Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άλλοι που νομίζοντας ότι είναι αξιότεροι για την εξουσία από αυτούς που την έχουν ήδη αρχίζουν να πριονίζουν τα πόδια της καρέκλας του "αφεντικού", ή φέρονται με το στυλάκι "τί είπες ρε? Ξέρεις ποιός είμαι εγώ?". Στην περίπτωση της σχολής-οργάνωσης "τί είπες ρε? Ξέρεις τί ξέρω εγώ? Τί έχω διαβάσει εγώ? Πόσα χρόνια ασχολούμαι στο χώρο ΕΓΩ? ΕΓΩ? ΕΓΩ?"
Θα συμφωνήσω με το παραπάνω παράδειγμα.
Αλλά θα ήθελα να προσθέσω ότι, αυτός που δεν καταλαβαίνει πως πρέπει να μειώσει το ΕΓΩ του και να λειτουργήσει μέσα στην ομάδα, ήρεμα, απλοϊκά, με διάθεση για συνεργασία και κατανόηση, χωρίς να κρίνει τους πάντες και τα πάντα, θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να αντιμετωπίσει όλο αυτό το ανταποδοτικό εγώ σε κάποια στιγμή.
Ίσως είναι ο νόμος την ανταποδοτικότητας, ίσως είναι ο τρόπος για να δει τον εαυτό του, ίσως είναι αυτό που πρέπει να γίνει για να μπορέσει αυτός ο άνθρωπος να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο.
Η αίσθηση του ότι τα ξέρουμε όλα, ή ότι τα έχουμε ζήσει όλα, μας φέρνει στο σημείο της απομόνωσης. Μας φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας και την υπεροψία του και δυστυχώς ότι κι αν πραγματικά γνωρίζουμε δε μπορεί να μεταφερθεί στους άλλους, διότι η αλαζονική συμπεριφορά μας κάνει το λόγο μας αναξιόπιστο και αποκρουστικό.
Αν ξέρεις, αν γνωρίζεις, αν θέλεις να μεταφέρεις, δεν επιλέγεις το δρόμο της έπαρσης, αλλά το δρόμο της ηρεμίας, της αποδοχής της διαφορετικότητας, της αγάπης, της κατανόησης. Μόνο έτσι και θα μάθεις εσύ ο ίδιος και θα εξελιχθείς, βοηθώντας και τον όποιο συνοδοιπόρο βρεθεί στο διάβα σου. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να γκρεμίζεις τα δόγματα του χθες, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στα αναζητούμενα του αύριο.
Εκεί είναι για μένα και η ομορφιά της ομαδικής συνύπαρξης, εκεί καλείσαι κάθε μέρα να ελέγχεις αυτές τις αρχές, διότι έρχεσαι αντιμέτωπος τόσο με τα νοητικά σου οικοδομήματα, όσο και με το εγώ σου.