Φίλε Ramoglou,
Μα γυρίζοντας στο παρελθόν είναι λογικό να μην αναγνωρίζεις μια εικόνα που ξεπέρασες, κάτι το οποίο μετεξέλιξες.
Θα μείνεις προσκολλημένος σε μια εικόνα του παρελθόντος απλά και μόνο για να έχεις συνέπεια ;
Θα αρνείσαι να γκρεμίσεις ένα νοητικό οικοδόμημα απλά και μόνο για να είσαι σύμφωνος με όσα υποστήριζες στο παρελθόν ;
Γιατί είναι λογικό να μην αναγνωρίζεις μια εικόνα που ξεπέρασες, κάτι το οποίο μετεξέλιξες;
Προσωπικά πιστεύω ότι για να εξελιχθείς πρέπει να αναγνωρίζεις το παρελθόν σου και να "διδάσκεσαι" από αυτό, είτε αυτό αποτελεί "σωστή πρακτική" ποια για σένα είτε όχι.
Δε ξεχνώ..., λέμε για την Κύπρο,
Δε ξεχνώ! θα πώ και εγώ για το παρελθόν μου.
Φυσικά και
δε θα μείνω προσκολλημένος σε μια εικόνα του παρελθόντος μόνο και μόνο για να έχω συνέπεια. Είναι κακό όμως να θυμάμαι τί έκανα στο παρελθόν και να ξέρω για ποιο λόγο δεν το κάνω τώρα; Αυτό δεν είναι στασιμότητα φίλε μου, αλλά εξέλιξη. Όταν εξελίσσεσαι και
ξέρεις και το λόγο της εξέλιξης σου αυτής, τότε το όφελος είναι διπλό.
Προφανώς και τα νοητικά οικοδομήματα πρέπει να
πέφτουν, γιατί αν δεν πέφτουν τότε για ποιά εξέλιξη μιλάμε;
Θα αποδέχεσαι την ηθική σου ή την ηθική των άλλων ;
Τι είναι ηθική ;
Όταν τα απαντήσω μέσα μου αυτά τα ερωτήματα θα σε ενημερώσω. Προς το παρόν πιστεύω πως είναι πολύ νωρίς για να έχω την εμπειρία και τη γνώση να απαντήσω.
Παράθεση:
Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι μαζί τη σημασία του να κάνω ναι μεν αυτό που νιώθω, αλλά αυτό να μην ξεπερνά τα όρια της ίδιας μου της "αντοχής", έτσι ώστε όταν γυρίζω και κοιτώ τον ευατό μου στον καθρέφτη να μπορώ να με "δικαιολογήσω".
Ποιος ορίζει το τι αντέχουμε ;
Πόσες φορές έχουμε πει «Δεν αντέχω άλλο», αλλά τελικά ξεπεράσαμε την φαινομενική μας αυτή αντοχή ;
Γιατί να πρέπει να δικαιολογήσω μια πράξη μου (και άρα τον εαυτό μου) και να μην αγαπήσω την νέα εικόνα του Είναι μου ;
Δεν πρόσεξες αγαπητέ μου φίλε ότι στις λέξεις "αντοχή" και "δικαιολογήσω" έβαλα εισαγωγικά. Μα ακριβώς επειδή στην ουσία ότι αντέχουμε μια χρονική στιγμή είναι ότι
νομίζουμε ότι αντέχουμε γι'αυτό και έβαλα εισαγωγικά...
Αυτό επειδή, διαισθητικά και μόνο, πιστεύω πως ηθικό για κάποιον είναι το μέγεθος της "αλλαγής"(ή εξέλιξης) που μπορεί να δεχτεί μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Τώρα αν αύριο ξεπεράσει αυτό το όριο τότε αλλάζει και η ηθική του.
Συμφωνώ μαζί σου ότι μια ηθική που μας ακολουθεί από τη στιγμή που γεννηθήκαμε μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνουμε, δεν είναι ηθική αλλά περιορισμός του ελευθέρου της βούλησης.
Όμως εγώ δεν αναφερόμουνα σε ακλόνητες "ηθικές",αλλά σε αυτές που μετεξελίσσονται. Μάλλον με παρανόησες φίλε μου.
Προσοχή στα εισαγωγικά...
Όσο για το "δικαιολογήσω" μάλλον αναφερότανε στη διαδικασία της αυτογνωσίας και όχι τόσο στην έννοια της Θείας Τιμωρίας. Φαντάζομαι καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Συνοψίζοντας λοιπόν, εσύ πιστεύεις πως τα όποια όρια βάζουμε σήμερα στη ζωή μας, απαραίτητα αποδεικνύονται "δεσμά" στην ελευθερία της επιλογής μας;
Εγώ πάντως πιστεύω πώς αν είσαι ειλικρινής με τον ευατό σου μπορείς: α)να λάβεις τα οφέλη του "βάζω όρια" και ταυτόχρονα
β)να μην έχεις ουσιαστικό εμπόδια στην επιλογή των πράξεών σου.
Εξάλλου ξέρεις πολύ καλά πώς ότι είναι να γίνει θα γίνει...
Βέβαια προϋπόθεση για τα ανωτέρω είναι να αγαπάς το Είναι σου κάθε στιγμή όπως πολύ σωστά είπες και εσύ.
