Η αγάπη δεν οφείλεται σε χημικές αντιδράσεις.
Ούτε σ' εμένα αρέσει σα διατύπωση, αλλά είμαστε σίγουροι ότι δεν οφείλεται σε αυτό; Έχει αποδειχτεί; Αν όχι, αποκλείωντάς 'το διαπράττουμε το ίδιο σφάλμα πολλών επιστημόνων που κλείνουν τα μάτια τους μπροστά σε όσα δε μπορούν άμεσα να εξηγήσουν.
Φϊλε μου Ευθύμη, εδώ ενίσταμαι!
Η γνώμη μου είναι κατ' αρχήν, πως, ό,τι το μεταφυσικό, αντανακλάται, με κάποιο τρόπο και στη φυσική πραγματικότητα. Είτε το γνωρίζουμε, είτε όχι. Απο κει και πέρα όμως, η σχέση αιτίου-αποτελέσματος, είναι κάτι που χρήζει ξεχωριστής αντιμετώπισης.
Εξηγούμαι : μιά ψυχολογική πίεση, πχ (όπως ο φόβος ή το άγχος, ας πούμε), προκαλεί ένα σωρό χημικές αντιδράσεις στον εγκέφαλο, τα επινεφρίδια, αυξάνει τον καρδιακό παλμό, δημιουργεί υπερεκκρίσεις στους ιδρωτοποιούς αδένες κλπ.
Το αίτιο όμως είναι ο φόβος κι όχι οι χημικές αντιδράσεις.
Σε περίπτωση οργανικής βλάβης, συμβαίνει και το αντίθετο. Πχ, η κακή λειτουργία των επινεφριδίων ή του θυρεοειδούς αδένα, δημιουργεί συναισθήματα κατάθλιψης ή/και αγχώδεις διαταραχές. Η βλάβη στα εγκεφαλικά κύτταρα, δημιουργεί παραισθησεις (οπτικές και ακουστικές).
Εκεί δηλαδή, το υλικό υπόστρωμα παίρνει το πάνω χέρι και υποτάσσει αυτό που λέμε "ψυχισμό" ή ψυχική λειτουργία. Πρόκειται όμως για διαταραχή της φυσικής λειτουργίας.
Με λίγα λόγια, πιστεύω πως, ενδεχομένως, ένα συναίσθημα μπορεί να επηρεάσει το "υλικό" πεδίο. Οχι όμως ότι "γεννάται" απ' αυτό. Εκτός κι αν ο ψυχισμός του ατόμου είναι αδύναμος κι ευάλωτος (δες και το θέμα που συζητάνε κάπου παραδίπλα).
Συνεχίζουμε να μιλάμε για υλική και άυλη πραγματικότητα σαν να είναι δυό διαφορετικά πράγματα. Δεν είναι όμως, παρά μόνο διαφορετικές μορφές της ίδιας πραγματικότητας. Η σύγχρονη φυσική έχει αναπροσδιορίσει την έννοια της "ύλης" με τρόπο απίστευτο, που δυστυχώς δεν έχει περάσει ακόμα στο καθημερινό μας εννοιολογικό οπλοστάσιο
)
).
)
)