Ελευθερία - ασυδοσία - αυτονομία - διάκριση

[NEHEMAUT]

Εννοιες που συναντάμε συνεχώς σε όλα τα κείμενα που εχουν σχέση με τον εσωτερισμό είτε αναφέρονται σε διδασκαλίες, είτε σε καταθέσεις απόψεων.
Λέξεις που μπορούν να αλλάξουν όλο το νόημα μιας φράσης αναλόγως της εξήγησης που εμείς τους δίνουμε.
Ας προσπαθήσουμε να τις ερμηνεύσουμε...οχι οπως θα μας ικανοποιούσε αλλά οπως ΕΙΝΑΙ...
Ισως με την ανταλλαγή απόψεων φτάσουμε πιο κοντά στην πραγματικότητα.

[Ramoglou]

Αγαπητή NEHEMAUT, θα ήθελες να μας κάνεις αρχικά μια παράθεση της δικής σου άποψης περί των ως άνω εννοιών και μετά εμείς να παραθέσουμε τις δικές μας ;

Νομίζω πως αυτό θα ήταν το πιο σωστό για να αναπτυχθεί η συζήτηση.

Πάντως θέλοντας να βοηθήσω θα παραθέσω για αρχή ένα post από το blog μου, το οποίο προήλθε από την απάντηση μιας φίλης, ίσως αυτό να βοηθήσει για την περαιτέρω ανάπτυξη της κουβέντας.

Είχε γράψει λοιπόν η φίλη.

.

Δεν γνωρίζω κανένα που να ΕΙΝΑΙ εντελώς αυτόνομος και πλήρως ελέυθερος διανοητικά, συναισθηματικά και κυρίως πρακτικά. Ισως αρκετοί απο εμάς να νομίζουν οτι εχουν κατακτήσει αυτην την ουτοπία αλλά υπάρχει μια φράση που εχει χαραχτεί βαθιά μεσα στη σκέψη μου , ως αλήθεια

.

Ελευθερία λοιπόν.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν μια άποψη που ουδόλως συμβαδίζει με την ελευθερία, διότι, συγχέουν την ελευθερία με την ασυδοσία.

Και εξηγούμαι.

Ελευθερία είναι να αποφασίζω να περπατήσω στην ακρογιαλιά.
Ασυδοσία είναι να θεωρώ ότι έχω δικαίωμα αυτή τη βόλτα στην ακρογιαλιά να την κάνω πατώντας πάνω σε όσους είναι ξαπλωμένοι σε αυτήν.

Ελευθερία είναι να θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις με έναν άλλο άνθρωπο.
Ασυδοσία είναι να θέλουν όλοι να μάθουν τις σκέψεις που μοιράστηκα μαζί του, επικαλούμενοι την ελευθερία τους να ρωτάνε.

Ελευθερία είναι να επιλέγω που και αν θα απαντήσω σε κάτι.
Ασυδοσία είναι να θέλω να μου απαντάνε σε ότι ρωτάω.

Κλπ κλπ κλπ.

Διανοητική ελευθερία υπάρχει φίλη μου και ίσως είναι και η ΜΟΝΗ ελευθερία που υπάρχει πραγματικά, διότι η ασυδοσία στην προκειμένη περίπτωση ελέγχεται από τη συνείδηση και έτσι η διάνοια ενεργεί ελεύθερα.

Συναισθηματικά υπάρχει η «κλεμμένη» ελευθερία, διότι ακόμη ζούμε σ’ ένα κόσμο που δεν έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει ανασφάλειες και ταμπού, τα οποία έχουν επιβληθεί από τις διάφορες θρησκείες, ή ακόμα περισσότερο από τις δικές μας ανασφάλειες και πρακτικές εγκλωβισμού ατόμων στη δική μας κυριαρχία.

Πρακτικά υπάρχει διότι τελικά ο καθένας θα κλέψει τις στιγμές ελευθερίας που χρειάζεται, φαινομενικά δεν υπάρχει διότι θα φροντίσει να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία και έτσι να μην φαίνεται ότι απόλαυσε το όνειρο.

Ο αετός είναι ελεύθερος, να πετάει, να ορμάει, να σκοτώνει.

Όμως, υπόκειται στους κανόνες της Θείας δημιουργίας και μόνο σε αυτούς.

Δεν του είπε κανείς, θα πετάς από εδώ μέχρι εδώ, αν πας σε αυτό το βουνό θα πληρώσεις διόδια, αν κάνεις εκείνο θα πας φυλακή, αν κοιτάξεις άλλη αετίνα θα δικαστείς, ή αφού πετάς γυμνός προσβάλεις τους υπόλοιπους.

Κανένας δε τα είπε αυτά στον ελεύθερο αετό, από μόνος του σέβεται τα δικά του όρια και των άλλων.

Άρα ;

Τα πάντα καταλήγουν στο ότι «μέσα στην βιωματική επεξεργασία θα γίνουν τα όσα ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν, με σκοπό να προχωρήσουμε στην επόμενη μας ενσάρκωση»

Μέσα λοιπόν από αυτή την κατάσταση θα βρεθούν οι απαραίτητες στιγμές ελευθερίας που έχουμε ανάγκη για να πετύχουμε στις δράσεις μας.

Αυταπάτη είναι να νομίζεις πως είσαι ασύδοτος, πως τα ξέρεις όλα, πως είσαι σοφός, πως είσαι μοναδικός, πως είσαι έξυπνος, πως είσαι ο γιός του πάρτα όλα.

Αυτό είναι αυταπάτη, όταν όμως ξέρεις πως εκεί που τελειώνει η δική σου ελευθερία αρχίζει ενός άλλο τότε είσαι πραγματικά ελεύθερος, διότι έχεις ήδη επιβάλει τον πρώτο νόμο της ελευθερίας, το νόμο του σεβασμού και της αυτοδιάθεσης.

[NEHEMAUT]

Kαλημέρα σε όλους και καλό μήνα.

Θεωρώ ότι η έννοια της ελευθερίας είναι συνυφασμένη με την αυτονομία.
Κατά την γνώμη μου από την στιγμή που έχουμε υλική υπόσταση και ως εκ τούτου έχουμε ανάγκες και επιθυμίες δεν είμαστε ελεύθεροι.

Και αυτό διότι για να εκπληρώσουμε τα παραπάνω εξαρτώμεθα ο ένας από τον άλλο.
Διαχωρίζουμε τις λειτουργίες μας για να μπορέσουμε να τις εξετάσουμε αλλά ουσιαστικά ολες μαζί αποτελούν μια ενότητα.

Προσωπικά πιστεύω ότι μια ιδέα γίνεται δυνατότητα μόνο αν μπορεί να υπάρξει σαν πράξη κι όχι αν μείνει απλώς στην σφαίρα των ονείρων και των προσδοκιών.
Αν ανάμεσα σε αυτά υπάρχει δυσαρμονία τότε θα πρέπει η πρωταρχική ιδεα να επανεξετάζεται.

Σύμφωνα με τα παραπάνω μάλλον δεν γίνεται διαχωρισμός μεταξύ της ελευθερίας ως προς την διάνοια και αυτής ως προς την πράξη.

Η Ασυδοσία είναι αποτέλεσμα της κακής χρήσης της ανεκτικότητας και του σεβασμού που οφείλουμε μεταξύ μας. Το παράδοξο είναι ότι συνήθως γίνεται εμφανής όταν την λαμβάνουμε και όχι όταν την διαπράττουμε.

Δεν γνωρίζω τα ακριβή όρια ανάμεσα στην ελευθερία και την ασυδοσία…γι αυτό και άνοιξα και το θέμα προς έρευνα…....για να δούμε τις διάφορες απόψεις…..

Με εκτίμηση

[Ramoglou]

Kαλημέρα σε όλους και καλό μήνα.

Επίσης !

Θεωρώ ότι η έννοια της ελευθερίας είναι συνυφασμένη με την αυτονομία.
Κατά την γνώμη μου από την στιγμή που έχουμε υλική υπόσταση και ως εκ τούτου έχουμε ανάγκες και επιθυμίες δεν είμαστε ελεύθεροι.

Θα ήθελα να οριοθετήσεις τι εννοείς με τη λέξη «αυτονομία», διότι κυριολεκτικά η λέξη σημαίνει Αυτό-Νόμος, δηλαδή ότι εμείς ορίζουμε τους νόμους και ουδείς άλλος, αυτό όμως όπως πολύ καλά γνωρίζουμε δεν υφίσταται διότι άλλος ορίζει τους νόμους και όχι εμείς, ο άνθρωπος υπόκειται στους Θεϊκούς νόμους, ή για τους μη πιστεύονταις στους νόμους της Φύσης.
Άρα τι εννοείς με τη λέξη αυτονομία ;

Σε τι ακριβώς εμποδίζει η υλική υπόσταση και οι επιθυμίες την ελευθερία της σκέψης π.χ. ;
Της κίνησης ;
Της δράσης ;
Της προσπάθειας για ανύψωση της πνευματικής μας κατάστασης ;

Και αυτό διότι για να εκπληρώσουμε τα παραπάνω εξαρτώμεθα ο ένας από τον άλλο.
Διαχωρίζουμε τις λειτουργίες μας για να μπορέσουμε να τις εξετάσουμε αλλά ουσιαστικά ολες μαζί αποτελούν μια ενότητα.

Εξαρτώμεθα μόνο από όσα το μυαλό μας δημιουργεί, διότι αν το δούμε καθαρά κανείς δεν εξαρτάτε από κανέναν.
Η ανασφάλεια είναι το κύριο συστατικό που μας κάνει να ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι έχουμε κάποιον άλλο ανάγκη κλπ κλπ

Προσωπικά πιστεύω ότι μια ιδέα γίνεται δυνατότητα μόνο αν μπορεί να υπάρξει σαν πράξη κι όχι αν μείνει απλώς στην σφαίρα των ονείρων και των προσδοκιών.
Αν ανάμεσα σε αυτά υπάρχει δυσαρμονία τότε θα πρέπει η πρωταρχική ιδεα να επανεξετάζεται.

Υπεύθυνος για την μετατροπή της ιδέας σε πράξη είναι ο ίδιος ο φέρων την ιδέα.
Αν αυτός είναι ανίκανος να μετατρέψει την ιδέα σε πράξη τότε δεν φταίει τίποτε άλλο εκτός από την ανικανότητα του.

Σύμφωνα με τα παραπάνω μάλλον δεν γίνεται διαχωρισμός μεταξύ της ελευθερίας ως προς την διάνοια και αυτής ως προς την πράξη.

Σύμφωνα με το παραπάνω ο έχων αυξημένη διάνοια γνωρίζει και πώς να μετατρέπει την ιδέα σε πράξη.

Η Ασυδοσία είναι αποτέλεσμα της κακής χρήσης της ανεκτικότητας και του σεβασμού που οφείλουμε μεταξύ μας. Το παράδοξο είναι ότι συνήθως γίνεται εμφανής όταν την λαμβάνουμε και όχι όταν την διαπράττουμε.

Η ανεκτικότητα είναι ένας όρος που έχει παρεξηγηθεί και έχει παρερμηνευθεί, με αποτέλεσμα ανεκτικός να θεωρείτε ο μαλάκας, αυτός δηλαδή που τρώει 100 φορές τη σφαλιάρα από τον ίδιο άνθρωπο και χαμογελάει, αντί να του χαμογελάσει και να του σκάσει μια μπουνιά στη μούρη.

Όταν κάποιος παραβιάζει την ελευθερία κάποιου άλλου τότε θα πρέπει να δέχεται την άμεση αμυντική αντίδραση του παθόντος. Αλλιώς …… γειασάν του Μαλάκα !

Δεν γνωρίζω τα ακριβή όρια ανάμεσα στην ελευθερία και την ασυδοσία…γι αυτό και άνοιξα και το θέμα προς έρευνα…....για να δούμε τις διάφορες απόψεις…..

Και καλά έκανες, μέσα από την παράθεση ιδεών θα βγάλουμε συμπεράσματα.

Με εκτίμηση

Με φιλία.

[NEHEMAUT]

Θα ήθελα να οριοθετήσεις τι εννοείς με τη λέξη «αυτονομία», διότι κυριολεκτικά η λέξη σημαίνει Αυτό-Νόμος, δηλαδή ότι εμείς ορίζουμε τους νόμους και ουδείς άλλος, αυτό όμως όπως πολύ καλά γνωρίζουμε δεν υφίσταται διότι άλλος ορίζει τους νόμους και όχι εμείς, ο άνθρωπος υπόκειται στους Θεϊκούς νόμους, ή για τους μη πιστεύονταις στους νόμους της Φύσης.
Άρα τι εννοείς με τη λέξη αυτονομία ;
Σε τι ακριβώς εμποδίζει η υλική υπόσταση και οι επιθυμίες την ελευθερία της σκέψης π.χ. ;

Με την έννοια αυτονομία εννοώ την κυριολεκτική της σημασία, όπως την αναφέρεις κι εσύ.
Από την στιγμή που δεν ορίζουμε εμείς τους νόμους και κατανοούμε μεσω της γνώσεως η της υποχρέωσης ότι θα τους ακολουθήσουμε δεν είμαστε ελεύθεροι.

Συσχετίζοντας την αυτονομία με την υλική μας υπόσταση, το πρώτο που παρατηρούμε είναι ότι για να επιβιώσουμε χρειαζόμαστε την φύση. Αν δε, θελήσουμε να ξεφύγουμε από το ‘’επιβιώσουμε’’ και να αγγίξουμε το ‘’ζήσουμε ολοκληρωμένα’’ τότε γίνεται εμφανής και η αναγκαιότητα των ανθρωπίνων σχέσεων.
Π.χ Από την στιγμή που ΘΕΛΩ ένα συγκεκριμένο πλάνο ζωής, από την στιγμή που έχω προσδοκίες και όνειρα, αρχίζω να ψάχνω τρόπους να τα πραγματοποιήσω. Αρα εξαρτώμαι από όλο τον μηχανισμό που θα μου επιτρέψει να τα φέρω εις πέρας. Αυτός ο μηχανισμός περιέχει εκ των πραγμάτων ελιγμούς, προσαρμογή σε καταστάσεις, ανοχή σε συμπεριφορές κλπ [ επαγγελματικό περιβάλλον, έρωτας ].

Στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να σκέφτομαι ότι είμαι ελεύθερη να αποφασίσω τι θέλω και πως θα το πετύχω αλλά δεν είμαι ελεύθερη από την επιθυμία που γεννάται μέσω της σκέψης, ούτε από το παραγόμενο συναίσθημα.

Εφ όσον έχουμε αισθήσεις και συναισθήματα η σκέψη μας περιστρέφεται γύρω από αυτά, αρα δεσμεύεται από αυτά καθως και τα επακόλουθα τους. Όταν κάτι μας φέρνει ευτυχία και χαρά, συνήθως θέλουμε να το επαναλάβουμε. Διατηρούμε την ανάμνηση στη σκέψη μας και το προκαλούμε ξανά με την βοήθεια της φαντασίας και τη κατοπινής πράξης.
Είναι όμως ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ η ανάμνηση η κάτι που πέρασε και χάθηκε? Και αν εμείς το επαναφέρουμε τότε είναι η σκέψη μας ελεύθερη η εξαρτημένη από την ‘’ευτυχία’’ και την ‘’εικόνα ‘’ της ?

Όταν κάτι μας προκαλεί λύπη η θυμό σχηματίσουμε επίσης μια εικόνα του εν λόγω θέματος η προσώπου και εχουμε αρνητικές σκέψεις κατ εξακολούθηση για κάτι που πάλι είναι παρελθόν. Ξανά η σκέψη μας δεν είναι ελεύθερη αλλά κατευθύνεται από την ανάμνηση.

Εξαρτώμεθα μόνο από όσα το μυαλό μας δημιουργεί, διότι αν το δούμε καθαρά κανείς δεν εξαρτάτε από κανέναν.
Η ανασφάλεια είναι το κύριο συστατικό που μας κάνει να ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι έχουμε κάποιον άλλο ανάγκη κλπ κλπ

Μπορεί να είναι κι έτσι.
Προσωπικά παρ΄όλη την αλαζονία που αναγνωρίζω επάνω μου και παρ΄ολη την καλυμμένη ησυχία, παραδέχομαι ότι αν και πολύ θα ήθελα να είμαι πανίσχυρη …εξαρτώμαι από πολλά και πολλούς επειδή τους χρειάζομαι.
Ακόμη και για την πνευματική μας εξέλιξη [ για να μην αναφερθώ στα υλικά πράγματα] χρειαζόμαστε άλλους ανθρώπους για να εργαστούμε μαζί τους ……να μιλήσουμε, να τους αγαπήσουμε, να τους μισήσουμε, να τους βοηθήσουμε και να τους απογοητεύσουμε……για να μπορέσουμε να μας δούμε.

Παράθεση:
Προσωπικά πιστεύω ότι μια ιδέα γίνεται δυνατότητα μόνο αν μπορεί να υπάρξει σαν πράξη κι όχι αν μείνει απλώς στην σφαίρα των ονείρων και των προσδοκιών.
Αν ανάμεσα σε αυτά υπάρχει δυσαρμονία τότε θα πρέπει η πρωταρχική ιδεα να επανεξετάζεται.
---------------------------------

Υπεύθυνος για την μετατροπή της ιδέας σε πράξη είναι ο ίδιος ο φέρων την ιδέα.
Αν αυτός είναι ανίκανος να μετατρέψει την ιδέα σε πράξη τότε δεν φταίει τίποτε άλλο εκτός από την ανικανοτητα του

Συμφωνώ.
Αυτό που εγραψα έχει να κάνει με την έννοια της ουτοπίας. Δλδ αν έχουμε μια ιδέα για κάτι και στην διαδρομή δούμε ότι αυτή έτσι όπως είναι δεν μπορεί να υλοποιηθεί στην πραγματικότητα, αντί να εθελοτυφλούμε και να ωραιοποιούμε καταστάσεις είναι προτιμότερο να την επανεξετάσουμε.

Αυτό το ανέφερα επειδή είναι κάτι που συμβαίνει συχνά, κυρίως όταν προσδοκούμε κάτι πολύ και τα φανταζόμαστε όπως θα θέλαμε να είναι αντί να το κατεβάσουμε ….και να το δούμε όπως είναι.

Παρεμβάλλεται ανάμεσα στην λογική και την πράξη τότε το συναίσθημα και δεν είμαστε σε θέση να δούμε καθαρά όσο αυτό διαρκεί.

Η ανεκτικότητα είναι ένας όρος που έχει παρεξηγηθεί και έχει παρερμηνευθεί, με αποτέλεσμα ανεκτικός να θεωρείτε ο μαλάκας, αυτός δηλαδή που τρώει 100 φορές τη σφαλιάρα από τον ίδιο άνθρωπο και χαμογελάει, αντί να του χαμογελάσει και να του σκάσει μια μπουνιά στη μούρη.

Όταν κάποιος παραβιάζει την ελευθερία κάποιου άλλου τότε θα πρέπει να δέχεται την άμεση αμυντική αντίδραση του παθόντος. Αλλιώς …… γειασάν του Μαλάκα !

Αυτό με βρίσκει απολύτως σύμφωνη.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι …πως θα ξέρουμε με βεβαιότητα ποιος παραβίασε τα όρια αν όλοι υποστηρίζουν την δική τους αλήθεια με την δική τους κατανόηση και συνείδηση?


Με εκτίμηση και ειλικρινή φιλία.

[pikos apikos]

Μεγαλο θεμα ανοιξε.Και καλα εγινε.Συγχαρητηρια σε οποιον το διαλεξε!!!
Για να δουμε τωρα.Ελευθερια.Μια λεξη στο ονομα της οποιας γιναν επαναστασεις,γραφτηκαν βιβλια,χαθηκαν αθωοι και χρησιμοποιηθηκε κατα το δοκουν απο τον οποιονδηποτε και για οτιδηποτε.
Δυσκολα νομιζω οτι μπορουν να μπουν ορια αναμεσα στην ελευθερια και στην ασυδοσια.Κατ` αρχην εκεινο το παλιο καλο "Η ελευθερια σου σταματα εκει που αρχιζει του αλλου" ειναι και λιγο υπουλο γιατι δεν καθοριζει τιποτα και μαλλον δημιουργηθηκε για να συντηρησει τις τοτε υπαρχουσες καταστασεις.
Ποσο πραγματικα ελευθεροι μπορει να ειμαστε οταν οντας κοινονικες υπαρξεις και ενταγμενοι σε καποια συνολα ειμαστε υποχρεωμενοι να υπακουουμε σε κανονες ωστε το κοινωνικο συνολο να λειτουργει κατα το δυνατον σωστα?Και μαλιστα κανονες που στο υλικο επιπεδο τουλαχιστον δεν εχουν και τα καλυτερα αποτελεσματα για την πλειονοτητα της ανθρωποτητας.Οσον αφορα το πνευματικο μερος αυτου του συνολου οταν το υπαρχον συστημα εχει ως υποκειμενο το Κερδος και οχι τον Ανθρωπο,οταν στα κρατουντα οικονομικα Φορουμ συζητιεται παντα η Αναπτυξη οπου το Εμπορευμα ειναι ο Θεος και ο Ανθρωπος απλα ενα μεσο για να το θρεψουμε δε νομιζω οτι χρειαζεται και περεταιρω συζητηση..
Και περναμε στην μικρη μας καθημερινοτητα.Τι θα πει ελευθερος?Δεν γνωριζω να απαντησω ακριβως αλλα η ελευθερια προυποθετει και εξελιξη.Ειναι μια μορφη ενεργειας που αν την παρει καποιος μη ετοιμος θα γινει ασυδοτος.Ωραιο το παραδειγμα με την μπουνια.Αλλα το εξεταζω αλλιως.Ο ελευθερος δεν θα εδινε καν μπουνια.Καποιος που αρχιζε να αντιλαμβανεται την ελευθερια θα εδινα μια μπουνια γιατι ακομα θα ειχε καταλοιπα υπανθρωπου αλλα μολις εβλεπε μια απαθη(και οχι δουλικη η αδυναμη) συμπεριφορα θα σταματαγε.Ο ασυδοτος συνεχιζει.Ο Ελευθερος τωρα.Με καποιον ελευθερο δεν θα παιζοταν καν μπουνιες.Με καποιον που κατι καταλαβεναι θα αντιδρουσε ως ανω.Και φτανουμε στον ασυδοτο.Αρχιζει να βαραει.Δε σταματαει.Τον κοιτας και συνεχιζει.Μια λυση υπαρχει.Φαπα.Την τρωει.ΩΩΩΩπππσσσ,πονεσε,παει να ξαναχτυπησει και του ρχεται μπουνια.Ματι μαυρισμενο.Απορει.ΟΟΟυυυγγγκκκ ,Ποναω.Γιατι? ρωταει.Γιατι σε χτυπησα οπως και εσυ απαντα ο ελευθερος.Γιατι με χτυπησες?ρωταει ο στοκος.Για να μη με βλαψεις επειδη με χτυπουσες.Εσυ γιατι με χτυπησες?Για τον ταδε λογο.Αντι να παιζουμε μπουνιες δεν ειναι καλυτερη η συζητηση μη χαλασουμε και τη μοστρα και τρεχουμε μετα στους Φουστανους για πλαστικες(ναι ,αυτο ειναι ελειψη ελευθεριας απο το παθος της φιλαρεσκειας)?Και ξεκιναει η Εκπαιδευση.Εκπαιδευση προς την εξελιξη και την ολοκληρωση της προσωπικοτητας.
Αυτα προς το παρον!!

[Ramoglou]

Από την στιγμή που δεν ορίζουμε εμείς τους νόμους και κατανοούμε μεσω της γνώσεως η της υποχρέωσης ότι θα τους ακολουθήσουμε δεν είμαστε ελεύθεροι.

Είσαι ελεύθερη να παραβιάσεις το νόμο.
Το αν και το πώς θα «τιμωρηθείς» είναι κάτι άλλο. Διότι μπορεί και να μην υπάρξει κάποια «τιμωρία» γι’ αυτή σου την ενέργεια.

Συσχετίζοντας την αυτονομία με την υλική μας υπόσταση, το πρώτο που παρατηρούμε είναι ότι για να επιβιώσουμε χρειαζόμαστε την φύση. Αν δε, θελήσουμε να ξεφύγουμε από το ‘’επιβιώσουμε’’ και να αγγίξουμε το ‘’ζήσουμε ολοκληρωμένα’’ τότε γίνεται εμφανής και η αναγκαιότητα των ανθρωπίνων σχέσεων.
Π.χ Από την στιγμή που ΘΕΛΩ ένα συγκεκριμένο πλάνο ζωής, από την στιγμή που έχω προσδοκίες και όνειρα, αρχίζω να ψάχνω τρόπους να τα πραγματοποιήσω. Αρα εξαρτώμαι από όλο τον μηχανισμό που θα μου επιτρέψει να τα φέρω εις πέρας. Αυτός ο μηχανισμός περιέχει εκ των πραγμάτων ελιγμούς, προσαρμογή σε καταστάσεις, ανοχή σε συμπεριφορές κλπ [ επαγγελματικό περιβάλλον, έρωτας ].

Τι σχέση έχει η «αυτονομία» που σχετίζεται καθαρά και μόνο με υλικούς παράγοντες (αέρας – νερό – τροφή – κλπ) με το ΘΕΛΩ και το συγκεκριμένο πλάνο ζωής που ορίζεις εσύ η ίδια ;
Το ότι πρέπει να φας για να ζήσεις δεν έχει να κάνει με την ελευθερία του να διαλέξεις σύντροφο, όπως βέβαια και το να έχεις υπό την συνεχή σου επήρεια το σύντροφο σου δεν είναι δείγμα ελευθερίας, αλλά ανασφάλειας.

Αν δεν κατάλαβα τι θες να πεις κάντο σε παρακαλώ λίγο πιο απλό.

Στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να σκέφτομαι ότι είμαι ελεύθερη να αποφασίσω τι θέλω και πως θα το πετύχω αλλά δεν είμαι ελεύθερη από την επιθυμία που γεννάται μέσω της σκέψης, ούτε από το παραγόμενο συναίσθημα.

Μα ΕΣΥ το παράγεις το συν-αίσθημα, διότι βιώνοντας μαθαίνεις, ΕΣΥ το ζητάς δε στο επιβάλει κανένας.

Όταν κάτι μας προκαλεί λύπη η θυμό σχηματίσουμε επίσης μια εικόνα του εν λόγω θέματος η προσώπου και εχουμε αρνητικές σκέψεις κατ εξακολούθηση για κάτι που πάλι είναι παρελθόν. Ξανά η σκέψη μας δεν είναι ελεύθερη αλλά κατευθύνεται από την ανάμνηση.

Ναι, εμείς εγκλωβίζουμε μέσα στο τεράστιο είναι μας, διάφορα, από το Θέλω μας και το Εγώ μας, μέχρι το Πρέπει και την Υποταγή.
Οπότε, είναι απόλυτα λογικό, η δεσμευμένη σκέψη μας να μη μπορεί να αποδεχθεί και να αντιδρά.
Αν όμως χαμογελούσαμε και προσπερνούσαμε ένα γεγονός τότε δε θα χρειαζόταν να μιλάμε για «κατ’ εξακολούθηση αρνητικές σκέψεις».

[NEHEMAUT]

Καλημέρα, καλό τριήμερο σε όλους

Και περναμε στην μικρη μας καθημερινοτητα.Τι θα πει ελευθερος?Δεν γνωριζω να απαντησω ακριβως αλλα η ελευθερια προυποθετει και εξελιξη.Ειναι μια μορφη ενεργειας που αν την παρει καποιος μη ετοιμος θα γινει ασυδοτος

Τι εννοείς όταν λές ότι η ελευθερία είναι μια μορφή ενέργειας?

Είσαι ελεύθερη να παραβιάσεις το νόμο.
Το αν και το πώς θα «τιμωρηθείς» είναι κάτι άλλο. Διότι μπορεί και να μην υπάρξει κάποια «τιμωρία» γι’ αυτή σου την ενέργεια.

Κατά την γνώμη μου όταν ένας Ανθρωπος είναι όντως ελεύθερος από τα μειονεκτήματα και τα αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητας του, τότε οι πράξεις του είναι πάντα αρμονικές και θετικές ως προς τον εαυτό του και το σύνολο.
Η συνείδηση της ψυχής μας, όντας μια απειροελάχιστη εκπόρευση της Θεϊκής συνειδήσεως, μας δείχνει το προσήκον προς τον νόμο …τώρα το αν εμείς θα το ακολουθήσουμε αφού γνωρίζουμε όλα αυτά η όχι είναι πράξη ελευθερίας η πλάνης των επιθυμιών, αισθήσεων και συναισθημάτων?
Σχετικά με το δεύτερο σκέλος περί τιμωρίας, δεν νομίζω ότι το θέμα είναι η ποινή αλλά το αποτέλεσμα που θα κατανοήσουμε.

Αν το δούμε από την άποψη του κάρμα θα λειτουργήσει η αιτία και το αποτέλεσμα.
Αν πάλι το δούμε από τα παραδείγματα της ζωής μας νομίζω ότι μακροπρόθεσμα φαίνεται, ότι το παρόν μας είναι αποτέλεσμα των προηγούμενων επιλογών μας.

Συνήθως ‘’τιμωρία’’ ονομάζουμε οτιδήποτε είναι ενοχλητικό η κουραστικό την παροδική εκείνη στιγμή.
Επομένως αν είμαι ελεύθερη [ που δεν είμαι] δεν θα παραβιάσω τον νόμο επειδή θα είμαι και ο νόμος……..

Τι σχέση έχει η «αυτονομία» που σχετίζεται καθαρά και μόνο με υλικούς παράγοντες (αέρας – νερό – τροφή – κλπ) με το ΘΕΛΩ και το συγκεκριμένο πλάνο ζωής που ορίζεις εσύ η ίδια ;

Το γεγονός ότι για να ζήσω πρέπει να τραφώ, να αναπνέω κλπ αυτόματα με υποχρεώνει να βρίσκω τρόπους να ικανοποιήσω τα παραπάνω. Αυτοί οι τρόποι [ εργασία, συνθήκες διαβίωσης ] ναι μεν είναι επιλογή και τους έχω διαλέξει εγώ αλλά η απόφαση δεν πάρθηκε κατόπιν ελεύθερας βουλήσεως αλλά ανάγκης.
Δλδ στο παράδειγμα που αναφέρω μπορεί να έχω την ελευθερία να αποφασίζω που θα ζω, τι δουλειά θα κάνω, με ποιον θα συγκατοικώ κλπ αλλά δεν εχω την ελευθερία να μην κάνω τίποτα από αυτά, διότι έχω ύλη και ένστικτα [ επιβίωση, αναπαραγωγή] από τα οποία κανείς ζωντανός δεν μπορεί να το …σκάσει…….
Η ευτυχία της ζωης, είναι από μόνη της μια δέσμευση επειδή θέλουμε να την ζήσουμε..

Μα ΕΣΥ το παράγεις το συν-αίσθημα, διότι βιώνοντας μαθαίνεις, ΕΣΥ το ζητάς δε στο επιβάλει κανένας. Ναι, εμείς εγκλωβίζουμε μέσα στο τεράστιο είναι μας, διάφορα, από το Θέλω μας και το Εγώ μας, μέχρι το Πρέπει και την Υποταγή.

Θέλεις να τα αναλύσεις λίγο ακόμη ?

Αν όμως χαμογελούσαμε και προσπερνούσαμε ένα γεγονός τότε δε θα χρειαζόταν να μιλάμε για «κατ’ εξακολούθηση αρνητικές σκέψεις».

Συμφωνώ ως προς την συναισθηματική αντιμετώπιση ενός γεγονότος. Αν όμως αυτό το γεγονός είναι σημαντικό δεν θα πρέπει να το δούμε και λογικά και να αποφασίσουμε αν πρέπει να το παραβλέψουμε η να το συνεχίσουμε?
Π.χ Στην εργασία μας , βρισκόμαστε μπροστά από ένα λάθος κάποιου που ισως μας στοιχίσει πολύ χρόνο και κόπο για να το επισκευάσουμε.
Πιθανώς να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τον εν λόγω άνθρωπο με χαμόγελο, να επισκευάσουμε την ζημιά κλπ ……τίθεται όμως το θέμα του αν θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε η όχι με αυτόν ….
Και εδώ νομίζω ότι καλώς βοηθάει η ανάμνηση………του λάθους…… γιατί πρέπει να προφυλαχθούμε και όχι να ξεχάσουμε…

Mε εκτίμηση

[Ramoglou]

Κατά την γνώμη μου όταν ένας Ανθρωπος είναι όντως ελεύθερος από τα μειονεκτήματα και τα αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητας του, τότε οι πράξεις του είναι πάντα αρμονικές και θετικές ως προς τον εαυτό του και το σύνολο.

Αρχικά μέσα από την εκδήλωση αρνητικών στάσεων μα και τάσεων μπορούμε να αναπτύξουμε την παρατήρηση, εξετάζοντας το αποτέλεσμα και μέσα από αυτή τη διαδικασία να προχωρήσουμε προς την θετική αντιμετώπιση των πραγμάτων.

Άρα η αρχική αρνητικότητα φέρνει μια εξέλιξη και τελικά την αρμονία.

Η ως προς το σύνολο στάση μας εξαρτάτε από πολλούς παράγοντες, όπως τα οικογενειακά πρότυπα, οι κοινωνική δομή, το ίδιον του χαρακτήρος μας.

Η ελευθερία λοιπόν δεν θεωρώ ότι είναι η κατάλληλη λέξη στην πιο πάνω περιγραφή, ίσως θα έπρεπε να πούμε, «απεξάρτηση από ελαττώματα».

Η συνείδηση της ψυχής μας, όντας μια απειροελάχιστη εκπόρευση της Θεϊκής συνειδήσεως, μας δείχνει το προσήκον προς τον νόμο …τώρα το αν εμείς θα το ακολουθήσουμε αφού γνωρίζουμε όλα αυτά η όχι είναι πράξη ελευθερίας η πλάνης των επιθυμιών, αισθήσεων και συναισθημάτων?
Σχετικά με το δεύτερο σκέλος περί τιμωρίας, δεν νομίζω ότι το θέμα είναι η ποινή αλλά το αποτέλεσμα που θα κατανοήσουμε.

Δεν είναι πράξη ελευθερίας, αλλά πράξη επιλογής του τρόπου με τον οποίο θα κατανοήσουμε το όποιο «μάθημα».
Γι’ αυτό το θέμα δεν είναι η ποινή αλλά το αποτέλεσμα και η κατανόηση του βιώματος.

Δώσε όμως μια εξήγηση του τι εννοείς «Συνείδηση της Ψυχής» και «Θεϊκή Συνείδηση»

Συνήθως ‘’τιμωρία’’ ονομάζουμε οτιδήποτε είναι ενοχλητικό η κουραστικό την παροδική εκείνη στιγμή.
Επομένως αν είμαι ελεύθερη [ που δεν είμαι] δεν θα παραβιάσω τον νόμο επειδή θα είμαι και ο νόμος……..

Η συνείδηση σου δε θα σου επιτρέψει να παραβιάσεις κάποιο νόμο, ή το αντίθετο.
Διότι αν η ψυχή σου πρέπει να βιώσει μια φαινομενικά παραβίαση του Νόμου, τότε να είσαι σίγουρη πως έχεις όλη την ελευθερία να τον παραβιάσεις, αλλιώς δεν νομίζω να είχες τη δύναμη να τον παραβιάσεις.

Βλέπεις δεν είναι θέμα ελευθερίας, αλλά είναι θέμα «λειτουργίας».

Το γεγονός ότι για να ζήσω πρέπει να τραφώ, να αναπνέω κλπ αυτόματα με υποχρεώνει να βρίσκω τρόπους να ικανοποιήσω τα παραπάνω. Αυτοί οι τρόποι [ εργασία, συνθήκες διαβίωσης ] ναι μεν είναι επιλογή και τους έχω διαλέξει εγώ αλλά η απόφαση δεν πάρθηκε κατόπιν ελεύθερας βουλήσεως αλλά ανάγκης.

Μπα ; Ναι ε ; Αν δεν θέλεις να τρως έχεις δικαίωμα να μην τρως !
Απλά θα απολέσεις την παρούσα σου ενσάρκωση, έτσι ίσως στην επόμενη να μπορέσεις να γίνεις Γκουρού ο οποίος ευρισκόμενος εις απόλυτον πνευματική ανάταση δύναται να σιτίζετε από το νερό της βροχής.

Λόγο της ελευθερίας στην επιλογή έχεις το δικαίωμα να δουλεύεις στη δουλειά που είσαι, όπως βέβαια έχεις και την ελευθερία να πας στο δάσος και να τρως καρπούς, βολβούς και φύλα. Πίνοντας νερό από τα ρυάκια και τα ποτάμια.

Δλδ στο παράδειγμα που αναφέρω μπορεί να έχω την ελευθερία να αποφασίζω που θα ζω, τι δουλειά θα κάνω, με ποιον θα συγκατοικώ κλπ αλλά δεν εχω την ελευθερία να μην κάνω τίποτα από αυτά, διότι έχω ύλη και ένστικτα [ επιβίωση, αναπαραγωγή] από τα οποία κανείς ζωντανός δεν μπορεί να το …σκάσει…….
Η ευτυχία της ζωης, είναι από μόνη της μια δέσμευση επειδή θέλουμε να την ζήσουμε..

Ξανά μανά … Μπα ; Ναι ε ; Αυτό σε μάθανε να θέλεις, αυτό σε μάθανε να κάνεις.
Αυτοί που ζούνε στη ζούγκλα δεν έχουν την ίδια άποψη με σένα.
Μαζεύουν καρπούς, κάνουν βόλτα, πηδάνε όποτε και όποια θέλουν, αν θέλουν και ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ αν αυτό που κάνουν τους αρέσει, αλλιώς αλλάζουν και «συγκάτοικο» στην αχυροκαλύβα και δέντρο με καρπούς.

Θέλεις να τα αναλύσεις λίγο ακόμη ?

Αυτό έκανα στα παραπάνω.

Π.χ Στην εργασία μας , βρισκόμαστε μπροστά από ένα λάθος κάποιου που ισως μας στοιχίσει πολύ χρόνο και κόπο για να το επισκευάσουμε.
Πιθανώς να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τον εν λόγω άνθρωπο με χαμόγελο, να επισκευάσουμε την ζημιά κλπ ……τίθεται όμως το θέμα του αν θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε η όχι με αυτόν ….
Και εδώ νομίζω ότι καλώς βοηθάει η ανάμνηση………του λάθους…… γιατί πρέπει να προφυλαχθούμε και όχι να ξεχάσουμε…

Ναι και πάς σε μια άλλη δουλειά μ’ έναν άλλο συνάδελφο και ω του θαύματος ο νέος συνάδελφος κάνει το ίδιο λάθος με τον παλιό που απέρριψες !!!

Θα έχεις λοιπόν πλέον, δύο αναμνήσεις ενός λάθους, από δύο συναδέλφους και ένα μάθημα να μάθεις.

[NEHEMAUT]

Ξανά μανά … Μπα ; Ναι ε ; Αυτό σε μάθανε να θέλεις, αυτό σε μάθανε να κάνεις.
Αυτοί που ζούνε στη ζούγκλα δεν έχουν την ίδια άποψη με σένα.
Μαζεύουν καρπούς, κάνουν βόλτα, πηδάνε όποτε και όποια θέλουν, αν θέλουν και ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ αν αυτό που κάνουν τους αρέσει, αλλιώς αλλάζουν και «συγκάτοικο» στην αχυροκαλύβα και δέντρο με καρπούς.

Αγαπητέ Ramoglou
Φεύγω, ευθύς αμέσως ....αν ειναι να ελευθερωθώ....αρκεί να μετατραπώ σε άνδρα....για να γίνει το ''οποτε κι οποια'' σε ....''οποτε και οποιον''χι χι ... ....θα κάνω και βόλτες....

Αστειέυομαι...θα επανέλθω με σοβαρότητα αργότερα ....
Καλό σας απόγευμα

[nikos_K]

Ας προσπαθήσουμε να τις ερμηνεύσουμε...οχι οπως θα μας ικανοποιούσε αλλά οπως ΕΙΝΑΙ...

Ναι, ok, "όπως είναι", αλλά "όπως είναι" για ποιον ; Για να ερμηνευθούν οι λέξεις όπως είναι πρέπει ρε NEHEMAUT το "είναι" σου να είναι ίδιο με το "είναι" μου. Κάτι τέτοιο είναι κομμάτι δύσκολο. Άλλωστε το "είναι" δεν νοείται στην ύπαρξη. Τίποτε δεν "είναι". Όλα γίνονται. Το "είναι" υπάρχει μόνο στην γλώσσα μας. Στην ζωή, στην ύπαρξη, δεν υπάρχει. Όταν το καταλάβεις αυτό με όλο σου το "είναι", τότε θα ασχοληθείς με άλλα πράγματα ... πιο "ειν" ... Αρίμπα!

[Ramoglou]

...............................................................................

[nikos_K]

Ελευθερία λοιπόν.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν μια άποψη που ουδόλως συμβαδίζει με την ελευθερία, διότι, συγχέουν την ελευθερία με την ασυδοσία.

Και εξηγούμαι.

Ελευθερία είναι να αποφασίζω να περπατήσω στην ακρογιαλιά.
Ασυδοσία είναι να θεωρώ ότι έχω δικαίωμα αυτή τη βόλτα στην ακρογιαλιά να την κάνω πατώντας πάνω σε όσους είναι ξαπλωμένοι σε αυτήν.

Ελευθερία είναι να θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις με έναν άλλο άνθρωπο.
Ασυδοσία είναι να θέλουν όλοι να μάθουν τις σκέψεις που μοιράστηκα μαζί του, επικαλούμενοι την ελευθερία τους να ρωτάνε.

Ελευθερία είναι να επιλέγω που και αν θα απαντήσω σε κάτι.
Ασυδοσία είναι να θέλω να μου απαντάνε σε ότι ρωτάω.

Κλπ κλπ κλπ.

Διανοητική ελευθερία υπάρχει φίλη μου και ίσως είναι και η ΜΟΝΗ ελευθερία που υπάρχει πραγματικά, διότι η ασυδοσία στην προκειμένη περίπτωση ελέγχεται από τη συνείδηση και έτσι η διάνοια ενεργεί ελεύθερα.

Συναισθηματικά υπάρχει η «κλεμμένη» ελευθερία, διότι ακόμη ζούμε σ’ ένα κόσμο που δεν έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει ανασφάλειες και ταμπού, τα οποία έχουν επιβληθεί από τις διάφορες θρησκείες, ή ακόμα περισσότερο από τις δικές μας ανασφάλειες και πρακτικές εγκλωβισμού ατόμων στη δική μας κυριαρχία.

Πρακτικά υπάρχει διότι τελικά ο καθένας θα κλέψει τις στιγμές ελευθερίας που χρειάζεται, φαινομενικά δεν υπάρχει διότι θα φροντίσει να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία και έτσι να μην φαίνεται ότι απόλαυσε το όνειρο.

Ο αετός είναι ελεύθερος, να πετάει, να ορμάει, να σκοτώνει.

Όμως, υπόκειται στους κανόνες της Θείας δημιουργίας και μόνο σε αυτούς.

Δεν του είπε κανείς, θα πετάς από εδώ μέχρι εδώ, αν πας σε αυτό το βουνό θα πληρώσεις διόδια, αν κάνεις εκείνο θα πας φυλακή, αν κοιτάξεις άλλη αετίνα θα δικαστείς, ή αφού πετάς γυμνός προσβάλεις τους υπόλοιπους.

Κανένας δε τα είπε αυτά στον ελεύθερο αετό, από μόνος του σέβεται τα δικά του όρια και των άλλων.

Άρα ;

Τα πάντα καταλήγουν στο ότι «μέσα στην βιωματική επεξεργασία θα γίνουν τα όσα ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν, με σκοπό να προχωρήσουμε στην επόμενη μας ενσάρκωση»

Μέσα λοιπόν από αυτή την κατάσταση θα βρεθούν οι απαραίτητες στιγμές ελευθερίας που έχουμε ανάγκη για να πετύχουμε στις δράσεις μας.

Αυταπάτη είναι να νομίζεις πως είσαι ασύδοτος, πως τα ξέρεις όλα, πως είσαι σοφός, πως είσαι μοναδικός, πως είσαι έξυπνος, πως είσαι ο γιός του πάρτα όλα.

Αυτό είναι αυταπάτη, όταν όμως ξέρεις πως εκεί που τελειώνει η δική σου ελευθερία αρχίζει ενός άλλο τότε είσαι πραγματικά ελεύθερος, διότι έχεις ήδη επιβάλει τον πρώτο νόμο της ελευθερίας, το νόμο του σεβασμού και της αυτοδιάθεσης.

μπλα, μπλα, μπλα, μπλα ... σας ευχαριστούμε που ερμηνεύσατε την φυλακή ... Αααααα τσα!

[nikos_K]

Θεωρώ ότι η έννοια της ελευθερίας είναι συνυφασμένη με την αυτονομία.

Ναι, θα μπορούσε. Αυτόνομος (το λέει και η λέξη δηλ.) είναι ο άνθρωπος που έχει δικούς του νόμους, που διέπεται δηλ. από δικούς του νόμους. Αυτός όμως ο άνθρωπος, δεν σημαίνει κατ' ανάγκην πως είναι και ελεύθερος γιατί πολύ πιθανόν κάποιος νόμος του να περιορίζει την ελευθερία ενός άλλου συναθρώπου του. Θα μπορούσε όμως να είναι ελεύθερος αν π.χ ζούσε μόνος του με τους δικούς του νόμους. Τότε ίσως ναι.

Από την άλλη και μόνο η ύπαρξη νόμων για κάποιους περιορίζει αυτό που ονομάζουμε "ελευθερία". Λένε δηλ. πως αφού τελείς υπό κάποιων νόμων, ε, δεν είσαι απόλυτα ελεύθερος.

Ελευθερία, πάνω απ' όλα, σημαίνει ελευθερία από την ταύτιση. Ο άνθρωπος ταυτίζεται διαρκώς. Ταυτίζεται με τις σκέψεις του, με τις ιδέες του, ταυτίζεται με κάποια σκέψη ή γνώμη ενός άλλου, με όσα ακούει, με όσα βλέπει, ταυτίζεται συνέχεια.

Από την στιγμή που δεν ορίζουμε εμείς τους νόμους και κατανοούμε μεσω της γνώσεως η της υποχρέωσης ότι θα τους ακολουθήσουμε δεν είμαστε ελεύθεροι.

αυτό όμως όπως πολύ καλά γνωρίζουμε δεν υφίσταται διότι άλλος ορίζει τους νόμους και όχι εμείς, ο άνθρωπος υπόκειται στους Θεϊκούς νόμους, ή για τους μη πιστεύονταις στους νόμους της Φύσης.

Και οι νόμοι της Φύσης αλλά και αυτοί που ονομάζονται από κάποιους ανθρώπους "θεϊκοί" νόμοι, δεν απαγορεύουν στον άνθρωπο να νομοθετήσει ο ίδιος για τον εαυτόν του. Οι νόμοι του "θεού" ή οι νόμοι της Φύσης δεν είναι απαγορευτικοί για κανέναν από μας, τουλάχιστον όσο προχωράμε στην γνώση τους. Για παράδειγμα, η βαρύτητα είναι ένας νόμος της φύσης και υπήρξαν εποχές που ο νόμος της δεν μας επέτρεπε να ξεφύγουμε απ' αυτόν. Όμως με το πέρασμα των χρόνων και με την εκτενέστερη μελέτη του, καταφέραμε να ξεφύγουμε από το βαρυτικό πεδίο της γης και - κατά κάποιον τρόπο - να "ελευθερωθούμε" από αυτό. Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα που δείχνει πως οι νόμοι της φύσης δεν είναι δεσμευτικοί για μας. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτόν, είναι δέσμιοί του. Ο Βούδας όμως π.χ δεν ήταν τέτοιος. Δεν αντιδρούσε.

Όταν κάτι μας προκαλεί λύπη η θυμό σχηματίσουμε επίσης μια εικόνα του εν λόγω θέματος η προσώπου και εχουμε αρνητικές σκέψεις κατ εξακολούθηση για κάτι που πάλι είναι παρελθόν. Ξανά η σκέψη μας δεν είναι ελεύθερη αλλά κατευθύνεται από την ανάμνηση.

Αν κάτι είναι ελεύθερο στον άνθρωπο, αυτό είναι η σκέψη του. Κατ' αρχήν η σκέψη δεν έχει χρονικούς περιορισμούς. Μπορεί να χειρίζεται τον χρόνο όπως θέλει, μπορεί να επιστρέφει στο παρελθόν ως μνήμη ή ανάμνηση αλλά μπορεί να φεύγει προς το μέλλον ως φαντασία ή όραμα. Η δέσμευση δεν προέρχεται από την σκέψη αυτή καθ' αυτήν αλλά από το ερέθισμα (συνήθως εξωτερικό) που προκαλεί αυτή την μετακίνηση, το αίτιο δηλ. που μας κάνει να φανταστούμε ή να αναπολίσουμε. Η σκέψη ως υλιστική είναι ελεύθερη από τον χρόνο. Ο άνθρωπος όμως ο οποίος θυμάται ή οραματίζεται είναι δέσμιος του χρόνου. Αυτή είναι μια διαφορά.

Το γεγονός ότι για να ζήσω πρέπει να τραφώ, να αναπνέω κλπ αυτόματα με υποχρεώνει να βρίσκω τρόπους να ικανοποιήσω τα παραπάνω. Αυτοί οι τρόποι [ εργασία, συνθήκες διαβίωσης ] ναι μεν είναι επιλογή και τους έχω διαλέξει εγώ αλλά η απόφαση δεν πάρθηκε κατόπιν ελεύθερας βουλήσεως αλλά ανάγκης.

Το γεγονός πως έχουμε ανάγκες ως άνθρωποι δεν σημαίνει και πως δεν είμαστε ελεύθεροι. Η ανάγκη - ναι, θα μπορούσε για κάποιους να χαρακτηριστεί ως δεσμός - αλλά όχι απαραιτήτως. Δεν σημαίνει δηλ. πως επειδή πρέπει να τραφώ για να ζήσω, είμαι δέσμιος της τροφής. Η πραγματική ελευθερία δεν έχει σχέση με τέτοιου είδους προβληματισμούς. Αντιθέτως, η κατανόηση των αναγκών μας ως ανθρώπινο είδος, επιφέρει ελευθερία.

[nikos_K]

Δεν γνωρίζω τα ακριβή όρια ανάμεσα στην ελευθερία και την ασυδοσία…

Δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Μη σου φαίνεται περίεργο. Οι έννοιες που προσπαθείς να αναλύσεις είναι ανθρώπινες, καθορισμένες από ανθρώπινο νου και ανθρώπινη λογική. Αναζητάς λογικές και ανθρώπινες απαντήσεις σε καταστάσεις παρά της λογικής. Αν σου πω πως πάσχεις από "καταναλωτική ασυδοσία", θα σταματήσεις να αγοράζεις τα ολοένα και πιο μοντέρνα ζευγάρια από μπότες που κυκλοφορούν ; Όχι βέβαια.

Στην πραγματικότητα και μόνο η απόπειρα να ερμηνευθούν λογικά όλες οι έννοιες που θες μέσω της γλώσσας, είναι μάταιη. Ακόμη και αυτές οι λέξεις που διαβάζεις τώρα, δεν είναι ελεύθερες. Από κάπου προέρχονται, από κάπου ή κάποιον ή κάτι υπακούουν, σε κάποιον ή σε κάτι υποτάσσονται. Η ίδια η γλώσσα των ανθρώπων δεν είναι ελεύθερη. Πως λοιπόν ζητάς να ερμηνεύσεις την ελευθερία όταν αυτοί που σου μιλάν - κι εγώ μέσα σ' αυτούς - είναι φυλακισμένοι ; Όταν ακόμη και αυτό το κείμενο είναι κατά κάποιον τρόπο φυλακισμένο μέσα στα όρια των pixels μιας οθόνης ; Όταν αυτές οι λέξεις ερμηνεύονται αλλιώς από σένα, αλλιώς από τον κάθε αναγνώστη ; Πως ζητάς να σου πουν τι είναι η ελευθερία ; Και ποιος σου είπε πως αν μάθεις, η ίδια η γνώση αυτή, δεν θα είναι και μια καινούργια φυλακή για σένα ; Το σκέφτηκες αυτό ; Αν σου δείξω - όχι αν σου πω - αν σου δείξω τι είναι ελευθερία, θα τρομάξεις και θα με χαρακτηρίσεις τρελό, ψυχασθενή και άρρωστο, έτσι δεν είναι ;

Βρες πρώτα τις φυλακές σου. Βρες τα δεσμά σου. Είτε αυτό το ονομάζεις "ανάγκη", είτε το ονομάζεις "νόμο". Μόλις τα βρεις, τότε χωρίς κόπο, χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτε, θα έχεις βρει και την ελευθερία. Την δική σου ελευθερία. Μην αναζητάς των άλλων την ελευθερία. Εκείνη είναι των άλλων ...

Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος είναι επικίνδυνος για την κοινωνία σας. Δεν διέπεται από νόμους και κάνει αυτό που θέλει την στιγμή που το θέλει. Δεν υπάρχει λάθος γι' αυτόν. Δεν δεσμεύεται από την γλώσσα, από τα λόγια του ή από τα γραπτά του. Μπορεί να τα αναιρέσει στο λεπτό αν διαπιστώσει ή καλύτερα αν συνειδητοποιήσει - εκ των υστέρων - πως είπε ψέματα. Δεν δεσμεύεται από σχολές, από ιδεολογίες, από κοινωνικά στάτους κβο, από την οικογένεια, από την φιλία - μπορεί να γίνει εχθρός σου στην στιγμή -, από την αγάπη, δεν δεσμεύεται από την ελπίδα, από την ευτυχία ή την δυστυχία, δεν υποτάσσεται σε τίποτε. Υπακούει στην θέλησή του ή αν θέλεις στην συνείδηση της πράξης του. Είναι αδιάφορος για σένα, για μένα, για όλους. Πολλές φορές κάποιοι θα τον πουν σκληρό, κάποιοι άλλοι θα τον ονομάζουν απάνθρωπο και κάποιοι τρίτοι τρελό ή ανώμαλο ή ανισόρροπο. Δεν ταυτίζεται. Δεν ταυτίζεται ούτε και με τον εαυτό του. Δεν λέει "εγώ σου μιλάω". Δεν λέει "αυτή είναι η άποψή μου". Δεν λέει "συμφωνώ". Δεν λέει "διαφωνώ". Δεν διακρίνει. Σ' αυτόν έχει έλθει η ενότητα των πάντων, οι έννοιες δεν διαχωρίζονται μεταξύ ελευθερίας και σκλαβιάς, είναι ένα. Ένας ελεύθερος πραγματικά άνθρωπος είναι ανύμπορος για την δική σας λογική. Δεν μπορεί να κάνει τίποτε αλλά μπορεί να κάνει τα Πάντα. Δεν ξέρει τίποτε αλλά ξέρει τα Πάντα.

Αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορείτε να τον δεχτείτε γιατί δεν μπορείτε να τον ερνηνεύσετε. Είναι αλόγιστος για σας, είναι παράλογος, δεν μπορείτε να τον καταλάβετε. Δεν μιλάει στην γλώσσα σας γιατί η γλώσσα σας είναι διακριτική. Διαχωρίζει από μόνη της τις έννοιες σε δίπολα και αντίθετα. "Αν κάποιος είναι σκλάβος, τότε ποιος είναι αυτός που δεν είναι σκλάβος ; Ποιος είναι ο ελεύθερος ;" Αυτή είναι η μορφή της λογικής σας. Αναζητάτε το δίπολο, το αντίθετο, την αντίθεση, όχι την θέση. Αναζητάτε τον αντίλογο, όχι τον Λόγο.

Ελευθερία σημαίνει ελευθερία από την διάκριση, ελευθερία από την κρίση. Όλο το πρωτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα βασίζεται στο πως τα παιδιά θα αναπτύξουν την κρίση τους. Η ελευθερία είναι αντιπαιδαγωγική σύμφωνα με τα συστήματα των κοινωνιών σας. Αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Αν ένα παιδί δεν αναπτύξει την κρίση του, αν δεν μάθει πως να διακρίνει, να διαχωρίζει τις έννοιες, τότε δεν μπορεί να ζήσει στον κόσμο σας. Η πραγματική ελευθερία δεν βρίσκεται στον κόσμο που εννοείται, στον κόσμο που βλέπετε, που αντιλαμβάνεσθε, που σκέπτεστε ή που πιθανολογείτε. Δεν βρίσκεται στον κόσμο που ερμηνεύετε, αλλά σ' αυτόν που ονομάζετε "άλλον". Και ω! του θαύματος, ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που βρίσκει την ελευθερία σ' αυτόν τον κόσμο.

NEHEMAUT, μην ψάχνεις την ελευθερία. Ψάξε την σκλαβιά. Είναι πιο εύκολο.

[Ramoglou]

Είναι ωραίο να μην κοιτάς ποτέ τον καθρέφτη γιατί αποφεύγεις να δεις την ασχήμια σου, είναι εύκολο να μεταφέρεις όλα τα λάθη σου σε άλλους, είναι ωραίο να το παίζεις κάτι που θα ήθελες να είσαι αλλά που ποτέ δεν θα μπορέσεις να γίνεις, είναι όμορφο να παίζεις ρόλους γιατί δεν αντέχεις την αλήθεια του είναι σου, είναι όμως λυπηρό να μιλάς για την ελευθερία και το σεβασμό όταν είσαι ασύδοτος και όταν θεωρείς πως έχεις δικαίωμα να πατάς πάνω σε αξίες, ανθρώπους, ή λογικές, χορεύοντας ένα χορό της καταστροφής και βαφτίζοντας τον Ελευθερία !

Πολλές διχασμένες προσωπικότητες βάφτισαν την τρέλα τους με διάφορα ονόματα, ποτέ όμως δεν έσκυψαν το κεφάλι ζητώντας μια αληθινή συγνώμη από αυτούς που πλήγωσαν.

Απλά σφύριξαν αδιάφορα, χαμογέλασαν με κείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο του τρελού και έφυγαν πιο πέρα, όχι γιατί δεν κατάλαβαν τι έκαναν αλλά γιατί για ακόμα μια φορά θυμήθηκαν τα βράδια που θα έρθουν και τον ανήσυχο ύπνο που θα κάνουν.

Βλέπεις, μια από τις ιδιότητες της ελευθερίας των συμπαντικών νόμων, είναι να επιβάλλονται και από μόνοι τους.

Η αναγκαιότητα του ΣΕΒΑΣΜΟΥ είναι προϋπόθεση της εφαρμογής της ελευθερίας !

[nikos_K]

Τα τσόφλια είναι για σπάζονται κι οι σαύρες είναι για να λιάζονται. Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο,

[center] υπάρχει μια ελευθερία μέσα στην ελευθερία.[/center]

[NEHEMAUT]

Δώσε όμως μια εξήγηση του τι εννοείς «Συνείδηση της Ψυχής» και «Θεϊκή Συνείδηση»

Με τον όρο Θεϊκή συνείδηση εννοώ , τον ιδιο τον Θεό, την ουσία που μας εμψυχώνει όλους και την οποία αισθανόμαστε την ανάγκη να κατανοήσουμε. Η δική μας ψυχή είναι ένα ελάχιστο αυτής, και κάθε φορά με την βοήθεια της προσωπικότητας που έχουμε και τις εμπειρίες που αποκτούμε, συνειδητοποιούμε ο καθένας διαφορετικά την θεότητα.
Αυτή η συνειδητοποίηση είναι που ονομάζω συνείδηση της ψυχής.

Μπα ; Ναι ε ; Αν δεν θέλεις να τρως έχεις δικαίωμα να μην τρως !
Απλά θα απολέσεις την παρούσα σου ενσάρκωση, έτσι ίσως στην επόμενη να μπορέσεις να γίνεις Γκουρού ο οποίος ευρισκόμενος εις απόλυτον πνευματική ανάταση δύναται να σιτίζετε από το νερό της βροχής.

Δεν είμαι πεπεισμένη ότι θα επανέλθω!!
Σίγουρα έχουμε το δυνατότητα να αναχωρήσουμε όποτε θέλουμε αλλά δεν γνωρίζω αν έχουμε αυτό το δικαίωμα και εκτός αυτού εμένα δεν μου φαίνεται καλή ιδέα. Νομίζω ότι άλλο είναι η ελεύθερη βούληση κι άλλο η ελευθερία του όντος.

Αυτό σε μάθανε να θέλεις, αυτό σε μάθανε να κάνεις.
Αυτοί που ζούνε στη ζούγκλα δεν έχουν την ίδια άποψη με σένα.

Αυτή η φράση μου έδωσε την ευκαιρία για ένα συλλογισμό που πιστεύω ότι είναι συζητήσιμος.

Όντως και εμένα και όλους μας, μας ‘’εμαθαν’’ ορισμένα πράγματα που αρμόζουν στην κοινωνία που βρισκόμαστε τώρα. Τα αντίστοιχα ‘’εμαθαν’’ και οι ιθαγενείς της ζούγκλας κλπ
Αν εμείς συμπεριφερθούμε [ αφου θέλουμε] σαν εκείνους θα χαρακτηριστούμε από ασύδοτοι, ιδιόρρυθμοι έως νοητικά άρρωστοι.
Αν πάλι εκείνοι ακολουθήσουν τα δικά μας πρότυπα θα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα.

Προφανώς και η εννοια της ελευθερίας και της ασυδοσίας είναι σχετικές και έχουν σαφή όρια που θέτονται μεταξύ κάποιων ανθρώπων η συνθηκών.
Βέβαια λαμβάνοντας υπ ‘όψιν όλα αυτά θα μπορούσε κανείς να μεταναστεύσει εκεί που νομίζει ότι του αρέσει. [ εδώ έχουμε την βούληση] αλλά κι εκεί θα πρέπει να προσαρμοστεί με το σύνολο. [ συνθηκολόγηση].

Ναι, ok, "όπως είναι", αλλά "όπως είναι" για ποιον ; Για να ερμηνευθούν οι λέξεις όπως είναι πρέπει ρε NEHEMAUT το "είναι" σου να είναι ίδιο με το "είναι" μου. Κάτι τέτοιο είναι κομμάτι δύσκολο. Άλλωστε το "είναι" δεν νοείται στην ύπαρξη. Τίποτε δεν "είναι". Όλα γίνονται. Το "είναι" υπάρχει μόνο στην γλώσσα μας. Στην ζωή, στην ύπαρξη, δεν υπάρχει. Όταν το καταλάβεις αυτό με όλο σου το "είναι", τότε θα ασχοληθείς με άλλα πράγματα ... πιο "ειν" ... Αρίμπα!

Γειά σου Παύλο.
Συμφωνώ ότι όλα γίνονται……αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζονται οι σχέσεις και οι συσχετισμοί ανθρώπων και πραγμάτων. Οι δημόσιες συζητήσεις δεν έχουν [ κατά την γνώμη μου] σαν μοναδικό στόχο το να καταλήξουμε σε μια τελεσίδικη απάντηση……ιδίως σε τέτοια ζητήματα ….αλλά κυρίως να μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας, να εξασκήσουμε το νοητικό μας, να παίξουμε κλπ
Εμένα μου αρέσει να ασχολούμαι με αυτό, αν εσένα δεν σου αρέσει και το βρίσκεις ....αουτ……..δεν το κάνεις…..

Ελευθερία, πάνω απ' όλα, σημαίνει ελευθερία από την ταύτιση. Ο άνθρωπος ταυτίζεται διαρκώς. Ταυτίζεται με τις σκέψεις του, με τις ιδέες του, ταυτίζεται με κάποια σκέψη ή γνώμη ενός άλλου, με όσα ακούει, με όσα βλέπει, ταυτίζεται συνέχεια.

Ναι έχεις δίκιο. Το παράδοξο είναι ότι ξεφεύγουμε από την μια ταύτιση για να ανακαλύψουμε μια άλλη και….ξανά άλλη…..

Αν κάτι είναι ελεύθερο στον άνθρωπο, αυτό είναι η σκέψη του. Κατ' αρχήν η σκέψη δεν έχει χρονικούς περιορισμούς. Μπορεί να χειρίζεται τον χρόνο όπως θέλει, μπορεί να επιστρέφει στο παρελθόν ως μνήμη ή ανάμνηση αλλά μπορεί να φεύγει προς το μέλλον ως φαντασία ή όραμα. Η δέσμευση δεν προέρχεται από την σκέψη αυτή καθ' αυτήν αλλά από το ερέθισμα (συνήθως εξωτερικό) που προκαλεί αυτή την μετακίνηση, το αίτιο δηλ. που μας κάνει να φανταστούμε ή να αναπολίσουμε. Η σκέψη ως υλιστική είναι ελεύθερη από τον χρόνο. Ο άνθρωπος όμως ο οποίος θυμάται ή οραματίζεται είναι δέσμιος του χρόνου. Αυτή είναι μια διαφορά.

Κατ αρχήν αφού είναι υλιστική δεσμεύεται από τον χρόνο. Επειτα αν εξαρτάται από το ερέθισμα είτε εξωτερικό , είτε εσωτερικό πάλι παύει να είναι ελεύθερη. Επίσης έχουμε την φαντασία που καραδοκεί να την δεσμεύσει και που συνήθως τα καταφέρνει.
Επειδή όλα γίνονται με τον μηχανισμό της σκέψεως, αυτό που πρέπει να βρούμε είναι το αν η σκέψη μπορεί να λειτουργεί όπως μας βολεύει και όχι όπως αυτή θέλει. Να την χρησιμοποιούμε δλδ όταν μας είναι απαραίτητη αλλά να την σταματάμε όταν ξεφεύγει στο ονειροπόλημα και στις αναμνήσεις.
Περιγράφεται ……αλλά δεν ξέρω αν γίνεται μια τόσο μεγάλη κυριαρχία επί της σκέψεως. Σίγουρα μπορεί να γίνει εν μέρει.

Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος είναι επικίνδυνος για την κοινωνία σας. Δεν διέπεται από νόμους και κάνει αυτό που θέλει την στιγμή που το θέλει. Δεν υπάρχει λάθος γι' αυτόν. Δεν δεσμεύεται από την γλώσσα, από τα λόγια του ή από τα γραπτά του. Μπορεί να τα αναιρέσει στο λεπτό αν διαπιστώσει ή καλύτερα αν συνειδητοποιήσει - εκ των υστέρων - πως είπε ψέματα. Δεν δεσμεύεται από σχολές, από ιδεολογίες, από κοινωνικά στάτους κβο, από την οικογένεια, από την φιλία - μπορεί να γίνει εχθρός σου στην στιγμή -, από την αγάπη, δεν δεσμεύεται από την ελπίδα, από την ευτυχία ή την δυστυχία, δεν υποτάσσεται σε τίποτε. Υπακούει στην θέλησή του ή αν θέλεις στην συνείδηση της πράξης του. Είναι αδιάφορος για σένα, για μένα, για όλους. Πολλές φορές κάποιοι θα τον πουν σκληρό, κάποιοι άλλοι θα τον ονομάζουν απάνθρωπο και κάποιοι τρίτοι τρελό ή ανώμαλο ή ανισόρροπο. Δεν ταυτίζεται. Δεν ταυτίζεται ούτε και με τον εαυτό του. Δεν λέει "εγώ σου μιλάω". Δεν λέει "αυτή είναι η άποψή μου". Δεν λέει "συμφωνώ". Δεν λέει "διαφωνώ". Δεν διακρίνει. Σ' αυτόν έχει έλθει η ενότητα των πάντων, οι έννοιες δεν διαχωρίζονται μεταξύ ελευθερίας και σκλαβιάς, είναι ένα. Ένας ελεύθερος πραγματικά άνθρωπος είναι ανύμπορος για την δική σας λογική. Δεν μπορεί να κάνει τίποτε αλλά μπορεί να κάνει τα Πάντα. Δεν ξέρει τίποτε αλλά ξέρει τα Πάντα.

Έχουμε εδώ μια φανταστική προσωπικότητα στην οποία θεωρείς ότι εχει επέλθει η ενότητα των πάντων.
Είναι δυνατόν να ενωθεί κανείς με το όλον μέσα από την ανευθυνότητα , την ασυδοσία και τον φόβο?

Έτσι όπως φαίνεται στα δικά μου μάτια, αυτή η εικόνα είναι κάποιου που φοβάται να ανοίξει έστω κι ένα απειροελάχιστο τμήμα του για να μην πληγωθεί….επειδή κάποτε μόμισε ότι έχασε κάτι που αγαπούσε……η από μια λάθος εξήγηση…
Οσοι ενωθήκαν, με το όλον το έκαναν μέσα από την αγάπη προς τους άλλους, από την συμπόνια και την αίσθηση η την επίγνωση της Ανθρώπινης ιδιότητας τους.

Εμείς όλοι, μαζί κι εσύ, είμαστε πάρα πολύ μακριά από αυτή την ένωση αλλά προσπαθούμε…..

Για τις διχασμένες προσωπικότητες, δεν υπάρχει λάθος.

Και αυτές στο όλον ανήκουν για να δώσουν και να πάρουν και αυτό δεν αλλάζει.


Με αγάπη

[nikos_K]

Ένα από τα μεγαλύτερα δεσμά του ανθρώπου, είναι ο δεσμός του με τον Θάνατο. Μπορεί ο άνθρωπος να ελευθερωθεί από τον Χάρο ; Μπορεί να ξεφύγει ; Η φυλακή μας ξεκινάει με την γέννησή μας. Ότι κι αν κάνουμε, ότι κι αν πούμε, όπου κι αν πάμε, μια φυλακή - τουλάχιστον μια - πάντα θα κουβαλάμε μαζί μας. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι αθάνατος. Η ελευθερία κατά μία έννοια σημαίνει και αθανασία. Ελευθερία από τα δεσμά του θανάτου. Και ο θάνατος, κι αυτός, παίρνει πολλές μορφές. Είναι π.χ ο θάνατος της στιγμής και η γέννηση μιας άλλης στιγμής. Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος, δεν γεννιέται ούτε πεθαίνει. Αλλά και τίποτε δεν γεννιέται μέσα του, όπως και τίποτε δεν πεθαίνει. Δεν ζούσε, ούτε θα ζήσει, αλλά ζει. Όλες οι πράξεις του είναι στιγμιαίες. Γι' αυτό και μπορεί πολύ εύκολα να παρεξηγηθούν, να παρερμηνευθούν.

Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος δεν αναζητά τίποτε απ' όσα αναζητάμε εγώ κι εσείς. Δεν αναζητά ευτυχία, αγάπη, πίστη, σεβασμό ή εμπιστοσύνη. Δεν φοβάται, δεν ελπίζει, δεν περιμένει, δεν αδυμονεί, δεν αγωνιά, δεν έχει ανάγκη κανέναν, δεν ντρέπεται, δεν τολμά, δεν ζητά, δεν δίνει, δεν παίρνει. Η ελευθερία του συνοψίζεται στην ενότητα των Πάντων και μέσα από αυτή την συνείδηση απλά υπάρχει.

[nikos_K]

Κατ αρχήν αφού είναι υλιστική δεσμεύεται από τον χρόνο.

Η ύλη δεν δεσμεύεται από τον χρόνο. Δεσμεύεται από τον χώρο. Για μια πέτρα π.χ δεν έχει σημασία αν εμείς διανύουμε το έτος 2008. Καρφί δεν της καίγεται ... Έχει σημασία όμως αν χωράει στην χούφτα μας. Αν την ρωτήσεις, θα ήθελε πολύ να πετάξει ... Η σκέψη ως υλιστική καταλαμβάνει χώρο, όχι χρόνο. Η κίνησή της, η λειτουργία της, είναι ελεύθερη από χρονικούς περιορισμούς. Πάει όπου γουστάρει (παρελθόν και μέλλον) και μέσα στο μυαλό σου, καταλαμβάνει όσο χώρο θέλει. Τόσο, που μερικές φορές σε κάνει να λες "πω, πω, το μυαλό μου βάρυνε από τις σκέψεις". Το βάρος είναι χαρακτηριστικό της ύλης. Ο χρόνος δεν έχει βάρος παρ 'οτι λέμε "είναι βαρύ το παρελθόν του". Αυτή η φράση εννοεί πως οι πράξεις κάποιου στο παρελθόν είναι πολλές, πως έκανε πολλά πράγματα δηλ. άσχημα ή όμορφα, δεν έχει σημασία.

Είναι δυνατόν να ενωθεί κανείς με το όλον μέσα από την ανευθυνότητα , την ασυδοσία και τον φόβο?

Μέσα από την ανευθυνότητα προκύπτει η υπευθυνότητα και μέσα από τον φόβο προκύπτει το θάρρος. Έτσι, επιτυγχάνεται η ενότητα. Γνωρίζοντας το ένα, γνωρίζεις και το αντίθετό του. Κι έτσι, τα μαθαίνεις όλα. Και το ένα, και το άλλο.

…αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζονται οι σχέσεις και οι συσχετισμοί ανθρώπων και πραγμάτων.

Δεν χρειάζεται απολύτως τίποτε για να γίνουν κάποια πράγματα. Αυτό σημαίνει ελευθερία.

Επειδή όλα (1) γίνονται με τον μηχανισμό της σκέψεως, αυτό που πρέπει να βρούμε είναι το αν η σκέψη μπορεί να λειτουργεί όπως μας βολεύει και όχι όπως αυτή θέλει. Να την χρησιμοποιούμε δλδ όταν μας είναι απαραίτητη(2) αλλά να την σταματάμε όταν ξεφεύγει στο ονειροπόλημα και στις αναμνήσεις.

(1) Δεν γίνονται όλα με την σκέψη. Το λουλούδι δεν σκέφτεται πρωτού ανθίσει. Για τον άνθρωπο, ναι, δυστυχώς, τα περισσότερα γίνονται με την σκέψη. Γι' αυτό και λέμε τώρα πλέον πως ο άνθρωπος έχει μεταφέρει το κέντρο του στην νόηση.

(2) Και πότε νομίζεις πως είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούμε την σκέψη μας ; Είναι π.χ απαραίτητο να χρησιμοποιούμε την σκέψη μας όταν θέλουμε να θυμηθούμε κάποιες όμορφες στιγμές ;