Καλημερίζω τους ΄"συνδαιτημόνες", επανερχόμενος μετά απο απουσία μου και εύχομαι καλό χειμώνα με εποικοδομητικές και γόνιμες συζητήσεις...
Λέει λοιπόν η κβαντομηχανική, ότι κάτι που μπορεί να υπάρχει σε μιά κατάσταση, από ένα σύνολο πιθανών καταστάσεων (αρμοζουσών στη φύση του) βρίσκεται ταυτόχρονα σε όλες, μέχρι που θα παρατηρηθεί.
Τότε, παίρνει μία απ' όλες αυτές τις πιθανές τιμές.
qubit
Το ερώτημα είναι, λαμβάνει ΜΙΑ απο τις πιθανές καταστάσεις, δηλαδή όπως μας λέει η κβαντική, εκφυλίζεται και καταρρέει η κυματοσυνάρτηση απο το γεγονός της παρατήρησης, ή απλά ο παρατηρητής αντιλαμβάνεται ΤΗ ΜΙΑ ΜΌΝΟ κατάσταση, σύμφωνα με τις προσμονές και τις πεποιθήσεις του ;
Προσωπικά καταλήγω στο δεύτερο, γιατί,
στον κβαντικό κόσμο θεωρώ ότι δεν υφίσταται καμμία κατάσταση,
ότι δεν υφίστανται απειρες πιθανανές καταστάσεις, απο τις οποίες ο παρατηρητής με την παρατήρησή του "απομονώνει" μία, υλοποιόντας την πραγματικότητα,
αλλά μόνον άπειρες δυνατότητες ενός "μηδενικού" και ανύπαρκτου πεδίου, του κβαντικού κενού.
Η γνώση είναι ανάμνηση (εμπνευσμένη από την παρατήρηση => αισθήσεις); Είναι α-λήθεια αυτό;
γράφει πολύ εύστοχα ο ευθύμης.
Αυτό το πρωτοέθεσε ο Πλάτων, αν δεν κάνω λάθος. Ο οποίος έκανε διάκριση ανάμεσα στην πραγματική γνώση (την προσέγγιση των Ιδεών/Μορφών, μέσω του νου) από τη γνώμη, τη "δόξα" (δοξασία), που αποκτάται μέσω των αισθήσεων και αφορά στα αισθητά.
παραθέτει η qubit μιαν αλήθεια που μας βοηθά να ξεκαθαρίσουμε το ζήτημα.
Η μερική γνώση, η γνώμη λοιπόν είναι προϋπάρχουσα
και αντανακλώμενη στο κβαντικό κενο,
προβάλλει μια δυνατότητα, μια ανύπαρκτη φαντασιακή πιθανότητα ανάλογη της δοξασίας της.
Έτσι όμως οδηγούμαστε σε κάποιες παραδοχές,
παραδοχές που πιθανά αντικατοπτρίζουν την αλήθεια για τον κόσμο και τη φύση του.
1.Ολάκερη η δημιουργία είναι -συμφωνώντας με τον Κέλσο- φαινομενική και άρα μη πραγματική.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται και "δημιουργρεί" τον κόσμο σύμφωνα με τις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις και δοξασίες του.
Για τον καθένα μας η αντίληψη του κόσμου είναι καθαρά υποκειμενική,
αποτέλεσμα μιας προϋπάρχουσας δοξασίας.
Π.χ. ο φαντασμένος αλαζόνας ερμηνεύει την καλή συμπεριφορά των άλλων ως παραδοχή απο μέρους των της ανωτερότητάς του
και την αρνητική συμπεριφορά ως φθόνο των κατώτερων προς το μεγαλείο του (!).
Ο φέρων πράσινα ομματοϋάλια, τα βλέπει όλα πράσινα, όντας πεπεισμένος ότι όλα είναι πράσινα
και άμα του δείξεις τον παρθενώνα, πάλι πράσινο θα τον δεί, επιβεβαιούμενος για το ορθό της πεποίθησής του,
με μηδενική φυσικά πιθανότητα μετάπεισής του.
Έτσι και ο κβαντικός ερευνητής, αν έχει προετοιμάσει το πείραμα για την παρατήρηση της κυματικής φύσης του ηλεκτρονίου, θα παρατηρήσει θριαμβευτικά και αναμφισβήτητα ένα κύμα.
Ολάκερη η αντίληψη του κόσμου όμως στηρίζεται σε "μερικές" και λανθασμένες υποκειμενικές αντιλήψεις
και αυτό που αποκαλούμε αντικειμενική αντίληψη, είναι η συμφωνία της πλειοψηφείας των υποκειμενικών αντιλήψεων, των λανθασμένων υποκειμενικών αντιλήψεων, άρα και στο σύνολό τους, μη αληθής.
2.Αφού προϋπάρχει η δοξασία η οποία δημιουργεί τα φαινόμενα,
η οποιαδήποτε αντίληψη των φαινομένων δεν έπεται της φύσης των φαινομένων, αλλά δημιουργία φαινομένου και εξέλιξη και αντίληψη του φαινομένου,
είναι ένα και το αυτό,
άρα μάταια θα αναζητούμε αίτια και αιτιατά διακριτά μεταξύ τους.
Έτσι, στον κβαντικό κόσμο, η αλληλουχία αιτίου και αποτελέσματος δεν υφίσταται,
γεγονός που μας εξαναγκάζει να ξανασυμφωνήσουμε με τον Κέλσο,
ότι ο χρόνος δεν υφίσταται.
3.Παρατηρητής και παρατηρούμενο, είναι ταυτήσημα δημιουργήματα,
φαντασιακές προβολές του ίδιου κβαντικού κενού,
απόρροιες μιας δοξασίας,
συνέπεια του κατατεμαχισμού της ΓΝΩΣΗΣ,
του μερισμού της γνώσης σε δοξασίες.
Έτσι, ακόμα και αν μία μερική αντίληψη χαρακτηρίζεται ως αληθινή,
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.