"Οι ......Δράκοι της Ατραπού"

[LordPayens]

Αγαπητή Nehemaut,

Ο εσωτερισμός δεν νομίζω ότι είναι ένας δρόμος για να γίνουμε "χοντρόπετσοι" και αναίσθητοι. Αντίθετα πιστεύω ότι ο εσωτερισμός οφείλει να μας κάνει πιο ευαίσθητους απ'όσο είμαστε. Όσο προχωράς στον δρόμο τα δάκρυα είναι όλο και περισσότερα, παρά λιγότερα. Η ευαισθησία δεν έχει καμία σχέση με την υπερσυγκίνηση. Η ευαισθησία είναι απαραίτητο εργαλείο της διαισθήσεως. Χωρίς αυτήν, η διαίσθηση είναι τυφλή.

Φιλικά,
LordPayens

[Elissaios]

Αγαπητέ LordPayens, θέμα ερμηνείας των λέξεων. Η αγαπητή Nehemaut ίσα-ίσα που δεν αναφέρεται σε καμιά... αναισθησία. Θα μπορούσα να "μεταφράσω" σε "ψυχραιμία" ή "ωριμότητα" το νόημα του κειμένου της, τουλάχιστον προσωπικά αυτό εισέπραξα και συμφωνώ.

[LordPayens]

Αγαπητέ Elissaios,

Ωχ ωχ ωχ....Όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Ζητώ συγνώμη από την αγαπητή φίλη και σε ευχαριστώ που με διόρθωσες. Δεν είχα προσέξει το "δεν" στην αρχή του κειμένου.

Η απάντησή μου ισχύει αλλά όχι ως απάντηση στο κείμενο της φίλης Nehemaut. Και πάλι ζητώ συγνώμη.

Φιλικά,
LordPayens

[Ramoglou]

Μια παράθεση «μικρών ιστοριών» μας βάζει σε σκέψεις, μας δείχνει πράγματα που όλοι γνωρίζουμε, για τον εσωτερισμό, τη μεταφυσική, τις ομάδες, τους ανθρώπους.

Διαβάζοντας, στη σκέψη μου γεννήθηκε η ερώτηση «πόσοι έχουν οριοθετήσει έστω και στα όρια του ανεκτού περίπου το τι είναι ο εσωτερισμός» ;
Ομολογώ πως η ερώτηση είναι δύσκολο να απαντηθεί, διότι ο καθένας από εμάς έχει και μια οπτική, που αλλού συμβαδίζει με των υπολοίπων και αλλού χάνεται μέσα σε σκέψεις δαιδαλώδεις. Αυτός λοιπόν ο νους του ανθρώπου είναι που μπορεί να υπερκεράσει τα κελεύσματα της ψυχής και να οδηγήσει στα «λάθος» μονοπάτια. Στα μονοπάτια της διδαχής του αντιθέτου, που όμως έχουν σκοπό και νόημα.

Κάποιος ίσως αναρωτηθεί, «γιατί έχουν σκοπό και νόημα» αφού μπορούμε τα αποτελέσματα μιας τέτοιας κίνησης να τα διαβάσουμε.
Η απάντηση είναι απλή, «γιατί ο άνθρωπος μαθαίνει μέσα από τη βιωματική πρακτική».

Δεν είναι λοιπόν θέμα ευαισθησίας, ή άλλων τινών ανθρωπίνων «ελαττωμάτων», αλλά είναι η ανάγκη του καθένα να γνωρίσει και να καταγράψει την εμπειρία.
Εμείς καταγράφουμε τις δικές μας εμπειρίες, διαλέγουμε τις δράσεις μας, ζητάμε επιμόνως να ζήσουμε κάτι, παλεύουμε να πετύχουμε αυτό που θεωρούμε σωστό.
Ποιος θα πει λοιπόν, αυτό είναι το σωστό και αυτό το λάθος ;
Θεωρώ πως κανείς δε μπορεί να το κάνει αυτό.

Ας στρέψουμε το πρόσωπο μας προς τον καθρέφτη, ας κοιτάξουμε τι πράττουμε εμείς, για ποιο σκοπό, τι προσδοκούμε και εν τέλει τι πετύχαμε, αφήνοντας τους άλλους να διαλέγουν το δρόμο τους.

Σίγουρα θα ενεργήσουμε συμβουλευτικά όταν και αν μας ζητηθεί αυτό, πολλάκις δε και παρορμητικά όταν θα δούμε κάποιον να θέλει να οδεύσει προς ένα δρόμο που εμείς γνωρίζουμε ότι είναι αποπροσανατολιστικός, όμως μέχρι εκεί, διότι κανένας νόμος δε μας επιτρέπει να παρέμβουμε στην πορεία που διάλεξε ο άνθρωπος αυτός.

… απλές σκέψεις.

[Elissaios]

Συμφωνώ.
Μέσα από την εργασία μας μαθαίνουμε, ακόμα και μέσα από τα λάθη μας.
Και χρειάζεται να κάνουμε εργασία και να βιώσουμε, όχι να "παπαγαλίσουμε" ιδέες.
Άλλωστε για "μεγάλο έργο" μιλάμε... όχι για μεγάλη θεωρία. :)

[LordPayens]

Αγαπητέ Ράμογλου,

Μα προφανώς καλέ μου φίλε. Όπως πάντα, εκφράζουμε την δική μας οπτική και τίποτα παραπάνω. Την δική μας οπτική, για εμάς και για όσους συμπνέουν. Προσθέτει ο καθένας μας το λιθαράκι του στο οικοδόμημα που ονομάζεται αλήθεια. Και τούτη η διαδικασία είναι πανανθρώπινη. Διότι κι ας νομίζουν πολλοί, η αλήθεια δεν έρχεται εξ ουρανού, στιγμιαία στον υπερτυχερό της λοταρίας. Η αλήθεια των ανθρώπων χτίζεται αργά και σταθερά μέσα από τους αιώνες.

Την αγάπη μου και όνειρα γλυκά,
LordPayens