Μετα-Φυσική

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

Στο επιχείρημα που μας έδωσε περί "εκ γενετής τυφλών" ο καλός μας Ευθύμης αναρωτιέμαι φίλε μου ΑΝ τελικά αυτό που θα ΧΡΩΜΑΤΙΣΟΥΝ ΩΣ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥΣ, μπορεί να είναι το ΙΔΙΟ όχι με αυτό που ένας που έχει όραση κατασκευάζει, ΑΛΛΑ με αυτό που ένας ΑΛΛΟΣ εκ γενετής τυφλός θα δημιουργούσε

Αξιοπερίεργη παρατήρηση. Ίσως να είναι διαφορετικό ή μπορεί να είναι το ίδιο αν αυτές οι "ιδέες" να έχουν περάσει, από τη μητέρα τους (κατά την κύηση), ή από τα (αιώνια-επανενσαρκούμενα) γονίδια. Το αξιοθαύμαστο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι (δι)αισθάνονται (έστω και κατά το δοκούν) τα (όποια) χρώματα κατά τη διάρκεια της ζωής τους χωρίς να έχουν χρησιμοποιήσει τα μάτια τους.

Την καλησπέρα μου σε όλους τους φίλους...
Με αφορμή την ενημέρωση του αγαπητού Ευθύμη, να κάνω μια ακόμα πρτοέκταση της σκέψης μου σχετικά με τα ΧΡΩΜΑΤΑ...

Καλά όλα αυτά που οι επιστήμονες αναφέρουν, ΟΜΩΣ μήπως ΞΕΧΝΟΥΜΕ ή ηθελημένα ΑΓΝΟΟΥΜΕ κάτι πολύ ουσιαστικό και σημαντικό συνάμα;
Ξεχνούμε ότι τα ΕΠΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΡΙΔΟΣ, είναι ουσιαστικά μια ΑΥΤΑΠΑΤΗ η οποία υλοποιείται χάρις της ΔΙΑΘΛΑΣΗΣ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΦΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΥΓΡΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ;;;

Εάν το ξεχνούμε, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ στις έρευνές μας να το υπολογίζουμε σε σχέση με το ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΕΣΟ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ και ιδιαιτέρως της όρασης...

Με εκτίμηση,

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[qubit]

Υστερα από αρκετό καιρό, ξαναγυρίζω στο θέμα, με αφορμή τη συζήτηση περί αστρικού σώματος κλπ που γίνεται παραδίπλα, στο topic για τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, και ειδικότερα τις ερωτήσεις του Ευθύμη
Μιας κι εδώ μιλάμε για τη Φυσική και τη Μεταφυσική :
Η Φυσική λοιπόν, τείνει στα σοβαρά να υιοθετήσει την θεωρία για την ύπαρξη πολλών διαστάσεων, που οι 4 (3-διάστατος χώρος + χρόνος) είναι αντιληπτές από μας, και οι υπόλοιπες "διπλωμένες". Απ' αυτή την άποψη, η υλική πραγματικότητα, άρα και το σώμα μας, είναι η προβολή μιάς πολυδιάστατης πραγματικότητας, στις 4 διαστάσεις. Οπως ας πούμε ο χάρτης, είναι η διδιάστατη (επίπεδη) προβολή, του τρισδιάστατου φυσικού κόσμου.
Το έχει αναφέρει ήδη ο Ευθύμης. : "Υπάρχει η θεωρία των Υπερχορδών, που θέλει τον κόσμο μας (και εμάς δηλαδή) να αποτελείται από 10 διαστάσεις. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε προβολή 10 διαστάσεων σε 4 (όπως η σκιά μας πχ είναι προβολή του εαυτού μας σε 2 διαστάσεις). Υποτίθεται ότι δε μπορούμε να αντιληφθούμε τις άλλες 6, μετά τις φυσικές, (αν όμως αυτή η αδυναμία μας οφείλεται στις εξασθενιμένες αισθήσεις; )"

Λέω λοιπόν, μήπως το "αστρικό" σώμα είναι η βαθύτερη, πολυδιάστατη πραγματικότητα του όντος;
Και μήπως η "ανάπτυξη" του αστρικού είναι η συνειδητοποίηση αυτής της βαθύτερης πραγματικότητας;
Η αναγνώριση, δηλαδή, της ύπαρξής της; με ό,τι περαιτέρω συνεπάγεται αυτή η συνειδητοποίηση...
Αν τώρα, υπάρχουμε τω όντι σε μια πολυδιάστατη πραγματικότητα, με ανεξερεύνητους προς το παρόν φυσικούς νόμους, η προβολή μας απο καιρού εις καιρόν στις 4 διαστάσεις (η μετενσάρκωση δηλαδή), αποκτά ένα νόημα που δεν φαίνεται τόσο εξωφρενικά αντιεπιστημονικό, όσο φαντάζει εκ πρώτης.
Κι όλ' αυτά τα σώματα (αστρικό, αιθερικό κλπ) των διαφόρων εσωτερικών παραδόσεων, μπορεί να είναι ποικίλες εκφάνσεις μιας και μόνης ουσιώδους και διαχρονικής ύπαρξης.
Καταθέτω αυτές τις σκέψεις όχι σαν γνώση ή άποψη, αλλά σαν προβληματισμό.

[Ευθύμης]

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ο Τετράγωνος (2 διαστάσεις). Κάποια μέρα ο Τετράγωνος παρατηρεί στην επιφάνειά του έναν κύκλο που το εμβαδόν του εμφανίστηκε, αυξομειώθηκε και εξαφανίστηκε. Δίχως να κατανοεί το γεγονός, αποφάσισε να κρατήσει σημειώσεις στο ημερολόγιό τού τις επόμενες φορές που θα συνέβαινε. Τέτοιες υπήρξαν, και μετά από τη μελέτη τους, ο Τετράγωνος κατέληξε ότι πρόκειται για έναν «υπερκύκλο» που τόν διαπερνά. Όμως, αντικρύζοντας την ιδέα του «υπερκύκλου», ο Τετράγωνος συνάντησε το ενδεχόμενο του υπερεαυτού του, του «υπερτετραγώνου».

Ακούγοντας αυτό, ο Κύβος (3 διαστάσεις), που παρατηρούσε από ψηλά την αδυναμία του Τετραγώνου να αντιληφθεί μια σφαίρα, λύθηκε στα γέλια. Λίγο καιρό αργότερα δεν αισθάνεται καλά. Οι υπέρηχοι δείχνουν μια σφαίρα που πάλλεται μέσα του μεταβάλλοντας τον όγκο της. Τού λέει τότε ο γιατρός ότι πρόκειται για μια «υπερσφαίρα» πού τόν διαπερνά.. Ο Κύβος αναφώνησε: «Υπερκύβε» μη γελάς!

Συμπέρασμα. Η γεωμετρία πρέπει να διδάσκεται στις ιατρικές σχολές.

Υ.γ.1 Δείξ'τε κατανόηση για τη "φθηνή" ιστοριούλα αγαπητοί φίλοι, αλλά το παράδειγμα της σφαίρας και του τετραγώνου περιγράφει παραστατικά το βαθμό δυσκολίας που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στην αντίληψη περισσοτέρων των 3 διαστάσεων.

Υ.γ.2 Ένας κύβος ξεδιπλώνεται σε 6 τετράγωνα στις 2 διαστάσεις. ... Ένας "υπεράνθρωπος" σε πόσους ανθρώπους-ενσαρκώσεις ξεδιπλώνεται στις 3 διαστάσεις; Ή τά έχω κάνει μαντάρα;

[qubit]

Ας το πάρουμε αλλιώς (πιό απλά):
Μια ν-διάστατη οντότητα, προβάλλεται σε 3-διάστατο "γράφημα" στον 3-διάστατο χώρο.
Οι υπόλοιπες διαστάσεις του, παραμένοντας στο δικό τους χώρο, τον περιβάλλουν, σαν αστρικό, αιθερικό, αιτιατό ή δεν ξέρω πώς αλλιώς θα τις ονομάζαμε.
Ο,τι κάνει το "γράφημα", επηρεάζει και τα πολυδιαστατικά του αντίστοιχα. Ας πούμε ότι εγγράφει σ' αυτά κάποιου είδους "κάρμα", εμπειρίες, γνώση κλπ.
Με το πλήρωμα του χρόνου, το "γράφημα" χάνεται απ΄τον 3-διάστατο κόσμο, ουχί όμως και η "πραγματική", πολυδιάστατη οντότης, της οποίας προβολή υπήρξε το εν λόγω γράφημα.
Η οντότης λοιπόν, μετά από καιρό, αποφασίζει να ξαναπροβληθεί στον κόσμο αυτό' νέα ενσάρκωση.
>QBB<

Υ.γ.2 Ένας κύβος ξεδιπλώνεται σε 6 τετράγωνα στις 2 διαστάσεις. ... Ένας "υπεράνθρωπος" σε πόσους ανθρώπους-ενσαρκώσεις ξεδιπλώνεται στις 3 διαστάσεις; Ή τά έχω κάνει μαντάρα;

Γιατί καλέ; σενάρια κάνουμε τώρα ...
Αν κατάλαβα καλά, αυτό που ρωτάς Ευθύμη είναι, αν το πλήθος των ενσαρκώσεων συσχετίζεται μαθηματικά με την τιμή ν της ν-διάστατης οντότητας. Ή όχι;

[Ευθύμης]

Καλό καλοκαίρι αγαπητή qubit και αναγνώστες

>QBB<

Η οντότης λοιπόν, μετά από καιρό, αποφασίζει να ξαναπροβληθεί στον κόσμο αυτό' νέα ενσάρκωση.

Δε θυμάμαι αν τό έχω αναφέρει παλαιότερα - διάβασα σε ένα μυθιστόρημα για τον Πυθαγόρα και τα μαθηματικά, το «Κωδικός Τετρακτύς» (ανάμεικτες οι εντυπώσεις), ένα άλλο ενδεχόμενο. Αυτό της ταυτόχρονης ενσωμάτωσης-διαίρεσης μιας ψυχής σε περισσότερα του ενός σώματα. Δηλαδή, εκτός από «σειριακή» (μετά από καιρό), η σχέση των ενσαρκώσεων-προβολών να είναι και «παράλληλη»..

>QBB<

Αν κατάλαβα καλά, αυτό που ρωτάς Ευθύμη είναι, αν το πλήθος των ενσαρκώσεων συσχετίζεται μαθηματικά με την τιμή ν της ν-διάστατης οντότητας. Ή όχι;

Ναι. Για την ακρίβεια δεν ρωτώ. Ένα σενάριο, όπως λες, έκανα.

[qubit]

Τόχω διαβάσει κι εγώ το μυθιστόρημα ... Για να επανέλθουμε στα μαθηματικά όμως, τα 6 τετράγωνα που αποτελούν το ανάπτυγμα του κύβου στο επίπεδο, είναι μία επίπεδη οντότης και όχι 6. Τα τετράγωνα συνδέονται μεταξύ τους με κοινές ακμές. Αν απεικονίζαμε αυτές τις κοινές ακμές με διακεκομένες και όχι συνεχείς γραμμές, γίνεται σαφέστερο αυτό που λέω, δηλαδή ότι έχουμε μιά οντότητα και όχι 6.
Τώρα, αν μπορεί να προβληθεί μια ν-διάστατη οντότητα σε πολλές μ διάστατες (με μ<ν): Μαθηματικά, σ΄ένα προβολικό επίπεδο έχουμε μία προβολή του αντικειμένου (κάθετη προβολή εννοώ. Αν μπλέξουμε με πλάγιες και μετασχηματισμούς κλπ, πάει μακριά η βαλίτσα- μου φαίνεται όμως ότι κρύβει μέσα της μπόλικο υλικό για "μεταφυσικές" προσεγγίσεις και σενάρια... )
Για προβολές πολυδιάστατων αντικειμένων στον τρισδιάστατο χώρο, δεν έχω μελετήσει- ούτε και που τόχα σκεφτεί, να σου πω την αλήθεια...
Αυτό όμως που μούρχεται στο νου, έχει να κάνει με τα "παράλληλα" σύμπαντα, ή, αλλιώς, "θεωρία των πολλών κόσμων". Αυτή που λέει ότι, κάθε στιγμή που υλοποιείται το ένα από πολλά δυνατά ενδεχόμενα, διασπάται το σύμπαν σε ένα πλήθος συμπάντων, στο καθένα απ' τα οποία υλοποιείται έκαστο των πολλών ενδεχομένων. Ετσι, ο καθένας μας έχει πλήθος εαυτούς, σπαρμένους σ' αυτά τα σύμπαντα. Εντελώς παρανοϊκή θεωρία, πλην όμως μαθηματικώς αποδεδειγμένη κι ως εκ τούτου συζητούμενη στα σοβαρά κι απ' τα καλύτερα παιδιά της "επιστημονικής κοινότητας".

[Πασχαλης]

Για την κβαντική,
το σύμπαν δεν είναι μόνον το σύνολο των φαινομένων,
αλλά και το σύνολο όλων των πιθανοτήτων.

Κατ' αυτήν την έννοια, αφού είναι το άθροισμα όλων των συμβάντων και όλων των δυνατοτήτων να συμβεί οτιδήποτε,
αποβαίνει χωρίς νόημα η θεωρία περί παράλληλων συμπάντων, χωρίς βέβαια να υποστηρίζουμε ότι το δικό μας σύμπαν είναι το μοναδικό.

[Ευθύμης]

Αγαπητή qubit, το πλήθος των «οντοτήτων» πιθανώς να εξαρτάται από τις δυνατότητες του παρατηρητή. Επίσης, μια ενδιαφέρουσα "παρουσίαση" του υπερκύβου, βρίσκεται εδώ.

Η «μεταφυσική» μου άποψη είναι ότι το πλήθος των πραγματικών μας εαυτών ισοδυναμεί με το πλήθος των παρατηρητών μας + τον παρατηρούμενο εαυτό. Σε τόσους παράλληλους κόσμους υπάρχουμε, διότι αυτοί καλύπτουν όλες τις δυνατές εκφάνσεις του εαυτού μας στο σύμπαν.

[qubit]

Πασχάλη, ακριβώς υπό την έννοια ότι το Σύμπαν "είναι το άθροισμα όλων των συμβάντων και όλων των δυνατοτήτων να συμβεί οτιδήποτε", η θεωρία των πολλών κόσμων έχει (μαθηματικό) νόημα.
Δηλαδή, όπως το καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον, αν "εδώ και τώρα" καταρρέει η κυματοσυνάρτηση πιθανοτήτων σ' ένα και μοναδικό συμβάν, τότε κάπου "αλλού και τώρα" υλοποιούνται όλες οι υπόλοιπες πιθανότητες στα αντίστοιχα διακεκριμένα συμβάντα που συνθέτουν την κυματοσυνάρτηση. Η, κάπως έτσι, τέλος πάντων.
Πάντως κι εγώ βρίσκω -προσώρας τουλάχιστον- χωρίς νόημα την παραπάνω θεωρία. Γιατί, αν ισχύει, τί γίνεται με την ψυχή; Αν μαζεύει από παντού τα πάντα (διαφορετικές εμπειρίες), το άθροισμα μοιάζει να είναι μηδέν. Αυτό είναι μιά πρώτη, επιφανειακή προσέγγιση (δεν τόχω σκεφτεί δηλαδή. Η συζήτηση που κάνουμε, βάζει τα θέματα... )
Αλλά υπάρχει και το θέμα των "πιθανών ενδεχομένων". Ποιά είν' αυτά; μήπως οι τιμές τους υπόκεινται σε περιορισμούς, που προκύπτουν απ' το "είναι" του καθένα; Εννοώ το εξής: αν κάποια στιγμή θέλω να πλακώσω στο ξύλο κάποιον ή κάποια αλλά δεν το κάνω, σύμφωνα με τη θεωρία, θα υπάρξει ένα άλλο σύμπαν στο οποίο θα το κάνω (... ...). Αλλά η πιθανότητα να τον σκοτώσω απ' το πολύ ξύλο, μπορεί να είναι μηδέν, γιατί δεν είναι κάτι που θάθελα στ' αλήθεια να συμβεί.

Ευθύμη, πολύ ενδιαφέρον το site. Οσο για τη "μεταφυσική" σου άποψη: Δηλαδή, όσο περισσότεροι μας παρατηρούν, τόσο περισσότερους εαυτούς αποκτάμε; Και με ποιόν από τους πολλούς του εαυτούς, μας παρατηρεί ο καθένας; μ' αυτόν που εκτίθεται στη δική μας παρατήρηση; μ' αυτόν που προκύπτει απ' τη δική του αυτοπαρατήρηση;
κι εντέλει, μπορούμε να βρούμε τον "πραγματικά πραγματικό" εαυτό μας, εκτιθέμενοι στην παρατήρηση του καθένα; ή μήπως πρέπει να πάρουμε τα βουνά, σαν τους ασκητές;
Η μήπως δεν υπάρχει "πραγματικά πραγματικός" εαυτός, αλλά κάτι υπό συνεχή διαμόρφωση;
(μου άρεσε αυτό, όταν το σκέφτηκα!)

[Πασχαλης]

Qubit είσαι φανταστική !
(Μειονέκτημα για γυναίκα, αλλά επ’ αυτού…ας πρόσεχε ο άντρας σου.)
Αν η ψυχή μαζεύει από παντού τα πάντα (μέσω διαφορετικών εμπειριών)
το άθροισμα όχι απλώς μοιάζει, αλλά ΕΙΝΑΙ μηδέν !

Η αρχική ουσία από όπου προβάλλονται τα σύμπαντα, είναι το κβαντικό κενό,
το αρχικό ΤΙΠΟΤΑ…
Κάθε σύμπαν, είναι ένα πλέγμα τρομακτικά τεράστιου αριθμού δυνατοτήτων – πιθανοτήτων, (αφού το σύμπαν είναι πεπερασμένο, άρα και τα πιθανά συμβάντα είναι πεπερασμένα).
Κατά συνέπεια και οι βαθμοί ελευθερίας του συστήματος είναι ένας πεπερασμένος αριθμός,
πράγμα που συνεπάγεται ότι και η ελευθερία μας είναι σχετική, αν και με Terraστιο αριθμό επιλογών. (Γεγονός που εύκολα συμπεραίνουμε καθότι λειτουργούμε κάτω από πλαίσιο νόμων, φυσικών νόμων).

Το σύνολο του πλέγματος πιθανοτήτων που απαρτίζουν το «δικό» μας σύμπαν είναι οι δυνατές επιλογές μας που διερευνούμε μέσω της παρατήρησης.
Το «κουτί με την γάτα του Σρέντινγκερ» στην προκειμένη περίπτωση,
δεν έχει δύο μόνον ενδεχόμενα, αλλά μια πλειάδα πιθανοτήτων,
τις οποίες «υλοποιεί» κατά περίπτωση ο παρατηρητής – πειραματιστής.

Ο παρατηρητής όμως, το μόνο που κάνει είναι να εκφυλίζει την αρχική κυματοσυνάρτηση και να «πραγματώνει» έτσι ΜΙΑ μόνο λύση αυτής.
Όταν παρατηρηθεί το σύνολο όλων των πιθανών λύσεων – ενδεχομένων, τότε ως δια μαγείας, το αποτέλεσμα είναι μηδέν,
καθότι τα πάντα προέκυψαν από το αρχικό μηδέν,
την αρχική κβαντική κατάσταση.

Η ατομικότητα είναι ο παρατηρητής που πραγματώνει μια επιλογή από το σύνολο των δυνατοτήτων,
παράλληλα όμως επηρεάζεται και ο ίδιος από το αποτέλεσμα της επιλογής του.

Παρατηρητής και παρατηρούμενο, είναι ένα κοινό αλληλοεπηρεαζόμενο σύμπλεγμα,
όπου το ένα επηρεάζει και διαμορφώνει παράλληλα το άλλο αμφίδρομα.
Ο φαινομενικός κόσμος και ο παρατηρητής είναι η ταυτόχρονη προβολή στην κατάσταση που αποκαλούμε πραγματικότητα, προερχόμενοι αμφότεροι από την ίδια αρχική ουσία,
το κβαντικό κενό, το αρχικό μηδέν.

Βέβαια είναι λίγο δύσκολο να αποδεχθεί ο άνθρωπος το γεγονός ότι η ατομικότητά του θα πάψει κάποτε να υφίσταται.

Πιθανότατα, η συνείδηση που προέκυψε κατά την αρχική διακύμανση του κβαντικού κενού,
πριν από την εμφάνιση του χρόνου,
προβάλλει μία πλειάδα ατομικοτήτων – παρατηρητών, οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε μια γραμμική παρατήρηση δυνατοτήτων, μέσα σε ένα προκαθορισμένο πλαίσιο παρατήρησης,
γεγονός που γεννά τον χρόνο, δίδει αλληλουχία παρατηρήσεων και συμπερασμάτων,
πραγματώνοντας έτσι το μερικό πειραματισμό μέσα από μια αλληλουχία ενσαρκώσεων.
Κάθε ξεχωριστό πείραμα και μια ξεχωριστή ατομικότητα.
Εδώ όμως υπονοείται και μια άλλη οντότητα – κατάσταση,
ένας αρχικός παρατηρητής του παρατηρητή,
μια αρχική συνείδηση που πραγματώνει πριν από τον χρόνο
δίπολα παρατηρητών και παρατηρούμενων (φαινομένων).

Ας μείνουμε λίγο εδώ και ας ακουστούν και άλλες απόψεις…

[Elissaios]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά.

Ζητώ μια διευκρίνιση από τους κβαντογνώστες: Αν έχω καταλάβει καλά, οι "παράλληλοι εαυτοί" είναι διαφορετική έννοια από τα "παράλληλα σύμπαντα". Δηλαδή οι παράλληλοι εαυτοί υπάρχουν (αν υπάρχουν) στο γήινο χρονοχώρο ενώ τα παράλληλα σύμπαντα στο συμπαντικό χρονοχώρο. Είναι έτσι;

[Πασχαλης]

Οι παράλληλοι εαυτοί -κατ' εμέ - υπάρχουν στον συμπαντικό χωροχρόνο,
ενώ τα παράλληλα σύμπαντα,
ως φυσαλίδες στην κβαντική ουσία, στο κβαντικό κενό,
πρίν την εκδήλωση χρόνου και χώρου.
Ο χρόνος και ο χώρος είναι οι εκδιπλούμενες διαστάσεις που προέκυψαν από την πρώτη μοναδική διάσταση που ξεπήδησε από το πρωταρχικό ΤΙΠΟΤΑ, στα αρχικά στάδια της δημιουργίας του σύμπαντος.

Η θεωρία των υπερχορδών προσεγγίζει αρκετά ικανοποιητικά την κοσμογένεση.
Η Καμπαλά δίδει ένα πολύ αξιόπιστο φιλοσοφικό πλέγμα ιδεών.
Η κορωνίδα όμως της προσέγγισης της ερμηνείας της κοσμογένεσης,
βρίσκεται στον ΙΕΡΟ ΛΟΓΟ του θεολόγου ΟΡΦΕΑ...

[qubit]

Αγαπητέ Πασχάλη, σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου (ειδικά μετά τις φιλοφρονήσεις ... ... ) αλλά και ειδικότερα στην επιστημονική ερμηνεία.
Ομως, ενίσταμαι (σθεναρά και απελπισμένα) επί του Τίποτα.
Ο Παρμενίδης έλεγε ότι το τίποτα δεν υπάρχει, και λογικό μου φαίνεται.
Κάποιοι βουδιστές επιστήμονες, λένε ότι η δυτική μας σκέψη έχει παρερμηνεύσει το Κενό (όπως το εννοούν οι βουδιστές), ταυτίζοντας το με το Τίποτα.
Σ' ένα καταπληκτικό βιβλίο, που δεν θυμάμαι τον ακριβή του τίτλο (έχει σχέση με την Εσωτερική Γνώση και την Επιστήμη), μιλάνε ένας γάλλος γενετιστής που έγινε βουδιστής κι ένας βιετναμέζος (νομίζω) αστροφυσικός -αυτός που έγραψε και το ΧΑΟΣ & ΑΡΜΟΝΙΑ- ο οποίος ρέπει προς τον πλατωνισμό (καταπληκτικός συνδυασμός ατόμων!!!). Εκεί λοιπόν, γίνεται μια σχετικά σαφής διαφοροποίηση των όρων "κενό"΄και "τίποτα". Θα το ξαναδιαβάσω και θα επανέλθω. Προς το παρόν, αναρωτιέμαι (και ρωτάω):
Τί θα πει "τίποτα"; γιατί ο νους αρνείται να δεχτεί το "τίποτα"; γιατί η ψυχή τρομάζει μπροστά στο "τίποτα";
είμαστε λάθος; ή, κάνουμε λάθος;
ή στραβός είν' ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε (προτιμώ το δεύτερο΄αλλά, γιατί; )

[Ευθύμης]

qubit φοβόμαστε το τίποτα επειδή φοβόμαστε τη μοναξιά. Η ατομικότητά μας ορίζεται από τις αλληλεπιδράσεις μας με άλλους και στην κατάσταση του «τίποτα» η ιδιαιτερότητα απειλείται. Οι άλλοι μάς δημιουργούν και εμείς τούς δημιουργούμε. Φοβόμαστε μήπως πάψουμε να είμαστε αντικείμενο παρατήρησης και, υπό τη μορφή ανθρώπου, αυτός ο φόβος δεν παύει.

Πιθανότατα η αλήθεια να είναι μία για τον καθ’ ένα, αλλά υπό συνεχή διαμόρφωση. Δεν ορίζουμε τη μοίρα, αλλά ποιά μοίρα ακολουθούμε. Ίσως κάνουμε λάθος ψάχνοντας τον πραγματικό εαυτό σαν όπως ένα σωματίδιο, και να ήταν επωφελέστερο να κοιτούσαμε για το νέφος. Όπως χρησιμοποιείται δλδ μια κυματοσυνάρτηση για να τοποθετηθεί ένα ηλεκτρόνιο σε ορισμένη περιοχή γύρω από τον πυρήνα.

Κατ’ αντιστοιχία, ίσως να είμαστε ιδιαιτέρου-ατομικού μήκους κύματος "φωτόνια" που εκπέμφθηκαν κατά τη μεταπήδηση-(έκ)πτωση "ηλεκτρονίων" σε κατώτερη ενεργειακή στιβάδα. Όμως, αν ο «πραγματικός» μας εαυτός βρίσκεται στο νέφος «ηλεκτρονίων», για να δημιουργηθεί ένα τέτοιο χρειάζονται 2 τουλάχιστον «φωτόνια» (και άλλες ειδικές συνθήκες) που έχουν ξεπεράσει το φράγμα του Εγώ τους - εκμηδένιση, παύουν δλδ να υπάρχουν ως φωτόνια.

[Ευθύμης]

qubit, σχετικά με το πλήθος των εαυτών μας. Θα μού επιτρέψεις να συνεχίσω λίγο το σολάρισμα..

Αν εμείς, όπως όλη η ύλη, αποτελούμαστε από κβάντα - που παρατηρώντας τά, τά «βομβαρδίζουμε» με φως και προξενούμε αλλαγές σε αυτά, ώστε παρατηρήσιμη τελικά να είναι μία από τις άπειρές τους πιθανές καταλήξεις – τότε κάθε παρατηρητής μας, μάλλον «πραγματώνει» μια διαφορετική κατάσταση του Εαυτού μας. Θα με ρωτούσες, σε άλλο χρονοχώρο αν όχι σε αυτόν, αν κάθε παρατηρητής μάς «ρίχνει φως». Αυτό με το οποίο μπορώ να συνδυάσω την απάντηση σχετίζεται με τον Πλάτωνα, ο οποίος αναφέρει ότι από τα μάτια μας εξέρχεται φως.. Λες να εννοούσε τη «δύναμη» του παρατηρητή;

Δλδ, η εικόνα που παρουσιάζουμε είναι εν μέρει ο εαυτός που επιθυμούν-περιμένουν (είναι προκατειλημμένοι) οι άλλοι να δουν, και εν μέρει ο εαυτός που εμείς επιθυμούμε. Είναι μια υπόσταση-συγκερασμός πλειάδας δυνατών εαυτών. Καταλήγοντας, θα έλεγα ότι οι ανθρώπινες επιθυμίες – συν-αισθήματα έχουν κάποια επιρροή στον (κβαντικόν) κόσμο, συν-χρονίζοντας/εναλλάσσοντας παράλληλους χρονοχώρους. Η πίστη δλδ είναι η δύναμη του να ορίσεις την ύπαρξη.

Πρόσφατα σχετικά, άκουσα για μια μελέτη Αμερικάνων ερευνητών οι οποίοι σύγκριναν την ανάρρωση ασθενών για τους οποίους συνάνθρωποί τους προσεύχονταν, με αυτήν «κοινών» ασθενών. Τα αποτελέσματα διέφεραν αισθητά προς όφελος των πρώτων. Αισθήματα όπως η «λύπη» ή «φόβος», κρατούν εμάς ή αυτούς που παρατηρούμε απομονωμένους/κλειδωμένους σε μια «πραγμάτωση» η οποία θέλει να επιβεβαιώσει την προκατάληψή μας – αρνητική (; ) ενέργεια. Απεναντίας ευ-γενή συναισθήματα φαίνεται να λειτουργούν σαν αγωγοί/πύλες απ’ όπου μπορούμε να αντλήσουμε θετική (; ) ενέργεια επικοινωνώντας με παράλληλους εαυτούς. Και καταλήγουμε να λειτουργούμε σαν ημιαγωγοί-κρυσταλλοτρίοδοι (τρανζίστορς δλδ, - κάτι που έχουμε φτιάξει καθ’ ομοίωση; - επιτέλους έφτασα στα εφαρμοσμένα με τα οποία αισθάνομαι άνετα) μεταξύ των παράλληλων κόσμων.

[qubit]

>QBB<

Ίσως κάνουμε λάθος ψάχνοντας τον πραγματικό εαυτό σαν όπως ένα σωματίδιο, και να ήταν επωφελέστερο να κοιτούσαμε για το νέφος. Όπως χρησιμοποιείται δλδ μια κυματοσυνάρτηση για να τοποθετηθεί ένα ηλεκτρόνιο σε ορισμένη περιοχή γύρω από τον πυρήνα.

Ισως εδώ είναι "όλα τα λεφτά". Πράγματι, στο μακρόκοσμο η κυματοσυνάρτηση έχει ήδη καταρρεύσει. Η θεωρία των πολλών κόσμων αφορά στο μικρόκοσμο και ίσως να μην είναι σωστή η μεταφορά της σε μακροσκοπικό επίπεδο.
Ομως, ο ψυχικός κόσμος εντάσσεται στο μακρόκοσμο, ή στο μικρόκοσμο; Ισως ο ψυχικός κόσμος του τρισδιάστατου όντος να είναι μια "μεσότης" (κατά την πλατωνική έννοια) - και στο επέκεινα, στις άλλες διαστάσεις, να είναι κάπως αλλιώς' ίσως πλησιέστερα στο μικρόκοσμο.
>QBB<

qubit φοβόμαστε το τίποτα επειδή φοβόμαστε τη μοναξιά. Η ατομικότητά μας ορίζεται από τις αλληλεπιδράσεις μας με άλλους και στην κατάσταση του «τίποτα» η ιδιαιτερότητα απειλείται.

Αυτό μου δίνει πάσα, για τη διευκρίνηση της έννοιας "κενό" κατά βουδισμό. Λέει λοιπόν ο βουδιστής βιολόγος στο "Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΓΝΩΣΗ", ότι Το Κενό είναι ταυτόσημο με την αλληλεπίδραση κι όχι με την ανυπαρξία.
Είναι η κατάσταση όπου τίποτα δεν έχει αυθύπαρκτη υπόσταση, ενδογενείς ιδιότητες. Είναι ένα πλέγμα σχέσεων και αλληλεξαρτήσεων.
Αυτό λοιπόν ταυτίζεται με την κβαντική πραγματικότητα. Αυτή, δεν είναι το "τίποτα", αλλά κάτι που υπάρχει σαν πλέγμα αλληλεπιδράσεων. Ενώ το "τίποτα" σημαίνει την πλήρη απουσία.
Ισως λοιπόν ο νους αρνείται να δεχτεί το "τίποτα", επειδή αυτό, απλώς δεν υπάρχει (όπως έλεγε κι ο Παρμενίδης). Κι ίσως η ψυχή τρομάζει, γιατί της είναι ανοίκεια και αντίθετη η εκμηδένιση. Κι ίσως, Ευθύμη, λέμε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια.
>QBB<

Η πίστη δλδ είναι η δύναμη του να ορίσεις την ύπαρξη.

[center] [/center]

>QBB<

Και καταλήγουμε να λειτουργούμε σαν ημιαγωγοί-κρυσταλλοτρίοδοι (τρανζίστορς δλδ, - κάτι που έχουμε φτιάξει καθ’ ομοίωση; - επιτέλους έφτασα στα εφαρμοσμένα με τα οποία αισθάνομαι άνετα) μεταξύ των παράλληλων κόσμων.

Σ' αυτή τη διαμετακόμιση, πρέπει να παίζουν οι υπερχορδές και οι τυλιγμένες διαστάσεις, ψυχανεμίζομαι.
(πάντως με τα εφαρμοσμένα, δεν τα πάω καλά... )

[Ευθύμης]

- Existence itself lies where Ouroboros shows.

- Become an Indefinite Existence, and moving to an indefinite different timespace is theoritically possible.

- When I was a kid, I used to say that I saw ghosts and stuff all the time. Seems that those were different worlds. Different timespaces, he says.

- Ouroboros is nothing but a body made out of energy of quantum spins.

- The timespace you are contnuously perceiving might just be an illusion within your dream. Think about it carefully.

- You, Dragon Torque (=Ouroboros), have the power to make anything you are observing the only possible state.

- The phenomenon of determining a world, which is inherently uncertain due to its quantum nature, emerges from human beings' unique quantum structure. Human existence can determine everything. Humans can make timespaces overlap, they are the origin of the universe. They are the core of the network.

- Each person is an absolute observer.


Αποσπάσματα από το Noein (μού θυμίζει το απρμφ του νο(ε)ω).

[qubit]

Ο Γιαπωνέζος που βάφτισε τη σειρά, θα πρέπει να ξερε κάτι από ελληνικά, ως φαίνεται. Εκτος κι αν το "noein" σημαίνει κάτι στα γιαπωνέζικα.
Εμένα πάντως, περ' απ' το νοείν, μου θυμίζει και το no-ein, δηλ. "όχι-ένα" γερμανιστί. (μιας και μιλάμε για πλέγμα σχέσεων).

[rizitis]

[center]Alternative title:
ノエイン もうひとりの君へ (Japanese)
Noein - To another yourself
Noein - You're Already Alone
[/center]http://www.animenewsnetwork.com/encyclopedia/anime.php?id=5887

[Ευθύμης]

Φαίνεται ότι και ο Salvador Dali γνώριζε για το ανάπτυγμα του υπερκύβου (και του Υπερανθρώπου...) στις 3 διαστάσεις:

[center][/center]