Ευθύμης έγραψε:Στην περίπτωση που σού φανεί χρήσιμο, η συζήτηση αποτελεί μέρος μιας άλλης, περί "μεταφυσικής και ασχετοσύνης" στο "Λαβύρινθο σκέψεων".
Ακριβώς αυτό είχα παραλείψει.
Ευχαριστούμε, αγαπητέ Ευθύμη.
Μπαίνετε κι απ' ευθείας από εδώ.
Συντονιστές: Ramoglou, Ladyhawk, Zadok the priestess
Ευθύμης έγραψε:Στην περίπτωση που σού φανεί χρήσιμο, η συζήτηση αποτελεί μέρος μιας άλλης, περί "μεταφυσικής και ασχετοσύνης" στο "Λαβύρινθο σκέψεων".
Σοφία είναι η αποδοχή των ορίων, ή η συνεχής προσπάθεια για την υπέρβασή τους?
Σοφία θα έλεγα είναι η κατανόηση των ορίων και η παράλληλη κατανόηση του γιατί προσπαθεί κανείς για την υπέρβασή τους.
Άλλωστε χωρίς υπέρβαση υπάρχει εξέλιξη?
Νομίζω πως μία απλή αποδοχή συνεπάγεται και στασιμότητα.
Μήπως "προβαλλόμενοι" κάθε φορά σε μία λιγότερη, μέχρι τις 3 (του χώρου), χάνουμε ένα κομμάτι μας, δίχως να 'τό γνωρίζουμε, όπως πχ. συμβαίνει στη σκιά μας..
Μήπως όμως η αποδοχή κάποιων ορίων, χρειάζεται ως προσωρινή υπόθεση εργασίας, για να ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε; Εννοώ, να ξέρουμε τα όρια της αξιοπιστίας των μεθόδων μας.
Ramoglou έγραψε: Παρ’ όλη λοιπόν την φαινομενική αποτυχία της διαρκούς υπάρξεως μιας συνεχώς αναπτυσσόμενης λίμνης, υπάρχει η μεταφορά της εξέλιξης σ’ ένα άλλο στάδιο.
Παραβολικά το παραπάνω παράδειγμα για μένα μπορεί να αποδώσει και την δική μας εξελικτική πορεία, όπως και το λόγο των μετενσαρκώσεων μας.
Ανάλογα δηλαδή του τι θέλουμε να δούμε, οι ίδιοι ορίζουμε τη μοίρα μας. Είναι ένα σημείο όπου το πεπρωμένο και η ελευθερία επιλογών διασταυρώνονται.
Αυτό που ερμηνεύει ως βούληση του δεν είναι παρά η αλληλεπίδραση της γονιδιακής του κληρονομιάς, που δεν μπορούσε ποτέ να επιλέξει, με το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον, στα οποία έλαχε από μια αναγκαιότητα που τον υπερβαίνει
Το ανθρώπινο ον στην πραγματικότητα συνθλίβεται από δυνάμεις φυσικές και κοινωνικές που το ξεπερνούν.
Το θέμα του πεπρωμένου και την σχέση του με την ''ελευθερία'' το έχουμε ξανασυζητήσει.
Από αυτό δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Αν βλέπουμε ότι θέλουμε να δούμε και όχι την αλήθεια, αν υπάρχει διάσταση μεταξύ της λογικής, επιθυμίας και πράξεως η προσωπικότητα διχάζεται και τα μηνύματα που προσλαμβάνει δεν είναι ορθολογικά.
Επομένως που είναι εδώ η ελευθερία της επιλογής?
qubit έγραψε:
Σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, ρωτάω : (καθόλου ρητορικά ...)
πώς συμβιβάζεται η έννοια της εξέλιξης με την ιδέα ότι ο χρόνος δεν έχει "αντικειμενική" υπόσταση, αλλά αποτελεί προϊόν της συν-είδησής μας;
qubit έγραψε:
Δημιουργούμε για τον εαυτό μας ένα κόσμο φτιαγμένο με λέξεις.
Elissaios έγραψε:Κάποιος είχε πει ότι αρχικά υπήρξε ο λόγος.
Χμ.
Η έννοια της εξέλιξης συμβιβάζεται με τη δική μας συνείδηση. Ο χρόνος δεν ασχολείται με την εξέλιξη.
Δημιουργούμε για τον εαυτό μας ένα κόσμο φτιαγμένο με λέξεις.
Ακόμα κι ο θεός, "θέλει και δεν θέλει" να λέγεται Ζευς.
Ramoglou έγραψε:
Πότε λέγετε Ζεύς και πότε Δίας ;
Τι σημαίνει η κάθε μια από αυτές τις λέξεις και τι υποδηλώνει ο Θεός μέσα από αυτές τις δύο του «εκπορεύσεις – ονομασίες» ;
Και για να είμαστε και εντός θέματος.
Μιας και είναι ο ίδιος, σε ποιο χρόνο λειτουργεί ως Ζεύς και σε ποιο ως Δίας ;
Ramoglou έγραψε:Στη μέση αυτής της διαδρομής και εφ’ όσον έχουν σταθερή ταχύτητα αντιμετάθεσης, συναντώνται και ενώνονται.
Επιστροφή σε “- ΠΑΝ - ΕΠΙΣΤΗΜΙΟ -”
Μέλη σε αυτήν τη Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 7 επισκέπτες