"Οι ......Δράκοι της Ατραπού"

[Avaris]

Ο 20χρονος Χ είχε έντονες μεταφυσικές ανησυχίες. Και αναρωτιόταν τι θα μπορούσε να κάνει για να τους δώσει διέξοδο.

Χρειαζόταν κάποιον γνώστη να ρωτήσει αλλά δεν είχε κανέναν. Έπρεπε λοιπόν να τον βρει. Αλλά από πού να ξεκινήσει? Αυτό δεν το ήξερε. Είχε ακούσει επίσης πως υπήρχαν κίνδυνοι σε αυτή την Αναζήτηση. Αλλά αυτό πως θα το «διέκρινε» δεν είχε ιδέα.

Άρχισε να πηγαίνει λοιπόν στην τύχη, σε σεμινάρια, σε Σχολές, Ομάδες διάφορες και πάνω απ’ όλα διάβαζε πολύ. Αναζητούσε γενικώς χωρίς να ξέρει τι. Άρπαζε ως φυσικό κι επόμενο λοιπόν, σκόρπιες γνώσεις από δω κι από κει.

Στις ομιλίες άκουγε άλλα εδώ κι άλλα εκεί. Τίποτα δεν συνδέονταν με τα υπόλοιπα. Μια απόλυτη θολούρα επικρατούσε στο κεφάλι του.

Βουδιστικές θεωρίες, Ιαπωνικές, Σαμανικές, Μεσανατολικές, Βορειοευρωπαϊκές, Αιγυπτιακές είχαν γίνει μια σούπα στο κεφάλι του που δεν έβγαζε άκρη.

Αναζητούσε τον δρόμο μέσα απ’ όλα αυτά αλλά δεν ήξερε που να στραφεί. Δοκίμαζε τον Διαλογισμό αλλά δεν ένοιωθε να βγάζει πουθενά. Είχε την αίσθηση ότι κάτι δεν έκανε σωστά, αλλά δεν ήξερε που να ρωτήσει.

Διάβασε λοιπόν κάποτε σ’ ένα βιβλίο για τα συμπτώματα της Μεσκαλίνης.

Ινδιάνοι, πεγιότ, διεύρυνση της Συνείδησης , όλα έπαιρναν «ονειρικές διαστάσεις» στη φαντασία του.
Διάβασε για τα «ταξιδέματα» που έκαναν οι Σαμάνοι σε άλλα Πεδία, για τις οντότητες που συναντούσαν,για τις ιδιαίτερες δυνάμεις που αποκτούσαν, για την θεραπευτική ικανότητα που ανέπτυσσαν και γενικά για την Εσωτερική Γνώση που αποκτούσαν.
Και το κλειδί που άνοιγε την Πύλη για τον «θαυμαστό αυτό Κόσμο των Θαυμάτων» ήταν η Μεσκαλίνη. Είχε αρχίσει να «γοητεύεται» επικίνδυνα.
Από την άλλη όμως διάβαζε πως την δεκαετία του ’60 χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον τέτοιες ουσίες παρόμοιας δράσης με τη Μεσκαλίνη. «Για να τα χρησιμοποίησαν τόσα εκατομμύρια δυτικοί , σημαίνει πως δεν υπάρχει κίνδυνος» , σκεφτόταν απλοϊκά. Βιαζόταν να καταλήξει σε «θετικό συμπέρασμα» και ωραιοποιούσε τα πάντα. Από ελλιπή στοιχεία έβγαζε μεγάλα και κρίσιμα συμπεράσματα.

Μετά, σε κάποιο άλλο βιβλίο διάβασε ότι το «αδρενόχρωμα» είναι ένα προιόν της αποσύνθεσης της αδρεναλίνης, το οποίο προκαλεί «Συμπτώματα Μέθης» παρόμοια με αυτά της Μεσκαλίνης.
« Και η αδρεναλίνη – σκέφτηκε – παράγεται από τον ίδιο μας τον οργανισμό».
Πείστηκε έτσι ότι ο οργανισμός μπορεί να παρασκευάσει μια «ουσία» που ακόμη και σε ελάχιστες δόσεις προκαλεί «βαθιές αλλαγές στη συνείδηση».
Το συμπέρασμα βγήκε αβίαστα από τον 20χρονο ένθερμο ζηλωτή φέρελπι.

«Άρα, οι «φτασμένοι μύστες» - σκέφτηκε υπεραπλουστευμένα– όταν πέφτουν σε διαλογισμό , αυτό συμβαίνει μέσα τους και επιτυγχάνουν την έκσταση και τη «Γνώση». Ο οργανισμός τους παράγει το «αδρενόχρωμα» που τους διευρύνει τη συνείδηση και τους βυθίζει σε έκσταση» , σκέφτηκε ενθουσιασμένος για το ανέλπιστο «εύρημά» του. «Αυτό είναι λοιπόν το κλειδί της Πύλης», κατέληξε όλο υπερδιέγερση.

Διάβασε επίσης, κάποιες επισημάνσεις του ίδιου βιβλίου που έλεγαν πως «οι αλλαγές αυτές μοιάζουν μ’ εκείνες που συνοδεύουν τη σχιζοφρένεια». Δεν έδωσε όμως καμία σημασία. Ήταν πλήρως απορροφημένος από την «θετική» πλευρά του θέματος. Το επίπεδο «Διάκρισης» που κατείχε τη δεδομένη στιγμή, «μέχρι εκεί έφτανε». Του επέτρεπε να «βλέπει» μόνον ότι τον «ενθουσίαζε» και ν’ αφήνει στην άκρη τις όποιες «αρνητικές παραμέτρους».

Άρχισαν να του μπαίνουν ιδέες. Δεν μπορούσε άλλο να περιμένει. Του έμοιαζε σαν Περιπετειώδες Ταξίδι που τον «τραβούσε στην Δίνη του». Λες και ζωντάνευαν μέσα του μαγικές θύμισες , όπως ο Πήτερ Παν, η Αλίκη με τον Κόσμο των Θαυμάτων, ο Τζακ κι η Φασολιά, ο Υφαντόκοσμος, η Μέση Γη, η Βαλχάλα. Βιαζόταν να μπει σε αυτούς τους κόσμους. Γιατί λοιπόν να μην χρησιμοποιήσει αυτό το «Κλειδί» που του δίνονταν?

Κίνδυνοι ? Από πού κι ως που?

Άλλωστε, τόσοι και τόσοι λένε πως «Δεν χρειάζεται Δάσκαλος για να κάνεις το Ταξίδι. Δεν λένε πουθενά για κινδύνους. Τα περί κινδύνων μάλλον τα βγάζουν αυτοί που θέλουν να βάλουν εμπόδια στον κόσμο να ανακαλύψει τη Γνώση», σκέφτηκε.

«Ο καθένας πρέπει να βρει το Δικό του Δρόμο», έτσι δε λένε? Ότι μην αναζητάτε τον Δρόμο σας σε Σχολές, Αδελφότητες και Μεθόδους. Παρά δημιουργείστε τη δική σας Μέθοδο. Η Γνώση είναι μέσα σας και μόνοι σας θα την ανακαλύψετε».

Αυτά του είχαν μπει στο μυαλό και είχε πέσει με τα μούτρα να πειραματίζεται αδιάκριτα με ότι έπεφτε στα χέρια του.

Μια Βουδιστική μέθοδος - άποψη από δω, μια Σαμανιστική – ινδιάνικη από κει, λίγη Καμπάλα από την άλλη, άντε και λίγο Υπνωτισμό, λίγο Πνευματισμό, και λίγες επιπόλαιες Τελετές που κάποιες ομάδες ισχυρίζονταν ότι κατέχουν πώς να τις κάνουν, νάσου ο αχταρμάς. Όλα αυτά διανθισμένα και με απόπειρες αυτοσυγκέντρωσης και κένωσης του νου, όπως έλεγαν και πάλι κάποια βιβλία, κυλάει ο καιρός του νεαρού Χ με ένα τεράστιο μπέρδεμα στο κεφάλι του.

Η απέλπιδα προσπάθειά του τον «ρούφηξε» κυριολεκτικά. Έκοψε από παρέες, σπουδές, οικογένεια. Νυχθημερόν ασχολείται με το ίδιο πράγμα. Του έγινε μονομανία.

Πρώτα ήρθε η Υπερένταση, ακολούθησαν οι Νευρώσεις, η Μελαγχολία και τέλος η Κατάθλιψη.

Έχει απορίες για τα πάντα, γι’ αυτά που διαβάζει, αυτά που συμπεραίνει και που τον οδηγούν σε χίλιες δυο διαφορετικές κατευθύνσεις, για πειράματα και αποτελέσματα που δεν ξέρει να ερμηνεύσει, για χίλια δυο πράγματα που του προκύπτουν και δεν ξέρει ποιο είναι δημιουργικό και ποιο καταστροφικό. Μα δεν υπάρχει κάποιος να ρωτήσει. Νοιώθει συνεχώς την ανάγκη κάποιου έμπειρου Συνταξιδιώτη, καθοδηγητή αλλά βουίζει στο κεφάλι του η προσταγή : «Δεν χρειάζονται οι Δάσκαλοι και οι Αδελφότητες. Πετάξτε τους στα σκουπίδια, εκεί που ανήκουν. Μόνοι σας ψάξτε για τον Δρόμο σας προς τη Γνώση».

«Άρα, μόνος μου πρέπει ν’ αποφασίσω», σκέφτηκε, και κατέληξε με μια αναλαμπή αισιοδοξίας πως όλα αυτά τα «δυσάρεστα» που περνάει και νοιώθει είναι μάλλον φυσιολογικά.

«ΟΚ», σκέφτηκε, «κατ’ αρχήν, για να ηρεμήσω και να κινηθώ ψύχραιμα χρειάζομαι ηρεμιστικά».

Τα ηρεμιστικά σε συνδυασμό με τις προσπάθειες Διαλογισμού άρχισαν να προκαλούνε διάφορες άλλες δυσάρεστες καταστάσεις.

Ο Διαλογισμός άλλωστε, μόνον κατ’ ευφημισμόν θα μπορούσε να ονομαστεί έτσι. Προσπαθούσε να εφαρμόσει ότι είχε «αρπάξει» δεξιά κι αριστερά, αγνοώντας τους πιθανούς κινδύνους. Ποιόν να ρωτήσει για «τεχνικές διευκρινήσεις»?

Μα…κανέναν….η Εντολή είναι σαφής…. «Δεν χρειάζονται οι Δάσκαλοι»…. Και συνεχίζει να κάνει την μία επικίνδυνη γκάφα μετά την άλλη….παγιδεύεται στον Αστρικό Διαλογισμό….έτσι πιστεύει τουλάχιστον….χωρίς να ξέρει καλά καλά τι είναι αυτό…..ή πώς να ξεφύγει …..

Η ψυχολογία του πλέον είχε γίνει πολύ εύθραυστη….όλο νεύρα και υπερένταση συνοδευόμενα από περιόδους κατατονίας και μελαγχολίας…..

«Αυτή είναι λοιπόν η Γνώση», σκέφτεται οργισμένος. «Αυτό είναι η Αναζήτηση του Δισκοπότηρου»?....Και επιτέλους χρειάζομαι βοήθεια…αλλά που να την ζητήσω…», σκέφτονταν και ο Νους του σιγά σιγά έπαιρνε επικίνδυνες διαδρομές υπό το κράτος του Φόβου, της Κώπωσης και της Οργής….

Σε μια στιγμή οργής αποφάσισε να πάρει «δραστικά μέτρα»….Άρχισε να διαβάζει γύρω από τα «χημικά»…ανακάλυψε λοιπόν πως κάποια «χάπια» - διάδοχοι του LSD – προσομοιάζουν στην δράση και συμπτωματολογία με τη Μεσκαλίνη….Μα υπάρχουν τόσα και τόσα που κυκλοφορούν στην αγορά….Ποιό θα εξυπηρετούσε το σκοπό του άραγε?

Και τελικά αποφασίζει να δοκιμάσει τα πάντα….Από χάπια μέχρι «Ντάτουρα» και από Χασίς μέχρι Πεγιότ φερμένο μέσω Internet…..

«Ετσι, θα διαλογίζομαι βαθιά και σωστά επιτέλους….Θα πέφτω σε έκσταση», σκεφτόταν ήδη διεγερμένος από την απόφασή του κι ένοιωθε την έξαψη να φουντώνει μέσα του….

Μέσα στην πρώτη εβδομάδα είχε ήδη δοκιμάσει να διαλογιστεί με χασίς και με ένα από τα χάπια που ανακάλυψε….

Σε έναν μήνα είχε προσθέσει άλλα πέντε χάπια και συνέχιζε και το χασίς…..

Τον επόμενο μήνα πειραματίστηκε με ντάτουρα και πεγιότ….κόντεψε να πεθάνει….το σόκ, οι εμετοί, οι παραισθήσεις ήταν λες και άναψαν μέσα του όλους τους διακόπτες του τρόμου….

Επιβίωσε αλλά δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος…

Συνέχισε σαν «Αυτόματο» πλέον τα «χημικά του πειράματα» , χωρίς να ξέρει πια αν το έκανε από «κεκτημένη ταχύτητα», από «εθισμό» ή από «συνειδητή επιλογή» - ήταν όλα τόσο μπερδεμένα πλέον μέσα του…..

…..Και κάθε φορά χανόταν σε άγνωστους κόσμους μα τίποτα δεν του χάριζε την Διαλογιστική ευδαιμονια που κάποιοι υπόσχονταν….

….Η ήδη κακή ψυχολογία του όλο και χειροτέρευε…Η συνείδησή του όλο και αλλοιωνόταν…Γινόταν όλο και πιο ελαστική….να δοκιμάσω και τούτο, να δοκιμάσω και τ’ άλλο….

Αναρωτιόταν πλέον μήπως χρειαζόταν κάτι βαρύτερο….Ήταν πλέον ένα ψυχικό ράκος….ο εγκέφαλός του είχε διαλυθεί από τα τοξικά….

….Μια μέρα τον βρήκανε να βολοδέρνει χωρίς προορισμό στους δρόμους…..Τον μαζέψανε….δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον….Φαινόταν «σαλεμένος»….Σαν νάταν χαμένος κάπου σ’ έναν δικό του κόσμο….

….Τον έκλεισαν σε Ψυχιατρείο….όπου ακολούθησε βαριά αγωγή ψυχοφαρμάκων….

….Μα κανείς δεν ήξερε τι «πάθηση» έχει ή τι γίνεται στο μυαλό του….

….Άλλωστε, ήταν πολύ αργά…κανείς δεν μπορούσε να δει από πού ξεκίνησαν όλα…..ούτε πως έφτασε εδώ…

……ή «κάπου αλλού» που κανείς δεν «έβλεπε»…

[Ramoglou]

Πραγματικά ένα πολύ όμορφο Topic. Ένα Topic που κατά τη γνώμη μου πρέπει να διαβάσουν όλοι.

Βλέπετε ο χώρος του εσωτερισμού είναι αχανής, γεμάτος φιλοσοφίες, γεμάτος «προσωπικές» καταθέσεις βιωμάτων, πέρα από τα όσα γνωστά έχουν διατηρηθεί δια μέσου των αιώνων.
Μέσα σε αυτή τη λαίλαπα πληροφοριών, δρόμων αναζήτησης και «καλοθελητών» διδασκάλων, θα πρέπει ο καθένας μας να έχει χαλύβδινη θέληση για να προχωρήσει.
Θα πρέπει να μάθει να αφουγκράζεται τα πάντα, θα πρέπει να διαθέτει σε μεγάλο βαθμό την διάκριση, θα πρέπει να προσπαθεί να ξεχωρίσει το αγνό από το μιαρό.

Μια από αυτές τις καταστάσεις είναι η «παραίσθηση», αυτό που σου πλασάρουν σαν το δρόμο των Σαμάνων, του Α και του Β, αυτό που αρχικά μοιάζει σαν το ταξίδι της απελευθέρωσης αλλά στην ουσία είναι το ταξίδι προς τα χειρότερα δεσμά.

Η όποια εξάρτηση από χημικές ουσίες, δεν ανήκουν και δεν ανήκαν ποτέ, στις οδούς προσέγγισης του Θείου. Έτσι κι αλλιώς ένας εξαρτημένος δεν είναι ελεύθερος και όποιος δεν είναι ελεύθερος δεν μπορεί να εξελιχθεί. Παραμένει δέσμιος ουσιών και ανθρώπων.

Μη γελιόμαστε, αν ψάξουμε θα βρούμε ότι ο μύστης δε χρειάζεται εξωγενείς παράγοντες για να μπορέσει να βιώσει τις όποιες του εμπειρίες, οτιδήποτε αντιπαρέρχεται τους Νόμους της δημιουργίας και της φύσεως δεν ανήκει στα εργαλεία του.

Θα ήθελα οι αγαπητοί φίλοι να διατυπώσουν τις απόψεις τους πάνω στο κείμενο που μας παρέθεσε ο καλός μας φίλος Avaris.

[Soulseek]

Όταν βιάζεσαι να πετύχεις κάτι με οποιοδήποτε μέσο, τότε συμβαίνει μερικές φορές αυτό το μέσο να γίνεται και αυτοσκοπός. Αυτό από μόνο του είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου τύχει, γιατί το να χάσεις το δρόμο είναι μια επώδυνη (πλην συνηθισμένη) συνέπεια της βιασύνης.
Όπως και να 'χει, σε αυτή την περίπτωση είσαι χαμένος από χέρι.
Αυτή είναι η άποψή μου για την περίπτωση αυτού του παιδιού.

[NEHEMAUT]

Καλημέρα σε όλους.

Αγαπητέ Avaris όταν διάβασα για πρώτη φορά το κείμενο σου αναρωτήθηκα αν θέλεις να τονίσεις τους κινδύνους της αναζήτησης με ή χωρίς δάσκαλο.

Κατάληξα ότι ανεξάρτητα από την επιθυμία σου και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν κίνδυνοι, ορατοί και αόρατοι όπως γίνεται πάντα στην ζωή μας.

Η άποψη μου είναι ότι η φράση :

<<Ο καθένας πρέπει να βρει το Δικό του Δρόμo, έτσι δε λένε? Ότι μην αναζητάτε τον Δρόμο σας σε Σχολές, Αδελφότητες και Μεθόδους. Παρά δημιουργείστε τη δική σας Μέθοδο. Η Γνώση είναι μέσα σας και μόνοι σας θα την ανακαλύψετε». σημαίνει ότι στο βάθος του εαυτού μας ο μόνος που μπορεί να εισέλθει είναι ο ίδιος και κανένας άλλος.

Οι διάφορες μέθοδοι είτε προέρχονται από σχολές, είτε από συζητήσεις είτε από διάβασμα θεωρώ ότι δίνουν το κίνητρο για σκέψη η αν θες τον μηχανισμό ανάλυσης και διερεύνησης. Την όλη εργασία όμως την κάνει ο καθένας μόνος του.

Σχετικά με την λήψη ουσιών προς διεύρυνση συνειδήσεως η δική μου θέση είναι τελείως αρνητική για τους εξής λόγους:

Τα φάρμακα το μόνο που δεν κάνουν είναι αυτό πού αποκαλούμε ''άνοιγμα'' συνειδήσεως διότι κάτω από την επήρεια τους δεν υπάρχει συνείδηση αλλά παραίσθηση.

Ελαχιστοποιούν τις αντιστάσεις του νου μας με τον αποκλεισμό η την
τροπή των ερεθισμάτων του νευρικού συστήματος , αλλοιώνουν την χημεία του οργανισμού μας και ανάλογα της ευαισθησίας του καθενός εκτινάσσουν τα πρωταρχικά ένστικτα μας.

Ο στόχος όμως της αναζήτησης είναι το ''καθαρό '' , το ''αληθινό'', το ''ολόκληρο''.
Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με την υπναγωγική κατάσταση των ναρκωτικών αλλά με την αφύπνιση μέσω της απαλλαγής από την συνήθεια και το παρελθόν των σκέψεων.

Το κείμενο περιλαμβάνει πολλές έννοιες προς ανάλυση όπως :
Τι εννοούμε με την λέξη αναζήτηση και γιατί?
Είναι η αναζήτηση τρόπος διαφυγής από την πραγματικότητα η είναι ένας πιο σωστός τρόπος οπτικής αυτής?
Επίσης πριν προβούμε σε οποιοδήποτε πείραμα δεν θα πρέπει να αναλογιστούμε σε τι αυτό μας χρησιμεύσει?

Προσωπικά πιστεύω ότι ο συνολικός σκοπός της αναζήτησης είναι η ολοκλήρωση και η γνώση του εαυτού μας πρωταρχικά και αν φτάσουμε ως εκεί κατόπιν η μετέπειτα δράση για την καλυτέρευση του κόσμου στον οποίο ζούμε.
Αν αυτό γίνει εφικτό τότε ίσως ανοίξουν οι δρόμοι για πιο μακρινά ταξίδια… [ υποθέτω].

Επειδή δε όλο αυτό απ’ ότι έχω παρατηρήσει ως τώρα, είναι παράλληλο με την ανακατασκευή και επαναπροσδιορισμό της προσωπικής μας ''εικόνας'' , νομίζω ότι καλό είναι να κρίνουμε και να αντιμετωπίζουμε με ελεύθερη λογική χωρίς καμία προκατάληψη ότι έρχεται στην αντίληψη μας .

Με εκτίμηση

[Ramoglou]

Οι διάφορες μέθοδοι είτε προέρχονται από σχολές, είτε από συζητήσεις είτε από διάβασμα θεωρώ ότι δίνουν το κίνητρο για σκέψη η αν θες τον μηχανισμό ανάλυσης και διερεύνησης. Την όλη εργασία όμως την κάνει ο καθένας μόνος του.

Μου άρεσε πολύ αυτή η παράγραφος από το κείμενο της καλής μας φίλης.

Μου άρεσε γιατί αυτό ακριβώς πιστεύω κι εγώ. Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι θέλουν να αποκτήσουν τη γνώση χωρίς να κουραστούν καθόλου, χωρίς να εργαστούν πάνω σε απλά πράγματα.

Ακούνε για την «άλλη διάσταση» της ζωής και θέλουν λένε να μάθουν.
Ακούνε για εσωτερισμό και λένε πως θέλουν να εντρυφήσουν.
Αν όμως τους ρωτήσεις τι είναι αυτό που θέλετε να μάθετε, δεν μπορούν να σου απαντήσουν.

Απλά ακολουθούν τη μόδα, το ρεύμα της εποχής, τον Κώδικα Da Vinci, το Rosslyn και την Ινδική κουλτούρα, διανθισμένη με λίγο από Σαμανισμό και Ενθεογενή.

Κάτι από δεκαετία του ’60, με τα παιδιά των λουλουδιών σε μια αιώνια άνοιξη.

Όλοι θέλουν το δάσκαλο να τους πει το πώς και το γιατί και εκείνοι τυφλά να ακολουθήσουν το όποιο δόγμα. Φιλοσοφικοί οργανισμοί και πνευματικοί οργασμοί στην υπηρεσία του απαίδευτου, στην υπηρεσία όσων κυνηγάνε χίμαιρες και αιθεροβατούν.
Δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσει κάποιος να κατακτήσει έστω και μια ακτίνα φωτός αν δεν περάσει μέσα από την παίδευση, εκ της παιδεύσεως μανθάνω (εκπαίδευση) λέει η λέξη και βέβαια για τον εσωτερισμό αυτό είναι αξίωμα.

Μέσα από την παίδευση θα βιώσεις, θα ζήσεις, θα νιώσεις, θα ψάξεις και στο τέλος θα βρεις. Τότε θα νιώσεις την χαρά της κατάκτησης, την αγαλλίαση που νιώθει ο εξερευνητής στο τέλος του ταξιδιού.

Δεν είναι Versace κουστουμάκι ο εσωτερισμός να το φορέσουμε και να κάνουμε τους χλιδάτους.

Αυτός ο μοναχικά ομαδικός δρόμος είναι ένας δρόμος δύσκολος, είναι ο δρόμος που διάλεξε ο Ηρακλής, στον καθένα από εμάς μένει απλά να απαντήσει, «τον εύκολο ή τον δύσκολο δρόμο θα διαλέξεις ?»

Την καλημέρα μου και καλή σας εβδομάδα.

[Ευθύμης]

Όπου τίθεται θέμα προσανατολισμού, ένας καθοδηγητής χρειάζεται μέχρι να αποκτηθεί ένας σημαντικός βαθμός εμπειρίας. Χωρίς αυτόν, πιθανότατα η κίνηση να μάς επιστρέψει στην αφετηρία χωρίς να τό κατανοήσουμε ή, χειρότερα, να οδηγηθούμε σε μέρη απ’ όπου η επιστροφή (αν απαιτηθεί) στην αφετηρία είναι δύσκολη. Η κατηφόρα χαρακτηρίζεται από μια κατάσταση παθητική – μάς πηγαίνει. Όσο μεγαλύτερη η κλίση της, τόσο ταχύτερα πηγαίνουμε προσπαθώντας λιγότερο, τόσο τό ευχαριστιόμαστε – για όσο διαρκεί.

Προειδοποιήσεις υπάρχουν, αλλά στο συνειδητό μεταφράζονται ακριβώς ως το αντίθετο - ενθαρρύνσεις! Από το παραπάνω κείμενο αξίζει να κρατηθούν ο Ενθουσιασμός, η Βιασύνη και η Ωραιοποίηση. Τα συγκεκριμένα αποτελούν προσπάθειες του εγωισμού να καταπνίξει τον ήδη διαφωνούντα Εαυτό. Η παρατήρηση αυτής της συνθήκης είναι καθοριστικής σημασίας.

Οι ενθεογενείς ουσίες είναι επικίνδυνες για τον αναζητητή, όσο επικίνδυνα είναι τα «φάρμακα» για τον αθλητή – εκτός από την τροχοπέδη της παθητικότητας, ο εθισμός στη σαγήνη τους θέτει το τέλος. Επιπρόσθετα, επισπεύδοντας το ταξίδι καταστέλλεται η ζύμωση που είναι απαραίτητη ώστε ο ταξιδιώτης να είναι ώριμος για όσα θα αντικρίσει στον προορισμό με αποτέλεσμα είτε να βρεθεί ενώπιος καταστάσεων δυσεκτιμήσιμων ή και επικίνδυνων.

Ωστόσο, ορισμένοι θέλουν να γνωρίζουν, και επιθυμούν τη δοκιμή προκειμένου η απόρριψη να είναι προσωπική. Υπάρχει και άλλη μία μερίδα ανθρώπων που εκμεταλλεύονται τέτοια μέσα προκειμένου να θέσουν το στόχο, στον οποίο όμως θα προσπαθήσουν να φθάσουν δίχως τη χρήση των «βοηθημάτων» αυτών.

[Ladyhawk]

«Ο καθένας πρέπει να βρει το Δικό του Δρόμο», έτσι δε λένε? Ότι μην αναζητάτε τον Δρόμο σας σε Σχολές, Αδελφότητες και Μεθόδους. Παρά δημιουργείστε τη δική σας Μέθοδο. Η Γνώση είναι μέσα σας και μόνοι σας θα την ανακαλύψετε».

Πράγματι θα συμφωνήσω με το ότι ο καθένας πρέπει να βρει τον δικό του δρόμο, γιατί ο κάθε ένας μας είναι διαφορετικός και έχει έρθει σε αυτήν την ζωή για έναν μοναδικό σκοπό, για τις ανάγκες της δικής του ψυχής.

Αυτό που είναι κοινό είναι ίσως ο τελικός προορισμός.
Αυτή που είναι μία και μοναδική, είναι η αλήθεια.
Αυτό που καλείται ο καθένας μας να ανακαλύψει είναι αυτή η αλήθεια, η οποία προσεγγίζεται από πολλά μονοπάτια.

Θεωρώ πως ένας δάσκαλος είναι απαραίτητος, είτε αυτός ονομάζεται σχολή, είτε απλός δάσκαλος, είτε δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.
Είναι απαραίτητος και χρήσιμος στο να δείξει στον εκάστοτε ενδιαφερόμενο τα διάφορα μονοπάτια τα οποία μπορεί να ακολουθήσει.
Σε αυτό το σημείο ο καθένας θα αποφασίσει μόνος του για τον εαυτό του, αφού φυσικά δύναται και η σωστή ώρα έχει έρθει, ποιο είναι το μονοπάτι αυτό μέσα από το οποίο μπορεί να πορευτεί.

Σίγουρα – όπως ήδη αναφέρθηκε – το να γίνει αυτό αυτοσκοπός κρύβει τον κίνδυνο του αποπροσανατολισμού του σκοπού.

Τα μονοπάτια αυτά μέσα από τα οποία μπορεί κανείς να αντικρίσει ακτίνες φωτός, δεν είναι με ρόδα στρωμένα, κρύβουν διάφορα εμπόδια, τα οποία θεωρώ πως είναι αυτά που εάν ξεπεραστούν θα μπορέσει κανείς να προχωρήσει. Σκόπιμα λοιπόν υπάρχουν και επιτρέπουν σε αυτόν που πραγματικά είναι ικανός και έτοιμος να προχωρήσει, να προχωρήσει και να αντικρίσει μία αλήθεια που όχι μόνο δεν θα τον τυφλώσει αλλά θα τον εξελίξει ως άνθρωπο.

Όλα αυτά βέβαια το λιγότερο που απαιτούν είναι κόπο ... και φυσικά πόνο ο οποίος θα προέλθει από την εκπαίδευση που απαιτείται.
Δυστυχώς μόνο έτσι μπορεί κανείς να μάθει και να προχωρήσει και φυσικά ελευθέρα βουλήσει μπορεί κανείς να πάρει την απόφαση που του αρμόζει.

[LordPayens]

Αγαπητοί συνομιλητές,

Θα συμφωνίσω μαζί σας σε όσα έχουν υπωθεί. Αν καταλαβαίνω καλά όμως το κείμενο του φίλου Avaris αναφέρεται όχι στον αναζητητή που επιλέγει τον εύκολο δρόμο ή στον άεργο αλλά στον αναζητητή που η φλόγα της αναζήτησης είναι τόσο ισχυρή και καυστική με κατάληξη η ανάγκη για απαντήσεις να μεταμορφώνεται σε ψύχωση. Τούτος ο αναζητητής σε καμία περίπτωση δεν υποκινείται μόνον από περιέργια και σίγουρα οφείλει να αντιμετωπίζεται σοβαρά και όχι φευγαλέα.

Φιλικά,
LordPayens
-------------
"-With it, or upon it", cries out the spartan mother

[Soulseek]

Lord Payens, κάπου σ'έχασα...
Είναι απαραίτητο "η φλόγα της αναζήτησης" να "είναι τόσο ισχυρή και καυστική με κατάληξη η ανάγκη για απαντήσεις να μεταμορφώνεται σε ψύχωση"?
Ρωτώ γιατί εμένα μου φάνηκε πως το παλικάρι είχε έναν αναπτήρα και έψαχνε δάσος για να το χρησιμοποιήσει... Κάτι που φυσικά είναι αρκετά συχνό στις μέρες μας.
Επίσης, ποιός αναζητητής δε διακατέχεται από περιέργεια? Απλά δεν διακατέχεται μόνο από περιέργεια αλλά και από υπευθυνότητα και συνέπεια απέναντι στην αναζήτηση, στοιχεία που προϋποθέτουν ένα επίπεδο ωριμότητας για να μην "καεί" κανείς με "τον ίδιο του τον αναπτήρα"...

Απ'ότι καταλαβαίνω, οι εντυπώσεις που σχηματίσαμε για το παραπάνω πρόσωπο είναι εκ διαμέτρου διαφορετικές...

[LordPayens]

Αγαπητέ/ή Soulsick,

Όντως μ'έχασες και ίσως να μην ήμουν πολύ ξεκάθαρος ως προς τον τρόπο που κρίνω την περίπτωση. Καταρχάς προφανώς και δεν είναι απαραίτητο, θα έλεγα μάλιστα ότι είναι κατάρα η φλόγα αυτή να είναι τόσο καυστική. Δεν θα ευχόμουν σε κανέναν κάτι τέτοιο, θα του ευχόμουν να προσπαθεί να την ενδυναμώσει, να την ελέγχει δηλαδή και όχι να τον ελέγχει. Όμως, βιωματικά και μόνον έχω να πω ότι δεν είναι πάντα εύκολο να κατευνάσεις τέτοιες καταστάσεις. Και πίστεψέ με αγαπητέ/ή μου αν δεν τις κατευνάσεις αλλά τις ενθαρρύνεις όπως ο φίλος μας στο κείμενο μπορούν να προκαλέσουν τα χείριστα αποτελέσματα.

Φιλικά,
LordPayens

[NEHEMAUT]

Αγαπητέ LordPayens θα μπορούσες σε παρακαλώ να δώσεις περισσότερες πληροφορίες και ίσως κάποιο παράδειγμα πάνω σε αυτό:

αναζητητή που επιλέγει τον εύκολο δρόμο ή στον άεργο αλλά στον αναζητητή που η φλόγα της αναζήτησης είναι τόσο ισχυρή και καυστική με κατάληξη η ανάγκη για απαντήσεις να μεταμορφώνεται σε ψύχωση. Τούτος ο αναζητητής σε καμία περίπτωση δεν υποκινείται μόνον από περιέργια και σίγουρα οφείλει να αντιμετωπίζεται σοβαρά και όχι φευγαλέα.

Επίσης θα ήθελα την γνώμη σου για το πως μπορεί να αποτραπεί ο κίνδυνος που περιγράφεις μια και θεωρώ οτι είναι απο τούς μεγαλύτερους που ελλοχεύουν κατά την έναρξη της αναζήτησης.

Με εκτίμηση

[LordPayens]

Αγαπητή Nehemaut,

Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να δώσω κάποιο παράδειγμα από την άποψη ότι η κρίση του καθενός όσον αφορά αυτόν που αντιμετωπίζει είναι καθαρά υποκειμενική ή καλύτερα διαισθητική. Εμπειρικά και μόνο, έχω γνωρίσει ανθρώπους που βιώνουν κυριολεκτικά στο πετσί τους τα γεγονότα της όποιας αναζήτησης, ανθρώπους που αν δεν είχαν την τύχη να συναντήσουν έναν αδελφό(γενικώς) με σταθερή θέληση και καθαρή ματιά να τους επαναφέρει ή συγκρατήσει, η παράνοια δεν ήταν μακριά(και αρκετοί την γνώρισαν). Και τα παραδείγματα αυτά δεν είναι λίγα. Γνώρισα επίσης ανθρώπους που είχαν την τύχη να ανοιχτεί ο δρόμος εμπρός τους, πολύ πιο ξεκάθαρος των προηγουμένων και δεν έκαναν την παραμικρή προσπάθεια για τον δρόμο αυτό. Θεωρούσαν ότι όλες οι απαντήσεις θα τους δινόνταν αυτούσιες κι ότι θα είχαν την δυνατότητα αν τους δίνονταν και δεν τις κατακτούσαν, να τις κατανοήσουν. Πολλές φορές τους δόθηκαν οι απαντήσεις αλλά ήταν ανίκανοι να τις αναγνωρίσουν.

Φιλικά,
LordPayens

[Ramoglou]

>QBB<

Αγαπητή Nehemaut,

Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να δώσω κάποιο παράδειγμα από την άποψη ότι η κρίση του καθενός όσον αφορά αυτόν που αντιμετωπίζει είναι καθαρά υποκειμενική ή καλύτερα διαισθητική. Εμπειρικά και μόνο, έχω γνωρίσει ανθρώπους που βιώνουν κυριολεκτικά στο πετσί τους τα γεγονότα της όποιας αναζήτησης, ανθρώπους που αν δεν είχαν την τύχη να συναντήσουν έναν αδελφό(γενικώς) με σταθερή θέληση και καθαρή ματιά να τους επαναφέρει ή συγκρατήσει, η παράνοια δεν ήταν μακριά(και αρκετοί την γνώρισαν). Και τα παραδείγματα αυτά δεν είναι λίγα. Γνώρισα επίσης ανθρώπους που είχαν την τύχη να ανοιχτεί ο δρόμος εμπρός τους, πολύ πιο ξεκάθαρος των προηγουμένων και δεν έκαναν την παραμικρή προσπάθεια για τον δρόμο αυτό. Θεωρούσαν ότι όλες οι απαντήσεις θα τους δινόνταν αυτούσιες κι ότι θα είχαν την δυνατότητα αν τους δίνονταν και δεν τις κατακτούσαν, να τις κατανοήσουν. Πολλές φορές τους δόθηκαν οι απαντήσεις αλλά ήταν ανίκανοι να τις αναγνωρίσουν.

Φιλικά,
LordPayens

[align=center]Άριστο !!!!!!!! [/align]

[NEHEMAUT]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας, φίλοι συνομιλητές.
Η αλήθεια είναι οτι διαισθανόμουν το απροσδιόριστο της απάντησης αλλά είχα την εντύπωση οτι ήταν δική μου ανικανότητα η έκφραση αυτής.

Εν τέλει όλες οι απόψεις συντείνουν στο γεγονός οτι η αναζήτηση χρειάζεται ορθή κρίση και αντίληψη, καθώς επίσης και στην βεβαιότητα οτι όλα έρχονται στην σωστή για τον καθένα στιγμή.

Θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα απο οτι ωραιότερο έχω διαβάσει και αγαπήσει εως τώρα. Μια γνώση απο ένα πολύ ''υψηλό '' Δάσκαλο που δεν είναι πλέον στην γήινη ζωή μαζί μας.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Το πραγματικό είναι αυτό που συμβαίνει, άσχετα αν είναι αυτό που μπορεί να ονομαστεί καλό, κακό, ή αδιάφορο.
Είναι αυτό που πραγματικά γίνεται, που τρέχει.

Οταν κανείς είναι ανίκανος ν' αντιμετωπίσει αυτό που πραγματικά συμβαίνει στον ίδιο, τότε δημιουργεί αυταπάτες για να ξεφύγει απ' αυτό.
Αν είναι πρόθυμος ή φοβάται ν' αντιμετωπίσει οτι πραγματικά συμβαίνει, αυτή η ίδια η φυγή δημιουργεί την αυταπάτη, την φαντασία, τη ρομαντική κίνηση, μακριά απ' αυτό που ΕΙΝΑΙ.

Η λέξη αυταπάτη εμπεριέχει την απομάκρυνση απ' αυτό που είναι.
Μπορεί κανείς να μην κάνει αυτή την κίνηση, αυτή την διαφυγή απ' την πραγματικότητα? Ποιό είναι το πραγματικό?

Το πραγματικό είναι αυτό εκείνο ακριβώς που συμβαίνει, που συμπεριλαμβάνει τις αντιδράσεις, τις ιδεές, τις πίστεις και τις γνώμες που έχει κάποιος.

Το να τις αντιμετωπίσεις σημαίνει να μην δημιουργείς αυταπάτες.
Οι αυταπάτες παρουσιάζονται μόνο όταν υπάρχει απομάκρυνση απο το γεγονός, απ' αυτό που γίνεται, που πραγματικά είναι, ενώ οταν κατανοούμε αυτό που είναι, δεν το κρίνει η << προσωπική μας >> γνώμη, αλλά η πραγματική παρατήρηση.

Ο ''ελεύθερος'' ''καθαρός'' ανώτερος νους μας.

Δεν μπορεί κανείς να παρατηρήσει αυτό που πραγματικά συμβαίνει αν η πίστη του ή η διαμορφωσή του χαρακτήρα του, χρωματίζει την παρατήρηση.
Τότε αυτή η παρατήρηση είναι η αποφυγή της κατανόησης αυτού που είναι.

( Questions and answers)

TZINTOY KΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ



Με εκτίμηση

[LordPayens]

Αγαπητή NEHEMAUT,

Ευχαριστούμε. Ένα πολύ όμορφο και ακριβές κείμενο.

Με αγάπη,
LordPayens
-------------
"eternal vigilance is the price of liberty"

[Avaris]

Ο νεαρός φίλος μας , ξαφνικά άρχισε να νοιώθει ότι πνίγεται. Έβλεπε ότι είναι ξαπλωμένος και δεμένος στο κρεββάτι ενός ψυχιατρείου και του φορούσαν εκείνο το φριχτό πράγμα, το ζουρλομανδύα. Ένοιωθε πως του έφτανε ως το λαιμό και του τον έσφιγγε με τέτοια μανία που δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Τόσο σφιχτά, που ούτε να μιλήσει δεν μπορούσε.

Έβλεπε γύρω του – ή μάλλον κάτω του – κάποιους με λευκή ιατρική φόρμα να έχουν κυκλώσει το σαν «σαβανωμένο» σώμα του και κάτι να συζητάνε μεταξύ τους. Δευτερόλεπτα μετά, βλέπει έναν νοσοκόμο με έναν μεταλλικό δίσκο να πλησιάζει το σώμα του. Αφήνει το δίσκο και παίρνει μια σύριγγα.

Ο τρόμος τον κυρίεψε. Ήθελε να τους μιλήσει, να τους πει που είναι «χαμένος» για να έρθει κάποιος να τον «πάρει» αλλά δεν μπορούσε. Σαν να μην είχε ούτε ανάσα, ούτε φωνή. Και αυτή η σύριγγα όλο και πλησίαζε. Μα κανείς δεν τον έβλεπε εκεί ψηλά που βρίσκονταν.

Ενοιωθε πως η μεγαλύτερη διαύγεια που θα μπορούσε να έχει ήταν αυτή η ελάχιστη που «είχε» αυτή τη στιγμή. Ήξερε επίσης πως από τη στιγμή που η σύριγγα θα άδειαζε το υγρό περιεχόμενό της μέσα στο σώμα του θα «έκλεινε» ακόμη και αυτή η «μικρή Πύλη» , έστω και μονόπλευρης επικοινωνίας. Και η σύριγγα όλο και πλησίαζε. Ο πανικός του είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Έβλεπε το κορμί του να χτυπιέται απο σπασμούς στο κρεββάτι και τους γιατρούς να προσπαθούν να τον συγκρατήσουν.

Νόμισε μάλιστα πως άκουσε τον επικεφαλής τους να λέει : «Στερητικό, κρατήστε τον. Και εσύ γρήγορα την ένεση».

Ο νεαρός ήξερε ότι κάτι έπρεπε να κάνει. Κάτι. Οτιδήποτε, αρκεί να μην μπει αυτό το υγρό μέσα του και κλείσει για μια ακόμη φορά όλους τους διακόπτες του. Κάτι του έλεγε πως αυτή ίσως ήταν η «τελευταία φορά» και πως μετά το «κλείσιμο της χαραμάδας » και την απώλεια της απειροελάχιστης διαύγειας που είχε θα έμενε εγκλωβισμένος για πάντα στον Τρομακτικό αυτό Ενδιάμεσο Κόσμο των Σκιών.


Ξαφνικά, με υπεράνθρωπη προσπάθεια κατάφερε να πάρει μια βαθιά ανάσα και να νοιώσει μια μικρή δόνηση στις φωνητικές του χορδές που αμέσως μετατράπηκε σε ξέφρενο ουρλιαχτό.

Αμέσως ξύπνησε κάθιδρος και ουρλιάζοντας. Ήταν τέσσερις τα χαράματα. Είχε ξεχάσει τα κεριά και τα sticks αναμμένα χωρίς ούτε ένα ανοιχτό παράθυρο. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Ο καπνός κόντεψε να τον παραλύσει για καλά. Λίγο έλειψε να ήταν μέχρι θανάτου.

Πετάχτηκε από το κρεββάτι τρέμοντας από το σοκ και άνοιξε το παράθυρο. Σχεδόν κρεμάστηκε έξω και ανάπνευσε με γρήγορες και βαθιές ρουφηξιές τον αέρα. Μέσα του έβριζε τον Χιλιανό στο Μοναστηράκι που του πρότεινε να κάψει αυτό το stick με Πεγιότ που είχε φέρει από το Μεξικό. Του είχε πει να το ανάψει, και να κάνει Διαλογισμό ξαπλωμένος. Πολύ θάθελε αυτή τη στιγμή να του κόψει τον λαιμό με το κρητικό μαχαίρι που κείτονταν στο γραφείο του.

Από την άλλη όμως ένοιωθε επίσης μια απέραντη ευγνωμοσύνη για το ίδιο άτομο. Όρμησε σαν μαινόμενος ταύρος προς το γραφείο και έκανε κομμάτια τα υπόλοιπα sticks. Μετά συνέχισε κάνοντας κομμάτια ότι βιβλίο είχε περί Σαμανισμού και μυστικιστικής χρήσης ουσιών.

Όταν ξέσπασε, έχοντας συνειδητοποιήσει τον πυρήνα του Ονείρου (προφητικού οραματισμού?) έβαλε τα κλάμματα. Δυνατοί λυγμοί τον συντάραζαν. Έβλεπε ακόμη τον εαυτό του μέσα στο όνειρο να τριγυρίζει σαν πρεζόνι στους δρόμους ψάχνοντας τη δόση του. Τον έβλεπε να μαστουρώνει και να χάνεται σε πολύχρωμους κόσμους εναλασσόμενους με τρομερές απόκοσμες σκιές. Και μετά τον έβλεπε ξανά και ξανά να τριγυρίζει ξεμαλλιασμένος και βρώμικος στους δρόμους χωρίς να μπορεί να στεριώσει ούτε μια λογική λέξη στους ανθρώπους που ενδιαφέρονταν να τον βοηθήσουν.

Και μετά ξαναείδε μπροστά του το σιχαμερό εκείνο ψυχιατρείο. Την αποπνικτική αίσθηση του ζουρλομανδύα. Και τον τρόμο μπροστά στην ένεση. Εκείνη τη διαβολεμένη ένεση που θα του έκλεινε και πάλι τους διακόπτες καταδικάζοντάς τον σε ώρες, ίσως χρόνια ολόκληρα παραμονής στον Άχρονο Κόσμο των Απόκοσμων Σκιών.

Αμέσως μετά θυμήθηκε πως την προηγούμενη είχε αγοράσει και τα πρώτα παραισθησιογόνα χάπια με σκοπό να πειραματιστεί. Τα έβγαλε από το μπουκαλάκι και τα ποδοπάτησε με λύσσα μέχρι που έγιναν σκόνη.

Εξουθενωμένος έκανε ένα ντους και συνειδητοποίησε για μια ακόμη φορά εξαντλημένος από «τι» γλίτωσε. Πραγματικά, την είχε γλιτώσει φτηνά. Πολύ φτηνά. Εάν είχε μπει στον κόσμο των Τοξικών ουσιών θα είχε ξοφλήσει από άνθρωπος. Θα είχε γίνει φυτό.

Άξιος της τύχης του ίσως? Ή μήπως όχι? Μήπως υπήρχαν και αλλού ευθύνες? Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν θεωρίες που ωραιοποιούν κάτι τόσο καταστροφικό όπως τα ναρκωτικά?

Όπως και νάχε τη γλίτωσε. Το πρώτο – και μοναδικό - πείραμα κιόλας του έφερε τον κατάλληλο οραματισμό. Έναν ισχυρό εφιάλτη που τον γλίτωσε από τα χειρότερα. Νάταν αυτό που λένε ο «Φύλακας Άγγελος»? Ο Εσωτερικός Διδάσκαλος»? Κάποια υπερφυσική παρουσία που αποφάσισε να αναμειχθεί? Τι? Γιατί σώθηκε? Ποιος τον έσωσε?

Στατιστικά, το πιο πιθανό – με συντριπτικές πιθανότητες – ήταν να πεθάνει. Ο συνδυασμός Μονοξείδιου και Πεγιότ του είχε ήδη προκαλέσει τα πρώτα συμπτώματα «νευρομυικής παράλυσης». Ενισχυμένο από την έλλειψη οξυγόνου του κλειστού δωματίου, είναι να απορείς πως γλίτωσε.

«Τώρα όμως τι γίνεται Μέρλιν? Το αδιέξοδο εξακολουθεί να υπάρχει». Πληκτρολόγησε ταραγμένος το pm στον άγνωστο φίλο του στην άλλη άκρη του Forum.

«Mίνωα, μην κάνεις βεβιασμένες ενέργειες. Μην προκαλείς βίαια τα πράγματα. Προχώρα ήπια», ήρθε η απάντηση μόλις ο Μίνωας του περιέγραψε την παρ’ ολίγο θανατηφόρα εμπειρία του.

«Μέρλιν, έχεις ιδέα τι αγωνία κουβαλάω μέσα μου?»

«Μίνωα, όλοι όσοι έχουν σχέση με την εσωτερική αναζήτηση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν μέσα τους αυτή την αγωνία. Μαθαίνουν να την ελέγχουν, να την κουμαντάρουν. Δεν την αφήνουν ανεξέλεγκτη. Ούτε την αφήνουν να τους κυριεύσει. Και κυρίως δεν καταλήγουν σε τέτοιες ακραίες μεθόδους. Δηλαδή, το επόμενο που θα δοκιμάσεις ποιο είναι. Να παριστάνεις το Γλάρο Ιωνάθαν ή τον Καστανέντα ? Θα πηδήξεις από κανένα ψηλό βράχο και θα ελπίζεις να «εξαερωθείς» ή να τηλεμεταφερθείς προτού αγγίξεις το έδαφος?».

«Μέρλιν, δεν ξέρω τι νοιώθουν οι άλλοι αλλά εγώ σου περιγράφω ένα μαρτύριο. Μια αδηφάγα φλόγα που έχω μέσα μου και με τρώει. Μια υπέρτατη αγωνία που νοιώθω να με φθείρει. Να με τσακίζει. Εκβιάζει να της δώσω διέξοδο και δεν ξέρω ποια είναι αυτή η διέξοδος. Το καταλαβαίνεις?».

«Μην το ζορίζεις Μίνωα γιατί η παράνοια είναι δίπλα σου. Η γνώμη μου είναι να τα παρατήσεις για λίγο καιρό. Κάνε οτιδήποτε άλλο που να μην έχει την παραμικρή σχέση με τη μεταφυσική. Ούτε καν διάβασμα μεταφυσικών θεμάτων. Ούτε εδώ στο φόρουμ μην ξαναμπεις μέχρι να «γειωθείς» για τα καλά. Διάβασε ότι πιο χαζό υπάρχει. Κάνε χειρωνακτικές δουλειές. Κάνε πεζά καθημερινά πράγματα. Συζήτα για ποδόσφαιρο και το πόσες βλακείες είπαν οι πολιτικοί. Μέχρι να συνέλθεις και να πάψει να σε κατακυριεύει».

«Μα αν δεν το ζορίσω νοιώθω πως θα τρελλαθώ Μέρλιν. Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω? Με τρώει κάτι μέσα μου τόσο άγρια που δεν μπορώ να κάνω πως δεν το βλέπω. Και δεν ξέρω πώς να του βάλω χαλινάρι. Όσες φορές προσπάθησα να ασχοληθώ με κάτι άλλο πέραν της μεταφυσικής, αγρίεψε ακόμη περισσότερο με χίλιους δυο παλαβούς τρόπους. Δηλαδή, τι να κάνω?»

«Αγνόησέ το και ζήσε τη ζωή σου. Όταν είναι η ώρα θα το καταλάβεις. Τότε θα έχει ωριμάσει μέσα σου αυτό το θηρίο και θα πράξεις πιο συνετά».

«Μα τι λες τώρα? Με τον τρόπο του διεκδικεί κάθε χιλιοστό της ζωής μου. Και το χειρότερο είναι που δεν μου λεει με «ποιόν τρόπο» να του δώσω διέξοδο. Αυτό είναι το πρόβλημα. Και το ακόμη χειρότερο δεν έχω «κάποιον έμπειρο καθοδηγητή» να μου πει τι να κάνω».

«Ωχ έλα τώρα ρε Μίνωα. Αρχισες πάλι με τους Δασκάλους. Δεν χρειάζεσαι κανέναν δάσκαλο. Ούτε Τάγματα, ούτε Σχολές, ούτε κανέναν. Μέσα σου είναι ο Δάσκαλος».

«Μέρλιν, δεν ξέρω πως είσαι τόσο ήρεμος αλλά εγώ βράζω. Καταλαβαίνεις τη διαφορά φίλε μου? Εγώ νοιώθω ότι είναι «πράγματα» σαν ηφαίστειο μέσα μου που αγωνιούν να βγουν στην επιφάνεια και δεν ξέρω πως. Το καταλαβαίνεις? Κάποιος τρόπος θα υπάρχει δεν μπορεί. Μόνο που εγώ δεν τον ξέρω αυτόν τον τρόπο. Χρειάζομαι λοιπόν κάποιον που να ξέρει και να με βοηθήσει να κάνω τα κατάλληλα βήματα ώστε να βρεθώ «εκεί που πρέπει». Νοιώθω ότι μόλις πατήσω σε «εκείνη τη βαθμίδα» όλα θα ξεκαθαρίσουν μέσα μου και θα καλμάρει η Εσωτερική Φλόγα. Τότε θα ξέρω τι να πράξω στη συνέχεια. Τώρα όμως είναι το πρόβλημα. Πως διάολο φτάνω σε αυτή την βαθμίδα».

«Ποια είναι αυτή η βαθμίδα Μίνωα?»

«Που να ξέρω? Απλά νοιώθω ότι υπάρχει, είναι εκεί αλλά δεν μπορώ να την αγγίξω. Νοιώθω όμως ότι κάποτε την άγγιξα»

«Δηλαδή, μου λες ότι υπάρχει «κάτι εκεί» που νοιώθεις πως θες διακαώς να κατακτήσεις αλλά δεν ξέρεις ούτε τι είναι , ούτε το πώς θα το βιώσεις».

«Ακριβώς».

«Δεν νομίζεις ότι παραείναι αόριστα όλα αυτά Μίνωα? Πέσε για ύπνο και ξέχασέ τα. Και μην κάνεις καμιά καινούρια τρέλλα. Αύριο είναι μια νέα μέρα».

«Και να παρακούσω αυτή την Εσωτερική Φωνή Μέρλιν?»

«Και αν είσαι στα όρια της Σχιζοφρένειας φίλε μου? Το σκέφτηκες αυτό? Εάν νομίζεις πως ακους την Εσωτερική Φωνή ενώ ακούς τη Φωνή της Παράνοιας?»

«Δηλαδή, μου λες πως αρχίζω να χάνω την αίσθηση του τι είναι αληθινό και τι όχι? Αντί για Εσωτερική Φωνή μπορεί να είναι η Φωνή της Πλάνης, δηλαδή της καταστροφής μου?»

«Ακριβώς φίλε μου»

«Ωραία…πολύ ωραία…ακόμη χειρότερα δηλαδή…και τι κάνω? Να τα παρατήσω δεν θέλω…»

«Όσο το παλεύεις, τόσο χειρότερα θάναι Μίνωα. Αστο να πάει».

« Δηλαδή, να κάτσω στον καναπέ μου και να περιμένω την Φώτιση? Αυτό μου λες Μέρλιν?»

« Ότι είναι νάρθει , θάρθει στην ώρα του φίλε μου».

« Δεν ξέρω Μέρλιν. …Δεν ξέρω που να πάρει…κι αυτό είναι το πρόβλημα….τόσο διάβασμα, τόσο παίδεμα και όσο το ψάχνω τόσο νοιώθω πιο άδειος….κενός…Η ημιμάθεια σε όλο το μεγαλείο της….Βλέπω την άγνοια να μου γελάει κατάμουτρα και τα παίρνω στο κρανίο γαμώτο…Και δεν ξέρω τι να κάνω για να την νικήσω…αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα…Δεν διακρίνω διέξοδο….»

«Απλά μην κάνεις τίποτα…και άλλαξε διαδικασία σκέψης…μην το σκέπτεσαι επίμονα….κάνε κάτι άλλο….πριν κάνεις τίποτα χειρότερο και το μετανοιώσεις»

«Δεν ξέρω φίλε μου ….δεν ξέρω»….

[LordPayens]

"Πότε αλύγιστος και πότε χάρτινος,

από τα θαύματα του κόσμου εξαρτημένος.

Νότες ανήσυχες σκαλίζουν τα χωράφια μου

και κάθε άνοιξη φυτρώνουν βενσερέμος.



Όσοι με γέλασαν, όσοι με κέρασαν

πικρό ποτήρι κι άχρηστους κανόνες,

θα ηττηθούν απ' ό,τι πιο αδύναμο

από τη χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες.



Ψυχή αδάμαστη, θεριό ανήμερο,

το απολιθωμένο φως να σε λογχίσει

κι από το διάφανο το τραύμα το γλυκό

ένα σαμπάχ μακριά να φτερουγίσει."

LordPayens

[Elissaios]

Η συζήτηση επί του σίριαλ τούτου έχει πάρει την τροπή "Ποίοι κίνδυνοι ελλοχεύουν τον καλόπιστο και πρακτικώς απροετοίμαστο αναζητητή στο δρόμο του". Οι σχολές βλάπτουν σοβαρά την υγεία;

Προτείνω και την άλλη θεώρηση, χωρίς να αντικρούω τίποτα από τα παραπάνω: όταν κάποιος είναι ευαίσθητος από τη φύση του, μπορεί να την πάθει τη ζημιά άσχετα από τα αίτια (που δεν είναι πια αίτια, αλλά αφορμές). Είτε ο λόγος είναι η αναζήτηση, είτε μια αισθηματική απογοήτευση, είτε το άγχος από τις εξετάσεις...

Διαφορετικά, ένας μεγάλος αριθμός αναζητητών θα είχε ήδη σαλτάρει.

[LordPayens]

Αγαπητέ Elissaios,

Η κυνικότητα πολλές φορές είναι χρήσιμη, την συγκεκριμένη όμως όχι. Ό,τι δηλώθηκε δεν δηλώθηκε ούτε επιπόλαια, ούτε με συναισθηματισμούς. Ας μην κρίνουμε τόσο εύκολα τα βιώματα των άλλων, που όπως είναι ξεκάθαρο δεν είναι και προσωπικά μας βιώματα.

LordPayens

[NEHEMAUT]

όταν κάποιος είναι ευαίσθητος από τη φύση του, μπορεί να την πάθει τη ζημιά άσχετα από τα αίτια (που δεν είναι πια αίτια, αλλά αφορμές). Είτε ο λόγος είναι η αναζήτηση, είτε μια αισθηματική απογοήτευση, είτε το άγχος από τις εξετάσεις...

Νομίζω ότι αν δεν υπάρχει μια μορφή ευ-αισθησίας , δεν υπάρχει και έναυσμα, ούτε αναζήτηση.

Ακόμη και αν θεωρήσουμε σαν ευαισθησία την ευσυγκινησία η την ευθιξία, παράγοντες καταλυτικούς και ανασταλτικούς για αυτήν την διαδρομή, ο εσωτερισμός είναι μια μέθοδος για να απαλλαγούμε από αυτούς, εργαζόμενοι πάνω τους.


Με εκτίμηση