Μετα-Φυσική

[Zadok the priestess]

Στην περίπτωση που σού φανεί χρήσιμο, η συζήτηση αποτελεί μέρος μιας άλλης, περί "μεταφυσικής και ασχετοσύνης" στο "Λαβύρινθο σκέψεων".

Ακριβώς αυτό είχα παραλείψει.
Ευχαριστούμε, αγαπητέ Ευθύμη.

Μπαίνετε κι απ' ευθείας από εδώ.

[qubit]

Μιας και, μεταξύ άλλων, και περί α-ληθείας ο λόγος, είναι νομίζω ενδιαφέρον να επισημάνουμε και το εξής:

Στον Κρατύλο του ο Πλάτων, στον οποίο κύριο πρόσωπο, εκτός του Σωκράτη είναι και ο Κρατύλος, ηρακλειτειος φιλόσοφος, δίνει στην αλήθεια την ετυμολογική ερμηνεία "θεία άλη" ήτοι, θεϊκή περιπλάνηση.
Αυτή βέβαια δεν είναι η σωστή ετυμολόγηση της λέξης, κάτι που ο Πλάτων (ή ο Σωκράτης, αν θέλουμε), αναμφιβόλως το γνωρίζει. Ηταν η αίσθηση του χιούμορ που τον έκανε να βάλει πρωταγωνιστή του διαλόγου "περί ορθότητας ονομάτων", έναν άνθρωπο που προτιμούσε να δείχνει τα πράγματα με το δάχτυλο αντί να τα ονοματίζει, επειδή, μέχρι να τα ονομάσει, αυτά είχαν αλλάξει, έλεγε. Με το ίδιο χιούμορ δε (αλλά και για να στηλιτεύσει τάσεις της εποχής, που αναζητούσαν την ουσία των πραγμάτων στα ονόματα και μόνον) παίζει με την ετυμολογία.

Η αλήθεια ως θεία άλη, είναι η ερμηνεία της λέξης (απ' τον Σωκράτη) στο πνεύμα της ηρακλείτειας θεώρησης - της συνεχούς, αέναης μεταβλητότητας στη φύση. Ωστόσο, δεν παύει, κατά τη γνώμη μου, να είναι μιάς εξαίσιας ποιητικότητας φράση.

Αλήθεια - θεία άλη - θεϊκή περιπλάνηση - κι άντε πιάστην !!!

Ο Χάιζενμπεργκ έθεσε κάποια όρια.

Σοφία είναι η αποδοχή των ορίων, ή η συνεχής προσπάθεια για την υπέρβασή τους?

[Elissaios]

Σοφία είναι η αποδοχή των ορίων, ή η συνεχής προσπάθεια για την υπέρβασή τους?

Επειδή είμαι πεζός τύπος ψηφίζω το 1. Τη συνεχή προσπάθεια για την αποδοχή των ορίων, γιατί όλο τα υπερβαίνουμε. :)

[Ladyhawk]

Σοφία είναι η αποδοχή των ορίων, ή η συνεχής προσπάθεια για την υπέρβασή τους?

Σοφία θα έλεγα είναι η κατανόηση των ορίων και η παράλληλη κατανόηση του γιατί προσπαθεί κανείς για την υπέρβασή τους.
Άλλωστε χωρίς υπέρβαση υπάρχει εξέλιξη?
Νομίζω πως μία απλή αποδοχή συνεπάγεται και στασιμότητα.

[Ευθύμης]

Καλημέρα καλοί φίλοι.

Αγαπητή Zadok, μια ιδέα είναι στις μέλλουσες "ομότροπες" συζητήσεις να μεταφέρεται ολόκληρη η συζήτηση στο νέο προορισμό, και οι αποκοπές να αφορούν το παρελθόν θέμα. Ίσως ο νέος προορισμός θα μπορούσε να είναι μια νέα ενότητα, ή ο χώρος του "κοιμητηρίου", μετανομασόμενο έτσι ώστε να φιλοξενεί, εκτός από τις ληγμένες συζήτησεις, και αυτές που κατέληξαν πολυσυλλεκτικές.

Από την προσωπική οπτική, η ερώτηση της αγαπητής qubit φαίνεται ρητορική.

Σε περίπτωση που ισχύει η θεωρία που θέλει τον κόσμο μας περισσότερο των 4 διαστάσεων, μού γεννάται μια απορία. Μήπως "προβαλλόμενοι" κάθε φορά σε μία λιγότερη, μέχρι τις 3 (του χώρου), χάνουμε ένα κομμάτι μας, δίχως να 'τό γνωρίζουμε, όπως πχ. συμβαίνει στη σκιά μας..

[qubit]

Ladyhawk :

Σοφία θα έλεγα είναι η κατανόηση των ορίων και η παράλληλη κατανόηση του γιατί προσπαθεί κανείς για την υπέρβασή τους.
Άλλωστε χωρίς υπέρβαση υπάρχει εξέλιξη?
Νομίζω πως μία απλή αποδοχή συνεπάγεται και στασιμότητα.

Συμφωνώ απολύτως !!!
Η κατανόηση των ορίων, κατά την άποψή μου, είναι ένα μέγιστο επιστημονικό θέμα.
Ο Γκέντελ, ας πούμε, με το διάσημο "θεώρημα της μη-πληρότητας", κατέδειξε τα όρια της λογικής.
Κι έβαλε πάλι στο προσκήνιο την περίφημη διαίσθηση (θα επανέλθω δριμύτερη στην υπόθεση Γκέντελ, γιατί είναι συναρπαστική!)

Μήπως όμως η αποδοχή κάποιων ορίων, χρειάζεται ως προσωρινή υπόθεση εργασίας, για να ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε; Εννοώ, να ξέρουμε τα όρια της αξιοπιστίας των μεθόδων μας.
Αυτό μάλλον έθεσε ο Πασχάλης (που τον άρπαξα απ' τα μούτρα με το καλημέρα σας ... συγγνώμη φίλε )

Αλλά το θεμα με τα όρια, έχει, πέραν της φυσικής και μιά ηθική διάσταση και νομίζω πως έτσι το θέτει ο Ελισσαίος, με τον οποίο συμφωνώ, απ' αυτή την οπτική.

Οπότε, Ευθύμη, η ερώτησή μου δεν είναι ρητορική, γιατί δεν γνωρίζω την απάντηση. Ψάχνω, όπως όλοι μας.

Αυτή η ιστορία που άνοιξε με το πολυδιάστατο σύμπαν, πιστεύω πως μπορεί να διευρύνει αρκετά τα όρια, αν όχι της γνώσης των αισθητών, τουλάχιστον του νου και της φαντασίας μας.

Μήπως "προβαλλόμενοι" κάθε φορά σε μία λιγότερη, μέχρι τις 3 (του χώρου), χάνουμε ένα κομμάτι μας, δίχως να 'τό γνωρίζουμε, όπως πχ. συμβαίνει στη σκιά μας..

Προσωπικά, το πιστεύω ακράδαντα. Πιστεύω επίσης πως είναι ένα κομβικό σημείο, όπου η φυσική και η μεταφυσική διασταυρώνονται μ' ένα τρόπο που, στην πορεία της έρευνας, μπορεί ακόμα και να καταργήσει την τωρινή τους διαμάχη (χωρίς να σημαίνει ότι δεν θ' ανοίξει κάποια άλλη ... ποιός ξέρει!!!)

[Ramoglou]

Πρωτίστως θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου, αλλά και τη χαρά μου για το επίπεδο των συζητήσεων. Ειλικρινά όταν φτιάχναμε το mystica, σκεπτόμενοι ότι θα αναγκασθούμε να περάσουμε το στάδιο του αρχικού πειραματισμού, ελπίζαμε ότι αυτή θα είναι η εικόνα που θα παρουσιάζει ο χώρος (αγορά – Forum) των συζητήσεων.

Χάριν λοιπόν σε σας αυτό πλέον είναι μια πραγματικότητα, που σε μας αποδεικνύει ότι καλώς πειραματισθήκαμε και σ’ εσάς αποδίδει τόσο τα εύσημα όσο και την υλοποίηση.

Από καρδιάς λοιπόν ένα μεγάλο ευχαριστώ προς όλους, για το απόλυτα θετικό αποτέλεσμα.

Μήπως όμως η αποδοχή κάποιων ορίων, χρειάζεται ως προσωρινή υπόθεση εργασίας, για να ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε; Εννοώ, να ξέρουμε τα όρια της αξιοπιστίας των μεθόδων μας.

Τα όρια που θέτει ο καθένας θεωρώ ότι έχουν να κάνουν με τη γνώση του, με τις εμπειρίες του και εν τέλει με τη διάνοια του.
Διότι αγαπημένοι φίλοι, δεν μπορούμε να επιζητούμε από κάποιον ο οποίος δεν ενδιαφέρεται για την προσωπική του εξέλιξη να έχει τα ίδια όρια σκέψης και δράσης, με κάποιον ο οποίος αναζητά.

Σαν ανήσυχο «πνεύμα», ο άνθρωπος που επιζητά την εξέλιξη θα θέσει τα πρώτα όρια, τα οποία και στο μέλλον θα διευρύνει, διότι μέσα από την εξελικτική του πορεία, εάν και εφ’ όσον θα έχει κατακτήσει την απόλυτη γνώση που περικλείεται στα πρότερα όρια, θα θελήσει να γνωρίσει, να αντιληφθεί ακόμα περισσότερα.

Το παράδειγμα του εκ νέου ορισμού των ορίων μπορούμε να το διακρίνουμε παντού, όχι μόνο στις πράξεις, ή στις σκέψεις μας, αλλά και στην ίδια τη φύση.
Ο πολλαπλασιασμός των κυττάρων στον ανθρώπινο οργανισμό, η επέκταση μιας δασικής έκτασης, η εξάπλωση μια πόλης, είναι μερικά από τα παραδείγματα.

Όμως !
Υπάρχει και μια άλλη διάσταση σκέψεως που μπορούμε να εικάσουμε.

Αυτή δεν είναι άλλη από τον πλήρη αφανισμό μιας εν δυνάμη κατάστασης, δηλαδή το τέλος της αναζήτησης – εξέλιξης και η μεταφορά σ’ ένα νέο πεδίο.

Για παράδειγμα θα αναφέρω ότι μια λίμνη ξεκινά από 100 τετραγωνικά επιφάνεια, αναπτύσσοντας τον φυσικό της πλούτο, αναπτύσσοντας τα τετραγωνικά κάλυψης και μετά εξαφανίζεται. Πίσω της όμως αφήνει ένα διαμορφωμένο ορυκτό πλούτο, μια εύφορη γη, ένα κατοικήσιμο χώρο.

Παρ’ όλη λοιπόν την φαινομενική αποτυχία της διαρκούς υπάρξεως μιας συνεχώς αναπτυσσόμενης λίμνης, υπάρχει η μεταφορά της εξέλιξης σ’ ένα άλλο στάδιο.

Παραβολικά το παραπάνω παράδειγμα για μένα μπορεί να αποδώσει και την δική μας εξελικτική πορεία, όπως και το λόγο των μετενσαρκώσεων μας.

[qubit]

Παρ’ όλη λοιπόν την φαινομενική αποτυχία της διαρκούς υπάρξεως μιας συνεχώς αναπτυσσόμενης λίμνης, υπάρχει η μεταφορά της εξέλιξης σ’ ένα άλλο στάδιο.

Παραβολικά το παραπάνω παράδειγμα για μένα μπορεί να αποδώσει και την δική μας εξελικτική πορεία, όπως και το λόγο των μετενσαρκώσεων μας.

Νάτο πάλι το "επίμαχο" !!! (για μένα επίμαχο, εννοώ ...)

Οπως έχει εξελιχθεί το θέμα λοιπόν, συζητάμε περί της σχέσης φυσικής και μετα-φυσικής. Ωραία.
Είναι μια κουβέντα που έχει και φιλοσοφικό ενδιαφέρον, αλλά και μπόλικο περιεχόμενο, λόγω της αναμφισβήτητης σχέσης ανάμεσα στη σύγχρονη φυσική και τον μυστικισμό.

Σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, ρωτάω : (καθόλου ρητορικά ...)
πώς συμβιβάζεται η έννοια της εξέλιξης με την ιδέα ότι ο χρόνος δεν έχει "αντικειμενική" υπόσταση, αλλά αποτελεί προϊόν της συν-είδησής μας;

Καθότι η εξέλιξη εμπεριέχει την έννοια της διαδοχικής κίνησης, προς ένα καθορισμένο "σημείο"- στόχο.

Βέβαια, όπως παρατηρεί ο Μάικλ Τάλμποτ (στο "Μυστικισμός και σύγχρονη επιστήμη")
"Δημιουργούμε για τον εαυτό μας ένα κόσμο φτιαγμένο με λέξεις. Επειτα κλειδωνόμαστε μέσα σε αυτόν στο βαθμό που εξαρτώνται οι νοητικές μας διαδικασίες από αυτήν την εννοιολογία." Και τελικά " Τα θεμελιώδη αξιώματα όχι μόνο μας εμποδίζουν να κατανοήσουμε τη φυσική και τη μεταφυσική, αλλά και η ίδια η γλώσσα γίνεται εμπόδιο στην όλη προσπάθεια κατανόησης. Τόσο η φυσική όσο και η μεταφυσική έχουν φτάσει σ' ένα σημείο, στο οποίο η γλώσσα δεν μας μεταδίδει πλέον καμμιά πληροφορία"

Αλλά η επικοινωνία των ιδεών μας γίνεται αναγκαστικά μέσω της γλώσσας και των λέξεων ' οπότε, δεχόμαστε προσωρινά αυτό το όριο (τον περιορισμό) και προσπαθούμε να βγάλουμε μιαν άκρη.

Ερωτώ λοιπόν : μπορεί να συμβιβαστεί το α-χρονο με την εξέλιξη;

[Ευθύμης]

Καλημέρα αγαπητοί φίλοι.

qubit η ερώτησή σου με βρίσκει προσωπικά ανέτοιμο. Η εξέλιξή μας πάντως φαίνεται να συμπορεύεται με το ρητό που μάς θέλει να "γηράσκουμε αει διδασκόμενοι"..

Η γλώσσα αποτελεί περιορισμό για τη σκέψη ή εργαλείο για τη διευρύνσή της; Ίσως και τα δύο, ανάλογα την εκάστοτε οπτική σκοπιά. Και εδώ είναι που εφαπτόμαστε με όσα ο Πασχάλης ανέφερε.

Ανάλογα δηλαδή του τι θέλουμε να δούμε, οι ίδιοι ορίζουμε τη μοίρα μας. Είναι ένα σημείο όπου το πεπρωμένο και η ελευθερία επιλογών διασταυρώνονται.

[NEHEMAUT]

Καλημέρα σε όλους

Ανάλογα δηλαδή του τι θέλουμε να δούμε, οι ίδιοι ορίζουμε τη μοίρα μας. Είναι ένα σημείο όπου το πεπρωμένο και η ελευθερία επιλογών διασταυρώνονται.

Αγαπητέ Ευθύμη
νομίζω ότι η παραπάνω πρόταση είναι αντιφατική.

Αν βλέπουμε ότι θέλουμε να δούμε και όχι την αλήθεια, αν υπάρχει διάσταση μεταξύ της λογικής, επιθυμίας και πράξεως η προσωπικότητα διχάζεται και τα μηνύματα που προσλαμβάνει δεν είναι ορθολογικά.
Επομένως που είναι εδώ η ελευθερία της επιλογής?

Το ανθρώπινο ον στην πραγματικότητα συνθλίβεται από δυνάμεις φυσικές και κοινωνικές που το ξεπερνούν.
Αυτό που ερμηνεύει ως βούληση του δεν είναι παρά η αλληλεπίδραση της γονιδιακής του κληρονομιάς, που δεν μπορούσε ποτέ να επιλέξει, με το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον, στα οποία έλαχε από μια αναγκαιότητα που τον υπερβαίνει

Αυτό που τελικά συμβαίνει με τη βούληση λέγεται προσαρμογή. Ο καθένας μας στην προσπάθεια προσαρμογής στην κοινωνία βάσει των κανόνων που κατανοεί, ανατρέπει τους γενικούς κανόνες προσαρμογής.
Η βούλησή μας γίνεται τροχοπέδη για την βούληση των άλλων.
Αυτή είναι η σκέψη που ρίχνει το πρόβλημα στο άτομο για το σύνολο!

Το θέμα του πεπρωμένου και την σχέση του με την ''ελευθερία'' το έχουμε ξανασυζητήσει.
Από αυτό δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Με εκτίμηση

[Ευθύμης]

Καλημέρα αγαπητοί συνομιλητές.

Αυτό που ερμηνεύει ως βούληση του δεν είναι παρά η αλληλεπίδραση της γονιδιακής του κληρονομιάς, που δεν μπορούσε ποτέ να επιλέξει, με το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον, στα οποία έλαχε από μια αναγκαιότητα που τον υπερβαίνει

(οι υπογραμμίσεις δικές μου)

Αγαπητή NEHEMAUT, προσωπικά αμφισβητώ τις οπτικές που μάς θέλουν έρμαια των γονιδίων και τις ενσαρκώσεις να γίνονται τυχαία. Αφ' ενός αντικειμενικά οι θεωρίες αυτές δεν έχει αποδειχτεί πού στέκονται, αφ' ετέρου υποκειμενικά, φαίνεται εμείς να εκλέγουμε ποιά από τα εντός μας γονίδια μάς κυβερνούν, και η τύχη "τυγχάνει" απόρριψης.

Τύχη θεωρούμε το αιτιατό ενός αιτίου που, ίσως και προσωρινά, δε βλέπουμε, είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω προκατάληψης. Μήπως είναι θέμα επιλογής;

Το ανθρώπινο ον στην πραγματικότητα συνθλίβεται από δυνάμεις φυσικές και κοινωνικές που το ξεπερνούν.

Στην πραγματικόηητα, εκτός από την άγνοια του εαυτού μας, δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μάς συνθλίβει.

Το θέμα του πεπρωμένου και την σχέση του με την ''ελευθερία'' το έχουμε ξανασυζητήσει.
Από αυτό δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

πείρω: περνώ δια μέσου. Ποιός ορίζει το μέσον;

Αν το πεπρωμένο μας πχ είναι ο φυσικός θάνατος, συμφωνώ ότι δε μπορούμε να 'τόν αποφύγουμε. Το πότε όμως θα 'τόν βιώσουμε ίσως είναι θέμα επιλογής.

[Ramoglou]

Αγαπητή qubit κατ’ αρχάς συγνώμη για την αργοπορία της απάντησης μου, κατά δεύτερον.

Στη λογική ενός αιώνιου τώρα, ενός συνεχούς παρόντος, ταιριάζει η εξέλιξη, διότι το τώρα ορίζεται μέσα από το νέο δημιουργηθέν και άρα γι αυτό δεν υπάρχει πριν, τώρα και μετά.

Όλα ανήκουν στο συνεχές του παρόν.

Το θέμα όμως είναι το πώς εμείς (στη φυσική μας μορφή) αντιλαμβανόμαστε αυτό το αιώνιο τώρα, το πώς οριοθετούμε τις λέξεις και τις προσλαμβάνουσες έννοιες, το πώς ορίζουμε το χρόνο και τον τόπο και ου το καθ’ εξής.

Όλα εξαρτώνται απο την αντίληψη και απο το απο πού αυτή πηγάζει.

[qubit]

Καλησπέρα σε όλους

Αν βλέπουμε ότι θέλουμε να δούμε και όχι την αλήθεια, αν υπάρχει διάσταση μεταξύ της λογικής, επιθυμίας και πράξεως η προσωπικότητα διχάζεται και τα μηνύματα που προσλαμβάνει δεν είναι ορθολογικά.
Επομένως που είναι εδώ η ελευθερία της επιλογής?

Οπως το βλέπω το θέμα απ' τη σκοπιά που το θίγεις, αγαπητή NEHEMAUT, νομίζω πως άπτεται τελικώς του προβλήματος των ορίων.
Κάποιος (δεν θυμάμαι ποιός) είπε ότι "ελευθερία είναι η αποδοχή της αναγκαιότητας".

Το ζήτημα για μένα είναι, πώς αντιλαμβάνεται κανείς την "αναγκαιότητα".

Από κει και πέρα, όπως λες κι εσύ "Αν βλέπουμε ότι θέλουμε να δούμε" - θέλουμε !!! Θέλοντας, έχουμε ασκήσει τη λειτουργία της βούλησης. Η προσωπικότητα δεν προσλαμβάνει μόνο μηνύματα, αλλά τα επεξεργάζεται κιόλας. Αν θέλει, βεβαίως, κι όπως θέλει. Αλλά, κι όπως μπορεί, θάλεγε κάποιος. Εδώ όμως, συμφωνώντας με τον Ευθύμη περί των γονιδίων και του μύθου τους, θα έλεγα ότι το να κινητοποιήσει κανείς το δικό του το "μπορεί", όσο μικρό κι αν φαίνεται, είναι τόσο αρκετό για να βιώσει την προσωπική του ελευθερία, που συνήθως εκπλήσσει και τον εαυτό του τον ίδιο ακόμα.

"Ηθος ανθρώπω δαίμων" είπε ο Ηράκλειτος (όπου ήθος=φύση, χαρακτήρας και δαίμων αυτός που καθορίζει τη μοίρα, κατά πως το ερμηνεύουν οι μελετητές). Απ' αυτή την άποψη, συμφωνώ, ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ' τον εαυτό μας.

[qubit]

Αγαπητέ μου Ramoglou, στο προηγούμενο post μου, δεν αντιπαρήλθα το προηγηθέν δικό σου- απλώς, μόλις τώρα το είδα !!

Με καταμπέρδεψες πάντως. Πρέπει να το σκεφτώ!!!

[Elissaios]

Πολύ ωραία τα γονίδια. Συμφωνώ κι εγώ με την τοποθέτηση του Ευθύμη, δεν ξέρουμε αν τα βρήκαμε προκατασκευασμένα ή τα επιλέξαμε. Άβυσσος τα γονίδια του ανθρώπου. Πάντως, νομίζω ότι άπαξ και τα αποκτήσαμε -με όποιο τρόπο- δεν μπορούμε να τα τροποποιήσουμε. Είναι σαν το γνωστό "Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται".

Σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, ρωτάω : (καθόλου ρητορικά ...)
πώς συμβιβάζεται η έννοια της εξέλιξης με την ιδέα ότι ο χρόνος δεν έχει "αντικειμενική" υπόσταση, αλλά αποτελεί προϊόν της συν-είδησής μας;

Real simple. Η έννοια της εξέλιξης συμβιβάζεται με τη δική μας συνείδηση. Ο χρόνος δεν ασχολείται με την εξέλιξη.

Δημιουργούμε για τον εαυτό μας ένα κόσμο φτιαγμένο με λέξεις.

Κάποιος είχε πει ότι αρχικά υπήρξε ο λόγος.
Χμ.

[qubit]

Κάποιος είχε πει ότι αρχικά υπήρξε ο λόγος.
Χμ.

Ο εν αρχή λόγος βέβαια, υπερβαίνει την έννοια της γλώσσας των ανθρώπων.

Ακόμα κι αν πρόκειται για την υπέροχη ελληνική, που λέγοντας Λόγος, εννοεί και τη λογική, και την αιτία, και την αναλογία (είτε ως μαθηματική τάξη είτε ως αρμονία -που η αρμονία, πάλι, σχετίζεται με τη συναρμογή, το συνταίριασμα) και τον εκφερόμενο έλ-λογο ήχο.

Η έννοια της εξέλιξης συμβιβάζεται με τη δική μας συνείδηση. Ο χρόνος δεν ασχολείται με την εξέλιξη.

Απ' αυτή την άποψη λοιπόν, του ελληνικού λόγου, λέμε :
Η εξέλιξη, οφείλεται σε αλλαγή, δηλαδή σε κίνηση. Η κίνηση, λαμβάνει χώρα στον χρόνο.
Είτε είναι η συνείδηση που κινείται, είτε τα σωματίδια που "μορφώνουν" την ύλη, είτε όλ' αυτά (που πιθανόν να είναι απλώς διαφορετικές όψεις του ίδιου), ο χρόνος υπεισέρχεται.
Ψυχανεμίζομαι όμως Ελισσαίε, ότι η δική σου τοποθέτηση διαφέρει από του Ramoglou και του Κέλσου.
Δεν διαβλέπω δηλαδή να λές ότι ο χρόνος δεν υπάρχει.
'Η μήπως, μπλεκόμαστε πάλι σ' ένα λεκτικό παιχνίδι;

Δημιουργούμε για τον εαυτό μας ένα κόσμο φτιαγμένο με λέξεις.

Ολοι οι μυστικιστές, τονίζουν την ανεπάρκεια των λέξεων, στο να εκφράσουν τα πιό σημαντικά εσωτερικά τους βιώματα.

Την ίδια αμηχανία στο να εκφράσουν τις έννοιες που υποδηλώνονται απ' τη σύγχρονη φυσική, αισθάνονται και οι σχετικοί επιστήμονες.

Αλλά, διόμισυ χιλιάδες χρόνια πριν, ο Ηράκλειτος είχε προσπαθήσει να μας μεταδώσει (με αποφθεγματικό λόγο) τη συνεχή σύγκρουση των αντιθέτων, που γεννάει αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα.
Απ' αυτά τα αντίθετα, προκύπτει η ισορροπία, η κρυμμένη αρμονία.
Ακόμα κι ο θεός, "θέλει και δεν θέλει" να λέγεται Ζευς.

Με τη διελκυστίνδα μεταξύ Λόγου και άφατου, ίσως "πέφτουμε" πάλι στο θέμα των ορίων : άλλα είναι αυτά της ανθρώπινης υπόστασης, άλλα της μη εγκλωβισμένης στην ύλη ουσίας της, άλλα του Θεού (αν υπάρχουν τέτοια...).
Εδώ που βρισκόμαστε τώρα, μοιάζει να είμαστε "χρεωμένοι" να παίζουμε σ' αυτή την τραμπάλα, μέχρι να πετύχουμε το σημείο ισορροπίας.

[Ramoglou]

Ακόμα κι ο θεός, "θέλει και δεν θέλει" να λέγεται Ζευς.

Να και οι ερωτήσεις.

Πότε λέγετε Ζεύς και πότε Δίας ;

Τι σημαίνει η κάθε μια από αυτές τις λέξεις και τι υποδηλώνει ο Θεός μέσα από αυτές τις δύο του «εκπορεύσεις – ονομασίες» ;

Και για να είμαστε και εντός θέματος.

Μιας και είναι ο ίδιος, σε ποιο χρόνο λειτουργεί ως Ζεύς και σε ποιο ως Δίας ;

Ελπίζω να μη σε μπερδέψω πάλι αγαπητή μου qubit, μιας και ο λόγος σου είναι ιδιαίτερα γόνιμος και προάγει το διάλογο.

[qubit]

Πότε λέγετε Ζεύς και πότε Δίας ;

Τι σημαίνει η κάθε μια από αυτές τις λέξεις και τι υποδηλώνει ο Θεός μέσα από αυτές τις δύο του «εκπορεύσεις – ονομασίες» ;

Και για να είμαστε και εντός θέματος.

Μιας και είναι ο ίδιος, σε ποιο χρόνο λειτουργεί ως Ζεύς και σε ποιο ως Δίας ;

Δεν ξέρω, καλέ μου Ράμογλου !!!

Το μόνο που γνωρίζω είναι "Ο Ζευς, του Διός, τω Διί ..." κλπ.

Αλλά με τα σύμβολα και τους μύθους και όλ' αυτά, δεν τα πάω καθόλου καλά. Παθαίνω κράμπα στον εγκέφαλο.
Προτιμώ να λύσω με το χέρι χίλιες εξισώσεις, παρά να ψάχνω τα νοήματα σε μια μαντάλα, πχ ...
Οπότε, ο λόγος σε σένα ...

[Ramoglou]

Αυτή η εκλεπτυσμένη αίσθηση του χιούμορ είναι πάρα πολύ καλή, να ‘σαι καλά μ’ έκανες και χαμογέλασα.

Μιας λοιπόν και εγώ του μαθηματικού ήμανε καλέ, αλλά αυτές οι στατικές επιλύσεις και τα πολύπλοκα σχεδιαστικά σχήματα με επηρέασαν, άρχισα να ψάχνω μέσα σ’ αυτό το δαίδαλο λέξεων και σχημάτων έχοντας σαν εργαλείο τα όσα Ελληνικά ξέρω.

Να’σου και ο εσωτερισμός από δίπλα να έρχεται και να θέλει να βοηθήσει.

Και έτσι ξαφνικά τρώω το χάρακα στο κεφάλι και αρχίζω και αναρωτιέμαι, ωρέ κατακαημένη Ρούμελη γιατί αυτοί οι Αρχαίοι του δώκανε δύο ονομασίες αυτουνού ; Τόσο Large τύπος ήταν θα μου πεις, γκόμενες δώθε κείθε και παιδιά διάσπαρτα είχε, τσαντιζότανε και σου τράβαγε και ένα κεραυνό σε στυλ κατακούτελου, εσένα το διπλό όνομα σε πείραξε ;

Ε ναι, αυτό με πείραξε γιατί αν ήταν Γάλλος θα τον λέγανε Jean-Loui ή Jean-Paul ή Jean-Bon και δε θα μου φαινόταν παράξενο, αλλά για Έλληνας δε μου κάθετε. Και αν τελικά τότε το είχανε το χούι οι Έλληνες δε θα είχανε μόνο αυτόν με διπλό όνομα αλλά θα λέγανε και άλλους έτσι, π.χ. Άρης-Ηρακλής ή Ερμής-Περικλής.

Έτσι λοιπόν τον ξεκίνησα τον συνειρμό και κράταγα και το μολύβι μου και έκανα και Γεωμετρικά σχήματα.

Ζεύς λοιπόν δεν σημαίνει ζεύξη ;
«Ναι !», αναφώνησε ο εαυτός μου με χαρά (απορώ που μ’ αντέχει ακόμα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), «αυτό σημαίνει, όπως βέβαια σημαίνει και ότι εν τω παν δια μέσου αυτής της ζεύξης, διότι ο Θεός είναι όλα σ’ ένα.»

Εσκέφθην λοιπόν αφού σωστά ονόμασαν τον Θεό με το όνομα Ζεύς που σημαίνει τη ζεύξη γιατί του έδωσαν και το Δίας ;

Δίας, δηλαδή δυαδικό, δηλαδή ο υλικός κόσμος, ή εκτός της δυάδος, ο διαχωρισμός, το "διά", όπου πάλι όμως το ΕΝ γίνετε δύο.

Κάπου εκεί λοιπόν θυμήθηκα ότι στη μυθολογία όταν αναφέρεται ο Ζεύς δεν διακατέχεται από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τα οποία έχει ο Δίας.
Ε αν δεν ήμουν τότε κολλημένος με την μπάλα ίσως να τα είχα μάθει καλύτερα τα γράμματα. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι (δε θέλω σχόλια), ότι στον υλικό κόσμο όλα είναι διπολικά, όπως ο άνδρας και η γυναίκα, το καλό και το κακό, το θετικό και το αρνητικό κλπ κλπ.

Φτιάχνω λοιπόν μια ευθεία Α-Β, όπου ορίζω το Α ως το απόλυτο καλό, θετικό, άνδρα κλπ και το Β ως το απόλυτο κακό, αρνητικό, γυναίκα κλπ (οποιαδήποτε ομοιώτης με πρόσωπα ή πράγματα είναι εντελώς τυχαία). Και υποθέτω ότι αυτός που ζει στο Α έχει την απόλυτη γνώση όσων εκπροσωπεί, το αυτό κατέχει ως γνώση και αυτός που είναι στο σημείο Β. Ο Θεός όμως δεν μπορεί να γνωρίζει το Α ή το Β και να εκφράζεται δια μέσου αυτών των γνώσεων αλλά πρέπει να γνωρίζει το Παν και να εκφράζεται δια μέσου του παντός. Αρχίζω λοιπόν μια πορεία αντιστροφής, δηλαδή αυτός που γνωρίζει τα πάντα για το Α θα πρέπει να πάει στο Β και το αντίστροφο.

Στη μέση αυτής της διαδρομής και εφ’ όσον έχουν σταθερή ταχύτητα αντιμετάθεσης, συναντώνται και ενώνονται. Να λοιπόν ο ερμαφρόδιτος Νους του Θείου, που τόσο όμορφα μας περιγράφει τα δύο σ’ ένα. Αν λοιπόν προεκτείνουμε μια ευθεία κάθετη από το σημείο συνάντησης προς τα πάνω με μήκος το άθροισμα της διαδρομής που εκτέλεσαν τα Α και Β και ενώσουμε τις κορυφές Α – Β – Γ , σχηματίζουμε το ισόπλευρο τρίγωνο που συμβολίζει παντού τη Θεϊκή Σοφία.

Να και το τρισυπόστατο κλπ κλπ.

Κάπως έτσι τα σκέφτηκα τα πράγματα και τους αποσυμβολισμούς αγαπητή μου qubit και δε συνεχίζω, γιατί θα γράφω πολύ ώρα και θα γίνει και δυσανάγνωστο το κείμενο.

Πρίν όμως κλείσω θα παραθέσω και το πώς κλείνετε το ένα και το άλλο όνομα.
Διας (Ζευς), Διός (και Ζηνός), Διί (και Ζηνί), Δία (και Ζήνα), Ζεύ

[qubit]

Πολύ ωραίο φίλτατε Ramoglou !! Ευχαριστώ.

Στη μέση αυτής της διαδρομής και εφ’ όσον έχουν σταθερή ταχύτητα αντιμετάθεσης, συναντώνται και ενώνονται.

Μπορεί κιόλας, εκεί στη μέση που συναντιώνται προς στιγμήν, να βρίσκεται και το σημείο ισορροπίας...

Οπως λέει κι ο ποιητής μου:

Και αυτος αληθεια που ημουνα Ο πολλους αιωνες πριν

Ο ακομη χλωρος μες στην φωτια Ο ακοπος απ' τον ουρανο

ψιθυρισε οταν ρωτησα:

-Τι το καλο; Τι το κακο;

- Ενα σημειο Ενα σημειο

και σ' αυτο πανω ισορροπεις και υπαρχεις

κι απ' αυτο πιο περα ταραχη και σκοτος

κι απ'αυτο πιο πισω βρυγμος των αγγελων

-Ενα σημειο Ενα σημειο

και σ' αυτο μπορεις απεραντα να προχωρησεις

ή αλλιως τιποτε δεν υπαρχει πια

Και ο ζυγος που, ανοιγοντας τα χερια μου, εμοιαζε

να ζυγιαζει το φως και το ενστικτο ητανε



ΑΥΤΟΣ

ο κοσμος ο μικρος, ο μεγας !