Λάκωνες πολυλογάδες?

[Secondborn]

"Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν"

Ένα σημαντικό γνωμικό για τους Σπαρτιάτες στην Αρχαία Ελλάδα.
Το θυμάστε καθόλου? Σας αγχώνει?

Πώς εξηγείται η εσωτερική μας παρόρμηση να μιλάμε όλο και περισσότερο, ενόσω η γνώση μας αυξάνει; Αποτελεί αδυναμία ελέγχου του εγωισμού μας και αναζήτηση της επιβεβαιώσης ή αποτελεί ύψιστη προσφορά προς το συνάνθρωπο; Μήπως επαναπαυόμαστε στην αδιαμφισβήτητη σημασία και στα οφέλη που απορρέουν από το διάλογο και ξεχνάμε ότι σημαντικότερο από το να μιλάς είναι να ακούς; Μήπως δίνουμε μεγαλύτερη σημασία σε αυτά που εμείς έχουμε να πούμε αγνοώντας αυτά που οι άλλοι πρεσβεύουν;
Αν έχετε πιάσει τον ευατό σας να ετοιμάζει την επόμενη ερώτηση πολύ πριν τελείωσει ο συνομιλητής σας την απάντηση στην προηγούμενη, τότε καταλαβαίνετε τί εννοώ...

Πόσο πιθανό είναι να αποκτούμε τη γνώση της διάκρισης του ουσιώδους από το επουσιώδες αναλώνοντας τον ευατό μας σε ακατάπαυστες ώρες πολυλογίας; Θα ήταν άραγε ποιό "σωστό" να διυλίζουμε τις σκέψεις μας μέσα από το φίλτρο της εμπειρίας και της γνώσης ή τελικά μαθαίνουμε μόνο μέσα από τα λάθη μας και θα ήταν καταστροφικό να μην επιτρέπουμε την εξωτερίκευσή τους;

Προσωπικά πάντως πάντα με μάγευε η γνώση και η εμπειρία που είχε μικρή έκταση αλλά ασύλληπτο νόημα.

[Ding an Sich]

Αγαπητέ Secondborn

Παραμιλάμε και αντιγράφουμε αντί να σκεπτόμαστε και να πράττουμε ή εκφράζουμε και καταγράφουμε αυτά τα οποία έχουμε συνειδητά βιώσει?

Ανταλλάζουμε απόψεις ή ανταλλάζουμε συναισθήματα για λίγες στιγμές επιβεβαίωσης? Αλλά και η επιβεβαίωση δεν είναι λάθος αν βεβαιώνει κάτι υγιές και όμορφο.

Αυτό που εύχομαι σε όλους και όλες εμάς είναι η κάθε μας λέξη να αντιστοιχεί σε δέκα πράξεις ανάλογες και όχι η κάθε μας πράξη σε χιλιάδες άσχετες με αυτήν λέξεις.

[88-88]

"Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν"

Ναι αλλά τι εστι "λακωνίζειν";

Οι Σπαρτιάτες δεν είχαν μεγάλη σχέση με τα γράμματα και το γνωμικό θα μπορούσε να είναι και αρκετά δηλητηριώδες!

[Secondborn]

Αυτό που εύχομαι σε όλους και όλες εμάς είναι η κάθε μας λέξη να αντιστοιχεί σε δέκα πράξεις ανάλογες και όχι η κάθε μας πράξη σε χιλιάδες άσχετες με αυτήν λέξεις.

Ίσως αυτό ακριβώς να είναι και το πιο σημαντικό σημείο... κατά πόσο δηλαδή τα λεγόμενά μας ακολουθούνται και από συνέπεια πράξεων.

Άσχημο λοιπόν να ισχύει το: "Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράττεις".

Σωστά...ή μήπως λάθος;

[Mercury]

Το αρχαίο αυτό γνωμικό εμφανίζει μια υποτιθέμενη άμεση συσχέτιση και αλληλεξάρτηση ανάμεσα στο λακωνίζειν και στο φιλοσοφείν η οποία δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Και αυτό γιατί ενώ το "φιλοσοφείν" οδηγεί συνήθως στο "λακωνίζειν",το αντίθετο,δηλ το "λακωνίζειν" δεν εξαρτάται και δεν οδηγεί πάντα στο "φιλοσοφείν".

Ένας ακόμα λόγος που δεν πιστεύω ιδιαίτερα στα γνωμικά είναι και το ότι δεν λαμβάνουν υπόψη τον παράγοντα της προσωπικής ιδιαιτερότητας. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν και είναι εκ φύσεως "λάκωνες" χωρίς να έχουν τίποτα το "φιλοσοφημένο" πάνω τους. Άλλοι πάλι είναι εκ φύσεως "επικοινωνιακοί" και αρκετά φιλοσοφημένοι ώστε να καταλάβουν ότι το να εναντιώνονται στη φύση τους δεν πρόκειται να τους κάνει μεγάλους φιλόσοφους.

Υπάρχουν "λιγομίλητοι" άνθρωποι οι οποίοι όταν αποφασίσουν να μιλήσουν λένε χοντρές ανοησίες,και "πολυλογάδες" οι οποίοι μπορούν να μιλάνε επί ώρες και να σε αφήνουν έκπληκτο με την εμφυία και το βάθος της σκέψης τους.

Αν το γνωμικό είχε σχέση με τη μεταδοτικότητα,την ικανότητα δηλ να επικοινωνείς στον άλλο το πλήρες νόημα αυτού που θες να επικοινωνήσεις με σύντομο και περιεκτικό τρόπο,θα μπορούσα να το δεχτώ.

Με τον τρόπο όμως που το εννοούμε και το αντιλαμβανόμαστε δεν μπορώ να συμφωνήσω.

Θα ψηφίσω όχι λοιπόν.

[Ding an Sich]

Άσχημο λοιπόν να ισχύει το: "Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράττεις".

Αυτό ακριβώς θα έλεγα, αγαπητέ, ότι αποτελεί τον βασικότερο από τους 'Νόμους της Διάκρισης'.

Ο λόγος που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το ποιόν ενός ανθρώπου είναι η σχέση των λόγων του με τον βίο του.

Εδώ μπαίνει και ένας άλλος παράγοντας...αυτός των προθέσεων. Κυρίως όταν διαβάζουμε κάποιο κείμενο, μπορεί τα λόγια να φαντάζουνε βαθύτατα και ουσιώδη, αλλά το άτομο το οποίο τα καταθέτει, μπορεί να ακολουθεί ακόμη και την αντίθετη οδό από αυτά...γι' αυτό πολλές φορές συνηθίζω να λέω ότι η πιό σημαντική οδός είναι ο Εμπειρισμός...να γνωρίζεις για τις προθέσεις και τις πράξεις ενός ανθρώπου, ή ενός αντικειμένου, μέσω μακροχρόνιων συνειδητών εμπειριών.

Υπάρχουν "λιγομίλητοι" άνθρωποι οι οποίοι όταν αποφασίσουν να μιλήσουν λένε χοντρές ανοησίες,και "πολυλογάδες" οι οποίοι μπορούν να μιλάνε επί ώρες και να σε αφήνουν έκπληκτο με την εμφυία και το βάθος της σκέψης τους.

Εγώ ψήφισα τη μέση οδό, διότι η περίπτωση του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική, όπως, επίσης, ακόμη και η στάση ενός ανθρώπου δύναται να αλλάζει ανάλογα με τις 'φάσεις' και τις περιστάσεις.

Κάποιος λέει πολλά και δεν γνωρίζει τίποτα.

Κάποιος λέει λίγα και δεν γνωρίζει τίποτα.

Κάποιος σιωπά γιατί δεν έχει τί να πεί.

Κάποιος λέει πολλά και γνωρίζει ακόμη περισσότερα.

Κάποιος σιωπά και δείχνει με τον βίο και τις πράξεις του αυτά για τα οποία θα μπορούσε να μιλάει με τις ώρες.

Κάποιος λέει πολλά...μετά λέει λίγα...μετά σιωπά...και πάλι από την αρχή.

Ερώτηση, συμπληρώνοντας την αρχική ερώτηση του δημιουργού του θέματος.

Το λακωνίζειν και το φιλοσοφείν αφορούν μονάχα αυτούς οι οποίοι μιλάνε?

Διότι έχω συναντήσει αρκετές φορές στην ζωή μου κωφάλαλους, των οποίων η στάση στη ζωή με έκανε να ντρέπομαι για την δική μου στάση.

Επικοινωνία μεταξύ των διάφορων όντων μπορεί να υπάρξει με χιλιάδες τρόπους πέραν της ομιλίας.

Αλλά με όποιον τρόπο και να εκφράζει κάποιος λόγο, θα πρέπει να εκφραστεί εάν θέλει να επικοινωνήσει ή να τον ακούσουν...είτε πολύ, είτε λίγο...αλλιώς θα χαθεί μες τον δικό του κόσμου. Και ο Κόσμος είναι τόσο Μοναδικός, όσο και Άπειρος.

[LOCO]

Χαιρετώ!

"Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι" , είναι μια έκφραση που μπορεί να ακούσει κανείς στην ελληνική επαρχία και όχι μόνο. Τα λιγοστά λόγια είναι συνήθως μελετημένα και εκφράζουν με ευστοχία τις σκέψεις μας, ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η λεξιπενία είναι μια απο αυτές τις περιπτώσεις.

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως δεν μπορούμε να θεωρήσουμε φιλοσοφημένο τον πάσα ένα που λακωνίζει. Κι αν λέει ανοησίες; Η κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά.

φιλικούς χαιρετισμούς

[Ramoglou]

Καλησπέρα και από μένα.

Κατά τη γνώμη μου πρέπει να ξέρουμε πότε θα μιλήσουμε και τι θα πούμε.

Για παράδειγμα.
Κάποιες φορές άνθρωποι οι οποίοι ζητάνε να μάθουν γενικές «πληροφορίες» για τον εσωτερισμό, απευθύνονται σε όσους δείχνουν να έχουν κάποιες γνώσεις επί του θέματος. Εκεί λοιπόν ο «γνώστης» θα πρέπει να προσπαθήσει με λόγια απλά όχι να αποδείξει τις γνώσεις του, αλλά να δείξει στο συνομιλητή του που είναι η αρχή αυτού του δρόμου και πως μπορεί να φτάσει αυτός εκεί.

Αν ο «γνώστης» προσπαθήσει με λόγια σύνθετα, με στόμφο διδασκάλου να επεξηγήσει, δείχνοντας και μια πνευματική ανωτερότητα, τότε θα προκαλέσει μια αντίδραση η οποία θα απομακρύνει τον ερωτούντα από την αναζήτηση.

Τα μεστά λόγια είναι αυτά που μπορούν κατά τη γνώμη μου να βοηθήσουν τους συνομιλητές μας να αντιληφθούν το νόημα του λόγου μας.
Το να κάνουμε επίδειξη των γνώσεων μας, ή το να προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους για την ορθότητα των λόγων μας, μόνο τον εγωισμό μας καλύπτει και ίσως και την ανασφάλεια μας.

Ο καθένας μέσα από μια κουβέντα προσπαθεί να βρει νέες οπτικές και νέους τρόπους σκέψης.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο κάθε άνθρωπος έχει να περπατήσει ένα δικό του δρόμο και ουδείς δεν έχει το δικαίωμα να παρέμβει σ’ αυτή την πορεία. Η μόνη βοήθεια που δυνάμεθα να δώσουμε είναι η βοήθεια της προσέγγισης μέσα από μια άλλη οπτική. Αλλά και πάλι, η τελική απόφαση – αποδοχή ανήκει στο άτομο και όχι σ’ εμάς.

Η μέθοδος της μαιευτικής του Σωκράτη θεωρώ πως είναι η καταλληλότερη για να μπορέσεις να συζητήσεις με κάποιον. Διότι κατ’ ουσίαν, ο συνομιλητής σου, διαλέγει αυτόβουλα ανάμεσα από τις επιλογές και κατανοεί καλύτερα το νόημα της κουβέντας.

Ο στόμφος, η αλαζονεία, ο εγωιστικός λόγος, ο επιθετικός λόγος, η υπεροψία, μόνο δυσάρεστα αποτελέσματα φέρνουν.
Αντίθετα η ηρεμία, η διαλογική κουβέντα, η προσοχή στα λεγόμενα και στην οπτική του άλλου, ο σεβασμός στην άλλη άποψη, μπορούν τόσο να δώσουν στο συνομιλητή μας όσο και σε μας πολλά οφέλη.

[Ladyhawk]

«Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν»

Μεγάλη λοιπόν η κουβέντα των Σπαρτιατών.
Είναι γεγονός όμως πως η εφαρμογή της δεν είναι και πολύ εύκολη.

Το να μιλάει κανείς με λίγες λέξεις μεστές και ακριβής είναι τέχνη. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γνωρίζει κανείς την γλώσσα πολύ καλά και να διακατέχεται από μία εξυπνάδα.

Παρατηρείται όμως πως αυτό δεν είναι γνωστό ή μάλλον δεν είναι αποδεχτό από κάποιους με αποτέλεσμα να αναλώνονται στο να λένε πολλά λόγια προκειμένου να καταθέσουν μία άποψη, με υποβόσκουσα ίσως την ανάγκη της επιβεβαίωσης και της αναγνώρισης από τους γύρω του.

Τα πολυπληθή λόγια κρύβουν τον κίνδυνο του αποπροσανατολισμού του θέματος καθώς επίσης και τον κίνδυνο να κουράσουν τον συνομιλητή.

[lorenzo]

Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις κι οι αφορισμοί γενικώς..

Το "μέτρο" νομίζω, θα πρέπει να είναι "ανάλογο" κάθε φορά, σε κάθε περίπτωση ..

Υπ' αυτήν την έννοια και πάλι νομίζω ότι εξαρτάται από τον ομιλούντα.

Πχ. θα μπορούσα ν' ακούω για ώρες έναν ...Ελύτη, έναν Γιανναρά, έναν Χατζιδάκη...{!!!!}, ενώ δεν θα μπορούσα ούτε λεπτό την Ρούλα, ή την ΄Αντζελα....

Είμαι "λακωνικός" με ανωτέρους ή πνευματικά ίσους, εμού αλλά μ' ένα παιδί, ή κάποιον που δυσκολεύεται να με ...καταλάβει ίσως να χρειαστεί να γίνω ακόμη και "φλύαρος"...

" Ανώτατον δε και μουσικότατον τω παντί
το προσήκον μέτρον επιτιθέναι "
{Πλούταρχος}

{Το πιο σπουδαίο και το πιό αρμονικό από όλα
είναι να ακολουθεί κανείς το μέτρο που πρέπει}

Aυτή είναι η άποψη μου, φίλοι μου.

Νάσται καλά.


Φιλία κι εκτίμηση
lorenzo

[Ding an Sich]

Παρατηρείται όμως πως αυτό δεν είναι γνωστό ή μάλλον δεν είναι αποδεχτό από κάποιους με αποτέλεσμα να αναλώνονται στο να λένε πολλά λόγια προκειμένου να καταθέσουν μία άποψη, με υποβόσκουσα ίσως την ανάγκη της επιβεβαίωσης και της αναγνώρισης από τους γύρω του.

Πολύ σωστό αυτό που αναφέρει η Ladyhawk και μάλιστα στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε και για επίδειξη ισχύος. Δηλαδή, δεν κοιτάει κάποιος την ουσία των πραγμάτων που θέλει να πεί, αλλά το πώς θα τα συνδέσει με τρανταχτά Ονόματα, με επιστημονική Ορολογία και με γλαφυρά Λόγια.

Το πρόβλημα, όμως, και ειδικότερα εντός των forums είναι ότι οι περισσότεροι όταν γράψεις κάτι σου λένε: πού το στηρίζεις, σύμφωνα με ποιά πηγή ή ποιά μελέτη...λες και αυτός που γράφει είναι ένα μηδενικό μπροστά στις προσωπικότητες που ο καθείς θεωρεί ως πρότυπα.

Δυστυχώς, όταν εστιαζόμαστε στην ακριβολογία είμαστε αναγκασμένοι να παρουσιάζουμε μαζί με τις απόψεις μας και τις αντίστοιχες διάφορων διακεκριμένων επιστημόνων και ερευνητών.

Όσον αφορά το ότι κάποιοι κουράζονται από μακροσκελή αναγνώσματα, εκτός απ' τους πολυλογάδες υπάρχουν και οι βιαστικοί αναγνώστες της 'ξεπέτας'.

Μην μου πείτε ότι κανείς σας δεν διαβάζει βιβλία και δη, αμέτρητες σελίδες που έχετε κατεβάσει από το internet;

Αν βρίσκεσται μπροστά σε ένα μεγάλο άρθρο ή κείμενο, εκτυπώστε το και διαβάστε το με την ησυχία σας. Αυτό κάνω κι εγώ και με έχει βοηθήσει πολύ στο να ανακαλύψω πολύ σπουδαία πράγματα, τα οποία θα αγνοούσα εάν προσπαθούσα να τα διαβάσω βιαστικά online.

Έχετε παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι διαβάζουν μόνον την αρχή και το τέλος ενός κειμένου ή post και μετά επαναλαμβανουν οι ίδιοι αυτά που δεν πρόσεξαν? (και δεν μιλάω για επιπρόσθετες πληροφορίες ή διαφωνίες επί κάποιου συγκεκριμένου σημείου).

[Ding an Sich]

Πάνω σε αυτά που είπε ο φίλος Ράμογλου, θα έλεγα ότι προτιμώ τις 'αλχημιστικές' μεθόδους.

Δεν απλοποιείς τις γνώσεις κάνοντας απλοϊκό αυτό που από την φύση του είναι σύνθετο, αλλά παραθέτεις μέρος της γνώσης (γιατί όλοι από ένα μέρος κατέχουμε) αφήνοντας να ανακαλύψει ο καθένας με τον δικό του τρόπο την ουσία και το βάθος. Δεν τα λες ποτέ όλα (όσα γνωρίζεις) διότι έτσι θα κάνεις τον άλλο ανα-γνώστη και όχι αναζητητή.

Υπάρχουν επίσης τα διάφορα φαινόμενα 'πρωτογονισμού'. Κανείς μας δεν κατέχει το Όλον των Γνώσεων, αλλά ο καθένας θέλει να ισχυρίζεται ότι γνωρίζει και έχει Εμπειρία στη Ζωή...έτσι γενικά.

Ο καθένας μας είναι πρωτόγονος σε σχέση με τις σφαίρες γνώσεων με τις οποίες δεν έχει καμία επαφή και γνώστης (ανάλογα) σε σχέση με τις σφαίρες που μερικά κατέχει.

Σαν την γυμναστική του σώματος είναι και η επαφή με τον γραπτό λόγο. Μας κουράζουν συνήθως τα κείμενα και τα λόγια που αναφέρονται σε πράγματα με τα οποία δεν έχουμε σχέση και αποκτάμε την πρώτη μας επαφή και συνήθως θέλουμε να λέμε...σιγά μωρέ τον Εσωτεριστή/Επιστήμονα/Φιλόσοφο, εγώ ξέρω καλύτερα.(κόμπλεξ κατωτερότητας)

Μας κουράζουν, επίσης, τα μικρά και ασήμαντα σχόλια των διάφορων ανίδεων -κατ' εμάς που είμαστε γνώστες- και τολμάμε να τους μιλήσουμε και με τουπέ.(κόμπλεξ ανωτερότητας).

Χρειάζεται αρκετή δουλειά μέχρι να φθάσουμε σε σημείο να συμπορευόμαστε, συνειδητοποιόντας ότι είμαστε συγχρόνως καί αδαείς και γνώστες (ανάλογα).

Πρακτικά, αγνοείστε ότι θεωρείτε ότι δεν σας ενδιαφέρει χωρίς να το καταδικάζετε, γιατί για κάποιον άλλον μπορεί να είναι σημαντικό. Μην αγνοείτε όμως πράγματα τα οποία θεωρείτε, είτε 'μακροσκελείς θεωρητικολογίες', είτε 'ασήμαντες μικρές αερολογίες', γιατί τα διάφορα κόμπλεξ ανωτερότητας και κατωτερότητας δεν θα μας βοηθήσουνε ποτέ να λειτουργήσουμε αρμονικά και να 'ξεμπλέξουμε'.

Είμαστε ισάξιοι, σε διαφορετικό βαθμό και σε διάφορα επίπεδα.

[Ευθύμης]

Ως είπε και ο Ding an Sich, το ρητό δεν αφορά μόνο το λόγο. Ας μου επιτραπεί μια μικρή αλλαγή:

"Το λακωνί-ζειν εστί φιλοσοφείν".

Εφορμούμενος από αυτό, και εφαρμόζοντας τη μαιευτική του Σωκράτη κατά την προτροπή του φίλου Ramoglou, θα ρωτήσω:

Ο τέχνη είναι εσωτερισμός;

Ο εσωτερισμός είναι φιλοσοφία;

Οι πολεμικές τέχνες είναι εσωτερισμός;

Το λακωνίζειν είναι η (και εσωτερική) μελέτη του πολέμου;

ΥΓ1: Οι Σπαρτιάτες ήταν εξέχοντες Παγκρατιστές.
ΥΓ2: Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν, το φιλοσοφείν εστίν και λακωνίζειν.
ΥΓ3: Τα σοφότερα ρητά είναι "λακωνικά".

[Secondborn]

Το λακωνίζειν και το φιλοσοφείν αφορούν μονάχα αυτούς οι οποίοι μιλάνε?

Φίλε Ding an Sich,
Σε ευχαριστώ για αυτή σου την ερώτηση. Πραγματικά δεν το είχα σκεφτεί και ντρέπομαι για αυτό...

Ειπώθηκαν πολλά όμορφα πράγματα και πολλές οπτικές σε μια μόνο μέρα που νιώθω αδύναμος να τα επεξεργαστώ όλα μαζί. Θα αρκεστώ προς στιγμήν να εκφράσω τo θαυμασμό μου για τα όσα ελέχθησαν αλλά ιδιαίτερα για τον τρόπο που ελέχθησαν.

Θα επιστρέψω με ερωτήσεις και προβληματισμούς που σίγουρα θα προκύψουν μετά από τα ανωτέρω...

Σας ευχαριστώ!

[Secondborn]

Η τέχνη είναι εσωτερισμός;

Η τέχνη φίλε μου Ευθύμη δεν ορίζεται. Από τη στιγμή που αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πώς θα ορίσουμε την τέχνη, παράγουμε "αντι-τέχνη"(ας μου επιτραπεί ο αδόκιμος όρος).

Άλλο πράγμα είναι η τέχνη για εμένα και άλλο πράγμα για εσένα...αυτό ακριβώς είναι η τέχνη.
Επομένως μάλλον η τέχνη έχει πολλά κοινά με τον εσωτερισμό αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο. Ίσως αν αντιστρέψουμε τη σειρά... Προσωπικά για μένα είναι αδιαμφισβήτητη η αλήθεια αυτού: "Ο Εσωτερισμός είναι τέχνη".

Ο εσωτερισμός είναι φιλοσοφία;

Όχι μόνο φίλε μου. Η φιλοσοφία δεν προϋποθέτει και συνέπεια πράξεων. Ο εσωτερισμός όμως μάλλον στηρίζεται ΠΟΛΥ σε αυτό...

Οι πολεμικές τέχνες είναι εσωτερισμός;

Όρισε μου τί εννοείς λέγοντας πολεμικές τέχνες για να "οδεύουμε" υπό την ίδια ποσότητα φωτός.

[Ευθύμης]

Καλησπέρα φίλοι και Secondborn.

Η έκφραση ιδεών δεν αποτελεί εξωτερίκευση του εσωτερισμού μας;

Η τέχνη δεν είναι ένα μέσον έκφρασης ιδεών;

Άλλο πράγμα είναι η τέχνη για εμένα και άλλο πράγμα για εσένα...αυτό ακριβώς είναι η τέχνη.

Αυτό ακριβώς δεν είναι και ο εσωτερισμός;

Η φιλοσοφία δεν προϋποθέτει και συνέπεια πράξεων.

Αν κατάλαβα σωστά αυτό που εννοείς φίλε μου, η απάντηση βρίσκεται στην ετυμολογία της "φιλοσοφίας". Ο δρόμος προς τη Σοφία λοιπόν, δεν προϋποθέτει τις πράξεις, την εμπειρία, το βίωμα;

Η τέχνη φίλε μου Ευθύμη δεν ορίζεται.

Όρισε μου τί εννοείς λέγοντας πολεμικές τέχνες

Πώς να σου ορίσω το υποσύνολο χωρίς να δέχεσαι τον "ορισμό" του συνόλου;

Επί της ουσίας όμως, πιστεύω ότι έχεις καταλάβει τι εννοείται.

[Ladyhawk]

Αγαπητέ Lorenzo

Είμαι "λακωνικός" με ανωτέρους ή πνευματικά ίσους, εμού αλλά μ' ένα παιδί, ή κάποιον που δυσκολεύεται να με ...καταλάβει ίσως να χρειαστεί να γίνω ακόμη και "φλύαρος"...

Νομίζω πως η «φλυαρία» δεν είναι αυτή που θα δώσει σε κάποιον να καταλάβει αυτό που θέλουμε να πούμε, ακόμα και αν αυτός είναι ένα παιδί.

Σε αυτές τις περιπτώσεις ίσως ο ποιος κατάλληλος τρόπος να είναι η χρησιμοποίηση απλών λέξεων και εννοιών προκειμένου να γίνουμε πιο εύκολα κατανοητοί.

Μία παροιμία λέει «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια»... για σκεφτείτε το λίγο


Αγαπητέ Ding an Sich

Πρακτικά, αγνοείστε ότι θεωρείτε ότι δεν σας ενδιαφέρει χωρίς να το καταδικάζετε, γιατί για κάποιον άλλον μπορεί να είναι σημαντικό. Μην αγνοείτε όμως πράγματα τα οποία θεωρείτε, είτε 'μακροσκελείς θεωρητικολογίες', είτε 'ασήμαντες μικρές αερολογίες', γιατί τα διάφορα κόμπλεξ ανωτερότητας και κατωτερότητας δεν θα μας βοηθήσουνε ποτέ να λειτουργήσουμε αρμονικά και να 'ξεμπλέξουμε'

Πολύ σωστά συμφωνώ απόλυτα !

[lorenzo]

Αγαπητοί φίλοι,

δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ζούμε σε μια εποχή όπου επικρατεί η επιστήμη της επικοινωνιολογίας. Η επιβολή των κερδοσκοπικών διαφημιστικών σλόγκαν κυριαρχεί παντού. Απο την Πολιτική, το Εμπόριο, ακόμη κι απο την Εκκλησία, {Θυμηθείτε το - Σας πάω!! του Χριστόδουλου} τον Αθλητισμό, την Παιδεία.... παντού.

Τό αρχαίο απόφθεγμα “το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν” σήμερα αντικαταστάθηκε με το “λακωνίζειν εστίν επικοινωνείν”. Εγκαταλείπεται η φιλοσοφία ως τρόπος ανάλυσης των γεγονότων και προβάλλεται η επικοινωνιολογία ως τρόπος επιβολής των απόψεών. "Ο κόσμος συμπυκνώνεται στην απομνημόνευση λέξεων και προτάσεων”.
Παρακολουθώντας ένα δελτίο ειδήσεων βλέπουμε ότι σε λίγα λεπτά -λόγω οικονομίας τηλεοπτικού χρόνου{??!}- προσφέρει "αμάσητη τροφή" δημιουργώντας σύγχυση παρά ενημέρωση στον θεατή με αποτέλεσμα την μείωσει της προσοχής ή λόγω σκοπιμοτήτων επιλογή θεμάτων τα οποία προβάλλονται ως σημαίνοντα, διαθέτοντας τους περισσότερο χρόνο, δημιουργώντας ταυτίσεις ή απωθήσεις στους θεατές.
Παρατηρήστε το φτωχό λεξιλόγειο των νέων και την χρήση φράσεων "κλισέ" στον τρόπο επικοινωνίας τους.


"-κουλάρισε δικέ μου.. όλα είναι τζάμι.. be cool.. μη μου τη σπας τώρα"

- οκ. νο πρόμπλεμ, σι γιου, τσαο.

-σε πάω ρε μεγάλε! είσαι τεράστιος!!

-κι εγώ σας πάω!

Κι όλα παν καλά με coca cola!!! Mην την ψάχνεις!!!

[Secondborn]

Αγαπητέ Ευθύμη,

Η έκφραση ιδεών δεν αποτελεί εξωτερίκευση του εσωτερισμού μας;

Συμφωνούμε απόλυτα

Η τέχνη δεν είναι ένα μέσον έκφρασης ιδεών;

Όχι φίλε μου. Η τέχνη δεν είναι ΜΟΝΟ αυτό. Η τέχνη δε μπορεί να οριστεί. Δεν έχει όρια. Πώς να ορίσεις κάτι που δεν έχει όρια; Μόνο με κλειστά τα μάτια και "μιλώντας" στη ψυχή σου μπορείς να ορίσεις τί είναι τέχνη.

Παράθεση:
Άλλο πράγμα είναι η τέχνη για εμένα και άλλο πράγμα για εσένα...αυτό ακριβώς είναι η τέχνη.


Αυτό ακριβώς δεν είναι και ο εσωτερισμός;

Αχααααα... Καταλαβαίνω που το πας. Ίσως να υπάρχει μια στοιχειώδης διαφορά. Ο εσωτερισμός δε μπορεί να είναι και πολύ διαφορετικό ανάμεσα στους δυό μας. Αναφέρεται στο ίδιο πράγμα. Στο "έσω"... Η τέχνη όμως προκύπτει για διαφορετικούς λόγους σε εσένα και σε εμένα. Στοχεύει "στο πιο λευκό χρώμα της σκέψης σου" που λέγανε και οι Πυξ-Λαξ.

Δε θα δεχτώ ποτέ ότι η Τέχνη είναι ένα ΜΕΣΟ εξωτερίκευσης ιδεών ή συναισθημάτων. Είναι κάτι ανώτερο. Κάτι που στέκεται πέρα από κάθε ορισμό...

Παράθεση:
Όρισε μου τί εννοείς λέγοντας πολεμικές τέχνες


Πώς να σου ορίσω το υποσύνολο χωρίς να δέχεσαι τον "ορισμό" του συνόλου;

Εδώ έχεις απόλυτο δίκιο. Έμπλεξες με την πάρτη μου...


Σ'αυτό το σημείο θα σου κάνω μια ερώτηση και μην την απαντήσεις σε εμένα, αλλά στον ευατό σου.

Τέχνη για σένα δεν είναι κάτι παραπάνω από την εξωτερίκευση επίγειων ιδεών και συναισθημάτων;

[Ευθύμης]

Αγαπητέ Secondborn, θα είμαι σύντομος διότι φαίνεται ότι μακρυγορούμε για κάτι που κατ' ουσίαν δε διαφωνούμε, απομακρυνόμενοι από το "λακωνίζειν"..

Όχι φίλε μου. Η τέχνη δεν είναι ΜΟΝΟ αυτό.

Συμφωνώ, δεν ανέφερα κάπου ότι είναι μόνο αυτό. Για κάποιον μπορεί να είναι και επικοινωνία με ό,τι θεωρεί εκείνος ως "Θεό", για κάποιον άλλο μπορεί να είναι απλή ενασχόληση ή και απλώς επάγγελμα. Όλοι εκφράζουν τον εαυτό τους.

Κατά την προσωπική μου άποψη, η "ιδέα" και το "συναίσθημα" χρησιμοποιούν το όχημα της τέχνης. Δες 'το διαφορετικά, όποιου βεληνεκούς άποψη έχεις εσύ για την "τέχνη", τέτοια διατηρώ εγώ για την "ιδέα" και το "συναίσθημα".

Φίλε lorenzo, μια διευκρίνηση σχετικά με την κατεύθυνση που δίνεις στη συζήτηση. Το "λακωνίζειν" στο λόγο δεν ταυτίζεται με τη απλοϊκότητα, αλλά με την εσωτερική προσπάθεια του φιλοσόφου να μιλήσει παντρεύοντας την ουσία με τη συντομία.