τη μέρα τους με προσευχή. Παρακολουθούσαν μία υποχρεωτική λειτουργία, η οποία συμπεριλάμβανε την Ακολουθία και ένα τελετουργικό απαγγελίας της Προσευχής προς τον Κύριο (Pater Noster) 28 φορές. Αρκετά συχνά και εφόσον οι ιππότες δεν βρίσκονταν σε κάποιο πεδίο ή σε εκστρατεία, το τυπικό του Pater Noster επαναλαμβανόταν άλλες τρεις φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Αυτή η πρωινή ακολουθία ήταν η αρχή της δέκατης τέταρτης ώρας της ημέρας τους.

Δεν έτρωγαν τίποτε μέχρι το μεσημέρι ακριβώς, όπου έπαιρναν το κανονικό τους γεύμα. Υποθέτω ότι από αυτό το συνήθειο προέρχεται και η αγγλική λέξη “break fast”, η οποία υποδηλώνει τη διακοπή της νηστείας. Συγκεντρώνονταν στο αριστητήριο, όπου απήγγελαν κι άλλα Pater Nosters πριν γευματίσουν. Ο σκοπός του γεύματος ήταν καλογερίστικα ωφελιμιστικός, να τραφούν δηλαδή και δεν ήταν κοινωνική εκδήλωση. Έτσι, γευμάτιζαν σιωπηρώς.

Μετά το γεύμα προσεύχονταν εκ νέου. Έτσι ολοκληρώνονταν τα καθημερινά καθήκοντα. Ο κάθε ένας επωμιζόταν και μία ειδική αποστολή ή έργο. Δεν υπήρχε μη αξιοποιήσιμος χρόνος για τους Ιππότες και δεν υπήρχε χρόνος για καθησιό.

Έπρεπε πάντα να φορούν το Ναϊτικό μανδύα. Δεν έπρεπε να γευματίζουν ή να πίνουν χωρίς να τον φορούν.



Τηρούσαν δύο περιόδους νηστείας σαράντα ημερών η κάθε μία πριν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.

Η τιμωρία από το τάγμα ήταν αυστηρή. Ιππότης ο οποίος θα αντιμαχόταν άλλο Ναΐτη ή Χριστιανό, θα στερούταν το καλογερικό ράσο, μπορούσε να τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό, κρατούνταν σε ιδιαίτερο χώρο και έχανε όλα τα προνόμια, για άρνηση εκτέλεσης διαταγών ή παρέκκλιση από τους κανονισμούς του Τάγματος ή του Διοικητηρίου. Για κλοπή, αιρετική στάση, αποκάλυψη πληροφοριών οι οποίες αφορούν στους Ναΐτες ή εκ προθέσεως και σε γνώση του αφαίρεση ζωής άλλου Χριστιανού, ο Ιππότης μπορούσε να εκδιωχθεί από το Τάγμα, το οποίο αντιστοιχούσε με επιβολή αφορισμού.

[Secondborn]

Δεν έτρωγαν τίποτε μέχρι το μεσημέρι ακριβώς, όπου έπαιρναν το κανονικό τους γεύμα. Υποθέτω ότι από αυτό το συνήθειο προέρχεται και η αγγλική λέξη “break fast”, η οποία υποδηλώνει τη διακοπή της νηστείας.

To "break fast" όντως σημαίνει τη διακοπή της νηστείας, αλλά αν δεν κάνω λάθος η λέξη απαντάται από πολύ πιο παλιά από τους Ναϊτες Ιππότες.

Συγκεκριμένα λέγεται ότι η ιδέα για την ετυμολογία αυτής της λέξης επάρθη από το Ιπποκρατικό κείμενο: "Περί Διαίτης", στο οποίο αναλυτικότατα ο Ιπποκράτης περιγράφει τη σημασία της υπαρξης ατομικού διατολογίου για ασθενείς, αλλά και υγιείς, καθώς και τη σημασία του πρωϊνού γεύματος.

Ίσως η άποψη ενός γλωσσολόγου της Αγγλικής γλώσσας να βοηθούσε σε αυτή την περίπτωση.

[Zadok the priestess]

Αγαπητέ Secondborn,

είναι πολύ πιθανό να έχεις δίκιο.
Όπως και να 'χει, σε ευχαριστούμε γι' αυτή την ενδιαφέρουσα πληροφορία.
(Συμπτωματικά, είχα μία φίλη εδώ την ώρα που έγραφα, η οποία είναι της Αγγλικής φιλολογίας και δεν ήξερε περισσότερα.)

Να διευκρινίσω μόνο ότι με την αναφορά μου δεν υπονοούσα ότι η λέξη προέρχεται από τους Ναΐτες, αλλά ήθελα να επισημάνω την ετυμολογία της.

Εξάλλου, οι φίλοι μας τότε δε νομίζω ότι μίλαγαν Αγγλικά, αλλά Γαλλικά ως επί το πλείστον τουλάχιστον.

Ας προχωρήσουμε...

Γράψαμε για τις μοναχικές συνήθειες των Ναϊτών, αλλά να μην ξεχνάμε, ότι πρωτίστως ήταν στρατιωτικό τάγμα.

Οι Ιππότες Ναΐτες προκαλούσαν το δέος και το σεβασμό στους αντιπάλους τους στους Αγίους Τόπους. Οι εχθροί τους τους θαύμαζαν σαν άγιους άνδρες οι οποίοι μάχονταν τη δική τους Τζιχάντ. Στην πραγματικότητα, οι Ναΐτες ήταν ατρόμητοι σε πολλές από τις αναμετρήσεις τους και θα ρίχνονταν πάνω στους εχθρούς τους ιππεύοντας τα άλογά τους κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Αρκετές φορές ο εχθρός ετρέπετο σε άτακτη φυγή, εξαιτίας της σφοδρότητας της επίθεσης. Μάχονταν σα δαιμονισμένοι, δε ζήταγαν έλεος και το Τάγμα περίμενε από αυτούς να πολεμούν μέχρι θανάτου, ακόμη κι αν το μόνο το οποίο τους είχε μείνει, ήταν το χέρι το οποίο κρατούσε το σπαθί. Είχαν έναν κανόνα: δεν καταδέχονταν να οπισθοχωρήσουν έναντι του εχθρού παρά μόνον αν βρίσκονταν πλέον κατ’ αναλογία περισσότεροι από τρεις εναντίον ενός εις βάρος τους.

Οι Ναΐτες οι οποίοι έπεφταν στα χέρια του εχθρού ανέμεναν το θάνατο, διότι δεν ακολουθούσαν το έθιμο της ανταλλαγής, το οποίο ήταν ευρέως διαδεδομένο εκείνη την εποχή και ίσχυε για όλους τους αιχμαλώτους. Μετά την ολέθρια Μάχη στα Κέρατα του Χατίν, με την οποία έχασαν τους Άγιους Τόπους, αρκετές εκατοντάδες Ιππότες Ναΐτες αιχμάλωτοι εκτελέστηκαν.



Εκτός από το γεγονός ότι ήταν «θηρία» στη μάχη, οι Ναΐτες ήταν το αντίστοιχο αυτού που θα ονομάζαμε 'μεσαιωνικό άρμα μάχης'. Φορούσαν ένα σιδερόπλεχτο θώρακα εσωτερικά, κάτω από το λευκό τους μανδύα, καθώς και ενισχυμένα γάντια πανοπλίας στα χέρια και προστατευτικά για τις κνήμες και τα πόδια. Ο σιδερόπλεχτος θώρακας έφτανε να καλύψει και το κεφάλι, ενώ φορούσαν και μία μεταλλική περικεφαλαία από πάνω.



Χρησιμοποιούσαν σπαθί Ευρωπαϊκού σχεδιασμού, το οποίο ήταν μακρύ, φαρδύ, ίσιο και δίκοπο. Για πρόσθετο οπλισμό έφεραν κεφαλοθραύστη (ρόπαλο με σφαιρική ονυχοφόρα κεφαλή), που προκαλούσε φοβερή συντριβή των εχθρών.

Ο τρόπος με τον οποίο μάχονταν οι Ναΐτες ήταν να εφορμούν έφιπποι με τα δυναμικά άλογά τους καταπάνω στους εχθρούς τους, πέφτοντας πάνω τους όπως το κύμα που σκάει στην ακτή. Ίππευαν σα μονάδα σε σχηματισμό και χτυπούσαν με τρομερή και καταστροφική δύναμη.



Όλοι οι Ιππότες Ναΐτες δικαιούνταν τρία άλογα από το Τάγμα. Το πρώτο το ίππευε ο προσωπικός τους λοχίας, ο οποίος μετέφερε τη λόγχη τους. Το δεύτερο το χρησιμοποιούσε ο Ιππότης στη μάχη και το τρίτο ήταν εφεδρικό για τον ιππότη και το ίππευε ένας υπηρέτης ή οπλίτης.

Το Ναϊτικό λάβαρο της μάχης ήταν το Beaucient. Αποτελείτο από λευκά και μαύρα κάθετα τετράγωνα. Περιγράφεται επίσης και με την στάμπα του Σταυρού να κυματίζει στη μάχη όπως αυτή η εικόνα:

[Ding an Sich]

Επιτέλους (να σαι καλά αγαπητή Zadok),

μία εικόνα Ναϊτη με τον σταυρό ραμένο στο ταμπάρο, στο σημείο όπου υποτίθεται ότι είναι η καρδιά. Σημειωτέον, δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερος από 7-12 εκατοστά και σε καμία περίπτωση δεν κάλυπτε όλο το μήκος του tabard (όπως θέλησαν να μας παρουσιάσουν τα πράγματα, στις 'κατά Ridley Scott σταυροφορίες').

Ερώτηση: αγαπητή Zadok, είμαστε βέβαιοι για οκτάκτινο αστέρι? Έχει καμία σχέση με τον οκτάκομβο σταυρό, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε από τους Ιωαννίτες της Μάλτας 4 αιώνες μετά?(διότι ο σταυρός, πάνω στα τετραγωνάκια, που μας έχεις παραθέσει, είναι ο γνωστός ως Σταυρός της Μάλτας που σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει οι Ναϊτες, σε αντίθεση με τον cross formee branchee, ο οποίος εμφανίζεται πάνω στο bauseant)

[Zadok the priestess]

Επιτέλους (να σαι καλά αγαπητή Zadok),

μία εικόνα Ναϊτη με τον σταυρό ραμένο στο ταμπάρο, στο σημείο όπου υποτίθεται ότι είναι η καρδιά. Σημειωτέον, δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερος από 7-12 εκατοστά και σε καμία περίπτωση δεν κάλυπτε όλο το μήκος του tabard (όπως θέλησαν να μας παρουσιάσουν τα πράγματα, στις 'κατά Ridley Scott σταυροφορίες').

Δυσκολεύτηκα λίγο, αγαπητέ μου, αλλά ήταν η μόνη τελικά που βρήκα!
Τουλάχιστον υπάρχει

Ερώτηση: αγαπητή Zadok, είμαστε βέβαιοι για οκτάκτινο αστέρι? Έχει καμία σχέση με τον οκτάκομβο σταυρό, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε από τους Ιωαννίτες της Μάλτας 4 αιώνες μετά?(διότι ο σταυρός, πάνω στα τετραγωνάκια, που μας έχεις παραθέσει, είναι ο γνωστός ως Σταυρός της Μάλτας που σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει οι Ναϊτες, σε αντίθεση με τον cross formee branchee, ο οποίος εμφανίζεται πάνω στο bauseant)

Καλέ μου, η μόνη διαφορά που βλέπω εγώ τουλάχιστον, είναι ότι ο μεν έχει λίγο πιο έντονες γωνίες από τον άλλο.
Κατά τα άλλα, και οι δύο έχουν 8 άκρες.
Μήπως βλέπεις κάτι που δεν βλέπω

Επί τη ευκαιρία, να παραθέσω και τα ονόματα των υποτιθέμενων εννέα πρώτων ιπποτών:

* Hugh de Payen, υποτελής του Hugh της Καμπανίας και συγγενής εξ αγχιστείας με τους St Clairs του Roslin.
* André de Montbard, θείος του Bernard του Clairvaux και έτερος υποτελής του Hugh της Champagne.
* Geoffroi de St Omer, γιος του Hugh de St Omer.
* Payen de Montdidier, συγγενής της ηγεμονικής οικογένειας της Φλάνδρας.
* Achambaud de St-Amand, άλλος ένας συγγενής της ηγεμονικής οικογένειας της Φλάνδρας.
* Geoffroi Bisol,
* Gondemare,
* Rosal,
* Godfroi.

[Ding an Sich]

Καλέ μου, η μόνη διαφορά που βλέπω εγώ τουλάχιστον, είναι ότι ο μεν έχει λίγο πιο έντονες γωνίες από τον άλλο.
Κατά τα άλλα, και οι δύο έχουν 8 άκρες.
Μήπως βλέπεις κάτι που δεν βλέπω

Ε! Όπως και να το κάνουμε διαθέτω και ολίγες γνώσεις εραλδικής (οικοσημολογίας) και συμβολολογίας. (τσσσ...καλά ποιός είμαι? )

Ο σταυρός της Μάλτας μοιάζει όντως με τον cross formee branchee και θα μπορούσε, τόσο να είναι μία στυλιζαρισμένη εκδοχή του δεύτερου, όσο και να είναι εντελώς άσχετος...παρακαλώ, αναμείνατε για την ανάγνωση του κεφάλαιου περί των συμβόλων των σταυρών που χρησιμοποίησαν οι Ναϊτες και οι Ιωαννίτες (στα ενδύματα, τις ασπίδες, τις σφραγίδες των Μαγίστρων...και όχι μόνο), στο νέο μου άρθρο.

Εργάζομαι πυρετωδώς...μάλλον θα τελειώσει σήμερα και πιστεύω πως συμπληρώνει όμορφα οτιδήποτε αναφέρεται εντός αυτού του topic.

[Zadok the priestess]

Ε! Όπως και να το κάνουμε διαθέτω και ολίγες γνώσεις εραλδικής (οικοσημολογίας) και συμβολολογίας.

Δεν αμφέβαλλα, αγαπητέ!

Για την ώρα καταπιανόμαστε με τα γενικά περί Ναϊτών και στη συνέχεια, άμα τελειώσεις κι εσύ, θα μπούμε και στις λεπτομέρειες...

Ας δούμε τώρα τη Δομή του Ναϊτικού Τάγματος:

Ο Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών ήταν ο ανώτατος ηγέτης του Τάγματος. Επόπτευε ολόκληρο το Τάγμα, σε όλες τις περιοχές της επιρροής του και λογοδοτούσε μόνον στον Πάπα.

Δεξί χέρι του Μεγάλου Μάγιστρου και αμέσως επόμενος στην ιεραρχία ήταν ο Ταξιάρχης του Τάγματος, ο οποίος ήταν ο «αρχι-υπηρέτης» του Τάγματος.

Οι γεωγραφικές περιοχές αρμοδιότητας του Τάγματος ήταν δέκα:

Στους Αγίους Τόπους:

Ιερουσαλήμ
Αντιόχεια
Τρίπολη

Στην Ευρώπη:

Anjou Γαλλίας
Poitou Γαλλίας
Tripoli Γαλλίας
Apulia Ιταλίας
Αγγλία
Πορτογαλία
Ουγγαρία

Κάθε Επαρχία διοικούνταν από το Μέγα Καθηγούμενο και ένα Διοικητή. Μέσα σε κάθε Επαρχία υπήρχαν Διοικητήρια τα οποία αποτελούνταν από μικρά συγκροτήματα, που περιλάμβαναν πύργο και μικρά αγροκτήματα και μεγάλα κτηματικά συγκροτήματα, τα οποία αποτελούνταν από κάστρα, μεγάλα αγροκτήματα, αρχοντικά και πιο απόμερες περιοχές. Αυτά τα Διοικητήρια ή Οικήματα διοικούνταν με τη σειρά τους από έναν Καθηγούμενο και ένα Διοικητή.



Η επόμενη ιεραρχικά βαθμίδα ήταν στο κάθε τοπικό Διοικητήριο ή Οίκημα και ήταν οι ίδιοι οι ιππότες.

Ακολουθούσαν οι ένοπλοι υπηρέτες ή λοχίες, οι οποίοι υποστήριζαν τον ιππότη στη μάχη ως οπλίτες. Η κατώτερη βαθμίδα αποτελείτο από τους υπηρέτες του Τάγματος, οι οποίοι φρόντιζαν τις καθημερινές ανάγκες των Διοικητηρίων, όπως να επεξεργάζονται και να περιποιούνται δέρματα, να ψήνουν ψωμί, να φροντίζουν τα άλογα ή να φτιάχνουν οπλισμό και πανοπλίες. Οι υπηρέτες του Τάγματος φορούσαν έναν καφέ ή μαύρο μανδύα.

Το Ιερατείο του Τάγματος φορούσε έναν Πράσινο μανδύα. Πέρα από τον προφανή σκοπό τον οποίο επιτελούσαν, δηλαδή να επιμελούνται των πνευματικών αναγκών του οικήματος, οι κληρικοί επίσης εκτελούσαν και χρέη διοικητικών υπαλλήλων, γραφιάδων, τραπεζικών και διπλωματών. Δεδομένου του ότι οι ίδιοι οι μαχόμενοι ιππότες ήταν αγράμματοι ή ελάχιστα εγγράμματοι (οι περισσότεροι άνδρες πολεμιστές της εποχής δεν ήταν ιδιαίτερα μορφωμένοι), το ιερατείο του Τάγματος ήταν αντίθετα ιδιαίτερα εγγράμματο και εκπαιδευμένο.

Εκτιμάται ότι οι υψηλόβαθμοι του Τάγματος ανέρχονταν σε 20,000 άτομα στην Ναϊτική οργάνωση, εκ των οποίων οι 2,000 ήταν ιππότες.

[Elissaios]

Mερικές σημειώσεις ακόμα για το νεοεισερχόμενο στο Τάγμα:

Για ένα διάστημα ο ενδιαφερόμενος ενημερωνόταν για τον τρόπο ζωής στο Τάγμα, έτσι ώστε να σκεφτεί καλά πριν πάρει την οριστική του απόφαση. Αν η απόφασή του ωρίμαζε και έφτανε στο κατώφλι, ήταν αντίστοιχα και θέμα των Ναϊτών να αποφασίσουν αν θα τον δεχθούν ως υποψήφιο ή όχι.

'Οπως έγραψε η Zadok the Priestess παραπάνω, στην τελετή υποδοχής ο υποψήφιος υποβαλλόταν σε μια σειρά ερωτήσεις για να βεβαιώσει ότι δεν ήταν δεσμευμένος με οποιοδήποτε τρόπο (από γυναίκα ή άλλο τάγμα), δεν είχε χρέη, ήταν νόμιμος γυιος, δεν ήταν ιερωμένος και ότι ήταν υγιής. Επίσης, του υπενθυμιζόταν ότι ενώ ως τώρα ήταν αφέντης του εαυτού του, θα γινόταν δούλος άλλων και θα έπρεπε να ακολουθήσει μια πολύ σκληρή πειθαρχία. Για όλα αυτά ο υποψήφιος έπρεπε να δώσει ειλικρινείς απαντήσεις και υποσχέσεις υπακοής και αγνότητας.

Φαίνεται πως όλη αυτή η προεργασία -από την εκδήλωση ενδιαφέροντος του υποψήφιου μέχρι και την τελετή- γινόταν σε ένα κλίμα στοργής αλλά και αυστηρότητας από τους Ναΐτες.

Συνήθως, αφού ο νοεισερχόμενος εγκατέλειπε πια τα εγκόσμια, παραχωρούσε την όποια περιουσία του στο Τάγμα- αν διέθετε.

Γιατί όμως κάποιος έπαιρνε μια τέτοια απόφαση, να εγκαταλείψει τα πάντα και να ακολουθήσει μια υποτακτική στρατιωτική - μοναστική ζωή;

Γιατί, πέρα από την ιδέα της ιπποσύνης που τότε είχε ιδιαίτερη αξία, η "σκέπη του Οίκου των Ναϊτών" ήταν ο τρόπος για να εγκαταλείψει ο κατατασσόμενος τις εγκόσμιες αμαρτίες, να υπηρετεί το Θεό και να είναι φτωχός μετανοώντας στην επίγεια ζωή του ώστε να σώσει την ψυχή του.

Ωστόσο, αγαπητή Zadok the Priestess με όλα τα ωραία που γράφεις, θα πρότεινα να σταθούμε λίγο ακόμα στην ιστορία των πρώτων 9 στα πρώτα 9 χρόνια, πριν το Τάγμα επισημοποιηθεί και αρχίσει να δέχεται νέα μέλη. Τι έγινε λοιπόν τα πρώτα χρόνια; Τα έβαλαν με τους Σαρακηνούς οι Ναΐτες; Μήπως κάποιοι έκαναν ένα ταξίδι; Μήπως κάποιοι "εκτός" (αν μπορούμε να τους θεωρήσουμε εκτός) πήραν ανοιχτά θέση; Μήπως συνήλθε μια καθοριστική Σύνοδος;

[Ding an Sich]

Έχω σπάσει το κεφάλι μου να ξαναβρώ μία τρομερά ενδιαφέρουσα εικονογράφηση ενός Ναϊτη που κάνει charge. Μία από τις ελάχιστες αξιόπιστες ιστορικές εικόνες από τον Μεσαίωνα (δεν είμαι σίγουρος εάν επρόκειτο για τοιχογραφία).

Όπως και να'χει, θυμάμαι πως έδειχνε ότι ενώ έκανε έφοδο ο ιππέας, υποτίθεται από την ορμή και τον αέρα πως είχε ανασηκωθεί ελαφρώς το ταμπάρο του και από κάτω φαινόταν καθαρά ότι φορούσε ένα χιτώνιο (undertunic) με το προσωπικό του οικόσημο.

Αυτό με είχε βάλει σε πολλές σκέψεις διότι υποδήλωνε - εμμέσως - ότι ναί μεν οι Ναϊτες ενδύονταν τα λιτά και απέριττα (χωρίς κανενός είδους τρέσσες και διακοσμητικά) ρούχα του Τάγματος, αλλά δεν σημαίνει ότι άφηναν εντελώς πίσω την παράδοση του Οίκου τους.

Άλλο το αφήνω πίσω την οικογενειακή μου παράδοση επειδή πλέον παρέλαβα την οικουμενική παράδοση του Τάγματος, και άλλο όταν πολεμάω για ιερό σκοπό, ή όταν αναλαμβάνω έργο παγκόσμιας φύσεως, βάζω συμβολικά την ενδυμασία του Τάγματος με τον Σταυρό επάνω από την ενδυμασία του οίκου μου που φέρει τα arms της οικογενείας μου.

Παρακαλώ, εάν κάποιος έχει συναντήσει την συγκεκριμένη εικόνα που περιέγραψα παραπάνω, ας μπεί στον κόπο να την κάνει upload στο topic...για να μαστε σίγουροι δηλαδή.

Όποιος δεν κάνει back up, τα κάνει από την αρχή όλα...όπως λέει και το αρχαίο ρητό

[Zadok the priestess]

Ωστόσο, αγαπητή Zadok the Priestess με όλα τα ωραία που γράφεις, θα πρότεινα να σταθούμε λίγο ακόμα στην ιστορία των πρώτων 9 στα πρώτα 9 χρόνια, πριν το Τάγμα επισημοποιηθεί και αρχίσει να δέχεται νέα μέλη. Τι έγινε λοιπόν τα πρώτα χρόνια; Τα έβαλαν με τους Σαρακηνούς οι Ναΐτες; Μήπως κάποιοι έκαναν ένα ταξίδι; Μήπως κάποιοι "εκτός" (αν μπορούμε να τους θεωρήσουμε εκτός) πήραν ανοιχτά θέση; Μήπως συνήλθε μια καθοριστική Σύνοδος;

Τί το λες και δεν το κάνεις, φίλε Elissaie


Αγαπητέ μου Ding an Sich,

ίσως πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας το γεγονός ότι όταν μεγάλωσε αρκετά το Τάγμα, προέκυψαν πολλές διαβαθμίσεις στα μέλη του και ακόμη και αρκετοί λαϊκοί δούλευαν γι' αυτό...

Ας δούμε κάποια στοιχεία:

Τα Διοικητήρια εξυπηρετούσαν δύο βασικούς σκοπούς: να γεννούν έσοδα για τα απαραίτητα κεφάλαια, τα οποία απαιτούνταν για την Υπεράσπιση των Αγίων Τόπων και να χρησιμεύουν ως σταθμοί στρατολόγησης για τους νέους ιππότες της μάχιμης δύναμης.

Το κόστος συντήρησης του Τάγματος ήταν αστρονομικό. Οι υπηρέτες οι οποίοι ήταν λαϊκοί έπρεπε να πληρώνονται, τα Διοικητήρια έπρεπε να συντηρούνται, η Αμυντική γραμμή στους Αγίους Τόπους χρειαζόταν ανεφοδιασμό, ο στόλος των καραβιών ήταν πολυέξοδος, καθώς και οι πολλές και μεγάλες εκστρατείες στις οποίες το Τάγμα λάμβανε μέρος. Το κόστος για τον εξοπλισμό ενός ιππότη ήταν υπέρογκο. Χωρίς τα έσοδα, τα οποία προέκυπταν από τα Διοικητήρια και σε μικρότερη έκταση από τις δωρεές κάθε είδους προς το Τάγμα, οι Ναΐτες Ιππότες δε θα μπορούσαν να επιβιώσουν.

Ωστόσο, το Τάγμα δεχόταν πολλές δωρεές εδαφών και κτημάτων. Μετά τη δημιουργία του Ιερού Κανόνα για τους Ναΐτες, πλούσιοι ευγενείς και κτηματίες τους πρόσφεραν πολλά πολύτιμα κομμάτια γης. Οι άνθρωποι του Payen είχαν λάβει ως δώρο εκτάσεις στη Βουργουνδία, την Προβηγκία, το Languedoc, την Φλάνδρα, την Αγγλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία.

Ο ίδιος ο Hugues de Payen επιστατούσε στο κτήριο και τις εγκαταστάσεις του Διοικητηρίου της Σκωτίας. Είχε χτιστεί στη γη, η οποία ανήκε στη γυναίκα του Catherine Sinclair.

Το Τάγμα επεκτάθηκε στην Ιταλία το 1130. Έτσι, μπόρεσαν να προσεγγίσουν πολύ σημαντικά λιμάνια.

Το 1131, το Τάγμα βοήθησε το Βασιλιά Alfonso I της Ισπανίας στον πόλεμο εναντίον των Μαυριτανών με αποτέλεσμα την εκδίωξή τους από την Ισπανία. Έτσι, σε αντάλλαγμα για τη βοήθεια αυτή, δόθηκαν στο Τάγμα τεράστιες εκτάσεις γης στην Καταλονία και την Αραγκόν, καθώς και το ένα πέμπτο από το Μαυριτανικό θησαυρό, ο οποίος έπεσε στα χέρια τους.

Το 1137, το Τάγμα έλαβε από το Βασιλιά και τη Βασίλισσα της Αγγλίας το φέουδο του Essex.

Τα Διοικητήρια βρίσκονταν σε τέτοια διάταξη, ώστε να συνδέονται μέσω των κεντρικών Ευρωπαϊκών επίγειων οδών και ταυτόχρονα, να έχουν πρόσβαση στα πιο σημαντικά λιμάνια.

Οι Ναΐτες κρατούσαν εκτενή αρχεία σχετικά με τα περιουσιακά στοιχεία των Διοικητηρίων, όπου κατέγραφαν τις ακριβείς διαστάσεις του κάθε συγκροτήματος ξεχωριστά, καθώς και την εμπορική του αξία. Αυτό ήταν απαραίτητο επειδή έπρεπε να γνωρίζουν πόσα έσοδα θα μπορούσαν να προκύψουν σε περίπτωση που θα χρειαζόταν να ενισχύσουν την άμυνά τους στους Αγίους Τόπους.

Το σύνολο των κατοικιών του Διοικητηρίου ήταν ποικίλο σε μέγεθος. Από μικρούς πύργους έως αχανή και εκτενή αγροκτήματα. Οι μικρότερες κατοικίες φιλοξενούσαν δύο με τρεις αδελφούς ιππότες, ενώ οι μεγαλύτερες μπορούσαν να φιλοξενήσουν έως και 30 ιππότες. Τα μικρότερα συγκροτήματα ήταν συνήθως μαζεμένα όσο το δυνατόν κοντύτερα σε κάποιο μεγαλύτερο, το οποίο θα ήταν Διοικητήριο.

Τα μεγαλύτερα Διοικητήρια συνήθως περιείχαν κάποιο κάστρο ή οχυρωμένο αρχοντικό σπίτι. Τα αμυντικά μέτρα γι’ αυτές τις ιδιοκτησίες ήταν χτισμένα με τον τυπικό μεσαιωνικό τρόπο, δηλαδή ήταν περιστοιχισμένες με τείχη και γύρω από την εξωτερική πλευρά υπήρχε νερό μέσα σε τάφρο.

Μέσα από τα τείχη υπήρχαν τα τυπικά μεσαιωνικά οικήματα, τα οποία συναποτελούσαν ένα κάστρο: γειτονιές που έσφυζαν από ζωή, στάβλοι, το αριστητήριο, αποθήκες, ένα μπουντρούμι ή φυλακή, χώρος για πολεμοφόδια, ένα παρεκκλήσι ή εκκλησία, ένα θησαυροφυλάκιο και υποστηρικτικοί χώροι. Η μόνη διαφορά σε σχέση με τις συνήθεις κτιριακές εγκαταστάσεις των άλλων κάστρων, είναι ότι τα Ναϊτικά συμπεριλάμβαναν και βιβλιοθήκη ή αίθουσα αντιγραφών.
Ο Ταξιάρχης και ο ιερέας διοικούσαν τα μεγαλύτερα Διοικητήρια. Η κατανομή των καθημερινών εργασιών των οικημάτων και των υποχρεώσεων ήταν αρκετά ξεκάθαρη και υπήρχαν επίσημα γραφεία μέσα στο Διοικητήριο για το κάθε τι. Ο Διαχειριστής της Ελεημοσύνης ήταν υπεύθυνος για τη διανομή τροφίμων και άλλων βοηθημάτων στους φτωχούς. Ο Επιμελητής ήταν υπεύθυνος για όλες τις επιχειρήσεις και τη συντήρηση του οικήματος. Ο Στρατάρχης ήταν υπεύθυνος για θέματα ασφάλειας του Διοικητηρίου.

Καθώς μεγάλωνε το Τάγμα με την πάροδο του χρόνου, τα Διοικητήρια γίνονταν γνωστά ως μέρη ασφαλούς φύλαξης σημαντικών εγγράφων, χρημάτων, τεχνουργημάτων και εμβλημάτων. Αρκετοί ευγενείς και μονάρχες χρησιμοποιούσαν τα Ναϊτικά οχυρά ώστε να φυλάγουν τους θησαυρούς τους, Καταστατικούς χάρτες και εντολές. Επίσης, πολύ συχνά ζητούσαν από τους Κληρικούς του Διοικητηρίου να προσχεδιάσουν επίσημα έγγραφα, να διασφαλίσουν τη φύλαξη και αρχειοθέτησή τους και εάν ήταν απαραίτητο, να εκτελέσουν και τις εντολές του.

Πέρα από την αυτάρκειά τους, τα Ναϊτικά συγκροτήματα γεννούσαν τεράστια ποσά ως εισοδήματα. Αυτά τα συγκροτήματα περιλάμβαναν διάφορα αγροκτήματα και βοσκοτόπια, εκτρεφόμενα ζώα, δέντρα με φρούτα και ελαιώνες, αμπέλια, καθώς και εγκαταστάσεις για παραγωγή αλευριού, κρασιού, δέρματος, λαδιού, οπλισμού.

Χρήματα άρχισαν να συσσωρεύονται αφού κάλυψαν τα απαραίτητα για την αποστολή του Τάγματος, δημιουργώντας ένα τεράστιο πλεόνασμα. Οι Ναΐτες απαλλασσόντουσαν από τη φορολογία της δεκάτης, τέλη, φόρους και επιβαρύνσεις. Με βάση το σημερινό ευρώ, τα ετήσια έσοδα των Ναϊτών θα μπορούσαν να υπολογιστούν σε εξήντα εκατομμύρια περίπου.

Έτσι, εξελίχθηκαν σε διεθνείς τραπεζίτες. Πρόσφεραν τεράστια δάνεια σε Βασιλείς και ευγενείς και χρέωναν τόκο για το δανεισμό αυτό. Έγραφαν διατακτικές πληρωμής για ταξειδιώτες στα Διοικητήριά τους, τα οποία ήταν ρευστοποιήσιμα, όταν ο ταξειδιώτης έφτανε στον προορισμό του στο κοντινότερο Διοικητήριο.

Ακόμα κι όταν έχασαν τους Άγιους Τόπους, οι Ναΐτες ήταν πάρα πολύ ισχυροί, ήταν αρκετά πιο πλούσιοι από πολλούς βασιλείς και κράτη της εποχής. Υπήρχαν πολλοί που ζήλευαν την επιτυχία τους, συμπεριλαμβανομένου του Φιλίππου του Ωραίου, του Βασιλιά της Γαλλίας, ο οποίος, αναζητώντας απεγνωσμένα κεφάλαια, προκάλεσε την καταστροφή τους…

[scar face]

Ακόμα κι όταν έχασαν τους Άγιους Τόπους, οι Ναΐτες ήταν πάρα πολύ ισχυροί, ήταν αρκετά πιο πλούσιοι από πολλούς βασιλείς και κράτη της εποχής. Υπήρχαν πολλοί που ζήλευαν την επιτυχία τους, συμπεριλαμβανομένου του Φιλίππου του Ωραίου, του Βασιλιά της Γαλλίας, ο οποίος, αναζητώντας απεγνωσμένα κεφάλαια, προκάλεσε την καταστροφή τους…

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, οι Ναίτες ήταν και οι δημιουργοί/εμπνευστές των μεταγενέστερων τραπεζικών σχημάτων.
Πήγαινε ο Χ τα χρήματά του σε αυτούς στην Γαλλία π.χ. και του έδιναν κάτι σαν απόδειξη. Μετά πήγαινε στον προορισμό του, παρέδιδε την απόδειξη στους εκεί Ναίτες και έπαιρνε τα χρήματά του, αφαιρουμένων των εξόδων βεβαίως.

[Zadok the priestess]

Σωστά, αγαπητέ scar face.

Είχα γράψει λίγο πιο πάνω:

Έτσι, εξελίχθηκαν σε διεθνείς τραπεζίτες. Πρόσφεραν τεράστια δάνεια σε Βασιλείς και ευγενείς και χρέωναν τόκο για το δανεισμό αυτό. Έγραφαν διατακτικές πληρωμής για ταξειδιώτες στα Διοικητήριά τους, τα οποία ήταν ρευστοποιήσιμα, όταν ο ταξειδιώτης έφτανε στον προορισμό του στο κοντινότερο Διοικητήριο.

[Elissaios]

1.

Σιγά, να σας προλαβαίνουμε! Εννιά χρόνια ήταν αυτά, εμείς σε δυο μέρες θα τα πούμε όλα;

Αγαπητέ Ding An Sich, όπως και εσύ το γράφεις, οι ναϊτικές ενδυμασίες ήταν πολύ απλές- έπρεπε και αυτές να υποδηλώνουν ταπεινότητα και άρνηση για την πολυτέλεια και την επιδεικτικότητα, καθώς και ευπρέπεια. «Τα υφάσματα από τα οποία ήταν φτιαγμένα τα ρούχα τους έπρεπε να μην έχουν τίποτα το περιττό, αλλά να είναι γερά, όπως και τα τείχη των διοικητηρίων τους.» Ευτυχώς, έχει διασωθεί ο κανονισμός που μας δίνει εύγλωττα όλες τις πρακτικές καθημερινές λεπτομέρειες.

Ο ιματισμός ενός Ναΐτη αποτελούταν από δυο πουκάμισα, δυο ζευγάρια βράκες, δυο σκελέες, ένα εφαρμοστό ρούχο, ένα πανωφόρι με εσωτερική γούνα, μια κάπα, δυο μανδύες (ένα για το χειμώνα και ένα για το καλοκαίρι), ένα χιτώνα και μια φαρδιά ζώνη από δέρμα ή σχοινί, ένα σκούφο από βαμβάκι και έναν από τσόχα. Υπήρχε επίσης και η πολεμική περιβολή.

Για τον ιματισμό ήταν υπεύθυνος ο ντραπέριος και όλοι οι ιππότες ήταν ντυμένοι ομοιόμορφα, στα ίδια χρώματα: λευκό, μαύρο και καφέ. Η διαφορά ανάμεσα σε ένα ιππότη και σε ένα υπαξιωματικό ή ακόλουθο, ήταν στο χρώμα. Λευκά φορούσαν μόνο οι ιππότες, ώστε «εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει τη ζωή του σκότους θα αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο συμφιλιωμένοι με το δημιουργό τους, με το σήμα της λευκής ενδυμασίας τους, που φανερώνει αγνότητα και πλήρη εγκράτεια».

Με δεδομένη την αυστηρότητα του κανονισμού (1128, βασισμένου στον κανόνα του Αγίου Βενέδικτου), είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι ένας Ναΐτης τολμούσε να εμφανιστεί διαφορετικά! Άρα, αγαπητέ φίλε, η εικόνα στην οποία αναφέρεσαι μπορεί να ήταν καμωμένη ποιητική αδεία ή να αναγόταν σε μεταγενέστερη εποχή, όταν η τήρηση των κανόνων είχε αμβλυνθεί.

[Elissaios]

2.

Ολίγα επίσης συμπληρωματικά.

Οι βαθμοί στο Τάγμα ήταν οι εξής:

- Ο μεγάλος μάγιστρος (διδάσκαλος)
- Sénéchal, σύμβουλος του μεγάλου μαγίστρου και αντικαταστάτης του
- Maréchal, στρατιωτικός αρχηγός
- Διοικητής του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ
- Διοικητής της πόλης της Ιερουσαλήμ
- Διοικητής της Τρίπολης και της Αντιοχείας
- Αποθηκάριος/υπεύθυνος οπλοστασίου
- Ιματιστής/διαχειριστής υλικού
- Διοικητής των Οίκων (αξιωματικός)
- Διοικητής των Ιπποτών
- Αδελφοί Ιππότες
- Turcoplier, επικεφαλής των οπλιτών στη μάχη
- Οπλίτες
- Σημαιοφόρος
- Turcopoles, συνήθως στρατολογημένοι ντόπιοι
- Ηλικιωμένοι ή ασθενείς αδελφοί (δεν επρόκειτο βέβαια για βαθμό αλλά για μια κατηγορία αδελφών που απολάμβανε της φροντίδας των άλλων).

Για τις τραπεζικές δραστηριότητες των Ναϊτών ας διευκρινίσουμε (αν και εννοείται) ότι δεν γίνονταν με το αζημίωτο.