Ελευθερία - ασυδοσία - αυτονομία - διάκριση

[NEHEMAUT]

Αφήνω κάτι που αγαπώ πάρα πολύ...

Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση· η ελευθερία δεν είναι επιλoγή. Είναι ψεύτικoς o ισχυρισμός τoυ ανθρώπoυ ότι είναι ελεύθερoς, επειδή μπoρεί να διαλέξει. Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς φόβo τιμωρίας ή ελπίδα ανταμoιβής. Η ελευθερία δεν έχει κίνητρo· η ελευθερία δε βρίσκεται στo τέλoς της εξέλιξης τoυ ανθρώπoυ, αλλά υπάρχει στo πρώτo βήμα της ύπαρξής τoυ. Με την παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας. Η ελευθερία βρίσκεται στη χωρίς εκλoγή επίγνωση της καθημερινής μας ζωής και δραστηριότητας.
Η σκέψη είναι χρόνoς. Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, πoυ είναι αξεχώριστα δεμένες με τo χρόνo και τo παρελθόν. O ψυχολογικός χρόνoς είναι εχθρός τoυ ανθρώπoυ. Η δράση μας βασίζεται στη γνώση, άρα στo χρόνo, κι έτσι o άνθρωπoς είναι πάντα σκλάβoς στo παρελθόν. Η σκέψη είναι πάντα περιoρισμένη κι έτσι ζoύμε σε συνεχή σύγκρoυση και αγώνα. Δεν υπάρχει ψυχoλoγική εξέλιξη.
'Oταν o άνθρωπoς απoκτήσει επίγνωση της κίνησης των σκέψεών τoυ, θα δει τη διαίρεση ανάμεσα στoν σκεπτόμενo και τη σκέψη, στoν παρατηρητή και τo παρατηρoύμενo, στoν εμπειρώμενo και την εμπειρία. Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι ψευδαίσθηση. Μόνo τότε υπάρχει καθαρή παρατήρηση, πoυ είναι άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από τo παρελθόν ή από τo χρόνo. Αυτή η άχρoνη αντίληψη φέρνει μια βαθιά ριζική αλλαγή στo νoυ.
Η ολοκληρωτική άρνηση είναι η oυσία τoυ θετικoύ. 'Oταν υπάρχει άρνηση όλων εκείνων των πραγμάτων πoυ έχει γενήσει ψυχολογικά η σκέψη, μόνο τότε υπάρχει αγάπη, πoυ είναι συμπόνια, πάθoς και νoημoσύνη.






Κρισναμούρτι

[Ramoglou]

Η σκέψη είναι χρόνoς. Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, πoυ είναι αξεχώριστα δεμένες με τo χρόνo και τo παρελθόν. O ψυχολογικός χρόνoς είναι εχθρός τoυ ανθρώπoυ. Η δράση μας βασίζεται στη γνώση, άρα στo χρόνo, κι έτσι o άνθρωπoς είναι πάντα σκλάβoς στo παρελθόν. Η σκέψη είναι πάντα περιoρισμένη κι έτσι ζoύμε σε συνεχή σύγκρoυση και αγώνα. Δεν υπάρχει ψυχoλoγική εξέλιξη.

Μια ερώτηση και μόνο.

Αν κάποιος αποδείξει ότι ο χώρος και ο χρόνος όπως τον αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει ένα τέλειο συνεχές του οποίου την συνέχεια εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, αλλά όμως αντιλαμβανόμαστε τις διάφορες καμπυλότητες της εναλλαγής της πυκνότητας των ενεργειακών πεδίων, τότε η έννοια της ελευθερίας, έστω και κατά Κρισναμούρτι, μήπως αλλάζει στην συνειδητότητα των πραγμάτων και βέβαια και της ίδιας της έννοιας ;

[nikos_K]

Αν κάποιος αποδείξει(2) ότι ο χώρος και ο χρόνος όπως τον αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει ένα τέλειο συνεχές (1)του οποίου την συνέχεια εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε(2), αλλά όμως αντιλαμβανόμαστε τις διάφορες καμπυλότητες της εναλλαγής της πυκνότητας των ενεργειακών πεδίων, τότε η έννοια της ελευθερίας, έστω και κατά Κρισναμούρτι, μήπως αλλάζει στην συνειδητότητα των πραγμάτων(3) και βέβαια και της ίδιας της έννοιας ;

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλεις να πεις ... Λίγο μπερδεμένη μου φαίνεται η ερώτησή σου.

(1) Έστω, ένα τέλειο συνεχές. Τι θα είναι αυτό το τέλειο συνεχές ; Τέλειο συνεχές από τι ; Ποια θα είναι η ουσία του ; Και τι ακριβώς εννοείς όταν λες "τέλειο" συνεχές ; Πως το αντιλαμβάνεσαι δηλ. εσύ ;

(2) Αν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε κάτι - οτιδήποτε - δεν μπορούμε να το παρατηρήσουμε ή να το μετρήσουμε. Συνεπώς, με ποιον τρόπο θα το αποδείξουμε ;

Αναφέρεσαι σε δύο θεμελιώδης έννοιες της κλασικής φυσικής : τον χώρο και τον χρόνο. Υπάρχουν θεωρίες κάποιων επιστημόνων που λένε πως το στοιχειώδης L (το μήκος δηλ. και κατά συνέπεια όταν έχεις L, έχεις και 3 προβολές του L, δηλ. έχεις L^2 και L^3, δηλ. έχεις τρισδιάστατο χώρο) είναι ανεξάρτητο του t, του χρόνου δηλ. αλλά σε κάθε περίπτωση - σύμφωνα με τα όσα ξέρουμε ως τώρα - έχει τιμή που μπορεί να προσδιοριστεί. Δεν καταλαβαίνω όμως πως - με ποιο τρόπο δηλ. - συνδέεις την έννοια της ελευθερίας με αυτό.

(3) Η συνειδητότητα των πραγμάτων - δεν ξέρω αν εννοείς συνειδητότητα της ύλης όταν λες "πραγμάτων" - δεν σχετίζεται με φυσικές έννοιες (χώρου και χρόνου δηλ). Είναι θέμα ενεργειακού δυναμικού και τανιστών.

Λίγες περισσότερες διευκρινήσεις plz ...

Η σκέψη είναι χρόνoς(1). Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, πoυ είναι αξεχώριστα δεμένες με τo χρόνo και τo παρελθόν. O ψυχολογικός χρόνoς(2) είναι εχθρός τoυ ανθρώπoυ. Η δράση μας βασίζεται στη γνώση, άρα στo χρόνo, κι έτσι o άνθρωπoς είναι πάντα σκλάβoς στo παρελθόν. Η σκέψη είναι πάντα περιoρισμένη κι έτσι ζoύμε σε συνεχή σύγκρoυση και αγώνα. Δεν υπάρχει ψυχoλoγική εξέλιξη.

Ο Κρισναμούρτι εννοεί τον χρόνο ως κίνηση(3) γι' αυτό λέει πως η σκέψη είναι χρόνος(1). Ο όρος "ψυχολογικός χρόνος"(2) είναι δικός του. Στην ουσία μιλάει γι' αυτό που ονομάζουμε "εμμονές".

'Oταν o άνθρωπoς απoκτήσει επίγνωση της κίνησης των σκέψεών τoυ(3), θα δει τη διαίρεση ανάμεσα στoν σκεπτόμενo και τη σκέψη, στoν παρατηρητή και τo παρατηρoύμενo, στoν εμπειρώμενo και την εμπειρία. Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι ψευδαίσθηση. Μόνo τότε υπάρχει καθαρή παρατήρηση(5), πoυ είναι άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από τo παρελθόν ή από τo χρόνo. Αυτή η άχρoνη αντίληψη(4) φέρνει μια βαθιά ριζική αλλαγή στo νoυ.

(4) Εδώ είναι το ζουμί, εδώ είναι το νόημα. Μιλάει για άχρονη αντίληψη. δηλ. όπως λέει "άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από το παρελθόν ή το χρόνο".

Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση(5), χωρίς κατεύθυνση, χωρίς φόβo τιμωρίας ή ελπίδα ανταμoιβής. Η ελευθερία δεν έχει κίνητρo· η ελευθερία δε βρίσκεται στo τέλoς της εξέλιξης τoυ ανθρώπoυ, αλλά υπάρχει στo πρώτo βήμα της ύπαρξής τoυ. Με την παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας. Η ελευθερία βρίσκεται στη χωρίς εκλoγή επίγνωση της καθημερινής μας ζωής και δραστηριότητας.

Κατά συνέπεια η ελευθερία κατά Κρισναμούρι είναι άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από το παρελθόν ή από τον χρόνο, δηλ. είναι άχρονη αντίληψη.

(1) Η σκέψη δεν είναι χρόνος, απαιτεί χρόνο όμως επειδή είναι κίνηση. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να εννοήσει κίνηση χωρίς χρόνο ούτε χρόνο χωρίς κίνηση. Οι δύο αυτές έννοιες είναι τόσο άρρηκτα - λάθος βέβαια - συνδεδεμένες μεταξύ τους στην συνείδηση των ανθρώπων γιατί όλη η ανθρωπότητα έχει αναπτυχθεί βάση αυτών. Το άχρονο όμως έχει αποδειχθεί. Υπάρχει κίνηση χωρίς χρόνο. Αυτό, το γνώριζε ο Κρισναμούρτι όταν μιλούσε για άχρονη αντίληψη αλλά δεν μπορούσε να το αποδείξει. Εμείς σήμερα μπορούμε να το αποδείξουμε.

[nikos_K]

Nα το πω λίγο πιο απλά. Η σκέψη είναι κίνηση. Σαν κίνηση, για να μπορέσει να την αντιληφθεί ο άνθρωπος, να την εννοήσει, χρειάζεται να εισάγει την μεταβλητή του χρόνου. Αν η μεταβλητή του χρόνου δεν χρησιμοποιηθεί δηλ. αν t1=t2=t, τότε δεν νοείται κίνηση, δηλ. το σώμα παραμένει ακίνητο, δεν κινείται. Επειδή ακριβώς ο χρόνος ως μέγεθος μεταβάλλεται γραμμικά, κινείται δηλ. με τον ίδιο τρόπο που κινείται και η σκέψη, νομίζουμε πως η σκέψη είναι χρόνος. Αυτό που λέει δηλ. και ο Κρισναμούρτι. Αυτό είναι λάθος.

Υπάρχει μια διαφορά στις κινήσεις του χρόνου και της σκέψης. Ο χρόνος κινείται πάντα προς μία φορά : προς το μέλλον, η κίνησή του δηλ. είναι μονόδρομη. Η σκέψη όμως μπορεί να κινείται και προς το μέλλον αλλά και προς το παρελθόν, η κίνησή της δηλ. είναι αμφίδρομη.

Ένα υλικό σώμα - η σκέψη δηλ. ως υλιστική, ως υλικό σώμα - σύμφωνα με την Άχρονη Μηχανική μπορεί να κινηθεί χωρίς χρόνο. Χρειάζεται μόνο 2 θεμελιώδης μεταβλητές. Το μήκος (L), ο χώρος δηλ. και η δύναμη (F). Κατά συνέπεια, ο άνθρωπος μπορεί να ενεργοποιήσει την σκέψη του, να κάνει δηλ. το μυαλό του να σκεφτεί, να "κινηθεί", ανεξάρτητα από τον χρόνο. Τα μόνα που χρειάζεται είναι χώρος - υπάρχει απροσδιόριστος "χώρος" στο μυαλό του - και δύναμη. Η δύναμη είναι συνήθως το εξωτερικό ερέθισμα που θέτει σε κίνηση την σκέψη. Θεωρητικά, ο άνθρωπος σκέφτεται ή μπορεί να σκεφτεί άχρονα. Αυτό ακριβώς εννοεί ο Κρισναμούρτι όταν λέει "άχρονη αντίληψη".

Για να καταλάβουμε καλύτερα αυτό που λέει ο Κρισναμούρτι σχετικά με την παρατήρηση, θα δώσω ένα παράδειγμα. Έστω ένας άνθρωπος (μοτοσυκλετιστής) που καβαλάει μια μηχανή και κινείται πάνω σε μια γραμμή, την γραμμή του χρόνου. Επειδή ο χρόνος είναι μονόδρομος, ο μοτοσυκλετιστής δεν μπορεί να πάει πίσω, πηγαίνει πάντα μπροστά, στο μέλλον, δεν έχει όπισθεν η μοτοσυκλέτα του. Αυτός ο μοτοσυκλετιστής δεν μπορεί άμεσα να παρατηρήσει την κίνησή του. Αν θέλει να παρατηρήσει την κίνησή του, μπορεί μόνο να το κάνει έμμεσα, σε σχέση δηλ. με κάτι άλλο, με ένα άλλο σύστημα αναφοράς που λέμε το οποίο ή δεν θα κινείται, θα είναι ακίνητο δηλ. ή θα κινείται με ταχύτητα μικρότερη ή μεγαλύτερη - όχι ίση - από την ταχύτητα του παρατηρητή. Αυτό το άλλο σύστημα αναφοράς κατά κάποιον τρόπο (αφού είτε είναι ακίνητο, είτε κινείται με μεγαλύτερη ή μικρότερη ταχύτητα) δεν ανήκει στην γραμμή του χρόνου του μοτοσυκλετιστή μας. Αν είναι σταθερό, δεν έχουμε πρόβλημα. Αν κινείται, κινείται παράλληλα με την γραμμή στην οποία κινείται ο μοτοσυκλετιστής αλλά με την ίδια φορά.

Τι ακριβώς συμβαίνει με τον χρόνο , το εξηγεί η ειδική θεωρία της σχετικότητας. Αν η ταχύτητα του μοτοσυκλετιστή φτάσει το c, την ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος για τον παρατηρητή του "εξωτερικού" συστήματος αναφοράς τείνει στο άπειρο. δηλ. μεγαλώνει, μεγαλώνει και μεγαλώνει συνέχεια, οριακά (t->άπειρο) ενώ για τον ίδιο - τον μοτοσυκλετιστή δηλ. - ο χρόνος τείνει στο μηδέν, μικραίνει οριακά (t->0). Δηλ. αν ο μοτοσυκλετιστής διανύσει x απόσταση, π.χ σε 1 χρόνο στην γραμμή του χρόνου με ταχύτητα που φτάνει το c, ο παρατηρητής του "εξωτερικού" συστήματος αναφοράς θα "βλέπει" αυτόν τον χρόνο ως 50 χρόνια. Δηλ. όταν ο μοτοσυκλετιστής επιστρέψει στο σημείο που ξεκίνησε θα βρει τον παρατηρητή του "εξωτερικού" συστήματος αναφοράς μεγαλύτερο κατά 50 χρόνια, ενώ για τον ίδιο θα έχει περάσει μόλις 1 χρόνος. Με απλά λόγια, ο Άλμπερτ λέει - και καλά τα λέει - πως σε ένα σώμα που κινείται με την μεγαλύτερη ταχύτητα - ως σήμερα - που υπάρχει στο Σύμπαν, την ταχύτητα του φωτός (c), ο χρόνος μηδενίζεται, ενώ η μάζα του απειρίζεται.

Αυτό το "απειρίζεται", μπορούμε να το δούμε στους σύγχρονους επιταχυντές ως ακτινοβολία. Όταν επιταχύνουμε ένα σωματίδιο σε έναν επιταχυντή τόσο ώστε να προσεγγίσει - δεν φτάνει ποτέ - την ταχύτητα του φωτός, το σωματίδιο χάνει αυτό που λέμε "στοιχειώδης πληροφορία της ύλης" και μετατρέπεται σε ακτινοβολία που εμείς την αντιλαμβανόμαστε ως στιγμίαια λάμψη. Μετά από κάποια msec, το χάνουμε, δεν υπάρχει ως σωματίδιο αλλά - με απλά λόγια - γίνεται ενέργεια.

Αν η σκέψη ως υλιστική, ως σώμα, κινηθεί με πολύ μεγάλες ταχύτητες, εγώ προσωπικά, δεν βλέπω τον λόγο γιατί να μην "υποταχθεί" κι αυτή στον Άλμπερτ και να ακολουθήσει τις εξισώσεις του. Θέλω να πω δηλ. πως κατά ανάλογο τρόπο μπορεί να γίνει ενέργεια. Έτσι, εξηγούνται πολλά "παράδοξα".

Εξακολουθώ όμως να μην βλέπω σχέση με αυτό που ονομάζουμε "ελευθερία" εκτός κι αν πούμε πως η ελευθερία είναι η ενέργεια, η λάμψη δηλ. που αντιλαμβανόμαστε όταν το σωματίδιο φτάσει το c. Νομίζω κάποιος το διατύπωσε στην προηγούμενη σελίδα του θέματος.

Ειναι μια μορφη ενεργειας που αν την παρει καποιος μη ετοιμος θα γινει ασυδοτος.

Ασφαλώς, όλα τούτα είναι θεωρητικά και εντάσσονται στην Κλασική Φυσική. Η κβαντομηχανική λέει άλλα πράγματα.

[nikos_K]

Τις έννοιες αυτές είναι πολύ δύσκολο να τις κατανοήσει πρακτικά ο άνθρωπος. Για παράδειγμα λέμε "ο χρόνος μηδενίζεται", αλλά τι σημαίνει αυτό ; πρακτικά δηλ. στην καθημερινότητά μας ; Σημαίνει πως τείνει να μην υπάρχει, γίνεται μηδέν, πουφ! μούφα δηλ. ο χρόνος. Κάτι τέτοιο, πρακτικά, θα έφερνε τα πάνω κάτω στον κόσμο έτσι όπως τον γνωρίζουμε.

[NEHEMAUT]

Αν κάποιος αποδείξει ότι ο χώρος και ο χρόνος όπως τον αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει ένα τέλειο συνεχές του οποίου την συνέχεια εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, αλλά όμως αντιλαμβανόμαστε τις διάφορες καμπυλότητες της εναλλαγής της πυκνότητας των ενεργειακών πεδίων, τότε η έννοια της ελευθερίας, έστω και κατά Κρισναμούρτι, μήπως αλλάζει στην συνειδητότητα των πραγμάτων και βέβαια και της ίδιας της έννοιας ;

Εννοείς την πιθανότητα να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος αλλά μόνο μια ενεργειακή οντότητα στην οποία συμπεριλαμβάνονται τα πάντα κι εμείς μαζί, της οποίας αντιλαμβανόμαστε τις διακυμάνσεις?

Υπάρχει μια τέτοια άποψη που αναφέρει ότι όλα όσα υπάρχουν είναι ενέργεια που δονείται σε διαφορετική συχνότητα. Από την ταχύτητα της δόνησης εξαρτώνται η συνοχή και η έλξη των στοιχείων της ύλης και από αυτά προσδιορίζονται τα σχήματα που εμείς καταλαβαίνουμε.
Νομίζω ότι είναι σωστή αν και δεν είναι εύκολο να το δεχθούμε συναισθηματικά.

Πρόσφατα στην εξοχή είδα ένα μεγάλο κορμό δένδρου που χρησίμευε ως τραπέζι για πολλά χρόνια ….να έχει λιώσει εσωτερικά και να μετατρέπεται σε χώμα και σε σκόνη……..όπως όλα όσα πεθαίνουν…..

Έτσι όπως μπορώ να το σκεφτώ νομίζω ότι αν το δούμε από την καθαρά υλική του άποψη μια τέτοια αντίληψη θα άλλαζε όλα τα νοήματα.
Αν όμως προσθέσουμε σε αυτή την ενεργειακή σφαίρα την ψυχή και την νόηση τότε ίσως και ο Κρισναμούρτι λέει το ίδιο με την φράση

<<Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι ψευδαίσθηση. Μόνo τότε υπάρχει καθαρή παρατήρηση, πoυ είναι άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από τo παρελθόν ή από τo χρόνo. Αυτή η άχρoνη αντίληψη φέρνει μια βαθιά ριζική αλλαγή στo νoυ.>>

Ο όρος "ψυχολογικός χρόνος"(2) είναι δικός του. Στην ουσία μιλάει γι' αυτό που ονομάζουμε "εμμονές".

Ναι αλλά όχι μόνο για τις εμμονές αλλά και για τις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κρατάμε στην μνήμη μας σαν να είναι ζωντανές [ επειδή προσπαθούμε να επαναφέρουμε την συγκινησιακή κατάσταση που είχαμε…….η ταύτιση που είπες] και για τις μελλοντικές προβολές που κάνουμε.

Αν το παρατηρήσουμε θα δούμε ότι όλοι την κάθε στιγμή, σχεδιάζουμε την επόμενη η ελέγχουμε την προηγούμενη. Σπανίως είμαστε, απολύτως εδώ και τώρα και όταν αυτό συμβαίνει είναι συνήθως όταν υπάρχει μεγάλη συναισθηματική ένταση.

"άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από το παρελθόν ή το χρόνο".

Η σκιές από το παρελθόν και από το χρόνο είναι οι εικόνες μεσα από τις οποίες βλέπουμε τους άλλους συγκρίνοντας και κρίνοντας. Είναι πολύ δύσκολο να δούμε οτιδήποτε ελεύθερα [ χωρίς να το χαρακτηρίσουμε σε ωραίο, άσχημο, καλό, βολικό, σύμφωνο, κλπ].

Επίσης συνήθως όταν συναντάμε ένα άτομο υπάρχει ανάμεσα σε αυτό και εμάς η ιδέα που έχουμε γι αυτό [ περιορισμός από τον χώρο και τον χρόνο που αποκτήθηκε αυτή η ιδέα και από την ίδια].

Ο Κρισναμούρτι θεωρεί ότι ελευθερία είναι το να βλέπουμε την κάθε κατάσταση σαν να είναι καινούργια καθημερινά, ξεχνώντας την συναισθηματική ανάμνηση για το γεγονός αλλά διατηρώντας μόνο την απολύτως απαραίτητη λογική σκέψη.
Έτσι η κάθε ημέρα, το κάθε γεγονός και άτομο έχει κάτι νέο να μας δείξει, οπότε ξεφεύγουμε από τον χρόνο και την προ- κατάλληψη.

Κατά την γνώμη μου λέει περίπου αυτό που λένε και άλλες διδασκαλίες όταν αναφέρουν περί επίγνωσης συναισθήματος και σκέψεως και στροφή προς μια κατεύθυνση……που εμεις ΘΕΛΟΥΜΕ.


Με εκτίμηση
_________________

[nikos_K]

Ναι αλλά όχι μόνο για τις εμμονές αλλά και για τις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κρατάμε στην μνήμη μας σαν να είναι ζωντανές [ επειδή προσπαθούμε να επαναφέρουμε την συγκινησιακή κατάσταση που είχαμε…….η ταύτιση που είπες] και για τις μελλοντικές προβολές που κάνουμε.

Το ίδιο λέμε. Μια εμμμονή μπορεί να βασίζεται σε ανάμνηση, μνήμη, φαντασία, όραμα κτλ. Η λέξη "εμμονή" τα συμπεριλαμβάνει όλα αυτά.

[center] *** [/center]

Από το παραπάνω παράδειγμα με τον μοτοσυκλετιστή - το οποίο θα το συναντήσετε και ως το περίφημο παράδοξο των διδύμων - προκύπτει το συμπέρασμα πως δεν μπορούμε να μιλάμε για απόλυτο χρόνο αλλά για σχετικό χρόνο. Το ερώτημα τώρα που δημιουργείται και το οποίο έθεσε την βάση της αμφιβολίας σχετικά με την ύπαρξη του χρόνου, είναι το εξής : Αφού ο χρόνος είναι σχετικός, δηλ. εξαρτάται από την ταχύτητα του συστήματος αναφοράς του παρατηρητή, πως είναι δυνατόν να είναι φυσικό μέγεθος ;

Ένας στερεότυπος ορισμός για τον χρόνο είναι "ένα μη χωρικό γραμμικό συνεχές στο οποίο τα γεγονότα συμβαίνουν με εμφανώς μη αναστρέψιμη τάξη".Για την Φυσική ο χρόνος είναι μία διάσταση που επιτρέπει σε δύο ταυτόσημα γεγονότα που συμβαίνουν στο ίδιο σημείο στον χώρο, να διακρίνονται μεταξύ τους. Το διάστημα ανάμεσα σε δύο τέτοια γεγονότα σχηματίζει τη βάση της μέτρησης του χρόνου.

Πολλές φορές έχουμε αναφέρει πως ο Άλμπερτ γνώριζε το πως συμβαίνουν τα γεγονοτά, αλλά έψαχνε να βρει το γιατί συμβαίνουν τα γεγονότα. Το Σύμπαν του είναι αιτιατό. Και για τον Άλμπερτ, σε ένα τέτοιο Σύμπαν δεν νοείται το ταυτόχρονο.

Ο χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ότι μετράνε τα ρολόγια. Μέχρι στιγμής, δεν έχουμε καταφέρει να κατασκευάσουμε ένα ρολόϊ που να λειτουργεί χωρίς κίνηση αλλά να μετράει τον χρόνο. Και ούτε ποτέ θα καταφέρουμε κάτι τέτοιο.

Παραφράζοντας λίγο τον Μελισσαρόπουλο, θα έλεγα πως η ελευθερία ως επιθετικός προσδιορισμός της κίνησης, της βούλησης και γεινότερα της πράξης είναι ένα έργο που ο καθένας, μόνος του, θα το πραγματοποιήσει όταν έχει ωριμάσει αρκετά γι' αυτό. Δεν μπορεί να μεταδωθεί ο τρόπος. Αυτό που μπορεί κάποιος να πει σε κάποιον άλλον, να διδάξει, είναι μονάχα ο μηχανισμός της. Και για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει Μηχανική. Όταν λοιπόν μιλάμε για ελευθερία, ουσιαστικά αναφερόμαστε στην Μηχανική Ελευθερία και αυτήν προσπαθούμε να ορίσουμε ή να ερμηνεύσουμε. Όταν ο Κρισναμούρτι λέει πως "η μόνη έγνοιά μου είναι να κάνω τον άνθρωπο, χωρίς όρους, απόλυτα ελεύθερο." ή όταν λέει πως "Η ελευθερία βρίσκεται στην επίγνωση χωρίς επιλογή" εννοεί πως η απόλυτη ελευθερία είναι απαλλαγμένη από κάθε μηχανισμό, είναι χωρίς όρους, χωρίς επιλογή. Οι όροι και οι επιλογές είναι χαρακτηριστικά των μηχανών. Είναι χαρακτηριστικά των ανθρώπων - μηχανών. Αυτό, ας μπει γερά μέσα στο κεφάλι μας, ας σφηνωθεί. Οτιδήποτε λαμβάνει ο άνθρωπος με χαρακτήρα "γνώσης", υποτάσσεται σε κάποιον μηχανισμό. Ο μηχανισμός αυτός μπορεί να ερμηνευθεί, μπορεί να αναλυθεί και να γνωστοποιηθεί, να μεταδωθεί και να διδαχθεί. Αυτό το "πως" συμβαίνουν τα γεγονότα του Άλμπερτ είναι ο μηχανισμός.

Όλες οι σχολές, τα τάγματα, τα κινήματα, οι θρησκείες, οι θεωρίες, οι τελετουργίες, οι φιλοσοφίες, οι ψυχολογικές τακτικές, τα δόγματα και τα "πιστεύω", διδάσκουν έναν μηχανισμό. Άλλες από αυτές επικεντρώνονται στην Μηχανική του Σύμπαντος, άλλες στην Μηχανική του Ανθρώπου.

Η λογική ερμηνεία του αιτίου θα είναι πάντα μια αόρατη φυλακή για τον κάθε άνθρωπο.

[nikos_K]

Ο Κρισναμούρτι θεωρεί ότι ελευθερία είναι το να βλέπουμε την κάθε κατάσταση σαν να είναι καινούργια καθημερινά, ξεχνώντας την συναισθηματική ανάμνηση για το γεγονός αλλά διατηρώντας μόνο την απολύτως απαραίτητη λογική σκέψη.

Χμ ... δεν νομίζω. Κάτι τέτοιο (αυτό δηλ. που φαίνεται με bold σ' αυτό που λες) θα ήταν εντελώς υποκειμενικό.

Ποια είναι για σένα α) η απολύτως απαραίτητη λογική σκέψη ; β) Πως την ορίζεις και πως την καθορίζεις ; γ) Ποια είναι η αιτία αυτής της απαραίτητης λογικής σκέψης ; δ) Γιατί την χαρακτηρίζεις "απαραίτητη" και τι σημαίνει για σένα το "απαραίτητο" ;

Μην ξεχνάς πως η απαραίτητη λογική σκέψη διαφέρει στον καθένα. Ο όρος "απαραίτητος" εννοείται διαφορετικά από τον καθένα. Μια απαραίτητη λογική σκέψη δική μου, δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητη λογική σκέψη δική σου.

(Ρε NEHEMAUT, επιτέλους δηλ. μετάφερε λίγο το κέντρο σου έξω από το νοητικό! )

Δεν έχει σχέση με την νόηση η ελευθερία, ούτε το νοητικό είναι αυτό το κέντρο το οποίο μπορεί να την αντιληφθεί. Αν θέλει κάποιος να μιλήσει για την ελευθερία θα πρέπει να καταφύγει στην Τέχνη. Δεν μπορεί να το κάνει διαφορετικά. Θα πρέπει να το πει με μουσική, με ζωγραφική, με θέατρο ή με χορό.Η ελευθερία είναι παράλογη. Από αυτήν την οπτική, τα θεατρικά δρώμενα ορισμένων σχολών ή ταγμάτων όπως και οι χοροί κάποιων άλλων εσωτερικών σχολών, είναι ένα είδος μηχανισμού για να μεταδωθεί η έννοια της ελευθερίας.

Το φάουλ είναι πως δεν ερμηνεύονται κατ' αυτόν τον τρόπο στους μαθητές. Δηλ. δεν σου λένε π.χ "χόρεψε ελεύθερα" ούτε σου εξηγούν πως θα χορέψεις γιατί με αυτόν τον τρόπο θα νιώσεις ελεύθερος, αλλά σου λένε άλλα πράγματα, π.χ "χόρεψε για να συντονιστείς με τον κοσμικό ρυθμό", τέτοια δηλ. ή ξέρω 'γω σε κάποιο θεατρικό "πιες από αυτό το ποτήρι γιατί θα ενωθείς με την Γη", τέτοια ή "πιες 3 φορές" ή "πιες κοιτάζοντας ένα σύμβολο". Ενω δηλ. καταφεύγουν - δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς - στο θέατρο, στην Τέχνη δηλ. για να εκφράσουν - πιθανώς - την ελευθερία - σωστό, κατ' εμέ - χρησιμοποιούν τεχνική, μηχανισμό δηλ. - βέβαια δεν το ονομάζουν έτσι, αυτοί το λένε "πρωτόκολλο" ίσως ή "πειθαρχικό" ή "αρχή" με την ευρύτερη σημασία της έννοιας - για να το μεταδώσουν, να το διδάξουν δηλ. στους μαθητές τους. Και το κάνουν αυτό επειδή είναι βαθιά συνδεδεμένοι με την παράδοση, επειδή έτσι τους παραδώθηκε από τους παλαιότερους, επειδή "έτσι γίνεται παραδοσιακά." Ένας Τέκτονας π.χ - δεν το βρίσκω διόλου κακό αυτό βέβαια - είναι πολύ βαθιά συνδεδεμένος με την έννοια της παράδοσης, σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν. Το ίδιο συμβαίνει και με κάποιον που είναι ξέρω 'γω, Ροδόσταυρος ή Ιππότης του x Τάγματος της ψ Αυγής του z Σταυρού. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι βαθιά παραδοσιακοί και αγαπούν την παράδοση. Την παράδοση με την ευρύτερη σημασία της έννοιας, έτσι ; Και δεν είναι κακό να αγαπάς την Παράδοση. Κι εγώ είμαι βαθιά παραδοσιακός άνθρωπος σε πολλά πράγματα. Είμαι παραδοσιακός π.χ στο να πίνω έναν καφέ ψημμένο στην άμμο σε χοντρό φλυτζάνι. Κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει γεμάτος απορία "καλά ρε φίλε, πρέπει δηλ. ο καφές να είναι ψημμένος στην άμμο για να τον πιεις ; Και γιατί σε χοντρό φλυτζάνι ;". Βέβαια, ο αποσυμβολισμός της καυτής άμμου και του χοντρόπετσου φλυτζανιού είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, αλλά παρά τούτο είναι κάτι το οποίο μου παραδώθηκε και το ακολουθώ.

"αϊντε παραδώσου / στον ερωτοθειό / και στο άσμα στρώσου / το αρχαίο - νιό / να! και παρα- δώσε του μικρού παιδιού / μύριες περουσίες / του παππού σου νου! / Παράδοση, γιαγιά μου εσύ / πες μου τα παραμύθια / κι εσύ αγάπη αντίδικη / πες μου την πάσα αλήθεια. "

Φαντάζομαι έχεις δει την ταινία "ο κύκλος των χαμένων ποιητών". Ο καθηγητής λέει στους μαθητές να βγουν έξω και να περπατήσουν. Όχι όπως περπατούν "κανονικά", παραδοσιακά. Όπως γουστάρουν, ελεύθερα. Το κάνει γιατί μονάχα έτσι μπορεί κάποιος να παρατηρήσει το βάδισμά του. Έτσι, άλλος περπατάει σαν κότα, άλλος χωροπηδάει, άλλος τρέχει, όλοι περπατάνε αλλά χωρίς μηχανισμό. Αν ο καθηγητής δεν το έκανε αυτό, τότε όλοι οι μαθητές απλά θα περπατούσαν. Όπως περπατάμε κι εσύ κι εγώ, "μηχανικά", ίδια, όμοια. Αυτό δεν είναι ελευθερία. Για τον μαθητή που περπατάει σαν κότα - υπάρχουν πολλοί τέτοιοι - δεν υπάρχει απαραίτητη λογική σκέψη εκείνη την στιγμή, δεν υπάρχει τίποτε το απαραίτητο, τίποτε το λογικό. Περπατάει ελεύθερα, και ομοιάζει το βάδισμά του με την κότα. Γιατί ; Ε, ίσως επειδή πολύ βαθιά, πολύ βαθιά όμως, μέσα του, στα βαθύτερα υποστρώματα της ύπαρξής του, ε, είναι κότα! Το "ελεύθερο" γι' αυτόν, είναι η πρόκληση να βγάλει από μέσα του την κότα. Αυτό όμως δεν το καταλαβαίνει ο ίδιος. Το καταλαβαίνει ο παρατηρητής του.

Η ελευθερία για μένα, θα μπορούσε να είναι η πρόκληση να βγάλω από μέσα μου την παράδοση του ψημμένου καφέ στην χόβολη. Να πίνω π.χ καφέ σε μια σκαλιστή πορσελάνινη κούπα Βοημίας, ψημμένο από μια μηχανή που χρησιμοποιεί βουτάνιο. Ε, όχι ! Προτιμώ να παραμείνω σκλάβος της χόβολης, μαύρος και άραχνος, αλυσσοδεμένος στην φυλακή της φουσκάλας! "Η φυλακή της φουσκάλας". Ωραίος τίτλος για να συνδέσεις την Ελευθερία με την Παράδοση ...

*Ντάρλιγκ ; με διαβάζεις ; Άντε πάλι, το τσίμπισες το θεματάκι ... Ένας άνθρωπος, φυλακισμένος στην φουσκάλα ενός παραδοσιακού καφέ, περιγράφει την ζωή του, τις σκέψεις του, διαβάζει Κρισναμούρτι, Ηράκλειτο και Νίτσε, προβληματίζεται και απορεί για το τι μπορεί να σημαίνει ελευθερία, ασυδοσία και διάκριση ψάχνοντας να βρει την εσωτερική του γαλήνη και ποιος πραγματικά είναι. Κατά την διάρκεια της μεταφοράς του φλυτζανιού από το σημείο παραγωγής του στον πελάτη, του συμβαίνουν διάφορα. Στο τέλος, η φουσκάλα σπάει και ο ήρωας της ιστορίας απελευθερώνεται με την μορφή του αρώματος από τον φρεσκοκομμένο καφέ, ανακαλύπτοντας έτσι έναν καινούργιο μαγικό κόσμο που δεν τον είχε φανταστεί ποτέ του. (χε,χε,χε,χε)

[NEHEMAUT]

Παράθεση:
Ο Κρισναμούρτι θεωρεί ότι ελευθερία είναι το να βλέπουμε την κάθε κατάσταση σαν να είναι καινούργια καθημερινά, ξεχνώντας την συναισθηματική ανάμνηση για το γεγονός αλλά διατηρώντας μόνο την απολύτως απαραίτητη λογική σκέψη.


Χμ ... δεν νομίζω. Κάτι τέτοιο (αυτό δηλ. που φαίνεται με bold σ' αυτό που λες) θα ήταν εντελώς υποκειμενικό.

Ποια είναι για σένα α) η απολύτως απαραίτητη λογική σκέψη ; β) Πως την ορίζεις και πως την καθορίζεις ; γ) Ποια είναι η αιτία αυτής της απαραίτητης λογικής σκέψης ; δ) Γιατί την χαρακτηρίζεις "απαραίτητη" και τι σημαίνει για σένα το "απαραίτητο" ;

Δεν ειναι υποκειμενικό συμπέρασμα , είναι δικό του ....αν και συμφωνώ με την άποψη του.

α] Απολύτως λογική σκέψη είναι αυτή που χρησιμοποιούμε οταν θέλουμε να πάμε απο το ένα μέρος στο άλλο, οταν πρέπει να δουλέψουμε, να ορίσουμε την ώρα για να συνεννοηθούμε κλπ...
Δλδ πρέπει να ''υπολογίσουμε '' πόση ώρα χρειαζόμαστε για να πάμε το πρωί στη δουλειά μας, με τι θα πάμε ....εκεί χρειάζεται η μνήμη και η κρίση.

β] Την ορίζω ως την μια σκέψη όπου είναι όσο το δυνατόν απαλλαγμένη από το συναίσθημα κυρίως , η τις επιθυμίες του σώματος. [ δλδ μια απολύτως λογική σκέψη δεν περιέχει έννοιες όπως μου αρέσει , δεν μου αρέσει, βαριέμαι, νυστάζω κλπ…..αλλά απλώς και μόνο ένα πρέπει.



γ] Η αιτία είναι προφανής σε όλους...χωρίς αυτού του είδους την λογική δεν θα θυμόσουν πως να οδηγήσεις κάθε ημέρα....η δεν θα ήξερες πώς να πως στο σπίτι σου…….

δ] Απαραίτητο, είναι το αναγκαίο.

Ο όρος "απαραίτητος" εννοείται διαφορετικά από τον καθένα. Μια απαραίτητη λογική σκέψη δική μου, δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητη λογική σκέψη δική σου.

Ο όρος απαραίτητος μπορεί να εννοείται διαφορετικά όσον αφορά τα παράγωγα της σκέψης αλλά όχι όσον αφορά την ίδια την σκέψη.
Για το δεύτερο σκέλος τι να πω εγώ?.... ας μην αναφερθούμε σε τόσο συγκεκριμένα παραδείγματα....ας πούμε για την λογική πιο αόριστα....

(Ρε NEHEMAUT, επιτέλους δηλ. μετάφερε λίγο το κέντρο σου έξω από το νοητικό! )

Τι λες παιδάκι μου ...είδα κι έπαθα να το πάω εκεί και εσύ μου λες να το μεταφέρω....τι λες να δοκιμάσεις να μεταφέρεις εσύ το δικό σου για λίγο να δούμε πως θα είναι...

Δεν έχει σχέση με την νόηση η ελευθερία, ούτε το νοητικό είναι αυτό το κέντρο το οποίο μπορεί να την αντιληφθεί. Αν θέλει κάποιος να μιλήσει για την ελευθερία θα πρέπει να καταφύγει στην Τέχνη. Δεν μπορεί να το κάνει διαφορετικά. Θα πρέπει να το πει με μουσική, με ζωγραφική, με θέατρο ή με χορό.Η ελευθερία είναι παράλογη. Από αυτήν την οπτική, τα θεατρικά δρώμενα ορισμένων σχολών ή ταγμάτων όπως και οι χοροί κάποιων άλλων εσωτερικών σχολών, είναι ένα είδος μηχανισμού για να μεταδωθεί η έννοια της ελευθερίας.

Δεν έχεις άδικο, η τέχνη όντως είναι για μένα η πιο ολοκληρωμένη μορφή έκφρασης. Σχετικά με τα κέντρα, νομίζω οτι τα ξεχωρίζουμε για να τα μελετήσουμε αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι είναι και διαχωρισμένα μεσα μας.

Εχω την άποψη οτι δεν υπάρχουν λειτουργίες απολύτως νοητικές η απολύτως συναισθηματικές, κινητικές κλπ.
Οποτε προσπάθησα να καθορίσω μια σκέψη η μια πράξη είδα οτι υπάρχουν ανάμεσα όλα τα στοιχεία αυτά σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό.

Οπως επίσης δεν μπορώ να δω ένα σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στην ψυχή , την ύλη και το πνεύμα. Πιθανώς και τα τρία είναι διαφορετικές καταστάσεις εκδηλώσεις του ιδίου πράγματος κι όχι κάτι ξεχωριστό.


Οταν μπαίνουμε στο υποσυνείδητο μας πολλά και διάφορα μπορούμε να συναντήσουμε ....απο αυτό το σχετικά αστείο που αναφέρεις μέχρι πολύ πολύ χειρότερα. [ θυμάσαι το θέμα σου περί καταδύσεων?]
Θεωρητικά έχουμε την ελευθερία να ''πάμε '' εκεί μέσα και να ανασύρουμε ....ομως δεν σημαίνει αυτό οτι μπορούμε να εκδηλώσουμε πρός τα έξω ολες τις τάσεις και τα στοιχεία που θα συναντήσουμε , ουτε σημαίνει οτι θα τα κοινοποιήσουμε σε οποιονδήποτε.

Ο στόχος [ δική μου γνώμη] είναι να μπορούμε να αναγνωρίζουμε και να κατευθύνουμε εμείς αυτό το περιεχόμενο προς το καλό το δικό μας και των άλλων κι όχι να το αφήνουμε να περιφέρεται ανεξέλεγκτα.

πχ Παρατηρούμε οτι εχουμε την τάση να βρίσουμε η να χτυπήσουμε ενα γνωστό μας ....Αντί να πούμε << αφού αυτό μου έρχεται να κάνω θα το κάνω>> και μετα να υποστούμε τις συνέπειες οταν πλέον θα είμαστε ήρεμοι και το στοιχείο της οργής θα εχει εκτονωθεί...[ αφου πρώτα μας κυριάρχησε]

Χαλιναγωγούμε εμείς με την νόηση αυτό που αναγνωρίζουμε και ναι μεν το δεχόμαστε αλλά δεν το προβάλλουμε προς τα εξω. Ετσι αν δεν το'' κοντράρουμε '' ωστε να απωθηθεί, αλλά γνωρίζοντας το, δεν μας ενοχλεί.

Μπορεί η ορολογία που χρησιμοποιώ να είναι λίγο περίεργη αλλά αυτή μπορώ τώρα και νομίζω οτι γίνομαι κατανοητή.

Εσύ πιστεύω οτι θεωρείς την ασυδοσία ως ελευθερία , ενας διαχωρισμός που σίγουρα δεν είναι εύκολος.

Η ελευθερία για μένα, θα μπορούσε να είναι η πρόκληση να βγάλω από μέσα μου την παράδοση του ψημμένου καφέ στην χόβολη. Να πίνω π.χ καφέ σε μια σκαλιστή πορσελάνινη κούπα Βοημίας, ψημμένο από μια μηχανή που χρησιμοποιεί βουτάνιο.

Θυμάσαι τι λέει ο Γκουρτζίεφ σχετικά ….
Ελεγε ότι για να φύγεις από μια δύναμη πρέπει να μπείς κάτω από τη επιρροή μιας άλλης.
Βέβαια , αυτή η πρόταση έχει πολλές ερμηνείες αλλά ακόμη κι εδώ, απλώς αλλάζεις παράδοση …..
Γι αυτό λέει ο Κρισναμούρτι
<<
Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση η ελευθερία δεν είναι επιλoγή. Είναι ψεύτικoς o ισχυρισμός τoυ ανθρώπoυ ότι είναι ελεύθερoς, επειδή μπoρεί να διαλέξει.>>

Αυτό όμως είναι συμβατό με την ανώτατη βαθμίδα συνειδητότητας που μπορεί να πετύχουμε αν το κάνουμε. Επίσης προυποθέτει μια αγνότητα που εμείς δεν έχουμε.
Πριν από αυτό το σημείο οι ‘’παραδόσεις’’ καλές είναι γιατί αυτό που λες:

. Ένας άνθρωπος, φυλακισμένος στην φουσκάλα ενός παραδοσιακού καφέ, περιγράφει την ζωή του, τις σκέψεις του, διαβάζει Κρισναμούρτι, Ηράκλειτο και Νίτσε, προβληματίζεται και απορεί για το τι μπορεί να σημαίνει ελευθερία, ασυδοσία και διάκριση ψάχνοντας να βρει την εσωτερική του γαλήνη και ποιος πραγματικά είναι. Κατά την διάρκεια της μεταφοράς του φλυτζανιού από το σημείο παραγωγής του στον πελάτη, του συμβαίνουν διάφορα. Στο τέλος, η φουσκάλα σπάει και ο ήρωας της ιστορίας απελευθερώνεται με την μορφή του αρώματος από τον φρεσκοκομμένο καφέ, ανακαλύπτοντας έτσι έναν καινούργιο μαγικό κόσμο που δεν τον είχε φανταστεί ποτέ του. (χε,χε,χε,χε)

Είναι πολύ ποιητικό αλλά μπορεί και να τρελάνειιιιιιιιιιιι..

Πάω έξω να ηλιαστώ για να επανέλθω…χιχιχιχι
Καλό απόγευμα

[nikos_K]

Κατά κάποιον μυστικιστικό τρόπο η ελευθερία πάει ενάντια στην Φύση στων Πραγμάτων και στην ροή του χρόνου χωρίς να επεμβαίνει ποτέ και πουθενά, χωρίς να έχει σκοπό ή λόγο ή μηχανισμό. Δεν είναι ακριβώς απροσδιοριστία ή πιθανότητα, δεν είναι ακριβώς ενέργεια ή έργο, αλλά μια ιδιαίτερη και ρευστή μορφή απίστευτης ενότητας των διακριτών συστατικών του "είναι" μας που εκφράζεται μέσα από την μαγεία του συνειδητού "πράττειν". Οποιαδήποτε επέμβαση της ελευθερίας στην φυσική ουσία των γεγονότων, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ασυδοσία έχοντας ως βάση της την διάκριση. Το αυτόνομο της ελευθερίας είναι πως δεν υπάρχει αυτόνομο. Νομοτελειακά, μια τέτοια επεμβατική δράση θα οδηγούσε σε αταξία και τελειότητα της αρμονικής συνέχειας ενός γεγονότος και πέρασμα σε μια άλλη, νέα κατάσταση δράσης που ουσιαστικά δεν θα διέφερε καθόλου από την πρώτη. Με αυτόν τον μαρξιστικό και μηχανικό τρόπο, η ελευθερία είναι μια συνεχής μεταβατική κατάσταση πρωτογενών δράσεων, απαλλαγμένη από το λογικό αιτιατό. Η αμηχανία της ελευθερίας είναι βασικό χαρακτηριστικό των παραβατικών τακτικών και του επαναστατισμού.

[Ramoglou]

Εννοείς την πιθανότητα να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος αλλά μόνο μια ενεργειακή οντότητα στην οποία συμπεριλαμβάνονται τα πάντα κι εμείς μαζί, της οποίας αντιλαμβανόμαστε τις διακυμάνσεις?

Να λοιπόν που μόνη σου το είπες.
Αυτό ακριβώς εννοώ και σιγά σιγά αυτό που χρόνια διατυπώνουν οι εσωτεριστές, οι σημερινοί Φυσικοί έρχονται να αποδεχθούν.

Θυμάσαι που στο σχολείο ακόμα μάθαμε ότι τα ματάκια μας μπορούν να δουν συγκεκριμένο φάσμα ;
Το ότι δεν βλέπουμε τον αέρα δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και αν το πάμε έτσι σιγά σιγά θα αντιληφθούμε ότι τα micro είναι ίδια και αλλάζουν απλά τα μεγαλύτερα μόρια και τελικά τα όσα εμείς διαχωρίζουμε.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Ελευθερία.
Ο καθένας την αντιλαμβάνεται και την ορίζει κατά πως τον βολεύει, ή κατά πόσο φτάνει η διάνοια του να την αντιληφθεί.

Γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε μια κοινωνία με συγκεκριμένους προσανατολισμούς και ορισμούς, μαθαίνουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε σε σχέση με τα όσα μας δίδαξαν.
Το να κατεδαφίσουμε αυτά τα νοητικά οικοδομήματα και να ανακαλύψουμε από την αρχή τόσο εμάς, όσο και τον εαυτό μας είναι μια διαδικασία επίπονη και εξειδικευμένη.

Γίνετε με συγκεκριμένο τρόπο, με παραδοχές και αποδοχές, με πόνο και το κυριότερο με σκέψη ανοιχτή.

Σε αυτή την αναζήτηση θα βρεθούν άνθρωποι που θα σου λένε ότι κάνεις λάθος να ασχολείσαι με «αυτά τα πράγματα», άσχετα αν εσύ στην ουσία ασχολείσαι με τον εαυτό σου, θα σου πουν ότι είσαι τρελή, άσχετα αν αυτοί έχουν στρεβλώσει την δική τους σκέψη σε σημείο που έχει πάρει τη μορφή του γόρδιου δεσμού, θα σε προτρέψουν να ζήσεις ελεύθερη όπως εκείνοι, άσχετα αν οι ίδιοι είναι εγκλωβισμένοι μέσα σε ανασφάλειες, φοβίες, πάθη !

Η Ελευθερία μερικές φορές δεν περιγράφεται, απλά βιώνεται και η βίωση αυτή φέρνει ευτυχία, ηρεμία, γαλήνη.
Αντίθετα η ασυδοσία, φέρνει ένταση και συμπεριφορά ανάλγητη.

[NEHEMAUT]

Γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε μια κοινωνία με συγκεκριμένους προσανατολισμούς και ορισμούς, μαθαίνουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε σε σχέση με τα όσα μας δίδαξαν.
Το να κατεδαφίσουμε αυτά τα νοητικά οικοδομήματα και να ανακαλύψουμε από την αρχή τόσο εμάς, όσο και τον εαυτό μας είναι μια διαδικασία επίπονη και εξειδικευμένη.

Γίνετε με συγκεκριμένο τρόπο, με παραδοχές και αποδοχές, με πόνο και το κυριότερο με σκέψη ανοιχτή.

Σε αυτή την αναζήτηση θα βρεθούν άνθρωποι που θα σου λένε ότι κάνεις λάθος να ασχολείσαι με «αυτά τα πράγματα», άσχετα αν εσύ στην ουσία ασχολείσαι με τον εαυτό σου, θα σου πουν ότι είσαι τρελή, άσχετα αν αυτοί έχουν στρεβλώσει την δική τους σκέψη σε σημείο που έχει πάρει τη μορφή του γόρδιου δεσμού, θα σε προτρέψουν να ζήσεις ελεύθερη όπως εκείνοι, άσχετα αν οι ίδιοι είναι εγκλωβισμένοι μέσα σε ανασφάλειες, φοβίες, πάθη !

Η Ελευθερία μερικές φορές δεν περιγράφεται, απλά βιώνεται και η βίωση αυτή φέρνει ευτυχία, ηρεμία, γαλήνη.
Αντίθετα η ασυδοσία, φέρνει ένταση και συμπεριφορά ανάλγητη.

_________________


Καλημέρα σε όλους.
Αποφάσισα να καθυστερήσω να γράψω, ώστε να έχω στην διάθεση μου όσο χρόνο χρειαζόμουν προς επεξεργασία του παραπάνω κειμένου.
Εντέλει την απάντηση μου την έδωσε μια συζήτηση με θέμα τα τρέχοντα θρησκευτικά δόγματα, την αλήθεια τους και τον περιορισμό που θέτουν.

Συμφωνώ ότι έχουμε μάθει να τοποθετούμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας σε ένα σημείο συγκεκριμένο το οποίο είναι τεχνητό και προκατασκευασμένο.
Περιστρεφόμαστε γύρω από αυτό και με αυτό σαν εκκίνηση νομίζουμε ότι ανεβαίνουμε η κατεβαίνουμε επίπεδα………όλων των ειδών.
Όμως ακριβώς αυτό το σημείο που είναι το κέντρο μας είναι και η φυλακή μας επειδή ούτε εμείς το φτιάξαμε, ούτε αυτό ανταποκρίνεται στο παρόν.

Με την λέξη σημείο εννοώ το περιεχόμενο αυτό του μυαλού μας που μας προσδιορίζει όπως λέει και ο αγαπητός Ράμογλου , το οποίο αν καταφέρουμε να απενοχοποιηθούμε και το εξετάσουμε θα δούμε ότι είναι όλο μια εικόνα.

Ξεκινάμε την ζωή μας ………κινούμενοι πάντα συγκριτικά με αυτή την εικόνα και ανάλογα της τελείωσης αυτής, θεωρούμε ότι είμαστε επιτυχημένοι, ευτυχισμένοι, έξυπνοι κλπ η το αντίθετο.

Ζούμε δλδ με μια φαντασία και με ένα παρελθόν το οποίο μας εμποδίζει να δεχθούμε τις αλλαγές που αναπόφευκτα και φυσικά συμβαίνουν, τα καινούργια γεγονότα που ο φόβος μεταφράζει ως προβλήματα επειδή είναι απρόβλεπτα.
Βαδίζουμε με ένα πλάνο ζωής ξεχνώντας ότι << ζωή είναι αυτό που συμβαίνει, ενώ εμείς σχεδιάζουμε >>.

Το αποτέλεσμα είναι να βρισκόμαστε μόνιμα σε μια εσωτερική σύγκρουση επειδή αρνούμαστε να αποδεχθούμε αυτό που ΕΙΝΑΙ, επειδή δεν είναι το ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ.

Σκέφτομαι ότι η ελευθερία πρέπει να ξεκινάει όταν παύει αυτή η σύγκριση και η κατασκευή εικόνων, όταν δλδ καταργούμε αυτό το κέντρο στο νου μας και τον αφήνουμε να περιφέρεται ως τουρίστας [ φράση δανεισμένη]…..

Ποιοι είναι οι παράγοντες που μας εμποδίζουν να ανοιχτούμε και να αφήσουμε την οντότητα μας να πετάει, να βλέπει, να μαθαίνει και τελικά να ζει?

Με εκτίμηση

[nikos_K]

Ποιοι είναι οι παράγοντες που μας εμποδίζουν να ανοιχτούμε και να αφήσουμε την οντότητα μας να πετάει, να βλέπει, να μαθαίνει και τελικά να ζει?

Ένας παράγοντας είναι, όχι πολλοί, ένας : η ίδια η οντότητά μας! Αυτή μας εμποδίζει.