Παραθέτω απο το ξένο Ιντερνέτ ένα απόσπασμα διαλόγου μεταξύ εμού και άλλου προσώπου.
Το κάνω, διότι εδώ φαίνεται καθαρά ο προβληματισμός, η αναζήτηση της αλήθειας και γενικά ο εσωτερικός παλμός πολλών ανθρώπων στο εξωτερικό, που μας δείχνει τη σημερινή κατάστασή τους / κατάστασή μας.
Νομίζω, πως ήταν ένας ενδιαφέρων διάλογος.
Νομίζω, πως ήταν πράγματι ένας διάλογος επιπέδου και γι’ αυτό αξίζει να παρατεθεί.
Είχα την ευτυχία να συνομιλήσω με έναν άνθρωπο επιπέδου, αρνητικά τοποθετημένο, αλλά καλοπροαίρετο, έντονα σκεπτόμενο άνθρωπο.
Πραγματικά, απόλαυσα την συζήτηση.
Ακολουθεί σε μετάφραση ένα απόσπασμα της συζήτησης :
- Έχεις παρουσιάσει σε μας ένα κείμενο, με τίτλο «ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ».
Ταπείνωση λοιπόν?
Μα για όνομα του Θεού!
Και τι έχεις να πεις, αν η Αγάπη στην ουσία της - είναι μια απλή ενέργεια της ίδιας της ψυχής και η οποιαδήποτε αντικειμενικοποίηση αυτού του δυναμικού αποτελεί σε τελική ανάλυση ένα αμαρτωλό λάθος?
Το κάθε αντικείμενο αφ’ εαυτού είναι ένα λάθος.
Η πηγή βρίσκεται μέσα του και δεν είναι δυνατόν να εξαχθεί.
Η Αγάπη είναι η ενέργεια της ίδιας της ψυχής, διότι η ψυχή είναι Αγάπη.
Η αντικειμενικοποίηση αυτού του δυναμικού θα είναι ένα τεράστιο λάθος υπό έναν όρο- αν η αντικειμενικοποίηση θα γίνει υπό τας συνθήκας της άγνοιας και μετά της έλλειψης της αίσθησης του γεγονότος, ότι η ψυχή είναι Αγάπη.
Τότε βεβαίως το κάθε αντικείμενο θα είναι λάθος.
Η πηγή βρίσκεται σε όλους ανεξαιρέτως εντός.
Εξ αιτίας της άγνοιας και της μη αίσθησης, ότι η ψυχή- είναι Αγάπη, αυτή η πηγή δεν είναι δυνατόν να εξαχθεί.
Ακριβώς εδώ βρίσκεται η μεγάλη τραγωδία όλων μας: από τη φύση μας είμαστε πλάσματα, που αγαπούν περισσότερο απ’ όλους στη Γη και οι οποίοι δεν το γνωρίζουν, και γι’ αυτό δεν ξέρουν να αγαπάνε.
Νιώθεις την ηλιθιότητα του ανθρώπου?
Να είσαι εξ αρχής από την γέννησή σου πλάσμα Αγάπης και ταυτοχρόνως γεμάτος άγνοια του γεγονότος αυτού και εξ αυτού ανίκανος να αγαπάς.
Γι’ αυτό και η ζωή κατάντησε ένα αχούρι.
Μετά τα πάντα ακολουθούν με την σειρά τους.
Γινόμαστε εξ αιτίας της πνευματικής αμορφωσιάς μας καθάρματα, εξ άλλου και οι άλλοι- το ίδιο.
Η γενική εικόνα του ανθρώπινου κόσμου, που δεν γνωρίζει τον εαυτό του είναι η εξής: καθάρματα ανάμεσα στα καθάρματα.
Τα ανθρώπινα καθάρματα εγώ ταξινομώ σε δύο είδη:
1) Κάθαρμα, πλήρως αμόρφωτο εξωτερικά και εσωτερικά- Homo achristus,
2) Κάθαρμα, μορφωμένο εξωτερικά (σχολείο, πανεπιστήμιο, επαγγελματική κατάρτιση κ.λ.π.) και αμόρφωτο εσωτερικά - Homo vromikous.
Έτσι λοιπόν, εμείς οι δύο, όπως φαίνεται, ανήκουμε στην δεύτερη κατηγορία, όπως εξ άλλου και οι πολλοί άλλοι.
Το κοινό γνώρισμα, που μας ενώνει όλους, ασχέτως της ποικιλίας των προσωπικών τύπων μας- είναι η καθαρματοσύνη της ψυχής λόγω έλλειψης της Αγάπης.
- Έτσι λοιπόν?
Το ξέρεις, ότι το ψέμα υπάρχει μέσα στην ίδια τη φύση του θέματος, που συζητάμε?
- Το ψέμα υπάρχει εκεί, όπου λείπει η Αγάπη.
Η φύση δεν ανέχεται τα κενά.
Εκεί που δεν υπάρχει η Αγάπη, το κενό θα το γεμίσει υποχρεωτικώ τω τρόπω το ψέμα.
Με τι άλλο νομίζεις, ότι μπορεί να αναπληρωθεί το κενό?
Μόνο με ψέμα και με τίποτε άλλο.
- Η δική μου αντίληψη των πραγμάτων είναι η εξής: στην αρχή δημιουργείται το ψέμα, που είναι εκ της γενετής ιδίωμα του ανθρώπου πάνω στην Γη, μετά έρχεται το αποτέλεσμα του ψέματος και η επέκτασή του μέχρις ατελείωτων ορίων.
Το ψέμα μεγαλώνει, αναπτύσσεται, πολλαπλασιάζεται, σκεπάζοντας με τον μανδύα του τα χαζά κεφάλια, που το πίστεψαν.
- Ενώ η δική μου αντίληψη των πραγμάτων είναι η εξής: στην αρχή εμφανίζεται η Αγάπη, που είναι εκ γενετής ιδίωμα του ανθρώπου πάνω στη Γη.
Μετά έρχεται η άρνηση της Αγάπης για λόγους συσσώρευσης εμπειρίας του ζην χωρίς την Αγάπη.
Μετά έρχεται η λατρεία του ψέματος και η επέκτασή του μέχρις «ατελείωτων», όπως είπες ορίων, σκεπάζοντας με τον μανδύα του τα χαζά κεφάλια εκείνων, που το πίστεψαν.
Το «ατελείωτων» εγώ το γράφω εντός εισαγωγικών, διότι θα έρθει κάποτε η στιγμή, όταν η δηλητηριώδης επίδραση του ψέματος θα φτάσει σε κείνο το βαθμό της διάβρωσης των πάντων, που θα βάλει σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωση του ανθρώπου. Θα έλθει αναπόφευκτα η κρίσιμη και πολύ τραγική στιγμή επιλογής για τον άνθρωπο ως ατόμου και ως είδους - ΑΓΑΠΗ Η ΘΑΝΑΤΟΣ.
Από αυτήν ακριβώς την επιλογή θα εξαρτηθεί το μέλλον του –
Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ Ή ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Εάν η επιλογή θα γίνει υπέρ του ψέματος- τότε θα έλθει αναπόφευκτα ο θάνατος.
Εάν η επιλογή θα γίνει υπέρ της Αγάπης- τότε θα αρχίσει η επώδυνη και βασανιστική επιστροφή προς την Αρχική Πηγή.
Στο δρόμο της επιστροφής θα υπάρξουν οι επώδυνες στάσεις-
1) ΨΕΜΑ,
2) ΜΙΣΟΨΕΜΑ /ΜΙΣΟΑΛΗΘΕΙΑ,
3) ΑΛΗΘΕΙΑ / ΑΓΑΠΗ
- Ίσως να είναι έτσι, όπως το λες…
Αλλά για τον κάθε άνθρωπο χωριστά τα πράγματα στέκουν τελείως διαφορετικά.
- Για τον κάθε άνθρωπο χωριστά τα πράγματα ψεύτικα και επιφανειακά στέκουν διαφορετικά- συμφωνώ.
Εσωτερικά όμως, τα πράγματα είναι σε όλους τα ίδια στην ουσία, πίσω από κάθε χωριστό πράγμα κρύβεται ένα από τα δύο:
ΑΓΑΠΗ Ή ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Καταλαβαίνεις, ότι στους περισσότερους, λόγω της έλλειψης της Αγάπης υπάρχει η επιμελώς κρυμμένη από τους ίδιους τους εαυτούς τους και από τους άλλους η εξής εικόνα:
ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΓΑΠΗΣ – ΠΟΝΟΣ- ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ- ΑΤΥΧΙΑ- ΔΥΣΤΥΧΙΑ- ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
Πολύ «όμορφη» εικόνα, την οποία ουδείς έχει το σθένος να την παραδεχτεί ανοιχτά όχι στους άλλους, αλλά στον ίδιον τον εαυτόν του πριν απ’ όλα…
- Μήπως πρέπει να αρνηθούμε γενικά τα ψεύτικα λόγια?
- Κανένα πρόβλημα.
Μπορούμε να αρνηθούμε τα οποιαδήποτε λόγια, όχι μόνο τα ψεύτικα.
Το κυριότερο είναι- να μην αρνηθούμε την Αγάπη.
Μπορούμε να την κρατήσουμε μέσα μας, χωρίς να λέμε προς τα έξω απολύτως τίποτε.
Τα αισθήματα, και όχι τα λόγια θα χτίσουν τα πάντα.
- Φίλε, ο Λόγος στην ουσία σκοτώνει την οποιαδήποτε αλήθεια.
- Θα σου πω κάτι…
Στην αρχή ήταν ο Λόγος…
Το θυμάσαι από τον Ιωάννη?
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μια λεπτομέρεια.
Στην αρχή ήταν η Αγάπη, που είπε την πρώτη φράση= πληροφορία.
Και η πρώτη φράση ήταν : «Σ’ αγαπώ».
Πάνω στην Θεϊκή Αρχή «Σ’ ΑΓΑΠΩ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ» δημιουργήθηκε ο Κόσμος και ζει απ’ αυτήν την Αρχή.
Εάν η Θεϊκή Αρχή της Άνευ Όρων Αγάπης εξαφανιστεί- θα εξαφανιστεί και όλος ο Κόσμος και μεις μαζί του.
Πολύ απλά.
- Μια που το έφερε η κουβέντα, θέλω να πω, ότι αν εισέλθεις στην αύρα του άλλου ανθρώπου, μπορείς να τον «διαβάσεις» και να λάβεις την πληροφορία περί του τι είναι αυτός στην πραγματικότητα.
- Συμφωνώ απόλυτα.
- Και όχι μόνο από το θαυμάσιο δυναμικό του, που το έχει εξ άλλου ο καθένας από εμάς, αλλά και από το «εδώ και τώρα», από αυτό, που είναι ο άνθρωπος την δεδομένη στιγμή.
Με τις σκέψεις του, με τα ελαττώματά του, με τα πραγματικά η κατά φαντασίαν λάθη του.
Τότε το οποιοδήποτε ψέμα είναι αδύνατον.
- Και δω συμφωνώ απόλυτα.
Και αν ο άνθρωπος με τις σκέψεις του, τα ελαττώματά του, τα λάθη του- εντούτοις ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ να κρατήσει την Αγάπη μέσα στην ψυχή του, τα στραβά και τα ανάποδά του με θαυμάσιο τρόπο σιγά- σιγά θα τα σκεπάσει η Αγάπη.
Για μένα ένας άνθρωπος, γεμάτος από χίλια ελαττώματα, αλλά στην ψυχή του οποίου υπερέχει, κυριαρχεί σε τελική ανάλυση η Αγάπη, που σκεπάζει όλα τα ελαττώματα και θα πει την τελική της κουβέντα- είναι θαυμάσιος άνθρωπος.
- Εσύ λες, ότι η Αγάπη καθαρίζει όλες τις βρωμιές.
Αλλά όταν τα πάντα είναι υπό όρους, ο άνθρωπος απλά νομίζει ότι είναι έτσι και πιστεύει, χωρίς να αντιλαμβάνεται το αντικείμενο του πάθους του.
- Το είπες πολύ σωστά - «το αντικείμενο του πάθους του».
Όπου υπάρχει το πάθος- εκεί λείπει η Αγάπη.
Υπάρχει μόνο το πάθος, δηλαδή η άγρια προσκόλληση στο αντικείμενο του πάθους με τις ακολουθούμενες αναπόφευκτα απαιτήσεις, αναμονές, φιλοδοξίες και την υποδούλωση του αντικειμένου του πάθους μέχρι το αίσθημα της απόλυτης κατοχής του, την μετατροπή του σε ιδιοκτησία.
Αυτό δεν είναι Αγάπη.
Η Αγάπη πάντα είναι Ελευθερία.
Εδώ πρόκειται για τον πνευματικό φασισμό.
Για θάνατο πρόκειται.
- Ο άνθρωπος απλά πιστεύει σ’ αυτό, που δεν ξέρει τι είναι στην πραγματικότητα.
Η πίστη δεν είναι γνώση.
Η πίστη είναι τυφλότητα.
- Σε ποιόν χρειάζεται η πίστη?
Σε κείνον, που δεν αγαπά.
Όποιος αγαπά- δεν πιστεύει, αυτός απλά αγαπά.
Δεν του χρειάζεται η πίστη σαν τυφλό προσκύνημα.
- Άντε το πολύ επιτρέπεται απλά να αγαπάς έναν άνθρωπο...
- Τώρα αν επιτρέπεται η δεν επιτρέπεται - επέτρεψέ μου να μην συμφωνήσω πλήρως.
Εάν ξαφνικά έλθει η Αγάπη και θα σου κοπανήσει στο έξυπνο και ζόρικο κεφάλι- θα εξαφανιστούν μεμιάς και τα «επιτρέπεται» και τα «δεν επιτρέπεται».
Θα κυβερνά η Αγάπη, που τους πάντες και τα πάντα θα τους βάλει να σταθούν στα γόνατα.
- Αν τώρα «διαβάσεις» την αύρα του άλλου και δεις, ότι αυτός ο άλλος είναι επικίνδυνος, ότι αυτός έχει την μοίρα του, πρέπει να κάνεις στην άκρη για να μείνεις ο ίδιος σώος και αβλαβής.
- Εάν η Αγάπη προς τον άλλον είναι ισχυρότερη του φόβου, τότε αυτό που είπες πριν λίγο θα είναι ένα σκέτο μηδενικό.
Ο άνθρωπος θα ξέρει μια χαρά, ότι δεν πρέπει να μπλέκεται με τον άλλον, αλλά δεν θα έχει τις δυνάμεις αντίστασης.
Η Αγάπη θα πει την τελευταία της λέξη.
- Αγάπη, που απαιτεί θυσίες, βάσανα και πόνους η άλλα παρόμοια πράγματα- στην ουσία είναι φασιστική, απατηλή.
Είναι λύκος με την προβιά, λύκος, που παραπλανά και υποδουλώνει.
Η ευτυχία και ο πόνος είναι ασύμβατα μεταξύ τους πράγματα !!!
- Και απο που εσύ γνωρίζεις, ότι η ευτυχία και ο πόνος είναι ασύμβατα μεταξύ τους πράγματα?
Το ξέρεις, ότι μόνο εκείνος μπορεί να αντέξει πάνω στις πλάτες του την μεγαλύτερη ευτυχία και να μη τσακιστεί, ο οποίος είναι ικανός να αντέξει τον μεγαλύτερο πόνο?
Η ευτυχία έχει το αντίτιμό της.
Σε κανέναν δεν χαρίζεται τίποτε δωρεάν.
Στην καλλίτερη περίπτωση μπορούν να σου χαρίσουν μια τετριμμένη, ταλαιπωρημένη ευτυχίτσα της σειράς, αλλά όχι την ευτυχία.
Όταν εσύ αγοράζεις ένα μεγάλο σπίτι- εσύ πληρώνεις γι’ αυτό πολλά χρήματα.
Όταν εσύ αγοράζεις για τον εαυτό σου την ευτυχία- εσύ πληρώνεις με πολύ πόνο.
Το κάθε πράγμα έχει το αντίτιμό της.
Αν πάει κανείς με την δική σου την λογική- τότε θα προκύψει, ότι το σπίτι και τα χρήματα είναι ασύμβατα μεταξύ τους πράγματα.
Στην πράξη όμως το ένα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς το άλλο.
Γι’ αυτό η ευτυχία και ο πόνος συνδέονται στενότατα μεταξύ τους.
Στην αρχή- ο πόνος, μετά η ευτυχία.
Το αντίθετο θα είναι απαίτηση του τζάμπα, λατρεία του τζάμπα, καπιταλισμός στα αισθήματα.
Αμ δεν περνάει, όσο τούμπες και κάνει κανείς...
- Η αιτία της ατυχία είναι μόνο μία- μπουνταλοσύνη και πίστη στα ανύπαρκτα πράγματα.
- Η αιτία βρίσκεται μόνο σε μας τους ίδιους.
- Και η ψυχή γιατί να μείνει και να μην εξαφανιστεί?
ΓΙΑΤΙ????
Παρ’ όλα που η ερώτησή μου είναι νεφελώδης και είναι απίστευτο να λάβει κανείς μια απάντηση...
- Διότι η ψυχή είναι η κόρη του Θεού.
- Διάολε!!
Έτσι εγώ βλέπω τα πράγματα, και ας αυτός ο διάολος να με πάρει και να με σηκώσει!!!
- Χέστον τον διάολο.
Δεν χρειάζεται κανείς ούτε να σε πάρει, ούτε να σε σηκώσει...
Θα σου δώσω τώρα ένα μικρό κειμενάκι.
Βάσει αυτού ο καθένας μπορεί να πορεύεται στην ζωή, ξέροντας πολύ καλά τι του γίνεται.
Βάσει αυτού ο καθένας μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα.
Βάσει αυτού ο καθένας μπορεί να δει ιδίοις όμμασιν, σε τι βαθμό διέβρωσε και σακάτεψε τον άνθρωπο το ψέμα.
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
- Η υπευθυνότητα χωρίς την αγάπη κάνει τον άνθρωπο ΑΝΑΙΣΘΗΤΟ
- Η δικαιοσύνη χωρίς την αγάπη κάνει τον άνθρωπο ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ
- Η αλήθεια χωρίς την αγάπη κάνει τον άνθρωπο ΚΑΤΗΓΟΡΟ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
- Η διαπαιδαγώγηση χωρίς την αγάπη κάνει τον άνθρωπο ΔΙΠΡΟΣΩΠΟ
- Το μυαλό χωρίς την αγάπη κάνει τον άνθρωπο ΠΟΝΗΡΟ
- Η καλοσύνη χωρίς την αγάπη κάνει τον άνθρωπο ΥΠΟΚΡΙΤΗ
- Η ικανότητα χωρίς την αγάπη κάνει τον άνθρωπο ΑΝΕΛΕΗΤΟ
- Η εξουσία χωρίς την αγάπη κάνει τον άνθρωπο ΒΑΣΑΝΙΣΤΗ
- Η αξιοπρέπεια χωρίς την αγάπη κάνει τον άνθρωπο ΥΠΕΡΟΠΤΙΚΟ
- Ο πλούτος χωρίς την αγάπη κάνει τον άνθρωπο ΑΠΛΗΣΤΟ
- Η πίστη χωρίς την αγάπη κάνει τον άνθρωπο ΦΑΝΑΤΙΚΟ
- ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ - Η ΑΓΑΠΗ !
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΡΧΕΤΑΙ…
ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ !
_________________
--------------------------------------------------------------------------------
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ …
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΩΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ
ΕΛΕΩ ΤΟΥ «ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΥ» ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ
Δείγματα σκέψης και αισθημάτων ενός 25 χρονου ατόμου, (στο εξωτερικό βρίσκεται), που με ρωτούσε στο Ιντερνέτ πολλά πράγματα.
Στα ξένα φόρουμ λέω πάντα τα ίδια πράγματα, κάτι τον άγγιξε και ζήτησε την επαφή, για να μου κάνει ερωτήσεις και γενικά να συζητήσει μαζί μου.
Ανταποκρίθηκα στην επιθυμία του και συνομίλησα μαζί του στο ICQ.
Ρωτούσε, γεμάτο έντονη αρνητικότητα στο παν, που θεωρείται στοιχειωδώς καλό.
Ρωτούσε όμως, διότι μέσα στα βάθη της ψυχής του διαισθανόταν- ο μοιραίος κατήφορος έρχεται… η μυρωδιά του μαζικού θανάτου πλανάται στον αέρα… η μυρωδιά αυτή είναι προς το παρόν στο αόρατο λεπτό επίπεδο, που ετοιμάζεται να εξορμήσει στο φυσικό/ υλικό ορατό επίπεδο και να σαρώσει τα πάντα, μη αφήνοντας τίποτε όρθιο…
Για ποιο λόγο παραθέτω εδώ όλα αυτά?
Για να προβληματιστούμε με την εκπαίδευση, που έχουμε, με την φιλοσοφία που έχουμε, με τον τρόπο ζωής, που κάνουμε, να δούμε και να φρίξουμε με τα αποτελέσματα του υλιστικού αχαλίνωτου στην εξυπηρέτηση των παθών του σώματος πολιτισμού μας, που επιλέξαμε και το οποίο θέλουμε να μεταδώσουμε στους επόμενους μετά από εμάς.
Βάσει φυσικού νόμου αοράτου επιπέδου- τα ψυχικά ελαττώματα και προτερήματα των γονέων διπλασιάζονται στα παιδιά τους και δεκαπλασιάζονται στα εγγόνια τους.
Οι απόγονοι- είναι δίκην μεγεθυντικού φακού των προγόνων.
Στους απογόνους κρίνεται η αληθινή ουσία των προγόνων.
Είναι ο αόρατος και μη συνειδητοποιημένος από πολλούς από εμάς νόμος της ανηφόρας και της κατηφόρας, που δρα με τον ίδιον τρόπο και περνά από το ίδιο μονοπάτι.
Τώρα που τα σκέφτομαι αυτά τα πράγματα, κατάλαβα τι ήθελε να πει η Αγία Γραφή, όταν έλεγε:
«Θα σε ευλογήσω μέχρι της 14 γενεάς»
η «θα σε τιμωρήσω μέχρι της 14 γενεάς»
Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνας…
Κάποια σκέψη σαν φλασιά περνά απ’ την άκρη του μυαλού:
«… αυτή η νεότερη γενιά, που συσσώρευσε τόση βία μέσα της, εξ αιτίας μας, ελέω του «πολιτισμού» της μη Αγάπης, που χτίσαμε, αν δεν προλάβουν να διαβρώσουν και αυτήν- θα μετατραπεί μια μέρα σε νεκροθάφτη του έξαλλου υλιστικού πολιτισμού του σώματος… τα φτυάρια που της έδωσαν για να σκάψει η ίδια τον λάκκο της, θα γίνουν ημέραν τινά φτυάρια, με τα οποία θα ανοίξουν τον λάκκο τα θύματα για τους θύτες τους…»
Το τι θα χτίσει μετά αυτή η νέα, ζαλισμένη από παντού γενεά, στην θέση του καταργηθέντος- κανείς δεν ξέρει…
Με μεγάλη ελπίδα και παρηγοριά προσπαθούμε να μεταδώσουμε με όλους τους τρόπους και μέσα που διαθέτουμε, από το κάθε της παρουσιασθείσης ευκαιρίας βήμα τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, που θα θεραπεύσει επιτέλους τον άνθρωπο, ελπίζουμε, ότι η νεότερη γενεά θα φανεί απείρως ανωτέρα των προκατόχων της…
«ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΤΙΡΙ ΣΟΥ ΑΣ ΣΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ…»
Σκέφτηκα πολλές φορές την έννοια της λογοδοσίας…
Όχι αυτής της γήινης, της τετριμμένης λογοδοσίας στο κάθε γήινο και ατελές δικαστήριο…
Μιλώ για τη Λογοδοσία στον Ουρανό για τα πεπραγμένα…
Εδώ τα πράγματα αλλάζουν…
Στην Γη ισχύει το «μία σου- και μία μου…»
Στον Ουρανό ισχύει όχι τι έκανες και τι δεν έκανες… αυτά είναι κουραφέξαλα για Εκεί…
Εκεί θα μας ρωτήσουν ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ: «Πόσο αγαπούσες ?»
Διότι από αυτήν την ερώτηση θα κριθούν τα πάντα : το τι κάναμε, το πώς το κάναμε και το τι δεν κάναμε, θα προκύψει η αληθινή εικόνα μας, του ποιοι είμαστε στην πραγματικότητα.
Χωρίς τίτλους.
«Χωρίς αναισθητικό».
Σκέτοι ποιοι είμαστε, χωρίς τις μάσκες και τα δεκανίκια.
Η Ουράνια Λογοδοσία είναι τρεις φορές βαρύτερη, διότι
για την κάθε πράξη, σκέψη, λέξη, αίσθημά μας- λογοδοτούμε τέσσερις φορές :
1) για την κατάσταση της ψυχής μας,
2) για το τι μεταδόθηκε εξ αιτίας μας στα παιδιά μας, μολύνοντας τα.
3) για το τι μεταδόθηκε στους άλλους ανθρώπους από την βρώμικη αύρα μας, μολύνοντάς τους,
4) για το τι μεταδόθηκε εξ αιτίας των παιδιών μας στους επόμενους απογόνους και τους υπόλοιπους ανθρώπους πάλι εξ αιτίας μας.
Θα λογοδοτήσουμε :
-για το ατομικό κάρμα,
- για το οικογενειακό κάρμα,
- για το κοινωνικό κάρμα,
- για το κάρμα της ανθρωπότητας.
Κλείνοντας την εισαγωγή αυτή, παραθέτω το ρητό- προειδοποίηση του ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ για τους έννοες :
«ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΑΝΕ ΑΛΛΟΥ, ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΤΙ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΟΥΝ»
Από τώρα ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτό του και ας απαντήσει ο καθένας στον εαυτό του: «Πόσο αγαπούσα?»
Το μέγεθος και η ποιότητα της αγάπης του στη Γη- θα καθορίσει το μέγεθος και την ποιότητα και της επόμενης ενσάρκωσής του στη Γη η σε άλλους τόπους του Σύμπαντος.
Απόσπασμα της συζήτησης.
Κείμενο μεταφρασμένο.
Γενικά, μα είναι δυνατόν να συζητάς για το παρελθόν, για κάτι που έχει ήδη πεθάνει?
Ακόμη και για το ίδιο το παρελθόν σου?
Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον στο λεπτό επίπεδο είναι ενωμένο εις ένα.
Εκεί ο χρόνος δεν υπάρχει.
Μόνο η Αιωνιότητα υπάρχει.
Να συζητούν περί αυτού μπορούν μόνο οι ευαίσθητοι άνθρωποι, αν έχουν κάποιον τρόπο να επικοινωνούν με την ψυχή τους.
Η ψυχή πολλά μπορεί να σου πει.
Μόνο που χρειάζεται να αποκατασταθεί η επαφή μαζί της δια μέσον των αισθημάτων…
Ακούω τον έναν να λέει το ένα, τον άλλον- το άλλο…
Ζαλίστηκα από τόσες ατελείωτες γνώμες, τα έχω χάσει…
Πες μου, σε τι διαφέρει η μια γνώμη από την άλλη?
Η μία γνώμη διαφέρει από την άλλη μόνο σε ένα πράγμα: σε ποσότητα της αγάπης, που περιέχει αυτή.
Όλα τα άλλα είναι θεωρήματα και απλές φλυαρίες.
Μία γνώμη, που στάζει Αγάπη- είναι από τη Θεϊκή Πηγή, όλες οι άλλες, ασχέτως της ομορφιάς η έλξης- είναι από οποιαδήποτε άλλη, μη Θεϊκή Πηγή.
Είπες : «από οποιαδήποτε άλλη, μη Θεϊκή Πηγή…», δηλαδή είναι από την πλευρά του Σατανά?
Υπάρχει Σατανάς?
Υπάρχει μόνον ο Θεός –Πατέρας, ο Παντοκράτωρ ορατών και αοράτων, που δημιούργησε τα πάντα και τους πάντες.
Από τη στιγμή, που δεν ακολουθούν τις προσταγές του Πατρός όλοι εδώ στην Γη= Ύλη, κατ’ αναλογίαν υπάρχουν και στον αόρατο κόσμο εκείνοι, που κάνουν την ίδια δουλειά, τρεφόμενοι από την κατώτερη ενέργεια.
Μόνο με έναν τρόπο θα ξεχωρίσεις τους πάντες με την ακρίβεια - λέξη, φράση, γνώμη, δοξασία, αίσθημα, πράξη - στάζει Αγάπη η όχι?
Αν όχι- είναι από την άλλη πλευρά.
Η Αγάπη είναι τρομερό εργαλείο διαπίστωσης των πάντων και του παντός.
Ναι, αλλά πως θα καταλάβεις τελικά, αν αυτό που ακούς είναι από την Αγάπη η όχι?
Εν ονόματι της Αγάπης πολλά γίνονται, που μόνο Αγάπη δεν είναι…
Και μένα με προβλημάτισε αυτό το πράγμα.
Το έφερα από δω, το έφερα από κεί… και τελικά κατέληξα στην επιλογή εργαλείου, που μας έδωσε ο δικός μας Έλληνας Ηράκλειτος:
«Ψάξε τον ήλιο πίσω από τον ήλιο».
Δηλαδή? Ενδιαφέροντα πράγματα συζητάμε σήμερα…
Ψάξε τον ήλιο πίσω από τον ήλιο…
Δηλαδή, ακούς κάτι όμορφο και ωραίο.
Πηγαίνεις και αναζητάς τι κρύβεται πίσω απ’ αυτό?
Όπλο η ερώτηση: γιατί?
Και έτσι συνεχώς- γιατί? γιατί? γιατί?
Όσο οι απαντήσεις έρχονται- είσαι ακόμη στην πορεία, οι απαντήσεις είναι οι σταθμοί στην πορεία της αναζήτησης.
Συνέχιζε ακάθεκτος, συνεχώς με το : γιατί?
Κάποια στιγμή οι ερωτήσεις σταματάνε, οι απαντήσεις δεν υπάρχουν.
Τώρα έφτασες στο τέρμα του νου, παραμέρισες τα παιχνίδια του νου, του ψεύτη…
Όταν οι ερωτήσεις τελειώνουν και οι απαντήσεις τελειώνουν επίσης- εισέρχεσαι στην άλλη περιοχή, στην περιοχή των αισθήσεων.
Εκεί, σ’ αυτήν την περιοχή βρίσκονται η Αγάπη και το Μίσος…
Έφτασες στο τέρμα, εδώ βρίσκεται η οποιαδήποτε αιτία, που στην περιοχή του νου γέννησε την λέξη, την γνώμη, την δοξασία, την πράξη, το αίσθημα…
Ανοίξου τελείως, άνοιξε τις πόρτες της Ψυχής σου και μέσα σου θα εισέλθει κάτι από τα δύο- ή η Αλήθεια (Αγάπη) η το Μίσος (Ψέμα), δηλαδή η αληθινή αιτία των πάντων που άκουσες η που σκέφτηκες η ένιωσες ο ίδιος.
Ψάξε την αιτία πίσω από την αιτία, τον ήλιο πίσω από τον ήλιο…
Ξέρεις, παρατήρησα σε σένα ένα πράγμα- πολύ συχνά αναφέρεσαι στον Σωκράτη.
Κατά την γνώμη μου, η υπόθεση του δικού σας Σωκράτη είναι σκοτεινή.
Ο ίδιος ποτέ δεν έγραψε απολύτως τίποτε.
Ποτέ οι μεγάλοι άνθρωποι δεν έγραφαν τίποτε.
Η αλήθεια τελικά δεν είναι στα γραπτά, είναι στα αισθήματα.
Ο Πλάτων και κάποιοι άλλοι τον έχουν ερμηνεύσει, δεν θυμάμαι ακριβώς.
Ο Πλάτων ήταν μαθητής του Σωκράτη.
Στα νιάτα του ο Πλάτων έγραφε ποιήματα και όταν γνωρίστηκε με τον Σωκράτη, έκαψε όλα τα ποιήματά του και έγινε μαθητής του.
Αυτός κατέγραφε τα πάντα που άκουσε και χάριν αυτού γνωρίζουμε, ότι υπήρξε ένας Σωκράτης.
Τα λόγια σου «ρώτα την ίδια την ψυχή σου» είναι απλά μια όμορφη έκφραση.
ΠΩΣ ΝΑ ρωτήσεις την ψυχή σου?
Δεν υπάρχουν συνταγές.
Ο καθένας βρίσκεται στο δικό του επίπεδο και έχει την δική του ευαισθησία στην παρούσα φάση της εξέλιξης.
Ο μόνος τελικά τρόπος πρόσβασης στην ψυχή για να ακούσεις τον ψίθυρό της, μου φαίνεται είναι η συσσώρευση της Αγάπης.
Διότι, αφού η ψυχή είναι Αγάπη, τότε μόνο δια της Αγάπης μπορείς να την πλησιάσεις.
Άλλος τρόπος δεν πιστεύω να υπάρχει.
Ντρέπομαι που σου το λέω, αλλά στα πάντα, που υποστηρίζεις- υπάρχει και ένα ψέμα.
Εσύ προσθέτεις άλλο ένα ψέμα στα ήδη πολλά υπάρχοντα ψέματα.
Νιώθω άσχημα και ντρέπομαι , κατά βάθος δεν θέλω να σου το λέω αυτό το πράγμα…
Γιατί ντρέπεσαι?
Αφού θεωρείς, πως έχεις δίκαιο, τότε γιατί ντρέπεσαι?
Όποιος όμως συνεχίζει να ντρέπεται ανοικτά και να το δείχνει, η κρυφά, χωρίς να το δείχνει λόγω εγωισμού, αδιάφορο- αυτό σημαίνει, ότι στο βάθος της ψυχής του δεν είναι 100% βέβαιος, ότι έχει δίκαιο.
Όταν ο άνθρωπος είναι βέβαιος στην ψυχή, ότι έχει δίκαιο- εξαφανίζεται η κάθε ντροπή.
Η ντροπή για μένα είναι σημάδι αβεβαιότητας… είναι η κραυγή της ψυχής, πως τα πράγματα τελικά δεν είναι έτσι… είναι αλλιώς…
Και γενικά το παν, που γίνεται χωρίς την Αγάπη η από την ψευτοαγάπη, στο τέλος καταλήγει στο αίσθημα της ντροπής.
Για μένα η ένταση του αισθήματος της ντροπής είναι ευθέως ανάλογο του βαθμού της καταπάτησης της Αγάπης μέσα στην ψυχή.
Διότι η Αγάπη σε ελευθερώνει από το οποιοδήποτε αίσθημα της ντροπής.
Η Αγάπη σε ελευθερώνει από όλο το αρνητικό και σε ξεπλένει από την οποιαδήποτε βρωμιά.
Προχωρώ παραπέρα και λέω- αν πράγματι αγαπάς, τότε δεν σου χρειάζεται ούτε η ηθική, ούτε η ανηθικότητα, ούτε η θρησκεία, ούτε η αθεΐα, ούτε οι νόμοι.
Τότε σου επιτρέπονται τα πάντα, κυριολεκτικώς τα πάντα.
Ακόμη και τα ούτως ειπείν «ανήθικα πράγματα».
Διότι η Αγάπη το επιτρέπει.
Διότι η Αγάπη από μόνη της είναι Νόμος.
Μπορείς συγκεκριμένα να μου περιγράψεις τον Νόμο της Αγάπης, για να καταλάβω τι τελικά είναι αυτό?
Θα προσπαθήσω.
Αγάπη σημαίνει μη προκαλείν σε κανένα απολύτως ον κακό ούτε με πράξεις, ούτε με λέξεις, ούτε με σκέψεις, ούτε με αισθήματα.
Με αυτόν τον οδηγώ μπορείς ο ίδιος να δεις που πραγματικά βρίσκεσαι και ποιος στην πραγματικότητα είσαι.
Και από κεί να βγάλεις τα συμπεράσματά σου- γιατί η ζωή σου είναι έτσι και όχι αλλιώς.
Με τα κριτήρια της Αγάπης, εφαρμοσμένα πάνω μας- μπορεί πεντακάθαρα να φανεί η πραγματική αξία και η ποιότητα της ψυχής του καθενός από εμάς.
Εις ότι αφορά εμένα, - εγώ είμαι ένας «τσαλακωμένος» άγγελος και δε χρειάζομαι τις οδηγίες του τι πρέπει να κάνω. Ξέρω τον εαυτό μου αρκετά.
Κανείς τίποτε δεν σου επιβάλλει και ούτε σου δίνει οδηγίες.
Απλά εκφράζει την γνώμη του, αφού ο ίδιος την ζητάς.
Λες πως ξέρεις τον εαυτό σου αρκετά.
Ο Σωκράτης, ο μέγας ψυχολόγος έχει πει: «Ένα ξέρω, ότι τίποτε δεν ξέρω».
Μήπως βιάζεσαι?
Ποιος είναι αυτός μέσα σου, που βιάζεται τόσο πολύ να χτίσει το τεχνητό τοίχος της άμυνας, που λέγεται «ξέρω τον εαυτό μου αρκετά»?
Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, ευχάριστες και μη… σε ίσες ποσότητες…
Στον αριστερό μου ώμο έχω τατουάζ που απεικονίζει έναν δράκο.
Πρέπει να κάνω και αγγελικά φτερά στην πλάτη μου.
Με τατουάζ η με ουλές.
Ξέρεις, κάνουν ειδικές πραγματικές ουλές στην πλάτη σαν να είναι φτερά κομμένα επί σχετικά μικρή πληρωμή.
Φοβερή εξυπηρέτηση.
Και χωρίς αναισθητικό, έτσι, για εμπειρία.
Πανέμορφα!!!
Τι έχεις να πεις?
Όπως σου έχω πει και πριν - δεν θέλω να δώσω καμιά οδηγία.
Αφού ζητάς την γνώμη μου- θα σου την πω…
Αλλά γιατί την ζητάς?
Νομίζω πως για να την ζητήσεις- σιγουριά για το δίκαιο δεν έχεις.
Είμαι αρνητικός σ’ αυτά.
Δηλαδή, εναντίον αυτών των πραγμάτων για τους εξής λόγους :
Λες, ότι είναι πανέμορφα.
Εντάξει, ας πούμε πανέμορφα είναι… και τι έγινε?
Πρόκειται για την δική σου, προσωπική ομορφιά ?
Πρόκειται για την τεχνητή «ομορφιά».
Και τι άλλαξε?
Έγινες άλλος άνθρωπος?
Όλα έμειναν έτσι, όπως ήταν και πριν, με την διαφορά- ότι έγινε μια εξωτερική τεχνητή πρόσθεση, η οποία δεν προσέθεσε απολύτως τίποτε μέσα.
Και αυτό εσύ αποκαλείς ομορφιά?
Μεγαλύτερη σημασία έχει η φυσική ομορφιά, παρά τα τατουάζ, που σου έκαναν και αυτά τα τατουάζ δεν σου προσέθεσαν απολύτως τίποτε.
Περίεργος είσαι, μια δείχνεις αναρχικός, επαναστατικός, μια τόσο συντηρητικός, σαν να μιλάω με πολύ οπισθοδρομικό και αντιδραστικό άτομο.
Αυτό δεν με πειράζει καθόλου, το πώς φαίνομαι εγώ στους άλλους.
Το μόνο μέλημα μου είναι να είμαι ο εαυτός μου και να μην προδίδω τον εαυτό μου για χατίρι του άλλου.
Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, η σκέτη επανάσταση η η σκέτη συντηρητικότητα μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο.
Πρέπει να υψωθούμε πάνω από αυτά τα δύο άκρα.
Με τι τρόπο?
Ενώνοντας μέσα μας αυτά τα δύο άκρα.
Πρέπει να είμαστε επαναστάτες, όπου πρέπει και ταυτοχρόνως συντηρητικοί, πάλι όπου πρέπει.
Τώρα, ποια μορφή θα επιλέγεται κάθε φορά στην κάθε συγκεκριμένη στιγμή- θα εξαρτάται από το τι εξυπηρετεί την Αγάπη και μόνο.
Οι άλλες αρχές η δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν, ή θυσιάζονται, ή ποδοπατούνται, αν χρειαστεί.
Επανάσταση- για να γκρεμίζεται το παν, που εμποδίζει να περάσει η Αγάπη και συντήρητηκότητα - για να προστατεύεται το παν, που εκφράζει την Αγάπη.
Οι δυο τρόποι είναι πάντα μέσα εφαρμογής και ποτέ ο σκοπός.
Κατά την γνώμη μου η Αγάπη πρέπει να είναι ένοπλη, έτοιμη να χτυπήσει σκληρά και ανελέητα, αν χρειαστεί, και ταυτοχρόνως ειρηνική, πρέπει να κρατά στο ένα χέρι - το σπαθί και στο άλλο - ένα κλαδί ελιάς.
Σαν Έλληνας που είσαι, βλέπω την παρομοιάζεις με την δική σας θεά Αθηνά, που αν θυμάμαι καλά απ’ το σχολείο, χτυπούσε αλύπητα και χάιδευε απέραντα…
Έτσι είναι?
Με αυτήν την έννοια- ναι.
Έτσι είναι ακριβώς.
Απ’ ότι βλέπω, καταδικάζεις τελικά τα τατουάζ στο σώμα?
Το θέμα δεν είναι στην καταδίκη ή στην αποδοχή.
Για μένα το τατουάζ είναι η υποσυνείδητη απόπειρα να τραβήξεις το βλέμμα του άλλου στο τατουάζ και να αποφύγεις με αυτόν τον τρόπο το βλέμμα πάνω σου, στην αληθινή ουσία.
Αυτές είναι οι απόψεις μου.
Ποιος μέσα σου φοβάται τόσο πολύ και θέλει να κρυφτεί από το βλέμμα των άλλων?
Ποιόν και γιατί φοβάται?
Μήπως φοβάται τον εαυτό του?
Είσαι απόλυτος…
Έτσι δεν θα αποκτήσεις ποτέ οπαδούς.
Μπορεί…
Και ποιος σου είπε, ότι εγώ θέλω οπαδούς?
Είμαι κατά των οπαδών.
Οπαδός για μένα είναι ένα άτομο με μειωμένη προσωπικότητα και αυτοεκτίμηση, που άκουσε μια δοξασία και έτρεξε ενθουσιασμένος να την ακολουθήσει, που τον αρχηγό ταυτίζει με την δοξασία, ο αρχηγός γι’ αυτόν είναι η προσωποποίηση της δοξασίας.
Δεν θέλω γύρω μου τέτοιους κατώτερους ανθρώπους.
Θέλω γύρω μου μόνο ανθρώπους, που αγαπούν.
Ο οπαδός δεν αγαπά άνευ όρων, σε «αγαπά» για την δοξασία, τις έτοιμες συνταγές, τις έτοιμες λύσεις στα υπαρξιακά του προβλήματα, που δημιούργησε ο ίδιος και που δεν θέλει λόγω βρωμιάς της ψυχής του να τα λύσει ο ίδιος, αλλά κάποιοι άλλοι γι’ αυτόν και χωρίς αυτόν.
Ο οπαδός «αγαπά» την αρχή- «Κάνε κάτι για μένα τζάμπα, αλλιώς φύγε, δεν σε θέλω» η αν το πούμε πιο ωμά - «αγαπά» την δοξασία, που θα τον «σώσει» από την ψυχική μιζέριά του και όχι εσένα κατά βάθος.
Και αν η δοξασία δεν περπατήσει έτσι, όπως αυτός την ζωγράφισε στο μυαλό του- θα σε καταραστεί, θα σε κακολογήσει και θα τρέξει να βρει άλλη στέγη και άλλα πνευματικά ναρκωτικά.
Απεχθάνομαι το είδος Homo opadus.
Δεν τους θέλω κοντά μου, κοντά μου θέλω μόνο εκείνους, που αγαπούν.
Τίποτε άλλο.
Μπορεί αυτό που υποστηρίζω να είναι προκλητικό και υποτιμητικό, αλλά μου φαίνεται, πως οι άλλοι είναι πιο προκλητικοί και υποτιμητικοί, όταν προσπαθούν να σε τραβήξουν στις γραμμές τους.
Με τη διαφορά, ότι εγώ δεν σε καλώ να κάνεις τίποτε απολύτως, ούτε να ενταχτείς κάπου.
Δεν σε τραβώ προς το μέρος μου, ούτε σε σπρώχνω κάπου αλλού.
Σε σπρώχνω προς τον ίδιον τον εαυτόν σου.
Γύρνα σπίτι σου.
Το κατάλαβες?
Έχω το δικαίωμα να χειρίζομαι όπως θέλω τον εαυτόν μου και τις ιδέες μου.
Βεβαίως και έχεις, όλοι το έχουν.
Το ερώτημα είναι- πόσοι χρησιμοποιούν αυτό το δικαίωμα για τον εαυτόν τους η για τους άλλους?
Κατά την γνώμη μου - πρόκειται για τα παιχνίδια του νου, στον οποίο επέβαλλαν τις ξένες ιδέες.
Είναι δικές σου οι ιδέες αυτές?
Μάλλον όχι…
Δεν τις δημιούργησες εσύ… σου τις επέβαλλαν οι άλλοι για δικούς τους λόγους και συ τις αποδέχτηκες.
Γιατί προδίδεις τον εαυτό σου?
Μην υπηρετείς κανέναν άλλον, να υπηρετείς μόνο τον εαυτόν σου!
Αν είπα δυσάρεστα πράγματα, λυπάμαι, αλλά αυτή είναι η γνώμη μου, μιας που μου την ζήτησες να στην πω.
Και γενικά είμαι υπέρ του να είναι με φυσικό τρόπο καλά ο άνθρωπος και όχι τεχνητά καλά.
Και αν δεν μπορεί να είναι με φυσικό τρόπο καλά, προτιμότερο είναι να υποφέρει, παρά να ναρκώνεται με ψέματα, που κι αυτά κάποια στιγμή θα τελειώσουν και θα ξαναεμφανιστεί ο πόνος.
Ούτως η άλλως το υποφέρειν - είναι ένα σκαλοπάτι η προς την αφύπνιση και λυτρωμό η προς την κατάρρευση και εξαφάνιση.
Σε τέτοιο τρομερό δίλημμα, σ’ αυτά τα βαθιά και άγνωστα νερά μπορείς να γλιτώσεις μόνο με μεγάλες ποσότητες της Αγάπης μέσα στην ψυχή.
Εδώ ισχύει η αρχή: ΑΓΑΠΗ Η ΘΑΝΑΤΟΣ.
Καλλίτερα ας συμβεί το ένα από τα δυο, παρά ούτε το ένα, ούτε το άλλο, που ισοδυναμεί ούτως η άλλως με τον θάνατο.
Μάλιστα… θα σου πω και κάτι ακόμη.
Μου αρέσει πολύ να βασανίζω το σώμα μου!!!
Να του προκαλώ τραυματισμούς.
Αγαπώ πολύ αυτό το πράγμα.
Δεν φοβάμαι τον πόνο και το αποδεικνύω αυτό στην πράξη!
Αγάπη και σωματικός αυτοτραυματισμός δεν μπορούν να συνυπάρχουν.
Η το ένα, η το άλλο.
Δεν αγαπάς τον εαυτό σου.
Γι’ αυτόν τον λόγο δεν αγαπάς κατά βάθος ούτε τους άλλους.
Εντάξει, δεν φοβάσαι τον σωματικό πόνο και το επιδιώκεις, διότι φοβάσαι και πάση θυσία θέλεις να αποφύγεις τον ψυχικό πόνο, που είναι τρισχειρότερος και βαρύτερος.
Απλά προτιμάς την εύκολη λύση.
Ακολουθείς τον νόμο της ελαχίστης προσπαθείας.
Και αυτό το λες εσύ θάρρος?
Δειλία είναι.
Ο σκόπιμος, συνειδητός αυτοτραυματισμός- είναι πράξη της επιθετικότητας στον ίδιον τον εαυτό σου.
Είναι εκδήλωση του μίσους και της δυσαρέσκειας προς τον ίδιον τον εαυτό σου.
Γιατί?
Για σκέψου αυτά τα πράγματα.
Και μη βιάζεσαι να θυμώνεις.
Θα προλάβεις πάντα να θυμώσεις.
Αλλά θα προλάβεις να σκεφτείς πραγματικά?
Ιδού το ερώτημα, στο οποίο πρέπει να απαντήσεις.
Σου συνιστώ. Είναι συναρπαστικό.
Και γω σου συνιστώ να αγαπήσεις τον εαυτό σου πραγματικά και αυτό θα είναι πράγματι συναρπαστικότερο.
Δεν καταλαβαίνεις. Πρόκειται για την αληθινή εμπειρία.
Εγώ καταλαβαίνω ένα πράγμα: η αληθινή εμπειρία είναι μόνο η Αγάπη.
Όλα τα άλλα είναι π… με συγχωρείς.
Ο άνθρωπος περισσότερα απ’ όλα στον κόσμο φοβάται τον πόνο- σωματικό η ψυχικό.
Και αν η αλήθεια προκαλεί τον πόνο, τότε ο άνθρωπος προτιμά να αποφύγει την αλήθεια.
Το ίδιο ισχύει και για την Αγάπη.
Αν η Αγάπη προκαλεί πόνο- τότε προτιμάται η αγαποφάνεια.
Κάθε ψέμα είναι καλοδεχούμενο.
Ο πόνος και η αλήθεια γι’ αυτόν γίνονται το ίδιο πράγμα.
Αλλά αυτό το γεγονός από μόνο του αποτελεί απόδειξη, ότι πρόκειται για την όχι και τόσο εξελιγμένη, για μια άγουρη ψυχή.
Τέλος πάντων…
Ξέρεις, εγώ δεν πιστεύω στις προηγούμενες ζωές.
Δεν πιστεύω στα μαθήματα, που ερχόμαστε να πάρουμε εδώ κ.λ.π.
Δεν είναι απαραίτητο να πιστεύεις στις προηγούμενες ζωές, αφού δεν θέλεις η δεν σε συμφέρει.
Αλλά είναι απαραίτητο να πιστεύεις στον εαυτόν σου.
Συνεχώς ακούω το τι λένε οι άλλοι. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημά μου. Και τρέχω να βρω την λύση σε διάφορες ομάδες, που καμιά μέχρι στιγμής δεν με ικανοποίησε πραγματικά.
Όταν δεν έχεις κάτι να πεις ο ίδιος- πάντα θα ακούς το τι λένε οι άλλοι.
Αν μέσα λείπει ο εαυτός- το κενό θα αναπληρώσουν οι πάσης φύσεως σωτήρες και κοσμοδιορθωτές.
Και θα κάνεις αυτό που θα σου λένε.
Ποιος τελικά τρέχει στις ομάδες και ομαδούλες?
Αυτός, που είναι ανίκανος να σταθεί στα δικά του πόδια, αδύναμος είναι, τρέμει την μοναξιά λόγω φόβου να δει στις πραγματικές διαστάσεις τον εαυτόν του και αναζητεί σωτηρία- ναρκωτικό στους σωτήρες - νεκροθάφτες του.
Μαζάνθρωπος είναι εκείνος, στον οποίον ο εαυτός βρίσκεται σε βαθιά νάρκη, στον οποίον ο εαυτός είναι βαριά ανάπηρος.
Τρέχουν στους άλλους εκείνες οι ψυχές, που νιώθουν την κατωτερότητά τους και την ανωριμότητά τους.
Γίνεσαι ζόμπυ, δηλαδή ζωντανός νεκρός, φάντασμα.
Ο μεγάλος Osho έλεγε : «αυτοί οι άλλοι θα σας τρελάνουν πλήρως με τις θεωρίες τους»
Ο μεγάλος Osho μια χαρά τα είπε!
Εσύ κοίταξε- μήπως οι άλλοι σε τρελαίνουν?
Όταν ο άνθρωπος είναι πιστός στον εαυτό του, αγαπάει τον εαυτόν του- θα μπορούν να τον τρελάνουν οι άλλοι?
Εντάξει, παραδέχομαι πως δεν αγαπάω τον εαυτό μου, και τι μ’ αυτό?
Και αυτό εσύ θεωρείς σπουδαία κατάκτηση?
Για τους άλλους, για ευνόητους λόγους- είναι σπουδαία κατάκτηση, διότι έτσι σε ελέγχουν και βρίσκεσαι κάτω από την πνευματική εξουσία τους.
Για σένα όμως τι είναι?
Κατάκτηση η υποδούλωση?
Απάντησε μόνος σου.
Όχι, αλλά εκατομμύρια ανθρώπων βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση.
Αυτό δεν είναι ούτε επιχείρημα, ούτε δικαιολογία.
Εκατομμύρια ανθρώπων βρίσκονται στα σκατά, βρωμάνε σκατά και στα σκατά επιστρέφουν.
Και αυτό εσύ ονομάζεις ζωή?
Όλοι προσπαθούν να τα βολέψουν όπως μπορούν
Προσπαθούν οι κακομοίρηδες, μα ζωή των φουκαράδων κάνουν.
Και αφού η ζωή σ’ αυτούς δεν είναι φάρμακο σωτηρίας από τα βάσανα, τότε τον ρόλο του φαρμάκου αναλαμβάνει ο θάνατος, που τους «απαλλάσσει» από τα βάσανα.
Έτσι βέβαια αυτοί νομίζουν…
Πίσω από την πόρτα του θανάτου βρίσκονται τα πραγματικά βάσανα για τους σκατόψυχους.
Οι άνθρωποι, που κουβαλάν μέσα τους την βρωμιά ψυχής- μετέτρεψαν και την ζωή τους σε σκατά.
Ότι σπείρεις- αυτό θα θερίσεις.
Και τι μ’ αυτό? Όποιος νικήσει στην ζωή- αυτός και θα κερδίσει.
Θα κερδίσει τι?
Κάποια αρρώστια σώματος η ψυχής, για να πάει μετά για μετεκπαίδευση Πάνω πριν την ώρα του?
Κοιτώ τους ανθρώπους και μου έρχεται να τους πω: « Ηλίθιοι, αυτόχειρες».
Σιχαίνομαι την ίδια την λέξη «Αγάπη»
Φλυαρίες.
Επιφανειακή, άχρηστη σε σένα τον ίδιον «μαγκιά», πίσω από την οποία κρύβεται ο τεράστιος τρομοκράτης- ο φόβος της αβεβαιότητας για τον ίδιον τον εαυτόν σου.
Τα προβλήματα θα μείνουν.
Και δεν μπορούν να λυθούν για ένα και μοναδικό λόγο- δεν υπάρχει η Αγάπη.
Άρα τα προβλήματα θα συνεχιστούν.
Δεν φταίει η Αγάπη για την ζωή σκατά.
Φταίει η βρωμιά της ανθρώπινης ψυχής.
Πολλά καθάρματα σ’ αυτόν τον κόσμο βρωμάνε και με την μπόχα τους δεν αφήνουν να ζήσουν τους άλλους.
Η βρωμιά δεν έρχεται από την Αγάπη, η βρωμιά έρχεται από τους ανθρώπους, τους οποίους σιχάθηκε η Αγάπη, στους οποίους γύρισε την πλάτη της η Αγάπη.
Βασικά πρόκειται για την μεγάλη δειλία: να μισείς αντί να αγαπάς.
Να αγαπάς- είναι ανδρεία.
Να μισείς η να μην αγαπάς- είναι δειλία.
Δεν γνωρίζω τι είναι Αγάπη
Δεν την γνωρίζεις, αλλά την κρίνεις αυστηρά και ανελέητα, λες και είσαι εισαγγελέας, ο οποίος αδιαφορεί αν κατηγορεί δίκαια η άδικα, την δουλειά του αυτός κάνει- να κατηγορεί τους άλλους, αυτό είναι το επάγ
.